Deze Belgisch/Colombiaanse band is ontstaan in 2011 en presenteert ons nu hun twee release. Om meteen met de deur in huis te vallen. Dit is een opvallende en prestigieuze release. Op muzikaal vlak vanwege de veelzijdigheid, de vocals en het concept. Maar ook het artwork is schitterend.
Er zit dus enorm veel variatie in de songs die bij momenten allerlei kanten opgaan. Dit door de variatie in de vocals door o.a. Wesley Beernaert (Lemuria-frontman), Hamlet, Isadora Cortina en Isabel Restrepo. Die vocals neigen de ene keer naar grunt en dan krijgen we erna een sopraan die dan voor een klassieke toets zorgt in de song. Ook door de ritmewissels door drummer Sepp Coeck en bassist Hamlet zorgen hiervoor. Neem daar dan nog happen progressieve en power metal bij en je krijgt een eigenzinnig muziekstijl te horen die behoorlijk origineel uit de hoek komt.
Wel geen hapklare brok. Je dient met open vizier te luisteren en de tijd van meerdere luisterbeurten te nemen om het album te doordringen. De verhalen (fabels) op dit album stralen een fantasiewereld of een sprookjessfeer uit. Op “Sati (Fire II)” krijgen we aan het eind een fijne langgerekte solo. Die zorgt voor de nodige adrenaline. “Sirius Wind” kent een feeëriek aandoend begin met o.a. fluit en saxofoon. Dan valt een kabbelende bas in samen met de engelachtige zang. Een korte song maar wel één om kippenvel van te krijgen.
Ze zijn helemaal niet bang om minder voor de hand liggende instrumenten in hun muziek te verwerken gaande van sax, cello, fluit, viool tot sitar. En ze slagen er ook in om die instrumenten naadloos in het geheel in te passen.
Wie graag luistert naar energieke en out-of-the-box avant-garde metal zal hier een hele tijd zoet zijn. Alleen al om hun inspiratie en durf verdienen ze een kans tot ontdekking.
Millionaire aka Tim Vanhamel heeft dit jaar, na een lange hiatus waarin hij onder meer zijn ding deed bij Magnus, Broken Glass Heroes en The Hickey Underworld, ons verrast met het geweldige album ‘Sciencing’ en een tournee langs Vlaamse wegen.
Eerst kregen we Go March te horen. Dit trio bracht ons muziek dat zich ergens tussen post-rock en synth- rock situeerde. Aan de synths stond Hans De Prins (Broken Glass Heroes) die we later op de avond ook bij Millionaire aan het werk zagen. Prachtige synthsounds trouwens. Drummer Atoni Foscez (Statue) en Philipp Weies (Manngold) zijn ook niet de eerste de beste muzikanten. Dat samen maakte het tot een geslaagd voorprogramma.
We waren voor Millionaire gekomen en we waren niet alleen. De zaal was goed volgelopen. De set werd gestart met “Bloodshot”. Meteen werd de toon gezet. Vuige en broeierige rock met een energiek dansende Tim Vanhamel. Een eerste hoogtepunt vormde het duo “Body Experience Revue” (uit hun debuut) gevolgd door het recente “Busy Man”. Hierna was het publiek helemaal los.
We kregen veel nieuw werk met o.a. “I’m Not Who You Think You Are”, “Guru’s Feet”, “Silent River” etc…
Ook de oude songs werden niet vergeten met “I’m On A High”, “Streetlife Cherry” en een magistrale uitgesponnen versie van “Champagne”. Daarop ging de zaal helemaal uit zijn bol. Ook Tim Vanhamel liet zich niet onbetuigd en sprong enkele malen van het podium om tussen het publiek door te lopen. Daarnaast danste en bewoog hij op het podium als een energieke kat. En hij liet dan nog weten dat hij zich niet zo goed voelde. Het was er niet aan te merken. Hoe moet dat dan niet zijn als hij zich tip top voelt? Als bis kregen we “Petty Thug”, “Alpha Male” en een verwoestend “Wake Up The Children”.
Hoe rock‘n4roll kan een optreden zijn? Wel zoals een optreden van Millionaire: groovy, rockend, energiek en broeierig. We zijn meer dan blij dat Millionaire terug is.
