Raskolnikov verwijst naar een personage uit een roman van Dostojevski. Daarnaast is het ook de naam van een Frans-Zwitserse band dat in 2015 in Genève opgericht werd. Ze pendelen wat tussen Parijs, Reims en Genève. Een nog jonge band dus dat hier met ‘Hochmut Kommt Vor Dem Fall’ zijn debuut presenteert. Zeven songs krijgen we op dat debuut. Songs die zich muzikaal ergens tussen Joy Division en Interpol bevinden. De stem en de manier van zingen doet mij erg aan Paul Banks (Interpol) denken. Dit trio brengt postpunk volgens de regels van de kunst. Een wat monotone zang, typische postpunk gitaren en wat synths. Dat levert enkele mooie songs op zoals opener “Stockholm” dat een mooie uitgerekte outro heeft, “Hunde Sind And Der Leine Zu Fuerhen” dat een vinnige track is of “Poddanie Bezwarunkowe” dat vrij catchy klinkt. Als geheel klinkt het album natuurlijk wat zwaarmoedig.
Raskolnikov heeft een heel degelijk album gemaakt dat volledig binnen het genre van de postpunk past. Liefhebbers van postpunk of Interpol kunnen zich dit album blindelings aanschaffen. Voor wie van dit album houdt is er nog goed nieuws want hun opvolger staat gepland voor eind 2018.

Rock dat de Jaren 60 en 70 doet heropleven… dat zit dezer dagen wel in de lift zou je denken. Dat levert best mooie releases op. Vooral als ze iets doen met die elementen zoals ze in een moderne productie gieten of vermengen met moderne elementen. Svartanatt doet daar niet meteen aan mee. Ze spelen hun rock net alsof ze in de jaren 70 leven. Het klinkt dus vintage en erg retro. De songstructuren zijn soms een beetje progressief van aard. Met riffs en hooks die erg jaren 70 klinken. Soms wel een beetje te clichématig of al teveel gehoord. Dat is meteen mijn grootste bemerking bij deze release. Om echt aan te spreken of op te vallen gaan ze hieraan toch nog wat moeten doen.
Svartanatt is een band in progressie. Wanneer hun volgende release nog een stapje verder gaat dan deze dan gaan we ongetwijfeld boeiende dingen te horen krijgen. Voorlopig blijf ik nog een beetje op mijn honger zitten.

Liefhebbers van donkere, dansbare en gestyleerde electro kunnen hun hart ophalen aan het debuut van dit Gentse trio. Gent? Jawel, waar vroeger alles uit Antwerpen leek te komen merken we de laatste tijd dat Gent (ook Oostende, Brussel, Luik, Kortrijk) de nieuwe plaatsen zijn waar talent aan het ‘boomen’ is.

Onset is daar het nieuwste bewijs van. En het is meer dan de moeite. Voor de electro die ze produceren wordt er voor één keer niet geput uit de geschiedenis van de jaren 80.

We krijgen hier electro die meer verwant is met bands zoals Goose, Massive Attack, The Knife of Club 8. Maar dan met een geheel eigen smoel. De zang valt daar zeker onder. Een herkenbare en ietwat aparte stem geeft de nodige kleur aan de songs. De electro ook, die zeker en vast beïnvloed is door The Knife. Iets wat we alleen maar kunnen toejuichen.

Opener “Failure” zet de toon voor de vier songs op deze EP. Eigengereid en met de nodige mooie synthsounds. De lijzige stem doet de rest. “Are You Through” en “Borderland” zijn zowaar nog beter en iets toegankelijker. “Nightshop” is de afsluiter en is heerlijk tegendraads en donker.

Onset draagt een soort van troosteloos stadsgevoel in zich mee waar verloren zielen trachten troost te vinden. Ze doen dit aan de hand van vier fantastische tracks die gericht zijn op vernieuwing en diepgang en niet op hitlijsten en dergelijke meer. Super!

Video - Kijken kan hier: https://www.youtube.com/watch?v=b8p9rztejGU

De Nederlandse band Death Alley maakt interessante rock die niet zo makkelijk onder één noemer te vatten is. Ik hoor elementen en flarden van stoner, psychedelische rock en metal in hun muziek. Ze weten er echter een boeiende blend van te maken.
Op opener “Daemon” gaat de song richting de progressieve rock. De song bevat een mooi middenstuk dat je meeneemt naar het einde van de track om af te klokken op bijna tien minuten. Maar het verveelt geen enkele minuut. “The Chain” die erna komt is uptempo en vinnig. “Feeding The Lions” was al te horen op de live-EP ‘Live at Roadburn’ en is terug een meer psychedelisch geïnspireerde rocktrack. “Headlights in the Dark” doet mij wat denken aan bands als Soundgarden, Velvet Revolver. Een prima entertainende track dat live wel voor wat vuur moet kunnen zorgen. Ook de nieuwste single “Murder Your Dreams” is opzwepend. “Pilgrim” heeft een fijne opbouw en afsluiter “The Sewage” neemt ons mee op een trip van elf minuten. Een track vol met smerige gitaren en baslijnen die toch melodieus en catchy klinkt. Monster Magnet komt hier knipogend voorbij gereden. Een heel mooi uitgesponnen track met een heerlijke solo in het midden. Een waardige afsluiter van een heerlijk rockend album.
Op ‘Superbia’ gaat Death Alley verder met wat ze bezig waren op hun debuut ‘Black Magick Boogieland’. En dat is een prima vervolg breien aan dat puik debuut.

