Nicolas Mortelmans - Een groot deel van al mijn invloeden zitten verstopt in de plaat, hoedanook met die Indische invloed op de background. Een mooie mix.

De festivalzomer bestond uit een vat van lange nachten en korte dagen, prachtige concerten en ware spirituele ontdekkingen. Een daarvan was Nicolas Mortelmans op Gent Jazz. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95398-gent-jazz-2024-met-rodrigo-y-gabriela-reis-rond-de-wereld-in-een-dag.html , die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgde het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen de Indiaanse en de Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap een unieke parel.
We hadden een fijne babbel met Nicolas. Niet alleen de liefde voor Sitar kwam aan bod, ook de verdere toekomstplannen deden we uit de doeken. Bovendien had Nicolas een echte primeur voor ons in petto…

Ik zag je live op Gent Jazz en met met je debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records; je wilde jouw  liefde voor het instrument Sitar in de kijker zetten. Kun je ons er iets meer over vertellen? Waar is die liefde voor Sitar ontstaan?
Geen probleem , ik praat er graag over (haha). Ik speelde vroeger gitaar/bas/drum. Ik ben ook even DJ geweest en ben toen beginnen reizen en was op zoek naar ‘iets’ dat ik tot op heden nog niet had gevonden. Ik ben beginnen experimenteren met Arabische percussie , allerlei blaas instrumenten. Ik was een beetje alles aan  het uitproberen tot ik in 2009 een filmpje zag op YouTube van Ravi Shankar uit 1967. Ik had tot op heden nog nooit geluisterd naar dat instrument Sitar, ik was niet echt op de hoogte hoe dat echt klonk of zo. Het was voor mij een echte eyeopener. Ik had iets van  ‘deze vibe, deze klank dat is het gewoon’ Ik heb dat concert ondertussen honderden keren bekeken. Ik was me ook niet bewust van zijn connectie  met o.a. The  Beatles en zo, het was dus tot dat moment compleet onbekend terrein. Na 2010 ben ik dan Sitar les beginnen volgen en toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan..

Dat was bij Anoushka zeker? De dochter van Ravi?
In eerste instantie heb ik les gevolgd bij een Belgische Sitar speler. één of twee jaar, en toen ben ik les beginnen volgen in Indië. Bij verschillende Sitar goeroes tussen 2010 en 2017. I reisde toen op en af, meestal in de winter een drietal maanden. Het is pas in 2017, toen ik al zeven jaar speelde, dat ik bij Anoushka terecht ben gekomen.

Je verblijf in Indië … Het is  een cultuur die we hier in het Westen niet echt hebben ontdekt denk ik, misschien ook niet echt via het internet. Vertel ons wat meer over die cultuur?
Alles is dankzij internet inderdaad toegankelijker geworden, dat klopt. Maar het is gewoon iets dat je ter plaatse moet ervaren. Indische cultuur moet je, net als elke cultuur eigenlijk, proeven, ruiken en echt voelen. Je kunt dat niet ontdekken via een schermpje of een filmpje alleen dus.

Je optreden op Gent Jazz … De tabla en Tanpura klanken klonken op Gent Jazz hemels. Het publiek was bij jullie opvallend stil. Heb je het ook zo ervaren? Hoe waren de reacties achteraf?
De reacties waren opvallend positief, en ik was ook verrast omdat het nog redelijk vroeg op de dag was, maar het publiek bleef tijdens onze set dus inderdaad opvallend stil. op de Garden stage kun je tien man voor jou hebben of vijftig , het kan zijn dat er vijfhonderd man zijn of ze allemaal aan het babbelen zijn. Dat is koffiedik kijken. Een echter verklaring heb ik er niet voor. Ik had er niet teveel verwachtingen van omdat onze muziek niet zo goed tot zijn recht komt in open lucht. Er zijn ook heel wat mensen komen zeggen dat ze het mooi vonden , dus ja een onverwacht maar zeer positieve ervaring.

Op zo’n optredens komt een wat meer ‘mainstream publiek’ kijken; opent dit nieuwe deuren?
Hopelijk opent dat nieuwe deuren (haha) . soms heb je dat niet door of zo een boeking komt doordat die organisatie je heeft gezien of zo. ik hou er in elk geval om dat instrument Sitar, dat niet zo goed gekend is, over te brengen naar een groter publiek dat er nog niet mee in contact is gekomen. Dat is een doel op zich. En daar was Gent Jazz wel de ideale plek voor. Meestal komen daar vroeg of laat wel mooie dingen uit voort, maar soms kan dat pas een jaar later zijn of zo; Het is dus afwachten of het ‘ander deuren’ zal openen.

Je hebt ook samen gewerkt met artiesten als Stef Kamil Carlens, Leki en Tim Vanhamel.  Dat zijn, naar mening ook artiesten die over de grenzen heen durven kijken. Was dat de reden om met hen in zee te gaan? Hoe was die ervaring voor jou (want je komt met een ‘ruimer publiek’ in contact, die houden van meer populaire muziek?
Leki die had mij rond 2014/2015 gevraagd om op haar album ((ales of the journey??-))) mee te spelen, en dan ben ik ook een live tournee gaan doen met haar. En dan hebben we daarna nog een tweetal albums gemaakt. Ik heb fantastische herinneringen aan die fijne samenwerking. Helaas heeft ze in 2022 een hersenontsteking opgelopen, waardoor ze niet meer in staat is om te spelen. We hadden net met Stef Kamil een album gemaakt en gingen ermee toeren. Maar helaas.. via haar kende ik ook Stef Kamil Carlens. Tim Vanhamel van zijn kant, is ooit naar een concert van mij komen kijken. Die had thuis een Sitar liggen, en is bij mij was les Sitar komen volgen. en toen  heeft ie gevraagd om op een plaat van hem te spelen, en visa versa. Tim is gekend als rock muzikant, maar heel openmindend en is ook steeds op zoek naar nieuwe dingen doen. ik heb eigenlijk ook nog een primeur. De meeste nummers op het album MĀYĀ zijn met tabla, en dergelijke percussie, maar ik wou heel graag één nummer hebben in een traditionele bezetting met bas/drum/gitaar want ik ben grote rock fan. Het is trouwens ook leuk om mijn Westerse rock roots samen te brengen met die typische Indische muziek. Ik heb een studio in Antwerpen afgehuurd voor één dag en ik heb dus Simon Segers (De Beren Gieren) op drums, Stef Kamiel op bas , Tim Vanhaemel gitaar en Roland Van Campenhout op gitaar gevraagd en ikzelf op Sitar. En toen hebben we geïmproviseerd en opgenomen. En dat is het nummer ‘Indisch moment’ geworden op het MĀYĀ album. We hadden de koppen echter bij elkaar gestoken en kwamen tot de vaststelling waarom maken we rond die single, los van de MĀYĀ plaat, geen apart album. Toen had ik daar geen tijd voor, maar twee jaar later heb ik daar een stuk uitgeknipt en een album rond gemaakt en uiteindelijk zal dat mijn tweede plaat worden. En die komt uit in Oktober 2025. En in december dat jaar gaan we en club toer doen. in voorjaar 2026 gevolgd door een CC tour. Met Simon Segers op drum, Tim Vahaemel op gitaar, Stef Kamil Carlens op bas en ikzelf op Sitar. Roland kan niet mee want die zit in Azië dan.  En dan gaan we 100% improvisatie spelen, zoals op het album.

Bedankt voor deze fijne primeur!
Trouwens, ik hoorde dat je studies van psychologie hebt gevolgd en orthopedagogie. En toch voor de muziek koos, tegen de zin van je ouders in … Een sprong in het duister?
Hebben  je ouders er ondertussen vrede mee met die beslissing?
Ik heb een redelijk klassieke opvoeding gehad. Muziek was gewoon een toffe hobby, en dat werd toen – ze zullen het niet graag horen – zelfs gebruikt om me te straffen als ik bijvoorbeeld minder goede punten had. Dan namen ze mijn gitaar af voor een periode of zo (haha). De boodschap was duidelijk, muziek is tof maar je studies gaan voor. Toen ben ik even Psychologie beginnen volgen maar die studie heb ik niet afgewerkt. Deze van Orthopedagogie wel. Ondertussen bleef ik puur als hobby met muziek bezig. En toen ik mijn diploma had, had ik iets van ‘nu begint mijn studie’ en ben ik naar Indië getrokken. Ik heb nog deeltijds als Pedagoog gewerkt, tot dat niet meer lukte om te combineren met concerten. En toen ben ik voltijds op muziek gestort. Mijn ouders waren er zeer sceptisch over, maar na een aantal jaren merkten ze dat dit wel goed begon te lukken en nu zijn ze zeer fier en komen ze regelmatig wel eens zien naar een optreden.

