Als je super getalenteerde muzikanten samen brengt,  zorgt dit doorgaans voor een onaardse magie. Olivier Collette piano, Toine Thys saxophones, bass clarinet, Philippe Laloy flutes, saxophones, Maayan Smith saxophone, Eliott Knuets guitar, Sal La Rocca double bass, Bilou Doneux drum s …ze behoren tot die categorie.
De groep kwam samen om de verjaardag van Heptone, een jazzclub in Ittre, te vieren. De groep presenteerde een feestelijk concert in een gevarieerd, eclectisch repertoire, gearrangeerd voor 3 multi-instrumentalisten en een ritmesectie. Het werd ook op plaat uitgebracht onder de noemer 'Heptone Colours'.
Al meteen zijn we onder de indruk op “Liberty city”, een groovy warm landschap creëren ze door de zachtmoedige, speelse aanpak.
Heptone Colours laat ruimte tot improvisatie toe, zoals op “Dangerous Came”. Het klinkt boeiend, zeerzeker live. De piano en blazers mogen dan vaak de bovenhand hebben, zonder die bijzonder zwevende double bas, gitaar lijntjes, en lekker aanstekelijke drums staan de saxofoon of piano maar eenzaam.
Deze topmuzikanten weten perfect hoe ze de oude jazz vermengen, met hedendaagse vibes.
De muziek koesteren we door het kleurrijk klankentapijt.

Tracklist: Liberty City 06:22//The Art of Love 01:46//Nature Boy 05:51//Blackbird 06:53//Giant steps 06:18//Dangerous Came 06:32//Moonlight in Vermont 07:14//Twister 06:08//Let love rule 06:45//little wing 05:43

We houden van artiesten of bands die hun comfortzone verlaten en muzikaal alternatieve wegen inslaan. Neem nu Funus, het project van multi-instrumentalist Ruben Vermeulen, die na een black metal start ontaardt in een shoegaze eenmansband. 'Mono' is een bijzonder atmosferische plaat uit, met bevreemdende, sprookjesachtige, mooie klanken en vocals. De fantasie wordt geprikkeld.
Op “Embracing Relived” neemt Sabina Knol de vocals op zich, het brengt een dromerige sfeer met zich mee. Ruben zorgt zelf voor een bedwelmend, donker, hypnotiserend sfeertje. Gemoedelijkheid en intimiteit blijft behouden.
Het geheel klinkt meeslepend als vurig; kil, donker als warmhartig; een wonderbaarlijke schoonheid in zijn eenvoud. De registers kunnen eens worden open getrokken op een “Soul Faced”.
De paarse hoes - een kleur die het midden houdt tussen zwart en licht - past perfect bij de muziek. Voor wie houdt van shoegaze met een donker 'black metal'  randje, zit hier goed.

Tracklist: Gloom and Dusk - Would You - Soul Faced - Embracings Relived - Orb of Inner Voices - Never Heard - On Unknown Wings

Post-rock/Shoegaze
Mono
Funus

Op ‘Hoohahs & Cat Calls’ zijn de Noorse muzikanten Odin Staveland en Bjørn Berge  een samenwerkingsverband aangegaan. Ze kennen elkaar uit de zeer populaire Noorse folk-pop/rock-band Vamp en tijdens jam-sessies waren ze samen vaak aan het 'fröbelen' met catchy deuntjes op gekke blues beats of jazzy melodietjes. Met hulp van bassist Kjetil Dalland en met gast-bijdragen van gitarist Amund Maarud, werkten ze hun vele losse vondsten uit tot eigen volledige tracks; 'our debut-album is loaded with strangely, animated yet very personal songs; we call it 'club blues' - there's always this catchy, poppy, positive and repetitive vibe'!

Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk, en we horen lekkere jams en improvisaties.

Het begint met een opzwepende “Cockfight: the Beginning”; een psychedelische zweem waait over je heen op “Drink up Honey, i've Got money”. We horen een ritmisch totaalbeleven op “Bullet Dance” en “Hey Byooty!”, het klinkt emotioneel en bluesy.

Het duo biedt een mooie diversiteit aan, een kleurrijke magie die de fantasie prikkelt. “The Activist Bar” en een opzwepende “Get Up” zet dit aanvoelen verder. Afsluiten doen ze met een enigmatische “Yu're A Sight for Sore Eyes”.

De diverse aanpak met die verrassende wendingen zijn de moeite steeds. Bjørn Berge  en Odin gaan speels te werk en zijn klankenkunstenaars.

Tracklist: 1 Cockfight: The Beginning 2 Lovesick 3 Drink Up Honey, I've Got Money 4 Bullet Dance 5 Hey Byooty!! 6 The Activist Bar 7 Get Up 8 I Guess I Should Get Going 9 Yu're A Sight For Sore Eyes

Shapeshifted klinkt als een dirty old Rock'n'Roll band die de blues in de aderen heeft. Het is de ideale muziek bij het kampvuur of bij een avondje uit.
De band heeft al enkele platen uit en hun live optredens staan als een huis. Springlevend dus!
De titelsong is een uppercut 'into the face' “Rock'N'roll' cities” is de volgende mokerslag met lekker aanstekelijke riffs.
Die old school rock sound herleeft en klinkt verre van gedateerd. De muzikanten zijn getalenteerd, het zijn riff wizards die tekeer gaan op hun instrumenten. De zang sluit aan bij de puurst vorm van rockmuziek, doorleefd , lichtjes hees en soms hoog uithalend.
Er is soort speelsheid in het materiaal waarmee songs als “Get High”, “Jonesy Insane” en “Sweet fanny Mae” ons lekker door de strot worden geramd. Shapeshifted doet ons rock hart sneller slaan, en zorgt voor de nodige adrenalinestoten.
Deze muziek komt nog het best tot zijn recht live.
Heerlijk genietbare rock krijg je hier . Luister verder naar een “Next best thing”, “Good times will come” en andere parels op deze knappe schijf. ‘'Good Times will come” … zeker en vast!

Tracklist: Gimme Rock'N'Roll 3:17 Rock'N'Roll Cities 4:23 Get High 2:20 Jonesy Insane  2:20 I Don't Want You Back 2:47 Round and Round  3:28 Dirty Secrets  3:21 Sweet Fanny Mae 2:51 Lowdown 3:57 Ain't No Doubt About It 3:30 Next Best Thing 5:38 Good Times Will Come 3:06

Tuvaband - Ik duim dat sommige liedjes van me betekenisvol of zelfs nuttig kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven

'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen …
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89755-new-orders.html 
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Tuva Hellum Marschhauser, en polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en ambities

Mag ik eerst even met jou terug in de tijd, je bent al vele jaren bezig. Wat waren je belangrijkste creatieve uitdagingen in het begin en hoe zijn die in de loop der tijd veranderd?
Kun je enkele hoogte- en dieptepunten geven door de jaren heen?
In het begin had ik al een heel duidelijk idee van hoe ik wilde dat de muziek zou klinken; het sound design/productie, maar ik had niet de ervaring om dit te bereiken. Ik had wat kladjes uitgebracht op Soundcloud, maar toen ik en een gitarist deze kladjes opnieuw probeerden op te nemen, verloren ze hun charme en werden ze te gepolijst. We namen contact op met een Noorse, onbekende, lo-fi artiest met een cool en ongepolijst geluid. Haar producer beantwoordde ons bericht en zei dat hij kon helpen. Hij mixte en deed het sound design op de nieuwe opnames, en hij dacht aan alles wat ik nodig had om met sound design aan de slag te gaan. De laatste jaren heb ik of gegoogeld of een vriend gevraagd, als ik een idee had waarvan ik niet wist hoe ik het tot leven moest brengen. Het grootste besef dat ik de laatste jaren heb gehad, en waarvan ik wou dat ik het vanaf het begin wist, is dat er geen verkeerde of goede manier is, zelfs als het gaat om mixen en opnemen. Het gaat allemaal om smaak en wat je denkt dat goed klinkt. Voor de muziek had ik altijd dit idee. Maar voor het mixen had ik het idee dat je echt ervaren en doordacht moet zijn. Maar zolang men weet hoe men wil dat iets klinkt, en weet hoe antwoorden te vinden op google; dan denk ik niet dat het nodig is om een pro te zijn om te beginnen.

