Crammerock 2023 - Muzikale variatie van een mooie festivalzomer
Crammerock 2023
Festivalterrein
Stekene
2023-09-01 + 02
Erik Vandamme

De sterkte van Crammerock is dat de organisatie grasduint in het zomerfestivalaanbod en grote namen op hun affiche kan zetten binnen een erg gezellige omgeving in het mooie Stekene. Dit jaar staan dan kleppers als blackwave., Stikstof, GOOSE, Goldband en Noel Gallagher op de affiche. Crammerock 2023 was dan ook vrij snel uitverkocht.
Een overzicht van de tweedaagse.

dag 1 - vrijdag 1 september 2023
Merol (****) – Merol was al meteen één van de binnenkoppers op vrijdag. Ze weet semi-erotiek met een brok humor te verbinden. Energiek gaat ze te werk, het klinkt snedig, leuk, lekker provocerend en met de duivelse preciesheid van een wilde kat legt ze de lat hoog. Merol zorgt voor een wervelend dansfeestje … met een hoek af.

Daan (****1/2) - Daan was gewoon Daan op Crammerock. Punt. Hij pakt ons simpelweg in door z’n charisma en de virtuositeit van de band en hemzelf. Wat een intensiteit en afwisseling in de instrumentatie. In de clubs was er ruimte voor intimiteit en op de festivals klonk Daan gedreven, extravert en trok de kaart van ambiance. Iedereen ging ervoor en het spelplezier droop er van af.

Pommelien Thijs (****) - Het derde podium kreeg de bastunes te verduren in de overlappingen, vaak van de sound in de grote tent .. Pommelien Thijs hoeft nu al bijna geen introductie meer. Op de Lokerse Feesten wist ze te intrigeren. En op Crammerock ervaarden we nog meer vuurkracht, spelplezier en gedrevenheid. Een artieste die maar groeit in haar kunnen …

Miles Kane (****) - Miles Kane kon op heel wat bijval rekenen, een enthousiast publiek verwelkomt hem. Miles voelt aan dat hij hier een soort thuismatch kan spelen. Ondanks de mindere laatste plaat, ging hij en z’n band gretig te werk. De talentvolle zanger weet het publiek perfect te bespelen . Entertainment in die Britpopgroove, o.m. mag een kindje op het podium een dansje wagen, wat zorgt voor meer applaus. Er zijn veel meezingmomenten in de rits vroegere hits. Miles Kane pakt Crammerock in door een oeverloos enthousiasme, het refrein van "Don't Forget Who You Are" galmde minutenlang na de set nog steeds doorheen de tent. Klasse optreden van een klasbak!

Selah Sue (*****) - Een van de hoogtepunten van de festivalzomer was Selah Sue op Werchter Boutique. We schreven over haar optreden: '' Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert."
En na Dranouter moet ze ook vanavond niet onderdoen. Dartelend, springend hebben we hier een bruisende set van een enthousiaste lady. De dansspieren worden aangesproken, alsook kan het ook gevoelig, breekbaar, ingenomen klinken . Mooi overtuigend die afwisseling, gedragen door haar warme, soulvolle stem. Selah Sue voelt zich goed, erg goed momenteel en is uitgegroeid tot een sterke vrouw. Een sublieme gedreven, emotievolle set.

Caity Baser (***) - Caity Baser is een Britse singer-songwriter die vooral door Tik-Tok is uitgegroeid tot een pop fenomeen. De jonge dame staat wel voor een half lege club. De aanstekelijke pop blijft ietwat hangen, maar echt uniek is het niet. Caity Baser is nog jong en kan nog groeien.

Goose (*****) – De synthpop van Goose is een blijvertje. Live op optredens en festivals trekken ze de kaart van ontspanning en dans. Ze spreken een breed publiek aan. Het pompt en dreunt. Er zweeft evenwel een donker wolkje in hun materiaal , wat hun variatie en hun evolutie onderstreept. Goose stond garant voor een feestje door die groovy, opzwepende sound.

Goldband (***1/2) – Goldband is hip … voor wie er van houdt. Persoonlijk kunnen ze me niet echt overtuigen, maar ok, deze Nederlanders krijgen op vrij carnavalesque wijze iedereen mee. Aangenaam vertier dus. Een wervelend feestje met een heupswing! Goldband weet hun publiek nauw te betrekken en zorgen dus voor een optimale positieve stemming . Als een circusact, ‘geen noodgeval’, maar leuk zondermeer.

dag 2 - zaterdag 2 september 2023
Mayorga (****1/2) - We zakten al vrij vroeg af voor Mayorga. Op de Lokerse Feesten wist de formatie ons te intrigeren met hun sound, bedwelmende vocals en charisma. Helena Mayorga Paredes en C° speelden een gretig indierockend setje, met “Lovesong” van The Cure die hier opviel. Op het einde werd het tempo verhoogd en zagen we zelfs een mini moshpitje .

Circa Waves (****) - Circa Waves had al wat meer publiek. De indierockers klonken aanstekelijk, energiek. Een spannende, gevarieerde aanpak met een handvol poppareltjes, die het publiek een eerste heupwieg bezorgde.

S10 (****) - S10  was een artieste die deze zomer opviel. De bevallige zangeres heeft een sterk charisma en met haar sprookjesachtige stem en sound sprak ze de dansspieren aan. Ook de emo-nummers mochten er best zijn. De speelse aanpak overtuigde het publiek en tekende dat ze hier kan doorbreken. Dame met groeipotentieel.

Absynthe Minded (****) – Blij dat deze band terug op het voorplan kan treden. De Belgische klepper heeft een arsenaal fijne nummers uit en ook nu in hun comeback brengen ze overtuigend materiaal , niet vies van een wereldlijke inslag. De songkeuze was in z’n totaliteit ietwat gematigd, gezapig van opzet, ondanks de finesse in instrumentatie en vocals.

Sons (*****) - Sons op z’n beurt was wat anders en trok alle registers open. Een band die de nodige uppercuts uitdeelde, en energiek, dynamisch, opwindend klonk. Al vrij vroeg is er een moshpit. Mokerslagen werden uitgedeeld. Sons zette ons in vuur en vlam! Wat een spanning en een gebald gedreven set. Dit was lekker hard 'into the face'.

Brutus (****) - Brutus is er eentje die opvalt door de aanstekelijke gitaarriffs en de drums van zangeres/drummer Stefanie Mannaerts. Er zit heel wat emotie in hun set en veelvuldig worden alle registers opengetrokken. Strak, rauw, gedreven als korrelig, zalvend, intens, pakkend. Die golvende beweging wist aan te slaan.

The Haunted Youth (****) - The Haunted Youth blaast de postpunk/new wave nieuw leven in. Dat donker emotionele kantje  kunnen we niet van ons afslaan. De band laat ons mee glijden en zweven op hun gezapig dromerige rockende sound. “Teen Rebel” klonk stevig en  werd door iedereen meegezongen. Band die het publiek wist te ontroeren.

Heideroosjes (****1/2) - We hadden al veel Heideroosjes T-shirts gespot in het publiek. Zij kunnen nog steeds rekenen op een sterke respons. Heideroosjes staan garant voor een wervelend punkrockfeest, die de humor in hun materiaal niet verliest. Punkrock op z’n best. Al van ‘89 weten Marco Roelofs en C° België en Nederland op stelten te zetten, en na al die jaren hebben ze niks aan energie ingeboet. Als jonge wolven gingen ze tekeer, speels, gedreven. Gewoon gaan met die banaan. Hun return sinds een kleine vijf jaar blijft nazinderen …

White Lies (****) - Een overvolle tent voor White Lies. Niet zo verwonderlijk want White Lies is hier uitgegroeid tot een waar begrip. Hun debuut plaat 'To Lose My Life' is een klassieker geworden. Ook al deed de band het met 'Ritual' (2011) niet slecht. White Lies is met de jaren extraverter en houdt van z’n Belgische fans . We ervaarden een standvastige, doortastende set van het combo, die soms alle registers opentrok. Het sierde hen. Sublieme set, zonder meer!

blackwave. (*****) – Eén van de toppers live is ongetwijfeld deze blackwave. die hiphop, soul, r&b en jazz perfect in elkaar doet samenvloeien, met een overvolle tent op Crammerock, De aanstekelijke blazers met die hiphopsounds en raps zorgden voor een warme, groovy, kleurrijke sfeer, met een wervelend dansfeestje als gevolg. Het publiek wordt nauw betrokken. Iedereen amuseerde zich.

