Brussels Jazz Festival 2024 - Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble - Een spirituele jazz beleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-19
Erik Vandamme

Als een levende legende op een podium staat, die al circa vijftig jaar meedraait in het muziekwereldje, kan het verschillende kanten uitgaan. Ofwel krijg je een routineuze trip, waar het vuur een beetje uitdooft, maar je hebt die artiest toch nog eens 'live gezien'; of je krijgt een glimp uit een ver verleden, dat je emotioneel weet te raken, een hemelse magie waarbij de artiest als een jong veulen zijn ploeg aanspoort om er een onvergetelijke top avond van te maken. Dit was alvast het geval bij het optreden van Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble in een volgepakt Studio 4 in Flagey, Brussel, legendarisch kan je wel zeggen tijdens deze boeiende avond op Brussels Jazz Festival.

We starten echter in een goed gevulde Studio 1 met Work Money Death (****1/2), het project rond de knotsgekke saxofonist Tony Burkill; die in 2017 zijn debuut maakte bij ATA Records.
Het gezelschap improviseert maar al te graag. Het is een uurtje uitermate genieten. Ook al staat Tony zijn sax vaak centraal, je kunt niet voorbij de ingenieuze ingevingen van drummer Sam Hobss die zijn capriolen combineert met de meesterlijke multi-instrumentalist Daniel Templeman; met o.a. schelpen, klokken , tamboerijn zorgt de man voor speciale effecten in een bevreemdend mooie sfeertje. Pianist John Ellis intrigeert door z’n speelsheid en is een virtuoos in z’n vak; en er is ook nog de bas van Neil Innes. Richard Ormrod vult verder nog aan met fluit en percussie,  op de sax van Tony. De cirkel is rond op die manier. Ontspannen en met een humoristisch trekje dompelt dit gezelschap ons onder in een badje van pure improvisatie, een hemelse, hartverwarmende schoonheid.

In studio 4 doet Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (*****) er nog wat bovenop. Het niet meer zo jong ogende combo staat op het podium als jonge wolven. We voelen de speelsheid in de instrumentatie als in de vocals, zwoel en aanstekelijk klinkt het allemaal. Het prikkelt de dansspieren. David Murray op tenor saxofoon en Joe Bowie op trombone vullen aan, wat een magische sound en geheel met al deze muzikanten tesamen .
Verder waren we onder de indruk van het zangtalentvan Kahil El' Zabar zelf,  die met zijn bijzondere warme stem de sound elan geeft. Vuurwerk kregen we door de combinatie van percussie met o.m. de (alt)viool  van James Sanders, de spetterende cello klank van Ishmael Ali en Corey Wilkes’ trompet geschal.
Met een nieuw meesterwerk 'Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit’ bewees deze formatie dat het vuur na vijftig lange jaren nog steeds hevig blijft branden. Wat een improvisatie die live hier werd uitgedrukt.
Na de staande, daverende ovatie kwam het gezelschap nog eens terug; de set werd met een knal afgesloten o.m. door de percussie te combineren met Kahil’s uitzonderlijk zangtalent. Mooi overtuigend en sjiek!
Wat we hier zagen was gewoon legendarisch … Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble zorgde voor een indrukwekkende, spirituele jazz beleving.

In 2020 hadden we nog een interview met de band Bandler Ching, lees hier . Het was nu hoog tijd om ze live aan het werk te zien.
Na twee top prestaties was het echter bijzonder moeilijk voor Bandler Ching (****), die hun  debuutalbum 'Coaxial' kwamen voorstellen in de foyer, om de aandacht te behouden.
We zagen velen de zaal verlaten maar we bleven hier nog even …, want deze Brusselse muzikanten waren zondermeer goed op zo’n groovy avond. We hadden een aanstekelijke, veelzijdige mix van virtuositeit en speelsheid in hun instrumentatie, door de opzwepende drums, de verbluffende basstunes  en een opzwellende sax. Bandler Ching deed de temperatuur in de foyer tot een kookpunt stijgen. Wat een mooie besluitvolle avond met dit gezelschap!

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

The Last Hurrah !! - Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe

The Last Hurrah !! is een project de Noorse producer/muzikant/schrijver HP Gundersen. Door de jaren heen maakte hij voor zijn projecten gebruik van de talenten van verschillende muzikanten en zangers. 'Modern Nostalgia' is de laatste iteratie, van het meditatieve op de eerste twee, naar een popmelodie dat nogal weemoedig en melancholisch klinkt.
Genoeg reden voor een fijn interview met HP Gundersen over deze release . En we waren ook erg benieuwd naar zijn ambities en verdere toekomstplannen.

Hoe is 2023 verlopen?
Zoals we weten zijn het zware tijden in de wereld van vandaag en dat raakt me enorm. Muziek maken en opnemen is bijna een genezingsproces. Een mentale ontsnapping. Wat ik in 2023 heb gedaan op het gebied van muziek is dat ik naar Los Angeles ben geweest en een prachtig album heb geproduceerd met de Noorse legende Lars Lillo Stenberg in de fantastische analoge studio Electrosound van Jason Hiller. Daarnaast heb ik grotendeels nog een album opgenomen met The Last Hurrah :-) Ik heb thuis een studio en kan opnemen wanneer ik maar wil.

Na al die jaren heb je alles wel gezien denk ik? Of toch niet? Welke huidige artiest vind je het meest indrukwekkend en waarom?
Het gaat me er meer om dat ik geraakt word dan dat ik onder de indruk ben. Van de huidige artiesten zijn het ongetwijfeld Billy Strings en zijn band die me het meest aanspreken. Muziek met diepe wortels die tegelijkertijd spreekt in de hedendaagse tijd.

Tijden veranderen, in deze tijd kun je je muziek op Spotify, YouTube en social media zetten... waarom dan nog platen maken?
Componeren, spelen en opnemen is een diepe passie van me, dus dat zal ik waarschijnlijk blijven doen zolang ik leef. Het is geen zakelijk idee, zeg maar.

Ik koop nog steeds liever vinyl dan dat ik muziek op Spotify zet, maar het is een goede manier om nieuwe muziek te leren kennen, toch? Hoe belangrijk zijn sociale media eigenlijk voor jou?
Wat ik waardeer aan youtube is het archief van documentaires, concerten en interviews. Ik ben erg geïnteresseerd in muziekgeschiedenis. Uiteindelijk geef ik meer de voorkeur aan concertopnames dan aan studio-opnames. Eerlijk gezegd luister ik niet veel naar Spotify.

Met al je ervaring in de muziek als producer en muziekschrijver, en natuurlijk multi-instrumentalist, wat voor advies zou je jongere en nieuwe bands en muzikanten geven?
Bestudeer de muziek en muzikanten waar je echt van houdt zonder na te denken over hoe commercieel het is.

Dit interview gaat natuurlijk over de recente release van 'Modern Nostalgia'.  Het is het vijfde album van The Last Hurrah (!!). Wat zijn door de jaren heen de hoogte- en dieptepunten geweest tot nu toe?
Het feit dat het eerste Last Hurrah (!!) album, dat pure drone muziek was, door de grootste krant van Noorwegen werd uitgeroepen tot het beste Noorse album van het jaar, was op zijn zachtst gezegd onverwacht en een echte opleving. Ook de uitnodiging van Mojo Magazine om bij te dragen aan de remake van ‘Dark side of the moon’, met een interpretatie van “great gig in the sky” was enorm. In een omgeving in LA komen die bestond uit geweldige artiesten zoals Miranda Lee Richard, Rosa Pullman, Kyle McNeal, Sarabeth Tusec, Clare Means was geweldig!!!
De pandemie die een einde maakte aan grote plannen die ik had als organisator van Niche Festival was een echte domper. Het lukte me om in 2019 een festival te organiseren dat fantastisch was. Het stond zelfs uitgebreid in Billboard magazine.

Wat me als eerste opvalt aan dit schijfje, is dat het een heel andere weg inslaat. Het geluid verschuift meer richting Americana, Britse psychofolk en dat soort toestanden. Een bewuste weg ?
Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe. Het wordt ook gekleurd door wat ik op een bepaald moment gemeen heb met degenen met wie ik samenwerk. De laatste plaat is erg gekleurd door mijn geestesgemeenschap met mijn vrouw, componist en muzikant en voormalig sportlegende Cecilie Leganger.

Je omringt je met één voor één topmuzikanten, maar ook de vocalisten zijn 'hemels', én vooral... emotioneel geladen (een rode draad als het ware); is dit je meest emotionele plaat of hoe moet ik dat zien?
Aangezien ik zelf niet zing, heb ik een enorme waardering voor zangers. Zangers die ik echt mag en bewonder. En alle zangers die ik heb gebruikt zijn zelf belangrijke songwriters, die erin slagen zich de songs toe te eigenen en hun eigen ziel erin te leggen op een manier die het echt maakt. Of het mijn meest emotionele plaat is, daar heb ik nog niet over nagedacht, maar het is goed mogelijk. Ik zou ook zeggen dat de samenwerking met tekstschrijvers Leslie Ahern en Maesa Pullman een belangrijke dimensie is geweest in het verhaal van The Last Hurrah(!!).

