Fugu Mango is een Brusselse band. Hun sound omarmt vele stijlen. Een mix van o.a.  beats en indiepop. Zo ontstaat er een rijke en kleurrijke sound. Maar je kan het niet wereldmuziek noemen. Daarvoor klinken ze te westers. Een beetje zoals ook Arsenal doet. Ze speelden reeds op Couleur Café, Dour, etc…

Het album bevat volop fijne poppy liedjes die kleur en zonneschijn bevat. De vocals zijn, net zoals de ritmes, aanstekelijk. Op “Liar”, dat een beetje eighties klinkt, horen we bassiste Anne Fidalgo zingen. Op veel songs, zoals “Blue Sunrise”of “Summer Days”, is er samenzang door de Lontie broers. Soms wisselen ze hun vocals ook af met Anne. Zoals op ‘Alien Love’ en dat zorgt voor een mooie variatie.

Niets lijkt aan het toeval overgelaten te zijn geweest. De productie en recordings werden door Luuk Cox (Shameboy) gedaan (ook verantwoordelijk voor Stromae, Girls in Hawai, Roscoe…). De mixing was van de hand van Ash Workman die ook bv Christine and the Queens mixte.

‘Alien Love’ is ritmisch, poppy, opzwepend en catchy. Tien prachtige songs die werelds klinken. Als ze dit live goed weten om te zetten dan zullen ze nog vele feesttenten in lichterlaaie weten te zetten.

G A U S S zijn Mati Le Dee en Emile Sertyn. In een vorig leven waren zij Mary & Me. Dit project staat echter momenteel on hold. Maar we hebben ‘Biometrical Love’ in de plaats gekregen om onze tanden in te zetten. Hun muziek hierop bevindt zich ergens op het braakland tussen acts zoals SX, Portishead en de eigenzinnigheid van Björk.
Zo weet je al voor een stuk waaraan je je kan verwachten. Je hebt om te beginnen de karakteristieke vocals van Mati Le Dee die, qua klankkleur, wat tussen die van SX en Björk in ligt. Mysterieus, eigenzinnig en filmisch. Muzikaal gaat het richting indiepop en triphop. Maar dan wel met de nodige weerhaakjes in. Die weerhaakjes zitten dan in bv het onverwachts toevoegen van een cello, een eigenzinnig zangpassage of een bepaald effect. Voor de rest veel synths en toetsen. Dat allemaal samen zorgt ervoor dat je best het album enkele malen beluisterd vooraleer je het ten volle kan ontdekken of begrijpen. Het existentiële kan je terugvinden in hun teksten. Uiteindelijk krijg je negen vrij sfeervolle en filmische tracks te horen die enerzijds vrij toegankelijk zijn maar anderzijds toch ook net dat beetje meer te bieden hebben. In vele gevallen vrij dansbaar en met een elektronische toets.
We kunnen ons hart ophalen met ‘Biometrical Love’ dat er tevens mooi gestyleerd uitziet en ook klinkt. Voor de meerwaarde zoeker is dit album zeker een aanrader.

Sedert 2003 is Yves Schelpe bezig met Psy’ Aviah op de muzikale kaart te zetten. Dit via open minded electro music zoals hij het zelf omschrijft. De bezetting kende doorheen de jaren nogal wat wijzigingen maar voor de live optredens doen de laatste jaren vooral Marieke Lightband (vocals) en Bert Van de Cruys (gitaar) mee.
Voor ‘Lightflare’ heeft Yves met heel veel mensen samenwerkingen aangegaan om zijn songs vorm te geven. Zo zijn er gastvocals van o.a. Kyoko Baertsoen (ex-Hooverphonic, Lunascape), Mari Kattman, Addie Nicole, Fallon Nieves enz… Verder zegt Yves Schelpe dat hij met dit album de bittere momenten in zijn leven heeft achter zich gelaten. Het album is als het ware een lichtbaken in een woelige zee voor diegene die er de weg kwijt zijn.
Muzikaal zweven de songs ergens tussen triphop en synthpop. De ene keer klinken ze eerder als Portishead of Morcheeba (bijv. op “The Great Disconnect” ft Marieke Lightband) en andere keren gaan ze richting Robyn of Chrvches. Ik denk dan aan de track “Sound of New” ft. Addie Nicole (Halocene). De songs zijn heel aangenaam luistervoer. Radiovriendelijk.
Op vlak van electro toch wel één van de boeiendste albums die ik de laatste maanden heb gehoord. Elke song heeft zijn eigen vocalist wat maakt dat je telkens een andere invalshoek en klankkleur krijgt. Dat maakt ook dat het album telkens verschillende kanten uitgaat en niet echt éénvormig klinkt. Maar zelf vind ik het niet echt een probleem om het zo te beluisteren. Het lijkt een beetje een goed gestroomlijnde compilatie. En nog een goeie ook.
Op ‘Lightflare’ staan veel fijne tracks. Wie van synthpop en aanverwanten houdt , moet deze zeker in huis halen. Wie de dubbele kartonnen editie in huis haalt krijgt er nog een cd bij met remixen van het album. Remixen door o.a. Assemblage23, Alter Future en SD-KRTR.

