Best Kept Secret 2018 – Een overzicht van de drie dagen
Best Kept Secret 2018
Beekse Bergen
Hilvarenbeek
2018-06-08 t/m 2018-06-10
Kimberley Haesendonck

Drie dagen paradijs op aarde. Hoe doet Best Kept Secret dat toch steeds om er voor te zorgen dat je voor altijd met je tent op die fameuze camping wilt blijven, je voeten in het Hilvarenbeekse water wilt vereeuwigen en vooral nooit meer terug naar huis wilt gaan?

Op dag 1, tijdens de weg van de auto naar de camping werd het meteen weer duidelijk waarom. De sfeer zat meteen goed, de vibe die er hing tussen al de aanwezigen was overheersend en de kelen waren gesmeerd en klaar om 3 dagen lang mee te brullen met al die fantastische bands.

dag 1 – vrijdag 8 juni 2018
Of ja, al die fantastische bands is misschien wat veel. Want uiteraard zaten er ook wat tegenvallers tussen het programma. Een van die tegenvallers en eerste act dat mijn muzikale oren tegemoet kwam was Mozes And The Firstborn. Een groepje psychedelische muzikanten uit Eindhoven. “Sad Supermarket Song” was de eerste van hun set en klonk eigenlijk bijna even triestig als de titel van het nummer. “Bloodsucker” klonk al iets meer overtuigend maar gaf me nog steeds niet de ‘goesting’ om te blijven staan. 

Rex Orange County had het, in tegenstelling tot Mozes And The Firstborn, minder moeilijk om te overtuigen. Met zijn indie pop songs en zijn overvloed aan schattigheid palmde hij het publiek van stage three met gemak in. Hoogtepuntje was “Loving is Easy”, waarmee deze Brit ongetwijfeld al 1000 hartjes mee doen heeft smelten, inclusief dat van mij.

Jay Som is een multifunctioneel talent. Deze dame maakt slaapkamer muziek, om volledig bij weg te dromen. Ideaal eigenlijk om je Best Kept Secret mee te starten. Tal van stijlen, stemmen en instrumenten worden samen getrokken tot een mooi geheel en schotelen de muziek voor die Jay Som brengt. Haar set was euforisch, met een licht afwijkend kantje richting The Flaming Lips. Soms heel ingetogen en fantastisch mooi, soms heel dansbaar, dat het onmogelijk was om op stil te blijven staan! 

Genoeg melig gedoe voor dag 1. Of toch voor eventjes. Tyler, The Creator stond klaar op de One om heel het strand van hun sokken te blazen. Of dat is toch wat ik dacht dat er ging gebeuren. Helaas werd het tegendeel bewezen en overtuigde Tyler alles behalve. Een one-man show, waar zelfs een DJ op het podium vragen te veel is, is misschien toch niet wat het moet zijn. Die fluo vest dat Tyler daar bovenop nog eens aan had, al helemaal niet. 

Een les Turks nodig op Best Kept Secret? De Nederlandse band Altin Gün zorgt daar voor! Met hun Turkse psychedelische folkrock haalden ze de zon nog harder tot de Beekse Bergen en zorgden ze voor een temperatuurstijging van 10 graden. Dansbaar, sfeervol en al zeker niet iets om op stil te staan. Een heel goede , opbouwende set met als hoogtepunt hun meest aanstekelijke nummer “Goca Dünya”.

Deerhunter in combinatie met een festival is altijd een beetje vreemd. Topband, top frontman, maar de band kwam op Best Kept Secret niet volledig tot zijn recht. Was het publiek dan niet zo enthousiast? Of was het Deerhunter die de festival-vibe niet zo goed begrijpt? Wie zal het zeggen? Los van dat, zat de set wel goed in elkaar en gaf Deerhunter een sterke live set met veel afwisseling. Hoogtepuntjes waren “Revival”, “Helicopter” en “He Would Have Laughed”.

Waar Tyler een tekort had aan stijl, kwam Arctic Monkeys het podium op met een overkill aan kostuums en nette kleren. De rockster in Alex Turner is met de jaren mee veranderd in een lichte copy van Elvis Presley, gewoon nog net dat tikkeltje beter uitziende. Oh ja, Arctic Monkeys bestaat tegenwoordig niet meer uit 4, maar wel uit 9 man die er mee voor zorgden om die nieuwe plaat zo goed mogelijk te laten klinken. Jammer van die nieuwe formatie, maar laat dat nu niet hetgene zijn dat ik aan mijn hart liet komen. Met een wel opbouwende set, een goede afwisseling van zowel nieuwe als oude, als heel oude nummers en een bis die bestond uit onder andere “The View From The Afternoon”, wist Arctic Monkeys de weide van Best Kept Secret als geen ander te overtuigen. De Britten die mee met mij vooraan stonden te brullen waren fan, maar dat was de rest van het publiek ongetwijfeld ook.

