Lokerse Feesten 2024 - DAG 2 - Phoenix - Visueel dansfeest à la Française!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-03
Erik Vandamme
Welke troeven kan Frankrijk voorleggen? Parijs, een stad die tot de verbeelding spreekt. Franse wijnen behoren tot de beste van de wereld. De Franse taal behoort tot één van de mooiste talen. Ook op muzikaal vlak kan Frankrijk heel wat troeven voorleggen zoals de Franse chanson artiesten en het Franse house-elektro duo Daft Punk die circa drie jaar geleden ermee ophielden. Rond die periode in de jaren '90 is ook Phoenix ontstaan. De Franse band uit Versailles brak wellicht niet door zoals hun landgenoot, maar drukte toch zijn stempel op wat Frankrijk muzikaal te bieden heeft. Twee jaar geleden verkochten ze de AB twee keer compleet uit, en bewezen ze nog steeds stevig in hun schoenen te staan.
Lees gerust https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/88454-phoenix-fait-son-blockbuster-phoenix.html
Op Lokerse Feesten zorgde Phoenix voor een visueel dansfeest à la Française … Er viel uiteraard nog meer te beleven.
Op Rock Herk wist de Compact Disk Dummies (*****), de band rond spring-in-t-veld Lennert Coorevits ons sterk te overtuigen. Wat een energiebommetjes lieten deze drie los in hun elektropopdiscokitsch. Op de Lokerse Feesten was dit evenzeer het geval. Al vrij snel zocht Lennert het publiek letterlijk op en porde hen voortdurend aan. Het publiek werd. Met “Are Friends Electric?” van Gary Numan kreeg Compact Disk Dummies de handen nog meer op elkaar, en vanaf dan barstte het dansfeest zelfs compleet los. Op de nieuwe nummers “Fomo” en de titelsong “The Signal” haalden de twee broers hun beste discodansjes aan. Op “Holy Love” was Lennert weer bij z’n publiek, hij ging zelfs vervaarlijk op de geluidstoren staan. Tot hilariteit van de aanwezigen. “I Remember” was één van de hoogtepunten, de handen gingen compleet de lucht in; de hele Kaai stond te dansen. Wat een enthousiasme en dynamiek, een live band bij uitstek. Het afsluitende “The Reeling” gaf een sitdown, om er dan loos op te springen, wat zorgde voor een lokale aardbeving, 8 op de schaal van Richter. Over een opwarmer gesproken?!
The Roots (****) is o.m. de ultieme huisband van Jimmy Fallon van de Tonight Show in Amerika, maar ze zijn meer dan dat … Het overgrote deel kent hen wellicht door die filmpjes op YouTube. The Roots zijn echter een bont gezelschap top muzikanten die hiphop, soul, afro, jazz, pop tot een aanstekelijk geheel maken. De blazers, de knetterende drums en de soulvolle zang partijen zorgen ervoor dat je gewoon lekker gaat heupwiegen, terwijl het net begon te regenen. Het had zelfs iets magisch als je het ons vraagt.
Een warme band als The Roots heeft echter de zon nodig om te kunnen losbarsten en er een feestje van te maken. En dat was er nu net niet …
We zijn fan van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (***1/2) zowel elk apart, of als duo; ze zorgen telkens voor een lekker dansfeestje met een hoek af. Persoonlijk houden we nog het meest van die momenten als beiden met elkaar zijn verbonden.
Maar hier bleven we echter lichtjes op onze honger zitten. Hun muziek bleef een beetje hangen in dezelfde sfeer en klonk iets minder energiek van wat we gewoon zijn van hen. Ondanks dit minpunt zocht Charlotte het publiek wel op, straalde enorm veel charisma uit en heeft ze uiteraard een kristalheldere stem; Bolis vuurde voldoende opzwepende beats af , met een experimenteel kantje. Misschien dat dit net op het grote podium iets minder aansloeg …. Of lag het aan de regen …
In de gietende regen sloten we af met een Franse band bij uitstek. De sterkte van Phoenix (*****) is dat ze hun opzwepende pop met forse drums en een charismatische frontman Thomas Mars combineren met tot de verbeelding sprekende visuals en effects. Ze wisten ons voortdurend te prikkelen en onze aandacht te behouden. Songs als “Lisztomania”, “Lasso”, “Alpha zulu” en “After Midnight” gingen erin als zoete broodjes.
De dansbare psychedelische beats die worden toegevoegd , met de visuele effecten zijn een meerwaarde en een schot in de roos. Het geeft een hypnotiserende invloed die je in trance brengen. De dansspieren worden aangesproken.
Phoenix houdt ook wel van theater, beetje op het morbide af. Op “If I ever feel better/Funky Squaredance" verscheen Magere Hein op het podium. Eerst leek Thomas Mars hem enkel te aanbidden, later hield de figurant als het ware een levensecht, afgehakt hoofd van de zanger in zijn handen.
De afsluiters van hun sublieme set, “1901” en “Identical”, was aanleiding van Thomas om zijn publiek letterlijk op te zoeken. Het had iets heroïsch in die gietende regen, een soort beeld van “Singing in the Rain” van Gene Kelly borrelde op.
Phoenix overtuigde met een dansfeest à la Française. We lieten ons gewillig een goed uur lang meedrijven in die muzikaal, visueel kleurrijke pracht van Phoenix. Magisch mooi, alsof Parijs en de Olympische Spelen eventjes op de Grote Kaai plaatsvonden …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden
Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.
Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.
Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.
Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.
Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.
Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.
Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.
Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn.
Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd.
"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.
Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.
Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.
Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.
Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.
Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland …
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!
Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson
Bedankt voor het interview!
Les Negresses Vertes – Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal, doe het dan gewoon in je eigen taal... Het gaat dus allemaal om de energie!
Les Negresses Vertes staan al sinds 1987 garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeestje. We zagen ze ooit Rock Lede plat spelen in 1991 en zelfs nu trekken ze zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, en zo hoort dat ook. Het overvolle Park tijdens ‘Great Gigs in the Park’ in Sint-Niklaas danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol op deze mooie zomeravond.
Lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoekaf.html
Naar aanleiding van dit concert, polsten we naar de plannen en de ambities van deze band met bezieler Stéfane Mellino
Hoe gaat het de laatste tijd met jullie?
Op dit moment zijn we terug uit Marseille en wachten we op een volgend optreden volgende week vrijdag. We blijven op tournee tot december van dit jaar en misschien gaan we ook in België en Nederland spelen. Dus ja, we blijven de hele tijd bezig...
Ik zag jullie voor het eerst op Rock Lede in 1991, toen al een onvergetelijk concert.
Helaas is er sindsdien veel veranderd, zoals de dood van Helno 'Noël' Rota in 1993. Hoe 'overleef' je zo'n zwaar verlies?
Voor een Franse band, die in het Frans speelt en zingt, was het in die tijd een eerder zeldzaam om buiten Frankrijk te spelen. We hadden nog nooit in landen als Duitsland, België of Engeland gespeeld. Dus het was speciaal om in het begin van onze carrière in die landen te spelen. Over het overlijden van Helno kreeg ik een telefoontje en ik kon het niet geloven. Het was een grote schok voor ons en ik dacht erover om de band te verlaten. We zouden het kunnen doen zoals Joy Division die hun naam veranderde in New Order na het overlijden van Ian Curtis. Maar het label vertelde ons dat dat in ons geval geen goed idee was. Omdat we in de eerste plaats een band zijn. Het label zei 'hij was niet de enige die liedjes schreef, die jullie schrijven en zingen, dus ga door'. Het is een groot verlies, maar we zijn inderdaad een band en kunnen doorgaan, ook al is het soms moeilijk en moeilijk. Dus dat deden we. Zoveel jaar later denk ik dat het beste is wat we voor hem konden doen, doorgaan, dat is wat Helno gewild zou hebben. De energie is er nog steeds op het podium, op een bepaalde manier is Helno er ook nog. Dus we zijn blij dat we toen niet gestopt zijn... Les Negresses vertes leeft nog steeds, de scene ook.
Ik zag jullie een geweldige optreden spelen op Great gigs in the Park in Sint-Niklaas. Wat een energie! Het was eigenlijk nog beter dan dat onvergetelijke concert in 1991 voor mij. Waar halen jullie die energie vandaan?
We zijn nu betere muzikanten, we hebben meer ervaring op het podium. Hoe meer we spelen, hoe beter we worden. Dat verklaart alles. Ik was toen vrij jong en ik ben nu 64. Ik ben bijna op de top van mijn carrière. Ik ben nu bijna op de top van de heuvel. Op het podium staan, optreden, het is een manier van leven.
Ik blijf ook onder de indruk van de diversiteit en de verrassende wendingen live. Is het wereldmuziek? Frans chanson? Of zijn jullie gewoon punk? Wat betekent Les Negresses Vertes in 2024?
Het is er altijd geweest. Voordat we met Les Negresses Vertes speelden, speelden sommigen van ons in de Franse punkscene, dus die punkvibe was er altijd al. De mix tussen stijlen ook. We proberen onze nummers zo dicht mogelijk bij het originele geluid te spelen. In Sint-Niklaas hebben we dat ook gedaan. We willen een hechte band met onze fans, dat is heel belangrijk. Dus, nee we zijn nog steeds hetzelfde als toen maar met veel meer ervaring in wat we doen.
