The Nomads - DC Rocks - Een denderende garagepunk pletwals!

Een heel goed gevulde concertzaal De Casino, Sint-Niklaas maakte zich op voor een energiek garagepunk feestje, waarbij vooral levende legende in het genre The Nomads op de meeste respons konden rekenen. De band dendert na al die jaren nog steeds als een allesvernietigende pletwals over je hoofd.
Een zweterig avondje in het kader van DC Rocks. Philadelphia 69, die trouwens een thuismatch speelde, blies er eerder al het dak af. Wat een leuke avond hier.

De uit de Kempen afkomstige band The Itches (***1/2) mocht de avond openen. De spraakzame frontman porde zijn publiek aan en is een klasse entertainer. De bijzonder aanstekelijke riffs en de knallende drumsalvo’s maakten nog niet direct de eerste DC Rocks-enthousiastelingen wakker. Het publiek reageerde eerder wat lauwtjes op het energieke spervuur van The Itches.  Hun aanstekelijke garagepunk met psychedelica bleef een beetje hangen in een gezapig sfeertje.

Op Philadelphia 69 (*****) ging de muzikale hemelsluis pas volledig open, gestuwd door een ritmesessie van drums en verbluffende gitaren; een ondoordringbare geluidsmuur werd opgetrokken. De band ging ongelofelijk tekeer; de wilde jaren '60/'70 borrelden op.
De beweeglijke frontman, compleet in het wit gekleed, had enorm wat charisma en zijn krachtige stem bood zeggingskracht. Wat een sound, die deze vroegere jaren doet verbleken.
Ruim een uur lang kregen ze moeiteloos de handen op elkaar.
De band kwam terug voor een bis en duwde het gaspedaal compleet in tijdens een wervelende finale. Kortom: Ze bliezen er het dak af en speelden een intense, gebalde, verbluffende show. Wat een vuurkracht. Klasse!

De Zweedse formatie The Nomads (****), die al sinds 1981bezig is, sleept genoeg muziek en ervaring mee en drukte net als zijn voorganger stevig het gaspedaal in. De overgebleven stichtende leden Nick Vahlberg (zang/gitaar) en Hans Ostlund (leadgitaar) trekken wellicht de meeste aandacht naar zich toe, maar worden bijgestaan door muzikanten die duidelijk een meerwaarde vormen. Energiek dus.
Compromisloze muziek met een bijzonder uitstekend geluid, garagepunkrock, die serieuze onderwerpen kruist met een dosis humor. Intrigerend waren de hevige mokerslagen, de brok psychedelica en de link naar bands als The Stooges.
The Nomads is na al die jaren nog steeds goed bezig, een denderende, verschroeiende garagepunk pletwals …

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Carrion - Als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan toeren, maar dan een echte tour met alles erop en eraan

Net zoals een zaadje in de grond tijd nodig heeft om te groeien tot een heuse boom, zo hebben sommige bands iets meer tijd nodig om uit te groeien tot de absolute top binnen hun muziekstijl. Neem nu Carrion, deze Gentse Death Metal band timmert sinds 2008 aan de weg. Carrion heeft ondertussen vele waters doorzwommen en bracht in 2012 met ‘Revelations’ een gesmaakt debuut op de markt. Echter stak de band daarmee niet boven de gemiddelde bands in het genre uit. Opvolger ‘Time to Suffer’ was een schot in de roos, de daarop volgende jaren bleef Carrion groeien. 2018 was een boerenjaar voor de band met shows op Antwerp Metal Fest, MetalDays, support voor Suffocation, support voor Necrot, een uitverkochte Music Club Elpee enz. maar daarna gooide corona roet in het eten.
‘Morbid Nailgun Necropsy’ beantwoordt perfect aan de normen van het genre en doet je neerdalen in die gore put van de hel, een opvallend donker kantje. Het is een kwalitatief hoogstaande plaat, deze derde, die ons compleet omver blaast.
Review hier Morbid Nailgun Necropsy (musiczine.net)
Over deze release hadden we een fijn gesprek van meer dan een uur met Mathieu en Jan, we polsten naar de verdere plannen en ambities na al die jaren…

Het is een tijdje geleden dat ik nog eens interview met jullie heb gehad , ondertussen is er veel water door de zee gestroomd, hoe is het de band vergaan de laatste jaren? Heeft die coronaperiode voor grote veranderingen gezorgd (positief of negatief)
Mathieu: In de periode na ons laatste interview – Antwerp Metal Fest 2018 – hebben we nog heel wat mooie shows gespeeld, ook in 2019. Begin 2020 hebben we nog 1 show gedaan met Cannabis Corpse en de vrienden van Carnation en daarna ging alles dicht. We hebben wel nog een live stream gedaan in de Kinky Star en dat was mooi meegenomen. Daarna is Frederick De Schepper in de band gekomen in 2021, de eerste show met hem was op Devils Rock For An Angel.

Die coronatijden en personeelswissels, hebben die geen negatieve/positieve invloed gehad?
Jan: We hebben in die periode verder geschreven op een gezapige manier. Ondanks dat Frederick erbij was gekomen, konden we spijtig genoeg nog niet echt veel doen met hem.
Mathieu: Het was inderdaad nogal vervelend... Maar eigenlijk zijn we die periode gewoon ‘ondergaan’ en zodra het weer kon zijn we er terug in gevlogen. Met repeteren en alles wat daarbij hoort. Ik heb mijn toenmalig knuffelcontact Nico (drums) wat zitten klaarstomen om in de studio te gaan, om dan eind 2021 de drums op te nemen bij onze copain Lander van Hearse Studio. In 2022 zijn daar dan ook dan de vocals, bas en gitaren opgenomen. En nu zijn we dus aan ons derde album toe...

Wat die optredens betreft , op Zingem Beeft was ik , voor het eerst, niet compleet overtuigd (de nieuwe nummers konden me dan weer wel bekoren); op Troyfest was het er ‘boenk op’ … Was er een verschil tussen die beide concerten?
Jan/Mathieu: Het ging al een beetje fout bij de soundcheck op Zingem Beeft, dus de zenuwen waren nog wat meer gespannen. We hadden met Frederick nog niet veel shows gedaan en er was ook wat extra stress doordat we een videoclip gingen opnemen. 5 minuten voor we aan dat nummer gingen beginnen in onze set, vielen ook alle podiumlichten uit waardoor we nog meer afgeleid en bezorgd waren. Je moet weten dat zo een video veel geld en voorbereiding kost. Het was dus een beetje een samenloop van dingen die verkeerd gaan, maar ook stress en zenuwen die er voor zorgden dat het op Zingem Beeft niet echt ging zoals verhoopt.
Jan: Het was tussen mij en Frederick ook een beetje zoeken en aftasten en op Troyfest vielen al die puzzelstukken mooi samen.

Wat me wel opvalt, wat zeker op Troyfest werd bevestigd, is dat jullie meer dan ooit tevoren op dezelfde lijn zitten. Zeker nu, niet dat het vroeger niet zo was, toch opvallender. Heb je daar een verklaring voor? Klopt dit?
Mathieu: Ik denk dat dit deels komt doordat we nu een top drummer als Nico in onze band hebben, de nieuwe nummers zijn door zijn drumwerk strakker en hoger van niveau. Sven verbetert doorheen de jaren ook steeds meer en meer als zanger. Voor extreme metal zijn dat voor mij de twee voornaamste pijlers, de zang en de drum, als die goed zitten.,. En dat zit bij ons beter dan ooit.
Jan: Dat klopt, we hebben wel altijd sterke riffs kunnen maken met onze gitaar, maar sinds we een technisch heel hoogstaande drummer in onze rangen hebben, kunnen we het niveau inderdaad wel optillen naar een heel andere hoogte. Ik denk dus dat het vooral daaraan ligt, het drumwerk van Nico is een heel opmerkelijk meerwaarde die ons vooruit helpt. Daarnaast merk ik wel dat we kritischer bezig zijn op repetities dan voorheen het geval was. We zijn veel intenser bezig om de nummers echt tot in de puntjes te bestuderen.

Jullie brachten ondertussen dus een plaat uit, ‘Morbid Nailgun Necropsy’, een zeer knappe schijf waar jullie die ingeslagen weg blijven bewandelen, maar toch ook een beetje anders? Juist? Wat is volgens jullie het grote verschil met de voorganger?
Het tempo ligt op deze plaat veel hoger dan op de vorige plaat, ook dat komt weer door Nico die dat hoger tempo wel aankan. Daardoor kunnen ook wij hoger schakelen. Dan probeer je automatisch zelf je grenzen te verleggen, te improviseren en nieuwe dingen uit te proberen. Omdat Nico het toch allemaal aankan… Daar ligt dus het grote verschil met de vorige plaat.

Wat me opvalt is dat er meer variatie inzit, soms zelfs ‘intiemer’ klinkt. De dreiging blijft. Hoe te zien?
Mathieu: Er zitten wat meer duistere en Black Metal invloeden in, dat komt dan meer van mijn zijde. Behalve bij ‘Genetic Alternation’ is die tweede helft dan weer door Jan geschreven. We hadden daar onze twijfels over in eerste instantie, is het wat teveel Black Metal en is het nog genoeg Carrion.
Jan: Het verschil met de twee vorige platen is dat de inbreng van Mathieu veel groter is geworden. De meeste ideeën werden in de mixer gestoken, en dan kwamen daar weer andere ideeën uit. Tot spijt van Mathieu (haha). Het was wat trekken en duwen om daar mijn eigen gedachten in te passen, maar het is wel opvallend dat er daardoor andere stijlen in deze nieuwe plaat zijn ingeslopen.

De nummers blijven meer hangen, het niveau ligt strakker en hoger. Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?

Jan: Voorlopig zijn de reacties zeer positief, iedereen is enthousiast. We hopen dat het wat dingen los maakt bij de mensen en bij organisatoren. Want door dat alles weer is losgelaten is er ook een overaanbod, dus is het lastig om daar weer in te passen… Voorlopig blijven we een beetje op onze honger zitten.  Maar we zijn dus wel zeer tevreden tot nu toe van de reacties en de recensies die al zijn binnengekomen.
Mathieu: we hebben enkele buitenlandse reviews gehad waarvan we zeer blij zijn, zoals eentje van Brazilië die ons een 9,5 op 10 heeft gegeven en ook een Engelse review vol lovende woorden. Ook de review van Musika is een dikke 95 op 100 waar we trots op zijn. Alsook van jullie.
Jan: Het is nog beetje afwachten voor andere reviews van Benelux die nog moeten binnen komen. Dat is voor ons de belangrijkste markt, ook om op festivals en zo te kunnen staan.

Dat loopt dus als een treintje tot nu toe. Wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Mathieu: Er zijn al vijf release shows vastgelegd waaronder in de Elpee (Deinze). In The Kids in Antwerpen. Daarna in Asgaard, Gent-Brugge. In mei samen met Reject The Sickness in rock café Hell in Diest en in juni met Columbarium in Ad Fundum. In juli is er een festival en in het najaar liggen er ook al dingen zo goed als vast. Maar wat Jan daarnet zei, iedereen mag eindelijk terug spelen en dan is er een overaanbod. Daardoor moeten we een beetje afwachten, dat is ooit wel anders geweest. Circa tien jaar geleden moesten we haast geen moeite doen om aan 15 shows te geraken op jaarbasis. Nu is het echt wel spannen om ergens in te passen.
Jan: Dat klopt, we moeten er echt wel meer tijd en werk in stoppen zodat organisaties ons willen boeken, door dat overaanbod dus. De CD komt een beetje laat uit, om te kunnen worden ingepland in de zomer festivals. Ook al ligt hij bij veel mensen al een tijdje in de digitale schuif. Maar los daarvan is het dus inderdaad niet gemakkelijk om overal binnen te geraken, dat is wel een opmerkelijk verschil buiten vroeger.

Jullie zijn een van de sterkste death metal acts die ons land rijk is, maar ik krijg een beetje het gevoel (begrijp me niet verkeerd) dat jullie wat blijven aanmodderen, wat denk je?
Mathieu: Dat komt toch vooral door die coronaperiode, want in 2018 waren we echt goed bezig. We speelden op Antwerp Metal Fest, een show met Suffocation, de main stagen van Metal Days, een uitverkochte release show in Elpee en veel andere mooie dingen.
Jan: Door die corona heeft de groei wel een deuk gekregen. Na die circa twee jaar corona is het speelveld ook helemaal anders dan voor die periode. Waardoor we moeten knokken om onze plaats terug op te eisen. 

Zijn jullie ambities veranderd ? Zijn er doelstellingen die jullie absoluut nog willen bereiken?
Jan: Eerlijk? Mijn ambitie persoonlijk is om op Alcatraz te mogen spelen. Ik was een beetje teleurgesteld dit jaar want er staan best wat Belgische bands op Alcatraz.. Maar goed...

Door het uitvallen van de ZOOM verbinding, maakten we een nieuwe link en zetten het gesprek verder met Mathieu, we pikten in met de  vorige vraag en polsen naar zijn ambities met de band…
Mathieu: Ik ben het deels eens met Jan daarover, in de zin dat als Belgische band op Alcatraz spelen inderdaad wel meer deuren kan openen naar andere organisatoren toe. Sowieso zal dat ook een zeer fijne ervaring zijn maar ik verwacht ook niet dat 1 show opeens ons imago een gigantische boost gaat geven. Na dat we op Wacken Open Air gespeeld hadden in 2016 veranderde er ook niet echt veel voor ons hier in België qua shows of erkenning. Maar toch om wat meer erkenning te krijgen binnen de Belgische scene is Alcatraz the place to be. Van al de grote evenementen in België hebben we er nog niet zo veel meegemaakt. Het zou dus eindelijk eens gaan mogen. Ik heb de indruk dat in België je connecties belangrijker zijn dan de kwaliteit van je shows en je albums. Mijn ambitie is eigenlijk om weer eens op een festival in het buitenland te staan. Of in het beste geval eens een serieuze tour te kunnen doen zoals onze vrienden van Reject The Sickness al 2 maal gedaan hebben. Ik denk dat dat het beste is wat je kan doen om je imago en bekendheid te vergroten.

Zou het niet kunnen liggen aan het feit dat jullie op het punt stonden om echt door te breken, dan spreek ik van dat boerenjaar 2018; door die corona periode zijn jullie in snelheid gepakt? Waardoor die doorbraak er niet echt kwam, en jullie daar nu – ik wik mijn woorden – beetje de gevolgen van dragen?
Dat geldt voor veel andere bands ook. Misschien leek het bij ons iets meer een deuk te hebben gegeven in onze ambitie? Geen idee... Maar ook andere bands hebben datzelfde probleem dat ze zich na die periode moeten her lanceren. Ik blijf erbij, als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan touren in het buitenland, maar dan een echte tournee met alles erop en eraan. Pas op, we mogen zeker niet klagen over onze Belgische shows op vlak van opkomst, enthousiasme, respect en merchverkoop in vergelijking met andere bands.

Wat erkenning van Belgische bands in eigen land betreft, dat is een discussie die ik al honderd keer heb gevoerd. Het lijkt wel alsof Belgische bands vaker in het buitenland op handen worden gedragen, terwijl ze in eigen land moeilijk aan de bak komen. Laat staan, op een groot festival spelen in eigen land, terwijl dat in het buitenland wel lukt. Knelt daar het schoentje ook niet bij jullie dan?
Op Graspop en Alcatraz spelen zou natuurlijk de max zijn, ermee kunnen uitpakken dat je daar hebt gestaan is zeker een meerwaarde naar de buitenwereld toe. Maar wat ik ook belangrijk vind, is de kwaliteit van de albums, de videoclips en de hoeveelheid mensen die een CD of vinyl van ons hebben liggen. Wordt er over circa twintig jaar nog gepraat over dat we op Wacken hebben gestaan? Wellicht niet, dus het is ook belangrijk voor mij dat de muziek die je hebt uitgebracht doorheen al die jaren een fameuze status geniet en je band onsterfelijk maakt. Zo dat volgende generaties er misschien inspiratie kunnen uit halen. Op alle drie onze albums mogen we heel trots zijn. Dus gewoon niet opgeven en later nog een vierde album maken. Maar natuurlijk ook hopen dat we eens met de grote jongens kunnen meedraaien met behulp van de juiste booker en connecties want aan de muziek zal het tot nu toe nog niet gelegen hebben.

‘Sociale media en, Youtube  spotify’ (dat je daarnet even aangaf) eigenlijk nog nodig om echt platen uit te brengen? Want alles gaat zo vlug en vluchtig …
Ja, toch wel. Je merkt dat er vraag naar is, we verkopen nog goed onze vorige platen en merchandise. Onze eerste CD van 2012 is volledig uitverkocht, van het daarop volgende zijn er ook een duizendtal verkocht. Voor de gelimiteerde rode vinyl van onze nieuwe plaat hebben we al een 65 tal pre-orders. Er blijkt dus zeker nog vraag naar een fysiek album, ondanks die sneller wordende digitalisering. Als je fysiek iets in handen hebt, ga je daar toch sneller over praten als er vrienden op bezoek komen, of eens uitlenen en laten beluisteren. Het blijft toch iets hebben zo een fysieke plaat in huis hebben. Dat is wellicht ook wel een beetje bij Spotify, je moet gewoon in alles mee gaan. Hetzelfde met een video clip, dat kost een bom geld, je vraagt je dan af of dat het hem waard is. Maar ook dat is een deel van je nalatenschap.

Je moet wel toegeven, dat de metalfans in tegenstelling bij soms andere muziekstijlen wel eerder geneigd zijn cd’s of vinyl te kopen, dat is niet bij elke stijl zo..
Dat klopt wel, ik ben ook thuis in elektronische genres. Techno en dergelijke is populair, net als DJ’s op festivals, maar 95% van de aanwezigen koopt geen merchandise van DJ's en een groot deel weet niet eens wie er aan het draaien is. Die gaan naar daar omdat er mooie vrouwen lopen en die drugs moet ook opgeraken (haha), nee maar er is een verschil, het publiek daar gaat om te feesten en daar is niets mis mee. Naar een metal optreden gaat de metalhead wel degelijk omdat ze enkele bands die er spelen echt goed vinden, dus daarom zijn ze dan ook geneigd om merchandise te kopen van die band.

Ik wens jullie in elk geval veel succes met de nieuwe plaat, hopelijk spoedig live on stage. Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
We blijven er gewoon voor gaan, laat dat duidelijk zijn. Ik heb binnen Carrion één van de beste drummers, één van de beste zangers en één van de beste songwriters in België binnen het extreme metal genre. Onze Fré ga ik niet uitsluiten want hij is dan één van de beste showbeesten. Als we dit kunnen samen houden, dan gaat dat vierde album ook een bom zijn. Gewoon doorbijten dus… Dat is het belangrijkste. Ik wil meteen ook onze fans bedanken voor die niet aflatende steun doorheen die jaren, dat wordt te weinig gezegd.

Ik was al fan van in het begin, opvallend is dat een band als Carrion nog steeds niet is doorgebroken zoals een Carnation… Heb je daar een verklaring voor?
Je moet weten, bij Carnation staat muziek bij alle bandleden van in het begin op de eerste plaats. Bij Carrion is dat niet het geval, echter moeten we niet onderdoen wat talent betreft. Ze hebben ook de juiste connecties, grote booker, groot label en ze hebben die band van in het begin heel goed aangepakt. Al hun succes is hen ook van harte gegund langs onze kant en dat weten ze. Wij zijn een stuk vroeger begonnen in 2008 en we waren toen nog tieners... Bookers, labels, management, connecties, social media, videoclips en buitenlandse shows waren de eerste jaren voor Carrion niet aan de orde. Ook omdat het pas in 2013, na de release van ons eerste album, duidelijk werd voor ons dat er veel meer te rapen valt.
 Cobra The Impaler (waar ik in het eerste jaar bij zat) heeft zich ook perfect gelanceerd. Vanaf het begin de grote middelen inzetten en op twee jaar tijd al tot de top 10 van ons land behoren. Hun eerste album is natuurlijk ook een bom maar er zat ook enorm veel voorbereidend werk achter nog voor hun social media er was. Een persoonlijke ambitie voor mij is om naast Carrion ook nog een band te starten waarin alles van in het begin juist wordt aangepakt. Ik heb ondertussen 6 nummers geschreven voor dat project en ik heb ook al een frontman... Normaal gezien zal die band in 2024 tot stand komen.

Pics homepag @Arian Ingels

Ik blijf in elk geval 100% in jullie geloven, hopelijk tot binnenkort en veel succes met de nieuwe plaat

Pelican Dealer - Eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen

Pelican Dealer is het liefdeskind van Leuvense gebroeders Mulier en het West-Vlaamse duo Pyfferoen en Slabbinck. De band combineert beklijvende melodieen, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’.
Pelican Dealer is een bewijs van onmiskenbare energie en passie. Ze brengen een frisse en scherpe kijk op het rockgenre. Midden maart kwam de single “White Noise” op de markt, later volgt nog een album. De band staat eind maart in het voorprogramma van XINK in de AB, Brussel en dat is al meteen een mijlpaal. Van een sterke start gesproken …
We hadden hierover een zeer aangenaam gesprek met de broers Mullier, die ook de toekomstplannen uit de doeken deden.

Wie zijn Pelican Dealer? Heeft de naam een bepaalde betekenis en wie zijn jullie grote inspiratiebronnen?
Jasper: We zaten in het verleden in enkele bandjes, en toen daar een punt achter werd gezet besloten wij als gebroeders om samen muziek te gaan schrijven. Mats is de tekstschrijver binnen de band. Ik doe hoofdzakelijk het arrangement. Ikzelf heb een jaar in PXL music in Hasselt gezeten, en daar onze drummer en tweede gitarist leren kennen. Zo is het eigenlijk begonnen, achter de naam zit niet echt een spannend verhaal.
Mats:  Ik was over drugs bezig terwijl onze drummer het over een pelikaan had. Dat vat het zo een beetje samen

Op jullie vi.be pagina lees ik ‘De band combineert beklijvende melodieën, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’. Zeer interessant, maar kun je daar eens wat meer over vertellen?
Mats: alles in de teksten gaat over waargebeurde verhalen. Die we beide hebben meegemaakt. Zoals  over de lijn tussen jeugd en jong volwassen worden, en wat dit me je doet als mens. Dat je u veel in vraag stelt, zoals waar ben ik nu en waar wil ik heen. Ook gebeurtenissen vlak na een relatie die vrij heftig is geweest. Wat dit met je doet, daar gaan veel teksten over. Of het creëren van een droomwereld.  Of in een nachtleven gaan duiken en op zoek zijn naar extreme prikkels. Het komt allemaal aan bod.
Jasper: Bij de uitkomende single (midden maart)  ‘White Noise ‘ komt dat persoonlijk verhaal al aan bod,  niet alleen binnen de tekst maar ook de vibe binnen de muziek.

‘White Noise’ is de eerste single van hun aankomend album. Een mokerslag die veel kanten uitgaat,  ergens toegankelijk, maar ook ergens buiten de lijntjes kleuren; is dat een bewuste keuze geweest om zo tewerk te gaan?
Jasper/Mats: Dank voor het compliment, want dat is compleet de bedoeling geweest eigenlijk. We zijn beide liefhebber van alternatieve muziek. Mats zit binnen dat alternatieve luik meer binnen dat zwaarmoedige, terwijl ik me meer kan vinden binnen het toegankelijke of lichtvoetigere onderdeel van die alternatieve muziek. Die twee kanten van onszelf hebben we in elk geval willen samen brengen binnen onze muziek. Dat zal altijd een beetje terugkomen trouwens, niet alleen in deze single, die botsingen tussen het Lichtmoedige en het eerder zware en serieuze binnen die alternatieve muziek. Onze producer staat  er bekend om , om net het Vuile randje daaraan  toe te voegen, en visa versa.

Is de single een voorbode van hoe de plaat zal klinken, of volgen er nog verrassende wendingen?
Die single is enkel een tipje van de sluier, want de uitkomende plaat  gaat echt naar alle hoeken en kanten uitgaan. Alles past  wel een beetje samen, maar als je het afzonderlijk beluistert zal het vooral heel veelzijdig zijn wat je te horen krijgt, doordat elke song zijn eigen verhaal vertelt. Het is om die reden ook bijzonder moeilijk om er een specifiek genre op te  kleven, net omdat het dus alle kanten zal uitgaan die plaat.. daar kun je zeker van zijn. Dat is een bewuste keuze, dat we niet per se in genres willen denken.

Voor mensen die echt open staan voor al die uitgebreide prikkelingen, is dit een zeer interessant concept. Maar je hebt altijd muziekliefhebbers of organisatoren die bewust in genres denken. Ik ondervind wel dat de jongere generatie eerder voor het eerste kiest ‘dat voelen van prikkels, en snel schakelen daarin’? Is dat zo, ondervinden jullie dat als jongeren ook?
Mats: Dat is wel degelijk iets dat meer en meer boven water komt, inderdaad. Het spijtige daaraan is dat mensen nu één song of track luisteren, en daar blijft het dan ook bij. Vroeger werden complete albums echt intensief beluisterd waardoor je het complete verhaal kon vertellen. Door die korte prikkelingen, verdwijnt  het mythische en hele verhaal rond een bepaalde band zijn of haar muziek een beetje, en dat is wel jammer daaraan. Maar het voordeel is dat alles daardoor minder genre gebonden is, dat is dan weer een voordeel daaraan.

Dat klopt, dat ondervind ik als oudere muziekliefhebber die nog wel een beetje mee is met alles, zelf ook.
Is het in tijden van spotify, Tik-tok en andere streaming en sociale media die kort op de bal spelen, nog nodig of interessant om een compleet album uit te brengen?
Jasper: Misschien zijn wij nog meer old school. Als we een nummer van een bepaalde artiest horen, en we vinden dat goed gaan we op zoek naar meer informatie en naar een album van die bepaalde artiest, om die plaat te kopen. Het zou dus leuk zijn moest dat gewoon bewaard kunnen blijven, om niet mee te gaan in dat snelle een single maatschappij creëren, kiezen we er dus bewust zelf voor om wel nog platen uit te brengen net omdat er zo nog mensen zijn die zo redeneren. Ik zou het jammer vinden moest dat zodanig veranderen dat er enkel nog in singles releasen wordt gedacht, en wij willen op onze manier wat tegenwind vormen daartegen.
Mats: wat ik ook toffer vindt aan complete albums is dat daar soms wel een minder goed nummer bij stond, maar dan werd dat gewoon geaccepteerd. En nu moet ,  net doordat  alles zo snel gaat,  het steeds opnieuw het van het zijn, wat je doet of uitbrengt. De lat wordt daarom altijd  heel hoog gelegd. De druk is ook veel hoger geworden, om altijd dus het perfecte nummer uit te brengen, en dat is ook jammer aan deze evolutie.

Dat is inderdaad ook zo… maar goed, jullie hebben al een grote mijlpaal bereikt ondertussen. Op 27 maart staan jullie in het voorprogramma van XINK in de AB. Wat zijn de verwachtingen? En wat hoop je erdoor te bereiken? Bepaalde deuren die open gaan?
We hebben er keiveel zin in, om daar gewoon ons ding te doen. We hopen uiteraard meer zieltjes te winnen door de kans die we daar krijgen. In AB kunnen optreden is een jongensdroom, het is gewoon één van de mooiste zalen in ons landje. XINK is ook één van die bands waar we als kleine jongen echt naar op keken.
Mats: Ik ben door een band als XINK , als 6-jarige, gitaar beginnen spelen. Het is dus een hele eer om in hun voorprogramma te mogen spelen, en dan nog in die toch wel historische zaal als AB.

Is dat het soort publiek dat jullie willen aanspreken, de XINK fans? Is er trouwens een specifiek publiek dat jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Jasper: Niet specifiek dat publiek, eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen.
Mats: We willen vooral onze muziek voor zichzelf laten spreken, en zoals Jasper zegt, zien we dus wel wil ons daar wel of niet in wil volgen. En we zien wel wat er op ons afkomt, welke kansen dat we daardoor krijgen.

Persoonlijk volg ik jullie net en ik denk dat er nog mensen zijn die gewoon zullen meegaan in jullie verhaal, zonder daar te diepzinnig bij na te denken wel genre jullie spelen.
Als een organisator naar jullie komt ‘ik vind jullie goed klinken en wil jullie boeken, welke stijl spelen jullie’, wat ga je dan antwoorden?
Mats: alternatieve rock. Met enkele donkere indie invloeden. Laat het ons houden bij alternatieve rock..

Er is wel een overaanbod aan bands in jullie genre, waarom zou ik (als muziekliefhebber die jullie toevallig tegen komt) perse voor jullie kiezen? Verkoop jezelf eens
Mats:  We gaan binnen onze  vooral uit van het vertellen van een verhaal binnen. Dat, en het feit dat je  binnen die muziek zowel een zachtmoedig, als een serieus kantje zult vinden , maakt ons toch vrij uniek. Ook net het feit dat je daardoor op onze muziek geen genre kunt kleven, zorgt ervoor dat we een interessante toevoeging kunnen vormen binnen  dat alternatieve rock gebeuren.

Perfect verwoord. Laten we het ook nog eens over de komende plaat hebben, wanneer komt die uit of zijn daar nog geen concrete plannen rond?
Mats: we zijn er volop aan bezig, maar wanneer die plaat echt zal uitkomen is nog niet echt bekend. We zijn eerder van plan om in eerste instantie in singles te gaan werken, en na een verloop van tijd, als de tijd daar rijp voor is, die plaat daadwerkelijk uit te brengen. Maar hoe en wanneer is voorlopig nog een raadsel.  Het komt er op neer om alvorens ons album wordt uitgebracht eerst een aantal singles uit te brengen. Laat het ons daarbij houden.

Dat is inderdaad een interessante manier van werken... Daarom is sociale media ook belangrijker geworden, hoe belangrijk is sociale media voor jullie?
Heel belangrijk, niet alleen je verhaal vertellen via sociale media maar ook het visuele daarrond is heel belangrijk voor ons als band. Het laat de sfeer rond een song daadwerkelijk zien, niet dat dit tik-tok gewijze willen doen, maar wel via bijvoorbeeld Instagram omdat dit gewoon een heel belangrijk onderdeel is geworden van je muziek aan de man brengen, je activiteiten op die sociale media, en het visuele aspect daarvan in deze tijden.

Er is ook een overaanbod aan nieuwe artiesten en nieuwe releases, zijn jullie niet bang dat jullie binnen dat overaanbod dreigen te verdrinken (bij wijze van spreken)?
Dat is uiteraard altijd wel een beetje het risico dat je neemt bij het opstarten van een nieuw project, maar als je steeds daarmee bezig bent dan lukt het ook niet. We gaan gewoon uit van een feit dat we muziek maken waarvan we zeker zijn dat we daar mensen mee kunnen aanspreken. We maken muziek waar we zelf achter staan, en we denken dat er zeker voldoende mensen zijn die ons daar willen in volgen. al zijn er dat maar honderd  of zo, liever voor een zaal spelen waar net die honderd mensen staan die onze nummers kennen en er voluit voor gaan. Als we die mensen kunnen raken is ons doel bereikt, we hoeven geen duizenden fans te hebben

Wat zijn de ambities met deze band, buiten de wereld veroveren … dat wil tegenwoordig iedereen?
Veel spelen, veel optreden. Dat steeds meer mensen ons leren kennen, we zijn een vrij nieuwe band en moeten nog groeien en ons tonen. We willen dat ook doen door op zoveel mogelijk plaatsen te kunnen en mogen spelen. En het zou fijn zijn, als mensen naar ons komen zien, dat ze er echt iets hebben aan gehad en ons hopelijk daardoor blijven volgen in alles wat we doen. Dat is eigenlijk onze voornaamste ambitie.

Wat verkies je, een Sportpaleis uitverkopen of naam en faam uitbouwen in een clubcircuit en waarom?
Persoonlijk zijn we eerder fan van het clubcircuit. Gewoon ga ik ook liever naar een club concert wegens de intimiteit en dat je persoonlijker je verhaal kunt vertellen in een club. De afstand tussen publiek band is ook veel kleiner, dat spreekt ons toch meer aan.

Toch hoor ik wel dat het fijn moet zijn om tienduizend kelen je persoonlijke song te horen meebrullen. Graag je mening?
Dat moet zeker een aparte ervaring zijn, er is zeker niets mis met een Sportpaleis. Het is gewoon  leuker om dichter bij de mensen te staan, die afstand is er toch wel altijd als je daar speelt…

Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, en valt dat nog allemaal te combineren?
Wij zelf niet, wij zijn enkel bezig met dit project . Onze drummer die speelt ook nog bij  de formatie‘ TJE en bovendien doet ie nog een theater tour met ONE SONG  Onze gitarist studeert ook gitaar. Die focust zich vooral op zijn studies, en dit project. Het valt allemaal heel goed te combineren.

Top! Bedankt voor dit fijne gesprek, zet gerust enkele links waar mensen je kunnen vinden…
Spotify: https://open.spotify.com/track/0HvPGiK7QYYtuJVra7Akta?si=c82d51b0615e4374

Geïnspireerd door het boek 'Station Eleven' van Emily St John Mandel en de wereld om ons heen tijdens de lockdown in 2020, begon Mirek Coutigny met het schrijven van nieuwe muziek. Wat voor maatschappij zouden we opbouwen als we een blanco bladzijde kregen? Het is de vraag waarop Mirek Coutigny met het album 'Through Empty Landscapes And New Beginnings' een wervelend muzikaal antwoord biedt.
Check alvast het interview hier . 

De plaat wil een gevoel creëeren van lange wandeltochten in mooie landschappen, hier op het platteland of in de Ardennen en tochtjes in het donker. Verwondering van om ons heen kijken, stilstaan bij de dingen des levens … Met af en toe iets bevreemdends of een angstgevoel.  'Through Empty Landscapes and New Beginnings' staat voor gemoedsrust, o.m. met het mooie “Day O” naar het intieme “We want to remember” tot “What was last”, gedragen door vervormde pianoklanken; de percussie en drumwerk is een meerwaarde.
De songs prikkelen de fantasie en doen je wegdromen.
De plaat is gevarieerd, kleurrijk en filmisch van aard, van vreugdevolle taferelen tot intieme momenten,
Zijn pianowerk is prachtig, alsook wat de anderen te bieden hebben, naast de percussive zijn er de veelzijdige, bevreemdend mooie cello klanken. Een mooie versmelting van dit klankenspectrum.
“Survival is Unsufficient” werkt in op de emoties, een quasi instrumentaal meesterwerkje met plotse vocals op het eind. De instrumentatie heeft zijn eigen taal, luister maar naar de verrassende wendingen op “What was Lost”. Op “New World” worden de vocals nog eens open gegooid. “Home” is een overtuigend slotstuk, waarbij die stem je tot complete rust brengt.
Elke song heeft zo zijn verhaal, en toch beluister je deze best als één geheel. Een trip die we goed bijhouden door die kleurrijke instrumentatie en ingekleed door subtiel mooi vocals, waar nodig.

Tracklist: Day 0 02:18 The Road 05:04 No More 04:15 Abandoned Houses 01:14  We Want To Be Remembered 03:58 What Was Lost 03:49 Snow Continued To fall 02:51 Survival Is Unsufficient 05:45 We Were Never Meant for This 02:28 New World 04:26 Home 04:10

Ambient
Through Empty Landscapes and New Beginnings
Mirek Coutigny
Consouling Sounds/Les Fabuleux

Drie jaar na de release van zijn veelgeprezen album ‘Salone’, keert Bai Kamara Jr terug met ‘Traveling Medicine Man’, een collectie van 13 nummers met afro-blues songs in Bai's unieke stijl, nl. op een beschrijvende, provocerende en soms suggestieve manier worden de verhalen over liefde, leven, relaties en politiek nauwgezet door de verteller verkend. Trouwens, de man is een klasse verteller.
We krijgen een breed, uiteenlopend geluid, lekker opzwepend en intiem. Kleurrijk door het genre. ‘Traveling Medicine man’ is een zachte botsing van uiteenlopende culturen. Een gevarieerd meesterwerk, net door de verbintenis Westerse Blues en Afro-Blues.
Het persoonlijk verhaal intrigeert en je krijgt er een warm gevoel van.
“Good good man” en “It Ain’t easy” weten te raken en zijn pakkend. “If i could walk on water” is een mooie afsluiter, alle registers worden opengetrokken in een emotioneel beladen woestijnstorm. Knap allemaal.

Tracklist: Shake It, Shake It, Shake It (2:37) Surrounded (3:28) Good, Good Man (3:56) If You Go (4:01) Miranda Blue (4:31) Money Ain't Everything (3:54) Enemies (4:14) Star Angel (5:14) Mister President (3:11) I Don't Roll with Snakes (4:01) I'm a Grown Man (3:36)  It Ain't Easy (5:43) If I Could Walk on Water (3:50)

Afroblues
Traveling Medicine Man
Bai Kamara JR & The Voodoo Sniffers

Er lijkt maar geen einde te komen aan de inspiratie van levende legende Ledfoot. In een periode van amper drie jaar heeft hij al enkele knappe schijven uitgebracht waaronder 'White Crow' (2020), 'A Death Dvine' in datzelfde jaar in samenwerking met Ronni le Treko, en in 2021 'Black Valley'.
'Coffin Nails' volgt nu, het is een warme plaat en er is opnieuw een samenwerking met Ronni Le Treko, zie info https://ledfoot.bandcamp.com/album/limited-edition-lava-lamp ; het zijn twee grootmeesters die zorgen voor een blues-roots magie .
Ledfoot ademt op mooie wijze het genre, luister maar naar “Perdition”, een knappe song die speelsheid verbindt met bittere ernst en de virtuositeit onderstreept.
Een schitterend gitaarspel siert, en krijgt elan door die bedwelmende, warme vocals van Ledfoot; laat je verleiden door “I've Never Been”, “Better than bad” en het intieme, dromerige “House of Restitiuon”. “The day I die' is avontuurlijker en tekent voor een breder kader. “Look what I've done to me” en “How i End my day” zijn overtuigende afsluiters. Er heerst soms een mysterieuze vlaag over het materiaal. Opvallend is de lichtjes rokerige stem en het gitaarspel dus. De man is een klasse verteller. Hij weet persoonlijk te raken.
De plaat is de moeite, een emotievolle plaat dus, en zal de fans in het genre zeerzeker bekoren.

Perdition 03:20 Coffin Nails 02:34 I've Never Been 05:04 Better Than Bad 02:50 The Day I Died 03:12 House of Restitution 04:25 Escape 02:59 Runnin' till I'm Done 02:56 Look What I've Done to Me 03:09 How I End My Day 03:02

Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris een versmelting van topmuzikanten binnen het globale jazz wereldje 
Profound Observer, het project waarin de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra) samen met zijn entourage een brug slaat tussen stijlen,. Hij stelde onlangs in een overvolle Casino café de nieuwste plaat 'I Choose not to' voor, en kreeg daarbij de hulp van een ware jazz grootmeester, die in één adem genoemd wordt met muzikanten als Toots Thielemans en Philip Catherine, met name Bert Joris.
Ook zijn compagnons Vitja Pauwels (gitaar) en Daniël Jonkers (drums) behoren tot het rijtje getalenteerde virtuozen in ons landje.
Het verslag van het concert kun je hier nog eens nalezen .
'I Choose Not To' is het resultaat van dit collectief die een bijzonder sfeertje in onze huiskamer uit de boxen doet loeien.

“The Open End” zorgt voor een warme gloed. Eigenlijk is elke song zodanig opgebouwd, dat je intiemgewijs geniet van het breed klankentapijt van het collectief.
Elke schakel binnen de band is even belangrijk. Vitja intrigeert door de uiteenlopende lagen op z’n gitaar en drummer Daniël Jonkers streelt en improviseert op de drums. Verder hebben we de groovy, kleurrijke sounds van de trompet van Bert Joris alsook de virtuoze saxofoon uitspattingen. Het klinkt onaards in schoonheid mede door Lennert Baerts.
Een warm gevoel kreeg je vanbinnen door de intieme uitspattingen en de zachte trillingen zonder te oorverdovend te klinken; intens genoeg om uiteenlopende emoties te doen opborrelen.
Het collectief weet gevoelig te raken als de dansspieren aan te spreken.
Er is voor ruimte voor speelsheid en improvisatie in hun virtuositeit. De lijn van pure jazz wordt hierbij verlaten door de mengelmoes van improvisatietechnieken. Het is een soort free jazz die de old school jazz omarmt. Luister maar eens naar knappe songs als ''Fulfilment Of A Not Forgotton Promise” en “The Other Person In Me”.
Het is een grillig meesterwerk. Wat een creativiteit wordt hier aan de dag gelegd. Een muzikale wervelstorm. In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Puike, boeiend, overtuigend werk!

Over deze release hadden we trouwens een interview met bezieler Lennert Baert, lees hier .

Tracklist: The Open End 08:33 Disentangled, Beyond Reach 06:10 Fulfilment Of A Not Forgotten Promise 09:02 Social Skill Simulation 04:17 Solace In Solitude 05:48  The Other Person In Me 06:11 The Dangers Of Knowing Something 03:10 Concealed In Ice 05:28

I Choose not to
Profound Observer & Bert Joris
W.E.R.F. records/Jazzlab

Robin Kester trok eerder de aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP. Kester veroverde de podia in binnen- en buitenland.
In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles “Leave Now” en “Cat 13” in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music.
In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), en gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
‘Honeycomb Shades’ is een pareltje, die de gevoelige snaar raakt.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. Lees hier het interview .

Er heerst een bevreemdende, pakkende, onheilspellende sfeer door de toegankelijkheid versus licht experiment in sound en vocals. Het lekker aanstekelijke “Fries and ice Cream” onderstreept dit meteen . Op “Cat 13” laat Robin Kester een weemoedig kantje van haarzelf horen.
De plaat is er eentje van contrasten, “Infintiy song”, ietwat groovy, dansbaar behoudt die melancho zijde. Ze speelt met emoties in blijdschap (lichtvoetige, stekelige sound) en somberheid (intiem, donkerder van aard) . Luister die twee pijlers maar eens op het springerige mooie “Celeste” en het ingenomen “Blinds” .
“Zwanzig Zwanzig” is een elektronisch meesterwerkje met een experimenteel kantje. “Goodnights Argus” op z’n beurt trekt alle registers open. Verder duwt Robin Kesters ons in een bad van melancholie op “Skinny Kids”. “Blinds” en “Hands” sluiten mooi overtuigend de plaat af.
Het is een sferisch plaatje die de uitersten opzoekt . Robin Kester slaagt in een eerlijke muzikale schoonheid , die het aanstekelijke mengt met het bedwelmende, de intimiteit en persoonlijke emoties. Je wordt meegevoerd naar een bijzondere sprookjesachtige wereld.
Pracht plaat van deze vrouwe …

Tracklist: Fries and Ice Cream 03:59 Leave Now 03:48 Cat 13 03:04 Infinity Song 03:52 Celeste 02:52 Dead End 03:03 Goodnight Argus 04:51 Skinny Kids 02:05 Zwanzig Zwanzig 03:43 Blinds 03:21 Hands 02:55µ

RUTH. is een talentvolle singer-songwriter die we ontdekten op BUSKER festival 2022 in Herent. Op 3 maart bracht ze een nieuwe EP uit 'Inside Out' , deze keer met een voltallige band.
We waren aanwezig op de release party in JH SOJO, Kessel-Lo (Leuven). Ze weet met haar band de dansspieren aan te spreken alsook de gevoelige snaar te raken. Het verslag kun je hier nog eens nalezen.

We namen de EP onder de loep, en horen dat toegankelijkheid en verwondering binnen een alternatief kader elkaar vinden.
Het zeemzoetige “Home” weet je meteen te raken, op eenvoudige, magische wijze. Ze zingt over de gewone dingen des leven.
Muzikaal komt er een jazzy vibe boven drijven. Op “Flower” is er een folky kader. “Black and white” klinkt bevreemdend sprookjesachtig een tokkelende gitaarlijn doet je wegzweven naar verre oorden.
De EP is een visitekaartje waar je als artiest kan mee uitpakken.  RUTH. heeft bewust drie nummers uitgekozen die drie fases omvatten uit haar leven; ze liet het ons in een interview weten. Het is een veelzijdige sing/songwriting artieste die zoekt welke sound er het best past tussen alternative en toegankelijkheid, door weemoed met het volkse met elkaar te verbinden.

RUTH. liet ons in het interview melden dat ze nog veel diverse nummers klaar liggen heeft. We zijn benieuwd wat deze artieste, performer en zangeres met haar breed stembereik nog in petto heeft. Hier wist ze ons op eenvoudig pakkende wijze te intrigeren met haar innemende en opzwepende sound van de drie nummers.

Tracklist: Home 03:59 Flower 04:08 Black and white 03:09

Erem is een muzikaal trio, tot stand is gekomen door Stan Maris (Kreis) en Nicolas Van Belle (Suura). Hun harmonisch instrumentarium wordt ondersteund van zangeres Mirte Leconte. Aan de bron van dit project ligt een gezamenlijke interesse voor klank en transformatie. Dit resulteerde eerder dit jaar in het debuut 'Aare'.
Een diepzinnig gesprek hierover hadden we met Stan Maris, lees interview .

Het is een muzikale ontdekkingstocht wordt door het uiteenlopend klankenspectrum, het korte “Koraal” onderstreept dit meteen, “Melantroop” klinkt bevreemdend, intimiteit en extravertie vinden elkaar.
De Koraal stukken zijn niet direct een rustpunt of een overstap naar een andere wereld. Sommige klanken doen denken aan geluiden die je terugvindt tijdens een wandeling door de natuur; ze zijn zowel bevreemdend, angstaanjagend als rustgevend, die een experimenteel kantje niet schuwen. Ondersteund van vocals worden we telkens verrast. Bijgevolg, het is een fantasieprikkelende, meeslepende plaat, die de betekenis zoekt in dat (breed en divers) klankenspectrum. Het geheel is magisch van aard en staat open voor verwondering.

''Ik ben wel iemand die op zoek is naar een betekenis achter iets, terwijl Nicolas eerder op zoek is naar woorden die gewoon een mooie klank hebben.  Het draait bij de titels dus eerder om hoe het klinkt, dan de echte betekenis erachter'', vertelde Stan ons in het interview.

Tracklist: Koraal I 01:00 Melantroop 05:36 Bedaard 02:47 Bootwachter 06:30 Koraal II 00:50 Somriva 08:38 Eenzelfde Ochtend 05:14 Koraal III 00:54 Hymne 04:51

Ambient/Instrumentaal
Aare
Erem