Laatste in het rijtje om deze eerste dag af te sluiten was Job Jobse, een DJ uit Amsterdam die de afgelopen jaren enorm aan het groeien is. Met zijn mengeling van Disco, elektronica en House wist hij als geen ander het feest op gang te trekken en iedereen klaar te maken voor de eerste nacht op Best Kept Secret.

dag 2 – zaterdag 9 juni 2018
Eerste act op dag 2 was Pale Waves. Een van de Poulins van Matty Healy van The 1975. Met nog maar juist 1 EP op hun palmares en 2 singles die het niet slecht deden, wist Pale Waves vanaf minuut 1 op dag 2 van Best Kept Secret, te overtuigen. Cathy, dansbaar en van deze muziek krijg je vooral geen zin om stil te blijven staan. Bekendste hit “There’s a Honey” werd dan ook heel enthousiast onthaald door het publiek.

Angus & Julia Stone stonden wel heel vroeg geprogrammeerd op de mainstage van Best Kept Secret. Ideale muziek bij deze warme zomertemperaturen. Een pintje in de hand en de voetjes in het water, klaar om te genieten van deze folkband. Veel introductie hebben ze niet meer nodig. In 2014 stonden ze al eens op het podium van de Beekse Bergen en ook dit jaar deden ze dat zonder al veel moeite. Hoogtepunt voor velen was ongetwijfeld “Big Jet Plane”. 

Nilüfer Yanya, een Britse die het net niet tot de top 5 schopte van BBC’s Sound of 2018. Ingetogen en verlegen stapte ze het podium van de three op en begon ze aan haar set. Wat we voorgeschoteld kregen? Schotste, scheefste en aanstekelijkste jazzy soulpop, die nog net niet volledig op het punt stond om iedereen mee te krijgen en te overtuigen. Geef deze madame nog 1 jaar en iedereen zal er zot van zijn. 

Wie Best Kept Secret dan wel meteen wist te overtuigen was het Britse Slowdive. Gevestigde waarde in de dreampop en shoegaze wereld en dat was duidelijk te merken aan de massale opkomst voor deze band. Voor een stampvolle en snikhete tent mocht Slowdive het beste van zichzelf geven. En daar slaagden ze met glans in. Hoogtepuntjes van de set: ”When The Sun Hits” en “Alison”.

Nog een band die als geen ander wist te overtuigen op dag 2 waren The Kills. Nog nooit kwam deze band zo goed tot zijn recht als op het podium van Best Kept Secret. Was het het publiek en de omgeving wat Alison Mosshart zoveel zelfvertrouwen gaf, of was het volledig iets anders? Wie zal het zeggen. Alleszins deed het haar deugd, want The Kills kwamen, zagen en overwonnen.

En als we dan toch het rijtje ‘vrouwen op Best Kept Secret’ opsommen, past Warpaint hier perfect in de rij. Al was hun optreden iets minder overtuigend dan anders. Het geluid verwaaide een beetje op het grote podium en de songs kwamen niet volledig tot hun recht. Met een zeer sterke setlist, maar een slechte plaats om te spelen kon Warpaint het publiek van Best Kept Secret maar half overtuigen. Zonde voor zo een band vol potentieel. 

Ook België mag niet ontbreken op de line-up van dit mooie festival. Dit jaar koos de organisatie voor het grote lawaai dat de naam Cocaine Piss met zich meedraagt. Ruig en fataal zoals altijd, maar laat ons zeggen dat de sfeer precies nog net iets beter zat dan anders. Ik had het gevoel dat de Nederlanders hun ogen soms niet konden geloven en niet wisten wat er gebeurde. Met een korte (standaard bij deze band hun optredens), maar zeer krachtige set, waarbij een mengeling van nieuwe en oude nummers naar boven kwam, wist Cocaine Piss Best Kept Secret in te palmen en maakte ze iedereen klaar voor een stevige nacht.