Wie houdt van post-rock en post-metal kan terecht bij het Zottegemse label Dunk!Records dat een aantal buiten- en binnenlandse bands herbergt. Daarnaast is Wout ook bezieler achter het Dunk!Festival. Een driedaagse hoogmis voor liefhebbers van dit muziekgenre. Tijd voor wat vragen aan Wout.

1.      Eerst is het festival in 2005 ontstaan en een zestal jaren daarna het label. Had je een bepaalde nood ontdekt dat je met een eigen label bent gestart?

Eerst en vooral wil ik er even op wijzen dat de oprichter van dunk!festival (en nog steeds mede-organisator) eigenlijk Luc Lievens, mijn vader, is. Samen met een klein team van vrienden en familie organiseren we het festival al sinds het begin.

Het label is opgestart in 2011 toen ik al lachend de vraag kreeg van Kokomo om hun ‘If Wolves’ plaat uit te brengen “op een label dat misschien dunk!records moet noemen”. Ik heb geen seconde getwijfeld en ben eraan begonnen. Kokomo kwam met die vraag naar ons omdat ze wisten dat we kwaliteit leveren in alles wat we doen en dat was moeilijk te vinden in een label. De dunk!mentaliteit in de vorm van een label was dus iets waar zij en vele andere bands naar op zoek waren. Ik vind het een geweldig idee om ook door het jaar heen de post-rock scene te ondersteunen en een kwaliteitslabel te proberen zijn voor goeie post-rock bands.

2.      Vanwaar de keuze voor post-rock en post-metal bands?

Dat is toevallig (of niet) het genre waarin ik mij het meest thuis voel. In post-rock muziek is er veel ruimte voor de fantasie van de luisteraar. Er wordt de tijd genomen om een setting op te bouwen en er een open verhaallijn door te verweven. Allemaal enkel en alleen met instrumenten, geen zang en tekst die het verhaal uitleggen. Door deze openheid kan ik als luisteraar veel beter mijn eigen fantasie projecteren op de muziek. Het is de soundtrack van een onbestaande, zelfgemaakte film. Het vraagt misschien iets meer van de luisteraar maar de beloning is ook net iets groter. Deze genres werken heel goed live en als muzikant vind ik het ook belangrijk om muziek live te ondergaan. Dat leidt dikwijls tot mooie, intense momenten. Zeker als de omstandigheden goed zijn zoals op dunk!festival :-).

3.      Wat is het criterium om bands vast te leggen voor je label? Wat houdt een deal met hen in?

Het belangrijkste criterium is dat de muziek echt heel goed moet zijn. Als ik beslis om een bepaalde plaat uit te brengen wil ik er 100% achter staan. Als dat niet het geval is kost het meer energie om er iets van te maken en is het plezier er af. Behalve dat moet de muziek ook een beetje aansluiten bij de genres waar we voor staan: post-rock, post-metal, ambient, drone, doom,… Uiteraard wijk ik daar soms ook graag eens van af :-).

Een deal met een band is telkens anders en wordt per situatie bekeken maar in het algemeen zorgt de band voor de audio en cover ontwerp en zorg ik dat dat vertaald wordt naar een fysiek product. Als dat er is verzorgen we samen met de band de promo van de plaat. Contracten doen we niet. We hebben vertrouwen in de mensen waarmee we samenwerken en ik verwacht ook het omgekeerde. Het is niet mijn bedoeling om bands aan het label te verbinden door een contract. Als ik bijvoorbeeld niet kan bieden waar zij naar op zoek zijn wil ik hen niet bij ons houden omdat we dat zo afgesproken hadden in een contract. Dat werkt niet. Ik wil die bands steunen en helpen groeien, niet tegenhouden als er zich betere opportuniteiten voordoen.

