Josienne Clarke - Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, goed overkomen

De Britse folk zangeres Josienne Clarke hoopt met haar nieuwe album “Onliness: Songs Of Solitude And Singularity” haar demonen definitief te hebben bestreden. Met haar prachtige solo-album ‘A Small Unknowable Thing’ uit 2021 - via haar eigen label Corduroy Punk Records - deed ze al een meer dan geslaagde muzikale poging. Eindelijk was ze bevrijd van ‘the narrowing music industry structure (her old label Rough Trade), her previous role as one-half of a duo (with Ben Walker) and the genre constraints’. Maar dit was haar inziens nog niet genoeg; ze wilde de songs uit haar verleden een hernieuwde, zelfstandige, juiste, verse, echte en eigen Josienne Clarke gezicht geven; ‘viewing them from the place she was now, in charge of every little detail, free to do what she truly wanted with them - it presents a career retrospective viewed through a new lens, comprised of reworked versions of fan favourites and hidden gems from a back catalogue that always glimmered, but are reclaimed in some way now!”.
In april kwam haar nieuwste schijf ‘Onliness’ uit,  we hadden hierover een fijn gesprek met Josienne en polsten uiteraard naar de verder plannen en ambities.

Josienne, je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, wat waren tot nu toe de hoogte- en dieptepunten?
Mijn hoogtepunten zijn het schrijven voor een optreden in The National Theatre, op de Londense Southbank in een bewerking van 'Our Country's Good'. Geen baan die singer/songwriters dagelijks krijgen en inspirerend en uitdagend op een heel andere manier dan het maken van albums en het doen van normale optredens. Ook opende ik voor Robert Plant op het Stimmen Festival in Duitsland.

Was de pandemie een inspiratie voor liedjes? Hoe heb je deze tijd als muzikant en als 'mens' overleefd?
Ik vond de pandemie helemaal niet inspirerend en de eerste 3-6 maanden heb ik helemaal niet veel gecreëerd. Die vreemde mix van wereldwijde angst en persoonlijke inertie was niet geweldig voor mijn creatieve geest. Maar gaandeweg vond ik een manier om mijn geest bezig te houden met creëren en ik denk dat kunstenaars zich gelukkig mogen prijzen dat ze zo'n uitlaatklep hebben in vreemde tijden.

Is er bij songwriting een voorbereidingsfase voor je proces? Moet je je gereedschap op een bepaalde manier klaarleggen?
Het voorbereidingsproces is intern en begint lang voordat de pen het papier raakt. Mijn onderbewustzijn begint met het schrijven van de liedjes lang voordat ik er iets van weet. Vaak beginnen nummers met een openingszin, de eerste regel zet de toon voor het hele nummer en voor mij kan het hele nummer worden samengevat in die ene melodieuze zin.

In een interview zei je: 'Een van mijn favoriete elementen van het songwritingproces is wanneer het nummer voor 90% geschreven is en de laatste 10% de fijne details zijn. Het laatste stukje is de specifc syntax', lijkt me een interessant onderwerp. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Mijn liedjes zijn kort en wat ik altijd probeer te doen is een idee en zijn gevoel terugbrengen tot zijn kleinste vorm, beknopt en bondig zonder extra vet tekstueel of muzikaal. Hierdoor worden kleine beslissingen die je neemt versterkt en worden kleine woordkeuzes enorm belangrijk. Het gebruik van 'en' 'of' 'van' 'voor' of je nu de verleden tijd 'was' of de tegenwoordige tijd 'is' gebruikt, is van vitaal belang voor de algehele betekenis van het nummer. Ik hou van het forensisch onderzoek van lidwoorden en zinsbouw om de exacte duidelijkheid van de betekenis in elke regel en vers te krijgen.

'Onliness' is een verzameling van maar liefst zeventien nummers die je zelf opnieuw hebt gearrangeerd en opgenomen op je eigen label en die je een nieuw leven hebt ingeblazen. Kun je iets meer vertellen over het verwerkingsproces?
Ik heb geprobeerd te bedenken welke muzikale beslissingen ik zou nemen als ik die oudere nummers vandaag de dag had geschreven. Zonder de verwachtingen van een extra, chiquere gitarist of een platenlabel met een verkoopquotum waaraan ik moet voldoen.  Wat zou ik artistiek hebben gedaan als ik die dingen niet had gehad om rekening mee te houden. Deze keer kon ik dat allemaal negeren en gewoon het liedje serveren. Dus dat is wat ik deed, ik liet ze de stijl en het genre van het nummer zijn.

Ik heb altijd van die weemoed in je stem gehouden, en van die melancholie in de sound. Is deze plaat ook een persoonlijke afsluiting van een periode of is dat te ver gezocht?
Dat is precies wat het is. In zekere zin is het een poging om een aantal slechte beslissingen die ik voor mijn gevoel heb genomen ongedaan te maken. Een moeilijk maar zeer catharsis proces dat me in staat stelde om een streep te zetten onder alles wat eraan voorafging en het tot 'verleden' te verklaren.

Het is moeilijk om voorbij je samenwerking met {ik heb zijn naam verwijderd omdat je hebt aangegeven het niet meer graag leest, dacht ik …} te gaan. Ik neem aan dat je door een moeilijke tijd bent gegaan; hoe gaat het met je en was deze plaat een manier om dit een plaats te geven of is dat te vergezocht?
Om eerlijk te zijn heb ik hier niet echt meer over te zeggen, het was een moeilijke tijd maar die is nu voorbij, dat duo is klaar. Ik heb mijn laatste noot ervan gespeeld in Leopoldsburg in 2018 en ik zal nooit meer muziek maken met die persoon. Ik heb dat sindsdien niet meer gedaan en zal ook nooit meer een podium delen of met ze spreken.

Door de sobere instrumentatie komt je stem en de emotie nog meer naar voor. Een bewuste keuze of is dit vanzelf gegroeid?
Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, overkomen. Dus als dat het effect voor jou is, ben ik erg blij dat te horen!

Je had de touwtjes helemaal in eigen handen en voelde je nu vrij om deze nummers tot in detail te bewerken; was dat niet ook een beetje riskant, je moet alle lasten ook alleen dragen?
Ja, het is een grote verantwoordelijkheid om al die beslissingen alleen te nemen, maar ik denk dat ik liever zelf probeer te falen dan te falen voor beslissingen die ik niet helemaal zelf heb genomen. Misschien voelt niet iedereen zich zo. Maar ik weet altijd hoe ik denk dat dingen zouden moeten zijn en nu mag ik dat gewoon doen, goedschiks of kwaadschiks. Mijn liedjes, zoals ik ze schrijf en voor ogen heb.

Wat zijn de toekomstplannen voor nu? Op tournee gaan? Festivals doen (misschien in België)
Ik heb net een nieuwe selectie gloednieuwe, originele nummers opgenomen die ergens in 2024 uitkomen. Daar ga ik later dit jaar mee op tournee. Ik begin mijn muzikale jaar in België! Ik heb 2 shows op 25 en 26 januari.

