Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 1 juli 2023 - Over de generaties heen
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse

Op zaterdag wordt een breder publiek aangesproken en hebben we een dagje ‘generatie-overschrijdend’, over de generaties heen.

Een kinderdroom kwam uit met Xink, ze zijn nu een volwassen boyband en hebben meer in petto dan ‘de vriendschapsband’. Ze kregen twintig jaar na dit succes een voorzetje van Thibault van Equal Idiots/StuBru, en het was er boenk op met een handvol reünieconcerten, die hen van de AB naar de mainstage van Rock Werchter bracht. Een passage van volwassenheid, met ervaring en een toekomst.
Xink klinkt snedig, gedreven en melodieus sterk. ‘De andere kant’, ‘denk aan mij’ en ‘laat me vrij’ rockten en zorgden voor een eerste meezinggehalte dat doodleuk met ‘de vriendschapsband’ z’n top bereikte. Papiertjes vlogen de lucht in. ‘Oh-ho’ en de comebacksingle ‘misschien’; die eerder wat meer indie laat doorsluimeren, wuifden hen definitief uit. Missie geslaagd voor deze intussen dertigers.

Mayorga was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting dit jaar. De drie dames en drummer positioneren zich ergens tussen de spontaniteit van The Breeders, Wet Leg en Cocorosie. “Girlcrush” is een onschuldig melodieus poprockend nummertje dat tot op het eind werd bewaard en die de voorste rijen aan the slope in beweging bracht. Op het podium amuseerde het viertal zich wel. De dames maakten de nodige danspasjes met hun instrument en lieten gitaar, drums en synths goed doorklinken. ‘weekend lover’ en ‘all i wanna do’ klonken intens meeslepend, rockend. De nonchalance en de giechels behoorden tot de act en zorgden voor fun en spelplezier, zoals een ‘lovesong’ van The Cure voor de grootmama.  Geslaagde ladiespop zonder al te veel verrassingen

De Nederlandse Opposites konden terug worden opgehaald met het succes van Goldband. Nederhiphop van 2MC’s en een DJ die eerst maar al te graag goochelen met samples in hun beats als ‘smack my bitch up’ (Prodigy) en Faithless’ ‘imsomnia’. Het publiek kwam op temperatuur en het feestje kon echt beginnen met hun eigen nummers, ‘slapeloze nachten’ en ‘licht uit’, die wat meer zwier kregen door de hakkende, pompende beats. Het volk stroomde naar die mainstage ‘s namiddags met ‘broodje bakpao’; met Yellow Claws ‘thunder’ was het feestgedruis compleet. Op zich allemaal weinig veelzeggends muzikaal, maar als ‘t ‘em om een fuif draait, dan was de party compleet. The Opposites waren er ooit eens mee gestopt, een kleine tien jaar terug, maar lijken nu terug op dreef met de survival van de Nederhippop.

Opvallend veel volk voor Dead Poet Society, een kwartet uit Boston, die zich ergens manifesteert tussen Nothing But Thieves en Royal Blood. Een stevig, potig setje met een rits nummers die strak, snedig, rauw, grungy, melodieus klinken, als ‘salt’, ‘lo air’ en ‘into deep’. Niks verrassends, maar een 4tal die zich live wenst te manifesteren.

Het NY-se Interpol is aan een tweede leven met hun geluid dat de 80s wave integreert in een postpunk jasje, dat natuurlijk in het zwart is gehuld, met een knipoog naar Joy Division, The Sound meets The Chameleons en The House of Love. Het kwintet rond Paul Banks brengen nu niet direct de vrolijkste muziek waardoor het meer genieten was van die rockende wave dan een feestje bouwen. Niks voor niks druppelde het af en toe als je in dit muzikaal web verweven raakt. Opvallend is dat de band hun laatst verschenen platen, eentje nog van vorig jaar (‘the other side of make-believe’), grotendeels ter zijde laat en het oude werk laat primeren, met de eerste drie albums in de spotlight, dat bijna twintig jaar oud is.
Hun donkere sound intrigeert door Banks baritonzang en twinkelt door de gitaarpartijen, het getokkel, de licks, de diepe bas en de drums omgeven van sfeervolle keys. Na het nieuwe ‘toni’ kwamen we al snel uit op enkele mooie classics ‘obstacle 1’, ‘narc’, ‘c’mere’ en ‘evil’. Songs in donkere extravertie, beheerst, meeslepend, gedreven, maar die de drive in die sound behouden. Ook al gebeurt er niet veel op het podium, de songs klinken goed.
Ze moeten het hebben van het oudere materiaal en de finale was in het genre om van te snoepen met ‘rest my chemistry’, ‘not even jail’, ‘no i in threesome’, ‘PDA’ en ‘slow hands’. Intussen piepten de zonnestralen meer door …

Stone, een kwartet uit Liverpool, is één van de nieuwkomers, die met de single ‘money’ hier wisten door te breken. Frisse, opwindende, energieke punky songs door snedige, gierende gitaren, een diep ronkende bas en opzwepende drums. Met een flinke schop onder de kont, hitsten ze het publiek op. Beloftevolle, talentvolle band, want met ‘ i gotta feeling’ en ‘left right forward’ wordt het tempo hoog gehouden. Met zangpartijen en een zeg/schreeuwzang erbovenop zit het helemaal goed. Fijn setje.

De Schotse sing/songwriter met Italiaanse roots Paolo Nutini is nu niet direct een live blikvanger op de mainstage, omdat de muziek dromerig en stilistisch mooi uitgewerkt is . De laatste plaat ‘last night in the bittersweet’ is er zeker één om u terug tegen te zeggen. De vrouwvriendelijke family rootspop is een soort onthaasting, klonk zeemzoeterig, bouwt op en zwelt soms aan met hier en daar een ontploffingske. ‘Lose it’, ‘acid eyes’, ‘petrified in love’, ‘iron sky’ en ‘shine a light’ nemen we zeker mee in het verhaal. Het werd ervaren als fijne achtergrondmuziek met een aantal uitschieters.

En die achtergrondmuziek namen we mee bij het IJslandse Sigur Ros in de barn, de ideale soundtrack voor een natuurdocumentaire. We stellen ons voor: de zon wordt weggeduwd door donkere wolken, een onweer, om dan terug de zonnestralen toe te laten, met op de achtergrond een beeld van weidse landschappen en een vulkaanuitbarsting.
Net als Interpol had de band rond Jon Por Birgisson een rustpauze nodig om net voor de corona terug aan te sluiten met het onlangs verschenen ‘atta’. Een prachtige orkestrale meeslepende postrocksound is geweven in een bed van pedaaleffects, fuzz en explosies. Minimalisme en lekker ontsporen. Een broeierige spanningsopbouw die ontploft om dan terug tot rust te komen.
Een sound van gitaarakkoorden en - effects met een strijkstok , repeterende bas, piano, keys, boeiende drumpartijen …en tussenin die aparte zang.
Vanavond geen projecties of video’s op het achterplan, maar een gezellige setup van lampjes rondom de vier, die met lichtflitsen de songs naar een hoger level brengt. Een mooie reeks kregen we te horen, ‘glosoli’, ‘svefn-g-englar’, ‘ny batteri’, ‘saeglopur’ en ‘popplagio’. ‘Ylur’ van de recentste plaat is traditioneler en is het meest gewone nummer in het rijtje.
Sigur Ros dringt zich op en eist terecht opnieuw een plaatsje op in het postrocklandschap. Die Scandinavische bands hebben wel iets avontuurlijks, aparts, unieks!

We werden in een hippe wereld gedropt met Dope Lemon in de klub c, het muzikale project van Angus Stone (jawel die met zusje Julia als een succesvolle carrière had). De retrorootspsychedelica, met prachtige cartoons en video’s op het achterplan, gaf het geheel kleur, elan. Eerst hadden we een rustig voortkabbelende sound die een crescendo ritmiek had. Een sfeervolle, chilly, aangename set aan het strand, die ons dikwijls wakker schudde met een onderkoelde cocktail en een frisse pint. Het combo achter de man, strak in het pak met modieuze hoed en zonnebril, speelde een reeks interessante nummers in die trippy ‘kampvuur’ wereld als ‘how many times’,’marinade’, ‘coyote’. Naar het eind klonk het nog forser, krachtiger en werden we met ‘rose pink cadillac’ en ‘home son’ gemoedelijk  in de dagdagelijkse realiteit gebracht. Hier hadden we een gevoel van laidback, groove en surfing …

Onvoorwaardelijk respect voor het multi-talent Xavier Rudd in the barn, die vorig jaar nog goed was voor twee uitverkochte AB concerten met het nieuwe album ‘Jan Juc Moon’. De sing/songwriter en multi-instrumentalist uit Australië is activister dan ooit en legt de ongelijkheden in de maatschappij bloot. Hij is een muzikale kameleon, een globetrotter, die een betere wereld wenst. Met een warm hart aan de aboriginals.
Het is soms ongelofelijk hoe hij het muzikaal klaarspeelt met de instrumentatie solo . Zo zien  we dat hij tegelijk akoestische, elektrische gitaar, basgitaar speelt, horen we de foottics, de didgeridoo of de mondharmonica . Of hij zit apart aan zijn drumstel. Hij speelt, zingt, entertaint en zorgt voor emotie en een samenhorigheidsgevoel.
Er is wel eens een gastzanger of een danser tussenin. Hij weet de aandacht te behouden. Een een-mans ’world’ project , met enkele prachtnummers, ‘culture bleeding’, ‘spirit bird’, het nieuwe ‘bal land chain’ en ‘follow the sun’, die je bij de leest houden en je een warm hart toedragen.

Oscar and the wolf van Max Colembie is een gevestigde waarde geworden voor de grote podia. Op Pukkelpop was hij al eens een headliner, hier is enkel Muse hem vooraf . Hij heeft z’n angstdemonen overwonnen en is er graag opnieuw bij.
De dromerige, zwoele, sensuele, prikkelende muziek krijgt een dansbare electropop touch, al drie platen lang , ‘the shimmer’ als laatste. De songs hebben een zweverige, zalvende als pulserende tune. Zelf zien we hier een frontman, niet vies van glamour & kitsch , een soort masquerade op z’n Lodewijk de IV, met z’n toepasselijke moves, die het publiek los ontspannend, golfsgewijs meevoert. ‘Warrior’ en ‘the game’ zijn sterke openers van de leefwereld van de man in wolfsvacht. ‘Breathing’, ‘on fire’ hebben nog wat meer beats en worden sterk onthaald. Show, kitsch, discotheqia in z’n muziek weten elkaar te vinden met lichtflitsen en lasers op ‘nostalgic bitch’, ‘strange entity’ en ‘you’re mine’, die met Charlotte nog in elkaar werd gefutseld.
Onder stoom gekomen werden de dansspieren definitief geprikkeld en werd confetti de lucht ingeschoten met ‘fever’ en ‘princess’, die de hartjes nog sneller deden kloppen. Samenhorigheid dus. Dit was dansbare dreampop, een puike liveprestatie.

Het was kiezen tussen Fred again en The Murder Capital …
Fred again is op korte tijd uitgegroeid tot een hype. De jonge producer stond vorig jaar nog in de Botanique, maar op Pukkelpop ontplofte het allemaal. Hij deed vanalles met elektronica , samples enz en hij wist moeiteloos een dansminnend publiek voor zich te winnen. Feest met deze danskoning. Al uren had het publiek the barn in de gaten om zeker op tijd hun plaatsje te bemachtigen voor hun volkfeest, wat het ook werd …

Andere koek met het Ierse The Murder Capital, die een soort slepende postpunk brengt die flirt met de eighties, maar in vaart intenser, krachtiger klinkt en hen eerder richting Jesus & Mary Chain en huidige kleppers Fontaines DC en Idles brengt, dan de doorsnee Interpol. Twee cd’s zijn er nu, de ene song wat explosiever dan de andere. Na sterke openers ‘more is less’, ‘green & blue’ klonk de sound wat breder; spanning en dynamiek behielden ze. Zeker in het tweede deel knalde het met ‘crying’, ‘feeling fades’, ‘ethel’ en ‘don’t cling to life’, die zanger McGovern het publiek in katapulteerde. Ieren op z’n best.

