Dirk Da Davo (DD Sanchez/The Neon Judgement) - Het muzikale blijft mijn eerste liefde, het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging

Dirk Da Davo hoeven we niet meer voor te stellen, met Neon Judgement heeft Dirk meer dan zijn stempel gedrukt op de Belgische muziekwereld,  en toch rust Dirk niet op zijn lauweren. Neem nu het project DD Sanchez, een samenwerking met de Mexicaanse grootmeester Sanchez. Het resulteert in een zeer gevarieerd pareltje, waar de invloeden van beide mooi samensmelten.  ‘Zo hebben we tien nummers die soms lonken naar de dansvloer en dan weer niet. Die donker klinken. Soms traag, soms niet. Maar allemaal met een eigen smoel en overgoten met dezelfde saus van electro, dance en pop. Stuk voor stuk sterke nummers waar geen enkel teveel op staat.’, schreven we.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/87977-happygrey.html 
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Dirk Da Davo. Uiteraard polsten we ook naar de toekomstplannen, en blikten we ook even terug.

In functie van de samenwerking en de recensie van het nieuwe project DD Sanchez; hoe is die samenwerking ontstaan?
Wel, ik was op uitnodiging van vrienden in de USA en die hebben me een verrassingskado gedaan door me mee te nemen naar het Burning Man Festival. Daar hebben we elkaar de voor de eerste keer ontmoet... We hadden fijne gesprekken over van alles en nog wat maar muziek was de gemeenschappelijke deler … Ik ben daarna met hem mee naar Mexico gegaan en daar hebben we samen gejamd en voor we het wisten hadden we een aantal opnames die ik dan later heb afgewerkt in mijn studio.

Dat verhaal van Sanchez die onverwachts in Spanje aankwam, doordat hij moest vluchten omdat hij een relatie had met het nichtje van Escobar clan, is ondertussen geweten; hoe gaat hij daarmee om eigenlijk als mens (en muzikant) want hij is enorm populair in Mexico?
Ik heb je vraag naar hem geforward, dus dat laat ik je het hemzelf toelichten, in het Engels wel want hij spreekt geen Nederlands uiteraard >>> Sanchez: During this whole increasingly complicated story with the syndicate, I had already prepared my second identity as Sanchez in Mexico early enough and at the right time to get the horse out of the stable in order to disappear without a sound. To be able to play bass and guitar together with the great DDD, and in a remote area that reminds me of the times of my youth in Baja California, is a gift from the old gods. It seems to be an exciting adventure to turn back time and let the music flow from the heart unrecognised as a sidekick with a real brother in mind. A huevo! (Damned Yeah!)"

Ik heb de plaat ook beluisterd; wat me opvalt is de combinatie van de typische sound van een Neon Judgement (ge kunt dat niet wegstoppen) met een zonnig, zuiders kantje; wat denk je?
Met het project had ik al van bij opstart voor ogen om het muzikaal allemaal toch wat lichtvoetiger proberen te laten klinken, Dat leek mij een interessante uitdaging, En het heeft natuurlijk ook te maken met de inbreng van Sanchez . Mexicaanse vibes en waarschijnlijk ook door het feit dat ik in een woestijnachtige en zonnige omgeving leef. Je slorpt dat op en dat vertaalt zich dan ook in de muziek.

Er zit zoveel variatie in die plaat, van Mexicaanse invloeden naar koude elektro, over experimenteren en buiten de lijntjes kleuren; een bewuste weg?
Je laat dat gewoon gebeuren … Het is niet zozeer een bewuste keuze : Ik heb natuurlijk een eigen muzikale identiteit die willens nillens toch steeds komt doorsijpelen in de beats , gitaarwerk, elektronica etc.. .. en om je grenzen te verleggen mag je het experiment niet schuwen... Muziek is een zoektocht die start vanaf een maagdelijk wit blad papier en vanaf dan kan alles.

