Rock Herk 2024 – Rock Herk, een muzikaal vat boordevol contrasten
Rock Herk 2024
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2024-07-19 + 20
Erik Vandamme

Toen ik mijn veertigste verjaardag vierde, voelde ik me nog piepjong. Een evenement dat nu ook veertig jaar op de teller heeft staan, is Rock Herk. Een boek verscheen 'Het grootste kleine festival van het land'. Een aanrader!, met een bom van informatie en weetjes van en rond het festival. Rock Herk heeft zeker geen makkelijk parcours afgelegd, was een tijdje gratis en bijna failliet. Maar het festival doorstond weer en wind , stormen en staat stevig op zijn grondvesten. 
Deze veertigste editie was compleet uitverkocht. Rock Herk was een muzikaal vat boordevol contrasten qua optredens als qua weersomstandigheid.
Ons verslag van twee dagen vertoeven in een van de meeste gezellige Limburgse festivals die ons land rijk is…

dag 1 - vrijdag 19 juli 2024 - Nooit te heet om te knallen
We starten ons parcours met Mojo & The Kitchen Brothers (****) die qua sound refereert aan de jaren ’70. Referenties: Black Sabbath, Pink Floyd tot Wishbone Ash, lezen we in de biografie. Scherp als een scheermes en knetterend als een stoomketel die op springen staat doet Mojo & The Kitchen Brothers ons lekker headbangen. Ze geven een eigenzinnige draai aan die jaren. Een band met potentieel dus.

YESNOMAYBE (*****) - De winnaar van de van De Nieuwe Lichting 2024, gaan als wildemannen tekeer op het podium. Al vrij vlug resulteert dit in circle-moshpits en stagedivers. De beweeglijke zanger gaat zelfs de stelling beklimmen om zijn publiek aan te porren, we vreesden even dat hij het publiek in zou springen, zo vuurkrachtig ging hij tekeer. Het mooie was echter hoe hij oproept om bij een moshpit het fair te houden, en wie valt direct recht te trekken. Het moet plezant blijven. Het siert hem ook.
YESNOMAYBE onderstreept maar eens hoe het komt dat ze winnaar werden van deze wedstrijd door hun muzikaal oplawaai.

De contrasten ervaarden we muzikaal door optredens bij te wonen op de mainstage als in de Street. Beide locaties overlapten elkaar wel …
Een eerste trip bracht ons bij Brorlab (****1/2) die ons eerder dit jaar op ‘We Are Open’ al omver blies. Snelle nummers, snauwend, bijtend en een zangeres met een heel hoog stembereik. Ze zingt en schreeuwt zich schor voor het punky feestje dat ons recht naar de ballen grijpt.
Het contrast met BLUAI (****), die een zeemzoetige, dromerige aanpak prefereert, kon niet groter zijn. Ze speelden voor minder volk op de mainstage, maar hun warme sound en vocals boden innerlijke rust.

Ronker (*****) zagen we ooit die Street stage in lichtenlaaie zetten en eerder waren we aanwezig op hun eerste EP voorstelling. Toen al stelden we vast wat een sterke band ze reeds waren in ons muzieklandschap. In de Club wist Ronker energiek opnieuw te bevestigen.
Een muzikale wervelwind, niet vies enkele uppercuts uit te delen.

Millionaire (****) is een publiekstrekker op de affiche, zeker in hun eigen Limburg, de mainstage stond overvol. Niet zo verwonderlijk met de band ooit heeft gepresteerd.
De band rond Tim Vanhamel is ondertussen aan zijn tweede leven toe. Ze zetten de set wat routineus in, maar gaandeweg werd het gaspedaal ingedrukt en klonk het melodieus snedig, potig en hard, niet vies van enige experimentjes. Door knappe songs als ‘We don’t live here anymore’ tot ‘Can’t stop the noise’ kregen  ze meer grip op zichzelf en op het publiek; in een wervelende finale, en als apotheose ‘Happy Birthday Rock Herk’ , werden alle registers open gegooid, om te eindigen in een eigen unieke oerknal

Hotel Lux (***1/2) kreeg heel wat minder volk voor zich in de Club. Ze hadden ook af te rekenen met enkele kleine technische problemen in het begin. De adrenalinestoten die ze konden toedienen, intrigeerden en wisten ons net goed genoeg te overtuigen.

Contrasten , het draaide hier rond op Rock Herk … o.m. met MadMadMad (****) op de Street stage en Glints (****1/2) op de mainstage. MadMadMad heeft zijn naam niet gestolen, wildemannen waren het. Beats en breaks vlogen om de oren, dansen was het uitgangspunt! Iedereen was snel mee op die afwisselende, opzwepende sound.
Ook niet vies van enige absurditeit was Glints.  Een zeer  beweeglijke Jan Maarschalk Lemmens huppelt van de ene kant naar de andere kant, schreeuwt zijn stem schor en haalt alles uit de kast om zijn publiek uit de bol te laten gaan … Mooi om te zien! Een intiem momentje met zangeres Blue Samu  , net een nachtegaal, halen zelfs het ritme niet uit de set.
Een leuke, aanstekelijke show met een hoek af. Wat een virtuositeit van deze Glints.

Een optreden van Doodseskader (*****) moet je ondergaan, net als hun vrienden van Amenra. We genoten van deze trip in de diepste kerker van onze persoonlijkheid. Doodseskader is een duo, die door de zang en het schitterende drumwerk kippenvel bezorgen.
Wat een kracht en intensiteit. Een donkere trip , zeker niet voor tere zieltjes dus.

Raketkanon (****) vierden vier jaar geleden hun afscheid, o.m. in de AB. Speciaal voor deze 40^ste editie van Rock Herk kwamen ze terug bijeen om een show te brengen, en hoe! Pieter-Paul Devos sprong al direct bij ‘Louis’ in het publiek, en was niet vies om het te herhalen tijdens de set. Het muzikaal vuur bleef ondanks dat afscheid, nog steeds branden. Hoogtepunten volgende elkaar in een razend tempo op met songs als ‘Harald’ , ‘Anna’ en ‘Ibrahim’ Wat gingen ze tekeer op deze wervelende show. Raketkanon, duidelijk hun naam waardig. We tekenen zeer zeker voor een reünie van deze band , die de ene na de andere mokerslag toediende. Mooi!

Whispering Sons (*****) - We herinneren ons nog dat onzeker en bedeesd bandje op TrixTrax in de Trix in 2016. Toen al voelden we aan dat er heel wat potentieel zat en zij iets  unieks waren binnen die postpunk revival.
Ze bouwden ondertussen een ijzersterke reputatie op en brachten zelfs een nieuwe plaat uit, waarbij ze hun comfortzone durven te verlaten. Live  zien we een band die nog steeds hun roots trouw is, maar vooruit kijkt. Dat bleek al bij  kleppers als ‘Something good’, ‘Heat’ en ‘Hollow’. Een zelfverzekerde Fenne hoeft haar publiek niet aan te spreken, maar door haar zang weet ze het publiek te mennen en komt de menigte in beweging door die sombere aanstekelijke sound.
Whispering Sons is sterk op elkaar ingespeeld. Opnieuw overtuigend hun postpunk, eigenwijs van aard, die weet te raken! Met ‘The talker’, Walking, flying’ en verderop Alone’ en ‘Try Me Again’ werd dat op het einde van de rit mooi in de verf gezet.

“We sluiten af met een feestje‘ hey … hier is Goose (****) aan het werk, die veel meer zijn dan zomaar een dans act. Goose port natuurlijk aan tot dansen, door hun beweeglijke frontman Mickael Karkousse, een entertainer pur sang, én hun synthrock getinte muziek. Een perfecte lichtshow doet de rest. Ze vlogen er al vanaf het begin keihard in met “British Mode”, “Can’t Stop Me Now” en “Control” . Een uur lang staat de tent in vuur en vlam. Goose steekt nu wat meer psychedelica in hun geluid, wat ons lekker doet zweven. Een ruim publiek spreken ze aan met hun brede sound. Een knallend feestje dus , om dag 1 te besluiten …

dag 2- zaterdag 20 juli 2024 - Van de zon naar de zondvloed
We waren er al vroeg bij om de formatie Stay Idle (****) aan het werk te zien. In 2022 wisten ze ons op het festival Razernij al te overtuigen, we waren dus heel benieuwd hoe ze het er in een nog niet zo vol gelopen Club zouden vanaf brengen. De enthousiaste band brengt punk vanuit de onderbuik. We kregen een potige, gretig spelende band te zien als opener van dag 2.
Stay Idle stond op scherp en ging als een losgeslagen bulldozer tekeer. We werden dus al direct wakker geschud. Dank u , Stay Idle!

Heel andere koek, maar even interessant was Ed Harcourt (****1/2). Hij start zijn set aan de piano. Zijn warme stem doet de rest. Een breekbare, gezapige aanvang, maar iets later door o.m. violist Rick Nelson van The Afghan Whigs wordt het geluid intenser en voller. Met Greg Dulli er dan ook nog bij, wordt hier nog spannender. “Broken Keys” is een overtuigend nummer met deze twee, en maakt het plaatje compleet.
Ed Harcourt ontpopt zich als een multi-instrumentalist als hij de gitaar omgorde en met knallende drum samples ons overspoelde. Die aparte mix van drumroffels, pianolijntjes  en gitaarriffs zorgde voor een apotheose. Een muzikale kameleon, die de twijfelaars duidelijk over de streep trok.

In de Club deelde de Gentse post-hardcore formatie Dad Magic (****) ferme uppercuts uit, door de razend tempo’s. Ze bieden toch iets speciaals aan in dit genre door er creatief mee om te springen. Het gaspedaal wordt ingedrukt en een ondoordringbare geluidsmuur wordt opgetrokken. Sjiek!

We bleven hangen in de Club voor Campus (****1/2). Tien jaar na hun laatste show is de band terug van nooit weggeweest. In 2023 bewezen ze in de AB Club dat het vuur nog steeds brandt; hier in een volgelopen Club werd dit bevestigd. Niet teveel poeha, er direct invliegen en het publiek bij de lurven nemen. Zo hoort dat gewoon.
Ondertussen begon het buiten te rommelen en te regenen, het eerste signaal van een zondvloed die later over Rock Herk trok.
Campus trok muzikaal alle registers open. Wat een wall of sound. Als een pletwals gingen ze tekeer. Campus heeft in deze reünie duidelijk zijn nieuwe adem gevonden en is klaar voor een nieuw hoofdstuk!