Iets anders, ik denk dat je dingen hebt zien veranderen in de 'Folk Scene'; wat is de grootste verandering voor jou, naast digitalisering? De 'digitalisering ' brengt me trouwens op iets anders, waarom nog platen maken als je je muziek op Spotify en zo kunt zetten?
Streaming heeft de manier waarop de industrie werkt, veranderd, maar ik weet niet zeker of ik geloof dat het op zichzelf een hele slechte zaak is, om overal mensen te kunnen bereiken met je muziek. De manier waarop kunst wordt beloond, moet in elk onderdeel van de muziekindustrie onder de loep worden genomen. Er is ergens iemand die veel geld verdient aan muziek en zelfs aan streaming, maar meestal is dat niet de artiest zelf.

Naast digitalisering is sociale media tegenwoordig belangrijk, hoe is het voor jou om verbonden te zijn met sociale media? Is het een zegen of een vloek?
Zoals de meeste vooruitgang is het beide, het is geweldig om op elk moment te kunnen communiceren met fans van over de hele wereld, maar het is ook hard werken en soms opdringerig. Ik probeer mijn tijd te beperken en het productief te houden, maar de waarheid is dat het een goede manier is om mijn artistieke output te promoten en om feedback te krijgen.

Na al die jaren heb je reeds verschillende doelen bereikt … Wat heb je verder voor ogen? Wat zijn je ambities na al die jaren?
Ik zou graag mijn muziek gebruikt zien worden in film en televisie, ik heb voor theater geschreven maar nog nooit een sync voor TV/film gehad. Ik zou graag weer door Amerika en Australië toeren en teruggaan naar Duitsland, Frankrijk en Nederland. Ik moet nog door Zweden, Denemarken en Noorwegen toeren en nog zoveel andere plaatsen in de wereld waarvan ik hoop dat ik er ooit zal komen met mijn liedjes.

Bedankt voor het interview … Ik hoop je snel een keer in België op het podium te zien, en succes met deze magische nieuwe plaat....

Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley - Vanuit het buikgevoel!
Brandee Younger Trio

Niet één maar wel drie headliners-waardig, deze concerten in een goed gevuld AB van Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley. Elklk van he  musiceert wel degelijk vanuit een buikgevoel dat een krop in de keel geeft. De muzikanten gaan overtuigend te werk, ze hebben in hun leven al wat meegemaakt en delen het met een luisterende, genietende publiek; we kregen een aanstekelijke sound van jazz, soul en afro-muzikale perfectie.
Afrofuturism, Jazz en Soul, 'Funkadelic meets Sault' zo wordt de muziek omschreven.

Kunstenaar en muzikant Lonnie Holley (****1/2) wordt gerekend tot wat in de beeldende kunst outsider art is gaan heten: een selfmade artiest zonder officiële opleiding die een geheel eigen artistiek universum weet in te richten.  De man laat zich begeleiden door muzikant en achtergrond zangers die hem daarin volgen. Hij beschikt over een bijzonder soulvolle stem,  die warmte uitstraalt. Hij spreekt over zijn leven, met een lach en een traan. Soms stort hij zijn hart uit intimistisch als schreeuwend. Een danspasje is niet uitgesloten. Lonnie Holley zorgt voor een oerknal, van smart en pijn die het leven ...

Evenzeer vinden we het bij Aja Monet (*****), omringt door muzikanten die haar perfect aanvoelen. “When the Poems Do What They Do” is het debuutstudio-album van de Amerikaanse dichteres.
Op haar debuut biedt Aja Monet een vloeiende mix van jazz en poëzie, die de geest van de spoken-word scènes van de jaren '90 oproept. Ze citeert haar teksten op poëtische wijze of schreeuwt haar pijn en frustratie uit. Bij sommige songs moet ze even stoppen met praten, overmand door verdriet. Het is allemaal gemeend vanuit haar hart; een wervelstorm aan emoties, gebracht vanuit het buikgevoel. Een daverend applaus volgt. Het publiek staat recht op het einde van de set.
Wat een emotionele rollercoaster naar de diepste roersels van onze ziel. Een indrukwekkende performance van een artiest die een boodschap heeft, die hopelijk door de wereld wordt begrepen!

Brandee Younger Trio (****1/2) weet jazz met klassieke muziek te binden op ingenieuze  wijze. Uiteraard staat de harp van Brandee Younger centraal, ze speelt doorleefd op dit instrument. Wat een huivering.
En toch werkt dit trio vanuit het verfijnde begrip van een groepsgeluid. De bedwelemende baslijnen vullen de harp perfect aan. En dan de drumtechnieken, die zijn  gevarieerd, indrukwekkend.
 Een verbluffende lange solo op het einde van de set gaat door merg en been. Younger haalt haar inspiratie o.a. bij Coltrane, wiens geest inderdaad een uur lang over de zaal waait.
Ze omarmen ook pop muziek, naast jazz en klassieke muziek. Een allegaartje aan prikkels dus. De sussende, pulserende en swingende klankentapijtjes van het trio zorgen ervoor dat je wordt meegesleept naar een fijne jazzwereld.

Een subliem slot van drie fijne concerten vanuit het buikgevoel!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel  

Brihang - Gestadige groei naar de absolute top

Je hebt artiesten die je gestadig ziet groeien en openbloeien, in die categorie kunnen we Brihang (****) plaatsen. Zijn plaat 'CASCO' werd erg goed ontvangen, en het gaat Brihang voor de wind. Hij kwam in de spotlights en nu  is er het nieuwe album 'Droomvoeding', bijgevolg drie maal in een overvolle AB. Wat een groei!

Willem Ardui (***1/2), die we kennen van blackwave, mocht solo - met band uiteraard - zijn werk voorstellen. Als support moet je opboksen tegen een publiek dat wat ongeïnteresseerd komt binnen sijpelen, maar Willem Ardui weet het met brio te omzeilen. De man heeft voldoende podium ervaring, en laat zich omringen met zelfverzekerde muzikanten. Willem Ardui heeft de kracht van de Nederlandstalige muziek ontdekt, het past perfect in het plaatje van deze avond. Braafjesweg stralen Willem en zijn muzikanten een warme gloed uit; allemaal deugddoend die ontroerend als lekker aanstekelijke sound. Zijn inspanningen worden beloond met een dik verdiend en welgemeend applaus.

Ook Brihang heeft een sterke band achter zich wat een grote meerwaarde is. De gevarieerde sound en klankentapijtjes en de persoonlijke, maatschappijkritische geëmotioneerde teksten dito vocals van Brihang maken het compleet. Ze zijn het succes achter de man en plaatsen Brihang terecht in de spotlight. Hij is overal op het podium te zien en port zijn publiek op bijzonder speelse en humoristische manier aan. Een portie stagediven op “Wieder” hoort daar ook bij. Sommige songs komen vanuit het buikgevoel, zoals het wondermooie “Mama’s Buik”, een ode aan elke aanstaande moeder … Mooi!
Het fijne aan Brihang is dat hij voortdurend in emotie wisselt op de nummers, die aanstekelijk op de dansspieren inwerken of naar een onzekerheid gaan over de dingen des levens of erg gevoelig klinken. Soms blijft hij hangen in gezapigheid, maar we krijgen ruimschoots een uur lang een warm gevoel vanbinnen op songs als “kWou  da'k het kon zeggen” en het magische “Ver Weg”. Het is een verhalenverteller en poëet, die Brihang. Het publiek zingt de geëmotioneerde en herkenbare teksten uit volle borst mee, danst een beetje en geniet vooral. “Steentje” en “Tussenin” zijn twee kleppers die zorgen voor een onvergetelijk moment Wat een enthousiasme. Een enthousiasmerende Brihang geniet evenzeer.“Cut op de Set” is een prachtig slotstuk.
Vader worden, het doet een mens iets … Ook Brihang, hij is sinds kort papa en dat heeft blijkbaar een erg positief effect. Hij straalt gewoon op het podium en speelt in op zijn publiek. Een volleerde entertainer, die ook de moeilijke onderwerpen in het leven niet uit de weg gaat

Een gestadige groei naar de absolute top. Drie uitverkochte concerten in Brussel en nog een mooie reeks clubconcerten lonken …  Kortom, een gouden toekomst!

