Het gaat hier om de Duitse band Dew. Te vinden op het internet onder Thetruedew want er bestaat ook een gelijknamige Zwitserse band. Dit trio presenteert hier hun debuut via het Franse Pogo Records. Pogo Records is een DIY label en reeds 25 jaar bezig. Het is ontstaan uit een fanzine.

Dew brengt acht songs op hun debuut. Het is authentieke postpunk, opgenomen in het repetitiekot. Een trio waarvan ik verder niets weet of iets terug vind. Ik moet het met de muziek doen en die is ruw opgenomen op een DIY-manier waardoor alles live en punky klinkt. Zoals het eigenlijk hoort met zulke muziek. Je hoort echo’s van post-punk en wave uit de jaren 80 in hun muziek doorklinken. Vernieuwend klinkt het niet meteen maar het bevat de juiste attitude. Denk aan bands zoals The Fall, Swans, Gang of Four etc maar dan met minder middelen om alles op te nemen. Het gitaarwerk lijkt uit de wave en postpunk weggelopen. De zanger lijkt zich boos te maken en geeft zich volledig.

Het album bevat acht uitstekende songs (o.a. “Geist” en “Menschenfeind”) die de juiste mentaliteit en vibes uitstralen.

Mensen die houden van post punk bands en wat hardere wave bands uit de jaren 80 zullen dit waarschijnlijk wel weten te smaken.

Downpilot is in feite Paul Hiraga (Seattle). In 2015 trok ‘Radio Ghost’ (zijn vorig album) mijn aandacht. Het album bevatte veel weidse sfeer en enkele pareltjes van songs. Daarbij was er nog zijn stem die mij wat aan Joost Zweegers deed denken. Voor zijn zesde album is Hiraga wederom de Tapete-stal trouw gebleven.

Het album opent met “Your Supply” direct zonder enige vorm van intro. Meteen to-the-point. Melancholisch en melodieus klinkend samen met wat galmende gitaarklanken die de song aankleden. Op “Historian” gaat Hiraga meer richting rock. Rock dat wat aan de seventies doet denken. Niet slecht maar minder beklijvend dan de vorige of de volgende song. “We Just Come And Go” is een prachtige uitgebouwde song. Alles staat klopt aan de song. Mooie gebruik van verschillende instrumentaria en prachtige vocals. Ook “High And Guided” behoort tot zo’n beklijvende track. Met mooi gitaarwerk trouwens. Je vind op dit album nog enkele pareltjes terug zoals bv “Behind The Sea”. ‘This is the Sound’ is een warm en melancholisch album dat consistenter klinkt dan zijn voorganger.

Wie van sfeervolle en warme indie houdt en geen probleem heeft met songs die eerder een laidback tempo hebben zal met ‘This is the Sound’ aan zijn trekken komen. Paul Hiraga lijkt, afgaande op deze release, op het toppunt van zijn kunnen gekomen te zijn.

Lokerse Feesten 2018 – DAG 8 – Kasabian – dEUS – Manic Street Preachers – Warhaus: dEUS rules!
Lokerse Feesten 2018
Grote Kaai
Lokeren
2018-08-10
Danny Feys

Het Belgische Warhaus kon dag 8 openen op de Lokerse Feesten , de band rond Maarten Devoldere van Balthazar en z’n vriendin Sylvie Kreusch. Van een leien dakje liep het niet niet. Het nog toekomende publiek bleef behoorlijk statisch en reageerde lauw op hun slome,  sensueel prikkelende donkere muziek.
Met zijn diepe , slepende stem kreeg Devoldere het publiek niet op zijn hand. De sfeer was er eentje  zoals het weer vanavond , grijs en kil. Enkel bij “Beaches”  en “Memory” kregen ze de handen op elkaar. En op hun laatste nummer “Mad World” werd er wat meegezongen. Warhaus stond ietwat te vroeg geprogrammeerd . We hadden hier liever een Moulin rouge podium of een donkere kroeg om hun sound tot zijn recht te laten komen …

Daarna kwamen  de Welshmen van Manic Street Preachers. Voor me persoonlijk een aangenaam, prettig weerzien na negen jaar. Ze hebben een nieuwe plaat uit , ‘Resistance is Futile’ , hun 13^e intussen, die ze willen promoten aan het Belgische publiek . Manic Street Preachers houdt van live spelen in ons landje . Trouwens, voor James Bradfield en C° is het podium een tweede biotoop.
Ze begonnen met hun grootste “ Motorcycle Emptiness” . De hitmachine bleef op volle toeren draaien. De twee nieuwe nummers namen helaas de vaart wat uit het concert.
Maar het waren de herkenbare  “A design for live” , “Tsunami”, “ Kevin Carter”, “You stole the sun from my heart” en de afsluiter “ If you tolerate this “ die luidkeels werden meegezongen.
Een concert in crescendo dat jammer genoeg na een uurtje was afgelopen. Het had wat meer mogen zijn want na 32 jaar zijn de Manics nog steeds top.

