Terreur Twist is een Franse band die startte als trio maar die inmiddels is gegroeid tot een vierspan. Deze band brengt instrumentale ‘horror surf metal’ en wij vermoeden dat dit de enige band is die zijn
muziek zo omschrijft. Hun nieuwe album verscheen in maart en heet ‘Reverb in Blood’.
Op dit album horen we vooral potige, instrumentale surfrock, met veel toegevoegde stukjes Franse tekst (soort van nieuwsbericht, gesprekken die uit (gedubde?) films lijken te komen, .. ). Een paar nummers hebben een huiveringwekkend sfeertje (titeltrack “Reverb in Blood”, “Surfkiller” en “John Blair Witch”), andere hebben vooral een songtitel die naar horror verwijst. De meeste nummers hebben een basis van surfrock, met dan zuinig wat metal-elementen. Zo heeft “Le Ciel, Le Chevreuil & La Merde” wat tremelo-picking die je met wat verbeelding in de richting van black metal kan zien gaan. Op slechts één track horen we het omgekeerde: albumafsluiter “Pazuzu” is een volbloed-metaltrack in een surfrock-vermomming. Het is ook veruit de beste track van dit album.
De soundbytes met de gesproken stukjes zorgen voor een zekere vorm van extra toegankelijkheid, maar daarbij is het jammer dat Terreur Twist enkel voor Frans (en een enkele keer Spaans) heeft gekozen. Met fragmentjes in het Engels zou de beleving voor de niet-Franstalige muziekliefhebber groter geweest zijn. Voor een band die ook al eens in België en Duitsland optreedt, zou dat misschien de betere optie zijn.
Het is voorts jammer dat er slechts één of hooguit een paar nummers een als dusdanig herkenbare metal-structuur en –vibe hebben. Want deze band heeft terzake nochtans een reputatie te verdedigen. Op hun EP ‘The Surfer of the Beast’ van 2022 coverden ze bijvoorbeeld Black Sabbath (“Electric Funeral”), Metallica (“The Call of Ktulu”) en Iron Maiden (“The Phantom of the Opera”).£Die insteek  en invloeden missen we op het nieuwe album net iets te vaak, maar toch levert Terreur Twist met ‘Reverb in Blood’ een leuk en best genietbaar album af.

https://terreurtwist.bandcamp.com/album/reverb-in-blood

Wacken Battle 2024 - Belgische Wacken Battle werd gewonnen door Poseydon
Wacken Battle 2024
Poseydon + Decision + Barrel Smoke + Painted Scars + Titans + Piron + HellForged + Astrant
De Volkskring
Kruisem
2024-05-25
Filip Van der Linden

Death/thrashmetalband Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mag binnen enkele weken naar Wacken Open Air, naast onder meer Amon Amarth, Brutus, Objector, Heidevolk en Inherited, de winnaar van de Nederlandse versie van deze bandbattle.
Poseydon is een mooie opvolger voor Objector, Primal Creation, Speed Queen, Powerstroke, Carrion en Evil Invaders.

De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Poseydon kan straks Wacken afvinken op de bucketlist. Elke andere band in de finale kwam hen na de lang aanslepende puntentelling feliciteren met de overwinning. Een sportief gebaar en dat was tekenend voor de hele avond: meedoen leek belangrijker dan winnen en de sfeer was altijd opperbest.
Ook leuk was dat Objector voltallig aanwezig was. Deze Belgische winnaar van 2023 kon vorig jaar niet op Wacken spelen door een onweer-inferno, maar krijgt dit jaar een herkansing.
Wat voor de start van de finale opviel: opnieuw geen stoner- of postmetalband bij de finalisten. Toch twee genres waarin ons land internationaal uitblinkt. Er zat wel minstens één stonerband in de halve finale, wat er toch op wijst dat ook die bands interesse hebben in deze bandbattle. Maar dit is niet enkel een wedstrijd tussen bands, maar ook tussen genres en misschien zelfs regio’s. Vier van de finalisten hadden een band met Aalst, wat toch opmerkelijk is voor een stad die niet echt bekend staat als de metalhoofdstad van België.

Er stonden liefst acht Belgische bands in deze finale. De opener was Decision. Deze overwegend West-Vlaamse band mixt thrash, heavy metal en hardrock tot songs met een pittig tempo. De inspiratie daarvoor vinden ze onder meer bij Volbeat, Three Doors Down, In Flames, Godsmack en Avenged Sevenfold. Decision doet het doorgaans goed in bandbattles en wist op relatief korte tijd al een mooie aanhang op te bouwen. Hun klein leger aan fans zorgde in Zingem meteen voor heel wat sfeer. Zanger Bert imponeert niet enkel met zijn postuur maar ook met het volume van zijn stem. De band had duidelijk goed nagedacht over de act op het podium, de bindteksten en de manier van interageren met het publiek en dat had alvast de vakjury meteen opgemerkt. Decision werd door de eigen fans getrakteerd op een moshpit en daarmee lag de lat al van bij aanvang hoog voor de volgende bands in deze wedstrijf.
Leuke set, prima band, goede songs met refreinen met een hoog meebrulgehalte. Het nummer dat het langste bleef hangen in ons geheugen was “Playground”.

