Toen we op Doomsday II de uit UK afkomstige doom band Famyne aan het werk zagen waren we danig onder de indruk van de performance van deze band, we waren niet alleen. We schreven daarover: '' Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diep ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten. We moesten dan ook letterlijk even op adem komen buiten de zaal, bekomend van zoveel uiteenlopende emoties waarmee de band ons enerzijds bedwelmt en anderzijds tot waanzin drijft. Indrukwekkend! En zelfs dit is een understatement van formaat. De band ontstond in 2014 en bracht eerder een EP en single op de markt. Met 'Famyne' brengt de band een debuut uit dat alle kanten uitgaat. Net zoals de live beleving is ook deze schijf geen gemakkelijke brok vlees om te verorberen. Maar zo eten wij onzen boterham doom nog het liefst. De band brengt niet echt een doorsnee doom plaat uit, maar eentje waarbij duchtig wordt geïmproviseerd tot geëxperimenteerd.
Uiteraard zijn er de logge, zware en trage instrumentale huzarenstukken zo typisch aan het genre, Black Sabbath halen we dikwijls naar boven bij het luisteren naar songs als “Weatherless”, “Faustus” en “Ghost”. Maar deze band tast dus duidelijk de grenzen van het genre, en bij voorkeur ook zijn eigen grenzen, verder af. Dat laatste zet Famyne voortdurend in de verf. Er valt nergens een speld tussen te krijgen.
Waren we onder de indruk van de instrumentale perfectie dan is het toch die bijzonder veelzijdige stem van Tom Vane die ons nog het meest over de streep trekt. Cleane vocalen, intieme momenten, oorverdovend geschreeuw dat de trommelvliezen doet barsten. Het keert allemaal terug in zijn stem. Daardoor geeft hij een unieke draai aan het genre Doom metal, die we toch zelden tegen komen binnen dat genre. "Alsof je varend op kalme wateren plots wordt geconfronteerd met het ontstaan van een wervelstorm. Eens de rust teruggekeerd blijf je verweesd en van de kaart achter, binnen een wederom ingetogen setting. Waarna de band je nogmaals meesleurt in een volgende orkaan uitbarsting die je naar de bodem van de wilde zee meesleurt. Waarna de rust wederkeert in je hart, maar niet te lang. Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diep ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten" schreven we eveneens over dat aantreden op Doomsday II.
Nu deze schijf ademt diezelfde sfeer uit . Een uiterst veelzijdige trip die je tot gemoedsrust brengt, maar ook angst aanjaagt door een dreigende omkadering. Bij “Dreamweaver” een pareltje van meer dan negen minuten lang, wordt die ingenomen stelling nog wat meer in de verf gezet.
Besluit: Zowel instrumentaal, maar vooral vocaal, word je letterlijk meegevoerd over wilde wateren, geconfronteerd met innerlijke rust die voortdurend wordt verstoord door weer een verschroeiende aanpak. Om daarna die gemoedsrust te doen wederkeren. In golvende bewegingen blijft de band op deze elan doorgaan. Er gebeurt zoveel op deze schijf dat de band het genre Doom metal eigenlijk heruitvindt. En dat is wellicht de verdienste van muzikanten die top riffs en drum salvo's uitdelen, maar dus vooral de vocale inbreng van een zanger/vocalist die vooral zijn eigen grenzen verlegt. En feitelijk niet alleen zijn, maar ook de onze.
Tracklist: Wearthless 08:27 Faustus 04:18 Slave Ship 06:36 Ghosts 06:03 Tremor 05:26 Dreamweaver 09:
Er zijn nog zekerheden in het leven. Als Ashtoreth iets aanraakt , verandert dat in pure duisternis, zelfs op een zonnige zaterdagmiddag en zeker op een winderige zondag. Zonlicht is nergens te bespeuren binnen projecten van Peter Verwimp. Maar is het wel geen duisternis die pijn doet, eerder voelen de donkere ambient klanken die Peter binnen al zijn projecten naar voorbrengt aan als een warm, donkere deken tegen koude winternachten. Dat was in het verleden zo, dat is anno 2019 nog steeds het geval.
Via Cyclic Law brengt Ashtoreth wederom een parel van een Dark Ambient schijf uit die aan onze ribben kleeft op een donkere wijze, zoals enkel Peter dat kan. We gaven 'Rites I&II' enkele intensieve luisterbeurten, tot we compleet zen en tot intensieve rust waren gekomen.