“Grijs is het nieuwe zwart’’ meende ik ergens te hebben gelezen, interessant, waarom is grijs het nieuwe zwart denk je?
Dat is mijn persoonlijke visie en het heeft te maken met het concept idee voor DD SANCHEZ. Ik ben bekend in een muzikaal donkere scene en zoals ik al zei had ik voor ogen om daar wat uit proberen te stappen, Heel bewust .. Natuurlijk , helemaal echt vrolijk klinkt het nu ook allemaal weer niet. Tekstueel zit het nog steeds wat aan de donkere kant . Het geheel zit zowat in een grijze zone, niet echt donker maar ook niet echt vrolijke charts muziek. Dus “HappyGrey” omschrijft mijn zoektocht naar dit. Voor mij is het een zoektocht naar het nieuwe zwart. Ook hoesgewijs , de clown in een zwart wit foto maakt deel uit van het zoeken naar die balans.

Terug naar DD Sanchez, is het de bedoeling daar meer mee te doen in de toekomst, optredens of zo? of misschien nog meer van deze prachtige schijven?
Nieuwe muziek zullen we zeker nog maken. Het is ondertussen al onze derde release ( “Z” EP , 2019 , “StrAngE” mini album,2020) Voor concerten moeten we helaas rekening houden met de hedendaagse economische realiteit. Studiogewijs kunnen we dit project runnen met 2, maar voor een podium zouden we ook extra mensen moeten inhuren om het te laten gebeuren. Daar hangt een prijskaartje aan: fee´s , reiskosten, repetities etc... En om zalen te vullen heb je een grote bekendheid nodig. DD SANCHEZ is een nieuwe muzikale stap , en onbekend is ook wat onbemind … But who knows , het zou wel fijn zijn om op een stage voor een publiek eens wat nieuws te brengen, daar niet van !

Ondanks die super knappe plaat, zal je werk helaas altijd vergeleken worden met dat van Neon Judgement, stoort dat niet? Jullie waren natuurlijk pioniers, dankzij o.m.  jullie en Front 242 ben ik compleet in de EBM en donkere elektronische muziek terecht gekomen (waarvoor mijn eeuwige dank)
Storen , mja , ik ben natuurlijk onszelf en vooral de fans erg dankbaar dat we zo een impact hebben gehad op een scene. Die impact heeft natuurlijk ook te maken met nostalgie. De mens is van nature nostalgisch en TNJ muziek brengt de mensen terug naar die tijd, hun jeugd , een fijne tijd. Ikzelf heb dat zelf wel zo niet. Tegen nostalgie , daar kan je moeilijk tegen op: dat is geschiedenis! Als artiest kijk ik steeds naar de verdere horizonten. Soms denk ik dan wel eens , damn´ we hebben hier een fijne nieuwe song die kwalitatief niet moet onderdoen voor songs vanuit de periode met TNJ. Soms is dat wel wat frustrerend maar je moet daarmee leren omgaan, De impact van The ´Neon Judgement was dan ook erg groot en ook en het waren andere tijden.

Het is wel zo dat jullie, en ook Front 242 het aanvankelijk moeilijk hadden om in eigen land door te breken, klopt dat? Waarom is de Belg toch zo sceptisch over eigen kweek?
Dat klopt ja. Met The Neon Judgement werden we pas in het Belgisch muzikale collectief opgenomen toen bleek dat 4Mafu Cage4 (album, 1986) in het buitenland vlotjes werd opgepikt, We begonnen toen ook internationaal te toeren. Pas vanaf toen is de Belgische muziekpers en zijn de radiostations wakker beginnen geworden. Ze moesten het blijkbaar van iemand buiten eigen land horen vertellen dat het goed was... Misschien is het uit gebrek aan zelfvertrouwen of zijn we te timide?

Er is zelfs een muur merkbaar tussen Vlaanderen en Wallonië heb ik vaak de indruk… maar toch zijn jullie in beide landsdelen doorgebroken
Ja dat was zo , en dat is waarschijnlijk nog steeds zo, De gespletenheid van België. Maar de toegang tot Wallonië werd ons dan ook weer gemakkelijker gemaakt omdat men te weten kwam dat we veel in het buitenland speelden, en dat opent deuren … , dus ook bij de Waalse landgenoten.

