‘Let All That We Imagine Be The Light’ is het achtste album van Garbage. De titel vergt op zich al een denkoefening van de luisteraar en een dergelijke inspanning vraagt deze Amerikaanse band ook voor de muziek.
Misschien kort even opfrissen waarom Garbage een bandnaam is die nog steeds een belletje doet rinkelen. Garbage is de band van producer Butch Vig. Dat is de man die achter de knoppen zat bij ‘Nevermind’ van Nirvana. Daarna bepaalde hij zowat de sound van de jaren ’90 als producer van onder meer Smashing Pumpkins, L7 en Sonic Youth. Het leek even alsof alles wat hij aanraakte in goud veranderde. En daarna startte hij Garbage als band, met zangeres Shirley Manson.
De hits bleven niet uit Garbage: “I Think I’m Paranoid”, “Stupid Girl” en “Only Happens When It Rains” lanceerden de twee eerste albums. Daarna bleef de band succesvol touren over heel de wereld, maar nieuwe ‘wereldhits’ bleven beperkt tot de UK en de Verenigde Staten.
Wie vandaag nog met nostalgie terugkijkt naar albums als ‘Garbage’ en ‘Version 2.0’ zal nog wel wat raakpunten horen op ‘Let All That We Imagine Be The Light’. Het zijn dan ook nog steeds dezelfde vier bandleden die we te horen krijgen, met nagenoeg dezelfde formule en met hun vaste geluidsman als producer.
De splijtende guitar-indierock van de bekendste, oudste singles, die is wel wat verwaterd. De gitaren werden ingeruild voor analoge synths, in een zoektocht naar een geluid dat past bij een soundtrack voor een film over het einde van de beschaving.
Openingstrack “There’s No Future In Optimism” drijft op een sappig, stuwend synth-ritme, maar kan in de boodschap niet overtuigen. “Chinese Fire Horse” begint leuk, met een scheldende Shirley Manson, maar daarna wordt het een poprocksong van dertien in een dozijn. De intro van “Hold” had inzake sound op een van de betere albums van Marilyn Manson kunnen staan, maar ook deze song zakt daarna in als een pudding.
De betere songs staan als een triumviraat tegen het einde van het album aan. “Love To Give” is meeslepend van begin tot einde. “Get Out Ma Face (Bad Kitty)” bromt van de 80’s-baslijnen en intrigeert in hoge mate. “R U Happy Now” is gewoon een heel degelijke rocksong.
“The Day That I Met God” heeft genoeg drama in de lyrics om een anthem te zijn, maar muzikaal geraakt de band hier niet verder dan lauwe triphop en lauwe soundscapes.

Voor de fans die Garbage zijn blijven volgen, vormt dit achtste album een mooi nieuw hoofdstuk, maar misschien niet voor wie met nostalgie terugkijkt naar de ‘oude’ Garbage.

https://www.youtube.com/watch?v=zRIdnuJZAqQ

Dick Diggler’ is een band uit de streek rond Oudenaarde die instrumentale postmetal brengt, met ook nog stoner en wat sludge in de mix. Na een reeks losse singles heeft deze band nu de EP ‘The Sun Can Dance’ digitaal uitgebracht.

Over de eerste twee singles van Dick Diggler’ (“Liefde en Licht” en “Lolita”) waren we als reviewer in 2023 uitermate tevreden. Intussen zijn we goed twee jaar verder en hebben we deze band reeds live aan het werk gezien. Dat maakt dat we voor deze EP de lat net iets hoger leggen.

De vier tracks op deze EP klokken samen af op een klein half uur. De eerste track is de titeltrack en die stelt alvast niet teleur, al horen of zien we de zon niet echt dansen. Er wordt gespeeld met de intensiteit en met spanningsbogen dat het een lieve lust is. Heel degelijk, die track, maar niet baanbrekend vernieuwend of anders dan het vorige werk. Dat aspect krijgen we wel op “The Song of Al Hachache”. Die heeft in de intro en in de dansende melodielijn wat Midden-Oosterse invloeden. Als je stoner/desertrock-elementen toevoegt, moet dit niet per definitie naar de woestijnen van Californië verwijzen. Hier zien we in gedachten dan weer wel de zon dansen.
In “Circus” zit dan weer vooral agressie en weemoed, waardoor dit een volbloed-postmetal-track wordt. Denk aan Turpentine Valley als referentie en je zit al een eind op de goede weg, toch voor deze track. Mooi opgebouwd en perfect gelaagd. Als uitsmijter is er “Blue Diamond Cookies”. Een titel zoals ze die in de jaren ’70 verzonnen na een lsd-trip, maar hier is het een furieuze en opzwepende blend van stoner en postmetal. Voor deze relatief korte track – nauwelijks meer dan twee minuten – nam Dick Diggler’ ook een leuke video op, voor zover je grappig kan zijn als instrumentale postmetalband.
In het spelen met de intensiteit laat Dick Diggler’ op deze ‘The Sun Can Dance’ nog wat punten liggen in de rustigere stukken. Die zijn in verhouding iets minder uitgewerkt dan wanneer het volume naar de tien gaat. Het is vaak net in die rustigere stukken dat een band in deze genres het verschil maakt en zichzelf een eigen gezicht kan geven. In vergelijking met de eerste singles is er wel op alle vlakken vooruitgang geboekt, maar misschien niet in die mate dat we verwacht hadden. Trage groeiers blijven het langst overeind, bedenken we dan.

