De Oost-Vlaamse metalband Painted Scars eindigde op een mooie tweede plaats in de finale van de Belgische Wacken Battle en nu heeft deze nu met “Won't Give Up” een nieuwe single uit. We vermoeden dat het gewoon toeval is dat de titel van deze single symbolisch zou kunnen verwijzen naar die net niet gewonnen battle. Het ‘verlies’ is al verteerd en de bandleden kijken meer vooruit dan achteruit.
“Won't Give Up” gaat over terugvechten als iets of iemand je van je dromen weghoudt. Voor zangeres Jassy gaat die song over haar gevecht tegen cystic fibrosis, een ziekte die onder meer haar longen aantast en die er lang voor gezorgd heeft dat ze haar zang-ambities niet kon waarmaken. Inhoudelijk is deze tweede single beter gestoffeerd dan voorganger “Life and Alive” en ook muzikaal staat Painted Scars opnieuw enkele stappen verder.
Deze single vormt de aanloop naar de eerste EP ‘Kintsugi’ van Painted Scars. Die stellen ze voor op de tweede editie van hun eigen Scarfest in augustus.

https://www.youtube.com/watch?v=m4AjPMRqdCI

Barrel Smoke wist ons aangenaam te verrassen op de finale van de Belgische Wacken Battle en daarom luisteren we nog eens terug naar de single die ze enkele weken geleden hebben losgelaten op de wereld.
“Red Light Rumble” is een echte banger in de traditie van Motörhead, The Darkness, Enforcer, Airbourne en (dan in het Nederlands) BEUK. De song heeft een hoog octaangehalte en laat de spierballen rollen. Productioneel en in de mix is er misschien nog wat marge om nog harder te knallen, maar als we dit moeten beoordelen op het inspelen en de songopbouw, dan doet Barrel Smoke hier weinig verkeerd.
Het klinkt voor geen meter vernieuwend, maar het wordt wel met veel grinta gebracht.

https://www.youtube.com/watch?v=lTy6q-JFluY

Symfonische metal in het Nederlands, dat hadden we nog niet eerder gehoord. Maar nu wel. De Nederlandse en Nederlandstalige metalband Maanvlinder heeft zopas zijn eerste single “Tranen van Gisteren” gelanceerd op het net en die klinkt veelbelovend.
Maanvlinder is een project van twee personen. De eerste is Raymond Luijbregts, die je zou kunnen kennen van Aether. Dat is ook een duo-band, met de Amerikaanse zanger Joe Turner, die in 2021 een EP uitbracht. Het tweede bandlid van Maanvlinder – die verantwoordelijk is voor de vrouwelijke zang – wil liever nog wat op de achtergrond blijven en dat respecteren we.

“Tranen van Gisteren” is een bijzonder aangename single, met bovengemiddelde aandacht voor de gitaren. Je hoort dat er met veel passie, ervaring en talent aan deze compositie gesleuteld is. De zang is knap: heel helder, goed gedoseerd en heel krachtig. De songtekst in het Nederlands klinkt fris. Maar de tekst kleeft ook nog wat aan het papier, waarmee we willen zeggen dat iets wat mooi is in de geschreven versie niet altijd goed bekt als je het in een bepaald tempo en melodie wil zingen. Dat is een hindernis die wel meer Nederlandstalige rock/metalbands moeten nemen en dat los je maar op door veel te repeteren en op te treden. Maar op zich bieden de lyrics in het Nederlands wel een toegevoegde waarde, omdat je als luisteraar sneller meegenomen wordt in het verhaal. En het gaat ook gewoon ergens over in “Tranen van Gisteren”.
In het Nederlands kan je je als songschrijver niet verbergen achter wat holle woorden die vooral goed klinken, zoals al eens gebeurt als bands Engelstalige lyrics hebben. Ik vermoed dat wel wat mensen zich zullen herkennen in het break up-verhaal van Maanvlinder.
“Tranen van Gisteren” klinkt heel catchy, melodieus, toegankelijk, … en heeft toch ook wat agressie in de riffs. Als Maanvlinder dit niveau kan halen voor elke release, dan is dit een duo om in de gaten te gaan houden.

https://www.youtube.com/watch?v=xeVEKyiKVe0

Het debuutalbum van Riptunes uit 2022 werd uitstekend ontvangen en de release-tour en de vele andere shows bevestigden absoluut de belofte van de plaat, met als toemaatje een mooie support voor Strand Of Oaks. Singles als "Sue" en "Sheila" waren als een warm deken. Ook de nieuwe single “June” heeft diezelfde karaktertrek en dezelfde authenticiteit die we op het debuutalbum hoorden.
“June” werd geschreven voor een jong meisje, even oud als Riptunes. Ze ligt aan de basis van het ontstaan van de band. Het meisje werd zo goed als doof geboren. Haar vader vroeg Luc om een nummer te maken voor zijn kersverse dochter. Dit moest het eerste lied worden dat June zou horen na een eerste operatie. Luc ging zoeken in de muziek van Wouter en na het meisje zelf, zag ook het lied én Riptunes als band het levenslicht.
« June » is een nummer dat levenslust uitstraalt en een positieve boodschap naar de wereld wil brengen: de jeugd heeft de sleutels in handen en maakt zich op voor de fluwelen revolutie. Op naar een betere wereld.