Setlist: Accepteren//Alles loopt anders//Berg//Oelala//Binnenkant//Veel succes//Mama's buik//'k Wou da'k het kon zeggen//Zee van tijd//Rommel//Kleine dagen//Wieder//Ver weg//Telefoontje//Steentje//Tussenin//Cut op de set

Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de concertreeks @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5599-brihang-28-10-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel + All eyes on hiphop

Desertfest 2023 - Wat een heerlijke diversiteit
Desertfest 2023
Trix
Antwerpen
2023-10-20 t-m 2023-10-22
Erik Vandamme

Vanuit alle hoeken komen de liefhebbers van stoner/doom/psychedelica en bijhorende stijlen samen op Desertfest in Antwerpen. We spraken mensen van zowel Londen als Berlijn. Een diversiteit culturen alsook een breed kleurrijk aanbod. Er heerst een sublieme gezellige sfeer. Het is als soort thuiskomen. Heerlijk vertoeven dus!
Ons verslag van drie dagen in huiselijke Desert …

dag 1 - vrijdag 20 oktober 2023:
We starten met een ferme uppercut 'into-the-face' op de Vulture Stage (Trix café) waar de uit Birmingham afkomstige formatie Margarita Witch Cult (****) al direct alle registers open trekt; een spervuur aan opwindende riffs horen we, een knetterend vuurwerk en wat een energie. Sterk.

Meer veelzijdigheid is er bij Siena Root (****) met elementen aanstekelijke blues, rock en traditionele folk door de blender; we menen riffs te herkennen die ons doen denken aan bands als Deep Purple.  De bevallige, betoverende zangeres heeft een breed stemgeluid, die je hypnotiseert. Hier was het intens genieten van deze sound dito vocals!

Geen tijd om tot rust te komen, want op de Desert stage (de grote zaal) speelde This Will Destroy You (***1/2) met hun kenmerkende spannende, broeierige postrock. Een schitterende geluidsmuur kregen we door de overweldigende climaxen, elke song opnieuw; een soort orkaanuitbarsting eigenlijk, die ons in een andere wereld dropt . De repeterende melodielijn kan deels de aandacht verslappen, maar de huivering is en blijft er!

Intussen op de Vulture Stage was Moonstone (*****) begonnen en trok meteen alle registers open. 'Episch' is hier het woord dat opborrelde. De Poolse band intrigeert in de instrumentatie als in de vocals. Ook hier huivering. Moonstone begeleidt ons naar een ‘zen’ gevende trip, maar klinkt evenzeer verschroeiend met vuurballen …

Blackwater Holylight (****)  is een heavy psych band van vrouwen uit Portland. Een aanstekelijke blend van psychedelische rock, die energiek, strak, vuurkrachtig als  hypnotiserend klinkt. Mooi.

Een optreden van The Ocean (*****) moet je letterlijk ‘ondergaan’. Meteen worden we weggevoerd en zweven we in een andere wereld. Wat een intensiteit. Het publiek rondom ons  mag heen en weer lopen , we voelen, horen hen niet …Nee, we worden letterlijk meegezogen door hun wisselwerking van mooie soundscapes en de verschroeiend riffs; een muur van klanken , lightspots en beelden.. Een indrukwekkend, wisselend kleurrijk geluid en unieke trip. Een onvergetelijke gewaarwording.

Quicksand (****) op hun beurt confronteert ons met de harde realiteit door loeiende, harde post-hardcore. Wat een broeierige, gebalde, gedreven verbluffende sound. Na al die jaren nog even strak …

De legendarische Zweedse formatie Truckfighters (***1/2) mag de overvolle Desert stage afsluiten met een typische desert rock set, maar eentje met een ferme hoek af. De heren zijn overal te zien op het podium en trekken het publiek mee in deze wilde rit doorheen de prairie. Ze zijn enthousiast en gaan als virtuozen te werk. Een ongebreidelde speelsheid van het combo, die de perfecte afsluiter was van de eerste dag …

dag 2 - zaterdag 21 oktober 2023
Het postrock genre sluipt meer en meer binnen op de affiche van Desertfest, o.m. op de eerste dag met This Will Destroy You. Op de tweede festival dag hadden we ook enkele bands die er aan gelinkt zijn; mooi om die lijn te zien in het brede kader van de stoner …

We starten echter met typisch stoner/metal op de Vulture Stage, Witch Piss (***1/2) is dus een vrij nieuwe vaderlandse stonermetalband; ze brachten onlangs nog een titelloos debuut uit dat ook bij ons de nodige aandacht kreeg, lees hier ,  met muzikanten die nog in andere bands spelen met diverse stijlen als Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted. De heren hebben dus heel wat ervaring overal opgedaan. Met een zekere speelsheid klinken ze energiek, scherp, snedig, catchy. De stoner liefhebber smulde … Een krachtige start zonder meer.

Astodan (*** 1/2) is een Belgische postrockformatie die past in het plaatje van AmenRa, Pelican en Mogwai. Luister maar naar 'Bathala' (2020) en het debuut 'Ameretat'. Filmische instrumentale parels die de fantasie prikkelen en je wegvoeren … Live een intens beleven door al die klankentapijten, die beelden oproepen. Een leuke, instrumentale trip, beetje veel van hetzelfde, maar die net voldoende intrigeerde door de opbouwende climaxen en rustpunten.

Year of No Light (*****) klinkt oorverdovend hypnotiserend in hun instrumentatie.  Beeldrijk evenzeer en met de lichtbundels word je letterlijk tegen een geluidsmuur gekwakt … Een slopende set.

Desertfest is een festival van overlappingen en keuzes maken, waardoor mooie optredens aan ons voorbij durven te gaan , zeker op de Vulture stage. In het Trix café hadden we de Franse band Red Sun Atacama (***1/2) die een vuurwerk aan riffs speelde, waardoor de muren trilden. Een muzikale aardverschuiving op z’n Frans …

In de TRIX club, of ook de Canyon stage, was de formatie LLNN (**** 1/2) begonnen met een intense trip naar de diepste krochten van de hel, waar we geen lichtje aan het einde van de tunnel bespeuren. Een ademloze, demonische set vol koude rillingen.

The Vintage Caravan (****) brengt  een potje onversneden hardrock, gelinkt aan de jaren '70, toptijden van het genre. Toch klinken ze niet gedateerd, integendeel, ze stoppen de stijl  in een eigentijds kleedje. Klasse!