Hoofdact van de dag waren dEUS, hoewel ze niet afsloten … dEUS, één van de beste én na vanavond wel  dé beste Belgische band! We zagen de band rond Tom Barmam al tientallen keren en ze waren vandaag beter dan ooit. De nieuwe gitarist , Bruno De Groote, deed zowel vocaal als muzikaal Mauro Pawlowski vergeten.
Anderhalf uur speelden ze snedig en strak. Tom en C° waren supergemotiveerd en enthousiast. We hebben ze nog anders gezien.
Vanaf het tweede nummer, “The architect” sloeg het vuur in de pan.  De hoogmis  ging door met  een retestrak “Fell of the floor, Man” , het wondermooie ‘Instant street” , het duistere “Quatre Mains “ , vol ritmewissels, “ Little Arithmetics”, de meebruller  “Hotel Lounge” en een nog steeds subliem en zwaar rockend “Suds en Soda”.
Hierna konden we even op adem komen want het was een rollercoaster van vijf kwartier van het beste wat België en ver daarbuiten aan rockmuziek te bieden heeft.
De bis werd ingezet door Tom alleen met “Roses” ; de afsluiter “Nothing really ends” moesten ze ironisch genoeghelaas wat vroeger afsluiten door een plensbui die het podium onderwater zette.
In oktober beginnen ze aan een nieuwe plaat en we kijken er reikhalzend naar uit.

Als afsluiter had Lokeren de uit Leicester afkomstige Kasabian geprogrammeerd. Groot in eigen land maar dat garandeert niet hetzelfde op het vasteland. Helaas voor hen was het terrein na de hevige regen koud en half leeg. Aan hen om dit  te kunnen keren, wat helaas niet lukte …
Op het podium amuseerden zanger Tom Meighan en gitarist Sergio Pizzorno zich kostelijk met elkaar maar wij bleven des te meer letterlijk in de kou staan.
Het was maar bij de echt bekende nummers “Days are forgotten” en “Re-wired” dat er meegebruld werd. Maar om mee te klappen , zoals Tom tientallen keren vroeg,  werd weinig gevolg aan gegeven .
Ze speelden routineus en tapten ietwat te veel  uit hetzelfde vaatje op  hun nummers. Het kon het publiek niet ontdooien. Met “Fire” brachten ze hun beste nummer waar we ons konden aan verwarmen , maar het was ook meteen het laatste.
Kasabian - Sterk in eigen land maar hier nog zeker niet.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/lokerse-feesten-2018/
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren   

Slow Crush is een jonge half Britse, half Belgische band. Vorig jaar ontstaan en bijna meteen een EP uitgebracht. In die korte periode presteerden ze het om o.a. reeds op het Eurosonic festival te staan. Als je weet dat ze daar een goeie neus voor aankomend talent hebben , dan weet je dat Slow Crush goed bezig is. Nu is er ‘Aurora’ waarop ze ons kunnen bewijzen dat ze eerste tekenen van kwaliteit geen toeval waren.
Om met de deur in huis te vallen: na meerdere luisterbeurten kunnen we zeggen dat het geen toeval was. Het nieuwe album is namelijk erg goed. De songs worden gedragen door een vette en crunchy bas, een hemelse stem a la Margo Timmins (Cowboy Junkies), Nathalie Merchant of Colleen Brown (Pale Saints)… en flink galmende en uitwaaiende gitaarklanken. Maar wat meer is, is dat de songs ook goed in elkaar steken. Het gegalm moet geen bloedarmoede in het songschrijven maskeren. Integendeel, de songs staan er en de rest draagt bij tot versterking van het geheel. Opener “Glow” begint fel en grunchy. Een ideale starter. “Drift” gaat een beetje verder door op hetzelfde pad maar de gitaren galmen meer. “Tremble” is zes minuten genieten. Er wordt gestart met zweverige gitaarklanken en synths. Daarna komt de donkere hoofdmoot met heerlijke vocals om tenslotte terug stil te vallen en sfeervol te eindigen. Prachtig! Zo krijgen we tot aan het einde (met de single “Aurora”) uptempo en downtempo songs die heerlijk weggalmen.
Dit is een must voor shoegaze liefhebbers maar ook voor iedereen die van alternatieve rock, indierock houdt. Aanschaffen die handel!

