International EBM day2023 - Een Helse EBM rit …
International EBM day 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-02-24
Erik Vandamme

In een goed gevulde De Casino ging een heuse EBM avond door in het kader van ‘International EBM Day’. Dat het een wervelend dansfeest zou worden stond in de sterren geschreven, met vier bands die EBM nauw in het hart dragen. Het werd een helse rit van een dans macabre en typische EBM klanken.

Het Franse duo KALT (****) doet met koude en kille EBM klanken, waarbij percussie de toon aangeeft, een eerste rilling door ons vege lijf ontstaan. Je wordt gewoon gehypnotiseerd door de bonkende beats en je wordt meegevoerd naar die koude wereld die het duo je aanbiedt, waarna die klanken je aan het dansen zetten tot het warmer wordt in je donker hart. Een typische energieke EBM act deze KALT.

Het zelfde kan gezegd worden van No Sleep By The Machine (****) Pompende beats, met een al dan niet onderliggende boodschap, zorgen ervoor dat de dansspieren worden aangesproken. Ook hier staat een duo op de planken die des duivels ontbindt in een EBM kader, gedreven, energiek, opwindend.

Hier keken we naar uit … FÏX8:SËD8 (****1/2) deed ons namelijk op de laatste BIM Fest editie al versteld staan, maar had toen af te rekenen met technische problemen waardoor ze hun act vroegtijdig moesten stopzetten. Heel jammer, want deze performance met alle verkleedpartijen , lichtgevende poppen op het podium en veelzeggende beelden op het scherm moest zorgen voor een occulte totaalbeleving die aan het netvlies blijft kleven.
Deze herkansing was iets waar we dus al enige maanden zaten op te wachten. En muzikaal was het om van te smullen. Op een rolstoel zelfs, kwam de frontman/zanger, overdekt met een doorzichtige mantel, over het podium gereden, en kwamen al beelden boven van griezelige horror scenes.
De klankentovenaar verdween achter zijn keyboard en speelde snerpende beats; de demonische verschijning stond vanuit zijn rolstoel recht, en met een al even demonische houding greep hij zijn publiek muzikaal bij de lurven, en sleepte hen naar de meest donkere krochten van de Hel. We genoten van dit krachtig, verschroeiend, zwevend donker klankentapijt, een dans macabre dito vocals. We waren diep onder de indruk van deze sound, beelden en visuele effecten . Een uur lang vertoefden we ‘live’ in een horror film, zo eentje waarbij je met angst in de ogen , op het puntje van je stoel gespannen kijkt en geniet. Wat een indrukwekkende combinatie.

Rond middernacht hadden we dan Suicide Commando (*****). Wat een band trouwens rond Johan Van Roy , die al decennia zijn stempel drukt op de EBM,  met een onderliggende boodschap. De band gaat er steeds voor, er werd gestrooid met hits; het publiek danste er op los vanaf de eerste tot de laatste beat. Suicide Commando onderscheidt zich duidelijk in het genre en duwt een boodschap, die er niet altijd even mooi uitziet, door je strot. Songs over God, zelfmoord, de Hel en andere onderwerpen die we al te vaak uit de weg gaan. De visuele effecten op het scherm waren veelzeggend en treffend. Kortom, een boodschap die in deze tijden niet vreemd is.
De beweeglijke frontman zocht zijn publiek letterlijk op en sprong zelfs midden de dansende menigte in om mee te springen. En intussen zorgden de twee klankentovenaars, bovenaan het podium, voor pompende beats. Een helse finale kregen we waarbij het publiek het podium letterlijk bestormde en het feest samen met de band afsloot. Suicide Commando blies ons dus compleet omver.

Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)

Demented Are Go - Pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!

De Casino organiseert in het kader van DC Rocks een breed spectrum aan bands uit het hardere genre. Binnen de psychobilly kwam nu als headliner Demented Are Go. Ze zijn al van 1982 bezig en delen nog steeds mokerslagen en uppercuts uit.
The Caravans en Het Gentse Tuesday Violence waren de supports en lieten ons genieten van hun energieke set.

De vrij jonge band Tuesday Violence (****) is een trio met Crystal op toetsen, Denevey op  drums en de beweeglijke gitarist Niels. Het trio vliegt er meteen zonder opkijken in en duwt het gaspedaal stevig in. Tuesday Violence is in dit half uur op een strak, stevig, snel tempo bezig. Minpunt is dat alles wat hetzelfde klinkt, maar het trio slaagt in een zinderende, potige set. Band met groeipotentieel.

The Caravans (*****) is net als Demented Are Go al bezig van in de eighties. We krijgen een portie stevige  punk/rock met een country invloed. Een aanstekelijke sound dus. De contrabas weert zich in een wall of sound van gitaar en drums. The Caravans brengt letterlijk een bulldozersound, en de rauwe zang maakt het feestje compleet! Niemand kan stilstaan. Top!

Demented Are Go (*****) is op hetzelfde elan bezig, het is lekker om zich heen stampen en het publiek wordt aangepord. De band spuwt zijn gal uit en grijpt iedereen bij de strot. Provoceren of niet, het is hier doorgaan tot op het bot door de muzikale variatie en de krachtige adrenalinestoten. Het gaspedaal blijft ingedrukt, de Casino davert en iedereen geniet, beweegt, danst, springt, hotst heen en weer  … We worden lekker door elkaar geschud.
Wat een energieke band na al die jaren, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Het siert hen in dit genre met pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!
De uitzinnige sfeer met potten bier in de hoogte en enkele moshpits spreekt voor zich. Deze Welshe psychobillyband klonk overweldigend!

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ikv DC Rocks)

Erem - Ik heb zin om mijn muziek aantrekkelijk te maken voor mensen, maar geen zin om beslissingen te maken waar ik zelf niet achter sta

Erem is een muzikaal trio dat tot stand is gekomen door Stan Maris (Kreis) en Nicolas Van Belle (Suura). Hun harmonische instrumenten laten zich vervoegen door zangeres Mirte Leconte. Aan de bron van dit project ligt een gezamenlijke interesse voor klank en transformatie. “Het album ‘Aare’ (Jan 2023, Esc.rec label) bevat negen originele nummers die zijn geschreven door de bandleden. De opnames werden gemaakt in CC De Ververij, Ronse in februari/ maart 2022. ‘Aare’ kent een uiteenlopend klankbord waarin Erem verschillende klankspectra verkent. De mogelijkheden komen op diverse manieren aan bod, afhankelijk van het nummer. Dit zorgt ervoor dat de muzikanten binnen elk nummer anders tewerk gaan om een ander klankspectrum of verhaal te construeren” , lezen we in de biografie over het nieuwe project Erem.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Stan, en polsten uiteraard ook naar de verdere plannen voor dit project en de vele andere projecten waarmee hij bezig is.

Wie is Erem? Vertel wat meer over jezelf?
Wij zijn een trio dat is ontstaan medio 2019, we hebben elkaar leren kennen via onze studies aan het conservatorium in Gent. Eigenlijk zijn ik en Nicolas als duo met dit project begonnen. We hadden al een project, maar dat is stil gevallen. We hebben toen besloten om een trio op te starten met een zangeres. En dat is Mirte geworden. We zijn toen beginnen repeteren en muziek maken en gingen normaal gesproken een paar shows doen, maar die zijn in het water gevallen door corona. Echter hadden we daarna meer tijd daardoor, om nog meer te repeteren en de nummers verder uit te werken.

