Quentin Sirjacq is een Franse muzikant die reeds heeft bewezen grenzen te verleggen binnen het Modern klassieke genre. Na 'Far Islands and Near Places' in 2016 brengt de man nu zijn ondertussen vierde solo schijf uit. 'Companion' komt op de markt via Schole Records. Een potje minimaliserende percussie overgoten met klokkenspel, vibrafoon tot synthesizer en piano klanken. Dat is wat we voorgeschoteld krijgen.
Voor dit nieuwe album werkt Sirjacq samen met enkele van de beste muzikanten uit de Franse scene, zoals Julien Loutelier, Vincent Taurelle, Arnaud Lassus en Steve Argüelles. Het resulteert in een perfect pareltje boordevol bevreemdende percussie en piano die beklijft en aan de ribben kleeft. Het is net door dat elke schakel perfect aansluit op de volgende dat songs als “Variations”, “Carol”, “Dance” tot ”Will you be there” ook blijven hangen. Een weg die hij eigenlijk op zijn schijf blijft verder zetten. Sirjacq verlegde in het verleden voortdurend de grens binnen moderne klassieke muziek, zoals maar weinig hem dat hebben voorgedaan.
Ook op zijn nieuwste schijf is dat het geval. Dat hij zich laat omringen door klasse muzikanten zoals hierboven, zorgt er dan ook voor dat die perfectie voortdurend wordt overstegen.
Door telkens te schipperen tussen verstilde sferen en de lijn aftasten van oorverdovend de trommelvliezen aanvallen, zorgt de muziek van Sirjacq trouwens voor een hypnotiserende inwerking op de geest. Waardoor je prompt in een andere wereld terechtkomt, bedwelmd door het bijzonder veelkleurig klankenbord dat Sirjacq je aanbiedt. Best indrukwekkend en enorm gevarieerd.
Sirjacq is bovendien niet de man om binnen lijntjes te kleuren, hij houdt van improviseren met allerlei geluiden. Free Jazz, elektronische muziek, piano virtuositeit, verbluffende percussie. Het passeert elke keer de revue waardoor we voortdurend een oorgasme van jewelste te verwerken krijgen. Nogmaals, binnen heel intieme atmosferen maar ook door lichtjes oorverdovend uit te halen weet hij daardoor je hart diep raken, en ergens doet hij je dan ook wegzweven naar heel andere oorden. Ver verwijderd van de harde realiteit van het leven.
Besluiten doen we met een citaat uit de biografie: ''Elk nummer is een soort reis die begint op de ene plaats en eindigt in de andere, langzaam beweegt en zich ontvouwt door een mix van invloeden die op elkaar zijn gelaagd. Gamelan, Afrikaans polyritmiek, modern klassiek, free jazz, elektronische muziek of filmmuziek komt hier allemaal samen. Gebouwd op vele verschillende lagen van muzikaal denken en technieken, dit album is nog steeds zeer uniek, toegankelijk en mooi.'' Dat laatste is inderdaad de rode draad op deze volledige schijf geworden. Een boeiende reis doorheen uiteenlopende culturen en muziekstijlen gebracht op een veelzijdige en veekleurige wijze, die van begin tot einde aan je ribben kleeft.

Tracklist: Variations 09:17 Carol 05:54 Dance 05:54 Will you be there 05:09 Organum 05:49 Companion 06:46 Harmonium 05:33 Choral 03:51

Modern Klassiek/Electronics/Percussie
Companion
Quentin Sirjacq
Schole Records

 

Moonshine Effect is een Griekse indie/dream pop band die reeds sinds 2015 aan de weg timmert. De band contacteerde ons dat ze begin dit jaar een nieuwe schijf hadden uitgebracht,  'Our Eyes Should meet'. We namen de schijf onder de loep en lieten ons gewillig meevoeren naar dromerige soundscapes die je eveneens terugvind in Griekse landschappen, waardoor deze plaat een heel visuele schijf is geworden.
Na een korte intro zijn we vertrokken met “Just before dawn”. Een song die je zowel vocaal als instrumentaal letterlijk hypnotiseert, en een gemoedsrust doet neerdalen in je hart. In tijden van zoveel woede en haat, kunnen we die positieve energie wel gebruiken. Elk van de songs klinken breekbaar als porselein, maar nergens wordt je daardoor in slaap gewiegd. Na “Charmin' Ligh”, “Hanging from a song” tot “Dreamers Parade” voel je door die weemoedige en melancholische aankleding je wegglijden naar heel andere oorden. Nee, bijster origineel is dat allemaal niet, maar zulke trips doen nog altijd deugd aan je hart.
Een gevoel dat trouwens bij elke songs terug wederkeert, waardoor eerder het totaalplaatje zo belangrijk is. En net dat laatst is dan ook zo bijzonder aan Moonshine Effect.
De band slaagt erin op die gedoodverfde, dromerige wijze je hart en ziel diep te raken op de volledige schijf, bij elke song opnieuw en opnieuw, tot je volledig verdooft, en zen geworden achter blijft. Dat is bovendien niet zozeer de verdienste van één bepaald element binnen de band, zowel instrumentaal als vocaal krijgen we een krop in de keel en kippenvelmomenten. Maar het is toch die bijzonder breekbare, kristalheldere stem van Jacqueline Chermille die uiteindelijk kan gezien worden als de kers op de taart om ervoor te zorgen dat je prompt alle negatieve gedachten uit je leven zult bannen.
Moonshine Effect laat dus niet helemaal in zijn kaarten kijken, en geeft de luisteraar de kans zijn eigen fantasie te laten werken. We raden dan ook aan alles opzij te leggen, met de koptelefoon op het hoofd je volledig van alles en iedereen af te schermen en deze plaat in zijn geheel op u af te laten komen. Letterlijk en figuurlijk. Maak daarbij het hoofd volledig leeg, en droom van adembenemend mooie - bij voorkeur Griekse - landschappen die je tot een intensieve gemoedsrust brengen, en waar je ook geen verklaring voor hebt.
Datzelfde effect heeft deze schijf namelijk ook op ons. Zowel vocaal als instrumentaal valt nergens een speld tussen te krijgen. Elke song ademt iets magisch mooi uit, dat je dus vooral terugvindt in de ogen van een kind - zoals op de prachtige hoes. Of in de natuur.
Eén ding is dus wel belangrijk, beluister deze schijf best in zijn geheel om dit effect te bekomen. Want hier wordt letterlijk een verhaal verteld dat begint met een 'intro', gevolgd door wonderbaarlijk mooie en magische momenten, en eindigt met een 'outro' die je nog maar eens totaal van de kaart achterlaat. In rust en diepe ontroering.
Tracklist: Intro 00:26 - Just before dawn 05:28 - Charmin' light 04:50 - Hanging from a song 04:05 - Dreamers parade 05:03 - Let's lose control 04:04 - It is your name that I use for a pillow 02:16 - Outro 00:44 

Het Duitse Nailed To Obscurity is een Melodieuze Death metal act die al sinds 2005 aan de weg. De band heeft door de jaren zijn stempel blijven drukken op dat typische Melodieuze metal gebeuren, maar is ook blijven evolueren in zijn sound. Daarvoor kunnen we enkel en alleen waardering opbrengen. Onlangs bracht Nailed To Obscuirty, zijn ondertussen vierde full album op de markt, 'Black Frost'. Je hoort een band die melancholie drenkt in duisternis, tot je tot bloedens toe wordt murw geslagen. Op een eerder langzame maar daarom niet minder meedogenloze wijze.
Gitaristen Volker Dieken en Jan Ole lamberti zorgen door hun verschroeiende aanpak voor het doen ontstaan van een doom sfeertje. Waarna een ijzingwekkende stem uit het duister je de ultieme doodsteek toedient. Het is niet alleen hoe deze schijf van start gaat met 'Black Frost' - waardoor je letterlijk naar dat donkere bos wordt gezogen door de hypnotiserende inwerking van die riffs en vocalen. Het is eveneens de rode draad op de volledige schijf geworden.
De vocale inbreng van Raimund Ennenga is daarbij een meerwaarde binnen het geheel om je naar de Hel door te verwijzen. Hij gromt, grunt , gaat clean tewerk en doet je oren letterlijk bloeden.  Bij elke track voel je koude rillingen over je rug lopen, elke track is bovendien weer een nieuw hoogtepunt dat ons in hogere sferen doet belanden. Of eerder ervoor zorgt dat die wandeling door het donkere bos een Helse tocht wordt. Demonische wezens komen vanuit alle uithoeken je hart uit je vege lijf rukken. Je ziel verpletteren, tot je totaal verweest en waanzinnig geworden aan de rand van dat zelfde bos achterblijft.
Besluit: Nailed To Obscurity brengt anno 2019 een typische melodieuze Death metal plaat uit, boordevol donkere melancholie. Voegt daar enorm veel emoties en perfectie aan toe. Zowel vocaal als instrumentaal. Een intensief gevoel dat ons trouwens bij elke song opnieuw overvalt, waardoor er geen uitschieters en zeker geen teleurstellingen te vinden zijn op deze plaat. De volledige schijf is eigenlijk één en al uitschieter van formaat voor de doorsnee Melodieuze death metal fan. Die zich graag laat onderdompelen in die melancholische donkere atmosfeer die de band ons na al die jaren nog steeds aanbiedt.
Tracklist: 1. Black Frost 2. Tears Of The Eyeless 3. The Aberrant Host 4. Feardom 5. Cipher 6. Resonance 7. Road To Perdition

BRDCST 2019 - van 4 t-m 7 april 2019 - Grenzeloos en Inspirerend - Een ontdekkingstocht om U tegen te zeggen!

