TuRF is een gezelschap uit Roeselare die het begrip 'experimenteren' heel hoog in het vaandel draagt.  In het West Vlaams staat 'turf' synoniem voor geconcentreerd, ingedikt. West-Vlaanderen is ook de uitvalsbasis van het trio, dat onder die naam elementen uit de stonerrock combineert met harde rock, punk en een scheut absurdisme.
Stichters zijn gitarist Wim Wallays en drummer Steven Duyck die puberden met Barkmarket, Jon Spencer Blues Explosion en Sonic Youth en in aanloop naar Turf duizend en één nacht met dertien groepen en een ongeluk diverse podia bestormden.
 In 2014 hernieuwden ze hun samenwerking met een wekelijkse porties teringherrie in het repetitiekot. Even later kwam Rino Feys het duo versterken met zijn West-Vlaams voor gevorderden.
In 2021 hadden we nog een fijn gesprek (in het Nederlands niet in het West-Vlaams) met de voltallige band naar aanleiding van de release van hun single 'Vloage'. Release .
De band bracht op kerstavond zijn schijf 'Feik Njoews' uit, die ze recent nog kwamen voorstellen in Zwevegem; het verslag kun je hier nog eens nalezen. 
Wat zo bijzonder is aan TuRF is de combinatie van de instrumentatie en de vocale virtuositeit; een grappige noot is eraan verbonden, en subtiel wordt ook een mening door de strot geramd; er is dat zweempje bittere ernst die ons een donker kantje van de maatschappij laat zien. Klasse verteller Rino vertelt zijn verhaal op een gezapige wijze, over de meest eenvoudige dingen in het leven zoals de aankoop van een nieuwe auto, “Noto” of dat je pillen moet nemen elke dag, “Pilln”.
Meestal drukt dit knettergekke gezelschap het gaspedaal in, maar soms gaat het de melancholische tour op als bij “Meen Moa Dadde” waar TuRF een gevoelig snaartje raakt.
Ze gaan soms lichtjes de jazz tour op. Het dromerige “Lyksme” ligt een beetje in diezelfde lijn. Op het grappige “Vloage” wordt heel subtiel een spiegel voorgehouden van schrijnende toestanden in gezinnen; het absurde 'Reuve' kenden we al. Hier bewijst Rino zijn talent als verteller; de muzikanten laten zien wat voor uitzonderlijke talent ze wel zijn.
“Trump” is er ook nog eentje , waarmee ze de plaat bijna afsluiten, er volgt nog een kort krachtige “Moa Vleugeltjes Toch”.
Net die muzikale variatie, het gezapig West-Vlaams en het folks sfeertje zorgen ervoor dat iedereen zich wel vindt in deze band

https://www.youtube.com/watch?v=PsrxOKBSAUQ&list=OLAK5uy_nXXXoXCGPPAr40i31cKyU0eL1axQQNOnw&index=2

Tracklist: Pilln 02:03// Noto 02:36//Tenn die stroate 05:52//Meen Moa Dadde 04:23//Lyksme 03:41//Vloage 02:52//Blackout 02:05//Stoasje 03:01//Reuve 04:08// Trump 02:28//Moa Vleugeltjes toch 00:47 //

Folk
Feik Njoews
TuRF

De Belgische Metalcore act Royal Jake zijn al van 1992 bezig. Na een vrij lange pauze brachten ze pas in 2012 een nieuwe schijf uit: ‘Triple Crown Demo’. Ooit begonnen als grunge/groovemetalband zijn ze ondertussen verschoven richting metal/metalcore; een geluid dat we hoorden op de EP ‘Tenacity (2015)’. In oktober 2016 bracht Royal Jake een gloednieuwe EP op de markt: ‘Retaliate-The Answer’, fie ook bij ons op heel veel bijval kon rekenen.
Royal Jake heeft niet stil gezeten … Een nieuwe plaat brachten ze nu uit 'Chronicles of a Divided Species - Pt. 1'. We hadden een fijn gesprek met Pete, het interview kun je hier nog eens nalezen.

Het persoonlijke verhaal op deze 'Chronicles of a Divided Species - Pt. 1' komt al tot uiting bij “Defined”, de registers worden meteen open getrokken, wild om zich heen en wat een mokerslagen.
Er is wel meer oog voor een melodieus zijstapje, daarom niet minder dreigend, luister maar naar het prachtige “Burn Sorrow”, pijn en woede nemen hier de bovenhand, alsof de heren hun ontreddering en smart uitschreeuwen in sound en teksten.
Royal Jake laat emotie samengaan met hun metalcore; overtuigend krachtig materiaal met een voller geluid. “Another level” sluit dan ook mooi de EP af.