We volgden de dreigende wolken naar de Street voor Pruillip (****) die ons al twee keer konden overtuigen, nl. Op We Are Open van 2023 en recent nog op het BRDCST festival in de AB.
Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt“ , schreven we over dat laatste optreden. Ondanks het feit dat de hemelsluizen volledig open gingen , ging Pruillip ferm tekeer in hun duistere brij; een versmelting van verschroeiende sludge en die bijzondere vocals van Annelies, het werkte. Wat een intense gewaarwording. Missie geslaagd dus!

Op We Are Open dit jaar waren we diep onder de indruk van Predatory Void (*****) die ons onderdompelde in een donker badje. Ook zij kregen wat hulp van de weergoden want het werd pikdonker en het regende nog feller. En even fel en intens was hun demonische sound, met ijzingwekkende screams van zangeres Lina R. Geen voer voor tere zieltjes, de mokerslagen als klievende bijlen, vlogen om de oren. Wij persoonlijk lieten ons meevoeren naar die aparte muzikale fantasiewereld. De donkerte, de kilte en de zondvloed werd op die manier gevoed.

J. Bernardt (****) deed de zon uitbundig schijnen op de mainstage, na zo’n weer en na de set van Predatory Void. Zijn eerder zeemzoetig, bedwelmende, zweverige nummers songs als zijn  warmhartige vocals, zorgen voor innerlijke rust en laaten ons gemoedelijk genieten.
Op Great Gigs In The Park, Sint-Niklaas wist hij moeiteloos het publiek in te palmen, nu lukte het moeizamer.
J. Bernardt slaat met zijn solo project vooral een brug tussen alternatief en toegankelijkheid, Wie houdt van wat avontuur in die toegankelijkheid, vond hier zijn gading.

Over contrasten hadden we het … Hier nog eentje switchend van licht naar donker … Want in Club stond B R I Q U E V I L L E (****) . Hun duistere klauwen maakten zich meester van het zonlicht. ‘Een hoogmis voor donkere zielen’, schreven we al dikwijls. Het nieuwe is er wat van af , maar B R I Q U E V I L L E blijft nog even intens donker aanvoelen.

Wat waren we blij dat we de kans kregen om de Compact Disk Dummies (****1/2) live aan het werk te zien. We hoorden al dat een live band bij uitstek is geworden. In een goed gevulde mainstage toonden de broers hoe energiek, krachtig , dansbaar ze wel klinken. Sterk. Er is de beweeglijke frontman Lennert Coorevits, die werkelijk van de ene naar de andere hoek stuift. De niet aflatende energie overtuigt. Wat een adrenalinestoten. Live band om U tegen te zeggen.

Na de portie duistere gedachten van Briqueville en Predatory Void werd het hoog tijd voor de absolute climax met Psychonaut (****1/2). Een uur lang worden we door elkaar geschud. De tent ging pas overslag bij hun instant klassieker “The Fall of Consciouness”, die ons koude rillingen bezorgde. De band rond Thomas Michiels (bassist en zang) en gitarist Stefan De Graef verstaan de ultieme kunst om licht en donker met elkaar te verbinden. Een verdienste. Hun weirde klankenspectrum van gitaren, drums en de rauwe, cleane vocalen intrigeren. Psychonaut is er eentje die de grenzen opzoekt. Wat een intensiteit , wat een band.

Een nostalgische trip naar de jaren ’90 kregen we met Therapy? (*****) , maar ze boden meer dan dit . De spraakzame frontman Andy Cairns, de verbluffende muzikale omlijsting en hun herkenbaar materiaal waaronder het onvermijdelijke ‘Stories’ tot ‘Nowhere’  klinkt verre van gedateerd. Met een dosis humor, zelfrelativering, pakkende anekdotes, uppercuts van nummers en hun gekende kleppers als ‘Die Laughing’, ‘Knives’, “Diane”, overtuigden ze speels en ongedwongen. Een leuk , ontspannend rock feestje dus op Rock Herk. Nostalgie en Emotie vonden elkaar hier moeiteloos. De kers op de taart volgt met de Judas Priest cover ‘Breaking the law’. Prachtig!

Yard Act (****) is een interessant alternatief bandje, die net als op Rock Werchter hier het publiek inpalmde. Wat een energieboosts bezorgden ze ons hier ook . Lees gerust de review
Rock Werchter 2024 – Vier dagen muziekbeleving – Meer dan Goed – Op naar Goud! (musiczine.net)

Eén van de topacts die de organisatie kon strikken was The Afghan Whigs (***1/2) die behoort tot die rits bands die ooit zorgden voor een memorabele Pukkelpop in 1994. Ondertussen hebben we de band rond Greg Dulli al enkele keren live gezien. Sommige concerten waren ronduit memorabel, andere beetje futloos. Dulli had wat last van een pijnlijke knie en speelde een deel van zijn set zittend op een klapstoel. Zijn indringende , lichthese, warme stem en het uitmuntende gitaarwerk leden hieronder niet.
Puur muzikaal en vocaal was dit af, door de aanstekelijke adrenalinestoten en hun bekoorlijke herkenbare sound en songs als ‘What jail is like’, ‘Algiers’, ‘Toy Automatic’ en ‘Going to town’. En toch was er ‘iets’ tekort … ze kwamen nogal onderhouden, cool over , waardoor het wat spontaniteit, speelsheid miste. En er spijtig genoeg geen bis werd aan gebreid …
The Afghan Whigs gaven een zeer mooi concert weg, een nostalgietrip zondermeer , maar ook niet meer dan dat.

We sloten de avond af in de Club met Brutus (*****) die na middernacht bewezen dat ze zijn uitgegroeid tot één van de absolute toppers binnen de metal/rock. Het bandje dat we ooit ergens in een verloren hoekje zagen optreden, is duidelijk volwassen geworden. Ze wisten meteen het publiek bij de leest te houden. Intensiteit en opwinding. En uiteraard was er die heldere, verbluffende stem van Stefanie Mannaerts in combinatie met haar oorverdovende drumwerk. maar Brutus is meer dan dat … een geoliede machine van drie muzikanten, die elkaar perfect aanvoelen om als een pletwals tekeer te gaan, en de modder uit de schoenen te stampen.
Brutus is een wereldband geworden. Een knallend optreden die met brio deze twee dagen besloot, een muzikaal vat boordevol contrasten!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6532-rock-herk-2024.html

Organisatie: Rock Herk

Lokerse Feesten – ‘Als we elke avond het publiek iets unieks kunnen aanbieden, wat we toch hebben geprobeerd bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond’

Lokerse Feesten is dit jaar aan zijn 49^ste editie toe. Met een affiche vol diversitei, zijn de combi tickets ondertussen uitverkocht. Ook de dag tickets voor sommige avonden loopt als een vuurtje. Lokerse Feesten gaat door van 2 tot 11 augustus 2024
Info via www.lokersefeesten.be
In de laatste rechte lijn naar het festival toe, hadden we een fijn gesprek met programmatoren Peter Daeninck, Lander Merckpoel en Bert Reniers.
We praten uiteraard over het programma, en stelden ook enkele kritische vragen… én we keken even vooruit naar de 50^ste verjaardag in 2025 …

Ik vind het een divers programma, voor elk wat wils ... Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het gaat vooral over inspelen op trends, en wat echt leeft op ons festival. Bands moeten natuurlijk beschikbaar zijn. Daar begint het bij.

Een kritisch punt dat ik vaak hoor (maar niemand kent of begrijpt hoe moeilijk het is tegenwoordig) geen echte metaldag meer op zondag, in  het verleden werd ook de punkdag niet meer georganiseerd, en nu geen kindernamiddag. Ik hoor mensen morren, maar ik hoor het graag van jullie?
Veranderingen is voor sommige mensen moeilijk. Wat de avond met KoRn betreft we konden die enkel op dinsdag boeken, dus hebben we daar logischerwijs op ingespeeld. Mensen vragen  soms naar vernieuwing, en als dat dit dan gebeurd is het voor sommige ook niet goed. Dat is hetzelfde verhaal op Graspop  waar Electric Call boy afsloot, daar was ook veel discussie over maar dat  bleek een schot in de roos  te zijn. De kindernamiddag is een ander verhaal. Het is   gewoon het probleem dat we weer naar dezelfde artiesten zouden moeten teruggrijpen, daarom hebben we gekozen voor een ander formule in de vorm van een tiener fuif.  Maar kijk, doordat erover gesproken wordt betekent het ook dat het leeft, het zou raar zijn moest dat niet het geval zijn.  Het is gewoonweg belangrijk om als festival vernieuwend te durven zijn anders stopt het ergens. Dat niet iedereen zich daar kan in vinden? Is jammer, maar die avond met KoRn verkoopt zeer goed ondertussen… en zelfs beter dan de metaldag vorig jaar.

Is het sinds corona moeilijker geworden om bands te boeken door exclusiviteit contracten?
Er is nog nooit zo een groot aanbod geweest, nog nooit zoveel festivals geweest ook. Ook in het buitenland. Dus moeilijker? Het is natuurlijk afwachten of die bepaalde band ja dan nee in Europa speelt. Maar er is dus wel een overaanbod aan mogelijkheden.
Bert: persoonlijk vind ik ook dat we ons strafste line-up ooit hebben dit jaar.  Elke avond is wel iets bijzonder te beleven.
Peter: de combi tickets zijn uitverkocht, sommige losse avonden ook al en bij andere zal dat niet lang meer duren. Het loopt als een treintje. Dus kunnen we nu al stellen dat het een succesvol jaar zal worden. We hebben toch ook exclusieve dingen kunnen boeken zoals Front242 die bij ons hun laatste festival concert komt brengen. Ik denk dat we dus zeker geslaagd zijn in onze opzet.

Ik overloop even de avonden, en kom terecht bij The Roots, die toch wel een naam is die eruit springt terwijl Phoenix afsluiten die (denk ik) toch niet bij iedereen zo goed gekend is..
The Roots komt voor vijf dagen naar Europa en werd ons voor die dag aangeboden. We hebben dat aanbod met beide handen aangenomen. Wat Phoenix betreft, dat is toch wel een super groep binnen het genre. En zeker headliner waardig. Ze speelden onlangs nog AB compleet kapot. Om maar te zeggen.

Clouseau komen voor hun 40^ste verjaardag , zou je die niet beter een abonnement geven…
Clouseau brengen gewoon een show die af is. Met die tafels tijdens corona kwamen ze in de namiddag en avond en speelden op elk moment een andere set, en het dak vloog eraf. Na veertig jaar doen ze dat nog steeds. Het is en blijft een publiekstrekker en uiteraard een geweldige band.