BRDCST is een jaarlijkse terugkerende indoor festival in en rond de Ancienne Belgique waar de alternatieve muziekliefhebber vernieuwende strekkingen binnen die muziek kan ontdekken …Van Turkse psychedelica tot (abstracte) noise, hedendaags klassiek, hip hop, black metal, afrofuturisme, messcherpe elektronica, sound poetry, (avant) jazz, Arabische klanken, dub, American primitive guitar, (post) punk, prepared piano, grime en zelfs flamenco …
Dit festival heeft plaats van 4 tot 7 april. Naast activiteiten in AB salon, AB Club , AB Box en AB Theater zijn er ook concerten in Beursschouwburg (voor de nachtraven onder ons), Bonnefooi, Café Central en La Machine.
Deze vierde editie van BRDCST was werkelijk grenzeloos en uitermate inspirerend.

dag 2 - vrijdag 5 april 2019 - Afrikaanse Voodoo, chaos tot kunst verheffen, grensverleggende cello en andere braspartijen
Wij verbleven op deze tweede avond - voor ons de eerste avond althans,  want door werk omstandigheden konden we op de eerste festivaldag niet aanwezig zijn - echter knus in de AB zelf.

Obongjayar (****) - AB Box - Steven Umoh is een Nigeriaanse artiest, die soleert vanuit Londen (UK). Onder de naam Obongjayar combineert hij hip hop met Jazz, Soul en andere eerder Afrikaans getinte muziekstijlen. We waren net op tijd om de man aan zijn stomende set te zien beginnen in een reeds goed vol gelopen AB Box. De sfeer zat er in het begin nog niet helemaal in, maar Obongjayar blijkt een klasse entertainer te zijn die niet loslaat tot niemand meer stil staat. Het zorgde voor Afrikaanse voodoo rituelen, die niet alleen op de dansheupen inwerken maar waardoor je ook onder hypnose wordt gebracht en meegesleurd naar de diepst Afrikaanse bossen en oerwouden.
Gespekt met bijzonder aanstekelijke klanken gebracht door zijn topmuzikanten - vooral de gitarist van dienst liet een diepe indruk op ons achter -  verbindt Umoh bovendien verschillende uiteenlopende culturen en werelden. En dat is nog de grootste verdienste van deze beweeglijke rasartiest. Die vooral dus volhoudt tot er eindelijk wat beweging komt in het in eerste instantie toch wat apathisch publiek dat blijkbaar nog een beetje moest wakker worden.
Gelukkig slaagt Obongjayar door het brengen van een gevarieerde en bijzonder kleurrijke set boordevol eveneens magische visuele effecten, zeker naar de finale toe, in zijn opzet. En zorgt voor het eerste wervelend dansfestijn van de avond, het zou niet het laatste zijn.
Khalab (***1/2) - AB Box - Voor de omschrijving van de artiest Khalab halen we er even de biografie op de Facebook pagina van deze artiest bij '' Afro future beat shake on Black Acre Records / Wonderwheel Rec. An ongoing round trip journey between tribes and psyche, desert and spaceships, jungle and skyscrapers.''
Khalab trekt vanaf het begin van zijn set een ondoordringbare geluidsmuur op, getooid met opnieuw magische visuele effecten. Waardoor je - zonder gebruik te maken van geestenverruimende middelen - toch even compleet van de kaart gaat dansen, dansen en dansen. Khalab doet dankzij die oorverdovende geluidsmix, wel degelijk de muren van de AB uit zijn voegen barsten. Echter, door de wat monotone aanpak voelde dit optreden eerder iets teveel aan als een veredelde DJ act, om ons echt compleet over de streep te trekken. Echter door Jazz elementen te verbinden met opzwepende beats en dit te kruiden met een bijzonder aanstekelijke inbreng slaagt Khalab er alsnog in niet alleen een rave party te doen ontstaan in AB Box, maar ook in ons hoofd. Missie geslaagd!
Leila Bordreuil (****1/2) - AB Salon - AB Salon is de meest intieme zaal op BRDCST, ingericht om een soort huiskamer atmosfeer te creëren. Er hingen zelfs enkele portretten in de zaal en achteraan stond en salonzetel opgesteld. Binnen die atmosfeer worden artiesten geprogrammeerd die het niet moeten hebben van geluidsoverschrijding, maar door een eerder intimistische aanpak , een gemoedsrust over jou doen neerdalen. Dat dit niet hoeft te resulteren in de aanhoorder in slaap wiegen , bewijst Leila Bordreuil, een cello artieste die grenzen aftast en verlegt wat dit instrument betreft. Vaak op een eerder verstilde wijze raakt ze langzaam maar zeker de gevoelige snaar. Maar eveneens worden er, opbouwend naar een eerder bevreemdend aanvoelende climax, verschillende uiteenlopende registers opengetrokken. Bovendien slaat Leila voortdurend aan het improviseren en experimenteren met onderliggende geluiden naast typische cello klanken, die eveneens naast een bedwelmende sfeer oproepen, je tot een zekere vorm van waanzin lijken te drijven.
Besluit: Binnen die omkadering van spelen met emoties, en buiten de lijntjes kleuren, blijkt Leila Bordrueil dus vooral een artieste te zijn die niet alleen haar eigen grenzen aftast en verlegt - ter plaatse zelfs - maar eveneens alle uiteenlopende aspecten van dat instrument Cello zodanig ontleedt dat het wel lijkt alsof ze er een gloednieuw instrument op de markt brengt dat nog niet is uitgevonden.
Kortom, Leila Bordrueil overtreedt heel bewust alle regels, en slaat aan het improviseren met die Cello tot het oneindige. Na deze gevarieerde set, bleven we dan ook totaal verweesd achter.
Toxe (****) - AB Club - Ondertussen was de Zweedse artieste Toxe al aan haar set begonnen in AB Club. Deze producer verbindt zeemzoete melodieën met een dramatische ondertoon, lezen we in menig biografie. Toxe experimenteert voortdurend met die geluiden, schippert tussen duisternis die angst aanjaagt, en lichtvoetigheid die eerder je tot rust brengt. In de AB Club maakt Toxe trouwens gebruik van beelden met allerlei kleurrijke bloemen. Wat het bedwelmend en hypnotiserend gevoel alleen maar ten goede komt. Want daardoor krijg je een psychedelische aanvoelend geheel. Waardoor je dan weer, eens onder die hypnose gebracht en bedwelmd door die vaak kinderlijk mooie en aanstekelijke aanvoelende klanken met een brede glimlach op de lippen de zaal verlaat. Maar vooral hierop stilstaan blijkt onmogelijk. De aanwezige fans zweven dan ook van begin tot einde over die dansvloer, alsof ze eens trance zijn terecht gekomen waaruit ze niet meer willen ontsnappen.
The Comet Is Coming (*****) - AB Box - Afsluiten deden we weer met een dansfeest, eentje van een bijzonder veelzijdige soort. The Comet is Coming is een trio rond de klasse saxofonist Shabaka Hutching. Op wiens saxofoon virtuositeit geen grens staat. De mans speelt geen saxofoon, hij leeft dat instrument letterlijk. De Jazz vibes vliegen dan ook in het rond, zeker als de Hutching met enkele meesterlijke, adembenemende solo's de haren op de armen doet recht komen van puur innerlijk genot. We zouden haast vergeten dat er naast deze grensverleggende saxofonist- die de ondanks dat hij zijn kompanen voldoende ruimte geeft om zich te tonen - de meeste aandacht naar zich toetrekt - , nog twee andere op dat podium staan.
Want de keyboard/elektronische inbreng van klanken tovenaar Dan Leavers is namelijk een enorme meerwaarde binnen het geheel. En de dan hebben we het nog niet gehad over de verschroeiende drum salvo's van Max Hallett die aanvoelen als kanonskogels die je hersenpan verbrijzelen. Op de momenten dat al die registers worden opgetrokken, en al die instrumenten samenvloeien, en er een chaos ontstaat wordt dat voldoende bewezen. Echter wordt die chaos tot kunst verheven, doordat The Comet is Coming aan het improviseren slaat tot het oneindige maar vooral elkaar daarbij blindelings aanvoelen tot aanvullen waar nodig.
The Comet is Coming schiet dan ook de ene vuurbal na de andere op de aanhoorder af, waardoor de zaal ontploft. Letterlijk. Want we zagen iedereen  dansen van vooraan tot ver naar achter, al dan niet in een diepe trance, waardoor er een aardverschuiving ontstaat in AB.
Besluit: The Comet Is Coming voelt snel aan dat ze het publiek uit hun hand kunnen doen eten, en legt die lat prompt nog wat hoger. Om tijdens een ijzersterke finale de puntjes op de 'i' te zetten, en te bewijzen dat binnen Jazz en aanverwante er geen grenzen zijn.
Meer nog, The Comet is Coming is zo een band die deze grenzen voortdurend aftast, en verlegt.
Terwijl de nachtraven nog een stevig feest gingen bouwen in de Beursschouwburg tot in de vroege uurtjes, besloten we - met een bijzonder goed gevoel vanbinnen - huiswaarts te keren. Na een geslaagde avond boordevol Afrikaanse Voodoo, aanstekelijke dansfestijnen, Chaos die tot kunst wordt verheven en grensverleggende Cello.