Het Britse Muse van Matt Bellamy was bij de vorige passage op Werchter , net vóór corona in 2019, deze aardse wereld ontgroeid, en bevond zich in het intergalactische stelsel, waardoor ze de realiteit verloren. De nummers kregen zoveel bombast, kitsch en onaardse zaken aangemeten, dat ze het gewone gevoel kwijt geraakten. Teveel space, progressive en drones . Ook het nieuwe album ‘will of the people’ weet onvoldoende te raken, waardoor we echt moeten teruggrijpen naar hun goede alternatieve rockwerk een twintigtal jaar terug.
De lichtshow en allerhande effects is enorm belangrijk om de livenummers draagkracht te geven . Het begon overtuigend genoeg met de titelsong van hun nieuwe plaat (voldoende goed!) en sterkhouders ‘hysteria’ , ‘psycho’ en maps of the problematique’ door die intense, krachtige, felle gitaarcapriolen, bas en drums omgeven van sfeervolle keys .
Dan werd de kaart van het visuele met korte video’s meer getrokken , die weinig connectie maakte met het publiek; we dwalen af in hun onaardse muzikale wereld , meer Griekse mythologie, die de afstand band - publiek maar groter maakte. We kregen maar hier en daar aansluiting, net met de oudjes ‘time is running out’ en ‘supermassive black hole’.
Op de koop toe werden we meermaals geconfronteerd met geluidsproblemen waarbij we nog meer afdwaalden . ‘Plug in baby’, ‘uprising’, ‘starlight’ waren herkenningspunten in het aan-uit geluid.
Muse trachtte zijn nummers voldoende strak, fel in te kleden , maar de coolness en bombast van sommige songs kan geen connectie maken. Muse maakte van zichzelf een karikatuur , ‘een soort bohemian rhapsody van Queen’, een rockopera, die onze wereld heeft verlaten; een ‘close encounters of the third kind’, die ons het sterrenstesel induwde.  
‘Knights of cydonia’ moest het orgelpunt zijn , maar hier lieten de boxen het afweten. De excuses van de band waren gemeend en in de frustratie van steeds opnieuw inzetten maar niet lukken, kregen we nog een krakende ‘showbizz’ , die ons definitief uitwuifde .
Bellamy ramde hier z’n gitaar in de versterker , maar beloofde dat ze nog zullen terugkomen. We werden verweesd achtergelaten bij zo’n closing act door de show, de lichteffects en de muziek . Muse mag terug back to basics worden, wat helpend, zalvend kan zijn.

Organisatie: Live Nation - Rock Werchter

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 30 juni 2023 - Rock Werchter rockt!
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse

Rock Werchter rockt! Op deze twee dag worden we ondergedompeld in de aparte werelden van Viagra Boys, Fever Ray en Warduna, die elk hun eigenheid hebben. De Belgische Haunted Youth, Tamino stonden hier terecht in de schijnwerpers. Er was de ‘back to the bone’ doorleefde bluesrock van The Black Keys en we werden voldaan van een goed beheerst spelende Peppers, die nu toch wel waardig ouder zijn geworden.

Eén van de betere Belgische bands is ongetwijfeld The Haunted Youth die het voorbije jaar intrigeerden met prachtnummers, een zinderend Pukkelpop concert, een rits overtuigende zaal concerten en hun debuut ‘Dawn of the freak’. Deze Nieuwe Lichting Winnaars hebben het gewoon om goed in het gehoor liggende indie/droompoprock te schrijven. Slotsom is dat zo goed als elk nummer een single is.
De songs hebben live een ruwer randje en worden omarmd met shoegaze en gepaste pedaaleffects. Verdomd, wat hebben die nummers als ‘broken’ , ‘i feel like shit and i wanna die’, ‘gone’ en doorbraak ‘teen rebel’ en ‘coming home’ , intensiteit, groove en diepgang. Een kleine 45 minuten werden we in die benevelde leefwereld van Joachim Liebens en C° meegezogen.  En die is niet bepaald echt vrolijk hoor. Liebens had een shirt aan ‘don’t kill yourself , i love you’, waarbij hij een dierbaar iemand die zelfmoord pleegde, een warm hart toedraagt hierboven.
Muzikaal kwam Sam De Nef en één van de leden van The Guru Guru de band ondersteunen. MGMT en Slowdive zijn gepaste referenties. Liebens is een frontman die band en z’n publiek bij elkaar houdt. Sterke opener. Na de festivalzomer terug in het clubcircuit te bekijken.

Al een kleine dertig jaar is het Amerikaanse Spoon uit Austin/Texas bezig rond zange/gitarist Britt Daniel en hebben ze een tiental platen uit. De laatste jaren wordt af en toe een nieuw album gedropt zoals ‘lucifer on the sofa’, waaruit we een drietal nummers konden horen als ‘wild’, ‘the hardest cut’ en ‘my babe’.
De band laat een waas van melancholie schijnen over hun sing/songwriting indie rootspop , die live op een festival een frisse, extraverte touch krijgen en minder melancholie. De muzikanten krijgen op hun instrumenten voldoende ruimte om de songs te laten aanzwellen en een broeierige spanning te bieden. Ze creëerden een warm gevoel, dat nog eens werd beklemtoond met John Lennons ‘isolation’. Spoon gaf hier een sfeervolle, snedige, kleurrijke set , die het vroegere innemende op het achterplan duwde. Iedereen genoot.

Viagra Boys uit Zweden zijn uitgegroeid tot één van de publiekslievelingen. Een zootje ongeregeld rond zanger Sébastien Murphy , die een soort nihilistische rock’n’roll onderdompelen in een smerig, zompig, vunzig poeltje. Een muzikale no-rules mentaliteit op het podium, het stoomt, bruist, sist en met die kolos van een zanger, een volgetatoeëerd bovenlijf, die lekker, leuk en gek de nummers aan elkaar rijgt.
De songs bouwen op, hebben aanstekelijke ritmes, rollende grooves en free jams. Ze weten iedereen op te zwepen. We worden zomaar spontaan, losweg meegevoerd in die sound. We kunnen uit ons dak gaan door die ronkende bas, de broeierige gitaarpartijen, de droge drumpartijen en de intrigerende, ontspoorde keys en blazer. Een ‘unstoppable train’ in een walm van fuzz en noise die onstuimig, chaotisch als wild demonisch geschift klinkt. Een feestje muzikale gekte dus met songs als ‘ain t no thief’, ‘slow learner’, ’ain’t nice’, ‘ADD’ en ‘research chemicals’. Voor wie dacht dat Fat White Family zot klonk, had buiten dit Zweeds combo gerekend.

Even bekomen moesten we na deze weirde set van The Viagra Boys, maar als snel kwam daar het Britse Hot Milk die z’n energie put uit de emorock/powerpop/indiepunk. Het duo Hannah Mee - Jim Shaw ging fel tekeer om het publiek op te jutten. Zij viel op met haar scherpe, schelle vocals, hij eerder met screamo’s, in die snedige, stevige sound waarin synths werden toegevoegd. Het publiek lustte het, sprong, klapte, wuifde en schreeuwde en ging zeker in de beginfase overstag. Ook toen er ietwat minder vaart was en het minder ruig klonk, genoot iedereen ten volle. Weinig verrassend, maar leuk genoeg.

Een andere invalshoek kregen we dan opnieuw met het Britse Squid uit Brighton in de klub c, die postpunk, krautrock met jazz en psychedelica mengt. Een niet voor de hand liggende sound van het kwintet die wisselend nummers uitdiepte van hun twee verschenen platen. ‘Narrator’ klonk rechttoe-rechtaan, hoekig , krachtig met een schreeuwzang , maar daarna  kregen we een breedspectrum van tempowissels, verrassende wendingen en experimentjes, die ergens Motorpsycho deed opborrelen. Een alternatieve sound die voldoende intrigeerde en  spannend klonk, maar hier misschien in welke tent ook op Werchter iets te hoog gegrepen was.
Wijzelf hielden van die uitwerking met een repeterende, opbouwende, explosieve, ontspoorde ritmiek, die een rave gevoel verwezenlijkte, zeker in het tweede deel van de set met  ‘after the flash’, ‘Peel st’ en ‘the blades’. Al konden ze niet iedereen muzikaal triggeren, straf klonk het alvast.

Op een goede zes jaar tijd is onze Tamino uitgegroeid tot een groots artiest. Songs die innemend klinken op gitaar en gedragen worden door z’n warme, indringende, hemelse stem. Introspectieve, pakkende pop. Hij brengt voldoende stemvariatie aan om de gevoeligheid op te drijven. In een afgeladen barn was het wat afwachten of het publiek stilweg kon genieten. Er was wel wat geroezemoes , maar Tamino wist op z’n Jeff Buckley’s die gevoelige, dromerige nummers met z’n goed op elkaar ingespeelde band mooi uit te spinnen, of ze klonken soms wat meeslepender, krachtiger.
Tamino had oog voor het live beleven, zeker als er veel volk is . ‘The flame’ en ‘fascination’ klinken kleurrijk, mede door de cello, en overtuigden in de openingsfase . ‘Sunflower’ en ‘indigo night’ werden naast stem en gitaargetokkel sober omlijst en hielden het publiek in de ban. Op ‘w.o.t.h.’ klonken ze zelfs nogal stevig en hing er een waas van noise. Om dan te eindigen in complete intimiteit met doorbraak ‘habibi’, die hij opdroeg aan een overleden vriend.
Tamino wist sober-gewijs stelselmatig het publiek voldoende te raken.

Het Amerikaanse Black Keys van Dan Auerbach en Patrick Carney werd in hun ruim twintigjarige carrière een heuse band , die het een kleine tien jaar terug schopte tot een grootse rootsrockende band. Momenteel terug meer back to basics , back to the bone met doorleefde licks op z’n Jimi’s. De gekende nummers in die roes van hun succesperiode, zaten mooi verdeeld in de set, ‘tighten up’, ‘fever’, ‘lo/hi’ en zeker op het eind werd er stoom geblazen op ‘gold on the ceiling’, ‘wild child’, ‘little black submarines’ en meezinger ‘lonely boy’ die overtuigend de sterk afsloot. Tussenin viel er heel wat lekkers te noteren binnen de rauwe, zompige bluesrock met openers ‘i got mine’, ‘ your touch’, ‘have love/will travel‘, ‘heavy soul’ en op het eind ‘she’s long gone’. The Black Keys hebben op die manier terug mosterd in hun sound en da’s het best zo .

Het Canadese PUP hield  het gaspedaal een klein uur stevig ingedrukt op hun grunge/stoner/punkrock. Letterlijk een slope sound, stevig, energiek , gedreven en wild om zich heen slaand. Het kwartet wond het publiek op met gierende, ronkende gitaren, wat een lust. Vooraan ging iedereen uit z’n dak . PUP knalde op songs als ‘reservoir’ en ’waiting’. Strak & Straf Spul!

