Rock Herk 2022 - Het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber
Rock Herk 2022
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2022-07-15 + 16
Erik Vandamme

In het pittoreske Limburgse stadje Herk-De-Stad gaat al jaren het intieme en gezellige festival Rock Herk door. Dit jaar, na twee jaar corona, mag het weer. We zakten dan ook af naar Limburg, met het openbaar vervoer en de gratis bussen die de organisatie had ingelegd om de festivalganger veilig van en naar de festivalweide te vervoeren. Met dank aan De Lijn.
Een gezellig samenzijn met vrienden die je al een tijdje niet meer hebt gezien en het consumeren van gerstenat, zonder dat het de sfeer bederft.
Even hadden we de vrees dat de muziek ondergeschikt zou zijn aan de randbeleving van het festival, gezien de tent soms maar half vol stond bij sommige bands. De vrees was ongegrond, want elke band kreeg een daverend applaus en werd met even veel liefde ontvangen, als perfect onderdeel van diezelfde vriendschappelijke sfeerbeleving, wat Rock Herk zo uniek maakt binnen het weidse festival landschap.
Rock Herk is nog steeds het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber. Een overzicht van twee dagen genieten met een grote 'G'

dag 1 - vrijdag 15 juli 2022
We zetten het festival in met wat één van de absolute hoogtepunten zou worden van het volledige festival. Whorses (*****) doet de tent op zijn grondvesten daveren, ook al is deze halfvol. De kwaliteitsvolle band speelt energiek. Harry Descamps heeft een heldere stem en kan een stevig potje gitaar spelen. Hij beweegt als een dolgedraaid Duracell konijn, en gaat zijn publiek opzoeken. Al vlug ontstaan de eerste moshpits; dit bij de eerste act van een festival.
Wij wisten al dat Whorses live een wervelstorm kan zijn. Wat een aanstekelijke band met een charismatische zanger. Klasse concert, top band!

Het contrast op de mainstage kon niet groter zijn met Westhinder (****).  Dit is het project rond Stien Carlier. In 2016 verloor Sien haar mama; als een soort rouwproces schreef ze daar liedjes over, die werden gebundeld in het album 'Westhinder I'. Gevoeligheid staat centraal, het raakt iedereen, zonder al te zeemzoetig te klinken. Die intensiteit is sterk in haar set , de weinige interactie is de enige kritische noot … Mooie, emotievolle set alvast.  

Peuk (****), een jonge band uit de buurt van Hasselt, brengt razendsnelle sludge/ punk alsof het terug de punk is van 1977. Peuk heeft sterke muzikanten en een heel beweeglijke zangeres die overtuigt door haar extraverte, indringende vocals. Registers kunnen worden opengetrokken, maar ze kan even goed intiem zingen.
Een moddervette sound krijgen we. Peuk beukt van begin tot einde. Puik werk!

Er gingen ook Street concerten door, we hebben er maar eentje meegepikt, gezien de overlappingen met optredens op de andere podia. Een zeer mooi concept uiteraard … dichter bij een band kan je niet staan omdat zowel band als publiek zich één voelen , en op dezelfde hoogte staan te soleren. Het is een mooi aanvoelen.
Ronker (*****) was ook een overtuigende band tijdens de tweedaagse. Betreft het aanvoelen van het publiek, spannen ze de kroon, de frontman ging zelfs, vervaarlijk zwiepend, op de boxen staan, om iedereen te overschouwen en de fans letterlijk aan te porren. Meer nog, hij sprong als een volleerde stagediver het publiek in vanuit die hoogte; een hachelijke onderneming, maar met brio geslaagd.
Wat een spelplezier straalden ze uit… Qua instrumentatie en in de vocals klonk dit top! Een dansende meute, enkele fijne moshpits, een aanstekelijke sound , wat een energie, … allemaal op straat! Entertainment van het hoogste niveau.

Nothing (***1/2), band die shoegaze gerelateerd klinkt, heeft al heel wat personeelswissels gehad. Hier speelde de band een strakke, meeslepende set, door de hemelse riffs en de sprankelende zangpartijen. Het gebrek aan interactie, zorgde er echter voor dat alles wat op een gezapige lijn bleef hangen, waardoor de aandacht wat verslapte. Ook het publiek droop gaandeweg af ... Nothing is een sterke band in het genre, maar meer spelplezier uitstralen, mocht zeker.

Ook Ramkot (****) heeft zijn naam niet gestolen door hun voortdurende uppercuts. Een band die op scherp speelt. Het siert de sound. Ze hebben een spraakzame frontman, een klasse entertainer, die zijn publiek aanport. Ramkot raast als een sneltrein. Het resulteert in enkele fijne moshpits. This is rock-'n-roll!

Wiegedood (****) heeft een nieuwe plaat uit, waarbij een nieuw hoofdstuk wordt aangevat. Op 'There's Always Blood At The End Of The Road' horen we verrassende, chaotische wendingen. Ze weten nog steeds Een Hel op aarde te creëren.
Wat een muzikale vuurpoel. Je laat je meeslepen in een waanzinnige, donkere, demonische  wereld. Huiveringwekkend!

Gemoedelijk en comfortabel klonk het bij Portland (*****), een mooie versmelting van hypnotiserende, zwevende sounds en kristalheldere vocals. De ruwe kantjes zijn er bij Portland wat af, maar zeemzoetig klinkt het niet. Op sprookjesachtige wijze weet Portland te raken, de songs zijn verfijnd, soms een ruwe bolster , en duisternis wordt omgebogen naar licht. Een sterke performance van deze vroegere Nieuwe Lichting winnaars van StuBru.

Godflesh (****) is dan weer andere koek en brengt ons terug naar een duistere, demonische wereld … Wat een totaalbeleving brengt het duo nog steeds na al die jaren  met hun drummachine als extra kracht. Ook al is er geen interactie met het publiek, in hun sound gaan ze diep en dat voelen we . Ook hier gaan de poorten van de Hel open en word je (mee) gezogen in hun unieke muzikale wereld …Onze ziel brandde overweldigende in die Godflesh wereld …

Tijd voor muzikale feestjes, na het donker en verderf …
We starten met Noordkaap (****1/2) Zowel in hun reünie concerten in AB als op TW classic bewees Noordkaap dat ze niet aan een flauwe routineklus bezig zijn, integendeel. Het is een band met klasse muzikanten , de lekkere riffs sieren. Muzikaal genot. En dan is er natuurlijk Stijn Meuris , klasse entertainer ten top, die met gevatte bindteksten om zich heen stampt, en zelfs zorgt voor een dosis humor. Bovendien is hij nog steeds goed bij stem. Alle songs worden ruimschoots geapprecieerd.
Noordkaap speelt hun set als jonge wolven, met de nodige ervaring en knowhow. Sterk steeds. Klasse.
Een nieuwe plaat hoeft niet perse. Ze bieden een pittige, aantrekkelijke nostalgietrip, en daar was iedereen duidelijk tevreden mee.

Danko Jones zagen we laatst  'live' via streaming door de corona pandemie. Danko Jones was een van de weinigen die erin slaagde de sfeer van een podium, ook in de huiskamer te brengen. Hij houdt van een live publiek , da’s zeker. De feestelijke rockstemming van Noordkaap ging probleemloos verder met Danko Jones (****1/2) . Een gespeelde arrogantie, in een hoge dosis zelf relativering en bindteksten geven een glimlach op je gezicht. Het is de niet-aflatende overdosis rock riffs, met een knipoog naar AC/DC en de bulderende vocals, die sieren. Eenvoudig, rechttoe-rechtaan, dat is net Danko Jones. Mooi.

We zijn fan van The Vaccines (*****) en volgen hen , plaat-gewijs. We waren benieuwd naar het live karakter van hun aanstekelijke melodieuze gitaarsound. We houden van hun muzikale trip. Groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het. Ze zijn betrokken en nauw verwant aan hun publiek.
Een gevarieerde set speelden ze, ingenieus sterk en fijnzinnig, als een geoliede machine.