Ik had ook het gevoel dat de speelsheid niet verloren is gegaan; als jonge wolven tekeer blijven gaan. Waar komt die niet aflatende energie toch vandaan?
Ik begrijp waarom bands dat doen, als je je hele leven muzikant bent, heb je veel stress. Je hebt ups en downs. Het draait allemaal om gevoel en verbinding met mensen. Als ik tijdens een optreden de lachende gezichten van het publiek zie, voel ik de energie opborrelen om ervoor te gaan. Maar het is niet de artiest van bands die dat niet doen, die dat vergeten is. Het legt veel druk op jezelf als je live speelt. En soms moet je je daar op concentreren.
Iets anders. Terwijl stijlen komen en gaan blijft het Franse Chanson overeind, net als Nederlandstalige muziek nu (kijk maar naar de Nederlandse lichting met Froukje, Joost Klein en anderen) ... Denk je dat zingen in de eigen taal nu meer geaccepteerd is, en het makkelijker is om door te breken? Hoe zie je het zelf?
Het hangt ervan af wat voor soort muziek je brengt. In sommige stijlen denk ik dat het meer geaccepteerd wordt als je in het Engels zingt als je naast je eigen land ook andere landen wilt bereiken. Misschien is rock- en metalmuziek beter in het Engels. Maar voor bands zoals wij? Wij spelen meer folklore en wereldmuziek, met nog steeds een rock- en punkgevoel erin. Het wordt dan veel gemakkelijker geaccepteerd denk ik. Wij zouden dat ook kunnen doen, onze nummers in het Engels brengen. Maar we voelden, en voelen nog steeds, dat we ons het beste kunnen uitdrukken door in onze eigen taal te zingen. Een van de beste voorbeelden is tegenwoordig rap. Franse rap probeert niet in het Engels te zingen, ze doen het in het Frans omdat dat de beste manier is om uit te drukken wat ze echt willen zeggen. Het werkt. Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal? Doe het dan gewoon in je eigen taal... maar het gaat allemaal om de energie.
Muziek kon je vroeger meer in hokjes plaatsen. De jongere generatie denkt niet echt meer in hokjes. Ze gaan naar een punkconcert, doen dan een Pommelien Thijs en eindigen op een dansfeestje in Tommorowland. Hoe zien jullie dit?
Aan het begin van deze tour in 2018 hebben we op een aantal grote festivals gespeeld en natuurlijk voor jonger publiek dat onze band kende omdat hun ouders onze platen hebben en ik herinner me dat een jonge vent me na de show vertelde “ hey Negresses vertes you're playing real ”. Het klinkt als het beste compliment dat we zouden moeten hebben. Geen vraag voor ons om een USB-sleutel te spelen in plaats van echte instrumenten of zang. Ik denk dat de jongste generatie nog steeds bezig is met het bouwen van nieuwe codes en nieuwe manieren om zich uit te drukken in muziek. Platenmaatschappijen werken niet meer aan de ontwikkeling van artiesten en de jongeren weten dat ze nu op netwerken moeten bestaan.
In 2018 vierden jullie het 30-jarig jubileum. Jullie waren in 2018 ook in Engeland, niet voor het eerst maar toch … Is het niet moeilijker voor een Franse band om er door te breken? Hoe zie dit?
Er is altijd een soort concurrentie geweest tussen Engeland en Frankrijk in de geschiedenis (hihi) maar ik denk dat Engelsen ons leuk vinden omdat we hen niet kopiëren weet je. Wat wij doen is vrij uniek. We brengen een mix van muziekstijlen, maar hebben de rock energie in ons. We zijn ook geen gewone Franse band. Het is die mix van stijlen en culturen die ons uniek maakt en daarom is het makkelijker voor een band als wij om door te breken in landen als Engeland, zelfs als Franstalige band. We voelen dat ook in Sint-Niklaas.
Plannen: Nog steeds platen uitbrengen in deze tijden, of niet?
We willen geen nieuwe albums meer opnemen. Bijna 17 jaar geleden zijn we gestopt met het opnemen van nieuw materiaal. Het is voor mij gewoon te moeilijk om hetzelfde te doen als toen ik jonger was, dus voor mij gaat het erom dat we onze liedjes uit het verleden zo lang mogelijk spelen, maar nieuwe dingen opnemen? Niet met Les Negresses Vertes, maar wel met persoonlijke projecten ...
Andere plannen de komende jaren?
Zoals ik al eerder zei, we spelen optredens tot ergens in december. We hebben de afgelopen jaren veel concerten gedaan, dus volgend jaar nemen we een pauze. En daarna kijken we wat we kunnen doen... we kunnen nieuwe energie vinden, om na dat jaar terug te komen.
Je gaat niets doen voor je 40e verjaardag... om het te vieren
Er zijn nog geen plannen, we willen met dezelfde energie op het podium blijven staan. We willen niet de fout maken om 'één concert te veel' te doen. Dus daar maken we geen plannen voor, maar als het dan goed gaat en die belangrijke energie er nog is, als er nog steeds de band is met het publiek... dan gaan we door... en dan weet je het nooit.
Na al die jaren, zijn er nog ambities of een soort doel dat je voor ogen hebt?
Mijn jongste dochter is singer-songwriter in een Britse band uit Brighton genaamd Belmondo en ik steun haar. Mijn dochters helpen in hun leven en de paden die ze volgen, dat is de belangrijkste ambitie in de toekomst ...
Pics homepag @Sven Dullaert
Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop jullie in december weer op het podium in België te zien
Arab Strap - Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden
Arab Strap's unieke signatuur wordt al sinds 1995 gekenmerkt door hun Schotse tongval, poëtische teksten en humor. De indie rock/alternative pop band levert met ‘I'm Totally Fine With It - Don't Give A Fuck Anymore’, 'their most sonically expansive album', weer een waar meesterwerkje af. Het duo Malcolm Middleton en Aidan Moffat, met hun jarenlange productionele metgezel Paul Savage (The Delgados), staat wederom garant voor 12 nieuwe pareltjes 'with a mix of intoxicating melodies and a threatening intensity'. Arab Strap's gelijk vertrouwd aanvoelende en Schotse half gesproken, half gezongen songs bevatten dit keer wat extra pit, beats en urgentie (met veel maatschapplijke thema's) en 'furthers the band's transformation from swooning, lo-fi, slow-core, post-rock romantics to raging, alt-pop chroniclers'.
In mei ll verscheen het album ’I'm Totally Fine With It’. We hadden over deze release een fijne babbel met de band en polsten uiteraard ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities.
Arab Strap brengt al sinds 1996 met regelmaat van de klok langspeelplaten uit. De band maakt niet direct muziek die mainstream genoemd kan worden, maar heeft in de afgelopen jaren wel een zeer trouwe fanbase opgebouwd. Graag jullie mening
We hebben nooit geprobeerd om muziek te maken die als mainstream zou worden beschouwd, en ik betwijfel of we dat ooit zullen doen. Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden. Ik kan niet ontkennen dat meer geld leuk zou zijn op dit punt in het leven - in een onafhankelijke band zitten kan een constante financiële strijd zijn - maar we hebben nu onze eigen plek in de cultuur, met een relatief kleine maar trouwe fanbase, en dat werkt goed voor ons.
Het muzieklandschap is veranderd, maar het genre dat jullie spelen is nog steeds gerespecteerd. Wat is voor jullie de grootste verandering in tijden van digitalisering en sociale media …
De manier waarop mensen muziek consumeren, muziek ontdekken en muziek promoten is compleet veranderd sinds we zijn begonnen, maar op creatief niveau is er helemaal niet zoveel veranderd, behalve dat de technologie die nodig is om muziek te maken beter en goedkoper is dan in de jaren 90. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar op. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar als we nummers schreven; nu hebben we een gedeelde Dropbox. Apparatuur zoals synths en Roland 808's waren toen te duur voor ons, maar nu zijn die geluiden praktisch gratis.
Sociale media en streaming... je kunt er niet meer omheen, ik vroeg me af hoe belangrijk sociale media voor jullie is en waarom je in deze tijd nog steeds platen uitbrengt (ook al is er nog steeds een publiek voor)?
In muziektermen is social media een essentieel hulpmiddel bij promotie, en ik zou het waarschijnlijk helemaal niet meer gebruiken als we geen plaat uit hadden en geen kaartjes om te verkopen - ik heb het niet echt meer nodig in mijn persoonlijke leven, ik gebruik het vooral zakelijk. Wat streaming betreft, heb ik nog steeds een hekel aan Daniel Ek en Spotify, die doorgaan met het verlagen van de betalingen aan de muzikanten die hun ontluikende imperium hebben opgebouwd. Ik gebruik Apple voor streaming, dat een betere kwaliteit en een grotere catalogus heeft, en een app gewijd aan muziek; ik koop ook nog steeds platen en merchandise, omdat ik weet hoe essentieel fysieke verkoop is voor collega-muzikanten.
Is het in deze tijd, alleen al door de digitalisering, niet moeilijker geworden voor een band om op te vallen? Ik hoor tegenwoordig bands die problemen hebben om concerten te boeken...