De headliner-eer voor dag 2 ging naar The National, die met hun ingetogen nummers het publiek moesten inpakken vanop de mainstage. Het eerste deel van hun show kwam niet zo overtuigend over en mensen bleven niet geboeid waardoor er te veel gebabbeld werd tussen en door de nummers. Wanneer “I Need My Girl” begon, wist de band te overtuigen en de nodige aandacht te trekken waardoor het tweede deel van hun set er met kop boven uit stak. “Vanderlyle crybaby geeks” werd zelfs in een akoestisch jasje gestoken en was ideaal om dag 2 van Best Kept Secret mee af te sluiten.

dag 3 – zondag 10 juni 2018
Heel moe, maar nog niet helemaal voldaan begon de massa en vooral ikzelf aan dag 3 van Best Kept Secret. Misschien wel een van de hoogtepunten en betere dingen van de afgelopen 3 dagen was Khruangbin. Met een mix van Perzisch, Aziatisch en stoffig Americana brachten ze zo een ontzettend goede show, waar elk nummer op zich klonk om bij achterover te vallen. Perfecte anti-kater muziek om je zondag mee te starten. Binnenkort ook te zien in de Botanique in Brussel. Bereid u voor op een heerlijk vertoeven! 

Yellow Days, is een 18-jarige Britse plattelandsjongen die de voorbije jaren een heel eigen soort pop heeft ontwikkeld. Neem een vleugje Tame Impala en wat elementen van Thundercat en je bekomt wat Yellow Days je te bieden heeft. Een portie lekkere beats met een goede scheut soul bovenop. Gemist? Ga deze jongeman op 10 oktober ontdekken in Café Charlatan. 

Nog zo een gezellig bandje was Hinds, bestaande uit 4 Spaanse vrouwen. Op de backdrop klaar en duidelijk: “Hi we’re Hinds, and we came here to rock”. Slordige rock, gebracht door 4 vrouwen die er staan. Heel shockerend is het niet, maar laten we zeggen dat hun optreden ons wel kon smaken. Een perfecte toevoeging aan onze festival namiddag. 

75 jaar is hij al, de legende Rodriguez. En dat was te merken aan zijn set. Saai, zonder enig enthousiasme. Wonderbaarlijk zelfs dat zo veel mensen in het publiek zijn blijven staan. Zowel de covers als zijn eigen werk werden ronduit slecht gebracht en daar bovenop stond al het geluid nog eens veel te stil. Conclusie? Een zeer slecht gebracht optreden dat volledig in duigen viel. Duidelijk geen meerwaarde aan de rest van deze festival line-up.

Ty Segall speelde onlangs nog in de Trix op zijn eigen ‘mini festival’. Op dag 3 van Best Kept Secret mocht hij nogmaals tonen wat hij waard is. Hij begon zijn set waar anderen hun set meestal mee eindigen: een psychedelisch nummer van epische proporties. Met zijn Freedom Band staat Ty Segall er beter dan ooit. Niet als frontman, wel gewoon als bandlid waar hij de rest even veel credits mee geeft als zichzelf. Hoogtepunten van de set waren “Every 1’s a Winner” en “My Baby is On Fire”. De toon van dag 3 werd gezet en Segall legde de lat voor alles wat nog volgde meteen enorm hoog.

Waar Unknown Mortal Orchestra in de Ancienne Belgique helemaal niet overtuigde, kon deze band de tent van Best Kept Secret vrij goed inpakken. Met een trein aan hits waaronder “Multi-Love”, “So Good At Being In Trouble” en “Necessary Evil” wisten ze het publiek te overtuigen. Helemaal op punt stond het niet, maar laat ons toegeven dat we wel enorm goede vibes en veel ‘dans goesting’ kregen na het zien van dit optreden. Rematch op Pukkelpop! 

Klein stuk pretentie op een podium, maar wat een held die Father John Misty. Met een performance, die live nog 1000 keer sterker klinkt dan op plaat, werkte Father John Misty zich naar de top 5 van beste optredens op Best Kept Secret. “Dissapointing Diamonds are the rarest of them all”, werd ongetwijfeld een hoogtepunt in zijn set. Nog net niet headliner waardig, maar geef deze man nog even en hij sluit over enkele jaren Best Kept Secret af.

Aan alle mooie liedjes komt een einde. Ook aan Best Kept Secret en de ongelofelijke leuke dagen dat dit festival ons weer voorschotelde. De laatste muzikale tonen werden voorgeschoteld door LCD Soundsystem. Een door iedereen gekende band met hier en daar een nostalgisch kantje. Met een grote discobal boven hun hoofd en een podium met gigantisch veel materiaal op, was LCD Soundsystem klaar om er aan te beginnen. Maar waar was al dat publiek gebleven? Het strand stond bijzonder leeg en overal tussen de mensen die er wel stonden zag je gaten. LCD Soundsystem begon er aan en wist meteen de mensen die er stonden mee te krijgen. Op uitzondering van mezelf. De band kwam niet overtuigend genoeg over en werd na een tijdje zelfs heel saai. Zelfs “Daft Punk Is Playing At My House”, een nummer waar het normaal gezien moeilijk is om je voeten niet te laten dansen, kon niet bekoren. Jammer, maar helaas. 