Diezelfde avond staat ook Pommelien Thijs. Die heb ik toch zien groeien, is er een generatie ‘conflict’ tussen Pommelien Thijs en Clouseau?
Wat populariteit  betreft is Pommelien Thijs enorm gegroeid, ze verkoopt ondertussen meerdere keren AB uit en staat op Pukkelpop, dat is een artieste die naar een absolute top aan het groeien is. Ze is duidelijk volwassen geworden, maar gaat vooral haar eigen weg zoveel is zeker. Een prachtige toevoeging op die avond, zeker en vast. Ze is aan het uitgroeien tot een potentiele headliner op festivals.. ze spreekt ook een heel breed publiek aan.  De jeugd is daar ook voor te vinden, dat was vroeger wel anders.
Bert: vroeger was je punk, of metal head of new waver. Maar nu zijn er bij de jeugd geen hokjes meer. Die gaan zaterdag naar Kompas, en zondag naar een punk of HC feestje. Ze staan breder voor alles open.

Die avond met Prodigy ziet er ook geweldig uit, NAS, De La Soul erbij o.a. benieuwd hoe Prodigy zal klinken zonder Keith, maar ik veronderstel dat jullie dat al hebben gecheckt …
Prodigy hebben we vorig jaar reeds aangeboden gekregen, en we waren ook wat sceptisch daarover na het overlijden van Keith.  Ondertussen hebben we shows gezien die ons overtuigen dat het vuur , met respect voor Keith, nog steeds brandende is bij Prodigy. Dus dat komt zeker goed! Het is een avond die jong en oud zal aanspreken, voor veel mensen zal De La Soul wel herinneringen oproepen, voor jongeren een band die in verlengde ligt van de muziek van nu. NAS is zo wat het beste wat R&B te bieden heeft. je ziet die bands ook niet elk jaar in Europa. Dat wordt dus een zeer gevarieerde avond voor jong en oud…

Ik denk dat het een programma is dat vooral toch een jonger publiek zal aantrekken, met behoud van de oudere generatie, niet? Verjonging is goed?
We proberen beide tegemoet te komen. Zo is er een avond met Pixies, die eerder vernoemde New Wave avond met Front242. We proberen de gulden middenweg op te zoeken tussen vernieuwen en de oudere generatie ook kansen geven. Op Graspop zag je ook soms die clash  tussen generaties. Zoals bij Megadeth en bij Electric Callboy , bij die laatste zag je een jonger publiek opdagen  en keken de ouderen daar wat meewarrig naar, om later toch lekker mee te headbangen.  Het is als organisator vaak keuzes maken,  en de headliners van vroeger blijven ook niet bestaan. Je moet dan ook vooruit durven kijken.

Het is goed dat jullie een jonger publiek proberen aantrekken en vooruit kijken. Maar is Lokerse Feesten niet een beetje te duur voor diezelfde jeugd denk je?
Duur? Wat is duur eigenlijk. Goedkoop is het zeker niet. Maar als je ziet dat de combi’s al uitverkocht zijn en ook bepaalde avonden. Zoals die avond met Oscar And The Wolf en Joost, wat een waar succes is. De eerste avond is nu al uitverkocht. Dat hebben we nog maar zelden meegemaakt, doorgaans kunnen we nog op de dag zelf ticket verkopen of een paar dagen daarvoor. Dat hebben we dus nog nooit meegemaakt  Bovendien als je een combi koopt en tien dagen komt betaal je amper 25 euro per dag. We proberen wat dat betreft toch ook tegemoet te komen aan mensen met beperkingen en zo, dat mogen we toch ook benadrukken. Dat we dus naar die mensen toe een inspanning doen…

Ook de avond met Nederlands artiesten als Joost Klein, Froukje loopt als een trein, tot zeer goed; was is toch de sleutel tot succes van die Nederlandse bands, denken jullie?
Ze spreken de taal van een generatie, en durven ook hete hangijzers als mentale problemen benoemen. En dat in eigen taal. Dat spreekt de jongeren dezer dagen enorm aan. Joost is een beetje voor hen wat bijvoorbeeld een Johnny Rotten om maar een te noemen voor de oudere generatie was, iemand die oprecht tegen heilige huisjes durft stampen. Het sluit allemaal gewoon aan bij waar jonge mensen dus echt mee bezig zijn. In die context zijn er ook, S10 of Merol  Nederlandse pop artiesten die begrepen hebben wat leeft bij jongeren. Froukje is een beetje hetzelfde verhaal eigenlijk.
Kortom. We zitten gewoonweg met een generatie die zeer sterk bezig is daar in Nederland..

Zijn er mensen die zeggen dat er wat weinig Belgische bands op de affiche staan? Tegenover die Nederlandse dag…
Misschien moeten mensen eens wat verder kijken dan enkel de namen op die mainstage, en zo ontdekken dat er best wat Belgisch talent geprogrammeerd staat. In de zaal staan toch wel enkele Belgische bands als Ise, AO en The Bony King of Nowhere artiesten die potentieel hebben om ooit op het grote podia te staan. Om een voorbeeld te geven. Brutus heeft ook in de zaal gestaan, en is nu headliner waardig. Dus we geven zeker Belgische bands de kans. We proberen ook, zoals al gezegd, thematisch te werken. Dus moeten we ook keuzes te maken. Maar als je dus de hele affiche echt goed bekijkt, ook wat het aanbod in de zaal betreft zie je best wat Belgische bands. Trouwens, op de mainstage staan 18 Belgische bands! Om maar te zeggen..

Op die avond een opvallende naam in de club Ide Snake, die de lawijtstrijd heeft gewonnen; ik had een interview met hem en het ging over het project ‘MOEDERTAAL’ valt daar iets te rapen of een samenwerking naar de toekomst toe?
Bert: vanuit de Casino wel, we moeten nog samen zitten met Ide daarvoor, maar we gaan sowieso een traject uitbouwen zoals we vorig jaar met Lightspeed hebben gedaan, en die hebben een label, een manager en meerdere optredens gedaan. We moeten nog wat afwachten wat zijn noden en vragen zijn... en dan zien we wel verder naar Lokerse Feesten toe.

Een overzicht van de Line-up brengt me ook bij Richard Hawley die een pracht van een plaat uitbracht, die avond is gewoon formidabel. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen? En toch wel (voor mij) wat verrassend dat hij niet afsluit eigenlijk?
Het is een woensdag, een iets ouder publiek toch. We proberen ook rekening te houden met mensen die van Antwerpen of Brugge of zo komen. Het was interessanter om Novastar, die een wat meer lokaal publiek aantrekt te laten afsluiten die avond. Om middernacht nog een headliner laten spelen kun je in deze tijden niet meer maken, iedereen wil naar huis geraken daar moeten we toch rekening mee houden.

Ik had stiekem ook Slowdive verwacht eigenlijk …Ook met Massive Attack is het een blij weerzien…
We kunnen hen een goede ontvangst en productie aanbieden.  Ze komen hier heel graag , omdat het goed georganiseerd is. En, dat is ook wel het verhaal van Pixies of KoRn tot Blur vorig jaar. Die spelen meestal op grotere festivals en komen in een wat intiemere sfeer terecht, dichter bij het publiek. Dat maakt Lokerse Feesten ook wel uniek in dat Festival landschap. Ze zijn dus enthousiast om hier te spelen.  En Lokerse Feesten kan natuurlijk wel wat adelbrieven voorleggen eerlijk gezegd. Dus een band als Massive Attack komt hier graag en dat geldt dus ook voor andere …

Welke avond is jullie favoriete avond?
Lander: ik twijfel tussen de avond met Paul Kalkbrenner en de Massive Attack dag eigenlijk.
Bert: Vooral toch die avond met Prodigy met NAS en De La Soul maar ook een interessante avond in de zaal. Ook Andromedik die avond is gewoon indrukwekkend, dus ja die avond los van dat ik heel de affiche schitterend vind.
Peter: het is moeilijk iets uitkiezen , ik kijk vooral uit naar die wisselwerking tussen zaal en mainstage, wat toch uniek is. Maar kijk toch ook uit naar Phoenix die ik in AB heb gezien twee jaar geleden, en nog steeds een van de beste concerten vind die ik al gezien heb in de laatste vijf jaar. Als we elke avond  het publiek iets uniek kunnen aanbieden , wat we toch hebben geprobeerd  bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond.
Bert: Dat is Lokerse Feesten dus. Op een weekend starten met  Fatboy Slim, de andere dag Slayer en afsluiten met K3 … dat maakt ons festival heel uniek!

Volgend jaar bestaat LF 50 jaar, een tipje van de sluier eventueel?
Lander: Er is hierover wel al wat verschenen in de media. Er zijn dus heel wat activiteiten in het teken van het gouden muziekjubileum. Een van de evenementen is een samenwerking tussen het cultuurcentrum van Lokeren en de Lokerse Feesten. Er is ook en expo rond 50 jaar Lokerse Feesten. We willen ook onze medewerkers in de bloemetjes zetten, zonder die vrijwilligers staan we nergens. Zij maken de sfeer, en ons festival de moeite waard. dat willen we ook in de kijker zetten ter gelegenheid van die 50 jaar Lokerse Feesten.

Bedankt, heel veel succes, en we zien uiteraard elkaar terug op De Grote Kaai …

Gent Jazz 2024 met Rodrigo Y Gabriela – Reis rond de wereld in één dag! 
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-14
Erik Vandamme

Iedereen kent de roman  ‘De reis om de wereld in 80 dagen’ van Jules Verne wel. Deze werd vele keren verfilmd. De organisatie van Gent Jazz deed op zondag 14 juli nog beter, ze boden een reis rond de wereld in één dag aan. We vertoeven in Cuba, zochten de warme Latijns-Amerikaanse oorden op en eindigen in Mexico met het geweldige duo Rodrigo Y Gabriela.

We starten echter de dag gewoon in eigen land met Zap Mama (****) Hoewel je bij dit collectief niet voorbij kan aan de Afrikaanse invloeden, is het, na het overlijden van haar moeder in 2011, heel lang stil geweest rond Marie Daulne en haar Zap Mama. Er komen op Gent Jazz heel wat emoties naar boven van pijn, verlies en verdriet. Maar vooral wil ze hét leven vieren samen met alle fans om haar heen. We draaien dan ook meerdere rondjes rond de aardbol met Zap Mama . Met de vuist in de lucht of uitbundig een dansjes uitvoeren, het kan allemaal. ‘Haar’ Zap Mama , maar eentje waarbij Marie Daulne zich verdomd goed laat omringen door muzikanten en achtergrondzangeressen, die haar perfect aanvullen in de aanstekelijke set. Dat mag ook in de verf worden gezet. Het was een vrij zonnige en warme zondag, én Zap Mama deed de temperatuur haast naar een kookpunt stijgen. Kortom: De wereld voelde dankzij Zap Mama een beetje beter aan… Ze kunnen het na al die jaren dus nog steeds!