Dus als ik het goed heb , is die coronaperiode eerder een zege dan een vloek geweest voor jullie? Ik heb bands gehoord die door die periode de handdoek in de ring hebben gegooid, andere vonden er inspiratie in. Hoe zit dat bij jullie dan?
Ik denk dat voor bands die al een tijdje bezig zijn, en door een moeilijke periode gaan, de uiteindelijk doodsteek is geweest. Erem was een nieuw project, dat speelt in ons voordeel. Als je als band al moeilijk hebt, en dan nog eens die struikelblok voor de voeten gegooid krijgt. Dan ben je inderdaad geneigd die handdoek in de ring te gooien, maar dat was bij ons dus totaal niet het geval, integendeel.

In de biografie lees ik ‘’Het trio situeert zich in een overlappend gebied en schippert tussen verscheidene muzikale contreien zoals jazz, improvisatie, kamermuziek, folklore en koraalwerken” … Wat is ‘koraalwerken en wat houdt dat in?
Nicolas heeft die biografie geschreven, en is veel beter in zich uitdrukken in woorden (haha).. Koralen zijn klassieke meerstemmige vocale werken, dat is dus de betekenis rond ‘koraalwerken’ . Koraalwerken is klassieke muziek dat aanleunt bij Gregoriaanse muziek,  dat klinkt wat als zoals een grove korrel.

Bij het beluistern van ‘Aare’ valt die veelzijdigheid me op, het is ook een heel visuele plaat die een verhaal vertelt,  het prikkelt de fantasie. klopt dat? Is dat een bewuste keuze geweest om iets ‘visueel’ uit te brengen?
We hebben niet bewust gekozen voor iets visueel. Ik en Nicolas schrijven echter wel veel muziek die dromerig en idyllisch klinkt, dat prikkelt inderdaad wel bepaalde zintuigen waardoor je bepaalde beelden in je hoofd krijgt, maar dat is dus niet bewust, dat komt allemaal zeer natuurlijk.

Ik vind het zelfs muziek dat perfect zou passen bij een film of TV serie, heb je daar geen ambitie voor, in die richting?
Zeker wel. Er zitten veel mogelijkheden daarin, dus ja die interesse om dat , moest ik de kans krijgen, te doen is er zeker!

Zit er een persoonlijk verhaal achter? Of wat waren je inspiratiebronnen voor deze schijf?
Geen persoonlijk verhaal. Maar toen we aan die plaat bezig waren luisterden ik en Nicolas naar een plaat die is geschreven door ˈk​ɑ​ː​mos (Nathan Wouters, Aino Peltomaa), een Scandinavische zangeres ,op Aspen Edities label. Ik vond dit een zeer mooie plaat, en dat is dus wel een enorme inspiratie geweest om daarrond ook iets te doen. ik heb ook nog nooit een project gehad rond een zangeres, en ook dat leek een zeer interessante piste om te bewandelen.

Hoewel je nogal gauw in dat hokje ‘jazz’ wordt geduwd komt er veel meer om de hoek kijken, ook al is dat geen slecht hokje eigenlijk? Mee eens? Wat is jazz  anno 2023 voor jou?
Persoonlijk denk ik dat mensen het jazz noemen, omdat de muzikanten binnen dit project in de jazz scene zitten. Jazz is ook veranderd, het is dezer dagen bedoeld rond een manier van aanpakken dan dat het echt een muziekstijl is. Je hebt een onderscheid tussen de stijl jazz, en de manier van aanpakken jazz. De manier van aanpakken  primeert meer en meer bij die jongere generatie jazz gerelateerde muzikanten, voor het publiek blijft het daardoor wel jazz maar voor ons als muzikant ligt dat toch wel anders.
Op de vraag was is jazz 2023… ik kom veel op concerten waar je jazz muzikanten en experimentele  tot klassieke muzikanten door elkaar zit soleren. Maar toch blijken ze allemaal veel dichter bij  elkaar te liggen dan je kunt vermoeden. Het blijft dus gewoon een beslissing die je als muzikant neemt, ofwel blijf je gewoon die traditionele jazz trouw, ofwel pas je u aan en gaat improviseren tot experimenteren waardoor je een bredere schaal kunt aanspreken.

Is de natuur ook een soort inspiratie bron? Omdat sommige klanken me doen denken aan geluiden uit de natuur? Zijn er bepaalde klanken uit de natuur gehaald?
Nicolas werkt zeer veel met effecten. En wellicht komen daardoor bepaalde geluiden naar boven die gelijken op geluiden uit de natuur, zoals vogel geluiden. Dat is gewoon allemaal met de bedoeling om de sound wat interessanter te maken.  Ook de titels zijn verwijzingen naar de natuur, ‘Aare’ is een verwijzing naar een rivier in Zwitserland. Mirte heeft ook een paar nummers aangegeven, die verwijzen naar plaatsen waar ze is geweest. Dus ook  op dat vlak was de natuur zeker een inspiratiebron. 

Soms komt er een experimenteel kantje, een scherpe ‘noisy sound’, lichtjes dreigend zelfs, geluiden die je niet echt ergens kunt thuisbrengen, o.m. bij ‘Bootwachter’; een bewuste keuze? Hoe ben je op dat idee gekomen het erin te stoppen?
Het is inderdaad een vrij zware plaat geworden, ik en Nicolas houden wel van dat zware en donkere kantje binnen de muziek.

Door deze aanpak klink je niet zo toegankelijk naar een ruim publiek, voor mij geen probleem, maar beperk je daardoor niet je kansen?
Als we moeten gaan werken om dit of dat publiek aan te spreken, dan verloochenen we onszelf, en dat is zeker niet onze bedoeling. Ik spreek liever mensen aan via sociale media, of tijdens concerten om zo mensen te vinden die mijn muziek appreciëren zoals het is. Ik zie liever dat mensen dit wel appreciëren, dan dat ik mij in allerlei bochten moet wringen om een bepaalde ‘doelpubliek’ te bereiken, en mijn creativiteit daardoor opgeef. Met andere woorden ik heb zin om mijn muziek aantrekkelijk te maken voor mensen, maar geen zin om beslissingen te maken waar ik zelf niet achter sta. Om dus dat bepaald publiek te bereiken; er zijn genoeg voorbeelden van bands die het ook zo aanpakken, en daar komen de mensen ook op af. Dus het kan…

De titels zijn in het Nederlands, waarom en wat is de betekenis achter sommige van die titels?
Een song als Bootwachter is geschreven voor een vriend, die muzikant was en die woonde toen open een boot. Dit zat dus gewoon op zijn  boot te wachten tot er optredens kwamen, of aanbiedingen. Dat inspireerde ons wel. De Nederlandstalige nummers zijn allemaal beetje geïnspireerd op toevalligheden. De naam ‘Eram’ bijvoorbeeld , komt van Erembodegem., hoewel we daar totaal geen link mee hebben met Erembodegem. Ik ben wel iemand die op zoek is naar een betekenis achter iets, terwijl Nicolas eerder op zoek is naar woorden die gewoon een mooie klank hebben.  Het draait bij de titels dus eerder om hoe het klinkt, dan de echte betekenis erachter.

Een laatste bedenking … Jullie schipperen ook tussen de uitersten van intimiteit en lichtjes die geluidsmuur aanraken. Is ook dat een bewust keuze?
Het is nooit de bedoeling geweest om muziek te maken met hoge decibels of geluidsnormen die moeten worden overschreden. De muziek ontwikkelt zich meer harmonisch en klankgewijs. We werken daarom ook eerder subtiel. En proberen wel te variëren daarin, maar niet met de bedoeling om hard te gaan klinken. Laat het ons daarbij houden.

De release was op 27 januari (dacht ik); hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
We hebben heel wat positieve reacties gekregen van vrienden, ook enkele heel mooie recensies reeds. We hebben al enkele optredens gegeven recent, en stellen toch vast dat de band gegroeid is sinds de begin periode, en kregen daar ook in die zin reacties op. We doen nu nog enkele optredens, o.a. in Gent en daarna ook enkele in Nederland. Dus ja het loopt als een treintje.