Fever Ray is het muzikale project van de Zweedse Karen Dreijer Andersson, gekend van het elektronicaproject The Knife . Die invloed van koele, warme , sensuele charmante elektronica en bevreemdende, mysterieuze, mystieke uitstraling is te horen in de klub c. Filmisch allemaal, minimalistisch opbouwend met een eigenzinnige, theatrale touch. Synthpopkunst. Minder aanwezig zijn de Indiase invloeden. Elektronica en drums sieren de set samen met twee backing vocalistes, die een act uitvoeren. De zangpartijen hebben een echoklank.
Het geheel is donker, ijzig, huiverend als duivels destructief, erotiserend . ‘What they call us’ brengt ons meteen in die leefwereld. Oudje ‘when I grow up’ krijgt al wat meer beats en is dansbaarder. Het publiek wordt letterlijk meegezogen. Het is en blijft iets apart. Extravertie naar het eind toe met de dansbare grooves van ‘carbon dioxide’ en ‘now the only time i know’, die ons aanzetten tot een heupwieg. Een totaalbeleven, uniek en geniaal uitgewerkt , die ergens z’n roots vandaan haalt van Aphex Twin.

Even apart, mysterieus, eigenaardig, uniek , magisch was de set van het Noorse Wardruna in de klub c. We merkten enkele bandleden op onder het publiek tijdens de set van Fever Ray. Donkere metalfolk met een terechte link naar mythes en de ‘bestseller’ tv serie ‘Vikings’. Ze hebben een rits niet-alledaagse, (eigen gemaakte) oude instrumenten (snaarinstrument, luit , boomstronk , wasbord, …) die zomaar de Middeleeuwen oproepen. Het brengt de traditie van de Vikings naar boven, die we ook zagen in de klederdracht. Een bezwerende, meeslepende sound in opbouw en intensiteit, door de zangpartijen, gezangen en keelzang, de instrumentatie, de hoornblazers en de dubbele percussie. ‘Solringen’ is uitnodigend. Een epische hymne in een filmisch concept, dat beeldrijk is en een totaalervaring biedt.
We worden op het eind zelfs in het hiernamaals gedropt  op ‘helvegem’ , met verlichte fakkels, om dan terug de bewoonde wereld in te stappen .
Bevreemdend mooi . Originaliteit en creativiteit troef door deze twee laatste acts in de klub .

Tot slot nog The Red Hot Chili Peppers, die vorig jaar erg wisselend Rock Werchter besloten. Matige nieuw nummers werden afgewisseld met wat groovy jammende funkrock, enkele sfeervollere classics en enkele gepeperde klassiekers. In datzelfde jaar 2022 werden twee cd’s op ons losgelaten , die maar weinig rode chili meer hadden . 
Elk kon terug wat zijn ding doen vanavond … We kregen een diep snijdende bas, een verheven gitaarsoli en energieke drums. Er waren een rits broeierige songs als ‘can’t stop’, ‘the zephyr song’, ‘dani california’, ‘right on time’ , ’californication’ en ’by the way’. Muzikaal blijven ze dus lekker hangen in hun werk van twintig jaar terug . De twee classics ‘mother’s milk’ en ‘bloodsugarsexmagik’ zien we aan ons voorbij gaan .
Flea is en blijft het basspelend duracell-konijn en Anthony Kiedis zit verwrongen aan z’n microfoon, maar was een ietsje pietsje beweeglijker en wat meer van zeg.
Bon soit, het is allemaal iets te cool, duidelijk was wel dat de Peppers  nog steeds goed spelen, en ze brengen hun materiaal melodieus beheerst met een jam hier en daar , maar ze zijn zeerzeker niet meer de sfeermakers van weleer die de weide moeiteloos platspelen. ‘Under the bridge/Give it away’ zorgt tot slot voor die springende massa die we maar al te graag eens zien.
The Peppers zijn nog goed in hun dampende funkpop (het rockt!), maar ze zijn oud(er) geworden.

Organisatie: Live Nation - Rock Werchter

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse

Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring om rustig weg te keuvelen …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan. De Belgische delegatie was goed vertegenwoordigd. Chrsitine en the queens, Rosalia waren uniek, geen band rond zich, enkel de performance die telde.
Rock Werchter was volledig uitverkocht, met maar liefst 88000 bezoekers per dag.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek. Qua inrichting tenten had vooral the barn nog meer ruimte en leek qua opbouw als een Sportpaleis. Ook the slope werd vernieuwd.
Minpunt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden …

Rock Werchter 2024 is er van donderdag 4 tem zondag 7 juli 2024. You Rock Werchter.

Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Het is altijd fijn vertoeven tussen opkomend talent, artiesten en gevestigde waarden die de moeite waard zijn. Iggy weet iedereen moeiteloos te omarmen, net als het opkomend talent Gayle met haar ‘abcdefu’. Mumford and Sons eren Stromae, Röyksopp tekent voor ‘midnightsummermusic’ en Anna Cavi gromt.
Op Belgisch vlak knalde dansfenomeen Charlotte de Witte iedereen omver, Warhaus huiverde en Compact Disk Dummies swingde. Wat een afwisseling in overtuigende sets. 

Al meteen hadden we een knaller. Onze eigen Compact Disk Dummies van de gebroeders Coorevits zetten de boxen van de mainstage onder spanning . Hun popeletronica krijgt een Soulwax nite version en 80s discotheca jasje aangemeten, wat meer beats, elektrokitsch en resonantie betekent, opgehitst door percussie en een koebel. Denk maar even aan de 80ies Lime en Michael Zager Band, die nu door de CDD molen wordt gehaald. “There’s no sex without you”, de nieuwste single van het komende album, was de aanzet van hun party. Lennert is een podiumbeest, is overal te vinden, krijgt het publiek mee, prikkelt de dansspieren en zorgt ervoor dat de handjes de lucht ingingen . Mooi om te zien hoe het reeds talrijk opgekomen publiek wordt meegezogen in “satellites”, “cry for me” , “holy love”, “i remember” , “girls keep drinking” en “the reeling” . De kaart van de ambiance werd hier getrokken voor een festival. Dit zat snor. CDD staat nog op Pukkelpop en is het najaar te zien in het clubcircuit.

The Mary Wallopers is een uitgebreid combo uit Ierland en komen af met een mengeling Ierse folkpop. De instrumenten liegen er niet om; een akoestische gitaar, banjo, accordeon whistle en drums tekenen een ontspannende, aanstekelijke, zwierige als innemende, dromerige sound . Zij houden hun publiek bij de leest en willen dat iedereen die hen wil ontdekken, zich amuseert. Amicale band, leuke set. The slope werd mooi op die wijze in z’n nieuwe look gedoopt.

De Britse Anna Calvi spant en scherpt de gitaar in haar materiaal. Live aangevuld met drums en keys brengt het trio, allen in t zwart gekleed, een huiverende rocksound. Er zijn de rauwe, hoekige, snedige gitaarvariaties, - capriolen die centraal staan, naast haar rauwe, diepe en hemelse hoge vocals, die een opera effect hebben. Het bromt, knauwt en klinkt koel als pakkend, gevoelig. Ergens borrelt het oude PJ Harvey op. We kregen greep van haar ruime tienjarige carrière met nummers als “hunter”, “wish” , “indies of paradise” , “suzanne & i”, “i’ll be your man” en haar doorbraak “desire”. Live sterk alternatief overtuigend; het leek wel een fatalistische soundtrack, gehuld in een rode gloed, die beter in de Klub tot zijn recht kwam.

Andere koek hadden we met het Amerikaanse tieneridool Gayle in een volle Klub (eerlijk gezegd, zij stond beter in the barn en had beter haar plaats geswitcht met Anna Calvi). Haar rockende meezingbare hit ‘abcdefu’ is in het geheugen gegrift van de jongeren. Ze wist vorig jaar op Pukkelpop al de hartjes te veroveren en bewees meer dan een eendagsvlieg te zijn .
Live is het een sympathiek grungy punkpoptrio die liefde, samenhorigheid opwekt en streeft naar gelijkwaardigheid. Openers “everybody hates me” en “ur just honey” waren er ‘boenk’ op en stonden garant voor een leuke, frisse set. Het scheurde soms wel , o.m. op die Paramore’s cover ‘misery business’. Gayle, in oranje kleed en met een knaloranje gitaar, voelde zich duidelijk in haar sas. Het eenheidsgevoel was duidelijk, de gsm lichtjes gingen aan en fonkelden. Elk nummer werd warm onthaald .
Middenin de set werd het ietwat rustiger, sfeervoller. Op Morissette’s ‘you oughta know’ werd het gaspedaal opnieuw ingedrukt. De instant klassieker werd door duizenden kelen meegeschreeuwd en was een mooie afsluiter van dit rockconcertje .

Uiterst genietbare, sfeervolle indie-synthpop, met een funky groovy, kregen we van het Amerikaanse King Princess , die hier enige airplay had met ‘1950’; het dromerige nummer is de basis van de set. We werden rustig meegesleept in die muzikale wereld zonder al te veel punch, af en toe was er wel een adrenalinestoot, een snedige partij om het boeiend te houden, o.a. ‘i hate myself i want to party’, ‘prophet’, ‘hit the back’ en ‘Ohio ‘. King Princess klonk aangenaam, maar had weinig verrassends te bieden.

Militarie Gun is een van de opkomende posthardcore bands. Muzikaal hadden we hier meer college rock met scherpe gitaarpartijtjes en noisy golven. In uitleving subliem, de punky attitude is er, maar de (schreeuw) vocals hadden wat rust nodig, gezien ze onvast, hees klonken. Ze gingen er wel voor, op het laatste nummer ‘big disappointment’ ging de frontman zelfs het publiek in, maar er was niet direct sprake van een echt rockfeestje.

Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De songs in de set zaten verdomd echt goed in elkaar. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg)zang en de sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/ Gainsbourg die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel  en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone blazer partijen. Toegegeven we missen Sylvia’s sensuele erotiserende danspasjes, maar het werd muzikaal goed opgevangen en gecompenseerd.
Een beklijvende set , met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’, ‘time bomb’ en ‘it had to be you’.
Innemend was het solo gebrachte ‘fall in love with me ‘. Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazersectie. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker.  Ergens kwam in die funkende groove Soul Coughing dwarrelen.
Warhaus was ijzersterk en eigent zich in zaal of tent een plaatsje op naast Balthazar.

De Britse singer/songwriter Sam Fender mag zijn set op de mainstage duidelijk geslaagd noemen. De gitaarpop intrigeert door zijn twinkelend gitaarspel en zijn charmante, emotievolle vocals. De band is goed ingespeeld en muzikaal zet hij zich tussen The Killers en Bruce. Meteen goed waren ‘will we talk’, ‘the borders’ en iets verderop ‘get you down’. De keys en de blazers gaven kleur. The Boss werd geëerd , ‘dancing in the dark’, solo aangepakt, enkel de man en z’n elektrische gitaar. In de meer dromerige, sfeervolle nummers komen we War On Drugs tegen, muziek voor in den otto. De aandacht blijft behouden met sprankelende afsluiters ‘seventeen going under’ en ‘hypersonic missiles’.
Sam Fender mag gerust zijn, hij , de band en het publiek zaten op dezelfde golflengte …

Ruimte om totaal los te gaan op elektronische beats en dance was beperkter op Werchter. Maar de DJ set van Charlotte de Witte zal in het geheugen gegrift zijn. Ze wist een perfecte set, show neer te zetten en gaf iedereen het nakijken. De sound, de beats, de trance (knipoog naar de new beat en 90s euro dance), de overgangen, de projecties, de lichteffects en de lasers zaten perfect in elkaar.
Er was evenveel volk binnen als buiten. Charlotte is de hype in technolandschap en door de afwezigheid van Stromae stond ze wel beter op de mainstage, maar de vibe moest eerst voelbaar zijn in een zaalconcept. Ze zorgde voor de ideale rave party, weliswaar legaal in de schuer (barn). ‘Voel je  vrij , energiek en wild’ op deze tunes . ‘Overdrive’, ‘reflection’, ‘come on dance with me’, ‘touch me’, …, dit was een ‘universal nation’ op z’n best, een uur lang dansmoves, een verademing los van al die andere genres, eventjes weg van de (harde) realiteit.