Gefeliciteerd met je laatste schijf, die al een maand uit is. Hoe waren de reacties erop?
dank u! Ik ben erg blij met de reacties. Ik heb ook de indruk dat meer mensen deze keer naar het volledige album luisteren en niet alleen naar de singles. Ik ben ook blij dat Noorwegen, waar ik vandaan kom, mijn muziek eindelijk wat meer aandacht geeft. Misschien omdat ik terug ben verhuisd uit Berlijn. En het is de eerste keer dat ik iemand heb die me helpt met de promotie in België en Nederland. Het is interessant om te zien hoe het daar ook wordt ervaren. 

'New Orders' is nu je (ik dacht) vierde plaat, wat is het grote verschil tussen deze en de vorige platen? en vooral, met het begin van je carrière?
Ik denk dat de muziek heel rustig en gestript begon. Het duurde even voordat ik klaar was om drums en bas te introduceren. Ik had het gevoel dat ik me heel bewust moest zijn van wat voor soort drums en bas ik wilde voordat ze deel konden uitmaken van de muziek. Omdat dat  het project sterk zou bepalen.   Ik denk dat mijn laatste album de accumulatie is van alles wat ik geleerd heb tijdens het maken van de vorige albums, als aanvulling op het proberen van wat nieuwe dingen en een beetje vrijer zijn - het loslaten van sommige grenzen. Op het nieuwe album staan ook instrumenten die ik nog niet eerder in mijn muziek heb gebruikt.

Ik heb 'New Orders' een paar keer beluisterd; persoonlijk vind ik het donker, mierzoet, bevreemdend en luchtig. Klopt dit? Een bewuste keuze?
Dat klinkt interessant! Ik weet niet hoe couscous al die dingen waren, maar het is logisch. Ik hield altijd al van muziek en films die een soort duisternis bevatten, en daarom voelde het natuurlijk om mijn eigen muziek een beetje duister te maken. Maar deze keer wilde ik ook iets lichters introduceren. Omdat ik het schreef in het hoogtepunt van de pandemie, een donkere tijd. Ik had iets nodig dat me een kleine dopamine/serotonine boost kon geven. En vervreemdend: Ik wil dat de muziek een beetje vreemd is, anders. Want ik heb me altijd een beetje vervreemd gevoeld in deze wereld en cultuur.  

Het is vooral een heel fantasierijke plaat geworden, maar het leuke is dat iedereen daar zijn eigen fantasie kan invullen, dat maakt de plaat zo bijzonder. Ook hier een bewuste keuze? Hoe sta je tegenover deze uitspraak?
Omdat mijn vorige album heel persoonlijk en specifiek was in de teksten, was ik er heel bewust mee bezig om sommige van deze nieuwe teksten zo te schrijven dat ze voor verschillende mensen verschillende dingen kunnen betekenen. Dus ook al betekenen alle teksten iets specifieks voor mij, toch wil ik dat sommige nummers nuttig zijn voor meer dan alleen diegenen die precies hetzelfde voelen als ik. Want het zou de wereld voor me betekenen als sommige van mijn liedjes betekenisvol of zelfs nuttig zouden kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven.

Ik herken in jouw manier van werken ook de manier waarop een artieste als Bjork haar kwetsbaarheid zo krachtig kan laten voelen dat het je in staat stelt de zwaarste stormen te doorstaan? Weer dezelfde vraag, een bewuste benadering of hoe moet ik het zien?
Als ik ergens mee worstel en het gevoel heb dat ik mijn gevoelens of gedachten niet op een rijtje krijg, dan heeft het me altijd geholpen om er een lied over te schrijven. Soms kan het dingen duidelijker maken, of het kan er zelfs voor zorgen dat ik me weer goed voel; omdat ik iets van binnenin me verplaats, en het aan de buitenkant verwerk. Dus muziek is een geweldige manier om iets te verwerken waar ik van binnen niet uitkom.

Ik heb dit gelezen in een ander interview. In de nasleep van de Covid-pandemie hebben veel mensen hun leven en doelen opnieuw geëvalueerd. Is dat bij jou ook zo? Was die periode een inspiratie of eerder een confrontatie met jezelf?
Ik realiseerde me dat ik meer een leven buiten de muziek zou moeten leiden, en minder zou moeten werken. pauzes nemen en vaker vrienden zien. Leuke dingen doen die niet met muziek te maken hebben. Ik had me voor de pandemie al enkele jaren vrijwillig afgezonderd van de muziek. En na het maken van mijn derde album was ik klaar om eruit te stappen. Maar de pandemie kwam op datzelfde moment, en ik had het gevoel dat ik de kans om sociaal te zijn voor lief had genomen. En daar had ik spijt van. Ik besloot dat dingen moesten veranderen toen de pandemie voorbij was. En ik denk dat ik nu socialer ben.

In dit interview zeg je: "Als iedereen zegt dat het slecht gaat, probeer ik positief te blijven." Kun je dit toelichten?
Dus als er een crisis is, of het lijkt alsof er zoveel in een slechte richting gaat, vind ik niet per se iets positiefs specifieks in die situatie. En ik zeg ook niet dat positieve affirmaties een oorlog doen verdwijnen. Als ik uit Oekraïne zou komen en midden in een oorlog zou leven, dan kan ik me niet voorstellen dat ik daar een positieve kant aan zou kunnen ontdekken. Maar als ik om me heen alles in een enge richting zie gaan, wil ik ofwel proberen een positief aspect te vinden dat ik in gedachten kan hebben, als dat mogelijk is, ofwel zal ik proberen er in ieder geval aan te werken dat ik me van binnen goed voel. Met de pandemie probeerde ik me te concentreren op hoe we deze ervaring kunnen gebruiken op andere gebieden. Het feit dat we de mens boven de economie konden stellen, deed me denken dat we op een dag misschien het milieu en de mens boven het kapitalisme kunnen stellen. Ik probeer hoopvol en positief te blijven.

Na die covid periode zitten we nu in een crisis die de hele wereld treft, financieel en moreel zijn de mensen op hun tenen getrapt; heeft dit invloed gehad op jou als muzikant en mens?
Als muzikant heb ik het gevoeld op de economie, en heb al een paar periodes meegemaakt waarin ik dacht dat ik een baan moest zoeken en liever muziek ernaast deed. Ik heb ook geprobeerd nieuwe manieren te vinden om geld te verdienen als muzikant. Maar ik voel me veel te bevoorrecht om te zeggen dat dit een probleem is, want ik maak nog steeds fulltime muziek, en ik woon in een van de rijkste landen ter wereld. Dus ik mag niet klagen.   Als mens ben ik al langer bezorgd en gestrest, meer dan tijdens de pandemie. Ik betrap mezelf erop dat dingen goed moeten komen, zoals ik zeg op mijn nieuwe album. Maar deze keer zitten die zorgen vaak in mijn achterhoofd. En moreel gezien, f.x. als het gaat om het milieu, heb ik in 2016 al een nummer uitgebracht waarin ik zing dat 'alles wat we doen fout is'. Dus ook al doe ik mijn best en ben ik op mijn tenen getrapt, ik voel me wel een beetje slecht.  

