Deze avond stonden 3 groepen geprogrameerd in JC De Klinker te Aarschot. Het Belgische Generation 84 stak van wal, gevolgd door het britse Crazy arm. De Amerikaanse band Against me! zou de avond afsluiten. Het beloofde een goede avond te worden.

Generation 84 uit Heist-op-den-Berg vloog er als eerste groep stevig in. Van deze groep had ik eerlijk gezegd geen voorkennis. De groepsnaam was me niet vreemd maar wat ik van muziek mocht verwachten was me een raadsel. Terwijl ik hun muziek over me heen liet komen, realiseerde ik me dat ik de zanger al eens eerder aan het werk gezien had. Namelijk in het voorprogramma van Make do and mend en Hot Water Music. Maar die keer was het met zijn andere groep (Break of day genoemd).
Net zoals Break of day brengen ook Generation 84 een mengeling van rock, punkrock en melodische hardcore in de lijn van Rise against en Comeback kid. Deze jonge bende slaagt erin om energie uit te stralen zonder dat dit afdoet aan de techniciteit van de nummers, waarbij vooral de zanger toont wat hij in zijn mars heeft door vlot te wisselen tussen screams en cleane zangstukken. Iemand die een liefhebber is van dit genre moet zeker dit Belgisch equivalent van Rise against leren kennen.

Crazy arm was als 2^e aan de beurt. Eerlijk gezegd was ik al even geïnteresseerd in deze groep als in de hoofdgroep. Dit 4-tal uit Plymouth, England brengt een nauwkeurig uitgebalanceerd evenwicht tussen rock, punk, country, Britse folk en soms hier en daar wat gospel-achtige gezangen. Het is iets speciaals dat je moet horen om te weten wat het is en meerdere malen aandachtig moet beluisteren om het ook echt te apprecieren. Van deze groep had ik een uitgebreide voorkennis. Het feit was eigenlijk dat ik wel eens nieuwsgierig was of zij ook live konden brengen wat op cd te horen was … En of die meerdere vocalen ook daadwerkelijk konden samengebracht worden.
Wel van dit optreden kan ik maar 1 ding zeggen: WAAUW! Ik werd letterlijk omver geblazen. De samenzang zat nagenoeg perfect. Beide gitaristen speelden met een precizie en tecniciteit die ik zelden gezien heb bij een groep binnen het ‘punk’ genre.
Er was ook nog een 5^e muziekant mee die hier en daar meezong wat alleen maar bijdroeg aan het geheel. Dit was nog niet alles, er waren ook nog stukken waarbij een orgel voor opvulling zorgde en zelfs een viool werd in het werk geroepen om de vrouwelijke vocalen te vervangen die op cd soms te horen zijn.
Ze brachten een goede afwisseling van nummers van op de eerste cd ‘Born to ruin” en van op de onlangs verschenen ’Union city breath”. Het openingsnummer was “Ambertown”. Dit is echt een groep die zeker de moeite is om te leren kennen.

Against me! was echter de groep waarvoor de meeste liefhebbers waren komen opdagen. En dat was dan ook te merken aan de sfeer. Er werd gretig ‘gedanst’ en gecrowdsurft. Against me! is een band waarbij het echt moeilijk is om alle materiaal te kennen. Het is namelijk zo dat ze een aantal full albums uigebracht hebben maar daarnaast doet deze band nog talloze nevenprojectjes zoals split-plaatjes, singles en noem maar op. Op de koop toe spelen ze ook hun oude nummers nu op een andere manier, gezien deze groep oorspronkelijk enkel drum, gitaar en zang bevatte.
Maar dit deed niets aan de beleving van deze band live aan het werk te zien. Wat een band! Ik had hiervan reeds de live dvd gezien die destijds te verkrijgen was bij de cd ‘New wave’ en daarop was duidelijk te zien dat dit kwartet uit Gainesville, Florida cd kwaliteit weet af te leveren op het podium.
Normaal gezien nemen deze gasten altijd in een opstelling aan waarbij beide zanger-gitaristen aan de buitenkanten van het podium staan en de bassist in het midden, maar van deze regel werd om welke reden dan ook afgeweken en dus nam frontman Tom Gabel de centrale positie in.
De groep speelde haast anderhalf uur zonder ook maar 1 woord te zeggen tussen de nummers door. Alle nummers liepen vlot in elkaar over waarbij de meeste aandacht uitging naar het werk van de latere albums zoals ‘New wave’ en ‘White crosses” zonder het oudere werk uit het oog te verliezen. Against me! speelde zelfs nog 3 bis-nummers wat ze zelden of nooit doen.