Bekomen van al die beats’n’pieces, konden we iets later van het muzikaal talent van de Scandinavische Aurora genieten, die de electropop van Lorde en Florence & the machine, in een ijzig, donker als liefdevol dansbaar kader bracht. De Noorse elf, met haar frêle, hemelse vocals, kronkelt zich moeiteloos door de nummers heen in haar danspasjes en doet de hartjes sneller kloppen op ‘queendom’ en doorbraak ‘runaway’. Samenhorigheid was het sleutelwoord door de gevonden regenboogvlag en de happy birthday van de zus van haar gitariste. Een positive vibe was te voelen tussen Aurora en haar publiek. De synthpop kreeg forsere beats aangemeten op ‘running with the wolves’ en ‘cure for me’, die de positiviteit alleen maar ondersteunden.

Rockn roll will never die … Eén van die survivors is Iggy Pop die rockt en danst over de verschillende generaties heen. Uniek dat hij er nog steeds staat op z’n 76^ste , mankend weg, met z’n gerimpelde, kronkelende lichaam. Zijn huidige platen hebben nog deels dat stevig vunzig, zompig randje van The Stooges als van z’n eigen werk. Hij wist al eens na de corona Gent Jazz te verbleken met een jazzy component. En die component zat ‘em in z’n band, uitgebreid met blazers en Hammond, die het ‘old fashioned’ materiaal friste en kleurde.
De set behield z’n ‘raw power’ als weleer met een Iggy in de spotlights, hij is aan alle kanten van het podium te zien, zoekt z’n publiek op en sleept hen moeiteloos mee in zijn verhaal.
Hij schopt ons meteen naar die jaren 60-70, ‘five foot one’, ‘raw power’, ‘gimme danger’ en classics ‘the passenger’ en ‘lust for life’, die luidkeels worden meegezongen. De gitaren gieren, zwieren. ‘I m sick of you’ is ietwat een rustpuntje, maar wordt explosiever om dan terug sfeervoller te klinken in wat Doors psychedelica. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt, energie en opwinding op z’n best met ‘search & destroy’ en classic ‘I wanna be your dog’. Iggy is een icoon , a real wild (old) child, die we hier op deze aardbol nog even moeten koesteren en niet denken dat dit één van z’n laatste optredens kan worden …

Het Noorse elektronica duo Röyksopp gooide de handdoek in de ring in 2014, maar vond elkaar terug in 2022, met maar drie albums intussen, de ‘profound mysteries’. Vanavond kregen we een DJ set van aangename, meeslepende, zalvende, dansbare elektronica. De twee hebben hun gastvocalistes (van op plaat) mee op tape (o.m. Robyn) en worden op het podium omgeven van dansers, danseressen, die ons verrassen met uitbeeldingen en synchrone pasjes. Visueel interessant. De twee hitsen het publiek op met hun ‘warme kleuren elektronica’ door een dynamische opbouw, aanzwellende synths en percussie, die de ritmiek oppompen. Het Röyksopp symbool siert op het achterplan. We worden meegevoerd in hun heerlijke betoverende wereld die allesbehalve koel klinkt. ‘Moument’, ‘running to the sea’ , ‘what else is here’ en ‘do it again’ behoorden tot de smaakmakers. Spijtig genoeg geen ‘eple’.
Feel the love of their dance house music, lazen we, dit is ‘midnightsummermusic’.
Een geslaagde fijne return, misschien de volgende keer live met enkele gastvocalistes uit Scandinavië.

De overstap naar Mumford and Sons moesten we even gewoon worden. We konden na de set van Röyksopp hen nog een deel live horen. Van folkrock evolueerden ze naar een meer mainstream rootspop band tot de verschillende genres elkaar opnieuw vonden in een evenwichtig geheel.
Mumford and Sons waren hier nu de afsluiter, gezien Stromae om gezondheidsredenen zijn verdere tour moest cancellen. Ok, qua genre vinden ze elkaar niet direct maar Marcus Mumford aarzelde niet en gooide een visje naar onze Brusselse maestro in de elektronische muziek.
De happy feelings waren er alvast toen we aansloten op ‘roll away your stone’, ‘the cave’ en verder was er het explosiever gitaargejengel van ‘delta’ en ‘the wolf‘. In het begin van de set waren ze meteen op scherp met ‘Babel’, ‘little lion man’ en ‘guiding light’. De band vindt elkaar opnieuw sinds hun return in 2019, ze hebben er terug goesting in, steken er emotie en opwinding in, zorgen voor voldoende afwisseling en stralen samenhorigheid uit; ondanks een dipje in songkeuze, geven ze in een handomdraai er terug een zwierige, frisse draai aan. De ontlading was groot op het afsluitende ‘I will wait’, die met een Stromae outtro definitief de eerste dag van Werchter besloot.
Mumford and Sons heeft momenteel niet meer die classics van vroeger, maar is een band met een live gevoel, die inspeelt op z’n publiek.

Organisatie: Live Nation - Rock Werchter

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse

Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring om rustig weg te keuvelen …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan. De Belgische delegatie was goed vertegenwoordigd. Chrsitine en the queens, Rosalia waren uniek, geen band rond zich, enkel de performance die telde.
Rock Werchter was volledig uitverkocht, met maar liefst 88000 bezoekers per dag.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek. Qua inrichting tenten had vooral the barn nog meer ruimte en leek qua opbouw als een Sportpaleis. Ook the slope werd vernieuwd.
Minpunt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden …

Rock Werchter 2024 is er van donderdag 4 tem zondag 7 juli 2024. You Rock Werchter.

Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 – donderdag 29 juni 2023 -Enjoy the feeling
Het is altijd fijn vertoeven tussen opkomend talent, artiesten en gevestigde waarden die de moeite waard zijn. Iggy weet iedereen moeiteloos te omarmen, net als het opkomend talent Gayle met haar ‘abcdefu’. Mumford and Sons eren Stromae, Röyksopp tekent voor ‘midnightsummermusic’ en Anna Cavi gromt.
Op Belgisch vlak knalde dansfenomeen Charlotte de Witte iedereen omver, Warhaus huiverde en Compact Disk Dummies swingde. Wat een afwisseling in overtuigende sets. 

Al meteen hadden we een knaller. Onze eigen Compact Disk Dummies van de gebroeders Coorevits zetten de boxen van de mainstage onder spanning . Hun popeletronica krijgt een Soulwax nite version en 80s discotheca jasje aangemeten, wat meer beats, elektrokitsch en resonantie betekent, opgehitst door percussie en een koebel. Denk maar even aan de 80ies Lime en Michael Zager Band, die nu door de CDD molen wordt gehaald. “There’s no sex without you”, de nieuwste single van het komende album, was de aanzet van hun party. Lennert is een podiumbeest, is overal te vinden, krijgt het publiek mee, prikkelt de dansspieren en zorgt ervoor dat de handjes de lucht ingingen . Mooi om te zien hoe het reeds talrijk opgekomen publiek wordt meegezogen in “satellites”, “cry for me” , “holy love”, “i remember” , “girls keep drinking” en “the reeling” . De kaart van de ambiance werd hier getrokken voor een festival. Dit zat snor. CDD staat nog op Pukkelpop en is het najaar te zien in het clubcircuit.

The Mary Wallopers is een uitgebreid combo uit Ierland en komen af met een mengeling Ierse folkpop. De instrumenten liegen er niet om; een akoestische gitaar, banjo, accordeon whistle en drums tekenen een ontspannende, aanstekelijke, zwierige als innemende, dromerige sound . Zij houden hun publiek bij de leest en willen dat iedereen die hen wil ontdekken, zich amuseert. Amicale band, leuke set. The slope werd mooi op die wijze in z’n nieuwe look gedoopt.

De Britse Anna Calvi spant en scherpt de gitaar in haar materiaal. Live aangevuld met drums en keys brengt het trio, allen in t zwart gekleed, een huiverende rocksound. Er zijn de rauwe, hoekige, snedige gitaarvariaties, - capriolen die centraal staan, naast haar rauwe, diepe en hemelse hoge vocals, die een opera effect hebben. Het bromt, knauwt en klinkt koel als pakkend, gevoelig. Ergens borrelt het oude PJ Harvey op. We kregen greep van haar ruime tienjarige carrière met nummers als “hunter”, “wish” , “indies of paradise” , “suzanne & i”, “i’ll be your man” en haar doorbraak “desire”. Live sterk alternatief overtuigend; het leek wel een fatalistische soundtrack, gehuld in een rode gloed, die beter in de Klub tot zijn recht kwam.

Andere koek hadden we met het Amerikaanse tieneridool Gayle in een volle Klub (eerlijk gezegd, zij stond beter in the barn en had beter haar plaats geswitcht met Anna Calvi). Haar rockende meezingbare hit ‘abcdefu’ is in het geheugen gegrift van de jongeren. Ze wist vorig jaar op Pukkelpop al de hartjes te veroveren en bewees meer dan een eendagsvlieg te zijn .
Live is het een sympathiek grungy punkpoptrio die liefde, samenhorigheid opwekt en streeft naar gelijkwaardigheid. Openers “everybody hates me” en “ur just honey” waren er ‘boenk’ op en stonden garant voor een leuke, frisse set. Het scheurde soms wel , o.m. op die Paramore’s cover ‘misery business’. Gayle, in oranje kleed en met een knaloranje gitaar, voelde zich duidelijk in haar sas. Het eenheidsgevoel was duidelijk, de gsm lichtjes gingen aan en fonkelden. Elk nummer werd warm onthaald .
Middenin de set werd het ietwat rustiger, sfeervoller. Op Morissette’s ‘you oughta know’ werd het gaspedaal opnieuw ingedrukt. De instant klassieker werd door duizenden kelen meegeschreeuwd en was een mooie afsluiter van dit rockconcertje .

Uiterst genietbare, sfeervolle indie-synthpop, met een funky groovy, kregen we van het Amerikaanse King Princess , die hier enige airplay had met ‘1950’; het dromerige nummer is de basis van de set. We werden rustig meegesleept in die muzikale wereld zonder al te veel punch, af en toe was er wel een adrenalinestoot, een snedige partij om het boeiend te houden, o.a. ‘i hate myself i want to party’, ‘prophet’, ‘hit the back’ en ‘Ohio ‘. King Princess klonk aangenaam, maar had weinig verrassends te bieden.

Militarie Gun is een van de opkomende posthardcore bands. Muzikaal hadden we hier meer college rock met scherpe gitaarpartijtjes en noisy golven. In uitleving subliem, de punky attitude is er, maar de (schreeuw) vocals hadden wat rust nodig, gezien ze onvast, hees klonken. Ze gingen er wel voor, op het laatste nummer ‘big disappointment’ ging de frontman zelfs het publiek in, maar er was niet direct sprake van een echt rockfeestje.

Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De songs in de set zaten verdomd echt goed in elkaar. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg)zang en de sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/ Gainsbourg die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel  en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone blazer partijen. Toegegeven we missen Sylvia’s sensuele erotiserende danspasjes, maar het werd muzikaal goed opgevangen en gecompenseerd.
Een beklijvende set , met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’, ‘time bomb’ en ‘it had to be you’.
Innemend was het solo gebrachte ‘fall in love with me ‘. Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazersectie. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker.  Ergens kwam in die funkende groove Soul Coughing dwarrelen.
Warhaus was ijzersterk en eigent zich in zaal of tent een plaatsje op naast Balthazar.