Ook al blijft hij tijdens de circa 21 minuten lange 'Rites I' uit datzelfde vaatje tappen als voorheen, de man verstaat de kunst u als aanhoorder letterlijk te hypnotiseren en mee te laten drijven naar zijn bijzonder donkere wereld boordevol gemoedsrust en weemoed.
Weemoed die je tot tranen toe bedwingt, zonder klef te klinken, maar eerder dankzij die onaards aanvoelende intensiviteit die zijn muziek ook anno 2019 nog steeds uitstraalt, en ergens heel gevoelige snaren weet te raken. Binnen die twintig minuten varieert Peter zodanig, zijn er zoveel tempo wisselingen merkbaar, dat u zich trouwens geen seconde verveelt. En dat is toch buitengewoon indrukwekkend te noemen. Ashtoreth haalt naar goede gewoonte alles uit de kast om u binnen een intimistische atmosfeer zodanig diep te raken dat je er compleet stil van wordt. Om naderhand, door middel van verschroeiende klanken en vocalen de haren op je armen te doen recht komen, en je in een vervaarlijke wervelstorm te doen terecht komen, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Niet dat we dat willen feitelijk.
Dezelfde rituele aanpak die letterlijk aanvoelt alsof klauwen u de strot dicht knijpen, zonder je dus pijn te doen, maar wel zodanig op jou inwerkende dat je prompt vertoeft in heel andere atmosferen, vinden we eveneens terug op 'Rites II'.
Ashtorerth blijft voort borduren en begane donkere paden verder bewandeld. Aan u om die trip mee te ondernemen, we raden aan van wel. Want deze schijf doet een gemoedsrust over ons neerdalen, vergelijkbaar met de rust die je vind in donkere bossen waar bevreemdend aanvoelende geluiden je in eerste instantie wat angst inboezemen maar waardoor je ondanks alles ook compleet zen en één met de natuur lijkt te worden.
Besluit: Binnen Dark Ambient kringen is Ashtoreth geen onbekende meer. We zijn onze tel over het aantal reviews, verslagen en recensies ondertussen een beetje kwijt geraakt. Ondanks de grote aantal daarvan, vervelen we ons nooit en doet Ashtoreth ons ook nu weer met verstomming geslagen achterblijven in een donkerste hoek van onze kamer. Ashtoreth zijn muziek heeft dan ook een steeds terugkerende verslavende invloed op onze gemoedsrust, telkens opnieuw en opnieuw.
Kortom: Ambient is een muziekstijl die een enorm intensieve inwerking heeft op de geest, en Ashtoreth voegt daar naar goede gewoonte een donker kadertje aan toe, waardoor duisternis niet aanvoelt als iets gevaarlijk of dodelijk. Wel mysterieus en verdovend. En eerder doet die deugd aan ons donker hart. Zoveel malen voorgedaan door Peter binnen dit en zoveel andere projecten, maar ook anno 2019 blijft de man ons dus nog steeds raken op diezelfde gevoelige, duistere plaats in ons hart.
Tracklist:Rites I 20:58 Rites II 16:5
Ambient
Rites I&II
Ashtoreth
Cyclic Law
Duisternis hoeft er niet altijd voor te zorgen dat je met het angstzweet op de lippen je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Dat bewijst een band als Kissin' Black, die met 'Dresscode Black' een heel toegankelijke, donkere plaat uitbrengt waarbij poppy tonen worden verbonden met dreigende ondertonen. Waardoor je voortdurend vertoeft tussen hemel en Hel, of liever het vagevuur.
Dat laatste blijkt al uit de eerste songs als “Giants”, “Dark Again” en andere meezingers als “Gravemen”. Songs die je prompt begint mee te brullen, we menen zelfs een subtiele knipoog te herkennen naar de betere synthpop. De band weet dus perfect hoe ze een ruim publiek kunnen aanspreken van zowel de alternatieve rock en gothic tot de globale pop liefhebber die toch houdt van een eerder donkere elektronische muziekstijlen.
Binnen het concept valt vooral de aanstekelijke instrumentale inbreng ons het meest op, maar het is toch die kristalheldere vocale aankleding die uiteindelijk ons hart nog een paar tellen sneller doet slaan. Bij die vocale inbreng worden er namelijk zoveel emoties en weemoedigheid op de aanhoorder los gelaten dat je enerzijds een traan wegpinkt, koude rillingen over je rug voelt lopen. Maar eveneens dus die zon telkens ziet schijnen achter de wolken. Want ja duisternis kan dus, zoals we reeds aangaven, wel degelijk deugd doen aan je hart, of aanvoelen als een warme deken tegen koude nachten. Zoals blijkt uit daarop volgende songs als “Flirting with hope”, “Dresscode black” en “Step out of my dreams”.