En zo werd Best Kept Secret iets minder goed afgesloten dan gehoopt, maar laat dat nu iets zijn dat we niet aan ons hart lieten komen. De nacht was nog jong en volgende editie staan we er sowieso weer met even veel zin. Is het dan bijna 7 juni 2019?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/best-kept-secret-2018/
Organisatie: Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire) 

Een kwartet bestaande uit muzikanten die o.a. gitaar, bas, drum, zang, orgel, clavinet en prophet 5 bespelen. Wat moet dat geven? Moeilijk te zeggen maar als we erbij vertellen dat je moet denken aan een combinatie van Robert Wyatt en Syd Barret melodieën in een fusie met grooves en sounds uit de jaren 70 die neigen naar progrock bands zoals Camel, Caramel, Soft Machine of Gentle Giant dan weet je al welke richting hun muziek hier uitgaat. Met name echte prog rock met invloeden uit de rock en wat uit de jazz. Het geheel heeft een seventies sound en klinkt ook soms wat dromerig. Je zou kunnen zeggen dat één of ander instrument de hoofdrol speelt. In eerste instantie zou je zeggen dat het de toetsen zijn. Maar bij nadere beluistering speelt elk instrument wel op de één of andere manier zijn hoofdrol. De drums zijn stuwend en dwingend, de bas heel verhalend en melodieus, de toetsen heel karakteristiek en de gitaren kleuren het geheel in. De zang is eerder ondersteunend. Wie houdt van eerder genoemde bands uit de prog-geschiedenis, moet dit ook eens uitproberen want dit zijn hier wel vier klassevolle muzikanten die lijken weggelopen te zijn van Woodstock of iets gelijkaardigs. Mooie smaakvolle cover ook trouwens.

Ditmaal moeten we ons naar Genk begeven voor de band Barabbas. Barabbas bestaat uit vier veteranen die al vele watertjes hebben doorzwommen om in 2013 met een eerste split-EP voor de dag te komen. Zelf noemen ze Mastodon, Firebird, Queens of the Stoneage en Black Sabbath als invloeden . De riffs zijn wel geïnspireerd door Black Sabbath. Maar dat geldt natuurlijk voor duizenden bands in het zwaardere genre. Opener “Goldstone” klinkt zwaar, wat loom en doet dan ook aan eerder genoemde band denken. Op “Sister” gaan ze een versnelling hoger spelen en doen ze wat denken aan Prong of Danzig. Nu ga ik stoppen met te vergelijken en me op Barabbas zelf toespitsen. “Sister” vind ik echt wel te smaken. Een vinnige track met de nodige ‘f.. you’ - attitude. Zo staan er nog wel enkele nummers op. Op “Guy Tells Us How To Make An Omelet” is de tekst een uitleg hoe je een omelet moet maken. Het is een dunne lijn, tussen ironie en belachelijkheid, die ze hier bewandelen.

Ze weten hoe een song in elkaar te zetten, de sfeer en grooves zitten goed. De plaat is best genietbaar maar alleen is niet alles altijd even origineel. We krijgen nogal wat clichématige riffs te horen.

Een debuut dat er mag zijn maar hopelijk toont hun volgende worp nog wat meer eigenheid en originaliteit.

Dit zou hun vijfde langspeler moeten zijn dat ze op de wereld loslaten. Deze Noren zouden naar het schijnt enorm populair in Scandinavië zijn. Of dit een referentie is voor kwaliteit valt nog te bezien. Ze spreken hier over powerpop en pretpunk. Benieuwd of dit ook zo is.

Na enkele beluisteringen moeten we zeggen dat hun muziek wel ergens tussen pretpunk en powerpop in ligt. Het is vrij glad geproduceerd en dat drukt een beetje de pret. Punkliefhebbers gaan hierop wel afhaken vrees ik. Catchy ,  meezingbare refreinen hebben ze in hun songs wel, maar helaas weinig melodieën die blijven hangen. Het gitaarwerk is snedig, de solo’s zijn bondig maar net als de zanglijnen zijn ze niet onvergetelijk wegens te clichématig.

De teksten zijn eigenlijk wel nog te genieten.  De foto op de hoes lijkt uit de jaren 80 te komen. Net één of andere glamrock band die erop afgebeeld staat. Met deze vijfde langspeler maakt de platenmaatschappij ons wijs dat het tijd is voor de grote doorbraak. Maar ik denk met dit album dat dit toch niet meteen zal gebeuren. De songs zijn vakkundig gemaakt en goed geproduceerd maar ik mis iets dat het verschil maakt om boven de middelmaat uit te steken. Maar middels een slimme marketingtruck, een reclamespot bijvoorbeeld, kan het toch wel gebeuren. De grote meerderheid op de radio lust wel wat ongevaarlijke en clichématige songs.