Ondertussen was het tijd voor een interview met Dead Witches (daarover lees je wel nog over!) meer in een ander artikel). We konden nog even op de Vulture stage om stukje Butch Kassidy (****) meepikken.  De muziek van deze band wordt gelinkt aan o.a. Swans, Slint en Godspeed You! Black Emperor. Het gezelschap zit wel nog niet aan dat niveau, maar zorgt wel voor een ondoordringbare ‘wall of sound’. Wat een klankenspectrum en wat een mokerslagen kregen we, energiek, op ons afgevuurd …

Na de gezellige babbel met Dead Witches over duisternis en ons Belgisch bier, zakten we af naar de Desert Stage voor het absolute hoogtepunt van deze tweede festival, King Buffalo (*****). “Ze creëren een apart sfeertje, hun stoner en progressieve rock krijgt uppercuts en adrenalinestoten. Het publiek reageert laaiend enthousiast. King Buffalo drukt het gaspedaal in en doet een broeierig stoner feestje ontstaan”, schreven we over hun optreden op Desertfest van twee jerug in Gent.
In de Trix steeg de temperatuur tot een kookpunt, door een kolkende massa klanken als vuurballen, gecombineerd met prachtige visuals. ((Trouwens, die visuals op de Desert stage waren het ganse festivalweekend een grote meerwaarde).
King Buffalo klonk strak, verschroeiend, duivels. Her genoot elke stoner fan ten volle van …

Dead Witches (***1/2) is een vrij jonge doom band, die speelt met duistere machten, niet als pijniging, maar eerder een helend middel tegen donkere gedachten. In het interview hoorden we van henzelve, live werd dit overduidelijk. In de sound als in de vocals hoorden we een Black Sabbath. De vlijmscherpe, herkenbare riffs en de stem van de beweeglijke frontvrouw, die als een bezetene over het podium stuift, bleven kleven. We werden deels omver geblazen door hun muzikale aanpak, en merken dus veel potentieel bij Dead Witches. Gun hen effen nog die tijd!

Ook het duo Mantar (****) maakt ook gebruik van visuele effecten, om zijn publiek in hypnose te brengen. Even zeer een meerwaarde bij hun muziek, die de duisternis omarmt. Ze brengen een mix van doom en sludge, spelen het op verbluffende wijze en experimenteren maar al te graag in hun muzikale uitspattingen tussen beats en gitaargeweld. Sterk overtuigend.  

Op de bovenverdieping verpozen we even in de Trix café om te genieten van de wisselende hard-zacht sonische soundscapes van het gezelschap Iron Jinn (***1/2).

In de laatste rechte lijn naar headliner Cult of Luna, vertoeven we in psychedelische sferen met de Australische formatie Khan! (***1/2). Hun hypnotiserende klanken doen je letterlijk wegzweven. Relaxte psychedelica en post-rock klinken kleurrijk. Eentje met een ‘zen’ gevoel.

We sloten de tweede festival dag af met Cult of Luna (****1/2) die door middel van oorverdovende klanken en verblindende beelden op het scherm, huiverde en daverde. We lieten ons echter gewillig meedrijven op die harde klanken en ondoordringbare ‘wall of sound’. Cult Of Luna was dan ook de perfecte afsluiter van dag twee, met piepende oren en een kloppend hart, nagenietend van zoveel tonnen intensiteit.

dag 3 - zondag 22 oktober 2023
We zakten terug af naar landschappen van boordevol heerlijke gitaar riffs en intense, bedwelmende klanken. Op de derde festival dag worden we enorm verwend door wilde rollarcoasters en wervelstormen …
We starten de derde festival dag - naar goede gewoonte - op de Vulture stage, die de perfecte remedie was om wakker te worden. We kregen een strakke en moddervette sound van Apex Ten (***1/2) die ons met een ferme uppercut van de sokken blies.
Door de overlappingen moesten we deze stage links … We waren te vinden op de Canyon en Desert stage.
Op die Canyon Stage bood Acid Rooster (***1/2) een spacy trip van psychedelica en allerhande klanken. Intimiteit en fijn geknabbel aan de geluidsmuur kregen we. Een intens gevoel van welbehagen overviel ons bij deze band.

Monkey3 (***1/2) overtuigt in zwevende intensiteit, die het midden houdt tussen een bedwelmend, verdovend geluid en murw slaan. Ze spelen in op gevoelsmatigheid. De  verbluffende visuele effecten op het scherm waren sterk en hadden een hypnotiserende inwerking, waardoor je werd meegezogen naar hun bijzonder wereld …

Fire Down Below (****1/2 ) heeft een nieuwe plaat uit 'Low Desert Surf Club': ''Low Desert Surf Club' is een heel gevarieerd album dat op alle tracks stoner en desert bevat. 'Hymn Of The Cosmic Man' is al een sterke kwalificatie en hun 'Low Desert Surf Club' is hun Champions League ticket, schreef onze recensent, lees hier .  
Live kunnen we dit onderstrepen. De band haalt op Desertfest qua stoner alles uit de kast. Het internationaal gezelschap aan liefhebbers kon deze Belgische parel wel smaken en ging lekker headbangen op die strakke, energieke, vuurkrachtige en meeslepende sound. Het gaspedaal werkt continu ingedrukt. Fire Down Below is er eentje die blijft groeien in de scene …

De klassiek doom metal band The Obsessed (***1/2) doet gewoon wat een typisch doom band moet doen, met name ‘je door een overvloed aan logge, bijzonder intense riffs lekker laten headbangen. Vocaal evenzeer sterk overtuigend. The Obsessed klinkt eenvoudigweg old skool in het genre.

Meer variatie is er bij Duel (*****). Ze zorgen voor een speels, wervelend rockfeestje. Interessant is dat er diverse stijlen door de mangel. Ze zijn erg beweeglijk op het podium en lijken elkaar zelfs te overbluffen. Het triggert het publiek die de sound ondergaat. Lekkere uppercuts horen we door de instrumentatie en de vocals. Wat een knaller.

Een  soort duisternis van het (g)rauwe soort kregen we door Eyehategod (****) die ons meesleuren naar de diepste krochten van de hel, ruwe en oorverdovend. Ondanks die rauwhe en donkerte zien we lichtjes flikkeren;  het is ook een uiterst sympathiek combo en een probleem met de microfoon werd met een kwinkslag weggelachen. Eyehategod kwam aandraven met een puike, stevige set.

Op de boven verdieping stond een andere Belgische parel Black Mirror (****). Ze dompelden ons onder in donkere gedachten die warm kunnen aanvoelen. De muzikanten gaan gretig te werk. De beweeglijke frontvrouw heeft een bijzonder heldere, krachtige stem. Het klinkt intrigerend, hypnotiserend, magisch mooi in een bijzondere muzikale (sprookjesachtige) wereld .

Ondertussen hadden we een interview met Fire Down Below; we zakten dan af naar de Desert stage voor Enslaved (*****) die ongeveer op hetzelfde elan doorgaan als Eyehategod, maar nog oorverdovender en duister klinken. Enslaved tekende voor een ‘wall of sound’, maar hier geen lichtjes die flikkeren, maar pure donkerte. En met wat een huivering!

Ondertussen was in Vulture Stage Yawning Man (****) bezig. De legendarische stoner band, al sinds 1986 bezig, brengt ons een lekkere ‘oldschool, lay down set’ met bedwelmende baslijnen, aanstekelijke riffs en drums die je doen zweven in een woestijnlandschap. Een hypnotiserende inwerking had het, waardoor je na al die eerdere donkere muziek even op adem kunt komen. In een overvolle Vulture Stage genoot iedereen.