Dit was echt een avond om niet snel meer te vergeten. Mijn advies zou zijn: als je de kans krijgt om zowel Crazy arm als Against me! nog eens live aan het werk te zien moet je dit gewoon meepikken want het zijn 2 bands die live beter zijn dan op cd.

Organisatie: Heartbreaktunes

Heel af en toe heb je een band die je volledig van je sokken blaast. Dat was  bij ondergetekende absoluut het geval bij Defeater. Ze debuteerden in 2008 met  het album ‘Travels’ en eind 2009 brachten ze de EP ‘Lost Ground” uit. Het is niet zo eenvoudig de muziek van dit vijftal uit Boston  te omschrijven. Defeater zit dan wel bij Bridge Nine,  een prestigieus hardcore en punkrocklabel, de muziek van deze band is echter zoveel meer. Defeater is in korte tijd razend populair geworden in zowel de VS als  Europa en zorgde voor een absoluut hoogtepunt op het Belgische Groezrockfestival. Hun Europese tournee is ondertussen een maand achter de rug; hoog tijd dus voor een  babbel met gitarist Jason Maas. Jason of Jay voor de vrienden is het creatieve brein achter de band en daarnaast producer van verschillende andere bands. Hij ontpopt zich tijdens het gesprek zeer duidelijk als een man met een eigen mening.

Groezrock was tijdens de recente tournee de eerste show in Europa. Jason bleek wat verbaasd door de ongelooflijke reacties en het feit dat de fans alle teksten meebrulden.
“Groezrock was alleszins de grootste show die we ooit speelden.  In de VS hadden we al ongelooflijke respons tijdens de laatste  optredens, maar op Groezrock waren wij eigenlijk maar een kleine vis tussen al die grote vissen, dus was het afwachten naar  de reacties. Het was echter  on-ge-looflijk, ook al was  spelen  op klaarlichte dag niet zo ideaal.”

Na Groezrock tourde Defeater met More Than Life en Dead Swans in verschillende Europese landen.
“Ook daar waren de reacties overweldigend”, vertelt Jason. “Op iedere plaats waar we kwamen, waren de shows goed. Sommige waren echter outstanding. Vooral ons tweede optreden in België (nvdr. in JH Metteko in Mechelen) was waanzinnig en was zeker een van de vijf beste van onze voorbije tournee.”

Je zou kunnen zeggen dat Defeater de hype van het moment is maar dat hoort Jason niet graag.
“ Dat houdt eigenlijk ook in dat je even snel terug vergeten bent als je gekomen bent.  In ieder geval is het fantastisch  dat zoveel mensen ons zo goed vinden.  Meer kunnen we niet wensen. Het enige wat wij doen is onze muziek en onszelf zo eerlijk mogelijk houden. We zijn trouwens al volop bezig met nieuwe nummers te schrijven.
De nieuwe songs van Defeater zullen we opnemen in september en ik hoop dat begin 2011 de nieuwe plaat af is.  Het is moeilijk te zeggen hoe de muziek zal klinken. Ik denk dat alles in het verlengde van de ‘Lost Ground’-ep zal liggen, met andere woorden iets melodieuzer dan ons debuutalbum want het is voor mezelf momenteel moeilijk om iets anders te schrijven. Sowieso moet het weer heel afwisselend en snel zijn met veel tempowisselingen en energieke drums.

Het is duidelijk dat Defeater niet bij de pakken blijft zitten en nummers componeert  aan een hels tempo.
“ Dat klopt maar ik houd ervan om hard te werken.  En wat ik doe als job, dat is nu eenmaal het liefst wat ik doe.

Jason lijkt ons een gelukkig man, maar ook deze stelling hoort hij eigenlijk niet zo graag.
“ Met geluk heeft Defeater niet veel te maken.  Ik heb gewoon mijn kans gewaagd; ik spaarde wat geld en spendeerde het aan een idee.  Ik werkte keihard non stop zodat het wel moest lukken.  Op sommige maanden weet je met moeite alle eindjes aan mekaar te knopen;  op andere maanden lukt dat beter.  Daarom ben ik ongelooflijk trots dat mijn inspanningen eindelijk beloond worden.