Zelf vond ik het album te voorspelbaar om verscheidene luisterbeurten te blijven boeien. “Haunt Me” en “Into The Night” zijn volgens mij het best te pruimen. The Strokes is een band waaraan ik bij die twee songs moet denken. Maar dan wel zo geniaal niet als het origineel.

Antwerp Music City 2018 - Surya//Onrust// RZMNR - De 'Underground' leeft!
Antwerp Music City 2018
Antwerp Music City
Antwerpen
2018-06-14
Erik Vandamme

Naast Sportpaleizen, Vorst National tot Rock Werchter en Pukkelpop of dergelijke meer bloeit er ook iets in de 'underground' van het muziekgebeuren. Veel bands die kwalitatief bekeken totaal niet moeten onderdoen voor de grote namen binnen hun scene, vinden tegenwoordig nog moeilijk zalen of plaatsen waar ze zichzelf kunnen tonen aan hun fans. Gelukkig zijn er goed verstopte zalen als Antwerp Music City, die deze bands een plaats geven op hun affiche. Ze zijn niet de enige, maar ze worden helaas dus heel zeldzaam. Nochtans stellen we na ons bezoek aan Antwerp Music City op donderdag 14 juni vast, de Underground leeft. Meer dan ooit! Op het programma het betere donkere en zware post tot andere sludge metal met Surya, Onrust en RZMNR.

RZMNR, Stevige stoner met een hoek af? Een stelling die blijkt te kloppen als een bus
Het had niet veel gescheeld of we waren er zelfs niet geraakt. Wegens een vermoedelijk gaslek was de straat naar Antwerp Music City compleet afgesloten. Gelukkig waren enkele bereidwillige leden van Onrust zo vriendelijk me op te zoeken, en de weg te wijzen langs één van de zijstraten. RZMNR was net aan zijn set begonnen. "Instrumentale stoner" Of "Stoner met een hoek af'' zo omschrijft de band zichzelf op de facebook pagina. RZMNR is een vrij jonge band dat sinds 2016 de Vlaamse wegen onveilig maakt. Door middel van strakke gitaar en drumpartijen, die voortdurend in overdrive lijken te gaan, pakken de heren het publiek zonder veel moeite in. Veel woorden worden daar niet aan vuil gemaakt, de heren laten vooral de muziek voor zich spreken.
RZMNR lijkt me echter ook een band die nog kan groeien. Dat bleek op het einde van de set, toen alle registers plots compleet werden open gegooid. Verschroeiende riffs en drum salvo's als een plots opstekende wervelstorm , deden de trommelvliezen barsten. Prompt werd een geluidsmuur opgebouwd, die Antwerp Music City uiteindelijk voor het eerst deze avond op zijn grondvesten deed daveren. Een gewaarwording die we eigenlijk graag wat meer hadden ervaren tijdens de toch voor de rest vrij monotoon opgaande set.
Echter, wat we dus wel te zien en horen kregen is een band die potentieel heeft om binnen stoner - met inderdaad een stevige hoek af - heel hoge ogen te gooien naar de toekomst toe. Daarover bestaat op basis van dit stevige en strak optreden van deze heren in Antwerpen geen enkele discussie.