We sluiten af met een feestje en wat voor één …We hadden in die drie dagen de Canyon stage nog niet zo overvol zien staan als voor de al even legendarische The Atomic Bitchwax (*****). De band werd opgericht in 1992, New Jersey. De band speelt hevig psychedelische muziek, met een hoek af, deels instrumentaal, deels vocaal.
Het zorgt voor een opwindende wervelstorm aan aanstekelijke, dansbare riffs. Iedereen ging uit de bol. Een wilde muzikale rollercoaster was het gevolg. Een verslavend inwerkende sound om van te genieten … Dit concert was dé ultieme afsluiter van Desertfest! Wat een geslaagde driedaagse met deze Atomic Bitchwax.

In 2024 gaat Desertfest door van 18 t-m 20 oktober 2024. Genoteerd alvast en tot dan!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2023
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5576-desertfest-antwerp-2023.html

Organisatie: Desertfest (Belgium)

BDRMM - Een ondoordringbare geluidsmuur!

Ondanks de lockdown-periode wist de shoegaze/dream indiepoprock formatie BDRMM (****), uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te maken met hun debuut-album ‘Bedroom’, verder niet vies van wat kraut/post-punk. Opvolger 'I Don't Know' is eveneens een schot in de roos. We schreven daarover: 'Je hoort een band die een moeilijke periode van zich afschudt, zonder die bijzonder weemoedige laag uit het oog te verliezen. Het is een veelzijdige, spannende plaat geworden.'
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen
Ondertussen hadden we eveneens een heel leuk gesprek met de band
BDRMM kwam nu in een goed gevulde Trix Club. We waren benieuwd …

Het duo Affaire (****) bracht de zaal op temperatuur met een gezonde mix van aanstekelijke rock en elektronische beats. Affaire bracht pas in 2022 een eerste EP uit 'De Affaire' , maar ging in TRIX uitgekiend te werk. Hun klankentapijt intrigeerde door de talrijke experimentjes en de vocals boden een meerwaarde. We kregen een verbluffende show, mede door een charismatische frontman, die strak in pak over het podium bewoog en zijn publiek letterlijk ging opzoeken. Affaire kreeg de handen moeiteloos op elkaar. Een veelzijdig, talentvol duo.

Wie een ticket had van dit optreden in Trix Club mocht ook in Trix café een concertje meepikken. Die kans lieten we niet aan ons voorbij gaan. In een intiem kadering stond het gezelschap zzzahara (****) een aanstekelijke set te spelen; we hadden een mooi uitgelijnd bas/gitaarspel, er waren de lekkere catchy drums en er was een zangeres die met haar heldere stem wist te ontroeren alsook stevig kon uithalen. Vernieuwend is dat allemaal niet, maar de sound wist ons te boeien. Evenzeer een 'veelbelovende' band, deze zzzahara …

Luid en oorverdovend haalt BDRMM op zijn beurt alles uit de kast, om de Trix te doen daveren. Shoegaze wordt gecombineerd met snedige, vlijmscherpe gitaarsounds. Om het plaatje compleet te maken gooit het combo er visuele effecten aan toe; je wordt meegezogen naar een bonte, kleurrijke wereld.
“Alps” was een dromerige start, maar ze werkten zich op naar een climax toe, feller, intenser, bedrevener, luidruchtiger, zoals bij de nieuwe single “Muds”, een ware mokerslag in het gezicht. En op het afsluitende “Port” mocht het knallen en werden alle registers opengetrokken.
Het weemoedig kantje dat we op plaat ontdekken, wordt live oorverdovend gecamoufleerd door het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Allerlei emoties drijven boven door die tempowissels, het opbouwen naar een climax en die variërende, spannende aanpak. Na een klein anderhalf uur floepten de lichten aan … Geen bis nummer en de bitter weinig interactie waren een minpunt. Maar muzikaal had BDRMM alles om te overtuigen. Interessant bandje dus.

Een concertavond van drie veelbelovende bands …

Setlist: Alps //Be Careful //It's Just a Bit of Blood //Gush //We Fall Apart //Is That What You Wanted to Hear? //Hidden Cinema //Mud //Pulling Stitches //A Final Movement //Push/Pull //Happy //(Un)happy //Forget The Credits //Port

Organisatie: Trix, Antwerpen

Chris Joris - Veelzijdigheid en intimiteit vinden elkaar in kunstvorm

Chris Joris (*****) is een multi-instrumentalist en een begenadigd percussionist. Hij is dus van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records,  tast hij de grenzen af en improviseert in een speels kader, waardoor de songs live nog beter tot hun recht komen.

In een goed vol gelopen De Casino onderstreepte Chris Joris z’n veelzijdigheid op percussie en op piano. Hij etaleert een onaardse virtuositeit zonder de speelsheid uit het oog te verliezen. Piano, saxofoon, cello, viool, klankschalen allerhande, triangel en de brede percussie dus tekenen spannende, strelende composities. Vaak ingetogen, heel intiem gaat hij te werk, waarna hij, plots alles uit de kast haalt en het crescendo, feller klinkt.
Uiteraard doet hij dat, ondanks de veelzijdige aanpak, als zeventiger niet alleen. Hij wordt bijgestaan door Marie-Eve Ronveaux  op cello en Cécile Broché op viool; we krijgen een magisch rijker klinkend klankentapijt, er zijn verrassende wendingen een meerwaarde zondermeer. Er wordt gegrasduind doorheen de nieuwe plaat en uit zijn rijkelijk gevulde oeuvre.
De man heeft zijn demonen een plaats gegeven, althans zo voelen de songs op 'Until The Darkness Fades' aan, evenals de performance op het podium. Hij spreekt met een kwinkslag zijn publiek aan, en er zijn de speelse klankentapijtjes die elkaar vinden in veelzijdigheid en intimiteit. Wat een mooie, overtuigende kunstvorm, die een gelukzalig gevoel en een licht in de duisternis creëren. Uiteraard waakt hij erover dat het niet al te kitsch, lichtvoetig wordt, en dat het donkere, mysterieuze kantje kleurrijk wordt door het improviseren en experimenteren van al die klanken, van viool, piano, cello, percussie enz.

Twee uur lang waren we onder de indruk van de integere, brede werkwijze van Chris Joris en C° die jazz, klassiek en allerhande muziekstijlen omarmt.
Een boeiende, avontuurlijke, magische sound en set.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: Jazz Lab ism De Casino, Sint-Niklaas

Brussels Jazz Orchestra & Friends - Dertig jaar jong en springlevend.

Dertig jaar is in een mensenleven een mijlpaal, je zet belangrijke stappen in je leven … En toch ben op je dertig nog steeds piepjong en vol toekomstplannen. Brussels Jazz Orchestra (*****) kwam in een overvolle concertzaal DeSingel in Antwerpen eveneens zijn dertigste verjaardag vieren, ook voor hen een mijlpaal. Maar na hun performance, kregen we vooral het gevoel dat zij springlevend en vol plannen zitten. Het werd een bonte avond, waar uiteraard jazz de rode draad vormde, grenzen werden afgetast en verlegd, dit allemaal binnen een speels kader van improvisatie, dans, zang en visuele effecten.

