Het album ‘Songs For Halloween’ wordt in de markt gezet als een all star-album met enkele belangrijke epigonen van de Belgische EBM/wave/postpunk-scene. Dat is dit album ook, als je tegelijk onthoudt dat elke song telkens DarkVolt featuring … is.

Er zitten inderdaad nogal wat bekende koppen in de contactlijst op de gsm van DarkVolt. Marieke Lightband van Psy’Aviah, Axel Machens van Placebo Effect, Jan Dewulf van Mildreda, Vain Sacrosanct van CauseNation, Chesko Geert Vandekerkhof van Der Klinke en Peter V. van Pro Patria konden zonder veel problemen overtuigd worden om mee te doen met dit leuke trick or treat-project.
Veel variatie dus in de vocalen op dit thema-album. Muzikaal bouwt dit netjes voort op wat we al eerder hoorden van DarkVolt, zoals op zijn recente album ‘The Time Device’. Het Halloween/horror movie-thema wordt heel raak uitgewerkt, in sfeer en toonzetting en in de lyrics. De dansbaarheid boet er hier wel wat op in, maar dat is eigenlijk geen issue, want dat was waarschijnlijk niet de eerste of belangrijkste doelstelling.
Favorieten dan. “The Curse” met Jan Dewulf en “Candyman” met Vain Sacrosanct zijn beide een schot in de roos. Het huwelijk tussen DarkVolt en Chesko op “Midnight Stalker” lijkt op het eerste gehoor niet over de hele lijn een succes. Iets met teveel lyrics waardoor de twee niet altijd op hetzelfde ritme lijken te zitten. Maar net die kleine aberratie voegt iets onheilspellends toe. Chesko laat zich als midnight stalker niet vangen in de dwangbuis van het opgelegde ritme. “The Mask” met Peter V. is subliem in zijn EBM-glorie, maar misschien net iets te militant om echt Halloween-style dreigend te zijn. “I Once Sold My Soul” van DarkVolt-solo is een knap orgelpunt: dreigend, complex in de structuren, met een sax-achtig geluid erin en vocalen die vervormd zijn zoals in de horrorfilms van de jaren ’80.

‘Songs For Halloween’ is een leuke uit de hand gelopen denkoefening. DarkVolt moet hiermee misschien ook niet elk jaar aan onze deur komen kloppen, maar als hij elk volgend Halloween-album zo goed kan stofferen, zet ik alvast een grote doos met snoep klaar.

‘Songs For Halloween’ van DarkVolt is beschikbaar als CD en op Spotify en andere digitale kanalen.

https://dresscodeblack.bandcamp.com/album/songs-for-halloween

Diane Grace maakte furore in de finale van Humo’s Rock Rally dankzij een liveshow met een dominatrix, een evil dwerg en een alpenhoornspeler. Met al dat spektakel leken ze muzikaal minder indruk te maken met hun gestoorde, schreeuwerige rock waarvan de roots teruggaan tot The Stooges en MC5. Ze geven er wel een moderne twist aan.

De debuut-EP ‘Pan!c’ van het trio, die in 2018 uitgebracht werd, omvatte slechts drie songs. Deze ‘Pan!c’ leerde ons dat de smerige en onversneden stedelijke bluespunk van Diane Grace ook zonder gestoord gespuis op het podium of zonder YouTube-beelden overeind blijft.
Daarna bleef het lang stil, maar deze zomer dook het trio opnieuw op, onder meer met een cover van “Headhunter” van Front 242. Alle elektronica/synths werden daarbij vervangen door bas, gitaar en drums. Over het resultaat waren de meningen verdeeld, maar gedurfd was de aanpak zeker.
Ongeveer dezelfde aanpak heeft het trio gebruikt voor de nieuwe singel “Image Rules”: het lijkt een uitgeklede en van nul heropgebouwde EBM-track. Bewust een beetje slordig uitgevoerd en met hier misschien toch wat synths in het groepsgeluid. De vocalen worden opnieuw vaak hard geschreeuwd.

Interessant en intrigerend, maar we rollen nog niet meteen de rode loper uit.

