Mauger - Een meer persoonlijke plaat omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben

Muziek die de oren streelt en het hart een sprongetje doet maken. Dat is MAUGER, het geesteskind van zanger/gitarist Mauger Mortier, een nine-to-fiver met een steady job in het bedrijfsleven, die tijdens saaie meetings weleens stiekem flarden tekst noteert. Aanvankelijk deed MAUGER zijn ding als singer-songwriter, maar met Jan Duthoy en Jakob Nachtergaele - tien jaar dienst bij Absynthe Minded - en Matthias Debusschere (ex-Sioen) vond hij gelijkgestemde zielen. Less is more bij MAUGER. De vier brengen hun uitgepuurde indiepop zonder franjes, met eenvoudige maar rake arrangementen. Het debuut ‘Sunday Competition’ uitgebracht in 2019, werd overal goed ontvangen. Nu in oktober komt de tweede plaat op de markt ‘SHINY’, we polsen bij Mauger naar de verwachtingen, de toekomstplannen en de moeilijke tweede…

Hoe is alles begonnen, wie en wat zijn je grote inspiratiebronnen?
Ik ben afkomstig uit Oostende, ben daar opgegroeid en heb ook daar muziek beleefd en leren kennen als het ware. In mijn studententijd heb ik wat bezig geweest met muziek, links en rechts ook wat bandjes opgericht. Na een tijdje had ik iets van ‘met muziek ga ik niet echt iets kunnen doen’ ik ben dan maar een gewone job beginnen doen, maar had wel wat materiaal liggen. Ik had ondertussen een nieuwe vrouw leren kennen, en die stimuleerde me om daar toch iets mee te doen. ze heeft een kennis die in Costa Rica een eigen studio heeft , die me geholpen heeft om dat materiaal ook op plaat te zetten. Bleek dat mensen die nummers wel mooi vonden. Door die ervaring is ook de goesting om volop muziek te schrijven terug naar boven gekomen . Ondertussen heb ik ook gelijkgezinden gevonden die me wilden bijstaan, zoals Jan Duthoy en Jacob Nachtergale. En uiteindelijk ook Matthias Debusschere. Ik ben daar verder beginnen op doorborduren, waarna ik dus in 2019 mijn debuut heb uitgebracht.. een samenloop van toevalligheden, dus , die er hebben voor gezorgd  dat de bal pas echt aan het rollen is  gegaan.

Ik heb ‘SHINY’ al een eerste luisterbeurt gegeven en ben onder de indruk van de ingetogenheid, die me niet in slaap wiegt maar wel rustgevend is e invloed heeft op het gemoed. Dat was ook al een beetje het concept op de eerste plaat, dacht ik, wat is er nu anders dan?
Bij die eerste plaat draaide het vooral rond ideeën van vroeger. Terwijl de tweede plaat draait rond hoe we met diezelfde ideeën iets kunnen doen . Een mooie tijd samen  beleven, en dat in het momentenboek optekenen is een rode draad doorheen dit tweede album. De sfeer was trouwens ook meer organisch en ongedwongen dan bij de eerste plaat. De tweede plaat is meer verbonden met het leven dat ik nu aan het beleven ben, veel losser en onbedwongen dus. Kortom: Het ging toen meer over herinneringen over een ver verleden, terwijl het bij SHINY meer draait rond vandaag en waar ik nu mee bezig ben. Laat het ons daarbij houden.

Kunnen we stellen dat SHINY een meer persoonlijkere plaat is geworden?
Een meer persoonlijkere zou je inderdaad wel kunnen stellen, omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben. In die richting bekeken is het zeker en vast een meer persoonlijke plaat geworden. Ook mezelf in vraag stellen, en daardoor kwetsbaar opstellen speelt een belangrijke rol op deze nieuwe plaat.

Geef je door je zo op te stellen niet teveel van jezelf prijs, of zit je daar niet mee? Je weet dat het bij sommige mensen kan zorgen voor minder leuke reacties (kijk maar naar BV’s die soms ronduit walgelijke reacties krijgen op sociale media doordat ze zich volledig open stellen naar hun fans en de media) . Ben je daar niet bang van?
Ik denk dat dit mag, jezelf open stellen voor anderen. Het is ook therapeutisch, naar jezelf toe, goed dat je dat kunt doen. Omdat je zo de dingen naar boven brengt waar je mee worstelt bijvoorbeeld, en die gevoelens zo kan uiten. De meeste muziek wordt trouwens altijd geschreven vanuit iets waar je mee worstelt of mee bezig bent, door dat op tafel te leggen helpt het om met een bepaald gemis dat je voelt, om te gaan. dus nee ik ben daar niet bang van om mezelf open te stellen, integendeel.

Wat ik ook zo mooi vind, is de verbinding tussen vreugde en weemoedigheid,  je kwetsbaar opstellen maar ook heel sterk op de dansspieren inwerken.  Een heel gevarieerde aanpak, maar ook soms dat ‘rock gehalte’ dat naar boven komt. Een mooi voorbeeld van die is “Nr 79” een lekker uptempo song, beetje rock gehalte dus , is dat een richting die je toekomstgericht meer zou willen uitgaan? Los van het melancholische?
Rock muziek is sowieso iets dat de richting van mijn eigen muzikale smaken uitgaat,. We houden trouwens binnen de band allemaal van zowel zachte muziek als hardere rock, dus ergens logisch dat het erin wordt verwerkt. Ik hou van artiesten als Neil Young die dit ook doen, er mag wat dynamiek tussen zitten links en recht , dat variëren maakt het net leuk.

Ik hoor ook een snuifje The Beatles in sommige songs, of die een inspiratiebron zijn hoef ik niet te vragen.. maar is dat een richting die je wil uitgaan naar de toekomst toe
Als je op zoek gaat naar bepaalde referenties dan bots je sowieso op muziek van vroeger, ook de muziek van The Beatles hoort daar logischerwijs bij, dus ja zeker een inspiratiebron, zonder meer..

Doorgaans wordt de lat na een schitterend debuut bij pers, fans en zo heel hoog gelegd ‘de moeilijke tweede’ noemen sommige artiesten het. Hoe sta je daar zelf tegenover, ligt de druk hoger of hoe zie je dat zelf?
Zeker in het begin , toen was alles een beetje te star en gefixeerd op een bepaald beeld van wat het zou moeten zijn. Daardoor gaat de speelsheid en spontaniteit wat verloren, net doordat je het toch een beetje anders wil proberen doen dan op die eerste. Het is dus een heel proces geweest om dat los te leren laten, we hadden nummers gemixt waar bijvoorbeeld niets mee werd gedaan. We zijn ons beginnen focussen op andere nummers, waardoor gaandeweg alles wat los is beginnen komen.  Die uiteindelijke spontaniteit is er wel gekomen, waardoor we het gewoon maar laten zijn, wat het is als het ware..

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen van deze nieuwe schijf? Waar hoop je op om het zo te zeggen…
Harten breken. Nee, ik probeer zo weinig mogelijk daarmee bezig te zijn, dat is ook een onderdeel van dat los laten. Als je daar teveel mee bezig bent met jezelf hoge verwachtingen opleggen, loopt het sowieso al fout. ik zie wel wat er op mij afkomt of net niet. Wat ik wel hoop is die continuïteit te  kunnen opzoeken, en mensen die je volgen niet ontgoocheld zullen zijn in deze nieuwe plaat, dat is dan wel belangrijk. En meteen zou het leuk zijn om met een derde plaat af te komen, daarop volgende.

In eerste instantie zou je kunnen stellen, dat er veel singer-songwriters zijn die in diezelfde richting denken. Ik was direct mee in 2019, deze plaat overtuigt me ook. Ik ben dus fan ? . Hoe kun je de andereen overtuigen? Wat maakt MAUGER uniek waardoor ik jullie per se zou moeten uitchecken
Dat is een goede vraag, maar wat maakt bijvoorbeeld een band als The Beatles uniek? Dat is een vraag die sowieso moeilijk te beantwoorden is. Ik denk dat het in deze tijden onmogelijk is om ‘uniek’ te zijn, maar wat mijn muziek betreft? Als je het even niet meer weet, en op zoek bent naar antwoorden op de vraag ‘wat ben ik hier eigenlijk allemaal aan het doen met mijn leven’ dan kun je dat in mijn muziek het antwoord misschien wel terugvinden, dat is misschien een antwoord op deze vraag. Maar uniek zijn is in deze tijden dus heel moeilijk, tot onmogelijk.