Brutus (**** 1/2) heeft door hun nummer één spot in de Zwaarste Lijst op StuBru, ook zijn weg gevonden naar een meer 'mainstream' publiek. Ze verdienen het , door hun niet aflatende inspanning en dynamiek. Hier stond veel volk. De band valt op door de energieke drumster en zangeres.
Brutus klonk ‘Brutus’, emotievolle rock!, verschroeiend, hard, strak en intens. Een terechte afsluiter in de Club, de  'hardere' stage

Op de andere stage sloten op Hollandse wijze De Jeugd Van Tegenwoordig (****) af, een band die er ontegensprekelijk in slaagt bittere ernst om te zetten in zelfrelativering en humor in hun bind- en songteksten. Net als Goldband was dit ‘gaan met die banaan’ , de perfecte afsluiter voor een muzikaal feestje. Nederpop op z’n best.

dag 2 - zaterdag 16 juli 2022
De tweede festival dag starten we iets later dan gepland met de postrock/sludge van Pothamus (****) . De Mechelse formatie heeft zijn stempel gedrukt op het genre. Hun klankentapijtjes zijn bedreven. De instrumenten staan onder spanning, donderslagen bij heldere hemel. Een ondoordringbare muur van geluid. Rustpunten zijn er wel, maar die worden vlug in de kiem gesmoord door die klievende riffs. Sterk.

Pieterjan Vervondel, de drummende helft van Madensuyu, en Mirko Banovic, de bassende linkerhand van Arno, vormen met de Rwandese zangeres risca - Agnes Nishimwege de formatie Stilll (****) . Dit trio brengt verschillende stijlen bijeen, een interessante kruisbestuiving van lekker aanstekelijke rock, soul (in grote mate door de stem van Agnes) en experimentele soundscapes. Agnes Nishimwege is een energieke dame in stem, act en uitstraling, eentje die doet denken aan Skunk Anansie.
Het is een uiterst boeiend project door het avontuurlijke karakter en de variaties, die de comfortzone durft te verlaten.

ILA (****1/2) zorgt voor een meeslepende, aanstekelijke rocksound. De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals. Terechte ontdekking via de Nieuwe Lichting.

Sam De Nef (****) een zeer talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit. Op Gent Jazz wist hij ons enorm te ontroeren, vooral door de persoonlijke manier waarop hij zijn emoties brengt naar zijn publiek. Hij heeft een sterke band achter zich. We waren onder de indruk van het moois dat de saxofonist uit zijn mouw schudt zonder afbreuk aan de rest van de band te doen. Zijn innemende stem en uitstraling zijn een meerwaarde. Sam De Nef is een emotievolle singer-songwriter die we best in het oog houden.

Een zeer interessant ensemble is Crack Cloud (****) . Dit is een mixed-media collectief uit Vancouver, Canada. Crack Cloud houdt duidelijk van klank experiment, o.m. percussie, gitaar en blaas instrumenten; ze komen op uiteenlopende wijze vanuit alle hoeken van de zaal, tot je helemaal zen bent. Energiek, zwevend klinkt het geheel. Het collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd. Prachtig!

Tijd voor pittige rock muziek nu, zonder franjes. RHEA (****) Een lekker snedige sound door de riffs die worden afgevuurd. Opwindend! Net als een Danko Jones eenvoudig, rechttoe-rechtaan, eenvoudig. Gitaarmuziek pur sang.

Het absolute hoogtepunt van de dag kwam met het gekke collectief Shht (*****).We zien hen in kleurrijke pakjes, ook hun muziek en de manier waarop ze hun set brengen is even kleurrijk en spreekt tot de verbeelding. Niet alleen gaat de band het publiek opzoeken, ze halen allerlei acrobatische capriolen uit op het podium. Shht voegt humor toe aan hun muziek pop en rock, grenzen vervagen en absurditeit wordt tot kunst verheven in een punky attitude. Bijzonder bandje!

School is Cool (****1/2) heeft door de jaren een indrukwekkend parcours afgelegd, en zijn uitgegroeid tot een sterk geoliede machine. Een volwassen band in instrumentatie als in de vocals, de schoolbanken ontgroeid, zonder z’n speelsheid te verliezen. School is Cool krijgt het publiek moeiteloos mee. Fijne band.

Bij Beak > (****)  namen veel mensen een break en gingen ze even neerzitten in het gras; tijd ook om een lekkere hamburger te eten, of te genieten van een pintje. De muziek is wat minder gekend, de ingetogenheid voelt aan als een rustpunt. Hun muziek komt beter tot z’n recht in een club , dan hier , maar ok, hun sound is fantasierijk en visueel prikkelend. Deugddoende set .

The Sore Losers (****) die Millionaire onverwachts verving, wegens ziekte, hadden het aanvankelijk moeilijk om het publiek echt mee te krijgen. Maar hun energie, dynamiek en intensiteit haalden het . Net als Sons een hard working band, rock, die de gitaren laat spreken.

Voor een uppercut zorgde DIRK.  (****1/2) in de Club. Ze zijn al een tijdje aan een opmars bezig, en zetten live een perfecte set neer. Een verslavende trip , als een losgeslagen rollercoaster. Ook hier een dosis energie en dynamiek. Een collectief dat sterk op elkaar is ingespeeld en een zeer beweeglijke frontman die dat extraatje swung geeft .

Het Schotse Mogwai (****) intrigeerde in het postrockgenre door de opbouwende klanktapijtjes en repeterende , broeierige riffs. Het klinkt minder scherp explosief dan vroeger, de sound is eerder slepend, zalvend, intens. En toch streven ze steeds opnieuw naar die verschroeiende climax van weleer, een ondoordringbare geluidsmuur, wat de sound uniek maakt. In het genre plaats je hen samen met een 65daysofstatic en Explosions in the Sky.

In december trekt Maurice Engelen de stekker uit zijn project Praga Khan (****) met afsluitende shows in de AB, Brussel; uiteraard blijft hij nog in andere projecten actief. De stekker wordt net op tijd uitgetrokken, stellen we vast na hun passage op Rock Herk. De energie en de beats zijn er nog steeds, net als de dansers en het visueel totaalspektakel. Iedereen danst op deze bruisende sound , die zo sterk was in de nineties. … En toch … is het ‘vet wat van de soep'. 
Praga Khan sluit dit mooie hoofdstuk in schoonheid af, vooraleer ze een parodie van zichzelf dreigen te worden.

Ook dEUS (*****) van Tom Barman en C° zitten meer en meer in de muzikale noemer van nostalgie. Maar ze spelen nog even gedreven en verbeten  . Hits en nummers met een zekere grilligheid en subtiliteit. Avontuur en hitgevoeligheid gaan hand in hand samen dus.
Barman is misschien een kleurrijk figuur, maar ook de muzikanten zijn meer dan de moeite. Mauro o.m. op zijn manier, is al een even grote entertainer en straffe muzikant. De band blijft door de jaren sterk op elkaar ingespeeld.
Het knallende slot sierde door o.a. “Instant Street" en ''Suds & Soda' , twee dynamische kleppers, waarmee ze ons nog steeds iedereen murw slaan.

"We sluiten af met een feestje'' en wagen ons aan een heuse Rave Party, met een topper en pionier  in het genre, CJ Bolland (****). We lieten ons gewillig meevoeren op z’n aanstekelijke, groovy, dansbare beats.

Rock Herk is het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber door het gevarieerde aanbod, zonder z’n gezelligheid te verliezen. Een mooie verwezenlijking trouwens.

Organisatie: Rock Herk

Dishwasher_ - Onze artistieke en muzikaal verhaal verder blijven uitdiepen door de jaren heen, dat is de voornaamste ambitie …

De laureaten van Sound Track Oost-Vlaanderen Dishwasher_ hadden in oktober 2021 een eerste single “Home Cinema” uit; ze zijn ondertussen aan een serieuze opmars bezig binnen de 'jazz’ , met heel wat uitstapjes en experimentjes in het genre.
Op de website van N9 staat te lezen: ''Ze breken muren tussen genres af en creëren een geheel eigen sound en stijl. Ze improviseren met elektronica, rock en minimal music en kneden dat tot een uniek, avontuurlijk doch dansbaar geheel.'' We kunnen ons hierin terug vinden.
Wat een virtuositeit en speelsheid van deze drie muzikanten van Dishwasher_ ; ze zij nu in 2022 Artist in Residence* bij muziekclub N9. Ze speelde een top set, het eerste weekend van juli hier,  en hadden naderhand een kort maar zeer fijn gesprek met de band

In de eerste plaats proficiat met jullie fijn optreden; jullie zijn ‘artist in Residence’ bij muziekclub N9; welke invloed heeft dat op jullie carrière als band?
Door het vele spelen groei je vooral als band, je plukt daar de vruchten van. Het samenwerken met mensen binnen de scene, om te zien wat mogelijk is zorgt ook voor die verdere doorgroei. Door hier Resident te zijn, spelen we bovendien telkens een thuismatch, we voelen ons hier na al die tijd dan ook thuis komen eigenlijk. Je weet uiteindelijk hoe die zaal klinkt, kent de akoestiek. Dat geeft ons een comfortabel gevoel. We kunnen hierdoor ook op onszelf repteren en krijgen mogelijkheden om onszelf dus als band verder te blijven ontwikkelen en ontplooien. Door deze ervaring kunnen we ook zien hoever we kunnen geraken  als muzikant en band. Door te experimenteren met monitors en dit soort dingen leren we  eveneens heel veel bij, door live te spelen voor een publiek leren we dan weer hoe dat publiek te bespelen en kennen. Niks dan voordelen  dus deze ervaring

Het viel me op dat het zelfvertrouwen sterk gegroeid is op een paar maanden tijd, de eerste keer zag ik jullie in januari. Maar wat is de volgende stap nu eigenlijk?
Binnen een maand of zo zitten we in de studio, en gaan een debuut plaat maken dat is de volgende stap. We gaan ook in het Buitenland spelen, in Wales. Een klein toertje maken, kijken wat dit geeft. dat  is in grote lijnen wat we nu willen doen met de band.

