De Italiaanse blackmetalband Acheronte ontstond in 2010 en manifesteert zich als anti-christen tot satanisch. Dat bleek al uit zijn debuut 'Ancient Fures' (2016). Voorheen had de band enkele splitalbums uitgebracht: 'The Last Prayer' met Khephra en Black Faith en 'Eternal Evil' met Noctifer, Hate Them All en Arma Christi in 2013, en de EP 'Genesis of Evil'. Begane Satanische wegen worden verder bewandeld op het eind 2018 uitgekomen 'Son Of No God'.
“Heralds Of Antichrist” is alvast een zeven minuten lange mokerslag in het gezicht, met een vuurkracht vergelijkbaar met een allesverwoestende orkaanuitbarsting, of het geroffel van oorverdovende donderslagen bij klaarlichte hemel. Prompt zwaait die poort van de Hel met een oerknal open, en zijn we vertrokken voor een trip waar duivelsaanbidders zich het meeste thuis voelen. Ook “Babylon Unholy Hammer” en “Son Of No God” zijn lang uitgesponnen aardverschuivingen die ervoor zorgen dat de vuurtongen van diezelfde Hel als een hete lava over het land stroomt tot geen enkel huis of tuin nog overeind staat, laat staan je ziel. Agressieve riffs, die genadeloos door je lijf klieven als een botte bijl. Militaristische aanvoelende drumpartijen, die klinken alsof je hersenpan circa 45 minuten lang wordt ingeslagen. En een stem die klinkt alsof de zanger van dienst compleet waanzinnig is geworden en u als aanhoorder eveneens tot diezelfde waanzin drijft vormen de rode draad doorheen deze typische blackmetalschijf. Bij afsluiter “Fall Of Perfection” wordt dit door middel van een meer dan twaalf minuten lange wervelstorm van de donkerste soort nog maar eens in de verf gezet.
Dat Acheronte weinig of niets toevoegt aan zijn ondertussen gekende geluid, stoort niet. Want de band slaagt ook anno 2018/2019 nog steeds in zijn opzet. Het doen ontstaan van een Helse chaos, waardoor satanische wezens het via apocalyptische taferelen hier prompt kunnen overnemen. Dat is het soort black metal, met knipoog naar satanische occulte inbreng, dat ons steeds opnieuw over die duistere streep trekt.
Kortom, 'Son Of No God' is gewoon weer een geweldig sterk klinkende plaat voor fans van het snelle, agressieve en blasfemische soort blackmetal. Aan de doorsnee liefhebber van dit genre? Aanschaffen die handel dus, u zult niet worden ontgoocheld.

Tracklist: Heralds Of Antichrist; Four Beasts; Babylon Unholy Hammer; Transcendental Will; Son Of No God; Fall Of Perfection.