Besluit: Zowel synthpop , gothic als pop muziek liefhebbers die duisternis graag omarmen zullen zich perfect kunnen vinden in deze klasse schijf. Kissin' Black brengt namelijk een aanstekelijke, donkere schijf uit die je hart sneller doet slaan maar waarbij je ook wordt ondergedompeld in eerder weemoedige en donkere atmosferen die je eerder zullen doen dansen in de huiskamer dan je in angstzweet te doen baden.
Tracklist: Chi Dice Che Porto Stortuna – Giants - Dark Again – Gravemen - Liquor tears - Flirting with hope - Dresscode Black - Step out of my dream - Oh Girl, French girl (feat. Florian Grey) – Jolie - Riders (Feat Anna Murphy) - Address Unknow - The Visit - Unveilled in the rain
Acoustic Rock/Gothic
Dresscode Black
Kissin' Black
Notte Nera Records/Bite it Promotion
Cowboy & Aliens timmert reeds sinds 1996 aan de weg en bracht in die periode van circa tien jaar vier platen op de markt. In 2006 nam de band even een pauze, om vijf jaar later terug stof te doen opwaaien op menig podia. Wij leerden Cowboys & Aliens dan ook vooral kennen als live band. Zo schreven we over het optreden van de band op Evil Or Die fest vorig jaar het volgende: ''Kortom, door het voorhouden van een spiegel, waarmee je zelf maar ziet wat je ermee doet, doet Cowboys and Aliens een bom boordevol energie en vuurkracht ontploffen, die ons totaal verweesd doet achterblijven in het hoekje van de zaal. Missie geslaagd Henk & co."
Onlangs bracht de band zijn ondertussen vijfde album op de markt via Polderrecords. Waarbij die stelling duidelijk nog wat meer in de verf wordt gezet.
Want laat ons eerlijk zijn vanaf opener “Soaking” merk je dat de muziek van Cowboys & Aliens in dat hokje 'stonerrock' duwen, hen eigenlijk wat tekort doen is. De eerder bevreemdende , bezwerende wijze waarop riffs, vocalen en opzwepende drum partijen je hersenpan binnen dringen, zorgt ervoor dat er een zekere waanzin over jou neerdaalt. Die je niet meer los zal laten tot het einde van deze knappe schijf. Ondanks de uitmuntende drum en gitaar werk, is het echter eerder de bijzonder veelzijdige en tot de verbeelding sprekende stem van Henk die ons naar andere oorden doet doorverwijzen. Vooral doordat de emoties , net zoals op het podium, ook op plaat letterlijk uit zijn strot spatten en je hart daardoor op meerdere bijzondere plaatsen wordt geraakt.
Bij voorkeur doet de band ons vertoeven in de dorre vlakten van de woestijn waar we weer eens worden geconfronteerd met onze eigen demonen, vermoedelijk door de hitte en zandstormen die we trotseren tijdens deze bijzonder hete trip. Dezelfde opzwepende, aanstekelijke en strakke manier van drummen en gitaar bespelen vinden we ook terug op daarop volgende songs als “Sheep bloody sheep”,”Take a good look around” tot het schitterende titelnummer “Horses of Rebellion”. Alle registers worden open getrokken, en de lat ligt telkens enorm hoog; door de strakke , verschroeiende aanpak voelen we ons dus op de hele plaat wegdrijven naar de eerder vernoemde oorden. Puurder dan dit kan stonerrock namelijk niet zijn bedenken we.
Het meest opvallend aan deze schijf is echter het gevarieerde aanbod. Is dat eerder meeslepend en je bij het nekvel grijpen waardoor je koude rillingen over de rug voelt lopen bij “Two Times A Man” of eerder al razendsnelle mokerslagen uitdelen bij “Morning Again”. Telkens haalt de band alles uit de kast om de aanhoorder een oorgasme van jewelste te bezorgen. Waardoor je, eens het woestijnzand uit de schoenen geschopt, toch wel even tot positieven moet komen na zoveel bommetjes energie die op jou zijn afgeschoten.
