Neo Minor – Ambitie? Een knaller van een debuut EP maken en dat laten resulteren in meer bekendheid en een drukke concertagenda''
Op zaterdag 22 september zakten we naar het gezellige, gratis, festival Veldrock in Temse. Sinds dat spraakmakende eerste concert dat we van de band Neo Minor hebben gezien in januari dit jaar, zijn we plots verliefd geworden op deze Lokeraars. Dat getuigt van enig chauvinisme- zelf Lokeraar zijnde - maar ook op Fonnefeesten wist Neo Minor dit nog maar eens te bevestigen. Ook op Veldrock kon de band compleet overtuigen. We schreven daarover: '' In mijn notities schreef ik 'Emoties'. Want inderdaad zowel vocaal als instrumentaal maakt Neo Minor zoveel uiteenlopende emoties bij mij los, die me doen verschrompelen van intens verdriet, maar eveneens vol vreugde doen opspringen en dansen door de nacht. Magie, pure magie. Dat is wat Neo Minor ons voorschotelt op deze frisse herfstdag, waarbij ons hart weer eens intens wordt verwarmd.'' Naderhand hadden we een fijn gesprek met Neo Minor over heden, verleden maar vooral de toekomst.
Heren, dame. Stel uzelf eens voor. Wie is Neo Minor? Hoe is alles begonnen? Kortom.. voor zij die u nog niet kennen
Ewout: Neo Minor bestaat uit zangeres Astrid Vlaminck, toetsenist Viktor Verstraelen, drummer Tanguy Heireman & bassist Ewout Picavet. Vertrekkende uit de nood naar een nieuwe muzikale prikkel en de zoektocht naar een vernieuwend geluid vonden we elkaar in de zomer van 2015. We leerden elkaar kennen door samen achter de schoolbanken te zitten en ook doorheen onze muzikale opleidingen kwamen we elkaar meerdere malen tegen. Het is een project waarbij elk van ons zijn muzikale grenzen wou aftasten.
Waar komt de bandnaam vandaan, heeft die een speciale betekenis?
Tanguy: Een zatte avond. Na het repeteren houden we in de zomer vaak een BBQ, uiteraard met de nodige drank daarbij. We hadden al wat nummers geschreven, maar we zochten nog enkel een goede bandnaam. Onze naam is eigenlijk afgeleid van Leo Minor (sterrenbeeld). Dit evolueerde tot Neo Minor. Waar een zatte avond al goed kan voor zijn.
Ik vind dat jullie muziek schippert tussen het betere dream pop, met knipogen naar andere muziekstijlen? Mee eens? Kortom, hoe zouden jullie muziek jezelf omschrijven?
Astrid: In een bepaalde recensie stond de term van Dream Pop en dat is ons een beetje blijven achtervolgen. Maar zelf noemen we onze muziekstijl liever 'Melodische soundpop'.
Ik zag op Veldrock toch voor het eerst een band die elkaar 'blindelings vindt'. Dat heb was de vorige keren ook wel een beetje, maar nu toch heel opvallend. Een verklaring voor?
Ewout: We proberen steeds wel andere dingen uit en willen op elk vlak elkaar uitdagen. Hoe meer we repeteren hoe beter we elkaar vinden. Een logische evolutie als je veel samen speelt en repeteert eigenlijk.
Er was duidelijk dus meer variatie, dat viel me op. Maar ik was toch weer onder de indruk van die ene song “Nightmare” waar Astrid onder begeleiding van Viktor me weer in een heel andere wereld laten vertoeven. Wie heeft die tekst geschreven?
Vikor: We proberen altijd heel veel dynamiek in onze muziek en set te leggen. Een element dat we zelf heel belangrijk vinden. Die tekst heb ik geschreven, het is een heel persoonlijk verhaal.
De teksten raken trouwens steeds een gevoelige snaar. Wie heeft die teksten geschreven? En gaat het over persoonlijke ervaringen?
Viktor: De meeste recente teksten schrijft Astrid nu. Ik heb wel de basis gelegd voor de oudere nummers. En ja, teksten schrijven gaat altijd een beetje over persoonlijke ervaringen. Of dingen die ons bezig houden.
Het jaar is heel sterk gestart bij de opening van Vagevuur was ik enorm onder de indruk van jullie performance. Er is ook een soort medewerking geweest met 'Tees is Lokers' heeft dat ook deuren geopend?
Tanguy: 'Tees is Lokers' heeft zeker een extra ‘boost’ gegeven voor de boeking van Fonnefeesten. We hadden die contacten naar Fonnefeesten eigenlijk al daarvoor ook, maar het heeft de organisatie misschien overtuigd om te durven gokken op lokaal talent. Dus op zich heeft dit wel een impact gehad. Ook dat optreden in Vagevuur heeft veel reacties uitgelokt. Maar echt deuren openen? Als je bedoelt dat het ons meer bekendheid naar buiten toe heeft bezorgd dan zeker en vast wel. Echter hadden we ook al in Bar Bagijn en JH Okapi gestaan in Lokeren, dus hadden we ons toch al getoond naar het Lokerse publiek toe.
Komen daar nog meer samenwerking met Tees is Lokers in de toekomst?
Astrid: Momenteel staat daarvoor niets op de agenda.
Op Fonnefeesten stond er meer volk voor jullie dan voor Douglas Firs (die trouwens een schitterend concert bracht) hoe waren de reacties achteraf?
Tanguy: We hadden er heel hard voor gewerkt en hadden daar op diverse kanalen ook heel veel promotie rond gemaakt. De zenuwen waren wel hoog gespannen. Maar de reacties waren achteraf uitermate positief. Het publiek was ook heel enthousiast. Dat geeft uiteraard een boost. Het was gewoonweg zoals we hadden gehoopt. Dat deed wel deugd, want het was toch een thuismatch en die win je liefst.
Kunnen we met andere woorden stellen dat 2018 het jaar van een doorbraak is geworden?
Ewout: We blijven gewoon verder evolueren. Vorige zomer hadden we na een succesvolle zomer gezegd, we willen nog beter doen dan deze zomer. En laat ons stellen dat we daar zijn in geslaagd, want de zomer van 2018 was enorm succesvol. Maar eigenlijk kan 2019 nog beter worden - dat hopen we toch - met het uitbrengen van onze eerste EP. Hopelijk kunnen we dan volgend jaar zeggen dat 2019 het jaar van Neo Minor was.
Er zou volgens wij hebben vernomen een eerste EP uitkomen binnenkort, met crowdfunding? Vertel er meer over
Astrid: We voelden, vooral na deze zomer aan, dat de tijd gekomen was om die nummers ook eens uit te brengen. We hadden al wat demo's maar het is tijd voor een stap vooruit. Alles van administratie, reservatie van de studio, datum van de EP release, ... ligt vast. Op 1 maart zal er in Lokeren in JH Okapi een grote EP voorstelling zijn. Met alles erop en eraan. Om dit allemaal te bekostigen hebben we een crowdfundingscampagne opgericht. Deze loopt momenteel en gaat de goede kant uit. We zijn er ook echt helemaal klaar voor.
https://www.crofun.com/nl/project/debuut-ep-neo-minor#.W6kERPmYSUn
Welke songs mogen we op die EP verwachten?
Viktor: Op onze debuut EP staan de vijf songs die onze identiteit het meest omvatten. Maar misschien moeten we ook nog niet alles verklappen.
Zijn er nog optredens gepland? Met andere woorden waar kunnen we jullie nog zien in 2018?
Ewout: 6 oktober staan we in Tielt ''Switch off on tour'', op 28 oktober in Okapi , Lokeren (aanrader) en op 9 november in Aalter ''Switch Off on tour''. Tussen de optredens door en in grote mate daarna zal de focus liggen op die EP die dus in maart 2019 uitkomt. 2019 zal dus eigenlijk ook in het teken daarvan staan, voordien zal het druk genoeg zijn om ons daarop voor te bereiden.
Vandaag staan jullie redelijk hoog op de affiche, vlak voor SONS bijvoorbeeld die toch zijn doorgebroken naar een redelijk ruim publiek dit jaar, met erkenning op Studio Brussel. Wat is jullie uiteindelijke ambitie, buiten het ondertussen gedoodverfde wereld dominantie? Een soort 'einddoel' laten we maar stellen?
Tanguy: Bands als SONS zijn eigenlijk bekend geworden naar een ruim publiek toe dankzij wedstrijden als 'de nieuwe lichting' of dergelijke, dat is altijd een goede springplank. Ook wij zouden hiervan graag gebruik zouden. Tot nu toe hadden we nog geen tracks die van voldoende kwaliteit waren om aan prestigieuze wedstrijden te kunnen deelnemen. Ook een van de redenen om een EP uit te brengen, iets in handen hebben dat we met trots de wereld kunnen insturen. Onze ambitie moet zijn om een knaller van een debuut EP te maken en dat te laten resulteren in meer bekendheid en een drukke optredenagenda.
Ik zit door mijn vragen heen, zijn er nog bijzondere mededelingen naar onze lezers toe? Waar kunnen we jullie vinden op sociale media (facebook, twitter, youtube, etc..)
Astrid: Neem zeker eens een kijkje op ons crowdfundingsplatform als je interesse gewekt is!
· Crowdfunding: https://www.crofun.com/nl/project/debuut-ep-neo-minor
· Website: http://www.neominor.be/
· Spotify: https://open.spotify.com/artist/6WI7oVvE0kTrkGoZhMlGdJ?
· Instagram: https://www.instagram.com/neominor/?hl=nl
· YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCtU9_v4dl8nAMoXeU2FfB9w
· Facebook: https://www.facebook.com/neominorband/
Hartelijk dank voor dit fijne gesprek, veel succes in 2019. We blijven de activiteiten op de voet volgen.
Veldrock is een gratis festival dat voor de vierde keer doorgaat in Temse. Binnen een gezellige, intieme tot kindvriendelijke omkadering biedt de organisatie een affiche aan boordevol ontdekkingen en bevestigingen. Naast de optredens, die vanaf de middag tot in de late uurtjes doorgaan, zijn er enkele foodtrucks, een springkasteel voorzien en een zorgt een DJ, die tussen de optredens door plaatsjes draait, ervoor dat je je geen moment verveelt. Gezeten vlak boven de ingang/uitgang van het festivalterrein, spreekt hij de dansspieren de geanse namiddag tot avond aan. Dat terrein is bovendien vlakbij de parking gelegen, geen lange wandelingen na een vermoeiende nacht dus.