Brussels Jazz Orchestra bracht, om deze verjaardag te vieren, enkele vrienden mee. Ze zetten de avond in met een groovy intro en riepen één van dé meest toonaangevende jazz muzikanten op het podium die ons landje rijk is, Bert Joris. De man is een trompetvirtuoos, hij leeft met dat instrument en tast de mogelijkheden af tot het oneindige. Een wervelstorm aan kippenvelmomenten, die de zaal in vuur en vlam zette. Een eerste hoogtepunt.
Twee uur lang werden e in die unieke wereld ondergedompeld. Na een storm van uitzinnige blaasinstrumenten, bracht o.a. Tutu Puoane wat soul en warmte met haar vocals op “We have A Dream”, er was ook plaats voor een macabere murder ballad van “In The Pines”, naar een graphic novel Erik Kriek, muzikaal begeleid door de klanken van Lynn Cassier. Wat een huivering en emotionaliteit.
De heren van Kommil Foo vervoegden en de combinatie van vocale virtuositeit, humor en absurditeit intrigeerden. Ze pasten in het plaatje van jazz en improvisatie; tot een kunstvorm werd het verheven, ze voelden zich binnen dit collectief enorm in hun sas. Het resulteerde in een tot de verbeelding sprekende, wervelende show.
BJO demonstreert hun veelzijdigheid door alles uit de kast te halen, met blazers, drums en gitaar; verder een wervelende piano, die het geheel compleet maakt. Elk element is belangrijk en valt op zijn plaats.
BJO staat open voor vernieuwing, andere culturen en kijkt over de grenzen heen. Er o.m. de samenwerking met qanunspeler Osama Abdulrasol die samen met zijn kompanen ons onderdompelt in een badje van Midden-Oosterse elementen, aangevuld door de klankenpracht van BJO. Een zachtaardige botsing van culturen.
In de laatste rechte lijn stelde Frank Vaganée zijn mede muzikanten voor, en had oog voor entourage, publiek, de organisatie en de vele mensen achter de schermen, die zorgden voor een perfect verloop van de avond. Een bescheidenheid die hem siert, want zijn soli op sax naast die van zijn muzikanten, waren onaards voelend en creëerden een gevoel van welbehagen.
De avond werd afgesloten met jazz, moderne muziek en rap, met o.a. Monique Harcum (vocals), Zediam (rap) en DJ Grazzhoppa die een heel andere kantje van BJO laten horen in een schitterende finale. Het onderstreepte alvast het springlevende karakter van BJO. Dertig jaar bezig en het is nog steeds uitkijken naar de toekomst.

Organisatie: BJO + De Singel Antwerpen

Exoto - Afscheid langs een Helse poort

Exoto is al van 1989 bezig en heeft al een pak jaren op de teller staan. In de jaren '90 wist Exoto zijn stempel te drukken op die typische deathmetalscene. Er waren o.m. de optredens met Morbid Angel, Loudblast, Annihilator, Malevolent Creation, Benediction, Massacra, Grave, Loudblast, Gorefest en Ancient Rites.
Ze brachten ook enkele knappe platen uit zoals 'Carnival Of Souls' (1994) -ze bewezen toen al niet te moeten onderdoen voor de grotere namen binnen de scene. De band had met veel tegenslagen af te rekenen, zoals het jammerlijke overlijden van drummer Didier in een auto ongeval. Maar ze bleven moed putten en doorgaan. In 2019 bracht Exoto nog een prachtige schijf uit ''Absolution in Death'' en zorgde live voor mokerslagen, door op klaarlichte dag de duisternis te doen neerdalen; dit is het soort Deathmetal waarvan we houden .

Exoto gooit in 2023 nu definitief de handdoek in de ring … In een recent interview deed Chris het nog eens uit de doeken, lees hier .
Exoto neemt afscheid met een tournee doorheen het land, én met hun laatste zwanenzang: '’Final Festering'  waarover onze recensent schreef: 'Final Festering' is een ferme plets om je oren. Het is opnieuw strak, snel en technisch. Inzake techniciteit zijn er inmiddels genoeg  bands die nog meer noten in één seconde kunnen duwen, maar bij Exoto gaat techniciteit niet ten koste van agressie en ritme.’
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen. 

Wij waren er nu bij in Asgaard (Gentbrugge)
Uiteraard bracht Exoto enkele vrienden mee om dit afscheidsfeest compleet te maken in een zeer goed gevulde Asgaard.
Nocturnal Empire (****) brengt ons thrash metal met een donker kantje. In 2022 zagen we de heren twee keer live, twee keer werden we compleet on der de indruk. In Asgaard kwam ook een ander kantje van Nocturrnal Empire boven, de interactie met je publiek verbeteren door het publiek letterlijk op te zoeken. De frontman stond mooi in het midden van de zaal, zijn teksten in de oren van de fans te brullen, het zorgt altijd voor dynamiek die het publiek en band nauwer verbindt. Vlijmscherp, knallend als feestelijk van aard!

Bittere ernst met Verwilderd (****1/2) vervolgens … Ze dompelen ons onder in een intens donkere, grauwe sfeer. Met oog voor het occulte en het folkloristische. De band brengt een combinatie tussen Black Metal en Death Metal, ook wel blackened-death genoemd, en heeft ook oog voor detail. Geverfde gezichten, een tak als microfoon, en verwijzingen naar bos en wortels van bomen zorgen voor een apart sfeertje die je enkel tegen komt bij wandelingen in een donker bos, waar vreemde geluiden je geborgenheid als angst bieden, alsof demonische wezens uit het niets kunnen opduiken.
Puur muzikaal word je bedwelmd, verdoofd, ondersteund van rauwe vocals. Fantasie prikkelend. Dit was puurste duisternis, een waanzinnige trip uit een dor sprookjes bos.

Op de facebook pagina van Exoto (*****) stond het volgende te lezen: '' Omwille van praktische reden (links- rechtshandige drummers) is er beslist dat wij als derde spelen en onze makkers van A Goat As Our Shepherd de avond zullen afsluiten!'' Zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken, verpulvert Exoto de Asgaard al vanaf de eerste tonen. De aanwezigen worden geconfronteerd met een ondoordringbare 'wall of sound' eens de poorten van de Hel achter jou zijn gesloten. We laten ons, hevig headbangend, echter gewillig meevoeren naar die oorverdovende sound van Exoto. Naast de verbluffende instrumentatie van de muzikanten, die als demonische wezens hun gitaar en drums geselen, bedwelmt de stem van zanger Chris je compleet waardoor de poorten van de Hel compleet open zwaaien. Dit is het soort Death Metal die muren doet barsten, aardverschuivingen doet ontstaan en geluidsmuren worden doorbroken.
Een emotionele agressie straalt Exoto uit, van een kaliber waarbij nog weinig plaats is voor een lichtpunt aan het einde van de tunnel … of het moeten de goedaardige bindteksten en dankwoorden zijn die Chris naar zijn fans en entourage richt.
Puur muzikaal en vocaal, dompelt Exoto je iets minder dan een uur lang onder in een poel van verderf, op een razendsnelle, snoeiharde en rauwe wijze. Met oog voor detail. 
Een fan schreef ''jullie gaan er niet uit met een knal, maar met een atoombom'' . Dat is hoe we het optreden van Exoto in Asgaard kunnen omschrijven, een afscheid langs een Helse poort van waanzin, intens indrukwekkend!
Exoto kun je nog live zien: 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem, Mol en op 16 december afscheidsoptreden met o.a. Dead Head (Nl) in Het Debuut, Westerlo.