Wat ik opmerkelijk vind aan dit project, is dat op elk van je vijf platen een andere deur opengaat. Van het meditatieve op de eerste twee, naar eerder een popmelodie die naar de weemoedige en melancholische kant gaat, waar komt de inspiratie steeds vandaan?
De eerste twee platen waren pure zelftherapie tijdens een zeer zware periode in mijn leven. Op akoestische drone gitaar kon ik mezelf in trance spelen. De eerste twee albums zijn op een heel ongebruikelijke manier opgenomen. Het uitgangspunt is dat ik heb opgenomen dat ik gewoon improviseer zonder enig plan en voor de beste opnames schreef Leslie of ik zelf teksten bij wat ik had gespeeld en zong Heidi Torsvik in unisono met de drone gitaar, om het vervolgens allemaal te orkestreren. MudfloWers en Los Angeles zijn erg beïnvloed door de ontmoeting met Maesa Pullman, de dochter van acteur Bill Pullman en ook de omgeving in LA waar ik door deze samenwerking mee in aanraking kwam. De laatste 3 jaar woon ik ver weg in de wildernis, in een natuurparel en geniet ik veel meer van de stilte dan voorheen. Maar in mijn hoofd is er altijd muziek gaande en dat is waarschijnlijk de muziek die ik op de laatste plaat heb bevestigd. Mijn innerlijke melodie.

Ik hoor hier soms ook een vleugje Frans Chanson voorbij komen, een bewuste keuze?
Al sinds de jaren zestig ben ik dol op Serge Gainsbourg en opnames met Jane Birkin, Brigitte Bardot, France Gall enz. Ik heb altijd gedacht dat Gainsbourg Maria Due geweldig zou vinden.

De gevarieerde manier waarop emoties worden gespeeld is sprookjesachtig, puur en teder maar je wordt niet in slaap gesust, dat is het grote pluspunt van deze plaat. Het doet me vermoeden dat er een verhaallijn in zit, is die er? Zit er een verhaal achter deze plaat ....
Zonder dat het een officiële verklaring is, had ik de ambitie dat de plaat een samenhangende reis zou zijn, waarbij elk nummer moeiteloos in elkaar overvloeit zonder een saai moment.

Wat is de volgende stap met dit project, ik bedoel met deze schijf ,komt alles wat je eerder hebt gemaakt een beetje samen in een magisch geheel, een soort samenvatting van al je vorig werk (denk ik toch); betekent dit dat je aan een heel nieuw hoofdstuk werkt, of hoe moet ik dat zien?
Zoals ik al zei, ben ik bijna klaar met een nieuwe plaat die ik ‘Melancolia’ ga noemen. En het is heel erg een vervolg op de A-kant van ‘modern Nostalgia’.

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De plaat heeft echt geweldige recensies gekregen. Dat is een goed gevoel, maar het belangrijkste is dat ik de plaat zelf geweldig vind.

Wat zijn de plannen voor 2024? En komen jullie ook naar België of Nederland met dit project?
Als iemand ons daar wil boeken zouden we dat geweldig vinden. Het is een geweldige live band?

Zijn er nog andere projecten naast The Last Hurray (!!)?
Ik ga in februari naar LA om een duo plaat op te nemen met een Noorse artiest. Zijn naam is Bjorn Tomren .Hij is heel bijzonder. Naast een geweldige baritonzanger wordt hij ook beschouwd als 's werelds meest vooraanstaande jodelaar en is hij ook een keelzanger van hoog niveau. Het wordt mijn muziek op zijn woorden. Hij is echt een geweldige schrijver.

Je hebt niets meer te bewijzen en je hebt weer een briljant juweeltje uitgebracht; zijn er na al die jaren nog ambities en doelen die je wilt bereiken (naast wereldheerschappij natuurlijk, maar dat wil iedereen inmiddels, toch? 
Ik wil gewoon gelukkig zijn met de kleine en belangrijke dingen in het leven. Liefde, vriendschappen en creativiteit.

dank aan Sjuul Kok (PMas)

https://www.youtube.com/watch?v=rKVPtcgeZi0

Kaizers Orchestra - Ik denk dat onze motivatie hetzelfde was als voorheen. We wilden allemaal die nummers samen spelen voor die geweldige fans. Het was gewoon terug tijd voor ons

Kaizers Orchestra is terug en hoe! Na een pauze van bijna tien jaar zijn de verwachtingen hooggespannen om de Noorse sensatie eindelijk terug op het podium te zien. Na enkele legendarische optredens – onder meer in het Metropolitan Museum of Art in New York - verwierf de band in de jaren tweeduizend wereldwijd een cultstatus om u tegen te zeggen. Dat de Noren tien jaar na hun laatste noot nog niets aan populariteit hebben ingeboet, bewees de aankondiging van hun Scandinavische tour: die was in minder dan 15 minuten volledig uitverkocht. Naast een gloednieuwe single, bracht de band zijn volledige oeuvre – goed voor acht studioalbums – uit op vinyl.
Op 9 maart treedt Kaizers Orchestra aan in Roma, Borgerhout. (www.deroma.be) .
Voldoende reden voor een interview. We stelden frontman Janove Ottesen dan ook enkele prangende vragen en polsten naar de verdere toekomstplannen.

Jullie zijn al bezig sinds 2000, misschien een overzicht van de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Een heel snelle samenvatting is dat we acht albums hebben uitgebracht van 2001-2013 en ongeveer een duizend shows hebben gegeven in Noorwegen en half Europa. Daarna zijn we tien jaar gestopt. In die jaren hebben we individueel veel andere dingen gedaan. Ik creëerde een solo band en een solo piano carrière, een beetje zoals Nick Cave en zijn Bad Seeds. Ik heb ook veel muziek gemaakt  voor theater, musicals en film.

Ik denk dat een van de 'dieptepunten' de pandemie was? Of waren die tijden meer een inspiratie voor jullie? Hoe hebben jullie die verschrikkelijke coronatijden als muzikant (en mens) overleefd?
Ik denk dat de pandemische jaren voor iedereen zwaar waren, maar ik heb het redelijk gered. Ik deed bijna honderd pianoshows in mijn eentje en we hebben veel voorbereid en gepland voor de komende Kaizer comeback, dus voor mij voelde het alsof ik mezelf bezig kon houden.

Jullie zijn een van de weinige Scandinavische bands die echt zijn doorgebroken bij een groot publiek buiten Scandinavië, wat is volgens jou de sleutel tot succes?
Als ik moet gissen , denk ik dat we ons onderscheiden van bijna elke andere band/artiest met onze unieke stijl. Ik denk dat de lijst van unieke elementen in ons geval erg lang is. Het type van nummers, die zeer divers zijn in genre, met een zeer unieke instrumentatie, pomporgel, staande bas, twee elektrische gitaren, persuasieve drums en een leadzanger die zowel melodisch als ritmisch in het Noors zingt. Het totale geluid van dit alles onderscheidt ons van anderen. Bovendien hebben we een betere en nog speciale live-act dan de albums. Een zeskoppige band die als verschillende personages zijn in ons eigen verhaal. Het is een combinatie van een rockconcert, theater, musical, crooner storytelling, allemaal gebracht met een enorme energie en een intuïtieve uitnodigende stijl in termen van publieksparticipatie. Je moet het gewoon  zien.

Ik hou van de zigeunerstijl en Balkaninvloeden, het creëert een hemelse en feestelijke stemming waar je prompt blij van wordt, is dat ook hoe je je muziek zelf zou omschrijven of is dat een beetje kort door de bocht?
Ja, daar ben ik het mee eens. De Oost-Europese muziekstijl is erg aanstekelijk en werkt erg goed op de meeste feestjes. Ik meng het graag in onze rock´n roll. Ik wil alleen vermelden dat we dit niet in al onze muziek verwerken. We hebben veel verschillende muziekstijlen en genres die we graag combineren. Ik denk dat veel nieuwe muziek ontstaat door nieuwe combinaties van stijlen.

Ik vind het ook geweldig dat jullie in het Noors zingen, dat maakt je uniek, vermoedelijk kreeg je tegenwerking van labels en andere; zullen jullie dat (hopelijk) in de toekomst blijven doen?
We zingen altijd in onze moedertaal. Niemand heeft ooit geprobeerd ons te overtuigen om in het Engels te zingen. We zijn behoorlijk vrij. Zoals je zegt, is dit een van de dingen die ons uniek maakt.