Helaas had de organisatie af te rekenen met de eerste echte herfstdag van het jaar. Met regen, wind en frisse temperaturen daarbovenop. Het publiek liet het een beetje afweten, tot de laatste acts van de avond. Toen stond die tent wel goed gevuld voor SONS en Manouvres (met Sean D'hondt). Een kleine domper op de feestvreugde echter. De aanwezigen fans of optredende bands, die speelden voor een beperkt aanwezig publiek, lieten dit zich dit namelijk niet dat aan hun hart komen. Elk van hen speelden een set alsof hun leven daarvan afhing, en lieten daardoor een heel sterke indruk achter. Ook wij deden dus enkele nieuwe ontdekkingen en zagen bands die we al een tijdje volgen, nog maar eens bevestigen wat we al wisten. En beleefden dan ook een uiterst fijne, gezellig en intieme namiddag tot avond boordevol dansen en swingen of ons gewillig laten meevoeren naar verre oorden en onwaarschijnlijk mooie plaatsen in ons hart. Een overzicht
Swingen, Rock-'n-roll, weemoedige klankenbord en Ska...
We arriveren in een nagenoeg lege tent rond het middaguur, als swingende klanken ons tegemoet komen. En wanen ons terug in de jaren '50, met een streepje jazz daarbovenop. Sunrise Swing Band (*** 1/2) is een collectief van gedreven muzikanten, en een zangeres die met haar soulvolle stem een warme gloed over de aanhoorder doet neerdalen. De heren en dame slagen er dan ook in om de mensen aan het dansen te krijgen. Mede door opzwepende trompet en koperblazers klanken, die zodanig aanstekelijk werken, dat stilstaan hierop onmogelijk is. Het enige minpunt aan dit in twee delen opgesplitste concert? Dit collectief aan top muzikanten had moeten optreden voor een volle tent swingende en dansende koppels, ze verdienen dat gewoon!
Driving Miss Take (****) is winnaar van de Veldrally 2018 en mocht dus de eigenlijke concertavond openen. " Driving Miss Take, een band uit Klein-Brabant, brengt muziek die je ontroert, meesleept, maar je ook uit je stoel zuigt & doet bewegen!" lezen we op de vi.be pagina van de band. Die stelling blijkt compleet te kloppen. En dat is de verdienste van het combineren van twee stemmen, zijnde de zachtmoedige stem van Kaat Verhelst - die ook als bassist haar mannetje staat - en de heel warme vocale inbreng van toetsenist Toon Andries. Die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer. Gerugsteund door magische saxofoon klanken van Yorick Van Hoeymissen, die een warme gloed doen neerdalen over de zaal. Samen met verdovende drum partijen van Dominique Verschueren en lekker aan de ribben klevende gitaar riffs van gitarist Glenn De Boeck. Houdt Driving Miss Take dan ook het midden tussen, de gevoelige snaar te raken tot jou een krop in de keel bezorgen en net door daar aanstekelijke en opzwepende klanken aan toe te voegen, eerder die dansspieren aan spreken.
De tweede winnaar van die Veldrally Koala Commission (****) is geen onbekende meer voor ons. Toen we de Ska band uit het Waasland zagen aantreden in Sint-Niklaas, circa twee jaar geleden, schreven we daarover. '' Kortom: Koala Commission leggen de lat enorm hoog. Van begin tot pril einde brengen deze jongens ons in diepe vervoering, en laten ons naderhand verweesd achter. Door een ska feest naar voor te brengen, zoals alleen de groten der aarde - binnen het genre - dit kunnen. Indrukwekkend! En bovendien, enorm hartverwarmend.'' Op Veldrock trad Koala Commission voor het eerst aan met een gloednieuwe drummer. Zanger Folkert Van Kerckhove houdt de teugels stevig in handen, en ontpopt zich tot een charismatische klasse entertainer. Gerugsteund door muzikanten die één voor één tovenaars met klanken blijken te zijn, zorgt dit weer eens voor een buitengewoon hoogstaande Ska feestje, zoals we dat niet elke dag tegen komen. Ook al stond het publiek er wat onbewegelijk bij, het warme applaus was echter wel heel gemeend en vanuit het hart. De perfectie wordt, op een klein schoonheidsfoutje midden in de set na, dan ook compleet overschreden. Bovendien wordt de spontaniteit niet uit het oog wordt verloren. Wat de feestelijke stemming alleen maar ten goede komt. En dat is dus eigenlijk niet de verdienste van één bandlid, maar net doordat elk van hen dezelfde kant uitkijkt. Meer nog. Koala Commission doet de ska punk gebeuren herleven, door het brengen van een wervelende show. Ondanks de opvallend weinig aanwezigen, speelt de band een set alsof daar een kolkende massa staat te dansen tot het zweet op de lippen staat. Dat siert hen eveneens, en daarvoor krijgt Koala Commission ook van ons een daverend en dik verdient applaus.
The Sugar-Free Daddies zijn een concept dat pas in 2018 is ontstaan uit bands als ‘The Norwegian Socks’ en ‘50 Tinten Brys’. Getooid in opvallende kostuums, met hartjes en andere frivole tekeningen op hun kledij, zorgt The Sugar-Free Daddies (***1/2) voor een feestelijke stemming in de tent, waardoor het dak er compleet afgaat. De band brengt eigenzinnige covers van dan al niet gekende rock, punk tot pop en aanverwante songs. Die je, willen of niet, gewoon meebrult. De charismatische frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan, door het uitdelen van kwinkslagen en aanzetten tot mee bewegen. De band sleept wellicht veel ervaring in het vak met zich mee, maar heeft gelukkig zijn jeugdige spontaniteit niet overboord gegooid. Ook een toch wat moeilijk in beweging te krijgen publiek, draait Herman Brys en de zijnen dan ook moeiteloos rond zijn vingers. Zo zingen we songs als 'We are the Champions' tot achteraan uit volle borst mee, of staan te dansen - eveneens die tekst meebrullende - op de tekst 'You have to fight, to the right to Party..'. Want daar draait het uiteindelijk toch om bij The Sugar-Free Daddies. Een wervelend feest laat ontstaan, waarop jong en oud compleet uit de bol kan gaat. De band krijgt daardoor de handen uiteindelijk, na een wat moeizame start, dan toch helemaal op elkaar. Het dak er doen afgaan? Missie geslaagd.
Een Lokerse parel, schitterend aan de horizon, in volle bloei...
De eigenlijke reden van onze aanwezigheid, naast het proeven van die gezellige sfeer en het ontdekken van bands en artiesten, was Neo Minor (*****). Sinds dat spraakmakende eerste concert dat we van de band hebben gezien in januari dit jaar, zijn we plots verliefd geworden op deze Lokeraars. Dat getuigt van enig chauvinisme- zelf Lokeraar zijnde - maar ook op Fonnefeesten wist Neo Minor dit nog maar eens te bevestigen. Ondertussen is de band bezig hun eerste volwaardige EP voor te bereiden, via een heus crowdfunding: ( Meer informatie: https://www.crofun.com/nl/project/debuut-ep-neo-minor#.W6JkaGgzZPb ).
Over dat optreden op Fonnefeesten schreven we: '' Neo Minor is een heel jonge band die zeker en vast nog moet groeien. Dat merkten we voortdurend. Maar de getalenteerde muzikanten en indrukwekkende zangeres op de voorgrond, deden nu reeds de aarde voor onze voeten letterlijk wegzakken. Door het brengen van een portie zeemzoetige, adembenemende mooie potje dreampop die een verdovende indruk naliet, waardoor we totaal verweest, achterbleven nog nagenieten van zoveel innerlijke schoonheid." Alsof dat nog kon, doet Neo Minor daar op Veldrock een paar schepjes bovenop. Toch eerst even deze rechtzetting, in eerdere recensies kleef ik de label 'dreampop' op de muziek van de band, dat is hen tekort doen. Neo Minor laat zichzelf eerder omschrijven als: Melodische soundpop. Hierin kan ik me, naderhand, eveneens veel beter vinden.
Was ik in het verleden vooral onder de indruk van de vocale capaciteiten van Astrid - wat nog steeds het geval is uiteraard - dan blijkt de instrumentale inbreng ondertussen minstens even belangrijk geworden. En dat is nog het grootste verschil met die eerste maal toen we de band live aan het werk zagen. Meerdere kruisbestuivingen tussen de bas/elektronica van Ewout met de piano/toetsen virtuositeit van Victor bezorgen mij dan ook geregeld koude rillingen tot de bot.
Gerugsteund door verschroeiende tot verdovende drum partijen van Tanguy, zie ik voor het eerst een sterk geoliede machine op het podium staan waar de bandleden, meer dan ooit tevoren, elkander blindelings lijken de vinden. Naast enkele songs, waarvan er ook op de EP zullen verschijnen, was het toch weer dat ene magische moment waarbij Astrid enkel onder begeleiding van Victor op piano een pakkende versie bracht van het breekbare, wondermooie “Nightmare” dat me het meest over de streep trok. Een moment waarop ik, net als voorheen, compleet weg van de harde realiteit even vertoefde in een heel andere - eerder donkere tot weemoedige - wereld. Een song die me trouwens ook nu weer tot tranen toe bedwong, werd gevolgd door een finale waarbij alle registers, zowel instrumentaal als vocaal compleet werden open gegooid.
Besluit: In mijn notities schreef ik 'Emoties'. Want inderdaad zowel vocaal als instrumentaal maakt Neo Minor zoveel uiteenlopende emoties bij mij los, die me doen verschrompelen van intens verdriet, maar eveneens vol vreugde doen opspringen en dansen door de nacht. Magie, pure magie. Dat is wat Neo Minor ons voorschotelt op deze frisse herfstdag, waarbij ons hart weer eens intens wordt verwarmd.