Toen we A Thousand Sufferings in 2017 aan het werk zagen in Het Bos in Antwerpen schreven we daarover: 'A Thousand Sufferings brengen dus vooral een lekker potje doom/black dat aan de ribben blijft kleven. Waardoor we uiteindelijk toch over de streep worden getrokken.’
Deze band is ontstaan uit uiteenlopende bands binnen de Belgische blackmetalscene. Die ervaring binnen die scene zorgt ervoor dat een technisch hoogstaand potje black/doom wordt voorgeschoteld waar geen speld valt tussen te krijgen. Gitaarriffs snijden als vlijmscherpe messen door je vlees en het drumgeroffel gaat telkens door merg en been. Maar het is vooral de opvallend rauwe en verscheurende stem van PJ Turlinckx die ons het meest over de streep trekt. Die laatste beschikt dan ook over een stem als een klok, waardoor voornoemde poorten van de Hel nog meer openzwaaien. Dat merkten we vorig jaar nog toen we de band zagen aantreden op het gezellige festival Unholy Cogreation. De band bracht ondertussen met 'Bleakness' een album op de markt waar die walmen van intensieve zwaarmoedigheid je eveneens vanaf de eerste tot de laatste song de keel dichtknijpen.
Na een - naar de normen van deze schijf - vrij korte, dreigende intro zijn we vertrokken voor een reis naar de donkerste kamertjes van onze ziel. “Antagonist” is niet alleen oorverdovend lang uitgesponnen song van bijna tien minuten, die voornoemde donkere klauwen grijpen om zich heen, alsof ze bloed hebben geroken. Bloed van de mens welteverstaan. Duisternis zorgt vaak voor nachtmerries en angstig om jou heen kijken. A Thousand Sufferings slaagt erin jouw meest weerzinwekkende demonen op te roepen op deze schijf, op een enerzijds trage maar meedogenloze wijze. Om anderzijds, eens alle registers opengetrokken, die oorverdovende geluidsmuur op te trekken die je hart letterlijk door midden scheurt. “Temple”, “Ghostriders” en het negen minuten lange “Faces” zijn dan ook allemaal gebouwd rond die totaalbeleving waarbij je je hart in je keel voelt kloppen, en je op het puntje van je stoel zit te rillen van pure angst. De bijzonder griezelige aankleding laat geen streepje zon door. En dat zorgt dan weer voor één van de meest angstaanjagende nachtmerries, die u zich prompt voor de ogen haalt.
Net zoals op dat podium is het de kruisbestuiving tussen die vlijmscherpe riffs , verpulverende drumsalvo's waardoor wervelstormen zorgen voor de ene na de andere aardbeving, met een rauw en onaards aanvoelend stemgeluid dat ons de ultieme doodsteek toedient en dat ons het meest over de streep trekt. 'Bleakness' is geen plaat voor tere zieltjes, want de zenuwen staan van begin tot einde gespannen tot je - eens de rit over is - wakker wordt badend in het zweet van angst. Kortom: A Thousand Sufferings haalt de meest donkere gedachten bij ons naar boven, tot we compleet waanzinnig zijn geworden. Dit is het soort horrorscenario waarvoor wij graag, met een lekker potje popcorn, de cinema bezoeken. Dat is ook het soort black/doommetal waardoor we gewillig de confrontatie met onze meest duistere demonen aangaan. Puurder dan dit kan duisternis niet zijn.

Tracklist: Bleak 03:20; Antagonist  09:50; Clouds 05:15; Temple 08:20; Ghostriders 04:49; Faces 09:10

Het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela zorgde in 2005 voor een verademing in het muziekland. Rodrigo Sànchez en Gabriela Quintero zorgden in die periode namelijk voor een heropleving van het instrument 'de gitaar'. Ondertussen is de hype wel een beetje gaan liggen, maar het duo is niet stil blijven zitten. Vijf jaar na hun laatste album is het duo gitaarvirtuozen klaar voor een nieuwe bladzijde. Dit in de vorm van een knappe schijf 'Mettavolution' waar Rodrigo Y Gabriela ons weer onderdompelen in zuiderse atmosferen, net op tijd voor het lange festivalseizoen.
Hoewel hun typische fusion-muziek pas op het podium echt tot zijn recht komt, weten Rodrigo Y Gabriela ook op plaat die warme atmosfeer, zo eigen aan de band,  te creëren. Eigenlijk gewoon in verlengde van hun vroegere werk. Maar vooral kijkt het duo nog steeds dezelfde kant uit. En dat is nog het grootste pluspunt. Er is dus totaal geen sleet gekomen aan de goed geoliede machine die beiden samen vormen. Dat merken we al bij “Mettavolution”, de titeltrack. Diezelfde warme uitstraling waardoor we ooit op een festivalweide in ontroering werden gebracht, hoor je dus hier al terug.
En dan zijn we vertrokken voor een best aangename trip waarbij zowel Westerse als Mexicaanse culturen elkaar blindelings vinden. Streepjes aanstekelijke rockmuziek worden dan ook bij daaropvolgende songs als “Terracentric” en “Cumbé” verbonden met die typische Zuid-Amerikaanse aspecten. Ook dat was in het verleden al het geval.
Aan het concept is - zoals we aangaven -  dus in wezen niet zoveel veranderd. Maar dat stoort allerminst, omdat Rodrigo Y Gabriela een kwalitatief hoogstaand product afleveren, dat ons anno 2019 doet verlangen naar die lange zomeravonden rond het kampvuur van het leven.
Die draad van kwalitatief hoogstaande gitaarmagie wordt verder doorgetrokken op de volledige schijf. Waardoor we na vijf jaar kunnen stellen dat dit het wachten meer dan waard was. Niet dat de band andere wegen inslaat, maar dat het duo na al die jaren nog steeds de lat hoog legt op een gedreven manier met songs die één voor één aan de ribben kleven.
Rodrigo Y Gabriela was in het verleden een band die rockliefhebbers en fans van Zuid-Amerikaanse muziek perfect wist te verbinden en doet dat anno 2019 nog steeds op een magistrale wijze.
En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep. Knappe schijf, van een duo dat we lang genoeg hebben moeten missen.