Je kan Dick Diggler’ dit jaar nog op heel wat plaatsen aan het werk zien. Benieuwd of de live-versie van deze songs ook zo intens is.

https://www.facebook.com/dickdigglerband/
https://musiczine.net/index.php/nl/item/91305-liefde-en-licht-lolita-ep
https://www.youtube.com/watch?v=SfT7955_iD4

Chameleons zijn terug. Eindelijk of nog maar eens, maar deze keer wel met een veelbelovende single!
Chameleons is een Britse postpunkband die het in het eerste leven (van 1981 tot 1987) wat moeilijk had om door te breken. Ze hadden anders dan hun tijdgenoten geen doorbraaksingles. Wel hebben ze met hun drie vroegste albums indruk gemaakt, en dat beginnen de fans van het genre vandaag nog meer naar waarde te schatten. Nadat de band in 1987 een eerste keer uit elkaar ging, volgden telkens korte reünies en dan weer splits of nieuwe projectjes onder andere namen, al bleef er wel regelmatig nieuw materiaal komen. In 2018 stonden ze als Chameleons Vox op het W-Fest in Amougies.

Vandaag is er “Saviours Are A Dangerous Thing” en dat is een catchy en tegelijk intrigerende single. Met bovendien een sterke eighties-postpunk-sound. Meeslepend en niet zo doorsnee. In de bezetting vinden we vandaag behalve zanger Mark Burgess nog een tweede originele bandlid: Reg Smithies, naast drie minder originele bandleden.

In september komt het album ‘Arctic Moon’ uit bij Metropolis Records en Chameleons gaat op tournee met de Psychedelic Furs.
Op 29 oktober staan ze in De Kreun in Kortrijk en op 7 november in Aarlen.

https://www.youtube.com/watch?v=JGnHlAxuDLk

Bunch of Maniacs brengt zijn debuut-EP uit in eigen beheer. Het viertal uit de regio Brugge laat een eigen blend horen van metal en classic rock.
Vrienden sinds de kleuterklas Peter Van de Vannet (zang) en Roel Jacobus (bassist en zanger van BEUK) deelden een liefde voor heel veel muziek, maar stonden tot voor enkele jaren nog nooit samen op een podium.
Tot een experiment met coverproject Welvaart de zin aanwakkerde om eigen songs te gaan maken. Het duo sloot daarvoor een verbond met dorpsgenoot Jean-Baptist Bisschop (Strikeusder, drums) en gitarist Bart Labeur (Wasted 24/7). Vanaf eind 2023 werkten ze aan een repertoire van harde rock met duistere zang, epische gitaarsolo’s en stampende grooves.
Daarbij putten ze uit het vat invloeden van Black Sabbath, Faith No More, Kyuss, Muse, Type O Negative en the Datsuns. In 2024 bereikte Bunch of Maniacs de halve finale van de Wacken Metal Battle Belgium. Daarna speelden ze nog samen concerten met onder meer Cowboys & Aliens, Powerstroke, The Evil Pony’s, Cult of Scarecrow, Cathubodua en Bang Bang Firecracker.
De vier songs van deze EP werden in 2024 opgenomen en gemasterd door Franky De Smet-Van Damme van Channel Zero. Voor zover we kunnen nagaan is dit zijn debuut inzake mastering. In zijn teksten vertelt zanger Peter Van de Vannet op een poëtische, duistere en gothic manier over de strijd om het bestaan en de vergankelijkheid van menselijke relaties.
“Mother” is een stuwende midtempotrack met behalve een bluesrock-basis nog duidelijke invloeden van Black Sabbath. In “Desire” zit eerst wat Tool terwijl de splijtende gitaarsolo de song een andere richting op duwt. “Purity of Despair” heeft dan weer een Faith No More-vibe met krachtige, lang aangehouden vocalen. “Missus” is inzake genre een veelkoppig monster, maar met die vibe en pittige drive heeft het wel iets.
Dat de optelsom van de muzikanten een goede sound zou opleveren, dat stond vooraf al zowat vast. De ontdekking is hier zanger Peter. Hij heeft de kracht en het volume en bovendien het talent om daarin te doseren. Zijn stemkleur heeft bij momenten een beetje het nasale van een Frank Zappa, maar dan met meer volume en bereik, en met veel meer aandacht voor melodie. Ook als tekstschrijver zien we wel potentieel in Peter. De opnames en de mix en productie zijn top.