De Britse singer/songwriter Sam Fender mag zijn set op de mainstage duidelijk geslaagd noemen. De gitaarpop intrigeert door zijn twinkelend gitaarspel en zijn charmante, emotievolle vocals. De band is goed ingespeeld en muzikaal zet hij zich tussen The Killers en Bruce. Meteen goed waren ‘will we talk’, ‘the borders’ en iets verderop ‘get you down’. De keys en de blazers gaven kleur. The Boss werd geëerd , ‘dancing in the dark’, solo aangepakt, enkel de man en z’n elektrische gitaar. In de meer dromerige, sfeervolle nummers komen we War On Drugs tegen, muziek voor in den otto. De aandacht blijft behouden met sprankelende afsluiters ‘seventeen going under’ en ‘hypersonic missiles’.
Sam Fender mag gerust zijn, hij , de band en het publiek zaten op dezelfde golflengte …

Ruimte om totaal los te gaan op elektronische beats en dance was beperkter op Werchter. Maar de DJ set van Charlotte de Witte zal in het geheugen gegrift zijn. Ze wist een perfecte set, show neer te zetten en gaf iedereen het nakijken. De sound, de beats, de trance (knipoog naar de new beat en 90s euro dance), de overgangen, de projecties, de lichteffects en de lasers zaten perfect in elkaar.
Er was evenveel volk binnen als buiten. Charlotte is de hype in technolandschap en door de afwezigheid van Stromae stond ze wel beter op de mainstage, maar de vibe moest eerst voelbaar zijn in een zaalconcept. Ze zorgde voor de ideale rave party, weliswaar legaal in de schuer (barn). ‘Voel je  vrij , energiek en wild’ op deze tunes . ‘Overdrive’, ‘reflection’, ‘come on dance with me’, ‘touch me’, …, dit was een ‘universal nation’ op z’n best, een uur lang dansmoves, een verademing los van al die andere genres, eventjes weg van de (harde) realiteit.

Bekomen van al die beats’n’pieces, konden we iets later van het muzikaal talent van de Scandinavische Aurora genieten, die de electropop van Lorde en Florence & the machine, in een ijzig, donker als liefdevol dansbaar kader bracht. De Noorse elf, met haar frêle, hemelse vocals, kronkelt zich moeiteloos door de nummers heen in haar danspasjes en doet de hartjes sneller kloppen op ‘queendom’ en doorbraak ‘runaway’. Samenhorigheid was het sleutelwoord door de gevonden regenboogvlag en de happy birthday van de zus van haar gitariste. Een positive vibe was te voelen tussen Aurora en haar publiek. De synthpop kreeg forsere beats aangemeten op ‘running with the wolves’ en ‘cure for me’, die de positiviteit alleen maar ondersteunden.

Rockn roll will never die … Eén van die survivors is Iggy Pop die rockt en danst over de verschillende generaties heen. Uniek dat hij er nog steeds staat op z’n 76^ste , mankend weg, met z’n gerimpelde, kronkelende lichaam. Zijn huidige platen hebben nog deels dat stevig vunzig, zompig randje van The Stooges als van z’n eigen werk. Hij wist al eens na de corona Gent Jazz te verbleken met een jazzy component. En die component zat ‘em in z’n band, uitgebreid met blazers en Hammond, die het ‘old fashioned’ materiaal friste en kleurde.
De set behield z’n ‘raw power’ als weleer met een Iggy in de spotlights, hij is aan alle kanten van het podium te zien, zoekt z’n publiek op en sleept hen moeiteloos mee in zijn verhaal.
Hij schopt ons meteen naar die jaren 60-70, ‘five foot one’, ‘raw power’, ‘gimme danger’ en classics ‘the passenger’ en ‘lust for life’, die luidkeels worden meegezongen. De gitaren gieren, zwieren. ‘I m sick of you’ is ietwat een rustpuntje, maar wordt explosiever om dan terug sfeervoller te klinken in wat Doors psychedelica. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt, energie en opwinding op z’n best met ‘search & destroy’ en classic ‘I wanna be your dog’. Iggy is een icoon , a real wild (old) child, die we hier op deze aardbol nog even moeten koesteren en niet denken dat dit één van z’n laatste optredens kan worden …

Het Noorse elektronica duo Röyksopp gooide de handdoek in de ring in 2014, maar vond elkaar terug in 2022, met maar drie albums intussen, de ‘profound mysteries’. Vanavond kregen we een DJ set van aangename, meeslepende, zalvende, dansbare elektronica. De twee hebben hun gastvocalistes (van op plaat) mee op tape (o.m. Robyn) en worden op het podium omgeven van dansers, danseressen, die ons verrassen met uitbeeldingen en synchrone pasjes. Visueel interessant. De twee hitsen het publiek op met hun ‘warme kleuren elektronica’ door een dynamische opbouw, aanzwellende synths en percussie, die de ritmiek oppompen. Het Röyksopp symbool siert op het achterplan. We worden meegevoerd in hun heerlijke betoverende wereld die allesbehalve koel klinkt. ‘Moument’, ‘running to the sea’ , ‘what else is here’ en ‘do it again’ behoorden tot de smaakmakers. Spijtig genoeg geen ‘eple’.
Feel the love of their dance house music, lazen we, dit is ‘midnightsummermusic’.
Een geslaagde fijne return, misschien de volgende keer live met enkele gastvocalistes uit Scandinavië.

De overstap naar Mumford and Sons moesten we even gewoon worden. We konden na de set van Röyksopp hen nog een deel live horen. Van folkrock evolueerden ze naar een meer mainstream rootspop band tot de verschillende genres elkaar opnieuw vonden in een evenwichtig geheel.
Mumford and Sons waren hier nu de afsluiter, gezien Stromae om gezondheidsredenen zijn verdere tour moest cancellen. Ok, qua genre vinden ze elkaar niet direct maar Marcus Mumford aarzelde niet en gooide een visje naar onze Brusselse maestro in de elektronische muziek.
De happy feelings waren er alvast toen we aansloten op ‘roll away your stone’, ‘the cave’ en verder was er het explosiever gitaargejengel van ‘delta’ en ‘the wolf‘. In het begin van de set waren ze meteen op scherp met ‘Babel’, ‘little lion man’ en ‘guiding light’. De band vindt elkaar opnieuw sinds hun return in 2019, ze hebben er terug goesting in, steken er emotie en opwinding in, zorgen voor voldoende afwisseling en stralen samenhorigheid uit; ondanks een dipje in songkeuze, geven ze in een handomdraai er terug een zwierige, frisse draai aan. De ontlading was groot op het afsluitende ‘I will wait’, die met een Stromae outtro definitief de eerste dag van Werchter besloot.
Mumford and Sons heeft momenteel niet meer die classics van vroeger, maar is een band met een live gevoel, die inspeelt op z’n publiek.

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 30 juni 2023 - Rock Werchter rockt!
Rock Werchter rockt! Op deze twee dag worden we ondergedompeld in de aparte werelden van Viagra Boys, Fever Ray en Warduna, die elk hun eigenheid hebben. De Belgische Haunted Youth, Tamino stonden hier terecht in de schijnwerpers. Er was de ‘back to the bone’ doorleefde bluesrock van The Black Keys en we werden voldaan van een goed beheerst spelende Peppers, die nu toch wel waardig ouder zijn geworden.

Eén van de betere Belgische bands is ongetwijfeld The Haunted Youth die het voorbije jaar intrigeerden met prachtnummers, een zinderend Pukkelpop concert, een rits overtuigende zaal concerten en hun debuut ‘Dawn of the freak’. Deze Nieuwe Lichting Winnaars hebben het gewoon om goed in het gehoor liggende indie/droompoprock te schrijven. Slotsom is dat zo goed als elk nummer een single is.
De songs hebben live een ruwer randje en worden omarmd met shoegaze en gepaste pedaaleffects. Verdomd, wat hebben die nummers als ‘broken’ , ‘i feel like shit and i wanna die’, ‘gone’ en doorbraak ‘teen rebel’ en ‘coming home’ , intensiteit, groove en diepgang. Een kleine 45 minuten werden we in die benevelde leefwereld van Joachim Liebens en C° meegezogen.  En die is niet bepaald echt vrolijk hoor. Liebens had een shirt aan ‘don’t kill yourself , i love you’, waarbij hij een dierbaar iemand die zelfmoord pleegde, een warm hart toedraagt hierboven.
Muzikaal kwam Sam De Nef en één van de leden van The Guru Guru de band ondersteunen. MGMT en Slowdive zijn gepaste referenties. Liebens is een frontman die band en z’n publiek bij elkaar houdt. Sterke opener. Na de festivalzomer terug in het clubcircuit te bekijken.

Al een kleine dertig jaar is het Amerikaanse Spoon uit Austin/Texas bezig rond zange/gitarist Britt Daniel en hebben ze een tiental platen uit. De laatste jaren wordt af en toe een nieuw album gedropt zoals ‘lucifer on the sofa’, waaruit we een drietal nummers konden horen als ‘wild’, ‘the hardest cut’ en ‘my babe’.
De band laat een waas van melancholie schijnen over hun sing/songwriting indie rootspop , die live op een festival een frisse, extraverte touch krijgen en minder melancholie. De muzikanten krijgen op hun instrumenten voldoende ruimte om de songs te laten aanzwellen en een broeierige spanning te bieden. Ze creëerden een warm gevoel, dat nog eens werd beklemtoond met John Lennons ‘isolation’. Spoon gaf hier een sfeervolle, snedige, kleurrijke set , die het vroegere innemende op het achterplan duwde. Iedereen genoot.

Viagra Boys uit Zweden zijn uitgegroeid tot één van de publiekslievelingen. Een zootje ongeregeld rond zanger Sébastien Murphy , die een soort nihilistische rock’n’roll onderdompelen in een smerig, zompig, vunzig poeltje. Een muzikale no-rules mentaliteit op het podium, het stoomt, bruist, sist en met die kolos van een zanger, een volgetatoeëerd bovenlijf, die lekker, leuk en gek de nummers aan elkaar rijgt.
De songs bouwen op, hebben aanstekelijke ritmes, rollende grooves en free jams. Ze weten iedereen op te zwepen. We worden zomaar spontaan, losweg meegevoerd in die sound. We kunnen uit ons dak gaan door die ronkende bas, de broeierige gitaarpartijen, de droge drumpartijen en de intrigerende, ontspoorde keys en blazer. Een ‘unstoppable train’ in een walm van fuzz en noise die onstuimig, chaotisch als wild demonisch geschift klinkt. Een feestje muzikale gekte dus met songs als ‘ain t no thief’, ‘slow learner’, ’ain’t nice’, ‘ADD’ en ‘research chemicals’. Voor wie dacht dat Fat White Family zot klonk, had buiten dit Zweeds combo gerekend.

Even bekomen moesten we na deze weirde set van The Viagra Boys, maar als snel kwam daar het Britse Hot Milk die z’n energie put uit de emorock/powerpop/indiepunk. Het duo Hannah Mee - Jim Shaw ging fel tekeer om het publiek op te jutten. Zij viel op met haar scherpe, schelle vocals, hij eerder met screamo’s, in die snedige, stevige sound waarin synths werden toegevoegd. Het publiek lustte het, sprong, klapte, wuifde en schreeuwde en ging zeker in de beginfase overstag. Ook toen er ietwat minder vaart was en het minder ruig klonk, genoot iedereen ten volle. Weinig verrassend, maar leuk genoeg.