Het wervelende feest van SONS en Manoeuvres doen de tent op zijn grondvesten daveren
Nog een band dat ons deze zomer al enkele keren met verstomming deed slaan was SONS (*****). Telkens zijn een festivalweide, tent of concertzaal betreden, ontstaat er een ware aardverschuiving, waardoor die site op zijn grondvesten staat te daveren. Geluidsoverschrijdend gedrag zouden we het vuurwerk aan riffs kunnen noemen. Over het optreden van SONS op Rock Herk schreven we: ''SONS laat voor de derde keer dat we ze op korte tijd aan het werk zien, weer een diepe indruk na. Waardoor we die stelling dat een gouden toekomst heel dichtbij is, niet uit de lucht is gegrepen. Integendeel. We zien een band die op korte tijd is gegroeid, en nog aan het groeien is. Waar dat gaat eindigen? Aan de absolute top van het Alternatieve rock gebeuren in ons land en ver daarbuiten. Zeker weten!'' Ondertussen moet de band niets meer bewijzen, maar toch doen ze het weer. Door vanaf de eerste noot de lat hoog te leggen, alle registers compleet open te gooien en door te gaan tot niemand meer stil staat, gaat inderdaad die tent op zijn grondvesten daveren. Voor het eerst op deze avond staat de tent bovendien ook heel goed gevuld. Het publiek reageert enthousiast, en hoe reageert SONS daarop? Ze doen er nog een paar schepjes bovenop! Gestuwd door een altijd bewegelijke en charismatische frontman, razen ook de overige bandleden als waanzinnig geworden over dat podium. Dat zorgt ervoor dat ook het publiek compleet uit de bol gaat, waardoor SONS hun status van 'één van de betere live acts tijdens de festivalzomer' nog maar eens bevestigt. Pure klasse!
Ook bij Manoeuvres (****) stond die tent nog aardig gevuld. Met een boegbeeld en icoon als Sean D'hondt - bekend als presentator van Qmusic en VTM - is dat ook niet verwonderlijk. Ook al trekt Sean , dankzij zijn aangeboren charisma, de aandacht naar zich toe. De man laat zich toch omringen door muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. Meerdere keren doen de meeslepende riffs je wegdromen, tot zelfs even in een donkere omgeving terechtkomen. Want de muziek van Manoeuvres straalt veel weemoedigheid en melancholie uit, naast de aanstekelijke aankleding. De band speelt al zijn troeven uit om de aanwezigen dus te laten wegzweven, maar ook aan het dansen te krijgen. Bovendien is Sean dus niet alleen op TV en radio een klasse entertainer. Ook op Veldrock doet hij door zijn gezapige kwinkslagen iedereen uit zijn hand eten. Echter waren we vooral onder de indruk van de warme stem van Sean, en zijn enorm gevarieerd stembereik waardoor hij harten breekt, maar ook geluidsmuren doet barsten.
Besluit: We lieten de beide dj acts van meesters als Tomas De Soete en 2CHE dan ook voor wat het was, en besloten dat goed gevoel vanbinnen dat Manoeuvres ons van begin tot einde gaf, mee te nemen in ons hart onderweg naar huis.
Kortom. Manoeuvres waren voor ons het deken tegen de koude nacht, om deze gezellige avond af te sluiten met een knal van formaat. Een betere kers op de taart op deze geslaagde dag Veldrock konden we ons dan ook niet dromen.
Neem gerust een kijkje naar de pics van Manoeuvres
http://www.musiczine.net/nl/fotos/manoeuvres-22-09-2018/
Organisatie: Veldrock
In Oud-Turnhout, vlakbij de snelweg, ging in het laatste weekend van de schoolvakantie het evenement Frietrock door. Dit gratis festival is aan zijn tiende editie toe. Alles staat in het teken van zoveel mogelijk - hoe kun je het raden - frieten verkopen voor het goede doel. Een goed doel dat we uiteraard graag steunen, en waar toch ook wat publiek op afkomt gespreid over die drie dagen. De perfecte manier trouwens om het nieuwe schooljaar met een goed gevulde buik en de nodige moed in te zetten.
vrijdag 31 augustus 2018 - De Belgische metal scene onder de loep genomen
Op vrijdagavond besloten we, binnen een eerder beperkte omkadering, al eens die sfeer te gaan opsnuiven. Wegens werk en andere omstandigheden arriveren we te laat om The Rabids en Mengelmoes aan het werk te zien. Royce was ondertussen aan zijn set bezig. De metalcore dat de band naar voor brengt gaat erin als zoete broodjes. De bewegelijke frontman en muzikanten van dienst doet er alles aan om het publiek aan te zetten tot mee bewegen. Helaas gaat het iets teveel diezelfde strakke lijn uitgaan, waardoor we na een tijdje afhaken en dus wat op onze honger blijven zitten. Echter potentieel om potten te breken binnen het metalcore en aanverwante gebeuren? Dat heeft Royce zeker en vast, zoveel is duidelijk.
Puurder dan dit kan Thrash Metal niet zijn
Een band die al meerdere keren heeft bewezen sterk in zijn schoenen te staan binnen hun genre is Objector. We hadden naderhand een goed gesprek met Stef Wouters - meer daarover in een volgend artikel - waaruit blijkt dat de band klaar is om een nieuwe bladzijde om te draaien. Op Frietrock zet Objector nog maar eens de puntjes op de 'i'. Door het brengen van een technisch hoogstaande set, waarbij we streepjes Megadeth tot Slayer of de betere Duitse tot Amerikaanse Thrash metaldoor de boxen horen loeien. Vernieuwend of origineel is dat niet. Maar bij eerdere passages van Objector was ons al opgevallen dat de heren niet moeten onderdoen voor de grote namen binnen hun genre. Ook nu krijgen we een hoogstaande performance voorgeschoteld, waarbij technisch hoogstaand vernuft wordt gecombineerd met het uitdelen van mokerslagen en kwinkslagen. Daardoor ontstaat prompt een hoogstaand thrash metal feest, waardoor dat dak er compleet afgaat. Aan de concertpromotors op zoek naar een typische, old school thrash metal band die kwaliteit brengt van eenzaam hoog niveau. Dit advies. Boeken die handel!
Ook Fat Bastard gaat op diezelfde elan door als zijn voorganger op het andere podium. De imposante frontman grijpt je vanaf de eerste noot bij de strot, en gaat zijn publiek bovendien letterlijk opzoeken. Fat Bastard combineert pure opbouwen van een geluidsmuur waar geen doorkomen mogelijk is, met humor en kwinkslagen. Fat Bastard brengt volgens zijn facebook pagina ‘Hard driven Rawk 'n Roll Power’. Dat laatste is inderdaad de rode draad in dit optreden van Fat Bastard. De adrenalinestoten die Fat Bastard voortdurend uitdeelt, daarop kun je gewoon niet stil staan. Kortom, pure onversneden rock'n Roll brengen vanuit het hart. En vooral jarenlange ervaring combineren met zodanig veel spontaniteit en spelplezier zodat het dak er voor de tweede keer op rij volledig afgaat. Dat schotelt deze sympathieke band, onder leiding van een heel charismatische frontman, ons voor bij het vallen van de duisternis.
Bij het vallen van de duisternis, gaan de poorten van de Hel compleet open
Die duisternis past dan weer perfect bij een band als Exoto. Zorgden vorige bands voor een eerder feestelijke stemming, dan gaat bij Exoto prompt die poorten van de Hel open. Niet dat we werden onder gedompeld in een depressieve atmosfeer, maar de eerder donkere omkadering waarmee Exoto je om de oren slaat, bezorgt je koude rillingen die het midden houden tussen angst, en dankzij die oorverdovend aanpak, je compleet murw slaan. Dat is niet enkel de verdienste van mokerslagen uitdelende muzikanten. De bonkige frontman verscheurt de aanhoorders met zijn rauwe, demonisch aanvoelende stem, waardoor je koude rillingen over je rug voelt lopen, die je totaal verweesd achterlaten in de donkerste hoek van de kamer.
We sloten deze eerste geslaagde avond af met een top thrash metal optreden van Leave Scars. De band, ontstaan in 2005, bestaat uit bandleden van D.O.A., Sanitarium en Hard Resistance. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave Scars levert dan ook de perfecte set af om onze eerste avond met een knaller van formaat af te sluiten. Hier valt geen speld tussen te krijgen, net zoals Objector, zie je bovendien een band die totaal - we gaan het nog eens herhalen - totaal niet moet onderdoen voor de grote namen binnen het genre. Kortom, Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen.
zaterdag 1 september 2018 - Vrouwen aan de macht!
Een opvallende vaststelling op de tweede festivaldag van Frietrock. Iedere band zet zijn beste beentje voor om zich van hun beste kant te laten zien aan het metalpubliek. Voor sommige onder de fans wellicht een eerste kennismaking. Een eerste indruk is namelijk heel belangrijk.
Zo waren we al onder de indruk van de instrumentale virtuositeit van Atomic Vulture.
Over 'Stone of the Fifth sun' de laatste schijf van Atomic Vulture, schreven we: ' Met een kloppend hart onderga je die hallucinerende trip telkens opnieuw en opnieuw, zo verslavend zijn de riffs en drum salvo's. En dat is dan weer het grote pluspunt aan deze schijf, je krijgt er maar niet genoeg van.'
De belangrijkste voorwaarde om het echt te begrijpen, is je gewillig laten meedrijven over die psychedelische klanken tot je in een trance terecht komt. Helaas had Atomic Vulture reeds in het begin van hun korte set af te rekenen met enkele technische problemen, die werden recht gezet met enkele kwinkslagen. Maar haalden helaas ook de draai uit het concert. En toch werd alsnog de doos van Pandora open gemaakt, waardoor we alsnog onder invloed werden gebracht door dat oorverdovende tot het intens aanvoelende klankenbord dat Atomic Vulture ons aanbood. Kortom, wie houdt van instrumentale muziek, met psychedelische invloed, kunnen we deze band dan ook enorm aanraden.