Was het daardoor ook niet moeilijker om concerten en zo te boeken, omdat iedereen weer 'mag'; is er een overaanbod aan releases en artiesten die willen optreden?
Ja, zeker. Toen ik in 2022 en 2023 de singles en het album uitbracht, kreeg ik bijna telkens te horen dat het nog nooit zoveel releases tegelijk waren geweest. En dat ik met veel meer artiesten en bands moest concurreren dan voorheen.

Binnen dat overaanbod spelen organisatoren ook save, vaak vallen de kleinere of middelgrote bands erdoor weg. Heb je daar ook problemen mee?
Ik denk van wel, als het om festivals gaat. Ik merk dat ik meer 'misschien' als antwoord krijg, en dat antwoorden zich voortslepen. Alsof festivals niet kunnen beslissen omdat ze nog niet zeker zijn van hun economie. Of ze wel of niet genoeg kaartjes zullen verkopen. Ik denk dat het voor hen nog makkelijker is om ja te zeggen tegen een band die net begonnen is, omdat ze voor exposure kunnen spelen. Terwijl ik een live band heb en een technicus om te betalen, en ik heb 4 albums uitgebracht, dus ik denk dat ik de act ben die lastiger te boeken is dan een hele grote of kleine.

Afgezien van dit alles, wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Ik zit diep in het proces van het maken van een nieuw album. Ik ben al behoorlijk ver gekomen. En in mei breng ik een EP uit die ik in 2021 heb gemaakt; een soundtrack voor een boek. In het najaar is er een tournee. In het najaar breng ik ook een samenwerkingsalbum uit met een Canadese band genaamd New Age Doom en diverse van muzikanten.

Zijn er na al die jaren nog steeds ambities en doelen die je als artiest wilt bereiken?
Absoluut. Ook al ben ik fulltime componist/producer/kunstenaar, mijn grootste doel is om te kunnen leven van de muziek terwijl ik me veiliger voel; om te weten dat het langer duurt dan de komende vier maanden. En ik hoop echt dat meer mensen mijn muziek zullen ontdekken en naar onze toekomstige concerten zullen komen.

The 925 - Je hebt veel coverbands, maar bands die zich echt wagen om ‘die sound van toen’ in een hedendaags kleedje te stoppen, die vind je dus wel minder.  En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje

The 925 lanceerde eind maart een nieuwe single, ‘Judy’, een eerste single van een nieuwe EP die in 2024 uitkomt.  The 925 werkt aan nieuwe muziek en een nieuwe , modernere uitstraling. Toch knipoogt The 925 nog steeds naar de jaren 60. De muziek uit die jaren was eerlijk, gemeend, niet te complex, to-the-point én dansbaar. Breng dat concept in een hedendaags jasje, en dat is exact waar The 925 naar toe wilt.
Naar aanleiding van de single release hadden we een fijn gesprek met gitarist Jorik Van den Bosch en drummer Aaron Machtelinckx. Uiteraard polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en de ambities.

De band ontstond (dacht ik ) in 2021 … patat, nog steeds in de corona periode … een slechtere start kon je niet hebben toch? Hoe hebben jullie die tijden overbrugd?
Voor ons was het eerder een perfecte timing, we zijn in volle corona periode beginnen repeteren en er was helemaal geen druk om te gaan optreden, want er waren gewoon geen optredens. We konden daardoor rustig aan onze muziek werken, zonder enige druk om ons heen. We konden, uiteraard rekening houdende met zware instructies, in een concertzaal in alle stilte repeteren. We zijn, na een jaar repeteren, naar buiten gekomen met een eerste EP in het najaar van 2021. Het was dus eerder in ons voordeel die periode eigenlijk. Daarna is het in een stroomversnelling gegaan, we hebben rond september onze eerste show gespeeld en drie maanden later stonden we al in AB 

Het debuut van ‘The 925’ in 2021 ging niet onopgemerkt voorbij: enkele uitverkochte concerten in AB, en ook in het buitenland (Frankrijk en Spanje); heeft dit deuren geopend naar ‘meer’?
Ik moet wel zeggen, we hebben niet in Spanje gespeeld, dat was oorspronkelijk de bedoeling maar is door corona niet doorgegaan. Ook het optreden in AB was als support van RHEA. We hebben echter al veel shows in het buitenland gespeeld ondertussen. Waaronder Duitsland en Nederland en daar gaat het heel vlot. We zijn wellicht wel bekender in Vlaanderen maar in Nederland kunnen we nu reeds veel grotere shows spelen.

Is het een bewuste keuzen om eerst te lonken naar het buitenland? En waarom?
We hebben vanaf het begin ingezet op Duitsland en Nederland, omdat we door onze ervaring met andere projecten, ook merkten dat bands die hier eerst proberen door te breken dat als die in het Buitenland spelen terug moeten beginnen van nul. Het is wel meer werk in het begin, om het zo aan te pakken, maar het loont uiteindelijk wel. We hebben ook gemerkt dat ons genre in zowel Duitsland als Nederland zeer goed in de markt ligt. Het zou daarom raar zijn om enkel te focussen op Vlaanderen. Om een voorbeeld te geven, onze eerste show in Keulen was al direct uitverkocht. Dat bevestigt dat we een zeer goede keuze gemaakt hebben, om eerst in te zetten op het buitenland en onze horizonten te verbreden.  

Heeft het feit dat jullie bewust kiezen voor het buitenland ook te maken met dat Belgische bands in eigen land vaak al te sceptisch worden bejegend? Of heeft dit er niets mee te maken?
We moeten zeker niet klagen van de respons in Vlaanderen. Maar onze muziek matcht beter met Nederland en Duitsland, en wellicht ook met Spanje. De Belgische muziekscene is enorm verzadigd met allerlei verschillende genres en stijlen. Je zou al bijna honderd genres graag moeten horen om in Vlaanderen echt de aandacht te krijgen. Het verhaal is gewoon zo dat die rock-’n-roll , zoals die vroeger aan bod kwam , dat die in Nederland en Duitsland gewoonweg nog meer beluisterd wordt dan in eigen land. We hopen dat we heel veel kunnen spelen, dat is iets waar we enorm op inzetten dat we zoveel mogelijk live kunnen spelen. Dat mensen ons live goed leren kennen, is altijd een zeer goede basis.

Jullie halen de mosterd uit de jaren ’60, met alle respect zie ik zo elke maand wel een tiental bands passeren in die ‘stijl’, niet bang dat jullie in dat muzikaal bos niet zult worden gevonden?
Eerlijk gezegd, nee we zijn daar niet bang voor. Net omdat er heden den dage weinig bands zijn die zich laten inspireren door die jaren ’60. Er is nu eerder een revival van indierock of de muziek uit de jaren ’90. Voor ons is The Sonics een grote inspiratiebron, en bands die echt teruggrijpen naar die basis van toen? Die vind je dus niet echt veel,. Dat is ook de reden geweest om dit project op te starten, omdat er zo weinig bands zijn die expliciet naar die tijden verwijzen. Je hebt wel veel cover bands, maar bands die zich echt wagen om die sound van toen in een hedendaags kleedje te stoppen? Dat vind je dus wel minder.  En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje.