Op een vraag antwoordde je ‘’ Voor mij betekent een goed concert dat ik niet meer aan het denken ben, en samensmelt met de muziek en het publiek.’’  Was Gent Jazz zo een moment? En kun je een voorbeeld geven waar dat wel is gelukt?
Het moeilijke op Gent jazz was, normaal spelen wij met het kwartet minstens een uur tot een uur en een kwartier. Nu kregen we amper 35 minuten. Daardoor kon ik me niet 100% verliezen in de muziek, want ik moest de klok in het oog houden. de muziek stond voor mij persoonlijk ook iets te zacht. Niettemin was dit een fijn concert.  Maar zo concerten waar je 100% samensmelting hebben tussen muziek en publiek? Dat gebeurd amper 1 tot 2 keer op de tien of zo. er zijn zoveel factoren dat meespelen, dat dit eigenlijk uitzonderlijk is. Dat gebeurd soms wel gedeeltelijk, maar echt 100%, zo een magische connectie? Dat is dus eerder zeldzaam. Van De MAYA tour die we nu hebben gedaan was ons optreden op Sfinks festival zo een moment. Dat was in een gesloten tent die bomvol zat, het was nog klaarlichte dag maar het was daar compleet donker. Je kreeg het gevoel dat je in het midden van de nacht aan het spelen was. Iedereen was muisstil, het publiek begon ook enthousiast te roepen en klappen tijdens de show.. dat gaf ons zoveel energie dat we compleet in een  trance waren met ons vieren. In Brugge hadden we een concert in een kerk. Alle factoren vielen daar samen. Een perfecte klank. Heel aangenaam publiek. Alles viel gewoon samen, dat voelde ik al bij de eerste noot dat ik speelde. Dat is het! Als een soort therapeutische ervaring.

Betreft je album MĀYĀ,  een interessant werk waar culturen zachtjesaan tegen elkaar botsten … Wat denk je?
Dat was zeker een bewuste manier van werken, een soort schok of zachte botsing teweeg brengen tussen uiteenlopende culturen. Toen ik in het begin sitar speelde, was ik gefocust op spelen van Indische muziek en proberen zoveel mogelijk in die cultuur mee te gaan. En me enkel daartoe te beperken. Na verloop van tijd besefte ik, ik ben Belg geen Indiër. Ik heb nog andere muzikale voorkeuren en invloeden. En vanaf toen ik het toeliet om die beide kantjes van mezelf te combineren was dat ook een bevrijdend gevoel. Ik heb een grote liefde voor rock muziek en Elektronische muziek. Het idee rond het album was om heel traditioneel te beginne, het eerste nummer is een heel lang nummer. ‘Red Dragon’ dat duurt 23 minuten of zo. en dat is het nummer dat het dichtste aanleunt bij Indische klassieke muziek. Een beetje een persoonlijke ode aan de Indische muziek en roots. Naarmate de plaat vordert komen er steeds meer Westerse invloeden in. Op die plaat probeer ik de Sitar telkens op een andere manier te benaderen. Een groot deel van al mijn muzieksmaken zitten verstopt in die plaat. Soms zijn het puur die Indische invloed, soms meer rockachtig.. maar altijd met die Indische invloeden op de achtergrond. Die mix zorgt dan op zijn beurt voor een samenvloeien van mijn eigen persoonlijke muzieksmaken.

De reacties waren algemeen positief?
Ja toch wel; Het is ook soms wat raar, zo een plaat waar je heel hard aan hebt gewerkt, en ook een heel persoonlijke plaat is. Het is soms raar als je dan achteraf leest hoe mensen vanuit hun eigen perspectief die persoonlijke muziek gaan analyseren .. Beluisteren, beoordelen en een cijfer geven… het doet wel raar. Maar de reacties waren zeker positief.

Je bent ondertussen vader geworden … In hoeverre heeft het vaderschap een invloed op je muzikale inspiratie? Want muzikant zijn is nog steeds een vrij onzeker bestaan in ons landje? Heb je nog tijd?
Vooraleer ik vader werd was er maar één focus, en dat was die Sitar. Ik zat ook grotendeels in Indië, toen ik vader werd wilde ik daar zijn voor mijn kind natuurlijk. Ik wist bij voorbaat, als ik vader werd ga ik veel minder tijd hebben, dus ik moet er nu alles uithalen wat er uit te halen valt. Het toeval besliste dat ik net voor ik vader werd bij Anoushka ben terecht gekomen. Die woont in Londen en dat is vanuit Brussel heel gemakkelijk bereikbaar met de trein. Ik hoefde daar geen maanden meer te verblijven. Daardoor kon ik studeren en vaderschap perfect combineren. Er is dus minder tijd sinds er kinderen zijn. Maar die kinderen zorgen ook voor een gezond ritme en bron voor inspiratie. Maar het is een totaal ander leven, muzikant met of zonder kinderen.. sowieso. Om een voorbeeld te geven, toen ik vroeger ging optreden en pas om vier uur thuis kwam maakte dat niet veel uit en sliep ik door tot de middag. Nu kom ik om vier uur thuis, en twee uur later zijn de kinderen wakker (haha)

Ondertussen zijn de zomerfestivals voorbij … Wat zijn de verdere toekomstplannen (naast die primeur van daarnet)?
Nu is er nog even de nasleep van die MAYA tour. Er komen nog paar concerten aan, sommige solo , sommige  zijn duo en enkele met kwartet. Daarnaast speel ik in heel wat losse projecten, ook soms wat eenmalige dingen. Zo had ik een concert met een  vroeger lid was van het Brussels Phil harmonische orkest. En Organist. Iets totaal anders dus. Er komen ook in de toekomst  nog veel losse concerten, in verschillende concepten en uiteenlopende muziekstijlen.

Wat is je voornaamste ambitie, zijn er nog doelstellingen die je voor ogen hebt? (buiten het gedoodverfde wereld dominantie)
Ik heb wel een paar ambities, ik wil sowieso dieper gaan in dat Sitar bespelen. Ik hoop dat er in de toekomst periodes zijn waar ik meer les kan volgen bij Anouschka . dieper gaan in die rijkdom van Indische muziek, is sowieso een doel dat ik voor ogen heb. Hoe meer tools je hebt als muzikant, hoe beter om verder te groeien. En sowieso nog meer platen uitbrengen. Ik heb ook nog een band ((SHTEM ??))  die debuut plaat komt bijna uit, dat is ook iets om naar uit te zien. Daar wil ik ook dringend werk van maken. Ik zou ook graag wat meer in het buitenland willen optreden. En ook de sitar combineren met een muziekstijl waarmee dat nog nooit gecombineerd is geweest, en het te proberen te brengen voor een publiek dat dit instrument nog niet kent. Dat is een uitdaging . er valt nog veel te ontdekken daar.

Sportpaleizen uitverkopen of op grote stadia staan bijvoorbeeld? De vader van Anoushka heeft op Woodstock gestaan, dus waarom geen Nicolas Mortelmans op Rock Werchter?
Met de muziek die ik onder mijn eigen naam maar? Ik denk dat dit te niche is . Wat Ravi Shankar betreft moet je natuurlijk in de tijdsgeest zien. Hij werd aangeraden door The Beatles , dat is toch niet niks. Woodstock was ook een explosie van LSD en spiritualiteit en dat paste perfect in dat plaatje. Met mijn eigen muziek zie ik dat niet gebeuren grote podia. Maar in samenwerking met een of andere artiest die dat ziet zitten om een Sitar toe te voegen aan zijn show. Om op die manier dat instrument toch naar een breder publiek te brengen. Op die wijze kan dat zeker lukken.

Laat het ons hopen … In elk geval veel succes … Zet hieronder gerust enkele links

MAYA kwam in  april 2024 uit via WERF records: https://werfrecords.bandcamp.com/album/m-y

Barrel Smoke - Ik denk dat we met deze nieuwe plaat op een punt zijn, dat we een bepaalde sound hebben gecreëerd die bij ons past!

Barrel Smoke ontstond in mei 2020 tijdens de eerste lockdown van de wereldwijde pandemie … Dat resulteerde in de EP ‘Barrel Smoke’, opgenomen zonder dat de band echt een studio kon induiken door die omstandigheden. Twee jaar later kon Barrel Smoke wel de studio in. Met het full album 'Locked 'n' Loaded'  onder de arm, met Jan Viggria (gitarist van o.a. The Guru Guru) als producer, gooide de band hoge ogen. Het album kreeg lovende recensies en opende ook meer deuren.
Ondertussen hebbe  de heren eigen studio kunnen bouwen en kwam er een vijfde bandlid bij waarmee de single “Crime, Cocaine & Bootleg Whisky” werd opgenomen. Barrel Smoke oogstte onlangs nog succes tot in Amerika met een nieuwe single “Neon Light” en bracht nu eind oktober zijn tweede plaat uit ‘Death Trap’.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Tom Neeskens. Uiteraard keken we ook vooruit naar de toekomst, en spraken over ambities en de veranderende scene na die COVID tijden + welke invloed dit op hen heeft als band en muzikant..

Jullie zijn als muzikant niet aan jullie proefstuk toe, maar Barrel Smoke is een gloednieuw project. Hoe zijn jullie op het idee gekomen, hoe is alles begonnen..
We zijn begonnen midden in die corona pandemie, we mochten niet meer werken en niets doen, en verveelden ons eigenlijk een beetje. We wonen niet zo ver van elkaar, en Ibe en ik  zijn ook schoonbroers, we zagen dus elkaar heel frequent ondanks die rare tijden. en toen zijn we beetje illegaal de kelder ingedoken (haha) en wat demo’s beginnen maken, en dat ging allemaal opvallend goed. Waardoor we daar toch iets meer wilden mee doen, met als gevolg dus die eerste EP.