DIANE Grace - Image Rules (Official Video)

De geschiedenis van Xink zal iedereen wel kennen. We vatten even kort samen. De tienerband met twee keer twee broers startte in 2003 als X!NK, met hun deelname aan Eurosong for Kids, de Belgische voorronde voor het Junior Eurovisiesongfestival. Die voorronde wonnen ze met “De Vriendschapsband” en in Kopenhagen eindigden ze zesde. Daarna volgden nog meer singles en gouden albums en heel wat optredens. Het laatste optreden van de groep was in 2009.

Daarna doken de bandleden op bij onder meer Psycho 44, Warhola, CRACKUPS, School is Cool en Double Veterans en als producer. Na vier uitverkochte concerten shows in de Ancienne Belgique in 2023 kwam Xink (nu zonder uitroepteken) ook officieel terug. Ze stonden bij hun comeback ook al op Rock Werchter en Pukkelpop. Eén van de bandleden, Philip Valkiers, haakte vorig jaar af.

Met hun nieuwe single "Neem Me Mee" zet Xink de toon voor de toekomst. Het is een uptempo, catchy en meezingbare poprocktrack met lyrics over twijfels, hoop en de onverzettelijke wil om steeds te blijven zoeken naar het beste. Met die tekst sluit de band helemaal aan op het verleden en tegelijk is het de perfecte start van het nieuwe hoofdstuk voor deze band. Eerder dit jaar tekende de band een platencontract bij Sony Music.
Bij de eerste beluistering blijf ik met een dubbel gevoel achter. Inhoudelijk en muzikaal sluit dit mooi aan op alles van de begindagen. Maar als je weet wat Niels en Thomas sindsdien gedaan hebben met hun andere bands, dan klinkt dit wel heel braafjes.
We verwachten nu ook wel niet dat deze nieuwe versie van Xink klinkt als CRACKUPS in het Nederlands, maar deze single is wel super smooth en gepolijst.
Het kan zijn dat dit opnieuw aanslaat bij jonge muziekliefhebbers die al Pommelien en Camille omarmen, maar voor de inmiddels 20 jaar oudere X!NK-fans zal dit zelfs als nostalgie-trip vermoedelijk een brug te ver zijn.

XINK - Neem Me Mee (Official Video)

Handkerchief heeft een nieuwe afslag genomen op het meanderende pad dat deze band al gevolgd heeft. Op hun nieuwe album is er geen spoor meer van de zeemansblues en saudade van ‘Ghosts of this Town’ uit 2022 of van de Belgicana, jazzy folkrock, calypso en rumba van ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ uit 2020. Fijne albums, maar de wind nam deze Antwerpse wereldband mee naar andere oorden. Over de oceaan, naar de Verenigde Staten en de elektrische gitaren met de versterker op 9.

Opener en titeltrack “Big City Blues” pompt en raast op een stevig ritme, zoals Tom Petty en Electric Light Orchestra dat in een ver verleden voorgedaan hebben. “Go On” is meer grootstadsfunk, met een hoofdrol voor swingende blazers. Naast de blazers krijgen de gitaren meer vrij spel dan op de vorige albums. Op “What It’s Like” wordt stevige rock neergezet en is het een gevecht van gitaren tegen blazers om de aandacht van de luisteraar. Dat is een heel andere aanpak. Op de eerdere albums was het doorgaans de zang van Christof Annaert die ons het vaakst op sleeptouw nam, terwijl de vocalen op deze ‘Big City Blues’ eerder dienend/ondersteunend zijn.
“Good Enough” heeft net als de titeltrack een vette, pompende rockbeat. Ondanks de afwezigheid van de blazers op deze track doet dit wat denken aan The Sonics, en aan Britse rock van de jaren ’70 (Mud, Slade, Marc Bolan, …). “See You Around” heeft zelfs een postpunk-vibe, met een vette dance-beat waarop vleermuizen al eens dansen. “Alone” sluit dan wel aan op het vorige werk. Op deze ballad krijgt Annaert vrijgeleide voor zijn heerlijke, licht-raspende vocalen te etaleren. We vergeleken zijn timbre al met Helno van Négresses Vertes en met Arno, maar hier haalt hij uit zoals Stef Kamil Carlens. Met “Underground” en “Lucky Day” schuift Handkerchief een paar decennia op in de muziekgeschiedenis en is er opnieuw een SKC-referentie. Was deze Handkerchief dan de begeleidingsband op Carlens’ laatste album? Het had zomaar gekund als je deze ‘Big City Blues’ hoort. Op het afsluitende “Who Threw The First Stone” is het dan opnieuw een heel gevecht tussen gitaren en blazers om de aandacht van de luisteraar.