Tracklist: Mettavolution; Terracentric; Cumbé; Electric Soul; Krotona Days; Witness Tree; Echoes

De uit Oostenrijk afkomstige doom/sludgeband Reflector werd opgericht in 1997. Het duo Andreas Heller en David Ruemüller stonden de laatste jaren, volgens het bijgevoegde nieuwsbericht, een beetje met de rug tegen de muur tot ze vrij onverwacht Martin Plass, de getalenteerde zanger en bassist van de Striggles, tegenkwamen. In april kwam de nieuwe schijf op de markt en wij gaven het kleinood enkele straffe luisterbeurten. Opvallend: Martin Plass zijn inbreng zorgt voor een nieuwe wind bij Reflector, dat zijn nieuwe adem heeft gevonden. Wat 7 jaar na hun laatste schijf '15' resulteert in een gloednieuw album: 'Turn'.
De puur instrumentale magie die dit duo zo uniek maakt binnen het typische doom/sludge blijft overeind. Maar de stem van Martin - met momenten doet hij denken aan Ozzy Osbourne - blijkt dus een  enorme meerwaarde in het geheel te zijn. Die donkere doomatmosfeer, die je bedwelmt en ademloos achterlaat in de donkerste hoek van de kamer, komen we al tegen op instrumentale parels als “Turning” en “Grim Reaper”. En dan al voel je nog meer rillingen over je rug lopen als Martin zijn stem in de strijd gooit en alle registers daardoor nog meer worden opengetrokken. Dat blijkt uit songs als “Bar”, een quasi instrumentaal pareltje boordevol kippenvelmomenten die de doomliefhebber een oorgasme bezorgt. Waarna Martin zijn heel gevarieerde stembereik in de strijd gooit en ons telkens met verstomming doet achterblijven. Meermaals krijgen we een krop in de keel, sluiten de ogen en laten ons gewillig meedrijven. Als Martin zijn strot openzet, voelt dat aan als klauwen die je de adem ontnemen, waardoor je niet in slaap wordt gewiegd, maar eerder langzaam wordt platgeknepen. Tot alle de lucht uit je longen is verdwenen.
Enerzijds slaat de band je zowel instrumentaal als vocaal compleet murw. Anderzijds bedwelmt die kruisbestuiving, binnen een intensieve en zelfs rustgevende omkadering, je eerder. Razernij en woede zijn dan ook perfect verbonden met intimiteit die een gemoedsrust over jou doet neerdalen. Waardoor je je bij 'Turn' geen moment zult vervelen als sludge/doomliefhebber. Het was lang wachten voor de fans op een nieuw werk van Reflector, maar het is dat wachten meer dan waard geweest. De inbreng van Martin doet bovendien niet alleen een nieuwe wind waaien doorheen Reflector. Anno 2019 hoor je daardoor een frisse tot nieuwe sound tevoorschijn komen, met respect voor het verleden. De toekomst van Reflector ziet er dankzij deze gevarieerde, emotioneel heel intensieve, klasse plaat dan ook zeer rooskleurig uit. Of eerder zwart en donker en weemoedig, zoals het hoort bij doom en sludge.