Het is zeker moeilijker voor een band om gehoord te worden, ja, vanwege de enorme hoeveelheid muziek die er is - recente rapporten suggereren dat er 120.000 nummers per dag worden uitgebracht. Als je gehoord wilt worden, zijn de oude methodes nog steeds nodig video's, radio-pluggers, advertenties etc. Wat concerten betreft, de livescene bevindt zich op dit moment in een vreemde situatie - grote evenementen lijken te floreren, terwijl kleinere optredens zoals het onze en gewone podia het een beetje moeilijk hebben. De meeste economieën in de wereld hebben het echter moeilijk en mensen hebben op dit moment minder geld te besteden.
In een interview las ik: "Wij zijn de laatste generatie die uit kan gaan en dronken kan worden zonder dat iemand ons filmt terwijl we dronken worden. Dat is waar, maar het kan ook iets goeds zijn... Hoe zie je dat zelf, is het goed of slecht dat dit veranderd is?
De handeling van het nemen van foto's of het maken van video's is natuurlijk niet inherent goed of slecht, maar het hangt af van hoe het wordt gebruikt. Ik begrijp de behoefte om alles te documenteren niet echt, ik ben niet iemand die een optreden filmt en het dan nog eens bekijkt als ik thuiskom.
Gaan jullie de nieuwe plaat ook op vinyl uitbrengen, dat schijnt tegenwoordig 'in' te zijn?
Het album is uitgebracht op vinyl, ja, in drie verschillende kleuren. Platen zijn briljant.
Met je laatste schijf 'I'm totally fine with it don't give a fuck anymore' sla je bekende wegen in, pompende drums, knetterende riffs en een soort verhalende zang die ons een spiegel voorhouden. Hoe moeten we dit zien?
Het lijkt me wel te kloppen, ja, maar je mag het zien zoals je wilt!
Heeft de titel een bepaalde betekenis of is het letterlijk wat het zegt en waarom?
De titel kan op verschillende manieren gelezen worden - het kan vertaald worden naar berusting, of uitdagend en sterk zijn, afhankelijk van hoe je het leest. Het was oorspronkelijk een sms-bericht van onze live drummer, David Jeans - toen hij het stuurde, heb ik meteen een screenshot gemaakt, het deed me echt iets. Ik vond vooral de duim-emoji's leuk.
Ik krijg steeds het gevoel dat ik een stomp in mijn maag krijg, daarom hou ik zo van die plaat en van de band; zit er een boodschap of verhaal achter, of een manier om bepaalde frustraties van jullie af te schudden? Hoe moeten we het zien?
De nummers gaan voornamelijk over de online cultuur en het negatieve effect daarvan op mij in de afgelopen jaren, maar het erkent ook hoe essentieel het is in mijn leven. Zoals ik aan het eind van het eerste nummer zeg: I think I love it.
Jullie muziek en storytelling heeft ook iets filmisch, ooit gedacht om iets voor film of tv-series te doen of is iets me ontgaan?
De enige keer dat we ooit soundtrackwerk hebben geprobeerd was voor een kleine tekenfilm in de vroege jaren 2000, Rogue Farm genaamd. Ik denk omdat de zang en tekst zo'n groot deel uitmaken van Arab Strap, filmmakers er niet echt aan denken dat wij instrumentale muziek maken, wat jammer is, want ik denk dat we het graag zouden proberen. Dat gezegd hebbende, ons nummer The Turning of Our Bones werd onlangs gebruikt als de thematune voor een Brits politiedrama, wat geweldig was - ze hebben de zang er ook in gehouden!
De inspiratie lijkt eindeloos, waar haal je die inspiratie vandaan? Want over die teksten is nagedacht, zoveel is duidelijk
Tekstueel kwam de inspiratie voor het nieuwe album vooral van het lezen van nieuws en artikelen online, en een paar boeken die ik las over sociale media etc., maar ook - natuurlijk - mijn eigen ervaringen, die hopelijk veel mensen de afgelopen jaren hebben gedeeld.
Er zijn al een aantal singles uit, hoe waren de eerste reacties?
Alles lijkt goed te gaan!
Wat zijn je verwachtingen van deze nieuwe plaat? Nog de wereld veroveren? Of is dat geen ambitie?
Wereldheerschappij is nooit onderdeel geweest van het Arab Strap plan, nee - we schrijven gewoon wat nummers die hopelijk enige lyrische en sonische betekenis hebben, spelen ze voor mensen en geven ze een goede avond uit, en hopelijk doen we het goed genoeg dat we nog een plaat kunnen maken en het allemaal nog een keer kunnen doen.
Nu we het er toch over hebben, wat zijn de ambities van Arab Strap na al die jaren?
Mijn enige persoonlijke ambitie was om een sessie op te nemen voor de John Peel radioshow, en dat hebben we bereikt in de eerste paar maanden nadat onze eerste single uitkwam in 1996. Tegenwoordig hoop ik gewoon dat we werk kunnen blijven maken dat mensen aanspreekt - mijn enige echte ambitie is nu om niet oud en shit te zijn.
Naast ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dit jaar veel optredens, volgend jaar hopelijk meer en ook een paar festivals. Verder hebben we nog niets gepland, hoewel we in 2026 30 jaar bestaan, dus misschien geven we wel een feestje of zo. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat we weer een nieuwe plaat maken - het is behoorlijk intens en constant geweest sinds we onze eerste nieuwe single uitbrachten in 2020, dus ik verwacht dat we binnenkort wel even zullen rusten.
Als je onze lezers nog iets anders wilt vertellen, ga je gang ?
De strakste greep is met een losse hand
Bedankt voor het interview!
Lokerse Feesten 2024 – van 2 t-m 11 augustus 2024 – Eerste weekend zit erop!
Het eerste weekend van de Lokerse Feesten, het festival dat Lokeren jaarlijks doet bruisen, was een daverend succes. Zowel op vrijdag 2 augustus als op zondag 4 augustus stond het plein afgeladen vol met enthousiaste festivalgangers.
"We hebben zoveel hoogtepunten om over te berichten," zegt Steven Latré, woordvoerder van het festival. "Vooral het optreden van Front 242, de grondleggers van de electronic body music, was een onvergetelijke ervaring. Zij vierden hun afscheidstournee en gaven hier in België hun laatste festivaloptreden. In Wikipedia zal onder het woord 'afsluiten in schoonheid' ongetwijfeld het concert van Front 242 vermeld worden."
Naast de muzikale hoogtepunten was de sfeer dit weekend bijzonder gemoedelijk. "We zijn blij te kunnen melden dat deze editie tot nu toe zeer rustig is verlopen, met weinig tot geen incidenten," aldus Latré.
De komende dagen beloven minstens even spannend te worden, met optredens van grote namen zoals Pixies (vandaag), KoRN, Chris Isaak, Novastar, The Prodigy, NAS, Paul Kalkbrenner, Massive Attack en Oscar And The Wolf. Sommige dagen zijn al uitverkocht, en andere naderen dit punt snel.
Met de verwachte stijging van de temperaturen blijven we de situatie nauwlettend monitoren. "We zijn goed voorbereid op de warmte en zullen ervoor zorgen dat alle bezoekers een veilige en comfortabele festivalervaring hebben," verzekert Latré.
Lancering Lokerse Feesten On Air
Daarnaast hebben we ook een spannend nieuwtje: we lanceren "Lokerse Feesten On Air, powered by Win For Life". Een selectie van de concerten van de Lokerse Feesten wordt de komende dagen integraal live gestreamd via onze website. Vive La Fête beet gisteren de spits af en met verve. "We zagen mooie kijkcijfers en een internationaal publiek dat graag het concert even wilde meepikken," zegt Latré. "De komende dagen zullen er nog een aantal concerten worden gestreamd. Na afloop van de tien dagen komt er op onze website een terugblik van de concerten die on demand kunnen worden herbekeken." Voor meer informatie en updates, bezoek onze website of volg ons op sociale media. We kondigen daar ook steeds aan welke concerten worden gestreamd.
www.lokersefeesten.be
Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-04
Johan Meurisse
Op deze derde dag kregen we de jubileum ten top . Feest … door het mooie weer en zeker door de het West-Vlaams talent dat hier het juiste danspak aanhad. En sportief moesten we ook niet klagen want Lotte Kopecky behaalde brons op de wegrijt tijden de Olympische Spelen …
50 jaar Dranouter, straf spul op deze ‘Klijte’grond … 55000 bezoekers over het ganse weekend! Om niet gauw te vergeten …
Danny Vera biedt de zoveelste muzikale invalshoek op het festival. Zijn nummers hebben een rock’n’roll/rockabilly swing , met een bluesy tune. Het geheel klinkt catchy, groovy, opzwepend. De man verenigt de sound van Presley, Cash en Orbison. De sax, de keys, de gitaarpartijen en de twee lieftallige backing vocalistes weten die vettige rock’n’roll doordrenkte sound naar een hoger niveau te tillen. “Switchblade” , “roller coaster”, de doorbraak naar hier, en verderop “love” en “when the light shines” maken dat de sunday afternoon delight nog een zaterdagavond gevoel beleeft.