‘Een leidraad voor mensen die zoekende zijn dus’? lijkt me een mooi statement… De coronatijden liggen (min of meer) achter ons.  Hoe heb je als artiest deze tijden doorstaan, was het een inspiratiebron voor nieuwe songs bijvoorbeeld?
Die periode is zeker een inspiratie geweest, omdat daardoor ook die vraag naar boven is gekomen ‘wat ben ik hier nu allemaal aan het doen’. het contact in die periode met mijn familie en gezin, heeft me zo versterkt in de persoon die ik al was, dat je al jarenlang in datzelfde straatje zit van in je auto stappen, naar je werk rijden en dergelijke meer, diezelfde routine dag in, dag uit werd door die corona periode bruusk onderbroken waardoor je meer geconfronteerd wordt met jezelf, en je die vraag letterlijk gaat stellen ‘wat ben ik hier nu echt allemaal aan het doen met mijn leven’, dus ja…. Dat is waar SHINY ook voor staat, iets dat glimt en er zeer mooi uitziet, maar ook een ander kantje aan vasthangt. De meeste liedjes gaan over de confrontatie met jezelf, over dat je mensen die je graag ziet niet altijd kan bieden wat ze verdienen, omdat je net verplichtingen hebt die je moet doen … Die coronatijden hebben de andere kant van de medaille laten zien, waardoor ik daar dieper ben over beginnen nadenken. Of als je met een bepaalde rugzak zit, of iets waar je al lang mee bezig bent. Dat zit allemaal verwerkt in deze plaat, en is dus ook deels verbonden met die coronatijden, deze periode was dus zeker een inspiratie om dat allemaal in songs te gieten

Wat zijn de verdere toekomstplannen? Voorlopig zijn er al enkele live optredens gepland heb ik gezien…
Er liggen ondertussen al een zestal concerten vast dacht ik, en er komen er zeker nog bij. We zijn wel in gang geschoten wat optredens betreft. Alles was stil gevallen door corona, en nu kunnen we terug volop boeken.

Sommige artiesten en organisatoren hebben het net moeilijk om hun kaarten verkocht te krijgen, omdat mensen nog steeds tickets liggen hebben van uitgestelde concerten en er (deels door de slechte tijden waarin we leven) geen nieuwe meer bijkopen; ondervind ook jij daar hinder van?
Er is gewoon niet altijd plaats, omdat die agenda’s opgevuld zijn met concerten die waren uitgesteld. Dus voorlopig stelt dit probleem zich wel. Ik vind het leuk om muziek te spelen voor mensen die daarvoor willen komen, om de  plaat live voor te kunnen stellen,. In die optiek vind ik het helemaal niet erg om in oktober een album uit te brengen, en pas in februari die echt live te kunnen voorstellen, omdat de mensen dan de songs al wat hebben leren kennen en echt komen om die live te horen.

Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, wat zijn je ambities?
Een echt doel op zich niet, het zou leuk zijn moest mijn muziek iets maatschappelijk kunnen teweeg brengen, waardoor mensen warmer met elkaar leren omgaan of zo.. puur muzikaal wil ik gewoon een derde album uitbrengen,  Gewoon het blijven creëren is één van de leukste dingen die er zijn, en dit kunnen blijven doen voor lange tijd, dat is eveneens een doel op zich. In die optie kan ik alle richtingen uitgaan, misschien kom ik ooit wel met een techno album voor de pinken, wie weet.

Een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden in het clubcircuit (AB, De Casino, TRIX en die dingen) wat geniet je voorkeur? En waarom?
Als ge het Sportpaleis kunt uitverkopen, kun je die andere sowieso uitverkopen (haha). Nee, mijn ambitie is vooral platen blijven uitbrengen die mensen raken, of dat tien zijn of duizend speelt daarbij geen enkele rol. De maximale impact hebben op die bepaalde persoon die door mijn verhalen persoonlijk is geraakt, daar draait het vooral om. Of dat in die optiek tien of duizend mensen zijn? Ik hoop ze allemaal te kunnen bereiken. In welke zaal dat is speelt dan geen rol. De impact op mensen is belangrijker, dan het aantal dat staat te kijken. Live spelen is sowieso is het hoogste dat je kunt bereiken. Proberen iets te kunnen vertellen, daar draait het vooral om…

De impact kunnen hebben op iemand, dan is je doel bereikt … Een mooie ingesteldheid om dit interview mee af te sluiten…
Dat is inderdaad het punt waar ik naartoe wil werken, dat die bepaalde persoon in mijn muziek een connectie voel met zijn eigen leven.

blackwave. - Grenzen aftasten en verleggen in het hippopgenre

Het Antwerpse hiphop duo blackwave. (****) is uitgegroeid tot een fenomeen in ons landje en in het buitenland. Sinds het begin in 2016, bewees deze band een vrij unieke sound te creëren binnen de hippop. De groove werkt aanstekelijk op de dansspieren .Ze hebben enkele opmerkelijke hits uit en onlangs kwam ' No Sleep in LA' uit. In een overvolle AB tast blackwave. de grenzen af in het genre . Sjiek!

Het duo Valéry Atohoun en Willem Ardui weten door hun charisma en talent de aandacht naar zich toe trekken. Het totaalplaatje zorgt voor een unieke magie. De blazersectie geeft een warme, groovy jazz tune en de backing vocalisten zijn een enorme meerwaarde.
De instrumentatie klinkt overtuigend .Valéry en Willem geven de muzikanten voldoende ruimte en zelf zoeken ze het publiek op; letterlijk zelfs, als ze op een bepaald moment de zaal in twee splitsen en zich een weg banen tot helemaal aan de PA om daar een 'high five' uit te delen aan de geluids-/lichtman. In een oogwenk zijn ze verdwenen in de kolkende massa van dansende lichamen, om weer vooraan het podium te verschijnen.
In de set haalt het duo voldoende clichés aan, van o.m. een wave van handjes in de lucht of mee klappen. Ook de GSM en andere lichtjes worden bovengehaald , een magisch mooi moment dus.
Op de ingetogen momenten legt Ardui zijn ziel bloot, en komt de soulvolle, gevoelige kant van blackwave. naar boven . Het onderstreept hun veelzijdigheid.
blackwave. is geëvolueerd tot een hecht collectief. En de diversiteit in het hippopgenre siert, zeerzeker door de laatst verschenen plaat , die in de spotlight kwam te staan. De klasse komt naar voor in een kleurrijke, variërende en stomende set. Een topavondje hier dus.

Opwarmer Joya Mooi  (***1/2) is een Amsterdamse zangeres met een brede muzikale achtergrond. Ze studeerde als jazz-zangeres af maar in die stijl hoor jazz je hiphop, r&b en haar Zuid-Afrikaanse roots .
 Live zorgt dit voor een warme, zwoele, soulvolle mengelmoes. Het publiek genoot van die aanstekelijke grooves, beklemtoond door haar stem en uitstraling. In de eerder bedwelmende nummers klinkt ze uitermate gevoelig, wat doet denken aan Meskerem Mees, die ook op ingetogen wijze iedereen inpakt. Joya durft de registers iets meer open te trekken.
Alleen een beetje jammer dat de interactie heel beperkt bleef, maar ons diep raken met deze warme performance , deed ze zeerzeker!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

Madrugada - Wat een emotievolle totaalbeleving van sound en visuele effecten

De Noorse band Madrugada (*****) stond in 2007 op het hoogtepunt van zijn kunnen toen het noodlot toesloeg …het plotse overlijden van gitarist Robert Burås op amper 31 jarige leeftijd luidde ook het einde van de band in. Madrugada had ondertussen een lange weg afgelegd, ze lieten na hun afscheidsconcerten in 2008 - dat hen o.a. naar Dour Festival bracht - een grote leegte achter.
In 2019 ging de band plots weer op tour en ondertussen kwam een nieuwe plaat uit 'Chimes at Midnight' . Nu stond Madrugada in een overvolle Ancienne Belgique en we vroegen ons af of de band ons nog steeds zo diep kon raken als die keer op T/W in 2002, ook al twintig jaar geleden…

Dat de band er zin in had, bleek al vanaf de start van het concert. De band speelt gretig en zanger Sivert Høyem heeft z’n kenmerkende melancholische hoge stem, die het geheel typeert. Ze zijn perfect op elkaar afgestemd en maken er een fijne, emotievolle totaalbeleving van. Bij de ene song ging het er wat meer ingetogen aan toe, terwijl op een ander nummer het gaspedaal werd ingeduwd zonder die weemoedige kant uit het oog te verliezen. Sjiek die aanpak!
Het enthousiasme van de fans en de gemoedelijke sfeer die heel de avond overheerste , in combinatie met het op elkaar ingespeeld zijn en het spelplezier, zorgden ervoor dat we werden omver geblazen.
Op de gekende songs ,"The kids on High Street” of “Vocal” kreeg de band de meeste handen op elkaar; ook de songs uit het nieuwe album gingen erin als zoete broodjes. Op die manier werd “Nobody Loves you lik I do” door iedereen mee gezongen. Bovendien kon er soms een grappige kwinkslag vanaf, of ging Sivert zijn publiek letterlijk opzoeken. Evenzeer waren we diep onder de indruk van de al even adembenemende, mooie lichtshow en beelden op het scherm; O.m. komt Sivert op “Blood Shot Adult Commitment” op het podium gekleed in een glitter jas, het licht valt op die jas, en Silvert is net een levende discobal.
Verder in de set schijnt hij met enkel een schijnwerper door de zaal. Soms is de zaal getooid in fel blauw licht , dan weer bloedrood. Het is een duiding dat de visuele effecten minstens een even grote impact hebben.

