Vandaag een piepjonge band (Equal Idiots) met één album (‘Eagle Castle BBQ’) en als hoofdact een min of meer jonge band (The Van Jets) met al aardig wat albums op de teller en het zopas verschenen ‘Future Primitives’. Het publiek was dan ook overwegend jong in de net niet uitverkochte AB.

Wie, sedert de slimste mens, nog niet van de Equal Idiots heeft gehoord, zal ongetwijfeld op een andere planeet gezeten hebben de laatste weken. Naast kwisser is Thibault, samen met drummer Pieter Bruurs, ook zanger en gitarist van deze tweekoppige band. Na “Pina Colada” van Rupert Holmes trapten ze het optreden op gang. De eerste rijen van het publiek waren alvast voor deze garage rock band gekomen en lieten zich tijdens het gesmaakte optreden van zich horen. De drummer bleek een goede publieksmenner te zijn. Een rammelende versie van Plastic Betrands “Ca Plane Pour Moi” deed de ganse AB meezingen. Afsluiter “Put My Head In The Ground” was de kers op de taart.

The Van Jets kunnen al heel wat meer adelbrieven voorleggen sedert ze in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen. Met ‘Future Primitives’ zijn ze intussen aan hun vijfde langspeler toe. Achteraan hing een groot doek met tekeningen en de titel van hun laatste telg. Er werd meteen stevig van start gegaan met “21 st Century Boy”. De set werd geduldig opgebouwd. Ook “Bang!” (wat een blijvertje lijkt te worden), “Rewild”, “Fiction vs Friction” en “Days on Clouds” uit het nieuwe album kwamen, weliswaar vrij vroeg in de set, aan bod. Er viel veel te zien en te horen. Johannes Verschaeve is hyperactief op het podium: moves, rondspringen en tussen het publiek verdwijnen. Het moet gezegd worden dat het publiek op elke move enthousiast reageerde.
Ook verscheen Thibault van de Equal Idiots op het podium tijdens “Broken Bones” om te crowd surfen. “Broken Bones” zette een stomende eindspurt in. Daarna volgde “Shit To Gold” en “Two Tides Of Ice” waarop Johannes al gitaar spelend ook ging crowd surfen. Een bisronde leek normaal en zeer gewild door het publiek. De bisronde was een K.O. met een zeer fijne akoestische versie van “Here Comes The Light” (met zang door de andere bandleden), “Teevee”, “The Sound of Sea” en finaal “The Future”.

Het was een geslaagde doortocht in de AB. Dat is het minste wat we kunnen zeggen. En op de nieuwe cd staan terug enkele nummers die kunnen uitgroeien tot anthems tijdens een The Van Jets-optreden.

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

“Criminal” is het vierde album van deze Californische band. Ja idd een Californische darkwave/postpunk band, iets wat je niet meteen van deze zonnige plaats zou verwachten. Ook ditmaal wordt ze uitgebracht via het Sacred Bones Records label dat een aantal interessante bands herbergt zoals Psychic TV, Föllakzoid, Cult of Youth, Destruction Unit…
Blijkbaar is ‘Criminal’ een soort van biechtwerk geworden. Een biechtwerk vanuit de schuld en de schaamte van de gewelddadige jeugd waarin Luis Vasquez is opgegroeid in de jaren 80. Hij legt hier in dit werk zijn diepste gevoelens van zelfhaat, zelfbeheersing, onzekerheid en andere thema’s van worstelingen. In deze lange zoektocht naar zichzelf en naar reflectering is dit album een volgend emotioneel en artistiek hoofdstuk. Het vorige album ‘Deeper’ markeerde al een nieuwe richting en er werd tevens al meer met vocals gewerkt. De teksten en de zang krijgen op ‘Criminal’ meer en meer een plaats en betekenis.
Okay maar hoe klinkt dit dan allemaal? Wel we horen hier donkere en getormenteerde postpunk. Ritmisch en melodieus. Luister maar eens naar eerste single en opener “Burns”. Een song dat muzikaal schuurt en doorraast. Met vocals die wat aan IAMX doet denken (ook een getormenteerde ziel). Productioneel klinkt alles prima. Er is ook voldoende samenhang en variatie in de tracks die maken dat het album zorgt voor talloze aangename luisterbeurten. Tracks die het noemen meer dan waard zijn: “Give Something” (psychedelisch en darkwave), “The Pain” (geslaagde combinatie van zang en synthbass), “Young”, “Born Into This” (een apocalyptische track). Ook afsluiter “Criminal” is een toptrack. Een mengeling van wave en industrial in een postpunk jasje.
The Soft Moon kijkt verder dan de gebruikelijke voorbeelden in het genre. Ik denk dan aan The Cure of Joy Division. De zoektocht naar verwerking van zijn jeugd levert een donker, gevarieerd en uiterst aangenaam album op. De toevoeging van meer vocals en teksten ivm vroeger zijn zeker een meerwaarde. In het genre zondermeer één van de betere releases dit jaar.