We zetten onze wereldreis verder en belanden in Brussel met het gezelschap Nicolas Mortelmans Quartet (*****) die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond daarvoor voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgt het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de wat intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen Indiaanse cultuur en Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap zo een unieke parel om te koesteren.

Uniek in zijn kunnen is eveneens de legendarische Cubaanse zanger, gitarist en songwriter Eliades Ochoa  (****) De kranige zeventiger werd wereldwijd bekend als één van de oorspronkelijke leden van Buena Vista Social Club maar staat ook solo zijn mannetje. Samen met zijn kompanen brengt hij een gezapige set boordevol verwijzingen naar Cuba, hoe kan het anders. En ook brengt hij enkele songs die verwijzen naar die tijd met Buena Vista Social Club, wat zorgt voor herkenningsapplaus en dansende mensen. Want op deze opzwepende muziek is stilstaan echt onmogelijk. Ritmische gitaar riffs, warme vocals en verbluffend drums doen het aanvoelen als een reis naar dat verre Cuba. Een uur lang even de warme oorden opzoeken , en genieten dan maar! Prachtige totaalbeleving die je in onze contreien niet elke dag tegen komt, deze Cubaanse warme gloedgolf.

Susobrino (****) , geboren in Bolivia, gevestigd in Brussel, is een multi-instrumentalist die van vele markten thuis is. De typische Latijns-Amerikaanse ritmes verweeft hij zonder probleem met de Westerse cultuur, ook hij troont ons mee op een reis rond de wereld. Op een zeer harmonieuze wijze.  Bovendien biedt hij ons een kleurrijk palet aan. Intimiteit, opzwepende klanken, filmische sounds of harmonieuze tussen stukken; het zit er allemaal in verweven. Hoewel daarbij vooral de percussie de bovenhand neemt, gaat het puur instrumentaal ook zoveel kanten uit. Heel indrukwekkend dat de man, helemaal op zijn eentje, je niet alleen het gevoel geeft dat er een complete band op het podium staat. Hij biedt je een wereldreis aan naar alle hoeken van de aarde, op een klein uurtje tijd…  En in alle kleuren van de regenboog …

Bij de uit Cuba afkomstige formatie Cimafunk (*****) draait het de gehele tijd rond dansen, dansen en dansen. In de biografie staat te lezen ‘’ Cimafunk vertrekt van Cubaanse ritmes en tradities, voegt er Afro-Amerikaanse flavours aan toe en komt zo tot een moderne versie van funk.’’
In sommige contreien wordt hij vergeleken met James Brown. En dat is niet zo ver gezocht eigenlijk. Diezelfde energie straalt de man zeker uit. Het resulteert dan ook in een waar feestje in de tent. Niet alleen is er de bewegelijke, charismatische frontman. Hij laat zich verdomd goed begeleiden. Zo waren we diep onder de indruk van de blazerssessie die met koperklankentapijtjes de oorschelpen doen trillen, en meteen ook op de heupspieren inwerken. Hoewel Cimafunk wat de neiging heeft steeds in datzelfde potje te roeren, het stoorde door de overdosis energiebommetjes die op je afkomen totaal niet.
Op het einde van deze wervelende set mochten mensen uit het publiek op het podium komen meedansen, wat zorgde voor een apotheose. Een Cubaanse wervelstorm, met een aanstekelijke Funky tune, zo kunnen we dit verbluffende optreden van Cimafunk nog het best omschrijven.

We gingen de rust opzoeken in de Garden Stage met Azmari (****) die bedwelmende klanken weten te verbinden met groovy jazz partijen en daardoor de innerlijke rust doet wederkeren. Zonder je in slaap te wiegen echter. Lekker heupwiegen doe je dan weer wel doordat het gezelschap ook opzwepende klanken weet te verbinden aan dat melodieuze kantje. Deze Brusselse formatie zorgt voor een terugkeer naar de pure jazz maar biedt je ook nog een lekker dub sfeertje aan. Wat hen toch vrij uniek maakt. Een fijne kennismaking , die smaakt naar meer..

Maar wij waren dus naar Gent Jazz afgezakt voor het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela (*****). Hun optreden op Pukkelpop 2007 staat nog steeds in ons geheugen gegrift, en dat is gezien het grote aantal concerten en festivals dat we jaarlijks bezoeken toch opmerkelijk. Er werd ook wat nieuw werk voorgesteld, en ook grossiert het duo doorheen hun laatst uitgebrachte plaat. Of halen enkele kleppers boven. Telkens verbonden met enkele mooie bindteksten, zorgt Rodrigo Y Gabriela er niet voor dat dit resulteert in een routine klus. Dé speelsheid blijft dus overeind. Daarbovenop hoor je subtiel die Mexicaanse invloeden. En dat maakt nu net het plaatje compleet. Van opzwepend naar intiem tot zelfs heel emotioneel beladen riffs passeren negentig minuten lang de revue.
De passie voor gitaar , en alle aspecten daarvan, zorgen voor niet één maar honderden adrenalinestoten. Wat ook opmerkelijk blijft, is hoe deze Rodrigo Y Gabriela puur met twee een compleet gevulde tent in vervoering kunnen krijgen. We zien het weinig bands , zelfs met een volledige line-up om zich heen, hen nadoen. Ze laten hun gitaren (woorden) spreken. Dat deden ze al twintig jaar, dat doen ze dus nog steeds.
Bovendien vult het duo elkaar zo perfect aan, dat het wel lijkt alsof ze als een schakel van een ketting met elkaar zijn verbonden. Waardoor er de gehele tijd magie in de lucht hangt.
De gitaar liefhebber werd door dit duo dan ook meer dan verwend. Een perfecte afsluiter van deze bonte reis rond de wereld, in één dag…

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2024 met André 3000 – Wat een intense Afro-voodoo trip!
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-12
Erik Vandamme

Met Outkast, één van die succesvolle hiphopbands, drukt André 3000 (*****) al ettelijke jaren zijn stempel op de scene. Hij wordt dan ook beschouwd als een van de beste rappers. Nu heeft hij eindelijk een eerste soloplaat uitgebracht 'New blue sun', waarvan flute instrumenten hier de toon aangeven. Het is even wennen voor de rap en hiphop liefhebber. Op Gent Jazz stelde hij die plaat integraal voor, gedurende een 80 tal minuten . Een lange, intense (afro) trip die je letterlijk moet ondergaan.

Die 'african waves' is de rode draad doorheen deze avond. Het Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (****1/2) was alvast al een mooi voorbeeld. De ondertussen kranige zeventiger tast de grenzen af tussen Amerikaanse jazz en West-Afrikaanse composities. Op uiterst uitgekiende wijze weet het gezelschap ook te improviseren. Kahil zelf is een volleerd drummer en entertainer, en hij beschikt over een groots charisma. Ook vocaal kan hij ons beroeren. Hij slaat de brug tussen typische Afrikaanse invloeden en Jazz vibes. De dansspieren worden aangesproken. Heupwiegend glijden we doorheen de set van Kahil El'Zabar en zijn Ethnic Heritage Ensemble, die zelfs de zon deed schijnen door de donkere wolken heen. Knap.

'' Uniri is een collectief bijeengebracht door de Noord-Londense drummer en producer Chiminyo. Het is een visionair muzikaal project waarbij vernieuwing en samenwerking centraal staan, staat te lezen op de website van Gent Jazz. Op de garden stage stond het publiek bij Uniri (****) nog eerder wat afwachtend naar achter. Dit gezelschap bewezen virtuozen te zijn met hun instrumenten. Hun speelsheid intrigeerde. Grenzen worden afgetast.
De melodie, de chaos, de improvisatie, het komt allemaal bijeen, iedereen voelt het zwevende karakter van de sound. Het zet aan tot dansen, mede door de kwinkslagen van de grappige frontman Later die avond mochten ze, net voor André 3000, nog een set spelen. En verve nogmaals. Improvisatie tot kunst verheven , daar was Uniri in geslaagd.

Alfa Mist (****) is  een veelgevraagd producer en artiest. Hij werkte onder andere samen met Jordan Rakei en Tom Misch, maakte beats voor rapper Loyle Carner, componeerde neoklassieke werken voor het London Contemporary Orchestra en herwerkte tracks van Ólafur Arnalds voor het vooraanstaande Blue Note jazzlabel. Tegelijkertijd bleef hij zijn eigen sound ontwikkelen. Met zijn ondertussen vijfde album ('Variables') vorig jaar uitgebracht, tast hij de grenzen tussen jazz improvisatie, bigband swing over boom-bap ritmes verder af. Die veelzijdigheid in zijn kunnen, spreidt hij ook op Gent Jazz tentoon. Hoewel de piano recitals de toon aan geven, kunnen we niet voorbij aan de sublieme drum en gitaar lijnen en lekker groovy trompet geschal. Om maar te zeggen, de inbreng van de muzikanten waarmee Alfa Mist zich laat omringen zijn minstens even belangrijk. Het zorgt voor een groovy onderonsje van topmuzikanten die speels improviseren tot het oneindige.
Een Jazzy funk concertje, deze doortocht van Alfa Mist op Gent Jazz.

En dan volgde de apotheose. Met een fluisterende stem in het donker, deed André 3000 ons naar adem happen. Sommigen dachten dat het optreden nog niet was begonnen, maar hij troont ons langzaam maar zeker  mee naar de Afrikaanse Rimboe in het donker van de nacht, waar vreemde geluiden op je afkomen, die angst kunnen inboezemen of je vol bewondering laten genieten.
Al vrij vlug pikken fluittonen erop in, een wonderbaarlijke lichtshow zorgt voor een visueel effect dat perfect aansluit op de muzikale omlijsting. Eens binnengestapt in de muzikale wereld van André 3000 kom je in onbekende oorden terecht, die duisternis, dreiging als licht, geborgenheid bieden. Ondergaan is de boodschap.
Dit intens beleven was niet aan iedereen besteed , sommigen verlieten de tent. Wie graag de confrontatie met zijn innerlijke zelf aanging , was dit interessante muziek. We lieten ons dus gewillig meedrijven in die fantasierijke wereld. Alsof André 3000 ons door voodoo bezwering  hypnotiseerde en een voor ons Westerse cultuur een onbekende wereld liet horen.
Wat een aparte jazz trip was me dat , weliswaar een intense Afro-voodoo trip …

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2024 met Birdy en Selah Sue – Een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-13
Erik Vandamme

Het beloofde een drukke dag te worden op Gent Jazz. Niet alleen waren er publiekstrekker sBirdy en Selah Sue, ook artiesten als Dushime, Lézard en Reinel Bakole stond er heel wat lekkers op het podium van Gent Jazz. We onthouden vooral een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed doorheen deze mooie dag.