Organisatie Wilde Westen, Kortrijk
De Oostendse band Der Klinke heeft een nieuw album “The Unexpected” uit. Hun vierde reeds sedert ze het levenslicht in 2009 zagen. Ook een nieuw label: Wool E-Discs. Tijd om eens Geert Vandekerkhof alias Chesko aan de tand te voelen.
1. Er zat drie jaar tussen “The Gathering of Hopes” en “The Unexpected”. Wat zijn de voornaamste dingen rond de band die gebeurt zijn in die drie jaar?
Och, teveel om op te noemen… Ik heb een nieuw lief wat wel het meest positieve is aan die periode, jammer genoeg werd de soulmate vriendschap die ik koesterde met mijn ex compleet verwoest. Sam zijn dochter heeft moeten vechten tegen kanker, een gevecht die ze ongelofelijk moedig ook gewonnen heeft. Marco is getrouwd geraakt hahaha… Sarah afgestudeerd, een goeie job gevonden enz… Echt, er is onvoorstelbaar veel gebeurd in elk van onze levens gedurende die drie jaar.. En dan zou ik nog de reunie vergeten van Red Zebra waar Sam en Hazy bij spelen, en mijn terugkeer ook naar de Bollock Brothers.
2. Hoe zijn jullie te werk gegaan voor dit album? Anders dan voorheen? Wiens inbreng? Met een bepaald doel voor ogen?
Nee, we gaan telkens op dezelfde manier te werk, ik maak een nummer in grote lijnen, structuur, synths, tekst, en vocals.. daarna pas krijgen de anderen het nummer te horen en zo komt de bas en gitaar er dan bij, Hazy verbetert de drumstructuren en klanken, en soms kan zo’n nummer dan volledig groeien binnen de groep. Een mooi voorbeeld is “My Frozen Heart”… een nummer dat telkens op repetities een andere vorm kreeg. Hoe de nummers uiteindelijk zullen klinken weten we niet, het is echt spontane ingeving, altijd.. en daardoor ook altijd heel gevarieerd, iets waar ik wel van hou.. heb niet graag albums waarbij alle nummers hetzelfde klinken. Uiteindelijk wordt er dan op het einde geselecteerd, en ook hier hebben we dan vier nummers er uit gelaten die we dan wel afzonderlijk op cassette hebben uitgebracht.
3. Jullie zijn ook veranderd van label. Na een aantal albums met Echozone zijn jullie nu in zee gegaan met Wool E-Discs. Vanwaar die verandering?
Ja inderdaad, was deze verandering nog vergeten te vermelden daarjuist… ja, Echozone wou nog steeds met ons samenwerken maar Dimitri van Wool-E zat meer op onze golflengte, iemand die zoals ik ook echt leeft vanuit de passie voor deze muziek en ons dan ook wel goed weet aan te vullen, adviseren en steunen. Meer twee handen op één buik.
4. Persoonlijk vind ik “The Unexpected” op muzikaal vlak iets donkerder en iets meer neigen naar gothic, darkwave. Akkoord hiermee? Welke voornaamste veranderingen vinden jullie aan het nieuwe album ivg met het vorige?
Absoluut… “The Gathering of Hopes” was echt ook een heel sterk album, de wereld zal dat binnen hier en 10 jaar wel kunnen beamen.. maar deze ligt meer in het verlengde van “The Second Sun” ja, kijk, wij doen gewoon onze zin, en weten niet van tevoren hoe een nummer uiteindelijk zal klinken, we doen gewoon ons ding maar we zijn wie we zijn en met alles wat er bij ons gebeurt is is dit het resultaat geworden.
Ik ben zelf ook gegroeid, als mens, muzikant, en als producer.
Der Klinke is ons kind dat ook opgroeit, van speelsheid,verkenning naar volwassen worden, zoals wij zelf leeft dit kind ook in onzekerheid maar leert het deze onzekerheid te omhelzen, trots te zijn op het feit dat het uniek is.
Dat is ook hoe ik ben, hoe wij zijn, hoe Der Klinke is.