Het verhaal van Jason en Defeater lijkt een mooi voorbeeld van ‘the american dream’. Maas heeft ook hierover een uitgesproken mening
“Ik vind dat de meeste Amerikanen op zoek zijn naar een soort socialisme zonder het zelf te beseffen.  Volgens mij vinden de meeste Amerikanen het absoluut normaal dat de staat voor hen moet zorgen op het gebied van tewerkstelling en wat betreft de sociale zekerheid en dat maakt me eerlijk gezegd wat kwaad. Misschien is niet iedereen in staat om te bereiken wat men echt wil, maar het leven gewoon laten voorbijgaan, daar  kan ik echt niet bij. Ik verwacht niet  dat  iemand ook maar iets voor  mij doet. Je moet gewoon alle kansen nemen die zich voordoen en keihard werken.”

Vorig jaar speelde Defeater als nobele onbekende al op het Dourfestival maar dit gebeurde met twee andere muzikanten.
“ Dat klopt; zelf was ik aan het werken in de studio en op dat moment was Gus nog in de band. Het was Zack van de band Verse die toen mijn plaats innam.  Na die Europese tour stopte Gus met Defeater en zo hebben we Jack Woodruff in de plaats.  Jack speelde voorheen bij de punkrockband Ambitions en speelt momenteel bij de rockband Dreamtigers. De line up die je zag op Groezrock is onze vaste line up.

Defeater was bijna een maand in Europa, Jason kan dus wel ons continent met het Noord-Amerikaanse vergelijken.
” Behalve dat je moet betalen om te gaan plassen, vind ik Europa schitterend. Vreemd vind ik dat je in de UK twee verschillende prijzen hebt voor dezelfde muffins in Starbucks. Het was duurder als je je muffin in de Starbucks wilt opeten, maar als je zei dat je de muffin zou meenemen dan was het goedkoper. Dat is toch je reinste onzin. Ik betaal voor die muffin, dan mag ik hem toch opeten waar ik wil omdat het mijn verdomde muffin is. Het zou dezelfde prijs zijn om op te eten of om op een boot mee te nemen en dan in het water te gooien.
Van de verschillende landen die we bezochten vond ik Frankrijk ongelooflijk mooi en ook Zwitserland vond ik prachtig. In Frankrijk speelden we trouwens op een boot. Een schitterende ervaring! Minpuntje was wel dat ik m’n hoofd tegen het plafond stootte waarna heel m’n gezicht bebloed was.  Ik kon natuurlijk moeilijk stoppen met spelen en deed alsof ik geen pijn had, maar ik kan je verzekeren: dat had ik wel degelijk! Jammer genoeg hadden we niet altijd tijd om veel van de plaatsen te zien waar we op dat moment waren.  Toch zag ik heel wat maar ik moet zeker nog eens teruggaan met meer tijd. Ik ben trouwens geen fuifbeest, maar ik sta liever vroeg op, haal een koffie en dan maak ik een wandeling om alles te ontdekken. Ik ben ook al iets ouder… Chez van de Dead Swans, de band die met ons meewas, noemde mij trouwens “papa” maas.”

Jason heeft ook een uitgesproken opvattingen over Obama, de VS en de olieramp in de Golf van Mexico die er zich afspeelt
 “In Amerika zijn de meeste mensen begaan met het olieprobleem. Ze zitten er ongelooflijk mee verveeld en vinden dat we heel wat geld zullen moet spenderen om het probleem op te lossen, veel geld dat we eigenlijk niet hebben. Sowieso zal de schade gewoon absurd zijn.
De VS onder Obama zijn trouwens  niet anders dan onder zijn voorganger. Hij is gewoon een andere marionet die niet doet wat hij beloofde. Veel blabla dus… De bedoeling is gewoon om verkozen te geraken en daarna hebben diegenen met geld de controle over de wereld. Hij beloofde verandering, maar dat zou ik ook doen als ik wil verkozen worden.

Naast Defeater is Jason muziekproducer, een bewuste keuze zo blijkt
“ Misschien kunnen we nu al van de band leven, maar toch doe ik dit niet. Echt veel cd’s worden er tegenwoordig niet meer verkocht met al het downloaden, gelukkig lopen de shows en de merchandising als een trein”.

Toen we Defeater op Groezrock zagen, vroegen we ons na afloop af hoe groot ze zullen zijn bij een volgende passage in België.  Jason moet glimlachen bij deze opmerking
“ Wie zal het zeggen? Ik blijf gewoon hard werken aan mijn muziek zoals ik dit altijd al deed. Tot voor kort met minder succes dan momenteel het geval is maar eigenlijk is Defeater de culminatie van alles wat ik deed sinds ik 15 was tot  nu (nvdr. Jasons is ondertussen 29 jaar). Zonder alle tegenslagen die ik kende, zou ik niet de muziek maken die ik vandaag maak.