Duistere walmen, op klaarlichte dag
Eén van de absolute hoogtepunten van deze tweede festivaldag kwam echter al vrij vroeg in de namiddag Hudič met Deze Doom/black metal band, getooid in pij en andere eerder occulte attributen, zorgt voor een totaalbeleving waarbij de duisternis letterlijk neerdaalt, zelfs op klaarlichte dag. Dit onder begeleiding van muzikanten die donkere walmen uit hun instrumenten toveren. Als klap op de vuurpijl dwaalt de enorm beweeglijke frontman uiteindelijk in zijn pij rond tussen het publiek, en gaat met bebloede lippen, als een demonisch wezen met een ijzingwekkende blik die je koude rillingen bezorgt, de confrontatie met de fans aan. Waardoor je wegzinkt in diepe duistere gedachten, tot de poorten van de Hel weer eens compleet open zwaaien. En je prompt, letterlijk zelfs door de bijzondere manier waarop de frontman zijn publiek opzoekt, verstart en jouw demonen strak in de ogen kijkt. Met het angstzweet op de lippen, of eerder de confrontatie met open vizier aangaande? Dat laten we in het midden. Het is vooral allemaal even aangrijpend wanneer ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, een krop in de keel bezorgen en uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. Want dat is wat Hudič daadwerkelijk met ons doet tijdens die half uur vertoeven in donkere gedachten.
Bands een kans geven zich te tonen op een podium. De echte rode draad doorheen het geheel
Bij veel bands lag alles iets te nadrukkelijk op diezelfde lijn, waardoor de aandacht al te vaak verslapte. Maar toch stellen we bij elk van hen eveneens enkele opvallende elementen vast waardoor we dan weer kunnen besluiten dat er zeker en vast potentieel naar de toekomst toe inzit. Echter is het vooral de bedoeling van de organisatie om jonge of minder bekende bands podiumkansen te geven. Ook daarvoor kan de organisatie van Frietrock op onze waardering rekenen.
Zo waren we onder de indruk van de combinatie tussen waanzinnige grunts en cleane vocals die Slaughter The Giant naar voor bracht. Het zorgde voor een vrij gevarieerde set, die je van begin tot einde murw sloeg. Mokerslagen werden eveneens uitgedeeld door bands als Generation 48, Goreforce 5, Waves of Decay tot Tear it Down. Eén voor één bands die ondoordringbare geluidsmuren optrekken, en daardoor de aarde op zijn grondvesten doet daveren. Elk van deze bands bezorgden ons wellicht nog niet de ultieme adrenalinestoot om ons volledig over de streep te trekken, maar potentieel om ooit potten te breken? Dat merken we bij ieder van deze bands dan weer wel op.
De zoveelste bevestiging
Primal Creation hoeft ons ondertussen niets meer te bewijzen. De heren moesten later in de avond nog op een andere locatie aantreden, en brachten dus een korte en bondige set. Waarbij helaas een iets meer routineuze werk werd afgeleverd, dit ondanks het feit dat de charmante frontman wel degelijk zijn publiek aansprak. We hebben de band al in betere doen geweten, maar de omstandigheden waren ook niet zo gemakkelijk, omdat de heren dus o.a. nog moesten aantreden later op de avond. En toch. Primal Creation bewijst ons voor de zoveelste maal wel degelijk een goed geoliede machine te zijn, die de soort verschroeiende, technisch enorm hoogstaande thrash metal brengt dat aan de ribben blijft kleven. Zelfs in toch wat moeilijkere omstandigheden bezorgen ze ons daardoor alsnog weer dat kippenvelmoment waardoor we alsnog over de streep worden getrokken.
Vrouwen aan de macht!
We schreven het al ’Vrouwen aan de macht’ op deze tweede festivaldag. Met voorop Solitude Within die door middel van een sprankelende, sprookjesachtige performance de rust deed neerdalen in ons hart. Zonder ons in slaap te wiegen echter, maar net door gevoelige snaren op een gevarieerde wijze enorm diep te raken. Dat is natuurlijk de grote verdienste van een frontvrouw die over een heldere stem beschikt, komende uit het Hemelse paradijs. Gerugsteund door top muzikanten, die eveneens je hart doorboren. De band mag dan een typisch ‘female fronted metal'’ brengen, maar mogen we toevoegen aan de rits grote namen binnen die muziekstijl, betoverd door zoveel schoonheid, werden we er even stil van.
Pictura Poesis doet nog maar eens die poort van voornoemde Hel open gaan. Door het brengen van een oorverdovende, strakke en ijzersterke performance die me vaag wat doet denken aan Arc Enemy. Echter met iets te weinig variatie, om ons compleet te bekoren. Maar de oorverdovende mokerslagen, die door middel van verschroeiende vuurballen in ons gezicht terecht kwamen, bliezen ons dus wel degelijk compleet omver.
Sariola is een Duitse band, met een frontvrouw die charisma uitstraalt en bovendien een opvallend knappe verschijning blijkt te zijn die menig mannenharten sneller doet slaan. Schipperend tussen duisternis en licht, biedt deze band ons het vagevuur aan om weer op adem te komen.
Ook de frontvrouw van The Guardian is een heel opvallende verschijning op dat podium, die haar publiek voortdurend opjut om mee te brullen en dansen. Deze band heeft al heel wat jaren op de teller staan, en weet daardoor perfect hoe ze een publiek moeten inpakken. Hoewel eerder de verschroeiende muzikale omlijsting ons meer kon bekoren., kun je niet voorbij aan Ginny Claes haar aangeboren charisma. Net dankzij die uitzonderlijke uitstraling doe The Guardion inderdaad de fans zonder enige moeit uit haar hand eten.
Afsluiten met twee kleppers van formaat
Afsluiten doen we met twee kleppers van formaat. Helaas moest Fractured Insanity onverwacht hun komst naar Frietrock cancelen. Gelukkig werd in Reject The Sickness een volwaardige vervanger gevonden. De band laat er geen gras over groeien, en trekt alle registers van begin tot einde compleet open. Als een razende wervelstorm gaat Reject The Sickness tekeer, tot niemand meer stil staat in die kleine tent. Zonder meer worden we dan ook compleet omver geblazen.
Temptation of the weak voegt daar op het andere podium gewoon nog een paar stevige scheppen bovenop. Ook deze band laat er geen gras over groeien, en doet zowaar enkele stevige moshpits ontstaan. De beweeglijke frontman doet, mede door zijn enorm charismatische uitstraling, er uiteindelijk het dak compleet afgaan.
zondag 2 september 2018 - Van duistere sprookjes, naar gebalde rock muziek tot het vagevuur
Op de derde festivaldag was er opmerkelijk minder publiek komen opdagen, vermoedelijk wegens de eerste schooldag op maandag. Wat ook de reden mag zijn. De aanwezige rock en metal fans lieten dat niet aan hun hart komen, en genoten wederom van de gezelligheid, de zon en de aantredende bands. De rode draad doorheen het aanbod op deze laatste festivaldag? Duistere sprookjes, gebald rock muziek, en het vagevuur.
Breakfast At Midnight bracht recent een eerste EP op de markt, waarmee ze aangeven de wereld te gaan veroveren op een verschroeiende wijze. Zonder opkijken. We schreven daarover 'Breakfast At Midnight levert met deze EP vooral een visitekaart af waarmee ze een heel ruim publiek aan grunge, stoner en rock liefhebbers kunnen aanspreken. Naast de perfectie straalt de plaat bovendien enorm veel spelplezier uit, die ons doet vermoeden dat eens op het podium dit zal zorgen voor een groovy en wervelend rock feest. Kortom, een aanrader deze band en EP voor de rock liefhebber die open staat voor veel stijlen, kleuren en geuren’. En wat blijkt? Inderdaad, eens op dat podium, ontstaat een wervelstorm aan drum en gitaar tot vocale oerkracht waardoor we van begin tot einde compleet van onze sokkel worden geblazen. Breakfast At Midnight gaat in een razend tempo over de hoofden heen, tot geen spaander geheel blijft van de festivalweide. Voor een ruim publiek aan rock liefhebbers had dit zeker gezorgd voor menig mosh en andere pits. Het publiek genoot zichtbaar, maar ook redelijk onbewegelijk. Echter speelt Breakfast At Midnight een set alsof zijn leven ervan afhangt, en staat te spelen voor een overvolle festivalweide. Daardoor laat de band dat dak er dus meerdere malen compleet afgaan zo vroeg in de namiddag. Pure klasse!
Poseydon brengt sinds de jaren '90 furieuze thrash/death metal. Echter bleven ze vele jaren hangen in de underground. Pas medio 2006 begon ook een ruimer publiek deze sympathieke band uit het Waasland beter te leren kennen. Vooral toen ze mochten deelnemen aan W.O.A. Battle in 2011. ‘Cold World’, datzelfde jaar op de markt gebracht, liet een volwassen band horen. Dit album heeft zeker deuren geopend naar een veel ruimer publiek. Vijf jaar later levert Poseydon een gloednieuwe schijf af, ‘Masterpiece’. Op die schijf viel vooral de kruisbestuiving tussen death metal en thrash metal invloeden ons nog het meest op. Anno 2018 staat een heel goed geoliede machine op dat podium, waarbij de bandleden dezelfde richting uitkijken. Bovendien schippert Poseydon nog meer dan ooit tevoren tussen die typische Death metal en pure thrash metal, waardoor we een gevarieerde set voorgeschoteld krijgen die je enerzijds doet headbangen maar anderzijds bezorgt de donkere atmosfeer je koude rillingen tot de bot. Poseydon zorgt daardoor voor de ene na de andere adrenalinestoot, en dat is dus niet de verdienste van één muzikant of zanger binnen de band. Nee, het is duidelijk dat dit anno 2018 de verdienste is van de samensmelting van de verschillende elementen binnen de band. Waardoor we Poseydon ons de perfecte Death/thrash metal set voorschotelt, waar inderdaad geen speld valt tussen te krijgen.