Ik heb wel enkele concerten zien passeren, o.a. in Nederland, door jullie Nederlands label vermoed ik. Brengt het Nederlandse label meer mogelijkheden naar het buitenland toe?
Zeker en vast, een groot deel van onze optredens zijn in het Buitenland net daardoor, dus ja dat schept zeker meer mogelijkheden naar het buitenland toe.

Los daarvan… wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Er staan voorlopig nog niet veel andere dingen gepland voor Erem. Maar dat komt ook doordat Nicolas en ik heel wat projecten hebben samen. We hebben een duo plaat uitgebracht in december, nog een ander project met Mirte en zitten in nog enkele andere projecten, dus we surfen een beetje van het ene naar het andere project. Het is al genoeg werk om elk project zijn aandacht te geven, om daarvoor al te ver vooruit te plannen. We hebben dus voorlopig nog geen verdere plannen voor Erem, maar er kunnen er nog komen.

Vallen al die projecten nog met elkaar te combineren? Hoe doe je dat dan?
Het is niet altijd even gemakkelijk, een voordeel is wel Nicolas en ik werken heel veel samen, daardoor is de communicatie wel gemakkelijker en kunnen we gewoon gemakkelijker schakelen van het een naar het ander project. Met momenten is dat wel heftig  dat geef ik toe (haha) daarnaast, als je iemand vind waarmee je echt een heel goede klik hebt zowel muzikaal als wat vriendschappelijk betreft ,  zoals dat bij en Nicolas het geval is, scheelt dat ook veel. We vullen elkaar daardoor gemakkelijker aan.

Zijn er bepaalde ambities of doelstellingen die je wil bereiken met dit project?
Ik had zo een paar doelen opgeschreven die ik zou willen bereiken voor mijn dertigste, sommige dingen zijn al afgevinkt; maar iets dat ik graag zou willen, is twintig albums uitgebracht hebben tegen mijn dertigste.  En tien projecten gecreëerd hebben.

Je zegt voor je dertigste, wat ga je dan voor je vijftigste doen?
Een werkplek creëren zoals bv Teun Verbruggen met Werkplaats Walter deed. Waar muzikanten en kunstenaars kunnen werken, creëren, performen en samenkomen. Dat spreekt me echt aan. Momenteel focus ik me vooral op mijn eigen carrière, maar op lange termijn denk ik wel ook meer te willen organiseren voor de (kunst)gemeenschap in zijn geheel.

Is het je ambitie om groot te worden of toch maar een naam worden in het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
In de ‘niche’ muziek waar wij zitten, zijn nationaal te weinig plekken om echt te spelen. Daarom zou ik opteren voor internationaal toeren. Met onze stijl zal dat zich sowieso eerder situeren in een club circuit dan dat we in een grote zaal of zo zullen staan. Dus eerder een voorkeur voor dat club circuit, maar dan internationaal. En met zoveel mogelijk mensen samenwerken is binnen die context toch ook een doel. Op latere leeftijd misschien een eigen studio of werkplek, waar ik mijn ding kan doen, is ook zo een doel. Er zijn zovele doelen..

Ik hoop dat je al je doelen mag bereiken en je dromen waarmaken; enorm veel succes gewenst en we blijven je activiteiten op de voet volgen uiteraard

Sara Salvérius & Aino Peltomaa - Magie van een oorverdovende stilte …

De magie van een oorverdovende stilte in een sprookjesachtig kader, die een hypnotiserende invloed heeft op je gemoed, je meegesleept wordt naar fijne oorden waardoor je compleet ‘zen’ wordt, …  Dat gevoel verkregen we met het duo Sara Salvérius & Aino Peltomaa (****1/2) in een goed gevulde HA concerts in Gent.
Sara Salvérius van haar kant, is een accordeon speelster die de grenzen van haar instrument voortdurend aftast, het lijkt alsof het instrument in haar handen een eigen leven gaat leiden. Ze wordt voor de gelegenheid bijgestaan door Aino Peltomaa , een Finse multi-instrumentalist met een opera stem die harten breekt; door die combinatie van instrumentatie en de bijzondere vocals ontstaat een onaardse magie die je moeilijk in woorden kunt omschrijven.

De betoverende klanken van het duo , incluis de vocale pracht, bezorgt ons ruimschoots een uur lang kippenvel. Een innemend totaal beleven. De subtiele variaties zijn boeiend, verrassend. Er zijn o.m. de fijne accordeon klankentapijtjes van Sara, die flirten tussen absolute stilte en aanstekelijke refreinen, met als gevolg een brede klank. Ook Anio Peltomaa van haar kant, haalt een heel arsenaal van uiteenlopende instrumenten naar boven; ze klinken  intimistisch mooi of brengen een folkloristisch sfeertje die lichtjes inwerkt op de dansspieren. En soms flirt ze daarbij met de geluidsnormen, om later weer in alle intimiteit rust te brengen. Haar brede vocals maakt de sound compleet en magisch.

De muzikale kruisbestuiving van beiden, de ruimte voor improvisatie, experiment, de stemvariatie en het feit dat ze hun publiek aanspreken, zorgen ervoor dat die stilte inderdaad oorverdovend mooi, verslavend klinkt.
Een sprookjesachtig geheel dus , alsof je eeuwig zou kunnen wandelen in de mooiste (droom) landschappen.

Organisatie: Ha concerts, Gent

Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen

Duplex is de ontmoeting tussen twee gerenommeerde muzikanten uit de Belgische scene - Didier Laloy en Damien Chierici. Degenen die bekend zijn met hun respectieve werken zullen misschien verrast zijn door hun samenwerking, want het is ook de ontmoeting van twee generaties en twee muzikale universums die niet noodzakelijkerwijs voorbestemd waren om elkaar ooit te kruisen. Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Het resultaat van deze creatieve ontmoeting is ‘Maelstrom’ - een surrealistisch muzikaal reisverhaal met een Belgisch tintje, geïnspireerd door zowel echte als denkbeeldige reizen. Een eclectische en etherische ervaring, Maelstrom is een muzikale reis die je naar de uiteinden van de aarde brengt.'
Duplex maakt op ingenieuze wijze een brug tussen jazz en pure folklore, onze recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89083-maelstrom.html
De release van deze prachtige plaat, waren  voldoende voor een fijn gesprek met Damien. 
Uiteraard polsen we ook naar de toekomstplannen.

Hoe is alles begonnen? Waar komt dit toch wel unieke idee vandaan?
Het begon allemaal eind 2018, toen Didier en ik elkaar ontmoetten voor een project rond de band Nirvana waarvoor  een zangeres ons had samengebracht met als doel te toeren in scholen (Jeunesses Musicales). In eerste instantie wilden Didier en ik dit project eigenlijk niet doen, maar ik ging toch naar de eerste repetitie omdat ik Didier wilde ontmoeten, die ik al eerder had zien spelen. Zodra we samen begonnen te spelen, klikte dit  muzikaal zo goed dat we besloten samen een project te gaan doen: het idee van Duplex was geboren.

Viool en accordeon zijn ook niet alledaagse muziekinstrumenten, waarom kozen jullie daarvoor en niet voor bijvoorbeeld saxofoon of gitaar?
Het grappige is, als kind wilde ik piano spelen en geen viool. Maar de academie waar mijn ouders me inschreven eiste dat er een echte piano in het huis stond. Dat was niet het geval, dus schreven ze me in bij de viool... En in het begin was dat  een echte ramp, de leraar zei dat ik nooit van mijn leven viool zou kunnen spelen.  Maar toen veranderde ik van leraar en bleef ik erbij ;)  En vrij snel wilde ik het geluid van de viool versterken en o.m. gitaarpedalen  gebruiken, enz. Ik wilde een pop/rock benadering vinden en gewoon spelen met gitaristenvrienden en zo. Didier heeft eveneens  een zeer ritmische benadering van zijn instrument. Vandaar die klik.

Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Hoe is de samenwerking ontstaan? Is het de bedoeling om met hen op te treden ook?
Olivier is een oude vriend. We spelen samen in het Dan San project en hij heeft ook deelgenomen aan mijn Taxus project.  Toen ik en Didier het Duplex-project bedachten, wisten we vanaf het begin dat we een drummer wilden met een pop/rock sound die ook elektronische geluiden kon spelen (SPD, enz.).  Hij heeft het perfecte geluid hiervoor. We deden een eerste repetitie met 3 mensen en al snel misten we de meer elektronische keyboards uit de demo's en de bas om de drums aan te vullen. We dachten erover een toetsenist en een bassist in te huren en toen vertelde Oli ons dat hij in een project speelde met Quentin Nguyen die een heel scala aan keyboards had en de Moog met de linkerhand en de Prophet, Juno en co aan de rechterhand kon spelen.
Het is een speciale Duplex-mix: viool en accordeon aangesloten op effectpedalen, een hybride drumstel en keyboards. Het idee is om zo vaak mogelijk met z'n vieren op te treden in zalen die dat toelaten en op festivals. We hebben echter een duo-formule ontwikkeld  en één met elektronische bands waardoor we als duo kunnen optreden in kleinere zalen of voor showcases.

Ik hou er niet van artiesten in een hokje te duwen, maar jullie muziek wordt wel in dat hokje jazz geduwd. Jazz is echter nu niet meer de jazz van vroeger, mee eens? Wat is de betekenis van het jazz genre anno 2023 voor jou?
We hebben bij het schrijven van het album nooit gedacht  dat we een jazzplaat zouden maken. Maar ik luister graag naar artiesten als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf en ook naar mijn vrienden van Glass Museum. Jazz is poreuzer en meer hybride dan ooit... Je zou kunnen zeggen dat we een soort World Rock Jazz doen

Improvisatie is er doorheen de plaat, bovenop de link naar Folklore. Hoe waren de reacties op deze plaat?
Het album is zeer recent... Maar we zijn erg blij met de eerste reacties die binnenkomen en die zijn erg positief. Er zijn inderdaad muzikale thema's die we schrijven, maar het zijn geen traditionele thema's. En rond deze muzikale thema's openen we graag passages die ieder van ons een echte muzikale vrijheid geven. Dit zal ook live het geval zijn. 

‘Reizen’ is een inspiratiebron; hoe moeten we dat zien? Op reis naar vele landen, of eerder de verbeelding laten werken doorheen een fantasie wereld? Wat betekent het woord ‘reizen’ in dit project? Heeft die corona tijden geen roet in het eten gegooid, of was het eerder een bron van inspiratie?
Het album werd geschreven tijdens de Covid periode. Didier en ik stuurden elkaar de muziek thema's via internet en we belden elkaar veel in die periode. Net voordat we thuis moesten blijven, dachten we dat we net als Jules Verne een reis rond de wereld konden voorstellen, maar dan niet in 80 dagen maar in 80 minuten... Het was dus het idee van een denkbeeldige reis, maar gevoed door persoonlijke ervaringen en melodie voorstellingen die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen waar we naartoe gingen.

Het jaar 2022 was, ondanks het feit dat na de corona crisis alles weer open mocht, niet  gemakkelijk voor doorsnee middenmoot artiesten; hebben jullie ook moeilijkheden ondervonden om live te spelen?
Het album is al klaar sinds begin 2022, maar de Engelse platenmaatschappij die het album uitbrengt zei tegen ons: we kunnen jullie album pas eind januari 2023 uitbrengen. Dus moesten we wachten om dit album aan het publiek te kunnen presenteren.

Is er op vlak van muziekbeleving door die coronatijden niet iets veranderd dat alleen die grote artiesten moeiteloos hun concerten kunnen uitverkopen, en bands als jullie soms in de kou blijven staan? Of ben je daar niet mee bezig?
Het staat vast dat de muziekindustrie in eerste instantie de voorkeur geeft aan een heropleving met de grote artiesten en dat het knelpunt sterk voelbaar is. De kleinere festivals zijn verdwenen en de grote festivals hebben ook geen uitbreidbare slots...  We moesten dus geduld hebben en in het geval van Duplex de release een jaar uitstellen om het project echt te kunnen lanceren.

Wat zijn de toekomstplannen met Duplex voor 2023?
De album release tour begint deze donderdag in Brussel en Wallonië. We hopen het ook in Vlaanderen en in Europa te kunnen optreden , want onze muziek is instrumentaal, we hebben dus geen taalbarrière met dit project.

Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, vertel er anders wat meer over
Didier heeft een project genaamd Dyad met contrabassist Adrien Tyberghien en een klassiek project met het Cuban Symphony Orchestra. We begeleiden ook samen de Belgisch-Galicische zangeres Veronica Codesal. Van mijn kant heb ik een album met neoklassieke/elektronische muziek uitgebracht met pianist Louan Kempenaers: het project heet KOWARI en het album ‘TRAIL’. Dan San heeft zojuist ook een titel "Hard Days Are Gone" uitgebracht, en aankondigt dat er binnenkort een album zal verschijnen. En ik ben bezig met de opname van een groot project: PARALLAXE, het album dat het resultaat zal zijn van de composities die ik afgelopen zomer heb kunnen maken toen ik een Carte Blanche ontving op het Festival d’Art de Huy.

Wat zijn de verdere ambities, is er iets als een ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
We willen graag optreden op festivals, onze muziek zal mensen die willen bewegen en dansen zeker aanspreken. De muziek van Duplex heeft  trouwens soms ook een psychedelische kant. Zodat we zowel op wereldfestivals als  jazz of rock festivals kunnen optreden.

Wat geniet je voorkeur, grote zalen en festivals uitverkopen, of toch maar een naam worden in het clubcircuit?
Het ideaal zou zijn om de 2 te combineren :) Om het hele jaar door in clubs te kunnen spelen en in de zomer op festivals. Een beetje zoals een band als Altin Gun.

Lonk je wat dat betreft ook naar het buitenland? Welke landen genieten je voorkeur?
Ons eerste concert in het buitenland is op 9 maart in Parijs. Ik denk dat de muziek van Duplex ook populair zou kunnen zijn in Duitsland. Een rondleiding langs Duitse clubs zou geweldig zijn.