De band stopte ermee in 2013 (denk ik). Je hebt veel andere projecten gedaan, maar waarom plotseling terugkomen na tien jaar? Wat was de motivatie?
De eerste zeven jaar hadden we het niet over een comeback binnen de band. En toen we besloten het toch te doen, spendeerden we drie jaar aan de voorbereiding. Ik denk dat onze motivatie hetzelfde was. We wilden allemaal die nummers samen spelen voor die geweldige fans. Het was gewoon terug tijd voor ons.

De nieuwe single "Dine Gamle Dager Er Na" klinkt weer zo grensverleggend, maar bij jullie heb ik altijd het gevoel 'dit moet je gewoon live zien'. Zijn jullie meer een live band dan iets wat je moet horen op plaat?  
Ik ben het ermee eens dat onze muziek op album uniek en speciaal is, maar de liveshow is dat nog meer. Het feit dat mensen terugkomen en elk jaar in aantal toenemen, bewijst dat we een liveshow hebben die het waard is om naar te gaan kijken.

Er zit ook altijd een verhaallijn in jullie muziek, vaak krijg ik het gevoel naar een spannende film te kijken als ik ernaar luister. Zijn er nooit plannen geweest om er iets mee te doen in de richting van film of TV serie (als dat al gebeurd is mijn excuses) en mocht het al gebeurd zijn, plannen in die richting?
Goede vraag. Ja, onze muziek is erg visueel. Het voelt als theater, film of gewoon dramatische verhalen op tape. En ja, we hebben een musical gemaakt die ‘Sonny’ heet. Het is nog steeds de best verkochte theater/musical in onze woonplaats Stavanger. Hij reisde destijds naar drie steden in Denemarken, dus we waren erg blij. We hebben op dit moment echter geen toekomstige theater-/filmplannen.

Over de nieuwe single lees ik ''Dit nieuwe nummer wordt de 'soundtrack' van het nieuwe Kaizers Orchestra 2.0 avontuur dat eind vorig jaar begon met de comeback met de aankondiging van die comeback, de 54 uitverkochte shows dit najaar in Noorwegen (80.000 tickets / in 14 minuten) en de internationale ambities in2024! '' Wat is het grote verschil tussen Kaizers Orchestra 1.0 en 2.0 (afgezien van de tonnen meer ervaring?
Ja, het nieuwe nummer, ‘Dine Gamle Dager Er Nå ‘voelt als een mix van oude school Kaizer-signatuur en een nieuw, meer bijgewerkt geluid en arrangementen naar 2024. Logisch. We zijn niet gefocust op klinken op het doen van iets op dezelfde manier zoals we het  deden in het verleden. Als artiest is het alleen maar eerder  interessant om te veranderen en te ontwikkelen in plaats van onszelf te herhalen.  (Het waren trouwens 56 shows)

Hoe waren trouwens de reacties op jullie nieuwe single?
We hebben geweldige feedback van onze fans op deze single omdat het de soundtrack van onze comeback. Ik denk dat ze erg blij waren dat het ons gelukt is om de band weer bij elkaar te brengen bij elkaar te brengen, een hele mooie filmische video comeback trailer te maken met deze muziek als soundtrack. We hebben het nummer afgelopen herfst elke avond gespeeld en je kunt zien dat de fans echt luisteren en uiteindelijk meezingen en klappen, zelfs bij dit nieuwe nummer.

In de afgelopen 2 maanden (of zoiets) zijn "Ompa Til Du Dor" (2001), "Evig Pint" (2003), "Maestro" (2005) en "Maskineri" (2007) uitgebracht op 'opgefrist' vinyl. In augustus was het de beurt aan de triologie "Violeta Violeta" (2010/2011/2012). (2010/2011/2012). Was dat een manier voor jullie om dat hoofdstuk af te sluiten en te beginnen aan een nieuw hoofdstuk, of hoe moet ik dat zien?
Er zijn een paar goede redenen voor ons om onze muziek op vinyl uit te brengen. Nummer één. Het was uitverkocht, dus we moesten het opnieuw vullen. Nummer twee. Ik ben persoonlijk de eerste en enige vinylfabriek in Noorwegen opgericht, dus we wilden wachten op de goede timing en het momentum van onze comeback om onze volledige catalogus uit te brengen met de hoogste kwaliteit op zowel het vinyl als de omslag. We hebben bijna 100% controle over onze volledige catalogus, dus we streven er natuurlijk naar om voortdurend onze eigen muziek te onderhouden en te distribueren naar de wereld de rest van ons leven. Nummer drie. We droomden dat er een hele nieuwe generatie zou zijn die op ons zou wachten als we terugkwamen. Onze dromen kwamen uit en het jonge publiek stuwde onze streaming naar nieuwe hoogten, kocht ons vinyl, bracht onze grootste single, “Hjerteknuser” naar nummer twee in de top 100-lijst door massale virale activiteit op TikTok en ze kochten kaartjes voor onze shows. Gewoon fantastisch

De band speelt volgend jaar in Europa en ook in Nederland en België, hoe erg kijk je uit naar deze tour? En wat zijn de verwachtingen?
We zien echt uit naar de EU tour. We zijn nu erg goed voorbereid na 56 shows warming-up in Noorwegen. We zijn goed uitgerust in januari/februari, dus jullie zijn allemaal van harte welkom om deel te nemen aan het feest en een van de beste live-acts op de planeet, Kaizers Orchestra live in een stad bij jou in de buurt. Dit is verreweg de grootste EU-tour die we ooit hebben gedaan. De verkoop is nu al meer dan verdubbeld ten opzichte van de vorige tour, dus we zijn erg blij dat de Europese fans ook lijken te zijn gegroeid de afgelopen tien jaar.

Is het ook de bedoeling om een nieuwe plaat uit te brengen en wanneer?
We hebben nog geen druk op onszelf gelegd. Voorlopig werken we dus nog niet aan een nieuw album. Misschien later als we ons klaar en geïnspireerd voelen om iets nieuws en moois te maken.

Jullie zijn actief op YouTube en Spotify en andere sociale media, ik ken bands die geen platen meer uitbrengen en alleen nog maar digitaal werken; is het in deze tijden nog interessant om echte platen uit te brengen en waarom?
Absoluut. Een plaat is een format dat een volledige expressie van de muziek als een stuk kunst. Een plaat geeft je een vibe van ongeveer 45 minuten. Het nodigt je verder uit in de geest, ziel en ziel van de artiest te kijken. Het bevat diversiteit, vaak een volledig concept, zoals hoofdstukken in een boek of een film. Een volledige plaat stelt de artiest zijn teksten schrijven op een zodanige manier dat al die aspecten met elkaar verbonden kunnen worden. Dit is op zijn beurt  erg intrigerend voor de luisteraar. Bovendien kan de artiest bij een volledig album op vinyl een hoes en een boekje maken. vol met informatie, songteksten, foto's, verborgen traktaties, extra materiaal enz. om de fascinatie van het universum te vergroten. De lijst gaat maar door...

Wat zijn de toekomstplannen naast een mogelijke release, deze tour in Europa? Andere plannen in de maak?
Na de EU tour zullen we 9 van de grootste festivals in Noorwegen headlinen. Dat wordt geweldig worden. We gaan deze zomer ook naar 5-6 EU-festivals. Volgende zomer nog meer.

Na al deze succesvolle jaren zijn er nog ambities? Van 'doelen die je wilt archiveren'? Of zijn jullie daar niet mee bezig daarmee?
Kort antwoord is ja. Hoe, wat en waarom is ons bedrijfsgeheim

Ik hoop jullie 9 maart te zien in de Roma (België); als er iets is dat jullie nog willen zeggen, ga je gang?
Onze bassist wordt 9 maart 50 jaar, de avond dat we De Roma spelen in Antwerpen. Wees klaar voor een verrassing!

dank aan Sjuul Kok (Pias)

https://www.youtube.com/watch?v=nWTA9QRaD9s

Stuporous - We brengen ons eigen speciale cocktail aan stijlen, in de charmes van onze talenten en gebreken

‘Asylum’s Lament’ is het debuutalbum van het Nederlandse doom-black trio STUPOROUS. Een project rond enkele gerenommeerde klasse muzikanten die ondertussen heel wat watertjes hebben doorzwommen. De teksten gaan over geestelijke stoornissen, gebaseerd op ware gebeurtenissen in een psychiatrische inrichting. Het is een zeer gevarieerd meesterwerk geworden, waar de kleur ‘zwart’ wellicht overheerst. Maar daar houdt het niet mee op … Genoeg voer voor een fijn gesprek met Izzy, Floris en Devi. Meteen polsten we ook naar de toekomstplannen en vroegen ons af, waarom een zoveelste project binnen de donkere metal, kan intrigeren …