Zitten er nog andere projecten aan te komen naast DD Sanchez?
Ja toch wel . Ik ben net klaar met een nieuwe EP onder DDDJMX , mijn project met JeanMarie Aerts (JMX). De 4 track EP release zal voor volgend jaar zijn, Ook voor volgend voor jaar komt er een Dirk Da Davo “Retrospective” vinyl LP uit met een overzicht van DDD opnames startende in 1987 tot heden. Dus ook o.a. DD Sanchez , DDDJMX en NEON ELECTRONICS zijn daar op aanwezig, Last but not least : er komt een EP re release van The Neon Judgement. Een soort greatest hits TNJ, een 5 track EP. Dus het voorjaar van 2023 kondigt zich alvast mooi aan. .

Dirk, ik heb altijd naar jou opgekeken, je bent een van die weinige artiesten die ons land op de kaart hebben gezet tot ver buiten de landsgrenzen heen. Neon Judgement is dood en begraven (of niet?) en nu kom je weer met een interessant project, waar blijf die inspiratie toch vandaan komen?
Goeie vraag ! Ik heb al sinds jongs af aan toch wel een drang om dingen te maken.. Ik heb al wel eens gedacht , waarom een niet iets proberen met schilderen , of wat schrijven , maar het muzikale blijft toch mijn eerste liefde, Het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging. En inspiratie is altijd en overal. Je hoeft maar rondom je heen te kijken , de omgeving te absorberen en de rest komt dan wel vanzelf, eigenlijk.

Zijn er eigenlijk na al die jaren (je hoeft niets meer te bewijzen) nog ambities en doelstellingen?
Een e mail ontvangen van het management vant Quentin Tarentino dat ze graag een van de DD SANCHEZ opnames zouden gebruiken in een QT filmproject . Dat zou nog wel fijn zijn! Misschien moet ik hun zelf eens contacteren! Een neen heb je, en een ja kan je krijgen in het leven !

Ik zal hem eens een mailtje sturen … bedankt voor het fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort

Check ook:
Cities in Dust
https://youtu.be/r-v8lH2ddsU
Vampire State
https://youtu.be/caP7lO2Lb44

Wet Leg - Girlpower met de nodige uppercuts!

Wet Leg, de band rond het springerige duo Hester Chambers en Rhian Teasdale, die in 2021 een grote hit scoorden, “Chaise Longue”, is op korte tijd uitgegroeid tot een ware hype. Na het uitbrengen van een paar singles nam de band in april 2022 hun debuut op. Deze schijf werd overal zeer goed ontvangen.
Wij zagen ze al live op Les Nuits Botanique eerder dit jaar. We bleven toen helaas lichtjes op onze honger zitten. "We zagen dus vooral een band met een zeker potentieel, maar compleet bevestigden ze nog niet . Met wat humor vingen ze het goed op, relativering is hen niet vreemd." , schreven we; het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen. 
Tijdens de najaarse clubtour waren ze o.m. in Lille, Aéronef, lees gerust hier .

In een compleet uitverkochte Trix bracht Wet Leg een veel te korte set van amper een uur, ze tekenden alvast voor ‘girlpower met de nodige uppercuts’!

Ook bij de openingsact  Coach Party (****) hadden we die  girlpower. De band moest inspanningen leveren om het publiek te overtuigen; ondanks de beweeglijke frontvrouw, die het publiek direct betrekt bij hun materiaal, zijn de reacties eerder apathisch.
Coach Party drukt vervolgens het gaspedaal compleet in en de registers worden volledig open getrokken, met als gevolg een verschroeiende, wervelende finale.
Voor hun niet aflatende werkethiek geven we Coach Party dat ietsje meer. Verdiend!