Het begon al met Dushime (*****) die zoveel power, eerlijkheid en soul in haar stem en uitstraling stopt. Meteen kregen we uppercuts te verwerken. Vorig jaar in de AB op de Sound of Belgian Underground (2022) en op het ontdekkingsfestival Fifty Lab in 2023, deed ze het al voor.
Als openingsact op Gent Jazz intrigeerde ze. Ze is begeleid door een goed op elkaar afgestemde band. De emoties voelen en zien we letterlijk, ze meent oprecht wat ze zingt en zegt. Het komt allemaal vanuit het hart en buikgevoel, ondersteund van haar uiterst breekbare, krachtige stem. Een eerste hoogtepunt. Een muzikale mokerslag. Groeipotentieel ervaarden we hier!

We lieten ons op de Gardenstage meevoeren, een groovy, gedreven klankentapijt door aanstekelijke drums, piano en contrabas door het trio Toon Putteman Trio (****). Toon zit in zijn laatste jaar aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, zocht en vond, twee muzikanten met een even grote honger tot voorliefde voor jazz, Thibaut Deryckere (piano) en Toon Rumen (contrabas). Op intense, doordachte wijze slaat het trio lekker aan het improviseren. Wat een virtuositeit. Ze etaleren nogal wat speelsheid. Deze drie jonge wolven bewezen op Gent Jazz vooral dat ze uit een bijzonder (jazz) hout gesneden zijn.

Wasia Project (****1/2), het Brits fusion duo William en Olivia Hardy combineren uiteenlopende stijlen als jazz, klassiek en pop muziek alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De sound wordt gedragen door een breed gamma van instrumenten en een tweestemmigheid die ons enorm kan bekoren. Soms is het Olivia die met haar soulvolle stem een warme gloed over de menigte doet waaien; we waren ook onder de indruk van het bedwelmende pianospel en de zoete achtergrond zang van broer William. De klik tussen beiden zorgt voor een unieke totaalbeleving en harten breken. De nummers zijn opbouwend, worden krachtig, en voelen filmisch aan. Er heerst uitbundigheid. Het duo  werd bijgestaan door een bassist, drummer en twee blazers, een sterke meerwaarde. Een divers magisch concertje dus.

"Serendip Quartet is een band onder leiding van saxofonist Arnaud Guichard. Hun repertoire bestaat uit originele composities geïnspireerd door verhalen die een zeer intiem en uniek universum creëren. Een reis door Spiritual-, Afro-, Free- en hedendaagse jazz", lezen we in de bio. Arnaud liet weten dat ze een langgerekt set zouden spelen, zonder pauzes. We maakten ons opnieuw op voor een gevarieerde, groovy trip doorheen het jazz landschap.  Serrendip Quartet (***1/2) overtuigde zondermeer. Er was zelfs een licht experimenteel kantje te horen. Sjiek. aan verbonden. In het eerste deel was men uitermate geboeid, maar de aandacht vasthouden, lukte niet zo goed.
Serrendip Quartet bood een kleurrijke trip vol verrassende wendingen. Wellicht komt zoiets beter over in de intimiteit van een club, en niet zozeer in open lucht ...

De eerste pop diva op het podium van Gent Jazz was Iniko (***1/2). Ze straalde het alvast uit. Iniko combineert allerlei stijlen van disco, soul, R&B tot rock. In haar bindteksten breekt ze een lans voor gelijkheid, tussen man, vrouw ras en stand. En in haar muziek beeldt ze dat subliem uit door je die spiegel voor te houden, en al dansend door het leven de demonen te overwinnen. Ze heeft twee krachtige achtergrond zangeressen, die samen met de drie muzikanten zorgden voor de nodige swung; Iniko deed ons heupwiegen en genieten. Volledig konden we niet opgaan in haar set, het klonk iets te oppervlakkig.
Iniko heeft echter voldoende potentieel om binnen de soulpop door te breken. We duimen.

Wie ons al een paar keer kon overtuigen is Lézard (*****). We zagen de beloftevolle jonge band, die vergelijkingen verdient met een Talking Heads. Zowel op de Rock Rally als op Great Gigs in the Park, Sint-Niklaas speelden ze overtuigend sterk.
Op Gent Jazz slaagden ze erin het publiek te boeien; te doen rechtveren en meedeinen. De vocals en de sound van dit springerig collectief aan jonge talentvolle muzikanten verraste, door aanstekelijke refreinen, gekke bekkentreks en enkele verbluffende danspartijen. Mooi.
De funky style was een toegevoegde waarde. Zij hadden het publiek mee.

De publiekstrekker vanavond was Birdy (*****). Haar vorig jaar uitgebrachte album 'Portraits' is een zoektocht naar haar ware identiteit. In een volgepakt Gent Jazz bewees ze een groots artieste te zijn. De zangeres is al sinds haar twaalfde bezig en heeft haar naam niet gestolen. Als een zingende nachtgaal, aan de piano of met gitaar, zweefde ze over ons heen in een uitnodigend pad van weemoed en melancholie, bijna 90 minuten lang. Iedereen was onder de indruk van Birdy. Wij genoten van die intense, intieme, breekbare magie van deze jonge dame, die wordt geruggesteund door een goed op elkaar ingespeelde band. De poppy pakkende nummers doen je meedrijven, zonder al te zeemzoetig te klinken. Haar zalvende, zachte stem is krachtig genoeg in haar kenmerkende sound. Een daverend applaus volgde steeds en de lichtjes gingen in de lucht. Een zinderende set.

Net na de release van haar debuutalbum 'Healing Exhaustion', werd Reinel Bakole (***1/2) omschreven als dé rijzende ster van de Belgische avant-garde soulscene. We waren benieuwd of ze dat op Garden Stage ook kon waar maken. En inderdaad, we zagen een artieste die ‘soul’ ademde op het podium, zowel in de dansmoves als in de vocals. Reinel Bakole gaf haar muzikanten veel ruimte om in de spotlights te geraken, de saxofonist zorgde zelfs voor een lekker groovy jazz tune. Een aanstekelijke klankentapijt werd uitgespreid, die psychedelisch aanvoelde doorheen avant-garde en soul, met een dosis experiment.
Een ietwat vreemd theatraal totaalbeeld, die haar veelzijdige, avontuurlijke aanpak onderstreepte en grenzen durfde te verleggen.

Een deerlijke nimf Selah Sue (*****) besloot de festivaldag. Hier is geen sprake meer van een bedeesd meisje dat we ooit zagen optreden in de AB. Ze klinkt zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen; haar doorleefde, heldere vocals injecteert de emotievolle, pakkende en groovy soulpop. We krijgen een gevoelige, dromerige, zwierige set die de dansspieren aanspreekt. Doorbraak hit "Raggamuffin" en "Together" zaten vroeg in de set. Weemoed en melancholie kregen we iets verderop.
De gevarieerde et boeide zondermeer. De mooie beelden op het scherm deden de rest. Het plaatje was compleet hierdoor.
Ze schakelde voortdurend over van intimiteit naar een meer opzwepende sound. Selah Sue is uitgegroeid tot een echte souldiva die allerhande emoties doet oproepen. Sterk!

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2024 met Jamie Cullum - Zweven op wolkjes
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-08
Erik Vandamme

Van 5 tot 20 juli 2024 gaat traditioneel Gent Jazz door op de mooie Bijlokesite in Gent. In aanloop van de Gentse Feesten die starten op 19 juli, biedt de organisatie een bonte variatie aan kleppers, ontdekkingen en verrassende acts aan, gespreid over twee podia.
Vanavond kregen we een divers aanbod van Jamie Cullum die ons deed zweven op wolkjes. Hij is toe aan z’n vierde passage op dit festival.
Er heerste een gezellige drukte en Jamie ging ervoor. Maar er viel uiteraard nog veel meer te beleven …

We openen de avond met Emily King (****) een jonge uit New York afkomstige singer-songwriter die met een bonte mix van R&B, pop en soul reeds meerdere malen in de prijzen viel, zoals voor haar debuut 'East Side Story'. Ook voor haar laatste 'Special Occasion' van 2023 ontving ze meerdere nominaties. Emily King, helemaal in haar eentje, met haar gitaar en warme vocals, wist het publiek te ontroeren. De soul staat centraal in de zang en het gitaarspel. Ze staat in een nauw contact met het publiek en brengt  persoonlijke verhalen, o.m. een mooie ode aan haar moeder, die weet te raken. Al meteen kippenvelmuziek!

Edmund November (****) op de Garden Stage klinkt evenzeer emotievol. Edmund Lauret maakt al meer dan tien jaar indruk als gitarist van Nordmann, Kosmo Sound en The Milk Factory. Een uitzonderlijk gitaartalent in ons landje. Met dit project bewandelt hij een ander muzikaal pad. Hij keert terug naar zijn roots met dit solo project  Hier genoot het publiek van deze set, helaas werd er nogal gekeuveld. Maar Edmund November liet dit niet aan zijn hart komen en wist met z’n warme stem en bredere gitaarlijntjes ons in te pakken.
Hij was ghoed omringd, met Stijn Engels (Stadlander, Renée), Trui Amerlinck (Tsar B, Nabou, Mayorga, Rosa Butsi) en Gert Malfliet (Tristan), één voor één muzikanten die sterk ingespeeld zijn op Edmund.. Een kleurrijke, gevarieerde set kregen we van intimiteit tot de dansspieren prikkelen. Een ontdekking op Gent Jazz.

Ook Stef Kamil Carlens & The Swoon (****) is van vele markten thuis, en heeft projecten bij de vleet. Wat een diversiteit brengt hij aan. Hij was onlangs nog in de Ha Concerts, lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94309-stef-kamil-carlens-the-swoon-funky-ode-aan-vriendschap-en-non-conformisme.html  met o.m. ''Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.''
Op Gent Jazz etaleert hij vele stijlen vol verrassende wendingen van pop, soul, disco, blues, funk, warme reggae enz. Stef Kamil zingt en swingt erom heen, een volleerd entertainer. De talentvolle sing/songwriter heeft een sterke band en backing vocalistes achter zich. Er viel dus veel te beleven met dit combo. Hij tekende voor een intense, broeierige, kleurrijke, overtuigende set.

Terug naar de Garden Stage waar Unfinished Business ( ****) die de jazzsound duidelijk ondersteunde. Springlevend is de stijl, die steeds maar evolueert en daar is deze band in te situeren. Een groovy set waarbij vooral de trompet intrigeert, alsook de gitaarlicks. Het combo deed on s wegdromen en improviseerde waar het kon. Een heerlijk genietbare jazzboost verwezenlijkten ze. Ze mochten later de avond nog een set spelen in diezelfde Garden Stage. Verdiend!