BEUK is een Nederlandstalige rock band die met het album ‘Strak Plan’ een bommetje lieten vallen. Uiteraard profiteert BEUK van het feit dat Nederlandstalige Rock boomt de laatste tijd. Maar deze plaat bevat aanstekelijke 'recht toe recht aan' rock deuntjes, die wel degelijk aan de ribben blijven kleven. En daar is nooit iets mis mee. Toen we de heren zagen aantreden in Kinky Star medio 2017 schreven we daarover 'BEUK heeft zijn naam niet gestolen. Als je op zoek bent naar een potje onversneden rock muziek, zonder scrupules, dan ben je bij BEUK op het juiste adres. Muzikaal laten ze wat het midden tussen het betere Nederpop met een knipoog naar bands als Motorhead tot zelfs een streepje De Kreuners’. De band heeft er duidelijk zin in, en speelt een set alsof de weide boordevol dol enthousiaste rock fans staat. De lat wordt dus heel hoog gelegd. BEUK zou beuk niet zijn als ze vele tonnen energie en humor in hun muziek zouden stoppen, waardoor een wervelend puur rock feest ontstaat. Maar je kunt ook niet voorbij aan de virtuositeit van de gitaristen, die tovenaars met klanken blijken te zijn. Bovendien deelt de drummer van dienst mokerslagen uit, zoals enkel topdrummers dat kunnen. Nee, BEUK moet het niet hebben van overdreven poses, maar brengt ook nu weer die typische recht to recht aan rock muziek, die je de ene na de andere adrenalinestoot bezorgt. Dat de band ook ernstig kan zijn blijkt bij de song “Hel van de planeet” een gloednieuwe single, opgedragen aan de gesneuvelde soldaten tijdens de eerste wereldoorlog in de loopgraven van de Westhoek. Kwestie om dat nooit te vergeten.
BEUK bezorgt ons een lach, een traan en kippenvelmomenten bij de vleet. We brulden de songs uit volle borst mee, bouwden een stevig rock feest en headbangen tot ons hoofd dol draait. Missie geslaagd mijne heren!
Cathubodua is een symfonisch metal band uit Leuven, die sinds 2013 aan de weg timmeren. Deze band afschilderen als een typische 'Female Fronted' band is hen alvast enorm tekort doen. Er zitten enorm veel Folk tot occulte elementen in hun muziek. Die je doen denken aan donkere mystieke wezens uit de donkere bossen. Niet alleen benadert Sara Vanderheyden inderdaad die stem van Simone Simons van Epica akelig dichtbij. We waren bovendien onder de indruk van het aangrijpende viool en strijkers spel van Katrien van den Hurk, die je door deze magische inbreng nog meer hypnotiseert en wegvoert naar de diepste duistere gedachten. Gerugsteund door klasse muzikanten die bedwelmende klanken uit hun instrumenten toveren, die je nog meer in die donkere atmosferen onderdompelen, voelt het optreden van Cathubodua aan als vertoeven in sprookjesachtige bossen, waar eerder vernoemde mystieke wezens tot de verbeelding van de aanhoorder werken. Best indrukwekkend deze performance, omgeven door walmen van diepe duisternis.
We blijven nog even diezelfde sferen met Anwynn. Bij deze band is het meest opvallende element de kruisbestuiving tussen bedwelmend keyboard klanken, en de bulderende growls van zanger McBouc met eerder cleane, maar daarom niet minder donkere, stem van Eline. Die zich op het podium profileert als een duistere priesteres die elk van de aanwezige hypnotiseert en meevoert naar de diepste krochten van de Hel. Anwynn brengt een heel vol geluid naar voor, dat trouwens alle kanten uitgaat. Eerder verdovende onderdelen worden verpulverd onder geluidsmuren die wezens van voornoemde Hel prompt doen herrijzen. Anwynn legt daarbij de lat telkens enorm hoog, en zorgt voor walmen van pure duisternis die je in een diepe trance doen belanden waaruit ontsnappen onmogelijk is. Deze band timmert trouwens al veel jaren aan de weg, maar gaat nog steeds even spontaan tekeer als voorheen. Bovendien mag Sara van Cathubodua haar bijzondere stem en uitstraling nog eens uitlenen tijdens de set van Anwynn. Zonder meer waren we nu compleet 'zen' geworden door deze twee bijzonder duistere bands. Die door hun typische donkere occulte show, je als het ware hypnotiseren.
Tijd voor een potje pure rock muziek om terug tot de realiteit te komen? Epitome wordt als volgt omschreven op zijn facebook pagina, we citeren, '' Epitome is een interactieve, down to earth band met een vette knipoog naar het hardere genre.'' Laat dit nu ook de rode draad zijn in dat strakke optreden van deze band uit Sint-Katelijne-Waver. Eens vertrokken ontstaat een wervelstorm, die niet meer stopt tot het einde van de show.
Helaas, ondanks de bijzonder strakke aankleding, gaat alles net iets te nadrukkelijk diezelfde lijn uit om de volledige set te blijven bekoren. Echter, kun je op deze aanstekelijke rock muziek totaal niet blijven stil staan. De ene adrenalinestoot is nog maar verwerkt, en daar volgt een andere. Wie zich gewillig liet meevoeren over die mengelmoes van drums en riffs, zal wellicht enorm hebben genoten en staan headbangen tot zijn of haar hoofd dol draait. Wij bleven echter een beetje op onze honger zitten.
Wegens werkomstandigheden de volgende ochtend, sloten we dit bijzonder gezellig weekend Frietrock af met Chalice. De uit Kortrijk afkomstige band combineert Death Metal met Thrash tot Black Metal invloeden. Naast een intimiderende frontman die met een stem als een bulldozer over ieders hoofd dreigt heen te walsen, kan je niet voorbij aan de snoeiharde instrumentale omlijsting. In het verleden zorgde dit voor een gevoel alsof je vertoeft in het vagevuur, het gebied tussen Hemel en Hel. De imposante frontman, getooid in bloederig masker en overhemd, klauwt als een waanzinnige demon om zich heen alsof hij de aanwezigen één voor één gaat verscheuren. Maar transformeert even goed tot een gezapige en humoristische verteller. Het doet me denken aan Dr. Jeklyll and Mr. Hyde. De man ging van het ene uiterste naar het andere alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Uiteraard is Chalice veel meer dan enkel de frontman van de band - die toch de meeste aandacht naar zich toetrekt. De virtuositeit van de gitaristen zorgen ervoor dat de haren op onze armen recht komen. Of dat van genot is of pure angst? Ook dit laten we in het midden. Maar Chalice brengt in elk geval een gevarieerde set naar voor, die duisternis en licht perfect verbindt tot een logisch geheel... Het vagevuur van het leven.
Besluit
Deze gedroomde afsluiters van drie gezellige festivaldagen boordevol leuke ontdekkingen die ons hoopvol doen uitzien naar de toekomst toe, zorgden ervoor dat we met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts konden keren. Met die gedachte in het achterhoofd. "Wat als het hoogtepunt van een festival, eigenlijk het evenement zelf is". Want het werd ons o.a. al vrij duidelijk dat dit een heel kindvriendelijk festival is. Er is een kinderhoek voorzien, een springkasteel en kinderen genieten - met gehoorbescherming - van de vele optredens. Terwijl de ouders aan de toog genieten van een frisse pint of een frietje steken. Eveneens de 'crash corner' is voor diezelfde ouders een aangename hoek om te vertoeven. Deze is voorzien van zetels die doen denken aan een woonkamer.
Op het terrein zelf zijn twee kleine podia opgebouwd, enerzijds een opblaasbaar podium. Anderzijds een klein podium in de tent daar vlakbij. Overlappingen en lange wandelingen naar de verschillende podia zijn er niet. Het doet wat denken aan Antwerp Metal Fest, in het klein, dit festival. De optredende bands krijgen - zoals we eerder aangaven - dus vooral de kans om zich eens te tonen op het podium. Velen van hen hebben dan ook heel wat potentieel, anderen zullen nog wat meer boterhammen met spek en eieren moeten eten.
Echter draait het bij Frietrock dus vooral om het totaalpakket. Die gemoedelijke, uitnodigende sfeer waar iedereen dezelfde richting uitkijkt. Waar je kunt headbangen en genieten van de concerten. Of je beschouwt de muziek als een aangename achtergrond bezigheid tijdens het keuvelen tussen pot en pint? Ook dat kan allemaal. Het maakt dit festival ook een bijzonder aangename plek om met je gezin te vertoeven. De enige voorwaarde is wellicht dat je toch een beetje fan moet zijn van het aanbod rock, punk tot metal.
Kortom, Frietrock is duidelijk een familiefestival. Er heerst een gemoedelijke sfeer, een intieme tot gezapige gezelligheid die je niet al te vaak meer tegen komt. De organisatie heeft alles in het werk gezet om de muziekliefhebber en zijn gezin drie dagen lang te entertainen en verwennen. En slaagt met brio in zijn opzet, ook na al die jaren.
Met dank aan Musika www.musika.be
Organisatie: Frietrock
Toen we circa drie jaar geleden de EP 'Cemetery of the Insane' van Carnation onder de loep namen, hadden we snel door te maken te hebben met een uitzonderlijk getalenteerde Death Metal band die wellicht niets nieuws naar voor brengt, maar binnen het Death Metal gebeuren binnen de kortste keren hoge ogen zal gooien. Ook live wist de band ons compleet omver te blazen, door de combinatie van duivels riffs die de gitaristen uit hun instrumenten toveren, een drummer die mokerslagen uitdeelt tot je hersenpan is ingeslagen. En een bijzonder sympathieke frontman, die eens hij het podium betreedt al zijn demonen op jou los laat tot die poorten van de Hel letterlijk voor je ogen open gaan.
Op 17 augustus kwam eindelijk het debuut 'Chapel of Abhorrence' op de markt, via het label Seasons of Mist. De band stelde de schijf voor in een uitverkochte JC De Klinker, en bracht enkele heel goede vrienden mee. Zoals daar zijn: Schizophrenia, Lemuria, Bütcher en Warbringer. Een overzicht
Over walmen van pure duisternis
Wegens file leed waren we helaas net te laat om Schizophrenia aan het werk te zien. Gelukkig wel net op tijd om Lemuria - die voor het eerst in een andere bezetting aantrad - het beste van zichzelf te zien geven. Lemuria (****) omschrijft zichzelf op hun facebook pagina als 'Symfonische black Metal'. Echter is hen in een hokje duwen de band tekort doen zo zou later blijken. Vooral werden we vanaf die eerste noot omgeven door intensieve walmen van pure duisternis. De gloednieuwe frontman Daan Swinnen is uiteraard geen onbekende. Bij Bloodrocuted bewees Daan over een stem te beschikken waardoor eerder vernoemde poorten van de Hel eveneens gewillig open gaan. Zijn aandeel bij Lemuria kan - op basis van dit eerste aantreden - dan ook gezien worden als een grote meerwaarde binnen het geheel. Ook al had ik de indruk dat alles die diezelfde strakke lijn uitging, de verschroeiende uithalen van de gitaristen en drumsalvo's als kanonskogels vlogen ons rond de oren tot we totaal waanzinnig waren geworden. Gerugsteund door die stem van Daan, die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer, voelt het aan alsof duizenden demonen uit die voornoemde Hel prompt iedereen in de zaal zal verscheuren.