Het Ierse kwintet The Eskies zijn er graag opnieuw bij en brengen integere en swingende folkrock, met een donkere kantje . Maar eenmaal op gang krijgen we een soort hoempapa die de dansspieren prikkelt. Ze peppen het publiek telkens op in hun nummers, maar de vaart geraakt soms uit de set door die verhaaltrant dito anekdotes. Goed maar ook niet meer dan dat …
Chantal Acda is eentje van die ‘Duyster’ adepten, die kwetsbaarheid en broosheid laat horen in haar materiaal . We worden op innemende wijze in die muzikale leefwereld gedropt. Haar songs worden breder omlijst door getalenteerde jazzmuzikanten, The North Sea Drifters, contrabas, blazers en keys. Het onderstreept het sfeervolle karakter van haar materiaal wat positief warm werd onthaald. Het deed onze sing/songschrijfster meer dan deugd .
De diversiteit maakt het Festival Dranouter groot door al deze verschillende muzikale invalshoeken.
In de vooravond kregen we één van hun iconen ,Suzanne Vega , die al een handvol keer te zien was op het festival. Vandaag was het afsluitend optreden van haar tour. Samen met Gerry Leonard op elektrische gitaar, kregen we een mooi overzicht van haar semi-akoestisch materiaal, sober, spaarzaam, treffend en intens. De popfolky NY-se sing/songschrijfster, die eind de jaren 80 haar grootste succes kende, kwam mooi uitgedost met tovenaarshoed op, waarbij ze uitnodigde mee te stappen in haar muzikaal verhaal; zoals ze zelf aanhaalde ‘je krijgt de verwachte old songs, graag stel ik even enkele nieuwe voor en er zijn er nog een paar andere’.
De herkenbaarheid was er meteen van een “Marlena on the wall”, “99.9°F”, “caramel” en “gypsy”; in het begin scherpte het de aandacht van deze zachtmoedige nummers, bepaald door het gitaargepingel van de akoestische en elektrische gitaar, ondersteund door haar warme, lichthese, melancholische vocals. Op de nieuwere songs als “speaker’s corner” en “rats” had ze even haar tekstboek nodig. De tweede was niet vies van een snedige ‘Ramones’ tune. “I never wear white” liet zelfs een oude rauwe , gortdroge PJ Harvey gitaartune horen.
In een sobere groove speelden de twee “walk on the wild side” van Lou Reed, een tweede herkenningspunt, die ruimte liet om het refrein mee te zingen . “Left of center” en “Luka” zetten een mooie closing finale in , met als absoluut hoogtepunt “Tom’s diner”, deze keer niet acapella, maar mooi omgeven van foottics , elektronicabeats en het kenmerkend gitaargetokkel. Plus een mooi meezingmoment van ‘dudududududu’s’ met de obligate handclaps tussenin. Ze zwaaide ons definitief uit met haar hoed, het sterke onthaal dat hierop volgde deed de twee enorm deugd.
Mooneye , ook al een winnaar van Stubru’s Nieuwe Lichting, zagen we nog in de beginfase, net als Portland op de Koer. Intussen zijn ze uitgegroeid tot een band die bloedmooie, melodieus dromerige, broeierige melancho-songs brengt, in de beste traditie van Jasper Steverlinck’s Arid . “Bright lights”, “girl like you”, “thinking about leaving” en “fix the heater” zijn er zo enkele die hier mooi uitgevoerd worden. We worden meegesleept in hun muziek, de instrumentatie krijgt ademruimte en Michiel Libberecht heeft een prachtige innemende, heldere stem. En live durven ze hun songs een schop onder de kont te geven, een push forward, o.m. “in between” en “lover to stranger”. Overtuigen deden ze opnieuw, maar heimelijk moeten we zeggen dat na twee cd’s hun materiaal beetje teveel in dezelfde leest zit.
West-Vlaanderen boven … Miljaar, die broers Coorevits van de Compact Disk Dummies, winnaars van de Humo’s Rock Rally, twaalf jaar terug, zijn live een knaller … Ook zij hebben iets te vieren, 15 jaar bezig zijn , en een nieuwe plaat uit, ‘the signal’. Hun popelektronica krijgt een ferme dansboost door bezwerende, groovy , dreunende, pompende disco, elektrobeats, -tunes en bleeps, die zorgen dat het zeil van de tent mocht afgaan.
Wat een performance ook van Lennert, een podiumbeest die nauw bij zijn en in het publiek is, hen opzweept, enz . Met de percussionist erbij, zetten zij de boel op stelten en wordt iedereen meegetrokken te zingen en te roepen van ‘woo-woo’s’, te dansen , handen in de lucht, om er een dansparty van te maken. Wat een energiebommetjes kregen we hier over ons heen. De nummers vloeiden in elkaar over, van “cry for me”, “holy love”, “i remember”, “girls keep drinking” tot “the reeling” , telkens weten zij middenin deze te doen exploderen.
Alsof dit nog niet genoeg was , komt een andere West-Vlaming hen vervoegen, Brihang , die gisterenavond hier het publiek moeiteloos meekreeg, voor een mashup van “i remember” en “steentje” in een dansversie, met de nodige ‘aiaiai’s’. Zij flansten het in elkaar tijdens de Week van de Belgische Muziek. Een hoogtepunt zondermeer van deze twee.
Wat was me dat van een act, performance, show, set! Ambiance troef. Zij zijn gemaakt voor het grotere werk!
Het optreden zinderde nog na , maar iets verderop kregen we een muzikale ontdekking te horen, het Belgische combo Stavroz die eigenlijk al een pak jaren bezig is. Het kwartet brengt een amalgaan van dark elektro, trance , chillout , lounge, deephouse met psychedelica, Balkan en jazzy loops . We kunnen lekker zweven op hun repeterende, opbouwende , licht exploderende tunes , die naast de elektronica, gitaarloops en diepe basstunes , nog kan worden aangevuld met sax en trompet . De 90s dance in al z’n stijlen, vierde hier hoogtij.
Muzikaal een leuk , prikkelend, dansbaar, jammend onderonsje , die stapsgewijs iedereen in de clubstage kon overtuigen . Een beetje zoals het Australische Parcels dit wisten te doen. Mooi.
Tot slot bleef West-Vlaanderen de vaandel dragen en het feestje van deze jubileumeditie kon niet stuk met Goose , kwartet uit Kortrijk, rond Mickael Karkousse. Ook zij vieren nu hun 25 jarig bestaan, blikken terug en kijken naar de toekomst. En nu met een feestje … Deze elektrorockers moeten niet onderdoen voor hun jongere geestesverwanten. Hier werd de kaart getrokken van een dansparty. Hun synthpop kwam ook bijna telkens tot ontploffing, wat wil je met openers “British mode”, “can’t stop me now” en de EBM van “control”. Moeiteloos werd het publiek opgezweept, opgeslorpt door de slepende, pompende beats‘n’bleeps; een feestje zondermeer! Maar ook de gitaren , de bas en de drums leverden een sterke bijdrage, o.m. op het opbouwende “call me”, midden de set . Net als bij Compact Disk Dummies werden de nummers uitgediept en uitgesponnen. Een perfecte lichtshow deed de rest .
Het knalde bij deze vier die finaalgewijs overtuigden met het meezingrefrein van “words” en de ‘oeoeoe’s’ van het psychedelische “synrise”. De drums en de beats fungeerden als vuurwerk en deinden mooi uit in een knallend “everybody”. De tent daverde , iedereen wuifde en zong mee waar het kon.
Tot in het najaar in de Lotto Arena , waar we nog meer Goose kunnen horen en welke richting ze zullen uitgaan …
Wat was ons dat hier allemaal … Deze jubileumeditie tekende op deze afsluitende dag voor een feestje met eigen West-Vlaams toptalent.
Dranouter is verre van uitgeteld , integendeel goed voor de volgende vijftig jaar. We hopen het zo lang mogelijk mee te kunnen maken …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2024 - DAG 1 - Pommelien Thijs + Clouseau40- Vlaanderen boven op de Grote Kaai!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-02
Amber Vandamme
Voor sommigen 'die hard' fans begon dit jaar de Lokerse Feesten wel heel vroeg, om 7u in de ochtend stonden enkele super fans van Berre al voor de poort te wachten om zo toch de beste plaatsen te kunnen bemachtigen. De poorten van De Grote Kaai gingen uiteindelijk open om 18u30 & in een mum van tijd stond het plein vol met jonge en iets minder jonge liefhebbers van Vlaamse muziek. Met publiekstrekkers als Pommelien Thijs en Clouseau was de eerste dag dan ook compleet uitverkocht … Meer nog, de vraag naar tickets op sociale media was zelfs zeer groot.
Berre 7/10 - De opener voor deze editie van de Lokerse Feesten was Berre. Deze singer-songwriter werd bekend op TikTok met zijn cover van “Lost without you” (Freya Ridings). In 2022 bracht Berre zijn allereerste eigen single “Say my name” uit. Ondertussen heeft hij 2 jaar later al zes singles op zijn naam staan. Met een bang hartje kwam Berre het podium opgelopen. Bevend van de stress sprak hij zijn fans toe, deze waren helemaal uitgelaten na een toch wel emotionele speech over zijn angst voor de toekomst en dat je je dromen steeds moet achterna gaan.
Na enkele songs was ook hij helemaal opgewarmd en vloog zijn jeansjas toch maar aan de kant. Een mix van covers en eigen songs zorgde voor een vreugdegevoel bij de fans die ondanks het warme weer toch enthousiast mee zongen en dansten.