5. Zijn er songs die jullie wat kunnen toelichten of die een speciale uitleg verdienen?
Welja, kijk, ik heb graag dat de luisteraar zelf de nummers op zijn of haar manier interpreteert en invulling kan geven dus ik zal niet vertellen wat ze voor mij betekenen maar er staan inderdaad nogal wat songs op die je allicht niet instant van de eerste luisterbeurt zal goed vinden, wat ok is, want hoe meer je ze hoort, hoe beter je ze zal vinden omdat je er ook telkens nieuwe dingen in ontdekt. Mooiste voorbeelden hiervan zijn dus “Mr.Pumpkin” en “Tonight”. “Mr. Pumpkin “ hadden we al opgenomen tijdens de opnames voor ‘The Gathering’ maar pastte toen niet op dat album. Nu is de tijd er rijp voor.. en dan “Tonight”... luister eens naar de tekst, dompel je onder in de sfeer van dat nummer.. Lees de teksten en je komt binnen in mijn wereld.
6. Een aantal bandleden zitten nog in verschillende andere bands. Is dat een beetje gemakkelijk te combineren?
Tja, dat is professioneel met muziek bezig zijn natuurlijk. De agenda is hierdoor wel heel snel vol, dus we moeten organisators echt aanmanen ons zo vroeg mogelijk trachten vast te leggen, first come, first serve, is de gouden regel.
7. Oostende is blijkbaar een kweekvijver voor muzikaal talent. Recent kwam Jon Wolf met Your Life on Hold op de proppen. Maar we kunnen vele bands in verschillende genres opsommen. Een verklaring hiervoor?
Die Oostendse lucht hé… hahaha… nee, inderdaad, het grappige is dan nog dat we bijna allemaal in dezelfde buurt wonen. Jan Dewulf aka John Wolf is mijn achterbuur, en we brengen geregeld avonden bij mekaar door ook. Er leeft veel in Oostende, ongelofelijk veel talent en creativiteit, idd in de meest uiteenlopende genres ook, iets wat sowieso heel positief is, ook veel beeldende kunstenaars, fotografen, ja, Oostende heeft een heel eigen vibe en dynamiek en het lukt me ook gewoon niet om op een andere plaats muziek te maken.
8. Zijn er al data bekend waar we jullie met de nieuwe songs aan het werk kunnen zien?
We zijn opener op het Soulfields festival te Kortrijk op 25 November en daarna zullen we ons wat terugtrekken.. Werken aan een nieuw album dat volgend jaar al het levenslicht zou moeten kunnen zien. Wie ons volgend jaar live wil zien zal naar Duitsland moeten komen vrees ik, onderhandelingen voor enkele mooie festivals zijn alvast op dit moment bijna rond.
9. Het artwork is nu ook terug verzorgd en sterk. Hoe zijn jullie hiertoe gekomen of hebben jullie iemand van buitenaf hiervoor aangesproken?
Nee, kijk, ik ben naast muzikant en muziekliefhebber ook kunstliefhebber en koop heel regelmatig boeken over kunstenaars, fotografen, enz.. De foto van de hoes vond ik in een dik boek over ‘Erotiek in de fotografie’ en dankzij de moderne media kon ik in contact komen met de fotograaf in kwestie,Janez Vlachy uit Ljubljana met wie ik nu nog steeds heel frequent mailcontact heb.
10. Welke nummers gaan het live goed doen en zullen blijvertjes zijn denk je?
We hebben een heel dankbare en loyale fanbase die op vrijwel alle optredens aanwezig zijn, onze nummers ook door en door kennen dus voor hen zijn elk nummer dan ook een feest. We bestaan nu juist 8 jaar, en met 4 albums heb je al een ruime keuze om uit te kiezen van nummers hé
11. Als je kon solliciteren voor een festival of plaats om op te treden, welke zou dat dan zijn?
Och, ik kan sowieso ‘solliciteren’ en doe dat ook… dus we zien wel wat er uit de bus valt..
The Sad Flowers zijn een duo uit Antwerpen. Jan Ooms en Jany Claeskens schreven alle teksten en muziek zelf. Daarnaast deden ze ook de productie en de mixing zelf in de Compound Studio (eigendom van Jan Ooms). Daar ondergetekende onder de indruk was van hun debuut wilde ik ze toch aan wat vragen onderwerpen. Dat resulteerde in een fijn en leerrijk gesprek.