Een andere invalshoek kregen we dan opnieuw met het Britse Squid uit Brighton in de klub c, die postpunk, krautrock met jazz en psychedelica mengt. Een niet voor de hand liggende sound van het kwintet die wisselend nummers uitdiepte van hun twee verschenen platen. ‘Narrator’ klonk rechttoe-rechtaan, hoekig , krachtig met een schreeuwzang , maar daarna  kregen we een breedspectrum van tempowissels, verrassende wendingen en experimentjes, die ergens Motorpsycho deed opborrelen. Een alternatieve sound die voldoende intrigeerde en  spannend klonk, maar hier misschien in welke tent ook op Werchter iets te hoog gegrepen was.
Wijzelf hielden van die uitwerking met een repeterende, opbouwende, explosieve, ontspoorde ritmiek, die een rave gevoel verwezenlijkte, zeker in het tweede deel van de set met  ‘after the flash’, ‘Peel st’ en ‘the blades’. Al konden ze niet iedereen muzikaal triggeren, straf klonk het alvast.

Op een goede zes jaar tijd is onze Tamino uitgegroeid tot een groots artiest. Songs die innemend klinken op gitaar en gedragen worden door z’n warme, indringende, hemelse stem. Introspectieve, pakkende pop. Hij brengt voldoende stemvariatie aan om de gevoeligheid op te drijven. In een afgeladen barn was het wat afwachten of het publiek stilweg kon genieten. Er was wel wat geroezemoes , maar Tamino wist op z’n Jeff Buckley’s die gevoelige, dromerige nummers met z’n goed op elkaar ingespeelde band mooi uit te spinnen, of ze klonken soms wat meeslepender, krachtiger.
Tamino had oog voor het live beleven, zeker als er veel volk is . ‘The flame’ en ‘fascination’ klinken kleurrijk, mede door de cello, en overtuigden in de openingsfase . ‘Sunflower’ en ‘indigo night’ werden naast stem en gitaargetokkel sober omlijst en hielden het publiek in de ban. Op ‘w.o.t.h.’ klonken ze zelfs nogal stevig en hing er een waas van noise. Om dan te eindigen in complete intimiteit met doorbraak ‘habibi’, die hij opdroeg aan een overleden vriend.
Tamino wist sober-gewijs stelselmatig het publiek voldoende te raken.

Het Amerikaanse Black Keys van Dan Auerbach en Patrick Carney werd in hun ruim twintigjarige carrière een heuse band , die het een kleine tien jaar terug schopte tot een grootse rootsrockende band. Momenteel terug meer back to basics , back to the bone met doorleefde licks op z’n Jimi’s. De gekende nummers in die roes van hun succesperiode, zaten mooi verdeeld in de set, ‘tighten up’, ‘fever’, ‘lo/hi’ en zeker op het eind werd er stoom geblazen op ‘gold on the ceiling’, ‘wild child’, ‘little black submarines’ en meezinger ‘lonely boy’ die overtuigend de sterk afsloot. Tussenin viel er heel wat lekkers te noteren binnen de rauwe, zompige bluesrock met openers ‘i got mine’, ‘ your touch’, ‘have love/will travel‘, ‘heavy soul’ en op het eind ‘she’s long gone’. The Black Keys hebben op die manier terug mosterd in hun sound en da’s het best zo .

Het Canadese PUP hield  het gaspedaal een klein uur stevig ingedrukt op hun grunge/stoner/punkrock. Letterlijk een slope sound, stevig, energiek , gedreven en wild om zich heen slaand. Het kwartet wond het publiek op met gierende, ronkende gitaren, wat een lust. Vooraan ging iedereen uit z’n dak . PUP knalde op songs als ‘reservoir’ en ’waiting’. Strak & Straf Spul!

Fever Ray is het muzikale project van de Zweedse Karen Dreijer Andersson, gekend van het elektronicaproject The Knife . Die invloed van koele, warme , sensuele charmante elektronica en bevreemdende, mysterieuze, mystieke uitstraling is te horen in de klub c. Filmisch allemaal, minimalistisch opbouwend met een eigenzinnige, theatrale touch. Synthpopkunst. Minder aanwezig zijn de Indiase invloeden. Elektronica en drums sieren de set samen met twee backing vocalistes, die een act uitvoeren. De zangpartijen hebben een echoklank.
Het geheel is donker, ijzig, huiverend als duivels destructief, erotiserend . ‘What they call us’ brengt ons meteen in die leefwereld. Oudje ‘when I grow up’ krijgt al wat meer beats en is dansbaarder. Het publiek wordt letterlijk meegezogen. Het is en blijft iets apart. Extravertie naar het eind toe met de dansbare grooves van ‘carbon dioxide’ en ‘now the only time i know’, die ons aanzetten tot een heupwieg. Een totaalbeleven, uniek en geniaal uitgewerkt , die ergens z’n roots vandaan haalt van Aphex Twin.

Even apart, mysterieus, eigenaardig, uniek , magisch was de set van het Noorse Wardruna in de klub c. We merkten enkele bandleden op onder het publiek tijdens de set van Fever Ray. Donkere metalfolk met een terechte link naar mythes en de ‘bestseller’ tv serie ‘Vikings’. Ze hebben een rits niet-alledaagse, (eigen gemaakte) oude instrumenten (snaarinstrument, luit , boomstronk , wasbord, …) die zomaar de Middeleeuwen oproepen. Het brengt de traditie van de Vikings naar boven, die we ook zagen in de klederdracht. Een bezwerende, meeslepende sound in opbouw en intensiteit, door de zangpartijen, gezangen en keelzang, de instrumentatie, de hoornblazers en de dubbele percussie. ‘Solringen’ is uitnodigend. Een epische hymne in een filmisch concept, dat beeldrijk is en een totaalervaring biedt.
We worden op het eind zelfs in het hiernamaals gedropt  op ‘helvegem’ , met verlichte fakkels, om dan terug de bewoonde wereld in te stappen .
Bevreemdend mooi . Originaliteit en creativiteit troef door deze twee laatste acts in de klub .

Tot slot nog The Red Hot Chili Peppers, die vorig jaar erg wisselend Rock Werchter besloten. Matige nieuw nummers werden afgewisseld met wat groovy jammende funkrock, enkele sfeervollere classics en enkele gepeperde klassiekers. In datzelfde jaar 2022 werden twee cd’s op ons losgelaten , die maar weinig rode chili meer hadden . 
Elk kon terug wat zijn ding doen vanavond … We kregen een diep snijdende bas, een verheven gitaarsoli en energieke drums. Er waren een rits broeierige songs als ‘can’t stop’, ‘the zephyr song’, ‘dani california’, ‘right on time’ , ’californication’ en ’by the way’. Muzikaal blijven ze dus lekker hangen in hun werk van twintig jaar terug . De twee classics ‘mother’s milk’ en ‘bloodsugarsexmagik’ zien we aan ons voorbij gaan .
Flea is en blijft het basspelend duracell-konijn en Anthony Kiedis zit verwrongen aan z’n microfoon, maar was een ietsje pietsje beweeglijker en wat meer van zeg.
Bon soit, het is allemaal iets te cool, duidelijk was wel dat de Peppers  nog steeds goed spelen, en ze brengen hun materiaal melodieus beheerst met een jam hier en daar , maar ze zijn zeerzeker niet meer de sfeermakers van weleer die de weide moeiteloos platspelen. ‘Under the bridge/Give it away’ zorgt tot slot voor die springende massa die we maar al te graag eens zien.
The Peppers zijn nog goed in hun dampende funkpop (het rockt!), maar ze zijn oud(er) geworden.

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 1 juli 2023 - Over de generaties heen
Op zaterdag wordt een breder publiek aangesproken en hebben we een dagje ‘generatie-overschrijdend’, over de generaties heen.

Een kinderdroom kwam uit met Xink, ze zijn nu een volwassen boyband en hebben meer in petto dan ‘de vriendschapsband’. Ze kregen twintig jaar na dit succes een voorzetje van Thibault van Equal Idiots/StuBru, en het was er boenk op met een handvol reünieconcerten, die hen van de AB naar de mainstage van Rock Werchter bracht. Een passage van volwassenheid, met ervaring en een toekomst.
Xink klinkt snedig, gedreven en melodieus sterk. ‘De andere kant’, ‘denk aan mij’ en ‘laat me vrij’ rockten en zorgden voor een eerste meezinggehalte dat doodleuk met ‘de vriendschapsband’ z’n top bereikte. Papiertjes vlogen de lucht in. ‘Oh-ho’ en de comebacksingle ‘misschien’; die eerder wat meer indie laat doorsluimeren, wuifden hen definitief uit. Missie geslaagd voor deze intussen dertigers.

Mayorga was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting dit jaar. De drie dames en drummer positioneren zich ergens tussen de spontaniteit van The Breeders, Wet Leg en Cocorosie. “Girlcrush” is een onschuldig melodieus poprockend nummertje dat tot op het eind werd bewaard en die de voorste rijen aan the slope in beweging bracht. Op het podium amuseerde het viertal zich wel. De dames maakten de nodige danspasjes met hun instrument en lieten gitaar, drums en synths goed doorklinken. ‘weekend lover’ en ‘all i wanna do’ klonken intens meeslepend, rockend. De nonchalance en de giechels behoorden tot de act en zorgden voor fun en spelplezier, zoals een ‘lovesong’ van The Cure voor de grootmama.  Geslaagde ladiespop zonder al te veel verrassingen

De Nederlandse Opposites konden terug worden opgehaald met het succes van Goldband. Nederhiphop van 2MC’s en een DJ die eerst maar al te graag goochelen met samples in hun beats als ‘smack my bitch up’ (Prodigy) en Faithless’ ‘imsomnia’. Het publiek kwam op temperatuur en het feestje kon echt beginnen met hun eigen nummers, ‘slapeloze nachten’ en ‘licht uit’, die wat meer zwier kregen door de hakkende, pompende beats. Het volk stroomde naar die mainstage ‘s namiddags met ‘broodje bakpao’; met Yellow Claws ‘thunder’ was het feestgedruis compleet. Op zich allemaal weinig veelzeggends muzikaal, maar als ‘t ‘em om een fuif draait, dan was de party compleet. The Opposites waren er ooit eens mee gestopt, een kleine tien jaar terug, maar lijken nu terug op dreef met de survival van de Nederhippop.

Opvallend veel volk voor Dead Poet Society, een kwartet uit Boston, die zich ergens manifesteert tussen Nothing But Thieves en Royal Blood. Een stevig, potig setje met een rits nummers die strak, snedig, rauw, grungy, melodieus klinken, als ‘salt’, ‘lo air’ en ‘into deep’. Niks verrassends, maar een 4tal die zich live wenst te manifesteren.

Het NY-se Interpol is aan een tweede leven met hun geluid dat de 80s wave integreert in een postpunk jasje, dat natuurlijk in het zwart is gehuld, met een knipoog naar Joy Division, The Sound meets The Chameleons en The House of Love. Het kwintet rond Paul Banks brengen nu niet direct de vrolijkste muziek waardoor het meer genieten was van die rockende wave dan een feestje bouwen. Niks voor niks druppelde het af en toe als je in dit muzikaal web verweven raakt. Opvallend is dat de band hun laatst verschenen platen, eentje nog van vorig jaar (‘the other side of make-believe’), grotendeels ter zijde laat en het oude werk laat primeren, met de eerste drie albums in de spotlight, dat bijna twintig jaar oud is.
Hun donkere sound intrigeert door Banks baritonzang en twinkelt door de gitaarpartijen, het getokkel, de licks, de diepe bas en de drums omgeven van sfeervolle keys. Na het nieuwe ‘toni’ kwamen we al snel uit op enkele mooie classics ‘obstacle 1’, ‘narc’, ‘c’mere’ en ‘evil’. Songs in donkere extravertie, beheerst, meeslepend, gedreven, maar die de drive in die sound behouden. Ook al gebeurt er niet veel op het podium, de songs klinken goed.
Ze moeten het hebben van het oudere materiaal en de finale was in het genre om van te snoepen met ‘rest my chemistry’, ‘not even jail’, ‘no i in threesome’, ‘PDA’ en ‘slow hands’. Intussen piepten de zonnestralen meer door …

Stone, een kwartet uit Liverpool, is één van de nieuwkomers, die met de single ‘money’ hier wisten door te breken. Frisse, opwindende, energieke punky songs door snedige, gierende gitaren, een diep ronkende bas en opzwepende drums. Met een flinke schop onder de kont, hitsten ze het publiek op. Beloftevolle, talentvolle band, want met ‘ i gotta feeling’ en ‘left right forward’ wordt het tempo hoog gehouden. Met zangpartijen en een zeg/schreeuwzang erbovenop zit het helemaal goed. Fijn setje.