Mooi was dat Gabriel Rios (*****) hier ook een plaatsje kreeg. Deze warmhartige sing/songwriter , pur sang, met Puerto Ricaanse roots hoeven we niet echt meer voor te stellen. In September komt er nieuw werk uit, hier grijpt hij diep terug naar zijn eigenlijke roots, die hij op zijn 17 van  Puerto Rico inwisselde voor de kunstopleiding in Gent. De plaat kwam al uitvoerig aan bod op Gent Jazz. De multi-instrumentalist en z’n vaste rechterhand Ruben Samama, ondersteunt het materiaal op piano, contrabas en cello. Die twee samen zorgen voor een magisch beleven.
Lees gerust de set eerder in juni Gabriel Rios – Geen terugblik of best of, maar evoluerend, vernieuwend in de ‘lengua española‘ (musiczine.net)
Hij heeft een rits persoonlijke verhalen om die warme, zwoele Spaans gezongen nummers te ondersteunen. Mooi hoe Gabriel Rios ook zijn publiek bespeelt en ontroert.

Jamie Cullum (*****) sloot hier af en deed het op een bijzonder veelzijdige, kleurrijke wijze. Al 25 jaar lang weet hij moeiteloos fans van verschillende genres te verenigen , ‘jazz standards met een popjasje, terwijl hij hits van popartiesten een eigenwijze jazzvibe geeft’, lezen we.
De man is een rasecht entertainer en straalt tonnen charisma uit. Zang, piano en show staan centraal. De muzikanten spelen ideaal op z’n capriolen in, volgen en vullen aan; het siert het geheel; we horen enkele opzwepende trompet of drum solo's.
Jamie Cullum zet zijn piano on,der spanning ; hij gaat tekeer als een volleerde Jerry Lee Lewis, of zoekt zijn publiek op, om hen nog meer aan te porren. Het moet een feest worden van jazz en pop, dat erlkaar onmiskenbaar verbindt.
Hij slaagt erin om bijna twee een uur iedereen lekker te entertainen , hij prikkelt de dansspieren , doet iedereen heupwiegen, dansen, springen en meezingen. Wat een apotheose op deze festivalavond, waarbij we zweefden op wolkjes …

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Too Hot For Me - Great Gigs in The Park 2024 - We sluiten af met een feestje!

De organisatie van Great Gigs in The Park mag terugkijken op een succesvolle editie. Met enkele uitverkochte avonden en weersomstandigheden die, op uitzondering van enkele dagen met fikse buien, waren de weergoden de Casino Kiosk eveneens gunstig gezind. Bovendien bood de organisatie een wijds palet aan, binnen een gezellig en intiem kader.

Wij sluiten af met een feestje met Too Hot For Me (****1/2) die zorgden voor een uitgelaten stemming, met vaak een Zuiders tintje eraan verbonden. De boodschap was vrij duidelijk, dansen, springen, zweten. Ook al hoorden we soms wel een melancholisch klankje of een streepje blues. Dat Zuiders temperament, of het nu Mexicaans of Spaans is speelt geen rol,  bedoeling is dat de mensen uiteindelijk lekker uit de bol kunnen gaan.
In het begin had de band het wel wat moeilijk om de aandacht te trekken door het keuvelende publiek, maar ze lieten het niet aan hun hart komen en draaiden de kraan volledig open.
Het mooie is, je kan op hun muziek geen label kleven. Elke stijl passeerde de revue. Voorwaarde? Er niet op stilstaan!

Twee uur lang hield Too Hot For zijn publiek in de ban. Op het einde van de set mochten enkele kinderen het podium op, om de avond met een knal af te sluiten. Too Hot For Me was de perfecte afsluiter van veertien avonden puur genieten.
Great Gigs in The Park zit er bij deze op. Maar we bleven toch nog even nagenieten met een glaasje , om met een brede glimlach huiswaarts te keren. Hier sloten we af  met een feestje én ‘Hoe’!

Een overzicht van de avonden die werden opgevolgd

Postmen - 13 Juni (fotoverslag)  https://www.musiczine.net/nl/news/item/95121-great-gigs-in-the-park-2024-postmen-de-casino-sint-niklaas-op-13-juni-2024-pics.html

J. Bernardt - 14 Juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95143-j-bernardt-great-gigs-in-the-park-2024-de-regen-werd-prompt-vergeten-door-deze-sterke-emotionele-trip.html

Sanada Maitreya - 16 Juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95144-sananda-maitreya-great-gigs-in-the-park-2024-geen-echt-muzikaal-vuurwerk-wel-waakvlammetjes.html

Gustaph - 19 Juni (fotoverslag) https://www.musiczine.net/nl/news/item/95211-great-gigs-in-the-park-2024-gustaph-oyesono-de-casino-sint-niklaas-op-19-juni-2024-pics.html

The Bony King of Nowhere - 20 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95209-the-bony-king-of-nowhere-great-gigs-in-the-park-2024-melancholie-als-klankkleur.html

Les Negresses Vertes - 23 juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoek-af.html

Sylvie Kreush - 24 juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95235-sylvie-kreusch-great-gigs-in-the-park-2024-sylvie-sylvie-wat-doe-je-met-ons-teder-hart.html

Raymond Van Het Groenewoud - 25 juni https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95242-raymond-van-het-groenewoud-great-gigs-in-the-park-2024-vlaams-volksfeest-in-een-eigenzinnige-touch.html

Intergalactic Lovers - 27 Juni  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95275-intergalactic-lovers-great-gigs-in-the-park-2024-een-kleurrijke-trip-in-het-sprookjesbos.html

Dr. Lektroluv - 4 Juli https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95337-dr-lektroluv-great-gigs-in-the-park-2024-een-veelzijdig-kleurrijk-dansfeestje.html

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Dr. Lektroluv - Great Gigs in The Park 2024 - Een veelzijdig, kleurrijk dansfeestje

Dr. Lektroluv (****) , artiestennaam van Stefaan Vandenberghe, een Belgische diskjockey en muziekproducent, is reeds vanaf de jaren tachtig actief maar werd pas echt bekend als Dr. Lektroluv. De man is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen, zijn imposante uitstraling gecombineerd met groen masker en dito handen hebben iets futuristisch. Bovendien weet hij zijn sets zodanig in te kleuren, dat het wel lijkt alsof hij niet van deze aarde komt maar uit een onbekende planeet. Onaards en kleurrijk zou ook zijn optreden op Great Gigs In the Park worden donderdagavond.

Voordien mocht Niels Orens (****), voor een nog sterk uitgedund park tonen wat voor een klankenvirtuoos hij wel is. "Zijn composities zijn een kleurenpallet van emotie" staat in de biografie. Die stelling blijkt te kloppen. Niels Orens combineert echter niet alleen uiteenlopende emoties maar ook verschillende muziekstijlen.  Al zijn het vooral die adembenemende , oogstrelende naar Ambient ruikende klankentapijtjes die ons het meest konden bekoren. Heel bedwelmend hypnotiseert hij je een drie kwartier lang, en doet je vertoeven in de mooiste oorden. Deze geestverruimender set verdiende meer publiek, want werd mooi ingekleurd met daarbij passende beelden om het plaatje compleet te maken. Met een combinatie van opzwepende beats en bedwelemnde klanken, deed hij ons dan ook lekker zweven over de heide. In het oog te houden binnen de scene deze Niels Orens, zoveel is duidelijk.

Tussen de twee optredens door kregen we nog een aanstekelijke setje , met vaak gekende songs voorgeschoteld. De perfecte opwarmer voor Dr. Lektroluv die direct alle registers open trok. Soms opzwepende, dan weer interessante bochten nemende, gaat hij zeer uitgekiend en vooral gevarieerd tewerk. Waardoor uiteenlopende spanningsvelden werden gecreëerd.
De visuele effecten op de achtergrond bleken binnen die context een enorme meerwaarde  De wat smerige  aanvoelende tracks, pakkende subtiele klanken , knetterende beats tot verpletterende soundscapes volgen elkaar in een razendsnel tempo op en  laten dan ook een man zien en horen die van enorm veel markten thuis is.
Soms voelden we dan ook  een zeker dreiging ontstaan, of eerder een donkere somberheid  over ons neerdalen om daarna over te stappen op een lichtvoetige aanpak die je dat licht aan het einde van de tunnel laat zien en horen.
Pompende beats zorgen er op hun beurt voor dat je geen seconde stil kunt staan. Telkens was er maar één ding dat je kon doen, dansen, dansen en dansen…
Na circa een uur en half was het al voorbij, maar we konden eigenlijk nog uren doorgaan.. 

Door op deze wijze tewerk te gaan  wordt een artiest als Dr. Lektroluv binnen die scene ook zo op handen gedragen. Het zorgde er  op Great Gigs in the Park in elk geval voor we ons geen seconde verveelden.
We zagen Dr. Lektroluv ooit op Pukkelpop de tent compleet opblazen in de late uurtjes, in een goed gevulde De Casino (Kiosk) zorgt hij tijdens het vallen van de avond voor een bijzonder veelzijdig en kleurrijk dansfeestje .

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Live /s Live 2024 - Spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen
Live /s Live 2024
Middenvijver
Antwerpen
2024-06-28 t-m 2024-06-30
Erik Vandamme

‘Herontdek de originele festivalvibe en laten we teruggaan naar de festivalervaring zonder alle extra poespas - welkom bij Live is Live’,  staat te lezen op de website. En dat blijkt nog te kloppen ook. Het festival Live /s Live biedt sinds enkele jaren een alternatief voor een publiek dat nog festivals bezoekt, maar het liever iets 'intiemer' wil houden. De eerste editie had plaats in Zeebrugge, sinds vorig jaar op Middenvijver in Antwerpen Linkeroever. Met twee podia op een mooie wandelafstand van elkaar, met enkele kleppers als The National, The Smashing Pumpkins en Editors op de affiche, zag de line-up van 2024 er veelbelovend  uit. Bovendien stonden op dat kleinere podia bijzonder 'te ontdekken' talenten.
Er hing over drie dagen magie in de lucht, de zon zat er uiteraard ook voor iets tussen, hoewel we af en toe eens ook onze paraplu mochten boven halen. De regen viel echt uit de lucht op zondagavond, geen nood, dit was ook een magisch moment.
Ons verslag van deze spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen

dag 1 - Een bijzondere spirituele ervaring met Tamino en Jacob Alon, The National met de hakken over de sloot …

We starten de eerste dag met Intergalactic Lovers (*****). Op Great Gigs in The Park, Sint-Niklaas liet Lara en haar band in ons hart kijken, en zette ons aan het dansen. Het intiemere kantje liet de band achterwege op Live /s Live. Lara bewoog zich voort als een hinde over het podium, en straalde positieve energie uit die de dansspieren prikkelde. In ons verslag van het optreden in Sint-Niklaas braken we trouwens een lans voor de muzikanten binnen de band. Op Live /s Live kwam hun meerwaarde opnieuw tot uiting. Zeker toen Lara even achter hen plaats nam en ze alle instrumentale teugels mocht vieren, ontstond een aanstekelijke wervelwind. Met een brok in de keel dus!