Barrel Smoke brengt hardrock met een hoog octaan- en testosterongehalte. Denk aan Motörhead meets Peter Pan Speedrock (of de herrezen Killbots). Deze Limburgse band bracht al een EP en een full album uit en ze hebben al bescheiden internationale succesjes geboekt. Een tweede full album staat in de steigers.  Gitarist Tom won reeds in 2017 deze bandbattle, toen als lid van Speed Queen. Hij kent dus het klappen van de zweep. Zanger Ricky van Barrel Smoke had bij de start van hun korte set een paar probleempjes met een microfoonkabel die steeds los kwam, maar hij kon dat oplossen zonder de set stil te leggen en ook dat wordt gewaardeerd door de vakjury. Net als Decision had ook deze band een plan uitgewerkt voor de act op het podium en de interactie met het publiek. Niet dat het een ingestudeerde choreagrafie was, maar je merkte dat ze erover nagedacht hadden en ook dat levert altijd wat extra puntjes op. Tijdens “Maniac” – geen cover van Michael Sembello’s hit uit Flashdance – loopt Ricky het publiek in en dat levert meteen enthousiaste reacties op. Nochtans stond Barrel Smoke – in schril contrast met Decision – met heel weinig eigen fans in de Volkskring. Dat ze dan toch de hele zaal het ritme konden laten meeklappen en enkele refreinen meebrullen, zijn pluimen die ze bij Barrel Smoke zeker op hun hoed mogen steken. Geen Wacken voor Barrel Smoke, maar deze band zal ook op eigen kracht doorbreken in het buitenland.

Painted Scars is een Oost-Vlaamse hardrock/heavymetalband die pas in de lente van vorig jaar opgericht werd en met een paar bekende namen. Kevin zat eerder in Circle Unbroken, Yannick kan je kennen van King’s Summit en Bram heeft een verleden bij Mojo’s Venue. Zangeres Hyacien doet visueel wat denken aan Marieke, de zangeres van het vroegere Circle Unbroken. En ze kan net als haar collega een publiek op sleeptouw nemen met haar zang, en ook door een beetje uit te dagen. Painted Scars is een interessante band, met veel talent, goede songs en een sterke frontvrouw. Ook hier zagen we opnieuw een band met een plan voor de act en de publieksinteractie en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Painted Scars is het soort band dat voor heel wat bezoekers van Wacken een leuke ontdekking zou geweest zijn, maar helaas strandde deze band op de tweede plaats.
Maar niet getreurd: in augustus organiseren ze hun eigen Scarfest en nadien staan ze nog op Devil’s Rock For An Angel in Ieper en op Metal Babes & Queens in Bree. En er komt binnenkort een EP uit van Painted Scars. Als “Knock Knock” daar op staat, kan die song uitgroeien tot een live-klassieker voor deze band. En zo hebben ze er nog wel een paar.

Titans (uit het Waasland) omschrijft zichzelf als een heavy melodic band, maar wij houden het op metalic hardcore: veel energie en veel woede. Ze vinden naar eigen zeggen inspiratie bij onder meer Counterparts, Misery Signals en Stick To Your Guns. De band bestaat al even en ze hebben al een paar releases uit. De energie en het gebeuk van op het podium slaat over op het enthousiaste publiek en dat zorgt voor een moshpit en twee keer een pittige wall of death. Titans is een prima band. Misschien niet echt vernieuwend, maar dat hoeft ook helemaal niet in het genre dat ze voor zichzelf afgebakend hebben.

Piron (uit de omgeving van Aalst) zit met hun melodic hardcore inzake genre dicht tegen Titans aan, maar toonde in de Volkskring niet hetzelfde niveau van entertainment. Hun Dendercore kwam hard en agressief binnen, maar behalve bij de eigen fans maakte dat weinig los bij het publiek. In een kleinere zaal en zonder het wedstrijd-gegeven zal dit vast de band zijn die de avond memorabel maakt, maar in deze setting ‘werkte’ de formule niet. Respect voor deze band omdat ze geen toegevingen gedaan hebben om wat meer zieltjes voor zich te kunnen winnen.

HellForged (met connecties in Aalst) heeft nog niet zo heel veel concerten gedaan, maar er wordt wel al vaak over de band gepraat. HellForged had het enige keyboard mee van deze wedstrijdavond. De aandachtsmagneet is evenwel zangeres Linda Redmane, maar ook de andere bandleden hebben zich in een leuk pak gehesen dat doet denken aan Facts. Niet elke metalfan wordt blij van dergelijke themagebonden verkleedpartijen, maar zoals HellForged het aanpakt, kan het nog wel. Hun synthdriven metal komt op deze bandbattle wat braaf over omdat de gitaren ver achteraan zitten in de mix, terwijl de synths net heel prominent aanwezig zijn.
Deze band brengt een leuke set, waarbij de vrouwelijke leadvocalen tegenwerk krijgen van mannelijke grunts van bassist Joni. De andere bandleden hebben nog wat groeimarge om vlot en enthousiast een publiek te entertainen, maar de intentie is er al wel. Linda Redmane staat met veel naturel op het podium en neemt het publiek vlot mee op sleeptouw. Het ritme meeklappen, meezingen, een wall of death, dat gebeurde allemaal heel spontaan. Als derde in de eindstand heeft HellForged niet gewonnen, maar zich als band wel op de kaart gezet. Ze eindigden ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival en op de lange termijn zullen ze van al dat harde werk in bandbattles de vruchten kunnen gaan plukken.
Ook HellForged broedt op een nieuwe release en op termijn zou deze band misschien wel eens de Visions of Atlantis of de nieuwe Cathubodua van de Lage Landen kunnen worden. Leukste nummer in de korte set van deze band was Get Your Game On.