Pommelien Thijs 8.5/10 - Voor het 2e jaar op rij mag Pommelien Thijs deel uit maken van de Vlaamse avond. De vorig jaar nog een iets wat bedeesde zangeres maakt nu plaats voor een zelfverzekerde versie die het talrijke publiek voor de volle 100% kon overtuigen van haar kunnen. En dat op 23 jarige leeftijd! Aan enthousiasme was er geen gebrek toen Pommelien het podium opkwam met haar song "Entertainment". De laatste lege plaatsjes op de Kaai werden opgevuld. Een kleine 15.000 man aan publiek ging door het dak tijdens "Wat een idee" om daarna heel Lokeren en omstreken op zijn grondvesten te doen daveren tijdens een gezamenlijke springsessie.
Verder bracht ze ook haar nog niet uitgebrachte single "Roekeloos" waarbij je de die-hard fans kon onderscheiden van de fans die haar nog aan het ontdekken zijn, want die eerste categorie kende de tekst immers al uit het hoofd.
Enig minpuntje was dat tijdens sommige nummers de bassen iets wat aan de luide kant stonden waardoor je Pommelien niet meer kon horen. Voor de rest hoor je ons niet klagen, Pommelien Thijs is anno 2024 uitgegroeid tot een volwassen, zelfverzekerde entertainster die verdomd goed weet wat ze wil. Dat zet ze op Lokerse Feesten nogmaals in de verf.
Clouseau 9/10 - Een voorsmaakje van hun Sportpaleis shows … Waar kan deze beter getest worden dan op de Lokerse Feesten? Het iets wat jongere doelpubliek van de voorgangers maakte plaats voor de fans van dit top duo. Openen deden de broers met hun nummer "Dansen". Daarna volgde een enorme lijst aan succesvolle hits "Vanbinnen', 'Zij is van mij', 'De tegenpartij', 'Domino,…". Gewapend met camera en microfoon doorkruiste Koen het hele publiek tijdens de song "Louise". In totaal brachten de broers maar liefst 19 hits van de meer dan 50 nummers. Het grootste aantal meezingende fans staat zeker en vast op hun naam gepind! Voor sfeer en gezelligheid een dikke 10.
Clouseau40, meer dan verdiend!
Regi 8/10 - Regi nam dit jaar maar liefst vijf gast-artiesten mee, elk met hun eigen sterktes en unieke stemgeluid. Pauline Slangen nam een pop-medley voor haar rekening. Arno Louwette zong vooral de breekbare liedjes met zijn zachte stem. Maxine Van Breukelen zong o.a. haar hit " Horen, zien en zwijgen" en enkele dance nummers. Melanie Amollo mocht op haar beurt "Vuurwerk" zingen, helaas kon ze niet tippen aan de power waarmee Camille dit lied normaal gesproken brengt. Gastartiest van de avond is zonder twijfel Linda Mertens, zij slaagde erin om iedereen omver te blazen met haar nog steeds krachtige stem. Met onder andere "Run" en "Walk on water" liet ze Milk Inc heel eventjes weer opleven, dit kon het publiek zeker en vast smaken.
Afsluiten deed Regi samen met Linda ze gaven nog een laatste keer alles voor "Go to hell".
Vlaanderen boven dus op de Grote Kaai!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2024 – zaterdag 3 augustus 2024 – Van de wortels van het festival naar ‘the new tradition’
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-03
Johan Meurisse
Op deze tweede dag greep de organisatie terug naar de wortels van het festival. We werden ook overmand door regenbuien, maar door de vernieuwde beplanking op de weide werd de drassigheid geweerd en behield het de goede bereikbaarheid naar de tenten. Met opnieuw het bordje 'uitverkocht' dus.
In de namiddag was er al een algemene ‘merci’ voor Willem Vermandere, die na z’n laatste set in het Kursaal Oostende in juni toch definitief het podium vaarwel zei. Het 84 jarig icoon van het Vlaamse lied, die normaal hier ging optreden, werd op die manier geëerd voor wat hij heeft betekend . Hij kreeg een tribute Vermandere door de anderen , met o.m. Maaike Cafmeyer, Eva De Roovere, Jan Hautekiet en natuurlijk zoon Augustijn. Ingetogen, uitbundig , sjiek en mooi.
Een kleurrijke sound in de namiddag , het festival werd even een muzikale ‘desert’ , prairie met het Cabana Belgica combo , met o.m. Jan Heldenbergh en Nils De Caster (van The broken circle breakdown), musicalartieste Sara De Smedt en blueslegende Roland . In dit uurtje een fijne afwisseling van integere, gevoelige en swingende, zwierige country, roots, americana, bluegrass met een bluesy inslag . Nummers die zorgden voor een heupwieg , danspas en handclaps . Heldenbergh had het vocaal iets moeilijker in het intieme materiaal, Roland gromde, grauwde doorleefd en Sara raakte door haar heldere vocals. De kenmerkende kledij dito cowboyhoed , boots en het brede instrumentarium met steelpedal , mandoline , piano , keys, mondharmonica gaven elan. Mooi om te zien en te horen.
Intussen was het Ierse combo Kila eraan begonnen in de chateau . Een heerlijk genietbare sound van roots/pop/psychedelica met een folky basis , die evenzeer werd verwezenlijkt door een oor-verrijkend geluid van volksinstrumenten als uilleann pipes, fiddles en bodhran met djembe, congas , samen met elektrische gitaren, bas , drums en hun stemmenpracht. De traditionele Ierse muziek kreeg een breder spectrum , van weidse filmische landschappen in het intieme, en folkpop in de broeierige, meer uptempo materiaal . Inspirerend innovatief.
Een van de meest weirde, originele acts was Loverman wel; gedurfd, gewaagd, alternatief, hier is sprake van een performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act. Solo een do-it-all, die zijn handvol songs ontrafelt om ze dan terug in een vaste structuur te gieten. Hij interacteert met het publiek , doet het publiek ‘ondergaan’, laat hen lalala’s en z’n refreinen meezingen , -roepen enz . Hij zet z’n instrumenten nl. akoestische gitaar , piano, blazer, tamboerijn, onder spanning, huppelt heen en weer op het podium, is in het publiek en knuffelt z’n meegebracht hobbelpaardje. Op die manier kreeg je aparte, unieke versies van “loverman” (gehaald van Hendrix) , “tinderly”, “would right in front of your eyes”, “limbo we’ll meet again” en “differences aside”, met het refrein ‘come along for the ride, sing a song tonight’, dat dus door het publiek werd meegezongen – gebruld. Je moet ervan houden of niet van deze experimentele aanpak, op Werchter wist hij iedereen in te pakken, hier had hij meer moeite om de Westhoek deze geniaze muzikale inspiratie, gekte, katharsis verkocht te krijgen.
Een storm aan goede Nederlandstalige (vrouwen) pop siert al een paar jaar onze contreien . De Nederlandse artiestes en beloftes Eefje De Visser, Roosbeef, Merol, Meau , Sophie Straat, S10 hebben er nog eentje bij, Froukje … Ook hier hebben we dromerige, groovende popelektronica, puur, oprecht over dagdagelijkse onderwerpen, indrukken en persoonlijke ervaring, een spreekbuis van de Gen Z, met haar plaat ‘Noodzakelijk verdriet’ . Hier haalde het jongere publiek zijn hartje op en Froukje was samen met haar band onder de indruk van de warme , uitbundige respons . Ook solo wist zij te imponeren . De songs zitten beetje in hetzelfde van die synthpop , maar weten voldoende te raken, zeker de jongeren met o.m. “naar het licht” , “licht en donker” , “heb ik dat gezegd?” , “als ik God was” , de titelsong “noodzakelijk verdriet”, en eentje van haar kompaan S10 “nooit meer spijt”.
Intussen waren de eerste plensbuien er , maar de sfeer bleef optimaal in de kleinere tenten , met eentje van de ‘nordic folk’ , Brass riot , met swingende saxofoonsolo’s , aanstekelijke drums en groovy synths. De twee sax’s lieten een immens klankenspectrum horen, niet vies van enige experimentjes . De nummers kregen sfeervolle , stekelige touches, beetje ‘punkyriot’. Een intense beleving.
In de clubstage had je het Britse The Longest Johns , die hun 10 jarig bestaan vierden , met hun kenmerkende sea shanty’s, muziek en gezangen, geïnspireerd door legendes en de zeevaart in innemende , dromerige en opwindende nummers door mandoline , banjo , akoestische gitaar, contrabas, drums en hun sterke samenzang.
Het Schots/Ierse The Waterboys zijn graag geziene gasten. Frontman Mike Scott werd 65 en het doorbraakalbum ‘this is the sea’ bijna 40. De laatste keer, in 2015 had Scott het niet makkelijk door z’n verkoudheid , maar deze keer gaf het kwintet er een stevige lap op in hun doorleefde, broeierige rootsfolkende rock. De songs kregen een intense injectie door Hammond keys ( wat een enthousiasteling hier), pianoloops en de gitaarpartijen. Zij weten ons nog steeds te bekoren en bij het nekvel te grijpen. Alive & kicking dus, werd er diep gegraven in het verleden van meesterlijke prachtsongs “glastonbury song” , “how long will i love you” , “a girl called johnny”, “medicine bow”, “the whole of the moon” en “fisherman’s blues”. Ze werden erg uitgediept, de keys , piano, gitaren kregen de vrije loop , om ons volledig mee slepen en te zuigen in hun muzikaal verhaal . Alsof Neil Young & Crazy Horse of Pearl Jam hier bezig waren. En we kregen een sfeervolle aanzet van het te verschijnen nieuw album in 2025, de sound nam Scott hier op z’n videorecorder.