Noel Galllagher's High Flying Birds (***1/2) – De absolute publiekstrekker was natuurlijk Noel Gallagher , die al een handvol eigen platen uitheeft , en die enkele opvallende Oasis nummers graag speelt. Het legendarische statuut van de man en het eenmalig optreden in ons landje (nav de pas verschenen nieuwe plaat, ‘council skies’) met zijn 'High Flying Birds' bracht veel volk op de been. Hij heeft een sterke band achter zich , maar moet het vooral hebben van eigen classics en deze van Oasis. De spanning daalde dikwijls door de te gezapige aanpak. Het waren vooral de muzikale speldenprikjes die de aandacht terug omhoog krikten. Compleet omverblazen waren we niet. Het rockend Britpophart kwam als een diesel opgang om dan warmgedraaid te overtuigen, met “Don’t look back in anger”.

Amber Broos (****) - Uitbollen konden we in de Club waar Amber Broos, twee uur lang, tekende voor een dansfeestje door de pak variaties aan beats, niet vies van enige experimentjes. Binnen de DJ wereld is deze Amber Broos aan het doorbreken door de wilde combinatie house en typische club techno.

Stikstof (****) - We sloten Crammerock 2023 af met één van dé topacts binnen de Belgische hip hop. De Brusselse formatie brengt het soort hip hop uit de straat, dat ons kan bekoren. Ook het publiek was ervoor te vinden. Stikstof kon fel tekeer gaan, maatschappijkritiek, bittere ernst, dagdagelijkse ervaringen en een vleugje humor vinden elkaar bij dit combo rond Jazzbrak en Zwangere Guy. Dit was intens pakkende, rake ‘to the face’ snedige klasse hip hop. Mooi om overtuigend Crammerock af te sluiten. Crammerock wist zichzelf te overstijgen. Sjiek!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5486-aaa.html?Itemid=0

Organisatie: Crammerock

Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt!

Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers.  Het werd een succesverhaal, want prompt volgden snel uitverkochte concerten en wordt op 1 september het album ‘Hellmut Lotti Goes metal’ uitgebracht. Met bovendien een eigen nummer “The Darkness”. Voldoende voer dus om Hel(l)mut enkele vragen te stellen over dit project, te polsen naar de reacties maar ook te kijken naar de toekomstplannen en/of ambities na al die jaren.

Helmut, hoe ben je op het idee gekomen om een metal album uit te brengen? Wat gaf de doorslag?
Het is allemaal begonnen met Radio Willy die me hadden gevraagd of ik dit wilde doen. Ze zochten namelijk een artiest om een nummer uit de top 1000 te zingen. Maar dan iemand die in een heel andere genre zit. Sophie Engelen had bijna tien jaar geleden een interview met mij gehad over het album ‘The Number of The Beast’ van Iron Maiden. Ze had het verhaal onthouden dat ik op mijn 13ste die song “Run To The Hills” stond te zingen , toen mijn vader binnen kwam en zei ‘amai, jij kunt echt zingen’.  En zo is de bal pas echt aan het rollen gegaan.

Uw vader is (net als mijn vader een tweetal maanden geleden) ondertussen overleden. Heeft ook dat een extra motivatie geweest om op die kar te springen en dit te doen?
Nee, maar het is wel zo dat ik het jammer vind dat hij dit niet meer kan meemaken, want hij zou hier zeer trots op geweest zijn. En hij zou het ook leuk gevonden hebben hoe Johan en ik hier samen van genoten hebben.

Inderdaad. Het is een waar succes geworden, een bomvolle tent op Graspop, en veel concerten uitverkocht . Hoe ervaar je dit zelf?
De Metaldome is nu ook niet zo groot, en er was al heel wat buzz gecreëerd op voorhand. Veel mensen zijn gewoon puur uit  nieuwsgierigheid komen kijken, en het feit dat we 600.000 views gehaald hebben in één week met die “Run To The Hills” cover, waardoor ik op metal sites terecht ben gekomen in Duitsland, Denemarken en zo, heeft ook geholpen. Ik denk dus dat de ene helft is komen kijken puur uit nieuwsgierigheid, maar ook een andere helft die ervan overtuigd waren dat het echt goed zou zijn.

Je bracht dus ook een album uit en daar wou ik het over hebben. De meeste songs komen er goed uit, maar bij sommige zoals “Holy Diver” van Dio lijkt het me dat je een beetje door de mand valt …; nu die laatste lijkt me een onmogelijke opdracht. Andere songs klinken zelfs beter dan het origineel . Hoe zie je dat zelf?
Eigenlijk heb ik daar niets ander over te vertellen dan dat het subjectief is en een kwestie is van perceptie. “Holy Diver” was zelfs niet het moeilijkste om te zingen, dat was eerder “Run To The Hills” van Iron Maiden maar ook “Paradise City” en “I was Made for Lovin’ You” van KISS zijn heel moeilijke nummers om te zingen. Omdat dit pal op de stembreuk ligt. Trouwens, ik weet dat Metalheads dit niet graag gaan horen maar “Love Is All” uit The Butterfly Ball is een veel moeilijker nummer om te zingen dan “Holy Diver” van Dio. Maar los daarvan, draait het dus vooral allemaal rond perceptie, ik doe dus aan die discussies niet mee.

Is er ook geen dunne lijn tussen klassieke muziek en Metal, wat is jouw mening? Opera vind je toch ook bij o.m. bands als Within Temptation?
De dramatiek, het gevoel voor drama , is hetzelfde. Ook het ‘larger then Life’ gehalte is hetzelfde en ook het theatrale is hetzelfde, maar’ de manier van zingen is anders, het stembereik is ook weer hetzelfde. Metal ligt trouwens veel dichter bij klassieke muziek dan hardrock. Want die hebben meer te maken met Rhythm-and-blues. Daarom heb ik ook ‘”he Darkness” heel bewust niet in de hardrock stijl, maar in de metal stijl geschreven. Het nummer heeft sowieso meer te maken met Dio en Iron Maiden dan met bijvoorbeeld AC/DC.

Bij het beluisteren van de plaat was me opgevallen dat, naast enkele knappe covers, die eigen song “The Darkness” er wel uitsprong. Is het de bedoeling daar meer mee te doen, en een plaat met eigen songs uit te brengen in het metal genre?
Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan.

Ik vergelijk wat je doet eerder met mijn idool David Bowie die ook durfde overstappen van Ziggy Stardust naar Thin White Duke en plots een pop plaat uitbrengt… Zie je jezelf ook als een soort kameleon?
Toen Bowie zijn pop platen uitbracht was het moeilijk om terug zijn alternatief publiek te vermurwen; ondervind je na een eerder commercieel pad te kiezen, het ook voor jou moeilijker is om iets alternatief te proberen (zoals nu die metal); hoe ervaar je het zelf?
(want je krijgt snel die stempel en hoongelach, weet je wel)
Ik heb van het metal publiek eigenlijk opvallend veel respect gekregen. Het is ook niet zo dat mijn klassieke publiek nu plots gaat afhaken. Ik heb die mensen duidelijk gemaakt dat ik nu dit doe, maar ook nog andere concerten. Op 22 oktober – op mijn verjaardag – sta ik in Depot in Leuven met Metal. Maar de dag daarvoor sta ik in een Cultureel Centrum en doe ik mijn ‘Greatest Hits’ waar ik een mengelmoes ga brengen uit mijn complete oeuvre. Laat ons een kat een kat noemen, Metalheads zijn echte muziekfanaten . Terwijl mijn breed publiek mensen zijn die Helmut Lotti graag horen zingen. Die liggen er dus ook niet wakker van dat ik nu plots iets anders doe.

