In navolging van hun, terecht uitverkochte- Underground Wave-reeks komt Walhalla Records nu met een andere bijzondere compilatie voor de dag. ‘The Whispering Trees’ is een compilatie van heel zeldzame en/of nooit eerder verschenen Belgische post punk en cold wave tracks. Er komen zowel bekendere cultbands zoals Struggler, Siglo xx en De Brassers aan bod alsook obscure en onbekende bands.
Diegene die tussen ’79 en ’86 tiener of puber waren zullen bij het beluisteren van deze LP zich gemakkelijk terug in die tijd kunnen wanen. Het ademt namelijk de sfeer van de underground van die dagen uit. De low budget en DIY opnames zijn hiervoor een stuk verantwoordelijk. Nostalgie is hier dus voor een stuk troef. Daarnaast hoor je hier ook bands, zoals Struggler of De Brassers, die terug in de belangstelling staan of nog springlevend zijn. Het fijne is dat er gekozen werd voor minder gekende tracks en niet voor nummers die reeds elk compilatie in dit genre vullen. Dit is een tijdsdocument maar daarnaast ook een handleiding/inspiratie voor de aankomende jonge generatie underground artiesten.
Terug een sterke compilatie met nummers die variëren van muziek in de stijl van P.I.L. (zie Vibo met “Clinical Death”), Dead Kennedys (Nausea met “No Conversation Between People”) of uit de kweekvijver waar Red Zebra in lag (zie Struggler met “The Other Side”). 13 pareltjes met enkele minder goed uitgewerkte tracks maar met, toch grotendeels, goede en vooral onbekende pareltjes uit eigen land.
Nu op vinyl via Walhalla Records gezeten in een sfeervolle hoes en voorzien van een inlay met wat info over elke band.

Deze Belgische female fronted band maakt symfonische rock. De band kende een moeilijke start. Namelijk na het uitbrengen van hun eerste song kregen ze meteen een record deal met Mausoleum Records maar het overlijden van Alfie Falckenbach, oprichter van het label, kort erna gooide roet in het eten. Zo zag de band zich genoodzaakt om de release van het album in eigen handen nemen en uit te brengen via hun eigen label.
Opvallen in dit genre is niet eenvoudig. Het aanbod is groot en velen hervallen in de clichés van het genre. Hier valt meteen de stem van Emmelie Arents, die ook de toetsen bespeelt, op. Ze heeft een mooie heldere stem die de muziek draagt. De songs zitten goed in elkaar en bevatten goede melodieën. Daarnaast is er degelijk gitaarwerk en een goede ritmesectie. Opvallende songs zijn “Morrigan” (met zijn klokken), het uptempo nummer “Blame” ( met de nodige ritmewisselingen), de pianotoetsen en de hemelse gezangen in “Disappear” en de mooi opgebouwde afsluiter “In The Dark”. Zo is er van elke track wel iets opvallends te vermelden. Natuurlijk denk je bij momenten wel eens aan bands als Within Temptation, Delain etc… maar ze weten toch wel een eigen stempel op hun muziek te drukken.
Een heel aardig debuut met goede songs en een heel fijne stem. Hier en daar zouden ze misschien nog ietsje meer buiten de lijnen mogen kleuren maar misschien verrassen ze ons wel op dat vlak op het podium.

Zonder overdrijven beluister ik jaarlijks enkele honderden releases om te reviewen. Ik ben dan ook een muzikale veelvraat. Van tijd tot tijd weet een release mij te verrassen, bij de keel te grijpen of te ontroeren. Voor deze momenten doe ik het. Namelijk iets ontdekken dat je raakt.
Zo ook met dit Australisch trio dat hier wat mij betreft één van de metal albums van het jaar heeft gemaakt. Hun album klinkt potig, volwassen en melodieus. Een pluim voor de ritmesectie is hier zeker op zijn plaats. Mark Kennedy heeft een fantastische stem en de gitaarpartijen zijn modern en origineel. Luister maar eens naar opener “The Witness” of “I Pray” die heerlijke vocals bevatten en meteen blijven hangen of zich in je hersenpan nestelen. Hier geen grunts of geschreeuw maar cleane metal vocals van een hoog niveau. Toch klinkt alles modern. De meeste songs bevatten clevere ritmewisselingen en fijn riffwerk. De solo’s van John King zijn aangenaam en een meerwaarde voor de songs. Door de productie klinkt alles haarfijn en massive.
Ik kan hier allerhande superlatieven bedenken waarom je dit album een kans moet geven maar luister gewoon naar de openingstrack en je zal snappen waarom ik hier zo enthousiast over ben. Een superplaat die ontdekt mag/moet worden!

Hippo Campus - Tieners met muzikale potentie
Hippo Campus
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-10-06
Wim Guillemyn

Een opvallend jong en grotendeels vrouwelijk publiek was gekomen om deze indierock bands (denk aan Vampire Weekend en aanverwanten) aan het werk te zien. Marsicans (uit Leeds) waren fris, jong en kleurig. De zanger had qua looks de nodige credibility terwijl de gitarist eerder uit een boysband leek ontsnapt te zijn. Hij was zich ook een beetje te goed bewust van zijn mooie looks. Voor de rest een degelijk en aangenaam optreden.

Hippo Campus uit Minnesota zijn sinds 2013 actief en hebben 3 EP’s en een album op hun conto staan. Het waren nog tieners die even jong als hun publiek waren. Een vat vol hormonen maar muzikaal zat het wel snor. Opener “ Way It Goes” uit hun recente ‘Landmark’ album was meteen raak en veroorzaakte her en der wat gegil bij bepaalde moves van de zanger. “Sophie So” was een goede song en goed gebracht. “Simple Season” was welbekend bij het publiek. “South” kende ook veel bijval. Van dan af zat de sfeer bij het publiek goed in.
Opvallend toch de muzikaliteit van elk van de muzikanten. Deze band draait niet alleen op de looks en de hormonen maar heeft muzikaal zeker zijn waarde: aanstekelijke en catchy songs met hier en daar een muzikale meerwaarde in de vorm van een solo, lick of bridge.

Het was dan ook een geslaagd, entertainend optreden waar ze hun set eindigden met “Buttercup” en terecht terug mochten komen voor een bisronde.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Het Zweedse Night (niet te verwarren met de gelijknamige band uit de jaren 70) presenteert ons negen nieuwe tracks op hun derde album. Tracks die meer gebaseerd zijn op oldschool rock en minder dan voorheen op NWOBHM. Hun sound is wel een beetje retro (bv de zang om maar iets te noemen). “Coins in a Fountain” is een buitenbeentje tussen de andere songs. Vooreerst zingt hij hier zonder de grain in zijn stem. De muzikale begeleiding is softer dan de rest en gaat zo een beetje de richting uit van Kansas, Eagles. Een beetje de stijl van Amerikaanse roots muziek. De andere songs zijn meer rock georiënteerd maar blijven wel vlot toegankelijk klinken.

Ze slagen erin om catchy deuntjes af te leveren. Vinnige en levendige songs met zang en gitaren die vrij retro klinken. De liefhebbers van de zwaardere hard rock zullen dit vermoedelijk te licht vinden. Diegene die zich daar niet aan storen zullen hier veel luisterplezier aan beleven. De teksten zijn eerder aan de sinistere kant en vormen een beetje een contrast met de muziek. Ook de productie is goed en zorgt voor helder luisterplezier.

De zee is altijd al een rijke inspiratiebron geweest in de muziek. Blijkbaar ook voor de Nieuw- Zeelandse band Dreams Are Like Water dat de in de openingstrack “A Sea Spell” de zee tot ons laat komen. Het is een erg sfeervolle en etherische song met aangename vocals van Rosebud. Dit trio houdt wel van wat donkere en etherische elementen. Hun bandnaam is dan ook niet toevallige vernoemd naar een song van This Mortal Coil.
Deze EP is hun debuut maar klinkt toch al erg volwassen. “(Thrice) In Blood” is dan een meer gothrock/postpunk song dat, qua stijl, eerder richting The Cranes en Siouxsie uitgaat. De (samen)zang en het pianoriedeltje halfweg liften het nummer omhoog. “Ineffable” is niet geheel feilloos in de zang en de opbouw maar afsluiter “Feathered Infant Bells” maakt dit ruimschoots goed. Een bijna tien minuten durende epische darkwave (The Cure is hier bij momenten niet ver weg) track dat goed uitgebouwd is. Toppie! We krijgen daarna nog een radio-edit van ”A Sea Spell”, “Ineffable” en “Feathered Infant Bells”. Op zich niets mis mee maar weinig verschillend van het originele werk.
Voor liefhebbers van dit genre een aanrader. Hopelijk verblijdden ze ons in de toekomst met meer werk.

Met veel plezier ontvingen we hier de nieuwe single van de moderne wave/postpunkband Whispering Sons. Hierop staan twee songs en, beste vinylliefhebbers, hij is o.a. verkrijgbaar in het helderwit en het rood. Maar het belangrijkste blijft toch de muziek die erop staat.
“White Noise” is een nummer dat ons bij de eerste luisterbeurt al wist te overtuigen. De band gaat verder op de ingeslagen en doet geen toegevingen. Fenne Kuppens zingt beter als nooit voorheen. De gitaren treuren en wenen dat het een lieve lust is. En de song dendert met een mooi tempo vooruit. De b-kant is een remix van “Performance” door B. Dat is het techno project van Bert Libeert van Goose. Deze remix is best interessant. De electro behandeling die deze post-punk track hier krijgt toont aan dat het om een sterke song gaat ongeacht het jasje dat ze hem aantrekken.
Wil je deze single in je bezit? Aarzel niet want ze verkopen snel!

Hoeven we deze twee leden van Fleetwood Mac nog voor te stellen? Ietwat verrassend hoorden we dat ze nu ook een muzikaal duo vormden (naast Fleetwood Mac) en een plaat hadden gemaakt. We konden intussen al kennismaken met de vooruitgelopen single “In My World” dat ons wel kon bekoren. Een klein pareltje. De verwachtingen zullen bij velen wel hoog zijn aangezien zij beiden op ‘Rumours’  verantwoordelijk waren voor enkele van hun grootste hits (“Go Your Own Way”, “Don’ t Stop”, “You Make Love”, …) Ook drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie (tevens ex van Christine) komen op dit album een deuntje meespelen.
Dus alles lijkt erop dat we ons mogen verheugen op een degelijk en goed album. Maar klopt dit ook? Ja en Fleetwood Mac-fans zullen zeker de echo van hun favoriete band doorheen verscheidene songs horen. Zoals de backings of het refrein op “In My World”, het ritme en de drums op “Too Far Gone” of de sfeervolle poprocker “Lay Down For Free”. Ze schotelen ons zo tien van deze songs voor. Verkennen ze hierop nieuwe horizonten? Nee, maar hetgeen ze doen , doen ze goed. Elke track heeft wel iets wat de song de moeite maakt: een refrein, een backing, een ritme of een gitaartje… Het album is geen meesterwerk geworden maar het bevat wel fijne pop rock en de samensmelting van twee mooie stemmen. Het is een zoveelste toevoeging aan het oeuvre van en rond Fleetwood Mac. Die fans kunnen dit album dan ook met hun ogen dicht kopen en zullen er, net zoals wij, ongetwijfeld nog een hoop luisterplezier aan beleven.

Ik heb het altijd al spannend gevonden om een album in handen te krijgen waarvan ik niet weet wat voor muziek ze maken, wie ze zijn en wat ze voor staan. De hoes bekijken, de muziek opleggen en ontdekken welke klankkleur en stijl er op je afkomt. Het heeft iets van een ontdekkingsreis. Soms hou ik bewust alle info achterwege tot ik alles eens goed beluisterd heb. Zo ook met deze release.
Als ik zo de hoes bekijk (er lijkt een of andere planeet op te staan) en de titel (‘Le Temps Du Rêve’) dan vermoed ik dat we waarschijnlijk atmosferische post rock zullen horen. Mijn intuïtie bedriegt mij niet. Opener “Morning In The Wilderness” is een langzaam opgebouwde atmosferische post-rock song. Lange instrumentale stukken, spaarzame vocals met hier en daar een kleine muzikale uitbarsting. Ze maken muziek zoals we die ook kennen van bands zoals Explosions In The Sky, Isis, Slint etc… De openingstrack kan mij in elk geval bekoren. De volgende track “Reverie Of Rising Star” bevat meer vocals en begint iets heavier dan de opener. “Impulse” is een korte, instrumentale track dat als basis een diepe cello heeft, aangevuld met wat percussie en een dubbele bass. “Into The Abyss” breekt met sommige meer lieflijk klinkende songs op dit album en is een donkere en desperaat klinkende song. Zo glijden we van de ene song in de andere.
Synopsys, een Frans ensemble dat sedert 2009 actief is, heeft met ‘Le Temps Du Rêve’ een kwalitatief en gevarieerd atmosferisch stukje post-rock afgeleverd. Een aanrader voor wie van dit genre houdt. Verkrijgbaar op vinyl, cd en mp3 via hun website of bandcamp.

Amáutica is een Argentijns trio dat sedert 2010 geregeld iets uitbrengt. Verleden jaar was er de EP met dezelfde naam als dit album en ze bevatte vijf songs. Deze vinden we ook hier terug. Een beetje verwarrend dat men dezelfde titel gebruikt en de cover is op de kleur na ook hetzelfde. Nu los daarvan vonden we de EP destijds goed te pruimen. We omschreven het als  sfeervolle en soms etherisch klinkende gothic rocksongs. Het geluid van de band lag ergens tussen The Mission, Aeon Sable en Heroes Del Silencio.

Op ‘Rectificando El Sueño’ vinden we, naast de vijf gekende songs, nu nog drie extra tracks en een instrumentale versie van één van die drie tracks. We kunnen  stellen dat deze songs in het verlengde liggen van de eerste vijf en dat ze goed passen tussen de rest.

Er wordt met name van dezelfde elementen gebruik gemaakt op de nieuwe songs. Ook de opbouw verloopt gelijkaardig. Zodoende, brengt dit geen verrassingen maar ook geen teleurstellingen met zich mee.

Acht deftige goth rock songs en een instrumental waar de sfeer en het geluid goed zit. Het hadden er gerust nog enkele meer mogen zijn. Dan hadden we van een echt nieuwe release kunnen spreken. Het Spaans zorgt voor de exotische toets aan het geheel. Voor wie zich iets van Amáutica wil aanschaffen zou ik dan de albumversie van ‘Rectificando El Sueño’  aanraden.