Hoewel er nog niks officieel is, zal Defeater naar alle waarschijnlijkheid in het voorjaar van 2011 terugkeren naar Europa. Tenslotte heeft Jason nog enkele woorden over voor de Belgische fans
“België is fantastisch. De mensen zijn er supervriendelijk en de shows die we er speelden, behoren tot de beste die we ooit neerzetten.  Ik kan niet wachten om terug te keren!”

Na de traditionele parkeerperikelen in en rond Vorst moesten we Bleeding Through aan ons laten voorbijgaan maar waren we net op tijd om 2de opwarmer van de avond Hatebreed te zien aftrappen.

Dit kwintet onder leiding van zanger Jamey Jasta heeft de laatste jaren in ons landje een enorm fanbase gecreëerd en dat was ook te zien aan de reacties van de bijna volgelopen zaal. De band had er zin in en begon zonder veel compromissen gezwind aan hun set, de metalcore doorspekt met hardcore-invloeden ging erin als zoete koek. In '02 met het album 'Perseverance' kenden ze wereldwijd een enorme doorbraak en hun liveshows zijn steevast een feest voor circle- en moshpitfans en ook in Vorst was het niet anders... Na enkele nieuwe tracks uit het gelijknamig album 'Hatebreed' kwam klassieker "I will be heard" dat enorm onthaald werd, na 45 minuten was de zaal op ideale temperatuur gebracht om de main act te ontvangen. Check ze zeker wanneer ze afsluiten op Groezrock binnenkort.

De headliner van de 'Black Procession Tour' was Machine Head en dat ze niet gekomen waren om op hun lauweren te rusten werd al snel duidelijk...
Volksmenner en frontman Rob Flynn haalde meteen mokerhamer "Clenching the fists of dissent" boven en de zaal ontplofte onmiddellijk. Het gaspedaal ging de hoogte in de volumeknop werd nog een paar decibel omhoog geschroefd en de basdrum ging door merg en been.
Waar het geluid in eerste instantie zeer goed zat, bleek na enkele nummers dat het in de soep aan het draaien was, net op tijd hadden de geluidsmensen door dat er moest bijgesteld worden en even later waren de geluidsgolven weer 'hoorbaar'. Ondertussen genoot het dankbare publiek met volle teugen en gooiden de Bay area trashers met "Old" en "Bulldozer" 2 nieuwe splinterbommen in de zaal.
Toen Machine Head vorig jaar nog als voorprogramma speelde van Metallica in het Sportpaleis mochten we al vaststellen dat ze enorm veel aanhangers kennen hier en dat ze het betere beukwerk nog niet verleerd zijn. Opmerkelijk was wel dat er vooral veel nummers uit hun laatste wapenfeit 'The Blackening' voorbijkwamen terwijl hun absolute krakers vooral uit hun beginperiode stammen.
Maar niet getreurd, door hun enthousiasme in combinatie met de op hol geslagen metalheads konden we enkel respect opbrengen voor dit optreden dat echt af was.
Slotakkoorden "Halo" en het onvermijdelijke "Davidian" werden afgevuurd en een laatste keer ging de volledige zaal loos op de vette riffs uit de loeiharde gitaren van dit viertal uit Oakland California.
Na deze tour duiken ze de studio in een gaan ze sleutelen aan hun 7 de langspeler.
Een plaat waar in metalkringen enorm naar uitgekeken wordt.

Organisatie: Live Nation

We Have Band is een trio draaiende rond Darren Bancroft en het echtpaar Dede WP en Thomas WP. Ze brengen een gezonde mengeling van dance en rock en gaven in de Rotonde het startschot van hun tournee. Catchy, groovy en dansbaar …
Onze fotograaf Viktor Gil was van de partij: neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s …

