Het Belgische Behind Bars brengt een zware mix van groovy en thrash metal op energieke, explosieve wijze. De band ontstond eind 2015, en hebben zich eerst live op de kaart gezet. Tijdens hun lange tour van 7 jaar stond de band op vele nationale en internationale podia, van de kleine jeugdclub podia tot de massale podia van o.m. Wacken Open Air.
Ze waren supports voor een ProPain, of deelden het podium met Madball, Sepultura en parting bills met Judas Priest, Gojira, Ghost, en nog veel meer.
Na een demo en een EP nam de band in 2019 hun eerste full-album op, ‘Free at Last’. Tijdens de covidpandemie werd het tweede album geschreven, 'All In Due Time', een breed album in het genre
“Means to An End klinkt al verschroeiend hard en op het waanzinnige “Bleeding heart” gaan de putten van de Hel open. Steeds voel je een mokerslag ‘into the face’, die je doet uitleven in een stevige moshpit. “Doomsday” is dan een gitzwart nummer.
Daarna gaat het meer richting real hardcore, en worden alle registers compleet open getrokken zoals bij het razendsnelle “Silence of Death”.
Deze muziek smeekt om op het podium te worden gebracht, want live moet dit zorgen voor een voortdurend wervelstorm aan mosh en circle pits. De songs zitten vol adrenaline, verrassende wendingen, zijn spannend en uppercuts worden uitgedeeld.
Dit is extreme metal/hardcore waarop stilzitten onmogelijk is. Deze plaat ‘All-in Due Time' is een mijlpaal binnen het genre, waarmee ze ons in vuur en vlam kunnen zetten. Missie geslaagd!

Setlist: Means To An End - Bleeding Heart - Lockdown - Silence Or Death - No Faith – Blackout - Trapped Inside - Doomsday - End It All -All In Due Time

‘Heaving’, het eerste muzikale vertrek uit de recente tapereeks van Lucy Kruger & The Lost Boys, is een levendige, viscerale en grenzeloze verkenning van sonische verhalen. Uitgaande van het idee van dichteres en essayiste Anne Carson dat "elk geluid dat we maken een stukje autobiografie is. Het heeft een volledig privé interieur maar zijn traject is openbaar. Een stuk van de binnenkant geprojecteerd naar buiten", dook Kruger in het compositieproces door middel van performance, in plaats van met de pen. Het album bood de kunstenaar en hoopt het publiek te bieden, een thuiskomen in het lichaam door een fysieke relatie met geluid. –
Bron: https://lucykruger.bandcamp.com/album/heaving

Uiteraard gaven we ‘Heaving’ enkele luisterbeurten
Als je het verhaal kent achter dit project, begrijp je het poëtische, het doordachte en het bevreemdend mooie van wat Lucy Kruger doet bij songs als “Auditorium”, “Heaving’ en “Howl” iets beter. Haar vocals zijn mee bepalend, als van een Kate Bush .
Ze heeft een sterke uitstraling en de sound heeft iets ongrijpbaars. De titelsong is een mooi voorbeeld. Op “Auditorium" daalt en stijgt de stem van Kruger verschillende octaven; het laat een donker kantje horen van Kruger, waardoor je geen angst voelt; eerder een gevoel van welbehangen, met een donker hoekje eraan. Verder volgen “Stereoscope”, “Burning Building” en “Feedback Hounds” en het afsluitende “Undress” in dezelfde lijn.
‘Heaving’ is dan ook een heel fysieke en emotionele plaat, een brug tussen gemoedsrust en angst, tussen donker en licht, tussen liefde en haat, tussen vreugde en verdriet.
Op bijzonder poëtische wijze worden deze uiteenlopende emoties aangesproken, die de wereld van pure duisternis en stralend licht perfect met elkaar verbindt.

Psychedelisch post punk
Heaving
Lucy Kruger & The Lost Boys

Odin Staveland - Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden

Op ‘Hoohahs & Cat Calls’ zijn de Noorse muzikanten Odin Staveland en Bjørn Berge  een samenwerkingsverband aangegaan. Ze kennen elkaar uit de zeer populaire Noorse folk-pop/rock-band Vamp en tijdens jam-sessies waren ze samen vaak aan het 'fröbelen' met catchy deuntjes op gekke blues beats of jazzy melodietjes. Met hulp van bassist Kjetil Dalland en met gast-bijdragen van gitarist Amund Maarud, werkten ze hun vele losse vondsten uit tot eigen volledige tracks; 'our debut-album is loaded with strangely, animated yet very personal songs; we call it 'club blues' - there's always this catchy, poppy, positive and repetitive vibe'! Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk, en we horen lekkere jams en improvisaties.
De recensie van deze plaat kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90138-hoohahs-cat-calls.html
We hadden eveneens een fijn gesprek met Odin over deze release, uiteraard, maar polsten ook naar de verdere toekomstplannen

Als kennismaking, vertel eens wat meer over jezelf....
Wel, ik ben een kunstenaar, geboren en getogen in het stadje Haugesund in Noorwegen. Ik woonde enkele jaren in Bergen, Noorwegen. Ik reis veel met mijn muziek, zowel solo als met Vamp, maar ook als componist voor bijvoorbeeld theaterstukken en ik werk overal vandaan als het gaat om het schrijven en produceren van muziek en tekst. Dat omvat mijn eigen studio, andere studio's en portabelstudio’s. Ik hou van muziek omdat het overal in het leven is en alles kan zijn. Alles wat je wilt dat het is, en alles wat je niet wilt dat het is, en meestal ergens daartussenin. Ik heb mijn leven gewijd aan het maken van muziek en teksten en streef naar het creëren van een stijl die stijlbestendig is. Meestal neem ik dingen zelf op, maar ik werk nauw samen met een technicus en mixer, Kjetil Ulland. Hij kent me goed en vult mijn opnames en mixideeën en mixschetsen aan en levert fantastisch werk. Ik maak ook mijn eigen muziekvideo's, waar ik veel plezier aan beleef. Ik werk graag met audiovisuele uitingen.

In al die jaren denk ik dat de coronatijden slechte tijden waren voor jou als muzikant, of niet. Hoe heb je die tijden 'overleefd'?
Mentaal kon ik me redden door gelukkig een kleine studio in mijn huis te hebben. Zo kon ik creatief en productief blijven. En ook heb ik twee kinderen, en weet je, dat dwong me ook om me op constructieve manieren te concentreren. Kinderen verhogen de geest. Economisch gezien was het enorm moeilijk. Weet je, wanneer je grootste bron van inkomsten (concerten) illegaal wordt en verdwijnt, spreekt het vanzelf dat je gewoon in het moment moet leven en dag na dag nieuwe oplossingen moet zoeken om de rekeningen te betalen en eten op het bord te krijgen. Ik weet het niet, zoals het was voor iedereen met soortgelijke banen.

Als ik aan Noorse bands denk zijn het meestal bonkers, beren die aan Vikingen doen denken (cliché ik weet het, sorry daarvoor); jij vormt daar een mooie tegenwicht in... Een bewuste keuze? en waarom?
Mijn naam had me waarschijnlijk in de door jou genoemde richting moeten sturen, maar ja, dat heeft me nooit geïnteresseerd. Het is geen bewuste keuze, het is nooit in me opgekomen om iets stereotieps te doen. Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, en uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden.

Je verwierf bekendheid met de band Vamp... hoe bekend waren ze eigenlijk in Noorwegen? En hoe gaat het nu met de band?
Vamp is al bezig sinds 1991, en heeft in al die jaren een groot publiek opgebouwd. Het publiek op dit moment varieert van kinderen tot mensen in de 80. Het is een van de bekendste bands in Noorwegen. Het gaat nog steeds goed, zowel creatief als in termen van hoe goed de concerten worden bezocht. Het is echt ongelooflijk.