Besluit: Lemuria slaat na zoveel jaren een nieuwe bladzijde om, en heeft met Daan een frontman in huis gehaald die je dankzij zijn bijzondere stem en demonische uitstraling rillingen tot de bot bezorgt. Wat heel belangrijk is binnen dit donker allegaartje dat de band aanbiedt. Meteen geeft Daan de band dan ook een welgekomen injectie die Lemuria heel goed kan gebruiken om door te stoten tot de hogere regionen in het donkere metal gebeuren.
Mokerslagen van bittere ernst, kwinkslagen boordevol droge humor
De heren van Bütcher (*****) doen daar nog een schepje bovenop. De band weet als geen ander hoe ze diezelfde duisternis kunnen combineren met een feestelijke stemming. Door het uitdelen van mokerslagen boordevol bittere ernst, te overgieten met een saus kwinkslagen en droge humor. Dat is in grote mate de verdienste van de sympathieke frontman van deze band. Ruben ontpopt zich tot een ware, charismatische duivel, die elk beetje leven uit iedere aanwezige zuigt. Met een kwinkslag en vette knipoog daarbovenop zorgt hij echter eveneens voor een glimlach op je gezicht. Echter is Bütcher veel meer dan dat. Het is net die kruisbestuiving tussen meesterlijke bas/gitaar en drum salvo's, die je enerzijds verdoven en anderzijds ervoor zorgen dat hersens worden ingeslagen, met de vocale capaciteiten van Ruben, die ons nog het meest over de streep trekken.
Besluit: Bütcher bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, zoveel is duidelijk. De jarenlange ervaring binnen de muziekwereld speelt elk van hen uitvoerig uit. Het publiek kennen, en hen vanaf begin tot einde entertainen en bespelen zorgt ervoor dat je de aanwezigen moeiteloos uit je hand kunt doen eten. Daarvoor moet je uiteraard heel sterk in je schoenen staan. Maar een topband als Bütcher, die enorm veel spelplezier en spontaniteit uitstraalt , heeft daar geen enkel probleem mee. Geen wonder dat het dak er dan ook compleet af ging, en er een ravage achterbleef voor en op het podium.
De avond van Carnation - een gewonnen thuismatch
Uiteraard draait alles rond de cd voorstelling van Carnation (****) die zelfverzekerd het podium betreedt, en vanaf die eerste noot een geluidsmuur optrekt waar geen doorkomen mogelijk is. Hoewel de lat direct heel hoog werd gelegd, en de band er duidelijk zin in had kwam de machine, in tegenstelling tot vorige passages deze keer eerder traag op gang. Echter voelt Carnation al vrij vlug aan dat ze deze thuismatch heel gemakkelijk kunnen winnen, want het publiek reageert uitzinnig. Gaandeweg legt de band de lat dan ook steeds hoger, en worden alle registers uiteindelijk compleet open gegooid in een verschroeiende finale. De songs uit dat debuut 'Chapel of Abhorrence' kwamen uiteraard uitvoerig aan bod en werden allen op even laaiend enthousiasme onthaald.
De nieuwe nummers bewezen ons op plaat reeds dat de muzikanten binnen de band elkaar meer dan ooit blindelings vinden, dat blijkt ook op het podium het geval. Want ook puur technisch bekeken valt hier geen speld tussen te krijgen. We hebben Carnation in het verleden echter nog vuurkrachtiger en beweeglijker gezien, en bleven ondanks alle inspanningen en enthousiaste reacties dus een klein beetje op onze honger zitten. Of waren onze verwachtingen net iets te hoog gespannen? In elk geval liet zowel de band als het publiek dit niet aan hun hart komen, en bouwen hier een stevig Death Metal feestje, zoals we zelden meemaken.
Besluit: Carnation staat al een tijdje te bonken op de poorten naar de grote doorbraak. Op hun eigen release feestje bewijst de band meer dan ooit een sterk geoliede machine te zijn, waar ieder lid dezelfde richting uitkijkt. De grote kracht van Carnation is dus niet één element, maar net de samensmelting tussen muzikanten die meer dan ooit tevoren tovenaars met riffs en drumsalvo's blijken te zijn. En een frontman die door zijn indrukwekkende, demonische stem en uitstraling zijn troepen uit de Hel voortstuwt tot die al een paar keer vernoemde poorten van de Hel compleet open zwaaien.
We sluiten af met een feestje!
'We Sluiten af met een feestje' is de gedoodverfde kreet op mening festival. Nu, Warbringer (****) sloot de avond af met een stomend Thrash metal feest, waardoor dat dak voor de zoveelste keer er afging. Hopelijk heeft het jeugdhuis niet teveel kosten moeten doen om dat dak te repareren bedachten we daarbij. De band stond wellicht te spelen voor een toch wat meer leeg gelopen zaal. Het was vrij duidelijk dat de meeste gewoon waren gekomen voor de cd voorstelling van Carnation. De aanwezigen die wel waren gebleven, kregen echter een puur old school thrash metal feest voorgeschoteld, waarbij een crowdsurfer en enkele stevige moshpit al vrij vroeg in de set kwam opduiken.
Sommige bands hebben schijnbaar een patent op pure onversneden thrash metal, en blijven de basis van dat genre dan ook eeuwig trouw. In het verleden kon Warbringer ons niet alleen door twee geweldige albums 'Waking into Nightmares' en 'War Without End' enorm bekoren. Ook op het podium zorgde dit telkens voor een heel stevig thrash metal feestje, zoals het moet zijn! Aan dit gedoodverfde concept is anno 2018 nog niet veel veranderd.
Besluit: Warbringer is altijd zo een thrash metal band geweest die op de boogscheut stond naar een grote doorbraak, maar daar nooit echt is in geslaagd. Warbringer brengt echter ook nu weer enkele gedoodverfd potjes thrash metal naar voor die telkens opnieuw zorgen voor de ene na de andere adrenalinestoot. Waardoor we ons afvragen waarom. Want in JC De Klinker sloot Warbringer de avond af met een stomend, lekker old school Thrash metal feest zoals je dat niet elke dag meemaakt. En zet zo zijn ijzersterke live reputatie nog wat meer in de verf. Missie, afbreken van de zaal, geslaagd!
Voor de 'afterparty' bedankten we hartelijk na deze geslaagde avond waaruit nog maar eens blijkt dat het underground metal gebeuren springlevend is.
Op 14 augustus zakten we af naar De Pit in Terneuzen, net over de Nederlandse grens. Eens geparkeerd vlak voor een coffeeshop, kwamen we vrij snel aan de pittoreske zaal De Pit. Eigenlijk een gezellig café, met daarbij horende podia. Deze avond met Crossover helden D.R.I. en beloftevolle Belgische band Primal Creation was op de valreep uitverkocht.
Primal Creation - Een veelzijdige aanpak die je doorheen schudt, maar ook een krop in de keel bezorgt
Het voorprogramma werd verzorgd door de beloftevolle Belgische metalband Primal Creation (****). De band ontstond in 2014 en bracht vorig jaar zijn debuut '’Demockracy’' op de markt. Een schijf die op heel wat bijval kon rekenen. Primal Creation is ondertussen langzaam maar zeker aan een opmars naar boven toe bezig. De heren zijn enorm enthousiast dat ze mogen openen voor de levende legende die D.R.I toch is. Bedanken de organisatie, fans en entourage uitvoerig voor deze uitgelezen kans. En hebben er duidelijk zin in , want het spelplezier loeit voortdurend uit de boxen. Uiteraard grasduint Primal Creation in dat debuut. En bewijst elk van de bandleden nog maar eens wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten ze wel zijn. De verschroeiende gitaar en bas riffs tot drumsalvo's bezorgen ons dan ook de ene na de andere adrenalinestoot tot kippenvelmoment. Gerugsteund door een charismatische frontman, die niet alleen zijn uitzonderlijk stembereik in de strijd werpt maar ook zijn publiek voortdurend aanspreekt, haalt Primal Creation alle thrash metal clichés onderuit, dit door het brengen van een eerder eigenzinnige set.
Want inderdaad niet alleen uit het debuut, ook op het podium hoor je uiteenlopende melodielijnen, veelzijdige uitbarstingen tot intensieve rustmomenten waaruit blijkt dat de band een brede muzikale smaak etaleert. En hen in dat hokje 'Thrash metal' duwen de band duidelijk tekort doen is. Neem nu die lange, gevarieerde song combinatie ''Memories.. Of Diminishing returns''. Binnen die ene song zitten niet alleen gedoodverfde thrash metal elementen verborgen maar ook subtiele verwijzingen naar andere muziekstijlen. Dat gaat van je enerzijds door elkaar schudden door middel van het uitdelen van oorverdovende mokerslag, en anderzijds ervoor zorgen dat je letterlijk een kippenvelmoment voorgeschoteld krijgt dat je eerder een krop in de keel bezorgt. Niet enkel bij deze song valt dit ons op, in de hele set is dit de rode draad. Daardoor bewijst de band vooral van vele markten thuis te zijn en weigert zich in een hokje te laten duwen, waardoor een ruim publiek aan metal liefhebbers kan worden aangesproken.
Besluit: Primal Creation staat na 4 jaar hard werken op een boogscheut van een grote doorbraak naar grotere zalen en festivals. Op basis van dit schitterende aantreden in Terneuzen voorspellen we de band dan ook een gouden toekomst binnen het globale metal gebeuren. Ga ze dus zeker zien als ze uw deur passeren. Zo staat de band op 1 september o.a. op Frietrock en later diezelfde dag op Kreekrock. Meer informatie: https://www.facebook.com/pg/primalcreationband/events/?ref=page_internal
D.R.I. - Eén van de hardst werkende Crossover Thrash band zet in Terneuzen de puntjes op de 'i'
D.R.I. werd opgericht op in 1982 en heeft niet alleen zijn stempel gedrukt op dat Crossover gebeuren, ze hebben meerdere bands na hen beïnvloed. Toch zijn de heren niet naast hun schoenen beginnen lopen. Zo bleek al bij het binnenkomen van de zaal. Zanger Kurt Brecht stond gewoon aan de merchandiser om T-shirts en dergelijke te verkopen, hij zou dat na het concert opnieuw doen. Iets wat we leden van mindere goden binnen het genre niet direct zien doen. Daarvoor krijgt D.R.I. bij ons al een sterretje extra.