Besluit: Cowboys & Aliens zijn altijd een hard werkende band geweest, en blijven ook anno 2019 noest aan de weg timmeren. Aan routine klussen of het zichzelf gemakkelijk maken doet de band echter niet, nooit gedaan eigenlijk. De aanhoorder moet eveneens een zekere inspanning leveren bij het beluisteren van deze vijfde schijf. Net zoals een wandeling door het woestijnlandschap van het leven, is dat met vallen en opstaan. Maar eens de Oase van rust bereikt, voel je een gemoedsrust over jou neerdalen, met een zodanige verslavende inwerking op je gemoed dat je prompt die trip opnieuw wil aanvatten, en opnieuw, en opnieuw tot het oneindige. En dat is net de uitwerking die ook “Horses of Rebellion” op ons heeft. Want we krijgen maar niet genoeg van die bijzonder strakke, aanstekelijke aan de ribben klevende stoner parel van een plaat die onze favoriete cowboys ons weer eens weet aan te bieden.
Tracklist: Soaking - 04:05 - Still in the Shade - 03:37- Two Times a Man - 04:45 - Sheep Bloody Sheep - 05:01 - Take a Good Look Around - 04:22 - Horses of Rebellion - 03:59 - Morning Again - 04:14 - Hollow - 03:42 - Refuse - 03:11 - Walk a Mile in my Shoes - 04:21 - Splendid Isolation - 02:20
Dadawaves is het project rond veelvraat Jasper Stockmans. De man kennen we van Oversized of het project The Nurse Rhyme. Al vele jaren werkt Jasper mee aan al even uiteenlopende projecten. Met Dadawaves begeeft Jasper zich in het vaarwater van Psychedelische rock die wat doet denken aan bijvoorbeeld ELO of andere jaren '70 iconen die elektronische psychedelica brachten binnen de doorsnee rock muziek. Anno 2019 mag dit niet meer zo vernieuwend zijn, maar Dadawaves geeft er toch een eigenzinnige draai aan die onaards aanvoelt. Dat bleek al uit het eerder uitgekomen debuut 'Wise Old Owl' Met opvolger 'Intelligent Life' zet DadaWaves dat nog wat meer in de verf.
Openingsong “Perpetual Motions” geeft reeds de toon aan. Dit is een song die ons alle kanten van de muur laat zien en horen. DadaWaves speelt met geluiden, voegt daar iets aan toe, en stuurt je dus van het kastje naar de muur alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Net die veelzijdigheid, maar het ook verrassend uithalen en mysterieus klinken, maakt van deze schijf een bijzonder meesterwerk. DadaWaves zet je haast voortdurend op het verkeerde been, heel bewust. Dat merken we ook op daarop volgende songs als “The Dangling Mankind”, “Inelligent Life” tot “Fire in her eyes”. Eén voor een songs die klinken alsof die jaren '70 weer zijn begonnen, maar met beide voeten duidelijk in het heden.
Dwars liggend, tegendraads en eigenzinnig blijft DadaWaves die gang opgaan bij songs als “Under the radar” , “Reverie of Damage done” en ”Tears and dollar signs”. DadaWaves doet duidelijk niet aan binnen de lijntjes kleuren, en zoekt bewust het avontuur op binnen zijn songs. Daar houden we nog het meest van. De band raakt zelfs een gevoelige snaar, bij de ingetogen momenten, maar schud je op uiteenlopende wijze , eens de registers worden open getrokken. Waardoor je voortdurend in beweging bent tijdens het beluisteren van deze plaat, letterlijk zelfs. Of hiermee een ruim publiek zal kunnen worden aangesproken? Dat verwachten we niet, en hoeft dat ook? De muziekliefhebber die houdt van psychedelische grensverleggende muziek en houdt van buiten die buiten de lijntjes kleuren zoals ondergetekende, zal prompt vallen voor deze klasse schijf.
Tracklist:Perpetual Motions 03:57 - The Dangling Mankind 04:01 - Intelligent Life 03:38 - The Big Leap 04:07 - Fire In Her Eyes 04:38 - All The Peoples Faces 03:09 - Under The Radar 04:07 - Reverie Of Damage Done 03:51 - Tears And Dollar Signs 03:11 - Story Of Life Unraveling 03:30 - All Gonna Die 04:30
Wardrobe is het project rond singer-songwriter Johan Verckist. De man is een veelvraat binnen de muziekwereld, en hij heeft ondertussen voldoende watertjes doorzwommen. Voor het project Wardrobe laat hij zich omringen door al even gedreven top muzikanten. In 2017 bracht Wardrobe zijn debuut 'Crawling' op de markt. Waaruit bleek wat voor een virtuozen deze jongens toch zijn. We schreven daarover: '' Als in een oase van complete rust en zen, vertoeven we met veel plezier in de wereld die Wardrobe ons voorschotelt. We raden aan de plaat in één ruk te beluisteren, omdat dat weldadig gevoel van innerlijke rust je pas overvalt als deze plaat is afgelopen. Echter zijn elk van deze song onontgonnen parels van immens welbehagen, dat we met geen woorden kunnen omschrijven. Meteen is de eerste hartenbreker van een schijf, een feit."