Het muzikale profiel van de band is een mix van Noorse traditionele volksmuziek gecombineerd met rock. Jullie zijn al bezig sinds 1990, wat zijn de 'hoogtepunten' en 'dieptepunten'?
Nou ik was 5 jaar oud toen de band begon, mijn vader begon ermee, dus ik weet niet hoe de hoogte- en dieptepunten aanvoelden in de eerste jaren. Ik begon muziek te maken voor Vamp in 2003. De band heeft drie verschillende leadzangers gehad, dus dat is natuurlijk behoorlijk uitdagend geweest. Hoe die overgangen op te lossen, en een nieuwe manier te vinden om verder te gaan. Dat gezegd hebbende, dat is misschien ook de reden waarom de band zo lang is doorgegaan. En ik denk dat de band die overgangen heeft gebruikt voor iets positiefs. Om er iets van te maken en het als een kans te zien. De band heeft grote hits gehad in Noorwegen in de jaren 90, 2000 en 2010, maar de belangrijkste kern van Vamp is de catalogus van songs die niet gericht zijn op hits, maar gewoon songs die zo goed mogelijk willen zijn. Ik vind het inspirerend dat de laatste plaat "Tiå det tar" (2021) het best ontvangen album van Vamp is. Dat is cool na al die jaren.

En voor jou als gewone muzikant?
Voor mij heeft het nooit gevoeld als hoogte- en dieptepunten. Ik heb mezelf nooit commerciële doelen gesteld, alleen creatieve door ideeën en mogelijkheden te onderzoeken en daardoor heb ik nooit die gevoelens gehad van een groot dieptepunt of hoogtepunt in mijn carrière. Er zijn natuurlijk hoogte- en dieptepunten geweest in de verkoop en streaming van songs en albums, en het ontvangen van prijzen en het niet in aanmerking komen voor prijzen, en goede en slechte critici, maar zoals gezegd is dat niet waar mijn focus ligt, het is op de proces van het creëren van dingen. En daarom heb ik nog niet echt het gevoel dat ik bepaalde hoogte- en dieptepunten heb gehad. Dat gezegd hebbende, voelde het als een enorm hoogtepunt toen ik ontdekte dat ik het echt leuk vond om soloartiest te zijn en wat dat betekende voor het openen van een hele nieuwe wereld van creatieve mogelijkheden. Als ik ooit een writers block of iets dergelijks krijg, zal dat natuurlijk een enorm dieptepunt zijn, maar dat is nog niet gebeurd.

Dit interview volgt op de samenwerking met topmuzikant Bjørn Berge.  Een magisch duo vormen jullie. Hoe waren de reacties op de release?
Dank je, ik ben zo blij dat je Hoohahs en cat calls leuk vindt. De reacties waren geweldig. Ik ben dankbaar dat velen het hebben gevonden, en er ook over hebben willen schrijven op een manier die ik inspirerend vind en me het gevoel geeft dat de ideeën van het album door veel luisteraars op een coole manier worden opgevat. Dat is geweldig.

Persoonlijk was ik onder de indruk van de pakkende ondertoon, en de positieve boodschap … Een bewuste keuze? Wil je een positieve boodschap uitzenden in moeilijke tijden?
Ik wilde een onsentimenteel maar onderhoudend stuk maken over veel van de uitdagingen waar ik dagelijks voor sta. En die uitdagingen zijn dezelfde die de meesten van ons tegenkomen, denk ik. Ik wilde een beetje over mezelf praten, maar ook over de giftigheid van mannelijkheid en thema's aansnijden als klimaatverandering, huidskleur, familie, liefde via de giftige toon van mannelijkheid. Het is een soort karakterstudie over een man met vele kanten, veel goede bedoelingen maar ook veel gebreken en onvolkomenheden. Ik hoop dat het als positieve boodschap overkomt, want zo is het bedoeld, en ik ben blij dat je dat hebt opgepikt! Maar het moest gewoon werken als een muziekalbum met tekst, zonder te proberen een boodschap op te leggen, dus de focus was om te proberen al deze dingen samen te voegen tot een ding dat zijn eigen ding is.

Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk; we horen leuke jams en improvisaties. Een bewuste aanpak en waarom?
Ik probeer altijd een idee te volgen. Dus voor dit project was het idee om te praten over alledaagse gedachten en thema's door middel van mannelijkheid. En vanwege het budget van het project waren we beperkt tot Bjørn die gitaar speelde en ik de rest, dus dat zorgde natuurlijk voor een aparte werkstroom en het geluid dat daarop volgde. Ik probeerde Bjørns gitaarstijl mij te laten inspireren om er iets van te maken dat stijlvol was, macho, beat had, maar ook vrijheid, veel eenzaamheid en ruimte en veel rode vlaggen. Dingen die je niet moet doen. Ik ben erg geïnteresseerd in vorm, en experimenteer daar veel mee, maar ik verlies mijn interesse als iets te gevormd of gevangen of geforceerd aanvoelt, dus ik probeer vormen en ideeën te vinden waar lucht in zit en ruimte voor improvisatie, intuïtiviteit en leven in zit.

De speelsheid spreekt me enorm aan, op deze plaat, maar ik denk dat het live nog beter tot zijn recht komt. Zijn er plannen om als duo te toeren? Misschien ook in België?
Ik ben zo blij dat de plaat je dat gevoel geeft. Ik doe vier van de nummers op tournee met mijn band op mijn soloproject, en ze zijn zo leuk om te doen. En mijn band speelt ze geweldig. Ik hoop echt dat ik binnenkort met mijn band naar België kan gaan! Op dit moment zijn er geen toerplannen als duo, omdat we het allebei zo druk hebben met onze eigen projecten. Maar ik hoop dat het op een dag wel lukt.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Op dit moment leg ik de laatste hand aan mijn muziek voor een theaterstuk, dat op 3 juni in première gaat. Daarnaast werk ik parallel aan twee nieuwe soloalbums en een nieuw theaterproject, die volgend jaar verschijnen, en nog twee andere grote projecten die nog wat vroeg zijn om in het openbaar te bespreken, maar die op grote schaal zeer inspirerend zijn. In juli en augustus zijn er veel concerten met Vamp en enkele soloconcerten voor mij in Noorwegen. Volgend jaar zijn er meer concerten met mijn soloproject.

En in de toekomst, andere projecten, terug met Bjorn of een Vamp plaat? Vertel eens
Er zijn nieuwe Vamp albums onderweg, maar niet dit jaar. Mijn vader, de motor van de band, brengt wel een soloplaat uit, waarop ik gearrangeerd, geproduceerd en gespeeld heb.
Met mij en Bjørn, ik weet het niet, zou leuk zijn om er ooit nog een met hem te maken!

Zijn er nog ambities of doelen die je zou willen bereiken (buiten de wereldheerschappij want dat wil iedereen inmiddels wel)?
Haha, ja ik weet het. Wereldheerschappij is nooit een van mijn doelen geweest, maar ik wil wel zeker mijn werk aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Ik wil gewoon zo goed mogelijk interessante projecten doen, en dan zien wat voor leven die projecten maken.
Een van mijn doelen is zeker om mijn muziek en creaties naar een breder publiek buiten Noorwegen te brengen, want tot nu toe heb ik alleen in het Noors geschreven, en dat maakt het een stuk moeilijker om met mensen buiten Noorwegen te communiceren. Dus ik ga vanaf nu in het Engels blijven schrijven en iedereen die dat wil de hand reiken.

Wat heb je liever, grote stadions of clubs? En waarom?
Als ik naar concerten ga geef ik absoluut de voorkeur aan clubs. Ik hou van een intieme ervaring, en wat de intimiteit doet met de muzikanten, het geluid dat werkt in een kleinere ruimte en het publiek. Dat geldt ook voor het spelen. Maar ik moet zeggen dat ik als artiest ook graag in stadions optreed. Dat biedt gewoon andere mogelijkheden als artiest. Wat jij en het publiek samen kunnen doen en hoe je de liedjes en teksten op het publiek kunt projecteren.

Bedankt voor dit interview ? hopelijk tot spoedig live in Belgie

Hatis Noit - Ik probeer me te verbinden met iemands herinnering, emotie of strijd. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn naast de eigen ervaring en de natuur ook een bron van inspiratie voor mij.