Astrant was een beetje de vreemde eend in de bijt op deze avond: keurig nette jongelui met cleane vocalen en luide gitaren. Een stevige rockband met degelijke songs, maar misschien niet het soort band dat je naar Wacken wil sturen. Nochtans deed deze band hard zijn best om in de smaak te vallen bij publiek en vakjury, maar het was een op voorhand verloren strijd: te braaf en te netjes voor Wacken. Maar leuk dat ze het geprobeerd hebben en dat ze zo ver geraakt zijn.

Poseydon, de uiteindelijke winnaar, mocht als laatste aantreden. Deze band bestaat sinds 1992 en was daarmee de ouderdomsdeken in deze wedstrijd.  Poseydon-bassist Jeroen moest met zijn andere band Thorium op dezelfde avond aantreden op het Kraken Metal Fest in het Brusselse en daarom mocht Dominique van Everglow invallen.
Poseydon bracht een heel degelijke en energieke set met thrash en death. Ondanks de invallende bassist speelde deze band met het vertrouwen van de grote dagen. Deze band heeft al wat diepe dalen en hoge toppen overleefd en alles wat er nu nog bijkomt, is gewoon meegenomen.
Toch was de ontlading groot toen zaterdagnacht het verdict viel dat Poseydon naar Wacken mag. Mogen spelen op het belangrijkste metalfestival komt op een heel interessant moment voor deze band: ze hebben alweer nummers klaar om een EP te gaan opnemen, er staat een korte tournee in Spanje op het programma en in Nederland mag Poseydon alvast op twee kleinere festivals gaan spelen.

Het is moeilijk te duiden waar precies Poseydon het verschil maakte met de andere finalisten. Misschien was het wel de spontaniteit waarmee ze op het podium stonden. Hun concert in deze finale leek als twee druppels water op hoe ze spelen als er ‘niets’ op het spel staat. Maar het was ook weer niet dat ze hun korte set routineus hebben afgehaspeld. Ze wisten verdomd goed wat er op het spel stond. Poseydon is een mooie en terechte winnaar en ze hebben deze overwinning zeker niet gestolen.

Wacken Battles als deze worden elk jaar in verschillende landen georganiseerd. Omdat de podiumcapaciteit op het Duitse festival niet onbeperkt is, moet elk land na een aantal jaren een jaar ‘pauzeren’. Voor België komt die pauze in 2025. Daarom werkte organisator Racing Thunder Promotions een nieuwe formule uit. In 2025 zijn er verschillende voorrondes, waaruit dan vier finalisten worden gekozen. In 2026 zijn er dan opnieuw voorrondes waaruit nog eens vier finalisten worden gekozen. In 2026 is er dan ook de finale om de winnaar aan te duiden die België mag vertegenwoordigen op Wacken Open Air. Of die finale opnieuw in De Volkskring georganiseerd kan worden, staat niet vast. Er zijn plannen om het gebouw te slopen/renoveren/vervangen en mogelijk wijkt de finale dan uit naar een andere locatie.

Organisatie: VZW RTP (Racing Thunder Promotions)

Mould - Een band waar we het laatste nog niet van gehoord hebben
Fire Down Below + Mould + Columbarium

De Nederlandse band Mould stelde vorige zaterdag zijn debuutalbum ‘Pull & Repulsion’ voor in De Pit in Terneuzen (Nl). De band bestaat al enkele jaren, maar met het album – waar ze jaren aan gewerkt hebben tot elke song goed zat – zetten ze zichzelf nu heel duidelijk op de kaart van ‘all things slow & heavy’. Voor deze releaseshow hadden ze de Belgische bands Columbarium en Fire Down Below uitgenodigd.

Columbarium mocht openen en deed dat met veel allure. De vorige keer dat we deze Belgische doommetalband aan het werk zagen, was op hun eigen Carousel of Doom-avond in Waregem. De carousel of muzikale kermismolen bestond uit drie podiumplekken van drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat in het midden rondjes draait om alles te volgen. Een gedurfd concept en zeker een avond waar nog lang over gepraat zal worden.
In De Pit ging het er een heel stuk conventioneler aan toe: gewoon een leuke set met doom als hoofdbrok en dan nog een paar uitstapjes naar andere genres.
Vijf tracks kwamen uit het album ‘The Morbidious One’ en de zesde track op de setlist, “Longing And Regre”t, was een nieuw nummer voor de opvolger van dat album. Dat nieuwe album is al voor zowat de helft klaar. Het Belgische viertal verkeert in bloedvorm en het is nu zaak om die lijn door te trekken. “Longing And Regret” is alvast een goede aanzet daartoe. Columbarium was een prima opwarmer in De Pit en zowel de band als het publiek hebben ervan genoten.