https://www.youtube.com/watch?v=g-69khAtErc

Ruim 20 jaar na haar eerste album en een handvol veel gedraaide singles (o.m. een duet met Paul Michiels) komt de Belgische zangeres Patsy Blackstone met een nieuwe single.
“No Regrets At All” is een co-write van producer Evert Verhees met de Amerikaanse songwriter Michael Garvin die o.m. ook al songs leverde voor Clouseau, Soulsister en Natalia. Internationaal scoorde Garvin hits voor o.m. Jennifer Lopez en Sister Sledge. Garvin schreef in 2007 ook al de single “Singer in the Subway” voor Patsy Blackstone.
Op deze single klinkt Patsy een beetje als Shania Twain, Anouk Alanis Morissette in de jaren ’90: gevatte lyrics en met veel power gezongen. Catchy rokerige bluesrock met ballen.

https://www.youtube.com/watch?v=SrnSdU1WnrY

“Big City Blues” is de eerste single van het gelijknamige nieuwe, vijfde album van de Belgische band Handkerchief dat zal verschijnen op 27 september. Zoals de titel laat vermoeden speelt de grootstad hier een centrale rol in de wereld van de band. Dit resulteert in een wat harder rockende sound, met meer gitaren, maar nog wel steeds met die bluesy feel met een stomende blazerssectie en de ruige stem van Christof Annaert.
Inzake sound komt Handkerchief op “Big City Blues” uit op het kruispunt van Mud en The Sweet met The Sonics: compacte, potige rock die tegelijk wat gladjes en gepolijst aanvoelt omdat ie zo catchy is.

De vorige albums van Handkerchief, ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ en ‘Ghosts Of This Town’ werden al bijzonder goed onthaald door pers en fans. En als we afgaan op deze single, komt dat met het nieuwe album ook wel goed.

https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs

De Zweedse rockband Royal Republic is niet superbekend in ons land, anders dan in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Later dit jaar staan ze in De Casino in Sint-Niklaas en dat is voor de promotie van hun nieuwe album ‘LoveCop’.
Op hun nieuwe album kijkt de Zweedse band door zijn eigen plastic zonnebril en met veel ironie naar de jaren ’80. De hoes geeft al wat weg. Zanger Adam en de rest van de band staan daar centraal met leren jassen die geleend lijken van Rob Halford van Judas Priest of anders van dat ene bandlid van The Village People (Lee Mouton). Daarbij speelt Royal Republic met een paar gedachten.
Het is terugkijken met een knipoog. Al in die periode deden artiesten gewoon hun goesting en toonden ze hun geaardheid, al had het grote publiek dat niet altijd door. Halford en Mouton ontleende hun kenmerkende outfits aan de gay- en SM-scene van die tijd, terwijl het voor velen het nieuwe ‘uniform’ was voor de metal- en disco-volgers. Met eenzelfde je m’en foutisme speelt Royal Republic ook in de lyrics op ‘LoveCop’: er zijn heel wat interpretaties voor elke zin en elk refrein. En heel leuk: ze hanteren daarbij ook het cliché-taalgebruik van de disco en rock van de jaren ’80.
Ook muzikaal grijpen ze schaamteloos terug naar de jaren ’80. Royal Republic stapelt de muzikale clichés uit disco, funk en power-rock op elkaar in overtreffende trappen. Als vingerwijzing naar de heavy metal van die tijd hebben een paar intro’s en fragmenten een cheesy Knuffelrock-sound. Als om te zeggen: daar houden we die generatie voor altijd verantwoordelijk voor en eigenlijk houden we wel van die camp. Ook de eenvoudige ritmes en songstructuren en de refreinen die je meteen kan meezingen van de disco en het overdreven muzikale drama van de funk worden hier heel erg uitvergroot.
Songtitels als “Boots”, “Freakshow”, “Electra” en “LoveCop” hadden zo op een (vroeg) album van Judas Priest kunnen staan. “Love Somebody” en “Sha-La-La-Lady” zijn dan weer onvervalst Hot Choclate-disco-style. Zo stevig als bij Judas Priest worden de gitaren niet, maar deze potige punkrock is wel zo dansbaar als disco.
Maar of ‘LoveCop’ nu helemaal een door de band vooraf bepaalde concept volgt, dat zijn we niet helemaal zeker. Maar ondertussen hebben we met deze ‘LoveCop’ wel een leuk album met een super-productie. Denk het concept weg en je hebt nog steeds een bijzonder aangenaam, energiek en stevig rockend album dat muzikaal in alles het beste van de jaren ’80 naar boven brengt.
Mijn persoonlijke top 3 van dit album is “Wow! Wow! Wow!”, “LazerLove” en “Electra”.