Wat ik wel opmerkelijk vind, ikzelf ben wat ouder en die muziek is dankzij mijn ouders, met de paplepel ingegeven, maar jullie zijn nog piepjong. Wie of wat was uw inspiratie om deze muziek te maken?
Zoals eerder aangehaald zijn we enorme fan van The Sonics. De energie en vooral de eerlijkheid binnen die muziek, is uniek en spreekt ons enorm aan. We  hebben allemaal wel  een opleiding binnen muziek gevolgd. Je leert daar heel veel theorie, hoe  je iets moet laten klinken. Maar die muziek van toen was gewoon goudeerlijk, neem nu de muziek van The Sonics. Dat is gewoon echt, de echtheid binnen die stijl spreekt ons enorm aan. Het hoeft voor ons niet te gepolijst te zijn, we vinden het zo mooi, die krakelingen die je hoort en zo. Dat spreekt ons zeker aan en daar willen we ook naartoe gaan, die charme van hoe de muziek toen was. We willen daarom ook dat de energie goed zit, om zo dat gevoel van toen te creëren; het nadeel is dat we daardoor moeilijk op de radio worden gedraaid, we krijgen vaak te horen dat het nummer er wel is maar het is te ruw en teveel terug naar die tijden om op de radio te worden gedraaid. Met onze tweede EP willen we het uiteraard niet uitschakelen, maar we willen er wel wat aan schaven waardoor het wat meer radiovriendelijker wordt. Zonder onszelf te verloochen. Want we willen wel verder geraken zowel in binnen- en buitenland, dezelfde methode en insteek als vroeger, dus maar dan richting 2023 is de bedoeling naar de toekomst toe.

Ik vind op basis van de songs die ik al heb gehoord, die enorme energie zo aanstekelijk dat je prompt lekker wil feesten, is het daarom niet meer één band die je live moet zien dan een  ‘album of single’ band?
Enorm, we horen die opmerking ook heel vaak. Ook als iemand die nadat hij ons live heeft gezien, de opnames hoort en daarover schrijft zijn de reacties meestal in die richting. Live is het nog stukken beter. We zijn ons daar dus zeker van bewust.

Eind maart kwam de nieuwe single ‘Judy’, wat zijn de persoonlijke verwachtingen? En zijn er al reacties geweest?
We zijn daar een beetje voorzichtig mee om die lat wat verwachtingen betreft niet te hoog te leggen. We verwachten wel dat deze single op één of andere radio geraakt. We zijn echter vooral aan het werken aan die tweede EP. Met onze eerste EP hebben we zeker toffe dingen gedaan. Maar zoals reeds gezegd, hebben we dus wel gehoord dat we wat dingen missen om echt op die radio te worden gedraaid, daar hebben we nu bewust wat aan gewerkt binnen onze sound. Maar los daarvan hebben we nog niet het gevoel klaar te zijn om een full album uit te brengen, daarvoor is het nog een beetje te vroeg. Het is dus nu vooral aftasten en daar uit leren. We staan achter deze single als zijnde een stuk van onszelf waar we echt in geloven. Maar om 100% te zeggen dit of dat zijn onze verwachtingen? Is het eigenlijk nog te vroeg, daarvoor moeten we verder werken om die sound te verfijnen. Het idee is er dus om gewoon door te werken naar een full album, en daarvoor moet je toch verschillende dingen uitgeprobeerd hebben. Tot je u daar echt aan waagt, en uw visitekaartje aflevert als zijnde ‘dit zijn wij, en dit is ons eerste album’ dan pas kunnen we echt zeggen wat onze echte verwachtingen zijn. We hebben nog teveel groeimarge.

De single is ook een persoonlijk verhaal, heb ik ergens gelezen, er hangt ook een gevoelig kantje aan. Hebben die emoties een rol gespeeld binnen de single?
Toch wel, het is ook niet per se dat het om een persoonlijk verhaal gaat. Het verhaal gaat over iemand die smoorverliefd is op een vrouw, en die enorm veel moeite doet om haar hart te veroveren. Maar die vrouw twijfelt en wil nog niet direct beslissen. Dat knaagt enorm aan hem. En die gevoelens wilden we zeker in de song verstoppen. Daarnaast zien we ook hoe het draait in de wereld, dat er veel wordt getwijfeld over de dingen en de frustratie daarrond, dat komt ook terug in deze song. Heel bewust.

Is de single een basis hoe de EP zal klinken?
Je moet de EP bekijken als een experiment. Ons doel is, zoals Aaron al zei, om een full album uit te brengen. Vooraleer we dat doen, moet alles perfect goed zijn, eerder beginnen we daar niet aan. Daarom zal elke EP een zoektocht zijn naar welke richting we echt willen uitgaan, en daardoor zal er dus wel verschillen merkbaar zijn. Er komt nog een single uit, die zal veel rustiger zijn dan deze. Er gaan ook nog wat meer rock getinte nummers op staan, het is een beetje van alles een beetje. Wat wel blijft, bij elke song zal je een duidelijke verwijzing horen naar die specifieke muziek uit de jaren ’60, die steeds de basis van onze sound zal blijven vormen. Om een voorbeeld te geven bij deze ‘Judy’ zit er veel verwijzingen naar MC5. Wie MC5 goed kent kan binnen die song wel een herkenningspunt vinden.

Jullie zijn van plan om dus een full album uit te brengen. In tijden van Tik Tok, spotify (ook een medium waar jullie gebruik van maken) zie ik veel single releases, albums maken hoeft dan nog? Waarom wel?
Dat is een goede vraag, en houdt ons ook bezig. De dag van vandaag zien we dat albums, ondanks dat alles snel en vluchtig gaat, nog steeds belangrijk zijn er nog een publiek is dat die albums daadwerkelijk koopt. Ook voor een band zelf, als statement, is het de dag van vandaag nog steeds relevant. Of dat in de verdere toekomst nog zo zal zijn of blijven? Daar weet niemand het antwoord op. We zien wel een trend dat de Tik-Tok generatie meer te vinden is voor korte singles, zelfs lange valt niet in de smaak. Hoe dat op dit vlak zal evolueren is koffiedik kijken. Je moet als band altijd de grens bewaken tussen wat je zelf wilt, en een publiek te vinden dat zich kan vinden in je verhaal. En ons doel is en blijft dus dat album opnemen, daar gaan we ook voor. Een album kun je gewoon laten inzinken, laten groeien. Het album is een samensmelting van de lessen die we uit onze EP’s getrokken hebben, en is en blijft dus een belangrijk doel. De dag van vandaag, zoals de kaarten NU liggen, twijfelen we daar dus geen seconde aan om het wel te doen. Is dat binnen tien jaar nog zo? dat weten we niet, maar vandaag zijn we vandaag en binnen tien jaar zijn we binnen tien jaar, we hebben geen glazen bol. Dus kunnen we enkel kijken wat NU relevant is, en uitbrengen van een album is dat dus nog steeds, er is nog een publiek voor

Over dat publiek wou ik het ook even hebben, ik veronderstel niet dat het Tik-Tok publiek jullie doel publiek is, welk publiek dan wel?
Die vraag stellen we ons elke keer, we weten het niet. Op ons optreden in Berlare was er een iets ouder publiek. In de Charlatan in Gent speelden we voor jong publiek, laat het ons houden mensen die van eerlijke rock houden. Wat ook een feit is, vroeger kon je de generaties wat in vakjes delen, per tien jaar kon je er echt een genre op kleven. Door internet worden generaties meer verbonden, veel jonge gastjes lopen bewust met T-shirts van Motorhead en  KISS of zo rond. Om maar een voorbeeld te geven. Die gevoeligheid voor nieuwe trends en gevestigde waarden , de jongere generatie is daar minder bewust mee bezig. Het maakt de generatiekloof minder groot. De generaties komen gewoon veel dichter bij elkaar, zeker door internet en sociale media dus.