Wat een emotievolle totaalbeleving van sound en visuele effecten ervaarden we hier in dit (duister) kader.

Check https://www.youtube.com/watch?v=tM2vscbsnb4
Setlist:
Look Away Lucifer - Strange Colour Blue - Majesty - Honey Bee - Black Mambo - Blood Shot Adult Commitment - The Kids Are on High Street - Vocal - Electric - Help Yourself to Me - Nobody Loves You Like I Do - Valley of Deception - Stabat Mater - What's on Your Mind? - The World Could Be Falling Down

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

BUSKERfestival Herent 2022 - Het ultieme huiskamerconcert
BUSKERfestival Herent 2022
GC De Wildeman
Herent
2022-09-30
Erik Vandamme

We citeren: '' Rootstown en GC De Wildeman stellen met veel trots de 2de editie van BUSKERfestival Herent voor. Deze muzikale wandeling trekt doorheen jullie geliefde cultuurcentrum. In kleine groepen trekken jullie op ontdekking doorheen het gemeenschapscentrum. Bij elke tussenstop staat er een muzikant of groep uit de Rootstown-stal klaar om de deelnemers te beroeren met 100% akoestische liedjes.''
Op 30 september weliswaar … Met een optreden op de zolder verdieping, in de 'trouwzaal', en op twee intieme locaties, werd vooral een soort huiskamerconcert sfeer gecreëerd die tot de verbeelding sprak.

Na een korte voorstelling, werden we dus in groepjes rond geleid, en belandden we in een vrij donker en vooral intieme zaal, waar David Newbould (*****) helemaal op zijn eentje als een straatmuzikant akoestisch zijn songs bracht. Dat de man een verhalenverteller is, bewees hij al met zijn album 'Power Up'  - de recensie kun je hier nog eens nalezen . 
Ook tijdens die korte set op BUSKERfestival vertelt hij uitvoerig zijn verhalen in zijn muziek als in de bindteksten op een gezapige, humorvolle en emotioneel beladen wijze. Het zijn persoonlijke ervaringen. Je voelt je als luisteraar sterk verbonden .

In een nog intiemere, warmere omgeving vinden we RUTH (*****) die voor de gelegenheid wordt bijgestaan door een cello speler Daan De Meyer; hij is een enorme meerwaarde. Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere  en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling . Feeëriek, gelukzalig is het, met een zekere gemoedsrust. Ze promoot haar komende EP en speelt er enkele songs uit. Een hemels mooi akoestisch optreden dus.

Er ging ook een optreden door op de iets frissere zolderverdieping met Mirco Gasparrin (*****) . Hij zorgde voor een warme gloed met z’n zwoel banjo/gitaar geluid die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen. De man heeft met zijn project Everyone is Guilty een plaat uit 'A Wolf and a lamb' , maar zat dus nu helemaal alleen op een stoel. Hij vertelt uitvoerig over zijn twee banjo's die hij mee heeft, en zorgt voor een warm klankentapijt. Op die zolderverdieping zorgt Mirco Gasparrin trouwens voor een cultuurschok die de verschillende windstreken met elkaar verbindt, van het Oosten, het Westen tot het Zuiden en het Noorden . Een wereldse totaalbeleving.

Een Chileen, een Amerikaan en een Australiër zaten eens samen op café … Het zou zo het begin kunnen zijn van een leuke mop. Maar het is ook het verhaal rond Yonder Boys (*****) Het trio leerde elkaar kennen in Berlijn, en stelden vast dat ze alle drie verknocht zijn aan bluesgrassmuziek … Van het één kwam het andere, en de heren besloten samen muziek te maken.
De band bestaat uit banjospeler David Stewart Ingleton afkomstig uit Forster, Australië, gitarist Jason Serious stamt uit Baltimore, USA en Tomás Peralta heeft zijn roots in Santiago, Chili en speelt in de band op contrabas, mandoline en banjo. Verschillende culturen zijn met elkaar geconnecteerd, wat zorgt voor een uiteenlopende muziekstijl. Naast de Bluesgrass horen we elementen uit folk, americana en country. De instrumentatie is met die aanstekelijke banjo en harmonieuze samenzang erg overtuigend. Yonder Boys bracht een gevarieerd en bijzonder kleurrijk slot van deze boeiende avondwandeling.
Het ultieme huiskamerconcert gevoel overheerste.

Pics homepag Yonder Boys @Lissens Johan Photography

Organisatie: Rootstown/GC De Wildeman

Pyrefest 2022 - September 2022 - Een wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers
Pyrefest 2022
JH Vizit
Wilrijk
2022-09-23 + 2022-09-24
Erik Vandamme

Pyrefest in Wilrijk heeft kunnen doorzetten na de pandemie en in deze energiecrisis. We waren twee dagen op 23 en 24 september in het gezellige JH Vizit voor een aanbod aan voornamelijk Belgische kleppers die ondertussen een plaatsje hebben ingenomen binnen de metal underground. Het werden twee boeiende dagen van ontdekkingen en bevestigingen, een bonte wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers.

dag 1 - vrijdag 23 september 2022
Voor een handvol fans opende Scarificator (***1/2) met lekkere thrash/death metal. De set kwam vrij traag op gang, maar de aanwezigen gaven hen al vanaf de eerste song een welgemeend applaus, en dat zorgde ervoor dat de band een versnelling hoger ging gaan schakelen. Deze band bestaat uit klasse gitaristen, die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, geruggesteund door een drummer die knetterende mokerslagen uitdeelt.
Wat Scarificator brengt, is wellicht niet vernieuwend, maar je voelt wel dat de band tot veel in staat is. Ze speelden een verschroeiend heet slot, waarbij een kleine mini moshpit ontstond en de gitarist zelfs even van het podium sprong.
Geef deze jongens nog wat tijd in het clubcircuit …

Lekkere old school heavy metal, met een donkere twist daarbovenop, kregen we met Cardinal (***1/2). Vanuit Mechelen put het jonge grut inspiratie uit het repertoire van de Britse heavymetalbands als Judas Priest en Saxon, net bands waarmee we groot zijn geworden. Hun strakke sound krijgt meer pit , biedt adrenalinestoten en raakt niet aan de roots. Een beetje meer variatie had gemogen. Band met groeimogelijkheden.

Speed Queen (*****) heeft een bijzondere charismatische frontman Thomas Kenis. Samen met de band gaat hij er tegenaan, het siert hen. Meteen krijgen we snoeiharde riffs en knetterende drums. Het gaspedaal blijft stevig ingedrukt. Er is meer volk en Thomas port het publiek aan. Op het eind waagt hij zelfs een sprong in de armen van zijn fans.
"Speed Queen is ondertussen geëvolueerd van een doorsnee speed metal bandje, tot een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt.”, schreven we over hun optreden op Evil Or Die Fest in 2018. Ze moeten echt niet onderdoen voor grotere bands. Klasse!

Pure heavy metal/hardrock uit de jaren '80 vind je ook terug bij een band als Wildheart (****) met hun lekker aanstekelijke riffs en drums. Die vroegere ingesteld en muziek tekenen voor een leuk muzikaal feestje. Wildheart heeft een lichtjes uitzinnig publiek nodig, vanavond zagen we het publiek eerder teruggedrongen, dat aan het genieten was. De beweeglijke frontman deed zijn uiterste best en de aanwezigen reageerden redelijk enthousiast. Wildheart verdiende meer door hun onversneden, eerlijke aanpak.