Ik doe een beetje alle genres gaande van pop, jazz, kleinkunst, post rock tot dance, hip hop en R&B Maar dus ook metal. Mijn vaststelling is dat het metal publiek het meest sympathieke publiek is van allemaal; wat is jouw mening? Ondervind je dat ook?
Jazeker. Ik was donderdag al op Graspop  met mijn broer. Voor VRT voor de sfeerbeelden. En ik werd door die mensen overladen met liefde en respect, ongelofelijk. Dus ja, grondig mee eens. Metalheads zijn gewoon heel tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek!

Iets anders wat ik vaak hoor, ik citeer: “jonge bands krijgen na corona haast geen speelkans en Helmut Lotti verkoopt in een mum van tijd alles uit’’; ik vind die kritiek overdreven; hoe sta je daar zelf tegenover?
In het begin van mijn carrière heb ik dat ook gehoord, maar ik kan me daar echt niet mee bezig houden. Ik ben met mijn eigen carrière bezig, hoe dat met andere bands gaat weet ik niet. Het is al moeilijk genoeg om mijn eigen carrière op rails te houden.
Ik ben op deze kar gesprongen en ik kan alleen maar aanraden om als band zelf iets te doen waardoor je opvalt.  Wat gebeurd is, is heel simpel. Ik heb Radio Willy gedaan met “Run To The Hills” maar had ik enkel gedaan wat ze hadden gevraagd, dan was er niets gebeurd. Ik wilde er echter een act van maken en dus heb ik hen gevraagd of ze een decor ter beschikking hadden. En dat konden ze regelen. Als je iets doet, moet je er gewoon voor zorgen dat iedereen het gezien heeft en ik heb die kans aangegrepen.

Eigenlijk doe je dat al heel je carrière , kijk naar je klassieke plaat, Elvis plaat…
… Van die Elvis plaat ben ik zelf ook onder de indruk, omdat ik al heel mijn leven naar Elvis luister. Omdat ik die plaat uit respect voor Elvis heb gemaakt, ben ik ook te dicht bij het origineel gebleven. Ik vind bijvoorbeeld “That’s Allright” met de gitaarlick van Motorhead (“Ace of Spades”) één van de meest spannende songs die op deze metal plaat staan. Omdat ik hiermee net iets anders gedaan heb dan het origineel. Bij “Posion” van Alice Cooper heb ik dat trouwens ook gedaan. Daar zijn we dicht bij het origineel gebleven, maar zing ik toch anders. Dat is hoe ik normaal werk, ik verander graag dingen en sla graag andere wegen in dan de originele bewerkingen. Bij de repetities van het repertoire van Graspop dachten we net om die reden, zouden we het dan toch niet opnemen? En dat hebben we dus ook gedaan. Pas de week voor Graspop heb ik daar die eigen song “The Darkness” aan toegevoegd, het is dus allemaal zeer natuurlijk gegaan dit verhaal.

Het is allemaal organisch gegaan, zeg je, maar het loopt wel als een treintje met uitverkochte shows. Lonkt het buitenland ook?
Het loopt redelijk goed ja, maar aan het buitenland moeten we nog beginnen. We willen eerst het verhaal hier goed zetten en wat daarna nog volgt zien we ten gepaste tijde wel.

Ik hoor soms in interviews dat er een muur zit tussen Wallonië en Vlaanderen, is het voor jou als Vlaamse artiest moeilijker om door te breken in Wallonië?
Het is sowieso moeilijk om als Nederlandstalige artiest iets te proberen in Wallonië. Als Franstalige in Vlaanderen lukt het gemakkelijker, maar ook daar zijn er artiesten die amper gekend zijn hier maar in Wallonië enorm  populair. Ikzelf heb wel succes in Wallonië. Ik heb in 1993 een nummer van Adamo in het Engels gezongen, ik had daarmee succes in Wallonië. Ik heb dus zelf die grens nooit ervaren, ze kennen me daar. Ik was trouwens de eerste Vlaamse artiest waarvoor ze de bovenste balkons in Le Forum in Luik hebben open gedaan, dus nee persoonlijk heb ik die ‘muur’ tussen Vlaanderen en Wallonië nooit ervaren.

Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’, dingen als jazz, hip hop of zo?
Er zijn twee dingen die ik ooit wil uitproberen dat is Country en jazz. Wat dat laatste betreft, ik ben enorme fan van Chet Baker; ik heb bijna al zijn gezongen platen. Ik heb wel swing gedaan, van die Duitse Swing, dat is wel leuk maar Jazz is toch nog iets anders. Dan bedoel ik wel geen Free jazz, ik ben zanger, ik kan bij Free jazz niet veel doen. Het zal dus eerder jazz plaat zijn met toegankelijke melodieën. Als ik naar een jazz club ga, en die zitten te jammen doe ik gewoon mee in mijn hoofd. Goede jazz is als seks, je voelt bij een goede vrijpartij gewoon elkaar aan en weet wanneer het begint en wanneer het stopt. (haha) dat is bij goede jazz ook zo.

Hoe waren de reacties op de plaat? En de live optredens?
Heel goed. 90% positief ; als je op school 90% haalt ben je daar sowieso blij mee (haha); ik heb nooit zoveel gekregen vroeger.. maar nee, dus heel positieve reacties, zeer tevreden over.

Is het ook niet zo dat de jeugd hier meer open voor staat, o.m. een Clouseau op Pukkelpop, Hel(l)mut Lotti op Graspop, …? Hoe zie je dat zelf?
Er bestaan enorm veel theorieën over, maar al bij al is dat veel ‘blah blah’ Als Willy Sommers op Pukkelpop kan optreden en iedereen vindt het geweldig, zie ik geen enkele reden waarom Clouseau daar niet zou mogen staan. Of ze nu verkleed op dat podium komen, zoals nu, of hun optreden gewoon hadden aangekondigd. Ze hadden daar sowieso succes mee gehad. Ik heb aan ‘liefde voor muziek’ meegedaan, en daar hebben artiesten van diverse pluimage elkaars nummers gebracht, dat moet gewoon toch kunnen? Ook hier draait het vooral rond een kwestie van perceptie, ook in dat verhaal dat ik op Graspop heb gestaan. Mensen zeggen soms ‘schoenmaker blijf bij uw leest’. Die weten niet wat ze vertellen. Ik ben opgegroeid met Elvis Presley, Engelbert Humperdinck en met Crooners maar ook hardrock was altijd aanwezig tijdens mijn jeugd. En de hitparade muziek van toen van Michael Jackson tot Duran Duran. Als het gaat om ‘schoenmaker blijf bij u leest’ zou het minder draaien om Klassieke muziek – dat ik niet echt heb gehoord in mijn jeugd – dan wat ik nu aan het doen ben. Mensen kennen meestal enkel de platen die ik gemaakt heb, en niet mijn jeugd en de muziek waar ik echt mee ben opgegroeid. Nu luister ik minder naar muziek, want ik ben er al hele dagen mee bezig, ik hou ook van stilte (haha).

Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’  schilderkunst bijvoorbeeld? Of film..
Film lijkt me wel iets leuk om te doen. Om film muziek te maken, moet je muzikant zijn. Ik kan enkel melodieën bedenken. Met de juiste mensen rondom mij, lijkt me dat zeker een piste om uit te proberen, iets doen met film en film muziek.

Ik vind je een zeer veelzijdig artiest, die ook nu weer een risico durft nemen door een voor hem onontgonnen pad te bewandelen en er nu succes mee heeft. Je durft je comfortzone te verlaten en doet er wel iets mee
Omdat ik nu de ondersteuning krijg die ik tien jaar geleden niet had bij het project ‘Mijn Hart en Mijn lijf’, dan kun je dat risico gerust nemen zonder door de mand te vallen. Toen was dat een veel groter risico, omdat ik toen nergens stond, het is ook niet echt 100% gelukt toen. Het was in het Nederlands, en allemaal veel beperkter. In vergelijking daarmee, is wat ik nu toe een peulschil. Doordat ik die ondersteuning dus wel heb.

Wens je nog iets toe te voegen aan het interview?
Dat ik me rot amuseer  Dat ik blij ben dat de vijftig minuten op Graspop, nu plots één uur en half geworden zijn. En ik hoop dat ik tegen volgend jaar een volledig eigen repertoire met eigen nummers bijeen geschreven krijg, zodat de show misschien zelfs naar twee uur kan lopen.

In elk geval hoop ik je met dit project live te zien. Bedankt voor het interview.

Bongeziwe Mabandla - Ik haal inspiratie uit veel dingen, zoals een film of een gesprek, maar ook vooral van wat ik voel en van wat me overkomt

Bongeziwe Mabandla is sinds zijn debuut 'Umlilo' in 2012 en de tweede cd 'Magaliso' in 2017 uitgegroeid tot een begrip binnen de Afro-folk. De man haalt invloeden uit zijn Afrikaanse muziek en verbindt het met soul, wat een warme, groovende melancholische sound oplevert . Bongeziwe Mabandla bracht in 2020 'liMini' (derde plaat) uit en wist ons weer aangenaam te verrassen. Ook zijn nieuwste plaat ‘amaXesha’ is zo een parel, waar een brug wordt geslagen tussen Westers en Afrikaanse cultuur zoals enkel Bongeziwe Mabandla dat kan.
De recensie kun je hier nog eens nalezen
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de man zelf.

Mijn laatste interview met jou was naar aanleiding van 'iMini' die in 2020 uitkwam; hoe is het nu?
Goed, dank je, het is heerlijk om je weer te spreken. Ik hoop dat alles goed gaat aan jouw kant

Dank je, jawel …
Ik heb de indruk dat de crisis (corona, inflatie etc.) iets heeft veranderd binnen de muziek business, problemen met het boeken van concerten en om binnen te komen als mindere artiest en zo. Vooral de kleine garnalen hebben het moeilijker dan ooit tevoren.... Jouw mening?
En voor jou persoonlijk, merk je ook een verandering door die crisis?
Ik denk het wel. Ik merkte het veel meer omdat mijn album uitkwam op de eerste dag van de lock down hier in Zuid-Afrika en ik deed alle promo in die tijd vooral via sociale media en ik deed ook veel livestreams.

Je hebt in de tussentijd (dacht ik) ook getoerd in Europa, hoe ging dat? Heeft de laatste tour en plaat nieuwe deuren voor je geopend?
Ik speel meestal een paar keer per jaar in Europa en ik heb het gevoel dat mijn publiek daar altijd groeit. De shows daar zijn ook altijd erg goed en vol en dat is iets waar ik lang over heb gedaan.

Hoe zijn de reacties op de nieuwste plaat ‘AmaXesha’?
Ik heb het gevoel dat dit album heel goed is ontvangen. Het is nog niet zo lang uit en ik denk dat de kleurenoptredens echt hebben geholpen met de anticipatie op het hele album en dan heeft de Mahogany-sessie ook nog wat nieuwe luisteraars gebracht denk ik.

“Wederom samen met zijn compagnon/producer/multi-muzikant Tiago Correia-Paulo (oorspronkelijk uit Mozambique), die voornamelijk zorgt voor het modernere en elektronische muzikale palet.”, lees ik. Hoe verliep de samenwerking?
We zijn erg close en ik geloof dat dat in de muziek naar voren komt. We spelen en toeren ook samen en dat stelt ons in staat om over muziek te praten en soms ideeën uit te wisselen backstage of tijdens de soundcheck. Ik ben ook zo dankbaar om een vriendschap te hebben met Tiago; hij is erg aardig en intelligent, ik leer er veel van, zelfs dingen ver weg van muziek, we zijn broers.

Voor mij blijft de link tussen de Westerse en Afrikaanse cultuur een rode draad door het album. Klopt dit?
Ik denk zeker dat dat altijd duidelijk zal zijn in mijn werk, de plek waar twee werelden samenkomen, dus ja, heel erg waar.

De ingetogen manier waarop je mijn hart raakt en toch ergens subtiel een spiegel voorhoudt is voor mij weer een hoogtepunt. Een manier van werken die je bewust blijft volgen, of groeit zoiets vanzelf?
In een ander interview dat ik las zeg je ''Als ik naar muziek luister zie ik altijd dingen uit mijn verleden die ik heb meegemaakt''. Ik vind dit inderdaad terug in je nieuwe plaat, kun je hier meer oververtellen? Wat zijn die eigen ervaringen?
Ja, alles wat ik schrijf komt uit mijn leven, ik gebruik mijn muziek als een manier om, om te gaan met alles wat mijn leven beïnvloedt. Ik vind dat muziek die geschreven is over situaties uit het echte leven een gevoel en stemming heeft die gemakkelijk andere mensen kan raken.

Hoe ver gaat die inspiratie?
Ik haal inspiratie uit veel dingen, zoals een film of een gesprek, maar vooral uit mijn gevoelens over het leven en dingen die me overkomen.

Op deze manier stel je jezelf volledig bloot aan de wereld, een bewuste keuze vermoed ik, maar ook iets kwetsbaars … Je weet hoe hard sociale media kunnen zijn. Ben je niet bang om op deze manier te veel van jezelf bloot te geven? Hoe ga je om met de harde realiteit?
Ik ben hier echt mee gaan worstelen omdat ik een erg eenzaam persoon ben, ik breng veel tijd alleen door en omdat ik zanger ben geworden, heb ik veel meer mensen ontmoet dan ik me realiseerde. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken hoe ik mijn nieuwe leven moet leiden, maar het kan moeilijk zijn.

Wat is voor jou het grote verschil tussen deze plaat en de vorige?
Ik zou zeggen dat ‘AmaXesha’ een voortzetting is van ‘iimini’. Ik was nog niet klaar om over een nieuw onderwerp te schrijven.

Ik wil nog een  terugkomen op ons vorige interview … Specifiek over de vraag 'zit er een soort thema achter de plaat?', antwoordde je: “het album documenteert een relatie van het begin tot het einde. Ik wilde laten zien hoe liefde zich ontwikkelt en hoe liefde je verandert. Het is geïnspireerd door de sterke impact die liefde op ons heeft. Het is een album  over hoe we veranderen in tijd”.
Wat is het thema van deze nieuwe plaat 'AmaXesha'?
Ik zou zeggen dat het ook een soortgelijk thema is, maar meer uitgediept in dit nieuwe album. In dit nieuwe album richt ik me meer op de liefde. In tegenstelling tot ‘iimini’ kijkt dit album ook naar andere hechte relaties in het leven zoals mijn moeder, vader, vrienden en familie.

Toen ik vroeg naar je toekomstplannen, vertelde je me iets over remixes: “Ik heb een heleboel remixen die van ‘iimini’ uitkomen tussen eind september 2020 en februari 2021. Dat zijn opwindende artiesten uit Zuid-Afrika, met wie ik bevriend ben. Interessante dingen dus”.
Ben je geslaagd in je opzet? Heb je de gestelde doelen kunnen bereiken?
Ja dat heb ik

Toen ik vroeg naar je ambities vertelde je me: ''Op dit moment wil ik mezelf meer uiten en meer open zijn, ik denk dat de pandemie me echt de schoonheid van de wereld en haar relaties heeft doen waarderen.''
Is dit nog steeds een doel dat je wilt archiveren?
Ik zou zeggen van wel, ik ben wat socialer geworden dan voorheen, dus ja, ik zou zeggen dat ik op dit moment in mijn leven meer naar buiten treed.

Hoe zie je je eigen toekomst en wat zijn je doelen na drie jaar?
Ik ben niet erg specifiek, ik wil betere muziek blijven maken en blijven groeien in mijn muzikale carrière.

Ook al is dit interview via e-mail, ik voel een warmte waardoor ik je graag persoonlijk wil leren kennen. Je bent een warm persoon... Je hebt ondertussen al veel bereikt, waar zie je jezelf over pakweg tien jaar?
Ik hoop dat ik een Grammy heb en over de hele wereld tour. Ik zou graag op festivals als Glastonbury en Coachella spelen.

Bedankt voor dit interview, ik hoop je binnenkort persoonlijk te spreken... kom alsjeblieft naar België ?

Remy Van Kesteren - Ik hoop dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd; dat ik dus met het ouder worden, naïef kan blijven

Remy Van Kesteren is een jonge harp virtuoos die van vele markten thuis is. Zijn nieuwste werk is net uit, ‘Muses’. Hiervoor laat hij zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Remy, we polsten naar zijn vele projecten die op stapel staan, en waarom hij kiest voor Harp als instrument. Zijn oneindige zin naar ontdekken en het nieuwsgierig zijn naar nieuwe dingen komen naar boven

Vertel eens wat meer over jezelf en waarom koos je voor harp als instrument? De meesten kiezen voor gitaar, drum …
Ik ben op zeer jonge leeftijd al in aanraking gekomen met de sound van Harp, ik was toen amper vijf of zo. Ik geraakte betoverd door de klank. Het was toen al duidelijk dit moet mijn instrument worden.

Als ik het goed begrijp is de muziek met de paplepel ingegeven dan? Of zie ik dat verkeerd?
Het is niet zo dat mijn ouders muzikanten waren, mijn moeder speelde wel fluit. We luisterden ook veel muziek thuis. Op dat vlak is het dan ook niet gek dat ik met muziek in aanraking kwam. Ik ben wel de enige in de familie die er echt iets mee doet eigenlijk. Maar muziek was wel aanwezig , en had op dat vlak zeker een invloed op mij.

Net zoals een mondharmonica vind je niet zoveel harp bij pop en rock, meestal blijft het strikt binnen de klassieke muziek; hoe ben je met die harp dan toch in de scene beland?
In het conservatorium leer je inderdaad Harp door klassieke muziek, en dat wordt ook je wereld dus. Als beïnvloedbaar kind denk je, dit is de muziek die bij Harp hoort. Dit is mijn muziek, waarmee ik die droom om rondom de wereld te reizen ga verzilveren. Na ene tijdje voelde ik me niet echt gelukkig met wat ik deed, en kwam erachter dat ik mijn eigen muziek wilde maken en improviseren. Van het ene kwam het andere, ik wilde er andere instrumenten bij en toen werd ik gebeld .of ik er strijkers of zo bij wou. En ik wilde eerder drums (haha) . Mijn huidige boeker kwam kijken hoe ik speelde in een concertzaal en stelde vast dat dit ook gewoon kon werken op een pop of rock festival. En toen stond ik plots op Best Kept Secret Festival en voelde ik een energie en connectie met leeftijdsgenoten.  En plots voelde het als thuiskomen. Ik kwam tot de conclusie, waarom zou ik me beperken tot een genre? Je kunt zoveel met eender wel instrument, ook met Harp. Het is wel zo dat mensen gauw in hokjes denken en Harp in dat hokje ‘klassieke muziek’ droppen, bij saxofoon linkt met dat snel naar jazz.

Je bent binnen de muziekwereld inderdaad een avonturier, een interessant project is Robot Orchestra. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ja, dat is mijn analoge Robot Orkest. 30 Robots die ik kan besturen met handen en voeten. Het is een soort Drone computer van acht meter breed en drie meter hoog. Waarmee ik alle soorten ritmes kan laten spelen. Ik heb daarmee op tournee geweest, en ook enkele shows in België gedaan.  Ik vind het leuk om nieuwe wegen te verkennen. Ik ben  voortdurend op zoek naar iets nieuws. Ik ben bovendien  heel snel verveeld, en moet dan vlug iets anders doen.

Doorheen de jaren heb je al wat watertjes doorzwommen, en heb je meegewerkt aan enkele interessante projecten. Wat waren voor jou de absolute hoogtepunten tot nu toe of die een mijlpaal vormden in je carrière?
Dat is een goede vraag. Er waren veel momenten die een mijlpaal vormden, maar dat optreden op Best Kept Secret, was toch enorm grensverleggend voor mij. Er zijn toen plots heel andere deuren en mogelijkheden voor mij open gegaan. Dat was een moment dat ik me realiseerde, zo kun je je dus ook voelen op een podium. Zo vrij , zo verbonden met een publiek. Het geeft een enorme kick. Ik heb zeker mooie klassieke optredens gedaan, maar die vrijheid kende ik tot dat moment helemaal niet; het was een eyeopener van jewelste dus. Er is  iets magisch dat ontstaat, als je met je muziek iets kan betekenen voor mensen. 

Dat moment is goed meegevallen, en heeft voor jou nieuwe horizonten geopend. Maar moest het nu tegen gevallen zijn, zou je dan opgeven en toch bij Klassiek gebleven zijn denk je zelf?
Ik was eerder naïef, en dacht ik zet de wereld van Klassiek gewoon om in pop. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Mensen komen naar je muziek luisteren als ze het kennen, maar dan moeten ze het eerst willen leren kennen. Ik heb geleerd dat je veel geduld moet hebben en dan vallen die puzzelstukjes vanzelf in elkaar. Dus het is soms wel moeilijk, maar ik zou geen seconde terug willen keren en opgeven.

Dit interview gaat uiteraard over je nieuwe plaat ‘Muses’, ik citeer even uit de biografie die ik kreeg van de promotor : ‘’ Het album, vernoemd naar de negen geïnspireerde Muzen uit de oude Griekse mythologie, verkent Remy's muzikale inspiraties door middel van negen componisten die een grote invloed hebben gehad op zijn muzikale reis.’’ Kun je daar meer over vertellen?
Ik hou van die oude Griekse verhalen en legendes en wou op die manier gewoon hulde brengen aan mijn muzen. Ik vond het die context  heel leuk om mijn negen Muzen  te presenteren. Het is trouwens bovendien  een leuke wijze om meer te leren over die muziek, en zo komen er dingen naar boven die de moeite waard zijn om daar iets meer mee te doen. Ontdekken is dus, zoals steeds, ook nu weer  een rode draad doorheen wat ik doe, ook bij deze ode aan mijn Griekse muzen. 

Ik heb de prachtige plaat enkele keren beluisterd, ik hou van hoe je speelt met emoties. Ingetogen als krachtiger, alsof je registers open gooit en flirt met geluidsnormen. Is dat een bewuste manier van werken?
Contrasten binnen muziek is heel belangrijk. Ik wilde de grenzen daarvan dan ook aftasten. Daardoor gaat op sommige momenten  alle registers echt open, of beland ik eerder in verstilde sferen. Als je  de muziek bestudeert, merk je dat er zoveel structuren en onverwachte wendingen verborgen zitten daarin, en dat wilde ik dus bewust daarin verwerken. Het was ook een uitgelezen kans om die vele technieken uit te diepen, en uit te proberen wat ik daar echt kon mee doen. Dus wat dat betreft is het zeker een bewuste keuze geweest.

Ik hou dus vooral van die gevarieerde aanpak, met weerhaakjes. Wat ik ook zo opvallend vind, je vertelt een verhaal zonder woorden maar met klanken. Ook nu weer. Ik merk een soort begin, tussenstuk en slot, alsof ik een boek aan het lezen ben en bij elke song een nieuwe bladzijde omdraai. Hoe zie jij dat?
Het is zo dat ik met Harp begonnen ben door de Ierse Folk muziek. Dat is bij uitstek muziek waar altijd een verhaal achter zit. In muziek zit altijd verhaal verborgen trouwens, dat hoeft zelfs niet letterlijk te zijn. Soms kan dat iets eenvoudig zijn, soms voel je dat je wordt meegenomen naar een totaal andere wereld. Ik denk dat het bij mij niet anders kan, dat ik gewoon een verhaal moet vertellen via mijn muziek. Het is een onderdeel van mezelf.

Mij doet het instrument denken aan de troubadours in de Middeleeuwen die spelenderwijze hun verhaal vertelden. De plaat is net uit, wat zijn de verwachtingen eigenlijk?
Er wordt zoveel uitgebracht, dat ik niet echt direct hoge verwachtingen heb. Tegelijkertijd ben ik dat het nu al in de goede aarde valt, ik krijg nu al mooie reacties. Ik hoop vooral dat ik mensen benieuwd kan maken naar de manier waarop ik de Harp bespeel, om een andere doorsnee wijze dus zoals mensen dat gewoon zijn. Ik wil een brug slaan, om de mensen een nieuwe wereld te laten binnen stappen die ze voordien nog niet hebben gevonden. Dat hoop ik met deze plaat vooral te bereiken.

Ik heb ook een interview van je gehoord i.v.m. het festival ‘November Music 2022‘ dat je je  in de klassieke muziek een beetje een buitenbeentje voelde. Dat merk ik dus ook in je muziek, je kunt jouw muziek niet in een hokje duwen. Is dat zo? Waar zou ik je, als ik toch in hokjes zou mogen denken, plaatsen binnen die muziekwereld?
Ik voel me nergens echt helemaal thuis, en door mijn instrument kan ik gelukkig gelijk welke wereld binnen stappen. Dat is een waanzinnige positie om in voort te bewegen. En mezelf te ontplooien. Even geleden zat ik bij een straat rapper, met mijn Harp daarbij. Een paar dagen later speel ik met een band op North Sea Jazz. En later weer gewoon op een pop festival. Het nadeel is dat je je wat alleen voelt, omdat mensen het soms moeilijk kunnen plaatsen wat ik doe. Mensen houden nu eenmaal van muziek in een hokje kunnen plaatsen, stiekem vind ik dat net zo geweldig dat je dat niet kunt doen met mijn muziek; er zit gewoon heel veel vrijheid achter.

De jeugd staat meer open voor artiesten als jij, die niet persé in een hokje thuis horen. Ondervind je dat ook? Dat de jeugd je wel omarmt?
Dat is wel zo, jonge mensen zijn daar niet zo mee bezig. Ze vinden het net heerlijk om , als ze naar een festival of concert gaan , iets te ontdekken dat ze anders nooit tegen het lijf zouden lopen. Onlangs nog ondervonden dat er ergens een orkest komt spelen, en er  een moshpit ontstaat (haha) dat kan gewoonweg bij de jongeren van nu. Ze staan daar allemaal meer voor open.

Nog iets interessant dat ik heb ontdekt in een ander interview. Zoals we zeiden, je doet veel festivals, maar je hebt (dacht ik ) ook een eigen festival ‘Dutch harp festival’. Kun je daar meer over vertellen? De volgende editie is dacht ik volgend jaar?
Dat wordt georganiseerd 20 April 2024.  Voor mij is het  een samenvoeging van alles wat interessant is, binnen een brede omkadering. Het is eerder een snaar festival, dus niet enkel Harp komt aan bod. In het groot wat ik eigenlijk in mijn carrière probeer te doen dus, naast de grote sterren binnen de Harp wereld, maar ook muziek waar mensen niet snel een kaartje zouden kopen. Zo hadden we in het verleden een Koreaanse muzikant die een Koreaanse Harp bespeelde, wat zeer interessant was. Bij iedereen bleef het bij. Zulke dingen worden dus bewust geprogrammeerd op dit festival. Mensen die dus niets met Harp hebben, kunnen we op die manier binnen leiden in de wereld van Harp en hen een nieuwe wereld laten ontdekken, dat is de bedoeling van dit festival.
https://harpfestival.nl/nl/

Wat zijn de verdere plannen voor dit en (komende jaren)?
Ik ben bezig met mijn eerste plaat met allemaal zangers. Ik heb wel zangles gevolgd, maar zie me niet direct een begenadigd zanger worden. Ik wou echter wel songs schrijven , maar dan met woorden. Dat ben ik nu aan het afronden eigenlijk. Ik doe ook iets voor Amazon, met film muziek. Iets met straat dansers. Nog veel plannen dus.

Je bent een avonturier, maar waar trek je dan de grens? Wat zou je absoluut niet doen?
Ik heb dingen geprobeerd, die buiten mijn comfortzone liggen. Ik sta dus voor veel open. Maar ik kan niet iets doen, dat niet bij mijn smaakt past, dat lukt gewoon niet. Niet buiten mijn smaak gaan, maar wel buiten mijn comfortzone is een piste die ik zeker wil volgen. heel graag zelfs, dat is wat ik het liefst doe. Ik zou dus niet op voorhand tegen iets ‘nee’ zeggen, maar het moet absoluut iets zijn dat bij mijn persoonlijkheid past. Dat is zeker een voorwaarde.

Het is dus niet zo dat, als een manager je vertelt dat hij voor jou de perfecte pop plaat kan maken; en je optredens biedt in grote zalen, op voorwaarde dat je een uitgestippelde weg volgt, die wellicht niet bij je past, maar wel succes kan opleveren. Zou je dit doen?
Ik heb ooit aan Night of the Proms mee gedaan. Ook dat vond ik leuk, omdat ik net kon doen wat ik wilde doen daar. En toen kwam ik inderdaad in contact met managers die zo een plan hadden met mij. Had ik dat gedaan met deze nieuwe plaat, had dat wellicht technisch slimmer geweest. Maar muziek die me niet raakt, begin ik gewoon niet aan. Kan ik daardoor dan niet in grote zalen spelen of grote festivals uitverkopen, dan is dat gewoon maar zo. Ik kan echter alleen maar doen waar mijn hart ligt.

Wat is je grootste ambitie? Is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt? Of ben je daar niet mee bezig
Ik hoop vooral dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd. Dat ik dus ook met het ouder worden, naïef kan blijven. Het is daarom  heel belangrijk om nieuwsgierig te blijven, dingen te blijven ontdekken. Als ik dit kan blijven doen, en mensen raken daardoor, dan is mijn doel bereikt.

Pics homepag @Sanja Marusic

Ik volg je daarin. Bedankt voor dit fijne gesprek

BDRMM - Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien uit de bodem geraken, naar boven kijken en eruit klimmen

Ondanks de lockdown-periode wist de post-shoegaze, dream pop en indie (kraut/post-punk) rock-formatie bdrmm, uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te bieden met hun debuut-album ‘Bedroom’. Het werd onthaald als ‘a heady, forward-thinking shoe gaze distillation’ (Clash), ‘one of the underground hits of lockdown’ (The Guardian) en NME-magazine gaf het de maximale vijf sterrren en noemde de release ‘a modern day shoe gaze classic’!
De band is nu terug met hun tweede album ‘I Don’t Know’, en bevat weer de kenmerkende ‘effects-laden guitars (The Cure, Ride), dreamy ambient melody-lines (Beach House, Slowdive) and motorik grooves (Neu!, Can), but now added with piano, strings, electronica, sampling and the occassional dance beat.
Stilstand is achteruitgang en bdrmm toont aan dat shoegaze anno 2023 nog innovatief en springlevend kan zijn!
Naar aanleiding van de release van ‘I don’t know’ hadden we een fijn gesprek met de band.

Jullie debuut kwam uit in het midden van de corona periode, jullie ploeterden door die tijd heen terwijl andere beginnende bands de handdoek in de ring gooiden, wat was jullie motivatie om toch door te gaan?
We omarmden gewoon dat we iets hadden om ons aan vast te houden in die tijd. er was een zeker geluk element in die zin dat veel artiesten hun releases annuleerden totdat de lockdown voorbij was, terwijl wij dachten "fuck it" laten we er gewoon voor gaan. het werkte zeker in ons voordeel en gaf ons een reden om in contact te blijven met elkaar en de wereld.

Heeft het scoren van een hit met jullie album 'Bedroom' jullie ervan weerhouden om het toen op te geven?
Ik denk niet dat we ooit het maken van muziek zouden hebben opgegeven, we doen het allemaal in onze vrije tijd, ongeacht het succes... maar het heeft ons zeker meer gefocust om te zien hoe ver we konden gaan en wat we konden bereiken.

Er wordt ons verteld dat na een succesalbum, de tweede plaat altijd een harde en moeilijke bevalling is, die tweede is er al sinds juni met 'i don't know'; is dat zo? Is die tweede een moeilijke bevalling of zien we het verkeerd?
Het was echt zo! Maar het was gewoon een kwestie van alles op het juiste moment op de juiste plaats hebben. We hebben een paar valse starts gemaakt met het album, maar het is er beter door geworden. Uiteindelijk hebben we het album gemaakt dat we wilden maken.

Waarom hebben jullie het album ‘I Don’t Know’ genoemd? Is er een personage of een andere reden voor deze titel?
Het is een beetje een grapje - het komt uit een oude sketch van Vic en Bob over een makelaar. Het was gewoon een slagzin die we lange tijd hebben gebruikt en om de een of andere reden voelde het gewoon goed zodra iemand het voorstelde voor de albumnaam.

Ik heb naar de nieuwe plaat geluisterd, het klinkt minder donker, maar nog steeds melancholisch, iets luchtiger weliswaar, ergens tussen donker en licht in … Een bewuste ommezwaai?
Ik zie het waarschijnlijk donkerder dan de eerste, maar met kleine lichtpuntjes.... Ik weet dat Ryan een tijdje heeft geworsteld met de teksten, vaak stukjes herschreef om de nummers bewust niet te persoonlijk te maken, om te proberen de dingen open te houden voor interpretatie. Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien een geval van de bodem van het leven bereiken en naar boven kijken, proberen eruit te klimmen. Als dat ergens op slaat.

Door terug te grijpen naar shoegaze uit de jaren negentig, in plaats van postpunk uit de jaren tachtig (zoals tijdgenoten doen), durf je risico's te nemen, dat vind ik leuk. Is dit ook een bewuste keuze?
Ik denk dat het niet zozeer een bewuste keuze is, maar gewoon een kwestie van welke muziek ons inspireert en interesseert. We wilden absoluut risico's nemen met dit album en het is een kwestie van kijken waar dat ons brengt met toekomstige platen. Ik denk niet dat iemand van ons het leuk zou vinden om de studio in te gaan en te proberen opnieuw te creëren wat we al hebben gedaan met eerdere releases.

Is het afdwalen naar een meer elektronisch terrein, wat me opvalt tav het debuut, een bewuste keuze of een natuurlijke manier om verder te gaan?
Nogmaals, dit is gewoon een natuurlijk gevolg van de muziek waar we nu naar luisteren, proberen nieuwe technieken te leren en mensen die zich gewoon ontwikkelen als muzikanten en experimenteren. Het proces dat we hebben om een nieuw nummer te maken is heel anders dan toen we begonnen. Toen we begonnen was het meestal zo dat Ryan de tekst schreef en wij dat speelden, nu is het misschien meer zo dat we allemaal proberen onze eigen ideeën in te brengen.

Wat is voor jullie het grote verschil tussen het debuut en deze tweede plaat?
Ik denk dat het touren met Ride en Mogwai vorig jaar een enorme impact op ons heeft gehad, we hebben veel van ze geleerd... vooral een maand op weg in Europa met Mogwai. Ze waren de allerbeste, ze zorgden zo goed voor ons. Het was zo inspirerend om ze elke avond te zien

Hoe waren de algemene reacties op deze nieuwe plaat?
Het lijkt echt positief, de recensies waren geweldig en ik denk dat de meeste mensen herkenden wat we probeerden te doen met de nieuwe plaat. Het heeft ons echt het vertrouwen gegeven om door te gaan. We zijn pas een jaar later op tournee gegaan met de eerste plaat, dus het was geweldig om alle winkels te kunnen bezoeken en iedereen te ontmoeten. Ik wou dat we elke week een album konden uitbrengen, we hadden de beste tijd!

Je gaat ook op tournee, in oktober sta je in TRIX (Antwerpen) en Grand Mix (Tourcoing). Kijk je er naar uit en kan deze tour de springplank zijn voor een definitieve doorbraak?
Ik hoop het! We hebben 3 weken in Europa en dan 2 in de UK... het is de eerste keer dat we een headline tour doen in Europa, we kunnen niet wachten om daarheen te gaan. Ik weet niet of het een definitieve doorbraak zal zijn, maar hopelijk kunnen we wat nieuwe fans maken en het is altijd leuk om nieuwe plaatsen te bezoeken.

Wat zijn de verdere plannen?
We werken aan plannen om tegen het einde van het jaar wat nieuwe muziek uit te brengen, en we gaan binnenkort ook weer de studio in om aan album 3 te beginnen en uit te werken hoe dat gaat klinken.

Als je de kans krijgt om uit te verkopen via een groot label, groot podium of grote festivals te sluiten, als je de stijl drastisch verandert, zou je dat doen?
Natuurlijk zou het idee om grote festivals te headlinen waanzinnig zijn, daar zouden we naar streven. Maar we zouden nooit samenwerken met een groot label, we hebben ervoor gekozen om onafhankelijk te blijven met deze plaat en dat was 100% het juiste om te doen. Ik heb nog geen band ontmoet die getekend heeft bij een major die er iets positiefs over zegt.

Sommige bands hebben het gedaan en zijn drastisch veranderd. En hoeveel fans het ook betreuren, ze worden stinkend rijk en verkopen overal grote zalen uit, maar dat is dus niet je ambitie? of wel?
Gewoon de rekeningen kunnen betalen zou leuk zijn, iedereen die een carrière als muzikant zoekt om geld te verdienen, verspilt zijn tijd op dit moment! Ik denk niet dat we er tegen zijn om grote zalen uit te verkopen, we willen gewoon de kans krijgen om onze muziek aan zoveel mogelijk mensen te laten horen. Zeker geen van de beslissingen die we artistiek maken hebben te maken met het proberen te "verkopen" als zodanig of met het maken van muziek waarvan we denken dat die populair zou kunnen zijn.

Waar zie je jezelf over tien of twintig jaar? Of ben je daar niet mee bezig...
Ik denk dat we allemaal het carrière pad van Mogwai bewonderen, de cultstatus over een aantal jaren, maar op dit moment denk ik niet dat we zo ver vooruit kijken...

Pics homepag @Katerine Mackenzie

Bedankt voor dit interview, hopelijk komen we elkaar tegen in Trix of in de Grand Mix

Catacombfest Open Air 2023 - Intens donkere paden
Catacombfest Open Air 2023
Steytelinck Park
Wilrijk
2023-08-19
Erik Vandamme

In de schaduw van Alcatraz Metal Fest en Graspop zijn er voor de metal liefhebber die het graag wat kleinschaliger gaat zoeken, heus voldoende alternatieven. We hebben het over gezellige indoor festivals als o.m. Antwerp Metal Fest en Catacombfest.
Het jaarlijkse Catacombfest Open Air in Steytelinck Park is er eentje die we met plezier meenemen onder deze noemer. Een zeer tot de verbeelding sprekende omgeving voor ons intens donker pad. Met als afsluiter Hemelbestormer en Wiegedood.

Ons overzicht
Cellardoor (****) - Een festival openen is altijd een vervelende taak. Een festival openen waar het publiek net komt voor die intense donkerte. Hun metalcore had een donker kantje en het was dus geen makkelijke zaak openlucht. Maar hun uppercuts 'into the face’ grepen bij het nekvel en lieten ons niet meer los en stoomden op die manier naar een wervelende finale.

Cobracide (*****) - De vrij jonge death/thrash metal band Cobracide kon op heel wat meer bijval rekenen. Toen we de band zagen optreden in Asgaard vorig jaar, schreven we: ''Een overtuigende gloednieuwe parel binnen het thrash/death metal genre, die ondanks enkele groeipijnen, over veel potentieel beschikken''. Cobracide is in dat jaar tijd enorm gegroeid, en verstaat die uitzonderlijke kunst om een donkere, ondoordringbare walm aan duisternis op te trekken op klaarlichte dag. Je wordt door die demonische sound, die uit de boxen loeit, gegrepen. Cobracide ging doordacht, energiek te werk.

Opium Heathen (*****) - Voor ons was Opium Heathen eerder een onbekende. De nog vrije jonge band brengt een mengeling van stoner en doom, met post rock/metal invloeden. Het zorgt voor een wel heel donkere brij aan gitaarriedels.
Een walm van duisternis kregen we van de vorige twee bands, Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen. We horen onderhuids Black Sabbath. De vocals waren belangvol, demonisch bijna en bezorgden ons koude rillingen.

Knives To A Gunfight (****) - Zij gingen razendsnel, keihard te werk en zorgden voor een eerste voorzichtig moshpit. Humor is er ook met een macarena pasje en dansje. Een hardcore sound is te horen. Knives To A Gunfight toont aan dat zware metalheads het meest sympathieke publiek zijn; ze stralen het ook uit op het podium, o.m. met zijn dochter op de arm en de vuist in de lucht wordt een song gespeeld, tot hilariteit van het meisje zelf als van de band en het publiek. Knives To A Gunfight daverde, een niet te stoppen sneltrein. Wat een rollarcoaster. Het toonde ook een diep menselijk kant dat ons kon bekoren. Een wervelende brok energie met lekkere kopstoten en een verbluffende zin voor entertainment en humor.