Tracklist: Turning; Grim Reaper; Islands II; Bar; Leave The Rave; Down The Drain; If You Go Away

Primevil  is - zoals staat omschreven op hun facebookpagina - een narrative blackened deathmetalband uit Meerhout. De band bracht recent zijn titelloze debuut uit. Het is dus een vrij jonge nieuwkomer in dat genre. Echter blijken we niet te maken te hebben met groentjes in het vak, maar met topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Dit merkten we onlangs toen de band optrad, Stormram Underground in Zulte. Technisch hoogstaande riffs en drumpartijen waardoor occulte walmen ontstaan die je letterlijk de keel dicht knijpen bewijzen deze stelling meermaals. De vocale aankleding van zanger/frontman Davy Roelstraete - die zowel cleane vocalen als verschroeiende growls naar voor brengt - blijkt dan weer de kers op de taart te zijn om ons prompt naar helse atmosferen te doen wederkeren. Het volledig verslag daarvan kan je nog eens nalezen op http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/74034-stormram-2019-underground-shows-stevige-blackened-death-metal-shows  .
De vraag die we ons stelden is of datzelfde gevoel ook weerkeert op schijf.
Wat het debuut betreft krijgen we te maken met een band die elke poort naar het licht sluit en de deuren naar de ultieme duisternis compleet openzet. De dreigende, verdovende instrumentale aankleding bezorgt je bij elke song een dodelijke adrenalinestoot. Maar het is toch die typisch naar blackmetal refererende vocale aankleding die je daarbovenop de ultieme doodsteek zal geven. Ingrediënten zo eigen aan het blackend deathmetalgenre worden telkens op een hoopje gegooid bij “Primevil”, “The Law Of Exchange” en “Excolvuntur”. En dit tot al even verschroeiende songs als “The Circle Of Fate”, “Blood Pact” en afsluiter “Reapers Of Eternal Sorrow”.
Het meest opvallende daarbij is dus inderdaad dat Primevil, net zoals op het podium, ook op plaat een occult verhaal vertelt over sages en legendes en de fantasie van de aanhoorder prikkelt. Welke fantasie naar boven komt? Dat mag je zelf invullen. Primevil houdt enkel de deur naar menige donkere poorten open en houdt de aanhoorder daarbij een spiegel voor die er griezelig uitziet. Telkens blijft de band diezelfde lijn aanhouden, waardoor je die koude rillingen, van de eerste noot tot de laatste donderslag, over je rug voelt lopen. En slaagt dan ook met brio in zijn opzet om je als aanhoorder onder te dompelen in donkere gedachten die je angst inboezemen. We raden alleen aan om de meest gruwelijke fantasie die in die gedachten voorkomt gewoon zijn werk te laten doen tijdens het beluisteren van dit heel intensief aanvoelende meesterwerk. Pas dan begrijp je echt waar het bij Primevil om draait.

Tracklist: Primevil; The Law Of Equal Exchange; Excolvuntur; The Circle Of Fate; Blood Pact; Reapers Of Eternal Sorrow.