4.      Is het gemakkelijk heden ten dage om een label te runnen? Wat zijn de moeilijkheden waarmee je te maken krijgt en wat zijn de fijne dingen eraan?

Een label opstarten is niet zo evident maar zeker mogelijk met de voordelen dat het internet te bieden heeft. Hetzelfde geldt voor het runnen van een label. Met de juiste motivatie, een gezonde zin voor perfectie en een positieve ingesteldheid kom je al een heel eind. Er komt wel veel werk bij kijken om alles in goede banen te leiden. Je moet met alle aspecten tegelijk bezig zijn: bands selecteren, de productie begeleiden, webshop en website onderhouden, product fotografie, promotie voeren, verzendingen beheren, klantenservice… Maar ik haal er veel voldoening uit om een release van begin tot einde op te volgen en het resultaat dan uiteindelijk in onze handen te hebben en op te sturen naar fans over de hele wereld. Die mensen kunnen dan genieten van een goeie plaat die er misschien niet zou geweest zijn als dunk!records er niet was. Dat is een leuke gedachte. De minder fijne dingen zijn terugkerende pakketjes die niet konden afgeleverd worden of platen die soms beschadigd aankomen (gebeurt gelukkig niet veel). Alsook de beste tarieven en diensten vinden is niet simpel. Vooral in België. Een niet te ontkennen moeilijkheid is natuurlijk ook om alles altijd financieel rond te krijgen.

5.      Wat zijn je objectieven met het label?

De objectieven zijn om fans te voorzien van goeie post-rock en post-metal platen en ook te verrassen met nieuwe bands. De kwaliteit van de muziek en de verpakking zijn heel belangrijk. We brengen bvb alle releases uit op 180g gekleurd vinyl en gebruiken dikker karton voor de cover. De ‘live op dunk!festival’ platen zijn iets nieuws sinds vorig jaar maar dat is iets dat we graag wat verder zouden uitwerken.

6.      Hoe selecteer je de bands die je programmeert op je festival? Ga je ze zelf eerst gaan bekijken? Of heb je daar mensen voor?

De selectie gebeurt door een klein programmatieteam. De line-up is eigenlijk een lijst van bands die we heel graag zelf (nog) eens zouden willen zien spelen. We proberen om zoveel mogelijk bands al eens live gezien te hebben voor we ze boeken bij ons. Een live video op YouTube kan soms ook helpen als ze nog niet in de buurt geweest zijn. Want een band voor het eerst naar het Europese continent halen is ook leuk. We luisteren ook naar tips van mede-organisatoren in de post-rock wereld en proberen ook festivals in hetzelfde genre te bezoeken. Bands tippen dikwijls ook andere bands of zijn samen op tour. Als je bepaalde bands een paar keer op verschillende plaatsen ziet opduiken waarvan je weet dat ze daar goeie shows opzetten dan helpt dat ook. Dikwijls hebben we een band nog helemaal niet live gezien (in het echt of online) en dat is dan een gok die meestal wel goed uitdraait.

7.      Hoeveel bezoekers had je verleden jaar op het festival? Is het zeer werkintensief om te organiseren? Zoja wat is de meerwaarde ervan?

Vorig jaar hadden we alles bij elkaar 1000 bezoekers per dag. Dat is waar we naar mikken. Een festival organiseren is inderdaad redelijk intensief. Zeker in de weken vooraf en dagen erna. Maar ook de maanden vooraf is het heel veel mailen met bands, leveranciers contacteren, ticketverkoop regelen en opvolgen, promotie voeren, teams samenstellen… Gelukkig hebben we een heel efficiënt en gemotiveerd team om alles in goede banen te leiden. Iedereen heeft het beste voor met de bands en de bezoekers en zal er alles aan doen om eventuele problemen te vermijden of op te lossen. Als er iets misgaat tijdens het festival hebben heel weinig mensen dat in de gaten omdat het snel en efficiënt opgevangen wordt.

De meerwaarde van het harde werk van ons team is dat post-rock fans van over de hele wereld kunnen afzakken naar Zottegem om hun favoriete bands (maar ook nieuwe pareltjes) te ontdekken in zeer goede technische condities en op een sfeervolle locatie. Alsook de andere aspecten van het festival zoals de catering krijgen heel veel aandacht. We proberen alle details zo goed mogelijk uit te werken zodat er geen kleine ergernissen in de weg staan van een geweldig weekend.