1. Hoe hebben jullie elkaar gevonden? En hoe is die samenwerking gegroeid?
Jan: Voor het 150 jarig bestaan van onze werkgever werd er een wedstrijd opgezet om een jubileum song in een eigen versie te steken.
Jany had daar onmiddellijk een eigen kijk op en om de zang op te nemen kwamen ze in mijn studio terecht.
Jany: Hoewel we mekaar, ondanks het feit dat we beiden 30 jaar op hetzelfde bedrijf werken nog nooit ontmoet hadden, klikte het toch meteen. Het was overduidelijk dat de liefde voor muziek bij allebei veel verder ging dan dit project.
Jan: Jany had echter ook een alternatieve doom versie van het nummer gemaakt die veel nauwer aansloot bij onze muzikale voorkeuren. Dit leidde al vlug tot de opnames van een aantal covers in deze eigen stijl, tot en met de productie van bijhorende videoclips. Maar het werd snel duidelijk dat we onze eigen nummers wilden maken met onze eigen sound.
2. Wat is de inbreng van elk van jullie in het project?
Jan: We vertrekken gewoonlijk vanuit een idee, een muzikaal thema dat door een van beiden wordt aangebracht. Zo’n song krijgt een werktitel, zodat je weet waarover je praat, die het uiteindelijke resultaat serieus kan beinvloeden. De sound van zo’n nummer roept een bepaalde sfeer op en met een basis arrangement werken we de tekst uit. De beste nummers gaan dan een eigen leven leiden, schrijven als het ware zichzelf. Andere songs zijn dan weer een hele transitie doorgaan om tot hun uiteindelijke vorm te komen.
Jany: Alle gitaren, bas, sfeersynths, programmatie neem ik voor mijn rekening. Vocale melodielijn, synthsolo’s en pianosolo’s komen van Jan. Backings doen we beiden, soms samen, soms apart. Mix en productie samen, maar Jan zit aan de knoppen. De mastering heeft Jan gedaan. Computer en techniek is echt zijn ding. Eindproductie steeds door ons beiden. Dit is grosso modo de werkwijze, maar het is zeker niet sluitend. Want zoals reeds gezegd werken we alles samen uit en sturen we mekaar heel de tijd in de goede richting…
3. Ik denk dat project de juiste term is gezien jullie niet echt een band hebben?
Jan: Ik denk dat beide termen correct zijn. We zijn als muzikaal project ontstaan, maar we vormen als songwriters de kern van een band. Gedurende de opnames voor “The Sad Flowers” hebben we ook in gelegenheidsbands opgetreden met covers. Live spelen is fantastisch, maar nummers schrijven met een groep muzikanten is niet zo evident. Eurythmics is toch ook een band, om er maar een te noemen. Voor ons is dit de ideale formule, of en wanneer we met ons repertoire de hort opgaan zien we nog wel.
4. Vanwaar de naam The Sad Flowers?
Jan: Na de opnames van onze eerste doom song ‘A Better Life (Shout it Out)’ en bijhorende videoclip konden we niet langer zonder eigen bandnaam blijven. Omdat we maar met zijn tweeën zijn opperde Jany tijdens het freewheelen “Der traurige Zweig und der angeschlagene Hund”. We hebben dan toch maar gekozen voor een Engelse variant hiervan en vonden “The Sad Flowers” wel een goeie weergave van onze mindset, die je ook kan horen in onze nummers.
5. Was het voor jullie van meet af aan duidelijk welke richting het project ging uitgaan?
Jan: De basis voor onze sound zat er al van bij het begin in, die we gebruikten om bestaande songs te coveren. Een eerste eigen song “Schmetterling” liet zien dat we eigenlijk alles van a tot z in eigen beheer willen doen. Schrijven, arrangement, opnames, mixing en mastering tot en met de videoclips toe willen we zelf doen, omdat dat onze passie is. We willen alle creatieve processen zelf ondergaan en sturen. Zo hebben we een drietal singles uitgebracht in aanloop van dit album. Gaandeweg gingen bepaalde nummers bij elkaar horen en ging het concept van onze eerste plaat bovendrijven.
Jany: De muzikale invloeden van ons die zowel hardrock, progressieve rock, new wave, cold wave, klassieke muziek als een vleugje metal inhouden samen met de speciale stem van Jan en de donkere maatschappelijk kritische teksten waren van het begin bedoeld. Na een aantal songs was het duidelijk dat het een conceptalbum ging worden over het ‘leven’ maar dan door onze ‘donkere’ ogen.
6. Ik veronderstel dat de luxe van een eigen studio ter beschikking te hebben een groot pluspunt is vooral nu labels geen of nauwelijks geld investeren in onbekende bands.
Jan: Dat is inderdaad een groot pluspunt. Vooral voor de manier waarop we samenwerken en het hele proces met zijn tweeen voeren vereist dat we dat in afzondering kunnen doen. Hoewel je vandaag de dag letterlijk overal ‘in the box’ kan opnemen biedt The Compound een omgeving waar we de dingen bij elkaar kunnen brengen, aftoetsen, elkaar inspireren en waar dat alles ook nog eens goed klinkt. Van de music business verwachten we helemaal niks, vandaar dat we alles in eigen beheer doen.
Jany: Een project als dit is indien je geen eigen studio, eigen apparatuur etc hebt totaal onmogelijk. De kans om je als muzikant nog te bewijzen aan de labels is practisch nihil, het enige dat die interesseert zijn verkoopcijfers. Iets dat ons dan weer in mindere mate interesseert. Het zou erg leuk zijn als andere mensen onze muziek tof vinden, maar in hoofdzaak maken we muziek waarbij wij ons goed voelen. Met als doel een sterk goed album af te leveren.
7. Muzikaal zijn jullie een melange van een aantal stijlen/genres. Hoe zouden jullie zelf jullie muziek omschrijven?
Jan: Voor mij zijn dat er een hele waaier van invloeden, maar vooral onderbewust. Ik kan niet echt muziek maken ‘in de stijl van’, maar er zijn wel allerlei dingen die je associeert bij het musiceren. Het is een eigen taal die je hanteert en die sterk beinvloedt wordt door onze manier van samen songs schrijven.
Jany: De invloeden van heel wat muzikale strekkingen liggen inderdaad aan de basis van onze muziek. Er een geheel omvattend genre op plakken lijkt ons ook erg moeilijk. Leuk is om horen dat er steeds gereageerd wordt dat we een heel eigen stijl hebben. Darkwave? J
8. Wat zijn jullie muzikale voorbeelden? Hebben ze een invloed op jullie eigen muziek?
Jany: Er is heel wat muziek die ik graag hoor, ik ben zoals men dat noemt een muzikale veelvraat. Genres gaande van Hard Rock, Progressive Rock, Blues, Blues Rock, Heavy Metal, Rock, AOR, Folk etc. van AC/DC tot ZZ Top en alles wat er tussen ligt dat de titel muziek waardig is. Sommige dingen hebben zeker hun invloed gehad op onze muziek, maar om te zeggen dat ik één typisch voorbeeld heb, dan moet ik passen, er is teveel om op te noemen…
Jan: Jany is inderdaad een muzikale encyclopedie. Ikzelf heb altijd een voorkeur gehad voor het melodische. Tijdens de Punk ging mijn keuze eerder naar Glamrock groepen en Neo Romantics. Ook Electro Pop en American Rock. Maar in alles vind ik het vocale zeer belangrijk. Mijn voorkeur heeft altijd uit gegaan naar vocalists als Bryan Ferry, Peter Gabriel, Robert Palmer of Colin Vearncombe.
9. Waren er zaken die moeilijk of juist makkelijk gingen? Ik doel dan aan het hele proces om tot het album te komen?
Jan: De tijd die we samen kunnen spenderen in de studio is niet onbeperkt. Toch hebben we op relatief korte termijn een mooi resultaat kunnen boeken. Onze manier van werken is heel organisch tot stand gekomen, waarbij ieder zijn specifieke kwaliteiten tot zijn recht kan laten komen. De productie van een album omvat zo veel zaken waarbij je probeert te focussen op wat je er op die moment het beste resultaat mee bereikt.
Jany: We nemen onze tijd, dat is het voordeel van alles zelf te doen. Dat brengt ook rust in alles. Gemakkelijk ? ik weet niet, sommige dagen de muziek, sommige dagen de teksten, soms de opnamen, soms het inzingen. Soms ook niet. Moeilijkste was het proces van wat moet je allemaal moet doen wil je een goede kwaliteitsvolle cd afleveren… maar dat was omdat het de eerste keer was, we hebben veel geleerd J
10. Enig idee wat de toekomst brengt? En op wat hoop je?
Jan: We hebben van het begin tot nu een evolutie doorgemaakt die we willen verder zetten. Blijven groeien, blijven leren en verbeteren. Zo zijn we nu reeds bezig met nieuwe songs voor een volgend album, of die we als singles releasen. We hopen op die manier verder te kunnen gaan en er misschien zelfs wat meer tijd aan te kunnen besteden. Het zou prettig zijn om een groter publiek te kunnen bereiken die TSF daarbij kunnen ondersteunen.
Jany: De lat hoger leggen zit in ons bloed… Leuk zou zijn als we wat erkenning zouden krijgen, iets waar we zeker niet over mogen klagen tot nu toe. We blijven realitisch, het is een harde wereld, we kennen er alles van… luister maar naar onze cd J
Succes en bedankt voor het gesprek!
alternative rock
check us out on Facebook
find our album on www.thesadflowers.com
find our new single: The Legend
find our second single: Never Mind
find our first single: Schmetterling
Non-Alignment Pact uit Nijmegen heeft na de release van hun uitstekende full album genaamd //// (uit 2016) nu een nieuwe single uit. Die heet “Modern Times” en is terug een mix van energieke post punk en darkwave. Het goede eraan is dat het nummer zowel met zijn voeten in het heden als in het verleden staat. De referenties zijn er aanwezig maar ze hebben wel degelijk een eigen vibe en geluid. Iets wat soms in dit genre wel eens ontbreekt. Liefhebbers van dit genre kunnen deze single dan ook met hun ogen toe aanschaffen. Ik kan er niets verkeerd over zeggen: een goede productie en een aantrekkelijke track. Meer dan vijf minuten lang maar het voelt aan als een drie minuten track. Als dit de voorbode van een nieuw album is dan zijn we zeker benieuwd naar wat zal komen.
Een samenwerking tussen Da Davo (The Neon Judgement) en Jean Marie Aerts (T.C.Matic), dat moet vonken geven. Dirk nodigde Jean-Marie uit op Fuerteventura en wat eerst als vakantie was bedoeld mondde uit in een opnamesessie met vier tracks als eindresultaat. Gelukkig zouden we zeggen want het resultaat mag er zijn.
Opener “Attack Dogs Achieve” is meteen een knaller. Het (funky)gitaartje van J-M Aerts draagt onmiskenbaar zijn stempel. Samen met de pulserende beats en de ruisende electro van Dirk Da Davo levert het een moderne en bezwerende track op. De elektronische bridge midden de song is onmiskenbaar het werk van Dirk Da Davo. Op “We’re Slipping and Sliding” begint de song met een heerlijke gitaar dat T.C. Matic doet herleven. De synths erbij levert een fijn sfeertje op. Deze track is vrij laidback en catchy. “Here’s Ruby” doet tijdens de intro ietsje aan The Neon Judgement denken. Dat heeft met de synths en de gitaarlijn te maken die net zo onheilspellend klinken als sommige Neon Judgement tracks. “New Normality” is een track die iets afwijkt van de rest van de EP. Maar niettemin blijft het interessante materie om te beluisteren. De intro doet ons denken aan het begin van een western. De invloed van de woestenij op Fuerteventura?
De samenwerking tussen deze twee grootheden van de Belgische muziekscene levert een aantal verslavende tracks op. Het zal niet alleen Neon Judgement fans bekoren maar het kan ook een ruim alternatief publiek aanspreken. Nu hopen dat het ook wat airplay op de radio krijgt. Ergens kunnen er zeker stukken van de songs dienst doen als soundtrack voor een programma of serie. Voor herhaling vatbaar dus.
Na hun debuut in 2014 krijgen we nu een vervolg op ‘Dageraad’. ‘Het Laatste Licht’ bevat één song van een goeie veertig minuten. Vooraleer u afhaakt of in slaap valt… De track is best genietbaar en afwisselend genoeg om te blijven boeien. Een etiket op hun muziek plakken is niet eenvoudig. Het is een mengeling van drone, ambient en postrock. Maar dan vergeet ik ongetwijfeld nog wat genres te vermelden.
‘Het Laatste Licht’ is dus één track maar je kan die in feite ook in stukken beluisteren. Zo ongeveer elke zeven minuten valt de track grotendeels stil om dan terug op te bouwen en subtiel andere elementen in de track te steken.
Daarnaast is de song in twee grote delen op te delen. De eerste helft is rustiger en met minder instrumentaria opgebouwd terwijl in de tweede helft traditionele instrumenten zoals drums etc ook boven gehaald worden. Het doel is natuurlijk dat je het als één song beluistert.
Wat valt op? Intensiteit, een geluidsmuur van drones, een mooie opbouw met de nodige variatie dat langzaam naar een climax toe werkt. In tegenstelling tot AmenRa, dat een beetje op een gelijkaardige manier te werk gaat, is hier zo goed als geen zang aanwezig. Maar we missen het niet echt.
In het tweede deel komen, enigszins naar de achtergrond gemixt, wat vocals in de vorm van geschreeuw voorbij. Het is een onderdeel in het toewerken naar de climax. Verwacht geen grote ontploffingen en uitbarstingen wanneer die climax eraan komt. Integendeel, op een eigen en subtiele wijze krijgen we de climax in de vorm van een soort van kalmerende ontlading.
We kunnen zeggen dat hier op een originele manier omgegaan wordt met vorm en inhoud.
Charnia heeft een heel fijne album/track afgeleverd. Dit is muziek dat misschien wel enkel geschikt is voor een select publiek maar als je er open voor staat ontdek je een rijke muzikale trip.
William Souffreau stond met zijn band Irish Coffee in 1972 mee aan de wieg van de eerste Europese generatie hardrock, in de slipstream van Deep Purple, Uriah Heep, Golden Earring en Status Quo. Met “Masterpiece” hadden ze zelfs een Europese hit die nog steeds nazindert op YouTube. Originele exemplaren van de albums en singles uit die periode zijn intussen collectors items. Daarna speelde Souffreau in andere bands en ging hij solo. Zo bekend als met Irish Coffee werd hij niet meer, maar hij bleef op tijd en stond muzikale pareltjes afleveren.
Voor iemand die de 70 voorbij is en reeds bijna 50 jaar op het podium staat, klinkt zijn nieuwe album ‘Tobacco Fields’ verrassend modern en fris. Souffreau is geen songschrijver pur sang, maar zijn liedjes zijn catchy en de teksten zijn ouderwets duidelijk en helder van verhaallijn. Hij brengt de nummers ook met zoveel naturel en flair dat je niet anders kan dan je laten meedrijven op de vibe. In die verhalen valt op dat de Belg wel heel vaak achterom kijkt. Naar zijn schooltijd, naar zijn dorp/stad van vroeger, naar zijn vrienden en familie, naar zijn eerste bandje, … Maar zonder zelfmedelijden, wroeging of weemoed en steeds met een knipoog of een glimlach. Het vuur laait nog steeds hoog op en het regent gensters.
Ook muzikaal klopt het plaatje van elke song. Souffreau laat zich op ‘Tobacco Fields’ per song begeleiden door andere ‘oudgedienden’ en dat zijn niet de minsten: Jan Hautekiet, Jean-Marie Aerts, Walter Broes, Steven Janssens en Kloot Per W. Ook de huidige bezetting van het als trio heropgerichte Irish Coffee doet even mee.
Elk nummer van ‘Tobacco Fields’ klopt als een bus. Als Souffreau op “Take Me Home” een beetje naar de southern rock neigt, mag Hautekiet een orgelriedel toevoegen die zo uit een album van Lynyrd Skynyrd lijkt te komen. Als hij op “Schooldays” dezelfde afslag neemt als Shakin’ Stevens is er de staande bas van Erik Le Clercq die warm en diep de maat aangeeft. De psychedelische gitaar van Jean-Marie Aerts op “Crazy Old Town” doet je meteen denken aan Crosstown Traffic van Jimi Hendrix. Op The Blues is het Jan Oelbrandt die zijn slidegitaar alles een donkere toets geeft. “Every Story” klinkt als de single die Triggerfinger nog moet schrijven en “Walking The Dog” had zo op een album van de Queens Of The Stone Age kunnen staan. “The Emperor” moet wel het carnavalsnummer met het hoogste gehalte aan rock’n’roll zijn.
Een album zonder missers. Ouderwets vakmanschap.
Luc Waegeman (Lucce W) is Wagonman en samen met Bert Blaastaal Lezy hebben ze terug met hun projectje een release gemaakt. Luc Waegeman was vroeger ook coördinator en programmator van de Kinky Star in Gent (waar veel jong en onbekend talent, nog steeds, hun kans krijgen).
De tracks werden terug live opgenomen tijdens een sessie op Radio Centraal (Antwerpen) begin 2017. “Kabouterleesplankje” is de openingstrack en de eerste single uit dit zeven tracks tellende album. Het vertrekt vanuit een groove aangestuurd door een brommende bas en overstuurde synths. Je hoort een lerares woordjes uitspreken waar nu en dan een beetje mee gespeeld wordt. Op “Kut Peeters” wordt met verse en reverse van een spoken-word performance gespeeld. De synths geven het geheel een vreemde sfeer mee. De track is mooi opgebouwd. Dit procedé wordt in de overige tracks herhaald. We kunnen stellen dat we spoken words in de vorm van samples krijgen waar mee geknipt en geplakt werd. De muziek is voornamelijk electro waar duchtig mee werd gespeeld. Dat levert een aantal leuke momenten op. Het zorgt ervoor dat het toch de moeite loont om dit te ontdekken. Een boodschap moet je er niet achter zoeken. Het is vooral spelerlei, absurditeit (iets waar we wel voor te vinden zijn) en een dosis gekte gegoten in zeven tracks. Eigenlijk zes want nummer zeven is een nawoordje. Denk aan Arbeid Adelt of Jonas Geirnaert maar dan in overdrive.
Enkel verkrijgbaar als cassette en digitaal. Een curiositeit.
Daan - Professioneel en rustig opgebouwde set
Daan
Kreun
Kortrijk
2017-10-18
Wim Guillemyn
Daan toert door Vlaanderen n.a.v. zijn nieuwste album ‘Nada’. Een album ontstaan tijdens een trip door Spanje. Dat kan je eraan merken. Het is een organisch en eerlijk album geworden. De optredens hebben een nieuwe dynamiek en er is een groot groepsgevoel volgens de bandleden. Benieuwd wat dat precies inhoudt.
De zaal zat vol. De overgrote meerderheid bestond uit mensen van middelbare leeftijd afkomstig uit de middenklasse. Meegegroeid met Daan zeker? Er werd geopend met een sfeervolle instrumentale song. Er werd gekozen voor een eerder gezapig begin met meer luistersongs tussen alsook songs uit zijn laatste album. We hebben Daan al poppy, elektronisch en camp geweten maar hier was het eerste deel van het optreden vooral filmisch en ingetogen. Maar mooi met nummers als bijv “Friend”. Met “Seven Lifes” ging het tempo wat de lucht in.
De animo kwam er vooral in de tweede helft met de iets zwieriger en bekendere songs zoals “La Vrai Décadence”, “The Mess” … Begeleid door stuk voor stuk topmuzikanten natuurlijk: Isolde Lasoen (drums), Geoffry Burton (gitaar), Jean Francois Assy (bas) en Jeroen Swinnen (toetsen). Ook mensen waar hij al jaren mee samenwerkt. Ze slaagden erin om als een goed geoliede machine te klinken. Daan werd goed in toom gehouden. Zijn enig rebels momentje was toen hij tijdens een nummer even op de vloer ging liggen. Het zorgde er ook wel voor dat het een professioneel maar een beetje braaf optreden was.
Vanaf de bisronde ging het er uitgelaten aan toe met “Icon”, “Exes”, een uitgeklede maar schitterende versie van “Victory” en tenslotte een verpletterende versie van “Housewives”.
Een topoptreden waar net dat tikkeltje méér aan ontbrak …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/daan-18-10-2017/
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Nederlands 
Français 
