Bleached , een interessant opkomend bandje uit de Usa is in de buurt …ze brachten hun springerige garagerock op 24 mei in de l’Aéronef , Lille en iets later kwamen ze in Het Bos, A’pen (28 mei).
Het begon met een valse noot waarbij de gitaren niet meewilden, maar het ging snel over in een vrolijk geheel van lekkere rauwe gitaarriffs en drums. De blauwe, roze en bruine haren van de drie vrouwen waren een kleurrijk geheel in combinatie met de muziek. Heel wat beweging op en rond het podium, maar pas bij de bisnummers gaat het publiek pas echt wild en breekt het de zaal figuurlijk af.
Moshpits en dansmoves zijn de balans van een avond boordevol vuile gitaren en opgewekte melodieën.

Bleached komt uit LA en speelt surfrock die de stad aan de zee kenmerkt. Het viertal bestaat uit de zusjes Jennifer en Jessie Clavin, bassiste Micayla Grace en drummer Nick Pillot. Hun debuutplaat kwam in 2013 uit en in 2016 kwamen ze met ‘Welcome The Worms’. Een goede reden om een tour te ondernemen! Het geluid op de nieuwe plaat is wat voller en live wordt er mooi afgewisseld tussen het oude en nieuwe werk.
Het kwartet begint eraan met de recente, bescheiden radiohit “Keep on Keepin’ On”, die ze halfweg terug moesten beginnen door de gitaarproblemen. Het publiek maalt er niet om en roept luid mee met de vrolijke deuntjes van de begintunes. Met “Sleepwalking” gaat alles een versnelling hoger en nemen de strakke gitaren de bovenhand. Het klinkt allemaal iets meer rock’n’roll en beduidend luider. “Wednesday Night Melody” is de volgende single van de nieuwe plaat, hierbij komt de samenzang tussen de twee andere gitaristen, Micayla Grace en Jessie Clavin sterk naar voor, een zoet sausje op de robuuste stem van frontvrouw Jennifer Clavin.
Een concert in sneltempo dus, en al gauw zit de band aan het zevende nummer “Try To Lose Myself Again”. Jennifer Clavin is een erg uitbundige op het podium en als ze haar gitaar loslaat , is ze nog heftiger !
De oude nummers zoals “Searching Through The Past” en “Love Spells” klinken veel robuuster dan de nieuwe. Ze eindigen met “Dead In Your Head”, een rustige ballad. Ze spinnen dit op het eind zo uitbundig uit dat het volledige publiek wild gaat. De dames kruipen op de versterkers, springen in het publiek en wisselen van instrument. De drummer gaat hier zelfs plots gitaar spelen.
Toch is het nog niet gedaan. De band brengt nog vier bisnummers waarbij het publiek pas echt uit zijn bol gaat. Ze springen, smijten al hun drank in de lucht en dansen tot het zweet op de grond druipt. De bisnummers worden meteen de stevigste. Goed gevonden van de dames. “Next Stop” en “Looking For A Fight” zijn niet voor niets oude nummers die live een echte energiebom zijn.

Een gemolesteerde zaal is het resultaat van Bleached’s werk … ze laten het publiek verweesd achter  …

Neem gerust een kijkje naar de pics van de gig in Het Bos, Antwerpen (28 mei 2016) (België) met volgende supports
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/bleached-28-05-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dead-high-wire-28-05-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/moar-28-05-2016/

Organisatie: Aéronef, Lille (+ Het Bos, Antwerpen)

Jess Glynne – Net iets teveel glitz
Jess Glynne
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-03-25

Er hing een vreemde sfeer in de Botanique vrijdagavond. Veel politie, gefouilleerd worden bij het binnenkomen. Een beetje raar allemaal. Maar de aanwezigen lieten het zich niet aan hun hart komen, en leken wel zin te hebben in de (overigens uitverkochte) passage van Jess Glynne in België.

Jess Glynne als solo artieste is bij ons nog niet zo bekend, maar in Groot-Brittannië schoot haar album naar de top van de charts. Daarnaast lijkt het wel alsof ze als featured artist geen kwaad kan doen. Haar samenwerkingen met Tinie Tempah (“Not Letting Go”), Route 94 (“My Love”) en natuurlijk Clear Bandit (“Real Love” en de alombekende klepper “Rather Be”) hebben haar beslist geen windeieren gelegd.
Ze heeft een erg herkenbare en unieke stem, en net daarom werd er zo uitgekeken naar haar soloconcert. En heeft ze alles waargemaakt? We moeten er eerlijk in zijn: het had beter gekund.
Het valt niet te ontkennen dat de stem van Jess Glynne uniek en indrukwekkend is. Net daarom is het zo moeilijk om te begrijpen waarom het gisterenavond niet lukte. Vooral tijdens de eerste helft van het concert was de sfeer niet 100% juist. Moeilijk te zeggen wat het probleem was, maar we misten iets. Was het misschien omdat ze in de eerste vier songs al haar twee grootste hits speelde? Was het omdat Jess zelf een beetje verloren ging tussen de glitzy backdrop en de krachtige backing vocals? Was het omdat het contact met het publiek toch echt te wensen over liet? We zullen het vermoedelijk nooit weten.
Gelukkig herpakte ze zich in de tweede helft, met een ontroerend “My Love” dat werd opgedragen aan iedereen in België die getroffen was door de gebeurtenissen van de week, gevolgd door een reeks dansbare nummers waar zowel Jess als de band zichtbaar plezier in hadden. Dit trok het concert toch een beetje recht. Ook het publiek genoot er hoorbaar van.

Samengevat: Jess Glynne heeft een fantastische stem, die gerust wat meer zou mogen schitteren. Minder toeters en bellen de volgende keer, alstublieft?

Neem gerust een kijkje naar haar pics op Paaspop, in hetzelfde weekend
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jess-glynne-26-03-2016/
Organisatie: Botanique, Brussel

Het fantastische Dunk is meer dan alleen maar het beste (post-rock)festival van Europa. Met de regelmaat van de klok brengen ze ook platen/cd's uit op hun label. Hierbij gaat het niet alleen over Belgische muzikanten. De hoge kwaliteit van hun festival trekken ze zonder moeite door naar hun releases. Een uitstekend voorbeeld hiervan is het in december verschenen album ‘Ascuns’ van Environments. Deze Roemeense band verrast op dit album. En dat is altijd een goed teken. Voor mij waren ze nobele onbekenden. Maar dat is na het beluisteren van dit album niet meer het geval. We zweven een eind mee met de heren. Met nummers die meer tijd in beslag nemen dan 6 minuten bouwen ze traag maar zeker landschappen op. Geen feeërieke en zomers beelden. Maar vreemde, bezwerende en donkere einders. Een ondergaande zon die niet de  hemel zoet oranje kleuren, maar helrood. Een voorbode van de duisternis die komt. Die vele minuten in een nummer worden niet met nietszeggende geluiden opgevuld. Ze worden gebruikt om het verhaal perfect te vertellen en om je geest warm te maken om mee op stap te gaan in deze wondere wereld. Neem de tijd. Je zal het je niet beklagen

Vorst Nationaal maakte zich vrijdagavond op voor de drum’n’bass bende Rudimental uit Londen. Een week nadat zich in Parijs een verschrikkelijke terreurdaad heeft afgespeeld in de concertzaal Bataclan, stond Rudimental bij ons op het podium. Bij het binnenstappen van de zaal overviel ons even een vreemd gevoel, want net als de mensen toen, kwamen wij hier samen om te genieten van muziek. Bovendien stond de groep op donderdag 19 november geprogrammeerd in Bataclan, ook de bandleden werden dus opnieuw even geconfronteerd met  de harde realiteit. Maar de aanwezigheid van al deze mensen, maakte dit optreden net dat tikkeltje specialer.