Onrust: De putten van de hel compleet open zetten!
Plots stond Antwerp Music City overvol voor Onrust. Zo verwonderlijk is dat niet. Deze sympathieke band heeft ondertussen al heel wat water doorzwommen. En ondertussen zijn stempel gedrukt op de 'underground' post metal en aanverwant gebeuren. De doorbraak naar een heel ruim publiek is er vooralsnog niet echt gekomen. En toch, deze jongens bewezen al meerdere keren dat ze totaal niet moeten onderdoen voor de grote namen binnen post metal/ sludge metal en aanverwante. In april van dit jaar bracht Onrust eindelijk zijn debuut ‘Oogst’ op de markt. We schreven daarover: ''Song na song bezorgt Onrust ons op dit debuut rillingen tot op het bot. Telkens opnieuw voelen we ijskoude klauwen uit de Hel ons de strot dichtknijpen, en glijden langzaam maar zeker af naar die meest duistere kant van onze ziel. Dat zijn allemaal ingrediënten die ooit wel eens zijn voorgedaan. Maar Onrust brengt het allemaal op een zodanig hoog niveau, dat we vanaf de eerste tot de vierde luisterbeurt compleet overslag gaan."
Hoe dat live klinkt: nu die putten van de Hel gingen nog maar eens compleet open. Onrust brengt vooral een gevarieerde set, waarbij door uiteenlopende tempowisselingen naar voor te brengen, al even uiteenlopende emoties worden aangesproken. Onrust doet ook niet aan veel bindteksten, maar spreekt zijn publiek al iets meer aan dan zijn voorgangers. Niet dat dit een must is. Ook deze band laat de verschroeiende muziek voor zich spreken. De grote meerwaarde is dat op dat geïmproviseerde podium - want eigenlijk stonden de instrumenten gewoon op de grond opgesteld - top muzikanten staan te spelen die tovenaars zijn met klanken. Gerugsteund door de frontman zanger die met een ijzingwekkende blik boordevol opgekropte woede, zijn frustraties voortdurend uitschreeuwt.
Nochtans werd die vocale aankleding in het begin van de set iets te vaak overklast door de instrumentale aankleding, een euvel waarop de zanger zelf geen vat heeft. Naarmate de set vorderde , lukte het alsmaar beter om met zijn grunts en growls ook boven de instrumentale aankleding heen te komen. Het meest indrukwekkende aan Onrust is dat de band dus voortdurend schippert tussen intieme momenten, waarbij de cleane vocale aankleding al minstens even dreigend klinkt, en oorverdovende climaxen, die recht doorheen je hart boren als vlijmscherpe messen.
Net ons door elkaar schudden, nog eens goed de hersenpan bewerken en de ziel doormidden  scheuren, komen we prompt in een diepe trance terecht. De intensieve aanpak verdooft je dus enerzijds, bezorgt je koude rillingen tot zelfs een krop in de keel. Anderzijds worden mokerslagen uitgedeeld die aanvoelen als het geroffel van donder en bliksem, de voorbode van een opkomende zomerstorm. Willen of niet, je wordt uiteindelijk zonder medelijden meegesleurd naar uw eigen persoonlijke Hel.
Besluit: Onrust legt die lat van begin tot einde van de set,  zowel vocaal als instrumentaal, zodanig hoog dat we compleet van de kaart uiteindelijk onze eigen demonen met het angstzweet op de lippen strak in de ogen kijken. Ja, ooit wel voorgedaan. Maar zo intensief als de manier waarop Onrust dit doet? Nee, dat komen we ondanks ons ellenlang parcours van bezoeken van concerten en festivals niet elke dag tegen.

Surya: De schoonheid en de lelijkheid van mens en natuur, in klank en beeld gebracht
Ter introductie van de Engelse band Surya citeren we even de Engelstalige intro over deze band op de facebook pagina: "The music is a mix of heaviness and subtle sonic landscapes, ugliness and beauty. Earth, Water, Air and Fire- all in it's eternal dance of creation and destruction. Surya is about bringing light through understanding the darkness." Inderdaad blijkt dit dan ook de rode draad doorheen het concert van Surya in Antwerp Music City. Donkere walmen van intensieve muziek, met beelden over aarde, water lucht en de mensheid worden voortdurend geprojecteerd waardoor zowel oog als oor worden aangesproken. En uiteindelijk alle zintuigen. Want de experimentele soundscapes zorgen ervoor dat je eens onder hypnose gebracht, wordt doorverwezen naar onaardse wegen, ver buiten de realiteit. En toch verbonden daarmee, door die heel herkenbare beelden op het scherm.
Surya bestaat uit muzikanten die dus de kunst verstaan om, door middel van deze samensmelting van beeld en klank, te spelen met emoties van de aanhoorder. Onophoudelijk worden drumsalvo's op de luisteraar afgevuurd die wel lijken te komen uit de putten van voornoemde hel. Zonder enig medelijden wordt het tempo opgedreven tot al even Helse climaxen, waarbij de riffs klieven door je hart en de vocale aankleding je ziel doormidden scheurt. Ook al gaat alles wat de monotone kant op, net door beeld en klank zo mooi te laten samensmelten stoort dit totaal niet. Integendeel zelfs. Je blijft geboeid luisteren en kijken, maar vooral genieten.
Besluit: Surya laat de meest donkere en ijzingwekkende zijde van natuur en mens samensmelten met het mooiste en meest tedere, binnen een set die je voor het laatste op deze avond confronteert met jouw eigen innerlijke gemoedsrust, maar ook die demonen die jou het leven zuur maken. Spelen met emoties? Het is dus niet alleen de rode draad in dat optreden van Surya. Het blijkt de ultieme rode draad te zijn van deze boeiende avond.