Tracklist: Defined 04:23 Heaven Days 03:32 Burn Sorrow 04:35 T Minus 10 04:17 Another Level 04:02

Bruno Angelini (piano, composities), Régis Huby (viool, tenorviool, elektronica), Claude Tchamitchian (contrabas), Edward Perraud (drums, percussies) gaan grensverleggend te werk en trekken graag op avontuur in de jazz. Het debuut 'Instant Sharings’ (2014) en 'Open land' (2017) zijn reeds een mooi voorbeeld. Ook op 'Nearly Nothing, Almost Everything' gaan improvisatie en avontuur samen.
Het is een kunst om de sound traag op te bouwen naar een climax toe, zachtmoedig de geluidsmuur raken en die grens niet overschrijden.
We hebben hier een virtuoss gezelschap. Het is alsof je in een sprookjesachtige wereld ben terecht komt die de fantasie prikkelt. Bruno en zijn muzikanten gaan filmisch tekeer, het is een beeldrijke sound, die het midden houdt tussen het rust in de natuur, en het overweldigende van een winter- of zomer storm.
Die wisselende klankentapijtjes zijn uiterst genietbaar. De brede, uiteenlopende songs hebben een lange duurtijd van circa wel zeven minute. Er is een soort verhalenlijn van “part1,part2 en part 3”.
Bruno Angeliini Open land Quartet durft grenzen te verleggen , vindt zichzelf opnieuw steeds uit en laat ruimte voor improvisatie.

Bruno Angelini (Open Land Quartet)
Nearly nothing, almost everything
La Buissonne

https://www.youtube.com/watch?v=4NnDWQ2fJGo

Haar debuutalbum, ‘In Between’, verscheen in het voorjaar van 2021 op Ropeadope Records. In het album biedt Ariel met haar harmonica melodieën die geïnspireerd zijn op de Europese jazztraditie en het Midden-Oosten. Onze recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/82508-in-between.html   
In ‘Documentaries’, haar tweede album, tilt ze het kwintet naar een ander niveau met de in Israël en NY gevestigde trompettist Itamar Borochov.
Ze geeft ons het volgende mee … "Ik leef voortdurend tussen lichtgevende en donkere momenten in mijn persoonlijk leven, en ik denk dat dat voor de meeste mensen geldt. In een poging tussen deze twee te navigeren, schreef ik deze nieuwe composities die het conflict weerspiegelen tussen wat we van buiten voorstellen en hoe andere mensen ons zien, en de manier waarop we ons van binnen echt voelen maar geen manier kunnen vinden om dat uit te spreken. Je weet nooit wat er echt gebeurt in de harten van de mensen door wie je omringd bent".

Donker en licht komen steeds boven. Het zijn zachtmoedige klanken en sombere soundscapes. Die Oosterse cultuur komt naar boven in de instrumentatie. Als woorden uit het leven gegrepen … over verval, vreugde, pijn en uitbundigheid. Hoewel de set voornamelijk wordt geleid door Bart en Gait, vallen ook de andere leden van het ensemble op. Op « Alison, Pray Away » speelt Itamar Borochov op trompet een sprankelend mooi intermezzo. Op  « Teardrop » speelt de cello van Mayo Shviro een beklemmend mooie melodie, naast de piano.
De versmelting tussen al die elementen en de oneindige virtuositeit van Ariel Bart zelf, zorgen weer voor een magische plaat.

Puur meditatief en mentaal is 'Documentaris'  een fantastisch plaatje geworden. Wereldklasse zelfs. Improvisatie en emotie gaan hand in hand samen. Net als ‘In Between' is dit dus een meesterwerkje door de ontdekkingen en de avontuurlijke aanpak.

https://arielbart.bandcamp.com/album/documentaries

League Of Distortion is een creatieve samenwerking tussen zangeres, songwriter Anna Brunner [Exit Eden] en Kissin' Dynamite gitarist Jim Müller, verder aangevuld met bassist Felix Rehmann en drummer Tino Calmbach.
Napalm Records wist League of Distortion te contracteren en hun titelloze debuut verscheen in november 2022. Het album brengt de luisteraar een unieke en moderne mix van nu-metal, alternative , verder ondersteud van een goede popmelodie, elektronica en donkere industrial. We hadden een leuk gesprek met Anna over dit project. het interview kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/88715-league-of-distortion-mijn-ambitie-is-dat-mensen-ons-herkennen-ons-volgen-vanaf-het-eerste-album-en-dat-steeds-meer-mensen-zich-bij-de-league-willen-aansluiten-en-de-beweging-voelen-die-we-erin-stoppen.html .