Het Canadese Alvvays (****) deed met een verknipte combinatie tussen dreampop en shoegaze de temperatuur tot een kookpunt stijgen. De ijle stem in combinatie met synths, de  bedwelmende  riffs en de drumpartijen, deden ons wegzweven. De mooie beelden op het scherm zorgden dat het plaatje compleet werd. De zangeres Molly Rankin deelde mee dat ze het eigenlijk niet gewoon zijn van op zo’n groot podia te staan. Die onwennigheid zagen we. . Ze creëerden een brug tussen emotionele dreampop en donkere shoegaze. Het klonk alvast meer dan overtuigend.

Op het kleine podia stond Bess Atwell (****), enkel met akoestische gitaar en haar kristalheldere vocals. Ze ontroerede ons. Ze werd geruggesteund door een multi-instrumentalist die gitaar, viool als piano speelde; een ware virtuoos. We kregen een gevarieerde trip van weemoed en melancholie. Toegegeven, er zijn nog groeimogelijkheden, want het verliep allemaal nogal braafjes; maar die lekkere gitaarriffs sierden hoedanook. In het oog te houden dus, deze Bess Atwell.

Passenger (***) scoorde circa tien jaar geleden een geweldige hit met “Let Her G”  en teert daar nog steeds op. Muzikaal een kabbelend beekje, met als climax die welgekende hit. Passenger haalde daadwerkelijk alles uit de kast om het tegendeel te bewijzen. We bleven ietwat op onze honger zitten, gezien het nadrukkelijk diezelfde lijn uitging. Het publiek liet het over zich heen waaien. Ze gingen zelfs uit de bol bij een '"I Hate" en een cover van "The Sound of Silence". Mooi om zien!

We dwaalden vroegtijdig terug af naar de Dageraad stage voor Jacob Alon (*****) die op zijn eentje zou zorgen voor een eerste echte apotheose van het festival. Jacob stond op het podium met ontblote bast en engelen vleugels om zijn schouders. Niet alleen zag hij er engelachtig uit, zijn stem klonk daadwerkelijk als een engel die uit de hemel was neergedaald. Intiem, boeiend en vol emotie in zijn stem, zorgde hij voor een lichtpunt in onze donkerste gedachte. Iedereen was geboeid, genoot en droomde weg naar mooie oorden. Een interessant man, wiens vocals en tokkelende gitaar je hart deed smelten …

Net voor zijn optreden vloog er symbolisch een vogel over de hoofden van de fans heen, een boodschap van hierboven? Geen idee. Tamino (*****) wist ons een uur lang diep te raken. Maar er was meer. Nadat hij puur op zijn eentje reeds zorgde voor kippenvelmomenten en een krop in de keel, voegden zijn muzikanten zich toe. Een voller geluid, met nog meer intensiteit. Op dat moment, persoonlijk, konden we onze tranen niet meer bedwingen, en lieten ons gewillig meevoeren naar het hemelse paradijs van Tamino: in de wolken meende ik mijn vorig jaar overleden vader te herkennen, een soort teken. Tamino liet ons op dit uur compleet wegglijden van de realiteit, en gaf me het gevoel dat pa en mezelf weer even samen stonden te genieten van de muziek met een Orval biertje erbij … Een bijzondere gewaarwording voor mezelf!, die me nog lang zal bijblijven. Wat een schoonheid, wat een magie …

We moesten na dit emotioneel beladen optreden even bekomen. Ben Howard (***) bracht ons back to reality. Na een wat ingetogen start, bouwde hij zijn set mooi op tot een closing climax. De melancholie bleef hier overeind. Het voelde aan als een soort verteltrant rond het kampvuur.

Arooj Aftab (****) is geen onbekende voor ons, we zagen ze op enkele andere festivals al. De spraakzame artieste weet naast haar groovy wereldmuziek met enkele kwinkslagen een glimlach te toveren. In de Dageraad stage stelde ze de nieuwste plaat voor; gezien het nog maar de tweede keer was dat het album werd gespeeld, had ze hier enkele spiekbriefjes nodig. Een worldsound die de dansspieren aansprak en niet vies was van een vleugje humor. Arooj Aftab is een veelzijdige artieste met haar band.

The National (***1/2) speelde een set van meer dan twee uur. Na een langgerekt “Slippery People” kwam de band het podium op. Matt Berninger en C° deden de temperatuur terug stijgen tijdens de avond. Wat een uitstraling en vocals, ook al was het niet steeds toonvast. Het publiek werd letterlijk omarmd, al van in ’t begin op “Sea of Love”. Matt zocht veelvuldig zijn publiek op. Hij ontpopt zich tot een groots entertainer.
Hoogtepunten? “Alien”, een ode aan label manager Jan De Mars, het prachtige “Graceless” en “Fake Empire” met een ferme sneer naar Amerika. Verder de voortdurende tempowissels en het werken naar een climax toe, o.m. “Space Invader” net vóór de bis, The National op hun best.
Hoedanook ervaarde ik het niet als een topconcert van de band. De set was soms te chaotisch. Maar het publiek genoot. The National is wel een goed geoliede machine in een zweem van weemoed en opwinding. Puntjes op de 'i' alvast met een sublieme “Light Years”, “Mr. November”' en “About Today”.

dag 2 - Een ontketende Loverman, Sheryl Crow een warme nostalgietrip en een overtuigende Editors
Openingsact zijn op een festival, het is nooit een fijne taak. Belgische trots Absynthe Minded (****) beet van zich af en kon al rekenen op een sterke belangstelling. Het kwam de sfeer ten goede. De band vloog er stevig en energiek in, met hun kenmerkende weerhaakjes. Ze hielden het tempo strak aan en we kregen een spetterende finale. Zelfs de nieuwe song “Natural” ging erin als een zoete broodje. Band op hoog niveau. Nog te ziern op diverse festivals , o.m. de Fonnefeesten in Lokeren.

Trombone Shorty & Orleans Avenue (*****) moest niet onderdoen in energie en dynamiek. Een totaalbeleven door hun instrumentatie en zeerzeker door de blazers; als confetti dwarrelde het over de hoofden heen en spoorde aan tot dansen. Er zit heel wat soul vervat in hun sound. Het komt het geheel ten goede. De instrumentale Green Day-cover "Brain Stew" werd een onvergetelijk hoogtepunt op het einde van de set. Wat een prikkeling , wat een wervelstorm. Schitterend.

De Amerikaanse 'cowboy' Lord Huron (***1/2) gooit het muzikaal over een andere boeg , door z’n gezapige, warme sound , die zieltjes voor zich won. Hij ging uitgekiend te werk en kreeg de handen moeiteloos op elkaar. De gitaarriffs en vocals van Lord Huron waren er van innerlijk genot. Ook hier was er sprake van een kampvuurgevoel. Een lekker innemende, dromerige als gebalde, gedreven set. Mooi.

Ondertussen op de Dageraad Stage hoorden we een Gents duo, Charlotte & Reinhard (****), bekend met projecten als Rheinzand. Ze brengen dus ook als duo en koppel platen uit. In de instrumentatie is er sprake van een mengelmoes aan stijlen, een vleugje experiment en met disco als basis.
Een bekoorlijk dansende Charlotte weet je te hypnotiseren met haar kristalheldere vocals. Reinhard zorgt voor weerwerk en ontpopt zich tot een ware multi-instrumentalist. We waren onder de indruk van het sublieme vioolwerk. In het najaar stelt Charlotte & Reinhard hun nieuwe plaat voor, o.m. in de AB. Overtuigende set.

Eén van de levende legendes op Live /s Live was Sheryl Crow  (****1/2). Een wereldster, in geen jaren meer in ons landje te zien. Ze heeft al een pak hits uit, en het publiek wou vooral genieten van een ultiem nostalgietripje. Sheryl Crow dook in haar backcatalogue, en deed ons smelten met haar indringende, hemelse stem, o.a. de Cat Stevens-cover "The First Cut Is the Deepest", of de heupwieg op “Run Baby Run” en “All I wanne do”. Meezingers van een klassevrouw, pur sang, die haar publiek nauw betrok bij de nummers. De speelsheid sierde
van deze charismatische dame!

Iskander Moon (****) is een volleerd pianist en entertainer. Wat hij allemaal uitvoert op zijn instrument is puur rock-'n-roll vertier. Piano en gitaar, sterk! Op een bepaald moment vreesden we dat hij dat instrument tot gor ging slaan, of het in vuur en vlam zetten, indachtig de reeds overleden Jerry Lee Lewis. De intieme sound scoorde evenzeer, en kregen door z’n warme vocals een meerwaarde. Puike set van die gast!

Tijdens de aanvang van de set van Warhaus (****) begon het net te regenen en vluchtten de mensen weg op zoek naar beschutting en een poncho. De band ging meteen gretig te werk en haalde alles uit de kast. Hun intrigerende sound heeft het van multi-instrumentalisten van een onaards niveau. Sterk. Maarten Devoldere (Balthazar) geeft punch aan de nummers door zijn beweeglijkheid en door zijn lijzige baritonstem. Een waanzinnige trip kregen we, die overtuigde door de speelsheid en de improvisaties.

Het hoogtepunt van de dag beleefden we aan het Dageraad podium met Loverman (*****), het alter-ego van James De Graef. Vorig jaar wist hij ons op het ontdekkingsfestival Fifty Lab festival in Brussel al omver te blazen. De waanzinnige set op Live /s Live overtrof dat nog. Hij verscheen niet vooraan het podium, maar sloop als een slang zingend achteraan de bar,  doorheen de regen naar het podium. Hij ging op een schommelpaardje zitten met zijn gitaar, brulde wat door zijn microfoon en ging dan vooraan wulps dansen. Of hij acteerde als een soort mime speler met een verbluffende dans. Iedereen was verbaasd van wat zich hier afspeelde. Mooi.
De theatrale alleskunner heeft een breed stembereik en is een klasse entertainer, danser en multi-instrumentalist, en zeker vol bravoure op zijn piano, die hij versleepte zodat iedereen hem goed kon zien.
Op het eind van de set sprong hij in het publiek, liet iedereen meezingen, en verdween toen zoals hij was gekomen, als een dief in de nacht. Het publiek was verbouwereerd. Een waanzinnig wervelend optreden!