Ik vermoed dat jullie niet de ambitie hebben om Sportpaleis uit te verkopen of zo, wat is dan wel jullie ambitie met Dishwasher_?
Nee, sportpaleis hoeft niet. Gewoon veel spelen is onze voornaamste ambitie. Met een vast publiek, of fans een connectie kunnen opbouwen is wat ons betreft, belangrijker dan in een sportpaleis staan. Dat kunnen er weinig zijn, maar als we al enkele mensen kunnen overtuigen die ons blijven volgen in wat we doen? Dat zou heel mooi zijn. Onze artistieke en muzikaal verhaal verder blijven uitdiepen door de jaren heen, dat is de voornaamste ambitie.. De rest komt dan wel , of niet. Maar heel belangrijk. We moeten er zelf wel blijven achter staan en in geloven. We zouden misschien een soort muziek kunnen maken dat een groot publiek aanspreekt, waardoor we wel in dat sportpaleis zouden kunnen staan, maar dat strookt niet met wie we zijn en wat we willen doen.

Maar dan kun je toch ook in een sportpaleis staan, genoeg voorbeelden van bands die nog steeds doen wat ze wel graag doen, maar het geluk hebben daarmee door te breken (mits enkele kleine toegevingen weliswaar)?
Uiteraard kan dit, er zijn wellicht wel muziekstijlen waarbij dit perfect mogelijk is. Maar ik denk met wat wij doen, een grote zaal of sportpaleis gewoon te hoog gegrepen is. We brengen luistermuziek, waarbij een dichte connectie  met mensen nodig is. Dat kun je moeilijk in zo een grote zaal, daarom hebben we zo zaaltjes als dit (of clubs) nodig om dat publiek bij wijze van spreken te kunnen raken en aanraken.

Wat muziekstijl betreft leunen jullie, ondanks dat experimenteren, nog steeds hard aan bij jazz. Mede door die warme saxofoon klank, dat maakt jullie toch uniek. Wat vind je daar zelf van dat je steeds in dat hokje jazz wordt geduwd?
We maken iets  waar we achter staan, als men daar een stijl wil op kleven, dan is dat gewoon maar zo. Dat is trouwens  het mooie aan muziek maken dat er eigenlijk geen hokjes zijn.. Je ziet en hoort gewoon dingen om je heen als muzikant, filtert die en doet er iets mee. Dat is de basis van hoe we tewerk gaan. Het heeft ook veel te maken met je achtergrond, die heeft een invloed op wat je doet als muzikant. We hebben  jazz gestudeerd, dus die invloed zit er dus sowieso in. We kunnen dat ook niet echt zelf controleren wat andere mensen daarvan vinden of denken. We kunnen enkel controleren wat we zelf doen.

Jullie klinken vooral heel ‘groovy’ en dat heeft vooral te maken met de warme saxofoon klanken , die doen je letterlijk wegzweven. Maar zoals je aangeeft, iedereen voelt daar persoonlijk wel zelf iets bij…
Nog een vraagje over Corona. Heeft deze tijden jullie als band veranderd, doen botsen op grenzen (sommige bands zijn ermee gestopt), zijn jullie er sterker uit gekomen?
We waren alle drie bezig met andere projecten, en zijn net voor corona samen gekomen. door COVID en dat die andere projecten min of meer stil vielen. Konden we ons volop concentreren op Dishwasher_ Wellicht was het zonder COVID gewoon een soort zij project gebleven, maar dat is nu anders beginnen evolueren.  Maar zelfs dat weet je nooit , het kon even goed helemaal anders zijn gelopen. Er is ook iets dat opvalt. Nu is er plots een overaanbod aan optredens, terwijl er in die periode niets was dat kon worden ingepland. Dat is natuurlijk super fijn. Ik denk dat we daar de vruchten van plukken nu.

Maar is het niet net door dat overaanbod aan organisaties en optredens, dat het voor sommige organisaties net moeilijk is om zalen vol te krijgen of om bands om ergens geboekt te worden?. Want oorspronkelijk waren deze avonden gepland in Huysmanhoeve trouwens
Op korte termijn is dat wel zo, vooral omdat iedereen nu tegelijkertijd op die kar springt en absoluut wil spelen. Bands die een plaat hebben uitgebracht, en die overal willen voorstellen bijvoorbeeld. Maar dat is ook beetje normaal, dat dit nu allemaal samen komt waardoor het moeilijker is om echt iets te organiseren, maar ook dat komt wel weer goed.

Jullie brengen ook een plaat uit , die jullie gaan voorstellen veronderstel ik. Wanneer komt die plaat uit?
Als alles goed verloopt volgend jaar, we kruipen dus spoedig samen in de studio. Maar ook hier weet je nooit hoe het echt evolueert. Maar we werken eraan.

Bedankt voor dit kort en fijn gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen we blijven jullie op de voet volgen

Volg de activiteiten van Dishwasher_ verder op de voet via hun Facebook pagina: https://www.facebook.com/dishwasherunderscore/ https://dishwasher1.bandcamp.com/album/improv-jazz-in-the-rain

Bos! Festival 2022 - Perfecte kruisbestuiving van muzikale diversiteiten in de natuur
Bos! Festival 2022
Provinciedomein Bergelen
Gullegem
Erik Vandamme

Je bent als muziekliefhebber op zoek naar ontdekkingen, liefst samen met je gezin en kinderen in een mooie omgeving, natuurpracht, die tot de verbeelding spreekt, met wandelpaden en extra activiteiten als een voorleesmobiel of theater opvoeringen in tentjes midden in het bos. Je houdt van de natuur, food trucks en gezelligheid met respect voor de omgeving. Het Bos!festival is dan het perfecte festival  om te vertoeven. Want op dit festival vind je gewoonweg de perfecte kruisbestuiving tussen de magie van de natuur en muzikale diversiteiten.
Een overzicht

Delle Done Consort (Forest) (***1/2)  - DDC is een vrouwelijk blokfluitensemble opgericht in 2020 door vier muzikanten: Lieve De Sadeleer, Frederike Van Lindt, Kinga Ludvai en Serena Agosto, die de verbinding tussen muziek en natuur goed hebben begrepen, meer nog, ze maken van die magie gebruik. Ze brengen met hun traditionele blaas instrumenten van blokfluit een intense, hypnotiserende zweverige sound. Een fijne gewaarwording, die al de zintuigen prikkelt. Toegegeven, naar mate de set vordert , verslapt deels de aandacht.

BLUAI - Shelter - Er mag ook een beetje gerockt worden. BLUAI (****) had af te rekenen met enkele technische problemen, maar eens dat euvel verholpen, klinken ze strak en energiek. BLUAI won niet enkel HUMO's Rock Rally maar was ook één van de geselecteerden van Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Hier was al heel wat publiek. De band rond Catherine Smet voldeed aan de verwachtingen. BLUAI slaagt erin gevoelige indiepop te combineren met aanstekelijke folk. Een emotievol, dromerig, groovy geheel. BLUAI zorgde zondermeer voor een gevarieerde set. Klasse!