Pamplemousse is, zoals we lezen op hun facebook pagina, een powertrio. Een soort noise-bluesgroep, ergens tussen RL Burnside, Unsane en George Michael . De Franse band bracht in 2017 zijn debuut op de markt. Dat titelloze album bevatte negen aanstekelijke songs die vanaf begin tot einde aan de ribben blijven kleven. Bovendien vermengt Pamplemousse elementen van noiserock met een potje blues, tot post-hardcore maar ook garagerock. Op hen een label kleven is dus bijna onmogelijk. Hoe het met de band ondertussen is vergaan? Pamplemousse is gewoon verder aan zijn eigenzinnige weg aan het timmeren. Medio april kwam een nieuwe schijf uit, 'High Strung', waarop de band grenzen blijft aftasten met oog voor experimenteren met stijlen en geluiden.
Dat laatste is al te merken bij opener “High Strung”. Geen song voor luisteraars die graag binnen de lijntjes kleuren, maar voer voor muziekliefhebbers die eerder houden van bands die graag op avontuur gaan door muziekland. Zowel vocaal als instrumentaal gaat het dan ook letterlijk alle kanten uit, ontstaat een gestructureerde chaos en is absurditeit tot het oneindige eveneens een fijne rode draad doorheen het geheel. Soms flirt de band wel met toegankelijke muziek zoals te merken is op songs als “Losing Control” en “Porcelain”, maar eens de registers - vocaal en instrumentaal - worden opengetrokken gaat Pamplemousse liever over tot lekker eigenzinnig experimenteren en nog maar eens improviseren. Je kunt er kop nog staart aan krijgen en daar houden we wel van, moeten we toegeven.
Nog een opvallend punt is dat de band enorm veel tempowisselingen invoert in zijn songs. Zo horen we eerder ingetogen soundscapes passeren bij “Back In LA”, en worden die prompt de nek omgedraaid door pompende riffs en drumwerk en een schreeuwerige stem die dreigend je de kop indrukt, wisselingen in emoties, veel experimenteren en improviseren.
Is er iets negatief aan deze schijf? Nu, als je houdt van enige structuur in het leven kan dit potje chaotische mengelmoes wat confronterend zijn, dat geven we ruiterlijk toe. Als je echter houdt van het avontuur opzoeken, binnen een brede muzikale omlijsting, dan is deze knappe schijf een plaat die je zonder verpinken in huis kan en moet halen.

Tracklist: High Strung 02:40; Dragon's Breath 02:29; Losing Control 03:35; Porcelain 03:56; Space Out 04:03; Heebie Jeebies 04:12; Back In LA 03:46; Ventoline 02:05; Top Of The Bill 03:33; Hot Fudge Monday 02:36

Toen we tijdens het evenement '8 jaar Elpee' Luke Appleton (bekend van o.a. zijn samenwerking met Blaze Bayley en bassist bij Iced Earth) aan het werk zagen, waren we danig onder de indruk van de emotionele manier waarop hij en zijn kompaan Rishi Mehta (Babylon Fire) ons diep wiste  te ontroeren. Eind april bracht Luke Appleton zijn nieuwe schijf 'Snake Eyes' op de markt. Een knappe schijf die bewijst dat Luke niet alleen een getalenteerde muzikant en zanger is, hij draagt zijn rock-'n-roll hart op de juiste plaats.
“Snake Eyes is an emotional rollercoaster of which I’m extremely proud. Lyrically and performance-wise I believe this is some of my best work to-date. I wanted to create something that is much more than ‘just an acoustic album’ and I feel I’ve succeeded in that goal." Zegt hij zelf over deze schijf, en inderdaad een emotionele rollercoaster boordevol lekker aanstekelijke rock riffs is deze plaat zeker geworden.
De kruisbestuiving tussen Luke en Rishi zorgt daarbij voor een uitzonderlijke magie, die aan je ribben kleeft. Dat blijkt al door die eerste song “Inside Out”. Die ingeslagen weg van rockmuziek die snaren raakt, wordt verder ingeslagen op “Medusa”, “Snake Eyes”, “First Star” en “Crocodile Tears”. Allemaal songs boordevol emoties, zonder klef te gaan klinken. Want deze man straalt rock-'n-roll van de puurste soort uit. Dat bewees hij in zijn vele projecten waar hij aan mee werkt. Dat zet Luke Appleton op deze soloschijf gewoon nog wat meer in de verf.
Metaprism-zangeres Theresa Smith levert eveneens een bijdrage aan dit meesterwerk. Haar inbreng mag gezien worden als een meerwaarde voor het geheel. Het is net door zich te omringen door topmuzikanten dat de muziek van Luke Appleton nog het best tot zijn recht komt. De man straalt iets vriendelijk uit op het podium en dat komt ook naar voor op plaat. Het spelplezier, gekruid met een stem en sound die je een krop in de keel bezorgt, is voortdurend aanwezig. 'Snake Eyes' raakt je langs alle kanten en dat is dus in grote mate doordat Luke zich laat omringen door topmuzikanten. Maar ook Luke zelf beschikt over een Hemelse en veelzijdige stem, die de haren op je armen doet recht komen van puur genot. Luister maar naar “Walkers”, wederom gerugsteund door de virtuositeit van Rishi Mehta, een song waarbij Luke zijn stem zo hoog klinkt, dat niet de trommelvliezen barsten maar eerder dat je tranen in de ogen krijgt van innerlijk genot.
Zo intensief, speelt Luke Appleton over heel de lijn met je emoties op deze 'Snake Eyes' dat je - eens in zijn veelkleurige wereld terecht gekomen - wegzakt naar een weemoedig aanvoelende totaalbeleving, binnen een lekker aanstekelijke rock omkadering.
Bovendien weet Luke zich te omringen door al even gedreven muzikanten, die goed weten waar Luke zelf naartoe wil met deze bijzonder emotionele en persoonlijke schijf, waarbij de man in zijn leven doet kijken maar ook jou een melancholische spiegel voorhoudt die je enerzijds tot tranen bedwingt maar waardoor hij anderzijds eveneens een glimlach op je gezicht tovert. Waardoor je dan weer diep onder de indruk van zoveel rock en melancholie pracht, verweest in de hoek van de kamer achterblijft na deze bijzonder veelzijdige trip boordevol uiteenlopende rock emoties.