Het zijn vier heel verschillende songs, die toch dezelfde genen delen. De band geeft zichzelf zo wat tijd en ruimte om te zoeken wat het beste werkt en waarmee ze het verschil kunnen maken in een al druk bezet landschap van stevige rockbands.

https://vi.be/platform/BunchOfManiacs

Black Snow in Summer is niet de meest productieve dark synthwaveband. Tussen de vorige release en de nieuwe vinyl-single zit vier, vijf jaar. Traaggroeiende bomen overleven het langst en leveren vaak de lekkerste vruchten. Een waarheid die ook opgaat voor deze vaderlandse act.
Black Snow in Summer werd opgericht door Kurt Vanhollebeke in 2013. Na het debuutalbum ‘Shadows at Night’ (2019, CD) en de EP ‘Lost Feelings’ (2021, 12”vinyl), enkele deelnames aan verzamelalbums (CD en digitaal) en optredens in binnen- en buitenland is er nu een nieuwe single in een beperkte oplage van 202 exemplaren, met A-kant “Help Me” en B-kant “One Click”. Het is dus opnieuw een vinyl-single, maar op het kleinere 7”-formaat deze keer. Er zit een systematische degradatie in het aantal songs per release. Als ze die aanhouden omvat de volgende release slechts één nummer. En dan beginnen ze daarna misschien opnieuw. Of het ook lukt om de release telkens op een andere fysieke drager uit te brengen, daarvoor zijn nog niet alle opties langsgekomen.

De productie was net als voor ‘Lost Feelings’ in handen van Mika Goedrijk (This Morn’ Omina, Sygo Cries). De muziek komt van Kurt en de lyrics van Corina (ook van Face Your Fears en Silent Presence). De beats van de drumcomputer klinken kil en metaalachtig op “Help Me”. De melodie die daarover gedrapeerd werd is mysterieus, donker en bezwerend. De emotionele ‘cry for help’ van Corina klinkt heel doorleefd.
“One Click” gaat uiteraard over social media en alle ellende die daarbij kan horen. Met in de lyrics heel wat zinnen van slechts een paar woorden, zoals we die op social media vaak gebruiken. Dit nummer kreeg een puike productie en is een stuk dansbaarder dan “Help Me”. Van ons krijgt dit nummer alvast een duimpje en een hartje.

Alles bij elkaar hebben we hier twee intrigerende tracks van dit duo. Ze bouwen met geduld een mooi oeuvre op en op termijn rendeert dat vaak het beste.
https://blacksnowinsummer.bandcamp.com/album/help-me-one-click-7

“Tamalou” is de nieuwe single van Ann Van der Plaetsen. Opnieuw in het Frans, na een album en een paar losse nummers in het Nederlands.
Deze vrolijke, meezingbare folksong gaat over een fictief dorpje waar iedereen last heeft van fysieke pijn (Tu as mal où?). De dorpelingen worden uit hun lijden verlost door de komst van een troubadour. Het is een beetje het levensverhaal van Ann, waarbij muziek haar helpt bij het omgaan met haar ziekte. Lichtvoetig en bruisend, maar met een boodschap. Misschien moeten we allemaal wat vaker onze deur openzetten voor nieuwe muziek.
Bij het lied hoort een mooie AI-video.

Folk
Tamalou -single-

https://www.youtube.com/watch?v=bfb9b0tJdK4

Filthy Grindy Mockery komt uit hetzelfde ei als eerder Torpedo Tits, maar dan op een muzikaal meer mature manier gebracht. Het is nog steeds cybergrindcore: beenharde en ultrasnelle techno, smerige lyrics en meestal kort van duur. Waar bij Torpedo Tits een soort van vaste formule gehanteerd werd, is dat hier minder het geval.
Wat gebleven is: de grappige songtitels en het gebruik van soundbites (stukjes dialoog die uit films lijken te komen). De vervormde stem krijgt langere stukken voorgeschoteld en heel af en toe hoor je een geluid dat wat lijkt op dat van een gitaar. De evolutie ten opzichte van de Torpedo Tits-releases is duidelijk en doet deugd, maar verwacht vooral nog geen radiovriendelijke popsongs. De actualiteit krijgt veel speelruimte in songtitels als “A President And A Pornstar Match Like A Hamburger And Ketchup” en “With These Asshole Worldleaders Global Warming Will Be Stopped With A Nuclear Winter”.
Sommige songtitels verdienen zeker een vermelding alleen al door de humor, zoals “Influassers”. Voorts zijn er een paar verwijzingen in de songtitels die de leeftijd van de man achter Filthy Grindy Mockery verraden: Lou Deprijck, Lolo Ferrari, Herbie, The Bangles en Emmanuelle. Deze man heeft vast het begin van de jaren ’80 meegemaakt, en er zo veel plezier aan beleefd dat hij er vandaag nog met veel nostalgie aan terugdenkt.