Daar waar andere thrash/crossover bands hun ziel hebben verkocht aan de duivel, en zijn gevallen voor de marketing of het geldgewin om in grote zalen te kunnen spelen, is een legendarische band als D.R.I. (*****) niet te beschaamd om ook voor een publiek van circa 300 man alles uit de kast te halen, alsof ze spelen voor 30 000. Dat siert hen al sinds het prille begin, en is ook de reden waarom ook wij vallen voor deze band. In Terneuzen zet D.R.I. nog maar eens de puntjes op de 'i' door vanaf het begin de aanhoorder bij de strot te grijpen, en niet meer los te laten tot de hele zaal is afgebroken.
Alsof het in de zaal nog niet warm genoeg was, steeg de temperaturen gaandeweg naar een kookpunt. D.R.I. gunt de aanwezigen geen seconde rust, en raast als een dolgedraaide bulldozer over de hoofden van de fans heen. De aanwezigen genoten zichtbaar en waren bereid hier een lang feestje te bouwen. De ene moshpit na de andere volgde. Waarop D.R.I. de lat nog maar eens hoger legde, en alle registers tot het oneindige open trekt. Uiteraard ligt bij een band als D.R.I. alles een beetje op diezelfde snoeiharde en razendsnelle lijn. Echter, door circa 1u30 de ene uppercut na de andere uit te delen, stoort dit totaal niet. Integendeel zelfs.
Besluit: D.R.I. bewijst vooral dat zoveel jaren dienst, niet per se hoeft te resulteren in een routineuze klus.
Het vuur brandt na meer dan dertig jaar nog steeds bij D.R.I , dat viel ons in het recente verleden al op, dat werd bij dit razendsnelle optreden van de levende legendes opnieuw nog maar eens duidelijk.
Organisatie: https://www.facebook.com/MusketeerOfDeath/ (Musketeer Of Death) – De Pit, Terneuzen
Het leuke aan festivals bezoeken is dat je naast gevestigde waarden eens zien optreden tijdens het verorberen van een vette hamburger, ook ontdekkingen kunt doen die je de rest van het jaar en de jaren daarna zullen bijblijven. Op Rock Herk deze zomer waren dat een heel pak. Eentje daarvan is Mantis. Deze Alternative, noise, post-rock, pogojazz band - volgens de omschrijving op hun facebook pagina - timmert sinds 2014 aan de weg. Over hun optreden op Rock Herk schreven wij: " Opwerkende naar een ultieme climax, krijgen we een verschroeiende finale voorgeschoteld waardoor je niet alleen menig krop in de keel krijgt, maar dat het dak er uiteindelijk compleet afgaat. Op het einde van de set krijgt Mantis bovendien medewerking van Jan Viggria, gitarist van o.a. Statue en The Guru Guru en ook producer van het debuutalbum van Mantis,’Magnolia’'. Daarbij werden alle registers nog maar eens compleet open gegooid in en meer dan overdonderende , oorverdovende climax."
Dat zijn voldoende climaxen om ons aan te zetten dat debuut van de band ook eens onder de loep te nemen. ‘Magnolia’ doet ons met verstomming slaan, van begin tot einde. Net doordat je als aanhoorder ontelbare keren tegen die geluidsmuur wordt gekwakt, tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft.
Vanaf “Miasma” trekt Mantis een blik boordevol chaos open, waarbij verschillende uiteenlopende tempowisselingen je wakker schudden, tot rust brengen, en daarna weer met een mokerslag van jewelste tot moes slaan. Daarbij is elke instrumentale inbreng even belangrijk, maar het zijn vooral die overdonderende drum salvo's die ons in eerste instantie met een oorverdovende knal van onze sokkel blazen. Waarna verschroeiende gitaar riffs je hart met een akelige soort precisie doormidden snijden.
Begane chaotische wegen worden trouwens verder gezet op “Mono No Aware”, “Malpurajo”, “-7”, “Monstro” tot “Must put Horns on it”.
De heren slaan bovendien aan het improviseren tot het oneindige, of dat nu is door zachtjes te strelen of een wervelstorm ontketenen die je hersenpan verplettert. Vandaar de verwijzing naar 'Jazz' binnen hun muziek. Mantis weet vooral verdomd goed waar en wanneer ze moeten toeslaan, of net dat rustpunt aanbieden om de aanhoorder op adem te laten komen. De perfectie zorgt echter niet voor het doen verdwijnen van enige spontaniteit. Integendeel zelfs. En dat is dus nog het sterkste punt van deze schijf. Het spelplezier loeit voortdurend uit de boxen. Dat merkten we al op Rock Herk, dat blijkt dus ook uit deze knappe schijf.
Besluit: ‘Magnolia’ is vergelijkbaar met het openen van de doos van Pandora. Je weet niet waar je aan begonnen bent als je deze trip aanvat. Je weet ook niet waar je gaat eindigen. Over hobbelige wegen kom je tot gemoedsrust, maar wordt je ook meegesleurd in wervelstormen, plots opkomende tsunami's en verwoestende orkanen. Om daarna, eens alles om jou heen is plat gespeeld, terug met beide voeten op de grond terug te komen. Totaal buiten adem en verweesd achterblijvende. Eigenlijk niet goed weten wat er nu juist is gebeurd. Deze schijf is bovendien zodanig verslavend waardoor je heel bewust die gevaarlijke plekken in dat bos terug gaat opzoeken. Want de muziek op deze schijf drijft je tot waanzin maar geeft je die adrenalinestoot die je terug wil voelen, telkens opnieuw, en opnieuw.. tot het oneindige. Je kunt er maar niet genoeg van krijgen. En nu gaan we terug de snelle achtbaan op om die adrenaline nog maar eens te voelen opborrelen. Want we krijgen er dus maar niet genoeg van.
Tracklist:
1. Miasma 04:12
2. Mono No Aware 06:01
3. Malpurajo 02:49
4. -7 09:45
5. Monstro 05:02
6. Must Put Horns On It 04:46
7. M 10:29
De Mathcore band Cyclus mag dan een gloednieuwe naam zijn binnen de scene, de bandleden hebben al wat water doorzwommen. Dit kwartet bestaat uit (ex)leden van bands als Bear, Calibre en the Set up. Door die jarenlange ervaring wordt dan ook een technisch enorm hoogstaand concert voorgeschoteld op Antwerp Metal Fest eerder deze maand. We schreven daarover: " Cyclus voldoet dan ook met brio aan de hoogstaande verwachtingen die we op voorhand hebben gehad. En doen wat ze moeten doen, het dak er compleet laten afgaan. Want ondanks die perfectie, blijft ook de spontaniteit en het spelplezier overeind staan. Waardoor ook het publiek gewoon zich laat meesleuren in de wervelstorm die de band hen aanbiedt." Lees het volledige verslag na http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-metal-fest-2018-intiem-alternatief-festival-op-graspop-en-alcatraz/
Met het concept album ‘Sekt’ brengt Cyclus een full album uit samengesteld uit vorige EP's. ‘Sekt’ dien je bij voorkeur dan ook te beluisteren, zoals het kijken naar een spannend sciencefiction film. Het concept gaat namelijk over een buitenaards ras dat de aarde en de mensheid bekijkt vanuit zijn perspectief, en besluit het virus uit te roeien. De spanning is over de ganse lijn te snijden, en wordt zelfs nog opgedreven door die telkens opnieuw ijzingwekkend klinkende vocalen en een instrumentale inbreng die je angstaanvallen bezorgt van begin tot pril einde.
We onthouden ons heel bewust van vernoemen van song titels. Net omdat dit dus een heel filmische plaat is. Elke song sluit perfect aan op het ander hoofdstuk. Je dient dit concept dus in zijn geheel te beluisteren, zoals het lezen van een spannend boek. Ergens wordt een chaos gecreëerd, maar er zit toch een zekere structuur in. Zoals aangegeven, bekijk het als in de film, waar op spannende momenten de buitenaardse wezens, met de bedoeling het virus 'de mens' te vernietigen, verpulverend uithalen, en het ene na het andere slachtoffer maken. Waarna de rust wederkeert, en je door de as van huizen en landschappen op zoek gaat naar mogelijke slachtoffers. Stelt u daarbij, met de ogen gesloten, even de meeste weerzinwekkende beelden voor. Zonder meer blijf je daardoor dan ook met een krop in de keel luisteren en blijft die spanning tot op het einde eveneens te snijden.
Besluit: De angst van dat onbekende en mysterieuze van het heelal is iets dat de mens al eeuwen bezig houdt. Met dit concept vertelt Cyclus zijn eigen versie daarover. Een gat in de Markt? Nee dat niet. Maar Cyclus past met hun intensieve mathcore wel perfect in het plaatje van het aanbod Horror, Thriller en bij voorkeur dus Films over inderdaad Buitenaardse wezens of ramp films. Omdat ze op deze schijf net die sfeer weten te creëren waardoor het angstzweet je van begin tot einde uitbreekt.
Kortom: Cyclus weet met ‘Sekt’ perfect de sfeer te creëren van een heel spannende film plus dat je op het puntje van je stoel blijft zitten, tot de haren op je armen recht komen van intensieve angst. Elke act bedeelt daarin een al even belangrijke plaats. Net zoals dat met de muzikale en vocale inbreng het geval is. Van angst, naar hulpeloosheid tot gelaten uw dood tegemoet zien. En uiteindelijk terugvechten. Om er tenslotte voor te zorgen dat de perfecte balans terugkeert op aarde dankzij een verbluffend slot akkoord.
Zowel instrumentaal als vocaal verlegt Cyclus daarbij een onaards aanvoelende grens, die we nog maar zelden zijn tegen gekomen binnen het typische mathcore/hardcore gebeuren. Ga deze film dus zeker zien! Het loont de moeite.