Tracklist: 1. Inside Out; 2. Medusa; 3. Snake Eyes; 4. First Star; 5. Heart Returns; 6. Crocodile Tears; 7. Stone Broke From My Heart; 8. Walkers; 9. The Other Side; 10. Slay The Hydra; 11. A Man Of A Thousand Words; 12. How Does It Feel to Be Alive? (Live – Bonus Track).

Japan Suicide ontstond in 2010 en steekt zijn voorliefde voor de typische jaren '80 postpunk niet onder stoelen of banken. In verlengde van bands als Joy Divison, The Cure, Jesus and Mary Chain en Depeche Mode bracht Japan Suicide vorig jaar nog een gloednieuwe schijf op de markt. 'Santa Sangre' trekt vooral de typische postpunkliefhebber over de streep. Maar de band houdt gelukkig ook van grenzen aftasten en buiten de lijntjes van postpunk kleuren en experimenteren. En dat laatste was de reden waarom wij vielen voor deze knappe plaat. Eind april kwam een opvolger op de markt 'Ki'. Waar de band blijft zichzelf heruitvinden, binnen een al even avontuurlijke omkadering.
"Door shoegaze- en postpunkelementen te vermengen met subtiel durven experimenteren, verlegt de band daardoor een grens binnen de typische jaren '80-opleving die van tijd tot tijd de kop opsteekt. En dat is wellicht de voornaamste reden waarom ook wij, als postpunkliefhebbers van de oudere generatie die zijn mee geëvolueerd met hun tijd, nog het meest over de streep worden getrokken", schreven we over voorgaande schijf.
Nu, dat gevoel overvalt ons ook bij die eerste song “Empire” op de nieuwe plaat. Die lijn wordt trouwens verder doorgetrokken op daarbij volgende pareltjes als “Fancy Mate”, “Mishima” en “Fury”. Het dansbare met het beklemmende vermengen, waardoor je binnen donkere walmen staat te zweven over de dansvloer, dat is de rode draad op die songs. En ook op  het volledige album.
Instrumentaal zijn het de catchy en aanstekelijke, typisch naar bands als The Cure refererende soundscapes die ons het meest opvallen. Maar ook de vocale aankleding doet ons terugkeren in die bonte postpunktijden. De band is echter slim genoeg om deze stijl dus weer niet zomaar te kopiëren, maar daadwerkelijk er iets mee te doen. Het postpunkgenre uitkleden en opnieuw uitvinden binnen een eigenzinnige omkadering, zodat zowel de oude postpunkers als de nieuwe generatie over de streep kunnen worden getrokken. Nee, vergeleken met de vorige schijf is er inzake totaalbeleving inderdaad niet zoveel veranderd. Maar de impact op ons is nog steeds even groot en de mysterieuze omkadering blijft daarbij ook overeind staan.
Met het bevreemdend aanvoelende “Kanagawa-ok Nami-Ura” waar Oosterse elementen plots ook komen opduiken, blijft de band ons weer op het verkeerde been zetten.
Om af te sluiten met weer een meesterlijke song die werelden en muziekstijlen verbindt tot een boeiend en avontuurlijk geheel. Het bewijst nog maar eens dat Japan Suicide een band is die niet in het verleden blijft hangen, ook al zijn die vergelijkingen daarmee aanwezig, maar vooral dus naar de toekomst kijkt.
Wel degelijk gebruik makende van typische ingrediënten uit postpunk en shoegaze vindt de band ook op 'Ki' deze muziekstijl opnieuw uit binnen een frisse en montere omkadering. En dat is, net zoals vorig jaar, de grote sterkte van zowel band als schijf. Waardoor we ook nu weer zwevend over de dansvloer, onder hypnose worden gebracht door Oosterse kunsten en Westerse postpunk/shoegaze-krachten. En dansen, dansen, dansen tot de vroege uurtjes.