Soms gaat het razendsnel de hoogte in als op de openingstrack “Wolf or Lamb”; mysterieus en dreigend klinkt “I'm A Bitch” – die je een slag in het gezicht bezorgt.
die song waarvan je even moet bekomen.  Een standpunt door de strot rammen, waarbij je Trouwens, frustratie, pijn of welke emotie ook is belangrijk. “Rebel By Choice” zet deze gedachte verder en brengt een rollarcoaster aan emoties. Op het afsluitende energiek beladen  “Do You Really think i Fuckin' Care” blaast League Of Distortion je nog eens compleet van je sokken.

Die unieke energieke beladenheid siert, en balanceert tussen woede en breekbaarheid.
Elke luisterbeurt maakt dit aanvoelen sterker. Een magisch plaatje.

https://www.youtube.com/watch?v=JL8GF19eVJY

Tracklist: 1. Wolf Or Lamb 2. My Revenge 3. It Hurts So Good 4. L.O.D. 5. I'm A Bitch 6. Rebel By Choice 7. Solitary Confinement 8. SIN 9. The Bitter End 10. Do You Really Think I Fuckin' Care

Emiliano Sampaio behaalde een muziekdiploma in Brazilië en verhuisde later naar Oostenrijk om een doctoraat in compositie af te ronden. Sindsdien werkt hij als componist, dirigent en arrangeur.
Hij heeft elf eerdere releases uitgebracht met een muzikale verscheidenheid, van kleine groepen tot big bands. Sinds zijn tienerjaren heeft Sampaio er echter altijd van gedroomd muziek te schrijven voor een jazzsymfonieorkest; met ‘We Have a Dream’ slaagt hij daarin. Het album bevat een orkest compleet met koperblazers, houtblazers, strijkers en percussie. Wat zorgt voor een oneindige speelsheid en improvisatie.
Het zou oneerlijk zijn om deze compositie eenvoudig te omschrijven als een huwelijk tussen jazz en klassieke muziek. Er is zoveel aan de hand op deze plaat. In elk geval houdt dit collectief van muzikanten ervan een breed klanken palet aan te bieden, waarbij ze hun virtuositeit de vrije loop kunnen laten. Die vrijheid om te improviseren zorgt er niet alleen voor dat elke muzikant zijn ding kan doen, de versmelting zorgt voor een epische totaalbeleving, spannend, intiem en verrassend. De stukken gaan naadloos over in elkaar als bewegingen in een symfonisch werk.
Op ‘We have a dream' maakt Emiliano Sampaio al zijn dromen waar . de avontuurlijke jazz/klassiek liefhebber kan tevreden zijn. Muzikaal een sterk kunstwerk.

Tracklist: 1. New Old Paths 2. Touching 3. Between Dances 4. War 5. Dry Soil 6. Always Go Back (to the Blues) 7. Popping, Chopping and More 8. Dreamscapes 9. Revolution 10. Black 11. Old new Paths

We have a dream
Emiliano Sampaio & Heinrich Von Kalnein
Alessa Records Jazz & Art

‘Furie’ (in het Engels: Fury) is de tweede soloplaat van  Innerwoud. Na een reeks samenwerkingen, toegepast werk met andere artiesten en het omgaan met enkele levensuitdagingen, verzamelde Pieter-Jan Van Assch genoeg moed en inspiratie om weer de studio in te duiken. Deze keer was hij vastbesloten om alleen de contrabas en zijn eindeloze mogelijkheden qua sfeer en geluid te toetsen en te gebruiken.
Je hebt muzikanten die hun instrumenten laten spreken, en Innerwoud is zo iemand. Binnen een kader van donkerte en tristesse in warme klanken , doet Innerwoud waar hij altijd goed is in geweest. We citeren even onze conclusie van de laatste release 'Haven’ (een samenwerking met Astrid Stockman, '' Elke keer opnieuw, ook na meerdere luisterbeurten, drijven we dan ook weg naar die ongekende oorden ver verwijderd van de harde realiteit van het leven. Binnen een donkere omkadering, zonder pijn te doen maar eerder door een zwarte walm over je hart te doen neerdalen die je tot diepe innerlijke gemoedsrust brengt.''
Hetzelfde overweldigende gevoel is er nu ook met enkel z’n contrabas. Luister maar naar “Raseri” , één van dertien minuten . Ook de overige songs hebben een best lange duurtijd van tegen de tien minuten.
Er hangt een fijn luguber kantje aan de songs, griezelig en duister zonder dat de geluidsnormen worden overschreden. Geen harde noise klanken dus , maar zachtmoedigheid die dreigend kan zijn …lichtjes sinister zelfs, mysterieus en filmisch …
Een magisch beeldrijk patroon horen we tussen donkerte en warme tristesse van Innerwoud met z’n contrabas.
https://innerwoud.bandcamp.com/album/furie