Elias (Forest ) - De Belgische drummer en songwriter Elias Devoldere heeft in heel Europa op clubs en festivals gespeeld met verschillende prominente bands (Nordmann, Sumi, Hypochristmutreefuzz, John Ghost, Hast...). Hij behoort, samen met o.a. Mattias De Craene die later op de avond nog zou optreden in Arena, tot een unieke rits top muzikanten die van vele markten thuis zijn. Met het project Elias (****) brengt hij een toegankelijk potje rock, vol aanstekelijke energiebommetjes.
Elias laat zich bovendien omringen door muzikanten als Cyriel Vandenabeele  en Jess Maes op gitaar en Dries Geusens op bas. Eén voor één muzikanten die perfect Elias aanvoelen en aanvullen. Er ontstaat een soort veredelde  jamsessie, waar het spelplezier gewoon van afdruipt. Een overtuigende set dus, die inwerkte op de dansspieren. Mooi.

Karen Willems (Shelter) - "Karen doet het weer, alles wat ze aanraakt, verandert in goud' schreven we al eens. Ze weet ons telkens te verrassen in de sets. Ook nu. Op het festival stelde Karen Willems (*****) een nieuw project voor. Samen met haar muzikanten verheft ze muziek tot kunst. Een vleugje absurditeit is niet veraf. Karen is een grensverleggende artieste in haar projecten; er wordt lekker geëxperimenteerd met klanken en vocals. Ze zorgt voor een totaalbeleving. Zeynep Kaya Beraud , Bark?n Engin , Ehsan Yadollahi vullen de variaties in percussie en drums van Karen perfect aan, door bedwelmende en tot de verbeelding sprekende riffs. In dit project staan de zanglijnen centraal, die fantasie prikkelend zijn, en één klinken met de natuur.

Jan Verstraeten (Forest) - "Jan Verstraeten slaagt erin, mede dankzij een lichtjes experimentele inbreng, het publiek in vervoering te brengen en weet ook innerlijk diep te ontroeren", schreven we toen hij een thuis speelde op Villa Pace in Sint-Niklaas, 2019. Deze virtuoos, entertainer Jan Verstraeten (****) brengt ons opnieuw van slag. De man heeft al een lang parcours afgelegd. Zijn veelzijdigheid siert. Overtuigend, met een grote 'O' …Grensverleggend met een grote 'G'. De muzikanten zijn op hem afgestemd. Hij raakt, ontroert en spreekt de dansspieren aan. Hij is interactief, en slaagt op het einde van de set het neerzittende publiek te doen rechtstaan. Een aanstekelijke finale tekent het overtuigende optreden.

Dorian Dumont (Shelter) - Over zijn optreden op Les Nuits Botanique 2021 schreven we ''Hij gaat van een ingetogen recital naar een spervuur van klanken waarbij geflirt wordt met geluidsnormen. Dorian Dumont bewijst vooral dat minimalisme zachtmoedig als krachtig kan klinken. Een adembenemend mooi schouwspel dus'' , te horen op de intieme setting in de Rotonde. Hier op Bos! was hij één met zijn piano; hij wist het publiek naar zich toe te trekken. Dorian Dumont (*****) leverde een brio concert af op die wijze. Onder 'Dorian Dumont plays AFX'  hadden we een gezapig ontroerende verhalenlijn met z’n unieke emotievolle pianospel. Wat een muzikale schoonheid, pianomagie. Er wordt zelfs lichtjes geflirt met geluidsbarrières doorbreken naar het eind van de set toe.

Tsar B (Forest) - De jonge artieste Justine Bourgeus, beter bekend als Tsar B, ooit violiste bij School is Cool , biedt een uniek muziekgenre, dark-blue oriental R&B. Onder Tsar B (Strings) (****)  stelde ze samen met Trui Amerlinck (Rosa Butsi, Ivy Falls, Another String Quartet) op cello, in 2021 een adembenemend project voor waarbij de strings inderdaad de hoofdrol speelden.
Aan een gedekte tafel, met kandelaars, borden en wijnglazen, brengt het duo een sprookjesachtige set, waarbij de ontroerende viool en cello elkaar aanraken, gesterkt door kristalheldere even gevoelige vocals die tot de verbeelding spreken. We lieten ons meedrijven en droomden even weg van deze fijnzinnige, bedwelmende sound.

Mario Batkovic (Shelter) - 'De Zwitserse componist Mario Batkovic tast de grenzen af door klassieke en hedendaagse muziek te mixen. Dit zonder loops of effecten: muziek is een symbiotische relatie tussen mens en instrument.' , lezen we in de bio. En inderdaad, enkel met z’n accordeon wist Mario Batkovic (*****) te raken. Hij vult aan met een vleugje humor en voegt  absurditeit toe in zijn accordeon spel. Wie houdt van een doorsnee accordeon, is hier aan het juiste adres; hij houdt van experiment en is op zoek naar diversiteit en vernieuwing. Een creatieve, veelzijdige aanpak.

Bert Dockx (Turnpike) - Een nadeel aan elk festival zijn de overlappingen met podia. Toch wilde we zeer volgende artiest aan het werk zien, Bert Dockx (****) is even zeer een veelzijdig artiest, luister maar naar projecten als Dans Dans en Flying Horseman. Met het eigen project Bert Dockx zet hij, hoe kan het ook anders, de gitaar centraal, zijn geliefkoosd instrument, waarmee hij naar hartenlust experimenteert en grenzen verlegt. Een adembenemende afwisselende set in een intiem kader, beter kon niet voor hem … Zijn eigen gitaarspel en het spel van zijn muzikanten klonk magisch hier . Overtuigend!

Ben Lamar Gay (Forest) - We hadden al enkele acts gehad die de grens van absurditeit aftasten, maar Ben Lamar Gay (****) verlegt die naar ongekende hoogte, door de combinatie folk, Brazil en experiment (in klank en vocals); een Zuiders getint dansfeestje, met zelfs lichte voodoo toestanden. Ben Lamar Gay verheft absurditeit tot kunst. Uniek, zeerzeker door de gevarieerde muzikale cultuur.

Black Flower (Shelter) - "De multi-culturele mix en de diversiteit zorgen voor  magie, een zalving van Oosterse klanken en de Westerse cultuur. Grenzen worden afgetast en af en toe werden de registers opengetrokken. Mooi. Live schittert deze warme, kleurrijke sound. Wat een totaalbeleving ." schreven we over het optreden van Black Flower (*****) in N9, Eeklo. Ook in het Bos slaagt de band in dat kleurrijk tapijt, dat overtuigend klinkt, een verbondenheid van de Oosterse cultuur met jazzy elementen. Meskerm Mees zong een nummer mee en bracht een andere wending, die we wel konden smaken.
Op vraag van de frontman gaat het publiek naar het einde van de set rechtstaan, en swingt mee op hun groovy sound. Een sfeervolle, gemoedelijke en dansbaar multi-culturele totaalbeleving.

Meskerem Mees (Forest) - We vroegen ons af of de breekbare stem en uitstraling van Meskerem Mees (****1/2) tot zijn recht zou komen in open lucht. De Forest stage was goed vol gelopen, en Meskerem Mees intrigeert met haar bijzonder soulvolle stem. Met cellist Frederik Daelemans aan haar zij, worden de registers zelfs volledig open getrokken. Het toont de andere, extraverte kant van haar muziek. Uiteraard ontbrak de broosheid niet, waardoor Meskerem Mees iedereen diep ontroert. Haar intimiteit wordt verbonden met dance en energie … Mooi.

Mattias De Craene (Arena) - Ondertussen was de duisternis ingetreden, de verlichting in de bomen zorgde voor een feeërieke sfeer. Een ideale omgeving voor de sax-klankentapijtjes van Mattias De Craene (*****) in deze intieme setting midden in het bos 'Arena'. Mattias is eveneens van vele markten thuis, en ook nu weer weet hij ons te verrassen met een experimenteel allegaartje , soms intiem, dan weer  gedreven , extravert. Een rollercoaster aan saxofoon klanken in een melancholisch, weemoedig kader.
Mattias laat zich omringen door Rien Coorevits die zorgt voor de visuele effecten, die een hypnotiserende inwerking hebben. Een mooi totaal spektakel van visuals en klanken.

Alabaster DePlume (Shelter) – ‘De groovy jazz en het improviserende karakter zorgen voor dynamiek. Alabaster DePlume combineert het in fijnzinnige intimiteit. Een divers klankentapijt spreidt zich , bol van emotie.’ schreven we nog over het recente optreden van Alabaster DePlume (****) in Theresia (Gent). Hij mocht het festival afsluiten, onverwacht want door een vertraging om in Gullegem te geraken diende hij te wisselen met Mario Batkovic die normaal zou afsluiten. Alabaster DePlume laat zich omringen door muzikanten die al even graag muzikaal improviseren. Zelf is hij, naast een perfecte performer, een klasse verteller die vaak de lijn opzoekt tussen bittere ernst en pure humor. De combinatie improvisatie, experiment en een bijzonder charismatische frontman tekenen het perfecte optreden om het festival op een bijzonder feestelijke wijze af te sluiten.

Organisatie: Bos!Festival + Wilde Westen, Kortrijk

Gent Jazz 2022 - Van Morrison - Doorleefd talent, maar een hitmachine zonder interactie Gent Jazz 2022
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-10
Erik Vandamme

Gent Jazz is de ultieme aanloop naar de Gentse Feesten en het kon weer eens volop … normaal doorgaan. Met een naam als Van Morrison , Van The Man, op de affiche was deze festival dag compleet uitverkocht. Veel mensen genoten op in de zon van de sfeer, bij de laatste twee acts stond de tent pas echt vol. Het hoogtepunt hadden we achterna eerder zien passeren …

Neem nu Sam De Nef (*****) Deze jonge, talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit.
Hij slaagt erin z’n publiek te raken, hij legt de klemtoon op de intimiteit en inwerken op de dansspieren met o.m. een ode aan een overledene, een persoonlijk levenslied en een cover “Suzanne” van Leonard Cohen. De vocals zijn divers en emotioneel. Hij heeft een sterke band achter zich. Moeiteloos voldeed Sam De Nef aan de verwachtingen . Er zijn nog duidelijk groeimogelijkheden, zeker bij de hoge noten , waar meer valt uit te rapen. We kijken uit naar het najaar. Op Gent Jazz was hij duidelijk al een verrassing.

Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet (****1/2) zijn twee muzikanten die hun instrument perfect beheersen (enerzijds mondharmonica, anderzijds contrabas) en het letterlijk tot leven brengen. ‘Aanhou Geraas Maak’ onderstreept hun talent, een hemelse kruisbestuiving tussen water en vuur. Dit neigt naar een chaotische bedoening,  maar bij dit duo past elk deel perfect in het plaatje. Live overtuigend. Ook al steken de heren elkaar op speelse wijze de loef af, het hoort bij de show en zorgt voor de nodige hilariteit . Die naturelle speelsheid werkt aanstekelijk die lekker wiegt op de bedwelmende, groovy en brede klankentapijtjes van hun isntrumenten, contrabas en mondharmonica. 

Het absolute hoogtepunt kwam vroeger dan gepland. Niet Van Morrison of Daniel Lanois maar de beweeglijke Judi Jackson (*****) zette de tent in vuur en vlam.. Ze heeft een ongelofelijke stem , varieert en op de hoge noten bezorgde ze ons kippenvel. Het is een charismatische ras entertainster, die haar publiek moeiteloos inneemt; strofes worden meegezongen en iedereen wordt aangezet tot een move.
Ook de band is meer dan de moeite; de muzikanten voelen elkaar en de artieste perfect aan. Hun virtuositeit wordt omgezet in een wervelwind van gitaar- en drumsolo’s.
Judi Jackson combineert soul, jazz en funk. Het spelplezier straalt er van af. Met haar brede glimlach palmt ze ons in, de intense, intieme songs eerst; haar stem ontroert. Er waren ook meer opwindende, dansbare songs. Die variatie trof het publiek.
In de bis bleef ze die dynamiek aanhouden . Ze werd op handen gedragen, en minutenlang volgde applaus. Wat een klasse artiesten hier, die voor de variërende aanpak enorm werden gewaardeerd.

Als producer heeft Daniel Lanois (****) al heel wat gedaan. Op Gent Jazz weet hij gezapig weg iedereen in te pakken. Soms ietwat té gezapig in die aanpak , wat de aandacht doet verslappen. Jim Wilson en vooral Trixie Whitley zijn sterkhouders bij de veel geprezen producer. Trixie is een begenadigde artieste; haar vocals zijn treffend en als ‘gast’ drumster mept ze er op los. Er moest zelfs een drumstok aan geloven.
Lanois zelf, al een zeventiger intussen, geniet hoe zijn jonger talent bezig is. Eerlijkheidshalve, beide overtreffen hun ‘godfather’ en doen regelmatig de boel ontploffen . Solo krijgt hij evenzeer ruimte , o.m. op pedalsteel , maar hij doet helaas ook de spanning wat afnemen. Lanois zelf is goed , maar het zijn hier de twee compagnons, Jim en Trixie,  die de intensiteit in de set doen toenemen. .

Maar vanavond was het publiek hier voor Van Morrison (***1/2) . De levende legende is ondertussen 77, en nog steeds goed bij stem. Beklijvend speelt hij sax en mondharmonica. Op “Thank God for the Blues” , “Kansas city” en “Days like this”  krijgt Van The Man het publiek al snel mee. Hij omarmt hen muzikaal. Maar interactief is hij nog nooit geweest , dus (spijtig genoeg) ook vanavond niet.
Hij staat niet alleen in de spotlights . Van’s band is er eentje van kwaliteit, o.m. de piano-, de sax soli en het verbluffende drumwerk geven kleur. Anderhalf uur worden we meegezogen in deze hypnotiserende trip vol adrenalinestoten. . De zanglijnen van de backvocalist en Van’s warme, doorleefde vocals geven kleur.
De set bleef lekker voortkabbelen over het eigen materiaal naar enkele geslaagde, knappe covers, o.m. "Brown Eyed Girl” en “Gloria”, dat werd meegebruld. En dan … Van Morrison verliet zonder één woord het podium om dan niet meer terug te komen. De muzikanten borduurden nog even verder met  aanstekelijke tunes van deze song; het publiek ging gewillig mee …
Spijtig dat mans grilligheid na al die jaren nog steeds sterk aanwezig is. Muzikaal een professionele, geraffineerde set, met rasmuzikanten die Van The Man mooi aanvullen, wat helend is voor het totaalplaatje. Een hitmachine zondermeer , maar die net die punch van interactie miste …

Setlist: Dangerous //Thank God for the Blues / Kansas City //Up County Down //Days Like This//These Dreams of You //The New Symphony Sid  (Lester Young cover) //Magic Time//Broken Record //Centerpiece / Everyday I Have the Blues //Baby, Please Don't Go / Don't Start Crying Now / Got My Mojo Working //Think Twice Before You Go  (John Lee Hooker cover) //Early in the Mornin'  (Louis Jordan and His Tympany Five cover) //Sometimes We Cry //Full Force Gale //Ain't Gonna Moan No More //Moondance //Cleaning Windows / Be-Bop-A-Lula//Down to Joy (Belfast Movie Version) //Help Me  (Sonny Boy Williamson cover) //Brown Eyed Girl  //Gloria  (Them song)

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Front 242 - Front 242, na veertig jaar!, brengt nog steeds het EBM feestje bij uitstek

Front242 (*****) kwam zijn veertigste verjaardag vieren, met een vertraging van een jaar door de corona pandemie, in een bomvolle AB, twee avonden lang. En na al die jaren zijn zij de vaandeldragers voor het EBM feestje bij uitstek! Live een set neerpoten, alsof het de eerste keer is , doe het hen maar na … Jean-Luc De Meyer is blijkbaar helemaal hersteld, en de band had er zin.

Vanaf die eerste tune en beat “First in/First Out” werd de lat hoog gelegd. De ontlading bij het publiek was enorm, vanaf het begin van de show was men laaiend enthousiast. Front voelde de vibe, knalde met strakke sounds’n’beats en kon wild tekeer gaan. De herkenning was het grootst op “'Headhunter” en “Quite unusual”, die door iedereen werd meegebruld. Ook “Comando Mix”, “Tragedy for you”, “Moldavia” en “Body to Body”, waren sterkhouders.
Front 242 is een totaalbeleven , het geluid en de lichteffects; het zorgt na veertig jaar nog steeds voor dat ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .

First In/First Out //Take One //Don't Crash // Funkahdafi //Generator //Quite Unusual //Soul Manager //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //WYHIWYG / U-Men //Fix It // Headhunter //Tragedy >For You< //  Moldavia ///Encore///Until Death (Us Do Part) // Body to Body // Welcome to Paradise

Vóór het Front-vuurwerk mocht levende legende Wolfgang Flür (****) het publiek alvast opwarmen. bekend van zijn langjarige lidmaatschap van de Duitse elektronische pioniers Krafwerk , van 1973 to 1987, waar hij o.m. elektronische percussie speelde. Een verhaal dat voor hem niet zo goed is verlopen, blijkt … Los daarvan heeft hij ook als solo artiest diverse  samenwerkingen aangegaan en voldoende zijn stempel gedrukt op de elektronische muziek. Binnen de DJ set kun je niet omheen Kraftwerk, maar EBM sijpelt hoedanook door. De stevige beats, met een heel beweeglijke Flür aan de decs, surplus de beelden op het scherm, zorgen voor een visuele totaalbeleving die inwerkt op de dansspieren. Een fijne warming-up!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2765-front-242-08-07-2022.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

The Henhouse Prowlers - Amerikaans getint Volksfeest, op Vlaamse wijze

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert. Op de derde dag, met zitplaatsen, kwam het gevoel nog meer tot uiting. De clubsfeer van een zaaltje als de N9 komt perfect tot zijn recht bij een bluegrass band als The Henhouse Prowlers die op aanstekelijke wijze zorgden voor een Amerikaans getint Volksfeestje op Vlaamse wijze.

Those Metal Boys With Their Metal Toys (*****) bracht ons meteen in de leefwereld van de rootscountryfolk. Dit collectief verdiept er zich sinds de jaren '70 in met hun traditioneel en breed klinkend materiaal. Ze vullen elkaar perfect aan , prikkelen elkaar en doen dat met de nodige humor en grappige anekdotes. Het is kleurrijk door de vocals en de samenhang van akoestische steel gitaar, lap steel, mandolin, viool, ukelele, dubbele bas, musical saw en harmonica. Muzikaal genoten we van dit veelzijdig geluid. Een leuk volksfeestje.

The Henhouse Prowlers (****), gekleed in strak pak, zetten dit volksfeestje gewoon verder. Deze Amerikaanse band bestaat al een kleine twintig jaar, en bracht vorig jaar nog een nieuwe plaat uit 'The Departure'. De band situeert zich binnen de Amerikaanse rootscountryfolk. Ze hebben een charismatische uitstraling.
De sfeer zit er meteen goed in en je voelt dat de band van plan is om deze driedaagse op een bijzonder feestelijke wijze af te sluiten. Het meezing gehalte ligt bij The Henhouse Prowlers enorm hoog, je brult de songs meteen mee. De akoestische, aanstekelijke gitaarriedels en contrabas klinken lekker, groovy, met een warme gloed. Er ontstaat een soort kampvuur gevoel, waarbij beelden verschijnen van een ondergaande zon aan de horizon. De muzikanten zijn begenadigde vocalisten. De samenzang is magisch en heerlijk. De best lange bindteksten en de grappige anekdotes, vervelen geen seconde.
De band krijgt de handen moeiteloos op elkaar, en blijft de lat hoog leggen. The Henhouse Prowlers sluiten hun set af met een Peter Koelewijn klassieker “Kom van Dat Dak af”, gezongen in - jawel - Het Nederlands, maar dan met een typisch Amerikaans accentje. Iets aparts, tot hilariteit van de aanwezigen.
Iedereen genoot met volle teugen. The Henhouse Prowlers, een Amerikaans getint Volksfeest, op Vlaamse wijze

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Coely - Coely zorgt voor een zwoel aanstekelijke party

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert.
Op de tweede avond bracht R&B fenomeen Coely de temperatuur tot een kookpunt, met als gevolg een zwoel aanstekelijke party.

De Belgisch/Marokkaanse singer-songwriter Alioth (***1/2) is één van de grootste beloften van het Belgische indie- en popcircuit. Hij heeft een mooie stem, en is ergens tussen pop en hiphop te plaatsen, ondersteund van klasse muzikanten. Het geheel klinkt bezwerend mooi, opzwepend als intimistisch. We waren onder de indruk van de overweldigende gitaar solo's.
En Alioth verstaat de kunst om op soulvolle wijze te ontroeren. Hij is open minded en gaat geen moeilijke onderwerpen uit de weg. Allesbehalve zeemzoeterig. Naar het eind krijgt hij met het opzwepender materiaal het publiek volledig mee. Het siert hem. In de intieme momenten bezorgt hij ons een krop in de keel. Alioth is in volle ontplooiing in het genre. Een beloftevol artiest.

Coely (*****) op haar beurt zorgde voor een wervelend energiek soul/R&B/hip hop feestje. In een klein zaaltje of op een festival, Coely gaat er steeds voor. Prachtig! Coely laat zich bijstaan door twee zangers die extra opwinding bieden. Ook de muzikanten mogen in de spotlights staan, ze hebben een voornaam plaatsje in de set. Het is verdomd goed verdeeld bij Coely. De gitarist speelt vlijmscherpe gitaarriedels. Coely weet haar publiek te omarmen , met haar indringende warme vocals. Ze flaneert als een diva doorheen de set. Er kon lekker gedanst worden.
“Alive”, “Regulator” en “No way” zijn meesterlijke songs live, ze zijn een muzikale wervelwind. Een samenhorigheidsgevoel ontstaat. Schitterend hoe zij die stijlen naar een hoger niveau tilt. Muziek met een verhaal. Vol overgave.
Iedereen genoot ervan. In de bis werden kinderen mee uitgenodigd op het podium. Ze dansten mee op die heerlijke sound. De avond werd afgesloten met “Celebrate”. De coronapandemie werd definitief opgeborgen met zo’n sterk optreden waarbij Coely tekende voor een overtuigende, zwoel aanstekelijke party.

Setlist: False God//My Tomorrow//Alive//Run it Up//Can't Get Away//Regulator//No Way//Don't care// Magic Carpet // The Rise//Hush// Kaos//Celebrate

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Nordmann - Wat een aftasting van de grenzen in de jazz en improvisatie weten zij te hanteren
Nordmann + Dishwasher_ + Ventilateur

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert.
Op de eerste avond werden de grenzen van de jazz binnen een breed kader afgetast en was improvisatie troef. Sjiek wat we hier allemaal hoorden.

Ventilateur (****) opende het drieluik … Vóór de corona crisis, zagen we hen nog als support van John Ghost. Het trio legde de klemtoon op een rits improvisatie, die de geluidsnormen durft te overtreden. Als improviseren een kunst is, dan heeft Ventilateur hier de grens verlegd in het genre. Dit was een bijzonder concert. De vorige keer was dit ook het geval. Op energieke wijze speelden ze. Ventilateur zorgt voor een pak verrassende wendingen, uitgekiend, van intimiteit, tot crescendo gewijs de registers open gooien. Wat een magie in die sound, in hun riffs en drumbeats. Een link naar postrock is gelegd . Het maakt de band zo apart in dat hoekje van de ‘improvisatie’.

Ook Dishwasher_ (*****), een jong en talentvol trio muzikanten beleeft enorm spelplezier. De spraakzame basgitarist, Louise van den Heuvel, wordt geflankeerd door Arno Grootaers die de drumvellen op variërende wijze streelt, en saxofonist Werend Van Den Bossche, die zorgt voor een warme gloed van de sound. We ervaren een groovy totaalbeleving.
In een vorige passage, begin 2022, als support van Echoes of Zoo, ook in N9, voorspelden we hen al een gouden toekomst. Al zagen we toen een iets meer bedeesd trio op dat podium staan, dat was nu wel even anders. Het werken aan een plaat, het ‘artist in residence’ zijn (in N9) en de podiumervaring heeft hen deugd gedaan. We zien een zelfverzekerde band die alles aandurft, grenzen verlegt en in het genre improviseert. Wat een variaties brengen ze aan. Kunde, spelplezier, entertainment en een sterke interactie. Interessant gezelschap.

Nordmann (*****) heeft al ruim z’n sporen verdiend. Nordmann is zo’n band die een heel ruim publiek aanspreekt, en over muzikale grenzen heen speelt. Nordmann heeft een bijzonder succesvol parcours afgelegd. Op ‘In Velvet' situeren ze zich ook binnen de elektronica. Het klinkt verrassend goed. Ook live.
Het geheel van percussie, gitaar, saxofoon en elektronica zorgt voor een kleurrijke, fantasieprikkelende beleving. De sound is evenzeer visueel, beeldrijk. Projecties zijn op die manier niet nodig. Ze zorgen voor een avontuurlijke, hypnotiserende trip door dit amalgaan en allegaartje aan geluiden, intiem, emotievol als extravert, gedreven. De band weet het laag per laag op te bouwen, wat intrigeert en het geheel spannend maakt. Uitersten worden opgezocht. Bijgevolg, ze leveren een overtuigende, sterke set af!