Nu de zaal al wat op temperatuur was, mocht Mould overnemen. Er staan bij Mould vooral ervaren muzikanten op het podium en De Pit is vertrouwd terrein en dat merk je meteen. Het is dan ook gewoon jammer dat de start van het eerste nummer de mist in gaat omdat Jeska’s microfoonkabel losgekomen is. Maar daarna gaat er gelukkig niets meer verkeerd.
Het album ‘Pull & Repulsion’ – uitgebracht door het Belgische Polderrecords - werd integraal en in volgorde gebracht voor een volgelopen zaal met enthousiaste fans die smullen van de sludge en doom. Aan de setlist werd zelfs al een nieuw nummer toegevoegd. Deze “Sulphur” is overigens één van de meest intense tracks van de set. Op “Abort”, de laatste track van het album, zingt de dochter van gitarist Mark en frontvrouw Jeska een stukje mee en dat mag ze op het concert in De Pit nog eens overdoen. De twee tracks die op het album al konden bekoren, zijn ook live toppers: “To Control The Sky” en “Age of Obsidian”. Het publiek vroeg nog beleefd om een toegift, maar die kwam er niet.
Jeska is een leuke ontdekking als frontvrouw. Met een paar eenvoudige handgebaren neemt ze haar publiek op sleeptouw. Aangename vocalen, leuke bindteksten, staat heel matuur, een beetje mysterieus en met vertrouwen op een podium, … Dat laatste geldt trouwens voor zowat de hele band, met vooral Koen (bas) en Mark die met volle teugen staan te genieten. Enkel gitarist Juriën heeft nog best wat groeimarge inzake podium-attitude, maar zijn solo’s brengt hij wel vlekkeloos. Mould’s enthousiasme slaat over op het publiek en deze band lijkt daarmee helemaal klaar voor grotere feestjes als Desertfest, Dunk!fest of ArcTanGent.

De Belgische stoners van Fire Down Below mochten in Terneuzen aantreden als headliner en maakte die nominatie helemaal waar. Hun album ‘Low Desert Surf Club’ opende internationaal heel wat deuren, naar onder meer Duitsland (op Ripplefest) en Nederland (op Into The Void), en binnenkort kunnen ze daar nog een tweede keer Alcatraz in Kortrijk en hun eerste concert in de Verenigde Staten (op Planet Desert Rock Weekend) aan toe voegen.
De set van het Gentse viertal in Terneuzen bestond uit een paar klassiekers  en veel nummers uit ‘Low Desert Surf Club’. Na “Red Giant” en “Ingnition” uit hun vorige album ‘Hymn Of The Cosmic Man’ volgden “Cocaine Hippo”, “Airwolf”, “Surf Queen”, “California” en “Mantra” uit het recente album. Bij California klapte het publiek spontaan het ritme mee en werd het refrein meegebruld. De vorige keren dat we Fire Down Below live zagen, werd bij “Dashboard Jesus” een extra drum in het publiek gezet waarop bassist Bert dan als extra drummer tekeer gaat. Deze keer bleven Bert en de extra drum op het podium en dat is toch een net iets andere beleving. Frontman Jeroen maakt dat goed door bij setafsluiter “The Last Cowboy” het publiek in te wandelen voor een wijdbeens gebrachte gitaarsolo.

De drie bands brachten in De Pit elk een interessante set voor een enthousiast publiek. Van Columbarium en Fire Down Below konden we dat vooraf al een beetje voorspellen, van Mould zijn we nu zeker dat ook die band een blijvertje is.

Organisatie: De Pit, Terneuzen

“New Ground” is na “Tell Me” de tweede song die Silent Presence loslaat op de wereld. Zo krijgen we steeds beter zicht op het universum van dit muzikale duo. Terwijl “Tell Me” over communicatie ging, gaat “New Ground” over nieuwe paden bewandelen en nieuwe wegen vinden. Ook muzikaal is dit een beetje een nieuwe weg. “Tell Me” was meer smooth en voluit dansbaar in de productie (toch voor de vleermuispopulatie), terwijl bij deze “New Ground” het verhaal, of noem het de boodschap, voorrang krijgt op het ritme. Minder verpakking, meer inhoud.
De synthpop op deze nieuwe single klinkt meer basic. Ruwer en kouder. De kille sound biedt een aangenaam contrast met de warme, vibrerende stem van Corina en met de hoop in de lyrics. De vocalen op deze single liggen iets verder van Siouxie en Marianne Faithful dan op de eerste single.
Voor een nieuwe band of project als Silent Presence was het makkelijk geweest om snel een kopie van het goed ontvangen “Tell Me” uit te brengen. Wim en Corina willen zich echter niet laten vastpinnen op één sound of één thema en dat verdient een dikke pluim. “New Ground” heeft wat meer luisterbeurten nodig om binnen te dringen, maar overtuigt zodra de lyrics helder worden.