8.      Het kan mijn mening zijn maar ik heb de indruk dat post-rock en post-metal behoorlijk aan belangstelling wint de laatste jaren. Een verklaring?

Ik heb ook die indruk maar ik hou er rekening mee dat het er kan mee te maken hebben dat onze positie in die wereld ook verandert. Ik denk dat mensen misschien sneller hun weg vinden naar ons. Maar als we dat even opzij zetten zou ik zeggen dat je nog steeds gelijk kunt hebben :-). Misschien is dat omdat er meer en meer festivals zijn die deze genres promoten. Over heel Europa maar ook daarbuiten. Het live ervaren van post-rock en post-metal is toch nog iets anders dan op plaat beluisteren. Hoewel de nieuwe (en goeie) releases van de grotere namen in het genre daar ook wel mee te maken zullen hebben.

9.      Welke hedendaagse bands in het genre zie jij doorgroeien?

Voor mij gaat het niet per se om doorgroeien of doorbreken. Daar is het misschien niet het juiste genre voor maar We Lost The Sea is zeker en vast op weg om een grote naam te worden in de post-rock wereld, als ze dat niet al zijn. Hun laatste plaat ‘Departure Songs’ is voor mij echt een all time post-rock klassieker. Ik ben dan ook heel blij dat we de kans gekregen hebben om die mee uit te brengen in Europa. Ook Ranges heeft met ‘The Ascensionist’ een heel sterke plaat afgeleverd en kan dat heel goed live overbrengen. Ze zijn ook enorm gemotiveerd en hebben een heel goeie werkethiek. Lost In Kiev is heel consequent. Hun eerste plaat ‘Motions’ vond ik al heel goed en ‘Nuit Noire’ was nog een stukje beter. Ik verwacht dat de volgende plaat ook weer beter gaat zijn. Het valt mij op dat bij deze drie bands het artwork ook telkens heel goed zit en gemaakt werd door bandleden zelf of iemand van hun entourage.

Dit zijn trouwens drie bands van drie verschillende continenten maar telkens uitgebracht door dunk!records :-).

Na het opdoeken van The Neon Judgement was het eventjes afwachten of de twee muzikanten nog van zich zouden laten horen. Amper een jaartje later kregen we alvast de magnifieke EP van Dirk Da Davo in samenwerking met Jean Marie Aerts (lees: http://www.musiczine.net/nl/nl/cdreviews/dirk-da-davo/dddjmx-ep/ ). Doch ook TB Frank zat niet stil en enkele maanden later komt hij met een volledig album dat hij samen met Baustein gemaakt heeft. Baustein is een multi instrumentalist die o.a. jazz studeerde, electro rock maakt onder de naam Manic Youth en nu metal met KONKR33T.
Ik was benieuwd welke klankkleur en stijl dit nieuw project zou hebben. Wel we krijgen hier donkere songs met melodie, grooves, electro en gitaren.
The Neon Judgement zou je denken? Dat valt wel mee. Je hoort hier en daar natuurlijk echo’s van deze band. Niet verwonderlijk als je er dertig jaar mee op de boer bent geweest. Maar ik denk te mogen zeggen dat je ook hoort dat TB Frank hier met iemand anders werkt. Je hoort dit aan de electro en de gitaren die hier soms meer ruimte hebben gekregen. Bv op “Margarita” krijgen we doorheen de hele song een knetterende en bij momenten wah wah gitaartje. Dat zorgt voor een luchtig tegengewicht met de donkere en strakke electro. De tekst staat onmiskenbaar bol van de seksuele spanning.
De opener van het album is een cover ( “Mother’s Earth”) van niemand minder dan Jeffrey Lee Pierce’s band The Gun Club. Met “Mother’s Earth” (uit het geweldige album ‘Miami’ uit 1982) toont TB Frank de klasse van deze song. Hij maakt zich de song eigen (o.a. de beats, de meer doorklinkende bas en de vervormde gitaren) zonder deze compleet te verbouwen. Knap gedaan. “Snow White” lijkt mij tekstueel een pastische of van ironische aard. Het nummer bevat een snedige gitaarsolo en spielerlei met elektronica. “Mellow Like 39” drijft op een basis van reggae. Groovy en om high in the sky van te worden. “I Didn’t” is dan eerder techno, terwijl op “Cool Moon” het richting country gaat. Hij doet mij een beetje denken aan Daan die op zijn laatste platen ook een beetje die richting uitgaat. “Hotel Called Hell” heeft een vrije dansbare beat waarop geëxperimenteerd wordt. Zoals je merkt gaan de tracks verschillende richtingen uit. Er worden elementen uit meerdere muziekstijlen in hun muziek verwerkt. Toch heeft het album een eigen en herkenbaar geluid meegekregen.
Na Dirk Da Davo is TB Frank er ook in geslaagd om met een eigen project zijn carrière een tweede adem te geven. ‘Tock!’ klinkt fris en bevat bij momenten donkere doch catchy songs vol electro en gitaren.
Het is zeker geen doorslag van The Neon Judgement geworden maar samen met Baustein slaagt hij erin om een boeiend en eigen geluid neer te zetten. Benieuwd wat dit live zal geven. Intussen zetten we nog eens de plaat op.