Ik ondervind persoonlijk dat, in tegenstelling tot mijn jonge tijd, je op een hardrock optreden zowel in stropdas als in jeans kan binnen komen, dat was vroeger wel anders. Ondervinden jullie dat ook?
We hebben een interview gezien met Brent (STAKE) waarin hij aangaf misschien gekend te zijn als een zware rocker, maar met zijn nieuw project zit hij in de HC trends en die richting. En bij hem thuis staat KLARA op. Om antwoord te geven op uw vraag, alles is mogelijk in deze tijden…

Naast optreden, de EP , en wellicht ook andere projecten, wat zijn de verder plannen voor dit jaar?
We gaan deze zomer enorm focussen op festivals, er staan er nu een stuk of veertien vast. Waaronder ook in Nederland. In het najaar gaan we een exclusieve zaal show spelen. En voor de rest vooral club shows. In Nederland en Duitsland. Volgend jaar brengen we onze EP uit, wanneer is nog een vraagteken. Wellicht in Maart, en dan wordt daar ook een toer aan verbonden. We gaan dus iets exclusiever spelen, dat is het plan.

Is het een ambitie om in een Sportpaleis te spelen of eerder een naam te worden binnen het club circuit?
Sportpaleis is niet echt gesproken. We willen ons vooral toch focussen op kleine clubs. We spelen heel graag in die typische rock-’n-roll cafés maar die zijn in Vlaanderen zeldzaam. In Duitsland heb je dat wel, en in zulke dingen gaan we toch altijd naar streven. In Vlaanderen dus vooral het circuit zoals Cactus, Het Wilde Westen en dat circuit rond die soort clubs, is zeker ons doel. Er is ook een overaanbod , daarom jagen we ons niet op, zijn ambitieus en gaan in het buitenland spelen en we blijven gewoon doen wat we graag doen.

Toen je me vroeg of ik jullie nieuwe single wou promoten liet je me al weten dat niet iedereen antwoordt op de vraag.
Ondervinden jullie als band ook dat het (los van optredens) moeilijker is geworden om aan de bak te komen?
We merken wel dat het nu moeilijker is dan voor corona, maar tijdens die periode heeft iedereen meer tijd gehad om muziek te maken. Sinds corona gaan mensen helaas minder naar optredens, er is ook een financiële crisis. Het wordt gemakkelijker om gewoon muziek te maken. Het maakt allemaal op het moment wat moeilijker om aan de bak te komen. Maar we amuseren ons enorm, en geloven er zelf in en dat is en blijft een drijfveer om toch te blijven doorgaan. Moesten we door vol te houden ooit de kans krijgen om in een Lotto Arena te spelen is dat mooi mee genomen. De ambitie om er iets groot van te maken is er zeker, maar nu is het belangrijkste, plezier beleven met wat we doen.

Er plezier in beleven is inderdaad belangrijk, ik hoop jullie spoedig live aan het werk te zien, veel succes met alles wat jullie doen

The Comet is Coming - Een apocalyptische huwelijk van jazz en dance

De formatie The Comet is Coming is uitgegroeid tot een fenomeen; toen we de band in 2019 zagen optreden op het festival BRDCST in Ancienne Belgique werden we reeds compleet van onze sokken geblazen door die verbintenis van groovy jazz met elektronische beats en (oorverdovende) drums.
Onze reporter schreef over de recente  passage van The Commet is Coming in Aéronef (Lille) het volgende 'Ruim meer dan anderhalf uur is het smullen van deze veelbewogen cocktail van jazz, funk, psychedelica en elektronica. Jazz kan al eens elitair en hautain klinken, maar dit hier is van de meest opwindende soort die we ooit hebben mogen meemaken.'
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
The Comet is Coming (*****) stond nu op een koude zondagavond in een uitverkocht AB en liet ons totaal verweesd achter.

Joshua Idehen (***) is een hip hop poëet , die zijn stem verleent aan een album van The Comet is Coming.  De Nigeriaans/Britse verteller en entertainer en gaf een spoken word set vol humor; een dosis Afrikaans getinte vocals worden toegevoegd en zijn makker zorgt voor elektronische, aanstekelijke beats. Hij kreeg dan ook moeiteloos de handen op elkaar door zijn fijnzinnige uitspraken; hij wist het publiek subtiel te bespelen. Hij trok onze aandacht , maar niet voor de hele set , maar hij had een charisma om U tegen te zeggen.

Geef ons dan toch maar die verbluffende wervelstorm die daarop volgde, o.m. met  het nieuwste album 'Hyper Dimensional Epansion Beam' van The Comet is Coming .
In het begin was het nog voorzichtig met het zinderende mooie “CODE”. Eens de registers werden open getrokken op “Summon the Fire” en “Blood of the past” , was er geen doorkomen meer aan.
De duivelse elektronische beats van Dan Leavers waren om te smullen … klankentapijtjes psychedelica, opzwepende vervormde beats en venijnige uppercuts die  beelden van apocalyptische landschappen deden oproepen.
Drummer Max Hallet gaat energiek te werk, hij drijft het tempo telkens op naar ongekende hoogtes, door langgerekte solo’s; o.m. op “Atomic Wave Dance” met een verwoestende oerkracht.
En dan is er natuurlijk saxofonist Shabaka Hutching, een creatieve duizendpoot die met vervormde saxofoongeluiden en rituelen een bodemloze zin voor virtuositeit en improvisatie biedt; het zorgt voor een donkere, occulte totaalbeleving, die ons stuwt naar duistere oorden van verderf.
De versmelting in instrumentatie voelt magisch aan; het is een ondoordringbare muur van klanken die zorgt voor een visuele totaalbeleving; eens onder hypnose verschijnt een helse omgeving.
Op het einde van de set mocht ook Joshua, in een knalgeel pakje, op “Imment” nog even zijn stem toevoegen aan het geheel; het bracht wat humor na dit apocalyptisch totaalbeleven.

The Comet is Coming was indrukwekkend, magisch, een apocalyptisch huwelijk van jazz en dance.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Kludde + Welcome To Holyland - Pure duisternis

Twee release shows op één avond kregen we in de Asgaard Gentbrugge.

Kludde stelde zijn nieuwste plaat 'De Horla ' voor  - we citeren: ''3e volledige album van KLUDDE. Voor het eerst in zijn geheel uitgevoerd. Een donker verhaal over LUST, HATE en Wraak, waarin nieuwe atmosferische richtingen worden verkend. Moeiteloos samengevoegd met Kludde's kenmerkende agressiviteit en brutaliteit, de muzikale grenzen verleggend, duisternis en angst creërend en oproepend.''
Welcome To Holyland stelde zijn debuut schijf voor - we citeren: "Het langverwachte debuutalbum van WELCOME TO HOLYLAND. Zes nummers zware, lage en trage muziek, die je meeneemt op een reis naar de donkerste uithoeken van je geest. Een beukende mix van doom, stoner en sludge."
Beide releases zijn via Consouling Sounds . Wij waren erbij in Asgaard en gingen gewild  mee in dit puur duister muzikaal verhaal.