Michiel Libbrecht (24) is het brein achter Mooneye. Hij toerde eerst onder het pseudoniem Mickey Doyle langs zalen als De Zwerver, Depot etc… Als artist in residence (de nieuwe trend blijkbaar maar wel ideaal om talent te helpen ontbolsteren) van het Wilde Westen/De Kreun besloot hij om met een full band te werken, een EP te maken en een nieuwe naam voor zijn project te bedenken. Voor de EP dook hij een week lang in de studio van Pascal Deweze waarin hij in deze vermaarde muzikant (Sukilove etc…) een inspirator en producer vond.

Het resultaat zijn vijf songs. En het resultaat mag er zijn. Er wordt heel goed en vakkundig gezongen. De songs klinken als een klok. Heel naturel met subtiele details die de boel kleuren zoals orgeltjes, warme gitaarklanken etc… Elk jaar brengt ‘de Nieuwe Lichting’ op StuBru een aantal fijne bandjes naar boven. Mooneye zou beslist in het rijtje van die bands niet misstaan.

Simon Dak en Rachel Biggs vormen Dead Astropilots en hebben hun thuisbasis in het Franse Lille. Net over de grens dus. Heel veel meer weet ik over hen niet. Ik vermoed dat dit hun debuut is want ik vond niets anders terug over hen.
Simon zorgt voor de gitaren, programming en de vocals. Rachel Biggs zorgt voor de programming en de vocals. Ze wisselen elkaar dus af voor de vocals. Rachel heeft een aangename stem dat sensueel alsook gedecideerd kan klinken. In opener “Giallo” klinkt ze bijvoorbeeld vrij gedecideerd. Het nummer is voorzien van een strakke beat en een gothic gitaarlijntje. Het refrein klinkt vrij catchy. “Libertine Patrol” heeft een wat spacy karakter. Op “Cities” krijgen we wat scherpere gitaarklanken en een samenzang van Simon en Rachel. Bij “Soul Beats” staat er tussen haakjes live. Als dit idd een live track is dan klinkt die wel goed. Tien songs presenteren ze ons met telkens een stevige beat, synthbas, gothic gitaar, synthwerk en vocals. Geen enkele song is een opvuller. Rachel is wel iets sterker in de vocals dan Simon. Dat merk je vooral op “Inside A Dream” waar hij de vocals zo goed als alleen doet. Gelukkig zijn de meeste vocals in samenzang of door Rachel gedaan en is het songmateriaal goed en voorzien van een goede productie.
Een heel degelijk electro album met invloeden uit cold wave, post punk en aanverwante genres mooi verwerkt in een eigen geluid. Een duo dat ik graag eens live aan het werk zou zien. In het begin van het jaar stonden ze enkele malen in Lille en op 2 maart in Parijs samen met NU:N en Trouble Fait.

Al tien jaar werkt deze Oxfordse band aan hun muzikale carrière. Met ‘Sentinels’ zijn ze intussen aan hun vierde album toe. Ze omschrijven henzelf als sludge maar ik zie ze eerder als een metal/stoner band. Hun vette en zware riffs vinden hun oorsprong wat in de muziek van Black Sabbath. Muzikaal zitten ze ergens tussen Black Revolver en Mastodon. Matt Ryan heeft een imposante en brute stem die heel goed past bij de muziek. Songsgewijs weten ze het spannend te houden door de nodige tempowisselingen (“Convulsion”), gitaarsolo’s of mooie intro’s (“Too Far Gone”). Dat is nodig aangezien ze meerdere tracks hebben die de zeven minuten overschrijden. Een hoogtepunt is ongetwijfeld “Kingdom of Horns” dat vertrekt vanuit een mooie sfeervolle intro en die doorheen de song trekt. Af en toe komt er een uitbarsting om dan terug te keren naar de haast feeërieke beginsfeer. En trouwens wondermooi gezongen door Matt Ryan die hier bewijst van meerdere markten thuis te zijn op het vlak van vocals. Een echt prijsbeest dit nummer. Ook “Capsized” is een eerder rustige maar mooi uitgewerkte track.
Op “Sentinels” bewijst Desert Storm hun bestaansrecht meer dan voldoende. Acht machtige songs en een intro en outro die het album compleet maken. Geef hen een podium op enkele grote festivals. Ongetwijfeld gaat het dak eraf met deze songs.

Een trio Gentse muzikanten bestaande uit ex-leden van Oathbreaker, Maudlin en Rise And Fall hebben samen een debuut gemaakt vanuit een geheel andere invalshoek. Geen post-metal, Hardcore of punk op dit album. Wel melodieuze en energieke poprock muziek met elementen uit postpunk, rock and roll etc… Partisan is Cedric Goetgebuer (gitaar en zang), Ivo Debrabandere (drums) en Thijs Goethals (bas).