https://www.youtube.com/watch?v=U8He79iiWuw

“Desinteresse” is de nieuwe single van punkdichteres Nel en bassist/producer JP. Muzikaal staat dit opnieuw een stapje verder dan de EP ‘Honger’ van vorig jaar. De formule is nog dezelfde, maar daar wordt nu al het uiterste uitgeperst. En dan is het de vraag of dit duo zich niet te snel zal opbranden.
Muzikaal is “Desinteresse” pompende electroclash. Inhoudelijk klopt het plaatje wel. Nel heeft op een mooie manier een actueel thema aangesneden: het gebrek aan engagement in onze maatschappij. We klagen en zagen een eind weg op de socials, maar we doen er zelf niets aan. Nel heeft talent voor het aankaarten van heikele thema’s. Maar als je kijkt naar de plaats van de lyrics in deze energieke track, dan is het enige nieuwe element hier het korte ‘vraag en antwoord’ met (vermoeden we) JP en dat is wat mager als evolutie. Er had wat meer tijd en ruimte mogen gegeven worden aan die ‘tweede stem’, zowel letterlijk als figuurlijk.

N.E.L. & J.P brengen later dit jaar hun eerste full album uit.

https://www.youtube.com/watch?v=wFnNvIj4xco

The Skadillacs is één van de betere of toch zeker één van de leukste skabands van Vlaanderen en na de singles “Bella Ciao” en “Pick It Up” hebben ze nu het full album ‘Gangsters’ uit.
Op ‘Gangsters’ staan enkel covers en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit album. De band zet de covers naar hun hand, maar we missen toch een eigen nummer dat de Skadillacs nog meer een eigen gezicht zou geven.
De covers die we krijgen, zijn dan wel om duimen en vingers van af te likken. De twee reeds in 2019 uitgebrachte singles zijn terecht toegevoegd aan dit album. “Bella Ciao” kent iedereen van het Netflix-kijkcijferkanon Casa de Papel en het ska-jasje past deze rebelse song perfect. “Pick It Up” is een leuke en welverdiende ode aan onze eigen Employees.
De albumopener is een verrassende cover: “Red Right Hand” van Nick Cave. Geen makkelijke klus om daar een ska-nummer van te maken, maar de Skadillacs wisten er wel raad mee. De dreiging van het origineel zit er nog in, maar het krijgt ook een swing/schwung die Nick Cave-fans er nooit zouden in verwacht hebben.
“Time Bomb” van Rancid is dan weer geen onverwachte keuze. Proper en netjes. Ook “King Kong Five” is een eerder logische keuze, omdat Mano Negra vaak flirtte met ska en rocksteady. Hier verslikken de Skadillacs zich misschien toch een beetje. We missen de hitsige vibe en het zweterige ritme van het origineel.  Live zal dit vast wel helemaal ‘werken’ voor de Skadillacs, maar de studio-opname ‘werkt’ voor mij niet.
Met drie geherinterpreteerde nummers is de Britse 2Tone-legende The Specials heel nadrukkelijk aanwezig op dit album. De bekendste, “Ghost Town” en “Gangsters”, kleven heel hard aan de originele versies en dat zal voor de ene respectvol zijn en voor een ander misschien een gemiste kans. “Wondering Now” is misschien net iets minder bekend, maar dit mellow ska-nummer krijgt hier een bijzonder knappe versie, met een mooi gebalanceerd evenwicht tussen de tragiek van de lyrics en het ‘zon-achter-de-wolken’-gehalte van de muziek.

Twee jaar na de EP ‘Visitations’ en bijna een jaar na de digitale single “Valley of Dreams” is de Belgische gothic rockband Velvet Mist terug met de nieuwe single Midnight Fire. Jonathan Verstrepen en Anton Mergaerts, het creatieve duo achter Velvet Mist, werkt aan een album dat binnenkort uitkomt.
Op basis van deze “Midnight Fire” wordt dat album iets om naar uit te kijken. Alles klinkt nog matuurder en organischer dan op de EP van 2022. Al maskeren de super-productie en het direct meezingbare refrein ook een beetje de clichés in de lyrics. Maar dat zien we makkelijk door de vingers. Wat een sound! Fields of the Nephilim-revisited.
https://www.youtube.com/watch?v=GQo2TvpDwgQ