Stel jezelf eens voor … Hoe is alles begonnen? Waarom een ‘zoveelste’ black/doom band?
Izzy: STUPOROUS is een beetje begonnen toen Floris het idee kreeg om eens funeral doom te maken. Hij kocht daar zelfs speciaal een 7-string gitaar voor :) Na wat over-en-weergooien van riffs en ideetjes, schoot er van dat oorspronkelijk idee niet veel meer over eigenlijk, en werd het een doom-gothic-black-progressive hybride ding.
Floris: Ik speel ook nog in enkele ‘zoveelste’ black metal bands. Of we een aanvulling zijn op een verzadigd genre, daar zijn we niet mee bezig. Er is gewoon een innerlijke noodzaak om muziek te maken. Die urgentie hoor je terug in onze muziek. In het geval van Stuporous is het idee ontstaan vanuit de band Meslamtaea, waar Izzy ook in speelt. We hadden al eens uitstapjes naar doom gemaakt. Deze sfeer wilden we verder verkennen met een veel lagere stemming en een meer minimalistische benadering. Daarbij paste ook een andere zangstijl en we hebben Devi als zanger aangetrokken, die een heel breed palet aan kleuren op zijn stembanden heeft. De sfeer van de muziek werd zo anders dat we het onder een andere projectnaam hebben voortgezet: Stuporous. Tijdens het opnameproces zijn we onze stijl – en eigenlijk onszelf – gaan ontdekken. Ik heb niet de indruk dat we al zijn uit-ontdekt.
Devi: Ik heb er inhoudelijk weinig aan toe te voegen behalve mijn persoonlijke beweegredenen. Ik maak muziek als hobby. Ik doe het in eerste instantie voor mijzelf en het uitgeven van muziek helpt om alles concreet te hebben, deadlines te stellen etc. en uiteraard is het leuk als er een publiek voor is, maar dat moet maar blijken als een werk af is. Ik hou nul rekening met de verzadiging van een markt als ik met een project begin, ik kijk alleen maar of ik ergens van ga kwispelen.

Het genre zit al behoorlijk vol, maar donkere geesten als mezelf worden er voortdurend door gevoed; wat maakt jullie uniek?
Izzy: Doordat Stuporous eigenlijk geëvolueerd is tijdens het creatief proces, werd het iets wat eigenlijk niet echt black/doom is. Clichés zijn de waarheid, en ook hier geldt: Stuporous is niet in één genre te vatten. Een reviewer noemde het zelfs “Grandiloquent Gothic Doom”, wat ook een optie is voor mijn part :)
Floris: Onze bandleden hebben allen een brede smaak buiten metal en we zijn allemaal liefhebbers van jazz. We kleuren dan ook graag buiten de lijntjes. Zelfs soul en junglebeats zitten in de muziek verstopt. We denken dan niet: ‘zou het publiek dit nog accepteren?’. Als we zelf enthousiast zijn gaan we er gewoon 100% voor. Originaliteit is geen doel op zich, maar dat is het zeker geworden. Zowel tekstueel als muzikaal vanwege de eclectische en gedurfde aard van de muziek.
Devi: Wat Stuporous uniek maakt is dat wij het zijn die het spelen. Iedere muzikant zet iets neer dat zo uniek is als een vingerafdruk (als niet unieker). We brengen ons eigen speciale cocktailtje aan stijlen, gegoten in de charmes van onze talenten en gebreken.

Naast die ‘persoonlijke uitleg’ vind ik de trompetklank die eraan wordt toegevoegd bijzonder, een knipoog naar de jazz? Of hoe moet ik dat zien?
Floris: Dit is zeker een knipoog naar jazz, maar ook waren we beïnvloed door Sear Bliss uit Hongarije. Trompet kan een hele donkere, rokerige sfeer aan de muziek geven. Dat was precies wat we wilden.
Izzy: Als mensen een trompet horen denken ze grappig genoeg direct aan jazz, alhoewel ik zelf pas sedert een paar jaar jazz speel in de darkjazz scene. Ik speel bijna 40 jaar in de fanfare van mijn geboortedorp, dus daar heb ik het geleerd en ervaring opgedaan. Floris werkt al een tijdje met mij samen (sinds de laatste Meslamtaea “Weemoedsklanken”) dus wou samen met mijn toeters eens testen of dat wel werkte, een beetje de kant op van bands zoals Sear Bliss, die ook blazers gebruiken. De bugel, die ik voornamelijk speel op deze plaat, samen met de althoorn, genereert een zachte, melancholische klank, bijna weemoedig, dus dat past perfect bij de sfeer van Stuporous. We hebben ook gemerkt sinds Meslamtaea dat blazers (échte!) goed combineren met razende gitaren voor de één of andere reden.
Devi: Er is een soort jazz die prima samen gaat met black metal. Ik ga Izzy ook nog lief aankijken om met mij aan andere projecten te werken. (Izzy: *grijns*)

In de omschrijving staat iets dat de teksten over mentale problemen gaan, vertel er eens wat meer over? Waar kwam de inspiratie vandaan en schuilt er een persoonlijk verhaal achter?
Devi: Ik werk als verslavingsdeskundige in de psychiatrie (in een multidisciplinair, ambulant behandelteam). Ik werk inmiddels al 13 jaar in de psychiatrie en heb veel meegemaakt. Ik heb ook een paar jaar in een team gewerkt voor jongeren met een eerste psychose en daar was het zelfmoordgehalte heel hoog.  Op dit album heb ik enkele van de verhalen van mijn patiënten verteld, de gebeurtenissen uit de verhalen zijn waar gebeurd. Details uit de verhalen zijn om twee redenen soms aangepast:
1. om de privacy van de patiënten en eventuele nabestaanden te waarborgen.
2. om de verhalen aan elkaar te rijgen zodat er een rode lijn in het concept voor het album ontstaat. Ik vertel deze verhalen in eerste instantie omdat ik mijn hart wil luchten en de muziek biedt daar een creatief kanaal voor en laten we eerlijk wezen: een Black-Doom album met als thema waargebeurde verhalen uit de psychiatrie  is toch een match-made-in-heaven?!  Maar daarnaast wil ik ook een boodschap meegeven: we leven in een wereld van diversiteit. We zijn (gelukkig) niet allemaal hetzelfde en onze persoonlijkheden komen in een groot palet van verscheidenheid. Echter leven we in een samenleving waar de bandbreedte voor wat “normaal”, “functioneel”  en “geaccepteerd” is nauwer wordt. En de groep mensen die buiten de boot valt groeit dus. Het stigma op psychiatrische klachten is groot en we vinden dingen te snel raar. Er zijn mensen die compleet afgezonderd raken van de maatschappij en de rest staat vervolgens raar te kijken als zo iemand compleet uit z’n stekker gaat en een moord pleegt (meestal op zichzelf).

In de mentale problematiek voel ik dat de coronatijden daar ook voor iets tussen zitten. Was ook die tijd een inspiratie voor deze plaat? Denk je dat er meer mentale problemen zijn sinds corona?
Izzy: Om op je laatste vraag te antwoorden: ik voel persoonlijk vooral dat de pandemie me een tijd RUST heeft gegeven ook. Het enige frustrerende was dat er geen live-concerten meer waren en ik werd vooral kwaad toen men besliste dat sportevenementen weer mochten opstarten maar muziekevenementen en repetities niet. Koning sport heerste weer over kneusje cultuur en dat vond ik erg onrechtvaardig. Tijdens de lockdown waren er bij mij vaak momenten dat ik me best OK voelde, thuis zitten met het gezin, dingen doen met mekaar, gaan wandelen en troetelbeertjes gaan spotten achter de ramen en naar de mensen achter de ramen wuiven en hun wat moed toewensen. Ik heb eigenlijk eerder ervaren dat ik het terug lastig kreeg toen alles terug opstartte, dat we precies ‘tijd moesten inhalen’ De ratrace ging in overdrive en dat was eerder een lastig gegeven voor mij.
Floris: Om me heen was er veel frustratie over de pandemie en dat snap ik zeker! Vooral voor jongeren in de bloei van hun leven, die thuis opgesloten zaten en letterlijk jaren van hun leven moesten missen. Maar voor mij persoonlijk was het een geweldige tijd.  Het thuis ‘moeten’ werken en de sociale beperkingen van lockdowns ervoer ik als een zegen. Ik kreeg meer vrije tijd door het ‘niet overal moeten zijn’. Ook Stuporous is in deze periode ontstaan, net als m’n project Schavot.
Devi: Er zijn verschillende soorten mentale problemen. Ja, er waren veel mensen die meer zijn gaan drinken of blowen tijdens de pandemie, net als dat mensen zich geïsoleerd voelden of angstig waren. De meeste van deze klachten zijn echter niet klinisch van aard en zijn als sneeuw voor de zon weer verdwenen met de opheffing van de maatregelen. Het enige mentale probleem dat er is gebleven, is het verhoogde gevoel van polarisering dat men ervaart. Want het lijkt alsof we meer gepolariseerd zijn, we voeren wellicht meer discussies dan -laten we zeggen- vijf jaar geleden (als dat al zo is), maar de daadwerkelijke polarisering zelf lijkt mee te vallen. Het is slechts een illusie, massale cognitieve dissonantie, we zijn het vaker met elkaar eens dan mensen denken.

Het is ook een zeer gevarieerde plaat, en het kleur ‘zwart’ overheerst, maar je komt veel kantjes van die kleur tegen, o.m. grijs, extreem donker tot een lichtvoetigere duisternis. Een juiste analyse? Of hoe moet ik dat zien? Bewust een keuze om ook een klein lichtje te laten schijnen in die duisternis?
Izzy: Ja, is zo. We gaan alle kanten uit en het is een beetje een 50 Shades Of Black geworden . Het is vooral door die constante klank-evolutie tijdens het volledige maakproces dat de plaat ook zo gevarieerd is denk ik. Ook de zang draagt daar voor mij veel aan bij, Devi is echt een tovenaar met zijn stem, van cleans naar diepe (bijna deathcore) growl, naar psychedelische screams en waanzinnige parlando’s, dat maakt ook de muziek gevarieerd uiteraard. Aan de andere kant blijkt de plaat ook helemaal niet ontoegankelijk of ‘moeilijk’, gezien de reacties.
Floris: Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Voor mij moet muziek een verhaal vertellen en een verhaal is pas spannend als er wendingen in zitten. Daarom zitten onze composities vaak vol met contrasten in sferen: van klein en intiem tot bombastisch, en van opbeurend tot diep somber.

Hoe waren de eerste reacties?
Izzy: De paar reviews die we al hebben gehad zijn allemaal positief! Deze plaat is blijkbaar heel toegankelijk en ‘hooked’ de mensen blijkbaar. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht, ook al liet Ward van ons label Void Wanderer al zoiets optekenen. Dit is qua sound en compositie eigenlijk best een toegankelijke plaat, ondanks het genre en het beladen thema…
Floris: Voor mij is dit een spannende plaat om aan publiek te laten horen. Het is muzikaal al een vreemde eend en de zang en lyrics van Devi (over de dagelijkse praktijk uit zijn werk in de psychiatrie) geven de muziek een hele donkere lading. Het is zware kost. Ik kan daarom moeilijk inschatten wat het metal-publiek er van vindt. De drie singles werden gelukkig heel positief ontvangen en dat was best een opluchting.

Is het in deze tijden nog nodig platen uit te brengen, gooi alles op Spotify en neem een Youtube filmpje op, en klaar is Kees ... Ikzelf koop nog vinyl platen, maar waarom niet gewoon digitaal?
Floris: Voor mijn gevoel gaat streaming op termijn bijna een volledige vervanging van fysiek worden. Fysieke uitgaven zullen een bepaalde verzamelwaarde blijven houden, maar worden steeds minder noodzakelijk. In nieuwe auto’s zit niet eens meer een cd-speler. Zelf koester ik nostalgische herinneringen aan vinyl, cd en cassette en vind ook dat fysiek meerwaarde heeft boven digitaal. Vooral door het toegevoegde esthetische aspect van art en fotografie. Sommige underground bands zetten hun muziek niet op Spotify, in de hoop dat er meer fysiek wordt verkocht. Of dat werkt betwijfel ik. Zo’n verzet tegen streaming vind ik dapper maar je bereikt gewoon een groot gedeelte van je potentiele publiek niet meer. Zelf wil ik gewoon m’n muziek uitbrengen in welke vorm dan ook en heb niks tegen digitaal. Maar een cd of plaat is wel de kers op de taart.  
Izzy: Omdat Spotify en YouTube geen kanalen zijn voor amateur-bands, vind ik zelf. Die kanalen zijn enkel goed voor promo, en je vindt dus STUPOROUS ook op die kanalen. Leuk om in allerhande playlists terecht te komen en zo gemakkelijke promo te voeren. Maar eraan verdienen doe je dus niks, en vooral denk ik: in dit genre heb je nog steeds veel meer mensen die fysieke releases kopen dan digitale. Nu, ik doe dit niet in de eerste plaats om er iets aan te verdienen, en de rest van de band ook niet, maar wij zijn allemaal kinderen van de vorige eeuw, en wij kochten ENKEL tapes, LP’s en CD’s. Vinyl laten persen komt met een idioot lange wachttijd door het succes, en veel labels en bands gaan zelfs al terug naar tape-releases.

Is het door al die digitalisering en zo niet moeilijker geworden om jezelf als ’nieuwe band’ te lanceren, of is dit wat kort door de bocht?
Izzy: Ik voel vooral dat, zoals je al hierboven aanhaalde, de vijver vol zit. Niet verwonderlijk eigenlijk. Iedereen kan met beperkt budget en een beetje goeie computer een hele plaat in mekaar draaien die ook nog eens best OK klinkt. Zo kan iedere huiskamerartiest iets op de markt gooien. Je moet ook niet meer via een studio of een label, je gooit het gewoon op Internet en klaar. Dat maakt dat er geen ‘quality control’ meer is en de markt verzuipt. Dan is het als band de zaak dat je iets unieks doet, en daar zoek ik zelf altijd naar.
Floris: Ik sluit me bij Izzy aan. Aan de ene kant biedt de laagdrempeligheid van Internet kansen omdat een band – zelfs buiten een label om – laagdrempelig muziek kan lanceren. Aan de andere kant gebeurt dit zo massaal dat fans en bands door de bomen het bos niet meer zien. Vroeger kon je bijna blindelings releases van label X of Y kopen en je wist dat het goed was. Tegenwoordig krijgen goede bands niet eens meer een label omdat ze vol zitten en niet eens aan luisteren toe komen. De hele markt is totaal verzadigd.
Kortom: het is makkelijker om jezelf te lanceren, maar veel moeilijker om werkelijk gehoord te worden.

Hoe belangrijk is sociale media (of net niet) voor jullie?
Floris: In een nog niet zo ver verleden zei ik nog dat underground en social media moeilijk samen gaan. Het haalt iets weg van mysterie rondom de muziek en ik dacht dat goede muziek vanzelf zou bovendrijven. Dat tweede is helaas het geval niet meer. Kwaliteit is bijna van ondergeschikt belang geworden. Net zo belangrijk is het om niet weg te zakken in de vergetelheid der algoritmes. Met frisse tegenzin vullen we daarom braaf regelmatig de socials.
Izzy: We gebruiken het zeker en vast, omdat het in deze tijden niet meer weg te denken is. Het is een gemakkelijke manier om in één post veel mensen te bereiken.
Devi: Ik zou meer aan mijn sociale media moeten werken, maar ik krijg het niet voor elkaar haha. ik ben in het echt best sociaal, maar ik zit gewoon amper meer op Facebook, Instagram etc. Ik denk wel dat het nog steeds prima platformen zijn om jezelf te laten zien. Als ergens veel mensen samen komen, is dat een plek om je kop te laten zien.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, gaan jullie hiermee op tournee? Eventueel buitenland?
Izzy: Zelf zou ik er graag mee op stap gaan, maar sommige bandleden zitten liever op hun zolderkamer nieuwe muziek in mekaar te flansen :D
Floris: Dat ben ik dus. Knutselen op de zolderkamer, heerlijk!
Devi: Ik zit ook graag in het comfort van m’n eigen huis te werken aan het zoveelste black metal project.

Blijven jullie op deze weg doorgaan of zijn er andere plannen voor de eventueel volgende plaat?
Izzy: Ik zou het écht niet weten :D Het kan alle kanten op met Stuporous; zoals je al hoorde was het initiële plan funeral doom en nu is het gothic/black/doom of zo, we forceren niks en we volgen onze neus.
Floris: We hebben momenteel nog geen plannen voor een vervolg maar als de inspiratie toeslaat gaan we gewoon door. Stuporous-leden zijn (met elkaar) ook in andere bands bezig dus we zitten nooit stil. 
Devi: Ik heb in ieder geval al wel ideeën voor een thema voor een volgende plaat en ik denk dat we met alle ervaringen die we hebben opgedaan een gigantische stap voorwaarts zouden kunnen maken als we nu aan een tweede plaat gaan werken. Eens kijken wanneer de spreekwoordelijke planeten zich weer op één lijn begeven.

Wat is jullie grote ambitie met dit project? En is er een doel dat je voor ogen hebt?
Floris: Nope, we hebben geen ambities en doelen, anders dan dat we gewoon lekker creatief bezig willen zijn met vrienden onder elkaar. In de algemeenheid staan we wel voor groei voor onze bands en projecten. Momenteel maken we bijvoorbeeld reuze-stappen op gebied van productie.
Izzy: Ambities zijn vooral dat we doen wat we graag doen, we zijn niet meteen van plan om wereldsterren te worden hiermee :) Eerst even afwachten wat de reacties zijn als de plaat een tijdje uit is, dan zien we wel weer verder.
Devi: Geen zorgen, er komt uiteindelijk wel weer nieuw werk. Het laat zich gewoon niet haasten met dit project, kom op, het is doom :p

Sportpaleizen uitverkopen of in een club circuit naam maken? Wat geniet jullie voorkeur en waarom/waarom niet?
Izzy: Geen Sportpaleis voor mij dank u, die klank zuigt enorm daar! Kleine zaaltjes zijn veel leuker en geven meer intimiteit, wat dit genre meer ten goede komt denk ik zelf.
Floris: Stuporous is geen live-band, maar als ik voor m’n andere band Asgrauw (drummer) mag spreken: kleine tot middelgrote zalen met een goed (podium)geluid, een professionele crew en ramvol met enthousiast publiek. De reden is als volgt. Ik hou helemaal niet zo van live spelen, maar áls het gebeurt dan moet het meer energie opleveren dan dat het kost. We leven als band weken naar een optreden toe met repetities. Vervolgens ben je een dag bezig met inpakken, rijden, opbouwen, soundchecken, de blaren op de vingers spelen en het ritueel in omgekeerde volgorde terug afspelen. Een optreden moet dan voor mij echt goed zijn geweest. Ik wil die positieve vibe voelen. Dan kom je voldaan thuis. Vaak is dat anders en levert het me vooral stress op.
Devi: In een te gekraakte oefenruimte spelen voor een stel LSD-wauze mafkezen die twee euro hebben betaald om met z'n twintigen opgehokt in een te kleine ruimte zweetluchten met elkaar uit te wisselen. Mag dat ook?

Meestal krijg ik als antwoord het tweede, alsof niemand nog wil doorbreken naar een groot publiek … Of zie ik dat verkeerd?
Floris: Als je doorbreekt worden veel dingen ‘moeten’ in plaats van ‘mogen’. Enige erkenning en waardering voor muziek is geweldig, ik ben de laatste om dat te ontkennen. Maar voor mij is muziek een emotionele en creatieve uitlaatklep en geen werk. ‘Doorbreken’ betekent dat je moet gaan conformeren aan de business, dat je moet gaan plannen, moet gaan toeren, moet voldoen aan verwachtingen van fans etc. Ik moet helemaal niks.
Izzy: HAHA! Betrapt dus! Er zijn genoeg bands die groter worden. Ik heb zelf niet de ambitie om groot te worden in muziek. Ik heb steeds gezworen dat muziek altijd plezierig moet blijven voor mij, vanaf het een dagjob wordt, wordt het een ‘moetens’ en dat wil ik niet.
Devi: Doorbreken? Haha het zijn de jaren 80 niet meer. En dat is maar goed ook als je het mij vraagt. Ik maak muziek voor de lol. Ik heb geweldig werk en een prima sociaal leven en maak muziek als uitlaatklep en dat is best prima zo voor mij. Als het dan ook nog iets voor iemand betekent, is dat echt super!

Zijn er los van STUPOROUS nog andere projecten waar je mee bezig bent, vertel er gerust wat meer over?
Izzy: Zelf heb ik net een cd uit met het darkjazz project Waveshard en daar zijn we al terug met nieuwe nummers bezig. Er komt ook nog een ander dark-doomjazz EP aan met een nieuw project, later meer daarover.  Met Meslamtaea (unorthodox progressive black) leggen we de laatste hand aan een split, dus die komt er ook aan. Ik heb een outro mogen toeteren bij het Antwerpse black metal dweilorkest Abrahamic Liars, dus dat zie je dit jaar ook wel verschijnen, en ik ben betrokken bij een nieuw Belgisch project dat On All Fours gaat heten, met een paar bekenden uit het genre, en dat gaat best fenomenaal klinken denk ik.
Floris: Izzy heeft Meslamtaea al genoemd, waar ik ook onderdeel van uit maak. Bij de andere zijde van de split (The Color of Rain) ben ik ook betrokken samen met Devi. Verder zijn we nu een nieuwe Asgrauw plaat aan het afronden en komt er nieuw werk aan van Schavot.
Devi: Jazeker! The Color of Rain moet je zeker in de gaten houden, verder ben ik zeer actief met Teitan. Ook Cthuluminati (waar ik zanger-gitarist ben) gaat met een nieuwe plaat komen en ik ben nog met een ander nieuwe zoveelste black metal project bezig waar ik veel lol mee heb.

Is er nog iets dat je wenst toe te voegen, eventuele links naar sociale media enz
Stuporous is onderdeel van de Zwotte Kring: een collectief van bevriende muzikanten en bands. https://www.facebook.com/profile.php?id=100086941449166&sk=mentions
Eeuwige dank aan Void Wanderer ( https://voidwanderer.com/ )
en War Productions ( https://war-productions.org/warproductions/ ) om dit uit te brengen! Volg ons op Facebook via: https://www.facebook.com/Stuporousband

Ketter - Doel? Vooral goede muziek maken die we in de eerste plaats zelf goed vinden, hopelijk in een vorm die het publiek aanspreekt

In tijden dat projecten ons rond de oren vliegen, stellen we een gloednieuw project voor. Ketter is het duo Dieter Daems (Fractured Insanity) en Lennaert Janssens (Druon Antigon, Thermohaline) die tijdens de coronatijden de koppen bij elkaar staken om iets ‘speciaal’ op te starten, o.m. het combineren van Black Metal invloeden met Elektronische muziek. Begin december lanceerde het duo een eerste single/video.
We zaten rond de tafel en hadden hierover en fijn gesprek met beide heren, we polsten verder naar de toekomstplannen en ambities.

Het idee is ontstaan in de corona tijd, maar los daarvan, hoe is het idee echt ontstaan?
Lennart: Het idee is eigenlijk ontstaan door eerst gewoon kennissen te zijn in de kleine Kempense alternatieve scene. Ik had toen met Druon Antigon een CD waarop black metal gemengd werd met experimentele elektronica. Waarna er van jou uit de vraag was 'Hey, zin om metal met dansbare beats te mengen a la Prodigy?  Iets toegankelijker maken dan black of death maar wel nog steeds met een stevige edge.
Dieter: Bij mij begon het vooral in tijden van corona, tijdens het thuis zitten, het idee om eens iets anders te doen. We waren al wel bezig met nieuwe nummers voor Fractured te schrijven, maar het lag wat stil wegens niet kunnen repeteren. Ik had ook altijd al een grote interesse gehad in genres die ik niet in Fractured kwijt kon, zoals Prodigy, Ministry, Carpenter Brut etc.
Lennart: Yes! En van mij ook de interesse om genres te mixen. Het idee van metal wat te combineren met elektronische of andere atypische invloeden altijd heel tof gevonden.

Ik hoor naast occulte black metal ook ietwat experimentele muziek, iets totaal anders van wat jullie doorgaans doen, was dit een uitlaatklep? Of gewoon een manier om eens iets anders te doen ... Hoe moet ik dit zien?
Lennart: Goh, ik denk dat het inderdaad een grotere stap verwijderd is van Fractured dan van Druon Antigon of van Thermohaline. Daar was die hele mix ook een groot deel van het concept. Alleen is het nu bedoeling dat het zowel dansbaar als headbangbaar is. Terwijl Druon Antigon/Thermohaline nog steeds meer metal met rare geluidjes is. ?
Dieter: bij mij: experimentele black is altijd wel een grote invloed geweest van mij, zoals Arcturus, Dodheimsgard, Ulver etc, maar ik heb nooit de kans of tijd gehad om er iets mee te doen, of de juiste mensen tegen te komen. Maar Ketter moet vooral ook toegankelijk zijn, en zelfs dansbare momenten hebben. We willen een groter publiek ermee kunnen bereiken.
Lennart: Ik probeer dan juist weer ietsjes weg te stappen van de (experimentele) black metal. Nog steeds een genre waar ik erg van hou, maar wou ook iets maken wat toegankelijker is en gewoon een breder publiek heeft.

Is het de bedoeling hier meer mee te doen (optreden? Full album? Op wereld tournee … Of wat?
Dieter: we willen vooral nu kijken of er interesse is van labels om deze muziek uit te brengen. We hebben een 7 tal nummers en we blijven er nog aan verder werken en nieuwe schrijven. Live spelen willen we in de toekomst ook doen, maar dan moeten we er wel goed over nadenken hoe we dit willen doen. Ketter maakt geen muziek om gewoon op een podium in een café te zetten. Er moet nagedacht worden over visuals, licht, geluid, wat kunnen we live spelen en wat niet …
Lennart: Ik volg Dieter hierin. Het is inderdaad wel de bedoeling om op in de toekomst live te gaan, maar de vele elektronische stukken maken het ook erg moeilijk om dit echt live te brengen. Wanneer we live gaan, willen we meer kunnen bieden dan wat gasten die op een podium meespelen op een backing track. Ik denk dat de muziek best bombastisch en theatraal te noemen is. Ik zou dat persoonlijk ook graag live willen weergeven.

Hoe waren de reacties op de single?
Lennart: Op zich niet heel veel reacties gehad denk ik, maar de reacties er waren zijn wel positief.
Dieter: nog niet zoveel reacties gekregen. Staat 3 tal weken online en 500 views op youtube. Het is moeilijk om bereik te krijgen zonder te investeren in advertenties etc. De reacties die we kregen waren wel positief. Het is ook gedraaid geweest bij Andries op Radio Willy.
Lennart: De mama en de schoonmoeder zijn al grote fan. Dat is wat telt.

‘Projecten’ vliegen ons rond de oren, dit in tijden dat het sowieso niet simpel is om geboekt te raken, of toch voor kleinere projecten en bands; ik krijg de indruk dat enkel topbands (of coverbands) worden geboekt gezien organisatoren op veilig spelen … Waarom dan toch nog een project extra (ook al is wat jullie doen uniek eerlijkheidshalve)?
Dieter: muziek maak ik in de eerste plek voor mezelf, omdat ik het zelf wil, zelf goed vind, en er creatief mee aan de slag wil gaan. Als het goed genoeg is om mee naar buiten te komen, wil ik dat ook proberen. Je moest eens weten voor hoeveel cd's ik nog aan materiaal heb klaar staan op m'n computer om ooit eens iets mee te doen. Maar tijd is het grootste probleem natuurlijk. Wereld dominantie is nooit een drijfveer geweest voor mij als muzikant.
Lennart: Precies. Gewoon het maken van muziek, het prutsen met geluid, is vaak al zijn eigen beloning. Daar hoeft in eerste instantie geen roem en faam en wereldtournee. Natuurlijk is erkenning van wat je maakt wel altijd fijn, is het altijd leuk als een nummer met genoeg mensen resoneert om succes te hebben. Maar 'doorbreken' of 'succes' is voor mij niet de drijfveer om muziek te maken.

Jullie hebben het druk met andere projecten, er is ook 20 jaar Fractured Insanity; wordt iets gedaan daarrond? En hoe zit het met eventuele andere projecten?
Dieter: Yes, 2024 staat in teken van 20 jaar Fractured Insanity. We steken een speciale set list in elkaar met nummers die we al lang niet meer gespeeld hebben, om zo een mooi overzicht te krijgen van onze volledige discography. Daarnaast zijn we momenteel de laatste loodjes aan het leggen voor onze 5de full cd. Drums, gitaren en bass is al opgenomen. Zang is nog bezig. Die cd wordt dan in 2024 gemixed en gemasterd, en normaal wordt die dan in 2025 uitgebracht. Dat jaar zal dan weer volledig in thema staan van de nieuwe cd. Met Slagter hebben we ook nog enkele leuke shows gepland, maar dat is vrij low-profile. We hebben er geen duidelijke doelen mee. We willen enkel leuke shows spelen. Met Slagter moet niets.
Lennart: Hier wat minder uitgebreid. Thermohaline is een eenmalig project geweest, dat is na een album kapot gesprongen.  Druon Antigon ga ik na verloop van tijd zeker weer oppikken, maar zit met een beperkte tijd die toch verdeeld moet worden. De hoofdmoot daarvan gaat naar Ketter, ook omdat het vrij tijds- en arbeidsintensief is om te maken, zeker de elektronische stukken.

Zijn er alternatieven voor Fractured Insanity, deels verbonden met Frietrock (die ermee ophouden, een jammere zaak want zulke underground festivals zorgen wel voor bands die doorgroeien naar meer …)
Ik weet van een eenmalig afscheid op 27 april …
Dieter: klopt, spijtig dat Frietrock stopt, maar het was te verwachten. Frietrock is in den tijd gestart als festival bij m'n zus in de frituur. We hebben toen voor Music For Life een editie gedaan met The Kids als headliner, en dat sloeg goed aan, en sindsdien zijn we het blijven doen. Ik boekte samen met Dominique de bands en we deden het geluid tijdens het festival. Maar het werd groter en groter en zowel Dominique als ik hadden te weinig tijd om het nog verder te doen, dus wij zijn er enkele jaren geleden mee gestopt en hebben andere vrijwilligers onze taken overgenomen. Het festival is ook altijd vooral een festival van de Jan geweest, maar met zijn overlijden van vorig jaar is ook de kracht om het toch nog blijven verder te doen stilaan verdwenen. We gaan er in ieder geval wel een pracht van een afscheid van maken!
Meer informatie: https://www.facebook.com/frietrock

Wat is jullie grote ambitie en is er een soort doel dat je na al die jaren wil bereiken (de wereld veroveren is ondertussen afgezaagd ...)
Dieter: vooral goede muziek maken die ik in de eerste plaats zelf goed vind. Moesten er mensen dan ook iets aan hebben, dat maakt het alleen maar leuker
Lennart :In feite wel. De persoonlijke voldoening en catharsis van muziek maken, hopelijk in een vorm dat publiek ook aanspreekt.
Bandcamp: https://ketterband.bandcamp.com/track/azatoth
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=dsDeV_z0ikM

Brussels Jazz Festival 2024 - Dijf Sanders - De Wizzard of Jazz
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
Datum: 2024-01-14
Erik Vandamme

Op de vierde festival dag van Brussels Jazz Festival maakten we ons op voor een 'Double Bill' van Dijf Sanders en Ashiq Nargile. Het werd een culturele ontdekkingsreis van klanken en muzikale experimentjes. De concerten begonnen reeds om vijf uur en multi-instrumentalist Dijf Sanders ontpopte zich als een groots klankentovenaar pur sang.

We citeren uit de biografie op de website: ''Ashiq Nargile is de enige vrouwelijke ashiq (bard) in Georgië en behoort tot de Azerische minderheid.'' Ahiq Nargile (****) staat helemaal alleen op het podium, en pakt haar instrument op zalvende en opzwepende wijze aan; uiteenlopende emoties borrelen op. Haar heldere stem weergalmt doorheen de zaal; het is als een soort vulkaanuitbarsting. Binnen Gregoriaanse normen innemend als folkloristisch. Mooi. Ze wist ons enorm te ontroeren. Er waren praktisch geen bindteksten. Wat een culturele totaalbeleving die de vele kanten van Georgië uitbeeldt, een troubadour die op haar unieke manier verhaalt, een verhaal dat tot de verbeelding spreekt. We lieten ons gewillig meevoeren naar haar unieke muzikale leefwereld …

Dijf Sanders (****) klonk minder intimistisch. Eerder ging hij in Indonesië en Nepal klanken tappen voor zijn platen 'JAVA' (2017) en 'Puja' (2020). De liefde voor het onbekende deed hem voor zijn nieuwste plaat 'Supra' afreizen naar Georgië. In zijn klankentapijt horen we de mooie als de mindere mooie kanten van die contreien.
Live wordt hij bijgestaan door een percussie/drummer, die gevarieerd, chaotisch tekeer gaat op zijn drumstel, zoals Dijf Sanders zelf op zijn synthesizers en toetsen.
Hier worden de grenzen afgetast, improvisatie, experiment als toegankelijkheid vinden elkaar. Ver weg van het eigenlijke jazz genre, wanen we ons eventjes op een dance festival, heel eventjes maar …want Dijf, en zijn kompaan schakelen probleemloos over en houden van uitersten. De talentvolle drummer brengt een prachtige solo zalvend, expressie, die ruimte bood voor experimentjes.

Wat een wizzard is me die Dijf Sanders, die zo breed, gevarieerd, verrassend, avontuurlijk  klinkt. Klasse!

Pics @Patrick Van Vlerken - Flagey

https://www.flickr.com/photos/patrickvanvlerken/albums/72177720314226584

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2024 - Speakers Corner - Grensvervaging en Totaalbeleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-13
Erik Vandamme

John Lennon zong het al “Imagine all the people Sharing all the world''. Het kan wel eens mooi zijn dat de grenzen vervagen in de muziekgenres en kan geopteerd worden voor de totaalbeleving, gewoonweg naar muziek luisteren die je op emotievolle wijze prikkelt. Een mooie muzikale wereld, die ons wist te raken, kregen we hier vanavond!

Yoni Mayraz (*****) liet het meteen horen … door elektronisch vernuft te combineren met bevreemdende soundscapes en een groovy sax. De man laat zich goed omringen door muzikanten die zijn veelzijdige aanpak perfect aanvoelen. Een uur lang doet het gezelschap ons vertoeven in een andere wereld. Yoni Mayraz brengt zelfs hiphop elementen aan met aanstekelijke beats; een knipoog naar andere culturen. Op het album 'Dybbuk Tse!' licht hij al een tipje van de sluier en live werd het beklemtoond. Een breed, doorleefd klankentapijt hoorden we. Puik werk.

In Studio 4 worden die grenzen evenzeer verlegd door de formatie Speakers Corner Quartet (*****). We hoorden viool, aanstekelijke piano, verbluffende drums, bas en flutes. Wat een muzikale wereld ging hier open. Op het debuut hoorde je reeds die muzikale pracht, Further Out Then the Edge. Live klonk het nog beter. Ze lieten zich omringen door enkele gasten. We waren danig onder de indruk van de magie die Joe Armon-Jones uit zijn klavier toverde. De vocals van Confucius MC en Goya Gumbani vormden een enorme meerwaard. De vier muzikanten binnen Speakers Corner Quartet blijken ware klankentovenaars te zijn, die het publiek speels aanzetten tot bewegen en in de handen klappen. Ook in de puur instrumentale stukken vervagen genres en stijlen.
Speakers Corner Quartet intrigeert door hun speelse, veelzijdige ingenomen als extraverte aanpak . Wat een uiteenlopend klankentapijt. Hier is sprake van improvisatie en technisch muzikale perfectie. Iedereen geniet. Speakers Corner Quartet is generatie overstijgend. Een minutenlang daverend applaus was dan ook terecht!

Afsluiten deden we in de Foyer met het tweede project van 'Artist-in-residence' Casimir Liberski, onder de noemer Casmir Liberski, Roman Hiele en Tolouse Low Trax (****), die de ingeslagen weg van hun voorgangers bleef volgen. In een jazzy sfeer voegden ze elektronisch vernuft toe, de zalvende vocals waren emotievol, pakkend. Intiem, ingenomen met ruimte voor experiment. Ze sloten een boeiende, breed klinkende avond af. Sjiek.

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2024 - Liberski, Osby, Grenadier, Waits – Een spannende uitstap 'Brussels By Night'
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-12
Erik Vandamme

Na enkele online edities tijdens de corona periode, en een volledig weekend in 2023 kon Brussels Jazz Festival in 2024 weer in zijn volle glorie doorgaan. Het festival grijpt nu plaats van 11 tot 20 januari. Wij waren er in de weekends bij, en maakten ons op voor, weerom, een interessante ontdekkingsreis doorheen het jazz landschap.
Op de tweede festival dag, vrijdag 12 januari 2024 resulteerde dit in een spannend uitstapje 'Brussels By Night'

We starten de avond in de gezellige studio 1, met de Italiaanse bassist en componiste Rosa Brunello (*****), die haar nieuwste meesterwerk 'Sounds Like Freedom' komt voorstellen. Een meesterwerkje waarbij ze de hulp inriep van de legendarische jazz trompettist Yazz Ahmed. In de knusse zetels werden we vergast op een wervelstorm bedwelmende bas, roffelende drums en een zwoele sax of trompet, die de oorschelpen strelen. Rosa laat zich goed omringen zoveel. Al deze instrumenten samen zorgen voor een verbluffende climax die de dansspieren prikkelen. De broeierige, opwindende en gevarieerde aanpak boeit enorm, mede door de verrassende wendingen. In de gezapige bindteksten kan Rosa haar Italiaanse roots niet verbergen. De fijne kwinkslagen maken een nauwe band met het publiek.
Een uur lang worden we geïntrigeerd door hun virtuositeit en speelsheid. Spannend dus.

Casimir Liberski, ‘artist-in-residence’ van het Brussels Jazz Festival, krijgt carte blanche voor drie projecten. Voor zijn eerste performance omringt de Brusselse pianist en klavierspeler zich met grote namen uit de Amerikaanse jazz: Greg Osby, Larry Grenadier en Nasheet Waits. Onder de naam Liberski, Osby, Grenadier, Waits (****) presenteert het gezelschap in hun virtuositeit muzikale perfectie voor de jazz fanaat. Een avontuurlijk pad wordt niet direct bewandeld, maar die hemelse improvisatietechniek is gewoonweg schitterend. Hun klankentapijt biedt een warm gevoel. Er is sprake van een groovy wervelstorm. Het gezelschap wordt na de regulaire set van een uur terug geroepen. In hun technisch vernuft kregen we een boeiende, hartverwarmende set.

Om af te sluiten vertoeven we in de Foyer voor een pittige set van Ill Considered (****), een telg uit de bruisende Britse jazz scene die aan een tournee bezig is om hun binnenkort nieuwe plaat voor te stellen. Hier zijn er heel wat ingetogen momenten en in de foyer komt dat vooraan goed uit , maar achteraan staan er mensen gewoon gezellig te keuvelen met een pint in de hand, wat deels storend is, om optimaal te genieten van hun set.
Wij lieten ons onderdompelen in hun klankenspectrum van heerlijke sax, zalvend  tromgeroffel en bedwelmende bastunes, die zacht en licht dreigend klinken.
Ill Considered gaat uitgekiend te werk en trekt soms de registers helemaal open. Het geheel klinkt boeiend door de grenzen af te tasten , de variaties en de deels avontuurlijke aanpak. Wat een innemende, groovende jazz kregen we hier. Kortom, Ill Considered heeft het in zich groots te worden binnen het genre.

Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel

Tonbruket bestaat uit leden die o.m. bij het Esbjörn Svensson Trio, Rebecka Törnqvist en Elvis Costello hebben gespeeld. Ook heeft de band gefungeerd als begeleidingsband van singer-songwriter Ane Brun. De groep speelt ingetogen, alsook uiterst expressief. Met hun album 'Light Wood, Dark Strings' verheffen ze intimiteit tot een kunstvorm, bijzonder uitgekiend en verfijnd.
Het zachte “Buckaroo” zet de toon; muzikaal strelende schoonheid in een zinnenprikkelend kader, waardoor je niet in slaap wordt gewiegd. Verder even mooi zijn “'Ostra Amtervik Revisited”, “Hermetic Boogey” en “Light wood, Dark Strings”. Er valt wat duisternis te noteren.
Op filmische wijze brengt Tonbruket je tot een vorm van absolute 'Zen', door de prachtige klankentapijtjes die absolute rust bieden. We lieten ons gewillig meevoeren naar een diepzinnige gedachte op “Stratopaus” en “Love in its Splendor”. Het sprankelende mooie “Exit Blurred” onderstreept het tot slot.
Ook hier is er sprake om de harde realiteit eens te vergeten, en wens je die verdiende gemoedsrust. Dit is een zachtmoedige plaat, die muzikaal verslavend inwerkt …

Tracklist: Buckaroo (7:24) O?stra A?mtervik Revisited (4:40) Hermetic Boogey (6:13) Light Wood, Dark Strings (5:44) Stratopaus (6:14) Va?stertorps Hja?rta (5:58) Love in Its Splendor (6:34) Exit Blurred (3:32)

We worden in het jazzgenre overspoeld van projecten en artiesten; omdat het begrip jazz nu echt breed is geworden door een soort fusion, free jazz en improvisatie met een culturele 'touch'. Neem nu Kin Gajo, een band geïnitieerd door de Brusselse accordeonist Stan Maris, die zijn krachten bundelde met saxofonist Werend Van den Bossche (Dishwasher, Green Mean Machine) en drummer Tom Peeters (Olga Jane). Een trio die sowieso weet hoe je de muzikale grenzen aftast.

Kin Gajo biedt dromerige soundscapes met een Oosterse tint. De warme sax botst zachtmoedig tegen de bedwelmende drums; de accordeon doet je zweven.
Een magische schoonheid door deze instrumentatie en aanpak.
De EP start met het mooie “Home of Nowhere”; gaandweg voegen ze er een klankkleur aan toe en is men niet vies van wat geexperimenteer met electronica. Op “Enter, Gajo!” worden alle registers open getrokken. Het is boeiend door de verrassende wendingen en het opzoeken van uitersten. Het sprankelende “Clan of three streets” en het lekker opzwepende “Whatever You Feel Like” met het vrij korte “Exit, Gajo!” onderstrepen dit.
Ze bieden een brede kijk op het jazzgenre aan, dat sprookjesachtig, avontuurlijk en veelzijdig klinkt. Dit smaakt naar meer … Interessante boeiende parel!

Tracklist: Home of Nowhere 05:19 Enter, Gajo! 06:07 First Encounter 03:42 Clan Of Three Streets 04:03 Whatever You Feel Like 02:36 Exit, Gajo! 01:26