dag 3 - zaterdag 6 april 2019 - Intensieve totaalbelevingen, binnen een uiteenlopende omkadering
BRDCST is aan zijn derde festivaldag toe. Zaterdagavond stond in het teken van de nieuwste hype Black Midi. Nu ik sta persoonlijk daar altijd wat sceptisch tegenover, maar sommige bands bewijzen gewoon dat een hype niet altijd overdreven is. Black Midi deed dit door het brengen van een stomende set in AB Club. Het meest opvallende op deze festivaldag waren de verschillende uiteenlopende contrasten, echter allemaal binnen dezelfde intensieve totaalbeleving. Ofwel door intiem je hart te beroeren, of eerder door zodanig verschroeiend hard uit te halen dat de trommelvliezen er gingen van barsten.

Tarkamt (***1/2) - AB Theater - Het nadeel van een festival is overlappingen, het is dan ook onmogelijk om echt alles te zien op zo een goed gevulde festivaldag. We hebben echter ons best gedaan om binnen het AB complex alles zoveel mogelijk mee te pikken. Zo stond Tarkamt, het pseudoniem rond gitarist en producer Cherif El Masri in de theater zaal. Onder de motto ''Cairo’s New Wave curated by Nadah El Shazly'' kregen we daar de hele avond parels uit de Egyptische muziekwereld voorgeschoteld. El Masri maakt deel uit van de band rond Nadah El Shazly en mocht dus ook solo zijn ding doen. Wat de man op zijn eentje op het podium bracht was een intensief, donker mengelmoes van oorverdovende noise die aan de ribben blijft kleven. Doordat Tarkamt je letterlijk hypnotiseert door middel van zowel instrumentaal als vocaal bevreemdend aanvoelende soundscapes over je hoofd te laten drijven, blijf je toch even geboeid luisteren en genieten. En toch, om dit een klein uurtje lang vol te houden? Daarvoor lag alles te nadrukkelijk binnen een iets te monotone omkadering, waardoor de aandacht gaandeweg wat verslapt. Maar gelukkig werd alles wel luid genoeg gebracht om je wakker te schudden, en eens je in die oorverdovende trance bent terecht gekomen je daaruit niet meer wil en kan ontsnappen. Missie geslaagd dus.
Cucina Povera (****) - AB Salon - Het contrast met de voorganger kon niet groter zijn, maar de intensiviteit was minstens even magisch bij Cucina Povera. Naast een typisch Italiaans gerecht is dit ook de schuilnaam van de Finse - in Glasgow residerende - artieste Maria Rossi. We citeren even uit de introductie op de website van BRDCST: ''De naam van haar project heeft ze uit de traditionele Italiaanse keuken waarbij met weinig middelen een zo groot mogelijk resultaat wordt nagestreefd. Rossi hanteert dezelfde filosofie in haar creatieve proces. Met enkele instrumenten, found sounds, spaarzame percussie en haar stem laat ze de luisteraars horen hoe schoonheid, tristesse en verrassingselementen in eenvoud gevonden kunnen worden.''
Binnen de intieme omkadering in de AB Salon zet Cucina Povera dit door een intensief mooie set nog meer in de verf. Met haar stem, breekbaar als porselein, doet Maria je naar adem happen. Door je als het ware te hypnotiseren en zo je geest en lichaam tot absolute rust te brengen, beland je, omgeven door rust en kalmte, die onaards aanvoelt, dan ook letterlijk in een andere wereld. Ook al had Cucina Povera af te rekenen met enkele storende technische probleempjes, de instrumentale omkadering vulde die zachte stem van Maria bovendien perfect aan. In de hele set bleef het trouwens muisstil in de AB Salon. En dat gebeurt ook niet elke dag bij zo stille optredens.
Besluit: Je kon een speld horen vallen toen de Finse soliste met haar stem de aanhoorder een krop in de keel bezorgt. Ook wij pinkten een traan weg, bij zoveel innerlijke , eenvoudige schoonheid. Zoals in die traditionele Italiaanse keuken worden ook bij Cucina Povera geen grote middelen boven gehaald. Maar het resulteert wel degelijk in een intens mooie totaalbeleving, die je compleet van de kaart in de hoek van de kamer doet achterblijven.
Ipek Gorgun (***1/2) - AB Club - Ipek Gorgun is een Turkse artieste die ondertussen naam en faam heeft gemaakt binnen dat typische 'Noise' gebeuren. We citeren  uit de biografie op de website van BRDCST: '' Haar unieke sound ontstaat door een mix van gitaar, piano, field recordings, samples en effectpedalen die ze bewerkt met Ableton en MAX."  
Je hebt luid, en je hebt té luid. Ipek Gorgun overschrijdt inderdaad de geluidsnormen in haar set en dit op een monotone, vooral oorverdovende wijze. Door het brengen van een geluidsmix die trommelvliezen doen barsten, slaat Ipek letterlijk je hersenpan in vanaf de eerste tot de laatste noot. We zagen veel mensen de Club verlaten na zoveel oergeweld. Maar wie bleef staan en zich gewillige liet meevoeren over die oorverdovende, hypnotiserende klanken die Ipek hen aanbood , belandde net als bij voorganger Cucina Povera  in een totaal andere wereld. En bleef, eens de wervelstormen voorbij, compleet 'zen' geworden in die hoek achter.
Besluit: Want, dat is nog het meest opvallende. Ook al kon het contrast tussen extreem luide aanpak van Ipek Gorgun en intense stilte bij voorganger Cucina Povera niet groter zijn, de totaalbeleving en het intensieve gevoel waardoor je letterlijk wordt weggezogen naar andere oorden voelde bij beide artiesten minstens even intensief en onaards mooi aan.
Nadah El Shazly (*****) - AB Theater - Met haar debuut 'Ahwar' gooide de Egyptische zangeres/composer en producer Nadah El Shazly in 2017 heel hoge ogen. Prompt werd de boeiende muziek die ze bracht door sommige media gebombardeerd tot ''Cairo's New Wave''. De muziek van Nadah El Shazly - die in AB Theater met een volledige band aantrad - is moeilijk te omschrijven. Noise, pyschedelica, experimentele elektronische muziek, Arabische muziek tot Jazz , je vindt het allemaal terug bij Nadah El Shazly. De bevallige frontvrouw doet ons hart bloeden van innerlijk genot, als ze met haar wonderbaarlijke en hypnotiserende stem ons in diepe ontroering brengt.
Nadah laat zich uiteraard omringen door klasse muzikanten, wat zorgt voor een vol geluid dat eveneens schippert tussen harten breken en geluidsmuren verpulveren. Ook al geeft Nadah  haar muzikanten de nodige kansen om zich voluit te tonen, het is echter Nadah zelf die met haar magisch en adembenemende uitstraling en stem de meeste aandacht naar zich toetrekt. Vanaf de eerste noot ontroert deze bijzonder veelzijdige zangers ons compleet, en doet ons  een traan wegpinken.
Het was dan ook bijzonder spijtig dat dit magische concert vroegtijdig moesten verlaten om toch nog iets op te vangen van Black Midi die de AB Club letterlijk in vuur en vlam zouden zetten.
Eén ding is zeker, er is wat ons betreft een boeiende nieuwe wereld open gegaan, deze van de Egyptische experimentele muziek, met dank aan een artieste als Nadah El Shazly die niet zomaar een snaar heeft geraakt, maar in AB Theater de temperatuur tot een waar kookpunt deed stijgen. Iets wat een andere top artiest en zijn band later op de avond nog eens zouden overdoen. Maar meer daarover verder …
Black Midi (*****) - AB Club - Er was geen doorkomen meer aan in AB Club, de deuren stonden zelfs open zodat enkele mensen die de zaal niet meer binnen konden toch iets konden opvangen. Black Midi is dan ook één uitzonderlijke hype die zonder enige marketing planning ondertussen naam en faam heeft gemaakt. Omdat we dat vooral zelf eens willen checken en daar dan over oordelen, nestelen we ons achteraan de zaal in de buurt van de toog. Maar ook daar was er haast geen plaats om deftig te staan.
Echter niet getreurd, de muziek van Black Midi is zodanig verschroeiend dat je toch wordt meegezogen in een tsunami van gitaar klanken. Deze band zorgt er dan ook voor dat de gitaar muziek een heropleving krijgt die ze trouwens goed kan gebruiken. Black Midi legt drie kwartier de lat enorm hoog. De band bestaat namelijk uit virtuozen die tovenaars met klanken blijken te zijn.
Bindteksten moet u zich niet aan verwachten, de band laat de muziek voor zich spreken. De intieme en zachte stem van Geordie Greep staat in schril contrast met het verpulverende gitaar en drumwerk van zijn kompanen, die de grond van de AB Club op zijn grondvesten doet daveren. Maar past perfect in het intensieve plaatje dat Black Midi de aanhoorder wil aanbieden. Er was iets te weinig plaats om te gaan moshen of zo, maar we zijn er zeker van dat dit op een overvolle festivalweide deze zomer zal zorgen voor een wervelend rock en noise feest …
Besluit: Black Midi heeft  bewezen dat gitaar rock nog verre van dood en begraven is … deze band toont dat ze heel groot zullen worden. Want in de AB Club deden ze ons naar adem happen, gingen we over tot een potje stevig headbangen en ze lieten ons totaal verweesd achter.
Maurice Louca (*****) - AB Theater - "De in Caïro geboren muzikant/composer Maurice Louca is zonder twijfel een sleutelfiguur in de experimentele Egyptische muziekscène.", lezen we in de biografie op de website van BRCDST.
De man bracht met 'Elephantine' een plaat uit waarmee grenzen binnen experimentele Jazz en aanverwante worden verlegd. Met een voltallige band, met blazers en saxofoon/trombone bovenop, zorgt Maurice Louca voor de kers op de taart van een geslaagde BRDCST avond in de  AB.
Het was oorspronkelijk de bedoeling om een stuk van dit concert mee te pikken, vooraleer af te sluiten met die andere virtuoos Blanck Mass in de AB Club. Echter stond dit optreden bol van oorgasmes, intensieve totaalbelevingen tot de ene na de ander krop in de keel of kippenvelmoment dat we gewoon aan onze stoel gekluisterd bleven zitten en genieten. De band start op een zeer intieme wijze, en drijft het tempo op naar een verschroeiende climax. Zonder de geluidsnorm te overschrijden, maar wel luid genoeg om je door elkaar te schudden en verdoofd achter te laten. Als de ene song voorbij is gevlogen, volgt een andere mokerslag in het gezicht. Gevolgd door een nieuwe. Als klap op de vuurpijl mocht Nadah El Shazly aantreden en haar wonderbaarlijk stem in de strijd gooien om ons weer eens diep te ontroeren. Besluit: Maurice Louca blijkt vooral een veelzijdige top artiest te zijn, die zich laat omringen met muzikanten die dezelfde magie uit hun instrumenten toveren als de man zelf. Avant-garde, free- en kosmische jazz, Afrikaanse muziek. Het passeert allemaal de revue.
Het meest opvallende? Er valt nergens een speld tussen te krijgen. Het is trouwens niet één instrument dat de toon aangeeft, maar de kruisbestuiving tussen al die instrumenten dat ons telkens over de streep trekt. Eens die blazers, drums - er zaten twee drummers op het podium - keyboard/piano in een verschroeiende finale in een climax zijn terecht gekomen, worden we meegesleurd naar weer eens een bonte, wonderbaarlijke mooie wereld waar geluidsmuren wellicht staan te trillen, maar vooral harten worden gebroken en zielen bloeden van intens genot.
Een betere afsluiter van deze bonte avond boordevol Oosterse ontdekkingen, en een bevestigende hype van het moment, konden we ons niet dromen.