Hatis Noit is een Japanse avant-garde artieste die hier de ultieme cultuurschok veroorzaakte. Met haar stem bereikt ze ongekende hoogten, ergens tussen opera en onaardse schoonheid. Ze combineert het met puur theater en avant-garde invloeden; ze beweegt zich mysterieus over het podium. Een confrontatie met een onbekende wereld. De fantasieprikkelende act in combinatie met haar brede vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is zoet en demonisch. Dit optreden was iets aparts, onaards en magisch mooi.
Je kan de BRDCST recensie hier lezen
Na de show hadden we een leuk gesprek met Hatis Noit, over haar muziek, cultuur, het album 'Aura' en de toekomstplannen.

Kun je iets meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, je inspiratiebron enzovoort?
Mijn naam is Hatis Noit, ik kom uit Utoro (Japan) en woon sinds 6 jaar in Londen. Ik heb onlangs een nieuwe plaat uitgebracht, maar ik geef de voorkeur aan live optredens, dat is mijn favoriete onderdeel van muziek.

Je muzikale roots gaan terug naar Utoro, Shiretoko, waar je tot je zesde woonde … Een onbekend terrein voor ons, kun je daar iets meer over vertellen en in hoeverre ben je geïnspireerd door je afkomst?
Utoro, Shirtoko is omgeven door prachtige natuur en wilde dieren. Die plek was en is een inspiratie vanwege de prachtige omgeving, waar je in een totaal andere wereld terecht komt. Overal waar je kijkt is het alleen maar wilde natuur, koud in de winter en prachtig in de zomer het is als een paradijs op aarde. We kunnen er niet eens zomaar op uit, vanwege de omgeving. Het is zo kostbaar. Ongerept en magisch, je vindt er elke dag inspiratie. Zelfs ik verliet mijn geboorteplaats als een jong kind, dus ik heb niet echt duidelijke herinneringen. maar ik herinner me op een of andere manier die sfeer. Het is niet echt een visuele herinnering, maar iets wat ik na al die jaren nog steeds voel.

In een interview heb ik gelezen dat je een cruciale ervaring had na je terugkeer naar Shiretoko als volwassene, kun je daar meer over vertellen?
Toen ik als volwassene terugging naar mijn geboorteplaats, verdwaalde ik in het bos. Ik probeerde een natuurlijke warmwaterbron in het bos te vinden. Toen ik verdwaalde was het net voor zonsondergang, het werd donker. Het is iets kritieks om 's nachts in het bos te verdwalen. Dus het was ook eng. Ik hoorde overal het geluid van wilde dieren, zelfs achter me. Dus ik voelde het gevaar, verdwaald te zijn in het bos. In zekere zin was het angstaanjagend, maar aan de andere kant was het een buitengewone ervaring omdat ik ontroerd en verwonderd was door de sfeer in het bos. Mijn zintuigen werden helderder, ik was echt ontroerd door het geluid van het bos, van het donker worden. Het was een bijzonder gevoel naast de angst die ik ook voelde. Meestal denken we dat de natuur een object is, iets dat we als mens moeten beheersen. Maar verloren in het donker, voelde ik me alsof ik een deel van de natuur was, dat zijn we allemaal, dat was een confrontatie met mijn innerlijke zelf, dat was heel inspirerend. Het geeft me echt energie, om muziek te maken. die ervaring.

In hetzelfde interview las ik tijdens je bezoek aan Lumbinī in Nepal, de geboorteplaats van Boeddha, je een andere inspirerende ervaring vond. Kun je er meer over vertellen?
Ik was 15 of 16 jaar oud toen ik Lubini in Nepal bezocht. Ik was daar met mijn moeder, zij gaf daar les aan Japanse kinderen. We bezoeken inderdaad de geboorteplaats van Boeddha.  We bezoeken er een tempel. Het is helemaal geen toeristische plek, het is allemaal heel rustig en eenvoudig. In de ochtend hoor ik wat geluiden van buiten de tuin. Er was iemand aan het zingen, het was zo mooi en ook heel origineel, dus ik wilde zien wie daar aan het zingen was. Ik vond daar een kleine ruimte, waar een non zat te zingen voor een beeld. Ik ontdekte dat het geen zingen was, maar een boeddhistisch gezang. Ze had geen instrument, maar gebruikte alleen haar stem om me omver te blazen. Het was zo'n sterke ervaring, technisch kun je haar een goede zangeres noemen, maar de emoties in haar stem waren zo sterk dat het me echt inspireerde om het ook op die manier te doen. Het was sterk genoeg voor mij om te beseffen hoe bijzonder de stem kan zijn als instrument, op muzikaal en emotioneel vlak.

Ik was op BRDCST diep onder de indruk van je stembereik, een operastem schreef ik erover, zoveel emoties samenbrengen... heb je daar een speciale opleiding voor gehad, en zou je graag opera willen doen, want volgens mij kun je het aan
Ik ben niet echt een getrainde zangeres. Ik hou gewoon van zingen, toen ik een kind was klaagde mijn familie omdat ik altijd te hard zong (ha-ha) maar sinds die ervaring in Nepal ben ik meer en meer bezig met die speciale stijl lokalisatie. En vooral de volksmuziek. Maar heel erg verbonden met de lokale cultuur. Ik ben zo nieuwsgierig naar zang in andere culturen, sinds die ervaring daar. Ik wil er op de een of andere manier meer van leren, en het een onderdeel maken van mijn liedjes. Maar het komt allemaal vanzelf.

De stem is ondanks alles nog steeds het mooiste instrument ter wereld, en je gebruikt het ten volle; met mijn gehoorprobleem hoor ik veel dingen niet, maar voel ze, er zitten zoveel emoties in je stem verborgen, waarvan ik niet kan uitleggen wat ze betekenen; komen die emoties voort uit persoonlijke ervaringen en welke?
Elke emotie die we 'voelen' in ons leven, is zo belangrijk. Naast de natuur is het voor mij ook een inspiratiebron. Soms is het inspiratie van mijn herinnering in het verleden, maar soms probeer ik me te verbinden met iemand zijn herinnering, emotie of worsteling. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn ook een bron van inspiratie voor mij... Dus het is niet alleen persoonlijke ervaring. Die herinneringen, mijn eigen en van anderen, bevatten ook zoveel informatie. Om de herinnering aan emotie op te roepen en te reconstrueren. Dat is een belangrijk onderdeel bij het maken van muziek. Daarom vind ik het altijd leuk als mensen na de voorstelling naar me toekomen en praten over wat ze persoonlijk voelden en wat ze zich herinneren van de voorstelling. 

Wat ik ook leuk vond aan het optreden, is dat iedereen zijn eigen persoonlijk verhaal kwijt kan in wat je zingt. Ik herinnerde me inderdaad mijn eigen ervaring live, de mensen naast me deden hetzelfde, je maakte het persoonlijk voor elk van hen, dus dat is een bewuste keuze denk ik?
Persoonlijk beschouw ik muziek als een soort therapie. Dus hou ik vooral de betekenis van het nummer open door geen tekst op mijn muziek te zetten. Op die manier kan iedereen zijn eigen herinneringen en ervaringen en zijn eigen individuele verhalen voelen in dat lied, en ik denk dat het voorzichtig opgraven van iets in jezelf op een veilige plek voor een tijdje en er weer naar kijken een therapeutische manier is om jezelf te helen. Ik laat bewust ruimte in mijn liedjes om dat te laten gebeuren.

Wat me het meest aantrok in BRDCST is de fantasierijke act in combinatie met de brede, uiteenlopende vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is lieflijk en demonisch. alsof ze het pad bewandelt tussen donker en licht; is dat een bewuste keuze, hoe moet ik dat zien?
Ik zie het niet zo als 'donker of licht', het zweeft altijd tussen die twee in het leven. Het is nooit 100% licht of 100% duisternis. We leven daar ergens tussenin, we zweven daar altijd tussenin. Ik geniet van het spectrum tussen donker en licht. Dus ik wil het niet omschrijven als pure duisternis of puur licht, ik zweef er de hele tijd tussenin.

Er is ook de combinatie van Westerse Cultuur en Japanse Cultuur in je optreden. Is dat een bewuste keuze?
Ik doe dat niet echt bewust, het komt vanzelf. Het is gewoon dat ik de wortels waarin ik leef voor een groot deel van mijn leven kan wegduwen. Als ik naar Europa vertrek, heb ik echt moeite om me te vestigen. Ik voel me nog steeds niet echt thuis. Dus ik voel me nog steeds een vreemdeling. Maar als ik terugga naar Japan, voel ik me daar een vreemde, na zes jaar in Londen te hebben gewoond. Dus die combinatie of mix van die culturen is iets dat natuurlijk in mijn leven, en ook in mijn muziek geïntegreerd is.