Crouch (***1/2) - Crouch kon ons na deze bands minder overtuigen, ondanks het feit dat de leden al heel wat ervaring hadden. De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte. Gelukkig kwam er in het laatste kwartier wat meer variatie in de competities, wat ons meer kon bekoren.
Maar algemeen waren we onvoldoende overtuigd.

Hemelbestormer (*****) - Hemelbestormer was andere koek. Een gevarieerde aanpak, van traag opbouwend naar een ultieme climaxen in voortdurend golvende bewegingen. Ze combineerden het met zeer mooie beelden uit het heelal. We werden in een andere wereld gedropt. Hemelbestormer zalft, dreigt, doet de aarde onder je voeten daveren, om daarna je te omarmen, een deken tegen de donkere gedachten. Ze gaan intens te werk met hun spooky sounds van verderf en waanzin. Wat een sound.

Wiegedood (*****) - Hemelbestormer intrigeerde door hun golvende sound, Wiegedood op z’n beurt deed de grond onder je voeten daveren; doortastend, oorverdovend klonk het, badend in een rood licht. Een griezelige gewaarwording, die de fantasie prikkelde. De beelden drijven tot waanzin Een donker gevoel van welbehagen … Sterk!

Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk

The Immortal Samsara Travelers start vanuit een idee, een filosofie. Het is een muzikaal ensemble van culturele en sonische profeten die steeds veranderen. Ze gebruiken voornamelijk de esthetiek van zware, frequente drone-muziek, analoge synthesizers, sjamanistische gezangen en traditionele oosterse instrumentatie met zwaar vervormde versterkte gitaar.
Het creëren van een gevoel van urgentie in luide meditatie … Lezen we op de bandcamp van The Immortal Samsara Travelers. De band heeft zijn naam niet gestolen, want deze 'Hanging Gardens in Glacial Apocha' is een kleurrijke reis.

Pikdonkere drone metal in de stijl van  Sunn O))) horen we. We krijgen een hypnotiserende, oorverdovende brij aan klanken, ingetogen, zachtmoedig, zalvend als hard en luid. Wat een emoties ervaren we in die sound.
De drone geluiden komen in golven op je af, met oog voor mysterie. Het muzikale landschap is beeldrijk grauw. O.a. het epische “Rites of the Indukush - Battle of Hydaspses - At the edge of the Known world” dat zo maar eventjes 24 minuten duurt, is een brede, langgerekte trip. Hier wordt opgebouwd naar een climax toe, worden de grenzen afgetast, er zijn de verrassende wendingen en het maakt de sound avontuurlijk, die balanceert tussen licht en donker.
The Immortal Samsara Travelers doen je inderdaad binnen treden in een drone wereld die ingetogenheid met  waanzin verbindt. Bizarre gewaarwordingen dus …

Tracklist: Samsarishi Portal To The Second Glacial Epoch 08:10 Spacing Guild Sustain 12:23 Bolomb Combor 15:13 Rites Of The Indukush - Battle Of Hydaspes - At The Edge Of The Known World 24:34

Drone/Experimenteel
Hanging Gardens in Glacial Apocha
The Immortal Samsara Travelers

We lazen in de bio ''Van hypnotiserend minimalisme, via groove-gedreven gezangen tot volledig geïmproviseerde supernova's, dit high-octane kwartet mengt Europese traditionele, Amerikaanse jazz en Oosterse invloeden tot een opwindend modern geluid. De band Tele-Port bestaat uit vooraanstaande figuren uit de Luxemburgse jazzscene: Pol Belardi (bas), Jérôme Klein (toetsen) en Jeff Herr (drums) bundelen hun krachten met Zhenya Strigalev, een onverschrokken saxofonist uit Londen.''
Hun laatste release, ‘Please Disperse’, is ontstaan tijdens een artistieke residentie in Opderschmelz en is uitgebracht door Double Moon/Challenge Records.

Wat opvalt is hoe de heren spannende, opwindende  soundscapes op een hoopje gooien en beginnen te improviseren, zonder dat er een chaotische brij ontstaat.
Met het opzwepende « Reconnect » wordt de toon gezet … Een knetterende start van een trip, die verschillende culturen samenbrengt, in de Europese en de Amerikaanse jazz hoor je Oosterse invloeden. We horen het verder op o.m. « Please Disperse » en « Sunny days in Finchley Central ». Muzikale kunst, zopnder de noemer jazz te verloochenen.
« Blooper » of « Tak » zijn op hun beurt energiek. Kortom, dit is jazz die avontuurlijk, improviserend als werelds klinkt.

Tracklist: Reconnect 05:15 Please Disperse 04:23 Cloudjumper 04:43 Sunny Days In Finchley Central 05:32 Good Morning 04:51 Road Trip 05:04 Blooper 04:26 Tak 08:31 Refuge 04:52

The Milk Factory ft. Hannah Tolf

Ondertussen heeft de band The Milk Factory al een behoorlijke carrière achter de rug en hebben hun stempel gedrukt op de Belgische jazz. Nu was het tijd voor iets nieuws en warden er vocals toegevoegd. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Tolf zingt, componeert en improviseert , ergens rakend tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse.
De formatie bracht nu 'Vandrare' uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund, en we polsten uiteraard naar de plannen en verwachtingen. Lees hier

De muzikanten van The Milk Factory zijn virtuozen en ze weten perfect op elkaar in te spelen De plaat klinkt spannend, sfeervol. De bijzondere en warme stem van Hannah Tolf zorgt voor een bevreemdend mooie sfeer die perfect past bij de improvisatie van de sound van The Milk Factory. Ingetogen opbouwend en zachtjes de geluidsnormen proberen overschrijden, het gaat in instrumentatie als in de vocals alle kanten uit.
Een talentvolle zangeres die de grenzen van The Milk Factory verlegt. Een meerwaarde, die Zweedse taal. Per luisterbeurt wint de plaat, waarbij je best alle songs beluistert in één keer, in intensiteit. Speelsheid en schoonheid!

Där Lavendeln Växer 05:05 Du Ropar Ut 03:29 Hibiskus 03:48 Ljumma Vindar 03:10 Gungar Högt 04:49 Plocka Stenar 03:37 En Spricka I Tiden 03:55 Våga Falla 04:46 Glittrande Djup 04:25 Våra Drömmar 05:26

‘Two Hours After Midnight’ is het nieuwe album van zangeres Louise Dodds (2022 genomineerd voor de Scottish Jazz Awards als beste zangeres) en jazzpianist en componist Elchin Shirinov (Avishai Cohen). De opname presenteert acht traditionele Schotse volksliedjes die door Shirinov opnieuw zijn gearrangeerd, waarbij hij invloed put uit de traditionele muziek van Azerbeidzjan, waar hij vandaan komt, samen met de muziek van Keith Jarrett, Brad Mehldau, Ravel en Debussy.
Elk lied heeft zijn eigen verhaal, herwerkt door het duo, over onderwerpen als liefde, liefdesverdriet en vriendschap.

Deze elementen klinken muzikaal zachtmoedig als ingetogen, een deken tegen haat en pijn. Het begint al bij “Comin' Thro The Rye” met de zalvende, warme, innemende stem van Louise, een weemoedige piano klank is te horen en doen ons lekker wegdromen. Een moment van intens geluk.
We horen het verder op “Ae Fond Kiss”, “Ye Banks and Braes”, “Night Visiting Song” en het afsluitende “Auld lang sype”.
Naast het meeslepende pianowerk van Shirinov zijn er echter ook enkele bevreemdende mooie arrangementen merkbaar, binnen een folkse sfeer. Een indrukwekkende, intense schoonheid, die verschillende genres toevoegt aan het jazz concept.
De poëtische teksten die het Schotse en Engelse accent verbinden zijn een meerwaarde.

Tracklist: Comin' Thro' The Rye 02:25 Loch Tay Boat Song 06:41 Ae Fond Kiss 04:16 Ye Banks and Braes 04:54 Oh True Love is a Bonnie Flower 05:23 Lass O' Gowrie 04:19 Night Visiting Song 05:03 Auld Lang Syne 06:00