Organisatie: Botanique, Brussel

Milow is back. Back in Belgium. Want de voorbije maanden tourde hij in Nederland en Duitsland. Met succes. Of net door het succes. Van zijn 50 Cent cover “Ayo Technology” vooral dat hij van een pornosong omturnde tot een melancholische meezinger. Het legde hem geen windeieren, want alles wat hij hier in de Benelux aanraakt verandert in goud. De AB-concerten van Jonathan Vandenbroeck (27) zijn al weken uitverkocht. En terecht ! Dat merkten we in een in alle opzichten warme Vooruit.
,Het is vijf maand en elf dagen geleden dat we nog eens in België stonden en het voelt goed’, opende hij glimlachend zijn gig in de Gentse Vooruit. Indrukwekkend hoe hij en zijn band het podium en de zaal beheersten en begeesterden. Een gevarieerde set, met af en toe wat rock ‘n’ roll, maar vooral serene en knap gedragen luistersongs die je een goed gevoel bezorgden.
‘I don`t know if Neil Young would love these songs’, liet hij zich ontvallen. Weten we ook niet, maar het zou wel kunnen aangeslagen hebben bij één van zijn idolen. De Young-invloeden zijn er, net als die van Springsteen bij momenten. En van Van Morrison, Leonard Cohen, Bob Dylan, the Beatles en Jackson Browne, de klassiekers zeg maar. “Brown Eyed girl” werd een leuke toevoeger aan zijn “Canada”-song, zijn vierde van de avond toen. Klassiekers schreven we, maar Milow klinkt o zo 21^e eeuws en heeft duidelijk meer in zijn mars dan het poppygehalte dat we – ja we zijn eerlijk – hadden verwacht.
Het publiek zat de hele tijd niét te wachten op zijn grote hits “Technology” en “You don’t know”. Hij boeide, met een genot van een podiumbeest, en brieste naar het einde van de reguliere set zelfs tot tweemaal toe voor zijn microstandaard, de zaal tot in de botten ophitsend.
Zwaar wereldverbeterend zijn Milows teksten niet, al refereerde hij met “Stephanie” wel naar de moord op het meisje in Mechelen in 2005.  Hij nam zijn tijd voor bindteksten en al geraakte hij er soms zelf wat in verstrikt, het bleef uitnodigend. Maar vooral muzikaal zat het prima in elkaar. Tot in de details van een kerkorgeltje bij “The Priest”.
En met Nina Babet wist Vandenbroeck ook een evenwaardige zingpartner te strikken. Het concert had en Milow heeft haar nodig. Ze draagt op de fijne momenten het geheel mee en af en toe neemt ze zelfs de bovenhand, leidt de man uit Leuven zachtjes en sensueel (en sterk wilder op “One of it”) mee in de paring der muzieknoten.
Voor het onvermijdelijke “Technology”  liet hij de zaal sfeerrijk lichtjes opsteken en het werd (bijna uiteraard) lekker lang uitgesponnen zonder dat het verveelde of langgerekt leek.  Met You don’t know als afsluiter – zachtjes afzwakkend om dan uptempo te eindigen - liet hij zijn fans vanzelfsprekend hunkeren naar meer.
En die bissessie wordt een voltreffer op Folk Dranouter deze zomer. Een akoestische set ‘pur sang’ met één microfoon en de hele band – zelfs op afstand  - erom heen geposteerd. Mooi, innig en grappig want Jasper Hautekiet – de lokale Gentse held aan de contrabas toen – kreeg zonder het te beseffen het hele publiek achter zich. Straatmuzikanten, zo leek het wel met een schitterende versie van “Dreams and Renegades” als slotakkoord met voor ieder bandlid een vooraanstaande en afzonderlijke rol. Voorwaar een gevarieerd  en bevlogen concertje om in te lijsten.  Klaar voor de grote Europese doorbraak, want deze zomer trekt hij verder Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland in.

Support Douglas Firs: Schattig onbeholpen talent
Douglas Firs  (Gertjan Van Hellemont ) – na Selah Sue een  nieuwe ontdekking van Milow – mocht de Vooruit opwarmen. Een heel stemvaste jonge singer-songwriter die dat met verve deed, al waren enkel de eerste tien rijen van de zaal beleefd genoeg om te luisteren. En het loonde de moeite. Hij zwierf van akoestische gitaar over piano (“Childhood fevers”) naar elektrische gitaar (“Dirty Dog”). Zalig onbeholpen wel, maar onschuldig goed in wat hij deed. Schattig zelfs. Al zal hij dat zelf wellicht niet zo’n leuk compliment vinden.