Wet Leg (****) is gegroeid. Er is wellicht nog steeds een zekere bedeesdheid, waar niets mis mee is, maar de band staat toch meer zelfverzekerd op het podium. Een zeer spraakzame Hester maakt samen met haar bandleden grappen en grollen, tot hilariteit van de fans. Ze spreekt haar publiek voortdurend aan en ontpopt zich naast een zangeres, met een heel hoog, sterk stembereik, meer en meer tot een charismatische klasse entertainer.
Het duo Hester en Rian trekt uiteraard, met hun danspasjes en gezapige manier van spelen, de aandacht naar zich toe. De muzikanten, ja, er zijn ook mannen in deze band, krijgen evenzeer ademruimte. Wet Leg is stapsgewijs uitgegroeid tot een sterk geoliede machine waar iedereen dezelfde kant uitkijkt .
De set werd bijzonder vuurkrachtig ingezet met “Being In Love” en “Wet Dream”. Direct werd het publiek bij de lurven gegrepen. Het aanstekelijke “Ur Mum” hield ons bij de leest.
Soms gaat het zelfs de wat meer ingetogen kant uit. Maar de rode draad zijn de lekkere gitaarriedels, met die girlpower die ons doet terugdenken aan bands uit de jaren '90.

Met een verschroeiende “Chaise Longue” wordt de set definitief afgesloten. Spijtig genoeg ontbrak een bis, maar goed, Wet Leg staat er nu als band en werd enthousiast onthaald.

Setlist: Being in Love //Wet Dream //Convincing //Supermarket //It's a Shame //Obvious //Oh No //I Want to Be Abducted (by a UFO) //Ur Mum //I Don't Wanna Go Out //Too Late Now //Angelica //Chaise Longue

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
wet leg
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4462-wet-leg-04-11-2022.html?Itemid=0
coach party
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4466-coach-party-04-11-2022.html?Itemid=0

Organisatie: Trix, Antwerpen

''Alma opent een hele nieuwe deur voor pianist Yaron Herman. Na tien albums lanceert hij zichzelf in het luchtledige en biedt hij ons voor het eerst een volledig geïmproviseerd oeuvre aan, dat tegelijk een onthutsende momentopname van het heden en een rijke spiegel van zijn verleden is.'' … Op een ingetogen, begeesterde wijze horen we een mooi klankentapijt, die rust brengen in ons jachtig leven.
“Playground” en “Tone Field” intrigeren door mans pianospel; hij keert terug naar het rustgevende en het gemoedelijke om de jachtigheid op het achterplan te duwen en het verdriet een plaats te geven.
Soms is de sound in een verstilde sfeer, maar er is ook de groovy jazz, met o.m. het opzwepend mooie “Round Blue” of het aanstekelijke “Après un Rêve”. Verder zijn “How Dares a star” , “Rebird” en  het afsluitende “Song without words” meer dan de moeite.

‘Alma' is een gevarieerde, kleurrijke plaat van 17 nummers. Hij speelt in op het buikgevoel, prikkelt de fantasie en raakt ons persoonlijk.

Tracklist: Forever Unfolding - Cards- Rituel – Magnolia - Little Melody - Tone Field - Here And Now - Ode To Nearness - Round Blue - Silver Lining - All The Things You Are - Yesh Li Sikuy – Playground - Après Un Rêve - How Dares A Star (Eich Ze Shekochav) – Rebirth - Song Without Words

De Belgische melodieuze Slaughter The Giant is al van 2018 bezig en bracht eerder een zeer goed ontvangen EP uit in eigen beheer. Ze hebben live hun stempel gedrukt op de Belgische underground binnen de death metal scene.
Tijd voor een debuut album na al die Jaren … Inderdaad, de ambitieuze band klopte aan bij het Nederlandse label Hammerheart Records. 'Depravity' is het resultaat. Gevolg: schitterende plaat!
Een aangrijpend,  emotioneel beladen “Depravity” opent. Meteen zijn we overtuigd van de sound in het genre, door het sterke samenspel van de muzikanten, alsook de demonische vocals van de imposante frontman. Wat een uitstraling trouwens ook.
“World To come” is een echte mokerslag vuil, hard, meedogenloos. Het bijzonder duivelse “Ritual Abuse” overtuigt het meest, door het rituele en occulte; de fantasie wordt geprikkeld. Verder klinkt “The Undead” sterk door het melodieus klankentapijt, de verschroeiende riffs en de vocals, die je complete wegblazen. Het afsluitende “Dark Days” klinkt donker en indrukwekkend.
Slaughter The Giant slaagt in een energieke wall of sound, een ondoordringbare muur. Dit is een pareltje binnen het genre van de death metal.