Een oproep tot meer samenhorigheid gebeurde toen “because the night” werd verwerkt “in the pan within” en Dylans “knock on heavens door”.
In de regen waren The Waterboys watervrienden en deden ze even die felle buien vergeten …
Spinvis, aka Erik De Jong, is een woordenkunstenaar. In z’n 20 jarige carrière maakt hij woordcollages en brengt hij ze onder in subtiele, melodieus gevoelige, rakende songs . In een bezetting van zes , waaronder cello , viool , piano, keys , harmonium worden we ondergedompeld in een hoopvolle, melancholieke wereld . De sfeervol , donkere tunes krijgen streepjes zonlicht in “stuntman”, “trein vuur dageraad”, “paradijs” , “oogstlied” en oudje “smalfilm”. Steeds opnieuw weet hij te boeien, intrigeren en ons in te nemen …
Brihang - Terug een West-Vlaming (intussen naar Brussel verhuisd) die Dranouter mag afsluiten . Mooi. In tien jaar tijd is Brihang uitgegroeid tot een groots artiest in ons landje. Hij weet elke club uit te verkopen en is op elk festival te zien . Hij omfloerst z’n integere hippop met zijn poëzie, zijn verhalen en spaarzame sounds. Beetje ons Belgische Spinvis als filosoferend woordkunstenaar . Hij is er één die speelt met woorden en persoonlijke verhalen onderbrengt in een maatschappijkritische bril . Na ‘casco’ is er nu een nieuw hoofdstuk ‘droomvoeding’. Muzikaal wordt hij omlijst van een tweekoppige begeleidingsband van drums en synths, die een voller geluid voorzien. De metalen constructies op het podium zijn letterlijk een beetje de springplank om de nummers cachet te geven , om de hoogtes en laagtes van het leven te verkennen . Hij doet dat o.m. met sterkhouders “berg” (die hij hier beklimt!), “rommel” , “binnenkant”, “zee van tijd”, “telefoontje” en “steentje”. Moeiteloos krijgt hij Dranouter aan zijn kant, wat ‘em erg deugd deed . Een tweede geslaagde afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2024 – van 2 augustus t-m 4 augustus 2024 – Succesvolle uitverkochte jubileumeditie
SUCCESVOLLE UITVERKOCHTE JUBILEUMEDITIE VAN FESTIVAL DRANOUTER
"Zowel publiek, vrijwilligers als partners telden af naar deze jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'. Deze feesteditie was voor het eerst ooit uitverkocht in voorverkoop", aldus Bavo Vanden Broeck, organisator van Festival Dranouter. "Jaar na jaar groeit de interesse in onze muziekvakantie. Wie de microbe een keer te pakken heeft, is verkocht voor het maken van jaarlijkse 'new traditions'. Met een recordopkomst van 55.000 aanwezigen over het volledige festivalweekend is dit een editie die iedereen zal bijblijven." Headliners Compact Disk Dummies en GOOSE moeten nog optreden. Festival Dranouter 2025 vindt plaats op 1, 2 & 3 augustus.
50 YEARS OF NEW TRADITIONS
Festival Dranouter 'Festival Of New Traditions' doopte de editie van dit jaar om tot '50 Years Of New Traditions'. Op 2, 3 & 4 augustus blikte het festival zowel terug op de voorbije 50 jaar, als kijkt het evenement naar de toekomst. Festivaldirecteur Bavo Vanden Broeck: "Dit jaar vieren we de 50ste editie. Ons nieuw folkpodium De Koer, hosted by Muziekcentrum Dranouter, katapulteerde de festivalgangers terug naar 1975. De jam sessies op het terrein en de guests die Jan De Smet meenam voor z'n muzikale intro's zijn maar enkele voorbeelden van de knipogen naar het heden en verleden."
Ook de line-up is met diezelfde visie samengesteld. Naast Dranouter Classics als Suzanne Vega, The Waterboys, Het Zesde Metaal of Brihang krijgen ook minder bekende bands een plek op de line-up. De organisatie voegde ook een extra scheut party & roots-bands toe, net als een indrukwekkende line-up voor de kindjes. Dit jaar boekte de organisatie de beste Scandinavische folkbands onder de noemer "Nordic Focus". Bavo Vanden Broeck: "Fijn om te merken dat iemand die voor de set van Douglas Firs zit te wachten, compleet verrast is door de melancholische saga's van VIIK. Ook de Finse ethno-techno van Suistamon Sähkö of Kajsa Balto, die experimenteert met de traditionele liedvorm van de Sámi."
PODCAST-REEKS GELANCEERD
Net zoals vorig jaar koppelde de organisatie een showcase-luik aan het festival. Hierdoor kunnen binnen- en buitenlandse programmatoren folkbands op de line-up ontdekken. Voor artiesten als Bipolar Bows (ex-artist in residence bij Muziekcentrum Dranouter) of Tom & Aurélie zet deze set op Festival Dranouter de deur open naar nog meer podiumkansen. Voor ISE was de nieuwe tent De Koer alvast te klein. Met hun rijke klankkleuren en originele instrumenten gooiden Tom & Aurélie alvast hoge ogen. Met deze aanpak brengt Dranoeter vzw folkbands bekender bij het grote publiek.
Wie op het terrein rondloopt, ziet dat de toekomst van het festival verzekerd is. Jong en oud schuiven aan bij de foodtrucks, blazen uit bij de themabars, laten zich verrassen door de randanimatie & straattheateracts... De jeugd feest dan weer uitgelaten op het DJ-programma, oudere festivalgangers waarderen de banken in De Koer en de Club. Het festival in de prachtige omgeving, aan de voet van de Kemmelberg, is een wereld waarin het zalig is om te vertoeven. De interviews met artiesten & spilfiguren in de Podcast Corner met host Floris Daelemans resulteerden in een prachtige podcast-reeks. Er zijn al 3 afleveringen online te beluisteren op Spotify en Apple Podcasts: Novastar, Spilar en Spinvis.
FAMILIEFESTIVAL
Wie met kindjes langskwam, kon ze entertainen met shows van Kapitein Winokio, Ik & Den Theo, Pipa Polo, paintball sessies, verhaaltjes voor het slapengaan, instrumenten ateliers, Kermis Op Rolletjes, klimconstructies... "De Dranouter-formule werkt voor de hele familie, één van de redenen waardoor deze editie helemaal uitverkocht is."
Op zaterdag lokte Vermandere door de Anderen, de muzikale ode aaan Willem Vermandere met o.a. Eva De Roovere, Klaas Delrue en Maaike Cafmeyer, al veel vroeg naar het terrein. Daarna volgden een reeks verrassingen zoals partyband Gallowstreet of de diepe stem van Loverman. De Nederlandse popprinses Froukje kon zowel jong als oud bekoren. Dranouter Classic Spinvis kan er niet teleurstellen. De ijzersterke set van Brihang in z'n geliefde Dranouter was de perfecte afsluiter op zaterdag.
BELEVING EN ONTSPANNING
De optredens op zondag 4 augustus zijn nog aan de gang. Onder andere Kapitein Winokio, Iskander Moon en Danny Vera zijn al gepasseerd. Bavo Vanden Broeck: "Hoewel het festival nog bezig is, kijken we terug op een zeer geslaagd festivalweekend. De zaterdag- en weekendtickets blijven de meest populaire tickets, maar ook de vrijdag zit duidelijk in de lift. Ongeveer de helft van de festivalgangers kiest ervoor om te overnachten op hun favo camping, waardoor die ook dit jaar volboekt waren."
"We hebben geen intentie om te groeien in capaciteit, maar merken jaarlijks dat het festival populairder wordt. Wie er volgend jaar bij wil zijn, wacht dus best niet te lang om zijn tickets aan te kopen. Samen zijn, een community, de omgeving, beleving, familie en vrienden terugzien... Mensen beleven het festival alsof ze op reis zijn. Ze komen ontspannen terug, en tellen meteen al af naar het volgende jaar. In totaal mochten we over het volledige weekend op 55.000 bezoekers rekenen."
VOORZIEN OP ALLE WEEROMSTANDIGHEDEN
Ondanks de regenachtige start van deze zomer mocht Dranouter rekenen op aangenaam festivalweer. Bavo Vanden Broeck: "Zaterdagavond trok een regenbui over het festivalterrein. Gelukkig zijn we hier goed voorzien op alle omstandigheden. Bij regen of zon zijn er voldoende shelters aanwezig, er ligt een houten vloer in alle festivaltenten, de vloer verbindt alle podia en themabars, er is gratis water te verkrijgen... Bovendien staan onze vrijwilligers paraat om bij te springen waar nodig. En wie een keer op het festival is, laat zich helemaal meeslepen in de vibe."
Straks spelen Stavroz, Mooneye, Compact Disk Dummies en afsluiter GOOSE.
Het is nu al aftellen naar Festival Dranouter 2025 op 1, 2 & 3 augustus. De organisatie geeft nog mee dat wie graag het festival elke dag wil beleven, kan solliciteren voor de fulltime vacature "festival medewerker".