“You And I” opent de EP energiek met een catchy powerpop song. “No Last Surrender” brengt mij terug naar de Belgische rock ten tijde van eind de jaren 80 en begin de 90’s met bands zoals The Romans. Maar ze lijken ook beïnvloed te zijn door bands als Ride en Mudhoney. “Change” bezit wat shoegaze elementen. “Sometimes” heeft fragiel gitaarwerk en een heerlijk zingende lage bas. Het drumwerk op al de tracks zijn stuwend en sporen de songs aan. “Forget” is melancholische en eerder slome track die het gevoel lijkt weer te geven van een man diep weggedoken in zijn eigen gedachten. We eindigen met “We Have Always Loved You” en dat is een track bestaande uit een spoken words sample en gitaar/bassounds. Hier gaat het meer om impressie en sfeer ipv songschrijverij. Geschikt om o.m. een optreden mee te starten.

Partisan presenteert hier een heel fijne EP. We zagen hen een tijdje terug in de Grote Post aan het werk en ze kunnen de energie van dit album zeker overzetten op het podium. Een goed geluid hierbij is van vitaal belang want het zit hem soms in de subtiele klanken. Maar een band waar ik alvast meer wil van horen.

Gèsman – CD release – Pretentieloos, Verfrissend optreden
Gèsman
Kreun
Kortrijk
2018-03-09
Wim Guillemyn

Deze avond stonden twee bands van het May Way label op het podium ter promotie van het nieuwe album van Gèsman genaamd ‘Olput Blues’.
(Review http://www.musiczine.net/nl/nl/cdreviews/gesman/olput-blues/ )

Eerst was het aan Mauger om het publiek op te warmen. Deze indie rockers, met enkel ex-bandleden van Absynthe Minded, konden ons overtuigen met goed songmateriaal zoals “Route Du Soleil” en “Berlin Will Wait”. Daarnaast een goede stem en wat uptemposongs. Ook werd ons een nieuw liedje toevertrouwd zijnde “Big Man” dat wat roots in de muziek van bands zoals Mumford and Sons had.
(Review: http://www.musiczine.net/nl/nl/decouvertes/mauger/berlin-will-wait-single/ )

Voor de hoofdact was de zaal vrij vol gelopen En die moeten geweten hebben waarom. Want het optreden was af zoals we zeggen.
Hun motto is ‘niet al te serieus’ wat zich uit in o.a. hun teksten, maar op het podium wilde dat zeker niet zeggen dat ze er een potje van maakten. Vergis je niet , ze speelden een strakke set. De zeskoppige band was meteen goed op dreef en opende met “Blow Hotel Zulu” en het geweldige “Schmuck”. De set bestond zo goed als geheel uit het volledige album. En de nieuwe songs deden het goed. “Mankepwot” en “Veel Dust” gingen er gemakkelijk in.
Het goede op het nieuwe album was ook terug te vinden op de live performances. Afsluiten deden ze met enkele oude nummers zoals “Vuile Leeggoar” en “Duvels”.
Als bis kwam een mij onbekende man op het podium die met gitaar en kazoo een liedje over een zeker Francis ten berde gaf.
Tergelijkertijd werd er een doek met Flip Kowlier op de achtergrond gehezen. En zo liep een geslaagde avond ten einde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/gesman-09-03-2018/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/mauger-09-03-2018/

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

We hebben het in deze rubriek al gehad over Susanna haar eerste single “Perfect Day” (cover van Lou Reed) uit haar nieuwste album ‘Go Dig My Grave’. Dit is haar twaalfde album en hiervoor heeft ze heel zorgvuldig tien bestaande songs uitgekozen om ze een ‘Susanna’-behandeling te geven. Dat houdt in dat ze de songs uitkleedt en terug aankleedt met barokke instrumenten en haar karakteristieke stem. Zo krijgen we composities die minimalistisch, verstild en intens klinken. Het zijn niet enkel covers. Voor “Invitation to the Voyage” baseerde ze zich op een gedicht van Charles Baudelaire om een nieuwe compositie te schrijven. Daarnaast vinden we er bewerkingen van Joy Division terug (“Wilderness”). Een magistrale versie trouwens. Blijkbaar ligt die band haar goed want ze heeft ook al eens “Love Will Tear Us Apart” bewerkt. “The Willow Song”, “The Three Ravens” en het titelnummer zijn traditionals. “Freight Train” is een track uit 1903 en werd geschreven door Elisabeth Cotten. “Cold Song” is een song dat zijn oorsprong kent in de baroktijd. Henry Purcell en John Dryden zijn de schrijvers van dit liedje.
Het fijne aan dit album is dat Susanna aan elke song er geheel haar eigen draai aan heeft gegeven. Daarnaast hoef je de originele songs niet eens te kennen om hiervan te genieten. Het album klinkt vrij homogeen en consistent ondanks dat de songs uit  verschillende hoeken komen. Hou je van muziek die wat barok klinkt, verstild en toch intens? Dan is dit album je gading.