Het is leuk om de evolutie te zien van deze artiest. Ik ben benieuwd naar waar zijn volgende release ons brengt. Luister zeker ook eens naar “Cows By The Cemetry”, de ode van Fikthy Grindy Mockery aan de Amerikaanse deathgrindband Mortician.

https://filthygrindingmockery.bandcamp.com/album/repulsive-celebration-of-tasteless-nonsense-demo-2025
https://filthygrindingmockery.bandcamp.com/track/cows-by-the-cemetery
https://torpedotits.bandcamp.com/

Brent Vanneste kennen we vooral als frontman van de iconische sludgemetalband Stake en voorts nog van Raveyards en Psygasus. Voor zijn nieuwste project voegde hij een extra ‘n’ toe aan zijn voornaam.
Als Brennt Vanneste slaat hij een verrassende nieuwe weg in. Hij komt met een trilogie waarvan het eerste album nog deze maand verschijnt. Dat album eclectisch noemen is een understatement. Van post-rock en lo-fi singersongwriter gaat het over neo-psych tot zelfs jazz, filmmuziek en ambient.
Van dat eerste album mogen we al proeven met de single “Prends-moi Dans Tes Bras”, gezongen en (mee)geschreven door zijn zus Janne. Hierop wordt de luisteraar teruggeworpen naar de jaren ’70, met een elektro-psychedelische chanson dat doet denken aan de filmmuziek van Francis Lai of Vangelis, early Jean Michel Jarre of aan Demis Roussos’ Aphrodite’s Child.

Wij zijn een beetje van ons melk, maar hier willen we graag meer van horen

Prends-moi Dans Tes Bras -single-
Brennt Vanneste feat. Janne Vanneste

https://www.youtube.com/watch?v=ftUtgIq5HVM

The Betamax Project, het studioproject van Bonney Maes en Butsenzeller, krijgt elf jaar na de lancering van debuut single “Tupperware” dan toch een vervolg. We vermoeden dat misschien dat de sluiting van de Tupperware-fabriek in Aalst er voor iets tussen zit dat het duo de draad terug heeft opgepikt.
Voor de nieuwe single “Popporn” wordt het duo versterkt met Dirk Wouters op bas, keys en backing vocals. En er wordt al gerepeteerd om in de toekomst live-shows te spelen.

“Popporn” bevat alle geurige kruiden die The Betamax Project typeerde op “Tupperware”; glam, disco, breakbeats, hiphop en elektronica gelardeerd met enige seksuele revolte...terug relevant en urgent in deze conservatieve tijden. “Popporn” heeft net zo’n sexy groove en voegt nog funk toe aan het kleurenpalet waarmee geschilderd wordt. De knipoog naar “Born To Be Alive” van Patrick Hernandez ligt een beetje voor de hand en is tegelijk een gemiste kans. Een echte downright parodie daarop, dat zou nog eens superleuk kunnen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=1BXn_XkKhfc

Chantal Acda is in Nederland genomineerd voor een Edison. Dat is daar zowat de hoogste muzikale onderscheiding. De Nederlandse brengt in september het nieuwe album ‘The Whale’ uit.
Van dat album was "Heads" eind maart de eerste single. De tweede single is "Make It Work", een track die de teneur en sfeer van het album verder ontplooit, met veel intensiteit en emotie, zwevend tussen hard en zacht ... tussen versterkt en akoestisch. Het is rauwer en meer rockend dan wat we van Chantal Acda gewoon zijn. Acda als de PJ Harvey of Tom Barman van de Lage Landen.
Inhoudelijk is "Make It Work" moeilijk in één onderwerp te vatten, maar ze doet zelf een goede poging in de promotekst: "Soms horen we stemmen, gefluister, echo's. Vaak maken zulke echo's ons bewust van vele ongeziene aanwezigheden die we toch voelen via ons lichaam, afgestemd op wat ons omringt. Maar soms zijn die fluisterstemmen zo aanwezig en duidelijk dat ze ons uitnodigen voor een gesprek. Dit lied gaat over een moment in de tijd en de plaats toen ik zo'n gesprek had.”

Deze tweede single intrigeert en dat is zijn intrinsieke sterkte. Hij heeft een aantal luisterbeurten nodig om door te dringen en te blijven hangen. Vooral geen hapklare, voorgekauwde brok, eerder met een soort textuur die warm en vertrouwd aanvoelt, met dan toch een scherp randje waaraan je je zou kunnen snijden.
make it work https://www.youtube.com/watch?v=F8lrXfJMNJ8&t=185s
Heads Heads