Wie op een nieuwe Milow zit te wachten kan zich in afwachting misschien bezig houden met deze release. Alhoewel de vergelijking niet helemaal opgaat want Nordgarden (de man erachter is Terje Nordgarden) klinkt eerder als een Amerikaan. Dat geldt zowel voor zijn accent als zijn muzikale inkleuring. De gitaren, drums, trompet en orgels zorgen ervoor dat alles organisch, harmonieus en laten we eerlijk zijn ook wat oubollig klinkt.
Het album werd live in de studio opgenomen; een procedé dat soms mooie resultaten oplevert (herinner je John Hiatt met ‘Bring in the Family’) maar ook veel overschat of als promotalk gebruikt wordt. Voor die opname trok hij een aantal doorwinterde artiesten aan die voornamelijk uit de jazz of soul hoek komen. Nu niet dat er veel van jullie (mezelf inbegrepen) al van Erik Johannessen, Lise Voldsdal of Sisi  Sumbundu zullen gehoord hebben. Maar het schijnen wel vakmensen te zijn.
‘Changes’ bevat tien songs die elementen van country, soul, gospel en blues bevatten. Soms zijn ze samen geschreven met een andere artiest zoals “Wide Open Road” die hij samen country zangeres Claudia Scott schreef. Met de songs is er verder niets mis mee. Het zit vakkundig in elkaar maar zoals eerder vermeld is het resultaat wat oubollig en zeker zo catchy niet als een Milow dat is. Het is dan ook maar de vraag of er hier iemand zit op te wachten. Maar ben je te vinden voor dit genre dan heb je een eerlijk en degelijk album vast met ‘Changes’.

Een zwarte hoes met enkel de letters Hope op. Je denkt dan meteen aan een release van een of andere goth/darkwave band. Maar toch is dit hier niet het geval. Hope zit misschien wel in hun zwarte periode maar dan eerder het zwart dat je terugvindt in bands zoals Portishead, Hydrogen Sea of Talk Talk. De vocals van Christine Borsch-Supan zijn meeslepend, verontrustend en stralen soms moedeloosheid uit. Samen met de dystopisch klinkende synths en het puike drumwerk zorgt dit voor vervreemde tracks die een geheel eigen wereld opbouwen. Voor mij geen probleem want daar hou ik wel van vooral als alles, zoals hier, goed opgebouwd wordt. Het valt ook na enkele nummers op dat Christine toch wel meerdere invalshoeken met haar stem kan beslaan. Ze slaat en zalft. Ze klinkt mysterieus en intens. Dit levert een aantal puike songs op zoals het geweldig intense “Raw” dat bovendien een vrij heavy tekst bevat. Maar ook “Kingdom”, “Glass” of “Moths and Birds” zijn het ontdekken waard.
In totaal acht nummers waarvan er geen enkel teveel opstaat. Ik hoor hier een vrij uniek en fris (figuurlijk) geluid van een gitzwart en boeiend debuut met een indrukwekkende stem die ik wel eens live zou willen horen. Een aanrader.