Jullie hebben ook aan Wacken Open Air Battle meegedaan (zie ik op jullie instragram); hoe was die ervaring? en is zo een wedstrijd mee doen (of het winnen) een sleutel om meer deuren te laten open gaan denk je?
Voor een stuk wel, we hebben ook meegedaan aan de Alcatraz Bash , we hebben bij beide in de finale gespeeld en net niet gewonnen. Maar je komt op die manier wel met een breder publiek in contact, en ook mensen die je anders niet ziet op je shows. We spelen ook niet een specifiek genre , daarom is het moeilijke ons in een hokje te steken. Maar door zulke wedstrijden mee te doen,  bereik je dus wel dat breder publiek en krijg je vanuit een andere invalshoek ook reacties. In die zin opende dat dus  zeker deuren. Ook naar andere optredens toe. Er is binnen de scene veel concurrentie. Maar er blijft nog voldoende plaats over in onze kleine landje.

Daar pik ik even op in, je zegt het eigenlijk zelf er is een overaanbod aan bands. Ik vind jullie super goed, maar binnen die muzikale poel aan bands binnen jullie genre, hoe vindt Barrel Smoke daar zijn weg terug? Wat maakt jullie zo uniek dat ik (moest ik geen fan zijn) toch voor jullie zou kiezen?
Wat ons uniek maakt is dat we alles DIY doen, en ons niets aantrekken van trends. We schrijven muziek die wel in de eerste plaats zelf graag horen. Indien iemand anders dat leuk vind, goed, indien niet is dat jammer maar dat houdt ons niet tegen. We doen dus ook daadwerkelijk alles zelf, wat de nieuwe plaat betreft ook. Behalve het ontwerp van de platenhoes. We hebben onze eigen studio. We zijn van niemand afhankelijk, buiten de vijf bandleden zelf. Dat zorgt ervoor dat we ergens wel boven dat maaiveld kunnen uitkijken, omdat er gewoon geen druk op onze schouders rust via managers of zo. dat willen we ook zolang mogelijk zo houden.

Jullie brengen dus nog steeds fysieke platen uit, is dat nog ‘nodig’ in deze tijden van YouTube, sociale media en Spotify? Ik weet dat er binnen de muziek die jullie brengen nog fans zijn die LP’s kopen maar toch..
Spotify is een perfect medium om je muziek wereldwijd te verdelen, tot in alle uithoeken van de wereld kunnen ze naar je muziek luisteren. We willen ons echter profileren als een ‘70s /’80s band en binnen die niche koopt men nog platen. We zijn zelf ook verwoede LP verzamelaars. Het kost allemaal veel geld, maar er is duidelijk nog een markt voor, dat merken we toch. Het verkoopt en blijft verkopen, meer dan CD’s zelfs. We kunnen niet anders dan online mee gaan, maar willen toch ook authentiek blijven; De inkomsten van onze optredens, verkoop van T-shirts en zo gaat integraal in de productie van platen, maar het loont de moeite om dat zelfs in deze tijden te blijven doen.

Is het sinds corona niet moeilijker geworden om als band aan de bak te komen en te blijven? Ik heb de indruk dat de scene toch veranderd is.. Niet in het voordeel van de ‘underground’ heb ik de indruk
De scene is inderdaad veel veranderd. Dat merken we zelf ook wel. We draaien al best een tijdje mee binnen die scene als muzikanten. Het is moeilijker geworden om optredens te boeken, mensen komen moeilijker buiten ook. Vooral in onze regio, Limburg, waar vroeger enorm veel kwalitatief heel goede  bandjes waren zien we dat er veel verdwenen zijn. Het wordt ook niet meer aangemoedigd , iedereen is precies een slaapkamer muzikant geworden. Niemand wil nog echt samen spelen, samen repeteren heb ik de indruk. Ik speel uiteraard ook thuis nog gitaar en doe aparte dingen, maar er is wat mij betreft niets leuker dan met vijf kameraden op de gort gaan en optreden en samen komen in repetities. Maar die charme is voor een stuk verdwenen.

Wat me ook opvalt is de verandering binnen het publiek. Mensen kopen wel voor een AC/DC 150 euro of veel meer voor neer. Maar een band als jullie die ‘niet gekend is bij een groot publiek’ komen de mensen niet meer naartoe, ook al kost een ticket 15 euro of zo, waardoor daar amper publiek op afkomt. Dat was vroeger toch anders, merken jullie dat ook?
Dat is inderdaad een voornaam punt dat je aanhaalt. Het is frustrerend om te zien hoe grotere bands, en we gunnen hen dat wel, haast geen moeite meer moeten doen. Ze vragen overal veel geld om te mogen optreden, maar moeten er zoveel minder energie en geld insteken. Terwijl wij, en bands als ons, daar enorme inspanningen voor moeten doen, ook financieel, en  gaan optreden voor een prijsje. Dan is het inderdaad wrang om te zien dat daar amper volk op afkomt, en die grote bands wel zoveel publiek blijven trekken. Dat is een verandering die wij dus inderdaad ook merken binnen de scene.. dat is een frustratie die je ook merkt bij veel muzikanten zoals ons ja. Dat ligt ook aan de massamedia, zulke grote concerten verkopen gewoon uit omdat het dood gepromoot wordt…

Waarom ik dat vraag, er zijn veel bands die het om die reden net opgegeven hebben. En ondanks die ‘frustraties’ blijven jullie (gelukkig voor ons) wel volhouden, wat is dan de motivatie om toch door te zetten?
We doen het gewoon veel te graag. We merken nu dat we als band sterker zijn , en het groter aan het worden is, zeker met die tweede plaat nu. Die is redelijk goed onthaalt. Er begint rond de band duidelijk iets te leven. We zijn vijf vrienden die veel te graag muziek maken, het is een passie die ons bindt. We stappen dat busje in en gaan optreden.. dat is de grote drijfveer om door te zetten, en ook dat we dus nu merken op een punt te zijn gekomen dat pas echt aan het groeien zijn. Laat het ons daarbij houden. en we zien wel wat de toekomst ons brengt..

Dat lijkt me inderdaad een drijfveer om door te zetten. Nu we daar zijn aanbeland. Op 31 oktober komt een nieuwe plaat uit ‘Death Trap’. Ik heb die al beluisterd, en ik hoor een streepje AC/DC hardrock, maar met een lekkere hoek af. Klopt dit?
Nee, want bij Alcatraz Bash hebben ze ons in Rock Tribune omschreven als ‘hardrock met een hoek af’. We hadden dat zelf nog nooit zo bekeken. We vonden het naderhand wel een prachtige omschrijving. Onze muziek is natuurlijk heel jaren ’70 geïnspireerd en daar hoort AC/DC ook bij uiteraard. Wat bij ons ook wel speelt. We zijn met vijf mensen die toch een uiteenlopende muzikale smaak hebben. Die hardrock bindt ons wel, maar we komen allemaal uit een heel andere scene. Onze zanger is een hevige country fan. Onze gitarist is dan weer enorm into typische ‘90s zoals Red Hot Chilli Peppers, Alice in Chains en zo. En de bassist en ik zijn enorm fan van hardrock en Southern rock. En daarnaast zijn er nog invloeden uit punkrock zelfs. Dus als je dit allemaal samen neemt, dat omschrijft onze muziekstijl een beetje, en zorgt voor ‘die hoek af’.

De songs ademen ook veel energie uit, ik ging er prompt lekker van headbangen. Jullie slagen er als één van de weinige in die ‘live sfeer’ te brengen op plaat,. Is dat  een bewuste manier van werken om jullie muziek op plaat te laten klinken zoals het live wordt gebracht of is dat ver gezocht?
Dat is er zeker bewust in gestopt, we nemen ook alles live op. Onze eerste EP ook, ook al was dat kwalitatief niet het beste wat we hebben gedaan. Maar met de middelen die we toen hadden is dat goed gelukt. We zijn ons beginnen verdiepen hoe een band als Led Zepplelin hun platen maakt, of al die bands die we graag horen. En dan kwamen we tot de conclusie dat de sound die we graag hoorden, kwam van platen die live zijn opgenomen. de vorige plaat was in een externe studio, en hadden we ook live opgenomen. Ondertussen hebben we een eigen studio, waar we dus de muziek inderdaad bewust live opnemen. Zeker dus op die tweede plaat ‘Death Trap’. En nu doen we het altijd zo.. altijd live.

Is dit de stijl die jullie doorheen de jaren willen blijven uittekenen of zijn er nog groeimogelijkheden denk je zelf?
Ik denk dat we met deze nieuwe plaat op een punt zijn gekomen, waar we een bepaalde sound hebben gecreëerd die bij ons past. En die willen we ook behouden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen groeimogelijkheden meer zijn uiteraard. Die herkenbare sound zal wel blijven, maar als je de volgende plaat van ons hoort hoeft die niet hetzelfde te zijn als de vorige. We willen zeker er wat evolutie blijven insteken. Maar de basis is nu wel gelegd…

De reacties waren ook al heel goed heb ik begrepen?
We kregen al goede recensies. De plaat werd op Spotify ook goed ontvangen en we hebben ze eergisteren (31 oktober) voorgesteld in Hasselt, en daar kregen we ook heel positieve reacties op. Er was ook veel publiek en zo. het publiek was ook enthousiast. Tot hiertoe mogen we dus zeker niet klagen, integendeel.

Naast het uitbrengen van een plaat, wat zijn de verdere plannen? Wordt 2025 het jaar van de grote doorbraak? Met andere woorden, wat is je grote doel voor volgend jaar …
We gaan natuurlijk meer optredens doen, ons doel is ook meer naar festivals toe werken in 2025. Ondertussen club shows blijven doen, en er zij plannen om een kleine mini-tournee te doen rond die nieuwe plaat. Ook misschien Buitenland, maar dat is nog niet concreet. We zijn overal aan het onderhandelen. 2025 ziet er tot nu toe al heel rooskleurig uit, zeker en vast. Maar er kan (en mag) nog wat bijkomen.