2017 was een sterk jaar op gebied van muziek en vooral dan de Belgische muziek. Het post rock/metal album “Hatar” van All We Expected stond in mijn lijstje met de beste releases van 2017. Daarom vonden we het wel eens interessant om hen een aantal vraagjes te stellen om de band wat beter te leren kennen.

1.     Hoe hebben jullie de commentaren en reacties beleefd sedert de release?
      Echt een storm aan commentaren en reacties hebben we nog niet gekregen. Dit heeft zeker ook te maken met het feit dat ons album op het einde van het jaar uitkwam en zo misschien wat aan de aandacht ontsnapt is. De reacties die we tot nu toe al gekregen hebben, waren wel overwegend positief en na al het harde werk doet dit deugd om te horen, zeker weten.

2.     Zijn er plannen om te toeren?
      Plannen zijn er inderdaad. Meer info daarover volgt zeer binnenkort!

3.     Jullie hebben geopteerd voor het Gentse label Dunk! Records. Hoe is dat gekomen?    We zijn zelf al jaren bezoekers van het festival – dat trouwens echt méér dan de moeite is, jaar na jaar – en Wout van Dunk!records is voor ons ook geen vreemde meer. Een aantal jaren terug runde Wout samen met een vriend het online videoplatform The Stargazer TV en Guillian (gitarist) heeft daar toen stage gelopen. Uiteindelijk kregen we zo enkele maanden later de kans om support te spelen voor Motek in niets minder dan de living van de familie Lievens, een plek die eveneens officieus door het leven gaat als Dunk!-HQ. Vanaf dat moment zijn we ook elk jaar blijven gaan naar het festival en toen ons album er zou gaan komen, leek dunk!records ons wel een prima stal om in te huizen. Van het één kwam dus het ander.

4.     Voor dit album stond het verhaal achter de cover centraal voor het gehele album. Hoe zijn de songs dan ontstaan/opgebouwd?
            Om heel eerlijk te zijn waren de nummers er eigenlijk al voor het artwork er was, maar pas toen we de foto’s van Tim Theo Rex zagen, viel alles in de juiste plooi. Tijdens het schrijven werkten we rond een overkoepelend thema, namelijk ‘eenzaamheid’, maar toen we de foto’s te zien kregen van die herdersjongen in dat onherbergzame landschap, kwam alles in een stroomversnelling terecht. Plots hadden we perfect voor ogen waar we naartoe wilden en dat heeft ervoor gezorgd dat het volledige plaatje, zowel de muziek als het artwork dus, past. Het artwork vertelt net hetzelfde verhaal als de muziek en daar zijn we best trots op.

5.     Wie heeft welke rol binnen de band? Teksten, instrumenten, motivering, arrangementen?
Teksten zijn er niet, dus in principe zijn voor ons enkel de instrumenten van toepassing. Tijl en Guillian zijn de twee gitaristen, Martijn neemt de basgitaar voor zijn rekening en Artuur zorgt voor het trommelgeroffel. Bij ons is het zeker niet zo dat één iemand de muziek schrijft en de rest enkel uitvoerder is. Met zijn vieren samen doen we vaak urenlange jams, waaruit er toch wel het een en ander voortvloeit. Het creëren van muziek zien we met andere woorden eerder als iets organisch.

6.     Jullie maken vrij filmische muziek. Dromen jullie om ooit ergens muziek als soundtrack te mogen leveren? Of is dit een toevallig raakvlak?
            Een soundtrack maken voor een project of film is iets wat sowieso super vet moet zijn om aan te werken. Mocht die kans zich ooit voordoen - en het concept ligt ons wel -  dan zouden we wellicht niet twijfelen.