Het is moeilijk om een label op Future Old People Are Wizards (of kortweg Fopaw) te plakken. Laten we zeggen dat ze zowel poppy als sludgy kunnen klinken. Sedert hun debuut uit 2014 (‘Faux Paw’) kregen ze al veel goede kritieken vanwege hun energieke optredens en hun uitstekend songmateriaal. Het grote publiek ontdekte hen nog niet echt maar gezien hun stijl van muziek zal dit niet zo snel gebeuren. Malen we daarom? Niet echt. We hebben het wel voor bands die hun eigen ding durven doen wars van wat het grote publiek verwacht.
Voor Stijn Vanmarsenille (gitaar en zang) zijn het trouwens drukke tijden want zowel met Elefant als met Fopaw heeft hij een nieuw album uit bij 9000 Records (Consouling Sounds). Voor dit nieuwe album zet het trio een lichte koerswijziging in. De muziek klinkt iets ijler en weidser. We horen flarden sludge en psychrock en de sfeer van progressieve rock. De abrupte overgangen zijn nog aanwezig maar toch in een iets mindere mate. De muziek is bij momenten nog steeds overdonderend maar is ook toegankelijker geworden. Op “Tales Of A Lost Boy” horen we waarlijk backings en harmonieën in de stijl van de Beach Boys terwijl de gitaar/synths zwart als pek klinken. Het verschil met het debuut is dat de songs nu toch minder chaotisch en vermoeiend klinken. Toch zijn ze nog steeds even origineel en pakkend. “Face It You Darn Animal” is een prima opener met zweverige synths die aanzwellen tot het uiteindelijk een rocksong wordt. De toon van verandering is meteen gezet. De opvolger (tevens single) “The Hipster’s Paradigm” is ook een prachtige song dat mij een beetje aan de hedendaagse Millionaire doet denken. “How The Brain Works”, “Be Moved” vallen hier ook onder.
Weerbarstig, melodieus en alternatief zijn de woorden die bij mij opkomen bij het beluisteren van dit album. Maar ook ijler en weidser. De evolutie van Fopaw op ‘Peaces’ is positief en biedt nieuwe perspectieven voor deze band. Ze lonken naar een iets groter publiek en tonen hun intrinsieke klasse. Gewoonweg een schitterend album als je van wat uitdagender muziek houdt.

Trent Reznor draait al Jaren mee in de muziekbusiness. Zijn debuut ‘Pretty Hate Machine’ dateert al van 1989. Vrij vlug kreeg hij succes met singles uit albums van o.m. ‘Pretty Hate Machine’ en ‘The Downward Spiral’. Hij lijkt ook een kat met negen levens te zijn. Hij komt telkens terug en soms verrassend sterk. Daarnaast is hij vrij betekenisvol voor andere muzikanten. Denk aan de samenwerking voor “I’m Afraid of Americans” met David Bowie of de cover “Hurt” door Johny Cash. Met ‘Bad Witch’ is NIN toe aan zijn derde EP in een trilogie dat aangevat werd met ‘Not The Actual Facts’ en ‘Add Violence’.
‘Bad Witch’ wordt door Trent zelf als een album beschouwd waardoor hij dus aan album negen toe is. Als je al zijn andere releases meerekent , kom je zeker aan een dertigtal uit.
‘Bad Witch’ bevat maar zes songs en opent furieus met de punky track “Shit Mirror”. Een directe en in-your-face song maar wel steengoed. “Ahead of Ourselves”  gaat een beetje verder op hetzelfde elan door en doet voornamelijk door de percussie wat aan The Prodigy denken. “Play The Goddamned Part” is een instrumental die  wat vreemd klinkt door o.a. de sax die in het nummer ronddoolt. “God Break Down The Door” klinkt iets lichter dan de vorige songs. Nouja wat heet licht in de wereld van Trent Reznor? Hier zingt hij haast croonend. Dave Gahan of Bowie zijn hier niet ver weg. “I’m Not From This World” is haast industrial ambient. Op “Over and Out” lijkt hij wat mooiheid en kleur in de song te willen steken. Een fijn uitgebouwde song.
Of ‘Bad Witch’ als een EP of een album moet worden beschouwd laat mij koud. ‘Bad Witch’ is sterk en mocht beslist wat langer dan dertig minuten duren.