Wie in de Jaren 80 een tiener was en de new wave wat volgde zal ongetwijfeld The Alarm (met songs zoals “68 guns”, “Strength”…) kennen. De band volgde in het voetspoor van bekendere bands zoals U2, Simple Minds, The Cult… Ze deden het voorprogramma van menig bands zoals U2, The Fall en Bob Dylan. Typerend waren de ietwat naïeve teksten over hoop, vrede en liefde van Mike Peters en de gitaarklanken van Dave Sharp die overdadig en met veel franjes de wave en rocksongs versierden. Nadat Mike Peters geheel onverwachts in 1991 de band verliet bleef hij solo verder albums uitbrengen. Dit onder zijn eigen naam en later onder de naam van The Alarm. Meestal met een datum in Romeinse cijfers erachter zodat je wist in welk jaar hij een album had uitgebracht. Hij treedt nog steeds veel op maar wel minder hier op het vasteland. Doch in januari komt hij naar Winterfest Gent om het festival daar af te sluiten. Hij zal ongetwijfeld zijn klassiekers meebrengen maar ook nummers uit deze nieuwe release.
‘Black Viral’ werd enkele maanden geleden voorafgegaan door ‘Blood Red’. Ik beperk mij hier tot “Black Viral” omdat ik die net iets beter vind. Eerst en vooral is het geluid niet zo bombastisch en opgezwollen zoals in de jaren 80. Je hoort natuurlijk dat Dave Sharp niet meer op de gitaar speelt maar James Stevenson (Generation X, Gene Loves Jezebel). Die ook de bas voor zijn rekening neemt. Live is het voornamelijk Craig Adams (The Sisters of Mercy en The Mission) die de baslijnen speelt. We krijgen dus songs die een basis hebben in de garage rock maar hier en daar opgesmukt met spaarzaam toegevoegde synths. Het ligt in het verlengde van zijn plaat “Direct Action” uit 2010.
Wat wel een overblijfsel uit de jaren 80 is zijn de wat kinderlijk naïeve teksten van Mike Peters over liefde en hoop. Maar ze zijn met zoveel overtuiging gezongen dat het eigenlijk een soort van tegengif vormt tegen de overvloed aan cynisme en doem die we in deze tijden te verduren krijgen. Opener “Two Rivers” is meteen een ferme track. Een mooi opgebouwde rocksong met de juiste dosis pathos. Wat spaarzame synths in de intro en een catchy refrein. Ook “Neutral” is een topper. Een galmende gitaarlijn vol melancholie en feedback geeft het nummer iets speciaals. De zang doet wat aan de koortsachtigheid van “Desire” van U2 denken. “Heroine” is een ballad in de stijl van Richard Ashcroft. Ook “Cenotaph” is het vermelden waard. Hier haalt hij terug zijn mondharmonica tevoorschijn. Het refrein is wat te herkenbaar om origineel te klinken. “Hellfire” klinkt heerlijk groots en vuig. Er wordt afgesloten met het zeven minuten durende voortreffelijke epos “Armageddon in the Morning”. Op het einde zingt hij een doorslagje van “ A Blaze of Glory” in de song. Tussen deze songs door treffen we nog enkele degelijke maar middelmatige songs aan.

“Black Viral” is The Alarm 2.0, met bovenal recht-toe recht-aan rock en een vleugje van hoop en liefde. Een degelijk en genietbaar album met een aantal tracks die het live zeker goed gaan doen.

U houdt van de duistere en apocalyptische kant in deze wereld? Dan ben je op het debuut van deze Belgische band aan het goeie adres. Lethvm brengt een mix van Doom en Sludge waarbij er afgewisseld wordt door cleane zang en geschreeuw. De cleane zang geven de songs iets sacraals terwijl het geschreeuw voor een energie uitbarsting zorgen. Dit samen met het gitaarwerk dat bij momenten melancholisch klinkt en op andere momenten dan weer neigt naar de extreme metal. De ritmesectie ondersteunt alles goed. Het zorgt ervoor dat het geheel een mooie blend vormt. De tracks zijn clever opgebouwd en zorgen voor voldoende variatie. Er valt dus een en ander te ontdekken als luisteraar.
Net als bands zoals Amenra, Cult Of Luna, Neurosis of Wiegedood zie ik hier een band dat alle potentie in zich heeft om naam te maken. Dit is als debuut een album waar samen met de intro nog zes fijne uitgewerkte tracks opstaan. Hun muziek bezit tevens een eigen smoelwerk. Luister maar eens naar de single “Wandering At Dawn” met zijn variatie in stijl en ritme of “The Last Grave” waar je een goed beeld krijgt van wat Lethvm je te bieden heeft. Alsook de zeven minuten durende afsluiter “Ejla” met zijn lange aanzwellende intro en de trage opbouw in de song om dan opeens open te breken en alle energie los te laten. Schitterend.
Verkrijgbaar op cassette (Dense Records), vinyl (Dunk! Records) en CD (Deadlight Entertainment).