Tracklist: Empire; Fancy Mate; Mishima; Dance For You; Fury; One Day The Black Will Swallow The Red; Kanagawa-Ok Nami-Ura; The Devil They Know; Erlebnis.

Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die met het hart op de juiste heavy metal- en rock-plaats, samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. Echter zonder zichzelf belachelijk te maken, maar eerder toont deze band aan dat ouder worden niet moet resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Hunter brengt een strak, gezapig en energiek potje heavy metal van de meest pure soort.
Toen we de heren vorig jaar zagen aantreden op Pluto Metal Fest, schreven we daarover: ''Twintig jaar ervaring kan er namelijk voor zorgen dat een band trapt in de val van het afleveren van een flauwe routineklus. Dat is bij Hunter dus totaal niet het geval. Integendeel. Hier staat een band op het podium boordevol enthousiaste vrienden die in het vel van ouwe rotten in het vak tekeer gaan als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Zonder meer is Hunter dan ook een band om in het oog te houden en de bovendien nodige speelkansen te geven. Want op basis hun status als ervaren muzikanten en de spontaniteit waarmee de band op het podium staat op Pluto Metal Fest, kan Hunter met het grootste gemak er menige daken laten afgaan. Bij deze een oproep aan menig concert organisatie. Boeken die handel! Het loont de moeite." De band brengt nu eindelijk zijn titelloze debuut op de markt en zet eerder ingenomen stellingen nog wat meer in de verf.
Dat Hunter niets nieuws onder de zon brengt, is een beetje het enig kritische punt dat we willen aangeven bij het beluisteren van dit aanstekelijke heavymetalschijfje. Pareltjes als “Dominion”, “Infiltrator” en “Then Comes The Night” laten echter een band horen die verdomd goed weet waar ze mee bezig is. De technische bagage uit het verleden werpt in dit project zijn vruchten voldoende af, om ervoor te zorgen dat kwaliteit wordt afgeleverd van de bovenste plank. Echter zorgt dit niet voor een flauw routineklusje, maar een heel energiek heavymetalschijfje dat aan je ribben kleeft en het beetje heavymetalfan in ons de ene energieboots na de andere adrenalinestoot bezorgt waardoor je prompt lekker zit te headbangen tijdens het beluisteren van deze plaat. Waardoor we dan ook kunnen stellen dat de band in zijn opzet is geslaagd. Dat blijkt ook uit daarop volgende songs als “No Mans Land”, “The Knight Of The Black Rose” en “Glorious”. Eén voor één knappe heavymetalsongs die ons hardrockhart op een strakke wijze doorklieven.
Ga het bij Hunter vooral niet te ver gaan zoeken. Hou je van eenvoudige, oldschool, heavymetal en hardrock zonder al teveel show en franjes? Dan is deze schijf een 'must have' die thuishoort in jouw platenkast. Hunter vindt geen nieuwe muziekstijlen uit, maar doet die typisch lekker oldschool heavymetal alle eer aan die dit genre verdient. En daarvoor kunnen we alleen maar waardering opbrengen. Dat is bij Hunter live het geval, dat wordt op plaat nog maar eens in de verf gezet.