Organisatie: Ondergronds - https://www.facebook.com/ondergrondsvzw/

Suntapes is het alias van Tomas Vanderplaetse. Die naam kan bij sommigen wel een belletje doen rinkelen want deze man speelt sedert 2015 de keyboards bij Arno. Voor de release van dit album haalde Tomas inspiratie uit zijn lange rondreizen door voornamelijk Azië. Dat heeft invloed op o.a. het gebruik van zijn instrumentarium. Naast zijn hoofdinstrument de piano heeft hij ook gebruik gemaakt van wereldse instrumenten zoals bv. De tanpura (India) en de ruan (China). Daarnaast maakt hij ook gebruik van analoge synths, mellotron, field recordings etc… Allemaal zelf ingespeeld in zijn eigen studio. De piano partijen werden door Tomas ingespeeld op de vleugelpiano in studio “Room 13” met Jesse De Roo als opname technieker. Er werd gekozen voor close miking met verschillende vintage microfonen.

Wat levert dit voor de luisteraar op? Dromerige, broeierige en atmosferische lappen instrumentale muziek. Heel mooi opgebouwde en traag voortschrijdende stukjes sfeer die makkelijk allerhande beelden bij je oproepen. Live wordt die muziek begeleidt met live-visuals door Kasper Jordaens waardoor de evenementen kleine audiovisuele gebeurtenissen worden. Die dromerige sound wordt ook mooi weergegeven via het artwork op de hoes waar je doorheen de nevel de heuvels van Tapei kan waarnemen.

‘Hunting For Hills’ is een dromerige soundtrack. Denk aan een warme zomeravond waarbij je buiten in de natuur zit met een glas rode wijn, met je geliefde en dit op de achtergrond… Heel fijne plaat dat ik aanraad om te beluisteren bij geschikte omstandigheden (niet in de auto of op café).

Walhalla Records is een afsplitsing van Starman Records. Op dit label vind je obscure Belgische wave. Van synth wave tot cold wave. Zo zijn er de gekende Underground Wave compilaties waar ook deze artiest op voorkomt. Schicksal is het alter ego van Rudi Huybrechts die sedert 1982 probeert body beat in sterke songs te verpakken. ‘365 Days’ is een soort van compilatie album dat zowel heel oud als recenter werk bevat. Samengesteld door Huybrechts samen met Lieven De Ridder.

Aan wat moet je je verwachten als je deze schijf oplegt? Electro en body beat dat klinkt zoals we die kennen van het begin van de jaren 80. Rudimentair en embryonaal maar wel altijd zoekend naar een geschikte songformat en naar nieuwe geluiden. Denk aan bands zoals Zolex, A Split Second, Psyche of een voorloper van Front 242, Kraftwerk etc...

Ergens in dit braakland bevindt de muziek van Schicksal zich. Meestal vrij dansbaar en vooral boeiend vanwege zijn diversiteit ofschoon het album op zich wel consistent blijft klinken. Je hoort niet meteen welke de oudste en de recentste songs zijn op ‘365 Days’. Verder zit er fijne flow en ritmiek in de muziek waardoor de aandacht niet meteen dreigt te verslappen.

‘365 Days’ is een fijne plaat voor liefhebbers van minimal, electro en aanverwante genres. Ook mensen die de jaren 80 willen (laten) herbeleven zullen hiervan smullen.

Soms hoor je muziek met een geheel eigen stijl en vibe. ‘Run Boy Run’ van Gurls is zoiets. Fris, catchy en met een eigenaardige muzikale invulling. Drie meiden die muziek maken. Verwacht je niet aan een band zoals The Corrs of Haim. Geen lieftallige samenzang maar potige en eigenzinnig indie/punkpop tunes met een jazzy invloed. Ik weet het: er wordt hier met genres en namen gesmeten dat het een lieve lust is maar hedendaagse muziek neemt heel veel elementen uit verschillende genres om het tot een iets nieuws te vermengen. En hier is het wel degelijks iets nieuws en origineels. Vrij minimaal gedaan en toch bijzonder. Moeilijk te vergelijken met andere acts en toch klinkt het niet arty-farty of heel extreem raar.
Maar ze verrassen wel. Bijvoorbeeld op opener “Worried Bout Ya” is het instrumentaria al bijzonder: sax en jazzy bas en minieme percussie. De song op zich is vrij catchy en aantrekkelijk. Soms is de muziek wat moeilijker. Op “Oui” bijvoorbeeld is het echt meer voor jazz/pop liefhebbers. Hun probleem is waarschijnlijk dat ze op sommige songs teveel mainstream gaan voor de jazz liefhebbers en op andere songs teveel de jazz tour opgaan voor de gewone muziekliefhebber. Een groot publiek lijken ze mij niet meteen te bereiken maar het album bezit wel kwaliteit. Kwestie dat ze bij de juiste luisteraars geraken.