De Schotse sing/songwriter met Italiaanse roots Paolo Nutini is nu niet direct een live blikvanger op de mainstage, omdat de muziek dromerig en stilistisch mooi uitgewerkt is . De laatste plaat ‘last night in the bittersweet’ is er zeker één om u terug tegen te zeggen. De vrouwvriendelijke family rootspop is een soort onthaasting, klonk zeemzoeterig, bouwt op en zwelt soms aan met hier en daar een ontploffingske. ‘Lose it’, ‘acid eyes’, ‘petrified in love’, ‘iron sky’ en ‘shine a light’ nemen we zeker mee in het verhaal. Het werd ervaren als fijne achtergrondmuziek met een aantal uitschieters.

En die achtergrondmuziek namen we mee bij het IJslandse Sigur Ros in de barn, de ideale soundtrack voor een natuurdocumentaire. We stellen ons voor: de zon wordt weggeduwd door donkere wolken, een onweer, om dan terug de zonnestralen toe te laten, met op de achtergrond een beeld van weidse landschappen en een vulkaanuitbarsting.
Net als Interpol had de band rond Jon Por Birgisson een rustpauze nodig om net voor de corona terug aan te sluiten met het onlangs verschenen ‘atta’. Een prachtige orkestrale meeslepende postrocksound is geweven in een bed van pedaaleffects, fuzz en explosies. Minimalisme en lekker ontsporen. Een broeierige spanningsopbouw die ontploft om dan terug tot rust te komen.
Een sound van gitaarakkoorden en - effects met een strijkstok , repeterende bas, piano, keys, boeiende drumpartijen …en tussenin die aparte zang.
Vanavond geen projecties of video’s op het achterplan, maar een gezellige setup van lampjes rondom de vier, die met lichtflitsen de songs naar een hoger level brengt. Een mooie reeks kregen we te horen, ‘glosoli’, ‘svefn-g-englar’, ‘ny batteri’, ‘saeglopur’ en ‘popplagio’. ‘Ylur’ van de recentste plaat is traditioneler en is het meest gewone nummer in het rijtje.
Sigur Ros dringt zich op en eist terecht opnieuw een plaatsje op in het postrocklandschap. Die Scandinavische bands hebben wel iets avontuurlijks, aparts, unieks!

We werden in een hippe wereld gedropt met Dope Lemon in de klub c, het muzikale project van Angus Stone (jawel die met zusje Julia als een succesvolle carrière had). De retrorootspsychedelica, met prachtige cartoons en video’s op het achterplan, gaf het geheel kleur, elan. Eerst hadden we een rustig voortkabbelende sound die een crescendo ritmiek had. Een sfeervolle, chilly, aangename set aan het strand, die ons dikwijls wakker schudde met een onderkoelde cocktail en een frisse pint. Het combo achter de man, strak in het pak met modieuze hoed en zonnebril, speelde een reeks interessante nummers in die trippy ‘kampvuur’ wereld als ‘how many times’,’marinade’, ‘coyote’. Naar het eind klonk het nog forser, krachtiger en werden we met ‘rose pink cadillac’ en ‘home son’ gemoedelijk  in de dagdagelijkse realiteit gebracht. Hier hadden we een gevoel van laidback, groove en surfing …

Onvoorwaardelijk respect voor het multi-talent Xavier Rudd in the barn, die vorig jaar nog goed was voor twee uitverkochte AB concerten met het nieuwe album ‘Jan Juc Moon’. De sing/songwriter en multi-instrumentalist uit Australië is activister dan ooit en legt de ongelijkheden in de maatschappij bloot. Hij is een muzikale kameleon, een globetrotter, die een betere wereld wenst. Met een warm hart aan de aboriginals.
Het is soms ongelofelijk hoe hij het muzikaal klaarspeelt met de instrumentatie solo . Zo zien  we dat hij tegelijk akoestische, elektrische gitaar, basgitaar speelt, horen we de foottics, de didgeridoo of de mondharmonica . Of hij zit apart aan zijn drumstel. Hij speelt, zingt, entertaint en zorgt voor emotie en een samenhorigheidsgevoel.
Er is wel eens een gastzanger of een danser tussenin. Hij weet de aandacht te behouden. Een een-mans ’world’ project , met enkele prachtnummers, ‘culture bleeding’, ‘spirit bird’, het nieuwe ‘bal land chain’ en ‘follow the sun’, die je bij de leest houden en je een warm hart toedragen.

Oscar and the wolf van Max Colembie is een gevestigde waarde geworden voor de grote podia. Op Pukkelpop was hij al eens een headliner, hier is enkel Muse hem vooraf . Hij heeft z’n angstdemonen overwonnen en is er graag opnieuw bij.
De dromerige, zwoele, sensuele, prikkelende muziek krijgt een dansbare electropop touch, al drie platen lang , ‘the shimmer’ als laatste. De songs hebben een zweverige, zalvende als pulserende tune. Zelf zien we hier een frontman, niet vies van glamour & kitsch , een soort masquerade op z’n Lodewijk de IV, met z’n toepasselijke moves, die het publiek los ontspannend, golfsgewijs meevoert. ‘Warrior’ en ‘the game’ zijn sterke openers van de leefwereld van de man in wolfsvacht. ‘Breathing’, ‘on fire’ hebben nog wat meer beats en worden sterk onthaald. Show, kitsch, discotheqia in z’n muziek weten elkaar te vinden met lichtflitsen en lasers op ‘nostalgic bitch’, ‘strange entity’ en ‘you’re mine’, die met Charlotte nog in elkaar werd gefutseld.
Onder stoom gekomen werden de dansspieren definitief geprikkeld en werd confetti de lucht ingeschoten met ‘fever’ en ‘princess’, die de hartjes nog sneller deden kloppen. Samenhorigheid dus. Dit was dansbare dreampop, een puike liveprestatie.

Het was kiezen tussen Fred again en The Murder Capital …
Fred again is op korte tijd uitgegroeid tot een hype. De jonge producer stond vorig jaar nog in de Botanique, maar op Pukkelpop ontplofte het allemaal. Hij deed vanalles met elektronica , samples enz en hij wist moeiteloos een dansminnend publiek voor zich te winnen. Feest met deze danskoning. Al uren had het publiek the barn in de gaten om zeker op tijd hun plaatsje te bemachtigen voor hun volkfeest, wat het ook werd …

Andere koek met het Ierse The Murder Capital, die een soort slepende postpunk brengt die flirt met de eighties, maar in vaart intenser, krachtiger klinkt en hen eerder richting Jesus & Mary Chain en huidige kleppers Fontaines DC en Idles brengt, dan de doorsnee Interpol. Twee cd’s zijn er nu, de ene song wat explosiever dan de andere. Na sterke openers ‘more is less’, ‘green & blue’ klonk de sound wat breder; spanning en dynamiek behielden ze. Zeker in het tweede deel knalde het met ‘crying’, ‘feeling fades’, ‘ethel’ en ‘don’t cling to life’, die zanger McGovern het publiek in katapulteerde. Ieren op z’n best.

Het Britse Muse van Matt Bellamy was bij de vorige passage op Werchter , net vóór corona in 2019, deze aardse wereld ontgroeid, en bevond zich in het intergalactische stelsel, waardoor ze de realiteit verloren. De nummers kregen zoveel bombast, kitsch en onaardse zaken aangemeten, dat ze het gewone gevoel kwijt geraakten. Teveel space, progressive en drones . Ook het nieuwe album ‘will of the people’ weet onvoldoende te raken, waardoor we echt moeten teruggrijpen naar hun goede alternatieve rockwerk een twintigtal jaar terug.
De lichtshow en allerhande effects is enorm belangrijk om de livenummers draagkracht te geven . Het begon overtuigend genoeg met de titelsong van hun nieuwe plaat (voldoende goed!) en sterkhouders ‘hysteria’ , ‘psycho’ en maps of the problematique’ door die intense, krachtige, felle gitaarcapriolen, bas en drums omgeven van sfeervolle keys .
Dan werd de kaart van het visuele met korte video’s meer getrokken , die weinig connectie maakte met het publiek; we dwalen af in hun onaardse muzikale wereld , meer Griekse mythologie, die de afstand band - publiek maar groter maakte. We kregen maar hier en daar aansluiting, net met de oudjes ‘time is running out’ en ‘supermassive black hole’.
Op de koop toe werden we meermaals geconfronteerd met geluidsproblemen waarbij we nog meer afdwaalden . ‘Plug in baby’, ‘uprising’, ‘starlight’ waren herkenningspunten in het aan-uit geluid.
Muse trachtte zijn nummers voldoende strak, fel in te kleden , maar de coolness en bombast van sommige songs kan geen connectie maken. Muse maakte van zichzelf een karikatuur , ‘een soort bohemian rhapsody van Queen’, een rockopera, die onze wereld heeft verlaten; een ‘close encounters of the third kind’, die ons het sterrenstesel induwde.  
‘Knights of cydonia’ moest het orgelpunt zijn , maar hier lieten de boxen het afweten. De excuses van de band waren gemeend en in de frustratie van steeds opnieuw inzetten maar niet lukken, kregen we nog een krakende ‘showbizz’ , die ons definitief uitwuifde .
Bellamy ramde hier z’n gitaar in de versterker , maar beloofde dat ze nog zullen terugkomen. We werden verweesd achtergelaten bij zo’n closing act door de show, de lichteffects en de muziek . Muse mag terug back to basics worden, wat helpend, zalvend kan zijn.

Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis 
We kregen overtuigende shows van de afsluitende acts op de twee grote podia . Een brede smaak werd geapprecieerd en theater, performance, zelfs zonder een band, vond zijn ingang .

Het Ierse Inhaler rond de zoon van Bono is een graag gezien band in België, en hebben hier in ons landje al een pak concerten achter de rug in hun jonge carrière . Hun melodieuze, aanstekelijke poprock siert met doorbraak ‘my honest face’,  en die lijn hebben ze eenvoudigweg doorgezet …
We wilden ons reppen om Belgische trots in het postmetal genre te zien Amenra (the barn). Amenra rond Colin H.  van Eeckhout en Tim de Gieter (Doodseskader) is iets aparts en klinkt gitzwart door een onheilspellende, dreigende, apocalyptische, meedogenloze wisselende ritmiek; een immense sound, een slepende herhaling tussen dynamiek, explosies , zalvende stemmige melodieën en rustpunten .
De handvol nummers vormen een concept. Amenra is een ondergaan, een beleven, een existentiële ervaring . Het zijn muzikanten, kunstenaars en alchemisten . Net als Swans. De grijze projecties/videos op het achterplan en een Colin die zingt, brult, schreeuwt en zijn lichaam pijnigt door de op en neerwaartse bewegingen. Met Tim als second vocalist , met de grunts , is er nu wat meer breedte en aanvulling.
‘Door de stilte gegrepen’ lezen we nog op het scherm, zeker nu met het ‘de doorn’ album, na de handvol ‘Mass-es’ . In hun bevreemdende, huiverende wereld werden we met o.m. ‘boden’ , ‘plus près de toi’ , ‘de evenmens’, ‘a solitary reign’, en ‘diaken’ gedropt. Mooi dat ze hier konden geprogrammeerd worden; de vroegere talrijke alternatieve festivals verbleekten … .