Tracklist:
Op 9 juni bracht Eyes on the Machine zijn debuut album op de markt. De Gentse band ontstond in 2016, bouwde ondertussen aan een stevige live reputatie, en lijkt nu klaar om met dit titelloze debuut zijn stempel te gaan drukken op het Blues, rock en Stoner gebeuren. We legden ons oor te luisteren en ontdekken een band die wellicht niets nieuws onder de zon brengt binnen het genre. Maar wel kwalitatief hoogstaande riffs naar voor brengt die je het soort kippenvel en koude rillingen bezorgt dat nodig is binnen voornoemde muziekstijlen.
Het meest opvallende is de bonte variatie aan muziekstijlen, dat blijkt al uit die eerste song “The Search”. Van uitspattingen waarmee muren worden omver geblazen gaat Eyes on the machine moeiteloos over naar verdovende geluiden, die eerder je hart doen smelten zoals bij “Travels”. Om daarna met een mokerslag weer verschroeiend hard uit te halen. Deze ene song duurt circa negen minuten en is een schoolvoorbeeld van hoe deze gehele schijf in elkaar zit. Zo zal later blijken. Ook “My Godess” is zo een meesterlijk pareltje van circa tien minuten lang, best indrukwekkend. Binnen dat alles valt bovendien vooral op dat hier één voor één topmuzikanten aan het werk zijn die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn.
Luister maar naar het aanstekelijke, zelfs psychedelische aanvoelende, “Nocturnal”. Waar gestroomlijnde gitaar partijen, verdovende zanglijnen tot harde drumsalvo's akelig perfect in elkaar zitten. Die circa twee jaren noest werken aan een eigen sound heeft hier dus duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Door de aanpak van verschroeiend uithalen, psychedelische elementen toevoegen die je doen zweven boven de grond, tot het opbouwen naar oorverdovende climaxen, bewijst Eyes on the machine vooral hoe veelzijdig ze wel zijn. Telkens zorgt de band ervoor dat je omgeven wordt door walmen van diepe intensiviteit. Het soort intensiviteit dat we dus telkens opnieuw zoeken als we stoner, blues of aanverwante bands hun muziek beluisteren. Daardoor slaagt Eyes on the machine zonder enig probleem in zijn opzet om een ruim publiek aan rock liefhebbers over de streep te trekken.
Besluit: Als Eyes On the machine wilde bewijzen dat het typische Bluesy Stoner rock genre nog steeds springlevend is, dan zijn de heren met die debuut totaal in hun opzet geslaagd. Vanaf de eerste tot de laatste song is hier geen speld tussen te krijgen, komen we geen minpunten tegen en straalt deze plaat vocale tot instrumentale perfectie uit van een zelden hoog niveau. We zijn eerlijk gezegd al minder sterke debuut platen tegen gekomen. Vernieuwend is het dus allemaal niet, maar met dit sprankelend debuut zet Eyes on the Machine duidelijk zijn veelkleurige stempel op het genre, en neemt zijn bevoorrechte plaats in binnen dat stoner, blues en rock wereldje.
We zien al uit naar een gouden toekomst, op basis van deze schijf ziet die er namelijk heel rooskleurig en psychedelisch uit.
Tracklist:
The Search 03:11 - Firewalker 05:32 - Travels 09:33 - Nocturnal 04:36 - Thrust 03:20 - My Godess 10:24 - Rebirth 04:46
Seyminhol is een Franse Epic Heavy Metal band, ontstaan in 1993; die door de jaren heen is blijven evolueren in stijl en brengen daarvan. Zo voegt de band in later stadium bijvoorbeeld ook Progressieve metal invloeden toe aan hun muziekstijl. Het zorgt ervoor dat de band door de jaren heen een steeds ruimer publiek aan metal liefhebbers kan aanspreken. Eerder dit jaar kwam een gloednieuwe Epische schijf uit ‘Ophelian Fields’ . Een plaat die je best beluistert, zoals het kijken naar een al even epische film over sage en legendes.
U laten meedrijven doorheen het verhaal dat hier wordt verteld, is een namelijk de eerste en meteen belangrijkste vereiste om te begrijpen waar deze plaat echt over gaat. Epische taferelen is dan ook de rode draad in de songs op deze knappe schijf. Je wordt letterlijk meegesleurd naar een ver verleden, of geconfronteerd met legendarische sage en verhalen verteld door grootmeesters in hun vak. Laat daarbij dus vooral uw eigen fantasie de vrije loopt zouden we zeggen.
Shakespeare is altijd een grote inspiratie bron geweest voor Seyminhol. Zo is The ‘Wayward Son’, 2015 geïnspireerd op de klassieker Hamlet. Voor ‘Ophelian Fields’ haalt de band zijn inspiratie uit het tragische verhaal van Ophelia. Dit vanuit een eerder vrouwelijke invalshoek, vandaar de vrouwelijke vocalen die je rillingen tot de bot bezorgen en recht doorheen je hart boren als botte messen. Gotische atmosferen, verschroeiende riffs die al even zeer door je hart boren, zijn nog zo een rode draad.
Wie het verhaal van Ophelia kent - zo niet, zeker eens lezen - kent ook de tragedie daar rond. Die tragische ondertoon vinden we ook terug in de muziek van Seyminhol. Alle registers worden open gegooid om de luisteraar onder te dompelen in donkere gedachten, zo eigen aan dit nog steeds tot de verbeelding sprekende verhaal. Daardoor slaagt de band in zijn opzet om epische verhalen zodanig te vertellen, dat je - met de ogen gesloten - ook die beelden je voor de geest kunt halen.
Besluit: Seyminhol speelt op ‘Ophelian Fields’ voortdurend met die emoties zoals enkel Sheakspeare dat kon. Je ontroeren, kippenvelmomenten bezorgen en meteen murw slaan. Dat deed deze man met zijn legendarisch verhalen. Seyminhol slaagt er dan ook in die beelden op te roepen in hun muziek - zowel vocaal als instrumentaal - die ons terugbrengen naar die gouden tijden van toen. Dat is een indrukwekkend gewaarwording die letterlijk onaards mooi aanvoelt. Want eerlijk? Van Sheakspeare blijf je het best af, als je er niets van kent. Seyminhol doet het verhaal van Ophelia echter naar een hoger level opstijgen. Meer nog, de band slaagt erin het verhaal opnieuw tot leven te brengen, met klank en ingebeelde visuele effecten. Indrukwekkend is daarbij zelfs een understatement te noemen.
Trackist:
RZMNR is een vrij jonge band dat sinds 2016 de Vlaamse wegen onveilig maakt. Door middel van strakke gitaar en drumpartijen, die voortdurend in overdrive lijken te gaan, pakten de heren het publiek in Music City te Antwerpen zonder veel moeite in. We schreven daarover: " RZMNR lijkt me echter ook een band die nog kan groeien. Dat bleek op het einde van de set, toen alle registers plots compleet werden open gegooid. Verschroeiende riffs en drum salvo's als een plots opstekende wervelstorm , deden de trommelvliezen barsten. Prompt werd een geluidsmuur opgebouwd, die Antwerp Music City uiteindelijk voor het eerst deze avond op zijn grondvesten deed daveren. Een gewaarwording die we eigenlijk graag wat meer hadden ervaren tijdens de toch voor de rest vrij monotoon opgaande set.
Echter, wat we dus wel te zien en horen kregen is een band die potentieel heeft om binnen stoner - met inderdaad een stevige hoek af - heel hoge ogen te gooien naar de toekomst toe. Daarover bestaat op basis van dit stevige en strak optreden van deze heren in Antwerpen geen enkele discussie."
Het volledige verslag van die avond kunnen jullie nog eens terug lezen via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-music-city-2018-surya-onrust-rzmnr-de-underground-leeft/
Op 13 juli bracht deze jonge band een eerste schijf op de markt. Het titelloze album is een bloemlezing van hoe instrumentale stoner echt moet klinken. Alsof je met de auto doorheen de woestijn rijdt, de ramen open, versterker op tien. Een hemelse gewaarwording die je niet elke dag tegen komt. De bijzonder hoogstaande manier waarop deze jongens hun instrumenten bespelen, deed ons reeds in Antwerp Music City compleet met verstomming staan luisteren en intens genieten. Ook uit deze plaat blijkt nog maar eens dat de band bestaat uit tovenaars met gitaar en drum klanken.
Luister maar naar het bijzonder aan de ribben klevende songs als “Ålatãr”. Of het circa acht minuten lange huzarenstuk “Pallándø”. Twee songs die alvast de haren op onze armen doen recht komen van puur innerlijk genot. Een gewaarwording die op dit volledig debuut wordt verder gezet. Verschroeiend, als de zon die in je gezicht schijnt op een bloedhete zomerdag, zo voelen die riffs en mokerslagen van drum salvo's telkens aan.
Net door die eerder psychedelisch aanvoelende tongval die we bij elke song opnieuw vaststellen, voelen we ons wegdrijven naar een heel verre wereld. Onontgonnen gebieden in ons hart worden voortdurend aangesproken. Die lijn wordt in de plaat dus aangehouden. Echter net door de bijzonder hypnotiserende inwerking op je gemoed, stoort het nooit dat alles diezelfde lijn uitgaat. Eens gegrepen door die intensieve riffs kom je namelijk in een trance terecht waaruit je niet meer wil ontsnappen.
Besluit: RZMNR brengt een verschroeiend debuut uit, waarbij de band naast kippenvelmomenten een krop in de keel bezorgen. En er ook voor zorgen dat je compleet van de kaart in een hoek terecht komt waaruit je niet meer wil of kunt ontsnappen. De klasse muzikanten van deze band vermorzelen je onder de druk van vlijmscherpe riffs en drum salvo's als mokerslagen in het gezicht. Binnen stoner middens komen we zulke gewaarwordingen niet elke dag tegen. Bovendien wordt het gemis van een vocale aankleding telkens opgevangen door het bouwen van een oorverdovende geluidsmuur, waar je zonder enig medelijden wordt tegen gekwakt zodat je compleet verweesd achterblijft.
Kortom. Voor een debuut is dit een knaller van een schijf, die ons doet uitzien naar meer in de toekomst. Een toekomst die er trouwens, op basis van dit pareltje van een debuut, heel rooskleurig uitziet. Binnen het globale en instrumentale stoner gebeuren zal deze band zeker nog potten breken, zeker weten.
Tracklist:
Nederlands 
Français 