De nieuwste langspeler kwam op de markt, 'Giving Up A Ghost'. Wederom een parel van een schijf, waar je ook hoort dat de band zijn eigen grenzen blijft aftasten en verleggen. De breekbaarheid, waar Johan ons met zijn bijzondere stem in het verleden ontroerde, blijft op nummers als “Armchair Critic”, “24 weeks” en “Someday” stevig overeind staan. Je hoort en voelt echter dat de bandleden allemaal, meer dan ooit, dezelfde kant opkijken. Bovendien schippert Wardrobe voortdurend tussen weemoedige, aanstekelijke en toegankelijke popdeuntjes die aan de ribben kleven. Maar vooral creëert Wardrobe een dromerig landschap, waarbij de zon altijd schijnt achter de wolken. Van enige duisternis is geen sprake. Van klef gedoe ook niet, gelukkig.
Wardrobe is anno 2019 die de grens tussen kitsch en alternatieve muziek bewust aftast, en daarmee wegkomt. Door deze aanpak kan Wardrobe een ruim publiek aanspreken van inderdaad alternatieve muziekliefhebbers die graag vertoeven in hoge sferen, zonder echter daarvoor teveel inspanningen te hoeven doen.
Eenvoud siert hen namelijk. Luister maar naar het bijzonder hartverwarmende “Back Droubles” waar Jan zijn zachtmoedige stem wordt gecombineerd met soundscapes die lichtjes de experimentele kant uitgaan. De dromerige aanpak, waarbij je hart wordt geraakt op een bijzonder plaats, vind je op de hele schijf terug.
Nee aan geluidsmuren afbreken doet de band niet, maar evenmin wordt het de aanhoorder te moeilijk gemaakt. Binnen die eerder vernoemde eenvoudige maar magische mooie omkadering wist Wardrobe ons in 2017 al te raken, anno 2019 doet de band er gewoon een paar scheppen bovenop.
Wardrobe sluit af met een gewaagde cover “Come back and stay” en doet dit op een zodanig intensieve manier dat die song nieuw leven wordt ingeblazen. Wederom blijft de band bewust op de lijn zitten tussen aanstekelijke pop muziek en alternatieve indie/dreampop die door je hart boort als een scherp zwaard.
Besluit: We houden van bands die blijven hun eigen grenzen verleggen, en dat is bij Wardrobe zeker het geval. Waren we al onder de indruk van het debuut, dan zet Wardrobe een stevige stap voorwaarts naar eeuwige roem in zowel dat typische pop wereldje, maar worden subtiel ook de rock liefhebbers - waaronder mezelf- over de streep getrokken.
Armchair Critic 04:25 24 Weeks 03:15 King Of Clay 02:57 Someday 03:31 Live Forever 04:29 Distance 03:45 Long Gone 05:04 Back Doubles 04:29 Off the Reel 02:56 Nothing's Ever Gonna Change 03:11 Ice Box Man 02:56 Come Back and Stay 04:33
Radio Oorwoud is een bijzonder project rond muzikanten die absurditeit en humor in al zijn vorm en kleuren in de kijker willen zetten. De band doet dit bij voorkeur in de Nederlandse taal, wat zorgt voor een heel unieke inbreng binnen het geheel. “We mogen trots zijn op onze Germaanse taal” zei Guido Belcanto me ooit in een interview, een artiest die trouwens de Nederlandse taal steeds in de verf heeft gezet , vergelijkbaar met het Franse Chanson, en daarin grenzen weet te verleggen.
Radio Oorwoud is puur muzikaal bekeken wellicht niet vergelijkbaar met deze klasse artiest. Ze brengen echter zodanig veel absurditeit binnen hun songs, vaak over eenvoudige onderwerpen als de natuur, of het spelen van luchtgitaar. En gebruiken dus eveneens die Nederlandse taal als speeltuin en amuseren er zich blijkbaar kostelijk daarmee.