Ze zijn nog maar vijf jaar bezig, maar Rudimental heeft toch al een mooi repertoire van hits opgebouwd. Deze avond stelden ze hun nieuwe album ‘We The Generation’ voor. Bij het opkomen nam iedereen zijn plaatsje in: drie blazers, drie achtergrondzangers, drum, gitaar en keyboards. Maar van zodra de eerste noot begon te spelen, bleek dat dit maar een willekeurige opstelling was en dat niemand echt op de achtergrond hoorde.

Dj Locksmith neemt zijn rol als entertainer heel ernstig en neemt het publiek meteen mee. Zangeres Anne-Marie komt naar voren en met “Right Here” opent ze de show. Rudimental werkt vaak samen met grote namen, zoals Ed Sheeran, Ella Eyre en Emeli Sandé, maar ze bieden ook veel kansen aan jonge muzikale talenten. Zangeres Anne-Marie is ondertussen al een deel van de groep geworden en zeker niet onterecht, want wat een stem heeft ze!

Daarna komt saxofonist en zanger Will Heard op de voorgrond. Hij brengt heel overtuigend “I Will for Love”, een single op het nieuwe album. Heard heeft verschillende nummers ingezongen op het nieuwe album, dus ook hij mag zich stilaan een echt Rudimentallid noemen. Hij wordt afgewisseld door zanger Thomas Jules, die de rol van John Newman op zich neemt bij het nummer “Not Giving In”. Locksmith droeg dit nummer op aan alle aanwezigen, voor de moed die we hadden om toch naar dit optreden te komen. Hoe vreemd het gevoel was toen we de zaal binnentraden, hoe onbeschrijflijk het gevoel was om erbij te zijn. Een gevoel van verbondenheid ging door de zaal en de boodschap was duidelijk: ‘this time I’m gonna be stronger, I’m not giving on’.

Tenslotte moesten we nog kennismaken met zangeres Bridgette Amofah. Zij bracht de titelsong “We The Generation”. Op het podium is een heel leuke wisselwerking te zien tussen muzikanten en zangers. De saxofonisten en de trompettist brengen een opmerkelijke – en vooral beweeglijke – solo. Na het iets rustigere “Never Let You Go” is het tijd voor een nieuwe boodschap van liefde. Will Heard waagt zich voor “Go Far” iets dichter bij het publiek. “Go Far – Spread Love” werd luidkeels meegezongen door het publiek. Het is bijna onmogelijk om niet te denken aan wat er in Parijs is gebeurd, maar gedurende het hele concert van Rudimental is duidelijk dat elke boodschap die dubbele betekenis met zich meedraagt.

Amofah mag zich opnieuw aan een nummer wagen. Ze zingt “Solo”, dat op het eerste album ‘Home’ wordt ingezongen door Ella Eyre. Haar stem komt dit keer veel beter uit dan haar vorige nummer en ze zet een hele mooie performance neer. Dj Locksmith hangt ondertussen een beetje de grapjas uit op het podium.
De taken zijn duidelijk goed verdeeld, maar het zorgt voor een heel leuke sfeer op het podium. Anne-Marie en Thomas Jules nemen haar plaats in voor het mooie “Baby”. Dit nummer gaat naadloos over in “Rumour Mill”, samen met Will Heard. Heard en Anne-Marie amuseren zich duidelijk en Heard zet zelfs even de moonwalk neer.  

Ella Eyre is niet meegereisd, Emeli Sandé evenmin, maar Bridgette Amofah zet een perfecte vertolking van “Free” neer. Locksmith vond dan maar dat het tijd was om het publiek op te zoeken. Hij zette zijn pet op het hoofd van de securityman en ging crowdsurfen. En hoewel Ed Sheeran er ook niet was, moest Thomas Jules niet onderdoen voor zijn versie van “Bloodstream”. Opnieuw werd het publiek betrokken. Iedereen moest gaan zitten, inclusief alle bandleden. ’t Is niet de eerste keer dat een groep zich aan zo’n zitexperiment waagt, maar bijna iedereen deed gewillig mee, om daarna op commando recht te springen en mee te dansen. Nadien volgde opnieuw een nummer van Ed Sheeran; “Lay It All On Me”, het nummer waar ze momenteel mee scoren in de hitlijsten. Will Heard was even de coole Ed van dienst.

Na het prachtige “Love Ain’t Just a Word” ging Rudimental even de reggaetoer op. Het voordeel van Rudimental is dat ze allerlei muziekstijlen aankunnen. Dit reggae-intermezzo was fantastisch en iedereen amuseerde zich kostelijk. Terug naar de liefde dan, met “Feel the Love”. Rudimental toonde hun liefde voor hun fans, hartjes gingen de lucht in. Met “Feel the Love” kwam er opnieuw een hoogtepunt in deze show. De band nam afscheid maar het publiek bleef zingen. Gelukkig was dit nog niet écht het einde.

De ereronde van Rudimental begon met “New Day”.  Alle leden konden in een solo nog eens het beste van zichzelf geven. En toen moest nog het moment komen waarop we al de hele avond wachtten: Anne-Marie zorgde voor een fantastische finale met “Waiting All Night”. Hoewel … Locksmith zorgde misschien wel voor de beste finale. Hij zei dat dit optreden hem voor altijd zou bijblijven, want ook voor hem was het net iets specialer dan andere avonden. Zijn liefde voor het publiek was enorm, dat bewees hij door zijn pet weg te gooien in het publiek … En zijn schoenen … En zijn t-shirt … Ja, zijn hele outfit moest er aan geloven. Zijn boxershort hield hij nog nét aan.

Vrijdagavond waren we getuige van een fantastisch optreden in een fantastische sfeer. Bij Rudimental draait optreden niet om tijdrovende kledingwissels – iets waar enkel Locksmith zich af en toe aan waagde om zijn bezwete t-shirt te veranderen -  maar het draait om de muziek en om plezier maken. Hun nummers bevatten boodschappen van liefde en vrijheid en verder wil de groep zich vooral amuseren. Die spontaniteit reflecteert zich op het publiek dat zichtbaar meegeniet van alles. Terreurdreiging of niet, muziek brengt mensen samen en moet mensen blijven samen brengen. Daar kan niks tegenop.  

Organisatie: Live Nation

Lokerse Feesten 2015 – DAG 06 – Kaiser Chiefs – Jesus & Mary Chain – Mark Lanegan Band – La Muerte
Lokerse Feesten 2015
Grote Kaai
Lokeren
2015-08-05
Geert Huys en Johan Meurisse

Met La Muerte (***) haalden de organisatoren één van de meest eigenzinnige en compromisloze bands uit het rariteitenkabinet van de Belpop geschiedenis naar de Grote Kaai. Met hun aan The Birthday Party en The Stooges verwante nihilistische rioolrock waren de Brusselaars nooit sant in eigen land. Aan de andere kant van de landsgrenzen was La Muerte in de periode ’84-’94 echter niets minder dan een begrip in de betere undergroundkringen, o.a. dankzij een single of the week in NME, een BBC radiosessie met de legendarische John Peel, en een Europese tour met The Young Gods.
Twee decennia na de officieel aangekondigde dood is er nu eensklaps La Muerte v2.0 die naast oerleden Marc Du Marais en Dee-J verder nog drie verwante zielen huisvest uit Length Of Time en Channel Zero. Een beetje theater was in het verleden nooit ver weg bij de Brusselaars, en ook in Lokeren hield de band die reputatie enigszins staande. Met een zak over het hoofd getrokken leek Du Marais wel een soort gruntende Elephant Man die over het podium strompelde. Een foute knalgele sweater met het opschrift “Autoshop Johnny Timmermans Ninove” - een zaak die nota bene in het jaar van La Muerte’s comeback na 50 jaar onlangs de deuren heeft gesloten - maakte het plaatje compleet. Ook het muzikale recept, bestaande uit flarden averechtse bluesrock en vuige garagepunk afgewerkt met een vleugje industrial en wat samples uit westernfilms, bleef beproefd. De manische pletwals van Dee-J & co liet weinig ruimte voor melodie en herkenbaarheid, die kwamen er eigenlijk pas helemaal op het eind met flink vertimmerde versies van “Lucifer Sam” en “Wild Thing”. Luider en smeriger zou het vanavond niet meer worden, missie geslaagd dus voor de outlaws van La Muerte.

Mark Lanegan (****) en de Lokerse avondzon, het leek ons op voorhand eerlijk gezegd geen winnende combinatie. De rijzige Amerikaan, zijn vaste orkestleider Aldo Struyf en hun jonge kompanen maakten echter van de nood een deugd en hadden de perfecte festivalset in elkaar gebokst. Weinig ruimte dus voor verstilde blues of rafelige gospel die enkel in gitzwarte concerttempels tot hun recht komen, maar des te meer uptempo songs die regelmatig de geest van wijlen Screaming Trees opriepen. “The Gravedigger’s Song” gaf het rauwe startsein met Lanegan’s schorre strot als hoofdingrediënt, en weg waren we voor een uiterst gevarieerd festivaluur waarbij voornamelijk uit ’s mans laatste drie albums werd geput. De donkere electronische beats onder “Ode To Sad Disco”, “Harborview Hospital”, en “Floor Of The Ocean” knisperden heerlijk weg op de hete tarmac van de Grote Kaai, maar evenzeer grossierde de ML band in sidderende bluesrock tijdens “Hit The City”, “Riot In My House” en de postume Screaming Trees song “Black Rose Way”.
Net als dit voorjaar in de AB gaf Lanegan een meer relaxte indruk dan zijn reputatie doorgaans laat uitschijnen. Er huist weliswaar geen volksmenner of spraakwaterval in de Amerikaan, maar toch was de man spraakzamer dan gewoonlijk. Hét kippenvelmoment van de avond diende zich aan toen hij het oorspronkelijk met Soulsavers opgenomen “Revival” aan een pas overleden vriend opdroeg. Met een withete dosis “Methamphetamine Blues” nam de groep afscheid van Lokeren, de plaats waar ons groot ongelijk werd bewezen: Lanegan kan je ook op klaarlichte dag diep in de ziel krassen, waarvoor onze welgemeende dank.

Over het Schotse Jesus & Mary Chain (****) van de broers Jim & William Reid kan er veel gezegd worden . Feit is dat hun materiaal  medio de jaren 80 baadde in onstuimige gekte, gekunstelde slordigheid en onverschilligheid . Band die stekeligheid , smerigheid, emotie en gevoeligheid samenbrachten in heerlijk materiaal!
‘Psychocandy’, baanbrekend album net dertig jaar teug, is er eentje dat we koesteren . Een kleine 15 jaar duurde hun carrière , maar hun werk had al beduidend wat minder spankracht sinds 94 met een ‘Stoned & dethroned’ .
Een eerste return van de broers was op het Coachella festival (2007) en 30 jaar na datum van hun debuut doen ze nu ook een rits concerten . De band stond aan de wieg van de shoegaze en samen met Sonic Youth hielden ze graag de gitaarpedalen ingedrukt .
In hun voetsporen hadden we bands als My Bloody Valentine, Ride, Slowdive , Loop en The House Of Love. Met een knipoog naar The Chameleons. Een recentere catalogue brengt ons bij Brmc, The Raveonettes , The soft moon , Big pink en A place to bury strangers . En je kan nog een enorme waslijst opnoemen van psychedelica bands die ook aanklopten bij de Schotse broers .
De ‘rewind’ concertreeks stond dus in het teken van deze ‘Psychocandy’ die integraal werd voorgesteld. De paddenstoelenkapsels van weleer hebben bij Jim plaats gemaakt voor een modale vijftiger , terwijl broer William , goed gezet, het nog graag houdt op zo’n Robert Smith kapsel en moeiteloos die spannende gitaarlicks speelt .

Persoonlijk moet ik al diep in m’n archief kijken wanneer we hen nog eens zagen … Futurama was memorabel mid80ies toen de band – neergestreken op de grond - het hield op (ultra) korte optredens in een mistig decor en sobere spotlights ; verder hadden we nog een optreden op Caracalla in Bellem , in onze buurt.

Dus die nostalgie deed ons hartje sneller slaan als deze plaat nog eens opgehoest werd, en de veertien nummers de revue passeerden .
“Just like honey” was de aanzet om in de juiste stemming te geraken . “Living end” , “The hardest walk” , In a hole” tekenden voor een band goed op dreef in het genre; vooral bij een “Never understand” , “Inside me” en afsluiter “It’s so hard” weet je wel waar vele bands de mosterd haalden , met die zwierige , galmende gitaarlicks en hun (noisy) effects .
Ze wisselden die fellere gitaarrock’n’rollende songs af , met sfeervoller, emotievoller werk ,  die weten te raken als “Taste of cindy” en “Something’s wrong”.
Even meegeven: de (noisy) effects waren in het totaliteit gedoseerd, en op die manier klonken ze toegankelijker.
Een heerlijk nostalgische trip ervaarden we meer dan een uur lang en de bijhorende nummers waren een schitterende keuze . Een broeierige, intense spanning hadden we van hun oeuvre,  “April skies”,  “Some candy talking” , “Head on” , Blues from a gun” en “Reverence” , die nazinderde en  mooi uitgesponnen werd  door de repetitief opbouwende ritmes.

“I wanna just die like Jeus Christ”, die muzikale pijn voelde je na zo’n reeks  nummers. Kortom, een ‘rewind’ concert om in te lijsten …

Tja die Kaiser Chiefs (***) van spring in ‘t veld Ricky Wilson , zijn al zo’n goede tien jaar bezig en werden al uitgenodigd op het nostalgisch event , TW Classic. De benevelde sound van die andere Britten werd weggeblazen door broeierige en energieke mainstreampop .
De Kaiser Chiefs zijn altijd wel goed voor een feestje , hoewel … als je de laatste cd’s op nahoudt , dan moeten we eerlijkheidshalve zeggen dat het scherpe randje er wat van af is en de uptempo stampers op het achterplan zijn geraakt . De vinnige stroomstoten hebben we nog steeds bij hun oudere songs , o.m. een “The angry mob” en “Everyday day I love you less & less” , in het begin van de set, en verder werden die mooi verdeeld in de set , waardoor we niet echt in een dip geraakten.
Een gretige Wilson wou zijn publiek knuffelen , het vuur aan de lont steken , alleen het publiek raakte nog niet op dezelfde golflengte en liet de dynamiek wat over zich heen waaien. Het was maar naar het eind toe , met “Ruby” , “I predict a riot”, het recentere “Coming home” en de Who cover “Pinball wizard” dat het publiek in beweging te krijgen was .
Toegegeven, ik genoot wel van die set die nog een paar oudjes tussenin had (“The moden way” , “Na na na na naa” en “Never miss a beat” , maar de nieuwere songs van een ‘Education, education , education & war’ misten die gezwindheid en opwinding.

Tja, na ‘I wanna just die like Jesus Christ’ kon “Oh my God” met handjes zwaaien en confetti het gitaarrock’n’roll avondje definitief besluiten. Een Lokerse Feesten ten top qua affiche dus …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lokerse-feesten-2015/
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Xylouris White – Dawn of Midi - Hedendaagse Underground komt boven water in Gent

Het Autumn Festival heeft zichzelf als missie het promoten van alternatieve muziek toebedeeld, van zo van die dingen waar u waarschijnlijk nog nooit van gehoord heeft. Met Xylouris White en Dawn of Midi gingen ze in ieder geval al de goeie kant uit.

Het decor was een stemmig verlichte Handelsbeurs, waar het van als muziekliefhebbers vermomde publiek aan de sfeerverlichte tafeltjes rustig en lustig Duvels en rooie wijn naar binnen kapte. Er zijn absoluut slechtere plekken voor een muziekfestival.

Xylouris White is een samenwerking tussen Giorgios Xylouris, volgens de bio een begaafd luitspeler en ‘trots van Kreta’ (dat u dat niet wist!) en Jim White, die bij het Australische Dirty Three vroeger veel lawaai maakte. Kan alvast tellen als grensoverschrijdende samenwerking.
Wat ze eigenlijk  doen is ook hier weer veel lawaai maken met donderende drumsolo’s waar Xylouris dan zijn solo’s over heen drapeert. Voeg bij hun energieke spel nog hun beide woeste haardossen toe, en je hebt iets wat gevaarlijk klinkt en er ook zo uitziet. Wist trouwens niet dat je zo veel lawaai kon maken met een luit, dat leek me altijd al meer iets voor minnestrelen. Er was een heel mooie wisselwerking tussen beide heren die echt goed inspeelden op wat de ander liet horen en elkaar zo naar een hoger niveau brachten. Songstructuren waren er niet zo echt in te herkennen, maar het zijn eigenlijk uitgesponnen jamsessies die je behoorlijk diep meetrekken, diep de muziek in. Behoorlijk verslavend spul.

Afsluiter van de avond was Dawn of Midi, die het soort muziek maken waardoor je muziekrecensent wordt. Volgens de bio onder meer geïnspireerd door Steve Reich (denk aan Drumming)  en Philipp Glass (denk aan Elvis on the Beach) maken ze op zich al een statement door met een contrabas op het podium te kruipen (ik geef toe, Tindersticks doen dat ook), en verder het soort compromisloze geluidsexperimenten te maken waar de muzakliefhebber geen brood van kan maken. Volgens wat je leest hebben ze intussen zodanig veel materiaal uit studiosessies gepuurd, dat het een mirakel mag heten dat ze er in geslaagd zijn hun debuutalbum ‘Dysnomia’ tot een enigszins normale lengte te beperken. Live hoor je inderdaad ook stukken uit die plaat, maar het wordt ook weer vervormd en herwerkt tot iets wat waarschijnlijk bij iedere luisterbeurt nieuwe lagen openbaart.
Hun nummers zijn een soort mantra’s die laag na laag opgebouwd worden rond vrij simpele motieven die eindeloos herhaald worden. Muziek die je uitdaagt om een aantal vooropgestelde concepten over wat muziek hoort te zijn of kan zijn aan herziening te onderwerpen.

Het was in ieder geval een muzikaal erg boeiende avond met een aantal artiesten die nieuwe paden proberen te bewandelen, en er wat mij betreft best goed in slagen.

Organisatie: Autumn Falls (ism Handelsbeurs)

FeestinhetPark 2014 van donderdag 21 augustus t/m zondag 24 augustus 2014
FeestinhetPark 2014
Donkvijvers
Oudenaarde
2014-08-21 t/m 2014-08-24

Voor de 19^de keer op rij is het Feest in Oudenaarde, FihP; opnieuw kwamen er enkele grote kleppers naar de Donkvijvers. Internationale namen Aloe Blacc, Matisyahu, Tiga, Gary Clark Jr. en Ceelo Green, naast de Belgische trots. Net als vorig jaar kregen we een brede waaier aan diverse stijlen waarbij plaats is voor zowel nieuw jong geweld als de gevestigde waarden.
Voor elk wat wils dus, al is Feest in het park vooral de plek bij uitstek om nieuwe artiesten/dj's te ontdekken. We lieten ons maar al te graag onderdompelen in de gezellige sfeer en met een (muzikale) cocktail maakten we volgende impressies.

dag 1 – donderdag 21 augustus 2014  
Pomrad had in de Grand Mix de eer om het festival op gang te trekken.. Onder Adriaan Van De Velde verscheen het trio in een soort glitterpak. Een beetje ondankbare taak , gezien er nog maar een handvol mensen het festivalterrein waren opgekomen. Maar dat lieten ze niet aan hun hart komen, de funky beats zetten aan tot dansen en de rits aan samples & synths zorgden voor een zomerse sfeer. Van De Velde , sinds jaar en dag solo als Pomrad, upgradete z'n bezetting onlangs wat resulteerde in een volwaardige live act. Dat het soms nog een beetje zoeken is , was duidelijk maar hier stond een band met potentieel. De 'dancesound' met flarden r 'n b, funk, hiphop en jazzelementen deed ons denken aan Stijn en zelf Prince kwam zelfs even om de hoek .
Een warme sound ook met vette grooves en elektronica die vernuftig in elkaar zat, de veelzijdigheid zorgde voor een boeiend luisterstuk. Met de 2 ep's de voorbije jaren kwam er heel wat fuzz en interesse voor de Antwerpenaar. Dat resulteerde eind '13 in een kleine radiohitje met “Pomslap” en een pak interessante contacten.
Hier in Oudenaarde gaf Pomrad een alleraardigst visitekaartje af, die ons nieuwsgierig maakt naar het volledige debuutalbum. (J)

Een van de upcoming youngsters was na Pomrad aan zijn set begonnen: Faisal. De Desperados aka Hyppo Stage was het schitterend decor waarin het dj talent zijn set kon doen. De Limburger met Marokkaanse roots schopte het inmiddels tot resident bij Studio Brussel. Hij bouwde op en draaide een uiterst genietbare set. Funk, disco, house en hiphop waren de elementen van het dansfeestje. Hij heeft al enkele mixtapes en bootlegs gemaakt en hij stond reeds op Tomorrowland en Laundry day , wat aantoont dat hij nog veel in z'n mars heeft. (J)

Als eerste grote opener kregen we het Nederlandse Kraantje Pappie . Kraantje Pappie mag zich net als De Jeugd Van Tegenwoordig het uitgangbord noemen van de huidige generatie nederhoppers. Erg populair bij de schoolgaande jeugd, wat zich vertaalde in het hoge aantal pubers dat de weg naar de Grand Mix vond. “Feesttent” opende en zette  de toon voor 50 minuten dikke fun. Frontman Alex van der Zouwen had van in het begin het publiek mee en op de vraag “Waar is kraan” gingen alle handen in de lucht om uit volle borst de lyrics mee te zingen. Ook op “Zweet op de dansvloer” ging de jeugd wild te keer en konden we zien dat iedereen genoot! Ondanks het feit dat de nummers uit het recenste album minder vlot naar binnen gingen , kon men van een uiterst geslaagde passage spreken waarbij er heel wat gedanst werd! (P)

Met Bram Willems kregen we een zoveelste Studio Brussel radiopresentator die na zijn uren als dj fungeert. Hij mocht zich bewijzen op de kaffeehyppo dat net als vorig jaar erg gezellig ingericht was. Gedurende zijn set mixte hij vooral hedendaagse nummers door elkaar. Hij haalde Sigma (“Nobody to love”), Wilkinson ft. Iman (“Need to know”) en  DJ Fresh ft. Rita Ora (“Hot Right now”) door elkaar. Ook de hiphop liefhebbers kwamen aan hun trekken met nummers van Terror Squad ft. Fat Joe, Remy (“Lean Back”) en Snoop Dogg (“Drop it like it's hot”). En hot werd het zeker, al hielpen de vlammenwerpers om de temperatuur nog verder te doen stijgen. Het was een aangename set waarbij opviel dat Willems een getalenteerd dj is, en dus meer kan dan enkel maar nummers aan elkaar praten. (P)

Headliner vanavond was  rapper en soulzanger Aloe Blacc op het hoofdpodium . Met een nieuw album, ‘Lift Your Spirit’, begon de piekfijn in het pak gestoken frontman hier. Wij waren vooral benieuwd wat hij naast die ene wereldhit nog in huis had. Opener “ Get Down” bood een aardig stukje rapwerk. De soulzanger werd bijgestaan door een 4 koppige band , zeker een meerwaarde. De wereldhit kwam veel vroeger dan verwacht en maakte het publiek wakker. Naast klepper “I Need A Dollar” sloeg “Wake Me Up” beter bekend in een remix van Avici ook wel aan.
Het werd een set met ontspannende nummers die ergens wel een hitpotentieel hadden maar net niet van het niveau haalden van “I Need A Dollar”. Toch sloeg Aloe Blacc aan en bekoorde hij het publiek met zijn zwoele stem en ‘feeling good’ songs. (P)

Onze avond sloten we af in de Charlatan waar Tiga al achter de draaitafel stond. Tiga is een Canadese producer en remixer die we kennen van classics “Sunglasses at Night”, “You Gonna Want Me” en “Mind Dimension”. Met die hits was Tiga vertrokken voor een set vol pompende electro/dance/house beats waar een schijnbaar genietende menigte los op ging.(P)

dag 2 – vrijdag 22 augustus 2014
Kenji Minogue is eigenlijk al één van de revelaties van het jaar en opende dag 2 voor helaas heel weinig volk. De twee dames die zichzelf Fanny Willen en Conny Komen noemen, trokken zich daar echter niks van aan en gaven zich volledig. Verder bestaat de band nog uit twee gitaristen en een ‘varkenskop’ drummer , Mista Pig. We kregen een zo goed als dezelfde set van Pukkelpop, natuurlijk wat ingekort! De muziek van dit duo konden we niet beter omschrijven als een soort pret-electro dat erg aanstekelijk, dansbaar en grappig was! Ze openden met het eigenaardige "Dieren die gaan dood!" en hun nummers “Danny”, “Stinkiewinkie” en “Veranda” ontbraken niet. Ergens midden inde set lasten ze een pauze in waarbij ze even op adem kwamen en er een instrumentaal muziekje te horen was. Afsluiten deden ze met “Min Oeders" een nummer waarbij ze afstapten van hun electronische sound en kozen voor het stevigere gitaar geweld.
Kortom er werd al vroeg op de dag een fijn feestje gebouwd!(P)

Tot onze verbazing was er bij Ostyn weinig volk te bespeuren …Zou de jeugd niet weten dat dit een zij project is van Bert Ostyn (zanger van Absynthe Minded) of was de avond er voor te zwaar en lagen ze nog in hun tent?  Wij lieten het niet aan ons hart komen en wilden wel eens horen welke richting hij met dit nieuw project uit ging. Met Ostyn stapt hij duidelijk af van de ballads die we kennen van Absynthe Minded, dus geen nummers  als “My Heroics, Part One” maar krachtigere nummers waarbij de synthesizer een prominentere rol speelt. Ostyn heeft een 3 koppige band achter zich, waar hij zelf de synths en de basgitaar voor zijn rekening neemt. Met zijn nieuw project laat hij een donkere kant van zichzelf horen. Het is nog wachten tot het voorjaar van 2015 op het solo album maar kon ons nu al verrassen met een paar zeer aangename songs.(P)

Na de geslaagde solo passage vorig jaar was Tom Van Laere vanavond te zien met Admiral Freebee . Ze kwamen met plezier het nieuwe ‘The Great Scam’ voorstellen.  Net als vorig jaar was de frontman een prima entertainer. Voor de gelegenheid werd hij bijgestaan door een saxspeler die voor een extra touch zorgde in de set. Tom Van Laere trakteerde op een set met funk en stevige rock er bovenop.
Ondanks het feit dat ze vooral nieuwe nummers speelden ontbraken de hits als “Lucky One” en “Rags ’n Run” niet. En naar het eind toe nog meer oude nummers met “Oh Darkness” als hoogtepunt. Wij zagen een Admiral Freebee die met plezier op het podium stond en het beste van zichzelf gaf en samen met het publiek genoot!(P)

Na Kraantje Pappie gisteren , was het nu de beurt aan die andere Nederlandse succesformule The Opposites om de tent op te warmen; dat opwarmen was echt wel nodig want het was amper 13°C. Ook de Opposites konden heel wat pubers lokken die volledig uit hun dak gingen op nummers als “Licht uit” en “Slapeloze Nachten”.
De twee heren Willem de Bruin en Twan van Steenhoven werden al van in het begin van het optreden op handen gedragen. De twee vuurden een spervuur aan raps op hevige hiphopbeats en drum‘n’bass tunes af, wat we duidelijk vonden in het nummer “Thunder”.  De jeugd kon dit smaken, maar voor ons was het allemaal een beetje te veel van hetzelfde.(P)

Als afsluiter van dag 2 pikten we nog even het Magnus van Cj Bolland en Tom Barman mee.
Het was al van het album ‘The body gave you everything’ uit 2004 geleden dat we nog nieuw werk te horen kregen van de heren. De voorbije weken was hun nieuwste single “Singing Man” niet meer weg te slaan uit de hitparade.
Benieuwd waren wij dan ook of ze nog van die pareltjes voor ons verborgen hielden. Op het podium verscheen naast Barman en Bolland ook Tim Van Hamel die het rockgehalte hoog wist te houden met zijn vuile gitaarriffs. Naast rock was er ook plaats voor drum‘n’bass dat o.m. te horen was op “Puppy”. Barman nam de vocals voor zijn rekening met opvallend veel effecten op zijn stem, en ook het rappen ging hem verbazend goed af.
Voor ons was het duidelijk dat dit Magnus er live zeker en vast stond, alleen weten we niet of het album dat later dit jaar verschijnt echt zal aanslaan. Het album staat vol samenwerkingen, o.a. Tom Smith (Editors) die “Singing man” inzong alsook David Eugene Edwards (Wovenhand), Blaya (Buraka Som Sistema) en onze eigenste Selah Sue.(P)

dag 3 – zaterdag 23 augustus 2014
Op zaterdag mocht Jasper Erkens met z’n nieuw project Altrego van start gaan. Erkens is meer dan een sing/songwriter en presenteert zich als trio op het hoofdpodium. Na enkele jaren van stilte – lees: zijn studies in London – staat hij er nu terug met iets 'totaal anders': electronische indierock met pompende beats, vuile gitaren en strakke ritmesectie. De energieke drummer en toetsenist gingen duidelijk mee in de vibe die Erkens creëerde. We hoorden catchy versies van “Love is flawless”, “Lucky 13” en “Miraculous epiphanies” en zagen een publiek dat zoveel enthousiasme op het podium  wel kon appreciëren. De eclectische popsongs bleven duidelijk hangen en na de sterke debuutEP en de passages op Rock Werchter en Pukkelpop deze zomer bewijst Altrego dat we het laatste van hen nog niet gehoord hebben. (J)

Ook heel interessante internationale namen overdag, die de organisatie toevoegde op zaterdag  waren Kitty, Daisy & Lewis en Gary Clark Jr.
Kitty, Daisy & Lewis - De familie Durham wordt wel op elk festival gerespecteerd met hun combinatie van rockabilly, rock’n’roll, rhythm & blues, country & western, ska en doowop blues uit de ‘50s/’60s, die ons doet denken aan het onvolprezen Red Devils van de early 90s en aanzetten  tot een heupwieg en een swing’n’boogie. “Going up the country”, “Say you’ll be mine” en “baby bye bye” grasduinden het meest in ‘that oldskool’ en zorgden voor een gezellige hillbilly rockabilly party. De andere en nieuwere songs zijn wat gepolijster en  hebben een poppy groovy.
Uniek blijft de gedrevenheid van de drie uit Londen  , die samen met pa (slidegitaar) en ma (contrabas)  op het podium staan . Een Jamaicaanse trompettist op leeftijd  maakt de sound soms nog kleurrijker en hitst de menigte wat op . Er wordt nogal veel van instrument gewisseld bij de drie, maar het enthousiasme , gretigheid, freakness , speelsheid, spontaniteit en kunde van het combo is en blijft ongenaakbaar . Mooi! (Johan)

Bluesrock sijpelde nog meer door in de retrorock van Gary Clark Jr . Vooral in het tweede deel van de set konden we genieten van de sterke performance van hij en z’n band die met solo’s om de oren vlogen en af toe wel eens iets coverden. Een heerlijk genietbare, vertederende ,dynamische gitaartrip hadden we , likkebaardend voor elke doorwinterde rockliefhebber, van doorleefde blues, opwindende rock’n’roll en een stevige portie Jimi Hendrix’ rock. Een mooie afwisseling tav de andere genres , die over FihP rolde! (Johan)

Een hoge plaats op de line up en een bomvolle tent was er voor Intergalactic Lovers, meer dan terecht trouwens, na hun sterke 2de plaat 'Little heavy burdens'. Lara Chedraoui is een spring-in-t-veld. De dreigende popsongs klinken mooi in al hun eenvoud, gedragen door de schitterende stem van de frontvrouw en de bezwerende drumpartijen.  De band is de voorbije jaren gegroeid en biedt met gitarist Philip Weiess nog meer kwaliteit. Vol overgave speelden ze , en hebben nu een homogeen, volwassen collectief, naast Chedraoui. De songs hebben een melancholische ondertoon, en hun  hits werden netjes verdeeld over het uurtje. “Shewolf”, “Delay” en een door het publiek fel meegezongen “Islands” gingen erin als zoetenkoek en bevestigden de puike livestatus. Oudenaarde baadde in een gezellige sfeer en kreeg hier één van de hoogtepunten. De band charmeerde opnieuw maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat er nog speling is, zeker qua livepresentatie. (J)

In de Charlaten tent gingen we voor een streepje Mo Disko. De elektronische duizendpoot Mo van Mo & Benoeli aka The Glimmers is nog één van die echte oldskool dj's, eentje die zijn sporen in de partyscene ruim heeft verdiend. Met zijn jarenlange ervaring leverde hij terug een zwoele mix van house, disco en 80's sounds af. De hele tent bewoog op de funky sound van de pionier en hij toonde alle jonge dj's dat hij zowel technisch als qua platenkeuze nog steeds een absolute topper is.  De tent ging volledig mee in zijn verhaal en danste zich de nacht in. (J)

Thomas DeCarlo Callaway aka Cee Lo Green mocht de avond in stijl afsluiten. Deze Amerikaanse soul- en r&b-artiest, die wereldwijd bekend werd met “Crazy” van het hobbyproject Gnarls Barkley, opende met “It’s Allright”. Green liet al heel vroeg zijn imposante stem door de tent galmen. Al moesten een paar kortgerokte dames voor de nodige afleiding zorgen. Op die manier viel het minder op dat de corpulente zanger er vaak flink naast zat. Zeer opvallend was het ook dat er naast het eigen werk plaats was voor covers als “Don’t Cha” van de Pussy Cat Dolls. Naar het einde toe kwam er wat meer ritmiek en ambiance, al had dat veel te maken met de hit “Fuck You”.
Wij gingen die dag naar huis met een gemengd gevoel en hadden best wel meer verwacht van de man. (P)

dag vier – zondag 24 augustus 2014
Op de laatste (gratis) dag van FihP trokken we naar de Grand mix voor de jonge wolven van Horses On Fire. De jongens uit Gent kregen maar een half uur om zich te bewijzen, maar deden dit met bravoure.
De vier heren lieten pure en onversneden stoner rock met heerlijke rauwe zangpartijen en snedige gitaarriffs horen.  Om een relatief jonge band te zijn slagen ze er wonderwel in om hun songs mooi en geleidelijk aan op te bouwen tot een climax.  Deze band kon ons zeker en vast overtuigen en we denken dat er zeker nog ruimte is om verder te groeien!(P)

Met Beaty Heart kregen we dan weer een band  die leek weggelopen te zijn van een strand uit Hawai. De heren dompelden ons onder in een sprankelend psych-pop bad waarbij het soms heerlijk wegdromen was. Deze zomerse geluiden zorgen er zelfs voor dat de weergoden ons gunstig gestemd waren en de eerste zonnestralen in vier dagen waren dan ook niet vreemd! Ze gebruikten een pak instrumenten wat een uniek geluid creëerde. Na afsluiter “Seafood” moeten we bekennen aangenaam verrast te zijn door deze Londense band.(P)

Met Mintzkov passeerde er een Belgische band die al ruim tien jaar keihard aan de weg timmert. De band heeft  tussen de vorige cd ‘Rising Sun, Setting Sun’ en hun nieuwe plaat ‘Sky Hits Ground’ heel wat meegemaakt ( o.m. stierf hun vorige gitarist en kreeg een vriend van hen een levensbedreigende ziekte) . Ze zijn al ruim een jaar op tour . De recente plaat is gekenmerkt door die talrijke gebeurtenissen . Toch is het geen al te donkere plaat geworden, de open songteksten zorgen daar dan weer voor. Onder een stralende zon openden ze met “Author Of The Play” , een nummer waarbij ze meteen kwalitatief sterk stonden. De melodieën dringen zich op en zitten onmiddellijk in je hoofd. De stem van frontman Philip Bosschaerts heeft iets weg van Tom Barman maar klinkt zeerzeker ook krachtig en kwetsbaar.
De set bestond niet alleen uit nummers van het recenste album maar ook oudere nummers als het prachtige “Mimosa” prijst de vocals van Lies Lorquet en Philip Bosschaerts samen! Ook hun doorbraaksong “Ruby Red” werd niet vergeten. Naar het eind van de set toe was er ruimte voor een cover van Stromae, zijn “Formidable” werd voor de gelegenheid naar het Engels vertaald en in een nieuw jasje gestoken. Na een uurtje  eindigden ze met “Return & Smile”.
Wij liepen alvast met een grote glimlach de tent uit en vroegen ons luidop af het het komt dat deze band niet door een groter publiek wordt gerespecteerd! (P)

Als afsluiter van FihP mochten we Flip Kowlier voor de 7de keer verwachten. Als een echte ‘Directeur’ kwam Kowlier op met hoge hoed en netjes uitgedost in kostuum, vergezeld van niet misstaande circusfiguren in de vorm van een luipaard, ballerina en een pierrot.  Een enthousiaste Kowlier gooide met hits en had het publiek mee van begin tot einde.  We kregen "Ne welgemeende" van zijn debuutplaat ‘Ocharme Ik’ , maar ook enkele van ‘In de Fik’ en zijn recentste album ‘Cirque’ te horen.  We konden gedurende de gehele set genieten van enkele circusacts en de nodige portie humor; zo zei Kowlier: "Wa vindje van min kostume? That's the shit." en vroeg na zijn band een applausje voor zichzelf "Leider van het volk, bescheiden, niet knapper dan een ander ma toch een bitje." De talenten van de jongleur en de goochelende vuurspuwer deden de temperatuur in de tent nog wat stijgen.  Veel te snel kwam er een einde aan de sensationele performance, waar Kowlier voor een kookpunt en kippenvelmoment zorgde met "Min Moaten". Het publiek -van voor tot achter in de tent- zong, bewoog en neuriede uit volle borst mee tot vijf minuten na het einde van de set.
Enja we weten wat we thuis moeten vertellen als onze ouders vragen wat we hebben gedaan op FihP, dan zeggen we: "We hebben 'Oohoohoh' gezongen met Flip Kowlier!" (Tehani)

Na vier dagen  muziek en feest met net geen 40 000 bezoekers kwam er een einde aan het FihP, toch wel een vrij natte 19^e editie.  Maar voor de vaste FihP bezoekers was dit niet  uitzonderlijk, gezien het nog maar 3 keer droog gebleven is.
Nieuwigheden op het terrein waren een botsautokraam en een ludieke fietsattractie die samen met de 2 km aan verlichting voor een gezellige sfeer zorgden. Wij kijken nu al uit naar volgend jaar voor een hopelijk zeer mooie feesteditie!

Met dank aan John Van De Putte, Pieter Dhondt, Tehani Schollaert en Johan Meurisse

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/feest-in-het-park-2014/
Organisatie: FihP, Oudenaarde

{sbdredirect http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lokerse-feesten-2014/}

Kaiser Chiefs – St-George feestje in de Bota!
Kaiser Chiefs
Botanique (Orangerie)
Brussel
23-04-2014
Sebastien Leclercq

In Engeland wordt op 23 april St. George overal gevierd . Een kwestie van weten, want op die avond komt in ons landje een groots gerespecteerde en beroemde Britpop band optreden , met name Kaiser Chiefs , die hier hun feestje kwamen vieren met ons. En die heren staan wel garant voor een feestje; we koesteren hun gigs in de zalen en op de  grote festivals . Momenteel houdt de band ervan een nauw contact te hebben met hun publiek . Een handvol intieme concerten zijn er o.m. in de Flèche d’or in Parijs gisteren en de Bota vanavond . Verder kunnen we hen aan het werk zien op  Dour ( 20 juli 2014! ) .

Een openingsact is vanavond niet nodig .Vriend en collega DJ Brett Summers mag proberen de zaal op te warmen . Iedereen nestelt zich intussen in de zaal en laat de tunes over zich heen waaien …

Kaiser Chiefs dan – Een grappige intro als de "War " versie van Tom Jones ( ik verkies eerder die van Springsteen) om ons in te laten in hun sound . En dan verschijnen de heren van Kaiser Chiefs , die op het podium klaarstaan om als een team de Champion’s League finale aan te vatten  ( btw vanavond was het maar een halve finale) .
De set begint meteen met één van hun hits  , minimaal risico, maar meteen raak om op de juiste golflengte te geraken met het publiek , " Everyday I love you less and less". Waarop Ricky Wilson , steeds goed voor een gevatte reactie , aangeeft "Brussel, I want to see you dancing !" .
Het publiek moet er nog wat inkomen . Het gaat nog niet meteen plat . Geen nood, ze houden een strak tempo aan en Wilson entertaint z’n publiek langs alle kanten . Hij is er voor z’n publiek …
Het is een compacte set van zo’n 1h15 , en dan is het best geen tijd te verspillen. “Everything Is Average Nowadays” en “Never Miss a Beat” volgden al snel . Ook het nieuwe werk van de plaat ‘Education, education, education war’ zit mooi verdeeld in de set  met overtuigende versies van "The factory gates" en " Coming home”.
Maar Kaiser Chiefs is een hitmachine en vuren een resem af in het pittoreske Bota zaaltje. " I predict a riot " en " Ruby"  knallen met de one-man show van Wilson , die zich in het publiek laat vallen, hen op de knieën krijgt en een knappe fan uitnodigt voor een slow. Op "Canons” crowdsurft hij zelfs naar de PA , en terug , als in de begindagen !
Na een korte onderbreking borrelt het recente album terug op met " Meanwhile Up In Heaven" en hun doorbraaksingle  "Oh my God".

Kortom , een vrij korte set zoals gepland,  maar wat een karakter , deze liveband!

Setlist : Everyday I Love You Less and Less    - Ruffians On Parade    - Everything Is Average Nowadays    - Never Miss a Beat    - Little Shocks    - The Factory Gates    - Coming Home    - You Can Have It All    - Modern Way    - Misery Company    - I Predict A Riot    - Ruby    - Cannons    - The Angry Mob   
Encore : Meanwhile Up In Heaven    - Oh My God 

Sebastien Leclercq - vertaling Sebastien Leclercq - Johan Meurisse
Neem gerust een kijkje naar de pics op Paaspop

http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/kaiser-chiefs-20-4-2014/

Organisatie: Botanique, Brussel

PIAS [NITES] 2014 – Pias Nite Two – Beloftevolle en ervaren bands
Pias Nites 2014
Tour & Taxis
Brussel
2014-03-15
Filip Saffer, Pieter Vandoorne en Jelle Berden

Play It Again Sam, beter bekend als [PIAS], de welbekende internationale platenboer vierde afgelopen weekend zijn jaarlijkse hoogmis in de gebouwen van Tour & Taxis te Brussel. Als vertegenwoordiger van de goede smaak hoeft [PIAS] weinig introductie. Het label is als een tweede thuis voor inventieve, originele en avontuurlijke muziek. De [PIAS] Nites zijn dus dé uitgelezen manier om hun gevestigde waarden en nieuw talent op de best mogelijk manier in de verf te zetten. Vrijdag stond in het teken van de elektronische muziek, zaterdag werd er plaats gemaakt voor beloftevolle en ervaren bands uit de eigen rangen.

Het voelde als een briesje om binnen te waaien in de prachtige ruimtes van Tour & Taxis. Een lekkere akoestiek loopt er wel al gauw verloren. Iets waar Melanie De Biasio volop van kon meespreken. Na haar vorig jaar verschenen, sterk gehypte, plaat zag ik haar afgelopen zomer al eens twijfelen en weifelen op het Esperanzah podium. Ook daar kon ze het publiek niet meesleuren in haar jazzy, dreamy universum. In de kille leegte van Tour & Taxis bleek de jonge Waalse daar nog meer last van te hebben. De kracht en emotie van op haar album ‘No Deal’ waren werkelijk nergens terug te vinden.

Milky Chance, wereldbekend dankzij hun hitje 'Stolen Dance', was de wat vreemde eend in de bijt op zaterdag. Verder dan hun hitdeuntje zijn de jonge Duitsers blijkbaar nog niet geraakt. Elke song klonk als een goedkoop doorslagje van hun radiohit. Ook de jongens zelf leken niet echt overtuigd, een mening die ook het publiek duidelijk deelde.

Ook Girls in Hawaii, onze indie van eigen bodem, had jammer genoeg weinig wind in de zeilen. De hula hoops vielen geregeld op de vloer en de rieten rokjes leken wel van bamboe gemaakt. Onder de vleugels van de neo-psychedelische muziek miste het de nodige explosiviteit. Het “Misses” die gelaagdheid. “Not Dead”? Het raakt niet waar het raken kan. Ze lijken wel verdwaald te zijn in “The Fog”. Het eindigde met allemaal te weinig “Flavor”. Geen rep en geen roer.

En dat is nu net wat we wel terugvonden bij John Grant! Karakter, présence, songs die menig vrouw even de beentjes doen knijpen, synths die diep willen trillen. Kortom, een poëtische zeevaarder met een verhaal! Ga dat zien! “Black Belt” gaf kribbels en “GMF” voelde imposant. Uitstekende plaat trouwens die vorig jaar verschenen 'Pale Green Ghosts'!

En het leek wel of dEUS was komen meeluisteren want we hebben rustig de tijd gekregen om mee af te ronden in wat een heuse performance was. God had er zin in en ging dwars door hun indrukwekkende repertoire heen. Wat nog relatief rustig begon ontplofte finaal bij “Instant Street”. Wat volgden waren onder andere het immer mooie “Nothing Really Ends”, de onderdrukte woede van “Roses” en het ontkurken van de “Suds & Soda”. What else! De band is gewoonweg een stukje ouder geworden, meer gerijpt, net zoals “The Architect”,  en net als wijzelf!
Het publiek ging niet uitbundig springen en gek doen. Het leek wel VZW Perte Totale, de vermoeiende beats van Day 1 had duidelijk hun sporen nagelaten. Niet helemaal geslaagd dus ons rapport. PIAS [NITES] mag terug naar de puzzeltafel, het recept staat duidelijk nog niet op punt!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/pias-nites-2014/
Organisatie: Pias