Like A Storm komt uit Nieuw Zeeland. Niet meteen een land waarbij ik aan zwaardere rock of metal denk. Maar Like A Storm bewijst dat er daar meer te beleven valt dan het plukken van kiwi’s of het filmen van The Lord of the Rings. Naast de gebruikelijke gitaren, bas, synths en drums maken ze ook gebruik van een didgeridoo in hun muziek. Verwacht niet van die trance/tribaltoestanden. Het instrument wordt op bepaalde momenten geïntegreerd in het geheel net zoals je met een sax, doedelzak, synth of iets dergelijks zou doen. Niet overdreven veel maar ze tonen eerder nu en dan hun handelsmerk. Er is veel riffwerk dat door potig drumwerk en programming wordt ondersteund. De zang is een afwisseling tussen een cleane en een hardere zang. Qua zang denk ik een beetje aan de stijl van vocals zoals die van Linkin Park, Parkway Drive of Volbeat. De zang zit vol emotie en de refreinen zijn vrij melodieus.
Muzikaal ligt het ook ergens in die buurt.  Naast een live album en nog wat extended materiaal is dit hun derde album sedert ze in 2009 met de band begonnen. Dit jaar stonden ze op Graspop en ze deden ook al het voorprogramma van Alter Bridge.
De hoes blinkt niet uit van originaliteit. Een figuur die zo in een boek met tekeningen voor Rorschachtesten kan komen is al verschillende keren eerder gedaan. Gelukkig gaat het vooral om de inhoud en niet om de verpakking.
Inhoudelijk krijgen we een album dat evenwichtig en goedgemaakt is en degelijke songs bevat. Een album dat zijn plaats in het genre weet op te eisen maar misschien iets teveel in de middelmaat valt om echt hoge toppen te scheren. Maar wel heel genietbaar is.

Sedert een zevental jaren zijn deze Australiërs (Perth) bezig en ze zijn reeds vrij actief geweest. Dit is, naast enkele eEP’s, hun derde of vierde album dat ze loslaten op de wereld. Het hangt er een beetje vanaf van wanneer je iets een plaat of een EP noemt. En het moet gezegd worden dat ze voor dit album gezocht hebben naar een verdere evolutie in hun muziek. Wat natuurlijk voor de meeste muzikanten het doel is: je muziek en jezelf als artiest ontwikkelen en verder evolueren. Dat is bij dit viertal zeker het geval.
Als we ‘No Thether’ vergelijken met hun debuut ‘Deaden The Fields’ (2011) dan merken we dat toen nog ruimte was in de songs alsook ruimte voor spielerlei en arty invloeden zoals jazz, pianogeklater etc… Je kreeg de indruk dat ze eens wilden tonen wat ze konden.
Op hun nieuwste album heeft dit plaats gemaakt voor een sound waar alles voller, urgenter en matuurder klinkt. Er komt ook nog nu en dan piano en jazz elementen voorbij maar die zijn meer onderdeel van de totale sound en minder als een arty-farty gegeven.
Maar vooral zijn ze nu meer gebruik gaan maken van drone sounds in hun songs, terugkerende riffs die wat aan doom doen denken en nog een aantal elementen. Bijwijlen is het allemaal nogal duister zoals op “Cavern Ritual”. Het goede is dat ze toch weten te boeien en dat de songs veel details bevatten die je na meerdere beluisteringen blijft ontdekken. “Signal Erosion” begint iets opgewekter en met een hoger tempo waarin de sfeer bepaalt wordt door etherische gitaarklanken (of synthsounds die zo klinken) en fijne baspartijen. Op “Inner Dissonance” komt geritsel en gekraak voorbij met daarop een heerlijke piano en experimentele percussie.
Zo krijgen we zeven verschillende songs die de ene keer meer dan tien minuten lang zijn en de andere keer dan weer maar drie minuten duren.
‘No Tether’ is een volwassen plaat met een indrukwekkend geluid van een band in evolutie. Een zoektocht vastgelegd op plaat. Een nieuw ijkpunt in hun muzikale bestaan.

‘Czech Up Vol. 2’ opent met fuzzed-out spacerock op de track “Blaznivej Kiki” van Olympic die gaandeweg vervelt tot een sixties hippietrack. Muzikaal leunt deze openingstrack bijzonder sterk aan bij wat er toen in de VS gebeurde, met dat orgelgeluid dat dat tijdsvak zo typeert. En dat is dan weer tekenend voor de muziek van die periode in het toenmalige Oostblokland Tsjechoslowakije.