Bands die zichzelf om de zoveel albums heruitvinden, daar houden wij wel van. Handkerchief slaat een nieuwe weg in op deze ‘Big City Blues’, naar de funky rock met een donker blues-randje. Ze koken nog met dezelfde ingrediënten (instrumenten), maar de smaak is veranderd. Anders, maar ook heel lekker. Van de twee vorige albums kon je makkelijk zittend genieten, terwijl ‘Big City Blues’ een rock-album is waarop gedanst mag/moet worden.

https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs

'Plexi', het nieuwe album van CRACKUPS, is een kopstoot van snelle psychpunk met een scheut garage. Razendsnel en retestrak en bij voorkeur met de versterker op 11, maar altijd met een fijn oor voor melodie en detail.
We hadden al ongeveer in de gaten dat ‘Plexi’ een fijn album zou worden, na singles als “Plane Crash”, “The Phallus”, “Sgt. Haze” en “S.A.T.A.N.”. Het concert van CRACKUPS op Pukkelpop wordt door bijna alle aanwezigen aangeduid als ‘om nooit te vergeten’.

‘Plexi’ komt vier jaar na ‘Greetings From Earth’, is het tweede full album sinds de terugkeer van de band en sluit naadloos aan op debuutplaat ‘Animals on Acid’ uit 2011. Net zo onstuimig en compromisloos.
“The Phallus” is een parodie op het type alfaman dat z’n jongeheer achternaloopt en is muzikaal pompende psychpunk om een puntje aan te zuigen. In “S.A.T.AN.” zit wat van the Sonics en een trage, uitgeklede versie van the Stooges. De andere songs hebben net zo goed iets te lang in de pikante marinade gesudderd. Met Black Flag meets Devo als omschrijving zit je al ongeveer op het juiste spoor. Thomas schreeuwt op bijna elk nummer zijn stembanden naar de Filistijnen en etaleert een vocale waanzin waar geen enkele dwangbuis tegen opgewassen is. Maar leuk is deze compacte, wild rockende razernij wel.
De instrumentale titeltrack “Plexi” zorgt voor iets wat we ruimdenkend zouden omschrijven als een rustpuntje. “Lost In The City” is net zo’n sleper, maar dan langer en gezongen. Hier moeten we denken aan de ruwheid van een Velvet Underground.
“Pisshead” doet in agressie en speelduur wat denken aan de fastcore van Röt Stewart. En “Knockin’ On Heaven’s Gate” is een orgie van nerveuze gitaarakkoorden en pompende drums. Mijn persoonlijke favoriet is “White Ash”, misschien alleen al door het leuke drumritme.
‘Greetings From Earth’ was vier jaar geleden misschien wat kort als terugkeer-album, met slechts zeven songs in nauwelijks 18 minuten. Dan voelt deze ‘Plexi’ met tien nummers in bijna een half uur meer aan als een volwaardig album. Van de drie ‘trage’ nummers krijgt enkel “S.A.T.A.N.” een ruime voldoende. Voor “Plexi” en “Lost In The City” hopen we dat ze het album gehaald hebben om het contrast te benadrukken: je beseft pas hoe hard je gaat op een brommer als je een fietser voorbijsteekt.