Schizophrenia (****) speelt 'old school' extreme metal! Ze stonden eerder dit jaar in TRIX als voorprogramma van Evil Invaders. Ze hebben de nodige vuurkracht om de boel te doen ontploffen in gelijk welke club. De band had op Pyrefest af te rekenen met een storend achtergrond geluid. Hun old school set overtuigde door de messcherpe riffs , de adrenalinestoten, de drums en de  rauwe vocals.

dag 2 - zaterdag 24 september 2022
Voor het programma op zaterdag hadden we twee podia, de Pyre Stage en de Hermit Stage. Het zorgde voor een totaalbeleving, die de bonte wandeling van donkere straten en gezellige huiskamers mooi onderstreepte. Publiek en band staan gewoon heel dicht bij elkaar. Een interessant concept, dat je o.m. terugvindt in de Music City in Antwerpen, een geliefde locatie voor de doorsnee 'underground' metal liefhebber..

Rechttoe-rechtaan klinkt de melodieuze hardcore formatie Piron (****) uit Aalst . Ze gingen er ferm tegenaan. Uppercuts werden uitgedeeld en de beweeglijke frontman stond voor het podium zijn longen gor te schreeuwen, en porde het publiek aan mee te bewegen. Er was op dit uur nog niet zoveel volk, maar ze speelden alsof een uitzinnige menigte voor hen stond.

Ihloosuhree (****1/2) gooit het over een andere boeg, en dompelt ons onder in een donker sfeertje. Een intense duisternis dus . De beelden die ze toonden, waren huiveringwekkend en soms waanzinnig van aard, o.m. gieren die zich voeden met menselijke resten. Wat een demonisch geheel.

Throatsnapper (***1/2) zit ook vervat in die aparte wereld. "Hier komt de klemtoon op loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. Zanger Wouter Goolaerts heeft een grauwe, indringende stem. Throatsnapper zorgt voor een intense totaalbeleving; het is een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met klauwen, happende naar adem en je verdwaasd achterlaat in een donkere hoek.", schreven we over het optreden van de band op Catacombfest 2021. Spijtig genoeg was er weinig tot geen interactie met het publiek enkel de mededeling dat er cd's te koop waren …  Hun zware doomachtige muziek sprak voor zich en had een hypnotiserende inwerking op de donkere ingesteldheid.

Works of the Flesh (*****) zorgt voor een feestelijke stemming in die donkere, hevige sound, een wervelwind van duistere gedachten met een vleugje humor. Ze konden lekker hun ding doen. De muzikanten gingen fel tekeer , wat een energie samen met de beweeglijke frontman, die in je gezicht brult. Puike set.

Aeveris (****) is het vrij nieuwe project rond brulboei Louis Soenens en bestaat uit leden van o.a. Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons.  Hun muzikaal project overtuigde door messcherpe riffs en bommen energie. De bandleden straalden tonnen spelplezier uit, en renden van de ene kant naar de ander kant. Een muzikale wervelwind met evenzeer een duister kantje. Sterk.

Incinerate (****) is al sinds 2008 bezig , en brengt speed/thrash metal met een donkere twist. Strak en energiek klinkt het. Wat een wilde rollercoaster creërden ze.

WALFANG (****) was een beetje de vreemde eend in de bijt met hun doomachtige, blackened, speed/death metal. Hun sludge/post rock/metal hoorde wel degelijk thuis op dit festival. WALFANG trok alle registers open en bouwde een ondoordringbare geluidsmuur op en loodste ons van de ene naar de andere climax. We waren sterk onder de indruk van die muzikale combinatie en hun gedreven set.

Slaughter the Giant (*****) is duidelijk gegroeid in hun muzikaal kunnen en performance. Ook hier een tsunami van donker geweld … De muzikanten zijn geconcentreerd bezig en de beweeglijke frontman zoekt zijn publiek op. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Slaughter the giant brengt een boeiende, gevarieerde set.
Binnenkort komt de nieuwe plaat uit: https://www.facebook.com/events/1108304500100719 ; op basis van deze verpletterende mokerslag, is die plaat en hun concert een aanrader.

Serpents Oath (*****) brengen nog meer duisternis mee met hun occulte black metal. De band is uitgegroeid tot een vijfkoppige slang die al kronkelend en sissend zijn weg baant door het zompige blackmetal land. Intens, doordringend gaan ze te werk. Wij lieten ons gewillig meevoeren naar dit donkere bos, en werden tot pure waanzin gedreven.
Hun symboliek sprak boekdelen. Dit was een black metal optreden met een verschroeiende sound en aparte visuals. Ze lieten ons verweesd achter …

When Plagues Collide (****) mag de Hermit Stage afsluiten, en gaf het beste van zichzelf met een opmerkelijk energieke set van deathcore. When Plagues Collide ging snel, krachtig tekeer. Een set vol mokerslagen. Een strakke, daverende sound dus. Sjiek in het genre.

Mijn mama heeft altijd gezegd dat spelen met vuur gevaarlijk is, sommige bands doen het toch gewoon maar… Bütcher (*****) maakt maar al te graag gebruik van occulte rituelen, met brandend kaarslicht op het podium, later zou dat podium zelfs bijna letterlijk in brand staan.
Zijn ze op het podium iets apart , het zijn gewone, sympathieke gasten naast het podium, die je prompt aanspreken en stevig de hand drukken met een glimlach op de lippen.
Live transformeert de band naar een meute demonische wezens recht uit horror films, sages en legendes; een vervaarlijk kijkende frontman  die als een demonisch wezen zijn slachtoffers rauw lijkt te verscheuren. Hij heeft een bulderende stem. Een visuele act die op het netvlies blijft kleven.
Bütcher zet een uur lang het podium in vuur en vlam, die de put van de Hel compleet open zwaait en de kolkende lava stroomt eruit.
De sound gierde door ons lijf. Wat een indrukwekkende gewaarwording, maar eentje die we  gewillig ondergingen. Een vurige knaller die het festival afsloot.

Pyrefest was een boeiende tweedaagse met deze verschillende bands.

Organisatie: Pyrefest, Wilrijk

Christina Vantzou + Ezra Fieremans - Een zachte botsing tussen klassiek piano en experimentele soundscapes
Christina Vantzou + Ezra Fieremans

Eén van de ontdekkingen van 2022 was de veelzijdige artieste, muzikante en performster Christina Vantzou. We zagen haar nog op het festival BRDCST.  Een geweldig persoon. We hadden toen een fijn gesprek over de vele projecten waar ze mee bezig is hier  
Ze speelde in een vol gelopen AB Salon in Brussel een set met de piano virtuoos Ezra Fieremans , een internationaal bekende artiest en 'mede-samenzweerder' van een groot aantal collectieven die werken rond dans, geluid en ruimte. Hij speelt klassiek piano op deze avond.  Een klein uur lang ontstond een zachte botsing tussen die klassieke piano met experimentele soundscapes, nauw verbonden met de natuur in al zijn glorie.

Er ontstaat een magische kruisbestuiving tussen beide performers, die elk op hun eigen wijze bezig zijn , en graag hun grenzen aftasten en buiten de lijntjes kleuren. Er passeren enkele subtiele vocals, soms bevreemdend en met redelijk humoristische passages.
We kunnen mooi wegdromen. Er zijn geluiden die leunen aan de golven van de zee die tegen de klippen klotsen , er is het gezang van vogels; ze worden allemaal gecombineerd met die bedwelmende piano klanken. Kippenvelmomenten creëerden ze.
Er is ook ruimte voor improvisatie en er zijn verrassende wendingen aan het diverse klankentapijt.  De fantasie prikkelende soundscapes en de pianoklanken hebben bovendien een invloed op je verbeelding. Een overweldigend gevoel van welbehagen kregen we.
Ezra Fieremans als Christina Vantzou zijn uitzonderlijke performers, Christina op filmische wijze en Ezra, die de klassieke piano in een nieuwe richting durft te stuwen.

Een bijzonder kleurrijke , rustgevende, intens mooie performance stelden ze voor, waarbij we even de jachtige kant van de realiteit konden vergeten, en in een droomwereld terecht kwamen, een wereld van magie en stilte. Wat een overweldigende gevoel van welbehagen dus van deze twee, Christina Vantzou + Ezra Fieremans.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Raymond Van het Groenewoud - (West) -Vlaanderen boven!

Op een zonnige zondag zakten we af naar het West-Vlaamse Zwevegem, waar een soort kermis doorging met o.m. ook enkele optredens in open lucht, georganiseerd door The Finish. Het werd een (West )-Vlaams onderonsje, afgesloten met niemand minder dan Raymond Van het Groenewoud, die als prille zeventiger nog steeds fris en kwik op het podium staat.