Na de Tweede Wereldoorlog was Tsjechoslowakije het meest Westers-georiënteerde land van het Oostblok. Er was persvrijheid, er werden stappen gezet om de vrijemarkteconomie opnieuw in te voeren, de artiesten hadden vrij spel en er was vrijheid van meningsuiting. Cultureel werd er eerder aansluiting gezocht met de andere kant van het IJzeren Gordijn dan met de Russischgezinde landen. Toch tot 1968. Toen vielen de Russen en enkele bondgenoten het land binnen en werden  alle vrijheden ingeruild voor harde repressie.

Het verzamelalbum ‘Czech Up’, het tweede reeds in de rij, verzamelt de pop- en rockmuziek uit die periode, zowel van voor als van tijdens de repressie. En dan zie je dat ook na de inval van de Russen de Tsjechoslowaken nog lang vasthielden aan hun band met het Westen. Ze omarmden o.m. freejazz, soul, bigband-disco en progrock, coverden ze Amerikaanse hits en maakten ze eigen popmuziek die op hetzelfde niveau stond als die in West-Europa.

De Sam & Dave-cover “Hold On, I’m Coming” van de Framous Five baadt in de typisch Amerikaanse soul-vibe. Je hoort op deze verzamelaar voorts nog een Tsjechische vertaling van “Piece Of My Heart” van Janis Joplin (“Padni na kolena” door Eva Pilarova). “Nocni moditba” van Apollobeat twijfelt tussen Songfestival-ambities en psychedelica-pop. “We’d Be Happy” van de Beatings had zo van een Belgische band in de sixties (Pebbles, Cousins, Wallace Collection …) kunnen zijn en heeft een orgelsound dat je ook bij The Doors terugvindt.  Ook “Snakes” van The Blue Effect had net zo goed in België of Nederland opgenomen kunnen zijn. Je hoort ook vaak vage hints naar pakweg Shocking Blue (Vulkan met “It’s Always Ever The Same”) en The Blue Diamonds, maar de Amerikaanse invloeden zijn toch sterker.

Het mag best jammer genoemd worden dat geen van deze Tsjechoslowaakse bands tot bij ons geraakt is, want er waren er zeker bij die zeker hitpotentieel hadden. “Bils Ma Boy” van Valerie Cizmarova had zo op de soundtrack van de eerste James Bond-films kunnen staan. We kunnen vandaag ook alleen maar respect hebben voor een generatie muzikanten die zich niet lieten muilkorven door de politiek.

Na 1968 werd rock verboden en jazz werd pas opnieuw toegelaten vanaf de jaren ’90. Heel wat bands speelden in de underground-scene. Concerten werden vaak stilgelegd door de politie, instrumenten werden in beslag genomen en bandleden riskeerden opgepakt te worden. Labels als Supraphon bleven evenwel constant materiaal opnemen en uitbrengen. ‘Czech Up’ is samengesteld uit het archief van dat label.

Niet als heeft de tand des tijds met evenveel verve doorstaan, maar dat geeft net wat extra charme aan dit verzamelalbum. Je hebt pas een volledig beeld als je ook enkele halve missers laat horen. Was de huidige Tsjechische of Slowaakse rockscene maar net zo interessant als die van die periode.

Jonezy is het soloproject van Jonas Desmet afkomstig uit het West- Vlaamse Sint-Denijs (Zwevegem). Voorheen maakte hij o.a. deel uit van Mickey Doyle (de voorloper van Mooneye). Hij maakte twee songs in 2017 waarmee hij op tour trok. In begin 2018 won hij een plaatsje op de affiche van Tour De Chauffe en zag hij zich genoodzaakt om een band rond zich te verzamelen. Ze speelden in die bezetting een tiental optredens waaronder ook de finale van de Student Rock Rally (Charlatan, Gent) en de finale van Tommorowband (Jc Brielkant, Deinze). Deze single werd in Februari in muziekcentrum Track te Kortrijk opgenomen. Rien Coorevits deed de drums en percussie, Michiel Libberecht (Mooneye) speelde de baspartijen in, Lowie Clapéron deed de keys en Jonas zelf was verantwoordelijk voor de gitaar en zang. De mixing werd grotendeels zelf gedaan.

‘The Searching Man’ is een indie/singer songwriter- nummer dat mooi en traditioneel opgebouwd is. Een beetje in dezelfde stijl als zijn muzikale broeder Mooneye. De zang klinkt catchy en soulvol. Een warm en zomers nummertje die ons doet uitkijken naar meer van Jonezy.