De songs zijn vrij kort, heel aanstekelijk en sluiten eigenlijk totaal niet op elkaar aan. Ook daarvoor kiest de band heel bewust binnen het concept. Het lijkt dan ook alsof er een bont verhaal wordt verteld, maar zonder begin of einde. Gewoon korte verhaallijnen op een gezapige, vaak grappige wijze. Over allerlei al even gezapige onderwerpen. Maar vooral boordevol absurde teksten die een glimlach op je lippen zullen toveren.
Met songs als “Kijk Omhoog”, “De moppenkast”, “Luchtgitaar”, “Kom Buiten” prikkelt Radio Oorwoud duidelijk de fantasie van de aanhoorder, op een bijzonder eenvoudige en kinderlijke wijze. Tussen de regels door, hoor je eveneens een band die duchtig aan het improviseren en experimenteren slaat. Tot het oneindige. Niet alleen met de Nederlandse taal, ook de klanken die op jou afkomen gaan tussen bevreemdend, natuurgeluiden, of gooien alle registers open , en doen een chaos ontstaan in je hoofd. Wederom, heel bewust uiteraard.
Besluit: Bij het beluisteren van deze klasse schijf raden we aan om, bij voorkeur met verstand op nul, u gewoon te laten meedrijven in die heel grappige en enorm absurde teksten over niet alle dagelijkse onderwerpen als “Pis, kak, Stink, Prot” bijvoorbeeld. Of “Pissepot”. Je moet er maar opkomen.
De dingen uit het dagelijkse leven worden op een zodanig gezapige wijze uitgelegd door Radio Oorwoud. Waardoor je als luisteraar prompt in een kleurrijke sprookjeswereld terecht komt. In circa 1 uur word je lam geslagen met allemaal van die grappige anekdotes. Vergelijkingen doen we niet aan, maar prompt doet het me denken aan die uitspraak van een grootmeester in absurditeit Frank Zappa ''Does Humor Belong to music?''
Radio Oorworm heeft in elk geval zeer goed naar Frank Zappa geluisterd want ze maken van diezelfde absurditeit een kunstvorm, zonder meer.
Setlist: Hey Ho Radio Oorwoud - Olifanten - Presentatoorn - Rare Dieren - Een tweede Poot - Vuil!Vuil!Vuil! - De Moppenkast - Kijk Omhoog - Een Eenzaam Familiefeest - Alleen Onderweg - Luchtgitaar - Egels of Death Metal - Boodschap ter bescherming - Kom Buiten - Het goede doel - Letterfreter - Pis Kak Stink Prot - Pissepot - Van Nature Tegennatuurlijk - Weg Met de natuur - De Manhoest - Propere lucht - Je innerlijke Flamingo - Klik Klik Klik - Een Lelijk nummer - Ze keek naar mij - Opgeruimd - Bommetjes - Flamingo to the left of me...
Experimenteel/Absurditeit
Radio Oorwoud
Vuil!Vuil!Vuil!
WWF
Ter introductie van de nieuwste schijf van STADT halen we er even de biografie bij. We citeren: 'Waarom niet eens een live-album proberen? Opgenomen in de studio, in één take. Eens iets anders. Of een film? Een live-film misschien?'
Voor de heren van STADT aan de opnames van hun nieuwe album 'There Is-Nothing Twice' begonnen stond 'een plaat maken' niet bepaald bovenaan het to do-lijstje. 'Iets', wilden ze maken. Het werd uiteindelijk geen film, geen live-album, en toch ook weer wel. ‘Iets’ wat ze zelf omschrijven als twee gebundelde EP’s, waarvan één deel werd ingeblikt in hun Gentse homestudio, en één deel live werd opgenomen – en gefilmd! - in de voormalige televisiestudio’s van het Amerikaans Theater in Brussel.
In een recent interview deed de band dat wat meer uit de doeken. Lees het interview dat we hadden met STADT er nog even op na:
http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/73298-stadt-we-hopen-te-mogen-blijven-evolueren-als-band-en-dat-ons-publiek-daar-gewillig-in-wil-meegaan
STADT bestaat uit top muzikanten die ook binnen andere projecten hun kunnen hebben bewezen, maar vooral muziek leven i.p.v. bespelen of zingen. Het oneindig improviseren, grenzen verleggen en alle hoeken van de kamer uitgaan , vinden we dan ook terug op deze filmisch plaat. Als het de bedoeling was om het ook bij de audio opnames van 'Nothing Twice' ons het gevoel te geven dat we naar een film zitten te kijken, dan is STADT compleet in zijn opzet geslaagd. Al bij de eerste song “Broken People” troont STADT je mee in een bonte, kleurrijke wereld waar weemoed, melancholie en bevreemding hand in hand gaan. Wat opvalt bij die tweede song “Nothing Twice” is de zin om te experimenteren met klanken. Deels dreigend, deels dansbaar, deels melancholisch. Waardoor STADT ervoor zorgt dat je fantasie wordt geprikkeld. Inderdaad, het visuele keert ook terug in de audio opnames en dat is toch wel heel sterk.