Welcome To Holyland (*****) biedt een concept van een meer doomachtig sfeertje; in de instrumentatie als in de vocals worden we langzaam meegezogen naar de meest donkere gedachte; als een gif dat langs je hoofd binnensluipt, de organen aanvalt en uiteindelijk je donker hart diep raakt. We hebben hier verschroeiende riffs en onaards voelende vocals, bijna een uur lang rillingen. Welcome To Holyland is een band die je murw slaat, een gewaarwording die de donkere ziel voedt. Geen bindteksten of lange verhalen enkel die intense sound die hypnotiserend inwerkt. Een duistere gemoedsrust.

Ook bij Kludde (*****) is die intensiteit de rode draad. De band trekt een ondoordringbare muur van geluid op, ingetogen én oorverdovend. Kludde heeft geen echte interactie nodig om hun publiek te overtuigen, ze laten de verschroeiende harde muziek voor zich spreken.
In het begin van de set stonden de mensen verbouwereerd die duistere wervelwind toe te kijken. Eens meegezogen naar die bijzonder meedogenloze wereld die KLUDDE op een occulte en oorverdovende wijze aanbood, ontstond er hier en daar een moshpit. Het signaal om het gaspedaal dieper in te drukken . Wat een sound, wat een vocals, wat een intensiteit door de mokerslagen .
Technisch zat het echt goed in elkaar . De demonische wezens komen ons voor de ogen in die langgerekte, razendsnelle, oorverdovende omkadering. Indrukwekkende gig!

Kludde en Welcome to Holyland hebben wel één ding gemeen, op hun manier brengen ze een wall of sound van pure duisternis!

Organisatie: Thenra Collectivum, + No Name Collective + Asgaard, Gentbrugge

The Nomads - DC Rocks - Een denderende garagepunk pletwals!

Een heel goed gevulde concertzaal De Casino, Sint-Niklaas maakte zich op voor een energiek garagepunk feestje, waarbij vooral levende legende in het genre The Nomads op de meeste respons konden rekenen. De band dendert na al die jaren nog steeds als een allesvernietigende pletwals over je hoofd.
Een zweterig avondje in het kader van DC Rocks. Philadelphia 69, die trouwens een thuismatch speelde, blies er eerder al het dak af. Wat een leuke avond hier.

De uit de Kempen afkomstige band The Itches (***1/2) mocht de avond openen. De spraakzame frontman porde zijn publiek aan en is een klasse entertainer. De bijzonder aanstekelijke riffs en de knallende drumsalvo’s maakten nog niet direct de eerste DC Rocks-enthousiastelingen wakker. Het publiek reageerde eerder wat lauwtjes op het energieke spervuur van The Itches.  Hun aanstekelijke garagepunk met psychedelica bleef een beetje hangen in een gezapig sfeertje.

Op Philadelphia 69 (*****) ging de muzikale hemelsluis pas volledig open, gestuwd door een ritmesessie van drums en verbluffende gitaren; een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken. De band ging ongelofelijk tekeer; de wilde jaren '60/'70 borrelden op.
De beweeglijke frontman, compleet in het wit gekleed, had enorm wat charisma en zijn krachtige stem bood zeggingskracht. Wat een sound, die deze vroegere jaren doet verbleken.
Ruim een uur lang kregen ze moeiteloos de handen op elkaar.
De band kwam terug voor een bis en duwde het gaspedaal compleet in tijdens een wervelende finale. Kortom: Ze bliezen er het dak af en speelden een intense, gebalde, verbluffende show. Wat een vuurkracht. Klasse!

De Zweedse formatie The Nomads (****), die al sinds 1981bezig is, sleept genoeg muziek en ervaring mee en drukte net als zijn voorganger stevig het gaspedaal in. De overgebleven stichtende leden Nick Vahlberg (zang/gitaar) en Hans Ostlund (leadgitaar) trekken wellicht de meeste aandacht naar zich toe, maar worden bijgestaan door muzikanten die duidelijk een meerwaarde vormen. Energiek dus.
Compromisloze muziek met een bijzonder uitstekend geluid, garagepunkrock, die serieuze onderwerpen kruist met een dosis humor. Intrigerend waren de hevige mokerslagen, de brok psychedelica en de link naar bands als The Stooges.
The Nomads is na al die jaren nog steeds goed bezig, een denderende, verschroeiende garagepunk pletwals …

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Carrion - Als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan toeren, maar dan een echte tour met alles erop en eraan

Net zoals een zaadje in de grond tijd nodig heeft om te groeien tot een heuse boom, zo hebben sommige bands iets meer tijd nodig om uit te groeien tot de absolute top binnen hun muziekstijl. Neem nu Carrion, deze Gentse Death Metal band timmert sinds 2008 aan de weg. Carrion heeft ondertussen vele waters doorzwommen en bracht in 2012 met ‘Revelations’ een gesmaakt debuut op de markt. Echter stak de band daarmee niet boven de gemiddelde bands in het genre uit. Opvolger ‘Time to Suffer’ was een schot in de roos, de daarop volgende jaren bleef Carrion groeien. 2018 was een boerenjaar voor de band met shows op Antwerp Metal Fest, MetalDays, support voor Suffocation, support voor Necrot, een uitverkochte Music Club Elpee enz. maar daarna gooide corona roet in het eten.
‘Morbid Nailgun Necropsy’ beantwoordt perfect aan de normen van het genre en doet je neerdalen in die gore put van de hel, een opvallend donker kantje. Het is een kwalitatief hoogstaande plaat, deze derde, die ons compleet omver blaast.
Review hier Morbid Nailgun Necropsy (musiczine.net)
Over deze release hadden we een fijn gesprek van meer dan een uur met Mathieu en Jan, we polsten naar de verdere plannen en ambities na al die jaren…

Het is een tijdje geleden dat ik nog eens interview met jullie heb gehad , ondertussen is er veel water door de zee gestroomd, hoe is het de band vergaan de laatste jaren? Heeft die coronaperiode voor grote veranderingen gezorgd (positief of negatief)
Mathieu: In de periode na ons laatste interview – Antwerp Metal Fest 2018 – hebben we nog heel wat mooie shows gespeeld, ook in 2019. Begin 2020 hebben we nog 1 show gedaan met Cannabis Corpse en de vrienden van Carnation en daarna ging alles dicht. We hebben wel nog een live stream gedaan in de Kinky Star en dat was mooi meegenomen. Daarna is Frederick De Schepper in de band gekomen in 2021, de eerste show met hem was op Devils Rock For An Angel.

Die coronatijden en personeelswissels, hebben die geen negatieve/positieve invloed gehad?
Jan: We hebben in die periode verder geschreven op een gezapige manier. Ondanks dat Frederick erbij was gekomen, konden we spijtig genoeg nog niet echt veel doen met hem.
Mathieu: Het was inderdaad nogal vervelend... Maar eigenlijk zijn we die periode gewoon ‘ondergaan’ en zodra het weer kon zijn we er terug in gevlogen. Met repeteren en alles wat daarbij hoort. Ik heb mijn toenmalig knuffelcontact Nico (drums) wat zitten klaarstomen om in de studio te gaan, om dan eind 2021 de drums op te nemen bij onze copain Lander van Hearse Studio. In 2022 zijn daar dan ook dan de vocals, bas en gitaren opgenomen. En nu zijn we dus aan ons derde album toe...

Wat die optredens betreft , op Zingem Beeft was ik , voor het eerst, niet compleet overtuigd (de nieuwe nummers konden me dan weer wel bekoren); op Troyfest was het er ‘boenk op’ … Was er een verschil tussen die beide concerten?
Jan/Mathieu: Het ging al een beetje fout bij de soundcheck op Zingem Beeft, dus de zenuwen waren nog wat meer gespannen. We hadden met Frederick nog niet veel shows gedaan en er was ook wat extra stress doordat we een videoclip gingen opnemen. 5 minuten voor we aan dat nummer gingen beginnen in onze set, vielen ook alle podiumlichten uit waardoor we nog meer afgeleid en bezorgd waren. Je moet weten dat zo een video veel geld en voorbereiding kost. Het was dus een beetje een samenloop van dingen die verkeerd gaan, maar ook stress en zenuwen die er voor zorgden dat het op Zingem Beeft niet echt ging zoals verhoopt.
Jan: Het was tussen mij en Frederick ook een beetje zoeken en aftasten en op Troyfest vielen al die puzzelstukken mooi samen.

Wat me wel opvalt, wat zeker op Troyfest werd bevestigd, is dat jullie meer dan ooit tevoren op dezelfde lijn zitten. Zeker nu, niet dat het vroeger niet zo was, toch opvallender. Heb je daar een verklaring voor? Klopt dit?
Mathieu: Ik denk dat dit deels komt doordat we nu een top drummer als Nico in onze band hebben, de nieuwe nummers zijn door zijn drumwerk strakker en hoger van niveau. Sven verbetert doorheen de jaren ook steeds meer en meer als zanger. Voor extreme metal zijn dat voor mij de twee voornaamste pijlers, de zang en de drum, als die goed zitten.,. En dat zit bij ons beter dan ooit.
Jan: Dat klopt, we hebben wel altijd sterke riffs kunnen maken met onze gitaar, maar sinds we een technisch heel hoogstaande drummer in onze rangen hebben, kunnen we het niveau inderdaad wel optillen naar een heel andere hoogte. Ik denk dus dat het vooral daaraan ligt, het drumwerk van Nico is een heel opmerkelijk meerwaarde die ons vooruit helpt. Daarnaast merk ik wel dat we kritischer bezig zijn op repetities dan voorheen het geval was. We zijn veel intenser bezig om de nummers echt tot in de puntjes te bestuderen.

Jullie brachten ondertussen dus een plaat uit, ‘Morbid Nailgun Necropsy’, een zeer knappe schijf waar jullie die ingeslagen weg blijven bewandelen, maar toch ook een beetje anders? Juist? Wat is volgens jullie het grote verschil met de voorganger?
Het tempo ligt op deze plaat veel hoger dan op de vorige plaat, ook dat komt weer door Nico die dat hoger tempo wel aankan. Daardoor kunnen ook wij hoger schakelen. Dan probeer je automatisch zelf je grenzen te verleggen, te improviseren en nieuwe dingen uit te proberen. Omdat Nico het toch allemaal aankan… Daar ligt dus het grote verschil met de vorige plaat.

Wat me opvalt is dat er meer variatie inzit, soms zelfs ‘intiemer’ klinkt. De dreiging blijft. Hoe te zien?
Mathieu: Er zitten wat meer duistere en Black Metal invloeden in, dat komt dan meer van mijn zijde. Behalve bij ‘Genetic Alternation’ is die tweede helft dan weer door Jan geschreven. We hadden daar onze twijfels over in eerste instantie, is het wat teveel Black Metal en is het nog genoeg Carrion.
Jan: Het verschil met de twee vorige platen is dat de inbreng van Mathieu veel groter is geworden. De meeste ideeën werden in de mixer gestoken, en dan kwamen daar weer andere ideeën uit. Tot spijt van Mathieu (haha). Het was wat trekken en duwen om daar mijn eigen gedachten in te passen, maar het is wel opvallend dat er daardoor andere stijlen in deze nieuwe plaat zijn ingeslopen.

De nummers blijven meer hangen, het niveau ligt strakker en hoger. Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?

Jan: Voorlopig zijn de reacties zeer positief, iedereen is enthousiast. We hopen dat het wat dingen los maakt bij de mensen en bij organisatoren. Want door dat alles weer is losgelaten is er ook een overaanbod, dus is het lastig om daar weer in te passen… Voorlopig blijven we een beetje op onze honger zitten.  Maar we zijn dus wel zeer tevreden tot nu toe van de reacties en de recensies die al zijn binnengekomen.
Mathieu: we hebben enkele buitenlandse reviews gehad waarvan we zeer blij zijn, zoals eentje van Brazilië die ons een 9,5 op 10 heeft gegeven en ook een Engelse review vol lovende woorden. Ook de review van Musika is een dikke 95 op 100 waar we trots op zijn. Alsook van jullie.
Jan: Het is nog beetje afwachten voor andere reviews van Benelux die nog moeten binnen komen. Dat is voor ons de belangrijkste markt, ook om op festivals en zo te kunnen staan.

Dat loopt dus als een treintje tot nu toe. Wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Mathieu: Er zijn al vijf release shows vastgelegd waaronder in de Elpee (Deinze). In The Kids in Antwerpen. Daarna in Asgaard, Gent-Brugge. In mei samen met Reject The Sickness in rock café Hell in Diest en in juni met Columbarium in Ad Fundum. In juli is er een festival en in het najaar liggen er ook al dingen zo goed als vast. Maar wat Jan daarnet zei, iedereen mag eindelijk terug spelen en dan is er een overaanbod. Daardoor moeten we een beetje afwachten, dat is ooit wel anders geweest. Circa tien jaar geleden moesten we haast geen moeite doen om aan 15 shows te geraken op jaarbasis. Nu is het echt wel spannen om ergens in te passen.
Jan: Dat klopt, we moeten er echt wel meer tijd en werk in stoppen zodat organisaties ons willen boeken, door dat overaanbod dus. De CD komt een beetje laat uit, om te kunnen worden ingepland in de zomer festivals. Ook al ligt hij bij veel mensen al een tijdje in de digitale schuif. Maar los daarvan is het dus inderdaad niet gemakkelijk om overal binnen te geraken, dat is wel een opmerkelijk verschil buiten vroeger.

Jullie zijn een van de sterkste death metal acts die ons land rijk is, maar ik krijg een beetje het gevoel (begrijp me niet verkeerd) dat jullie wat blijven aanmodderen, wat denk je?
Mathieu: Dat komt toch vooral door die coronaperiode, want in 2018 waren we echt goed bezig. We speelden op Antwerp Metal Fest, een show met Suffocation, de main stagen van Metal Days, een uitverkochte release show in Elpee en veel andere mooie dingen.
Jan: Door die corona heeft de groei wel een deuk gekregen. Na die circa twee jaar corona is het speelveld ook helemaal anders dan voor die periode. Waardoor we moeten knokken om onze plaats terug op te eisen. 

Zijn jullie ambities veranderd ? Zijn er doelstellingen die jullie absoluut nog willen bereiken?
Jan: Eerlijk? Mijn ambitie persoonlijk is om op Alcatraz te mogen spelen. Ik was een beetje teleurgesteld dit jaar want er staan best wat Belgische bands op Alcatraz.. Maar goed...

Door het uitvallen van de ZOOM verbinding, maakten we een nieuwe link en zetten het gesprek verder met Mathieu, we pikten in met de  vorige vraag en polsen naar zijn ambities met de band…
Mathieu: Ik ben het deels eens met Jan daarover, in de zin dat als Belgische band op Alcatraz spelen inderdaad wel meer deuren kan openen naar andere organisatoren toe. Sowieso zal dat ook een zeer fijne ervaring zijn maar ik verwacht ook niet dat 1 show opeens ons imago een gigantische boost gaat geven. Na dat we op Wacken Open Air gespeeld hadden in 2016 veranderde er ook niet echt veel voor ons hier in België qua shows of erkenning. Maar toch om wat meer erkenning te krijgen binnen de Belgische scene is Alcatraz the place to be. Van al de grote evenementen in België hebben we er nog niet zo veel meegemaakt. Het zou dus eindelijk eens gaan mogen. Ik heb de indruk dat in België je connecties belangrijker zijn dan de kwaliteit van je shows en je albums. Mijn ambitie is eigenlijk om weer eens op een festival in het buitenland te staan. Of in het beste geval eens een serieuze tour te kunnen doen zoals onze vrienden van Reject The Sickness al 2 maal gedaan hebben. Ik denk dat dat het beste is wat je kan doen om je imago en bekendheid te vergroten.

Zou het niet kunnen liggen aan het feit dat jullie op het punt stonden om echt door te breken, dan spreek ik van dat boerenjaar 2018; door die corona periode zijn jullie in snelheid gepakt? Waardoor die doorbraak er niet echt kwam, en jullie daar nu – ik wik mijn woorden – beetje de gevolgen van dragen?
Dat geldt voor veel andere bands ook. Misschien leek het bij ons iets meer een deuk te hebben gegeven in onze ambitie? Geen idee... Maar ook andere bands hebben datzelfde probleem dat ze zich na die periode moeten her lanceren. Ik blijf erbij, als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan touren in het buitenland, maar dan een echte tournee met alles erop en eraan. Pas op, we mogen zeker niet klagen over onze Belgische shows op vlak van opkomst, enthousiasme, respect en merchverkoop in vergelijking met andere bands.

Wat erkenning van Belgische bands in eigen land betreft, dat is een discussie die ik al honderd keer heb gevoerd. Het lijkt wel alsof Belgische bands vaker in het buitenland op handen worden gedragen, terwijl ze in eigen land moeilijk aan de bak komen. Laat staan, op een groot festival spelen in eigen land, terwijl dat in het buitenland wel lukt. Knelt daar het schoentje ook niet bij jullie dan?
Op Graspop en Alcatraz spelen zou natuurlijk de max zijn, ermee kunnen uitpakken dat je daar hebt gestaan is zeker een meerwaarde naar de buitenwereld toe. Maar wat ik ook belangrijk vind, is de kwaliteit van de albums, de videoclips en de hoeveelheid mensen die een CD of vinyl van ons hebben liggen. Wordt er over circa twintig jaar nog gepraat over dat we op Wacken hebben gestaan? Wellicht niet, dus het is ook belangrijk voor mij dat de muziek die je hebt uitgebracht doorheen al die jaren een fameuze status geniet en je band onsterfelijk maakt. Zo dat volgende generaties er misschien inspiratie kunnen uit halen. Op alle drie onze albums mogen we heel trots zijn. Dus gewoon niet opgeven en later nog een vierde album maken. Maar natuurlijk ook hopen dat we eens met de grote jongens kunnen meedraaien met behulp van de juiste booker en connecties want aan de muziek zal het tot nu toe nog niet gelegen hebben.

‘Sociale media en, Youtube  spotify’ (dat je daarnet even aangaf) eigenlijk nog nodig om echt platen uit te brengen? Want alles gaat zo vlug en vluchtig …
Ja, toch wel. Je merkt dat er vraag naar is, we verkopen nog goed onze vorige platen en merchandise. Onze eerste CD van 2012 is volledig uitverkocht, van het daarop volgende zijn er ook een duizendtal verkocht. Voor de gelimiteerde rode vinyl van onze nieuwe plaat hebben we al een 65 tal pre-orders. Er blijkt dus zeker nog vraag naar een fysiek album, ondanks die sneller wordende digitalisering. Als je fysiek iets in handen hebt, ga je daar toch sneller over praten als er vrienden op bezoek komen, of eens uitlenen en laten beluisteren. Het blijft toch iets hebben zo een fysieke plaat in huis hebben. Dat is wellicht ook wel een beetje bij Spotify, je moet gewoon in alles mee gaan. Hetzelfde met een video clip, dat kost een bom geld, je vraagt je dan af of dat het hem waard is. Maar ook dat is een deel van je nalatenschap.

Je moet wel toegeven, dat de metalfans in tegenstelling bij soms andere muziekstijlen wel eerder geneigd zijn cd’s of vinyl te kopen, dat is niet bij elke stijl zo..
Dat klopt wel, ik ben ook thuis in elektronische genres. Techno en dergelijke is populair, net als DJ’s op festivals, maar 95% van de aanwezigen koopt geen merchandise van DJ's en een groot deel weet niet eens wie er aan het draaien is. Die gaan naar daar omdat er mooie vrouwen lopen en die drugs moet ook opgeraken (haha), nee maar er is een verschil, het publiek daar gaat om te feesten en daar is niets mis mee. Naar een metal optreden gaat de metalhead wel degelijk omdat ze enkele bands die er spelen echt goed vinden, dus daarom zijn ze dan ook geneigd om merchandise te kopen van die band.

Ik wens jullie in elk geval veel succes met de nieuwe plaat, hopelijk spoedig live on stage. Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
We blijven er gewoon voor gaan, laat dat duidelijk zijn. Ik heb binnen Carrion één van de beste drummers, één van de beste zangers en één van de beste songwriters in België binnen het extreme metal genre. Onze Fré ga ik niet uitsluiten want hij is dan één van de beste showbeesten. Als we dit kunnen samen houden, dan gaat dat vierde album ook een bom zijn. Gewoon doorbijten dus… Dat is het belangrijkste. Ik wil meteen ook onze fans bedanken voor die niet aflatende steun doorheen die jaren, dat wordt te weinig gezegd.

Ik was al fan van in het begin, opvallend is dat een band als Carrion nog steeds niet is doorgebroken zoals een Carnation… Heb je daar een verklaring voor?
Je moet weten, bij Carnation staat muziek bij alle bandleden van in het begin op de eerste plaats. Bij Carrion is dat niet het geval, echter moeten we niet onderdoen wat talent betreft. Ze hebben ook de juiste connecties, grote booker, groot label en ze hebben die band van in het begin heel goed aangepakt. Al hun succes is hen ook van harte gegund langs onze kant en dat weten ze. Wij zijn een stuk vroeger begonnen in 2008 en we waren toen nog tieners... Bookers, labels, management, connecties, social media, videoclips en buitenlandse shows waren de eerste jaren voor Carrion niet aan de orde. Ook omdat het pas in 2013, na de release van ons eerste album, duidelijk werd voor ons dat er veel meer te rapen valt.
 Cobra The Impaler (waar ik in het eerste jaar bij zat) heeft zich ook perfect gelanceerd. Vanaf het begin de grote middelen inzetten en op twee jaar tijd al tot de top 10 van ons land behoren. Hun eerste album is natuurlijk ook een bom maar er zat ook enorm veel voorbereidend werk achter nog voor hun social media er was. Een persoonlijke ambitie voor mij is om naast Carrion ook nog een band te starten waarin alles van in het begin juist wordt aangepakt. Ik heb ondertussen 6 nummers geschreven voor dat project en ik heb ook al een frontman... Normaal gezien zal die band in 2024 tot stand komen.

Pics homepag @Arian Ingels

Ik blijf in elk geval 100% in jullie geloven, hopelijk tot binnenkort en veel succes met de nieuwe plaat