Playlist Milow
1. The Ride. 2. Stepping Stone. 3. Until the morning comes. 4. Canada. 5. Darkness Ahead and Behind. 6. Stephanie. 7. One of it. 8. Out of my hands. 9. The Priest. 10. Ayo Technology. 11. Born in the eighties. 12. You don’t know. Bis 1. This city is on my side. Bis 2. House by the creek. Bis 3. Dreams and Renegades.
Playlist Douglas Firs
1. I will let you down. 2. Apple. 3. Cocainemurder. 4. Love you now. 5. Childhood Fevers. 6. Dirty dog. 7. Baby Jack

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s

Zoo Army is een Duitse band die haar muzikale ideeën uit via Alternative Rock. Anno 2008 hebben ze er weer een nieuw album op zitten, namelijk ‘507’. Wat me onmiddellijk opvalt aan het artwork is dat Petra Buhl, die voor het artwork gezorgd heeft een passie deelt met mij: namelijk de vuilmakerstruc van Photoshop. Had ik het geweten, dan had ik me persoonlijk aangeboden om voor het artwork van de nieuwe Zoo Army te zorgen. Aangezien dit nu niet het geval is, beperk ik me tot het bespreken van de muziek op ‘507’.
We krijgen dertien nummers voorgeschoteld die met hun moderne, toegankelijke sound prima thuishoren op een zender als Studio Brussel of een festival als Pukkelpop. Ondanks het feit dak ik dit een prima plaat vind in het genre Alternative Rock, krijg ik snel de neiging om een andere cd te draaien. Veel nummers beginnen met een tamelijk heavy riff die mij wel aanstaat, maar dan wordt het weer zeikerig in plaats van de agressie de vrije loop te laten. Daar door staan er veel gemiste kansen op dit album. Ze hadden de tracklist wel wat anders mogen samenstellen, want nu lijkt het alsof al de rustigste nummers op het einde van de plaat staan, waardoor we niet echt kunnen spreken van voldoende variatie.
Ik ben niet echt overtuigd van deze plaat en zal ze wellicht nooit meer beluisteren. Maar ik ben ook niet echt een groot liefhebber van dit genre. Mensen die Alternative Rock super vinden, zullen deze cd wel meer kunnen appreciëren denk ik.

Dat er in Noorwegen buiten de meer dan behoorlijke Black-metal scene, ook nog andere bands zijn die een oerdegelijke pot metal kunnen brengen bewijzen de heren van Pagan’s Mind met hun nieuwe meesterwerk ‘God’s Equation’.

Hoewel ik het doorgaans niet zo heb gezien over bands binnen het progressieve genre, moet ik eerlijk toegeven dat deze CD mij absoluut niet onopgemerkt is voorbij gegaan. De sfeervolle intro “The Conception”, zorgt onmiddellijk voor een kalmerend gevoel om daarna geleidelijk aan een intense spanning op te bouwen. Eens de spanning voldoende opgewekt is vliegen ze er krachtig in met de titeltrack van het album. Meteen één van de vele hoogtepunten van het album.
Nils K. Rue beschikt over een loepzuivere hemelse stem, die onmiddellijk opvalt tussen het bij momenten loeiharde gitaarwerk. Toch laat ook hij het niet na om bij momenten wat meer te gaan krijsen om een aantal nummers wat meer kracht bij te zetten. Onmiddellijk na de titeltrack, wordt het niveau naar het absolute hoogtepunt geheven. “United Alliance” kenmerkt zich door een afwisseling van hoogtepunten op diverse gebieden. Na de typische ruimtelijke keyboardklanken, vloeit het nummer rustig verder in een semi-ballade, om uiteindelijk geleidelijk tempo en kracht te winnen.
Met het erop volgende nummer “Atomic Firefight” word je echter meteen weer uit de droomwereld wakker geschud. Een stevige drumpartij luidt het nummer in en vloeit opnieuw voort in een staaltje puike progpower, waarbij men al eens stevig uit de hoek durft te komen. Zelfs het futuristische thema en de bijhorende klanken, waar ik nochtans absoluut geen fan van ben, werden zo goed verwerkt, dat ik de pracht ervan niet kan ontkennen.
Dat de heren ook hun idolen kunnen eren, met hun eigen mogelijkheden, bewijzen ze met de cover van David Bowie’s “Hallo Spaceboy”. Dreigend, mysterieus, melodisch, futuristisch, ronduit prachtig. Naar mijn bescheiden mening, zelfs nog iets beter dan het originele.

Ik zou nog een hele reeks positieve punten kunnen opsommen, waarvan de variatie wellicht het meest tot uiting zou komen. Dieptepunten kent dit album namelijk niet. Als ik dan toch een minpuntje zou moeten geven, zouden het de bij momenten mechanisch klinkende drumpartijen zijn. In vergelijking met de positieve punten verdwijnt dit echter in het niets. Wie een stevige pot progressieve metal weet te appreciëren, kan ik absoluut dit album aanraden.