De beelden kun je er dus best zelf bij bedenken, we vermoeden dat de film nog meer tot de verbeelding zal spreken. Maar door de variatie tussen up tempo en intimiteit beland je enerzijds op een wilde rollercoaster van het leven, om later in een roes te belanden waardoor een gemoedsrust over jou neerdaalt. Het voortdurend schipperen tussen die vele uitersten, het improviseren en voortdurend die grens aftasten tussen mysterieus, bedwelmende schoonheid en experimenteren tot het oneindige , is niet alleen de rode draad op deze plaat. Het zorgt ervoor dat we bij elk daarop volgende song op het puntje van onze stoel zitten te genieten van zoveel veelzijdigheid die ons een oorgasme bezorgt. Ook wij laten onze fantasie daarbij de vrije loop, en raden de luisteraar aan dit ook te doen.
Het kleurrijke palet dat STADT aanbiedt doorheen deze plaat zorgt ervoor dat je je nooit verveelt, integendeel.
Besluit: ‘We zijn verslaafd aan het nieuwe, wat we maken moet in beweging blijven' zegt de band in de biografie over de nieuwe schijf. Wel, in deze opzet is STADT met 'Nothing Twice' zeker geslaagd. Sausjes krautrock worden vermengd met snuifjes jazz en extra gekruid met psychedelische klanken. Echter, daar stopt het dus niet mee. De band blijft voortdurend in beweging op de schijf, verlegt steeds een andere grens en doet vooral aanvoelen dat hun einddoel nog niet is bereikt, integendeel. De band blijft zichzelf uitvinden, nieuwe bronnen aanboren en bewijst op deze plaat dat beeld en klank perfect kunnen samen gaan zonder dat je die beelden daadwerkelijk ziet. En dat laatste is nog het meest opvallende en positieve aan deze heel visuele schijf.
Broken People 03:58 Nothing Twice 08:56 Today's a Work Ages 03:29 Afraid of Being Fed Up 05:30 Amplified 06:48 Fluid is Grand 04:26 Thuissfeer 07:21 Daily Comment 02:32
Krautrock/Jazz/Psychedelica
There Is/Nothing Twice
STADT
Gentlepromtion
De Zwitserse singer-songwriter Mario 'Moe' Schelbert is een begenadigde muzikant die door middel van zijn project Moes Anthill een veelzijdig muzikaal universum open maakt. Waarbij grenzen tussen fantasie en werkelijkheid worden overschreden. De band timmert sinds 2011 aan de weg en wordt omschreven als Neo-Folk/Americana. Echter is de band een label opkleven, hen tekort doen. We citeren even uit de biografie: ''De Zwitserse singer-songwriter Mario Moe Schelbert geeft ons een uniek inzicht in zijn veelzijdige muzikale universum door ons uit te nodigen om met hem mee te gaan op een magische ballonvaart. Van bovenaf richt hij onze blik op de Lost, the Uncomfortable en The Unbelievable, waarbij de grenzen tussen uiterlijk en realiteit vervagen.''
Met zijn nieuwste album 'Quitter' blijft Moe Anthill deze grenzen verder aftasten. “Retire, Restore!” geeft al de toon aan. Een song die eigenlijk alle kanten uitgaat, en zowel veelzijdig als veelkleurig klinkt. Ook dat laatste kun je letterlijk nemen. We herkennen namelijk alle kleuren van de regenboog in de daarop volgende songs “New Age”, “Everyone Gets a balloon”, “Yours in mine”. Eenvoudige songs die een glimlach op de lippen toveren, waardoor de zon in je hart gaat schijnen.
Moe Anthill mag dan met zijn beide voeten in het heden staan, de knipoog naar de psychedelica van de jaren '70 en folk muziek uit die periode, zijn trouwens heel opvallend. Luister maar naar het enorm aanstekelijke “No Name brass Band”. Deze song is een schoolvoorbeeld van hoe de band schippert tussen toegankelijke meezingers, maar daar heel subtiel enkele experimentele sausjes aan toevoegt waardoor je geen label kunt kleven op de muziek van Moe Anthill. Vervormde gitaren, bijzonder aanstekelijk drumwerk en het voortdurend de luisteraar op het verkeerde been zetten komen we ook tegen in daarop volgende parels als “Worthwile Waiting”, “Finding Stones” en “And Yet it Moves”.