Tracklist: Dominion 04:12; Infiltrator  02:50; Then Comes The Night  03:37; Underground  03:05; No Mans Land 03:44; The  Knight Of The Black Rose 05:29; Glorious 03:49

Hudič is een Belgische doom/blackmetal band, getooid in een pij en andere eerder occulte attributen, die vorige zomer op Frietrock zorgde voor een totaalbeleving waarbij de duisternis letterlijk neerdaalt, zelfs op klaarlichte dag. "Met het angstzweet op de lippen, of eerder de confrontatie met open vizier aangaande? Dat laten we in het midden.  Het is vooral allemaal even aangrijpend wanneer ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, een krop in de keel bezorgen en uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. Want dat is wat Hudič daadwerkelijk met ons doet tijdens die half uur vertoeven in donkere gedachten." schreven we over dat aantreden. Ondertussen bracht de band een eerste EP op de markt ‘Ne Ergo Dimittas’. Een EP die ons eveneens meesleurt naar occulte duisternis waardoor je uw eigen demonen voortdurend strak in de ogen kijkt.
Deze EP straalt bovendien veel opgekropte woede uit, en is enorm gevarieerd samengesteld. Je kunt daardoor op de band geen label kleven, wat ons nog meer over de streep trekt. Elementen uit allerlei muziekstijlen, we menen zelfs streepjes thrash en power metal te ontdekken, worden omgeven door walmen van doom en overgoten met blackmetalsausjes. Maar zelfs deze omschrijving klopt niet helemaal doordat de band je heel bewust op het verkeerde been zet. Na openingssong “Loud Silence & Bright Darkness”, een enorm atmosferisch nummer, zijn we vertrokken voor een trip die je enerzijds murw slaat, anderzijds eerder je donker hart beroert binnen een zelfs intieme doomomkadering. Dat voortdurend schipperen tussen de hersenpan inslaan op een brutale en verschroeiende wijze, zowel vocaal als instrumentaal en anderzijds een zekere donkere gemoedsrust over jou te doen neerdalen is een rode draad die we vinden op elk van de songs als “Dante”, “Fall Of The Morning Star” en “Ne Ergo Dimittas” en afsluiter “Collapsing Whispers”.
En dat is dus eigenlijk de rode draad op de volledige schijf, ook al zit het ene nummer helemaal anders in elkaar dan het andere. Want Hudič presenteert een enorm intensief aanvoelende mengelmoes van muziekstijlen, binnen telkens een donkere en dreigende omkadering. Of dat nu is door je hart ruw uit je lichaam te rukken, of eerder - binnen trage doomatmosferen - je ziel binnen te dringen als een traag gif, het resultaat is telkens hetzelfde. Deze intensief donkere trip doet je naar adem happen en doet de poorten van uw eigen Hel open gaan. Waardoor je u letterlijk apocalyptisch aanvoelende taferelen voor de ogen houdt, die je uiteindelijk zullen confronteren met uw eigen nietigheid.
Duisternis heeft zelden tegelijkertijd zo intens mooi en zo angstaanjagend geklonken als op deze 'Ne Ergo Dimittas'. Een magistrale EP waarbij de instrumentale aankleding aanvoelt als vuurtongen die je voetzolen likken en de uiteenlopende vocale aankleding schippert tussen grunts en growls komende uit die voornoemde Hel. Maar vooral, levert Hudič een pure, intensieve en indrukwekkende EP af die ook bij de uiterst zonnige lentedagen de meest donkere gevoelens bij ons naar boven brengt. Indrukwekkend!

Tracklist: 1. Loud Silence & Bright Darkness 2:26; 2. Dante 5:07; 3. Fall Of The Morning Star 3:27; 4. Ne Ergo Dimittas 4:53; 5. Collapsing Whispers 5:49