Optrden? Op 12 november stelt Slaugther the Giant 'Depravity' voor in Rock Café Hell in Diest, https://www.facebook.com/events/1108304500100719  . Check hen!

Tracklist: Depravity - World To Come - Compliance - Co-ed Butcher - Ritual Abuse - Ecological Collapse - The Undead - Dark Days

Esther Lybeert en Maarten Flamand zijn de motor van The Antler King. Ze waagden hun eerste stappen met de muzikale roadmovie 'Send all your horses'. Het duo is erg goed op elkaar ingespeeld . Sing/songwriting van dromerige semi-akoestische parels en zware orkestraties . Een wisselwerking  in intimiteit, sfeervolle arrangementen, harmonieën en meerstemmigheid. Doorheen de jaren is de sound veranderd, maar steeds bleef de basis overeind.
Met 'Dances' brengt The Antler King wellicht zijn meest kleurrijke plaat uit, en dit na een periode die verre van kleurrijk was voor de band…
Op “Bolero” voel je weemoed en uitbundigheid. “Dances” moet een antwoord bieden op de meest donkere gedachten, best te doen door zoveel mogelijk positieve energie uit te stralen.
Het duo vult elkander aan, ze gaan op het buikgevoel af en dat zorgt voor een emotionele trip van vreugde en verdriet. Luister maar naar het pakkende mooie “We Are Dancing”, de vocals van Esther bezorgt je koude rillingen, en er is het ritmisch, zachtmoedig getokkel. Of verderop het lichtvoetige, aanstekelijke “Cha cha bird'”.
Magische schoonheid is de rode draad. Het tekent de variatie van sfeer, ontroering en groove.

Tracklist: Bolero (4:55) - Swing448 (4:23) - Foxtrot (3:58) - We Are Dancing (3:16) - Trip the Light Fantastic (1:38) - Cha Cha Bird (4:03) - Pavement Polka (5:54) - Pet Waltz (4:29) - Slow (4:08)

Monolithe Noir, een trio, brengt een mengelmoes aan stijlen die vooral een hypnotiserende impact hebben alsook inwerken op de dansspieren. Opgelet bonkende beats hoef je niet te verwachten. Antoine Pasqualini heeft een rits rockbands doorlopen en trok de kaart van ambitieuzere en conceptuelere projecten (met name Arch Woodmann, die drie albums uitbracht); hij stelt zijn expansieve muzikaliteit in dienst van Monolithe Noir nu. Antoine's muziek is wat onvoorspelbaar.
Vierenveertig minuten lang neemt Monolithe Noir je mee naar een bevreemdend mooie wereld, met een donker kantje; er is echter een lichtje aan het einde van de tunnel, waarbij je niet verzandt in een duistere brij van depressie. Kortom, licht en duister worden tot kunstvorm verheven.
Er is ook een filmisch kader, een beeldvorming die zorgt dat het de perfecte muziek is voor films of TV series. 'Rin' biedt vreugde én pijn, terugblikkend en vooruitkijkend in het leven.
Het totaalplaatje van de plaat telt. Het klinkt avontuurlijk. Er zijn tal van onverwachte wendingen, die ons weten te verrassen. Op die manier zijn we uitermate geboeid en is dit een bijzonder kunstwerkje om te koesteren
 
Tracklist: Balafenn 05:35 Finvus 04:40 La Source 03:22 Brik 04:27 Morse 04:08 Askre 03:54 Rin 03:40 Barra Bouge 04:57 Landmaerck 05:56 Viellism 02:39