Dat het programma op zijn minst merkwaardig was, bleek bij de openingsact Columbarium (****) die eerder een doom metal gerichte act zijn. Onlangs kregen we het spijtige nieuws dat Loose License ermee ophield, een band die in deze  underground zijn stempel drukte. Gelukkig volgde kort daarop het heuglijke nieuws van de geboorte van een nieuw project Columbarium. Er is niet zoveel veranderd, maar toch hoor je een zwaarder geluid. We hebben te maken met een solide band waarbij de neuzen in dezelfde richting staan. Columbarium zorgt voor een donker, intens sfeertje, in schril contrast met de rest van de avond.
Ze schrijven een nieuw hoofdstuk en zijn klaar voor het grote werk . Uitkijken dus.

Met TuRF (*****) staat een puur West-Vlaams fenomeen op het podium, TURF is een gezelschap uit Roeselare die het begrip 'experimenteren' hoog in het vaandel draagt. Ze houden van improviseren, zijn sterk op elkaar ingespeeld en er is sprake van een grappige ondertoon , wat we halen uit hun teksten, waar wij als Oost-Vlaming niks van begrijpen.
TuRF zijn muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn, de riffs als de drums zijn overtuigend, sterk. Zanger, frontman Rino is een klasse verteller en straalt charisma uit. “Vloage” en “Stoasje” zijn lekker aanstekelijk; “Julie” op z’n beurt klinkt dan gevoelig. Gaandeweg was het publiek te vinden voor hun afwisselende sound. Fijn alvast en het toonde aan dat TuRF een veelzijdige band is .

Humor en speelsheid zijn belangvolle componenten in het oeuvre van Raymond Van Het Groenewoud (*****) . “Maria, Maria ik hou van jou” was dan ook een mooie opener. Raymond is een entertainer die perfect zijn publiek bespeelt. Na al die jaren is het sjiek hoe hij het doet! Speels zoals we hem voor het eerst live zagen in 1987 op de Lokerse Feesten. Songs als “Chachacha”, “Je veux de ‘l’amour” en “Twee meisjes” zijn krakers. Ook de minder bekende songs gaan er in als zoete broodjes.
Raymond van het Groenewoud bespeelt het publiek en hij is omringd door klasse muzikanten die zijn muziek naar een hoger niveau tillen. Het feest ging in stijgende lijn op “Meisjes”, enkele vrouwen vooraan gingen gewoon mee dansen. Op “Liefde voor muziek” ging het dak er compleet af.
Raymond Van Het Groenewoud zorgde voor het ultieme volksfeest om deze gezellige dag en brio af te sluiten!

Organisatie: The Finish, Zwevegem

Eve Beuvens & Giovanni Di Domenico - Wat als … muziekinstrumenten konden praten?
Eve Beuvens & Giovanni Di Domenico

Wat als muziekinstrumenten konden spreken? Het zou zo uit een bekend TV programma kunnen komen, maar soms is zoiets daadwerkelijks. Het nieuwe seizoen in de Lokerse Jazzklub wordt ingezet met twee piano virtuozen, Eve Beuvens verrast in variatie terwijl Giovanni Di Domenico de aanwezigen hypnotiseert door een intens klankentapijt.

Vorig jaar bracht ze nog een prachtige plaat op de markt 'Inner Geography', een heel persoonlijk meesterwerk, waarbij ze emoties uitdrukt via pianotoetsen. Eve Beuvens (*****) is  een veelzijdige artieste die de grenzen aftast.
We zagen haar enkele keren bezig via streaming, en hadden vorig jaar een uiterst fijn gesprek met haar. Lees hier  
Eve Beuvens gaat fijnzinnig te werk op haar piano en prikkelt de fantasie. Ze vertaalt emoties in woorden, in die zin door de veelkleurige klanken  uit haar piano. Het klinkt intimistisch als  ophitsend. Vreugde en verdriet zijn perfect met elkaar verbonden.
Het warme, oprechte applaus na elk nummer ontroerde. De variaties sierden de sound en het verhaal liet ze volledig aan jou over. De bis was hoedanook verdiend.  

Giovanni Di Domenico (****) verstaat de unieke kunst om het muzikaal verhaal van z’n piano aan jou over te laten. Hij doet dit op een andere wijze dan Eve Beuvens, de sound is eerder monotoon.
Hij is ook een virtuoos en het gevoel in zijn piano spel is groot. Je blijft geboeid in zijn pianospel door die intimistische klankentapijtjes. Hier worden geen geluidsmuren doorbroken geduwd, het is meer ingetogen van aard. Op doortastende wijze borrelen uiteenlopende emoties op en kun je lekker wegdromen. Wat een bezwerende , hypnotiserende sound.

Een gevoel van gelukzaligheid door de magie van muziekinstrumenten , die konden praten, de rode draad van deze boeiende avond.

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Jessie Kilguss - Ik probeer een beeld (of een film) te schetsen, denk ik, met elk verhaal, elk liedje. Voor mij is de ervaring visueel, maar ik ben nooit zeker hoe deze dingen op andere mensen overkomen

Jessie Kilguss is een voormalig actrice die de overstap maakte naar het schrijven van liedjes nadat ze had samengewerkt met enkele van haar muzikale helden, Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara, in de Londense en Sydney producties van The Black Rider, een musical geschreven door Tom Waits en William Burroughs, geregisseerd door Robert Wilson. Deze ervaring inspireerde haar om haar eigen muziek te gaan schrijven. Andere hoogtepunten van haar acteercarrière zijn de Britse productie van As You Like It, geregisseerd door Sir Peter Hall, oprichter van de Royal Shakespeare Company, en de verfilming van The Crucible van Arthur Miller, met Daniel Day Lewis en Winona Ryder in de hoofdrollen. Jessie Kilguss bracht in juni 2018 haar 4e album, The Fastness, uit. In 2015 zong ze harmonie en speelde ze harmonium met Freddie Stevenson, waarmee ze in heel Europa opende voor de Waterboys tijdens hun Modern Blues tour. Ook in 2015 speelde ze een featured show op het Sundance Film Festival.
Jessie Kilguss brengt nu een nieuwe plaat op de markt ‘What do Whales dream at night’ die op 23 september op de markt komt. Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Jessie en polsen ook naar haar toekomstplannen, en keerden  ook even terug naar haar rijkelijke verleden.

Jessie, voor onze lezers die je niet kennen, kun je wat meer over jezelf vertellen, hoe is dit allemaal begonnen, ben je begonnen als Actrice? Vertel ons iets meer a.u.b
Ja, ik was vroeger een acteur. Ik ging naar de universiteit en daarna naar de graduate school (toneelschool in Londen) voor acteren. Ik speelde in een film- The Crucible met Daniel Day Lewis en Winona Ryder. Ik heb in Engeland in het theater gewerkt toen ik van de toneelschool kwam, waaronder een UK/US tournee van As You Like It geregisseerd door Sir Peter Hall en The Black Rider met Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara in de hoofdrollen, geschreven door Tom Waits en William Burroughs en geregisseerd door Robert Wilson. Ik was slechts een understudy/ensemble lid in dit stuk, maar het had een groot effect op mij. In die tijd was ik een grote fan van al die artiesten die ik net opnoemde. Het was een van die momenten waarop het leven je een beetje magie geeft.   Ik was altijd al een zangeres geweest en deze ervaring bracht me aan het dromen over het misschien ooit schrijven van mijn eigen muziek. Het leek me dat er meer creatieve kracht zat in het schrijven van liedjes dan in het acteur zijn. Dat is allemaal lang geleden. Ik ben ongeveer 15 jaar geleden gestopt met acteren en sindsdien schrijf en speel ik mijn eigen muziek. Ik geniet er echt van om weer live muziek te maken, nu dat mogelijk is.