Info www.festivaldranouter.be
Wine Lips + Crackups - Overrompelend snelle riffs
Het zwoele en plakkerige weer nodigde zeker niet uit om in een volgepakt café naar luide live muziek te gaan luisteren. Maar ik had toch al snel door dat dit veel beter was dan me ergens op een terras lazarus te gaan drinken.
Daar zorgde in eerste instantie Crackups voor, een groep uit Grobbendonk die ik na een vluchtige beluistering van hun tweede plaat, ‘Greetings from Earth’, in 2020 enigszins vergeten was. Totaal onterecht, zo bleek nu. Crackups openden luid en brutaal met een trits korte, nijdige nummers begiftigd met slopende ritmes waaronder de eerder dit jaar verschenen single "Sgt. Haze". Ik maakte me al op voor een set heerlijke, onvermengde punk toen de vier me voor een tweede maal wisten te verrassen door het tempo fors te laten zakken. Het nieuwe "SATAN" begon traag en majestueus, briljant gezongen met die licht gehavende stem van Thomas Valkiers, om dan verder een paar keer tot ontploffing te komen. Meeslepende garagepunk en wat mij betreft de beste song van de avond. Dat belooft alvast voor de later dit jaar te verschijnen derde plaat, ‘Plexi’. Meteen daarna bewezen ze met "Plane crash", de laatste single, opnieuw best wel te weten hoe ze een knap nummer in elkaar kunnen knutselen. Bovendien werd alles soepel en strak ten gehore gebracht door vier gretige, goed op elkaar ingespeelde muzikanten. Naast de eerder vernoemde Valkiers (zang/ gitaar) zagen we Toon Van Looy op gitaar, Niels Meukens op drums en Siebe Le Duc op bas. Een erg sympathieke groep met een zanger die geregeld interactie zocht met het publiek. Zo nodigde hij ons uit om een moshpit te vormen voor een nummer dat na nauwelijks een dertigtal seconden abrupt stopte of verzocht hij iemand uit het publiek die geen gitaar kon spelen om een solo te geven.
Kortom, een verrassend sterke set met alles erop en eraan. Later spelen ze nog op Pukkelpop en de Nederlandse festivals Bruis en Left of the Dial en dat is zeker niet onverdiend.
‘Now that's what I call music’ liet Iggy Pop zich ooit ontvallen over Wine Lips op BBC Radio 6 en wie ben ik om de getaande godfather of punk tegen te spreken. Bovendien werd ik vorig jaar op Sjock zelf van mijn sokken geblazen door dit kwartet uit het Canadese Toronto.
Wine Lips draait vooral om zanger-gitarist Cam Hilborn en drumster Aurora Evans. Op plaat laten ze zich bijstaan door bassist en producer Simon Larochette terwijl ze live beroep doen op gitarist Jordan Sosensky en bassist Charlie Weare. Visueel leek er niet veel veranderd. De zonnebrillen waren misschien wat minder extravagant (Aurora was de hare zelfs vergeten) maar de knevels waren intact gebleven.
Ook muzikaal leken ze niet meteen uit een ander vaatje te tappen. Nog steeds die somptueuze mix van garagepunk, psychedelica en fuzzy noise. Het soort psych rock dat we ook kennen van The Oh Sees. Baanbrekend of grensverleggend zal het wel niet zijn - John Dwyer en co zijn dat trouwens ook al een tijdje niet meer - maar dat geeft niet. Ok, sommigen zullen wellicht moeite hebben met dat hoge schreeuwerige stemmetje van Cam Hilborn maar eenmaal die hindernis genomen, kan je niet anders dan je laten meeslepen in de maalstroom die Wine Lips toch wel is.
We werden voortdurend bestookt met overrompelend snelle riffs, spetterende vocals en beukende drums voortgestuwd door een niets ontziende drive. Zo goed als alle nummers kwamen uit hun twee platen die ze voor Stomp Records maakten: ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ (2021) en ‘Super Mega Ultra’ (2024). Veel werd er niet afgeweken van de beproefde formule hoewel ze toch enkele keren voor wat afwisseling opteerden. Zoals tijdens "New Jazz" waarin heel voorzichtig wat jazz invloeden (jawel!) waren binnengesmokkeld of het instrumentale "Lemon party", één van mijn twee favoriete nummers op de laatste plaat. Het andere, "Cash man", lieten ze helaas in de kast liggen. Een ander verfrissend moment kwam er toen de drumster met een heerlijk kirrende stem in duet ging met Hilborn. Dat had wel meer gemogen.
Wine Lips leek misschien net iets minder onontkoombaar dan op Sjock, een jaar geleden, door het ontbreken van een moshpit maar daar zal de zweterige atmosfeer wel voor iets tussen gezeten hebben. Mocht Rock Zerkegem nog bestaan dan had het hier de perfecte headliner kunnen vinden.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Festival Dranouter 2024 – dag 1 - vrijdag 2 augustus 2024 – Zalige start met Belgische kleppers en het Nederlandstalige lied
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-02
Johan Meurisse
Voor het eerst ooit is Festival Dranouter helemaal uitverkocht in voorverkoop, dus het mag wel duidelijk zijn: iedereen heeft veel zin in de jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'!, al traditiegetrouw ingezet op donderdag.
Een paar nieuwigheden zagen we: de tenten kregen een upgrade (betere zichtbaarheid en toegankelijkheid), het nieuwe folkpodium De Koer (met een terugblik naar de begindagen, de roots van het festival, een folk line-up hosted by het Muziekcentrum), de kans om artiesten van dichtbij te spotten in de Podcast Corner (met radio 1), 'Nordic Focus' in de spotlight, dit zijn interessante Scandinavische folkbands en natuurlijk het maken van de ‘new traditions’.
Op vlak van foods & drinks doet Dranouter verder op hetzelfde elan, foodtrucks voor elk wat wils , themabars, animatie, straattheateracts. En ja kinderanimatie niet te vergeten, evenzeer belangvol en heel mooi uitgewerkt telkens van de organisatie; en op de feestzone heb je fanfares en DJ’s . Het maakt de folklore en het festival kleurrijker …
Een gevarieerde line-up , die een unieke positie inneemt in het festivallandschap. Festival Dranouter tekent voor ‘muziekvakantie’, mensen laten zich verrassen door gevarieerde bands, klinken op de vriendschap en het ontmoeten , voor elk wat wils dus. We kunnen het maar beamen …
Een gemoedelijke sfeer heerste op deze eerste festivaldag, die meteen tekende voor een recordopkomst van 16000 festivalgangers. Een geweldige start …
Het Ierse Villagers rond Conor O’Brien, live met vijf, zoekt de aansluiting met het publiek in de chateau. Het nieuwe album ‘that golden time’ onderstreept mans kunst als sing/songwriter en brengt sfeervolle, dromerige indiepop met een folkty tune. De emotievolle, neuzelende (zeg)zang en de keys nemen een meer een belangvolle rol in en zorgen voor een kleurrijk geheel. O’Brien heeft er zin in. Al twee grootse singles zitten in het begin van de set , oudje “nothing arrived” en de huidige single “you lucky one”. Spijtig genoeg blijft de versterking wat uit en ervaren we Villagers als achtergrondmuziek. Live klinkt het materiaal nochtans krachtiger in de opbouw. Die extraverte push bood een boeiend concert van dit muzikaal talent , die meer airplay verdient. “Becoming a jackal”, “the waves” en “a trick of the light” waren mooie afsluiters van een fijn warm concert .
In de Cirque waren we onder de indruk van één van die acts van de ‘nordic folk’, die dit weekend centraal staat, o.m. het Finse Suistamon Sähkö, die een soort folktronica met disco , trance en beats produceerden. Het kwartet werd met hun muziek, dans -al of niet synchroon-, en fashion art sterk ontvangen . Zeker op het eind toen ze probleemloos het publiek overhaalden in singalongs. Met een dosis relativering en humor was dit een act die zwierig als minimal klonk en inwerkte op de dansspieren, door de elektronica en folky accordeon , met een knipoog naar ‘the love parade’ en ergens refererend aan de Scissor Sisters en het in hun middens gerespecteerde Varttina. Te overwegen, een deelname op het Eurovisiesongfestival?!
Portland is groot geworden . Toen ze een goede zes jaar terug ‘de nieuwe lichting’ van Stubru wonnen, zagen we hen in de kleine clubs en zelfs op Dranouter op de koer. Een ontdekking meer dan waard, de band rond spil Jente Pironet, die na een gekweld fysiek jaar terug in het circuit te bewonderen is, om uiteindelijk die tweede plaat ‘departures’ opnieuw voor te stellen . Portland is écht een liveband, op plaat gevoeliger, innemend, live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energieke, emo-rockende band die hun instrumenten ademruimte biedt en onder spanning houden, zeker het gitaarspel, niet vies van wat gewaagde stukjes en experimentjes.
Jente is een entertainer en podiumbeest, hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren, met z’n expressieve stem en intense gitaarsoli. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang. Portland eigent zich hier terecht een plaatsje toe in de chateau .