Willem Vermandere - Vergeten wordt geschrapt uit het woordenboek

Willem Vermandere heeft al op honderden podia gestaan, maar tot enkele dagen geleden had hij nog geen concert gespeeld in het Concertgebouw in Brugge. Dat haalde de kranige 84-jarige in met een namiddagconcert.
Vermandere heeft een band met Brugge. Vijftig jaar geleden werd de clip van “Blanche En Zijn Peird” opgenomen in die stad. In die clip verkent Vermandere de historische stad vanuit een paardenkoets.
Willem werd in Brugge bijgestaan door zijn trouwe muzikanten - trawanten noemt hij ze zelf – Freddy Desmedt (klarinet, dwarsfluit, saxofoon en percussie), Pol Depoorter (gitaren en mandoline) en Bart Caron (contrabas).
Al had hij bij het aankondigen van de band wat moeite om de juiste naam bij de juiste persoon te vernoemen. Zijn geheugen liet hem nog een paar keer in de steek. Of hij speelde wat met dat gegeven, dat kan ook. Bij “Den Tjoolder” in het begin van de set draagt hij de band op om te herbeginnen nadat hij niet op tijd de woorden vindt van het laatste couplet, want “de mensen hebben betaald voor het volledige programma, niet voor de helft”.
Ook bij een lange anekdote over Heineken en Westvleteren geraakt hij de pointe kwijt en is het Freddy die als souffleur de redding brengt. Als dat de enige foutjes zijn van zo’n monument, dan zijn die eigenlijk het vermelden niet waard. Alles bij elkaar is hij nog heel goed bij stem en met de juiste bril en een paar spiekbriefjes lukt alles nog wel.
Maar misschien heeft het terugwijkende geheugen wel mee de setlist bepaald. Willem kiest voor heel wat ‘oude’ nummers. Wie zijn eerste album uitbracht in 1968 heeft natuurlijk een grote keuze. Het album ‘Laat Mie Maar Lopen’ uit 1981 is het beste vertegenwoordigd, met bovenop de titeltrack nog “Ik Plantte Ne Keer Patatten”, “Voor Marie-Louise” en “Geboorte”.
Er zit nog steeds veel ‘dash’ op de oude nummers en Vermandere neemt er geen genoegen mee om bepaalde nummers wat trager of korter te brengen. Wel geeft hij zijn tekst-geheugen af en toe eens pauze dankzij een instrumentaal nummer. De melodieën zitten misschien dieper in het brein gegroefd dan de woorden. Een drietal nummers leest hij voor als gedicht, zonder muzikale begeleiding.
De intro van “1.000 Soldaten” wordt geografisch uitgebreid van de Westhoek tot Oekraïne en Israël en Gaza. Voorts werd het Brugse publiek verwend met guitige versies van “Pierre De Beeste”, “Bric-a-Brac”, “Mijn Vlaanderenland”, “De Wind”, “Reintje”, “Moslims”, “Bange Blankeman” en “Priet Pret Prot”, elk met een leuk kort verhaaltje of woordje uitleg erbij. Voor de finale mag het publiek meezingen en -klappen met “Blanche En Zijn Peird” en “Laat Mie Maar Lopen”. De toegift bestond uit een instrumentaal nummer en “Voor Marie-Louise”.

We krijgen niet veel kansen meer om Willem Vermandere aan het werk te zien. We gunnen hem van ganser harte de rust die bij zijn leeftijd hoort. Maar telkens als hij nog wil optreden, moet de zaal vol zitten. Dat zijn we verplicht aan dit bescheiden genie dat kan toveren met melodie en woorden. Deze zomer staat Willem Vermandere nog op het podium van het Dranouter Festival. Dat wordt misschien nog ‘skoner’ dan in Brugge.

Organisatie: Show-Time ism Comedyshows

Skold’s Bridle Reign - death is nog lang niet dood in Kortrijk
Lokale Helden: Skold’s Bridle Reign + Chalice + Bèta
Muziekcentrum Track
Kortrijk
2024-04-27
Filip Van der Linden

Op Lokale Helden-dag zijn er op tal van plaatsen in Vlaanderen podia specifiek voor lokale bands. De stad Kortrijk deed vorige zaterdag extra hard zijn best door in muziekcentrum Track meer dan 50 Kortrijkse bands met een korte set te laten aantreden in volgens genre opgedeelde ruimtes. Daar stonden onder meer Ampul en Olav. waarover we een verslag schreven toen die onlangs in De Schakelbox in Waregem speelden. We hebben niet elk concert kunnen volgen, maar twee van die meer dan 50 concerten in Kortrijk, in wat normaal de theaterstudio is, hadden we met rood omcirkeld: de verrijzenis van Chalice en de nieuwe deathmetalband Skold’s Bridle Reign. We maakten er ook kennis met Bèta en die kennismaking beviel ons prima.

Bèta bestaat als band al sinds 2017 en heeft reeds twee albums (‘Bèta’ en ‘Panorama’) uitgebracht en toch is deze band nog niet eerder op onze radar gekomen. Bèta is misschien niet de volle 100% een metalband. Zelf gebruiken ze het etiket dark atmospheric groove rock, als mix van post-grunge en stoner, en bij de referenties zetten ze zichzelf in het rijtje van Linkin Park, Kyuss, Muse, A Perfect Circle, Alter Bridge en Tool. Wij zouden aan dat rijtje ook nog Rage Against The Machine, Amenra, Royal Blood en Black Rebel Motor Cycle Club willen toevoegen. Dat zijn heel wat invloeden, stijlen en genres bij elkaar, maar dit vijftal doet er in elke song zijn eigen ding mee.
De korte set in Kortrijk omvat nog een paar tracks van het meest recente album ‘Panorama’ (“Desert Suburb”, “Infected”, “Echoes Of A Heart Attack”, …) en het vorige album (“The Bitch Has A Name”, “Circus Freak”, “Wacko Lover”, “Luminal”, …) en ze openden met “Broken”, dat misschien wel een nieuw nummer is voor een volgend album. Wij genoten het hardst van “Circus Freak” en “Wacko Lover”, waarin zanger Joris en gitarist Jonas lekker voluit gingen, met (vooral bij Jonas) veel zichtbare emotie en spelplezier. En ze werkten zich helemaal in het zweet, wat niet zo moeilijk was gezien de binnentemperatuur opliep met zoveel publiek in de kleine theaterstudio. Bryan, de andere gitarist, had wat meer tijd nodig om te ontdooien voor het publiek. Het is pas tegen het einde van de korte set aan dat hij wat ‘los’ komt.
Bèta is een prima band met lekker heftige muziek en indrukwekkende songs. Zowel de band als de nummers zijn niet in één hokje te duwen en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit vijftal.