Besluit: Country, pop muziek, folk invloeden, zelfs een streepje jazz, het passeert allemaal de revue op deze heel veelzijdige plaat. Moe Anthill laat zich niet in een hokje duwen maar wil een heel ruim publiek aan folk- en aanverwante liefhebbers aanspreken.
We raden de luisteraar dan ook aan al zijn zintuigen open te zetten voor deze knappe schijf, je komt oren en ogen tekort bij het horen en zien van zoveel uiteenlopende kleuren en geuren dat deze band op deze schijf aanbiedt. Bij voorkeur sluit je dan ook de ogen en laat je, door middel van enorm hypnotiserende klanken, wegdrijven naar heel andere al even kleurrijke oorden waarbij je zult dansen, dansen en dansen zwevende over de dansvloer.
Een plaat die je hart verwarmt, in deze donkere tijden de zon doet schijnen in het hart.
Tracklist: 1. Retire, Restore! 2. New Age 3. Everyone Gets a Balloon 4. Yours is Mine 5. Virtual World 6. No Name Brass Bands 7. Worthwhile Waiting 8. Finding Stones 9. And Yet It Moves 10. Quitter
Hoe maak je een opvolger die een debuut overstijgt dat eigenlijk zo onaards mooi was, dat het niet meer is te evenaren? Dat is de vraag die we ons stelden bij het beluisteren van de nieuwste schijf van RY X.
Na zijn wonderbaarlijke EP 'Berlin' uit 2013 en debuut plaat 'Dawn' in 2016 lijkt dat een onmogelijke opdracht. RY X is bovendien één van die weinige artiesten die ons in het verleden live zodanig kon bekoren en ontroeren dat we daarover schreven: ''Ook wijzelf kregen er kippenvel tot een krop in de keel, dankzij dit prachtig schouwspel. Ook wij kregen tranen in de ogen, en voelden een soort innerlijke gelukzaligheid over ons neerdalen die ons liet zweven boven de wolken. RY X weet als geen ander zielen te verwarmen, en harten sneller te doen slaan. Nee, we gingen niet zomaar buiten met een stralende glimlach na dit prachtig concert. We waren plots een heel ander mens geworden door deze onaardse trip doorheen melancholische velden, binnen een weemoedige tot allesoverheersende sfeer gebracht door. Indrukwekkend!"
Op zijn nieuwste schijf blijft RY X begane wegen verder bewandelen. De man beschikt over een bijzondere tot de verbeelding sprekende stem die je in ieder geval hypnotiseert en tot tranen toe bedwingt. Zowel bij de songs “Body”, “Untold” tot “Body Sun” is dat ook nu weer het geval. Ook bij daarop volgende songs blijft RY X op dit elan doorgaan. Er worden eigenlijk over de hele lijn niet echt nieuwe wegen ingeslagen, RY X blijft dus gewoon zichzelf en daar is niets mis mee. Maar langs een kant is het eigenlijk wel een beetje jammer. We houden nu eenmaal van artiesten die hun eigen grenzen verder blijven aftasten en verleggen. Maar als een concept aanslaat, je ontroert en bedwelmt? Waarom dit veranderen, bedenken we daar prompt bij.
Besluit: Ondanks het telkens uit datzelfde vaatje tappen kun je niet voorbij aan de breekbare en weemoedige , bevreemdende manier waarop RY X je ook anno 2019 telkens opnieuw diep raakt. Dat de man nog steeds diezelfde lijnen blijft uittekenen als in 2013 of 2016 vergeven we hem om die reden. RY X beschikt nu eenmaal over een unieke stem en uitstraling waardoor hij het muisstil kan krijgen in ons hart, we zijn er zeker van dat hij dit live nog steeds zal doen. Want ook die nieuwe songs zijn bedolven onder walmen van melancholie en doen je tranen wegpinken van diepe emoties, binnen die strakke lijn, die je doet zweven over de dansvloer en in diepe ontroering zal brengen, zoals we dat van de man ondertussen gewoon zijn, op een eenvoudige maar doortastende wijze.
Tracklist: 1. Body (Ambient) 2. Untold 3. Bound 4. Body Sun 5. Foreign Tides 6. Hounds 7. Sun (Ambient) 8. Yayaya 9. The Water 10. Coven 11. Mallorca 12. Fumbling Prayer
Nederlands 
Français 