Jazz/Soul/Avant garde

Voor hun tweede album trokken de Wevelgemnaars stadsgenoot Brent Vanneste (steak nr8) aan als producer. Een logische en terechte keuze lijkt mij na beluistering. Het trio brengt muziek met elementen van noise, stoner, alternative rock en indierock in. Een beetje zoals Foo Fighters, Everclear, Kyuss, Biffy Clyro, Monster Magnet etc

Dat levert negen tracks op. Opener “Bored Ass Tony” is meteen een mooie binnenkomer. Een sfeervolle intro, een stonerrock/grunge middenstuk dat zich tot een climax ontwikkelt tot aan het eind van de track. Mooie opgebouwde song. “The Cricket Sound” begint onheilspellend om dan plat gewalst te worden door de logge en zware bassen en de riffs. Krekels? Inderdaad, de vervormde herhaalde gitaaraanslagen doorheen de song kunnen daarvoor door gaan. “Dirty Allen” gaat wat verder op het elan van de vorige song maar is minder opvallend. “All Day” is wat lichter dan de voorgaande songs. Er gloort hier en daar een zonnestraaltje doorheen de donkerte. Het is een vrij catchy nummer ook. Zo ook met “Keep Your Secrets” dat een aanstekelijk refrein heeft. “Dead Inside” drijft weer op de zware gitaren en doet wat van ver aan Audioslave denken. We komen o.a. fijne baslijnen tegen op “My Friend Ed”. Het gitaarwerk galmt bij momenten, vooral naar het einde toe, wat de song wat opentrekt en een gevoel van ruimte geeft. Met “Smack Your Neighbour” wordt er jaren negentig gewijs afgesloten.

‘The Cricket Sound’ is een heel onderhoudend en fijn geproduceerd album geworden. Zeg maar een kopstootje en een kleine wervelwind. Een fijne ontdekking. Wie van rock, grunge en stoner houdt moet dit zeker eens checken. Verder weten de mannen van aanpakken want ze brengen niet alleen het album in eigen beheer uit ze hebben ook een eigen boekingskantoortje opgericht (headachemusicagency.be). Leve de DIY-aanpak dus.

James Williamson is bijna zeventig en was ooit bandlid van The Stooges. De legendarische begeleidingsband van Iggy Pop. Hij was tevens een songschrijver die bijvoorbeeld alle nummers op ‘Raw Power’ hielp meeschrijven met Iggy Pop. Ook op ‘Kill City’ werkte hij mee en op ‘New Values’ was hij gitarist en producer. Na meningsverschillen tijdens het maken van ‘Soldiers’ (o.a. met David Bowie) stopte hij met muziek maken en ging hij terug technologie studeren.
Na de dood van Ron Asheton in 2009 voegde hij zich terug bij de band om op tournee te gaan. In 2013 maakte hij samen met Iggy ook het ‘Ready To Die’ album.
Voor de vocals op dit solo album trok hij Frank Meyer (zanger en gitarist bij The Streetwalkin’ Cheetahs) en Petra Haden (The Haden Triplets, That Dog) aan. De uptempo nummers waarop Frank Meyer zingt sluiten nog het meest aan bij het werk van The Stooges. Dat geldt dan bv voor de felle opener “Riot On The Strip”. Er staan wel meer warmere en iets ingehouden tracks op. “Judith Christ” is een heerlijke rock and roll track. “Pink Hearts Across the Sky” is een door Petra Haden gezongen track dat een beetje als een Amerikaanse singer-songwriter/rock track klinkt. Laten we zeggen genre Sheryl Crow.
Het grootste verschil met The Stooges is dat het gitaarwerk hier ook knettert maar dan meer als van een haardvuur terwijl hij met The Stooges zijn gitaar liet slijpen en zagen. Het gevolg is een diep in rock and roll gedrongen album dat warm en Amerikaans klinkt. Soms vinnig en in enkele gevallen wat te gezapig, o.m. een “You Send Me Down”. Hier is zijn gitaarspel te gewoontjes. Hij is sterker wanneer hij wat kan wringen en scheuren met zijn machine. Songs schrijven kan de man in elk geval. Dat bewijst hij hier terug. Zijn ook de moeite: “Destiny Now”, “Miss Misery” (ballad), “The Revolution Stomp” en het titelnummer dat een countrysound meekreeg. Er wordt afgesloten met een heel fijne cover van Escovedo’s “Died A Little Today”.
Wie denkt om een echt Stooges album te horen te krijgen zal bedrogen uitkomen. Ik denk eerder aan een Fogerty, Petty etc… Maar toch is dit album een bescheiden pareltje van een legendarische muzikant. Rocksongs zonder veel pretentie en aangevuld met de warmte van americana en country. Hier en daar zorgende  sax of keys voor wat kleur. De twee vocalisten die hij aantrok zijn erg goed gecast voor deze job. Gewoon een heel solied album.