Jouw optreden op BRDCST was voor mij persoonlijk het beste concert van het weekend. Het vinyl was erg snel uitverkocht ? maar ik ben blij dat ik de cd kon kopen. Vorig jaar bracht je een nieuwe plaat uit 'Aura'. Een adembenemend album dat me tot tranen toe bracht, van vreugde en verdriet, zwevend tussen licht en duisternis... Hoe waren de reacties op deze plaat?
Ik kreeg geweldige reacties op het album, het kostte me vijf jaar om dit album uit te brengen, en ik was zo opgewonden. Het was zo'n lange reis om er te komen, op het punt dat ik dit album maakte. Dus ik was erg blij met al die lieve woorden en reacties die ik kreeg op dit album. Want het' vertelt zoveel over mijn verleden en leven. Sinds ik dit album opnieuw heb gemaakt, heb ik meer kansen gekregen, het opent andere deuren. Om op zoveel mooie plaatsen te spelen. Niet alleen in Europa. Ik ga naar Mexico dit jaar, vorig jaar ging ik terug naar Japan om op te treden. Dus het opent echt wat meer deuren in mijn leven, dit naar buiten brengen.

Er is ook iets spiritueels aan dit album, Het nummer "Inori" (gebed), is letterlijk een gebed en offer voor hen die zijn heengegaan, en raakt aan de oorsprong van het zingen. Je wilde iets spiritueels maken?
Elke muziek die ik maak is op een of andere manier verbonden met iets spiritueels.  Dat lied is gemaakt voor de mensen die in Fukushima zijn overleden en de mensen die ik ontmoet als ik daar woon. De verhalen die ik van hen hoor. Op een of andere manier voelde ik me verloren, wat kan ik voor hen doen. Ik voel me zo machteloos. Als ik zie wat daar gebeurd is, en zij nog steeds worstelen met de situatie daar. Dus dat lied 'Inori' is een echt gebed voor die mensen daar. Het enige wat ik kan doen is muziek maken, dus heb ik dit lied gemaakt. Ik kreeg zoveel feedback op dit lied, ook in Europa. Elke keer als ik dat lied uitvoerde, bracht het veel terug bij de mensen die het hoorden. Niet alleen over Fukushima maar ook over elke andere mentale onzekerheid of ramp.

Wat zijn de toekomstplannen?
Veel shows, nieuwe liedjes maken, onderzoek doen naar grote stemculturen en hopelijk daar op bezoek gaan om ze beter te leren kennen!

Wat zijn naast de verdere ambities en heb je ook een soort doel dat je wilt bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geen bepaalde ambitie, maar ik hou van optreden en speel veel op het podium. en wat samenwerken voor de show vind ik ook erg leuk. Mijn belangrijkste ambitie is dat ik dit heel, heel lang kan blijven doen... het is niet echt een ambitie, maar ik doe dit gewoon graag, en wil dit blijven doen zolang het duurt' met andere artiesten, of culturen of wat dan ook.

Bedankt voor dit interview ?

Picidae - Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat we graag de andere randen van onze perimeters opzoeken, of het nu gaat om scherpere geluiden, ritmische elementen of lagen trompet

Het Noorse duo Picidae, een vertaling van spechten,  weet met hun magische klanken een rustgevende sfeer te creëren. Het duo bestaat uit zangeres Sigrun Tara Øverland - ze speelt de lier, autoharp en gitaar -, en Eirik Dørsdal die trompet, elektronica, kalimba speelt en trouwens de vocals voor zijn rekening neemt.
Met hun nieuwste album ‘A Stray Labyrinth’ komen o.a. invloeden uit het Midden Oosten boven, het is vooral een zeer filmische plaat geworden, dromerig, sprookjesachtig en bevreemdend.
Zo interessant dat we graag er wat meer wilden over weten. We hadden dan ook een fijn gesprek met Eirik en Tara, en polsten uiteraard naar de verdere toekomstplannen.

Kunnen jullie jezelf voorstellen?
Wij zijn Picidae, een duo uit Noorwegen bestaande uit Sigrun Tara Øverland op zang, lier, autoharp, gitaren en diverse andere snaarinstrumenten. En Eirik Dørsdal op trompet, elektronica en synthesizer.

Jullie muzikale stijl is deels dromerig, maar grijpt ook terug op folklore; waar haalden jullie de inspiratie voor de eerste plaat?
We spelen al vele jaren samen en zijn in veel opzichten een combinatie van alles waar we in de loop der jaren naar hebben geluisterd en gespeeld.
Tara: Ik ben opgegroeid in een gezin waar ze veel Keltische, Amerikaanse, Chileense en Noorse volksmuziek speelden, naast renaissance. Als tiener speelde ik ook in een paar rockbands en luisterde ik veel naar progressieve en alternatieve rock.
Eirik: Ik heb een improvisatieachtergrond en componeer in veel verschillende genres. De laatste jaren speel ik steeds meer traditionele muziek en heb ik samengewerkt met muzikanten uit Noorwegen, Japan en Arabische landen.

Ik ben een liefhebber van Noorwegen, Denemarken en Zweden, de Scandinavische landen spreken tot mijn verbeelding; vind je daar ook inspiratie voor je werk en waar?
Ja, zeker weten!
Tara: Ik schrijf veel over de natuur en veel van de nummers op het laatste album zijn geschreven in Vesterålen, in het noorden van Noorwegen, waar ik zeven jaar heb gewoond. Er zijn liedjes over de bergen daar, gekke poolstormen en de poollente die nooit komt, een soort wachtspelletje.
Eirik: Ik woon op een plek dicht bij de natuur, bossen, de zee en een grote tuin. In deze omgeving wordt veel inspiratie opgedaan voor muzikale expressie.

Op de tweede plaat 'A Stray Labyrinth' haal je inspiratie uit de Oosterse cultuur; kun je dat wat meer toelichten? Muziek uit het Oosten is nog steeds onbekend terrein in onze Westerse cultuur; wat was jullie grootste inspiratiebron binnen die cultuur, personen of gebieden of mensen? Vertel ....
We hebben allebei een interesse voor verschillende muziekstijlen van over de hele wereld, maar het is waarschijnlijk Japan dat de laatste jaren onze duidelijkste inspiratiebron is geweest. We hebben vijf keer in Japan getoerd en zijn nu hier op tournee. Deze keer hebben we zelfs een Japans instrument gebruikt, de taishōgoto. We hebben ook het podium gedeeld met een aantal Japanse artiesten en deze keer heeft Eirik zelfs samengewerkt met Japanse traditionele muzikanten.

Ik vind de combinatie tussen wat vreemde geluiden en zang, met een emotioneel tintje erg interessant, is dat een bewuste manier van werken, of komt dat allemaal heel natuurlijk?
De twee belangrijkste vertellers in onze muziek zijn de stem en de trompet, en ik denk dat we soms wisselen tussen wie het verhaal vertelt. Misschien is het live zelfs nog moeilijker om de stem en de trompet van elkaar te onderscheiden. Maar ik vind dat een heel belangrijk onderdeel van ons geluid.

Ik hou van je prachtige, hemelse stem, ondanks het licht dreigende (zowel in de instrumentatie als in de vocals) heeft de muziek een zalvend effect op mijn ziel. Is dit een bewuste manier van werken?
Dank je wel! En haha, ik vind het leuk dat we zowel hemels als dreigend kunnen zijn! We zijn maar met z'n tweeën en met een akoestische sound zullen we nooit erg luidruchtig zijn, maar ik denk dat je zou kunnen zeggen dat we graag de andere randen van onze perimeters opzoeken. Of het nu gaat om scherpere geluiden, ritmische elementen of lagen trompet.

Jullie balanceren tussen donker en licht; is het de bedoeling om met donker en licht te spelen in jullie muziek, of is dit ook iets dat vanzelfs groeit?
Muzikaal gezien zou ik zeggen dat het vanzelf gaat, maar de muziek wordt natuurlijk ook beïnvloed door de teksten. En de thema's in de teksten op dit album zijn zowel leven als dood, natuur en mensen. En het leven is zoals je weet alles, zowel donker als licht - en alles daartussenin.

Picidae slaagt erin om de liedjes kwetsbaar en ingetogen prachtig te vertolken zonder me in slaap te sussen; heel opmerkelijk, hoe doe je dat?
Wat een leuke feedback om te krijgen! Ik denk dat het een beetje aan het format ligt. We hebben allebei muziek gespeeld die luidruchtiger is dan de onze, maar we genieten erg van het feit dat we maar met z'n tweeën zijn. En we zijn niet bang om samen te spelen - of samen stil te zijn. Misschien gebeurt er iets als je ook stilte en pauzes toelaat, en niet een constante grote stroom van geluid.

Bespeel je ook traditionele instrumenten, ik krijg de indruk dat je instrumenten hebt gekozen die je alleen in het Midden-Oosten vindt, of zet je ons hier op het verkeerde been?
Ik denk dat we je daar een beetje op het verkeerde been hebben gezet. Of in ieder geval tot op zekere hoogte! Er staan twee oosterse instrumenten op het album: een shruti-orgel uit India en een taishōgoto uit Japan. Voor de rest zijn de instrumenten voornamelijk Europees en Amerikaans, de autoharp en de dulcimer geïnspireerd op Merlin komen allebei uit Amerika. En het soort staaltongtrommel dat ik gebruik is daar ook nog niet zo lang geleden uitgevonden. Maar alles komt ergens vandaan. De lier komt oorspronkelijk uit Mesopotamië, dat in het huidige Irak ligt. En hoewel er enige discussie is over de oorsprong van de gitaar, komt die waarschijnlijk ook oorspronkelijk uit deze gebieden. Dus misschien heb je toch gelijk!
Eirik: Mijn belangrijkste doel in deze settingen is nog steeds om mijn eigen instrument te gebruiken, maar wel zoveel mogelijk aan te passen. Ik heb de neiging om te proberen te klinken als de duduk of de shakuhachi, of soms iets anders, misschien een andere stem of iets dergelijks.

Hoe zijn de reacties tot nu toe?
We hebben heel mooie recensies en feedback gekregen, zowel in Noorwegen als in het buitenland, en dat betekent echt heel veel. Muziek maken is in zekere zin iets privé, dus als je het de wereld in stuurt en mensen waarderen het, dan betekent dat echt het meest.

Gaan jullie op tournee? België en Nederland?
We hebben dit voorjaar in Noorwegen getoerd toen de plaat uitkwam en zijn nu op tournee in Japan. We hebben een aantal concerten gepland in Noorwegen dit najaar, en we hopen ook ooit naar België en Nederland te komen, maar het hangt er allemaal vanaf of er een plek is waar we kunnen spelen. Op dit moment denk ik dat het gebied waar we de meeste interesse voor hebben, maar nog niet getourd hebben, de Benelux is. Dus ik hoop echt dat we dat voor elkaar kunnen krijgen!

Wat zijn de verdere plannen?
Ik hoop dat we geen 8 jaar hoeven te wachten voordat ons volgende album uitkomt, maar aan de andere kant heeft niemand gepland dat er een covid zou komen tussen onze laatste release en deze, dus wie weet!

Ik vind jullie muziek ook erg filmisch … Is er een ambitie om iets te doen in de richting van film of theater of tv-series; jullie muziek past perfect bij een film uit het Midden-Oosten
We hebben eigenlijk allebei afzonderlijk muziek gemaakt voor film, tv en theater, maar niet samen. Een van onze nummers is ooit gebruikt voor een Volvo-reclame, maar een film uit het Midden-Oosten is een geweldig idee!

Wat zijn jullie belangrijkste ambities als duo en als muzikanten? Is er een doel dat jullie voor ogen hebben (buiten wereldheerschappij, wat iedereen inmiddels wel wil)?
Haha, ik denk niet dat we nog wereldheerschappij verwachten. Maar het betekent echt veel voor ons dat mensen onze muziek ontdekken en waarderen.

Bedankt voor dit gesprek, hopelijk tot snel 'on stage' in België
Hopelijk tot ziens!

CORE Festival 2023 - Een legale rave twee dagen lang
CORE Festival 2023
Ossegempark
Brussel
2023-05-27 + 28
Erik Vandamme

CORE Festival , een organisatie van Tomorrowland en Rock Werchter, is in 2023 aan zijn tweede editie toe in het gezellige Ossegempark, Brussel. Het fijne aan het CORE Festival is de gemoedelijke sfeer die er heerst, waarbij iedereen welkom is.
Er staan wat kleppers op het podium, met een rits ontdekkingen. Vijf podia diversiteit, spreekt een breed publiek aan, twee dagen lang, door een fijne mix van elektronische kwaliteitsacts, hiphop en de betere r&b band met de jonge hippe jazzgeneratie en dj's.
Ons verspreiden over vijf podia is een 'no go 'scenario. We besloten de DJ acts, ondanks alles, zo goed te laten voor wat het was en legden onze focus op R&B, hiphop en jazz acts op de twee podia Ardo  en Edoma. Twee dagen lang genoten we met volle teugen van een complete, veelzijdige legale rave …

dag 1 - zaterdag 27 mei 2023
Op Endoma stage mocht de talentvolle Brusselse R&B artieste Mavee (***1/2) haar beste beentje voorzetten, letterlijk dan. Met haar kristalheldere stem, werd er op het podia vooral gedanst, Mavee laat zich niet alleen omringen door enkele knappe dansers, zelf kan ze er ook wel wat van. De twee muzikanten, een keyboard speler en knappe drummer, zorgen voor een aanstekelijke sound. Een opzwepende emo start. Naar het einde van de set gaf een rapper nog een push forward.. Voor een handvol enthousiaste fans, en enkele toevallige passanten, liet Mavee ons horen dat ze heel wat potentieel heeft.

Rori (***1/2) zorgt op het grote podium (Ardo) dan weer voor een bijzonder zwoele set waardoor de temperatuur naar een kookpunt stijgt. De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.

De uit Chicago afkomstige artieste Ravyn Lenae (****) heeft een stem als een nachtegaal, en ze weet jazz invloeden te combineren met R&B en klinkt binnen de scene vrij uniek. Er komt naast jazz en R&B heel wat soul boven drijven. Een ruim publiek is er voor te vinden. Door de bedwelmende grooves zweef je en geraak je onder hypnose. Haar vocals en het klankenspectrum van de muzikanten bieden een sprookjesachtige totaalbeleving. Magisch.

Het duo Nu Genea (***1/2) bracht voor de gelegenheid een heuse live band mee. Een groovy funkende sound is omgeven van haar warme stem. Een gevoel van welbehagen zweeft over ons heen. De sax biedt een mooie meerwaarde. Nu Genea speelt in de blakende zon en is dus ideaal zomerse muziek dus.

Even de benen losgooien? Een dansfeestje? Op de AltVerda stage, gelegen op een locatie omgeven door trappen, deed denken aan een arena … in het klein. Deze stond bomvol dans lustige ravers die zich lieten meevoeren op de zwoele klanken die virtuoze Eliza Rose (****) uit haar instrumenten bracht. Een bijzonder soulvol, zuiderse tintje had deze sound. De Londense DJ Eliza Rose had trouwens oog voor de choreografie. Een mooi geheel.

Een van de absolute hoogtepunten van het weekend kregen we in de Endoma stage met het duo DOMI & JD BECK (*****). Het duo ligt onder contract bij het label van Anderson Paak en het lijkt ons een kwestie van tijd eer ze de grote podia onveilig zullen maken met hun kitscherige set, die een grote brok humor kent.
Tegenover elkander zitten ze, getooid in opvallende pakje, bewezen de keyboard speler (met een toiletpot als stoel) en de drummer zich. Ze hebben ook een pracht van een stem. De twee improviseren maar al te graag . Hier druipt het spelplezier vanaf . De dromerige klankkleur, de psychedelica en de jazzy soundscapes kennen abrupte tempowissels door hun vingervlugheid. Wat een duo.

Masego (****) is de band en het alias van de 29-jarige Jamaicaanse Amerikaan Micah Davis, een multi-instrumentalist pur sang. De veelzijdige artiest biedt zelfs een streepje groovende jazz met z’n saxofoon; of een broeierige Jamaicaanse reggae sound en heel subtiel, afro invloeden; het zit allemaal verborgen in de muziek van deze veelzijdige muzikant, die zich heel goed laat omringen. Een overtuigende aanpak , dansende mensen , een set die iedereen in vuur en vlam zette, een totaalbeleving.

Op de eerste dag werd de meer jazz liefhebber enorm verwend, want ook meester drummer Yussef Dayes (****) was er eentje om te koesteren in het genre. Hij voegt er funk en Zuid-Amerikaanse invloeden aan toe.  Een wisselend, gedreven drumwerk siert. Hij is goed omringd door een pianist die alles uit de kast haalt, en een bassist die met een vingervlugheid de snaren diep raakt. Los van dit, was er een meesterlijke sax, die zorgde voor kippenvelmomenten. Er waren enkele opmerkelijke solo’s. Het spelplezier, de improvisatie en de allerhande klanken intrigeerden.

Pusha T (****) is een Rap veteraan die het niet moet hebben van liefelijke tafereeltjes. De man blaft en bijt zoals dat hoort binnen de betere hipHop. Een moshpit ontstaat. Pusha T is geen rap voor pussy's, zoveel is zeker, in de sound en de teksten horen we het met talrijke uppercuts , alsook in de stoere, rauwe uitstraling. Wat een Hiphop/rap straight from the heart.

Het contrast met PinkPantheress (***) kon niet groter zijn. De BBC Sound of 2022-winnares zorgde voor een volle tent enthousiaste fans. Hier waren velen binnen de r&b voor te vinden. De sound, haar aanstekelijke vocals en die wulpse, kinderlijk houding kleurden het geheel. Het was wel allemaal binnen de lijntjes en onschuldig. Het meest interessante moment was de DJ act, die het even mocht overnemen; hier kregen we opzwepende, stomende beats.

En plots stond de mainstage overvol voor NxWorries (****1/2). Niet zo verwonderlijk, want dit project bestaat uit  het legendarische duo DJ Knxwledge en superster Anderson. Paak. Al gauw werd hier een opzwepend, zweterig hip hop feest gebouwd. Knxwlegde is een klanken tovenaar die zijn publiek bezweert en Anderson. Paak een getalenteerd entertainer. De man wisselt van pakjes, is getooid met een vreemde hoed en gaat naar een felroze outfit. Ze bespelen hun publiek, dat uitzinnig wordt, en uit de bol gaat. Op het einde van de set mochten een sliert meisjes met hem op het podium, om het wilde feestje compleet te maken.  Wat een entertainer deze NxWorries!

Sinds de voorbije Lokerse Feesten zijn we onvoorwaardelijke fan van Charlotte Adigéry en Bolis Pupul (*****) Het duo mengt elektronica met gitaarriedels en voegt er een portie R&B, soul aan toe. "Een groovy sound, die inwerkt op de dansspieren is het resultaat. De aanstekelijke, opzwepende, toegankelijke muziek overtuigt. Er ontstaat als het ware een rave-party Ze zijn beiden niet vies van wat experiment.", schreven we toen over hun optreden. Ook nu is dit het geval. Wat een opzwepende, emotievolle set. Charlotte had net een hectische dag achter de rug, nadat ze het nieuws had gekregen dat haar vader die aan Alzheimer lijdt, was vermist. Gelukkig is alles goed gekomen, en is de man gezond en wel terug gevonden. Charlotte, voor de gelegenheid in knalgroene outfit, bezorgt je kippenvel met haar bezwerende stem. Bolis Pupul van zijn kant zorgt voor het klankentapijt, en samen klinkt het veelzijdig, kleurrijk, magisch.Wat een weergaloze performance!

Angèle (****) is door de jaren uitgegroeid tot een Belgische fenomeen. Ze heeft op de podia bewezen, een uitzonderlijke artieste te zijn. Ze speelde een ware thuismatch in Brussel. De wereldartieste intussen is blij dat ze hier eens terug kon zijn. Recent mocht ze o.a. tweemaal op het bekendste, Amerikaanse festival Coachella spelen.
In Brussel bracht ze danseressen mee , die haar pittige, fleurige set een internationale uitstraling bezorgden. Veel glitter, pracht en verkleedpartijen die een mooi geheel tekenen, zonder te vervallen in kitsch. De show mocht er dus gerust zijn.
Ze is een sterke persoonlijkheid als zangeres en danseres. Damso mocht bij '"Démons" mee rappen, haar broer was er niet bij.
Op het einde van de set bracht Angèle haar liefde voor haar Brussel in “Bruxelles je t'aime”. Iedereen was tevreden van deze meer dan geslaagde festivaldag.

dag 2 - zondag 28 mei 2023
Dag twee werd gekenmerkt door meer rap en hiphop acts … De beentjes werden al meteen losgegooid op een ware DJ act van Diane (****) op de AltVerda stage. Door een mengelmoes aan aanstekelijke beats en de vervormde vocals, zorgde Diane voor een lichtjes spirituele totaalbeleving. Een hypnotiserende klankenpracht met een vaak herkenbare sound deed ons lekker zweven.

Bij de naam Superjazzclub (*****) zou je prompt denken aan jazz. Die invloed zit er zeker in bij dit in knal oranje geklede gezelschap. Na de exotische energieboosts, namen de zangers plaats op een stoel en gingen over naar een meer ingetogen set, de meerstemmigheid zorgde voor een gezapige sfeer. Het contrast tussen het opzwepende en het intieme was wat groot, maar het liet de twee kanten zien van dit gezelschap dat ons kon bekoren. Een mix van stijlen en een gevarieerde set.

Op zijn eentje wist Glints (****) ons compleet omver te blazen. Wat een persoonlijkheid! De Antwerpenaar is een charismatische klasse entertainer, die zijn publiek steeds aanport. Hij heeft tevens een sterke stem. Zijn grappige bindteksten en de aanstekelijke wijze waarop hij zijn songs brengt, prikkelen de dansspieren. Hij zorgt voor de nodige energieboosts. Op “Sorry” mocht vriendin Blu Samu hem vergezellen, een mooie meerwaarde in de set. Humor, feestelijkheid en blijdschap vormen de rode draad op een nummer als “Rome”. Glints op zijn eentje, klasse!

De Britse zangeres Olivia Dean (****) is een opkomend talent. Ze brengt binnenkort haar debuut uit. Olivia wist ons alvast mee te voeren met haar muziek en haar vocals naar mooie landschappen; ze straalt een sterk charisma uit .
Door enkele technische problemen ging de drive wat uit het optreden, maar Olivia lostte dit telkens op met een leuke kwinkslag. “Baby Come home” deed ons smelten, enkel begeleid van gitaar en haar overtuigende vocals. Een sympathieke zangeres en vertelster.. Talentrijk dus.

We blijven ook op deze tweede festival dag bewust balanceren tussen de twee podia. We kunnen vaak mooie gesprekken aangaan met de mensen om ons heen en banden smeden. Dat is net het mooie aan een gezellig festival als CORE festival…
Caballero & JeanJass (***) is een duo uit de Brusselse rap stal; ze brachten een gezapige set, niks meer of minder. Leuk voor even dus.

We zeiden het al, op de tweede dag waren er opvallend veel rap acts. De Amerikaanse East Coast-rapper JPEGMAFIA (****) bracht een rauwe, energieke rap act, compleet op zijn eentje en vaak in het donker. Ruwweg sloeg hij om zich heen en ging hij de controverse niet uit de weg. Eens zijn set ingezet, vroeg hij om de lichten te doven en de muziek luider te zetten, waarna alle registers werden open getrokken; een oorverdovende wervelstorm aan rap teksten ontstond, Geen rap voor tere zieltjes deze JPEGMAFIA. Het publiek reageerde uitzinnig.

Tijd voor jazz met Afrikaanse invloeden. Kokoroko (*****) liet een andere wind waaien door aanstekelijke blazers en de verbluffende solo's. De warme vocals deden de temperatuur stijgen. De muziek van Kokoroko is heel divers en gevarieerd. Er is meer dan oooit ruimte voor improvisatie. Er ontstaat een wervelend feestje waarbij een brug wordt geslagen van jazz naar de Afro-Westerse cultuur. Wat een groove kregen we hier.

Benny The Butcher (***) is een rap act, die het vooral moet hebben van veel spierballengerol en een dosis zelfverheerlijking. Hier hadden we minder uppercuts te verwerken tav de andere rappers. Maar hij was eentje die dicht bij zijn fans stond, er komt zelfs een handtekening sessie te pas tijdens de set. Een goede en leuke rap act.

Ook Goldband (****) stond geprogrammeerd op CORE festival. Hun kitscherige songs schoven probleemloos in. Muziek en show vinden elkaar hier perfect. Een welgekomen afwisseling temidden die rap/hiphopacts. “De Wereld" zet een denderend feestje in.
Goldband weet waarmee ze bezig zijn. De band maakt gebruik van doorsnee clichés om hun publiek te bekoren, en komen met zowat alles weg, vol overgave en vanuit het buikgevoel. Straight from the heart.. Zin in een feestje, zonder scrupules, dan moet je bij Goldband zijn.

De Nieuw-Zeelandse indie/psychedelische rockband Unknow Mortal Orchestra (****) tapt uit een heel ander vaatje. Hun mix van funk, soul, pop, hiphop zorgt voor een breed scala, waarop iedereen mee. Ze traden op in een donker kader, de letters UMO zorgden voor wat licht in de duisternis; we werden ondergedompeld in een bevreemdend mooie,  fantasieprikkelende sfeer, die een bedwelmende invloed heeft. Een mooi contrast in de programmatie.

Little Simz (*****) is uitgegroeid tot een groots hip hop fenomeen. Als een ware diva entertaint ze haar publiek van begin tot eind. “Silhouet” registreerde reeds haar talent en veelzijdigheid. Helemaal op haar eentje pakte ze iedereen zonder enig probleem in; het voelde zelfs wat onaards aan. Op “Intovert' verscheen toch een bassist en gitarist op het podium. Simz verdween even van het podium, de muzikanten zetten een instrumentale versie van Carlos Santana's “Maria, Maria” in. Op "Selfish" en "Woman" werden de dansspieren aangesproken, een knaller om te eindigen. We kregen een wervelende show. Little Simz sloeg de brug tussen reality poetry en party gevoel. Ze wist iedereen te raken. Wat een karakter en natuurlijk charisma straalt ze uit.

Channel Tres (*****) zorgde voor een volkstoeloop in de Endoma stage. De Amerikaanse rapper is aan een opmars bezig sinds de release van zijn album 'Refresh' en de vervolgEP ‘Real Cultural Shit’. In een fluo-roze rok met een groene, glitteren panty en twee dansers, zorgde Channel Tres voor een dansfeestje ‘pur sang’ op het CORE festival. Iedereen stond huer letterlijk te dansen, met de handen in de lucht. Wat een energieboost en –bom! Channel Tres kwam, zag en overwon.

Dat wervelend feestje stond in schril contrast met de zweverig indiepop van alt-J (***1/2), die een warme gloed over ons heen bracht. Toch was er voldoende publieke belangstelling, gezien de band een sterke fanbase heeft, en best wat hits achter zijn naam heeft als "Hard Drive Gold" en meezingers "Left Hand Free" en "Breezeblocks". alt-J heeft geen flashy lighthows nodig, ze hielden het sober, ook in de muzikale omlijsting. Die hartverwarmende groovy sound bracht iedereen wat dichter bij elkaar.

Bolis Pupul (****) mocht de Endoma tent afsluiten. Hij is een ware klankentovenaar en beschikt over een bijzonder, onaardse stem. De lightshow was een meerwaarde, alle lichtjes op het podium als om ons heen flikkerden in alle kleuren. Een magisch geheel. Een dansparty die uitbundigheid en weemoed samenbalde.

Moderat (***1/2) haalt zijn inspiratie uit de Berlijnse clubs. De opzwepende beats, de verbluffende lichtshow en de subtiele vocale inbreng brachten ons naar het laatste feestje. Moderat tekende voor de ultieme rave party op die pompende beats; een klein rustpunt tussenin was welgekomen. Een sterke knaller om af te sluiten.

Organisatie: Live Nation (Rock Werchter) ism Tomorrowland

Luka Bloom - Magisch samenspel, Man en zijn Gitaar

De Ierse Luka Bloom (****) is uitgegroeid tot een van de grotere namen in de sing-songwriting . In 1990 brak de man door met zijn album 'Riverside',  het bracht hem in 1992 naar Torhout/Werchter waar hij tussen namen van het 'hardere genre' als Red Hot Chilli Peppers, Extreme, Urban Dance Squad en Bryan Adams stand hield. Hij verbaasde met z’n poëtisch pakkende teksten, en die verfijnde gitaarlijnen en -licks.
De man is ondertussen meer dan vijftig jaar bezig en blijft met beide voetjes mooi op de grond. In een uitverkocht Sint-Annakerk in Lokeren hebben we een magisch samenspel van een Man en zijn Gitaar.

Luka Bloom is een troubadour en verhalenverteller. Humor en zaken met een kwinkslag horen hierbij, alsook bittere ernst. We horen het in zijn songs die baden in een golf van weemoed of lekker intens, extravert durven te klinken.
“Thank you for bringing me Here” is een wondermooie opener. “Wave up to the shore” en de Bob Dylan cover “Make you feel my love” volgen , het zijn gevoelige nummers, liefdesverklaringen. De persoon Luka Bloom geeft ze een extra dimensie, door z’n indringende, heldere, zalvende, bedwelmende vocals.
Luka Bloom gaat de politieke thema's niet uit de weg, “City of Chicago” is er eentje over hongersnood, waarbij hij de oneerlijkheid aankaart als het verschil tussen steenrijk en straatarm.
Een rockmindende artiest, die loyaal is en zijn Ierse roots trouw blijft. Het maakt van Luka Bloom een uniek artiest. In een bijzonder tot de verbeelding sprekende locatie als de Sint-Annakerk in Lokeren, klinkt ‘the man & his guitar’ magisch.
De coronapandemie toonde aan dat hij de optredens sterk miste, en dat hij één werd met zijn gitaar en op die manier nieuwe nummers schreef. Die persoonlijke verhalen in de songkeuzes raakten.
Het daverende, rechtstaande applaus op het eind van de regulaire set bewees dat Luka Bloom in zijn opzet slaagde. In de bisnummers bracht Luka Bloom één van de hits “Delirious” en sloot af met “Black if the color (of my true love's hair)” dat door iedereen in de kerk werd mee gezongen.

Helemaal in  zijn eentje, de man met z’n (akoestische) gitaar en zijn inlevende stem, bleef hij iedereen twee uur boeien. Gebundeld in een vijftigjarige carrière wist hij iedereen te raken met z’n muziek en z’n persoonlijke verhalen. Een muzikale speelsheid in een magisch samenspel.

Setlist:  Thank You for Bringing Me Here //I'm a Bogman //Wave Up to the Shore //Make You Feel My Love  (Bob Dylan cover) //City of Chicago //Exploring the Blue // Rescue Mission //Ciara //Sunny Sailor Boy  (The Waterboys cover) // I Am Not at War With Anyone //Rainbow Day //You Couldn't Have Come at a Better Time ?  Encore:?  Delirious  //The Fertile Rock ?//Black Is the Color (of My True Love's Hair) ([traditional] cover)

Organisatie: Fat Bastard Promotions

Stanley Clarke - Een veredelde jamsessie in een speels en feestelijk kader

Basvirtuoos Stanley Clarke (*****) is een levende legende … Bekend om zijn muzikaliteit, vingervlugheid en felheid op de akoestische en elektrische bas … Clarke was de eerste jazzfusionbassist die als headline optrad en optredens over de hele wereld uitverkocht. Samen met de in 2021 overleden Chick Corea wordt hij tot de twee beste bassisten ter wereld gerekend. Clarke's virtuositeit op de hoogste registers van de bas is ongeëvenaard, en de mate van expressie die hij uit het instrument dwingt, is nog verbazingwekkender.
Om maar te zeggen, er stond een levende legende in een volgepakt AB Theater. Stanley Clarke laat zich omringen door klasse muzikanten die dezelfde onaardse virtuositeit uitstralen, waardoor dit optreden uitmondt in een veredelde jamsessie in een speels en feestelijk kader.

Al meteen is de aandacht scherp met “Return to Forever”. De bandleden van 4EVER brengen een dynamiek, een jeugdige energie en frisheid in de muziek. De 4EVER band bestaat uit Jeremiah Collier op drums, Beka Gachiashvili op piano en keyboards, Colin Cook op gitaar, Emilio Modeste op saxofoon en natuurlijk Stanley op akoestische en elektrische bas.
Ze tekenen voor een opwindend optreden, waarbij hun instrumenten onder spanning staan. Stanley’s verbluffende baslijnen staan centraal. De instrumentatie van de anderen wordt evenzeer in de spotlight geplaatst … Drum beest Jeremiah Collier overdonderde, het publiek ging compleet uit zijn dak, hij streelde zijn cimbalen, zalfde de oorschelpen, of sloeg zijn drumvellen gor, hij ging als een wildeman tekeer, waardoor de grond onder onze voeten trilde.
Veelzijdigheid troef dus …Ook in het gitaar spel van Colin Cook die ons koude rillingen bezorgde met zijn waanzinnige gitaarriedels, ondersteund van de groovende sax en de pianotunes. En Stanley zelf speelt op zijn bas perfect en uitgebalanceerd. Een knap zingende zangeres Natasha Agrama met haar soulvolle stem, siert in deze prachtige sound. Ze bracht een sublieme versie van “You're everything” van Chick Corea.
Deze reeks optredens zijn een ode aan gevallen vrienden als een Chick Corea en de in 2021 overleden legendarische keyboard virtuoos George Duke. Wat een ingenieuze werkwijze van deze band.
“No mystery” was één van de hoogtepunten  in deze set, waarbij Clarke ingetogen als alles uit de kast haalt op z’n contrabas. De muzikanten kunnen er gretig op inpikken, o.m. de tweede solo van drummer Collier. Hilarisch.
Los van  al die technische perfectie, is het dus vooral de speelse manier waarop deze muzikanten intrigeren. Het publiek ondergaat.
De band kreeg een staande ovatie. Het was de aanzet naar een spannende finale waarbij de band, inclusief Natasha Agrama, nog eens ten volle gingen. Een wervelende set.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Jef Neve - Het ideale muzikale recept tussen klassiek, soul en jazz

We citeren: ''Een goeie fles wijn, lekker eten, onder vrienden, wat kaarslicht erbij, kortom gezelligheid en alles wat het leven de moeite waard maakt, dát is ‘That Old Feeling’. Met dit nieuwe album laten Jef Neve en zijn band naast eigen werk ook bekende en minder bekende songs op je los; van Damien Rice tot Marvin Gaye en Paul Simon.''
Jef Neve kwam in een volgelopen Ha Concerts in Gent deze plaat voorstellen, met een ritmesectie die op speelse wijze zijn virtuositeit aanvult, surplus vocals die de warmte van soul linken aan de jazz van de jaren '40.

Na een instrumentale intro van improvisatie en virtuositeit, worden bij het wondermooie ‘That old feeling’ alle registers opengetrokken . Een kleurrijk palet laat zich ontdekken . Er is o.m.  de prachtige soulstem van Monique Harcum en er is een verbluffende versie van “Here comes the rain again”, waarbij de stem van Sam Merrick je doet genieten in de regen.
Jef zelf is een bijzonder piano virtuoos die voortdurend eigen grenzen verlegt; en hij laat zich verdomd goed omringen. We waren onder de indruk van de blazers,  trompet, saxofoon en trombone, die zorgden voor de groove. Met het drumwerk van Jens Bouttery en de fijnzinnige baslijntjes van Nathan Wouters erbij, (die op het eind van de set met een warme solo wist te ontroeren), kregen we een sterk samenspel en magisch beleven.
Bijna twee uur lang Jef Neve en zijn band ons te intrigeren, hij dirigeert zijn band en plaatst iedereen zachtmoedig in de schijnwerpers. Er ontstaat een soort jamsessie tussen de muzikanten en de vocalisten. De speelsheid en de improvisatie maken de set, o.a. op het eind tussen Jef en drummer Jens, tot hilariteit van het publiek en de band zelf. In de bis ronde kunnen de zangers een duet brengen, waarvan het speelse er van af spat.
Er is de brug tussen diverse stijlen, klassiek , soul en jazz, alsook naar meerdere decennia toe, van de jazz van de jaren '50, naar de soul over pop en klassiek, tot zelfs naar de jaren '20; moeiteloos gaat het over.
Een meer dan geslaagde avond, iedereen was onder de indruk van deze trip vol variaties en decennia heen …

Organisatie: Ha Concerts, Gent

Polyphia - Masters at work op gitaar

De gitaarliefhebbers kwamen optimaal aan hun trekken met het fenomeen Polyphia. Deze  instrumentale progressieve rockband uit Plano, Texas, werd opgericht in 2010, en heeft intussen een ruim parcours afgelegd. Naast de knappe, overtuigende platen vol oorgasme, spelen ze live elke zaal of club gewoon plat.
De band bracht onlangs een nieuwe schijf uit 'Remember That You Will Die! ' en is daarmee op tour doorheen Europa.
In een uitverkochte Trix ontstond een gitaarrockend feest, met alle mosh, crowdsurf en wall of deaths er bovenop.

Johan Lenox (***) opende met een bevreemdend mooie set, waarbij vooral een zwevende viool intrigeerde in een sfeervol kader, in instrumentatie als in de vocals. Johan Lenox deed zijn best om het publiek te hypnotiseren, zoals dat kan met psychedelische muziek, maar helaas zat er nog te weinig muzikaal venijn in om de aandacht te behouden. De GSM lichtjes omhoog steken, zorgden voor een magische, mooie sfeer. De band had een charismatische uitstraling.
Kortom, door het theatrale en de orkestratie ervaarden we deels een spannende visuele totaalbeleving.

Polyphia (*****) op zijn beurt intrigeert door de complexiteit in hun gitaarspel. Masters at work in de instrumentatie en in dit spel! De band toont instrumentaal zoveel speelvreugde, dat je geen vocale inbreng nodig hebt. Het geluid in de Trix was perfect en het kwam hun gitaar virtuositeit ten goede. Wat een gedrevenheid.
Naarmate de set vorderde, reageerde het publiek uitzinniger. In het eerste kwartier kwam men op dreef, het prachtige “Goose” palmde iets later het publiek volledig in. Polyphia kon alle registers opentrekken. Wat volgde was een rollercoaster aan mokerslagen op “All Falls Apart” “The Worst” en “Playing God”.
De Amerikaanse grootmeesters overtuigden in hoogstaande technische bagage en in het etaleren van tonnen spelplezier. Kippenvelmomenten, lekker headbangen, luchtgitaar spelen, en de stevige mokerslagen waren een finesse.
Wat een verbluffende instrumentale performance. Gaandeweg had de security meer werk  met het opvangen van crowdsurfers, en ontstonden er moshpits. Er werd zelfs opgeroepen tot een heuse wall of Death. Iets wat we doorgaans meemaken op een ruig metal optreden. Hier spraken en schreeuwden de gitaren. Met “Euphoria” werd de avond letterlijk euforisch besloten.

De pakkende composities, de complexe riffs en een uniek geluid, tekenen hier een band ‘hors categorie’. Polyphia zijn masters at work op de gitaren. Klasse!

Setlist: Genesis //Neurotica //O.D. // Goose // 40oz // Icronic // Champagne //All Falls Apart //Drown //The Worst //Reverie //The Audacity //Playing God Encore: G.O.A.T. //96 Quite Bitter Beings (CKY cover) //Euphoria

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Polyphia
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4868-polyphia-15-05-2023.html
Johan Lenox
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4867-johan-lenox-15-05-2023.html

Organisatie: Trix, Antwerpen