De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale Merol één van de kleppers. Na de clubconcerten, Pukkelpop en haar  deelname aan de Slimste Mens is België helemaal voor haar gewonnen . Haar Nederlandstalige synth pop is cheeky , slepend, pompend, dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot . Zwoel, sensueel, warm erotiserend door haar verschijning, haar act, haar kledij en haar stem. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met  ‘bendronkenlaatme’ , ‘je vais vite op de campingdisco’ ; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘foefsafari’ en feestgedruis met een meezinggehalte door de singles ‘vol’ , ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’ . Merol is de inzet voor een ‘waan-zin-nig feestje!’

Gabriels is een van die interessante Amerikaanse ontdekkingen die pop , soul , jazz, funk, elektronica, gospel en r&b perfect met elkaar kruist. Een magische sound in een omgedoopte kerk die de barn noemt.
Zij waren hier één van de revelaties op Werchter. De set startte met een krakje hier en daar, maar eenmaal opgelost kon het combo rondom de imposante churchpreacher in tenue, Jacob Lust, zich volledig laten. Ze brengen sfeervolle , groovy wisselende nummers. Lust leek een figuur als Solomon Burke, Gnarls Barkley en heeft een glasheldere, hemelse stem , die vocaal de glasramen kan doen springen .
De brede sound zat ingenieus in elkaar en was sterk. De gospel backing vocalistes gaven nog meer leven in de eucharistieviering . Lust predikt een boodschap van liefde, begrip, kracht, vriendschap voor elkaar, ‘love somebody like you love yourself’ . ‘Be yourself’!
Het publiek voelde zich herenigd met de man & zijn muziek. En die muziek zat vol verrassende wendingen en refereert aan Simply Red  met sterkhouders van hun debuut, ‘angels and queens”, ‘blame’ , ‘glory’ , ‘love and hate in a diffreent time’. Sommigen kregen een forsere beat en hadden een meer swingende groove dan op plaat. ‘Private dancer’ was een eerbetoon aan tante Tina Turner , en ze groeven even in ‘back to life’ van Soul to Soul . ‘One and only’ liet de soul/jazztune meer doorsijpelen en besloot definitief deze afwisselende set van een erg beloftevolle band. Onthou die Gabriels die als een engel over ons neerdaalde.

Portland is groot geworden. Ook al moest frontman Jente Pironet afscheid nemen van second hand Sarah Pepels, die de band verliet na het verschijnen van hun onlangs verschenen tweede plaat ‘departures’. Portland is een liveband, op plaat gevoeliger, innemender dan ooit , live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energiek rockende band die de instrumenten onder spanning houdt. Jente is een entertainer en podiumbeest , hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang.
Portland kwam, zag en overwon .’Sensational’, ‘killer’s mind’ en ‘good girls’ waren verdomd sterke openers , die in de instrumentatie voldoende gepeperd werden. De songs rockten en knalden, zonder aan emotie in te boeten . ‘Deadlines’ werd eerst solo op elektrische gitaar ingezet, ook vocaal,  maar werd gedrongen in een prachtige backing en een poel van gierend werk. Het innemende ‘Aftermath’, vocaal meerstemmig gevoelig ondersteund, sierde door de talrijke gsmlichtjes. ‘Pouring rain’ zette verdriet om in euforie. Sterkte vinden om moeilijke tijden door te komen . Dit optreden en de festivals komende zal Jente deugd doen om alles op een rijtje te plaatsen. Portland deed al belangvolle optredens , drukte z’n stempel op de Belgische scene , maar hier was het extraatje een louterende ervaring …

James Maynard Keenan van Tool, heeft na A Perfect Circle nog een volgende project Puscifer . Ok hier kan hij zijn persoonlijke demonen van zich afwerpen . Het is een muzikaal collectief van samenwerkingen van gerespecteerde muzikanten . Naast de band met een zangeres/actrice, allen mooi in pak en das, zijn er nog paar personages die muziek en performance met elkaar kruisen . Een meeslepende liveshow van een rariteitenkabinet die de gedachtenkronkels van Keenan ten tonele brengen in donker, hoekig, strak  materiaal met een symfonisch randje. De songs kunnen opbouwen, hebben een groove en tempowissels. Door de statische bewegingen van band en personages, refereerden ze aan een soort x-files en kwamen er ook aliens ten berde. De sound heeft zeker iets mee van Keenans bands. Veel shows en plaatwerk is er niet van dit collectief, maar is toch wel aanrader om eens te zien.

Christine and the queens heeft een metamorfose ondergaan. De Franse artieste heeft met Redcar een nieuw alter-ego gecreëerd en wordt aangesproken als een hij . De warme groovende electropop heeft plaats gemaakt voor een theatershow, die de dansers en band opzij heeft geplaatst . Vanavond kregen we de artiest, alleen in een decor van gotische beelden en allerhande attributen als stoelen en een houten trap. Hier werd een soort kortfilm vertoond van zijn ‘paranoia, angels & true love’. Een show met inhoud solo geperformed met zijn danspasjes, zang en een voorgeprogrammeerd geluid van die plaat . Tussenin waren er monoloogjes die de verhalen , nummers aan elkaar regen . Het verhaal van een engel Michael op zoek naar het licht .
Hij kronkelde en hotste heen en weer; hij veranderde dikwijls van outfit , van een grote rode rok naar een naakt bovenlichaam, lange mantel, engelenvleugels , …
Een theatershow van dramatiek  en verlichting , die een operagevoel creëerde … ‘this was a poem by christine and the queens’, iets aparts duidelijk …

Queens of the stone age rond Josh Homme zijn letterlijk herboren en komen aandraven met een nieuwe plaat ‘in times new roman’ die hen in het najaar brengt in het Sportpaleis . Herboren? Ze namen een deugddoende break en spil Joshia was herstellende van kanker. Stof genoeg om over te praten en te zingen. Het concert was één dankbetuiging door het steeds warme onthaal.
Hier zijn ze ooit doorgebroken . De dankjewels van Homme vlogen om de oren .
Weerkerend figuur was Spiderman, één van de fans, die op handen werd gedragen bij het openluchtfestival hier als The queens op bezoek zijn . Er ontstond hoedanook een amicale band tussen band en publiek .
The queens speelden een overtuigend afwisselende set van potige, emotievolle rock , zonder echt hun stoner verleden te verloochenen . Af en toe kon een dansbare move er vanaf bij enkele electrotunes. ‘No one knows’ en ‘the lost art of keeping a secret’ waren binnenkomers en toonden dat ze alvast meer salt’n’pepper hadden dan de Chili Peppers. Ietwat in vaart nam het af , maar nog even broeierig , boeiend klonken ‘my god is the sun’  en ‘the way you used to do’. Energiek, gedreven, meeslepend, groovy, innemend , het passeert allemaal in de anderhalf durende set . Af en toe werd een nieuwtje losgelaten als ‘carnavoyeur’ en ‘paper machete’ (single), potige rockers.
Daarna nam de spanning wat af, maar de goesting , de gedrevenheid , het contact waren er om tegen aan te vliegen en een stone age gevoel te creëren . Het sfeervolle ‘make it wit chu’, met de gekende gevoelige pianotune, werd mooi uitgediept en uitgesponnen . Het was de aanzet van een prachtfinale, ‘little sister’, het nieuwe ‘straight jacket fitting’, met achtergrondzang van het publiek, en ‘go with the flow’ . Magnifiek is en blijft ‘a song for the dead’ die hun roots naar boven stuwt en definitief de set besloot .
The queens weten de verschillende genres mooi met elkaar te vermengen in een best-of . En als we dan toch even terug diep in het verleden graven, ‘feel good hit of summer’ of een ‘regular john’ lusten we graag nog eens in de toekomst. Intussen voelden we een feelgood rocking hart van deze festivalband.

We hadden geen tijd om deze set goed te verwerken , want daar kwam de Spaanse furie Rosalia optreden in een al lang volgelopen barn. Het wervelende spektakel dat eind in december in Vorst nog te zien was, werd hier nog eens overgedaan. Spektakel met een achtkoppig dansensemble die fris, ongedwongen, zwierig om haar heen bewoog. Zij als een toreadora, mee in dit spektakel, zingen en rappen.
De vorige keer waren we al onder de indruk van deze Spaanse wind op Werchter , nu klonk zij met haar dansers even uitgelaten en euforisch. Het leek wel één lange videoclip , die het recentere
album ‘motomami’ in de spotlight plaatste. ‘Fenomenal’ werd gescandeerd , ook al was er geen band te zien , die haar muzikaal ondersteunde. Hier telde de choreografie. Een oogstrelende sensatie, die het materiaal en de hits op jou afvuurde als ‘despecha’, ‘llylm’, ‘malamente’ en ‘cuuuuuuute’. Zomerse flamenco world pop . De hartjes bonkten op ‘hentai’ , waar ze plaats nam achter de piano; wat een emotie met al die gsmlichtjes. Herkenningspuntje was The Weeknds ‘blinding lights’. Redcar deed het sober , Rosalia deed het groots …

Het Britrockende jasje werd aan de haak gehangen op de recente platen van Arctic Monkeys rond Alex Turner, meer crooner/rock’n’roll op z’n James Dean, die een breed geluid laat horen, met meer intimiteit. Vorig jaar op Pukkelpop verdwaalden ze even op dit pad, te cool te flets, maar vanavond was de band scherp, fris, energiek, gedreven , ontspannen, relaxt, gemotiveerd om er leuke rockavond van te maken van maar liefst twintig nummers; en Turner was goedgeluimd, goedlachs en op warme wijze interacteerde hij met z’n publiek. Het was eigenlijk wel lang geleden dat zij nog zo konden overtuigen met een afwisselende boeiende strakke en meeslepende set. Er werd rijkelijk geput uit hun platen en nummers van die laatste twee kregen een krachtiger jasje aangemeten. Check mee met ons de set: sculptures of anything goes/brainstorm/snap out of it/don t sit down cause i ve moved your chair/crying lightning/the view from the afternoon/cornerstone/why d you only call me when you are high/arabella
Met de aanzet van het recentere four out of five/do me a favour/pretty visitors/flourescent adolescent/perfect sense zakte de aandacht , maar gezien Turner er met z’n band een voldoende live touch aan gaf, bleven we mee in hun verhaal.
Do i wanna know/there d better a mirrorball, het sfeervol opbouwende ‘505’ en ‘body paint’ balanceerden tussen introspectie en extravertie en waren de aanzet naar een schitterende close van (‘i wanna be yours’), ‘i bet you look on the dancefloor’ en ‘RU mine’, die traditiegetrouw de AM set besloot .
AM ging er helemaal voor , vlekkeloos was het allemaal niet , daarvoor heeft het laatste werk echt te weinig om handen, maar de muzikale wandeling doorheen hun twintigjarig oeuvre was boeiend genoeg. Een overwinning op Pukkelpop.

Dit was muzikaal een erg sterke en straffe editie. De indeling , de inrichting, de inkleding, de schikking, over alles werd op zich goed nagedacht. Minpunt , hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden . Tot volgend jaar. Cheers.

Organisatie: Live Nation - Rock Werchter