dag 4 - zondag 7 april 2019 - Virtuositeit, magie en apocalyptische taferelen in alle kleuren van de regenboog
Op de laatste avond van BRDCST 2019 stellen we vast dat we op die drie dagen vertoeven in de AB wederom enorm veel ontdekkingen hebben gedaan naar de toekomst toe. De AB is dan ook een concertzaal die de vinger op de pols heeft gehouden van veranderingen binnen de muziekwereld en binnen uiteenlopende projecten.
Met BRDCST is er een festival op poten gezet dat deze traditie verder zet. Ook op de vierde dag stonden er enkele acts op het podium die ons met verstomming sloegen, of tot tranen toe bedwongen.
Afsluiten deden we met Whispering Sons die de postpunk van de jaren '80 in een heel eigentijds kleedje steekt, maar ook verder blijft evolueren in hun stijl

Bolt Ruin (****1/2) - AB Box - Bolt Ruin is het project rond elektronica virtuoos Brecht Linden. "BOLT RUIN schrijft de soundtrack naar overgroeide industriële braakliggende terreinen." lezen we op de vi.be pagina van Bolt Ruin. En dat is inderdaad in grote mate hoe we zijn optreden in de AB Box nog het best kunnen omschrijven. De man bracht via Consouling Sound - Circuits op 29 maart zijn debuut op de markt. Een EP die hij trouwens integraal kwam voorstellen op BRDCST.
Live wordt zijn muziek ondersteund door knappe beelden op het scherm, die de atmosfeer alleen maar ten goede komt. De eerder liefelijke beelden op de achtergrond van metro's, steden en enkele keuvelende mensen staan trouwens in schril contrast met de dreigende, oorverdovende klanken die Bolt Ruin uit zijn instrument tovert. Brecht beweegt zich daarbij in allerlei bochten, en verstopt veel emoties in zijn muziek. De grimassen op zijn gezicht spreken dan ook boekdelen.
Trouwens, diezelfde beelden mogen dan in eerste instantie iets vredelievend uitstralen, subtiel komt er toch ook grijs en grauw naar boven drijven. Dat grauwe vinden we eveneens terug in het verschroeiende klanken tapijt dat Bolt Ruin tentoon spreidt. De kers op de taart werd geleverd door een felle lichtshow die, telkens de climax werd bereikt, als een ondoordringbare muur in je gezicht terecht kwam.
Besluit: Brecht schippert voortdurend tussen dat rustgevende in beeld, en dat apocalyptische in geluid met een verschroeiende lichtshow die je telkens omver blaast zodat de poorten van de Hel prompt open gaan in de AB Box.
Bolt Ruin slaagt er in drie kwartier in om het toch al goed opgekomen publiek tot waanzin te drijven, door zo confronterende muziek te combineren met al even tot de verbeelding sprekende beelden. En bezorgt ons zonder meer een indrukwekkende start van een zeer geslaagde avond boordevol interessante ontdekkingen.
Jason Sharp (****) - AB Box - Sommige artiesten zijn meesters in improviseren met uiteenlopende instrumenten, spreken tot de verbeelding en doen iets met hun stem. Jason Sharp is zo een artiest die zijn stem als instrument ten volle gebruikt. Dit door middel van een heel speciale ademtechniek. De Canadees versterkt bovendien die vocale aankleding door gebruik te maken van een soort lus, waardoor je het gevoel krijgt dat buitenaardse wezens de AB Box hebben over genomen. Bovendien blijkt Jason Sharp een ware multi-instrumentalist te zijn die voortdurend zijn eigen grenzen van deze van de elektronische muziek verlegt. Hij maakt eveneens gebruik van bassaxofoon, wat dan weer zorgt voor warme maar eveneens duistere aankleding waardoor het angstzweet je op de lippen staat. Om maar te zeggen, op zijn virtuositeit staat dus zowel vocaal als instrumentaal geen grenzen. Waardoor een waar dansfestijn ontstaat in ons hoofd.
Bovendien laat Jason Sharp zich begeleiden, door een al even gedreven knopjesdraaier Adam Basanta. Deze laatste ontpopt zich tot een ware meester in creëren van sound, binnen een experimentele omkadering. Adam slaat voortdurend aan het improviseren met geluiden, en vult de virtuositeit van zijn kompaan dan ook perfect aan. Wat de set alleen maar ten goede komt, want daardoor worden nog meer grenzen verlegt binnen de elektronische muziek.
Besluit: De show duurde iets langer dan gepland, maar de aanwezigen verveelden zich geen seconde, ze werden door die dreigende klanken meegezogen naar weer enkele apocalyptisch aanvoelende omgevingen. Om uiteindelijk als in een trance, een uur lang over de dansvloer te zweven , onder hypnose gebracht, door dit grensverleggende duo klankentovenaars.
Lea Bertucci (**** 1/2) - AB Club - Over betoverend gesproken. In de AB club lieten we ons gewillig ontvoeren, ontroeren en belanden we in een sprookjesachtige wereld, binnen een toch heel andere, minder dreigende omkadering dan in de AB Box. Alsof we van de Hel in de Hemel waren aanbeland.
Lea Bertucci is een artieste die het instrument saxofoon aanvult met een elektronisch klankentapijt dat ervoor zorgt dat je in een diepe, rustgevende, trance terecht komt. Het quasi neerzittende publiek liet zich dan ook gewillige meevoeren naar die onaards mooie oorden die Lea Bertucci hen aanbood. Nadat de saxofoon is opgeborgen, zet Lea de set verder met een soort grensverleggende Ambient die aanvoelt als een warm deken tegen koude winteravonden. Binnen een eerder intieme atmosfeer wordt dat tempo wel opgedreven, maar nergens de geluidsmuren afgebroken. Wel raakt Lea Bertucci een gevoelige snaar bij de aanhoorder, binnen een mysterieuze en mystieke omkadering.
Besluit: Als een ware klanken tovenaar doet Lea Bertucci je naar adem happen, en betovert haar fans door warme saxofoon klanken te verbinden met vreemd aanvoelende elektronische huzarenstukken die eerder op weemoedig wijze, maar eveneens lichtjes dreigend je hersenpan binnen dringen en uiteindelijk je ziel tot rust brengen waardoor je de harde realiteit van het leven prompt bent vergeten.