Chalice bestaat als band al meer dan 25 jaar en legde zowel in de bezetting als in de muziek een lange en meanderende weg af. Deze West-Vlaamse death/thrashband leek de coronapandemie zonder kleerscheuren te zullen doorstaan, maar post-covid trokken plots drie van de vijf bandleden de deur achter zich dicht. Eentje daarvan keerde alsnog terug, een andere werd vervangen door zijn voorganger in de band en met zanger Jarne kwam er ook nieuw bloed bij. Een zanger vervangen is altijd een delicate oefening voor een band. De vorige zanger hield het 17 jaar uit bij Chalice. Het was voor de fans en voor de band zelf toch wat afwachten of Jarne voor net zo veel vuurwerk zou zorgen als de vorige frontman van Chalice.
De korte Lokale Helden-set in Kortrijk was voor Chalice dus een beetje een try-out. Om de stressfactor nog wat op te drijven, stond Jarne’s voorganger Pieter in het publiek. En zelfs Tom, die in 2002 het album ‘Disentangled’ inzong bij Chalice, was (eerder toevallig) van de partij. Zowel Jarne als zanger als de 5.0-versie van Chalice kregen van Pieter en Tom de zegen. Chalice stond in Kortrijk met een enorme gretigheid en veel enthousiasme op het podium, meer dan met stress. Al zal die er ook wel geweest zijn. Niels was altijd al een beest achter zijn drumstel, maar in Kortrijk greep hij ook nog eens elke kans om het publiek nog wat meer op te hitsen. Ook voor Chris, Tim en Hans bracht het weerzien met het podium en de fans zichtbaar voldoening.
Voor de fans is de aanpassing niet zo groot. De nieuwe zanger gebruikt zijn stem net iets anders en heeft een ander timbre en bereik, maar hij klinkt bij momenten super agressief en toch nog prettig verstaanbaar. Als frontman heeft hij een hele sprong gemaakt ten opzichte van die keer toen we hem zagen met zijn vorige band Winter’s Wrath. Aan présence en panache heeft hij vandaag geen gebrek. De nieuwe nummers hebben opvallend meer punch dan wat we op het album ‘Ashes Of Hope’ te horen kregen. Ook de twee oude nummers in de set (“Dead Nation” en “Amongst The Damned”) kregen een extra scherpte mee en dat jasje zit hen perfect. Van de nieuwe tracks zijn ons vooral “Ambitious Submission” en “False Idols” (een opgestoken middelvinger naar al het slechte dat social media in een mens naar boven haalt) ons bijgebleven.
Leuk ook om te zien dat zo’n geroutineerde band voor een try-out nagedacht heeft over outfits, bindteksten en podiumlicht. Je krijgt bij het publiek en de aanwezige pers maar één kans voor een eerste indruk en daar zijn ze zich bij de wedergeboorte van Chalice wel van bewust. Dit schip heeft opnieuw de wind in de zeilen. De volgende stap zijn nieuwe studio-opnames en nog meer intense concerten.

Skold’s Bridle Reign was op de Lokale Helden-dag nog maar aan zijn derde concert toe. De bandnaam verwijst naar een middeleeuws marteltuig, een soort masker met een pijnlijk bijtstuk (bit) dat roddeltante’s moest verhinderen om nog te praten. Over de samenstelling van deze Belgische band valt alvast genoeg te vertellen. De stichters zijn Glen Herman (Dark Ages, Leng Tch’E) en Jan Vandekerckhove (Congress, Liar).  Die zaten al samen in Tyrant’s Kall, maar die band staat al even on hold. Beiden spelen ondertussen ook samen in de punkrockband Street Rock Rebels, maar in Skold’s Bridle Reign kunnen ze hun deathmetal-ei kwijt. Vandekerckhove trekt in het najaar op tournee voor de reünie van Congress. Als drummer voor Skold’s Bridle Reign werd Marino Kerkhove (ex-Caducity) aangeworven terwijl de zang gebracht wordt door Nick Vermote (Nocturnal Empire en Iron Maiden-tribute Flight 666 en nog wel meer bands).
Deze nieuwe band heeft nog geen officiële release uit, maar staat op de volgende Face Your Underground-verzamelaar. Muzikaal graven ze naar de begindagen of noem het hoogdagen van de deathmetal. Aan de agressie en tempowissels van die tijd voegen ze nog een pittige groove toe. En dan is er nog de indrukwekkende zanger Nick. Wat een strot en wat een podiumtijger. De deathmetal van dit viertal klinkt op het eerste gehoor heel klassiek, maar de energie die deze band er live in steekt, die is wel heel bijzonder. Laat ons hopen dat hun EP of album net zo hard knallen als de concerten. De nummers die voor ons zo al op dat debuut mogen staan, zijn “The Nameless” en “Mutation”.
Als cadeau voor de fans werd de set in Kortrijk afgesloten met een cover van “Beneath A Black Sky” van Six Feet Under.
Skold’s Bridle Reign, misschien niet de makkelijkste bandnaam om te onthouden, maar vast eentje die je nog vaak zal tegenkomen in de concertkalenders.

Organisatie: Muziekcentrum Track, Kortrijk

Na een dubbelalbum met Bob Dylan-covers komt Stef Kamil Carlens met nieuwe eigen muziek op ‘Be Who You Wanna Be’. Van The Gates of Eden, de begeleidingsband voor de Dylan-covers, houdt hij op dit album nog Rahmat Emonds (Vermin Twins) en Mirko Banovic (Arno) over, hoewel volgens het boekje Banovic slechts op drie nummers meedoet. In de ‘vaste’ band zitten voorts Alban Sarens (Sir Yes Sir), Nel Ponsaers (The Golden Glows), Maarten Moesen (Brzvlkll) en Jonas Meersmans (Codasinc). Voor de gastbijdrages zijn er dan nog meer Gates of Eden-collega’s: Thomas De Prins en Geert Hellings en de SKC-getrouwen Nicolas Rombouts en Jeroen Baert, aangevuld met Andres Fernandez van Proyecto Secreto. We vermelden ze graag allemaal, want Stef Kamil heeft een neus voor talent en weet als geen ander hoe elk van die artiesten in het grotere geheel zal passen.

Na enkele luisterbeurten mogen we stellen dat Nel Ponsaers en de twee blazers in het team van Carlens de spitsen zijn die mogen scoren, met Stef Kamil als een soort van altijd aanwezige speler-trainer die de lijnen uitzet en de voorzetten geeft die door de andere muzikanten tegen de netten worden geknald. Het is mooi dat een muzikaal genie als Stef Kamil Carlens zichzelf niet elke opgenomen seconde in de schijnwerpers wil zetten.
‘Be Who You Wanna Be’ wordt aangeprezen als een funky album. Denk dan niet aan stuiterende funk van Rick James of de space-funk van Jamrioquai. Het is eerder een soort van velvet funk zoals Prince dat kon. Voor Prince was die fluwelen funk vaak de verpakking voor expliciete erotiek, maar daar doet Stef Kamil niet aan. Al voelen we wel een ondertoon van authentieke universele liefde en on-cynisch geloof in de mensheid. Of dat is net de tegenstelling of gelijkenis die hij zoekt met een tweede muzikale held (van Carlens) die onderhuids aanwezig is op dit album: Serge Gainsbourg. Van beide helden covert Stef Kamil een nummer op dit album. De derde cover is er een van Dez Mona.
Met drie covers op een album-totaal van slechts acht nummers, zou je kunnen gaan denken in de richting van bloedarmoede. Niets is minder waar. De eigen nummers zijn super. Als geheel scoort dit nieuwe album net iets hoger dan ‘Making Sense Of’ en ‘Stuck In The Status Quo’.
De eerste single, “Walk On Red, Stop On Green”, is een oorwurm die in Vlaanderen jammer genoeg niet veel verder geraakt dan Radio 1. Het is ook zowat de ambassadeur van dit album: speels, lichtvoetig en schijnbaar heel eenvoudig. De lyrics zijn een lange opsomming van Carlens’ muzikale helden (met nogmaals een knipoog naar Prince) en van muziekinstrumenten. Stef Kamil is een instrumentenverzamelaar en bij elke song krijgt de koper niet enkel de uitvoerders en gastmuzikanten, maar ook heel gedetailleerd het merk en model van elk gebruikt instrument. Als dat telkens zo’n prachtige single oplevert als deze “Walk On Red, Stop On Green”, mag iedereen over zijn hobby’s zingen.
“Suspicion” van Dez Mona klinkt in deze SKC-versie als een instant Belpop-klassieker. “C'est Comment qu'on Freine” uit Alain Bashung's donkere album 'Play Blessures' uit 1982, met tekst van Serge Gainsbourg, heeft nooit eerder zo zwoel en hartstochtelijk geklonken.
“Love Me Like A Prayer” beschrijft een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. “Take A Little Time” is een lied over vriendschap.

Samengevat is ‘Be Who You Wanna Be’ een ode aan Stef Kamil’s liefde voor muziek. Elk van de acht songs van dit album is een parel op zich.

single Walk On Red, Stop On Green (Radio) -single- (musiczine.net)
live 2024 Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme (musiczine.net)