Het Gentse The Tubs staat bekend om het samenbrengen van verschillende stijlen en genres tot catchy deuntjes. Muziek dat garagerock, punkrock en psychedelica bevat. Ze hebben reeds meerdere muziek uitgebracht via de Amerikaanse labels Burger Records en Gnar Tapes. Voor deze release zijn ze met het Belgische Consouling Agency in zee gegaan.
Het moet gezegd als ik de opener “Favorite Gun” hoor dan moet ik denken aan Neil Young of Admiraal Freebee. Het is in die sfeer dat het hart van de song klopt. “Final Run” is dan eerder folk en americana. Muzikaal hebben ze het garagerock en punkkantje wat laten vallen en gekozen voor een rockgeluid dat klassiek en degelijk klinkt. De zanger Simon Platteau heeft een Amerikaans accent waardoor dit nog wat versterkt wordt. Met hun songs vertellen ze verhaaltjes die ergens tussen lichtvoetig en tragisch zweven. Het verschil met hun vorige releases is dat alles consistent en volwassen klinkt. Alles lijkt te kloppen: productie, groepsgeluid etc… Dat maakt van dit album een traditionele doch warm klinkende plaat. Traditioneel betekent ook niet dat het saai of oubollig klinkt. Verre van zelfs, eerder goedgemaakte songs die sfeer geven.
Met “Happily Ever Jaded” levert het trio van The Tubs hun beste plaat af sedert hun ontstaan. Met korte en langere songs alsook weemoedige of speelse tracks weten ze te verrassen en voor het nodige luisterplezier te zorgen.

Stick To Your Guns - Luide hardcore op het menu in het rustige Brussel!
Stick To Your Guns
Ancienne Belgique
Brussel
2017-11-26
Hans De Lee

Zondagavond, 26 november 2017. Buiten was het koud en rustig in hartje Brussel.  Inwoners en toeristen waren aan het smullen op de gezellige en drukke Kerstmarkt of kuierden wat rond tussen de talrijke (eet)kraampjes, terwijl de politie vanop afstand, maar duidelijk zichtbaar, een oogje in het zeil hield … Binnen in de AB was het al even gezellig en druk, maar minder koud!  Fans van een stevige portie hedendaagse hardcore konden er smullen van een gevarieerde affiche met een 4-tal fijne bands.

Bij aankomst in de zaal was het publiek al behoorlijk opgewarmd door First Blood uit San Francisco, Californië en de heren van Silent Planet, eveneens uit Californië.  First Blood is al sinds 2002 actief en leverde in 2017 met ‘Rules’ hun 3de pur sang hardcore full-lenght CD af.  Silent Planet brengt al zo’n 8 jaar een intense mix van eigenwijze hard(metal)core met christelijke inslag.  Hun laatste CD ‘Everything Was Sound’ dateert van 2016.

Het hoofdgerecht van de avond bestond uit Being As An Ocean en vooral Stick To Your Guns!  Hoewel het optreden verre van uitverkocht was, leek de zaal toch behoorlijk goed gevuld aangezien balkons en tribune achteraan gesloten bleven voor publiek.

Iets na 20u00 betraden de kerels van Being As An Ocean het podium, klaar om het publiek in te pakken met hun ‘sferische’ en melodieuze post hardcore.  De band verraste onlangs nog vriend en vijand met hun recentste CD ‘Waiting for Morning to Come’ door meer en meer een gedurfde mix te brengen van hardcore met allerlei elektronica invloeden, beats en bleeps, dubbelzang, poppy piano riedeltjes enz.  Niet evident om dergelijke sound ook live te brengen maar het moet gezegd hun set stond als een huis.  Knappe belichting en backdrop, volwassen geluid en geslaagde vocale symbiose tussen frontman/brulboei Joel Quartucio en gitarist Michael McCough.  Michael nam met verve het gros van de cleane zanglijnen voor zijn rekening terwijl Joel afwisselend gebruik maakte van grunts, spoken word, explosieve uithalen en ingetogen passages om zijn positieve boodschap aan het enthousiaste publiek over te brengen. Nummers als “Dissolve”, “Glow” of “Thorns” klonken heel solide en beklijvend.  Hier en daar hoorde je de invloed doorsijpelen van ondermeer bands als Architects of zelfs Deftones maar het geheel klonk nooit als een doorslag van deze voorbeelden. Being As An Ocean heeft echt wel een eigen geluid en stijl ontwikkeld (soms lijkt de term ‘chill core’ me wel toepasselijk) en bewees vanavond met een gebald en evenwichtig optreden het enorme potentieel dat ze in zich hebben.  Knappe prestatie!

Stick To Your Guns komt geregeld naar ons land (Groezrock, Trix, Muziekodroom) en kan rekenen op een horde trouwe fans die altijd van de partij zijn.  Vanavond stonden ze voor het eerst in Brussel op een podium aldus zanger Jesse Barnett.   Hij en zijn gevolg hadden er duidelijk zin in en openden meteen met een paar knallers van formaat.  Vooral “Married to the Noise” en “What choice did you gave us” zetten publiek onmiddellijk aan tot massale stagedives, crowd surfings en circle pits.  De temperatuur in de zaal steeg moeiteloos naar tropische hoogte.  Enig minpunt was het stemgeluid van frontman Jesse.  Hij verontschuldigde zich bij de fans dat hij wegens ziekte , problemen met de stembanden en vroeg daarom hun (extra) vocale steun tijdens de set.  Liever zo dan een optreden cancellen, want dat had de band volgens Barnett nog nooit gedaan en dat zou het volgens hem in de toekomst ook nooit doen! 
Het akoestisch intermezzo halfweg elk optreden van STYG moest helaas om die reden vanavond worden geschrapt maar dat kon de pret eigenlijk amper bederven want de muzikanten uit Orange County gingen in een rotvaart verder met hun melodieuze hardcore de zaal in te katapulteren. 
De betere nummers uit de recenste CD ‘True View’ werden afgewisseld met de gekendste songs van hun vorige succesvolle schijven.  “Such Pain”, “The Sun, The Moon, The Truth”, “Better Ash than Dust” en “Nothing you can do to me” vormden als het ware het krachtige middenstuk van de setlist en werden enorm gesmaakt door de aanwezige fans.  Jesse kon het niet laten om sporadisch tussen de nummers wat peptalk te verkondigen en zijn kritische kijk op maatschappij en politiek te delen met de aanwezigen maar het stoorde nooit en hoort eigenlijk bij een optreden van Stick To Your Guns zoals Nicole bij Hugo! 
De zanger spaart daarbij trouwens nooit kritiek op zijn geboorteland en geeft, in the end, altijd blijk van een positieve ingesteldheid!  Maar het is natuurlijk de muziek die primeert en dat werd meteen duidelijk toen de band het laatste deel van het optreden aanvatte.  “Amber” blijft een prachtig staaltje typische STYG-core en afsluiter “Against them All” een fantastisch meebrul nummer dat steevast eindigt meer evenveel volk op het podium als in de zaal!  Dit was vanavond in Brussel niet anders en maar goed ook! 
Jammer dat “We still Believe’ niet voorkwam op de setlist, mijn persoonlijke favoriet.  Zal voor een volgende doortocht zijn op Belgische bodem. 

Al bij al een degelijk optreden, misschien niet de allerbeste vertoning ooit van de band, maar gezien de omstandigheden toch veel respect voor de gedrevenheid en intensiteit waarmee de muzikale boodschap met succes werd gebracht.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/stick-to-your-guns-26-11-2017/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/being-as-an-ocean-26-11-2017/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/silent-planet-26-11-2017/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Heartbreaktunes

Na enkele albums via het Duitse label Echozone werd voor dit vierde album gekozen voor het Belgische label Wool E-Discs. Voor grote veranderingen in het geluid heeft dit gelukkig niet gezorgd. Wel kunnen we zeggen dat ‘The Unexpected’ iets donkerder klinkt dan zijn voorganger. Wat ook te merken is aan het erg geslaagde artwork.
We kunnen het album opdelen in een aantal uptempo songs zoals bv “The River White”, “Liars” en “My Frozen Heart” en in een aantal trager, donker en sfeerrijk opgebouwde tracks zoals “Farewell”, “Tonight” en “My Grave”. De uptempo songs zullen zeker voor de nodige adrenaline zorgen tijdens de optredens.
“My Grave” is de albumopener en is een vrij filmische track. Het schept een donkere sfeer waarbij je je waant op een kerkhof ’s nachts dat omringd wordt door een hardnekkige mist. “Someone Who Smiles” is een typische Der Klinke song met de elektronische drums, de synths, een pratende baslijn en een heerlijk gothic gitaartje. Vanaf de eerste maat weet je dat zij het zijn. “Faith Healer” drijft op synths en beats waardoor die zo in een club gedraaid kan worden. Op “River White” zit er nogal wat afwisseling in de vocals die verzorgd worden door Chesko, Sam Claeys en Melissa Vandewalle. Dat levert een mooi resultaat op. “Unexpected” is een track dat enkel begeleid wordt door een synthsound en de bas. Daarboven op de spoken words van Chesko. Een nummer dat groeit bij elke luisterbeurt. “Mr Pumpkin” lijkt mij hier en daar wat te wringen. Niet het sterkste nummer van het album. “Tonight” is terug heel cinematografisch. De single “My Frozen Heart” is door velen reeds gekend en zit al een tijdje in hun setlist. Terecht zou ik zeggen. “Farewell” is toepasselijk de afsluiter. Een nummer waarbij geen taal maar klanken gebruikt worden. Met zang van Sam Claeys en Melissa Vandewalle begeleidt door piano en wat synths. Een sterke afsluiter.
Highlights op dit album zijn o.a. “Liars”, “Unexpected”, “The River White” en “Farewell”. Maar echt mindere songs staan er ook ditmaal niet tussen. ‘The Unexpected’ klinkt donker, matuur, sfeerrijk en met de nodige variatie.
Terug een stapje vooruit voor Der Klinke. Het album is ook gelimiteerd verkrijgbaar in gekleurde vinyl. Een kwestie van er snel bij te zijn dus.

Moebius is een Italiaanse band. Sedert het ontstaan van de band in 2014 ontstond het idee van een conceptalbum op basis van thema’s uit de oude Griekse drama’s, filosofie en wiskundige ideeën. De bandnaam is dan ook afkomstig van de Duitse sterrenkundige en wiskundige August Moebius. Zover de voorgeschiedenis. Wat met de muziek?
Moebius produceert een metalgeluid dat sterk gericht is grooves en ritmes en minder op melodieën. Dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat ene Daniel Bergstrand (o.a. Meshuggah, Behemoth) verantwoordelijk was voor de mix en de productie.
Doorheen het album krijgen we driemaal “Inflection” te horen. Als opener, in het midden en als afsluiter. Opener “Inflection 0” is eerder een tribale soundscape. “Inflection I” laat een weidse gitaarsolo horen net als “Inflection II” waar het idee wel iets beter uitgewerkt wordt.  
De andere tracks zijn voorzien van titels zoals “Iron”, “Uranium”, “Diamond” en “Coal”. “Obsidian” die na de opener “Inflection 0” komt,  breekt meteen met die tribale openingstrack. De track bevat afwisselende en strakke ritmes met daar bovenop stevige vocals. Bij momenten krijgen we ook meeslepende gitaarlijnen. “Iron” is een stevige en groovy track met een hoekige ritmesectie. Op “Lead” krijgen we dan melodie in de vocals. Vooral in de refreinen. “Limestone” heeft qua opbouw een meer progressief karakter. Het is ook vrij melodisch ivm de rest op het album. Voor mij zowat het orgelpunt op dit album. De inflection-tracks zorgen voor rustpunten en dat is wel nodig om dit album beter te verteren. Het is nogal zwaar met de talrijke grooves en ritmewissels.
‘Hybris’ is een album waar je wel wat moeite moet voor doen. Het is zeker geen hapklare brok maar er zitten wel boeiende stukken in die ervoor zorgen dat je tijdens elke luisterbeurt nieuwe details kan ontdekken. Als debuut geslaagd en met de nodige aanwezige groeimogelijkheden naar de toekomst toe.