Elektronica
Rin
Monolithe Noir

La Chiesa dei Fiori is een 'chapel'  opgericht in 2021, met drie muzikanten uit ons collectief (Notre Dame de la Colline, Peignoir Tapis & Steeve). ‘Amorevolezza’ werd afgelopen zomer opgenomen in Studioblanche (Leyr, Frankrijk), en gemasterd door Biduloscope, en komt op de markt via Wild Bless You! Records.
Deze EP bevat drie songs van intense warmte, door een eenvoudig klankentapijt. “Edellöwe” brengt je meteen in de juiste sfeer, het brengt een zekere gemoedsrust binnen een zachtmoedig kader. “Artischockenherz” heft een iets donkere walm, maar hier ook blijft die eenvoudige, gemoedelijke aanpak overeind. “Vergissmeinnicht” laat de oerkracht van de stilte horen en zien, je voelt de stilte krachtig klinken, wat een bijzondere gewaarwording is.
In die circa elf minuten krijg je het variërende muzikaal kader te horen van het project La Chiesa Dei Fiori.  Met enkele visuele effecten moet dit op het podium zorgen voor een totaalbeleving. Even de harde realiteit vergeten en binnen stappen in een magische wereld van eenvoud.

Dream pop/ambient
Amorevolezza EP
La Chiesa Dei Fiori

Tracklist: Edellöwe 03:22 Artischockenherz 04:29 Vergissemeinnicht 03:21
https://www.youtube.com2/watch?v=AOaEpEYnZ8U

‘Unwanted’ is het derde studioalbum van de Engelse rockband Pale Waves. De plaat werd geproduceerd door Zakk Cervini en opgenomen in Los Angeles. Het is een gemoedelijke, frisse, zomerse plaat , weliswaar met een donker randje, die op de dansspieren durft in te werken .
Na een dipje van hun moeilijke tweede 'Who Am I' is de band er terug bij met 'Unwanted' , die lichtvoetigheid, intimiteit en extravertie samenbrengt, met een vleugje duisternis.
“Lies” is een lekkere uptempo song. “Unwanted”, “The hard way” en “Jealousy” klinken meeslepend, emotievol en zitten dus muzikaal in het verlengde; ondanks de donkerte die doorheen die nummers schuilt. Doel is kracht te putten uit hun materiaal, positieve energie dus. om de problemen aan te pakken en door te zetten. Ook knappe songs als “Without you”, “Reasons to live” en het afsluitende “So sick (of missing you) ondersteunen dit aspect.
'Unwanted' is een geslaagde return.

Tracklist: Lies 02:51 - Unwanted 02:56 - The hard way 03:26 -Jealousy 03:13v -Alone 03:14 - Clean 02:53 - Without You 03:41 - Only Problem 03:03 -You're so vain 02:43 - Reasons to live 02:47 - Numb 02:47 - Act my age 02:54 - So Sick (of missing you) 02:57

 Gert, o.m. bekend onder Gert Kleinpunk, bracht in 2016 zijn debuut 'Ongepast Vrolijk ' uit. Toen al bracht jij onder verschillende namen werkjes uit.
In 2018 was er de EP 'Niets Meer, Niets Minder'. In 2020 verscheen 'Het Lijkt Wel Vrede', waar hij zijn ongezouten mening geeft.
De recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77904-het-lijkt-wel-vrede-ep.html
De man heeft niet stil gezeten, want nu is er 'Alles is nog niet verloren', ondanks de positieve titel, horen we de maatschappijkritische ondertoon.  Dit gebeurt met de nodige humor zoals op “Blijven lachen”.
De songs hebben een folklore/punk tune. Tekstueel wil hij ons doen nadenken over ons patroon van 'werken , eten , slapen, drinken en … doodgaan na een tijdje'. Ook ‘eens uit de bocht durven gaan, daar is niets mis mee, toch?’, moet kunnen.
De coronatijden waren uiteraard een inspiratiebron voor Gert, het heeft de minder goede kantjes van de mensheid naar boven gebracht. Hij kaart het aan.
Hij laat zich omringen door muzikanten die de folkse sfeer hoog houden; de songs leven en geven ons energie om er steeds tegenaan te gaan; niet voor niks is er het nummer “Dus, daarom”.
Gert Kleinpunk is iemand die ons wil wakker schudden in deze maatschappij, een man van op de barricades . Hij geeft het weer in een rits songs die ons meer dan voldoende hebben overtuigd.