7.     Als jullie een wens zouden mogen doen op vlak van album of live performances, wat zou dat zijn?
            We zijn heel blij als we mensen kunnen overtuigen met onze muziek, live of op plaat. We kunnen alleen maar hopen dat de plaat bij nog meer mensen terechtkomt en de optredens beter en beter worden - zowel voor het publiek als voor onszelf.

8.     Wat hopen jullie dat 2018 voor All We Expected brengt?
            Shows en kansen in alle kleuren en vormen!

Merci en veel succes! 

Black Mamba is naast een venijnige gifslang ook een Italiaans rocktrio met een vrouwelijke frontvrouw. Ze heeft een ferme rockstem. Muzikaal krijgen we songs die gedragen worden door een potente ritmesectie. Die ritmesectie maakt toch wel het verschil. Het trekt de songs verschillende richtingen uit. Het is rock dat vanwege de vocals soms neigt naar female fronted metal en rock. De indringende en variërende ritmes geven de rocknummers wat funk en progressieve invloeden mee. Irma Mirtilla geeft dus flink gas met haar stem. Gelukkig neemt ze nu en dan ook wat gas terug zodat er voldoende variatie en nuancering in de zang zit. Het is moeilijk om Black Mamba in een muzikaal vakje te stoppen maar denk misschien aan No Doubt gegoten in een hardrock jasje.
De productie en mix klinken wat ruw maar je hoort de potentie die de band in zich heeft. Songs zoals “Heritage” en “Revenge” zijn alvast fijne songs. Ik denk dat met een meer gestroomlijnde productie en arrangementen er nog een beter album dan “Heritage” in deze band zit. Maar voorlopig nemen we genoegen met “Heritage”.

Wat zijn de kernwoorden voor dit debuut? Virtuositeit, orgels, bij momenten middeleeuws klinkende twin-gitaren, dynamische ritmesectie en progressieve passages. Andere omschrijvingen zijn: Harde rock in een progressief jasje zoals we dat vroeger wel meer hoorden. Denk daarbij aan bands zoals Deep Purple, gitaarwerk dat soms wat aan Iron Maiden doet denken etc... De vocals van Tommy Alexandersson zijn vrij herkenbaar. Er zit een beetje een hese klank in en ze zijn krachtig. De sfeervolle, donkere maar sprookjesachtige cover illustreert heel goed wat de muziek uitstraalt.
De band is afkomstig uit Zweden en ze zijn nog maar sedert 2015 actief maar dat is er niet aan te horen. De songs zijn goed uitgewerkt en dompelen je onder in een warm hardrock bad. De synthsounds en orgels dragen hierbij zeker aan toe. Zoals veel progressieve albums betreft het hier om een concept album dat in zeven songs het verhaal vertelt over een ridder op zoek naar antwoorden en de val van een machtige, grote stad. Zoals eerder al een beetje aangegeven past de muziek, het artwork en de teksten goed samen wat het concept en het album versterken.
Hällas heeft een puik debuut gemaakt dat voor een deel teruggrijpt naar de sound van de oude topgroepen van het genre. Zelf noemen ze hun muziek “Adventure rock” wat ik eigenlijk wel een goede term vind voor hun muziek. Ik zou zeggen luister eens naar “Star Rider”. Als dit je bevalt zal je album zeker de moeite waard vinden.