Pics homepag @Dyod photographers

Ik hoop dat jullie een super jaar 2023 mogen beleven, en al jullie wensen kunnen uitkomen. In elk geval heel veel succes, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen

Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio - Een boeiend, intrigerend samenspel tussen poëzie en improvisatie

Muzikale kunstenaars Olivier Ker Ourio &Quentin Dujardin ontmoetten elkaar in 2016 in de opnamestudio. Het stond toen al in de sterren geschreven: hier groeit iets moois.
Dujardin is een monument in de jazzwereld. Hij componeert, maakt producties en weet als geen ander de nylonsnaren te voorzien van perfectie en emotie. Hij werkte samen met namen als Toots Thielemans, Manu Katché, Bijan Chemirani en Mahsa Vahdat.
Olivier Ker Ourio weet het gitaarspel van Quentin feilloos aan te vullen met zijn mondharmonica.
Levende Legendes binnen hun genre, die elkaar ontmoeten … Het kan zorgen voor vuurwerk, tussen Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio (****1/2) ging het eerder de speelse kant uit, door hun boeiend samenspel mondharmonica en akoestische gitaar. Het duo brengt muzikaal een poëtische wereld en improvisatie samen, grenzen worden afgetast.
In een zeer goed gevuld en gezellige 't Ey in Belsele (Sint-Niklaas) wist het duo ons dan ook moeiteloos te overtuigen van hun kunnen. Al vanaf de eerste toon staat de aandacht op scherp, met hun ingetogen, minimalistische sound, waarbij subtiel registers worden open getrokken en er lichtjes kan geflirt worden met de geluidsnorm.
Een sympathiek heerschap is het, die het publiek met regelmaat betrekken in hun sound, met een speelse kwinkslag en hun improvisatie steken ze elkaar de loef af.
We zijn de ganse set geboeid en genieten door de afwisseling in hun instrumenten en de verrassende, onverwachtse wendingen.
Het optreden in 't Ey was trouwens de laatste van deze tour, maar van enige  moeheid van onze twee was geen sprake.

Voor wie houdt van jazz en experiment kon hier in dit duo zijn gading vinden. In 't Ey werd de gevoelige snaar geraakt en Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio intrigeerden door een injectie improvisatie en virtuositeit. Een klankexperiment om u tegen te zeggen, die ons dit duo hartverwarmend omarmt …

Organisatie: Muziekclub ’t Ey, Belsele ism De Casino, Sint-Niklaas

We Are Open 2023 - Vinger aan de pols houden in de Belgische scene
We Are Open 2023
Trix
Antwerpen
2023-02-10 &11
Erik Vandamme

'We Are Open' is een jaarlijks terugkerend showcase festival, waarbij TRIX al zijn zalen open stelt voor opkomend Belgisch talent, een succesvolle formule zo blijkt. Want We Are Open 2023 is compleet uitverkocht. Het zijn artiesten binnen het club circuit die hun stempel drukken of … zullen drukken. Vinger aan de pols houden in de Belgische scene, een fijne tweedaagse ontdekkingsreis doorheen de prachtige zalencomplex van de TRIX; werd het even te druk, kon je rustig ergens anders een even mooi optreden oppikken.

Een overzicht
dag 1 - vrijdag 10 februari 2023
We konden de draad oppikken net na het knettergekke optreden van het supersympathieke gezelschap RONKER. We lieten ons bedwelmen door klankentovenaar Lennart Heyndels (****). De veelzijdige multi-instrumentalist tracht met knopjes en bleeps het publiek te hypnotiseren en prikkelt de dansspieren. Hij slaagt er ten dele in. We sloten even de ogen om ons lekker te laten mee zweven op de klankgolven van zijn instrument. Een ‘zen’ start voor ons …

Ada Oda (****) speelde in een overvolle Bar. De postpunkband rond César Laloux en Victoria Barracato, dochter van Frédéric François brengt verschillende culturen bij elkaar. Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.
De afsluitende act in de Club HEISA zou later op de avond dit nog eens overdoen. Ada Oda wist ons alvast compleet van onze sokken te blazen met een zeer beweeglijk publiek in de Bar. 

Keuzes moesten we laken door de overlappingen aan de vijf podia … We besloten een stukje Marcel (****1/2) mee te pikken in het Café en in het tweede deel het solo project van STIKSTOF lid Jazz Brak (****) in de Club.
Marcel trakteert ons op een potje onversneden punkrock , aanstekelijk van aard en hij schopt lekker om zich heen. Marcel tekent voor een wervelend feestje ... De gitarist wisselt soms voor een orgeltje, en de zanger die op een fluitje begint te blazen, zorgt voor een feestelijke stemming. Overtuigend.
Jazz Brak blijkt als solo artiest muzikaal op dezelfde hoogte te staan als zijn kompaan Zwangere Guy solo bij STIKSTOF. Deze Brusselse hip hop formatie is gewoon wereldtop binnen zijn genre. Jazz Brak onderstreept net als Zwangere Guy zijn kunnen door de aanstekelijke hip hop met een persoonlijke touch. Een gezapig verhaal met emotievolle teksten die een snaar raken. Vernieuwend is het niet, maar Jazz Brak bewijst ook solo een uitzonderlijk talent te zijn..

Hype of niet? Hoedanook de populariteit van Studio Brussel lieveling Meltheads (****) is gestadig aan het groeien. Hier is sprake van een stevig, opzwepend geluid. Meltheads knalde.  Frontman Sietse Willems is overal te vinden en gaat zijn publiek letterlijk opzoeken. Ook de muzikanten binnen de band staan geen moment stil. Het publiek reageert uitzinnig, het gaspedaal wordt gewoonweg nog dieper ingedrukt. Een moshpit was een feit.
Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.

We besloten de avond te besluiten in de Bar/Club, met Nikitch & Kuna Maze (****1/2) die een bijzonder aanstekelijke, groovy sound spelen. Het trio improviseerde losweg met hun jazzy house. De dwarsfluit werkte in op de dansspieren en klonk dus opzwepend. Het publiek stond mee te deinen op en goot van die intrigerende opzwepende sound.

We volgen HEISA (*****) al een tijdje; zij besloten deze vrijdagavond in de Club. Opnieuw een opzwepend geluid met een brok absurditeit en humor. Een gek gezelschap die hier te werk ging. Dit was een wild solerende band , die z’n impact had op het publiek. De geluidsluur wordt doorbroken . Verpulverend.
De Limburgers tekenen voor een potje herrie en chaos. Muzikaal in ons geheugen gegrift.

dag 2 - zaterdag 11 februari 2023:
De tweede festivalavond starten we in de Bar  om te genieten van het optreden van Cross Coeur (***1/2). Er was al wat volk. Het aanstekelijke klankentapijt, met een scheut psychedelica in combinatie van zachte, zalvende vocals bieden een zweverige aanpak. Boeiend klinkt het door de subtiele tempowissels.
Een mooie start in deze Belgische scene van ontdekkingen en bevestigingen.

Oriana Mangala is een Brusselse muzikante/performer. Een muzikale zoektocht in eigen sound van verschillende projecten en haar studies aan het Koninklijk conservatorium van Gent brengt haar tot Oriana Ikomo (*****) .
In het voorprogramma van Meskerem Mees wist ze ons hart vorig jaar in AB (Brussel) al te veroveren, in de Club intrigeert ze opnieuw met haar soulvolle stem. We ervaren hypnotiserende, heldere, pure vocals , die ons doen wegdrijven. Getalenteerd! Er is ook een mystiek kantje met haar gezelschap. Ze vormen een grote meerwaarde die de magie compleet maken. De a capella versie van "Afro Blue", op het einde van de set, doet ons naar adem happen. Ongelofelijk sterke band!

Op naar de kelder. In het programmaboekje wordt Spacebabymadcha (***1/2) omschreven als 'nu al een icoon in de hiphopscene'. Interesant dus. De aanstekelijke beats en de knappe lichtjes poëtische zang boeien. De beweeglijke rapper is overal op het podium te vinden. Groovy en dromerig dus, maar in z’n totaliteit niet echt verrassend. Spacebabymadcha klinkt boeiend binnen die reeks getalenteerde hiphopacts in ons landje rijk.

Een potje garage rock, die refereert aan de nineties, is er met Annabel Lee (*****) . De band is al sinds 2017 bezig en heeft enkele mooie platen uitgebracht. Een sterk geoliede machine die de 90s rock in een nieuw kleedje stopt. Een energieke sound door de talrijke bommetjes. Orkaanuitbarsting weliswaar op die manier. De dromerige stem van zangeres Audrey Marot zit in een badje van melancholie, en toch maakt ze een gebalde vuist als rock chick. Een veelzijdige frontdame die ons wist te overtuigen.

Het duo Annelies Van Dinter en Louis Evrard , ofwel Pruillip (****) dompelen ons onder in een knetterend, hard bad van sludge. Oorverdovend perst het duo alles uit hun instrumenten,. Pruillip zorgt voor een ondoordringbare muur van geluide, ze bouwen op om dan te exploderen. Mokerslagen worden toegediend. Het publiek headbangt en geniet. Missie geslaagd dus!

Eén van dé ontdekkingen vorig jaar op Sonic City (Kortrijk) was Use Knife (*****) met een audiovisueel totaalspektakel. Hier kregen we dezelfde formule. De heren zaten verstopt achter een semi-doorzichtig gordijn. Een intense, oorverdovende klank, die een bedwelmende, hypnotiserende invloed heeft. Een magisch, intrigerend spel van klank en beeld, die onaards, sprookjesachtig, spookachtig aanvoelt .

Om heel eerlijk te zijn, na dit magisch moment moesten we even bekomen … en toch kregen nog wat moois te horen ….O.m. in de zalen Café en in Bar.
In het café was er een soort DJ act van Leese (****) die door de opzwepende beats uit haar instrumenten, de dansspieren aan het werk zette. Een aanstekelijke set dus door het afvuren van de talrijke beats. Wat een energie , wat een kracht.
Datzelfde gevoel kregen we ook van het knettergekke gezelschap The Yummy Mouths (****) in een volle Bar, met verschroeiende gitaarloops en bijzonder lekker knallende drumsalvo’s. Het was een lekker potje jammen.
Beide getalenteerde artiesten zorgden elk op hun eigen wijze voor een wervelend feestje.

"Drummer Lander Gyselinck (STUFF., BeraadGeslagen, LABtrio…) en toetsenist Adriaan Van de Velde (Pomrad, J. Bernard, Mauro Pawlowski…)  ontmoeten elkaar in een Brusselse kelder net voor de lockdown van 2020 alwaar zij een alliantie vormen met stok en toets" lezen we in de biografie over het duo Lander & Adriaan (*****) … Het zou een lyrische passage kunnen zijn uit een romantisch boek, het duo doet wel iets met klanken die onaards zijn.
Lander & Adriaan staan midden in de zaal opgesteld, dichter kan je bij je publiek niet komen. Ze porren iedereen voortdurend aan om mee te dansen op hun experimentele uitspattingen van percussie en elektronica, al die (opbouwende) laagjes klinken intrigerend.
We horen een groovy jazz sound, soms een muur oorverdovende beats en knallende drumsalvo's.
Kortom Lander & Adriaan sluiten het festival in de Grote Zaal af op een bijzonder boeiende, variërende wijze door hun speelsheid, virtuositeit en improvisatie. Wat een genot , wat een feest! Een perfecte afsluiter.

We Are Open - Een uiterst geslaagde tweedaagse van bonte ontdekkingen; we hebben een overvloed aan talent in ons klein landje en we houden zeerzeker vinger aan de pols in onze Belgische scene.

Organisatie: Trix, Antwerpen

Profound Observer & Bert Joris - Wanneer die grenzen van het jazzgenre in virtuositeit vervagen, dan kom je bij hen terecht!
Profound Observer & Bert Joris

Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris (*****) een versmelting van topmuzikanten binnen het globale jazz wereldje … en achterna gezien van wereldklasse …
Profound Observer, het project waarin de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra) samen met zijn entourage een brug slaat tussen stijlen, stelde in een overvolle Casino café zijn plaat 'I Choose not to be' voor, en krijgt daarbij de hulp van een ware jazz grootmeester, die in één adem genoemd wordt met muzikanten als Toots Thielemans en Philip Catherine, met name Bert Joris. Ook zijn compagnons Vitja Pauwels (gitaar) en Daniël Jonkers (drums) behoren tot het rijtje getalenteerde virtuozen in ons landje. In iets meer dan een uur van de set kunnen we zeggen … wanneer de grens van het (jazz)genre in virtuositeit vervaagt …

Elke schakel binnen de band is even belangrijk. We waren dan ook sterk onder de indruk hoe Vitja in uiteenlopende lagen op z’n gitaar werkte, hoe drummer Daniël de drums streelde en improviseerde. Verder hadden we de groovy, kleurrijke sounds van de trompet van Bert Joris alsook de virtuoze saxofoon uitspattingen. Het klinkt onaards in schoonheid, dank hier ook aan Lennert Baerts.
Een warm gevoel kreeg je vanbinnen door de intieme uitspattingen en de zachte trillingen zonder al te oorverdovend te klinken; intens genoeg om uiteenlopende emoties te doen opborrelen.
Meer dan een uur lang wist dit collectief gevoelig te raken als de dansspieren aan te spreken.
Er was voor ruimte voor speelsheid en improvisatie in hun virtuositeit. De lijn van pure jazz wordt hierbij verlaten door de mengelmoes van improvisatietechnieken. Het is een soort free jazz die de old school jazz omarmt bij Profound Observer & Bert Joris.

Een muzikale wervelstorm dus op plaat als live. In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Een puike, boeiende, overtuigende set!

Check de concertreeks - https://www.jazzlab.be/seizoen-2022-2023/profound-observer-bert-joris/

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie:De Casino, Sint-Niklaas ism Jazzlab

Brutus - Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!

Dat we trots mogen zijn op onze Belgische bands en artiesten. Daar bestaat geen minste twijfel over. Die sceptische houding tegenover Eigen Kweek, een beetje eigen aan wij Belgen, is dan ok voor niets nodig. Doorheen de jaren hebben bands en artiesten al bewezen dat ze gewoon wereldklasse zijn.
Neem nu Brutus. Het trio is sinds hun debuut 'Burst' aan een serieuze opmars bezig. Met opvolger 'Nest' nestelen ze zich nog meer in de bovenste regionen. Brutus speelt op de grotere festivals, of als support van grotere bands als Foo Fighters en stonden op nummer 1 in de Zwaarste Lijst op Studio Brussel met “All Along”.
Hun nieuwste plaat 'Union Live' verscheen in 2022, en met deze zijn ze nu ook klaar om live de wereld definitief te veroveren.
Wij waren er bij in een al weken uitverkocht Ancienne Belgique.

De deuren vlogen op deze vrijdagavond al vroeg open voor Quentin Sauvé (***), bassist van hardcore band Birds In Row die op zijn eentje op het podium stond. In een intiemer kader, de spots op hem gericht, ging hij de eerdere experimentele kant uit. Hij sprak het publiek aan, en zorgde voor een knus clubsfeertje. In de grote zaal van de AB kwam dit niet echt tot zijn recht en er waren nog niet echt veel aanwezigen. De Fransman had een heldere stem en liet zich begeleiden door een synthesizer en wisselde af tussen een akoestische en elektrische gitaar.
Quentin Sauvé wist ons puur muzikaal voldoende te bekoren, maar hier klonk het iets te experimenteel en misten we de kleine club of het podium in een cafeetje, waar die warme aparte klank ideaal was. De indringende houding was dik ok, maar hij kon de aandacht onvoldoende behouden.

Dan was het met The Guru Guru (****) wel iets anders. De band rond Tom Adrianssens , voor de gelegenheid uitgedost in pyjama, heeft evenzeer een experimenteel kantje en integreert het in hun strakke aanpak met een vleugje absurditeit en humor. We schreven nog over hun concert in De Casino, Sint-Niklaas (2020), ''The Guru Guru verstaat de unieke kunst om die bommetjes boordevol energie met een vette knipoog te verbinden met de nodige absurditeit. Zodat humor perfect wordt verbonden met bittere ernst. Op een wijze zoals enkel de groten der aarde dat kunnen.'' 
Die overtuigende aanpak hoorden we opnieuw in een intussen volgelopen AB. Ze klonken furieus, lekker om zich heen stampend en af en toe werd het wat ingetogener. The Guru Guru liet de boel hier al eens ontploffen.

We zien het graag , een band die kan evolueren tot de absolute wereldtop. Brutus (****) slaagt erin na een paar platen en vele live optredens . Een mooi parcours. Sjiek. Ze bliezen ons vroeger al compleet van onze sokken. Een jonge band die volwassen wordt en jeugdige onstuimigheid, speelsheid combineert met doordachtheid. Ondanks de matige interactie bleef het trio stevig overeind. “Liar”, “Horde II” en “War” brachten ons meteen in de juiste stemming.
Hoogtepunten genoeg trouwens … “Dust” - met hulp van Psychonaut-zanger Stefan De Graef was zo eentje.
Opvallend hoe de nieuwe nummers er ingingen als zoete broodjes; toegegeven niet elke song bleef hangen maar hun vitaliteit en gretigheid maken het goed. Brutus heeft dat live aspect en zijn publiek nodig. Ze moesten hun publiek hier op sleeptouw nemen, die eerder rustig was naar Brutus-normen. Headbangend onderging men de sound. Vooraan ontstonden enkele kleine moshpits en we zagen links en rechts een eenzame crowdsurfer over de hoofden heen drijven. Het trio ging rechtdoor en stampte lekker om zich heen. Brutus kreeg in de laatste rechte lijn de handen op elkaar, met o.m. “Baby Seal” en het onoverkomelijke “All Along”. Na “Sugar Dragon” volgde nog een zinderende “Cemetry”. Brutus onderstreepte vanavond alvast het volgende ‘Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!’. Het staat genoteerd!

Setlist: Liar//Horde II//War//Victoria//Justice de Julia II//Miles Away//Brave//Storm//What Have We Done//Desert Rain//Space//Dust //Baby Seal//All Along//Sugar Dragon//Cemetry

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Brutus: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4598-brutus-03-02-2023.html

The Guru Guru: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4597-the-guru-guru-03-02-2023.html

Quentin Sauvé: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4596-quentin-sauve-03-02-2023.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Unravel - Ambitie? Uitgangspunt is dat het publiek je nummers kent, clubshows in binnen- en buitenland en op die manier naam maken in het clubcircuit

Unravel  is een veelbelovende metalcore getinte band, die midden in de coronatijden hun eerste plaat uitbracht. Met het album 'Closure' bewees de band echter niet doorsnee metalcore te spelen, maar ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams. De band had ook in 2022 succes door de selectie voor HUMO’s Rock Rally en won op Bruudruuster; ze mochten enkele zeer mooie optredens doen. We zagen de band eind vorig jaar als voorprogramma  op de cd voorstelling van Aeveris.

“Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer’’, schreven we. Het volledige verslag kunnen jullie hier nog eens nalezen. 
Begin 2023 hadden we een fijn gesprek met de band, waar we terugkeken op die periode, maar ook vooruit. We polsten alvast naar de verdere ambities.

Stel jezelf als band even voor. Hoe is alles begonnen? Wie waren de inspiratie voor deze band en heeft de naam een betekenis?
We waren allen nog prille tieners toen we begonnen met voornamelijk covers spelen. Er hangt ook een mooi verhaal aan vast. Enzo (onze bassist) stelde voor om zijn jongere broer Arend (toen twaalf jaar) als gitarist in te lijven. Want die kon AC/DC covers perfect spelen op zijn gitaar. De jonge snaak kwam niet alleen met heel duur materiaal af, maar bleek inderdaad een straf potje gitaar te kunnen spelen. Vanaf toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan, en hebben we ook Gaëlle toegevoegd als zangeres, we zijn eigenlijk begonnen als cover band in 2011.

Als ik het goed begrepen heb, zijn jullie als cover band begonnen van traditionele metal (of heb ik het mis); de overstap naar meer ‘extremere metal’ is wel heel groot dan?
We hadden al meerdere optredens gedaan als cover band en we begonnen daar toch wat meer de extremere kant op te kijken richting Bring Me The Horizon en dergelijke meer. Gaandeweg kregen we het gevoel dat we een andere richting wilden uitgaan, we hadden een zeer goede zangeres  die we wilden houden, maar hadden nog een extra vocale punch nodig. En toen is Gilles erbij gekomen want we hadden toch wat meer screams nodig..

Nu we het daar over hebben, ik zag jullie live in Elpee en was – naast de perfecte instrumentatie – vooral onder de indruk van die combinatie tussen het rauwe van Gilles en dat eerder sprookjesachtige van Gaëlle. Dat is dus , als ik het goed begrijp, een bewuste keuze geweest?
Dat is allemaal nogal organisch gegaan, zoals we al aangaven hadden we reeds een zangeres maar hadden dat extra kantje nodig om onze muziek meer extremer te maken. Het daagt daardoor ook uit om muzikaal dingen te schrijven, die we anders wellicht niet zouden doen, omdat we die twee stemmen hebben en dus meer opties open gaan in uiteenlopende richtingen. En dat onderscheidt ons dan ook weer van een standaard metalcore band.

Dus dat is wat jullie uniek maakt binnen de metalcore? Of zijn er nog andere aspecten?
Ja toch wel, en zeker met de nieuwe songs die we aan het schrijven zijn, brengen we een unieke sound. We klinken daardoor niet als een doorsnee metalcore band, dat maakt ons inderdaad wel uniek in dat wereldje.

Dat jullie niet echt doorsnee metalcore klinken, is ook te merken in de laatste single die jullie uitbrachten. ‘’ RUNNING CIRCLES”  is natuurlijk geen pure klaagzang, maar de boodschap dat pijn en verdriet een normale zaak is, en dat deze niet weggemoffeld hoeft te worden omdat er “ergere dingen op de wereld zijn”, heb ik ergens gelezen. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Arend: de tekst werd na het hele COVID-gebeuren geschreven. Het was een beetje mijn manier om een middelvinger uit te steken naar die periode, en om met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Die periode had wel een zeer grote impact op mij. Je medemens niet kunnen zien, en angst of alles nog terug gaat komen, speelde door mijn hoofd. Er zijn ook artikels geschreven over die impact op de mensen. Soms hoor je dan zeggen dat er ergere dingen zijn in de wereld. Helemaal terecht, maar toch wilde ik langs deze weg aankaarten dat het ondanks dat toch wel een grote impact heeft op mensen. En dat wou ik dus ook bespreekbaar maken via die song.
Jordy: De  grootste essentie van muzikant zijn is gewoon dat je het doet voor anderen, en dat aan de man wil brengen. Corona was op dat vlak een echte dooddoener, wij die gewoon waren om wekelijks een show te spelen, onze vrienden te zien .. dat viel plots allemaal weg. We zijn gewoon sociaal gearrangeerd, dat is gewoon eigen aan muzikant zijn. En dat viel plots allemaal weg, een half jaar werd een jaar, en dan bijna twee jaar.. en dat was zeer confronterend en dat is wat Arend ervaren heeft.

Heeft de coronatijden ergens voor inspiratie gezorgd om toch door te gaan? Want vele bands, en vaak zeer beloftevolle, hebben er de brui aan gegeven?
We hebben de plaat ‘Closure’ (2021) uitgebracht in volle corona en dan jeukt het gewoon keihard om daarmee op tour te gaan, en het live te gaan voorstellen. Dat is ook de drijfveer geweest is tijdens die corona periode, dat we echt stonden te popelen om dat album eindelijk te gaan voorstellen aan onze fans. We hebben er ook wat aan gewerkt, waardoor er een verschil zat wat sound betreft voor en na de corona periode, wat ons wel goede reacties opleverde. Op dat vlak was die periode goed, om de nummers verder uit te werken. In elk geval heeft die corona ons nooit tegen gehouden, om er niet compleet te blijven voor gaan.. integendeel! Het gaf ons meer motivatie om verder te doen, en er dus meer uit te halen.

2022 was een succesvol jaar, geselecteerd voor HUMO’s  Rock Rally en gewonnen op Bruudruuster. Veel mooie optredens mogen doen. 2022 was een succes dus. Heeft dit allemaal extra deuren geopend voor jullie?
Het was zeker een succesjaar, en vooral veel verrassende shows. Op festivals of in concertzalen waar je als metalband doorgaans niet echt staat, dat is wel opmerkelijk. Zoals het winnen van Bruudruuster is eveneens opmerkelijk, omdat het allemaal rock bands zijn die dus niet echt in die metal scene tegen komt, die daar speelden. Dat opent inderdaad wel heel andere deuren. Wat HUMO’s rock rally betreft hebben we daar dan weer minder van gemerkt. De reacties vanuit het publiek waren wel goed. Het publiek hebben we wel wat kunnen overtuigen, maar als je niet doorstoot naar de volgende ronde, dan opent dit geen deuren. Voor HUMO’s rock rally is dat wel belangrijk, geselecteerd zijn is niet voldoende. De show zelf was wel ok, in de Cactus in Brugge mogen spelen is ook een ervaring apart. Voor de recensie moet je het niet doen bij HUMO, het gaat helaas meer over de aankleding dan het muzikale, en dat is jammer. Er is over dat muzikale ook niet iets negatief gezegd, dus voor ons was het best ok. Het was dus vooral een leuke ervaring, zonder dat daar iets extra bij is gekomen. Laten we het daar bij houden wat dat betreft.

Het is voor een , dan vooral extreme metal band, nog steeds moeilijk om een mainstream publiek echt te overtuigen denk ik, hoewel bands als Metallica er wel hebben voor gezorgd dat er meer interesse komt vanuit die hoek. Hebben jullie daar als band ook voordelen uit kunnen halen, denk je?
Ik denk niet per se bands als Metallica, wat onze muziek betreft. Eerder een band als Bring me The Horizon. Die waren vroeger steenhard, en zijn meer poppy gegaan waardoor ze een ruimer publiek aanspraken. En die hebben er ook voor gezorgd dat er meer mensen open staan voor die soort muziek, wat in ons voordeel spreekt. Wat ook belangrijk, wat ons betreft, de stem van Gaëlle maakt het voor de mensen ook toegankelijker, ook dat spreekt in ons voordeel om de stap te zetten naar dat iets ruimer publiek.

Dat viel me in ELPEE dus ook op, dat jullie toegankelijker klinken dan de , laat ons zeggen , doorsnee metalcore bands… waardoor jullie , wat mij betreft, zowel op een Pukkelpop kunnen staan als Alcatraz of Graspop om maar te zeggen. Is het jullie ambitie om daar dan ook iets mee te doen in die richting? Grotere festivals en zo aanspreken? Is dat een ambitie?
Welke band wil er nu niet op grotere festivals staan? Dat is uiteraard een ambitie die wij, en iedereen toch een beetje, heeft. Het is iets waar we in elk geval willen naartoe werken, ruimer gaan wat betreft concerten en festivals. We hebben o.a. met een band mogen samen spelen in 2022 waar we fan van zijn, en die op die soort festivals staan. Dat is toch al een stapje dichter, ook al zijn we er zeker en vast nog niet. We hebben in 2021 onze plaat ‘closure ‘ uitgebracht, kregen een constructief verslag in Rock Tribune en zijn langzaam kunnen groeien daardoor. Wat intreden binnen dat wereldje van een breder genre, zou Alcatraz de perfecte springplank zijn. Daar werken we nu alvast naartoe, om daar te mogen staan. En zo verder op te bouwen. We proberen  dus verder contacten te leggen, en voorlopig heeft dat wat grote festivals betreft nog niets uitgehaald, maar het is dus zeker een ambitie zonder meer.

Wat zijn de plannen voor 2023?
We zijn volop aan het schrijven aan nieuwe nummers, en hopen dit jaar met een nieuwe plaat voor de proppen te komen. Maar echt beloftes maken gaan we niet doen.

We hadden het al over ambities … Met welke droom band zouden jullie graag het podium willen delen en waarom?
Bands als Architects en Stick to Your Guns hebben de meer melodische metalcore/hardcore op de kaart gezet, dus natuurlijk is het de ultieme droom om met zo'n supergrote band te spelen. We hebben vorig jaar met Counterparts (en Justice for the Damned) gespeeld in de Chinastraat, dit is een band waar we allemaal al jaren fan van zijn en naar opkijken, we konden niet geloven toen we die kans kregen voorgeschoteld. Het geeft zeker motivatie om hoog te blijven mikken.
Natuurlijk kijken we ook graag naar de Belgische scene, want die is insane de laatste jaren: een show met Psychonaut of Stake is iets waar we denk ik geen nee tegen zouden zeggen, ook al liggen deze genres wat verder van elkaar. Maar ik vind het altijd tof dat er verschillende soorten bands op een avond spelen.

Grote festivals (Graspop ) of concertzalen als Sportpaleis uitverkopen of  toch liever een naam worden in het clubcircuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Er vanuit gaande dat het publiek je nummers kent, en dat het een feestje zal zijn daardoor, toch clubshows en dus naam maken in dat clubcircuit. Een grote tour doen , wat dat betreft. En ook in het Buitenland is zeker een ambitie. Zeker voor dit soort muziek kan er niets tippen aan de sfeer en energie van een intieme clubshow. Dat wil uiteraard niet zeggen dat we op festivals inzetten, dat is namelijk een grote kans om jezelf voor te stellen aan een groter publiek, en een festival als Alcatraz is iets waar we hard naartoe proberen te werken.

Jullie willen een groter publiek aanspreken , maar zit je met die metalcore dan niet een beetje beperkt in de mogelijkheden? Want met dat genre spreek je toch eerder een beperkt en extremer publiek aan?
De drempel is hoog, maar de muziek die we nu aan het schrijven zijn kun je niet echt metalcore meer noemen, hoewel de elementen er altijd wel zullen inzitten, ook wat vocale invulling betreft. De nieuwe nummers zijn iets meer naturel, en wijken dus wat af van wat al hebben gedaan. We hebben veel geleerd van bands die doorbreken, net door een klein beetje een andere weg te durven inslaan. We proberen ook minder en minder in genres te denken, dat is ook belangrijk. het combineren met genres , is een piste die we zeker gaan volgen. Maar voor ogen houdende dat we onze roots trouw blijven uiteraard. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we een popplaat aan het schrijven zijn, hard zal het zeker zijn. Naarmate je probeert te groeien als muzikant merk je gewoon dat een nummer net power kan verliezen als je 5 minuten lang 110% doorknalt. Een nummer laten ademen is soms gewoon nodig, ik vind dat we dat bij ‘Running Circles’ heel goed aangepakt hebben.

Dank voor het gesprek, tot binnenkort ergens …

Enkele links
FACEBOOK: https://www.facebook.com/unravelband
INSTAGRAM: https://www.instagram.com/unravelbandbe/
MERCH: https://www.unravel.be/
LUISTER NAAR RUNNING CIRCLES: https://distrokid.com/hyperfollow/unravel/running-circles