Tracklist: Stop Deze Wereld 02:18 Blijven Lachen 02:17 Solidariteit 02:20 Wees Welkom Klassenstrijd 01:09 In Slaap Gevallen 02:27 Volbloed Kapitalist 02:56 Crisis Betalen 02:36 Dolle Pret 01:46 Gestopt Met Alcohol 02:30 Alles Is Nog Niet Verloren 02:28 Normaal 02:18 Zomer Van De Vrijheid 02:06 Recht Op Roes 02:45 Waar Komen Ze Vandaan 02:40 Politie = Pollutie 03:08 Tous Ensemble Nondedju 01:49 Nestbevuilers 01:43 Dus Daarom 02:26

Punk/Kleinkunst
Alles is nog niet verloren
Gert Kleinpunk

Desertfest 2022 - Een boeiende dag van stoner en doom …
Desertfest 2022
VIERNULVIER
Gent
2022-10-30
Erik Vandamme

Naast Londen, Berlijn en Antwerpen gaat er sinds 2021 ook een editie van het vermaarde Desertfest door in Gent, in VIERNULVIER, drie podia, verspreid over de grote zaal, namelijk Desert stage, theaterzaal (die omgetoverd is tot een intieme omgeving op het podium) - Vulture Stage en de zaal bovenaan, Cayon Stage. De benen worden hier aangesproken, veel trappen dus, maar gelukkig was er ook een lift die je naar de vierde verdieping bracht … Het enige minpunt aan die verschillende podia is dat je door de overlappingen niet alles kunt zien, tenzij je uiteraard van het ene naar het andere holt, en maar een deel van een concert ziet, en het andere deels mist …Wij kozen het volledige plaatje, waardoor we helaas ook keuzes moesten maken en enkele concerten moesten  'skippen'.

We starten de dag met een bijzonder griezelig optreden van Ggu:II (****), afkomstig uit Tilburg . De band brengt een brij aan zware doom, gedrenkt in duivelse ritmiek. Enige interactie met het publiek was er nauwelijks, maar de logge, hypnotiserende sounds en vocals zorgen ervoor dat je wordt meegezogen naar de meest donkere gedachten in je onderbewustzijn. Confronterend. Een intense start van het festival.

Op de Cayon Stage doet The Devil and The Almighty Blues (****) iets gelijkaardigs. De band speelt stoner en doom, iets minder zwaar, maar een intense sound van trage, verschroeiende gitaarriffs, bedwelmend, massief van aard, die tot uitbarsting konden komen, waarin het donkere geluid van Black Sabbath samengaat met bluesrock. We herkennen zelfs Pink Floyd, wat de veelzijdigheid van deze bijzondere band onderschrijft. 

"De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band" , schreven we over het optreden van Pallbearer (****) op Desertfest in de Trix, Antwerpen.
De band speelde nu in de grote zaal van VIERNULVIER. Ook nu weer viel de combinatie op van aanstekelijkheid en intense duisternis op, een strijd tussen donker en licht. Alleen hadden we het gevoel dat de band het wat moeilijk had om het publiek voor zich te winnen, maar ze bleven wel strak en stevig spelen, wat sierde. Knap.

Regarde Les Hommes Tomber (*****) speelt black metal, maar dan niet snel , gedreven maar eerder traag, intens, door lang uitgesponnen riffs en opbouwende lagen . Een pulserende sound, de hel , waanzin nabij. De vervaarlijk molenwieken frontman acteert en heeft een onaardse stem. Een demonisch klankentapijt wordt gecreëerd. Indrukwekkend!

De meest pure doom werd later op de avond gebracht door het afsluitende Candlemass, maar ook Monolord (****) overweldigt door hun mooie doom; een sound die eerder aanvoelt als een deken tegen donkere gedachtenkronkels. Monolord biedt een aanstekelijk geheel, die de duisternis en de waanzin wat deugdzamer maakt.

Ook Irist (***1/2) zagen we optreden op Desertfest in Trix. We schreven daarover: ''Irist doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!"
Er stond weinig publiek voor het podium, de band speelde bijna gelijktijdig met de kleppers van Celeste. Maar dat liet Irist niet aan zijn hart komen en dus zetten ze een set neer alsof ze stonden op te treden voor een laaiende menigte. Ook nu weer zijn er de imposante vocals van Rodrigo Carvalha.We werden lekker muzikaal door elkaar geschud.