Neil Young bracht eind vorig jaar alsnog ‘Hitchhiker’ uit, het in de zomer van 1976 in Malibu opgenomen, maar nooit uitgebrachte album. De reden om het album toch nog officieel uit te brengen, heeft vermoedelijk meer te maken met het mogelijk vervallen van auteurs- en reproductierechten dan met het feit dat Ome Neil de opnames nu plots toch goed genoeg vindt om met het publiek te delen.
‘Hitchhiker’ werd opgenomen in één nacht bij volle maan met in de studio enkel een ietwat gedrogeerde Neil Young en David Briggs aan het mengpaneel. Geen begeleidingsband, enkel de man met zijn stem en zijn gitaar. Doorgaans was dat in die tijd ruim genoeg om vuurwerk te verwachten. Young zat in zijn creatieve glorieperiode en zowat alles wat hij tot dan toe uitbracht veranderde in goud. Niet dus zoals op zijn jongste werk, denk maar aan ‘Earth’ en ‘Peace Trail’, waar je het goud – dat er nog wel is – met een zeefje moet gaan zoeken tussen de modder en de keien.
Het siert de man en zijn platenfirma dat ze niets aan de oude opnames toegevoegd hebben. Met het geluid van een band erbij of in de handen van zelfs een brave producer had dit onuitgegeven materiaal veel meer kansen gehad om bv. opgepikt te worden door de radio. Je hoort meteen bij het eerste nummer al waarom het zo lang geduurd heeft dat ‘Hitchhiker’ uitgebracht werd. In interviews geeft Young aan dat hij zelf meteen hoorde dat hij tijdens die opnames licht beneveld was door drank en andere genotsmiddelen en dat is inderdaad in deze kale opnames niet te verstoppen.
Young klinkt solo steeds rauw en klagerig, maar op ‘Hitchhiker’ missen heel wat nummers de vaart en de gebaldheid die ze verdienen. Nummers als “Campaigner” klinken bij momenten zelfs een beetje drammerig. Young’s stem klinkt zwak en soms heb je echt het tekstvel nodig om de gemompelde lyrics te kunnen volgen. De vastberadenheid van ‘After The Goldrush’ of, om eens een recenter werk te nemen, ‘Living With War’ ontbreekt. Maar de flair is er wel. Alsof hij er tijdens het opnemen op vertrouwde dat het wel goed zou komen. Alsof hij erop rekende dat de studiolui dit materiaal wel tot een diamant zouden slijpen.
Het songmateriaal op zich is best oké. Misschien niet echt materiaal voor een wereldhit als “Needle And The Damage Done” of “Heart Of Gold”, maar het behoort tot het betere werk van Neil Young uit die periode. Het beste bewijs daarvan is dat hij zowat alle songs van ‘Hitchhiker’ (op “Hawaii” en “Give Me Strength” na) later nog heropgenomen heeft. O.m. “Pocahontas” en “Powderfinger” krijg je hier in een van alle toeters en bellen ontdane versie voorgeschoteld. Deze beide naakte tracks bestaan ook in betere, opgedirkte versies, al gaat dat misschien niet op voor elke song op ‘Hitchhiker’. “Ride My Llama” komt hier beter uit de verf dan op ‘Rust Never Sleeps’ en ook The Old Country Waltz” kan in deze versie net zo hard bekoren als op ‘American Stars ’n Bars’.
Na een paar luisterbeurten blijft de vraag of je ‘Hitchhiker’ moet zien als een volwaardig album of toch als een werkdocument, als een demo die voorafgaat aan de ‘echte’ opname. Voor diehardfans en critici heeft dit ‘verdwenen’ album door de jaren dusdanige mythische proporties aangenomen dat het voor hen niet alleen een volwaardig album is, maar zelfs meteen een meesterwerk. De waarheid ligt echter bij het demo-verhaal. ‘Hitchhiker’ is een leuk tijdsdocument, maar kan de hoge, opgeklopte verwachtingen niet helemaal inlossen. Ook een begenadigd artiest, een god of een dinosaurus zo je wil, kan al eens mindere dag hebben. Neil Young had geen ongelijk toen hij in 1976 de tapes van Hitchhiker in de kluis opborg. Net zo goed heeft hij nu gelijk om dezelfde tapes er uit te halen. Maak die kluis leeg, Neil! En snel!

Discoversies van post-punk en no-wave songs noemen ze zelf hun muziek. Disco zou ik het niet noemen maar ze bezitten wel een zekere dansbaarheid zoals bv  The B52’s ook wel pleegden te hebben. Dus catchy en vrij dansbare songs met post-punk en wave elementen. Dat zorgt voor prettige en frisse liedjes waar naast gitaar ook wel eens een sax, bongo of een trompet passeert. Hoe gekker hoe liever zou ik denken. Met gekke baslijntjes zoals in “Bed Smoker” of een overstuurde sax in “Aspirin Nation”. In vergelijking met hun vorige EP klinken ze hier wel gestroomlijnder en coherenter. Het lijkt alsof ze nu hun stijl gevonden hebben.
Op zeven frisse en soms amusante tracks met een dansbare basis, veel gekte en een originele invalshoek weten deze Duitsers (uit Hamburg) ons wel te charmeren. Het doet ons besluiten dat een beetje gekte wel eens mag en moet. Op vinyl of mp3 te verkrijgen.