De best wel lange set van Paolo Nutini (***1/2) was minder spannend. Hij doet harten sneller slaan door z’n zwoele, warme stem dito sound, met een Zuiders timbre. Knuffelrock op zijn best! De mooie lichtshow tekende een magisch visueel effect. Helaas muzikaal kabbelde het allermaal een beetje voort, wat de aandacht na een tijdje deed verslappen. Een standvastige rustigheid en een soort Saturday afternoon delight gevoel …

De concerten van Editors (****1/2) kunnen wisselend zijn, die dan durft te neigen naar metaalmoeheid. Maar de band is hier enorm geliefd en zet dan ook zijn beste beentje voor om Live /s Live in vuur en vlam te zetten. Eerst moesten we er zelf wat inkomen om die elektronica in hun popwave een plaats te geven. Op de eerste song “Strawberry Limonade” waren we nog wat sceptisch op wat komen moest, maar op “An End Has a Start” werden we volledig meegezogen op hoe Editors het best klinkt. De handen gingen moeiteloos op elkaar bij “Eat Raw Meat = Blood drool” , “The Racing Rats”, het wonderbaarlijke “Heart Attack” en het puike “Smokers outside the Hospital Door”.
Tom Smith was als vanouds erg beweeglijk en de publieksmenner. De band had er dus duidelijk zin in, en wist dan ook het publiek te bespelen in die prikkelende sound. Uiteraard horen daar clichés bij, o.a. confetti en vuur op het podium. Het intieme, breekbare kantje van de band wordt niet vergeten.
Het ultieme vuurwerk volgde met “No Sound but the wind” in de bis en uiteraard “Papillon”. Geen Editors zoals in de hoogdagen, maar meer dan voldoende om de tweede avond op knallende wijze af te sluiten. Sjiek!

dag 3 – Van een nostalgietrip met Zornik naar verbluffende postrock van Mogwai, hartenbrekers Gavin, Trixie en Emmy tot het overdonderende muzikale karakter van The Smashing Pumpkins!
Al vroeg veel volk op de been voor een nostalgische trip voor de dertig-veertigers met Zornik (****), in de jaren 2000 populair bij de tieners. De tieners van toen zijn wat ouder geworden, de band ook. De meer volwassen aanpak zorgt er echter niet voor dat de speelsheid is verdwenen. Gretig gaat Zornik als een tornado tekeer op dat podium, en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Het werd meer dan een nostalgietrip. De band is springlevend en het publiek stond lekker mee te headbangen en te springen. Een mooie opener.

K's Choice (****) zit hier deels op het thuisfront in Antwerpen. Een energieke, gedreven, meeslepende, emotievolle set. Sam schreeuwt zijn stem schor of zingt integer. ‘K's Choice is nog steeds een band die ingetogenheid, melancholie bindt met groove en extravertie’, schreven we over hun optreden op de Lokerse Feesten, vorige zomer. Ook hier kunnen we dit overtuigend onderstrepen.

We gingen direct naar het Dageraad podium voor Frankie Fame (***) met een psychedelica- funky geluid. De aanzet voor een zomers feestje. Frankie Fame deed zeker zijn best, maar het bleef een beetje aanmodderen. Er mocht gerust wat meer variatie zijn. Goed , maar niet meer dan dat!

'De vreemde eend in de bijt', zei iemand me toen we terug op het hoofpodium waren voor Mogwai (*****). Dit is voer voor de postrockliefhebbers. Ze zijn één van de exponenten. … Ze wisten een set neer te zetten die eigenlijk thuishoort in de donkerte ipv op klaarlichte dag, maar ze hielden het spannend, broeierig door de talrijke wissels en het werken naar een climax, met enkele energiebommetjes. Een golvende aanpak die het publiek inpakt. Je wordt meegesleept in hun muzikaal verhaal, mede door de sympathieke frontman. Ook hier een band met veel goesting op het podium. Missie geslaagd.

Andere koek na deze alternatieve band met de lief kijkende Emmy D'Arc (*****), die een popsound introduceert met haar kristalheldere stem (ondanks de verkoudheid) en stralende glimlach. Emmy weet ook haar publiek te betrekken, met leuke anekdotes en kwinkslagen. We herinneren ons haar optreden in de AB en als support van Amy MacDonald, waar ze de volledige zaal stil kon krijgen. Ze is muzikaal gegroeid. Haar nummers intrigeren en op het  afsluitende “Troy” (Sinead O'Connor) kregen we tranen in de ogen …
In het najaar wordt het nieuwe werk in de clubs voorgesteld. Magisch, mooi, intiem, meeslepend, verbluffend, een gouden toekomst tegemoet.

Interpol (***1/2) is één van die donkere wave pop bands, die een trouw publiek hebben.  Melancholie is de troef . Ze hebben een sterke staalkaart van integere en broeierige rockers. De statische houding en de weinige interactie was soms wel enerverend. Niet iedereen was er voor te vinden , maar ze hebben een belangvolle invloed gehad, samen met bands als Editors toen. Goied , maar ook niet meer dan dat …

De echte hoogtepunten vonden we op de Dageraad podium. De Ierse singer-songwriter Gavin James (*****) speelde bij The Problematic. We kregen een afwisselende set, groovy, ontspannend gedragen door z’n warme, breekbare stem. Dit was meer dan een kampvuur gevoel, door z’n indrukwekkende skills op gitaar, zijn brede vocals en zijn dosis charisma. Swing en ontroering gingen hand in hand dus.

De Amerikaanse soul/rockgroep Gossip ('****) van Beth Ditto , stond als co-headliner geprogrammeerd op de mainstage. Een messcherpe aanpak, muziek met een hoek af en een sympathieke frontlady die er staat en met tonnen humor de aandacht behoudt. Ziekjes of niet , ze ging ervoor, ondanks de regen . De bindteksten en de leuke kwinkslagen waren soms wat langdradig, maar OK, het zorgde voor een leuk sfeertje. Hun muziek overtuigt op een festival, zeker met kleppers als “Heavy cross”. Het heupwiegt en swingt. Feest dus!

Een volksverhuis van groot podia naar het Dageraad podium, hadden we met Trixie Whitley (*****). ‘Soms hoor je een stem die je onmiddellijk in een houdgreep neemt. Je verweren is zinloos, het enige wat je kan doen, is ademloos luisteren. Zo'n klankbord heeft de Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley, dochter van de veel te jong overleden singer-songwriter Chris Whitley.", schreven we nog in 2019 over haar optreden in de Vooruit, Gent. De zangeres is ondertussen uitgegroeid tot een groots sing/songwriter. Een multi-instrumentaliste (piano, gitaar tot drums) die een sterke indringende stem heeft. Ze brengt een afwisselende boeiende set, innemend , meeslepend, groovy , zonder aan emotionaliteit in te boeten. Puik werk van deze dame. Te zien in de clubs, dit najaar!

The Smashing Pumpkins (***1/2) sluiten af in de gietende regen. Ondanks dit weertje meer dan voldoende magie en vuurwerk! De schermen opzij het podium werden afgezet. De band wou dat het publiek zich op het podium focuste. Corgan en C° gingen als wilden tekeer en lieten de muziek voor zich spreken. Op zich heeft “The Everlasting Gaze” was de aanzet van de stuwende tempo’s op een “Ava Adore”, “'Disam”, “Springtimes” en “Mayonaise”. De fans hielden ervan. We kregen een wervelende finale met “Bulllet with Butterfly wings” en “Zero”, sterkhouders van de  90s, die ons overstelpten. Corgan en interactie , het is nog nooit een goed ingrediënt geweest , die arrogantie zelve zal hij wel nooit kwijtraken . Maar muzikaal eenmaal op dreef komen, klonken ze fris , snedig , gebald, pompend. Ze sloten mooi een prachtig driedaags festival af.

Live /s Live in 2025 staat genoteerd, een aanrader voor wie een alternatief zoekt op de meer grootschalige festivals als Rock Werchter of Pukkelpop.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Vincent Dufrane

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6251-live-is-live-festival-2024.html?ltemid=0
 
Organisatie: Live /s Live ism FKP Scorpio

Intergalactic Lovers - Great Gigs in The Park 2024 -  Een kleurrijke trip in het sprookjesbos

Lara Chedraoui werd door een COVID besmetting aan de start van de pandemie ernstig ziek en bleef lange tijd de gevolgen daarvan dragen. Er volgde zelfs een jaar van revalidatie, angst en frustratie. Artsen konden niet garanderen dat haar stem ooit terug de oude zou worden. En toch zette de moedige jongedame door. Er kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt 'Liquid Love'. Op Great Gigs in The Park in Sint-Niklaas stond een springlevende band die gretig te werk ging en overtuigend klonk. We voelden ons één met Intergalactic Lovers (*****), die dus tekende voor een kleurrijke trip in het sprookjesbos!

De Nederlandse formatie Donna Blue (****1/2) opende met hun warme, zweverige muziek. Deze band wist meteen het publiek te charmeren, zelfs op de meest intieme momenten. Een sterke prestatie. In het begin van de set al wist ze ons kippenvel te bezorgen. De zangeres, in een opvallende rood kleedje, heeft een breekbare, heldere stem. Ze werd aangevuld met mannelijke vocals, die op hun beurt de integere sound kleurden. Onrechtstreeks durven we het linken aan een geluidje van Joy Division of The Cure. Of misschien is dit te ver gezocht …
We kregen een tot de verbeelding sprekende trip en maakten zelfs een brug over verschillende  decennia heen. Deze Amsterdamse band wist in z’n talrijke variaties hoedanook sterk te boeien. Een perfecte opwarmer dus.

Het fijne aan Intergalactic Lovers is dat ze een vat vol emoties aanbieden. En het wordt vanuit een buikgevoel gebracht. Sjiek! Continu werden we geprikkeld door hun prachtig melodieus materiaal, poprock als noemer, dat gedreven, extravert als integer, gevoelig is. Een aanstekelijke, bezwerende aanpak van Lara en C° in die variërende muzikale omlijsting. Lara onderscheidt zich in haar emo beladen vocals en haar charmerende houding; het publiek wordt nauw betrokken in de songs.
Hun materiaal kent dezelfde spanning en intensiteit; een handvol nummers springen uit, o.m. hits als “Shewolf”, “Bobbi”, No regrets”, “Islands” en “Delay”, die door iedereen werd meegezongen. Hier telt het totaalplaatje van sound en verhaallijn. Magie.
Intergalactic Lovers wist op gemoedelijke wijze het publiek in te pakken met die afwisseling van extravertie en intimiteit. Kortom, een kleurrijke trip in het sprookjesbos …

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas