Dit album is een splinterbom. En met begrip en respect en een knipoog  aan «Euroshima»... Het is een eerbetoon aan Snowy Red, de legendarische Belgische band uit de jaren '80, geleid door Micky Mike, die (te vroeg) in 2009 overleed. Het blijkt louter veel meer dan een tribute album te zijn. Het is een bloemlezing van de beste minimal wave muziek van ... de 21e eeuw! Waarom? Omdat Michael Thiel, alias Weyrd Son, de zoon van Micky Mike, dit tribute album via zijn gloednieuwe label, Weyrd Son Records, publiceert.
Hij wist jonge, frisse  bands van overal bijeen te brengen om net  nummers van zijn vader te coveren. Geen spoor hier van gevestigde bands uit de jaren 80, die het zelf konden coveren. Integendeel, het is een ongelooflijke selectie van kleine, veelbelovende alternatieve bands, die enthousiast aan dit unieke project hebben deelgenomen. De titel van het album, ‘_ever Alive’ zegt het duidelijk vanuit de Snowy Red titel ‘Never Alive’, om aan te tonen dat deze nieuwe generatie springlevend is.

We hadden de mogelijkheid om het album een paar dagen vóór de eigenlijke release te beluisteren en we waren echt verbaasd door de algemene kwaliteit van de compilatie. Alle 17 tracks zijn in het geheel vrij trouw aan de originele Snowy Red nummers, maar elke keer, herken je perfect de stijl van de 'cover band'. Het is verrassend en tegelijkertijd niet: Snowy Red's new-wave muziek, met zijn minimale synths, repetitieve vocalen en industriële / hypnotiserende sfeer, heeft het gros van de bands diep geïnspireerd.

Om het album te kopen :
BigCartel : http://weyrdsonrecords.bigcartel.com/product/_ever-alive-a-tribute-to-snowy-red
Bandcamp : http://weyrdsonrecords.bandcamp.com/.

Track-by-track-beoordeling:
Het album begint met een kort fragment van het oorspronkelijke “Never Alive” van Snowy Red; plotseling wordt het geluid vervormd en maakt het plaats voor de interpretatie van de uit L.A. afkomstige Bestial Mouths. Lynette Cerezo en Christopher Myrick hebben hun krachtige, apocalyptische, progressieve en witchy synth-punk stempel op de song gedrukt en het resultaat is verbluffend.

// TENSE // is een Amerikaanse band, oorspronkelijk uit Houston, die helaas onlangs is ontbonden. Shari Mari heeft beslist een nieuwe project, Boan, te vormen. Op dit nummer, geeft Robert Lane een EBM, Suicide-achtige behandeling aan het nummer «Deep Desire», met veel vocal effects en de typisch karakteristieke trekjes van z’n // TENSE //. Sleazy!

We blijven in de VS met Strange Powers, het project van Josh Powers. Afkomstig uit Denver, weeft hij een macaber sfeertje rond «Sinkin 'Down» en het klinkt erg witchy!

De grootste hit van Snowy Red, «Euroshima (Wardance)», krijgt zijn opsmuk dankzij Scorpion Violente, de synth-punk act uit Metz, in Frankrijk. De sound is minimaal, vuil en sleazy, gebruikelijk van deze unieke band; de sfeer is die van een soort SM-discotheek met psyche trance muziek: een geweldig moment!

Iets verderop dan … Mushy, dwz Valentina, de cold-wave zangster / componiste uit Italië, creëert  een prachtige etherische en romantische sfeer met haar cover van «Baby Tonight» en geloof het of niet, je hebt echt de indruk dat het nummer eigen uniek uit haar repertoire komt. Leuk!

Een ander duo dat helaas een paar weken geleden uit elkaar ging is Violet Tremors. Hun opname van «It's So Good» is verbazingwekkend, met vintage synth geluiden, een zeer sterke beat en dominante sensuele vrouwelijke vocale van Jessica White en Lorene Simpson.

Dan volgt de versie van «Nowhere» door Mirror Mirror, een New-Yorks duo bestaande uit David Riley en Ryan Lucero. Het is een complete dancefloor killer! Bekijk hier de video : http://www.youtube.com/watch?v=R6Pnr69AjG0& .

«The Long Run» door Meddicine, klinkt totaal ontwricht. Het Engels éénvrouwsproject is gespecialiseerd in stoorzender noise-pop en industriële soundscapes. De muziek hier  kraakt en knarst en klopt en zoekt zijn weg zijn weg door oude synth sounds, gedragen door een mysterieuze zegzang. Zeer experimenteel en spannend!

«Breakdown» was een new-beat hit voor Snowy Red, door Micky Mike , Carol en Boubou gecomponeerd . Hier wordt het door Nove Mura geïnterpreteerd, het soloproject van Lawrence Pearce, een EBM componist die in LA woont, en  ook in // TENSE // speelde. Deze versie klinkt krachtig, door de drums en een enorme bass riff. Jessy Champagne, uit The Jewels of the Nile, ondersteunt het door haar vrouwelijke vocals. Noteer dat Jessy net een nieuw project heeft opgericht met Robert Lane uit // TENSE // .

Het tweede album begint met de cover van «Euroshima (Wardance)» door Revelator, het soloproject van Ben Chisholm, de partner van Chelsea Wolfe. In vergelijking met Scorpion Violente, klinkt de song hier meer ambient en elektronica georiënteerd. De zang wordt verzorgd door Freddy Ruppert, uit de band Former Ghosts. Bekijk de video hier : http://youtu.be/nteMrug9Z1Y.

De cover «Lies In Your Eyes» door Animal Bodies is gewoon een hit! We horen een ongelooflijk aantrekkelijk ritme dankzij de sequencer baslijn en pakkende drums. De band uit Vancouver zet zijn stempel op het nummer met schelle gitaar licks en een dominante zang. Voor mij is dit duidelijk het beste nummer van het album. Beluister het op Bandcamp : http://weyrdsonrecords.bandcamp.com/track/lies-in-your-eyes.

Newclear Waves, het project van Alessandro Adriani (Mannequin Records), biedt een techno-hypnotiserende versie van «Blood Blood Blood». De kleine, bijna kinderlijke melodie gecomponeerd door Micky Mike is hier aangepast in een veel lagere toon en krijgt een heel ander gevoel, dreigender en meer mysterieus.

Vreemd genoeg is Safyée, alias Alice Thiel, de dochter van Micky Mike, de enige Belgische muzikante op deze tribute. Deze track is trouwens haar eerste officiële release. Ze is ook lid van Simi Nah, en ze wordt op die manier geholpen door Scuzzy, Simi Nah's muzikant en producer. Een familie kwestie dus! En het resultaat is de moeite: een sterk geluid en EBM tunes . Safyée blijkt een echt talent als zangeres! Leuk!

De eerste track van de ommezijde deel II , is er een  van de New-Yorkse band Led Er Est. Een bepalende band binnen de  minimal wave scene. Hun licht pop-georiënteerde sound past perfect bij «A Picture». Hier vinden we de klassieke ingrediënten die deze band zo uniek maken, met analoge synths, vintage drummachines en een slepende, Robert Smith-achtige stem van Samuel kK. Leuk ...

Een andere versie van «Breakdown» wordt verzorgd door Bright Future, een uit Brooklyn elektronische band met zanger / gitarist / producer Frank Midnite . Midnite heeft het ritme hier vertraagd en de new-beat hit omgezet in lo-fi, filmische soundscapes, met samples en opnames. Raar maar interessant ...

Marburg is een project van een artistieke groep gevestigd in Polen, Ebola Collective. Hun sterke DIY ethiek wordt gebracht in een zeer experimentele versie van «Nowhere», waarop de vocalen als boze kinderen klinken. Bekijk de video van dit nummer hier : https://www.youtube.com/watch?v=_NkzYv_ptyo.

Het Tribute album sluit mooi met een meer dan 7 minuten versie van «So Low» door Deathday, de band van de broers Alex en Giovanni Guillen (uit Los Angeles). De sfeer is 100% cold wave en leunt aan shoegaze, met een Pink Floyd zangpartij. Midden het nummer hoor je een sonische progressie, die eindigt in een lawaaierige paroxysme. Een geweldig einde!

Noteer dat deze Tribute album in een zeer mooie, arty diepzwart gatefold wordt geleverd. Het is enkel beschikbaar op vinyl: 2x12 "(180gr) grijs / gelimiteerd in 500 exemplaren hand-genummerd . De eerste 125 exemplaren worden geleverd met een gratis getekende poster. De mastering gebeurde door Scuzzy (van Simi Nah) op de AtOMiC Studio in Oostende. De prachtige cover art werd verstrekt door de New-Yorkse kunstenaar Betsy VanLangen.

In een notendop: een prachtig dubbel album en een echte must-have voor alle liefhebbers van new-wave en minimal wave.

Philippe Blackmarquis – vertaling Philippe Blackmarquis – Johan Meurisse

Drie lange jaren was het wachten op een nieuwe plaat van Cocorosie. De geflipte zussen Casady doen nu al vijf albums lang gewoon waar ze zin in hebben en brouwen een bezwerend mengsel van opera, folkpop, elektronica en hiphop. Bovendien kijken de zusters niet op een verkleedpartijtje meer of minder en neigden optredens vroeger soms meer naar performance. In een niet uitverkochte Aéronef kwamen ze ‘Tales of a Grass Widow’ voorstellen, hun tot nu misschien wel meest volwassen album. Minder complex maar evenwel zonder daarbij aan eigenheid in te boeten.

De show begon duister en goed met "Child Bride". Beatboxer Tez zette meteen de toon en Sierra drapeerde er wondermooi haar operastem omheen. Wanneer ook Bianca invalt zit de sfeer meteen helemaal goed. "End of Time" en " Harmless Monster" drijven op dezelfde ingetogen en melodieuze sfeer en twee prachtige en unieke stemmen die door vooral piano, bas, beatbox en harp worden begeleid.
"Tearz for Animals" klinkt live, en dus jammer genoeg zonder Antony Hegarty, anders maar daarom zeker niet minder overtuigend. "After the Afterlife", op plaat nu niet meteen mijn favoriet, en single "Gravediggress", wel een favoriet, zaten perfect. Op die manier waren bijna alle topnummers van de nieuwe plaat wel al opgesoupeerd. Na het opereske "Ana Lana" was het tijd om van kostuum te wisselen dus mocht Tez ons onderhouden met zijn beatboxkunsten. Net lang genoeg zodat de dames hun fluo bikini's konden aantrekken en de show meteen ook een andere richting uit te sturen.
Wat volgde was een wat onsamenhangend half uur van oudere nummers, die met enkel de beatboxer als beat toch echt wat schwung en diepgang misten, en wat van het mindere nieuwe materiaal. Net als de dames hadden deze songs weinig om het lijf en zoals ook op de albums kan men de hoge verwachtingen niet heel de tijd inlossen. Ook beatboxer Tez leek stilaan uitgeboxt en Bianca trok een steeds langer gezicht. Voor 'frontvrouw' Sierra kon de pret echter niet op en onder haar leiding stond de band weer op. Net op tijd werden "Fairy Paradise" en "We Are on Fire" ingezet en ze kreeg de rest zelfs zo ver om er nog een meer dan geslaagde bisronde aan vast te knopen met de ingetogen pracht en praal van "Teen Angel", de topper "Werewolf" en feelgood afsluiter "Happy Eyez".

De meer ingetogen stijl van ‘Tales of a Grass Widow’ blijft dus ook live mooi behouden. De kinderinstrumenten hebben meer en meer plaats geruimd en in ruil krijgen we een pak meer beatbox. Geen slecht woord over de prestaties van Tez, maar halverwege kon de set wel een wat zwaardere beat gebruiken. De bezwerende stemmen van Cocorosie en het authentieke universum waar je je een hele avond lijkt in te bevinden maakten dat echter ruimschoots goed.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/cocorosie-12-06-2013/

Organisatie: Aéronef, Lille

Onze zondagse 2BE/Vier Avond hebben we omgeruild voor een concert van Amenra . Een concert van Amenra is iets bijzonders . In ons landje zijn de West-Vlamingen de vaandeldragers van postmetal/doom/sludge. Hun platen krijgen de titel ‘Mass’ toebedeeld en  ze zijn nu aan de vijfde plaat . Vier songs , die een geheel vormen en niet beneden de negen minuten gaan .
Amenra is iets aparts , klinkt gitzwart door een onheilspellend , dreigend, apocalyptisch, ijzig sfeertje ; meedogenloos door de wisselende ritmiek; een immense sound , een slepende herhaling  tussen dynamiek, explosies , zalvende stemmige melodieën en rustpunten. Voldoende ruimte is er voor de instrumenten, maar evenzeer worden ze gedragen door de zangpartij en schreeuwzang van Colin H Van Eeckhout, op de gigs bijna steevast met de rug naar het publiek gekeerd.

En als de lichten zo goed als gedoofd zijn vóór het optreden  moet je weten dat het optreden eigenlijk al is begonnen . Er zou een ‘silent code ‘ moeten zijn dat er absolute stilte heerst nog voor de eerste noot door de gitaren blaast, want de stilte is onderdeel van de show. De stilte is deel van de storm. Enkel wanneer de storm uit hun instrumenten raast , lijkt het publiek tot stilte gedwongen te worden, maar de stilte die altijd aanwezig is , wordt vaak niet gezien. Dat zou een optreden van Amenra echter nog completer maken, als er een soort bezinningsmoment optreedt want het geheel is telkens meer dan de som der delen.
Dat bepaalde mensen door de volle leegte die door de boksen blaast onvervuld blijven door in praten te vervallen, of een sigaret op te steken is eveneens een raadsel. Zij die Amenra toelaten tot in de diepte van de ziel, zoeken niet langer naar vervulling buiten zichzelf maar vinden die binnen in zichzelf. Amenra brengt je in een tornadostorm die op volle kracht woedt, en net door die vernietigende kracht verlicht. De volheid van emoties wordt uitgedrukt via de primitieve vorm van klank. Zoiets vereist een bepaalde diepgang, een puurheid, leven. Amenra is op dit vlak dan ook de zuiverste band. Elke emotie geven ze in z’n volledige gedaante weer zodat deze doorleefd, doorvoeld kan worden en er ruimte wordt gecreëerd om een andere emotie te doen ontstaan, of te transformeren. Elk nummer vertelt een eigen verhaal, die net als het leven zowel veranderlijk als wederkerig is. Als  je vanbinnen heel stil wordt,  voel je de subtiele opbouw van hun nummers. Dan bén je de muziek. Dan is er geen jij en zij, maar is alles Eén. Amenra vraagt geen voorkennis, Amenra vraagt stil te Zijn, zonder verhaal te zijn en nodigt je uit om hun verhaal te aanhoren. Wie goed luistert herkent telkens de gelijkenis met z’n eigen levensverhaal.
Amenra berust dus op een intense ervaring, een beleven, een katharsis , een adembenemende verstilde en exploderende Alles en Niets, Altijd en Overal. Amenra wekt door de slepende herhaling een oerenergie op, o.m. gekend bij de gigs van Sunn O))), Swans of Godspeed.
De show in hun thuisbasis kwam zwaarder over dan in de AB hoewel het decor meer sober was. De zaal werd gevuld door de geur van kerkwierook waardoor de Kreun transformeerde in een soort heilige tempel. Deze zintuiglijke prikkel creëerde een extra dimensie, riep een sacraal gevoel op.
Je wordt meegezogen in die unieke trip , die weinig ademruimte en pauze toelaat. Totaalspektakel, muzikaal als visueel , door de zwart-wit visuals , tot in het detail  uitgekiend.
Amenra is existentieel , een onvoorwaardelijke overgave. Je wordt opgeslorpt door dat bezwerend, beukend en helend, zalvend geluid. Maar ze is minder vernietigend, meedogenloos dan vroeger . Een dik uur werden we  in die unieke wereld vastgehouden en dan een plotse, onverwachtse stop . Eventjes staan we perplex , zijn we achtergelaten, en worden we opnieuw gedropt in de wereld van vandaag …

Amenra - Een beklemmende sfeer en een volwassen sound . Met de nieuwe cd ‘Mass V’ wint het gezelschap aan belangstelling en is de clubtour een groot succes . Niet  bevorderlijk voor verliefden  deze dagen,  maar zeker te checken …

Ook al een pak jaar bezig was de support Eleanora , die deels binnen dezelfde stijl te situeren is, met lange stukken en meer op de voorgrond liggende screamo vocals . Met hen werd je alvast in de juiste sfeer geduwd.

Musiczine.net: Fleur Coevoet - John Van De Putte - Johan Meurisse

Organisatie: Kreun , Kortrijk

We Lost The Sea is een postrock sludgeband uit Sydney. In juli 2010 kwam hun eerste plaat ‘Crimea’ uit. Begin december dit jaar gaven ze een releaseshow van hun tweede plaat ‘The Quietest Place On Earth’ in New South Wales  Ze worden vergeleken met Mogwai,  Sigur Ros en Isis.

De titel van hun nieuwe plaat kwam voort uit het lezen van een interview met Joseph Kittinger, een Amerikaan die in de jaren ’60 het record voor de langste skydive op zijn naam mocht plaatsen. Deze ervaring omschreef Kittinger als ‘The Quietest Place On Earth’. Net als Joseph zijn de zeven bandleden van We Lost The Sea gefascineerd door de ruimte en de diepste zeeën.

Dit hoor je ook duidelijk in hun muziek die vaak begint met een melodieus ritme om dan uit te barsten in een weidse explosie.  We Lost The Sea vuren atmosferische golven op je af die overgaan in een droge, koude Tramontanawind  en je meevoert naar de diepste geheimen van de oceaan.

Als heersers der atmosferen  nemen ze je in elk nummer mee naar een imaginaire plaats die zowel donker als licht aanvoelt.

Voor de eerste keer schreef We Lost The Sea een nummer voor een vrouwelijke stem, ook meteen het enige nummer die een meer tragische emotionaliteit oproept bij de luisteraar. Inspiratie voor “Nuclear City” kwam voort uit de kernramp van Tsjernobyl die in 1986 plaatsvond en de foto’s die op internet te vinden zijn over het amusementspark die op de dag van de ramp zijn deuren zou openen. Het contrast tussen de vreugde van een amusementspark en de donkere dag die toen op Tsjernobyl  neerstreek wordt in dit nummer weergegeven door de stem van Bel.

Hun plaat kan je beluisteren op http://welostthesea.bandcamp.com/

The Quietest Place On Earth - We Lost The Sea - Heersers der atmosferen

We glippen nog net voor het einde van de set van Schoolbusdriver het Magasin 4 binnen. Schoolbusdriver komt uit Frankrijk en wordt omschreven als noiserock. Noise kan in een goed onderbouwd geheel als zaligheid in de oren klinken, op het chaotisch ritme van Schoolbusdriver klonk het echter als storend.

Flipo Mancini heeft wortels in Luik en bestaat uit ex leden van onder andere Vandal X en Da Critic. De planken van Pukkelpop, Ancienne Belgique,  Rock Herk, 4AD en de Effenaar  zijn hun niet vreemd en ook op de bodem van Magasin4 leken ze in hun element. Met drie vormen ze een energiek noiserocktrio die er geweldig veel zin in hebben. Iedere pion wordt optimaal ingezet in het spel van ‘die hard’ rock. Ze verrassen ons met strakke drumritmes, snoeiende gitaarriffs en een repetitieve, aanstekelijke baslijn.  Wanneer de zang z’n intrede doet, vlakt de instrumentale noise soms wel af. Ze konden echter rekenen op een trouw publiek die hun hits uit volle borst meezongen. Flipo Mancini is intussen aan hun derde album ‘Hide/ Seek/Lost/ Found’ toe en ze lijken allerminst aan het einde van hun latijn te zijn.

Dope Body, headliner van de avond, is een powerpunkquatro uit Baltimore. Ze brachten in mei 2012 hun tweede album ‘Natural History’ uit. De zanger vertoont een eindeloze energie uitspatting en danst alsof z’n leven ervan afhangt. De muziek van Dope Body is een vreemde mix van experimentele funk, punk, rock en noise. De energie bruist niet enkel uit het lichaam van de zanger, maar ook de hyperkinetische ritmes uit de bas, drum en gitaren zorgen voor voldoende swung in hun set. Voor wie een fun night out in gedachten heeft, vervult Dope Body dus alle verwachtingen. Na enkele nummers haken we toch af en blikken we vooral terug op het optreden van Flipo Mancini die ons door hun stevige noiserock toch meer kon bekoren.

Organisatie: Magasin 4, Brussel

De Duitsers van Blackmail zijn al sinds 1997 muzikaal actief en bouwden in die periode een steviggevuld cv op.  Desondanks is deze band in onze contreien nog niet echt bekend en net met dat gegeven wil men resoluut komaf mee maken.  Enkele personeelswissels (ondermeer een nieuwe zanger) en deze nieuwe plaat (hun zevende al) moeten daarvoor zorgen.  Of het hen gaat lukken, weten we niet maar het is alleszins duidelijk dat ‘Anima Now’ een zeer toegankelijk album is geworden. 
Deze schijf telt dertien nummers die qua genre zeer afwisselend zijn. Blackmail kun je namelijk in zowel een indie-, progressief als  alternatief rockvakje plaatsen.  Op sommige tracks komen de Duisters stevig rockend uit de hoek, op andere nummers toont men een meer ingetogen en melancholische kant. 
Alle composities zijn echter zeer cathy en luisteren lekker mee.  Blackmail doet zo bij momenten denken aan grote voorbeelden als Green Day, Deus, Das Pop, REM, Kashmir en Placebo. Let wel: slechts sporadisch halen ze ook echt het niveau van deze topbands (wat uiteraard geen schande is) maar toch is ‘Anima Now’ een leuke plaat en een fraai visitekaartje van een stel prima muzikanten.

Voor meer info: surf naar www.blackmail.de of www.facebook.com/thisisblackmail

Rebellion Tour 2012 – met Madball, H20 en Deez Nuts kon het niet meer stuk
Rebellion Tour 2012
Op vrijdag 16 maart stond er alweer een leuk hardcore feestje gepland in de favoriete Antwerpse zaal TRIX! Het was de Rebellion tour die aan zijn derde ronde toe was en dan ook een halt maakte in ons Belgenlandje. Aanvankelijk was ik niet echt geschikt om te gaan kijken maar toen ik zag wat de line-up was kon ik niet anders dan daar aanwezig te zijn. De klappers waren natuurlijk H2O en Madball… Zou daar een Hazenstreet nummer kunnen gespeeld worden? ;-)

Het beloofde dus weer een avond vol hardcore, stagedivers en alles wat erbij hoort te worden. En dit alles op de muziek van Madball - H2O - Deez Nuts - First Blood - Devil In Me en Strength Approach

De Italiaanse band Strength Approach mocht er de spits afbijten op het podium van een volledig uitverkochte TRIX!  Zij werden op de voet gevolgd door het Portugese Devil In Me. De hardcore/metalcore band First Blood was de 3^e band in de rij.

Dan werd begonnen aan het echte werk. De band Deez Nuts maakte zich op om het publiek te entertainen. De band omschrijft zichzelf als ‘Party hardy hardcore band with a gangsta rap style’. Deze omschrijving had ikzelf niet beter kunnen geven. Ze brengen hardcore met een hoog hip – hop gehalte. Ik moet toegeven dat ik wel enkele nummers kende van deze band maar niet hun volledige repertoire. Ze hadden ook nog nooit echt mijn aandacht getrokken. Maar na gezien te hebben welke live show deze Aussies kunnen neerzetten, moet ik gewoon meer leren kennen van deze band. En ik was blijkbaar niet alleen. Dit werd ook goed gesmaakt door het belgische publiek.

Toen kwam het hoogtepunt voor mij. H2O!!!!! ik heb deze band nu al enkele keren gezien en ze hebben mij nog nooit teleurgesteld. En ook deze keer wisten ze mij weer omver te blazen. Deze band speelt snelle hardcore-punk waarbij de melodie en de harmonieuze samenzang tussen frontman Toby Morse en gitarist Rusty Pistachio echt op de voorgrond gebracht zijn. Ja, ik kan het echt goed smaken!
Ook de extra’s die deze band altijd in petto heeft zijn tof. Zo werd de intro van het nummer “War pigs’ van Black Sabbath gebruikt voor hun eigen nummer “5 year plan”. En dat was niet het enige… Ook de intro van “We gotta know’ van dé legendarische NY hardcore band Cro-mags werd ten berde gebracht evenals een stukje van “Waiting room’ van Fugazi dat verwerkt werd in het eigen “Don’t forget your roots”. Al deze kleine snufjes maken een H2O show altijd een tof gebeuren.
Maar verder was er ook een plaats voor een humoristische noot. Zoals voospeld waren er tonnen stagedivers. Tot op het moment dat Toby een portefuille gevonden had. Deze persoon werd dan ook op het podium geroepen en moest stagediven op het juiste moment. Die jongen miste van moment en werd door de frontman dan ook aan zijn broeksriem terug uit het publiek getrokken. Zo zie je maar dat het er ook al eens luchtig kan aan toe gaan in dit zwaardere genre ;-)
Tot plotseling mijn voorspelling uitkwam. Freddy Madball en hoya roc van Madball werden erbij gehaald en het kwam tot een nummer van Hazen street; een eenmalig nevenproject tussen de bands Madball en H2O (dit is trouwens dit jaar op Groezrock te bezichtigen). Het nummer “Are you ready’ klonk als een bel. Voor mij kon de avond al niet maar stuk.

Dan was het uiteindelijk de beurt aan de headliner van deze Rebellion Tour part 3. Kings of new york zoals ze zichzelf wel eens omschrijven namelijk MADBALL. De algemene indruk was goed want madball is en blijft madball. Zonder veel capsones of tierlantijntjes… gewoon rechtdoor, keiharde, retestrakke NY hardcore. Dus in dit opzicht kunnen ze een fan (waartoe ik mezelf wel reken) nooit teleur stellen. Het essentiele oude materiaal werd natuurlijk gespeeld maar ze waren ook niet bang om de oude klassiekers even achter zich te laten en een fijne selectie van hun nieuwere nummers te spelen.
Ook drukte Freddy zijn begrip en medeleven uit voor de familie’s van de verongelukte kinderen VAn de busramp in zwitserland. Waarop het nummer 3Darkest days’ vanop het album ‘Legacy’ aan hen werd opgedragen.
Een klein puntje van kritiek was misschien dat ze nogal uitgebreid de overige bands van de avond bedankt hebben maar mij stoorde dit niet echt. Madball is een band die nogal veel waarde hecht aan het hele ‘hardcore-family’ gebeuren.
Er stonden natuurlijk ook enkele bis-nummers op het menu met als traditionele afsluiter, hoe kan het ook anders, “Pride” (jaja er zijn nog zekerheden in het leven..héhé…). En voor de gelegenheid werd Toby Morse en nog enkele andere leden van de andere bands erbij gehaald.

Dit vormde dus echt een waardige afsluiter voor een avond vol hardcore en alles wat erbij hoort.

Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix, Antwerpen)

Belgische hardcoretrots Rise And Fall heeft een nieuw album uit en presenteerde dat afgelopen zaterdag aan het grote publiek in de Kortrijkse De Kreun.  Heel veel binnenlandse en buitenlandse fans wilden maar al te graag bij dit feestje zijn en bijgevolg mocht de kassier van dienst het bordje uitverkocht uithangen.

De heren van Rise And Fall kozen zelf voor enkele supportbands die de avond op gang mochten trekken.  Jammer genoeg misten we de eerste twee formaties, het Nederlandse Sex Drive en Hessian uit Gent. Naar verluidt kon vooral deze laatste band de aanwezigen imponeren.

Daarna was het de beurt aan de Britten van Dead Swans, een vijftal dat wij zeker weten te appreciëren sinds  hun laatste  plaat ‘Sleepwalkers’ (in 2009  uitgebracht via het prestigieuze Bridge 9 Records).  De jonge eilandbewoners putten in deze show slechts met mondjesmaat uit dit album (enkel “Thinking Of You” en “20.07.07” passeerden de revue) en kozen veelal voor oudere nummers.  De heren waren best enthousiast en dat gold ook voor een aantal Britse fans die speciaal voor de band naar Kortrijk waren gekomen.  Jammer genoeg klonk de snelle, traditionele hardcore klonk nogal chaotisch en vrij rommelig en kon Dead Swans ons niet echt overtuigen  Het was volgens de zanger ook vrij twijfelachtig of er dit jaar  nog een herkansing komt, gezien de heren volgens eigen zeggen teveel andere verplichtingen hebben.

De volgende band Iron Age werd ons sterk aangeprezen door zanger Björn van Rise And Fall. Iron Age wordt beschouwd als een heuse cultband en hoewel ze eigenlijk al een aantal jaren niet meer actief zijn, waren ze toch bereid om eenmalig opnieuw te spelen naar aanleiding van deze release show.  Indien de multimiljonairs van Metallica nog naar ideeën en riffs op zoek zijn voor een volgende plaat, dan raden we hen aan om toch es naar de muziek van dit vijftal te luisteren … Heerlijke, lang uitgesponnen riffs die refereren naar ( de gloriedagen van ) Metalllica en andere trashbands uit de jaren tachtig werden voortdurend de zaal in gekatapulteerd.
Het was fun om te luisteren naar de snelle metal met hardcore-invloeden en schitterend om te kijken naar de capriolen van de zanger.  Als een look a like van Jesus Christus spreidde hij meermaals de armen uit en brulde de ziel uit zijn lijf.  Z’n twee onaangekondigde salto’s in het publiek waren ook niet mis. Veel fans gingen lekker uit hun dak en dat gold vooral een kerel met een zwarte bivakmuts die als een soort levende bowlingbal rolde in een van de hoeken van de zaal en daarbij verschillende benen omver kegelde...

Rise And Fall
De meeste toeschouwers waren uiteraard vol ongeduld aan het wachten op de hoofdact van de avond en toen een lange intro uit de boxen knalde, was de zaal letterlijk tot in de nok gevuld.  Er werd stevig afgetrapt met “Dead Weight”, “Bottom Feeder” en “Into Oblivion”.  De sfeer zat er duidelijk in en de temperatuur steeg letterlijk enkele graden.  Het viel meteen op dat Rise And Fall een zeer geoliede machine is dat bestaat uit stuk voor stuk klassemuzikanten.  De absolute hoofdrol was ontegensprekelijk weggelegd voor zanger Björn die naast een ongelooflijke strot over tonnen charisma beschikt.
Zoals het een releaseparty betaamt, werden diverse nieuwe tracks gespeeld.  “Breathe”, “Hidden Hands” en “Deceiver” zijn sterke songs van een nieuwe plaat waarvan we u kunnen verzekeren dat ze meer dan de moeite waard is.  Hoewel de reacties van het publiek op de nieuwe nummers een beetje gereserveerd was, viel ons toch op hoeveel mensen al woord voor woord alles konden meezingen.
Wie zich afvroeg waarom Rise And Fall als de beste hardcoreband van Europa wordt bestempeld, kreeg het antwoord tijdens de laatste drie songs van de avond.  “Forked Tongues” bleek ook nu een knaller van jewelste waarna het trage “In Circles” iedereen murw sloeg.  Tenslotte was er “Faith/Fate”, slotsong van de nieuwe plaat die opgebouwd is uit een lange, donkere en zeer intense riff en het was met een minutenlange herhaling van deze riff dat de  schitterende show werd afgesloten.

Eind maart start Rise And Fall met een Europese tournee en ook deze zomer gaat het viertal op pad.  In België kun je ze in augustus ondermeer zien op Ieperfest.  Wie nog meer van deze band wil weten, blijf zeker deze site bezoeken want binnenkort verschijnt een zeer uitgebreid interview met frontman Björn.

Organisatie: Rise And Fall + Gentlepromotion (ism Kreun, Kortrijk)

Lang geleden dat ik nog zo uitkeek naar een optreden van een groep uit onze eigen regionen, maar de vorige keer dat ik Manwhore uit Gistel aan het werk zag, lieten ze me dan ook behoorlijk euforisch achter. Nu was het dus tijd voor hun vuurdoop in de 4AD en eerlijk gezegd bleef ik wat op mijn honger zitten. Slecht was het zeker niet, hun duidelijk op de seventies (niet echt mijn favoriete decennium) geïnspireerde muziek klonk voldoende, zoals ze dat in die tijd wisten uit te drukken, groovy. Dit vijftal rond de broers Robin (drums, zang) en Sacha (gitaar, zang) Algoedt heeft nu duidelijk een eigen sound gevonden maar die vond ik net iets te weinig transparant. Zo hoorde ik het orgel van Sander Vanderheyde, die de groep zeker boven de middelmaat zou weten uit te tillen, veel te weinig. Wat meer ademruimte voor de instrumenten onderling zou beslist geen kwaad kunnen. Op sommige momenten klikte het wel en wist Manwhore met enkele broeierige songs zelfs in de buurt van JJ Grey & Mofro te komen. En dat in de buurt komen mag je heus als een compliment beschouwen want de met soul en blues doorregen rootsrock van JJ Grey, dat is de eenzame, haast onbereikbare top. En als ik dan nog eens zag hoe gitarist Jeff Munger van The Sound Outside, Duveltje in de hand, mateloos stond te genieten kan ik enkel concluderen dat Manwhore zijn stek wel degelijk verdient in het overbevolkte rocklandschap.

Vooraf had men me gewaarschuwd : die stem van Sallie Ford zou wel eens flink kunnen tegenvallen. Niets bleek echter minder waar. Het was net die, uit duizenden herkenbare, stem die het verschil maakte. Ze deed me onwillekeurig denken aan de wonderlijke Erika Wennerstrom van Heartless Bastards, maar dan iets schriller.
Waar men mij niet voor gewaarschuwd had, was de verschijning van Sallie Ford. Het was verdomd even schrikken (ik verslikte me ternauwernood in mijn pintje) toen ze op het podium verscheen en ook haar voortdurend nerveuze gelach (leek eerder gehinnik) werkte ook al danig op mijn systeem. Ze leek echt eerder op het kneusje van de klas dat er haast om vraagt om gepest te worden dan op de schitterende muzikante die vanuit Asheville, North Carolina naar Portland, Oregon verkaste om daar in het keldercircuit (wat je letterlijk mag nemen) een groep bij elkaar te sprokkelen.
Maar eenmaal de strot opengetrokken smolten alle vooroordelen als sneeuw voor de zon en transformeerde ze, althans in mijn geest, tot een heuse rockdiva. Samen met haar stevige band liet ze ons proeven van delicieuze roots rock-'n-roll die weliswaar vintage klonk maar zeker niet puristisch was.
Naast Sallie, zelf zeker niet onaardig op haar pas verworven gitaar uit 1963, blonk vooral gitarist Jeff Munger uit. Een lust voor het oor op de snaren, spaarzaam maar uiterst efficiënt liet hij me voortdurend hunkeren naar meer. Rock-'n-roll zoals het hoort en dat zonder vetkuif of leren jekker.
Naast al het mooie eigen werk (een misser was echt niet te ontwaren) waren ze niet te beroerd om ook enkele covers te brengen. Naast een obligate Buddy Holly wisten ze ons te verrassen met minder voor de hand liggende songs van Tom Waits en Wreckless Eric.

Het werd een bijzonder intens concertje dat deugd deed als een warme douche in deze barre ijsdagen. Bovendien lijkt deze Sallie Ford & The Sound Outside me de ideale band om de Titty Twister op Sjock Gierle deze zomer in vuur en vlam te zetten!

Organisatie: 4AD, Diksmuide

The Undertones, The Ramones, The Beatles,… met deze ‘opwarmertjes’ die voor het optreden uit de boxen knalden, kregen diegenen die nog op zoek waren naar de juiste muzikale referenties al op voorhand de pap in de mond gelepeld. Typerend voor The Vaccines, een rechttoe rechtaan viertal uit West-Londen dat met het opwindende debuutalbum ‘What Did You Expect from the Vaccines?’ afgelopen jaar verplichte kost serveerde voor iedere café uitbater die ondanks het rookverbod toch wat sfeer en gezelligheid in de pub wil brengen.

In tegenstelling tot de financiële markten beleefden The Vaccines als best verkopende nieuwe band in de UK een berenjaar in 2011. Maar ondanks het  intensieve toeren en de aanhoudende media aandacht in de UK en ver daarbuiten (zelfs met meervoudige operaties aan de stembanden voor zanger Justin Young tot gevolg) viel van enige vermoeidheid of routine die avond niets te bespeuren in de hopeloos vlug uitverkochte AB.  
Al vanaf het tweede nummer, de geweldige debuutsingle “Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)” kwam de zaal op kookpunt en het messcherpe “Tiger Blood” klonk alsof The Strokes en The Clash samen heftig copuleerden op het podium.  Ook het luidkeels meegezongen “Wetsuit” zal al vroeg in de set, een festivalhymne die ons deed weg mijmeren naar hun geslaagde doortocht afgelopen zomer in Werchter.
“All In White”, misschien wel het beste nummer uit hun prille repertoire tot dusver, was ook die avond wat ons betreft hét hoogtepunt. Verbazend trouwens hoe sterk deze band nauwelijks 2 jaar na haar oprichting live op elkaar ingespeeld is: gitarist en spichtige Sid Vicious lookalike Freddie Cowan wiens melodieuze riffs de rest op sleeptouw neemt,  een pompende ritmesectie die de leemte na Franz Ferdinand moeiteloos schijnt te vullen en een zanger frontman die alleen al tijdens “If Ya Wanna” en “Post Break-Up Sex” meer dan genoeg charisma etaleerde om het jong vrouwvolk naar zijn pijpen te doen dansen. 

Amper drie kwartier hadden The Vaccines op voorhand ingecalculeerd om de zaal te overtuigen. En dat bleek meer dan genoeg.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-vaccines-19-12-2011/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ism Live Nation)