Met de muziekstijl die jullie brengen zou je wereldberoemd kunnen worden moest je Duits, Engels of Amerikaan zijn … Is het feit dat jullie een Belgische band zijn een probleem om te groeien? Weinigen slagen erin, in ons land zijn ze zelfs zeer zeldzaam, zeker binnen de metal (ik denk aan Evil Invaders, die daar wel zijn in geslaagd). Wat denk je zelf?
Ja en nee, ik weet niet of dit effectief iets te maken met het ‘Belg zijn’. In Nederland (ook geen super groot land toch) wordt je als band zijnde meer ondersteund. Vanuit de Overheid wordt het zelfs aangemoedigd om zulke dingen te doen, waardoor ze daar zulke mooie concertzalen hebben door het land heen. Hier toch veel minder. Voor ons persoonlijk, we hebben een gezin en werk dus we gaan daarvoor niet verhuizen. We kunnen als Belg zijnde echt niet meer bereiken. En laat ons eerlijk zijn als je binnen België een naam kunt hebben als band en die naam behouden ? dan zij we ook wel blij hoor. Natuurlijk willen we internationaal kijken, maar dan moet het toch allemaal wel goed lopen. We hebben met onze single ‘Neon Light’ in de Billboard in Amerika gestaan, maar de kans om daar dan te mogen spelen lijkt ons klein. Maar zeg nooit, nooit uiteraard. En laat ons eerlijk zijn je vernoemd Evil Invaders maar die zijn  naast Brutus toch wel een uitzondering wat dat betreft.

Wereld dominantie is wellicht niet direct jullie ambitie als ik het goed begrijp, wat is je grote ambitie en is er een soort ‘einddoel ‘ dat je voor ogen hebt?
Dat is iedere band zijn uiteindelijk ambitie, wereld dominantie , graag zelfs. Als ze morgen vragen om op Glastenbury te spelen, gaan we niet nee zeggen uiteraard. Maar we moeten realistisch blijven, en met beide voetjes op de grond. De band is niet mislukt als dat ons nooit zou lukken. we hebben dus zeker ambities, maar willen vooral stelselmatig blijven groeien. En kijken waar we uitkomen, en dan kun je altijd verrast zijn maar nooit teleurgesteld.

Een sportpaleis, op grote festivals spelen, grote zalen verkopen of toch maar een band worden binnen het clubcircuit en daardoor het risico nemen rond de kerktoren te blijven spelen? Tenzij die ‘kerktoren’ meer dan voldoende is voor jullie …
We verkiezen toch eerder het club circuit. Ook in het buitenland , als dat kan. Het Europese club circuit. Liever dat dan in een Sportpaleis, in een richting geduwd worden die niet meer strookt met de muziek die we zelf willen maken. We zullen nooit stappen in een verhaal van commercialisering.

95% antwoordt het club circuit. Maar het moet toch leuk zijn om duizenden kelen uw songs te horen meebrullen tot ver naar achter op een Graspop of in zo een grote zaal?
Dat moet inderdaad heel leuk zijn zoiets meemaken. Maar het is nog veel leuker om heel dicht bij je publiek te staan, en dat kan enkel in dat club circuit. De energie die je voelt in een volle club is gewoonweg onbetaalbaar. Natuurlijk zou spelen in een sportpaleis te gek zijn, maar niet ten koste van alles , laat het ons daarbij houden.

Dat lijkt me een mooie manier om dit interview af te sluiten, voeg hieronder gerust wat links toe, waar mensen jullie kunnen bereiken …
Tot ergens op een podium binnenkort … én zeker tot in 2025

Facebook: https://www.facebook.com/barrelsmokeofficial
Spotify: https://open.spotify.com/artist/79SgkUb8r8C6sLwvSJs8xG?si=4bXmXYKRT4mH2uod9nUmlA

Robert Jon & The Wreck - Southern rock feestje op het hoogste niveau

Robert Jon & The Wreck (****), afkomstig uit het Zuidelijk deel van de Amerikaanse staat California, brachten in 2023 hun zevende studio-album. 'Ride Into The Light' verscheen via het nagelnieuwe label Journeyman Records van top-gitarist Joe Bonamassa. We schreven : '' 'Ride into the Light' is een aanstekelijke, lekkere (bluesy) klinkende plaat, met een rits happy tunes, Wat op zijn beurt zorgt voor een toegankelijke sound, met een gevoel van welbehagen tot gevolg''.
Robert Jon & The Wreck heeft ondertussen niet stil gezeten, want met 'Red Moon Rising' kwam ook in juni 2024 een nieuwe plaat uit. We waren heel benieuwd hoe dat live zou klinken, en zakten op de avond van Halloween dan ook af naar De Roma in Borgerhout,  om die aanstekelijke warmte die de plaat, en alle platen van deze band uitstraalt, zelf te ervaren.

De uit Nashville afkomstige band, Stone Senate (****) , die sinds 2012 aan de weg timmert, mocht de zaal opwarmen. De band  heeft een grote, trouwe aanhang opgebouwd door constant te toeren, door effectieve songwriting en door een collectieve podiumpresentatie die de aandacht opeist. Stel je een hardere versie van Lynyrd Skynyrd voor, samen met de muzikaliteit van The Allman Brothers Band en je begrijpt wat deze groep te bieden heeft, met een al aanstekelijke rock sound, waarbij de gitaarriedels ons rond de oren vlogen.
En er is daar een imposante frontman , die met een bulderende stem zorgde voor de eerste pijnlijke nekspieren. Lekker headbangen en luchtgitaar spelen waren de gevolgen. Een betere opwarmer kon Robert Jon & The Wreck zich dan ook niet dromen.

De zaal was ondertussen redelijk goed vol gelopen, of althans de staanplaatsen, de tribunes waren niet open voor publiek. Die intiemere omkadering bleek echter een schot in de roos. Want daardoor werden publiek en band nog nauwer met elkaar verbonden. En net dat heeft iemand als Robert Jon echt nodig. De man straalt enorm veel charisma uit, en sleurt zijn band gewillig mee om het Southern-rock feestje compleet te maken.
De temperatuur steeg al vrij snel  naar het bij knappe songs als “Trouble”, “Hold On” en “Blame it on the whiskey”. Uiteraard komt de nieuwe  plaat ook aan bod. De song “Red Moon Rising” bewijst dat de band nog steeds grootmeesters zijn in die typische 'rond het kampvuur zittende' – sfeer, waarbij je niet in slaap valt, maar eerder lekker begint te headbangen tot in de vroege uurtjes.
De band heeft er duidelijk zin in, en spreekt ook zijn waardering uit voor de prachtige locatie waar ze mogen spelen. Het publiek geniet eveneens  met volle teugen, bij elke eerste aanstekelijke riff tot de laatste noot die de impostante frontman uit zijn strot jaagt, reageert het publiek wild enthousiast. Robert Jon & The Wreck voelt aan dat ze één zijn met hun publiek.
Ze leggen de lat naarmate de set vordert nog wat hoger met songs als “Oh Miss Carolina” en het subliem gebrachte, “Ballad of  a Broken Hearted Man” dat door merg en been gaat.
Robert Jon & The Wreck bewijst niet alleen dat pure rock-'n-roll nog steeds springlevend is in deze tijden, maar bespeelt ook de rock-emoties van hun publiek.
Met dit optreden kunnen ze zich dan ook zonder moeite meten met de allerbeste bands binnen de scene. In een wervelende finale met het sublieme “Cold Night” zetten ze dit nog wat meer in de verf, waarna nog een mooi overtuigend bis nummer volgde. Dit was een Southern rock feestje op het hoogste niveau!

Setlist: Pain No More - Trouble - Hold On - Blame It on the Whiskey - When I Die -  Dragging Me Down - Red Moon Rising - Glory Bound - Oh Miss Carolina - Ballad of a Broken Hearted Man - Cold Night Encore: Rager

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Einstürzende Neubauten - Een hallucinante trip naar een bijzondere wereld

Als er een band is die mee de definitie heeft omschreven van wat experimentele muziek echt betekent, dan is het de Duitse formatie Einstürzende Neubauten (*****) wel. De band rond  de intrigerende frontman Blixa Bargeld geldt als één van de grote vernieuwers binnen de experimental/avant-garde. Hoewel ze best knappe platen hebben uitgebracht is vooral het podium de speeltuin; naast het traditioneel instrumentarium zijn materialen als staalplaten, olievaten, winkelkarretjes enz de muziekinstrumenten. De band blijft nieuwe uitvalswegen verkennen. En dat na meer dan veertig jaar! Hun dertiende album 'Rampen (APM: alien pop music)', kwamen ze reeds in september in de Roma voorstellen, het gaat van zacht naar hard van traditioneel naar experiment, soms de geluidsnormen overschrijdend. Vanavond stonden ze er voor de tweede maal zelfs voor een zo goed als uitverkochte Roma opnieuw.

Een optreden van Einstürzende Neubauten is een hallucinant spel in avant-garde, entertainment. Een breed instrumentarium spreekt tot de verbeelding. Hun percussie, allerhande buizen, vaten, het bewerken van een winkelkarretje wordt warmhartig behandeld. Het is de verdienste van deze zachtmoedige band en hun frontman Blixa die je met z’n charisma en wisselende vocals mee in hun muzikaal verhaal sleurt.
“Pestalozzi” en “Ist Ist” openden de set. “Sabrina, “Die Befindlichkeit des landes”, “Sonnenbarke” en “Seven Crews tonen wat dit combo in staat is met hun instrumenten en materiaal. We worden telkens meegevoerd in die aparte industriële wereld, luister verder maar eens naar “Gesundbrunnen”, het prachtige, pakkende “How did I Die” en “Alles in Allen”. Ze zijn gewoonweg een langgerekte trip die je letterlijk moet ondergaan.
In de bis durft men wild om zich heen slaan , o.m. op “Everything will be fine” en “Redukt”. Wat een sound , wat een beleven.
Het extra fascinerende in dit verhaal, is hoe de invloed van een stad als Berlijn doorschemert in de songs, door de indrukwekkende architectuur en de geschiedenis die tot de verbeelding spreekt. In een wandeling kom je het mooie als grauwe kantje tegen , is er het moderne als het oude, wat je evenzeer terugvindt in de muziek, wat een optreden extra interessant en boeiend maakt. Magisch dus.
Einstürzende Neubauten houdt ons moeiteloos twee uur in de ban met hun unieke, hallucinante muzikale wereld.

Setlist: Pestalozzi - Ist ist - Wedding - Grazer Damm (In English) - Isso Isso - Möbliertes Lied - Sabrina - Die Befindlichkeit des Landes - Sonnenbarke - Seven Screws - Trilobiten  (In English) - Gesundbrunnen - How Did I Die?
Encore: Let's Do It a Dada - Alles in Allem - Besser isses - Everything Will Be Fine
Encore: Redukt

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in september ll @Wim Heirbaut
Einstürzende Neubauten, De Roma, Antwerpen op 12 september 2024 – Pics

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters - een langgerekte (jazz)  adrenalinestoot, van uitzonderlijk kaliber

Midden september waren we aanwezig op European Jazz Conference in de Ha Concerts, Gent waar we o.a. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters aan het werk zagen. Over het optreden schreven we: 'Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.' M.a.w. een verbluffende, magische kruisbestuiving samensmelting van talentvolle muzikanten, virtuozen.
Op deze zondag namiddag kwam diezelfde Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (*****) in De Casino, Sint-Niklaas dit muzikale trucje nog eens over doen …

Stéphane en C° kon een bijna twee uur lange set spelen, met spannende zijsprongetjes. Te beginnen met een piano solo die ons bij de keel greep. “Positivv” werd een overtuigende mishmash, van handgeklap naar een solo van sax en trompet, gaat het gezelschap moeiteloos over naar een samenspel van groovy drums en basstunes. Wat een klankenspectrum  met een dosis improvisatie en speelsheid. Het is ongelofelijk wat er allemaal verborgen is in één nummer.
Stéphane Galland & The Rythm Hunters gaan op dit elan door op “Morphing Dolphins”, die onderhuids een filmisch kantje heeft. In deze context valt het trouwens op wat voor een uitzonderlijk getalenteerde muzikanten dit toch zijn.
Ze onderstrepen de speelsheid van hun instrumenten, o.m. de saxofoon, de trompet en de Alto-sax vinden elkaar blindelings, evenzeer de fijne baslijnen en de pianoklanken die zachtjes tegen het drumgekletter van Stéphane botsen.
Iedereen bleef geboeid door dit samenspel. De kleurrijke jazzy sound is avontuurlijk. “The Lindy Effect” overtuigt hier. “Ipseity” intrigeert door een bas solo. Het mooie “Morpheus” weet de magische set te besluiten. Het sterke warme onthaal is gemeend … Trouwens, het was vandaag de verjaardag van Stéphane. Een ‘Happy Birthday’ hoorde erbij dus.
Op de bis “Afto Blue” kon elk z’n virtuositeit tentoon spreiden. Het was echt een overtuigende afsluiter , die ons meevoerde in hun muzikaal landschap.

Stéphane Galland & The Rythm Hunters laten horen wat jazz door de groovy sounds, de improvisaties en de talrijke verrassende wendingen. Wat een langgerekt muzikaal pad en avontuur in die jazzscene, die talrijke adrenalinestoten kent. Een uitzonderlijke namiddag in het genre …

Stéphane Galland & The Rhythm Hunters

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Rotting Christ – Wat een occulte totaalbeleving

In het Black metal genre heeft de Griekse formatie Rotting Christ zeker al zijn stempel gedrukt. De band ontpopt zijn duivels en demonen op het podium, in de gewone omgang zijn zij sympathieke en zachtaardige mensen.
We keren even terug naar 2018  naar het festival Headbangers Ball Fest … "De heel sympathieke frontman, die in de wandelgangen tijd nam voor fans en entourage op vriendelijke wijze , ontpopt zich, eens op het podium, tot een hogepriester die zijn publiek meesleurt. Door de occulte aanpak voel je de koude rillingen over je rug, elke riff snijdt door je, en elke drumpartij verscheurt je", schreven we.
Op deze zonnige zaterdagavond was het verzamelen geblazen in De Casino voor het uitverkochte optreden. Rotting Christ tekende voor een occulte totaalbeleving.

De avond werd al vrij vroeg ingezet met Seth (****). Het viel ons op hoe de zaal rustigaan vol liep voor deze band. De Franse formatie , ontstaan in 1995, kan uiteraard al  een aardig palmares voorleggen binnen die Black Metal, en straalt die ervaring op het podium ook uit.  We maakten ons op voor een misviering pur sang. Seth maakt  vooral gebruik van rituelen, met een zanger in priestergewaad en bandleden, gitzwart en met facepaint; ahw waren we in een soort kerk beland. Hun muziek werd op intens verschroeiende wijze gespeeld. 45 minuten headbangen werd het. Hogepriester Saint Vincent intrigeert publiek door z’n satanisch getinte preken en vocaal kwamen demonen uit je verbeelding tevoorschijn. Het totaalpakket , sound en inkleding, bekoorde. Interessant setje bijgevolg.
Setlist: Insurrection - Métal noir - La Destruction des Reliques - La morsure du Christ - Et que vive le diable ! - Hymne au vampire, acte I - Hymne au vampire: acte III

We zijn al jaren grote liefhebber van de Scandinavische mythologie. De Noorse sages spreken, ook binnen de Black Metal, tot onze verbeelding. De band Borknagar (***) weet binnen hun muziek die verhalen te verbinden. Een soort somberheid die pijn doet, voelen we …  “Nordic Antem” scherpt meteen de aandacht. De waanzinskreten van toetsenist Lars  worden gecombineerd met verbluffende klievende riffs en die bijzondere vocals van Simen Hestnæs. Mits enige verbeeldingskracht zie je Noorse Goden en Demonen voor de ogen. “The Rhymes of the Mountain” en “Voices” zijn mooie voorbeelden. Gezien het allemaal een beetje in hetzelfde muzikaal vaarwater zit, verslapt de aandacht. Hoedanook werd de set mooi overtuigend besloten met “Dauden” en “Winter Thrice”.
Borknagar slaagde grotendeels in hun opzet wat de Noorse mythologie echt betekent.
Setlist: Nordic Anthem - The Fire That Burns - The Rhymes of the Mountain - Up North - Voices - Colossus - Moon - Summits - Dauden - Winter Thrice

Rotting Christ (*****) zit natuurlijk ook binnen dit genre , maar boeit door hun variërende aanpak. .Na de Noorse en Franse mythologie volgen hier de Griekse verhalen. “Aealo” is de perfecte aanzet, om je onder te dompelen in de donkere gedachte van de verhalen. Een Griekse pletwals dus , mooi verdergezet op “Like Father, Like Son” en “The Sign of Evil Existence”, een confrontatie met gruwelijke demonen.
Het publiek kwam gaandeweg in hun wereld en hier en daar zagen we enkele crowdsurfers, ontstond een mosh en circle pit op die donkere, harde, gebalde sound. Het werd een langgerekte, gevarieerde occulte totaalbeleving met sterke verhalen van het oude Griekenland. Songs als “In yumen Xibalaba” en het tot waanzin drijvende “Grandis Spiritus Diavolos” onderstreepten dit gevoel. De set werd besloten met de klepper “Raven”, die ons verweesd deed achterblijven, de duisternis als zalvend deken. “Noctis Era” was het absolute hoogtepunt in hun Black Metal sound.
Rotting Christ is na al die jaren nog steeds gedreven op het podium. Het publiek is uitbundig. En je wordt meegesleurd in hun donkere rollercoaster. Zondermeer een indrukwekkende, occulte totaalbeleving!
De leden van Rotting Christ gingen na de set nog gewillig op de foto bij de Merchandise en sloegen een babbeltje met de fans. Het onderlijnt hoe deze band als een ware 'Dr. Jekyll and Mr. Hyde' zich profileert als zachtaardige Griekse beren, maar op het podium ontketenen ze (hartverscheurende) demonische wezens.
Setlist: Aealo - Pretty World, Pretty Dies - Demonon Vrosis - Kata Ton Daimona Eaytoy - Like Father, Like Son - Elthe Kyrie - …Pir Threontai - The Sign of Evil Existence - Non Serviam - Societas Satanas  (Thou Art Lord cover) - In Yumen-Xibalba - Grandis Spiritus Diavolos - The Raven
Encore: Noctis Era

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper

Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas

Charlotte & Reinhard – Een danspas in melancholie en weemoed

We keren even terug naar deze zomer, naar het festival Live/s Live waar we drie dagen vertoefden … Op de kleine podia zagen we het duo Charlotte & Reinhard live en schreven over het optreden: ''Ondertussen op de Dageraad Stage hoorden we een Gents duo, Charlotte & Reinhard , bekend met projecten als Rheinzand. Ze brengen dus ook als duo en koppel platen uit. In de instrumentatie is er sprake van een mengelmoes aan stijlen, een vleugje experiment en met disco als basis. Een bekoorlijk dansende Charlotte weet je te hypnotiseren met haar kristalheldere vocals. Reinhard zorgt voor weerwerk en ontpopt zich tot een ware multi-instrumentalist. We waren onder de indruk van het sublieme vioolwerk.
In het najaar stelt Charlotte & Reinhard hun nieuwe plaat voor, o.m. in de AB. Overtuigende set.”
Lees gerust '' https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95279-live-s-live-2024-spirituele-totaalbeleving-over-de-drie-dagen-heen.html  

In een goed gevulde AB Club kwam het duo zijn nieuwe plaat voorstellen.

Openingsact Martha Moore (****) is eveneens gelinkt aan Reinhard, die haar eerste EP heeft geproducet. Ze was razend enthousiast om in de AB te mogen staan, en die speelsheid voelde je in haar zang en gitaarspel. Ze werd geruggesteund door een al even virtuoos spelende gitarist; het duo zat dicht bij elkaar en speelden sprankelende, aanstekelige en weemoedige songs. Onderhuids horen we folky tunes. In de persoonlijk nummers klonken ze erg kwetsbaar en broos. Op het einde ging ze eerst zelfs heel alleen met gitaar de intieme kant op, daarna met haar gitarist , die het mooi crescendo folkygewijs opbouwde.  
De gevarieerde emotionele aanpak werd geapprecieerd. Duo met groeipotentieel.

Charlotte & Reinhard (****1/2) gaan even gevarieerd emotioneel te werk. Het duo kwam vooral hun debuut voorstellen. “My Love” was meteen een sterke opener.
Het duo voelt en vult elkaar aan … De breekbare, intieme vocals van Charlotte hebben een zwoele soulvolle ondertoon. De wulpse danspassen passen erbij en zorgen voor een hypnotiserend effect. Reinhard op z’n beurt heeft een warme stem en speelt een mooi  klankenspectrum op gitaar, keys, percussie, en zelfs cello en viool. Hartverwarmend allemaal.
Met songs als “Mundo”, “Anthem song” en “Pieces of the dream” balanceert het duo erg uitgekiend tussen broosheid en groove. Entertainment en charisma vinden elkaar moeiteloos.
Charlotte & Reinhard zijn nauw betrokken tot hun publiek … Charlotte wandelt al zingend door de zaal, tot aan de bar of organiseert een 'sit-down', waarna iedereen recht springt. Iedereen geniet ervan. Met “It's you, Sins & Virtues” wordt de sublieme avond afgesloten.

Charlotte & Reinhard tekenden voor een danspas in melancholie en weemoed.

'Sins & Virtues' kwam uit op 18 oktober via het Deense Music for Dreams, en is op basis van dit magisch concert eveneens een sterke aanrader: https://charlottereinhard.bandcamp.com/album/sins-virtues

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Desertfest 2024 - Balancerend tussen donker en licht
Desertfest 2024
Trix
Antwerpen
2024-10-18 t-m 2024-10-20
Erik Vandamme

We zijn oktober … tijd voor de indoor festivals die in het najaar her en der de kop opsteken. Steevast zijn we aanwezig op één van de meest gezellige festivals in die reeks … Desertfest in Trix. Hun muzikale diversiteit spreekt ons steeds enorm aan. Zowel van bands, artiesten als het brede publiek. Je voelt die gezellige sfeer op je afkomen. Een breed glimlachende security heet je met een kwinkslag welkom. Een betere start van de dag kan je je niet wensen. Diezelfde gemoedelijkheid hangt in elke zaal, vanaf het begin aan tot in de late uurtjes, de volle drie dagen! Dat is ook niet zo onlogisch want iedereen komt met hetzelfde doel voor ogen naar Desertfest afgezakt: genieten van een pak stoner, doom, hardrock en dergelijke meer … toppers in het genre zien en horen en lekker keuvelen onder elkaar aan de verschillende bars of in de Food & Relax arena buiten. Het kan en mag allemaal, in alle talen. Gelukkig had de organisatie het goede weer mee: niet te warm en niet te koud en het zonnetje dat soms eens kwam piepen.
Wij gingen uiteraard ook de bands zien … Ons verslag

dag 1- vrijdag 18 oktober 2024

Divided - Vulture Stage - We waren er al vroeg bij, en blijkbaar wij niet alleen want er was al opvallend veel publiek voor de eerste bands. Divided (****) heeft ondertussen al wat zieltjes gewonnen binnen de post-rock, hardcore en sludge metal. Wij zagen hen reeds enkele keren live, en waren onder de indruk van de tonnen energie. De interactie met het publiek bij Divided is eerder schaars. De band weet echter dit minpuntje knap te camoufleren door het publiek te overdonderen  met verschroeiende mokerslagen, diepe riffs en het uitdelen van uppercuts. Divided heeft met zanger en drummer Pepijn Vandaele een sterke frontman. Wat een verschroeiende start, zonder meer!

Lethvm - Canyon Stage - De Waalse doom/sludge formatie Lethvm (****) zoekt op plaat als live contrasten op tussen rauwe sludge en langzame doom metal, bijzonder doordacht. Het resulteert op Desertfest in een dreigende intimiteit, evengoed worden alle registers open getrokken en ontstaat er een rauwe demonische wervelstorm. Muzikaal balanceert dit tussen donker en licht. Schitterend.

Hemelbestormer - Desert stage - Ook Hemelbestormer (*****) weet perfect de lijn tussen donker en licht te bespelen. We zien op beeld planeten, een vallende meteoor en zwarte gaten, inclusief de immense schoonheid van het heelal; het spreekt tot onze verbeelding. Die intense sfeer weten ze te creëren door hun instrumentatie van vlijmscherpe gitaren en bonkende drums, in combinatie met die mooie beelden op het scherm; het wakkert de fantasie aan. Hemelbestormer tekent voor een filmische aanpak die het best past rond de Apocalyps .

Rezn - Canyon Stage - De absolute ontdekking van de eerste festival dag is Rezn (*****), zondermeer!
De uit Chicago afkomstige band heeft echter al een hele weg afgelegd binnen de doom/slugde en bracht in 2023 hun vierde plaat uit 'Solace'. In juni van dit jaar brachten ze hun nieuwste parel 'Burden' uit. Onbekend vooraf voor ons , maar wat een ontdekking …De bovenzaal stond overvol voor deze band. Rezn staat garant voor een psychedelische trip zonder besef van locatie en tijd. Traag, log en zwaar trekken ze je mee in hun stoner/doom wereld, met een breed palet aan stijlen. Ze schuren van een toegankelijke, lichtvoetige sound naar een mix en walm van mysterie en de durf naar experiment. De bijzondere vocals en de intrigerende sax zijn een meerwaarde. Indrukwekkend!

Black Tusk - Desert stage - Een rustpauze gunden ze ons niet, want op de desert stage stond Black Tusk (****1/2). De Amerikaanse sludgemetal band is al een kleine twintig jaar bezig.
Met hun nieuwste plaat 'The Way Forward' bewees Black Tusk hun waardering, door de verbluffende oplawaai’s  uit. Als een pletwals gingen ze tekeer. De crowdsurfers vlogen in het rond, de zaal ging compleet overslag. Alle registers werden opengetrokken, wat een razend snelle tempo’s tot het einde. Missie volbracht!

Child - Canyon Stage - De formatie Child (***) brengt een sound die refereert naar de pure hardrock uit de jaren '70, met ellenlange gitaarlijnen, -soli en z specifiek eigen aan het genre . Best wel een aanstekelijke potje vertier voor de liefhebbers. We stonden dan ook lekker te headbangen in het begin, maar toen hadden we het wel een beetje gehad. We zagen velen de zaal vroegtijdig verlaten. Wijzelf genoten nog wel iets langer van die nostalgie, maar de band voegt er helaas niets nieuws aan toe. Een gezapig concertje dus.

Russian Circles - Desert stage - De absolute afsluiter van deze eerste dag bleek, aan de grote opkomst te zien, zeker en vast Russian Circles (*****). Er was gewoonweg geen doorkomen meer aan toen we aan desert stage kwamen. We probeerden een glimp op te vangen van wat op het podium gebeurde. Badend in felrood licht, trekt de band alle (gitaar) registers in een ijzingwekkend tempo open; wat een intensiteit door de golvende sound en lichtbundels.
'Een concert van Russian Circles moet je vooral ondergaan'. Ook op Desertfest wist de band ons weer aangenaam te verrassen en mee te sleuren in een tot de verbeelding sprekende wereld door de riffs en het gebonk. Muzikaal een vulkaanuitbarsting! Een indrukwekkend slot van deze eerste festivalavond.

dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024

Op de tweede festival dag verdeelden we onze tijd voornamelijk tussen de twee podia Canyon Stage en Desert Stage …

KARKARA - Canyon Stage – We starten dan ook met de France formatie KARKARA (****). De muzikale stijl van KARKARA is diep geworteld in psychedelische rock, met invloeden van Osees, King Gizzard, King Crimson en Black Sabbath. Dit hoor je niet alleen in hun platenwerk, ook live komt dit tot uiting. Ze voegen er nog een dosis Oosterse invloeden aan toe om het plaatje compleet te maken. De best spacey, psychedelische trip neemt je mee naar bevreemdende mooie landschappen. De scherpe, aanstekelijke riffs behielden onze aandacht. Zonder meer een fijne ontdekking deze uit Toulouse afkomstige KARKARA, een 'headbangen onder hypnose'.

Valley of The Sun - Desert Stage - Op de Desert stage zet Valley of The Sun (*****) het podium letterlijk in vuur en vlam, door de beelden van een soort vuurbal, die dreigt te ontploffen gecombineerd met verschroeiende riffs. Zanger/gitarist Ryan Ferrier spreekt zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag. Valley of The Sun intrigeert door die weerkerende boeiende riffs. Wat een gebalde muzikale vuurkracht.

Tangled Horns - Canyon Stage - Humor is deels de rode draad doorheen het optreden van Tangled Horns. Puike muzikanten die de band toch heel uniek maken . Tangled Horns (*****) heeft echter eveneens zijn publiek nodig om zich ten volle te kunnen ontplooien.. In het verleden was dat vooral de verdienste van een waanzinnig om zich heen zwaaiende amicale frontman Tim Vandeplas. We hebben hier een sympathiek combo. De band is erg goed op elkaar ingespeeld. Wat een riffs en drumspel. Na een mooie intro kregen we de eerste knallers en Tim liet al een 'sing along' met zijn publiek horen. Hij port hen steeds aan. Iedereen was er voor te vinden. Een jonge dame zich waagt zich aan een potje stagediven en werd op handen gedragen; ook Tim waagt zich tot twee keer toe tot een duik in het publiek. De eerste keer lukt dat prima, de tweede keer wat minder, maar het zorgt wel voor de nodige hilariteit.
Tangled Horns waren één van de sterkste acts; ze maakten er een uniek stoner feestje van.

Birds in Row - Desert Stage – Minder humor nu … De Franse post-hardcore band Birds In Row (****) bouwt een ondoordringbare muur op, de sound spreekt voor zich; een beetje licht verschijnt aan het einde van de tunnel. Birds in Row spuwt ongebreideld hun frustraties uit, zonder de controverse uit de weg te gaan. Er is ook een boodschap van hoop te horen. Na een half uurtje hadden we even gehad, want het begon allemaal wat prekerig te klinken. Maar in hun aanpak houdt de band je wel een spiegel voor die je doet nadenken. Maatschappijkritische band dus.

Delving - Canyon Stage - Op de Canyon Stage kregen we een bijzonder concert van Delving (****), een vrij nieuw project van Nick DiSalvo (beter bekend als de frontman van Elder en de ene helft van Gold & Silver). De band speelt een kleurige sound van Kraut, rock, psych, 70's style prog, jazz en ambient. Wat een mishmash. Het klinkt in z'n geheel verrassend goed. Geen uitspattingen , wel een soort melancholie in de sound. Hypnotiserend werkt het allemaal, met een soort kampvuurgevoel, naar een wereld, tot je compleet 'zen' wordt.

Conan - Desert Stage - Liefhebbers van de serie, cartoon of films van 'Conan de Barbaar' zullen wellicht gesmuld hebben van de beelden die Conan (****) vertoonde tijdens de set. Hun epische klankentapijt sluit er perfect op aan door de flitsende acties op het scherm. Hunb aanpak is rauw door de jankende gitaren en de beklijvende drumsalvo's. Wat een energieke band zondermeer met die filmische aankleding.

Seedy Jeezus - Canyon Stage - De Australische band Seedy Jeezus (****) stond voor een wat minder gevulde Canyon stage, wat wellicht te maken hand met de hoofdacts op de Desert stage nl. Monolord en later op de avond Fu Manchu. Toch wel een interessant bandje … Ok, hun sound is niet uniek, maar de psychedelische aanstekelijke tunes zijn best spannend, groovy en zorgen voor heel wat adrenalinestoten. Een knipoog is er naar die 70s. Vooral de lange solo’s tonen de virtuositeit  van de bandleden. Seedy Jeezus wist ons moeiteloos te overtuigen.

Monolord - Desert Stage - De Desert stage stond hier overvol op deze Zweedse Monolord (***). We konden achteraan lekker headbangen. Je kon niet anders op deze pure stoner/doom rock. De lange riffs zijn het centraal gegeven, doorspekt van een stevig zware zangstem. Toch bleven deels op onze honger zitten door de sluipende monotonie. Wat meer variatie maakte het meer boeiend. Vooraan was het anders , iedereen genoot en headbangde … en wie zijn wij dan ?!

Green Milk From The Planet Orange! - Vulture Stage - Ondertussen hadden we een gouden tip gekregen om 'die Japanse band op Vulture Stage eens te gaan checken'. Ideaal eigenlijk wel tussen Monolord en Causa Sui op de Canyon stage. De muziek van Green Milk From The Planet Orange! (****1/2) klonk mysterieus, scherp en prikkelde de fantasie. De aanstekelijke gitaarlijntjes werden mooi ingekleurd met Oosterse kunst, wat het plaatje compleet maakt. De golvende sound , de toegankelijke refreinen en de ondoordringbare geluidsmuren intrigeerde. Dot Japanse jolijt was dus de moeite. Een ontdekking …

Causa Sui - Canyon Stage - In de laatste rechte lijn hadden we nood aan een beetje rust en gemoedelijkheid. Dat vonden we op de Canyon Stage met Causa Sui (****) . Het grotendeels instrumentale stoner rock en de abstracte ambient leunden aan een band als Can.. Een adembenemend mooie trip met een zekere gemoedsrust. Soms werden registers lichtjes open getrokken, hun sound raakte. Jammer was de stiltes tussen de nummers, die de drive wat uit het optreden haalden. Dit was een gewoon gezellig een uurtje genieten …

Fu Manchu - Desert Stage - … Fu Manchu (*****) is een muzikale energiebom, dus iets anders dan die Causa Sui. De band greep iedereen bij het nekvel , onweerstaanbaar klonk het door de niet aflatende wervelstorm aan adrenalinestoten. De band ging wild tekeer, de ene na de andere crowdsurfer zagen we. Fu Manchu overdonderde, overweldigde  met hun afwisselende stoner. Het publeik was uitbundig . Wat een riffs en salvo’s , wat een vuurkracht, die het genre zo mooi maken. Dit neigde naar de enige unieke Kyuss … Een oerknal van formaat dus!

dag 3 - zondag 20 oktober 2024

Giac Taylor - Vulture Stage - Opvallend op deze derde dag was het brede donkere pad. De bands die duisternis omhelzen konden ons het meest bekoren. Neem nu Giac Taylor (****) op de Vulture stage die voor niet zoveel volk stond te soleren, maar ons compleet overstag bracht, op bijzonder aanstekelijke, grauwe wijze, niet vies van wat humor. Romano Nervoso is de drijvende kracht van de band en zijn invloed kwam boven.

Norna - Canyon Stage – Andere koek , minder aanstekelijk weliswaar klonk de Zweeds/Zwitserse band Norna (****) op de Canyon Stage. Hier weinig licht in de sound, mar de rauwe, gruwelijke zijde van de duisternis hoorden we heel intens in verschroeiende riffs en drumsalvo's; alsof de Ruiters van de Apocalyps hier waren, om de gewaande demonen te verjagen.

Wolvennest - Desert Stage - Wolvennest (*****) - De duisternis heerst hier, met een ritueel kantje dan. De band, helemaal in het zwart, maakt ook gebruik van beelden van o.m. klaprozen, mooie natuurlandschappen, grafzerken en druïdes. De bezwerende stem van zangeres Shazzula dringt door tot het diepste van je ziel. Ze wordt geruggesteund door sterke muzikanten, op de intieme, integere als de krachtige nummers , die alle registers durven open te trekken, gedragen door die bedwelmende, hypnotiserende vocals van Shazzula. Ze speelt ook keyboards en theremin, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Op een bepaald moment leek de set wat te verzanden, maar naar het einde ging het naar een climax, met een uitzicht op eindeloze grafzerken. Shazzula's stem ging de hoogte in als van een hogepriesteres die van licht in een demonische ijsprinses veranderde. Wolvennest wist beide aspecten van licht en donker perfect met elkaar te verbinden. Wat een adembenemende rituele set …

RRRags - Vulture Stage - Heavy Psych Rock Power Trio RRRags (****) speelden op de Vulture stage een ongelofelijke set. Het zijn muzikanten, virtuozen die een andere stage verdienden, ze voelen elkaar blindelings aan. De diepe riffs en de verbluffende drums klonken gevarieerd, boeiend, uitgekiend en benaderden de donkerte op z’n best.

Morne - Canyon Stage - Door de overlapping met RRRags kwamen we iets later in de Canyon Stage voor Morne (****) . We bleven met deze uit Boston afkomstige melodieuze sludge band een beetje hangen in die allesbepalende donkere sfeer. De bloedrode spots als background, hadden we bij Morne een opvallend melancholisch, licht weemoedig kantje. Intenser klonk het door de sound te injecteren met wat mysterie. Voldoende adrenalinestoten die het best spannend hierlden. De duisternis kreeg bij Morne hoedanook nogal wat armslag.

Black Rainbows - Desert Stage - De Italiaanse formatie Black Rainbows (****) is te situeren binnen de hardrock en stoner. Headbangen is de boodschap! De gitaren kregen de vrije loop en loeiden.  Een vernietigend oplawaai. Een heuse moshpit was het gevolg, die het rock/stoner feestje compleet maakte. Op het eind werden alle registers opengetrokken, we werden verweesd achtergelaten …

Your Highness - Canyon Stage - 'Het ultieme licht zou uit Antwerpen komen' schreven we over het optreden van Your Highness (*****). Misschien profetisch, maar toch de moeite live. Een beetje obscuriteit is hen niet vreemd. De feestelijke stemming bleek de rode draad.. De muzikanten van Your Highness beheersen hun instrument optimaal en er valt humor te bespeuren. Op hun nieuwste plaat 'Under the Weight' daverde Your Highness. Missie geslaagd!

De organisatie van Desertfest had op deze derde dag met heel wat pech af te rekenen. Eerder moest Monster Magnet, dé ultieme headliner van het festival, afhaken. Hun vervanger Gnome moest op het allerlaatste moment ook verstek geven.
Een vervanger nog zo laat op de kop tikken was onmogelijk. De organisatie bood aan de bars gratis bier aan, en een DJ Act speelde een half uurtje songs om de pijn te verzachten …

Door het wegvallen van Gnome waren we wel op tijd om Ritual King (****1/2) aan het werk te zien, om dan naar de Canyon stage af te zakken voor Mondo Drag. We waren verbaasd van hun interessante sound, die uitermate Groovy met een grote 'G' klonk. De warme gloed van de band zorgde voor heel wat moves en beweging. Hier werden we verzwolgen van die lekkere,  groovy set.

Scorpion Child - Desert stage - De band speelt retro hardrock zonder echt gedateerd te klinken, maar ze bijten zich stuk op een stoner/doom publiek dat precies niet te vinden voor die typische hardrock. Enkel vooraan bleven diehard fans uitbundig genieten. We waren persoonlijk te vinden voor hun hardrock vanuit een buikgevoel, met de kenmerkende lange solo's en de heavy metal screams. Scorpion Child intrigeert binnen die old school hardrock, maar bleek op Desertfest toch beetje een mismatch te zijn …

Messa - Canyon Stage - De Italiaanse band Messa (*****) werd ons door een pak ‘desert’ mensen aangeraden. De Canyon Stage stond overvol. Wat een diepe indruk liet dit gezelschap ons achter. Ritueel aanvoelende klanken doen je wegdrijven naar verre oorden, intimiteit die pijn doet en er zijn de indrukwekkende hemelse vocals van Sara. Die hypnotiserende inwerking, de sobere verlichting op het podium en die donkere, haast mystieke versmelting van klank en vocals bepaalden het geheel. Een occulte totaalbeleving dus.

Stoned Jesus - Desert Stage - In tegenstelling tot de twee vorige afsluiters op de Desert stage, stond de zaal deze keer niet zo overvol voor Stoned Jesus (****). Wellicht hadden de Monster Magnet fans voortijdig het festival verlaten … Stoned Jesus kweet zich met brio van de taak als headliner. De uit Oekraïne afkomstige band trekt meteen de aandacht met “Seven Thunders Roar”. Het gaat hier van rustig aanzetten tot verschroeiend uithalen. De aandacht weten ze te behouden. Uiteraard kwam ook de oorlog met Rusland aan bod, de band had recent een nieuwe plaat uitgebracht 'Father Light' , maar er nog niet echt kunnen mee toeren wegens die invasie. De band liet weten dat er aan de merchandiser stand een donatie kon worden gegeven, welke integraal zou worden bezorgd aan mensen in nood in hun land. Een zeer mooie geste.
De band bracht ook enkele nummers uit het nieuwe album waarbij de emoties hoog oplaaiden. Hoogtepunt was het bijzonder tot de verbeelding sprekende “Black Woods”, wat zorgde voor herkenningsapplaus. De band kreeg meer grip op zijn publiek, en speelde een wervelende finale, met de klassieker “'I Am The Mountain” .
Stoned Jesus is geen Monster Magnet, maar de band bleek wel de gedroomde hoofdact, door die overtuigende, gevarieerde, stomende stoner rock aanpak, het perfecte sluitstuk van deze prachtige driedaagse!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2024 https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7018-desertfest-antwerp-2024.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)

Godspeed You! Black Emperor - Een (muzikale) wereld boordevol contrast

Op de dag van de release van het nieuwe album 'NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28, 340 DEAD' stond GY!BE op het podium van de Grand Mix, dit amper een jaar nadat ze  bij de buren van l' Aéronef een wonderlijk concert gaven. Lees gerust .
 
Het opmerkelijke aan een band als Godspeed You! Black Emperor (*****) is dat ze nooit een website of social media accounts heeft gehad, nooit een video gemaakt, amper persfoto’s heeft uitgebracht en dat ze enkel collectieve, schriftelijke interviews geven. En toch verkopen ze zonder moeite zalen en clubs uit, ook na al die jaren … al sinds 1994. Ook de Ancienne Belgique was compleet uitverkocht.

We kwamen door perikelen met openbaar vervoer iets later aan … en zagen opvallend veel mensen aan de drinkbars staan. Was de openingsact niet goed, vroegen we ons af. Maar dat bleek het probleem niet echt te zijn. Want Matt Ball (****) wist met zijn verbluffende gitaar werk in sobere spots , net als de hoofd act vanavond, ons wel te boeien. De man is geen onbekende binnen het post-rock wereldje. Hij is een experimentele gitarist uit Montreal, Canada. Hij is een van de oprichters van de groep BIG|BRAVE, die sinds 2012 bezig is. Hij stond quasi met de rug naar het publiek, voortdurend de gitaar tegen de versterkers houdend, waardoor het geluid bijna niet houdbaar was voor tere oortjes. We zagen maar twee nummers, maar onze oren begonnen al te suizen van zoveel overmacht. Wellicht de oorzaak dat mensen naar de bar trokken, gezien de oorverdovende hard snijdende riffs. In elk geval bleek Matt Ball een type gitarist te zijn die grenzen verlegt in dat geluid. Hij kreeg ietwat support van een drummer die in het donker achteraan de sfeer nog een beetje dreigender maakte.

Oorverdovend is ook één van de termen voor het optreden van Godspeed You! Black Emperor. Maar naast die harde klanken op je af te vuren, zijn ze ook één van die weinige bands die door de intensiteit en de stiltes van allerhande klanken je diep weten te raken . De vioolklank is hier een meerwaarde. Hun nieuwste schijf is dan ook een soort aanklacht, 'No Title as of 13 February 2024: 28,340 Dead 'verwijst o.a. naar het aantal Palestijnen die in Gaza omkwamen door Israëlische acties op de dag dat de nummers voor het album voltooid waren.
Godspeed You! Black Emperor doet echter niet aan prekerig gedoe of aan een opdringerige mening, maar weet door middel van beelden op het scherm en hun kenmerkende  doordringende muzikale omlijsting een spiegel voor te houden. Die vele contrasten van wat rondom ons gebeurt, wordt perfect uitgebeeld, liefelijk als gruwelijk.
De band haalt eveneens inspiratie uit de natuur, wat sterk tot uiting komt in de set. We waren  dus diep onder de indruk van het magische mooie vioolspel van Sophie Trudeau terwijl je op het scherm een vogeltje op een tak ziet zitten en knabbelen. Hoe mooi , die intimiteit gevolgd door golven die op je afkomen, terwijl je beelden ziet van kabbelende water of bomen in een boslandschap, gebouwen en uitgestrekte velden. De beelden en de sound werken naar een climax toe.
De band zie je, door de sobere verlichting , haast niet zitten maar de beelden spreken voortdurend tot de verbeelding en zorgen voor een filmische totaalbeleving.
Al bij “Hope Drone” met in het groot het woord 'Hope' op de schermen, word je in diepe hypnose gebracht, waardoor je alles en iedereen om je heen vergeet. “Sun is a Hole Sun is Vapors” en “Babys in a thundercloud” zijn songs waarbij de band op diezelfde wisselende en opbouwende manier tewerk gaat, dus van ingetogen momenten naar een climax toe van oorverdovende sounds , die de muren doen trillen. “Fire at static Valley” is eentje van uppercuts, gevolgd door een intense muzikale vloedgolf. Hoe meer de set vorderde, hoe meer huivering en muzikale gekte, waarbij de intiemere momenten schaarser werden. Op “World Police and Friendly Fire” doemden beelden op van bosbranden, ontploffingen, vuur en lava, bijna ahw dat de AB dreigde tot as te worden herleid. We voelden daadwerkelijk aan dat dit vuur ook onze ziel zou verkolen maar gelukkig bleven we tot het bittere einde geboeid luisteren, met de krop in de keel.
Godspeed You! Black Emperor bood ons twee uur lang een (muzikale) wereld boordevol contrast, intens spannend, huiverend en confronterend. Wat een muzikale intensiteit!

Setlist: Hope Drone - SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS - BABYS IN A THUNDERCLOUD - RAINDROPS CAST IN LEAD - Fire at Static Valley - PALE SPECTATOR - GREY RUBBLE - Cliffs Gaze - Chart #3 - World Police and Friendly Fire

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Godspeed You! Black Emperor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6974-godspeed-you-black-emperor-16-10-2024.html
Mathieu Ball
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6975-mathieu-ball-16-10-2024.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel