Pop/Rock
Ronni Le Tekro - My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity
Ronni le Tekro
2022-05-22
Erik Vandamme

Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is an American guitarist who moved to Norway around 2000. He was at the heart of The Rockats & The Havalinas. Ledfoot recently released a beautiful record, 'White Crow', about which we wrote: "Ledfoot is an artist, singer-songwriter and top musician who has made his mark on the rock scene throughout the years. He delivers adrenaline rush and goosebumps that make our rock heart beat faster" . He always invents himself, as he proves with his collaboration with Ronni Le Tekro (a Norwegian melodic rock guitarist, known from TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal and Mads Eriksen). The gentlemen worked together for the first time in 2009 on Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album 'Damned' in Ronni's studio. It clicked between these two master guitarists, a friendship was born and musical studio and live collaborations followed, but there was no real duo album yet. That time has now come. In October the duo released an album from 'A Death Divine'.
You can read the review of this release 
A Death Divine (musiczine.net)
About this release we  had a pleasant conversation with Ronni Le Tekro. And went a little deeper into his immense career. Despite those many years in the music world, the man is still full of plans, as it turns out. Happy reading.

Ronni, you have been in the music world for many years. How did it all start?
I started playing guitar at the age of 10,formed my first band ROQUEFIRE in 1977  and established TNT in 1982.Since then i have released 13 studio albums with TNT,4 Live albums with TNT and 7 solo albums plus participated on countless productions

Who were your initial influences?
My initial influences was The Beatles as well as underground progrock and power pop. Such as City Boy, Be Bop de Luxe, Steve  Hillage etc.

What is the biggest change for you, besides digitalization ?
The biggest change is the actual Hard rock Scene, that has become even bigger

What does the Norwegian folk and Blues scene look like?
Norwegian Folk and blues Scene I`m not that familiar with except LEDFOOT ,but I know there`s a   lot of good stuff out there, especially in folk music

The reason for this interview is your collaboration with Ledfood, you've already worked together in 2009; how did that collaboration start?
I met Ledfoot for the first time when he came to our studio (www.studiostudio.no) to record his solo album with British producer John Fryer. Since then we worked closely on other artists` productions as well as participating on each other’s respective albums.

You also work together again for 'A Death Divine'. How did it go this time?
A DEATH DIVINE was a true journey through the musical possibilities you can create as a duo. It was a great studio session

I was especially impressed by the folk and blues atmosphere and the cross-pollination between the two of you. You find each other blindly. Would you like your opinion on this proposition?
Thank you for the kind words, and I think your theory is right. We blend sounds ,expressions and sensitivity into a unique blend of guitars that let the compositions breathe, It`s almost clairvoyant. We read each other’s minds.

I loved the way you guys go wild and wild on the one hand, but on the other hand you hit the sensitive chord. What were the general reactions to this release?
The general reactions have been very good. It’s certainly a different album that craves the listeners attention

In addition to this cooperation, you also have a solo career and are involved in many other projects. One of them is TNT, with which you will be releasing a new record in 2018? Can we expect something new from this corner?
Regarding TNT we`re on `hold`right now due to corona but will tour again next fall and in 2022

What were the reactions to ''XIII'' anyway?
‘XIII ‘got OK reactions although we hoped for better feedback. I think there are some brilliant songs on that album and we worked a lot with it.

Is there still time for a solo release?
I`m currently working on a solo album due for release in 2021.Very excited about that. It’s my main project right now.

Like many musicians, you, too, have suffered from the corona crisis. How did you survive this period as a musician but also as a human being?
During the corona crisis I have survived producing music and touring small venues  as well as help from friends and families.

Many bands and musicians show themselves through streaming channels, as live concerts are difficult. How do you feel about this solution?
I feel that streaming concerts is nothing for me right now. It just feels weird and adds to the loneliness

How do you personally think that culture and music will survive this crisis?
I think the culture and music business will be fine when the disease is gone. It will bloom

After all these years, do you still have ambitions or goals you want to achieve? In other words, what they have the general plans for the future
My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity. It would be nice to play Madison Square Garden one more time though. I will keep touring and creating as long as I can.

Let's keep it here, hopefully we'll see each other again 'on stage ' soon.
Thank you for the interview and showing interest in our music

Dick De Graaf - Die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt, is voor mij de beste manier om te werk te gaan, door risico’s te nemen

Dick de Graaf is veertig jaar musicus. In die vier decennia heeft hij ontelbare momenten omarmd en gestapeld … Is het dan niet waard om daar een monument voor op te richten, klank en beeld samengevat? Dat is nu gebeurd met een zogeheten gatefold, waarin een veertig pagina’s dik boek en een elpee zijn opgeborgen: ‘Dick de Graaf - 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’ .
Naar aanleiding van een concertreek, die hem op 21 mei naar de Lokerse JazzKlub http://www.lokersejazzklub.be/concertagenda/357-2022-05-21-dick-de-graaf-festive brengt, hadden we een fijn gesprek met Dick De Graaf over veertig jaar jazz… en veel meer

Dick, veertig jaar als musicus en vooral in de jazz wereld, mogen we even terugkeren in de tijd, waar is de voorliefde voor jazz ontstaan? Hoe is alles begonnen?
De voorliefde voor jazz is reeds ontstaan  in mijn middelbare schooltijd.  Ik speelde wel gitaar in die periode dat ik 16 tot 17 jaar was, en volgde ook les. Ik had toen wel interesse in instrumentale muziek waarin werd geïmproviseerd. Niet zozeer jazz daarom, maar ook Emerson Lake and Palmer, Focus in Nederland, Frank Zappa tot Eric Clapton. Gaandeweg is die interesse in jazz er gekomen door radio programma, in Nederland had je toen nog verschillende zuilen. En die hadden allemaal wel een jazz programma, je kon toch tot vier a vijf keer per week, vooral in de min of meer late avond, wel ergens een jazz programma oppikken. Jazz & blues van Michiel De Ruyter en Aad Bos, dat waren pioniers op dat gebied. En de festivals die in die tijd werden georganiseerd, zoals het Loosdrecht Jazz Festival dat later verhuisde naar Singer in Laren, die werden ook live uitgezonden, en dat ging gewoon door na twaalf uur middernacht. Zo ben ik er mee in aanraking gekomen. In de radio studio’s in Hilversum waren er ook nog eens concerten. Dat waren best wel hype dingen, zoals bands met Fender Rhodes pianisten zoals Jan Huydts Rob Franken. Rond 1971/1972 ontstond een radio programma Session. Dat waren echt jamsessies met bekende muzikanten binnen jazz. Er was en geweldig swingende huisband met organist Cees Schrama, gitarist Joop Scholten en drummer Louis Debij en dan kwam er een of andere Amerikaanse ster mee jammen. Die kwam er na de pauze dan bij, en dat werd dan live uitgezonden. Dat heeft dertig jaar bestaan of zo, ik heb er later zelf nog in gespeeld. In jazzcafé Niek Vollebregt in Laren in Noord-Holland, daar had je ook een big band op maandagavond. De Skymasters speelden daar. Daarnaast had ik ook een vriend die speelde Saxofoon, ik speelde toen wat dwarsfluit en zo, ik improviseerde zelf maar dan meer op de rockachtige tot bluesachtige manier. Hij had in Amsterdam de geïmproviseerde muziek van Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker ontdekt, dat vond ik zo interessant omdat het tegen alle regels ingaat. Ik vond sommige jazz wat netjes, en die Amsterdammers vonden dat lekker brutaal. Dat heeft geleid tot de mix die ik er zelf van gemaakt heb, met andere stijlen. Tussen de verschillende werelden in. Kortom, het is allemaal in de middelbare school ontstaan, toen ben ik gaan studeren in Utrecht. Daar is ook de rocktempel Trivoli Vredenburg ontstaan, dat toen nog gewoon Muziekcentrum Vredenburg heette. Er waren talloze test concerten waar al die Amerikaanse groepen op afkwamen. Daardoor had je op de meest uiteenlopende momenten in Vredeburg jazz concerten om de akoestiek te testen. Alle grote namen binnen de scene kwamen daar voorbij, en ik woonde om de hoek. Je krijgt daardoor veel informatie binnen die vanuit de live muziek scene op een natuurlijke wijze binnen sijpelt. Echt platen kopen was toen nog niet aan de orde, dat is pas in de jaren ’90 gekomen dat je die cd’s ook kon gaan kopen.

Je hebt jazz dus eigenlijk zien en horen evolueren, als ik het goed begrijp letterlijk zelfs …  maar je zei iets dat me wel triggert. Buiten de regels, maar jazz is toch sowieso buiten de regels?
Ja , maar ik heb toch op een bepaald moment gemerkt in de workshops. Er waren vrij veel improvisatie workshops. Ik ben trouwens op saxofoon overgegaan omdat er in de studententijd in de big band een plek was. Gaandeweg ben ik in het conservatorium terecht gekomen waar een soort jazz pedagogie gegeven werd. Dat waren radio musici die dat onderwijs gaven. Die hadden onder elkaar een manier van jazz lesgeven bedacht, en daaruit is een soort jazz theorie ontstaan eigenlijk. En die werd ook aangeleerd. En het is dus op die manier sterker geworden, dat er een soort regels waren waaraan je zou moeten voldoen. Ik ben daar zelf altijd creatief mee omgegaan, ik heb zelf 30 jaar les gegeven op conservatoria. Er is een theorie, er is een vorm van goed of fout, maar in de woorden van Thelonious Monk: een foute noot is een goede noot!

Ik zou daar verder op willen inpikken. Wat is de betekenis van jazz anno 2022 voor jou, aangezien de grote evolutie naar het meer improviserende karakter daarvan?
Het improviserende karakter , dat is voor mij altijd heel essentieel geweest. Dat begon bij mij zelfs al heel vroeg. Je luistert naar een stuk, dat stuk heeft een melodie, een ritme en een vorm, en eigenlijk wil je daar onmiddellijk iets aan toevoegen. Dat is een jazz muzikant in een notendop. Als jazz musicus ben je een componerende improvisator. En dat idee van ‘componerende improvisator’ dat zie ik heel veel terug in de hedendaagse jazz. Dat is zelfs veel meer geworden door de jaren heen. Ik ben er zelf altijd een voorstander van geweest , maar tegenwoordig is het gewoon schering en inslag en dat daarbij de genres van de muziek met het grootste gemak overschreden worden, zoals Turkse musici die zich toevoegen aan een band met Academische jazz musici bijvoorbeeld; en waar dan pop musici en jongens met Grunge die er dan weer nieuwe ritmes aan toevoegen. Die melange van er is niets, behalve wat wij ervan maken, dat vind ik het sterke punt aan de jazz op dit moment.

Ondertussen heb je heel wat hoogtepunten gekend, ook wel dieptepunten – wie niet – wat waren in die veertig jaar de meest gedenkwaardige momenten (of zijn er dat teveel om op te sommen)
Dat is een lastige vraag, want voor je het weet wordt het ‘Opa vertelt’ (haha). Als ik gewoon naar de laatste tien jaar kijk, en misschien nog effe terug … Tussen 2010 en 2017 heb ik doctoraat onderzoek gedaan naar compositie technieken. Daar heb ik ook muziek mee geschreven, en opgenomen op twee cd’s. En die ene BIRD Buzz, die heb ik gepresenteerd in een concert op de avond die voorafging de verdediging van  mijn proefschrift bij de Universiteit. Dat zelfde repertoire van die cd heb ik zes maand later gespeeld op het North Sea Jazz festival. Het verschil tussen die twee concerten, is een van de belangrijkste events die ik me voor de geest haal. Bij dat eerste concert zat de oppositie van de commissie van de universiteit , ze zaten nog net niet in toga, er zaten ook studenten en ex-studenten. En dan dus die rij streng kijkende mensen. Dat had een soort bedrukte sfeer.
Dat werd een stuk beter bij de tweede set. Het verschil tussen dat ene concert, en het laaiende enthousiaste onthaal op North Sea jazz. De mensen stonden in rijen tot buiten, er kon niemand meer in. Dat contrast, was een enorm hoogtepunt.
Je hebt dan ook iets als ‘na en voor COVID’ want die COVID heeft er ook ingehakt. Ik heb twee concerten midden in COVID gedaan, eentje midden in de periode in een kloosterzaal waar ook concerten werden gegeven. Daar kon ik solo gaan optreden. En dat was een heel emotioneel, voor het eerst weer met een publiek kunnen optreden. En ook een festival in Amersfoort. Het na al die tijd terug in contact komen met publiek, waren zeker en vast hoogtepunten.  En dat gaat nog steeds een beetje door eerlijk gezegd, vorige week nog een klein concertje in de Bibliotheek in Den Haag. En dan hadden de mensen ook zoiets van , wat fijn dat we weer dicht bij elkaar kunnen zitten, en dicht bij de muziek. En dat weer kunnen voelen. Dat is een hoogtepunt op zich, na die periode ja. Nog een hoogtepunt, jarenlang heb ik een septet gehad, en een van de hoogtepunten bij dat project waar we heel klein mee begonnen zijn. Een van de beste concerten was met de muziek van Jimi Hendrix , de songs werden voor die bezetting bewerkt met blazers, steeldrums, viool, trombone, gitaar en basgitaar, een heel kleurrijk ensemble om ervoor te zorgen dat die muziek van Jimi Hendrix echt zou klinken als in een soort jazz setting; in het voorprogramma van de Yellow Jackets en de Mingus Dynasty Bigband met duizenden enthousiaste mensen voor ons, ook dat was een heel leuke herinnering. Dan heb ik het wel over 2001, dat is al dik twintig jaar geleden. 

Middenin de covid-19 lockdown groeide de inspiratie voor nieuwe composities; kunnen we stellen dat deze COVID tijden eerder een zegen dan een vloek waren voor jou? Veel bands/artiesten gaven er de brui aan, anderen zijn er sterker uit gekomen? Hoe zit dat met jou?
Ik heb de tijd kunnen nemen om mijn versie van de eerste cellosuite van Bach, compleet met improvisaties of te nemen in de noodgedwongen lege Hillegondakerk in Rotterdam, en deze op YouTube gezet wat me veel belangstelling en reacties heeft opgeleverd. Daarnaast heb ik een aantal composities geschreven die uiteindelijk op het album FESTIVE terecht gekomen zijn, zoals Passeggiata anno Corona, Wetland en Alla Prima.

Je verkent vaak de grensgebieden van jazz, klassiek en wereldmuziek. Dat kan een risicovolle onderneming zijn; hoe heb je dat aangepakt en hoe gaat het doorgaans als je die grenzen aftast? En waarom doe je het vooral (je zou in je comfortzone kunnen blijven maar doet het niet ,wat me wel aanspreekt)
Zoals ik daarnet al heb verteld, heb ik de jazz leren grijpen en begrijpen , door live concerten te zien. En ik heb mezelf altijd het best kunnen ontwikkelen door in bands te spelen. Door dat te doen, en te experimenteren, heb ik de kans gehad om mezelf te ontwikkelen. Als je in een band speelt, kom je in een soort routine terecht,  en op een bepaald moment heb je de mogelijkheden wat uitgeput. Op dat moment kun je gaan praten, studeren of componeren. Op dat moment vind ik het leuk om een andere setting te kiezen, en daarmee aan de slag te gaan. Uiteraard die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt is voor mij de beste manier om tewerk te gaan, door risico’s te nemen.
Ik heb nu bijvoorbeeld een afspraak gemaakt voor een zij project van North Sea Jazz, het fringe festival North Sea Round Town. Dat zijn heel veel kleine concerten doorheen de stad. En ik heb gedacht , ik ga weer een nieuwe stap wagen. Nu ben ik bezig met een stel jongeren van negentien a twintig jaar  die brengen een soort ‘funk, rap, rock, shoegaze en grunge’ . daar moet ik dus gewoon bij zijn.
Wat ik interessant vind is om te zien of we een muzikaal gesprek kunnen voeren samen. Ik doe ook iets met de organist van de Laurenskerk in Rotterdam, Hayo Berema.  Je moet weten binnen de klassieke muziek is de kerkorganist de enige die echt improviseert. Hayo is daar heel ver in gegaan. We improviseren samen op enorme hoogte, ook dat is een enorme uitdaging. We hebben een aantal improvisaties deze maand uitgebracht op de cd SPLIT LEVEL. Ik hou gewoon van mezelf blijven uitdagen. Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat ik bewust steeds opnieuw probeer te doen. Het houdt me bezig.

Ik vind dat prachtig, want je zit in een positie dat je jezelf niets meer hoeft te bewijzen eigenlijk
Daar gaat het ook niet om uiteindelijk. In de jaren ’90 heb ik korte tijd een kwartet geleid met de avant garde pianist Mischa Mengelberg, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer John Engels.  In de Nederlandse jazz wereld dachten ze, dat moeten we gaan bekijken, dat wordt bloed aan de palen. Dat zijn mensen die helemaal niet bij elkaar passen. Maar dat werd een heel goeie, boeiende muzikale conversatie, met hartelijk leuke concerten. Een Nederlandse criticus zei ‘’De Graaf is erin geslaagd, wat veel mensen niet kunnen, examen doen’. Maar zo zie ik dat dus helemaal niet. Het is gewoon een manier om het muzikaal verhaal dat je vertelt, ook voor het publiek interessant te houden.

Je hebt met de grote namen binnen de scene samengewerkt, aan welke samenwerking heb je de mooiste herinneringen?
In 1982. Mijn ontdekking in Utrecht door trompettist Jeff Reynolds die mij vroeg voor zijn Maiden Voyage Big Band in Asterdam, waar ik met veel goede musici in contact kwam en die leidde tot mijn doorbraak in de Nederlandse jazzwereld. Uit de jaren ’90 herinner ik me drummer Billy Hart’s enthousiasme over mijn uitvoering van (afgekeurd want te lang) Peace tijdens de opnamen van de cd New York Straight Ahead. Ook heb ik geweldige herinneringen aan de optredens tijdens mijn reizen in Mali met koraspeler Toumani Diabaté, zanger en gitarist Habib Koité, en gnomi-speler Bassekou Koyaté. Heel bijzonder vond ik ook een optreden in Bursa met de oud-speler en gitarist  Erkan Ogur tijdens. Het was een optreden met popfestivalachtige allure.

Dit interview is natuurlijk naar aanleiding van Boek en Elpee ‘Dick De graaf – 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’; wat mogen we verwachten? En hoe selecteer je dat toch, ook al is het best een dik boek… Je moet toch keuzes maken?
Met de muziek wilde ik een synthese maken tussen gevoel en verstand eigenlijk. Mijn voorlaatste project, BIRD Buzz waar ik het daarnet over had, was het resultaat van een studie die ik had gedaan. En dat heeft ook goed gewerkt. De critici zeiden ‘gelukkig maar dat je niet kon horen dat het een of andere studie is die je op muziek hebt gezet, het komt natuurlijk over’. Ikzelf werd echter getriggerd door de coronatijd, want toen kreeg ik ook de mogelijkheid een cd te maken, en het idee werd aangereikt door John Weijers, de baas van Zennez Record om,  als de focus zou liggen op 40 jaar in de business, er dan ook een boek bij te doen met illustraties. Bij de selectie van de muziek heb ik dus opgelet dat er wel nog iets inzit uit die compositietjes tijdens dat studie project. Maar dat 80% meer intuïtief zou zijn. Daar wilde ik echt naartoe. En het boek ja, het moesten veertig pagina’s zijn, maar waren er 95 en moest gewoon worden terug gebracht.  Mijn vriend Wiljan van den Akker, emiritus hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde, zei me is dat boek te lang? Ik kan het meer dan de helft korter maken, zonder dat je daar last van hebt. En die heeft dan deze redactie gemaakt. Het was dus allemaal wel de bedoeling dat het persoonlijk was, maar dat het ook een blik wierp op de wedergeboorte van alles door de jaren heen , dat dit dus ook een beetje zichtbaar was.

Je laat je ook omringen door top muzikanten, waar heb je hen allemaal gevonden
Dat had dan weer te maken  met de pianist Barry Green waar ik tegenaan liep. Die komt uit Engeland, maar heeft zich enkele jaren geleden in Nederland gevestigd. Hij sprak me aan, wegens een pianist in het conservatorium waar ie werkt, waarmee ik in de jaren ’80 heb mee gespeeld. Die had hem aangeraden mij aan te spreken. Niets minder waar dan dat, want het was meteen symbiotisch. En toen hadden we een gig in Antwerpen bij mensen thuis,  toen heeft ie me aangespoord om er een bassist bij te nemen.  Ik kende een heel goede bassist, Jos Machel , daar had ik al vaak mee samen gespeeld. Toen heb ik gezegd, we doen het gewoon En toen kreeg ik het idee om gewoon weer een kwartet te maken. En zo ben ik terecht gekomen bij Pascal Vermeer. Het zijn allemaal jongens die dingen doen goed gesteund door de traditie , maar ook jongens met een heel open blik naar nieuwe dingen ontdekken en  de randen daarvan op te zoeken. We konden niet samen komen, dus is alles telefonisch en via zoom verlopen. Om zo ideeën uit te wisselen. Dus, aansluitende bij de vorige vraag, zo een soort repertoire is het. Het is met goede mensen die elkaar al grotendeels kenden, waarmee we voelden dat alles heel goed op zijn plek viel in de studio. Daardoor werd het een kroon op een heel lange loopbaan eigenlijk, deze Elpee.

De songs op de Elpee zijn geïnspireerd op persoonlijke verhalen, er komen veel emoties boven drijven als ik er naar luister, geef je niet wat teveel jezelf bloot als je zoiets doet denk je?
Daar heb ik voor gekozen, en dat is de consequentie van wat ik net gezegd heb eigenlijk. Intuïtief zijn, en minder gedragen door een compositie systeem. Wat ik hoor en voel schrijf ik gewoon op en de herinneringen die komen dan maar boven. Het is zoals het is gewoon eigenlijk.

In mei ga je op tournee hiermee, het brengt je naar Lokerse JazzKlub, ken je de locatie? En de Belgische jazz scene?
Het is lang geleden eigenlijk, een van de mooiste en leukste herinneringen was een optreden op een festival in Gouvy, ergens begin jaren ’90. En ook Jazz onder de Toren, maar weet niet meer precies waar dat was. Ik heb gespeeld in Lion s’envoile in Luik. Ook in Kortrijk. In Jazz Case, van Cees Van de Ven heb ik ook gespeeld. Die mij trouwens op het spoor gezet heeft van de Lokerse JazzKlub.  Er zijn ondertussen veel mogelijkheden bij gekomen, ik hoop dat dit interview ervoor zorgt dat er promotors in België eventueel me boeken.

Dat is ook iets dat me opvalt, ondanks je enorme parcours heb ik je naam hier in ons land nog niet veel tegen gekomen, is het zo moeilijk om als Nederlander voet aan de grond te krijgen in België?
Het is raar, maar er heeft altijd een klein muurtje gestaan tussen Nederland en België toch... Er is gewoon niet zoveel uitwisseling tussen beide landen, of toch te weinig, maar dat is algemeen niet alleen bij jazz. Ik heb Klara meerdere malen gecontacteerd, en geen enkele reactie gehad... heel vreemd. Het hoe en waarom heb ik het raden naar. Het rare, als ik mails of zo krijg uit België, lijkt mijn muziek daar goed te bevallen. Misschien nog wel beter dan in Nederland, maar tot effectieve kansen om daar dan op te treden of op de radio te komen? Dat weer niet, maar ik geef de hoop niet op.

Dick , wat zijn de verdere plannen voor de rest van het jaar?
Ik heb ondertussen al vijf tot zes nieuwe stukken gemaakt voor het kwartet, dus ik vermoed dat we voor het einde van het jaar weer de studio ingaan. Voor een cd , misschien weer vinyl. Ik ga dus ook met die jonge jongens aan de slag, voor dat ‘shoegaze en aanverwant’ project, dat duo met organist Hayo Boerema willen we ook internationaal mee verder gaan. Hij zet in op festivals, en soms hebben die klassiek orgelfestivals wel behoefte aan ‘iets geks’, en daar bedoelt hij dan mij mee (haha). Daar verheug ik me op. Wat ik ook al van tijd doe, gecombineerd met de samenwerking met die organist, bezig blijven met solo optredens. Dat is het zo een beetje.

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen , dingen die je nog absoluut wil doen?
De ambities is, je moet je plek kennen. Er zijn veel jonge talenten die nodig aan de bak moeten komen. En die ga ik niet in de weg zetten. Ik haal de krenten uit de pap, maar ik wil gewoon nog enkele dingen graag doen. Zoals nog eens een keer filmpjes maken waar ik uitleg welke systemen in gebruikt heb voor dat doctoraatonderzoek dat ik gedaan heb , voor jonge mensen. En in begrijpelijke taal. Ik ben ook op zoek naar big bands waar ik als gast muzikant, mijn eigen muziek zou kunnen spelen. Gewoon een selectie uit mijn repertoire laten arengeren voor grote ensembles. En daar als solist optreden, dat is iets wat ik zeer graag zou willen doen. En verder gewoon veel muziek schrijven …

Welk advies zou je jonge jazz muzikanten willen geven, die in je voetsporen willen treden?
Leg de nadruk op het verhaal dat je wilt vertellen. Volg de reis van de held. Het verhaal dat besloten ligt in jouw muziek, maar dat ook verbonden is aan bepaalde emoties, poëzie, literatuur, de dagelijkse werkelijkheid. Probeer daarbij een composing performer te zijn. Het bepalen van jouw grondgebied als improvisator kun je zo op een creatieve manier afbakenen en vervolgens op jouw eigen wijze invullen. Laat je vervolgens niet van de wijs brengen door het succes van anderen, maar breng wel in kaart wat in de huidige ‘markt’ werkt en wat niet. Zonder je daar vervolgens al te veel van aan te trekken (haha) .

Ik vind het prachtig dat je ondanks je ambitie en nog steeds jezelf heruitvinden, je nog steeds de jeugd omarmt en niet ziet als concurrentie, er is geen generatiekloof bij jou wat helaas wel soms het geval is ook binnen de muziek…
Welke jonge jazz ensemble zou je ons aanraden eens te checken en waarom? Geef gerust enkele tips
Het is soms pijnlijk om in COVID voor iedereen er te staan . Er zijn nog zoveel afspraken die telkens zijn uitgesteld. Je moet vriendelijk op de deur blijven kloppen, dat geldt ook voor de Belgische podia. En dankbaar zijn voor wat je gegund wordt, ik heb niet de ambitie daarbij iemand in de weg te gaan staan. In Nederland loopt net als in België veel jong talent rond in de jazz en langs de randen daarvan. Als voorbeeld noem ik een groot ensemble dat bestaat uit (ex)studenten van Codarts in Rotterdam, het conservatorium waar ik zelf ben afgestudeerd en waar ik 32 jaar lang als docent verbonden ben geweest: Coal Harbour heeft als thema jazz meets classic en geeft dat op de podia op een boeiende manier ook audiovisueel) vorm; Dan alt- en sopraan saxofonist Kika Sprangers: mijn ideaal van composing performer geeft zij op een weergaloze manier vorm. Net als Tineke Postma trouwens, die is niet meer zo piepjong en heeft inmiddels haar sporen in de internationale jazz verdiend. Kijk ook uit naar composing performer Marike van Dijk, dit jaar heeft ze de compositieopdracht van het NJF. Beide dames heb ik vele jaren geleden  tot mijn studenten mogen rekenen.

Bedankt voor dit interview

WUK?! - We houden van variatie - Onze muziekstijl omschrijven? ‘Hard, Fast and Heavy!’

WUK?! ofwel When Union Kills is een vrij jonge heavy/thrashmetalband die ook knipoogt naar deathmetal. De band stond in 2019 nog  op Frietrock in Oud-Turnhout en we waren diep onder de indruk van die energiebommetjes die deze jonge snaken op ons afschoten. Als oude rotten in het vak zijn we ondertussen toch al wat gewoon, maar wat we hier kregen, sloeg ons met verstomming. Geloof me, dat komt niet meer zo vaak voor tegenwoordig. Ondertussen brachten ze een demo uit – de recensie kun je hier nog eens nalezen .
- ze mochten optreden op Metalworksfest Battle, waar ze helaas niet in de prijzen vielen. Maar ze hadden ietwat de omstandigheden tegen.
Over die battle, de demo en de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met de band op een zonnige zondagochtend tijdens de Brunch. 

Vertel eens was meer over WUK?! Hoe is alles begonnen en graag wat achtergrond informatie?
Nelis: Het is begonnen met een gemeenschappelijke interesse in muziek, rond 2016/2017,  tussen mij (Nelis) en Jonis. Dat was toen nog samen met Dayron.  We waren in eerste instantie op zoek naar een locatie om te repeteren en kwamen in een stoffig oud kot terecht. En daar hebben we onze eerste nummers geschreven.
Jonis: Onze gitarist is toen gestopt, er is een nieuwe gitarist in de plaats gekomen. We vonden in eerste instantie geen drummer, en uiteindelijk heeft Nelis zelf beslist om iemand te leren drummen en dat was Bieke. En uiteindelijk is Seba er in 2019 bij gekomen. En nu zijn we dus compleet

Ik heb jullie leren kennen op Frietrock in 2019 en jullie brachten toen ook een demo uit, heeft dit bepaalde deuren geopend toen?
Nelis: om eerlijk te zijn we niet zo tevreden over de Demo, kwalitatief is er niet uitgekomen wat we hadden gehoopt en verwacht, zeker voor het financiële plaatje dat daaraan vast hing. Nu ik zelf ook muziek productie doe, heb ik het gevoel dat dit merkelijk beter kon. Wat wel deuren heeft geopend, is dat we daar wel financiële inkomsten hebben van gekregen. Voor een kleine band is dat wel belangrijk, we konden daardoor ook T-shirts aanbieden en zo. We hebben er vooral veel uit geleerd, door die demo te maken. Frietrock was onze eerste optreden buiten West-Vlaanderen , dus een ervaring op zich. 

WUK?! brengt het soort heavy thrash/death waardoor je als liefhebber adrenalinestoten door je lijf voelt gieren. En dat is de verdienste van alle elementen binnen deze klasse band. Is dat de juiste omschrijving? Hoe zouden jullie zichzelf voorstellen?
Nelis: De band is van ons, ik schrijf wel de meeste muziek, maar iedereen heeft daar even veel inspraak in dat is voor ons heel belangrijk. 
Bieke: het gaat er vooral om dat we heel goede vrienden zijn, ieder van ons schrijft wel een stuk – ik schrijf ook teksten – en het is een project dat we allemaal samen doen dat is inderdaad heel belangrijk. 
Jonis: Wat muziekstijl betreft, durven we wel variëren ; ons laatste nummer gaat meer de richting uit van Hardcore. 
Bieke: we proberen er wat variatie in te brengen zodat niet alles teveel op elkaar lijkt.
Nelis: laat het ons houden bij ‘Hard, Fast and Heavy’ 

‘Hard,  Fast and Heavy’ , een goede omschrijving. Dat brengt me bij de volgende vraag … Jullie optreden op Metalworks Battle eerder dit jaar was voor mij er weer pal op, ik had zelfs een briefje ingevuld om op jullie te stemmen, maar omstandigheden ‘met zitplaatsen’ past niet echt met het concept dat jullie aanbieden? Mee eens? … Hoe heb je zelf die battle beleefd?

Nelis: Onze vuurdoop om eens voor een volle zaal te spelen, komt binnenkort. We spelen in het voorprogramma van Bizkit Park (zie: https://www.facebook.com/events/1231924583976717 ). Dat optreden is uitverkocht. Dat is een show waar we ons nu volop voor aan het voorbereiden zijn, zeker omdat we hopen uit een volle zaal een moshpit te krijgen daarmee. Maar voor een zittend publiek? Tja… voor sommige muziekstijlen gaat dat wel , maar bij ons past het niet echt. De ervaring van een op een groot podium te spelen was meer dan de max! De organisatie had wel iets zeer moois in elkaar gestoken op korte tijd. Jammer dat het metalworksfest niet kon doorgaan. We vonden het jammer dat we naast de prijzen grepen want we hadden echt het gevoel dat we het publiek mee hadden. Uit de opmerkingen van de jury hebben we wel wat geleerd, er zaten wat opmerkingen tussen waar we een wat vreemd gevoel bij hadden bvb dat onze muziek te gevarieerd was, maar dat is natuurlijk van een perspectief van één persoon, wij vinden dit juist een troef in onze band.

Jullie waren net goed bezig, en toen was er de eerste lockdown; welke impact heeft dit op jullie gehad als band? Sommige bands botsten op hun limiet en hielden ermee op, andere zijn er sterker uit gekomen, of vonden zelfs inspiratie. Hoe zit dat bij jullie?
Nelis: we hadden net een concert stop ingelast, om te werken aan een repertoire en podium act ; vernieuwingen daar in te brengen en om daar iets meer mee te gaan doen, De zoektocht naar een tweede zanger is dan ook gestart. Enorm veel plannen dus… en toen mocht plots niets meer. Een dikke streep door de rekening uiteraard. 
Bieke: een jaar dat je niet mocht samen komen, ook niet om te repeteren, dat is een verloren jaar eigenlijk.
Jonis: plus we repteren in een horeca zaak, en daar mochten we ook al niet binnen. 
Nelis: ik ben in die periode begonnen met muziek productie. Daardoor hebben we wel enkele nieuwe nummers kunnen uitbrengen, dat was ook een stimulans om de stekker er ondanks alles, niet uit te trekken. Het is onze bedoeling om nog meer nummers uit te brengen, en die demo wat achterwege te laten. 

Er liggen dus nieuwe nummers klaar, gaat daar iets worden mee gedaan?
Nelis: Het is de bedoeling dat we met een full album voor de pinnen komen, hopelijk tegen eind van het jaar. Vooral ook om dat eerste deel van WUK?! af te sluiten en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, daarom willen we al die nummers op plaat zetten.

Ik heb jullie naam al op enkele affiches gezien als Gullegem Metal Fest op 28 mei, 25 jaar Eternal Breath in juni en het optreden als voorprogramma van Bizkit Park. Is het de bedoeling daar ook nieuwe nummers te brengen dan? 
Nelis: we hebben drie vaste shows, en op die langere shows zitten er wel nieuwe nummers. In deze van een half uur niet. Maar het is zeker de bedoeling om nu bij de volgende shows al nieuwe nummers te brengen, ja. 

Wat zijn de verdere plannen? Misschien iets naar het buitenland toe of zo? 
Nelis: De belangrijkste show die nu op het programma staat is deze met Bizkit Park. En in het maken van dat album zal sowieso veel werk en tijd kruipen. Dus vooral veel concertervaring op doen is het voornaamste plan nu, naast dat album. 
Jonis: Wat het buitenland betreft zijn er nog geen plannen, maar moesten we een aanbieding krijgen om bijvoorbeeld in het Noorden van Frankrijk of zo te mogen optreden, wat haalbaar is van afstand, zullen we daar zeker op ingaan. Maar we zijn zelf niet van plan om te gaan zoeken naar hoe en waar we kunnen optreden in het buitenland om het moment. Het moet haalbaar blijven.

Het moet combineerbaar blijven met jullie job, gezin , familie, …; zijn er ambities om professioneel iets te doen met muziek eigenlijk?
Nelis: interesse in professioneel iets doen met muziek? Ik wel. Maar wat de band betreft lijkt die piste moeilijk, moesten we al eens op het niveau kunnen geraken van een Spoil Engine of zo, en op die manier eens op tour kunt gaan naar het Buitenland, dan kun je wel iets meer verdienen met je muziek. 

Wat is dan wel de beste ambitie? Als je mocht kiezen headliner zijn op Graspop of het Sportpaleis uitverkopen, mits wat toegevingen te doen? Of een vaste naam worden binnen het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Nelis: Ik zou liever uitgroeien tot een vaste naam binnen het Club Circuit eigenlijk. Op die manier bouw je echt een fanbase op. Ik denk dat het zelfs ‘gemakkelijker’ bij wijze van spreken om op het podium te staan van Graspop dan een vaste naam te worden in het Club Circuit. Als je de juiste mensen kent, bestaat eerder de kans dat je op een festival als Alcatraz of Graspop kan staan. Maar zo een naam uitbouwen in dat Club Circuit? Mensen vinden die je overal kan volgen en blijven volgen, waar je ook optreedt, is op dat vlak veel moeilijker eigenlijk.

Inderdaad , er is nochtans een manier om dat doel te bereiken. Je meer profileren op de sociale media, kijk naar Dyscordia die hebben een eigen ‘Dyscordia Army’ op Facebook, en leggen zelfs bussen in om hun fans naar de optredens te vervoeren. Een optie voor jullie een WUK?! Fanclub op FB? 
Nelis: We zullen daar toch eens iets moeten op vinden, want we merken wel als we iets posten op facebook bijvoorbeeld dat er plots veel meer interesse en circulatie is doordat je iets post. Dus ja, die sociale media kan zeker een boost geven aan de band. We zullen er eens werk moeten van maken. 
Seba: Onze optredens en zo kunnen wel zorgen dat er op FB ook meer wordt gepost, zoals de vooruitzichten nu, er moet wel ‘nieuws’ zijn om te posten uiteraard. Dat je met de band bezig bent , anders heeft iets posten op FB ook weinig zin.

Wat is het uiteindelijke doel met deze band? Ben je daar niet mee bezig?  Of sluit dat aan bij wat we al hadden gezegd
Nelis: vroeger was dat professioneel muzikant worden, en doorbreken met de band . maar dat lijkt dus niet echt realistisch. Een naam kunnen uitbouwen binnen dat circuit, zoals eerder vermeld , lijkt me het voornaamste doel.
Bieke: En het moet vooral leuk blijven, er mag geen druk ontstaan. Ons blijven amuseren samen binnen alles wat ons op ons afkomt, is dus minsten een even belangrijke doelstelling. Moesten we dan toch groeien en de kans krijgen om  groter te worden? Dat moet toch voorop blijven staan..

Je hebt bands die hun marketing een andere richting in duwen , bewust of niet, om toch dat doel ‘een groot publiek bereiken’ te kunnen bewerkstelligen, maar ik zie dat jullie dit niet doen dus?
Nelis: Soms horen we dat wel dat mensen ons zeggen ‘je moet je nummers zo of zo schrijven’ maar ik weiger dat te doen, omdat we nog altijd vrij zijn om te doen wat we zelf willen. We gaan dus niet iets doen waar we niet achter staan, om per se dat doel van ‘een ruimer publiek bereiken’ te bewerkstelligen , dat zit niet in ons om dat te doen. We moeten er zelf 100% achter staan. Dat hebben we ook ondervonden met ons hardcore nummer dat er reactie op kwam ‘je speelt thrash metal en nu doe je dat’? kijk als we goesting hadden om eens hardcore te doen, is dat onze keuze.

Wat maakt jullie ‘uniek’ zodat ik jullie live zou zien?
Nelis: Omdat wij een grote variatie aan muziekstijlen aanbieden, ik heb veel respect voor bands die dat doen het soort muziek brengen waarbij je na één nummer al alles een beetje hebt gehoord, dat is niet wat wij willen doen. En dat maakt ons toch uniek dat we dus een gevarieerd pakket aanbieden. 
Bieke: en ook dat we dat spelplezier uitstralen, die Fun die we samen hebben als band, Dat we niet een band zijn die toegevingen gaan doen om tegemoet te komen aan wat andere verwachten, we blijven onszelf trouw en onze vriendschapsband. Dat stralen we ook uit.
Nelis: We zijn wellicht niet de strakste band, maar we doen wat we graag doen, brengen variatie en brengen die energie graag over. Dat maakt ons dus uniek. 

Dat overtuigt me alvast. We blijven jullie op de voet volgen, ik hoop jullie spoedig terug aan het werk te zien. En veel succes met alles wat jullie doen, en met de release van jullie full album.

Alabaster DePlume - Een vloed aan emoties en magie!

We citeren even: '' In 2021 werkten Voo?uit en Democrazy samen met de gloednieuwe tijdelijke invulling Theresia, een eigenwijze culturele invulling in een voormalig slotklooster midden in de Gentse studentenbuurt. Na enkele memorabele shows in een oergezellige setting, werd het meteen duidelijk dat dit voor herhaling vatbaar was. En dus werkten we opnieuw samen in 2022, met een nieuw, lichtelijk geweldige programma, als gevolg.''
Een zeer interessant concept dat ook tot onze verbeelding sprak; een overzicht van het (voorlopig) volledig aanbod vinden jullie via deze link: https://www.democrazy.be/projects/theresia/

Enkel alleen al de uitnodigende locatie, midden in het bos op de binnenkoer van het slotklooster spreekt tot de verbeelding. Je vindt nog herinneringen terug van toen. Met beschilderde muren een Maria beeld en een beeld van Jezus die mee kijkt over de hoofden van iedereen heen. Binnen deze intens mooie omgeving en esoterische atmosfeer die wordt gecreëerd , komt de muziek van een grootmeester als Alabaster DePlume  (*****) zeker tot zijn recht. De man is een dichter, verhalenverteller, saxofoon virtuoos, grappenmaker en charismatisch entertainer; van vele markten thuis dus.
Hij weet in te spelen op zijn muzikanten als op zijn fans. De muzikanten hebben alvast dezelfde ingesteldheid als hijzelf … Waaronder de meesterlijke Bex Burch waarmee we onlangs een interessant gesprek hadden, lees hier .
Op zijn laatste meesterwerk 'Gold' hoor je een uiteenlopende rits aan vocalisten en muzikanten die zijn muziek en virtuositeit tot een magisch geheel doen uitgroeien. Dat is ook hier live het geval, hoewel Alabaster de teugels zelf strak in handen weet te houden. Goed dus.

In Theresia zoekt Alabaster DePlume het soort donkere, zachtmoedige, zalvende geluid dat je o.m. terugvindt bij een Nick Cave. De groovy jazz en het improviserende karakter zorgen voor dynamiek. Alabaster DePlume combineert het in fijnzinnige intimiteit. Een divers klankentapijt spreidt zich , bol van emotie.
In deze uitnodigende omgeving voelen we letterlijk de muziek uitademen in instrumentatie als in vocals. Schoonheid!
Het staande en daverende applaus op het einde van de set was gemeend en vanuit het hart van iedere aanwezige. Iedereen was sterk onder de indruk.
Terug nar de realiteit werden we gebracht, het was een confronterende gewaarwording, alsof je in een sprookjesachtige wereld was binnen gestapt, en plots weer uit die droom wakker schoot na deze vloed aan emoties en magie! Erg fijn concert!

Organisatie: Democrazy, Gent (ism Voo?uit, Gent)

Yevgueni - Een ode aan het leven - Twintig jaar melancholie

Je moet het maar voorhebben, je 20ste verjaardag vieren , een nieuwe plaat uitbrengen en dat allemaal vieren met een tournee doorheen vaderlandse (en eventuele buitenlandse) wegen. Yevgueni vierde in 2020 hun 20ste verjaardag in mineur, maar liet dat niet aan hun hart komen. Er werd een mooie verzamelaar uitgebracht '2000-2020: Zo ver, zo goed' en recent een nieuwe plaat 'Straks is Ook Goed' .

'De instrumentatie en de poëzie in de teksten zijn eenvoudig, goed en overtuigen sterk. Yevgueni doet ons stilstaan bij de dagdagelijkse dingen en van wat er leeft in elk van ons, een boodschap over niet opgegeven’, schreven we nog. De recensie kun je hier nog eens nalezen .
In een overvolle Handelsbeurs in Gent, een optreden dat al tot twee keer toe werd uitgesteld, werd het dus dubbel feest. Het twintigjarig bestaan én de voorstelling van die nieuwe plaat.

We konden nog iets meepikken van de veelbelovende singer-songwriter Caspar Auwerkerken (****) die het voorprogramma verzorgde. Caspar beschikt over een warme, doorleefde stem, kwam met zijn gitaar en werd geruggesteund door twee muzikanten. Dromerige mooie soundscapes zorgden ervoor dat het -bijna - muisstil werd in de zaal. De man brengt weemoed en een deugdzame gemoedsrust samen. Mooi en aangenaam.

In melancholie is Yevgueni (****) al een kleine twintig jaar bezig. Klaas Delrue is en blijft een charismatisch verhalenverteller . Zijn gezapige bindteksten, zijn bijzonder warme stem en zijn uitstraling doen iedereen smelten. Hij weet als geen ander z’n publiek te betrekken in de nummers. Handclaps volgen. Het stoort allerminst. Soms laat Klaas de fans de tekst gewoon meezingen.
Hij zet z’n muzikanten in de spotlights. Yevgueni is in die twintig jaar een zeer goed geoliede machine. Ze zijn op elkaar ingespeeld. De gitaarriedels , de bas, de solo’s, de opzwepende drums en de pianotunes, ze zijn een meerwaarde. Een totaalbeleven, zelfs de klankman/-vrouw horen erbij. Sjiek.
Dec songs raken ons steeds opnieuw. Ook de nieuwe als “Altijd en nog steeds” en het eenvoudig magisch mooie “Ze danst gewoon op straat” zijn de moeite.
De set van Yevgueni zit boordevol verwijzingen naar de tijd en naar het recente (coronatijd) verleden. De combinatie van klassiekers en verse parels biedt voldoende variatie. De handen gaan moeiteloos in de lucht bij onuitwisbare kleppers als “Waar jij niet bent”.
De bisronde wordt afgesloten met “Nieuwe Meisjes”, een song die eigenlijk de twee kanten van Yevgueni het best verwoordt, bittere ernst en een dosis humor.

Yevgueni - Een ode aan het leven - Twintig jaar melancholie, wat een warme band!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1975-yevgueni-14-05-2022

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Les Nuits Botanique 2022 - Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs - Complete Chaos, een chaos A.D.!
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-13
Erik Vandamme

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, gestileerd als Pigs x7, zijn een Britse rockband uit Newcastle-upon-Tyne (2012). Hun debuutalbum, ‘Feed the Rats', werd in 2017 uitgebracht op het Britse label Rocket Recordings. In 2018 verscheen hun tweede plaat 'King of Cowards', door The Quietus beschreven als een ‘epische plaat’. In april 2020 bracht de band hun derde uit, 'Viscerals'. Een LP met live tracks, ‘Off Cuts’, werd uitgebracht in november 2020 via de platenzaken van Rough Trade.
Live tekent dit gezelschap voor een hypnotiserende waanzinnige set, een chaotische totaalbeleving dus.

De support acts zijn te situeren in hetzelfde hoekje … DITZ (***1/2) is een veelbelovende band die postpunk, punk en avant-garde aan elkaar breidt. Ze brachten onlangs hun debuut uit 'The Great Regression' . Lees hier ,  ''The Great Regression' is een overdonderend debuut van een nieuwe band die meteen zijn plaats heeft veroverd in een nieuwe Britse lichting van noise-punk bands.''  
Een melodieus agressieve sound hoor je, en als een wervelwind gingen ze tekeer, De band heeft nog groeimarge , maar wist meteen onze aandacht te trekken met dit geluid. Sterk begin !

Een pak mensen waren er vervolgens voor STAKE (****) . Hier in Vlaanderen is het clubcircuit meteen warm voor het combo , in het Brusselse moet het nog groeien, hebben we de indruk … Geen nood , STAKE gaf zich ten volle , zoals steeds. Brent en C° gaan gretig te keer en het spelplezier druipt er van af. Een set als een pletwals , de ene vuurbal na de andere om compleet uit je dak te gaan. Wat een energie , dynamiek,  kortom, STAKE  wist hier z’n publiek moeiteloos  te overtuigen met deze gebalde, overweldigende sound. Sjiek.

Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs (****) is dan de overtreffende trap , zowel in z’n groepsnaam als in de sound … Een hypnotiserende waanzinnige set speelden ze , een chaotische totaalbeleving ervaarden we.
De frontman was een wildeman ‘first class’ , alsof hij de eerste rijen wou verscheuren. Een vleugje humor is niet veraf . Het relativeert hun overweldigend, schurend geluid en doet het angst van wat we zien en horen wat wegebben.
De muziek van Pigs, (x7) moet je letterlijk ondergaan. We lieten ons, headbangend,  probleemloos meevoeren in de rollarcoaster van krakende, piepende en horendol makende geluiden. De dreigende vocals zweefden erover heen:
De opgekropte frustraties en woede worden volledig weggespoeld bij een band als Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs , het is de ideale uitlaatklep en remedie van hun muzikaal avontuur. Een chaos A.D.. Heerlijk therapeutisch genietbaar …

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Les Nuits Botanique 2022 - BRNS - Wat een energiebom over ons heen …
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-12
Erik Vandamme

We keren even terug in de tijd … BRNS Pukkelpop 2013. De Brusselse band - ontstaan in 2010 - stond aan het begin van hun carrière,  maar wist ons al compleet te overtuigen met een verschroeiende set. We schreven toen'' De versmelting van de muzikale arrangementen en hun beweeglijkheid zorgden ervoor dat het publiek, ondanks de hitte, prompt aan een stevig dansje begon. BRNS gaf een stomend concert waarop je bezwaarlijk stil kon blijven staan. Veelbelovende band”.
Ondertussen heeft BRNS een lange weg afgelegd. Met het vorig jaar in oktober uitgebrachte 'Celluloid Swamp', (dat ze eindelijk nu ook live kunnen voorstellen), slaat de band deels een andere weg in, zonder hun roots te verloochenen. Het is 'een plaat waarop de leden meer bevrijd, creatief en zelfs dadaïstisch dan tevoren klinken.' , staat te lezen in de biografie op de website. Benieuwd naar het huidig live karakter …

Op opener TUKAN (****1/2 ) was de zaal zelfs al heel goed gevuld. Dit Brusselse gezelschap brengt percussie met elektronische muziek, die lekker aanstekelijk klinkt. De opzwepende sound behoudt de aandacht van het publiek. Ze betrekken nauw hun publiek bij hun muziek.  Ook al worden wat clichématige trucjes gebruikt, TUKAN slaagt in een leuk feestje. Geen vocals , enkele de instrumenten!. "Met een analoge benadering gebruikt TUKAN de codes van de elektronische muziek en leveren ze een krachtige performance op het podium. " We kunnen het alleen maar bevestigen!

Na de overtuigende support , tijd voor BRNS (****) - die muzikaal aanknopingspunten heeft. De leden weten elkaar aan te voelen en laten een volwassen indruk na. Helaas ging het spelplezier een beetje verloren, en sloop er routine doorheen de set. De interactie was heel beperkt. Als drummer/leadzanger was het inderdaad moeilijk de beweeglijkheid over te brengen . Maar niet getreurd , de muzikale energiebommetjes waren helend, en verder aanstekelijk en opzwepend van aard … De nieuwe songs klonken als zoete broodjes, en laten een band horen die graag zijn comfortzone durft te verlaten.  Op die manier wist BRNS ons meer dan voldoende te overtuigen.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanisque )

Stef Bos - Een boeiende wandeling door de Tijd

Met 'TIJD om te gaan leven' slaat Stef Bos (****)  een andere bladzijde om en komt die verteller in zich voortdurend boven. Een positief kader creëert hij. De songs stralen hoop uit. Hoop op betere tijden. Tijd is uiteraard de rode draad. Alle aspecten ervan wordt uitvoerig uit de doeken gedaan.
De recensie kun je hier nog eens nalezen. Het album is reeds uit van 2020, maar door de coronapandemie heeft Stef Bos dit album nog niet echt live kunnen voorstellen. 

Het Cultureel Centrum in Lokeren was dan ook compleet volgelopen op deze warme avond. Iedereen was benieuwd naar de bloemlezing over het fenomeen 'Tijd'. Naar goede gewoonte ontpopt Stef zich als een klasse verteller, die de anekdotes boven haalt uit heel zijn carrière.
Hij leest daarbij uit zijn boek, en hij begint met een ingetogen song aan de piano. Bij het verhaal, komen met mondjesmaat zijn bandleden erbij die Stef , ondanks dat ze in de schaduw staan , duidelijk liefdevol omarmt .
Stef gaat niet echt geordend te werk wat het onderwerp 'Tijd' betreft. Nee, van 1984 gaat ie gezwind naar 2020 en verder naar de jaren 90; de verwijzing naar deze corona tijden komt regelmatig aan bod. De Nederlandstalige muziek van een Raymond Van Het Groenewoud, Johan Vernimmen en Boudewijn De Groot, hebben allen een grote invloed op hem gehad. Sierlijk reist Stef doorheen de tijd en je herkent jezelf.
We kunnen de zovele kleine of grote verhalen die Stef Bos ons zingend of via poëtische teksten brengt, vernoemen. De rode draad door ieders leven, ook van Stef Bos, is het voortdurend geconfronteerd worden met vreugde, pijn en verdriet; het botsen op je grenzen, vallen en toch terug recht krabbelen en doorgaan. Allemaal heel herkenbaar voor ieder van ons. Het wordt op boeiende wijze gebracht en gespeeld. Het vloog voorbij en na een klein uur zat het eerste deel er op …

In het tweede gaat Stef Bos ook terug naar zijn tijd in Afrika, met o.a. ontmoetingen met boeiende muzikanten, het resulteert in opzwepende, aanstekelijke songs, die op de dansspieren inwerken; een heel andere, boeiende kant van Stef Bos trouwens. En toch, ondanks het immense oeuvre dat Stef Bos heeft geschreven, komt het meest emotionele moment op die song “Pa”; aan de piano gezeten, blijft het verhaal iedereen diep raken.  Het is dan ook een ode aan elke vader die er is, of niet meer is. Het zorgt voor een traantje, een krop in de keel en het oproepen van mooie herinneringen. Bij het ouder worden besef je pas, 'papa, ik lijk steeds meer op jou', niet zomaar uit de lucht gegrepen is. We worden allemaal geconfronteerd met dat moment van moeten afgeven, of we moeten vaststellen inderdaad dat we meer en meer op onze vaders of moeders gelijken in alles wat we doen.
Iets verderop schuift Stef door een kwinkslag alles wat is misgelopen af op onze voorouders, maar hoe je het draait of keert, ook het leven van onze voorouders loopt als een rode draad doorheen ons leven nu, dat is het bijzondere aan dat fenomeen tijd. Het is zo oneindig, ongrijpbaar en brengt zoveel naar boven bij een mens, dat je het op twee uur niet kunt vertellen. 
Stef Bos giet het fenomeen 'Tijd' dan ook in zoveel mooie woorden en passages waardoor je als een heel ander mens de zaal verlaat. Het is na meer dan dertig jaar, nog steeds zijn grote sterkte om dit op een zodanig poëtisch wijze te brengen , in woord en klank, waardoor je er ofwel muisstil van wordt, ofwel met een glimlach naar zijn herinneringen kijkt, en onderweg de jouwe tegen komt.

Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren

Les Nuits Botanique 2022 - Kowari + Satchel Hart + Eosine - Aanstekelijke muziek weemoedige soundscapes
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2022-05-09
Erik Vandamme

Het mooie aan een festival als Les Nuits Botanique is het ongelofelijke, avontuurlijke en gevarieerde aanbod van bands , artiesten, local bands, ontdekkingen en ga zo maar door … waardoor elke dag in elke zaal wel iets nieuws en interessants te beleven valt.
Vanavond in de spotlights: Jaune Orange 'LABEL Night’ – Jaune Orange is een onafhankelijk label gevestigd in Luik, en actief sinds 2000. Voor deze LABEL Night stond de album release van Kowari 'Trail' op het appèl. Kowari is een duo die  klassieke muziek en elektronica tot een intens geheel brengt. Verder nog twee andere projecten Satchel Hart en Eosine die beide zorgden voor een aanstekelijk poprock feestje.

Eosine (****) stelde haar debuut EP voor 'Obsidian', een aanstekelijke, gevarieerde  combinatie van dreampop en rock. De charismatische frontvrouw heeft een overtuigende stem en is een klasse entertainer. Eosine hitst het publiek , heeft een theatraal tintje en onderhuids ervaren we weemoed in hun sound.
De gitaren gaan de hoogte in op het eind en de boodschap 'More Women On stage' wordt een statement.

"Satchel Hart, 24 jaar oud, is een muzikale UFO uit een ander tijdperk. Geïnspireerd door de jaren '70 en de French Touch, verdedigt hij een psychedelische pop met een kosmisch tintje.", staat te lezen op de website van Jaune Orange. Satchel Hart (*****) laat zich live omringen door vier muzikanten, die zijn stem en  muziek perfect aanvoelen . Vanaf de eerste noot grijpt de band iedereen bij het nekvel, en laat het niet meer los tot het eind.
Een muzikaal landschap , een rollercoaster creëren ze vol psychedelische soundscapes, die een hypnotiserende invloed hebben. Iedereen reageert wild enthousiast op hun muziek , die aanstekelijk werkt . Satchel Hart geniet ervan en tekent voor een lekker opzwepende feestje, en er is plaats voor weemoed en melancholie. Toegankelijkheid en experiment vinden elkaar  hier. Daarnaast is Satchel gewoon een klasse entertainer, die naast z’n heldere vocals een charismatische uitstraling heeft. Een overtuigende combinatie en geheel.

Het contrast met de twee vorige acts kon niet groter zijn. KOWARI (*****) is een duo van  pianist/keys en een violist . Beiden zijn virtuozen , de ene tovert een rits mooie klanken uit z’n instrument , de andere speelt op adembenemende wijze viool. Een sfeervol kader en een donker geheel bieden ze aan ; maar het is echter eentje die je naar de mooiste plekken voert op onze planeet en een eenheid vormt met de natuur . Ze creëren een overweldigende gevoel, je wordt meegesleept door hun klankenspectrum. Heerlijk genietbaar. Een adembenemende mooie trip dus , dat ondersteund werd door een daverend applaus. We waren onder de indruk.

Jaune Orange toont z’n veelzijdigheid aan met deze avond door deze drie bands/artiesten.
Check maar even de site https://www.jauneorange.be/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Rapidman - Het gezelschap omarmt de jazz en plaveit de weg naar experiment

Binnen de jazz lag het project van Rapidman toch even stil . Maar nu werd al uitgepakt met een EP in 2022 en ondertussen verscheen het album 'Rapidman' bij Solidude Records op vinyl. Het materiaal live voorstellen was nog niet gebeurd. In een zeer goed gevulde Handelsbeurs etaleerde deze formatie zijn veelzijdigheid, en hoe de weg naar experiment wordt geplaveid, wat verwijderd van de doorsnee jazz, maar ze net met veel liefde omarmt.

Maar eerst het voorprogramma, Melting pot (***1/2) . Om deze formatie voor te stellen citeren we het bericht op de pagina van Handelsbeurs even: ''Laat artiesten uit heel Europa elkaar op podium treffen en kijk wat er gebeurt. Dat was het uitgangspunt van Melting Pot. Het werd een hit. Sinds 2013 komen artiesten uit verschillende domeinen samen in een Europese grootstad voor een repetitieperiode mét grand finale. Daarna gaat de Melting Pot Band op tournee. Vijf culturele partners leveren hiervoor elk een artiest: de Handelsbeurs, Victoria scene uit Oslo, het Saalfelden Jazz festival in Oostenrijk, het Jazz fest Berlin en het Jazztopad festival in Polen."
Melting Pot zorgt voor een multiculturele schokgolf vanavond. Met Berlinde Deman (tuba, serpent / Gent), Barbara Maria Neu (klarinet / Wenen), Isabel Rossler (contrabas / Berlijn), Nicolas Leirtrø (contrabas / Oslo), Paulina Owczarek (sax / Wroclaw) krijg je een versmelting van muzikanten die intimiteit tot kunst verheffen.
Het interessante aan dit project is dat de vijf muzikanten elkaar op de dag zelf ontmoeten, aan het repeteren slaan en dan veertig minuten lang samen in muzikaal gesprek gaan, zoals mooi omschreven op de website van Handelsbeurs.
Een fijngevoelige contrabas horen we met een tuba serpent die daarop inspeelt. De klarinet heeft een zwevend karakter. De sax doet alles een beetje opborrelen, als water dat aan het overkoken is. Intimiteit en ingetogenheid wordt behouden. Wat een magisch geheel van improvisatie dat tot kunst wordt verheven. Soms klonk het wat te gezapig, maar de intense schoonheid van klanken siert hen .

Rapidman (*****) is het ensemble Rob Banken (altsax), Peter Delannoye (trombone), Dries Geusens (bas), Matthias De Waele (drums) en Mirko Banovic (elektronica) . Het zijn sterke, ervaren persoonlijkheden die te horen waren/zijn bij o.a. Nordmann, Flat Earth Society, Arno, HAST en Arsenal. Daar pak je mee uit! We waren dus uitermate benieuwd.
Meteen op scherp klonk het door het samenspel van saxofoon en trombone. Het gezelschap omarmt de jazz, en plaveit de weg naar experiment .
Verder is Mirko een klankenvirtuoos die zoveel diversiteit haalt uit z’n elektronica, alsof je op een elektronisch noise concert bent aanbeland. Het wordt ondersteund door bedwelmende bas en drums van Dries en Matthias, die moeiteloos crescendo durven te gaan . De blazers houden zich even afzijdig, tot we aanbeland zijn in een potje experiment. En dan is er overstap naar wat groovy jazz en komt iets later ook de gemoedsrust terug . Op die manier gaat het combo te werk. Het publiek blijft geboeid door deze (improviserende) aanpak. Meer dan zomaar de moeite waren de trombone van Peter (die de bindteksten en ook de meeste aandacht wat naar zich toe lijkt te trekken) , en de saxofoon.
Het totaal plaatje is hier van belang en hoe de instrumenten elkaar vinden. Zoals we reeds aanhaalden, het gezelschap koestert, omarmt de jazz en plaveit de weg naar experiment

Het album 'Rapidman'  kun je beluisteren via volgende link:  https://link.newsdistribution.be/RAPIDMAN  
Voor meer informatie over de vinyl plaat verwijzen we jullie graag door naar deze link http://www.rapidmanmusic.com/  

Op basis van dit fijne concert, is deze plaat een aanrader voor de avonturier in de jazz …

Organisatie: Handelsbeurs, Gent ism ART-SPOT + JazzLab