A Goat As Our Shepherd (****) mocht de avond dus afsluiten, helaas voor een sterk uitgedund publiek, die duidelijk toch naar Asgaard was afgezakt voor dit afscheidsconcert van Exoto. De melodieuze extreme metal band ging ervoor. De imposante frontman schreeuwt, geruggesteund door een ritmesectie muzikanten die technische perfectie uit hun instrumenten bengen, een huivering doorheen je lijf.
Door hun melodielijn straalt A Goat As Our Shepherd toegankelijkheid uit naar een ruim publiek. De band balanceert moeiteloos tussen donkerte, grauwheid en een zekere lichtvoetigheid. Intrigerend. Het maakt A Goat As Our Shepherd een unieke formatie binnen dat ruime extreme metal wereldje.
Een boeiende avondwerd overtuigend afgesloten.

Organisatie: Necktwister - GRIMM, Gent ism Exoto

Ironborn - Eigenlijk maakt het niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…

Binnen de Belgische metal is Ironborn ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde. Ooit begonnen als coverband, wist Ironborn vooral op de podia een stevige reputatie uit te bouwen. De muzikanten hebben een grote voorliefde voor de metalscene en bijhorende subgenres. Ze weten een breed publiek te bekoren.  Het was even wachten op een plaat met allemaal eigen nummers. In 2017 kwam een eerste EP uit, en dan was uitkijken naar het eerste full album. Door de coronapandemie werd dit uitgesteld, alsof den Duvel ermee gemoeid was; maar nu, in 2023, kan de band eindelijk hun eerste full album voorstellen aan zijn fans. 'After The Flood' is een gevarieerd plaat in het genre, die de veelzijdigheid van Ironborn onderstreept .
De eigenlijke CD werd al eerder voorgesteld door enkele shows, en nu kwam Deinze aan de beurt. In een goed vol gelopen Elpee, bewees de band dat geduld altijd wordt beloond.
Ons verslag kunt u hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/91788-ironborn-geduld-werd-beloond.html
CD ‘after the flood’ After The Flood (musiczine.net)

Naar aanleiding van dit optreden en de release van ‘After The Flood’ hadden we een gesprek met de band. (Björn Coysman – ritmegitarist Ironborn) stond ons te woord:
Ons vorig interview was in 2018, er is ondertussen veel water door de zee gestroomd (een virus ook) net toen jullie een nieuwe stap voorwaarts wilden zetten, hoe heb je die periode overleefd, sommige hadden het opgegeven in jullie plaats denk ik?
Alles wat relativeren is belangrijk denk ik, We hebben de tijd genomen om alles tracks met de nodige aandacht te benaderen en soms hadden we hinder door onvoorziene omstandigheden waardoor de voltooiing van de nummers soms wat hinder ondervonden. Wat dat virus betreft, alle bands zaten immers in hetzelfde schuitje… We zaten op dat moment middenin het proces om nieuw materiaal op te nemen in de studio met een grote honger om tot een oerdegelijk eindproduct te komen (en te verspreiden) waar we met de ganse band trots op kunnen zijn. Elkaar blijven motiveren, goed samenhangen en gaan voor dat doel was onze opdracht en uitdaging. De tijdspanne waarin dit gebeurde was idd. langer of normaal maar onzen ‘drive’ haalde het van hindernissen op onze weg.

“Zoals ik net al zei is Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren.” … Was het antwoord dat ik kreeg naar jullie doel, is dat één van de reden waarom jullie het niet hebben opgegeven?
Kwalitatieve optredens neerzetten en een publiek ’veroveren’ of muzikale voldoening schenken is een gegeven dat onbetaalbaar is. Daarvoor doen we het immers. Dit in combinatie met het amusement en de onderling interactie op het podium zorgen ervoor dat er geen vervaldatum staat op Ironborn.

Jullie stellen in ElPEE een nieuwe plaat voor, ik dacht op Plutofest jullie een nieuwe song hadden gebracht, ik had toen geschreven dat daar een donker kantje aan hing, klopt dat? Is die nieuwe plaat met een donker kantje (heb het nog niet kunnen beluisteren)
Inderdaad, het leven is geen ponykamp en het is zo dat de zwaardere thema’s van het menselijk bestaan aan bod komen. Het gaat oa. van de duistere verleidingen die het leven in petto heeft tot een beschrijving van de zondvloed en een invasie van buitenaards leven om dan weer plaats te maken voor Anubis die waakt over de doden en hun lot in het hiernamaals. Let op, de nieuwe plaat bevat ook een minder zwaar beladen track die ode brengt aan de metalwereld, de metalheads en festivals in het bijzonder en ook de bloedband van familie en kinderen enz… is een thema dat niet uit de weg wordt gegaan. Ik denk dat dit de thema’s waren die ons bezig hielden tijdens het schrijfproces van ‘After The Flood’.

Wat is het grote verschil tussen wat jullie tot op heden hebben gedaan, met jullie nieuw werk?
Ikzelf maakte nog geen deel uit van de bezetting ten tijde van de EP maar denk dat de composities verder ‘gegroeid’ binnen de stijl of richting waar we als band voor staan. Iedere song staat op zich en heeft een identiteit die je moeilijk onder éénzelfde genre kan onderbrengen. Ook op ‘After The Flood’ is dit volgens mij terug het geval…Persoonlijk vind ik dat de sterkte van een band als Ironborn en was dit de hoofdreden waarom ik 5 jaar geleden auditie wou doen om de band te vervoegen. Het is een mix van genres die op één of andere manier vertrouwd klinken en een typische herkenbare sound bevatten.

In het vaarwatertje van metal zwemmen veel visjes, teveel zelfs om eerlijk te zijn, wat maakt jullie uniek zodat jullie boven dat maaiveld kunnen uitzien denk je zelf?
De diversiteit aan genres en stijlen die in onze nummers aan bod komt maakt ons in mijn ogen net dat ietsje uniekers dan de vele andere visjes in de grote metalvijver, maar das mijn persoonlijke mening.

In ELPEE speelden jullie een ‘thuismatch’ , voor een publiek dat wellicht 100% voor jullie komt, jullie hebben ook een soort ‘fanclub’ die jullie overal volgt, hoe belangrijk zijn die voor jullie?
Best wel belangrijk hoor, het is heel erg aangenaam om die vertrouwde gezichten te blijven zien. Het klinkt best wel cliché maar gedurende de jaren kun je ze als familie beschouwen en kan je spreken van heuse vriendschappen. Ze zijn ook een eerlijk klankbord om de shows te evalueren of tips te geven naar de toekomst toe. Het is best altijd leuk om nieuwe zieltjes te veroveren maar de vertrouwde bende blijft ons het gevoel geven bevoorrecht te zijn dit te mogen blijven doen. En daar zijn we hun dankbaar voor!

Hebben zij jullie nieuwe songs of enkele al gehoord, en hoe waren de eventuele eerste reacties?
Best wel positief. Ieder heeft zijn eigen persoonlijke favorietjes wat de nummers betreft. Dit is zelfs onder de bandleden het geval haha…De reviews zijn over de ganse lijn positief te noemen en ook bij onze kennissen valt de nieuwe plaat in goede aarde. We leren in ieder geval veel bij door de gegeven commentaren en nemen dit steevast mee in de toekomst.

Welk publiek wens je uiteindelijk te bereiken met deze nieuwe plaat?
Een zo breed mogelijk haha, neen serieus, eigenlijk maakt dat niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…En als dat publiek begint te groeien kunnen wij daar als band alleen maar gelukkiger van worden.

Ik zie dat generatie genoten van jullie op Alcatraz en andere wat grotere festivals beginnen te staan, maar Ironborn voorlopig nog niet, zou deze nieuwe plaat daar eindelijk kunnen voor zorgen denk je ?
Een verlanglijstje mag je als band altijd hebben vind ik en dergelijke ‘goals’ zijn belangrijk om te blijven groeien als band. Een plaatsje op Alcatraz of Graspop zou zeker max zijn en met deze plaat kunnen we een proper visitekaartje afleveren denk ik persoonlijk. We zullen zien wat dat betreft…

Ik had een interview met Helmut Lotti onlangs en stelde hem de vraag waarom hij wel zalen uitverkoopt en kleinere bands het moeilijk hebben, hij antwoordde dat die bands moeten durven iets uitproberen, dat heeft hij ook gedaan.. had ook verkeerd kunnen lopen (interview staat te lezen op onze website). Graag je mening hierover en over het fenomeen?
Itv Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt! (musiczine.net)
Goja, iets uitproberen klinkt misschien logisch op het eerste zicht maar trouw blijven aan jezelf als band en er in blijven geloven is van groot belang denk ik. Ook ligt dit gegeven vaak niet aan de band of de composities maar aan externe factoren die hoofdzakelijk van financiële aard zijn. De promotoren en organisatoren hebben het moeilijker dan ooit, moeten gedurfde gokken durven wagen en scheuren er vaak hun broek aan op het einde. Je moet het niet doen voor de centen of de roem, het is een passie waar ieder zijn eigen persoonlijke voldoening uit haalt. Dat is met iedere uit de hand gelopen hobby het geval. De Helmut heeft dat goed gezien en had idd. al een solide basis om op verder te borduren en het geeft hem idd. geen windeieren gelegd haha…Goed voor hem.

Ik kom nog even terug op die ‘doelstellingen’ , na het uitbrengen van een nieuwe plaat blijf je nog steeds vasthouden aan ‘dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen amuseren’ of zijn er andere doelen nu die je voor ogen hebt, waarom of waarom niet?
Stinkend rijk worden haha. Neen tuurlijk niet… Zoals U aanhaalt blijft het idd. ons doel om ons in de eerste plaats te blijven amuseren met wat we doen en kwalitatieve optredens neer te zetten voor het publiek. Grotere zalen of festivals mogen altijd en staan op onze verlanglijst maar we vergeten ook niet dat een klein café dat tot de nok gevuld is ook een ontegensprekelijke charme heeft waar al het zweet van de wereld geen afbreuk aan doet. Een klein tourneetje mag natuurlijk ook altijd…

Om af te sluiten, moest je de kans krijgen om op wereldtournee te vertrekken met deze plaat zou je daarop ingegaan? Met andere woorden wat is het hoogste dat jullie willen bereiken met deze nieuwe plaat?
Heel graag, maar we moeten toegeven dat de realiteit ons enkele grenzen oplegt. We zijn ietsje ouder dan 20 jaar (knipoog) en zijn ook gebonden aan werk- en gezinssituaties waar we ons niet zomaar voor enkele maanden kunnen aan onttrekken.  Dit wil echter niet zeggen dat bv. kleine tournees en gerichte buitenlandse optredens niet kunnen. Ook festivals in binnen -en buitenland kunnen we zeker bekijken…We staan open voor alle mooie kansen die op ons pad komen en gaan er graag (indien realiseerbaar) op in. Een regelmaat aan optredens met enkele mooie (buitenlandse) podiumkansen en enkele festivals als uitschieter zijn ons ‘hoger goed’.

Bedankt voor het interview. Veel succes

Mayorga - Een vat vol emoties

Mayorga (*****) was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting. We zagen hen deze zomer twee keer, op Crammerock en Lokerse Feesten. Op beide festivals wist de formatie rond de spring-in-‘t-veld Helena Mayorga Paredes, ons sterk te overtuigen. Een gretige, smaakvolle, kleurrijke indierockende set speelden ze, integer, emotievol, gedreven in een overvolle AB Club, in het kader van de Coca-Cola Sessions.

Uiteraard bestond de set voornamelijk uit songs van de EP, die voldoende gevarieerd, boeiend, aanstekelijk van aard waren in songopbouw. Steeds werd het publiek betrokken, wat het enthousiasme en de respons deed stijgen. Al vrij vroeg is ze zelfs de fans gaan opzoeken, met de gitaar in aanslag. Wat een ontwapende spontaniteit en emotionaliteit.
De songs zijn gedrenkt in een badje van liefde en zorgen ervoor dat de handen een klein uur lang op elkaar gaan en het publiek moeiteloos meegaat in dit elan. Extravertie (de dansspieren aanspreken in het gedreven materiaal) en intimiteit (gevoelig, breekbaar materiaal) vinden elkaar.
De Liefde en het Leven staan centraal. De songs volgen elkaar gemoedelijk op. In de integere nummers waait Helena haar zuiderse, zachte stem over ons heen. Haar charismatische uitstraling siert. Het snedige materiaal wordt gedragen door de aanstekelijke riffs van Trui Amerlinck en Charline D'Hoore, aangepord door de drumsalvo's van Sam Enthoven. Het zorgt voor pit van deze enthousiasmerende band.
Het wondermooie “Weekend Lover” en de The Cure’s “Lovesong” intrigeren. Mayorga durft het tempo op te drijven. Mooi overtuigend allemaal.
De set is er één van een vat vol emoties. In de bisronde verschijnt Helena gewoon op de merchandiser met microfoon en gitaar, met een Nickelback T-shirt tot hilariteit van de aanwezigen … Blijkbaar hing er daar een weddenschap aan vast. Op hun “How You Remind me” kreeg ze de handen opnieuw op elkaar. Tot slot werden alle registers open getrokken op de logische afsluiter “Girlcrush”, doorbraak bij uitstek.
Mayorga is uitgegroeid tot een erg leuke band door hun wervelend emotioneel beladen show.
Dit is een bandje van jonge super enthousiaste vrouwen en ‘een lucky guy’.

Setlist: Garden//All I Wanna Do//I'll Be Here//Lovesong (The Cure-cover)//Weekend Lover//Piece of Art//High High Low Low//It Is Until It Isn't//How You Remind Me (Nickelback-cover)//Girlcrush

Rosie Stuart (****) was de support en ook zij wist zich te onderscheiden als een uitzonderlijke talent, performer en zangeres. We konden spijtig genoeg enkel de laatste song meepikken, te weinig om een volledig beeld te kunnen vormen van het optreden, maar net genoeg om vast te stellen dat ze een breed stembereik heeft en enkel met haar gitaar iedereen wist te ontroeren. Ook zij was een vat vol emoties en is interessant genoeg om in het oog te houden.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel