AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2024 01-10-24 - José James 02-10-24 – Jaune toujours 03-10-24 - Loverman 03-10-24 – Black metal rainbows (bookpresentation & concerts) + livesets Vulva, Acidic Male and Rattenburcht 04-10-24 - Eivor 04-10-24 –…

logo_musiczine_nl

Trix, Antwerpen - events

Trix, Antwerpen - events 2024 - 01 okt: Frog Leap (ism Biebob) - 02 okt: Dent May, Kids of the elephant - 02 okt: Stone (ism Live Nation) - 03 okt: Hifive: BBY Eco - 03 okt: Pjotr - 04 okt: Newmoon - 04 okt: Liquicity Antwerp - 05 okt: Jazz Sanusi - 05 okt:…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Within Temptati...
chelsea_wolfe_t...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden

Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.

Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.

Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.

Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.

Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.

Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.

Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn. 

Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd. 

"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.

Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.

Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.

Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.

Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.

Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!

Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson

Bedankt voor het interview!

Les Negresses Vertes – Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal, doe het dan gewoon in je eigen taal... Het gaat dus allemaal om de energie!

Les Negresses Vertes staan al sinds 1987 garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeestje. We zagen ze ooit Rock Lede plat spelen in 1991 en zelfs nu trekken ze zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, en zo hoort dat ook. Het overvolle Park tijdens ‘Great Gigs in the Park’ in Sint-Niklaas danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol op deze mooie zomeravond.
Lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoekaf.html  
Naar aanleiding van dit concert, polsten we naar de plannen en de ambities van deze band met bezieler Stéfane Mellino

Hoe gaat het de laatste tijd met jullie?
Op dit moment zijn we terug uit Marseille en wachten we op een volgend optreden volgende week vrijdag. We blijven op tournee tot december van dit jaar en misschien gaan we ook in België en Nederland spelen. Dus ja, we blijven de hele tijd bezig...

Ik zag jullie voor het eerst op Rock Lede in 1991, toen al een onvergetelijk concert.
Helaas is er sindsdien veel veranderd, zoals de dood van Helno 'Noël' Rota in 1993. Hoe 'overleef' je zo'n zwaar verlies?
Voor een Franse band, die in het Frans speelt en zingt, was het in die tijd een eerder zeldzaam om buiten Frankrijk te spelen. We hadden nog nooit in landen als Duitsland, België of Engeland gespeeld. Dus het was speciaal om in het begin van onze carrière in die landen te spelen. Over het overlijden van Helno kreeg ik een telefoontje en ik kon het niet geloven. Het was een grote schok voor ons en ik dacht erover om de band te verlaten. We zouden het kunnen doen zoals Joy Division die hun naam veranderde in New Order na het overlijden van Ian Curtis. Maar het label vertelde ons dat dat in ons geval geen goed idee was. Omdat we in de eerste plaats een band zijn. Het label zei 'hij was niet de enige die liedjes schreef, die jullie schrijven en zingen, dus ga door'. Het is een groot verlies, maar we zijn inderdaad een band en kunnen doorgaan, ook al is het soms moeilijk en moeilijk. Dus dat deden we. Zoveel jaar later denk ik dat het beste is wat we voor hem konden doen, doorgaan, dat is wat Helno gewild zou hebben. De energie is er nog steeds op het podium, op een bepaalde manier is Helno er ook nog. Dus we zijn blij dat we toen niet gestopt zijn... Les Negresses vertes leeft nog steeds, de scene ook.

Ik zag jullie een geweldige optreden spelen op Great gigs in the Park in Sint-Niklaas. Wat een energie! Het was eigenlijk nog beter dan dat onvergetelijke concert in 1991 voor mij. Waar halen jullie die energie vandaan?
We zijn nu betere muzikanten, we hebben meer ervaring op het podium. Hoe meer we spelen, hoe beter we worden. Dat verklaart alles. Ik was toen vrij jong en ik ben nu 64. Ik ben bijna op de top van mijn carrière. Ik ben nu bijna op de top van de heuvel. Op het podium staan, optreden, het is een manier van leven.

Ik blijf ook onder de indruk van de diversiteit en de verrassende wendingen live. Is het wereldmuziek? Frans chanson? Of zijn jullie gewoon punk? Wat betekent Les Negresses Vertes in 2024?
Het is er altijd geweest. Voordat we met Les Negresses Vertes speelden, speelden sommigen van ons in de Franse punkscene, dus die punkvibe was er altijd al. De mix tussen stijlen ook. We proberen onze nummers zo dicht mogelijk bij het originele geluid te spelen. In Sint-Niklaas hebben we dat ook gedaan. We willen een hechte band met onze fans, dat is heel belangrijk. Dus, nee we zijn nog steeds hetzelfde als toen maar met veel meer ervaring in wat we doen.

Ik had ook het gevoel dat de speelsheid niet verloren is gegaan; als jonge wolven tekeer blijven gaan. Waar komt die niet aflatende energie toch vandaan?
Ik begrijp waarom bands dat doen, als je je hele leven muzikant bent, heb je veel stress. Je hebt ups en downs. Het draait allemaal om gevoel en verbinding met mensen. Als ik tijdens een optreden de lachende gezichten van het publiek zie, voel ik de energie opborrelen om ervoor te gaan. Maar het is niet de artiest van bands die dat niet doen, die dat vergeten is. Het legt veel druk op jezelf als je live speelt. En soms moet je je daar op concentreren.

Iets anders. Terwijl stijlen komen en gaan blijft het Franse Chanson overeind, net als Nederlandstalige muziek nu (kijk maar naar de Nederlandse lichting met Froukje, Joost Klein en anderen) ... Denk je dat zingen in de eigen taal nu meer geaccepteerd is, en het makkelijker is om door te breken? Hoe zie je het zelf?
Het hangt ervan af wat voor soort muziek je brengt. In sommige stijlen denk ik dat het meer geaccepteerd wordt als je in het Engels zingt als je naast je eigen land ook andere landen wilt bereiken. Misschien is rock- en metalmuziek beter in het Engels. Maar voor bands zoals wij? Wij spelen meer folklore en wereldmuziek, met nog steeds een rock- en punkgevoel erin. Het wordt dan veel gemakkelijker geaccepteerd denk ik. Wij zouden dat ook kunnen doen, onze nummers in het Engels brengen. Maar we voelden, en voelen nog steeds, dat we ons het beste kunnen uitdrukken door in onze eigen taal te zingen. Een van de beste voorbeelden is tegenwoordig rap. Franse rap probeert niet in het Engels te zingen, ze doen het in het Frans omdat dat de beste manier is om uit te drukken wat ze echt willen zeggen. Het werkt. Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal? Doe het dan gewoon in je eigen taal... maar het gaat allemaal om de energie.

Muziek kon je vroeger meer in hokjes plaatsen. De jongere generatie denkt niet echt meer in hokjes. Ze gaan naar een punkconcert, doen dan een Pommelien Thijs en eindigen op een dansfeestje in Tommorowland. Hoe zien jullie dit?
Aan het begin van deze tour in 2018 hebben we op een aantal grote festivals gespeeld en natuurlijk voor jonger publiek dat onze band kende omdat hun ouders onze platen hebben en ik herinner me dat een jonge vent me na de show vertelde “ hey Negresses vertes you're playing real ”. Het klinkt als het beste compliment dat we zouden moeten hebben. Geen vraag voor ons om een USB-sleutel te spelen in plaats van echte instrumenten of zang. Ik denk dat de jongste generatie nog steeds bezig is met het bouwen van nieuwe codes en nieuwe manieren om zich uit te drukken in muziek. Platenmaatschappijen werken niet meer aan de ontwikkeling van artiesten en de jongeren weten dat ze nu op netwerken moeten bestaan.

In 2018 vierden jullie het 30-jarig jubileum. Jullie waren in 2018 ook in Engeland, niet voor het eerst maar toch … Is het niet moeilijker voor een Franse band om er door te breken? Hoe zie dit?
Er is altijd een soort concurrentie geweest tussen Engeland en Frankrijk in de geschiedenis (hihi) maar ik denk dat Engelsen ons leuk vinden omdat we hen niet kopiëren weet je. Wat wij doen is vrij uniek. We brengen een mix van muziekstijlen, maar hebben de rock energie in ons. We zijn ook geen gewone Franse band. Het is die mix van stijlen en culturen die ons uniek maakt en daarom is het makkelijker voor een band als wij om door te breken in landen als Engeland, zelfs als Franstalige band. We voelen dat ook in Sint-Niklaas.

Plannen: Nog steeds platen uitbrengen in deze tijden, of niet?
We willen geen nieuwe albums meer opnemen. Bijna 17 jaar geleden zijn we gestopt met het opnemen van nieuw materiaal. Het is voor mij gewoon te moeilijk om hetzelfde te doen als toen ik jonger was, dus voor mij gaat het erom dat we onze liedjes uit het verleden zo lang mogelijk spelen, maar nieuwe dingen opnemen? Niet met Les Negresses Vertes, maar wel met persoonlijke projecten ...

Andere plannen de komende jaren?
Zoals ik al eerder zei, we spelen optredens tot ergens in december. We hebben de afgelopen jaren veel concerten gedaan, dus volgend jaar nemen we een pauze. En daarna kijken we wat we kunnen doen... we kunnen nieuwe energie vinden, om na dat jaar terug te komen.

Je gaat niets doen voor je 40e verjaardag... om het te vieren
Er zijn nog geen plannen, we willen met dezelfde energie op het podium blijven staan. We willen niet de fout maken om 'één concert te veel' te doen. Dus daar maken we geen plannen voor, maar als het dan goed gaat en die belangrijke energie er nog is, als er nog steeds de band is met het publiek... dan gaan we door... en dan weet je het nooit.

Na al die jaren, zijn er nog ambities of een soort doel dat je voor ogen hebt?
Mijn jongste dochter is singer-songwriter in een Britse band uit Brighton genaamd Belmondo en ik steun haar. Mijn dochters helpen in hun leven en de paden die ze volgen, dat is de belangrijkste ambitie in de toekomst ...

Pics homepag @Sven Dullaert

Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop jullie in december weer op het podium in België te zien

Arab Strap - Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden

Arab Strap's unieke signatuur wordt al sinds 1995 gekenmerkt door hun Schotse tongval, poëtische teksten en humor. De indie rock/alternative pop band levert met ‘I'm Totally Fine With It - Don't Give A Fuck Anymore’, 'their most sonically expansive album', weer een waar meesterwerkje af. Het duo Malcolm Middleton en Aidan Moffat, met hun jarenlange productionele metgezel Paul Savage (The Delgados), staat wederom garant voor 12 nieuwe pareltjes 'with a mix of intoxicating melodies and a threatening intensity'. Arab Strap's gelijk vertrouwd aanvoelende en Schotse half gesproken, half gezongen songs bevatten dit keer wat extra pit, beats en urgentie (met veel maatschapplijke thema's) en 'furthers the band's transformation from swooning, lo-fi, slow-core, post-rock romantics to raging, alt-pop chroniclers'.
In mei ll verscheen het album ’I'm Totally Fine With It’. We hadden over deze release een fijne babbel met de band en polsten uiteraard ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities.

Arab Strap brengt al sinds 1996 met regelmaat van de klok langspeelplaten uit. De band maakt niet direct muziek die mainstream genoemd kan worden, maar heeft in de afgelopen jaren wel een zeer trouwe fanbase opgebouwd. Graag jullie mening

We hebben nooit geprobeerd om muziek te maken die als mainstream zou worden beschouwd, en ik betwijfel of we dat ooit zullen doen. Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden. Ik kan niet ontkennen dat meer geld leuk zou zijn op dit punt in het leven - in een onafhankelijke band zitten kan een constante financiële strijd zijn - maar we hebben nu onze eigen plek in de cultuur, met een relatief kleine maar trouwe fanbase, en dat werkt goed voor ons.

Het muzieklandschap is veranderd, maar het genre dat jullie spelen is nog steeds gerespecteerd. Wat is voor jullie de grootste verandering in tijden van digitalisering en sociale media …
De manier waarop mensen muziek consumeren, muziek ontdekken en muziek promoten is compleet veranderd sinds we zijn begonnen, maar op creatief niveau is er helemaal niet zoveel veranderd, behalve dat de technologie die nodig is om muziek te maken beter en goedkoper is dan in de jaren 90. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar op. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar als we nummers schreven; nu hebben we een gedeelde Dropbox. Apparatuur zoals synths en Roland 808's waren toen te duur voor ons, maar nu zijn die geluiden praktisch gratis.

Sociale media en streaming... je kunt er niet meer omheen, ik vroeg me af hoe belangrijk sociale media voor jullie is en waarom je in deze tijd nog steeds platen uitbrengt (ook al is er nog steeds een publiek voor)?
In muziektermen is social media een essentieel hulpmiddel bij promotie, en ik zou het waarschijnlijk helemaal niet meer gebruiken als we geen plaat uit hadden en geen kaartjes om te verkopen - ik heb het niet echt meer nodig in mijn persoonlijke leven, ik gebruik het vooral zakelijk. Wat streaming betreft, heb ik nog steeds een hekel aan Daniel Ek en Spotify, die doorgaan met het verlagen van de betalingen aan de muzikanten die hun ontluikende imperium hebben opgebouwd. Ik gebruik Apple voor streaming, dat een betere kwaliteit en een grotere catalogus heeft, en een app gewijd aan muziek; ik koop ook nog steeds platen en merchandise, omdat ik weet hoe essentieel fysieke verkoop is voor collega-muzikanten.

Is het in deze tijd, alleen al door de digitalisering, niet moeilijker geworden voor een band om op te vallen? Ik hoor tegenwoordig bands die problemen hebben om concerten te boeken...
Het is zeker moeilijker voor een band om gehoord te worden, ja, vanwege de enorme hoeveelheid muziek die er is - recente rapporten suggereren dat er 120.000 nummers per dag worden uitgebracht. Als je gehoord wilt worden, zijn de oude methodes nog steeds nodig  video's, radio-pluggers, advertenties etc. Wat concerten betreft, de livescene bevindt zich op dit moment in een vreemde situatie - grote evenementen lijken te floreren, terwijl kleinere optredens zoals het onze en gewone podia het een beetje moeilijk hebben. De meeste economieën in de wereld hebben het echter moeilijk en mensen hebben op dit moment minder geld te besteden.

In een interview las ik: "Wij zijn de laatste generatie die uit kan gaan en dronken kan worden zonder dat iemand ons filmt terwijl we dronken worden. Dat is waar, maar het kan ook iets goeds zijn... Hoe zie je dat zelf, is het goed of slecht dat dit veranderd is?
De handeling van het nemen van foto's of het maken van video's is natuurlijk niet inherent goed of slecht, maar het hangt af van hoe het wordt gebruikt. Ik begrijp de behoefte om alles te documenteren niet echt, ik ben niet iemand die een optreden filmt en het dan nog eens bekijkt als ik thuiskom.

Gaan jullie de nieuwe plaat ook op vinyl uitbrengen, dat schijnt tegenwoordig 'in' te zijn?
Het album is uitgebracht op vinyl, ja, in drie verschillende kleuren. Platen zijn briljant.

Met je laatste schijf 'I'm totally fine with it don't give a fuck anymore' sla je bekende wegen in, pompende drums, knetterende riffs en een soort verhalende zang die ons een spiegel voorhouden. Hoe moeten we dit zien?
Het lijkt me wel te kloppen, ja, maar je mag het zien zoals je wilt!

Heeft de titel een bepaalde betekenis of is het letterlijk wat het zegt en waarom?
De titel kan op verschillende manieren gelezen worden - het kan vertaald worden naar berusting, of uitdagend en sterk zijn, afhankelijk van hoe je het leest. Het was oorspronkelijk een sms-bericht van onze live drummer, David Jeans - toen hij het stuurde, heb ik meteen een screenshot gemaakt, het deed me echt iets. Ik vond vooral de duim-emoji's leuk.

Ik krijg steeds het gevoel dat ik een stomp in mijn maag krijg, daarom hou ik zo van die plaat en van de band; zit er een boodschap of verhaal achter, of een manier om bepaalde frustraties van jullie af te schudden? Hoe moeten we het zien?
De nummers gaan voornamelijk over de online cultuur en het negatieve effect daarvan op mij in de afgelopen jaren, maar het erkent ook hoe essentieel het is in mijn leven. Zoals ik aan het eind van het eerste nummer zeg: I think I love it.

Jullie muziek en storytelling heeft ook iets filmisch, ooit gedacht om iets voor film of tv-series te doen of is iets me ontgaan?
De enige keer dat we ooit soundtrackwerk hebben geprobeerd was voor een kleine tekenfilm in de vroege jaren 2000, Rogue Farm genaamd. Ik denk omdat de zang en tekst zo'n groot deel uitmaken van Arab Strap, filmmakers er niet echt aan denken dat wij instrumentale muziek maken, wat jammer is, want ik denk dat we het graag zouden proberen. Dat gezegd hebbende, ons nummer The Turning of Our Bones werd onlangs gebruikt als de thematune voor een Brits politiedrama, wat geweldig was - ze hebben de zang er ook in gehouden!

De inspiratie lijkt eindeloos, waar haal je die inspiratie vandaan? Want over die teksten is nagedacht, zoveel is duidelijk
Tekstueel kwam de inspiratie voor het nieuwe album vooral van het lezen van nieuws en artikelen online, en een paar boeken die ik las over sociale media etc., maar ook - natuurlijk - mijn eigen ervaringen, die hopelijk veel mensen de afgelopen jaren hebben gedeeld.

Er zijn al een aantal singles uit, hoe waren de eerste reacties?
Alles lijkt goed te gaan!

Wat zijn je verwachtingen van deze nieuwe plaat? Nog de wereld veroveren? Of is dat geen ambitie?
Wereldheerschappij is nooit onderdeel geweest van het Arab Strap plan, nee - we schrijven gewoon wat nummers die hopelijk enige lyrische en sonische betekenis hebben, spelen ze voor mensen en geven ze een goede avond uit, en hopelijk doen we het goed genoeg dat we nog een plaat kunnen maken en het allemaal nog een keer kunnen doen.

Nu we het er toch over hebben, wat zijn de ambities van Arab Strap na al die jaren?
Mijn enige persoonlijke ambitie was om een sessie op te nemen voor de John Peel radioshow, en dat hebben we bereikt in de eerste paar maanden nadat onze eerste single uitkwam in 1996. Tegenwoordig hoop ik gewoon dat we werk kunnen blijven maken dat mensen aanspreekt - mijn enige echte ambitie is nu om niet oud en shit te zijn.

Naast ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dit jaar veel optredens, volgend jaar hopelijk meer en ook een paar festivals. Verder hebben we nog niets gepland, hoewel we in 2026 30 jaar bestaan, dus misschien geven we wel een feestje of zo. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat we weer een nieuwe plaat maken - het is behoorlijk intens en constant geweest sinds we onze eerste nieuwe single uitbrachten in 2020, dus ik verwacht dat we binnenkort wel even zullen rusten.

Als je onze lezers nog iets anders wilt vertellen, ga je gang ?
De strakste greep is met een losse hand

Bedankt voor het interview!

Lokerse Feesten 2024 - DAG 3 - Black Sunday - Afscheidsconcert van Front 242 zindert na
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-04
Erik Vandamme

Geen metal dag op de eerste zondag van de Lokerse Feesten, zoals de traditie het door de jaren wilde. Wel een nagenoeg uitverkochte new-wave dag, vooral in het teken van het afscheidsconcert van Front 242. Ze speelden hun allerlaatste festivalconcert, eentje langs de grote poort. De band heeft zich in de jaren geïnnoveerd, brengt een verbluffende lighthow en zorgt voor dat ultieme EBM feestje, alsof de jaren 80 nooit waren weggeweest.
Maar er viel meer te beleven die black sunday …

Marcel Vanthilt en zijn Arbeid Adelt! (*****)openden. Naar goede gewoonte deed het combo, met een dame erbij nu, dit met zoveel bravoure  en energie. Humor en zelfrelativering is de rode draad doorheen de concerten van Arbeid Adelt! Marcel trapt lekker om zich heen en de bandleden laten zich van hun beste kant zien. “Ik sta scherp” zong Marcel, en dat mag je ook letterlijk nemen. Of het meezinggehalte van “Lekker Westers” en “De Dag Dat het zonlicht niet meer scheen”, eentje die in het geheugen gegrift staat. Met songs als “Pelikaan” en “Happy is geen Nederlands” bewijst Arbeid Adelt! dat ze nog steeds die ‘gekke punk’ hoog in het vaandel dragen.

Even serieus of net niet au serieux te nemen , Vive La Fête (****) die de dansbaarheidsfactor naar omhoog tilden. Danny Mommens en Els Pynoo, spil van de band, hebben een goed op elkaar ingespeelde band, die zorgen voor een aanstekelijk, opzwepend karakter. Samen met de looks en danspassen van Els die met haar onvaste zwoele vocals de harten doet sneller slaan, werd dot een leuk, wervelend feestje. Het donker kantje wordt in de elektro mooi behouden. Natuurlijk komt hun sound nog beter over in de club, maar toch konden we niet stilstaan toen ze speelden op de mainstage in het zonlicht.
Met kleppers als “Schwarzkopf”, “Touche pas”, “La verité”, “Maquillage” en “Noir désir” werd alvast een dansfeestje op poten gezet! Missie geslaagd.

Er was geen doorkomen aan in de Club, tja eigenlijk de hele avond niet … Op de valreep geraakten we nog net binnen voor Absolute Body Control (****) , die een oorverdovende EBM set speelden. De lichtshow was een meerwaarde en kon wat pijn doen aan de ogen. De harde beats bonkten en zetten aan tot talrijke moves. Een stampvolle Club onderging dit EBM feestje! Zoals het hoort te zijn …

The Selecter (***) is een ska-punk band met tonnen ervaring. We zagen hen eerder als eens in de Roma (Antwerpen), wat een fijn, leuk dansavondje werd. In Lokeren ging het moeizamer. Een band als The Selecter heeft zijn publiek nodig om voluit te kunnen gaan… De spraakzame frontvrouw Pauline Black port het publiek aan, en de aanstekelijke ska tunes doen de rest.
Maar niet iedereen ging overstag hier. Een wervelende finale noteren we met songs als The Ethiopians cover “Train to Skaville”, het prachtige “On My Radio” en het afsluitende “Too Much Pressure / Pressure drop / too much pressure”. Band die tot z’n recht komt bij de die hard fans en in het clubcircuit , zoals we zelf ervaarden in Antwerpen …

La Muerte (****) kon gerust op het grote podium staan in de vooravond, net zoals Absolute Body Control, gezien de Club moest afgesloten worden … Op het einde van de set konden we toch binnen om nog enkele songs te horen. La Muerte is een band die een oorverdovende donkere sound speelt met een tot de verbeelding sprekende podium act, de waanzin nabij in momenten … Hun muziek is dan ook niet bestemd voor tere zieltjes. Wat een helse sound die ons wist te overmeesteren. Een overtuigend oplawaai van deze Brusselse meesters …

‘The Damned is met The Sex Pistols en The Clash De Heilige Triniteit van de Engelse punk.’, staat te lezen op de website van de Lokerse. We kunnen ons hier wel achter plaatsen. The Damned (***1/2) is inderdaad zo eentje die aan de wieg stond van het genre, eind de jaren '70, met Vanian en Captain Sensible als belangrijkste leden! We ervaarden hen nu als een leuke nostalgie trip voor de oudere punks , en lieten jongere punks zien, vanwaar het allemaal komt en hoe het groeide.
Vanian is één van de overlevenden van dit Britse combo en hij probeert het publiek te betrekken in z’n muzikale trip. Het siert hem. De punk energy hing even in de lucht , maar de vocals hinkten achterop … Goed maar ook niet meer dan dat …

Dé ontdekking van deze festival dag deden we in de Club met The KVB (****1/2) , nu met heel wat minder volk, gezien de meesten stonden te wachten op de Sisters of Mercy op de mainstage. Het Engelse duo manifesteert zich binnen de shoegaze en hypnotiseert ons door hun dromerige sound dito vocals en die explderende energiebommetjes , die het genre rijk is. Ze combineren het met prachte beelden op het scherm, die een overtuigende meerwaarde zijn. Schitterend dat heen- en weer geslinger . Magisch setje toch !

De laatste concerten van The Sisters of Mercy (***) waren niet om naar huis te schrijven, o.m. in januari stuurde Eldritch nog z'n kat naar de Vooruit wegens 'ziekte'. Het inhaalconcert later toonde al een betere kant , maar toch , dit is niet meer de groep zoals we hen toen aanbaden.
Eldritch’s vocals zijn niet meer wat het geweest is, en als vanouds verstopt hij zich graag, meer achteraan het podium, in de schaduw van de anderen. Het vuurwerk van weleer is een waakvlammetje geworden, én  toch … een glimp van weleer. De grote kracht van The Sisters is echter niet Eldritich, maar z’n strak spelende ritmesessie, topmuzikanten die de opzwepende nummers van The Sisters met opwinding en dynamiek brengen, die voor de obligate adrenalinestootjes zorgen.
De band kan blijven rekenen op een trouwe fanbase, die hen blijven steunen. De overvolle Grote Kaai staat mee te deinen op een “Alice”, “Dominion”, “Marian” en  afsluitende tracks “Lucretia my reflection”, “Temple of love” en “This Corrosion”.
In hun genre zijn er tientallen bands die het veel beter doen, en hun plaats in de spotlights verdienen, maar de Sisters of Mercy zijn en blijven de Sisters, terend op hun naambekendheid. Vanavond wakkerde het vuur als vanouds even aan,  maar ook niet meer dan dat.

Een band, 40 jaren bezig, én die bewijzen dat het nog steeds anders kan … jawel Front242 (*****) . Opener “W.Y.H.I.W.Y.G” mikte op de onderbuik. Sterk als staal, verblufte het combo ons meteen helemaal. Het tempo lag enorm hoog, “Body to Body”, “Moldavia” als old classics “Don’t Crash” en “U-Men”, overdonderden en zorgden voor een ware aardverschuiving door de bonkende EBM beats, de talloze adrenalinestoten en de dansende massa .
We waren ook onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende visuals. Front heeft een nauw contact met z’n publiek, wat hun betrokkenheid en respect toont met hun fans.
De muziek behoudt z’n unieke karakter. Het feestelijke afscheidsconcert is er eentje die in ons geheugen gegrift staat; memorabele hoogtepunten genoeg dus, zoals het voortreffelijke “Quite unusual”, “Tragedy for U”, “Fix it en “Welcome to Paradise” waarmee ze de set besloten. Maar de kers op de taart, in de encores, classics “No Shuffle” en “Headhunter”. Dit was een Front242 ‘mokerslag into the face’ in de instrumentatie, de om de oren vliegende elektrobeats, hun jagende vocals en toepasselijke visuals. ‘Een wah gevoel’, een daverend EBM feest, een afscheid langs de grote poort. Hier kunnen velen nog van leren …

Setlist: W.Y.H.I.W.Y.G., Body To Body, Moldavia, Generator, Don’t Crash, U-Men, Take One, Quite Unusual, Punish Your Machine, Red Team, Gripped by Fear,  Masterhit, Tragedy For You, Fix It, Welcome To Paradise
+++ Happiness (More Angels), No Shuffle, Headhunter

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2024 - DAG 2 - Phoenix - Visueel dansfeest à la Française!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-03
Erik Vandamme

Welke troeven kan Frankrijk voorleggen? Parijs, een stad die tot de verbeelding spreekt. Franse wijnen behoren tot de beste van de wereld. De Franse taal behoort tot één van de mooiste talen. Ook op muzikaal vlak kan Frankrijk heel wat troeven voorleggen zoals de Franse chanson artiesten en het Franse house-elektro duo Daft Punk die circa drie jaar geleden ermee ophielden. Rond die periode in de jaren '90 is ook Phoenix ontstaan. De Franse band uit Versailles brak wellicht niet door zoals hun landgenoot, maar drukte toch zijn stempel op wat Frankrijk muzikaal te bieden heeft. Twee jaar geleden verkochten ze de AB twee keer compleet uit, en bewezen ze nog steeds stevig in hun schoenen te staan.
Lees gerust https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/88454-phoenix-fait-son-blockbuster-phoenix.html

Op Lokerse Feesten zorgde Phoenix voor een visueel dansfeest à la Française … Er viel uiteraard nog meer te beleven.

Op Rock Herk wist de Compact Disk Dummies (*****), de band rond spring-in-t-veld Lennert Coorevits ons sterk te overtuigen. Wat een energiebommetjes lieten deze drie los in hun elektropopdiscokitsch. Op de Lokerse Feesten was dit evenzeer het geval. Al vrij snel zocht Lennert het publiek letterlijk op en porde hen voortdurend aan. Het publiek werd. Met “Are Friends Electric?” van Gary Numan kreeg Compact Disk Dummies de handen nog meer op elkaar, en vanaf dan barstte het dansfeest zelfs compleet los. Op de nieuwe nummers “Fomo” en de titelsong “The Signal” haalden de twee broers hun beste discodansjes aan. Op “Holy Love” was Lennert weer bij z’n publiek, hij ging zelfs vervaarlijk op de geluidstoren staan. Tot hilariteit van de aanwezigen. “I Remember” was één van de hoogtepunten, de handen gingen compleet de lucht in; de hele Kaai stond te dansen. Wat een enthousiasme en dynamiek, een live band bij uitstek. Het afsluitende “The Reeling” gaf een sitdown, om er dan loos op te springen, wat zorgde voor een lokale aardbeving, 8 op de schaal van Richter. Over een opwarmer gesproken?!

The Roots (****)
is o.m. de ultieme huisband van Jimmy Fallon van de Tonight Show in Amerika, maar ze zijn meer dan dat … Het overgrote deel kent hen wellicht door die filmpjes op YouTube. The Roots zijn echter een bont gezelschap top muzikanten die hiphop, soul, afro, jazz, pop tot een aanstekelijk geheel maken. De blazers, de knetterende drums en de soulvolle zang partijen zorgen ervoor dat je gewoon lekker gaat heupwiegen, terwijl het net begon te regenen. Het had zelfs iets magisch als je het ons vraagt.
Een warme band als The Roots heeft echter de zon nodig om te kunnen losbarsten en er een feestje van te maken. En dat was er nu net niet …

We zijn fan van Charlotte Adigéry &  Bolis Pupul (***1/2)  zowel elk apart, of als duo; ze zorgen telkens voor een lekker dansfeestje met een hoek af. Persoonlijk houden we nog het meest van die momenten als beiden met elkaar zijn verbonden.
Maar hier bleven we echter lichtjes op onze honger zitten. Hun muziek bleef een beetje hangen in dezelfde sfeer en klonk iets minder energiek van wat we gewoon zijn van hen. Ondanks dit minpunt zocht Charlotte het publiek wel op, straalde enorm veel charisma uit en heeft ze uiteraard een kristalheldere stem; Bolis vuurde voldoende opzwepende beats af , met een experimenteel kantje. Misschien dat dit net op het grote podium iets minder aansloeg …. Of lag het aan de regen …

In de gietende regen sloten we af met een Franse band bij uitstek. De sterkte van Phoenix (*****) is dat ze hun opzwepende pop met forse drums en een charismatische frontman Thomas Mars combineren met tot de verbeelding sprekende visuals en effects. Ze wisten ons voortdurend te prikkelen en onze aandacht te behouden. Songs als “Lisztomania”, “Lasso”, “Alpha zulu” en “After Midnight” gingen erin als zoete broodjes.
De dansbare psychedelische beats die worden toegevoegd , met de visuele effecten zijn een meerwaarde en een schot in de roos. Het geeft een hypnotiserende invloed die je in trance brengen. De dansspieren worden aangesproken.
Phoenix houdt ook wel van theater, beetje op het morbide af. Op “If I ever feel better/Funky Squaredance" verscheen Magere Hein op het podium. Eerst leek Thomas Mars hem enkel te aanbidden, later hield de figurant als het ware een levensecht, afgehakt hoofd van de zanger in zijn handen.
De afsluiters van hun sublieme set, “1901”  en “Identical”, was aanleiding van Thomas om zijn publiek letterlijk op te zoeken.  Het had iets heroïsch in die gietende regen, een soort beeld van “Singing in the Rain” van Gene Kelly borrelde op.
Phoenix overtuigde met een dansfeest à la Française. We lieten ons gewillig een goed uur lang meedrijven in die muzikaal, visueel kleurrijke pracht van Phoenix. Magisch mooi, alsof Parijs en de Olympische Spelen eventjes op de Grote Kaai plaatsvonden  …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

donderdag 25 juli 2024 10:36

Faith Crisis Pt. 1

De Australische formatie Middle Kids trok de aandacht met de sterke debuutsingle “Edge Of Town” uit 2016. Het trio toerde veel en was o.m. de support van The War On Drugs en Cold War Kids. Met hun derde album 'Faith Crisis Pt 1' lijkt de band nu zelf klaar …

Hannah Joy, zangeres/gitariste, neemt je gemoedelijk mee op haar muzikale reis, doorheen een leven van vreugde en pijn, ondersteund van haar veelzijdige vocals, zonder al te klef te klinken. Er zijn de sterke muzikanten die haar zo mooi aanvullen. Muziek. De band balanceert tussen pop en alternatief , en kan een breed publiek aanspreken; een afwisseling van weemoedige en aanstekelijk material.
“Bootleg Firecracker” klinkt overtuigend, een strijd naar innerlijk groei, waarmee jongeren worden geconfronteerd. Hannah heeft hiermee een jong publiek, die zich in haar vertelstijl kunnen vinden.
Soms klinkt het wat donker, dreigend als op “Highlands” of het prachtige “Bend”, met mooie climaxen. Soms kaart Middle Kids mistoestanden aan van sociale media, luister maar naar “Philosophy”, waarop de façade van die social media uit de doeken wordt gedaan. De ballade en afluister “All-in My head” klinkt broos en breekbaar.
Er is steeds de zoektocht naar dat sprankeltje hoop dat de jongeren zo graag wensen. Het lichtvoetig material is een stap voorwaarts hiernaartoe. Een soort positieve energie die het kwetsbare-in-je overbrugt. Middle Kids laat haar diepste emoties de vrije loop en vertaalt het in een rits wisselende prachtsongs. Band die muzikaal pop en alternative verbindt en die een spreekbuis is voor een jongere generatie, die worstelt met hun emoties.

Indie
Faith Crisis Pt. 1
Middle Kids

Tracklist
Petition 01:45
Dramamine 02:57
The Blessings 03:16
The Blessings Interlude 01:14
Bootleg Firecracker 03:20
Highlands 03:31 Bend 03:50
Go To Sleep On Me 02:41
Terrible News 02:52
Philosophy 02:54
Your Side, Forever 03:31
Your Side, Interlude 01:34
All In My Head (feat. Dave Le'aupepe) 03:10

donderdag 25 juli 2024 10:34

Petit Soleil

De multiculturele groep Amorosa  bestaat uit singer-songwriter Stéphanie Scultore en de Braziliaanse jazzgitarist en componist Matteo Carola. Het combo is gevestigd in Brussel. De bezetting wordt gecompleteerd door saxofonist Mathieu Robert, de Braziliaanse contrabassist Filippe Caporali (Commander Spoon) en percussionist Falk Shrauwen (Sylvie Kreush, Echoes of Zoo). Een koor bestaande uit Robert en twee zangeressen, evenals de sopraansaxofonist Pierre Vaiana, zijn ook te horen op sommige nummers.
Met 'Petit Soleil' is de band aan zijn tweede album toe.

'Petit Soleil' gaat vooral over emoties, geïnspireerd door de geboorte van een kind én het overlijden van een moeder/grootmoeder enkele maanden later ; de plaat omschrijft hoe een mens ermee op doordachte wijze omgaat. Opvallend zijn de Braziliaanse ritmes in combinatie met de Westerse sound.
Op « Il Etait une fois' wordt geflirt met het Franse chanson, een mooie insteek trouwens, die we nog een paar keer zullen horen. Het maakt het plaatje compleet.
Door deze emoties in het (muzikale) verhaal, leef je intens mee, met wat de liedjesschrijver echt doorstaat. De pakkende titelsong en « Ou Es-Tu » zijn volgende voorbeeld, het gevoel te willen leven in weidse landschappen maar evenzeer met een gevoel van weemoed. « Cache Cache » is een meesterlijk nummer, die de veelzijdigheid en de emoties onderstreept, en ondanks pijn en verdriet, schijnt de zon achter elke donkere wolk.
In dit muzikaal verhaal zit een punt van herkenning , het leven dat we dagdagelijks meemaken met alle emoties ermee verbonden. Wat een gevoelsplaat.

Jazz/Wereldmuziek
Petit Soleil
Amorosa

Tracklist
Petit Soleil      4:54
Ce Matin         5:13
Casino 5:37
Il Était Une Fois         4:21
Où Es-Tu ?     3:27
Steven Et L'Hirondelle           3:31
Cache Cache   3:22
Meu Menino   3:31
Déposer Des Fleurs    3:25
Liliane Et Radou        5:04

donderdag 25 juli 2024 10:31

Gently Broken

Slechts een paar jaar nadat zijn eerste album als leider en componist, ‘In the Eyes of the Whale’ (Auand Records, 2020) uitkwam, voegt de jonge Italiaanse contrabassist Michelangelo Scandroglio een nieuw en cruciaal stuk toe aan zijn werk. “Met deze band en dit album,” zegt Scandroglio, ”probeerde ik mijn oude waarden te combineren met mijn meer recente interesses, en probeerde ik te begrijpen hoe muziekproductie kan passen in de innerlijke werking van improvisatie en compositie. Er is een kleine afwijking van mijn vorige album en van improvisatie als solomoment, evenals een afwijking van melodie - die niet langer het centrale punt is. Ik denk dat het belangrijkste kenmerk van deze nieuwe opname het zoeken naar een 'synthese' is, zoals ook blijkt uit de duur van de tracks: vergeleken met de meeste jazzstukken zijn ze ongewoon kort. Ik heb geprobeerd om 'microwerelden' te herscheppen, korte onafhankelijke momenten die dan samenkomen. Ook al lijken ze muzikaal ver van elkaar af te staan, in werkelijkheid bewegen ze zich naar een gemeenschappelijke bestemming.”
Bron: bandcamp: https://michelangeloscandroglio.bandcamp.com/album/gently-broken

Dat elke schakel even belangrijk is blijkt al uit het eerste pareltje “Extraction”, dat een breed spectrum biedt aan klanken en een structuur, die je verrast. Daarin slaagt Michelangelo Scandroglio dus met brio. Al die verschillende wendingen maken het net boeiend. Subliem hoe de band erin slaagt om nooit te chaotisch te klinken, en dus die zekere structuur aan te houden. Het is een plaat bol van ontdekkingen en voor wie niet vies is van wat avontuur. Een combinatie van virtuositeit, speelsheid en de zin om te improviseren,.
Op deze gevarieerde plaat hoor je een opzwepende, swingende als intieme, breekbare sound. Het overtuigt ons des te meer!

Extraction 02:15
Premonition 02:13
Deduction 02:05
Jazzneverdie 02:23
The Princess Of Breaking Shadows 02:24
Unespected Breakthrough 00:49
Danubio/lnsight 04:11
Addition 02:40
Deconstruction 02:56
Subtraction 02:04
You-er Than You 03:03
The Space Through The Process 02:35
Disruption 03:11
Joined Forces In Extended Spirits 03:05

donderdag 25 juli 2024 10:28

Why Lawd?

Als je talenten samenbrengt zorgt dit voor magie. In 2016 werkte Anderson .Paak voor het eerst samen met hiphopproducer Knxwledge onder de naam NxWorries, en dat was er meteen boenk op!
Het duo bracht nu 'Why Lawd?' uit, muzikaal tussen jazz, hip hop en soul. Het zijn deels korte songs, doe ervoor zorgen dat je best deze plaat in zijn geheel beluistert.
De kleurrijke aanpak hoor je al op “86Sentra” en “MoveOn”. Er is ook de fijne samenwerking met Thundercat op “KeepHer”.
Samenwerkingen genoeg trouwens! O.m. de prachtige stem van Rae Khalil op “OutTheWay” en op ”WalkOnBy”.
De inbreng van Paak en Knxwlegde is uiteraard subliem. Wat weten zij allemaal te verkennen. Luister maar naar "MoreOfIt", met prachtige violen die een sentimentele klank hebben; of iets verder de blazers op "Distractions", een nostalgische trip naar oude, krakende jazzvinylplaten.
Een pak verrassende wendingen noteren we. Het uiteenlopend totaalpakket is op de plaat 'Why Lawd?' meer dan de moeite en overtuigt sterk. Hun virtuositeit en speelsheid is ongezien. Het kan hoedanoook een breed publiek aanspreken, die houdt van wat avontuur in het genre. Interessant Plaatje dus!

Hiphop/Soul
NxWorries
Why Lawd?

Tracklist
ThankU (feat. Dave Chappelle) 00:50
86Sentra 01:36
MoveOn 02:47
KeepHer (feat. Thundercat) 04:14
Distractions 01:49
Lookin' 00:54
Where I Go (feat. H.E.R.) 03:21
Daydreaming 03:06
FromHere (feat. Snoop Dogg & October London) 04:01
FallThru 02:21
Battlefield 03:38
HereIAm 01:34
OutTheWay (feat. Rae Khalil) 03:26
SheUsed 02:36
MoreOfIt 01:12
NVR.RMX (feat. Charlie Wilson) 01:18
DistantSpace (feat. The Last Artful, Dodgr) 01:23
WalkOnBy (feat. Earl Sweatshirt & Rae Khalil) 03:47
EvnMore 00:25

donderdag 25 juli 2024 10:25

Pilgrims of The Sun

We volgen het instrumentale trio Atomic Vulture al een achttal jaar. De band wist ons voldoende te overtuigen, en bracht in juni de derde plaat uit. 'Pilgrims of The Sun'. De plaat heeft enkele luisterbeurten nodig , maar neemt je mee op reis.
'The Landing' is een epische song, eentje die je meesleurt, bonkend tegen geluidsmuren, of momenten van intimiteit, die je confronteert met je eigen persoonlijkheid. Het zit allemaal verweven in dit nummer. Mooi.
Het is tevens de rode draad doorheen de hele plaat. “Alpah Wave” is net als “Ad Astra”, “Dust Fall” en het sublieme “Black Blizard” het ontdekken waard en heeft verschillende lagen. Er is zelfs een filmisch, futuristisch aspect, wat een avontuurlijke, deels experimentele, onaardse aanpak impliceert. Het vergt enige inspanning, die echt de moeite loont.
Het indrukwekkende ''Subterranean Suffers' sluit de plaat met een verbluffende knal af. Die afwisseling maakt het net boeiend.
Atomic Vulture nestelt zich met deze plaat tussen de betere instrumentale bands in. We hopen nu op de verdiende erkenning.

Instrumentaal
Pilgrims of The Sun
Atomic Vulture

Tracklist
The Landing 05:25
Alpha Wave 04:51
Ad Astra 04:35
Dust Fall 05:58
Black Blizzard 08:14
Reverse Osmosis 06:00
Subterranean Surfers 06:12

Pagina 5 van 174