https://www.youtube.com/watch?v=BbpW_ooMb-8

Goudi (Pierre Goudesone) heeft een sterke, derde single uit voor zijn nieuwe, vijfde album. Na het Nederlands/Oostends dialect van het walsende en ietwat treurende “Tango” en van het melancholieke “Blootvoets” kiest hij nu voor de taal van Molière voor een energieke tango met actrice Lubna Azabal. Het swingt en zwiert en intrigeert.
Opnieuw een tango dus en muzikaal is die al net zo klassiek als de eerdere “Tango”, die overigens al de zin ‘tango van het leven’ (tango de la vie) vermeldde. Dat zijn misschien wat veel gelijkenissen om de twee songs samen op één album te gooien, maar net zo goed wordt het grotere geheel voor iedereen duidelijk als dat album in september uitkomt.

https://www.youtube.com/watch?v=quBeAXVuxfE

Ka’Una is de band van Hannes Leroy (ex Thurisaz) die een uitlaatklep nodig had voor zijn persoonlijke angsten en emoties. Hij liet zijn eigen muziek horen aan zijn voormalige bandmaat Mattias en die sprong meteen mee op de kar. Daarna sloot nog een ritmesectie aan met Klaas en Stijn (van Scrape).
Ka’Una brengt een mix van postrock en postmetal met de vocalen vaak als extra instrument. De muziek is heel gelaagd en heel donker. De nummers hebben elk een lange speelduur en hebben flink wat progressieve elementen. Als de intensiteit en agressiviteit het hoogste niveau halen, doet deze muziek mij denken aan de woede-uitbarstingen van Conjurer, ook aan het onbehagen van Lethvm en zeker aan het gitzwarte van het vroegere Sons of a Wanted Man. Er zit niet zo heel veel variatie in emoties, intensiteit en ritmes. Variatie is hier eerder gradatie.
Het nummer dat mij het hardste raakt, is “My Burden”, op dichte afstand gevolgd door de allesverscheurende emotie van “Into Red” en het lang aangehouden adrenalineshot van “A Way”.
“Careless” vind ik wat moeilijker te plaatsen. In de muziek zit daar een zekere melancholieke berusting, die geen match vindt met de intense en urgente lyrics van de eerste helft. Misschien was dat net het contrast dat ze zochten. Dit nummer kreeg overigens een bijzonder knappe outro.

Alweer een sterk album in een genre waarin ons land steeds nadrukkelijker excelleert.
https://www.youtube.com/watch?v=EMmmwhfnimQ

Mould is een nieuwe Nederlandse band met toch ook een paar bekende gezichten. Gitarist Mark de Smit zat een tijdje in de Belgische band Powerstroke, Koen van Soelen kennen sommigen misschien van Swamp Machine, Rob Dekker speelde eerder al in Novaria en ook zangeres/gitariste Jeska Buhmann zat eerder al in verschillende bands. Met ook nog gitarist Juriën Quaars komt het aantal gitaren in Mould op drie. Mould brengt sonic doom en epic sludge en dan kun je nooit genoeg gitaren hebben.
Het debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ van de band uit Zeeland komt uit op het Belgische label Polderrecords en de opnames gebeurden in de ICP-studio in Brussel, op aangeven van producer Stephen van Haestregt. Die was enkele jaren drummer bij Within Temptation, Orphanage en My Favorite Scar en zat al in de studio met onder meer After Forever en Ayreon.
Het thema in muziek en lyrics op ‘Pull & Repulsion’ is dualiteit. Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, alles wat bestaat heeft een schaduwzijde, niets is wat het lijkt, … Daar kan je letterlijk alle kanten mee uit en in de breinen van de bandleden van Mould levert dat een heel gevarieerd album op, met veel afwisseling van soorten emoties en ritmes en met scherpte en diepte in de lyrics. Zo hebben wij dat graag.
De toon die gezet wordt op dit album, is er één van aanwezige leegte, donkerte, angst en koude. De muzikale mosterd daarvoor haalden ze bij YOB, Windhand, Neurosis en Thou. Wij horen zelf raakpunten met enkele bands dichter bij huis: onder meer Modder, Lethvm, Splendidula en Doodseskader.
Ondanks de variatie in slow en heavy volgt in de tracks van Mould alles logisch op elkaar, zit er vaak een organische progressie in de melodie en heb je nergens het gevoel dat er willekeurig wat leuke stukken aan elkaar geplakt werden. Elke song heeft bovendien een eigen gezicht en al na een paar luisterbeurten ben je helemaal mee op het door deze band uitgestippelde pad. Ook leuk: op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van Mark en Jeska een stukje mee.

‘Pull & Repulsion’ is een sterk debuutalbum. Mijn persoonlijke favorieten zijn “To Control The Sky”, “Age of Obsidian” en “Face The North”.

https://www.youtube.com/watch?v=YPAdGWCFCxQ