Een absoluut hoogtepunt op de Deserteditie in Antwerpen was Elder (****) De band haalde ook in VIERNULVIER de ‘doom’ sloophamer boven, en ging als een wervelstorm tekeer op dat podium van de Desert stage, met hun bijzondere strakke set. Het gaspedaal werd continu ingedrukt. Weinig of geen interactie hier, Elder liet vooral de muziek voor zich spreken. waardoor je verweesd achterbleef.

Wyatt E. (*****) was eerder de vreemde eend in de bijt … hij maakt gebruik van elektronica en verschroeiende drones. De gesluierde bandleden voerden ons weg naar het Midden Oosten, ook die muziek waaide over ons heen. Hun sound wordt doorkruist met koude, donkere klanken, die de fantasie voortdurend prikkelen. Wat een intense gewaarwording creëert hij van een spookachtige waar donker en licht  elkaar bestrijden .

Orange Goblin (****)  wordt samen met Cathedral beschouwd als een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. In Gent bevestigden ze. De gitaarriedels en de drumsalvo's vlogen om ons heen. De bijzondere, letterlijk zelfs, verschijning van de spraakzame frontman, molenwiekend met zijn armen, trekt de meeste aandacht naar zich toe. Zijn bulderende stem gaat door merg en been. Orange Goblin speelt stonerrock en integreert pijn, smart met een feestelijk stemming.

Wat een contrast met de donkere, mysterieuze en angstaanjagende verschijning van Coven (***1/2) die zorgde voor een fantasieprikkelende totaalbeleving. Het occultisme binnen de set, vooral visueel dan, bezorgt ons rillingen. Puur muzikaal kregen we echter een luide, monotone brij die ons niet volledig kon bekoren.
Maar het visuele en de show op het podium bleek dus een meerwaarde; je werd meegezogen naar die waanzin wekkende wereld van pure kwaadaardigheid, de meest gruwelijke beelden komen voor de voor geest, waardoor Coven in zijn opzet is geslaagd.

Het was vooral uitzien naar de hoofd act op de Desert stage Candlemass (*****) . De band is al sinds de jaren '80 actief, en uitgegroeid tot een ware Doom legende. Doorheen de jaren waren veel personeelswissels en strubbelingen, maar nu staat Candlemass weer als een huis. De legendarische band brengt binnenkort zelfs een nieuwe plaat uit 'Sweet Evil Sun', helemaal in de traditie van die typische doom waar ze zo groot zijn door geworden. Dat zet de band trouwens ook live in de verf, met een strak, aanstekelijk geluid. De riffs zijn verschroeiend en de drummer mept erop los. De beminnelijke frontman heeft een heldere stem, is een groots entertainer en omarmt voortdurend zijn publiek.
Candlemass heeft duidelijk zijn nieuwe adem gevonden op plaat maar ook op het podium. Hier heerst het spelplezier van een stel jonge wolven, die de liefhebber van het genre sterk overtuigen.

Hoe kun je een typische stoner/doom dagje het best afsluiten? … Met de grootmeester van Heavy Doom metal, Black Sabbath?!, helaas waren deze laatste niet beschikbaar … Hier werd Pink Room (****1/2) opgetrommeld. Het Gents trio vertoeft in het wereldje van noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath.
Het valt ons trouwens op hoe tijdloos songs “Paranoid”, “War Pigs”, “Iron Man” en “Hand of Doom” toch zijn. Enkele gast vocalisten zijn van de partij , de ene wat meer overtuigender dan de andere …De nummers worden energiek gebracht ,  elke song brul je uitbundig mee, alsof de geest van Ozzy & Co daar ook ergens rond waaide.
Naast een subliem gebrachte “Iron Man” was “Planet Caravan” fantastisch, ingekleed met een hemelse vibrafoonsolo. Pink Room bracht de klassieker “Paranoid” met enorm respect voor het origineel; ze voegden er iets eigenzinnigs aan toe.

De set was het perfecte sluitstuk van een bijzonder boeiende dag van stoner en doom …  

Organisatie: Desertfest (Belgium)