Jessie, als voormalig actrice maakte je de overstap naar het schrijven van liedjes nadat je met een aantal van haar muzikale helden, Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara, had gewerkt in de Londense en Sydney producties van The Black Rider, kun je hier meer over vertellen?
Ja, zoals ik al zei, die ervaring heeft me serieus aan het denken gezet over het schrijven en uitvoeren van mijn eigen muziek. Ik ben altijd zangeres geweest en na een paar lange tournees met toneelstukken, wist ik niet zeker of ik het in me had om voor altijd acteur te blijven. Ik wilde meer controle over mijn creatieve output.  Ik verhuisde ook terug naar de VS nadat die baan eindigde. Ik kon in Engeland een visum krijgen voor elke acteer job die ik kreeg, maar geen visum voor onbepaalde tijd. Dus verhuisde ik terug naar New York en de theater scene is hier heel anders dan in Engeland - meer commercieel. Ik hield daar niet van en begon serieus mijn interesse in acteren te verliezen. In New York ontmoette ik muziekproducer Charlie Nieland (die mijn huidige plaat mixte en masterde) en zijn toenmalige productiepartner Barb Morrison en begon een paar covers met hen op te nemen. Ze moedigden me aan om mijn eigen liedjes te gaan schrijven en ik werd verliefd op het songwritingproces.

Over Marianne Faithfull gesproken, ik hoor wat Marianne Faithfull in je nieuwe plaat 'What do whales dream about at Night?'
Er is geen bewuste Marianne Faithfull invloed op dit album, hoewel ik hou van haar teksten, haar stem, haar intelligentie, humor en theatrale uitstraling. Misschien hoor je de invloed van Nick Cave en Warren Ellis, die vaak samenwerken met Marianne Faithfull. Ze waren een duidelijke invloed op dit album. Ik hou van de samenwerking tussen Nick Cave en Warren Ellis en ik denk ook dat Nick Cave de beste live performer is die er op dit moment is. Hij is meeslepend om naar te kijken op het podium. Echt inspirerend.Andere invloeden op dit album zijn Lucinda Williams, Nick Drake, Liz Phair, Sinead O'Connor, Elvis Costello, Mary Margaret O'Hara en Kate Bush.

Ik vind de titel ook mooi, heeft die een speciale betekenis?
Ja, het lied What Do Whales Dream About At Night is geïnspireerd op het gedicht "Headphones" van de Oekraïense dichter Serhiy Zhadon. Ik schreef het om op te treden in een show met de Bushwick Book Club - een muzikale performance serie waar iedereen hetzelfde boek leest, een lied schrijft dat erop geïnspireerd is en het lied uitvoert tijdens een live show.  Hoe dan ook, dit gedicht "Headphones" gaat in principe over een man, tijdens de vorige oorlog in Oekraïne, die zijn koptelefoon opzet en luistert naar 'golden oldies' om de verschrikkingen die hij om zich heen ziet te overstemmen. Er zit een zin in 'denk aan walvissen in de oceaan 's nachts. Die zin inspireerde het lied. Ik schreef alle teksten in één keer nadat ik het gelezen had.  Ik volg de dichter Serhiy Zhadon op Instagram. Hij is vaak in de frontlinie, waar hij voorraden levert aan soldaten en burgers die ze nodig hebben. Mijn hart gaat uit naar de mensen in Oekraïne. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om daar op dit moment te leven. 

Er staat ook iets dramatisch en theatraals op het album, dat ik erg goed vind, is dat te danken aan je verleden als actrice? Is het een theatraal album?
Ja, ik denk dat dat intrinsiek is aan wie ik ben. Ik ben een verhalenverteller en mijn medium nu is zang, maar ik was ook een acteur en dat zijn mijn vaardigheden die ik gebruik om te creëren. Ik ben opgewonden om weer live op te treden en ik heb het gevoel dat ik echt mijn acteervaardigheden begin aan te spreken met live optredens. 

Het is ook een heel visueel album dat op een bepaalde manier mijn fantasie prikkelt. Was dat een bewuste manier van werken, of kwam dat heel natuurlijk?
Ik ben blij dat het zo overkomt. Ik probeer een beeld (of een film) te schetsen denk ik met elk verhaal, elk liedje. Voor mij is de ervaring visueel, maar ik ben nooit zeker hoe deze dingen op andere mensen overkomen.

Het is al je 5de album, maar toch blijf je iets totaal anders doen dan voorheen, waar komt die inspiratie steeds vandaan?
Ik weet het niet. Het is gewoon een deel van wie ik ben. Ik moet dingen creëren om gelukkig te zijn, dus ik blijf liedjes schrijven, opnemen en uitvoeren.

Over inspiratie gesproken, ik heb in een interview gelezen dat je helemaal geobsedeerd was door Kate Bush's album, The Red Shoes. Waarom? Kun je er meer over vertellen?
Het is een album waar ik makkelijk door meegesleept kan worden, waar ik me mee kan verbinden. Ze gaat emotioneel op veel verschillende plaatsen in het album en het voelt als een reis. Ik hou van haar teksten en hoe ze echt de tijd neemt voor de langzamere nummers. Een van mijn favoriete nummers op dat album is "Why Should I Love You." Ik hou van dat uitgangspunt, "van alle mensen in de wereld, waarom zou ik van jou houden?"

Je album komt 23 september uit, wat zijn je verwachtingen?
Ik geef die avond een show in New York City in Rockwood Music Hall. Een aantal van mijn vrienden zullen me vergezellen als speciale gasten. Ik kijk er naar uit om het album in zijn geheel te zingen en het te vieren met vrienden. Wat de verwachtingen betreft, die heb ik niet echt.

Het lijkt erop dat corona een beetje voorbij is, maar er zijn nog steeds problemen met afzeggingen en dingen, ik denk dat deze tijden nog steeds invloed hebben op mensen... wat voor effect hebben deze tijden op jou gehad als muzikant en als mens?
Ik heb het echt gemist om live muziek te maken tijdens de pandemie. Ik heb een paar online shows gedaan waarbij ik achter mijn computer zong, maar die lieten me koud. Het was niet echt een productieve tijd voor me in de zin van het schrijven van nieuwe liedjes die ik leuk vind, maar ik heb wel dit album opgenomen waar ik trots op ben.  Ik ben opgewonden om weer live voor mensen te zingen. Ik heb nieuwe waardering en inspiratie voor live optreden.

Was het ook een inspiratie voor nieuwe liedjes?
Aan het begin van de pandemie schreef ik een heleboel op de pandemie geïnspireerde liedjes. Ik gooide ze allemaal weg omdat ze deprimerend waren en ik ze niet wilde horen. En als ik ze niet wilde horen, dacht ik dat niemand anders dat ook zou doen. Haha. Ik heb opzettelijk geen pandemie album gemaakt. Ik had genoeg covid gepraat en covid gedacht om een leven lang mee te gaan en wilde me op andere dingen concentreren.

Kun je meer vertellen over je toekomstplannen? Je gaat op tournee (misschien België)
Ik ben opgewonden om deze plaat uit te brengen omdat het me wat ruimte geeft om wat nieuwe nummers te schrijven. Ik zou graag door Europa toeren. Ik had het geluk om door heel Europa te toeren in 2015 met mijn vriend Freddie Stevenson. Ik zat in zijn band (zingend en harmonium spelend) en we openden voor de Waterboys in ongeveer 10 verschillende landen in Europa waaronder een paar steden in België! Ik zou graag teruggaan en toeren met mijn eigen muziek. Ik sta open voor suggesties (als je die hebt) over waar te spelen in België en elders!

Voldoende clubs van AB (Brussel) tot concertzaal De Casino in Sint-Niklaas, of Handelsbeurs in Gent… om maar een paar te noemen, maar. Wat is je favoriete plek om live te spelen?
Ik zing in een paar verschillende bands waaronder de band van mijn vriend Jim Andralis. We hadden afgelopen zomer een show in het voorprogramma van Bikini Kill op deze typische New Yorkse locatie genaamd Irving Plaza. Ik vond het geweldig om daar te spelen. Ik hield echt van die tour als opening voor de Waterboys omdat de zalen groter waren dan ik normaal speel. Het gaf de shows meer lading om voor veel mensen te spelen. Het spelen in kleine zalen heeft een ander soort lading die ik ook waardeer.

Dat brengt me op een van de laatste vragen, zijn er na al die jaren nog ambities? Iets wat je echt wilt doen?
Ik kijk er echt naar uit om nieuwe nummers te schrijven nadat ik deze plaat heb uitgebracht. Ik ben ook geïnteresseerd in co-writing. Ik ben net begonnen met het schrijven van een liedje met mijn vriend Dave Derby. Ik zing in zijn band Gramercy Arms.  Ik hou ook erg van het idee van een Europese tour ...

En enige zogenaamde einddoelen? Of ben je daar niet mee bezig
Het schrijven van nieuwe nummers die uiteindelijk zullen uitmonden in een nieuwe plaat en een Europese tour lijkt me een goede plek om te beginnen.

Bedankt voor dit interview, kun je wat links plaatsen waar mensen je platen of dingen kunnen kopen?
Heel erg bedankt voor het interview!

Pics homepage @Shervin Lainez

Jessie Kilguss Bandcamp –“ best place to buy my music”: https://jessiekilguss.bandcamp.com/
Sociaal media Links:
Instagram: https://www.instagram.com/jessiekilguss
Twitter: https://twitter.com/jessiekilguss
Facebook: https://www.facebook.com/Jessiekilgussmusic/
Website: www.jessiekilguss.com

Frietrock Metal Fest 2022 - Een emotionele trip in de metal underground
Frietrock Metal Fest 2022
Hoendergaarsen
Arendonk
2022-08-26 t-m 2022-08-28
Erik Vandamme

Sinds enkele jaren gaat in de Kempen een uiterst gezellig metal festival door, Frietrock. Een evenement waar de 'underground' van de het metal in de kijker wordt gezet. De uiterst sympathieke organisatie vind je op elk metal festival of concert over het hele land. Of dit nu Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival is, de Frietrock Metal Fest crew leeft metal. Helaas, eerder dit jaar stapte bezieler en organisator Jan 'Kilowat' Daneels uit het leven. Er ging een schokgolf doorheen het metal landschap, maar zijn leuze indachtig ''treur niet om mijn heengaan, vier mijn leven'' bleef zijn echtgenote en vrienden niet bij de pakken zitten.  Zo  werd  zijn as op een heel pakkende wijze, op verschillende plekken die hij een warm hart toedroeg, uitgestrooid. O.a. in de moshpit van Fractured Insanity op Alcatraz Metal Fest. De filmpjes op de sociale media spraken boekdelen, en zorgden ook hier voor opwellende tranen in de ogen.
Met man en macht werd gewerkt om ook dit jaar de editie van Frietrock Metal Fest te laten doorgaan, die stond geheel in het teken van het aandenken aan Jan, het werd een emotionele trip in de metal underground, waar vooral ‘het leven’ werd gevierd. Zoals Jan het wou! De meeste bands brachten dan ook een mooie ode op het podium, en overal zag je ‘een hamer’ verschijnen, als eer aan 'The hammerguy', zoals Jan werd genoemd.

dag 1 - vrijdag 26 augustus 2022
We starten met de band Bèrelor (****) . Deze bonte meute ongeregeld houdt er blijkbaar van een chaos te laten ontketenen. Een aanpak met klemtoon op een feestelijke stemming. Een sound van adrenalinestoten en vuurbollen zijn hier het muzikaal statement voor de metalliefhebbers.

De Antwerpse gigant Temptations For The Weak (*****) is altijd een energieke band geweest. Band vol overtuiging. De band is al sinds 2010 bezig, en heeft ondertussen een stevige reputatie opgebouwd. In 2020 werd een nieuwe zanger aangetrokken Jadran Beauprez, die in andere projecten reeds bewees over een imposante stem te beschikken. Met een gloednieuw album, 'Fallen from the Stars', een schok van een plaat, zet Temptations for the Weak op Frietrock de puntjes op de 'i'.
Live speelt de band ingenieus en doordacht. Jadran overschouwt de menigte met zijn imposante verschijning, en zet een tandje bij. De hard werkende muzikanten gaan mee in zijn niet aflatende werkethiek. Het gaspedaal blijft ingedrukt, iedereen gaat overslag; een verschroeiend metal feest is het resultaat. Temptations For The Weak is klaar voor de volgende stap.

Afsluiten deden we met een Judas Priest tribute. Contrete Priest (****) grossiert in het oudere werk van Judas Priest, en voegt er iets unieks en eigenzinnig aan toe. We zijn niet echt fan van tribute bands,, maar Concrete Priest klonk energiek overtuigend en wist iets extra’s aan toe te voegen . Een mooie tribute en een knap slot van de eerste avond

dag 2 - zaterdag 27 augustus 2022
Zaterdag was de topdag van Frietrock met een zeer grote opkomst.
Wardogs (***1/2) , openingsact, zet een ijzersterke, energieke set neer, met een overdonderende sound, niet echt vernieuwend of uniek. Maar goed genoeg om ons in deze sfeer onder te dompelen.

Our Common Sense (****) kleurt buiten de lijnen van de metal scene. In hun biografie staat 'post-metal'- wat uiteraard klopt - zie en hoor je een zekere punk attitude. Die post-hardcore kwam op de recente plaat 'Harbinger of Calamity' boven. Live is er een ideale versmelting tussen die donkere gedreven sound en de vocals. Puike set.

Backdoor Solution (***1/2) heeft de definitie van 'rock-n-roll' zeer goed begrepen. De band haalt alles uit de kast, en dompelt de tent onder in een gezapig headbangend rockfeestje, met het nodige spelplezier. Wat een oerkracht.

Wat meer 'female power' on stage nu, Worlds Beyond (****1/2) bestaat uit verdomd sterk solerende gitaristen, uit een klassiek geschoolde zangeres die met haar bijzonder hypnotiserende stem en uitstraling, het publiek doet wegzweven naar een spookachtige, sprookjesachtige wereld. Muzikaal een interessante parel.

The Catalyst (*****) brengt progressieve death metal met een duidelijke boodschap, ''We are Catalyst and we bring you Progressive, Melodic Death Metal with songs inspired by the many political, economical en ecological fears and failures of today's society."
The Catalyst gaat gebald, vuurkrachtig tekeer. De zanger/frontman intrigeert met zijn imposante stem en uitstraling, je krijgt de ene na de andere uppercut. De tent stond in vuur en vlam, en alsof dat nog niet genoeg is drukt The Catalyst het gaspedaal nog meer in. Wat een verschroeiende wervelstorm!

Afscheid nemen in stijl! Turbowarior of Steel (*****), een pure thrash/speed metal band, houdt er mee op …Stoppen op een hoogtepunt van ons kunnen, was het antwoord. Een energieke band die de nodige humor , kwinkslagen aanbracht en op niet afhoudende wijze bezig was, met moshpits tot gevolg. Turbowarior Of Steel weet goed waarmee ze bezig zijn, lekker het gaspedaal indrukken en ervoor gaan . Een overtuigende, speelse aanpak die hen sierde .

Virus Inhumanity tapt uit een heel ander vaatje. Virus Inhumanity (*****) kleurt donkerzwart, met een set die geen zonlicht verdraagt. De bijzonder (g) rauwe aanpak moet je even doorslikken . We gaan gewillig mee in deze intense, oorverdovende donkere trip. Virus Inhumanity brengt duisternis over de zonovergoten weide.

Malfeted (*****) speelt een soort Death metal dat je gegarandeerd koude rillingen bezorgt. Een verschroeiende aanpak, die iedereen mee sleurt in hun donkere wereld. Er is ook een speels kantje en ergens in die donkere tunnel is er ook een lichtje te bespeuren. Malfested doet de temperatuur naar een kookpunt stijgen.

Een band als Patroness (*****) brengt donker en licht nauw samen. Patroness gaat verschroeiend, emotioneel tekeer, en laat hun support blijken voor de organisatie. Ze zorgen voor een daverend feestje om ‘het leven’ te vieren . Patroness grijpt bij het nekvel , confronteren je met een donkere wereld en zoeken in die sound een positief kantje. Ze hebben een sterke beweeglijke frontman , die op het einde van de set met ontbloot bovenlijf het publiek opzoekt. Sterke live band dus!

Works of the Flesh (*****) is nog niet zo lang bezig, maar heeft ervaren muzikanten in de scene. In de donkere instrumentatie als in de vocals overtuigen ze. Works of the Flesh heeft tonnen spelplezier. De zanger en frontman Tim De Meyer gaat letterlijk tussen het publiek, en zorgt voor een leuk feestje. Een band die als duiveltjes uit een doos je puur instrumentaal en vocaal omver blazen.

Slaugter The Giant (*****) had in eerste instantie af te rekenen met een nogal terughoudend publiek, en moesten het gaspedaal diep indrukken om hun doel te bereiken. De band heeft een charismatische, imposante frontman. De band overtuigt gaandeweg het publiek, een  werkethiek die zorgt dat op het einde van de set niemand meer stil staat. Klasse!

Abacination (***1/2) is geen ABBA coverband, zoals we ons grappend lieten ontvallen; de bandleden zien er alleen niet imposant uit, ze klinken ook imposant. Maar in momenten soms ook een beetje rommelig. Muzikaal overweldigend door de diverse adrenalinestoten, die ons lekker doen meedeinen.

Fields of Troy (***1/2) gaan nog enkele concerten spelen, waaronder hun eigen Troyfest op 22 oktober, en dan houden ze er ook mee op. Een band die een rollarcoaster aan emoties liet opborrelen in hun riffs, en drums . Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z'n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven.
Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons. Een knaller van een afscheid concert is het echter niet geworden. Er ontbrak wat vuur om het overweldigend te maken. We wensen hen alle succes in de nieuwe projecten.

Primal Creation (****) zorgt dan voor een tsunami. De sound krijgt elan door de vocaal sterke beweeglijke frontman. In een woord klasse wat deze band deed .

Fat Bastard (*****) kon de Battlefield (of ook de main stage) afsluiten. Een ferm gesmaakt emotioneel concert. Jorn Mazet liet de geest van organisator jan, een heel close vriend btw, over de weide waaien. De belofte werd gemaakt om zijn leven te vieren, wat Fat Bastard ook deed. Ze deelden mokerslagen uit. Fat Bastard ging nogal te werk. Wat een gedrevenheid.

Er volgde nog een optreden van Slayer! in een tribute vorm door Slagter ('****) . De fans van Slayer werden op hun wenken bediend; net zoals op Concrete Priest voegt Slagter er iets extra’s aan toe met een snuifje humor. Iedereen ging uit de bol. Fijne afsluiter.

dag 3 - zondag 28 augustus 2022
Na twee bijzonder intense dagen begon dag drie al met een aanrader … Wound Collector (*****). Een fijne , unieke combinatie van death metal met sax , die een groovy jazz tune met zich meebrengt. Wound Collector durfde experimenteren en trok de registers op in dat death metal genre. Uiterst origineel van een band die grenzen doet vervagen in het genre.

"Vers vlees uit Pelt! "Met hun strakke riffs, zwevende melodieën en breakdowns om op te moshen creëert Asvana een zware, doch toegankelijke sound. " staat te lezen op hun vi.be pagina. Asvana (***1/2) speelt hun eerste festival optreden ooit, op Frietrock. En dat is ook te merken. De band beschikt over potentieel en die kenmerkende oerkracht , maar gebrek aan podium ervaring zorgt ervoor dat ze er eerder krampachtig staan … Last van zenuwen denken we. Het is nog een kwestie van tijd, afwachten dus wat de toekomst brengt …

Darker Days Ahead (***1/2) had zijn fanclub mee; we spotten heel de dag wel ergens een T-shirts van de band. De muzikanten vuren riffs af en zorgen voor een potje headbangen. Hun aanpak is eenvoudig, doeltreffend, die rock en blues  kruisen. Darker Days Ahead speelde een gezapig setje.

Tijd voor een meer stevige hap. Wröng (****) bestaat uit leden van Los di Maggio's, Koncept, Violent city, Lucky sinners, OCD, en nog een berg personen van (solo)projecten. De band schopt lekker om zich heen in hun punkrock. De heren gaan wild tekeer en het publiek smult van hun muziek. Ook de metal fans gingen mee in het verhaal. Mooi. Een energiek concert.

De brug tussen punkrock en thrash metal is niet zo groot, check Noctural Empire (****) maar eens met hun stevige thrash metal. De band schudt je lekker doorheen, iedereen gaat loos, headbangt of is te vinden voor een mosh.

The Evil Pony's (****1/2) is een bandje met een hoek af … Uiteenlopende stijlen zijn te horen, van punk naar metal met een vleugje absurditeit . Aanstekelijke muziek met een feestelijke stemming dus, iedereen gaat lekker uit de bol. De muzikanten en hun imposante frontman weten goed waar ze mee bezig zijn.

"Cutting edge cross-over metal, sharp as a knife." , lezen we in de introductie van Cuttermes (****) . De muzikanten bieden een spervuur van riffs aan . De beweeglijke, energieke frontman trekt de aandacht. De man loopt heen en weer, en gaat zijn publiek op goedlachse wijze voortdurend opzoeken. Wat een charisma. Ook de muzikanten gaan ontspannend mee in het verhaal . Hun aanstekelijke sound overtuigt. Een leuk muzikaal feestje hier, die zorgde voor een overweldigend gevoel van welbehagen.

Met Cathubodua (****1/2) staat er een van de sterkste Belgische symfonische metal acts op het podium van Frietrock. Met hun album 'Continuum' lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees ook live je te doen wegglijden in een wereld vol magie. Sara is een volksmenner die met haar bijzondere stem, je weet te ontroeren.
We werden ondergedompeld in een sprookjesachtige wereld, met een duidelijk donker kantje, een tot de verbeelding sprekende wereld, waarbij Sara oproept om alle vuisten in de lucht te steken in de vorm van een hamer , als eer aan Jan. Een kippenvelmoment.
Dit is een bijzondere band binnen de symfonische metalscene .

De organisatie heeft een gevarieerde affiche samengesteld, waar iedereen aan zijn trekken komt. Met een naam als Charkutterie (****) weet je bij voorbaat dat hier een absurd sfeervol concert zal afgeleverd worden … Metalcore songs in snelvaarttempo worden afgevuurd , verstand op nul. Charkutterie speelde op kruissnelheid!

Muddler (*****) tapt uit een heel ander vaatje. Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). De band heeft een knappe plaat uit, 'Niets leeft zonder wonden', een bijzonder Nederlandstalig stoner rock pareltje. Ze doopten het om tot SNØCK!
Live doet Muddler allerhande emoties opborrelen en in de spotlight plaatst de zanger zich; Fons haalt de meest acrobatische toeren uit op de boxen, zoekt het publiek op en gaat als een waanzinnige tekeer . De muzikanten gaan ingenieus te werk en doen lekker hun ding.
De teksten van Muddler gaan vaak over de moeilijke kantjes van het leven, en de band slaagt erin die problemen uit het leven, niet alleen muzikaal, maar ook visueel uit te beelden . Een totaalspektakel die bittere ernst met humor verbindt . Overtuigende band.

Over humor gesproken … Het is bijzonder moeilijk om het optreden van Gore Force V (****) echt te omschrijven. Ze brengen een grindcore feestje in de voetsporen van Charkutterie en voegen er death metal aan toe. Gore Force V overtuigt in muzikale absurditeit, zorgt voor een polonaise en de attributen als ballonnen en een groot roos bord in de vorm van een middenvinger onderstrepen het muzikaal geheel. Lekker loos gaan dus zonder al te veel tralala. We vreesden even dat de ballonnen die in de lucht vlogen de PA tafel zouden vernietigen.

Pure Doom krijgen we van Marche Funébre die instaat voor puur muzikaal innerlijk en duister genot . Marche Funébre (*****) dompelt ons ons onder in een donker sfeertje. Opvallend aan hun pure Doom plaat is de lange tijdsduur van de songs. De tempowissels in de nummers , behouden je aandacht. We waren geïntrigeerd door hun duistere sound. Wat een indrukwekkende intensiteit!

De Belgische Gothic Rock/Metal pioniers TORN keren terug als TORN AD (****) met een nieuwe EP ‘The Lost Tapes’. Hier is srake van een old school gevoel van gothic rock/metal die licht brengt in donkere tijden.  Met leden van Meantime, Helluray, Exoto, Off the Cross, ... krijg je een band vol sterke muzikanten. Live klinkt de band somber, en bezorgt je kippenvelmomenten. De band laat de muziek voor zich spreken, en dompelt je terug onder in een intense, donkere sfeer; het sloot aan bij Marche Funébre qua sfeer en innerlijk genot, maar onderscheidde zich in energieke riffs .

Afsluiter op de Battlefield stage was Stung (****1/2) . De muzikanten zijn geen groentjes meer. Deze Thrash/Hardcore/Crossover/Metal band is gevormd door ex-leden van Leave Scars, Soultaker en Meantime. Genoeg superlatieven dus , om hier een bommetje te doen ontploffen op Frietrock.
En dat is wat Stung ook doet, met hun opwindende, krachtige, gevarieerde aanpak; thrash elementen smelten samen met crossover. Wat een klankenspectrum en wat een muzikale wervelstorm creëren ze . Het spelplezier siert.
Stung sluit het festival af met een knetterend thrash/crosover feestje! De boel mocht dan ook dan ook nog een laatste keer compleet ontploffen.

Wie er nog niet genoeg van kreeg kon zich nog laveren aan Overtime (****) die door klassieke covers de danslustigen onder ons op hun wenken bediende, na een emotionele toespraak van Inge, die samen met de vele medewerkers en crew op het podium ging staan.

Een bijzonder editie van Frietrock Metal Fest werd op die manier besloten

Organisatie: Frietrock Metal Fest