Don Marsh V, het nieuwe kwintet rond pianist Wouter Van den Broeck, bracht zijn debuut uit 'Marshland'. Samen met saxofonist Warre Van de Putte, drummer Mathias de Waele, bassist Janos Bruneel en trompettist Jean Paul Estiévenar zorgt pianist Wouter Van Den Broeck voor diepgang. Het smaakt prompt naar meer, want van intense rust die zo overweldigend aanvoelt, krijg je nooit genoeg van.
'Marshland ' is trouwens een plaat, die je best beluistert met de ogen gesloten, koptelefoon op en de gedachten de vrije loop laten. “Bermuda” opent meten op die manier.
Er zit echter een soort verhalenlijn in deze plaat, waardoor je eigenlijk geen enkele song er apart kunt uitkiezen, het is het totaalplaatje dat telt, een wandeling in gevoelens van rust en geborgenheid, die we in deze jachtige tijden altijd wel kunnen gebruiken.
Wat Don Marsh V brengt is een moment van pure magie, binnen een intimistisch kader, met een mysterieus mooi kantje. Ingetogen raakt Don Marsh V, dringt binnen en zorgt voor gemoedsrust. Het ingetogen veld wordt soms verlaten, door een swingend sfeertje. Doch het 'laidback' gevoel blijft overeind. Trompet, tenorsax en piano klanken kronkelen zich in deze plaat. De muzikanten voelen elkaar perfect aan. Mooi plaatje!  

Pop/Jazz
Marshland
Don Marsh V

 

De samenwerking van singer-songwriter Veronika Harcsa en de virtuoze gitarist Bálint Gyémánt gaat terug tot hun tijd aan de Franz Liszt Academy of Music in Budapest. Ze maakten enkele indrukwekkende albums, als duo, maar ook met albums van internationale geestverwanten. Hun mix van hedendaagse jazz en dromerige popmuziek, met lyrische diepgang en mysterieuze intimiteit, soms hilarische humor, bracht hen op de podia van meer dan 25 landen.
Met slechts een stem en een gitaar (plus wat effect apparaten), schept het duo een 'full bodied sound'. Balint grossiert in een delicate klankkleur, de enigmatische Veronika gaat er vrijelijk mee aan de haal . op de nieuwste release 'About Time' is dit het geval; er is de samenwerking met drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys, wat zorgt voor een nog vollere sound.
“Transition” klinkt ingetogen en “Where do i go” is meer opzwepend, groovy.
Het gaat verschillende kanten uit. Het contrast met een zeemzoetige “Pain Gold Ring” kan niet groter zijn. Want na die wervelwind,  komt die verstilde sfeer terug op, een moment waarbij de zachtmoedige stem van Veronika je wegvoert.
Contrasten volgen elkaar in een hoog tempo. Verrassend allemaal. “Out of Sight” klinkt erg gevarieerd, het energieke en het dromerige, intieme gaan hand in hand. Magie en tot de verbeelding sprekend.
'About Time' is op die manier een kleurrijk album door een sterk team muzikanten, emotionaliteit, dromerigheid en groove vinden elkaar. Puik werk

https://www.youtube.com/watch?v=DvskeYacdZo

Cecilia Villar Eljuri werd geboren in Guayaquil (Ecuador), maar woont al sinds haar kinderjaren in New York. Als dochter van Libanese en Spaanse ouders mengt ze onder de artiestennaam Eljuri deze verschillende culturen samen, in een spannende, top-geproduceerde en vrolijke mix van rock, Latin en funk.
Op haar vijfde soloalbum ‘Reflexion’ laat de songwriter/zangeres/gitarist 11 nieuwe nummers met een sociale boodschap horen; "As a Latinx artivist, I try to break musical and social boundaries", zegt ze er zelf over.
Ze heeft een warmhartige stem en in de sound horen we uiteenlopende gitaarriedels; ze bewandelt het pad van de Latijns-Amerikaanse muziek en brengt het samen in een rockconcept op zeer ingenieuze wijze. Op die manier horen we een kruising van heavy rock, het Midden-Oosten, reggae, funk en dans grooves. Met een knipoog naar Santana.
“Espejo” klinkt aanstekelijk en een vlijmscherpe gitaar sound wordt aangevuld met die typisch Latijns-Amerikaanse invloeden.
Eljuri spreekt niet enkel de dansspieren aan, er is ruimte voor weemoed en melancholie.
Luister maar naar eens naar het prachtige “Home”. Wat een emotionaliteit.
Song na song laat Eljuri ons ten volle genieten van haar muzikaal talent. Sjiek!

https://www.youtube.com/watch?v=l1SpQ3qnN_E  

Tracklist: Espejo - Salva La Tierra - La Voz Home - Shelter - Llévame - Por Ti - El Día - No Puedo Cruzar - Feeds You - El Camino - Keep It Up (bonus track)