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Johan Verminnen - De mooie dagen van het leven als een schaterlach en een tranendal

Als jonge snaak kwam ik , op zoek naar mijn ultieme muzikale smaken, eveneens in aanraking met het Nederlandse lied. Of in de richting van chanson en  kleinkunst. De muziek van artiesten als Guido Belcanto, Miel Cools, Willem Vermandere, Boudewijn De Groot en Dimitri Van Toren passeerden regelmatig de revue tijdens de lange avonden op mijn kamertje, met mijn platendraaier als vertier.

Een ander artiest was Johan Verminnen (*****) . De eeuwige troubadour die met pakkende songs, uit het leven gegrepen, ook een idool werd. De man werd in 2021 zeventig en zou dat uitgebreid vieren met een tour en plaat 'Johan Verminnen - 70'. De plaat is er, maar de tour werd door de coronapandemie uitgesteld. Maar uitstel is geen afstel, in een goed gevuld AB theater , met een opvallend gevarieerd publiek, een ouder geworden en jonger (maar niet meer piepjong) publiek, bracht een uiterst breed klinkende set. Hij is een verhalenverteller, een man van emoties die tot tranen toe bedwingt, én de humorist die een lach tovert op je lippen. De dansmoves zitten er niet meer in, het overgrote deel van de set zit Johan op een verhoogde stoel, maar zijn charisma is hij nog niet kwijt. En ook blijkt hij nog steeds over die warme stem te beschikken waarmee hij ons in die jaren '80 wist te imponeren.

Alles begon een beetje gezapig, waarbij een huiskamersfeertje werd gecreëerd. Vooraleer het te gezapig zou gaan, en de saaiheid om de hoek loerde, gooide Johan Verminnen, bijgestaan door zijn  muzikanten en dochter Pauline, gelukkig het roer om .“Mooie Dagen'”  werd laaiend enthousiast onthaald; Pauline bewijst dat de appel niet ver van de boom valt, door deze song samen met haar vader te brengen. Niet alleen weet ze te bekoren met danspasjes, ze beschikt over een heldere stem waarmee ze iedereen ontroert. Johan Verminnen vertelt dan ook hoe de geboorte van Pauline is verlopen, en dat hij er een liedje heeft over geschreven , ook al 35 jaar geleden.
Er was ook een ode aan fenomeen Toots Thielemans; toen Johan vroeg om een postuum applaus , werd ook dat sterk onthaald door de aanwezigen. Johan Verminnen vertelde bovendien het verhaal hoe hij met Toots in contact is gekomen. Over Brussel of Kongo, over het leven van elke dag.
Kortom, er passeren zoveel anekdotes de revue, dat we ogen en oren tekort kwamen. Een artiest als Stef Bos vernoemt hem bij elk optreden als één van zijn inspiratie bronnen, nu weten we ook waarom. Johan Verminnen is en blijft een straffe verhalen verteller, die iedereen inpakt. Uiterst aangenaam en smaakvol.

Na de pauze werd de lat nog wat hoger gelegd, Johan plaatste de schijnwerper op zijn muzikanten (die hij voortdurend ophemelde trouwens), alsook op dochter Pauline, die twee nummers bracht, terwijl papa diep onder de indruk in een hoek zat mee te knikken. Ze steekt haar voorkeur voor het  Franse Chanson niet onder stoelen en banken; ze slaagt erin iedereen mee te krijgen met haar bijzondere stem en uitstraling.
Uiteraard werd voldoende gegraaid in de grabbelton van bekende songs van Johan Verminnen, alles kwam aan bod. Met een lach en een traan. Soms zong het publiek de teksten gewoon mee, of voegde Johan wederom een anekdote aan toe. Op “Laat me nu toch niet alleen” vloeide een traantje. Het werd een emotioneel beladen set doorheen het immense oeuvre van de man.
Een immens applaus volgde op wat Johan Verminnen en zijn band presteerde. Iedereen was diep geraakt. Hij mocht zelfs tot twee keer terug komen voor een bis. Dit verjaardagsfeest werd afgesloten met “In De Rue des Bouchers”, “Ik haat die song eigenlijk''  zei hij grappend ''maar zit nu toch toevallig in Brussel'' … De song werd door iedereen meegebruld. Het tekende voor een overweldigend verjaardagsfeest … We duimen verder voor een even emotioneel knallend feestje.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

David Newbould - Ik spendeer veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is van begin tot eind

David Newbould is een levensgenieter. Sinds hij zijn carrière begon met Big Red Sun uit 2007, heeft hij zijn sporen verdiend als rootsrocker, americana-artiest en versterkte volkszanger. Hij schrijft liedjes die de ups en downs weergeven van een volwassen leven dat hij vaak op het podium en onderweg doorbracht. Hij slaat een nieuwe bladzijde om met zijn vierde full-length studio album, ‘Power Up!’ (Blackbird Record Label, 10 juni 2022), een plaat waarvan de boodschappen van doorzettingsvermogen en onwankelbaar overleven worden voortgedreven door het vet, de gruis, en gitaar-gedreven branie van rock & roll.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met David, ook polsen we naar hoe hij de coronatijden heeft doorstaan, de hoogte- en dieptepunten uit zijn carrière en de verdere toekomstplannen zoals (hopelijk) een Europese tour.

David, voor de lezers die je niet kennen, vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen? wie waren je grote inspiratiebronnen?
Ik ben opgegroeid in Toronto. Toen ik 8 of 9 was begon ik te zingen in mijn schoolkoor, en dat raakte echt een snaar zoals ze zeggen. Ik had jarenlang deze duellerende passies van koormuziek aan de ene kant, pop en hardrock aan de andere. Ik speelde drums toen ik jong was en op een gegeven moment schakelde ik over op gitaar, wat het enige werd wat ik wilde doen. Ooit. Toen ik me na een jaar of twee voor het eerst verdiepte in het heilige driemanschap van Neil Young (hometown legend), Bruce Springsteen, en Bob Dylan, veranderde dat echt mijn leven. Vooral met Neil voor het eerst, toen ik op mijn 15e of 16e de Live Rust video zag en me realiseerde dat er plaats was voor alles waar ik van hield in één kunstvorm... het zette me op het pad waar ik denk ik nu nog steeds op zit. Ik moet Ed van de bakkerij-afdeling voor alles bedanken, hij leende me die VHS.

Je hebt een lange weg afgelegd, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Het meest recente hoogtepunt is de bouw van een studio achter mijn huis in 2021, waardoor ik veel nieuwe dingen kan leren en mezelf harder kan pushen dan ooit. Ook zo jong van de middelbare school naar NYC verhuizen en het op de een of andere manier laten werken en een soort carrière opbouwen, dat is iets waar ik me goed bij voel. Ook in Austin Texas wonen, een van de grootste steden ter wereld, en het meemaken. Het is goud, die plek. Eindelijk in staat zijn om dit voort te zetten na de geboorte van mijn zoon 7 jaar geleden, schrijven en spelen met minder innerlijke beperkingen nu ik hem op de achtergrond heb gezet in mijn leven. Het is bevrijdend.
Minpunten: mijn onvermogen tot nu toe om een manier te vinden om naar Europa te komen en te gaan spelen. Het ziet ernaar uit dat daar dit jaar verandering in komt, dus ik kan dat van de lijst schrappen, en terug blijven gaan. Een algemeen dieptepunt is gewoon het feit dat ik al zovele jaren geen "structurele planning"-gen heb gehad, terwijl ik wou dat ik dat wel had, wat resulteert in soms sporadisch toeren en meer thuiszitten, schrijven en op lokale podia spelen. Het is soms moeilijk voor me om uit mijn eigen weg te gaan. Het enige waar ik me op kan concentreren is schrijven en opnemen. Dat is het. Al het andere is een strijd. Maar dat heb ik ingezien. En soms is het leven wat je maakt van wat je op je bord hebt liggen als het er is, nietwaar?

Een kleine vraag over de coronatijden die we de laatste twee jaar hebben meegemaakt, hoe heb je die beleefd? wat was het een bron van inspiratie?
Zoals iedereen bracht ik de meeste tijd thuis door en wenste ik dat ik een normaal leven kon leiden in een normale maatschappij. Absoluut mijn bron van inspiratie was mijn familie, en het maken van dit album met Scot Sax. Het was een goede creatieve uitlaatklep voor ons beiden, en het heeft me er ook toe aangezet om mijn eigen studio te gaan bouwen. De beperkingen die ik voor mezelf had, waren dat ik liedjes schreef en ze demode op garageband, en voor al het andere moest ik ergens anders heen. Nu kan ik dat thuis doen.

Je bent een reizende artiest (heb ik ergens gelezen), hoe voelde het om niet op de route te gaan?
Slecht! Ik hou van toeren, ik hou ervan om steeds voor nieuwe mensen te spelen en een beetje nomadisch te zijn. Ik heb nu een gezin dus ik kan niet maanden achtereen op pad, maar ik hou er zeker van om op pad te kunnen zijn, meer dan bijna alles.

Wat kunnen muziekfans verwachten als ze een exemplaar van het nieuwe album 'Power Up' op de kop tikken?
Een soort van eigenzinnige, gutturale nummers die het hele gamma bestrijken, denk ik. Met wat luide gitaren en ouderwetse drum miking methodes (mijn favoriet). Ik hoop dat ze er iets unieks in vinden dat hen op een persoonlijk niveau raakt en ook aansluit bij wat ze in de eerste plaats zo leuk vinden aan muziek. Zoals ze altijd zeggen, "schrijf het liedje dat je zou willen dat er was"...mijn favoriete albums zijn altijd degene die een leegte lijken te vullen.

Het is een zeer aanstekelijke plaat, vol van diverse emoties, doet je verlangen naar lange zomeravonden rond het kampvuur, is dat zo? Is dat een bewuste keuze?
Bedankt dat je dat zegt. Ik zou niet per se zeggen dat het een bewuste keuze is, nee. Wat betreft uiteenlopende emoties, ja, ik probeer mijn platen interessant te maken en een spectrum te bestrijken. Ik spendeer enorm veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is met tempowissels van begin tot eind. Wat het kampvuurverlangen betreft, dat is echt cool, maar ik denk gewoon aan het liedje als ik het schrijf. Hoewel ik veel zomers doorbracht rond kampvuren in het noorden van Ontario toen ik jonger was, en op elk moment na de leeftijd van 15 of zo had ik mijn gitaar bij me, dus dat is er. Een andere van mijn favoriete artiesten toen ik jong was, was Jim Croce, en hij had altijd een goede door de weg getekende kampvuur vibe in zijn liedjes, dus misschien is het allemaal in mij gesijpeld. En natuurlijk de invloed van Neil Young die in die tijd als een geest om me heen zweefde. Ik denk dat veel van mijn favoriete muziek tot op zekere hoogte geworteld is in folkmuziek, dus er is altijd een beetje van dat thuis-element.

Je stem doet me vaag een beetje denken aan Bob Dylan maar dan minder hees, een bijzonder warme stem die me een goed gevoel van binnen geeft. Zijn er nog andere singer-songwriters waarmee je te vergelijken bent?
Sommige  mensen waar ik zelfs nog nooit veel tijd aan besteed heb om naar te luisteren, zoals Richard Thompson, Hal Ketchum, Loudon Wainwright. Ik ken ze alle drie en heb er veel respect voor, maar elke gelijkenis is puur toeval. Af en toe maakt iemand een vergelijking met een James McMurtry of Springsteen of Dylan, en dat klinkt voor mij iets zinniger. Niet dat *ik* me met hen vergelijk, maar dat is allemaal muziek die diep in mijn bloed zit.

Ik hou ook van de gevarieerde aanpak, van intiem tot die catchyness die je in country vindt, is dat een bewuste aanpak? Wat is jouw mening over deze uitspraak?
Op een gegeven moment realiseerde ik me jaren geleden dat het er bij het schrijven van songs niet om ging een refrein of catchy element te vermijden. Ik realiseerde me dat ook al hou ik van coupletten, hoe kan ik ontkennen dat wanneer dat refrein of refrein komt, ik er ben! Het zit zo - ik hou van Townes Van Zandt, Jeff Buckley... mensen die je met een tekst of vocale aanstellerij helemaal naar zich toe kunnen trekken. Maar de manier waarop ik schrijf, zelfs als ik begin met zoiets, komt er meestal een deel dat ik wil herhalen, een deel dat ik wil blijven terugkomen in het lied ... een anker, een resolutie. Dus dat zal er altijd zijn. Maar lyrische voldoening is een beetje de naam van het spel voor mij, dus dat zal er ook zijn.

Wat zijn de verdere plannen? op tournee? mogelijk Europa?
Ja - ik kom in september/okt naar Europa voor een solo-promotietournee, en dan kom ik volgend jaar terug met mijn band. Ik kijk er echt naar uit om daarheen te gaan en voor publiek te spelen. Ik zal hier in de VS ook toeren - veel donderdag-zondag tournees en hopelijk een paar 1-2 weken naar het noordoosten, terug naar Texas, en naar het westen. Volgend jaar zal de kalender hopelijk ook meer gevuld zijn.

Mocht je naar België komen laat het me weten; ooit in België geweest en wat is je ervaring met Europa?
Ik ben er nog nooit geweest, maar ik ben er vrij zeker van dat ik er in de herfst zal zijn. Ik kan niet wachten! Ik stuur mijn muziek al sinds 2013 naar Euro/Americana radiostations, en heb goede respons gekregen, mensen vragen wanneer ik daar kan komen spelen etc.. Ik ben twee keer in Europa geweest in mijn leven, toen ik jonger was als backpacker denk ik dat je zou zeggen. Nederland, Duitsland, Praag, Engeland, Ierland... Ik vond het allemaal geweldig, maar dat was om de wereld te zien. Al een lange tijd ben ik op zoek om een publiek op te bouwen door te toeren. Ik heb vrienden die daar 1, 2, 3 keer per jaar toeren en daar hele andere carrières hebben. Dan Baird, Jace Everett, Tim Easton... het is een basis die ik graag wil cultiveren en waar ik naar terug wil blijven komen.

Nu we het er toch over hebben, wat is volgens jou het verschil tussen de Amerikaanse en de Europese scene?
Nou, dit is allemaal uit de tweede hand, want ik heb er nog nooit opgetreden, maar het lijkt erop dat het enthousiasme voor goede muziek in veel delen van Europa behoorlijk intens is. Misschien omdat elk land zijn eigen scene heeft, en ze respecteren de afstand die mensen afleggen om voor hen te komen spelen. Terwijl hier elk gebied zijn eigen ding heeft, sommige gebieden zijn echt in de kunst, anderen willen gewoon dat mensen covernummers spelen in hun sportbar. Dus ik weet het niet. Vraag het me nog eens over 6 maanden!

Ik wil graag wat vragen stellen over sociale media en Spotify en zo? Hoe belangrijk is dat voor jou als artiest en muzikant?
Nou...ik denk dat de asociale media de plek is waar veel bekend wordt over nieuwe releases, tour data, etc... Ik bedoel het is de open lucht marktplaats voor alles, is het niet? Aan de andere kant, zou ik willen dat het niet zo overheerste zoals het nu doet. Vaak mis ik het om gewoon na te denken en dingen te weten te komen die ik wil door de oude routine van jezelf omringen met mensen en dingen die je leuk vindt, en het woord dringt tot je door. Als een sociaal hulpmiddel kan ik het niet uitstaan. Als een set van zakelijke tools ... Jezelf gehoord krijgen door het lawaai daar is een kunst op zich, en door de jaren heen ben ik het werk gaan respecteren dat mensen erin steken om een miljoen YouTube views te krijgen, en ik erken de manieren waarop het op zijn beurt een carrière vooruit helpt. Ik wil gewoon... als ik zoveel tijd heb, wil ik een liedje schrijven.
Ik deed een wekelijkse livestream voor het eerste jaar van Covid. Hoewel het in theorie een geweldige manier is om mensen te bereiken, ben ik er na een tijdje mee gestopt. Het voelde als The Twilight Zone. Mensen leven nu van livestreams, zelfs voor Covid bedoel ik. Nou, dat lijkt cool. Maar is het dat ook? Mijn noordelijke ster voor een artiest om een connectie te maken is nog steeds dat een fan een liedje hoort, en ze live gaat zien. En de live ervaring is waar de deal wordt bezegeld. Dus al het andere is een soort van middel om dat doel te bereiken. Ik kan me een weg banen door een couplet, brug, en refrein. Al het andere is een beetje moeilijk!

En, waarom nog platen maken, als je alles op Spotify kan vinden?
Goede vraag. Ik heb geen idee. Het is de kunstvorm waar ik van hou. Waarom dragen mensen nog steeds horloges?

Ja ook zoiets ? … zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die je wilt bereiken in je carrière?
Veel. Meer platen te maken en artiest-fan relaties te cultiveren.  Erik, dank je voor al deze doordachte vragen

Pics homepag @Ryan Knaack