https://www.youtube.com/watch?v=_Icg6glWj6E

Fred Angst (Gerry Vergult) was samen met Elvis Peeters de drijvende kracht achter cultband Aroma Di Amore die eind 2022 ophield te bestaan. De inspiratie van de gitarist was evenwel nog lang niet opgedroogd en zijn gedrevenheid is nog onaangetast. Onder eigen naam zet hij nu de eigenzinnige traditie van zijn vroegere postwaveband verder.
Het is niet de eerste solo-worp van Vergult. In de jaren ’80 had hij al een paar eigen releases onder de naam Fred A en daar zong hij zelf op. Dat laatste besteedt hij uit voor de nieuwe release.
In het voorjaar van 2025 verschijnt van Fred Angst het debuutalbum ‘Stockholmsyndroom’ en er werd een eerste single gedropt. “15 Dagen In De Zon” is een bruisbal waarvoor Angst de jonge rockgod Sietse Willems aantrok, die met de onstuimigheid van een ongetemde hond zijn bevreemdende lyrics over een zomervakantietrauma de opnamestudio heeft ingeslingerd. De lyrics passen in een lange Belgisch-surrealistische traditie van Aroma di Amore, De Brassers, Arbeid Adelt! en – recenter – Nel & J.P..
Sietse kennen we vooral van Meltheads. Met die band nam hij al de puike Nederlandstalige newwavesingle ‘Naïef’ op. En die bracht hij ook op het afscheidsconcert van De Brassers in de AB, zodat dat nummer ook op het Brassers-album ‘Tormorrow Never Ends’ staat. Drummer Bootsie Butsenzeller (ZOOL, Ford’s Fuzz Inferno, Scroundels, …) zorgde voor de drumpartijen. Fred Angst speelde zelf alle andere instrumenten in (gitaar, bas, synths).

Als deze single ons iets leert is het in de eerste plaats dat de combinatie van Fred Angst en Sietse Willems voor 200% werkt. Met de passie en de sense of urgency die de jonge rockgod in zijn vocalen legt, is dit een perfecte match. Fred Angst weeft er een pakkend muziektapijt onder: catchy, dansbaar en toch stevig rockend, …
Het volgende nummer van ‘Stockholmsyndroom’ werd ingezongen door Marcel Vantilt van Arbeid Adelt!. Op papier moet die combinatie net zo hard scoren als de eerste single, maar met Marcel blijft het altijd spannend.

FRED ANGST - 15 Dagen In De Zon (Official Video) (youtube.com)

Klaïton werd in Zeeland (Nederland) opgericht in 2013 en had tot voor kort nog geen enkele release op zijn naam. Dat was zelfs een beetje hun handelsmerk geworden: ze zijn vooral een liveband en geen studio-ratten. Vorig jaar hield de band dan een poll bij hun volgers op Facebook en die willen maar al te graag een eerste release. En zo kan je nu deze review lezen van ‘Behind The Ritual’, de eerste EP van deze band.

De bandnaam zou een verwijzing zijn naar de god van het onkruid, maar afgaand op de resultaten in Google hebben ze dat misschien gewoon zelf verzonnen of werd de naam aan hen geopenbaard na het roken van een specifiek onkruid. Klaïton is samengesteld uit muzikanten van de Nederlandse bands Polluted Inheritance, die in 2008 gestopt is, en Burial, die nog steeds actief is en die vorig jaar nog op Kashfest speelde. De vier Nederlanders worden aangevuld met zanger Gratiën (Colcothar, Allöchtöön, Satyrus, Temple of Bones, Deathtrap, Katastrophobia, …) uit Vlaanderen. Enkele bandleden van Klaïton hebben familiale connecties met Inherited, de roedel jonge wolven die dit jaar vanuit het niets de Nederlandse Wacken Battle wonnen en die al wel een paar digitale releases op hun naam hebben staan. Misschien was dat wel de belangrijkste trigger: een release van de oude zakken om de jonkies eens te tonen hoe dat moet.

Wat de aanleiding ook was, ‘Behind The Ritual’ is een heel aangename release geworden. Wie afgaand op de bandbezetting gerekend had op een kopie van het geluid van Polluted Inheritance, die komt bij Klaïton toch eerder van een kale reis thuis. Technical deathmetal is dit niet voluit. Hun skills tonen de muzikanten van Klaïton wel, maar de voor dit genre typische complexe songstructuren, die mis ik. Dan klinken de brutal death-invloeden van Burial net een stukje sterker door. De sappigste technische stukken zitten – voor mij - in “Silence” en “Testament to Greed”.

Deze hele EP ademt oldschool death. Denk aan Memoriam, aan Living Gate en aan de zopas uitgebrachte EP van Solifugia. Waar we Gratiën doorgaans kennen als een heel veelzijdige vocalist die durft experimenteren en tegelijk een groot vocaal bereik heeft, beperkt hij zich hier tot vocalen die grotendeels in hetzelfde spectrum zitten. Hij levert nog steeds een bovengemiddeld goede prestatie, maar misschien niet zoals we dat van hem gewoon zijn in vroegere bands en projecten. De gitaarsolo’s op deze EP zijn heel scherp maar verraden soms ook wat de leeftijd van de gitaristen. Voor de solo’s is er telkens veel tijd en ruimte in de tracks. De sound is als geheel een mix van brute agressie en soms wat meer technische stukken.

‘Behind the Ritual’ is misschien niet het soort release die ons van onze sokken blaast. Daarvoor komt er tegenwoordig teveel hoogkwalitatieve death metal uit. Wel is het een knap nieuw hoofdstuk in het al lange verhaal van deze band. Met dat lange wachten had deze EP best een full album mogen zijn. Hopelijk moeten we nu niet opnieuw meer dan tien jaar wachten op een volgende release.

scavenger | Klaïton (bandcamp.com)

‘Never judge a book by it’s cover’ en hetzelfde geldt – vaak - voor de eerste song van een album. Die geeft niet altijd de schatten prijs die in het vervolg verborgen zitten. Die stelling gaat op voor “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend” op ‘Tedere Baldadigheden’, het nieuwe album van Guido Belcanto.

Bij de eerste luisterbeurt gingen mijn tenen krullen bij “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend”: Belcanto wentelt zich hier in een onpeilbaar diep bad van melig zelfmedelijden, op een goedkope 10 Om Te Zien-melodie. Dan denk ik: “Godverdomme Guido, jij kan toch wel beter op je oude dag”. Het is pas als de zinnen van de song beginnen in te zinken, dat duidelijk wordt wat achter deze brok ellende schuil gaat: een opgestoken middelvinger naar “To All The Girls I’ve Loved Before” van Willie Nelson en Julio Iglesias. De ietwat verholen middelvinger van de eenzame romanticus die al te vaak werd afgewezen. Onbegrepen en verteerd door dat onbegrip, maar met nog steeds de deur op een kier voor ieder die hem afwees. Dat laatste als een lichtpuntje in de duisternis, als massief tegengewicht voor Nelson en Iglesias die ‘de liefde’ en de aanbidsters maar voor het oprapen hadden en er niks mee gedaan hebben. En dat kan alleen op een melodie die net zo cheap is als dat van hen.
Niet elke song op ‘Tedere Baldadigheden’ graaft zo diep. “Broekjes Aan De Lijn” vertelt de kinderlijke verwondering van het verliefd zijn. “Alzheimer Blues” is hopelijk geen al te profetische songtitel. “IJsje Met Chocola” gaat over jeugdherinneringen aan op reis gaan met de auto en een beetje gefilosofeer dat je op latere leeftijd bij die herinneringen krijgt. “Seks Op Vreemde Plaatsen” is lekker ondeugend en past daarmee in een lange traditie van Guido Belcanto. Baldadig is deze song vandaag misschien niet in dezelfde mate als hij dat in het begin van zijn carrière zou geweest zijn. Toch schuilt er zelfs in deze ondeugd een zekere tederheid.
“Mooi Zoals Je Bent” is een opmerkelijk duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. Belcanto heeft altijd goed kunnen aanvoelen met welke zangeressen hij in duet moet gaan. Ook hier denk je op het eerste gehoor dat Belcanto zich deze keer mispakt heeft. Lara lijkt wat krampachtig te zingen in het Nederlands en in toon en gevoel lijkt alles aan deze song wat krampachtig, met een tekst die je zowel als puur als als klef kan interpreteren. De tekst is misschien geen halve liefdesverklaring van Belcanto aan Chedraoui, maar eerder – in de omgekeerde richting - een bedanking voor Chedraoui omdat ze inging op de uitnodiging.
“Vaginale Vakantie En Penetrair Verlof” heeft Joeky Demunck als auteur. Je voelt inderdaad aan dat dit geen tekst van Belcanto is, in stijl en frasering, in gebruik van woorden. Mogelijk is Joeky een schuilnaam voor een bekendere artiest, die eens iets in de stijl van Belcanto geschreven heeft. Dat mysterie terzijde is dit een heel aangenaam nummer.
‘Tedere Baldadigheden’ heeft twee mooie covers. “Meneer De Generaal” is een vertaling van een “La Médaille” van Renaud en past in een lange rij die begonnen is bij “Meneer De President” van Boudewijn De Groot en die reikt tot aan “Hey, Mr. Dictator” van Enzo Kreft. Belcanto houdt van Renaud en het siert hem dat hij voor dit in Vlaanderen minder bekend nummer koos om de verantwoordelijken voor oorlog en geweld aan de kaak te stellen. Eén van de hoogtepunten op dit album is echter “De Blik Die Je Die Gast Geeft”, de vertaling van “The Look You Give That Guy” van Eels. Een sublieme vondst, al lag die misschien al wel heel lang voor het oprapen. In self-exposure zonder gevoel van schaamte zijn Guido Belcanto en Mark Everett elkaars gelijke.
Het slotakkoord op ‘Tedere Baldadigheden’ is verrassend. “Ik Wil Mezelf Bedanken” is niet de songtitel die we direct zouden associëren met Guido Belcanto. Want we kennen hem als iemand die misschien net zo graag net naast de spotlight staat als erin. Tegelijk kunnen we hem in deze song enkel volmondig gelijk geven. Als we hem vandaag fêteren als een halfgod, dan is dat enkel aan hemzelf te danken. Aan de aanhouder die ondanks afwijzing en het hem negeren op allerlei manieren zijn eigen weg gezocht heeft, met blutsen en builen rechtstaand na elke tegenslag. In de laatste regels bedankt hij overigens alle fans. Het voelt zelfs wat als een ‘adieu’, een afscheid aan alles en iedereen, maar we hopen dat we nog lang mogen blijven genieten van Guido Belcanto en zijn tedere baldadigheden.

Liselotte Van Dooren kennen we vooral van haar vrolijke en vrijblijvende countrysongs, over de liefde, het leven en dromen. Met haar nieuwe digitale single op verandert ze het geweer een beetje van schouder en roept ze ons op om op te komen tegen onrechtvaardigheid en voor meer verbinding. Een mooie boodschap die we vandaag misschien echt wel iets meer nodig hebben dan anders. Mooi gebracht ook, niet belerend of doordrammend.
In de muziek van deze single horen wat minder country of americana terug dan op eerdere releases en wat meer klassieke poprock.
Na “Looking For Love” van vorig jaar is “Time To Lend A Hand” al de tweede nieuwe single na haar debuutalbum ‘49’.
Dat tweede album mag nu wel gaan komen …

https://www.youtube.com/watch?v=ERaIYVb2y7s

Ina Rose is één van de mooiste stemmen in de countrymuziek in Vlaanderen. Ze bouwt al enkel jaren gestaag aan een mooi oeuvre en haar nieuwe single “Gone Forever” is daarin een knap nieuw hoofdstukje. Muzikaal en productioneel is dit helemaal top, met een hoofdrol voor een huilende pedal steel in een heel uitgebreide bandbezetting. Dit klinkt buitengewoon goed.
In de lyrics is het bittere ernst en gaat het over bindingsangst en koudwatervrees om in een relatie te stappen. Niet een klassiek onderwerp in country, maar het klinkt oprecht en dat is wat telt.
Opnieuw een heel knappe single.  
https://www.youtube.com/watch?v=nU26uvFVL3o