Yonathan Gat (****) - AB Box - Terug gekomen in AB Box stelden we vast dat Yonathan Gat nog niet aan zijn set was begonnen. De man is een ware gitaar virtuoos, maar mocht zijn muziek - volgens onze bronnen - niet brengen in zijn eigen land Israel en verhuisde dan maar naar New York. De bandleden kwam één voor één op het podium. Startende met een best lekkere up tempo drum geluid. Aangesterkt met de andere instrumenten, waaronder twee Algonkonianen (één van de eerste volkeren van Amerika), zoals we lazen . Als laatste kwam Yonathan zelf op het podium. De man blijkt een  parel binnen de gitaar muziek te zijn. Bij enkele indrukwekkende solo's die hij uit zijn mouw schudt , komen de haren op onze armen dan ook recht van puur innerlijk genot. Ondanks de virtuositeit van Yonathan zelf waren we eveneens danig onder de indruk van het verschroeiende drumwerk, of gestroomlijnde baslijnen. De typische Indiaanse instrumenten en vocalen blijken een enorme meerwaarde in het geheel en vullen trouwens de typische drum en gitaar partijen perfect aan. Maar vooral, eens alle instrumenten aan elkaar gekoppeld,  ontstaan meerdere tsunami's die ons het ene na het andere oorgasme bezorgen.
Besluit: Zonder meer zagen we een artiest en band aan het werk die grenzen verlegt wat wereldmuziek betreft. Atmosferisch en typische traditioneel muziek zo eigen aan bijvoorbeeld Indianen stammen vloeien zodanig perfect in elkaar met die Westerse en Oosterse muziek, dat je als aanhoorder hier onmogelijk kan blijven op stil staan. Waardoor een wervelend dansfeest ontstaat, waarbij die uiteenlopende werelden met elkaar worden verbonden tot een magisch mooi en bijzonder tot de verbeelding sprekend geheel. Best indrukwekkend.
Kelly Moran (*****) -AB Club - Er hing op al heel de avond een enorme magie in de lucht, en dan moesten de hoofdacts nog komen. We besloten te gaan genieten van de piano virtuositeit van Kelly Moran, die zoveel emoties in dat instrument verstopt,  dat ze zelf bijna tot tranen toe bedwongen zat te soleren. Ook het zittende publiek genoot in stilte van zoveel sublieme klanken die deze jonge pianiste uit haar instrument toverde.
Vaak start Kelly op een heel intieme en zachtmoedige wijze, om in een verbluffende finale alle registers open te gooien, waarbij niet alleen Kelly zelf al haar emoties de vrije loop laat. Ook ik stond vol overgave en was diep onder de indruk mee te luisteren en te genieten, tot tranen toe bedwongen. Echter hield het daar niet mee op. Naast de piano werden er ook heel psychedelisch aanvoelende beelden geprojecteerd op het scherm die perfect aansloten op die muzikale omlijsting, waardoor je naast de piano klanken,  die je hart doormidden scheuren; de visuele effecten hypnotiseerden je  en brachten je in diepe vervoering. Of hoe deze jonge virtuoze meerdere grenzen verlegt wat piano muziek betreft, en daar een magische mooie lichtshow aan toevoegt , die een even melancholische en rustgevende invloed op je ziel geeft. Kelly brengt  verdovende en bedwelmende mooie muziek.
Kortom: Een naam om te onthouden als u houdt van dat instrument piano, want Kelly Moran verlegt duidelijk een grens waar eigenlijk geen grenzen meer zijn. Compleet 'zen' geworden van  zoveel adembenemend mooi visueel en instrumentale magie, bleven we dan ook totaal verweesd achter.
Whispering Sons (****1/2) - AB Box - Whispering Sons, dat knappe bandje dat we ooit op TrixTrax in Trix hebben ontdekt in 2016, is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen in ons Belgenland. De band staat deze zomer o.a. op Rock Werchter, en dat is meer dan verdiend. Toen Whispering Sons onlangs in De Casino, Sint-Niklaas optrad schreven we daarover: ''Whispering Sons staat meer dan ooit tevoren heel zelfverzekerd op het podium en straalt eveneens enorm veel spelplezier uit, in zoverre dat kan binnen die toch wel donkere en weemoedige omkadering. Want lichtvoetige muziek brengen daar doet Whispering Sons ook anno 2019 nog steeds niet aan. De postpunk liefhebber in ons sloot dan ook meermaals de ogen en liet zich andermaal gewillig meevoeren naar weer een andere donkere, melancholische wereld, die de band ons aanbood. En sprong een gat in de lucht van blijheid dat de band vooral vooruit kijkt en zichzelf dus nu blijft heruitvinden" .
Whispering Sons speelde voor een overvolle AB Box dan ook de pannen van het dak, en zette die stelling nog maar eens in de verf. De bandleden vinden elkaar tegenwoordig inderdaad blindelings. Fenne staat nog steeds als een frêle uitziende nimf op het podium, die door heel vreemde bewegingen en een bijzonder tot de verbeelding sprekend stemgeluid de aanhoorder nog maar eens hypnotiseert. Gerugsteund door topmuzikanten die bij elke show weer een nieuwe grens lijken te verleggen. Waar dit gaat eindigen weten we niet, maar weer eens overtuigt Whispering Sons volledig. Maar vooral, blijft de band duidelijk evolueren in zijn kunnen, en dat laatste trekt ons nog het meest over de streep.
Laat ons eerlijk zijn, ik denk dat de band de vergelijkingen met de postpunk van de jaren '80 - ook al is dat zeker niet gelogen - een beetje beu is. Uiteraard voel ik bij songs als “Kin”, “No Time” en “Fragments” diezelfde adrenaline door mijn aders stromen als toen ik in die jaren '80 voor het eerst enkele van mijn favoriete postpunkbands aan het werk zag.
Maar Whispering Sons leeft duidelijk in het heden, en kijkt voluit naar de toekomst. Dat bewijst een song als “No Image”, waarmee de band ook nu weer afsluit. Een song waarbij Fenne enkel onder begeleiding van piano en keyboard, breekbaar als porselein, de haren op je armen doet recht komen waarna de andere bandleden hierop inpikken; in een verschroeiende finale worden alle registers open gegooid waarna je wordt meegesleurd in een verwoestend tsunami waarbij postpunk grenzen worden verlegd en overschreden.
Besluit: Whispering Sons zorgt ervoor dat er geen roest komt op hun muziek door steeds vooruit te blijven kijken. De ooit zo mooie rups, is ondertussen een boeiende vlinder geworden, die postpunk muziek opnieuw uitvindt en het in een hedendaagse kleedje steekt. Waardoor ze feitelijk buiten hun eigen lijnen kleuren, en zo ervoor zorgen dat hen in dat postpunk hokje blijven duwen, de band tekort doen is.
Ook in AB Box doet de band je dansen in de zaal, alsof die jaren '80 nu pas zijn begonnen. Die nieuwe wendingen erbovenop doen ons met vol vertrouwen uitzien naar de toekomst.

Setlist: Stalemate - Got A Light - Alone - White Noise  - Performance - Skin - No Time - Fragments - Hollow - Waste - Wall - Insights - Dense -
Encore: No Image

Deze vierde editie van BRDCST was werkelijk grenzeloos en uitermate inspirerend. Tot volgend jaar op de vijfde verjaardag van BRDCST festival - 2 tot 5 april 2020!

Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de dagen BRDCST
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/brdcst-2019
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

BRDCST 2019 - van 4 t-m 7 april 2019 - Grenzeloos en Inspirerend - Een ontdekkingstocht om U tegen te zeggen!
BRDCST 2019
Ancienne Belgique
Brussel
04-04-2019 t-m 07-04-2019

 

Roland + Tiny Legs Tim - Verleden, Heden en Toekomst van Blues met elkaar verbonden''
Tiny Legs Tim
De Casino
Sint-Niklaas
2019-03-28
Erik Vandamme

Bij Blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke Blues songs naar voor brengt. Passende bij de rokerige omgeving, waar de geur van sigaren en whisky je tegemoet komt. Het Blues genre leek ons ondanks alles toch wat dood te bloeden. Maar er is gelukkig nog steeds jong bloed die de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is. Eentje daarvan is Tiny Legs Tim ofwel Tim De Graeve, een talentvolle jonge muzikant met een oud hart - en dat is als compliment bedoeld. In februari bracht Tiny Legs Tim een gloednieuw schijfje op de markt 'Elsewhere Bound'. Daar waar hij het vroeger deed met enkel zijn eeuwige kompaan Steven Troch. Laat Tim zich deze keer omringen door een hele rits klasse muzikanten. Wat zowel live als op plaat zorgt voor een veel voller geluid, zo zou later blijken. Bovendien, door deze aanpak weet Tiny Legs Tim verleden, heden en toekomst van Blues muziek met elkaar te verbinden. Tot een wonderbaarlijk geheel.

Over dat Blues verleden gesproken. Als er één artiest is die dat genre in ons land mede op kaart heeft gezet dan is het Roland (****) wel. De man is ondertussen op een respectabele leeftijd gekomen, maar staat zowel naast als op het podium nog steeds te soleren als een jonge wolf in het Blues vak. Getuige daarvan zijn de samenwerking met artiesten als bijvoorbeeld Mauro, waarmee hij, toen we dit duo in het verleden zagen aantreden, ter plaatse een grens wist te verleggen binnen dat Blues en aanverwante gebeuren.
Roland is trouwens een graag geziene gast binnen de globale muziekwereld, net door zijn gezapige, eenvoudige en heel warmhartige houding tegenover medemuzikanten, fans en entourage. Zoals de speaker het min of meer zei in zijn introductie: '' Sommige artiesten spelen geen blues, ze leven het''. En dat laatste is bij Roland zeker het geval. Dat was in het verleden zo, en is in 2019 nog steeds het geval. Gedurende zijn volledige set zat hij neer op een stoel, maar houdt de teugels stevig in handen. Hij laat zich bovendien omringen door top muzikanten die met evenveel gretigheid op dat podium staan als hijzelf. En zorgt zo daardoor voor een ware glimlach op ieders lippen. Gezien zijn indrukwekkende status verwonderde het ons eigenlijk zelfs een beetje dat Roland deze avond moest openen.
Vandaar dat je deze avond kan beschouwen als een double bill, met gewoon twee headliners. Net omdat beide artiesten zo nauw aan elkaar gewaagd zijn. Door middel van een best langgerekte show was dit optreden van Roland, die ons weer eens onderdompelde in zijn typische gezapige blues atmosfeer, dan ook de perfecte opwarmer voor wat nog moest komen.

De prachtige mondharmonica inbreng van Steven sluit anno 2019 nog steeds perfect aan op de bijzonder warme stem van Tim, die bovendien met zijn gitaarspel de haren op je armen doet rechtkomen. Maar daar houdt het dus deze keer niet mee op. De inbreng van blazers, percussie, contrabas tot piano zorgt dus ook live voor een veel voller geluid. Alsof Tiny Legs Tim (*****) heel bewust een nieuwe bladzijde wil omdraaien, met respect voor het verleden. Maar vooral dus met het oog naar de toekomst gericht. Binnen een gevarieerde set wordt het Blues genre uitgekleed, doorheen geschud, overgoten met sausjes licht experimenteren en vooral veel improviseren. En warm opgediend met een kruidige saus sprankelende blazers klanken die de haren op je armen doen recht komen. Hoewel Tim de teugels strak in handen houdt, zorgt hij , net als zijn voorganger, ervoor dat zijn muzikanten de volledige vrijheid krijgen hun ding te doen. Daardoor worden alle Blues registers gewoon van begin tot einde voortdurend open getrokken. Waardoor we dat ene oorgasme na het andere over ons heen krijgen, waardoor er nog maar eens een warme gloed over ons neerdaalt.
Maar ook verlegt de man dus duidelijk een grens binnen Blues, waar eigenlijk geen grenzen meer zijn. En dat is iets dat ons dus ook op die nieuwe klasse schijf opviel, en eveneens live compleet in de verf wordt gezet.

Besluit: Oude blues in nieuwe zakken gestopt, dooreen geschud en gerecycleerd alsof de heren de blues hebben heruitgevonden. Dat is hoe we dit optreden van Tiny Legs Tim nog het best kunnen omschrijven. Nog steeds vertoeven we, net als toen de we Tiny Legs Tim in het verleden aan het werk zagen, in diezelfde rokerig pub. Maar deze keer zien we dus geen twee jonge mannen op het podium staan die met een warme stem en mondharmonica ons in vervoering brengen, maar wordt Tim en Steven gerugsteund door een complete band die door middel van een vol geluid met blazers, gitaar, piano je in van begin tot einde in vervoering brengt. Dat is eigenlijk hoe onze boterham Blues altijd moet klinken, maar als daarbij grenzen worden verlegd en nieuwe wendingen worden aan gegeven die ons hart nog meer beroeren? Dan blijven we rustig zitten en bestellen nog een nieuwe borrel tot het sluitingsuur is aangebroken.
Diep onder de indruk van zoveel virtuositeit die de temperatuur in ons Blues hart meermaals naar een kookpunt doet stijgen, verliet ik de zaal dan ook met een brede glimlach op de lippen, de donkere nacht tegemoet.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/tiny-legs-tim-29-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/roland-van-campenhout-28-03-2019

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Roland + Tiny Legs Tim - Verleden, Heden en Toekomst van Blues met elkaar verbonden''
Tiny Legs Tim
De Casino
Sint-Niklaas

Bij blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke bluessongs brengt, terwijl de geur van sigaren en whisky je tegemoetkomt. Het bluesgenre leek wat dood te bloeden, maar er is nog steeds jong bloed dat de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is. Eentje daarvan is Tiny Legs Tim ofwel Tim De Graeve, een talentvolle jonge muzikant met een oud hart - en dat is als compliment bedoeld. Op 1 februari bracht Tiny Legs Tim een gloednieuw schijfje op de markt, 'Elsewhere Bound', dat die typische blues-sfeer uit de oude dagen uitstraalt, maar met beide voeten in het heden staat.

Samen met zijn kompaan Steven Troch zorgde Tim in het verleden al voor adembenemend mooie bluesmomenten, die elk beetje fan van het genre een oorgasme bezorgde. Op de nieuwste schijf worden er weer eens grenzen verlegd. Het is dus niet zo dat het duo gewoon zichzelf blijft kopiëren. En dat laatste is een enorm pluspunt aan songs als “Elsewhere Bound”, “One More Change” en 'Still In Love”. De warme gloed, zo eigen aan blues, komt op jou af maar de band klinkt duidelijk nog meer volwassen dan voorheen.
De prachtige mondharmonica inbreng van Steven sluit nog steeds perfect aan op de bijzonder warme stem van Tim, die bovendien met zijn gitaarspel de haren op je armen doet rechtkomen. Maar daar houdt het dus niet mee op. De inbreng van blazers, percussie, contrabas en piano zorgt anno 2019 voor een duidelijk voller geluid. Een nieuwe bladzijde omdraaien, met respect voor het verleden, noemen we dat. Zo klinken de daarop volgende songs als “Nowhere My Home”, “Dont' Be Sorry” en afsluiter “I Ain’t Ready”: het ene meesterwerk na het andere schiet Tiny Legs Tim op ons af.

Oude blues in nieuwe zakken, door elkaar geschud en gerecycleerd alsof de heren de blues hebben heruitgevonden. Dat is hoe we deze nieuwe plaat nog het beste kunnen omschrijven. Nog steeds vertoeven we in diezelfde rokerig pub, maar deze keer zien we een jonge man op het podium staan die met zijn warme stem en gerugsteund door een complete band die door middel van een vol geluid met blazers, gitaar, piano -  gebracht door klassemuzikanten - je in vervoering brengt. Terwijl je nog eens nipt van je glas whisky doet Tiny Legs Tim je dan ook vertoeven in heel andere werelden, ver verwijderd van de harde realiteit. Dat is hoe onze boterham blues moet klinken. Als daarbij grenzen worden verlegd en nieuwe wendingen worden aan gegeven die ons hart nog meer beroeren, dan blijven we rustig zitten en bestellen nog een nieuwe borrel tot het sluitingsuur is aangebroken. Diep onder de indruk van zoveel virtuositeit die de temperatuur in ons blueshart naar een kookpunt doet stijgen.

Tracklist: Elsewhere Bound, One More Change, Still In Love, In The Morning, Nowhere My Home, The  Lovin' Kind, Don't Be Sorry, The Game, New Place,I Ain't Ready

Blues/Jazz
Elsewhere Bound
Tiny Legs Tim  
Sing My Title/N.E.W.S.

De Nederlandse singer-songwriter Stephanie Struijk begon eigenlijk haar carrière onder de naam Stevie Ann. Tussen 2005 en 2013 bracht ze onder die artiestennaam zeer knappe platen uit. In 2016 schreef ze, volgens de biografie, samen met Daniël Lohues een eerste album in het Nederlands tijdens een roadtrip door Amerika. Liedjes die gaan over nieuwe bladzijden omdraaien, verlangen naar thuis en de magie van gelukmomenten in het leven. In 2018 verscheen dan de EP 'Daar'. Stephanie laat, wat brengen van haar muziek betreft, het midden tussen een poëtische klasse verteller en een ware troubadour. Het vertellen van haar persoonlijke verhaal gaat namelijk ook over uw en mijn leven. Net zoals die voormalige troubadours raakt ze daardoor een zeer gevoelige snaar. Begin dit jaar kwam een nieuwe schijf uit 'Liedjes Van Een Ander' waarbij ze songs van o.a. Bram Vermeulen en Luc De Vos in een nieuw kleedje steekt.
Het idee voor ‘Liedjes van een ander’ ontstond toen Stephanie op NPO Radio 2 een cover bracht van Rowwen Hèze’s ‘De Peel In Brand’. Van het ene kwam het andere. En eerlijk, het resultaat mag er zijn. Met respect voor het origineel gooit Stephanie haar kristalheldere stem in de strijd om de aanhoorder een traan te doen wegpinken. 'Verlegen' van Bram Vermeulen is naar mijn mening zo een song waarop het label 'niet aankomen' staat gekleefd. Maar Stephanie slaagt er wonderwel in die song nieuw leven in te blazen.  We zijn er zeker van dat Bram, met een brede glimlach op de lippen ergens hierboven, zit te luisteren en genieten. Ons bezorgt ze een enorme krop in de keel, en weer pinken we een traan weg met eveneens een glimlach op de lippen. De poëtische wijze waarop Stephanie het verhaal vertelt, raakt je dan ook enorm diep.
“Verliefd”  is zo pakkend mooi dat je prompt je geliefde omhelst en gaat dansen door de woonkamer. “Wat Voor Weer Is Het In Den Haag?” is wederom een hoogtepunt. Maar het mooiste moment komt toch op het einde als Stephanie aan “We Zijn Zo Jong” van Luc De Vos een eigen vrouwelijke draai geeft, op een zodanig intensief mooie wijze dat we weer worden getroffen door de bliksem. Stephanie beschikt over een heel originele stem waardoor ze covers niet zomaar lukraak brengt, maar die songs doet herleven. Zoals enkele grote troubadours dat kunnen. Zo laat ze een diepe indruk achter, net doordat ze ook met songs waar je best niet teveel aankomt, haar persoonlijk verhaal vertelt.

Tracklist: De Peel In Brand - Jack Poels; Verlegen - Bram Vermeulen; Verliefd - Daniel Lohues; Wat Voor Weer Zou Het Zijn In Den Haag? - Annie M.G. Schmidt/Harry Banninck; We Zijn Zo Jong - Luc De Vos

Jochem Baelus is een ware virtuoos die sinds 2013 experimenteren tot kunst heeft verheven. Door middel van naaimachines, filmprojectoren en dergelijk moois , weet hij een deur  te openen binnen de muziekwereld die nog maar weinig is open gegaan. Na meerdere soloshows besloot hij in 2018 zijn band Slumberland uit te breiden met twee drummers, Alfredo Bravo (Flying Horseman) en Frederik Meulyzer (Stray Dogs), wat ervoor zorgt dat het geluid organischer en voller klinkt. Nu brengt Slumberland zijn tweede album op de markt 'Sea, Sea, Sea Drifter/See See, See, Drifter', waar de man zijn mogelijkheden tot dat experimenteren verder uitspit.
Het leuke aan deze plaat: je blijft geboeid luisteren en genieten van wat Slumberland je aanbiedt. Achter songs als “Rashomon”, ”Roomers Of Rumours” en “Manta Ray” schuilt enorm veel absurditeit. Daarvoor heeft Jochem bewust gekozen want daardoor word je voortdurend op het verkeerde been gezet. Eens vertrokken worden deuren opengestampt, ontstaan wilde orkanen en brengen rustige momenten je tot gemoedsrust, maar nooit voor te lang. Een ander bijzonder punt aan deze schijf is dat je na meerdere luisterbeurten weer nieuwe ontdekkingen doet.
De rode draad op de schijf is langgerekte atmosferische, donkere postpunk vermengen met krautrock en sausjes psychedelisch muziek. De dwang om tot in het oneindige te experimenteren daarmee wordt nog aangewakkerd door de verschroeiende druminbreng van voornoemde heren. En dat is meteen de grote meerwaarde aan de nieuwe schijf. Het duidt meteen aan dat het eindpunt nog niet is bereikt. Waar de man de inspiratie blijft halen is een wonder. Was zijn eerste plaat eigenlijk al een grensverleggende schijf geworden, dan lapt Jochem daar bewust nog enkele straffe schepjes bovenop.
Wat ons bovendien telkens opvalt, ondanks het opbouwen van een zeker spanningsveld, de dreigende ondertoon en de vaak donkere omkadering, blijft die spanning eerder onderhuids hangen. Echter daarmee geluidsmuren afbreken doet de band niet, maar wel ervoor zorgen dat het angstzweet door die snijdende spanning je op de lippen staat dan weer wel. Luister maar naar de afsluiter van deze schijf “When The Frozen Lake Starts To Sing” waarbij dat geflirt met geluidsnormenoverschrijdend gedrag telkens de kop wordt ingedrukt door een - we wikken onze woorden - ingetogen vorm van angst aanjagen. Griezelig en sluw als een giftige slang dringt Slumberland je aders binnen tot je bloed begint te stollen en je hart in gruzelementen op de vloer terechtkomt.
Slumberland slaat anno 2019 nog steeds duchtig aan het experimenteren in tot het oneindige. In een donkere en angstaanjagende omkadering die ervoor zorgt dat je, met de angst in de ogen, deze dodelijk trip van begin tot einde doormaakt. Net de intensieve kant van de zaak, met een psychedelische inbreng, zorgt ervoor dat je niet anders kunt dan geboeid luisteren en genieten van zoveel drang naar experimenteren tot in het oneindige.

Tracklist: Rashomon, Roomers Of Rumours, Manta Ray, Deep Down Yonder, Offbeat, Lines, When The Frozen Lake Starts To Sing

We schrijven oktober 2016. Toen zakten we af naar W.E.R.F. labelnight in Concertgebouw in Brugge. We waren diep onder de indruk van de manier waarop een zekere Ben Sluijs zijn saxofoon bespeelde, alsof hij een onderdeel van dat instrument is geworden. Vanaf die avond waren we hevig fan van deze jazzvirtuoos. In februari zakte Ben Sluijs af naar de Lokerse JazzKlub en kwam daar zijn album 'Particles' onder de naam Ben Sluijs Quartet voorstellen. Dit leek ons een goede gelegenheid om die schijf, ook al is die al in 2018 op de markt gekomen, nog eens onder de loep te nemen. Met Bram De Looze (piano), Dré Pallemaerts (drum) en Lennart Heyndels (contrabas) weet Sluijs weer muzikanten rond zich te verzamelen die zijn intens mooie muziek tot een hemels hoog niveau doet opstijgen.
In alle bescheidenheid is Ben aan de weg blijven timmeren. In Ben Sluijs huist een uitzonderlijk getalenteerde muzikant die letterlijk zijn instrument tot leven brengt. Waardoor hij eerder thuishoort in de hoge regionen binnen het jazzgebeuren i.p.v. veilig verborgen voor de buitenwereld. Maar we vermoeden dat de man heel bewust voor deze weg heeft gekozen, en ook dat siert hem. Op de schijf is het dan ook die (alt)fluit en saxofoon die de toon aangeven van de plaat. Echter blijkt dus de inbreng van zijn medemuzikanten een enorme meerwaarde te zijn in het geheel. Getuige daarvan een sprankelend mooie “Air Castles” waar Bram zijn pianoklanken je een ware krop in de keel bezorgen, laat klinken als een warme gloed tegen koude winteravonden. Die lijn wordt eigenlijk doorheen de volledige schijf doorgetrokken.
In de Lokerse Jazzklub waren we danig onder de indruk van Dré zijn uitzonderlijke drumwerk. Dat hoor je ook op deze schijf terug. Luister maar naar songs als “Cell Mates” en “Mali” twee songs die worden gedragen door een uitzonderlijk gevarieerd drumwerk, van uiteenlopende kwaliteit, met zelfs een zekere zin tot experimenteren en vooral heel intensiviteit gebracht. Breekbaar als porselein, maar ook net energiek genoeg om je niet in slaap te wiegen is de rode draad doorheen voornoemde songs maar ook doorheen de gehele schijf. De zin tot improviseren tot in het oneindige, iets wat ik zo bijzonder vind aan jazz, keert eveneens terug op deze plaat.
Meermaals tuimel je van de ene adembenemende verrassing in de andere. Ben Sluijs laat niet direct in zijn kaarten kijken, waardoor je deze schijf toch enkele luisterbeurten moet geven, om dan weer andere ontdekkingen te doen. Zwevend, adembenemende songs als “Mali”, waarbij dus dat perfecte drumwerk wordt aangevuld met een fluit/saxfoon-inbreng die je onder hypnose brengt, is daar een mooi voorbeeld van. Het doet wat denken aan rituelen waar een fluitspeler de aanhoorder in een soort diepe trance doet belanden door middel van spelen met emoties van de aanhoorder.
U hebt nog niets gelezen over de inbreng van de contrabas? Nu, als je een kers op de taart zoekt in deze schijf dan is het net dit. De baslijnen van Lennart zorgen er namelijk voor dat een warme gloed neerdaalt over je hart. Telkens opnieuw. Tot je, eens in die trance beland, niet wil ontsnappen. Waardoor zijn inbreng van al even grote meerwaarde kan genoemd worden in het geheel.
Ook al ligt de focus enorm op de saxofoon en (alt)fluit van Ben zelf, je hoort hier een band waarvan elk van de leden hun instrument niet bespelen. Nee, ze brengen dat instrument letterlijk tot leven waardoor een perfecte jazzplaat ontstaat. Fragiel als de glimlach van een kind, en net ruw genoeg om je zodanig te hypnotiseren op een zelfs lichtjes dreigende wijze, dat je murw wordt geslagen. Niet door het optrekken van een geluidsmuur, maar door net op die plaats je hart diep te raken waardoor je wegzakt in een andere, mooiere wereld die dit kwartet je aanbiedt.

Tracklist: Particles, Song For Yusef, Miles Behind, Air Castles, Cell Mates, Mali, Jemima, Ice Chrystal

Blues/Jazz
Particles
Ben Sluijs Quartet
Ben Sluijs
On Purpose Records

Quentin Sauvé kent iedereen wel als een bandlid van de post-hardcoreband Birds In Row, met wie hij deze zomer nog op tour ging met Neurosis en Converge. De Franse artiest bracht zijn eerste solo-album op de markt: 'Whatever It Takes'. Een heel persoonlijke, pakkende folkschijf die een heel andere zijde laat zien en horen van deze klasbak. 
Vanaf de eerste song, “Dead End”, krijgen we dan ook een vrij emotionele trip aangeboden waar een lach en een traan perfect met elkaar zijn verbonden. Want dat is toch uit het leven van iedereen gegrepen? Ook uit dit van Sauvé zo blijkt uit de teksten. Bitter klinkt het echter nooit, eerder doet de man een warme gloed van melancholie en weemoedigheid over jou neerdalen die je hart tot innerlijke rust brengt. Begane wegen worden verder bewandeld op “Half Empty Glass” en “People To Take Care Of”, waarover Sauvé het volgende zegt: ''People To Take Care Of" is a song about my grandparents and our family vacation home in the country side where we used to spend a lot of time, holidays and all."
Sauvé maakt ook duidelijk dat hij de positieve kant van dat eventuele verdriet uit de doeken wil doen op deze schijf. Daar slaagt hij dus volledig in, want tussen het wegpinken van een traan door bezorgt hij je een glimlach op de lippen terugkijkende op een rijkelijk verleden. Daar kan “Bad News Bearers” niets aan veranderen. De songs ademen diezelfde sfeer uit als wanneer je bladert door het familiefoto-album en je dan die vergeelde foto vindt van je lang overleden grootvader of grootmoeder. Een foto die je gegarandeerd toch even verdrietig zal maken, maar waarbij je vooral terugkijkt op die mooie en onvergetelijke momenten die je met deze mensen hebt doorgebracht. De boodschap is duidelijk: het is nooit verkeerd eens terug te keren naar je verleden, daar even bij stil te staan en door te gaan met het leven.
Gelukkig trapt Quentin Sauvé niet in de val om zijn songs saai of al te zeemzoetig te laten klinken. Het gaat altijd de boeiende en doorleefde weg op, alsof hij je meeneemt naar zijn verleden en je confronteert met het jouwe. Zonder al te klef te gaan klinken, maar eerder door je te overstelpen met weemoedige gedachten die je een krop in de keel bezorgen. De missie om even terug te keren naar zijn verleden en de aanhoorder daarvan een onderdeel te laten zijn? Daarin is Quentin Sauvé met dit knappe conceptalbum met brio geslaagd.

Tracklist: Dead End (3:00); Half Empty Glass (4:25); People To Take Care Of (4:17); Love Is Home (3:59); Ghosts (4:05); Selfless (2:53); Bad News Bearers (4:03); Riddled (5:21); Disappear (5:30)