Portland kwam, zag en overwon , liet ruimte aan z’n publiek om te genieten met het meeneuriën, -zingen en handjeszwaaien. Iedereen genoot van hun materiaal die durfde te exploderen, ingetogen, kwetsbaar als stevig, krachtig, met zinderende songs als “sensational”, “lucky clover”, “good girls”, “aftermath”, “killler’s mind”, “she really really means it” (eentje omgebouwd van metejoor!) en het afsluitende “pouring rain”. Music from the heart, met enkele krachttoeren. Een blij weerzien dus, Portland beet duidelijk van zich af, klaar om iedereen (opnieuw) te veroveren …
Leuk om eens na al die jaren terug te zien , Think of One , rond David Bovée en Tomas De Smet, in de clubstage. Ze komen af en toe eens samen om een leuke mishmash aan stijlen te spelen met een goed rockende groove. Ze verwerken zo een beetje van alles in hun wereldlijke sound met salsa, afro, Balkan en Cuban sounds. Ze maken er een improvisatie oefening van, met behoud van die (Zuidamerikaanse) zomerse ritmes . Ergens waait hier de muzikale wind van Rumbaristas, Manu Chao, Gogol Bordello en Vampire Weekend.
Dubbel feest op Dranouter met Novastar … Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse en vanavond hier ook met enkele Belgische muzikanten. Ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan. En als special guest Geike , die op het eind enkele nummers meezong , “off shore” en “never back down” .
Het materiaal krijgt een nieuw muzikaal hoofdstuk, een bredere klankkleur, die in z’n gevoelige, emotionele pop, rock en americana omarmt , en minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch is. Mooi om het materiaal in dit melodieus, fris karakter te horen, zonder afbreuk te doen van het melancholische karakter , gedragen door de immer sympathieke Zweegers, die vol overgave beweeglijk heupwiegt en danst in de nummers.
Een magic rock’nroll touch ervaarden we , mooi ingezet door “wrong” en “light up my life”. Het enige nieuwe nummer “look at you now” knipoogt naar één van z’n idolen The Beatles, later wist hij solo Neil Young te eren met z’n “like a hurricane” , een versie op z’n Novastars. Het publiek liet zich gewillig meedrijven en was in te palmen voor singalongs op die indringende, groovy, extraverte kleurrijke sound van “because” , “closer to you” en schitterende afsluiters “when the lights go down on the broken hearted” en “the best is yet to come”. Een elegante schoonheid die los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoelig klonk met de puntjes op de ‘i’. Overtuigende set dus.
Al drie decennia lang trakteert Kommil Foo ons op prachtige songs, die ontroeren , raken en ons weten te verbinden . Dit gegeven staat ook centraal met hun samenwerking met de bigband van Brussels Jazz Orchestra, die enkele van hun nummers weten te improviseren , te ontrafelen en er een ingestudeerde jamsessie van maken . Het Nederlandse kunstlied in een jazzy groove van blazers, piano , gitaar, flute, blokfluit en lichte drums, met kleppers als “zoogdier” en “ruimtevaarder”. De broers Walschaerts zingen, vertellen , spelen, entertainen en betrekken moeiteloos het publiek in deze set, alsof de pink panther een nieuw leven toebedeeld krijgt. Wat een originaliteit van hen en wat enthousiasme in de clubstage.
Tot slot kon Het Zesde Metaal een thuismatch spelen , de band is uitgegroeid tot een kwintet rond Wannes Cappelle, die hun West-Vlamingen wist in te palmen , met hun persoonlijke, maatschappijkritische Nederlandstalige muziek in het W-Vlaamse dialect. Hier werd o.m. de laatste plaat ‘het langste jaar’ voorgesteld, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden. Hun reeds vijftienjarige carrière krijgt cachet door die muzikale afwisseling. Er werd stilgestaan rond het verlies van goede vriend Tom Pintens , net een jaar terug, die nog kon meehelpen aan de plaat.
Na al die jaren zijn ze erin geslaagd één van de avonden in Dranouter af te sluiten, door hun gestadige groei.
We kregen een boeiende afwisseling, ingenomen , dromerig , als directer, snediger rockend , die door keys en steelpedal kleur kregen. Op de festivals wordt de kaart van het live beleven getrokken met dynamische, weerbarstige nummers als “gie den otto en ik” , “dag zonder schoenen” (waarbij iedereen wel bereid was om even te zwaaien met z’n schoen of sandaal), “naar de wuppe” , en op het eind de instant klassieker “boze wolven” van Gorki op de tune van “where is my mind” van The Pixies en het rockende oudje “ik haat u nie”.
Tussenin hoorden we de fijnzinnigheid, de gevoeligheid en de sfeervolle sound, met ruimte voor de instrumenten, van openers “tid van ton”, “nog maar begonnen”, “calais”, “ploegsteert ( met de verwerking van Vermandere’s “bange blankeman” (eerbetoon aan de man!)), “ier bie ons” en het prachtige broze “het langste jaar” , eentje die op hun borst mag gespeld worden. Het toont het diverse muzikale gelaat van de band, integer, meeslepend, opwindend, muziek voor alle leeftijden wat ook wel het credo is van Festival Dranouter. Terechte afsluiter van een mooie eerste dag …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Ramkot - De perfecte warm-up voor de grote festivals
Het was het zover: Ramkot betrad het podium van De Kelk in Brugge voor een spetterende try-out show ter voorbereiding op hun aankomende Europese festivaloptredens (Sziget, Lowlands en Pukkelpop). De band, bestaande uit de broers Tim en Tom Leyman (Tom op drums en Tim op gitaar) en Hannes Cuyvers (bas) liet zien waarom zij de belofte van de Belgische rockscene zijn.
Bij het betreden van de zaal viel meteen op dat de airco op maximum stond. De temperatuur was zelfs onderkoeld, wat een ongebruikelijke start was voor een rockconcert. Maar deze frisse omgeving veranderde snel toen Ramkot het podium betrad en met hun energieke muziek de temperaturen de hoogte in joeg.
De set werd geopend met ”Drop Down”, een krachtige introductie die het publiek direct in beweging bracht. Dit werd gevolgd door “Exactly What You Wanted”, waarbij de strakke ritmesectie en de dynamische gitaren meteen lieten zien waar de band voor staat. Het nummer “Nowhere to Go” is een nieuw nummer van de LP die ze net afgewerkt hebben en die later dit jaar zou moeten uitkomen.
“Heart Shaped Minds” en “Zeppelin” deed de zaal exploderen met zijn krachtige riffs en opzwepende beat. “Claim To Faim” (de nieuwe single) en “Red “zorgden voor een stevige middenstuk van de set, met hun aanstekelijke hooks en stevige ritmes.
Het publiek werd pas echt volledig opgezweept bij “Tied Up”, een nummer dat iedereen luidkeels meezong. De energie bereikte een hoogtepunt met “Blame “ (die ook op de nieuw te verschijnen plaat zou moeten staan), waarbij de intensiteit van de band en het enthousiasme van de fans elkaar perfect aanvulden. “One More” zorgde voor de perfecte springplank naar de afsluiter van de avond.
Het afsluitende nummer “Am I Alright Now” liet een blijvende indruk achter. De band verliet het podium onder luid gejuich en applaus, terwijl de warmte van de muziek de koude start van de avond volledig had verdreven.
Ramkot bewees met deze try-out show klaar te zijn voor de grotere podia van Europa. Hun optreden in De Kelk was een voorproefje van wat komen gaat, en de verwachtingen voor hun festivalshows zijn nu torenhoog. Het is duidelijk dat deze band een sterke toekomst tegemoet gaat in de Belgische rockscene. We kijken vol ongeduld uit naar de nieuwe plaat!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6643-ramkot-01-08-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Peter Verstraelen agency ism Ramkot + De Kelk, Brugge
Calexico, De Casino, Sint-Niklaas op 30 + 31 juli 2024 – Pics
Sla het stof uit je plunje en veeg het zweet van je voorhoofd, want Calexico kwam naar De Casino. Opgericht in Adobe tussen de saguaros in Tucson (Arizona) door zanger/gitarist Joey Burns and drummer John Convertino, vormt deze band al drie decennia de speerpunt van de multiculturele indie-scene uit het zuidwesten van de Verenigde Staten. Waar Calexico in de jaren negentig de wazige fata morgana tussen rock, roots en latin exploreerde met pure desert noire, sferische geluidscollages en een reeks evocatieve crossover-platen (‘The Black Light’, …), brak de band in voorgoed door met het album ‘Feast of Wire’ 2003.
Deze 20ste verjaardag vieren ze.
Sindsdien blijft Calexico cinematografische muziek, creëren die even magnifiek, majestueus en mysterieus klinkt als de ziedend hete landschappen die de band inspireren. Grenzeloze grensmuziek aldus, maar met een romantische flair die zijn gelijke niet kent.
Calexico werkte samen met onder meer Iron & Wine, Willy Nelson and Nancy Sinatra, deelde het podium met Wilco, Pavement, en Arcade Fire en bracht ondertussen tien albums uit. ‘El Mirador’ (2022) is daarvan de laatste. “El Mirador is dedicated to family, friends and community,” zegt Joey Burns over de plaat. “The pandemic highlighted all the ways we need each other, and music happens to be my way of building bridges and encouraging inclusiveness and positivity. That comes along with sadness and melancholy, but music sparks change and movement.”
Het album werd ingeblikt door cumbia-producer Sergio Mendoza, die de voorbije jaren met talrijke bezettingen in De Casino concerteerde. Ook multi-instrumentalist Brian Lopez die in februari nog te gast was in DC, vervoegt Calexico op deze tour. Heel wat oude bekenden dus.
(bron: De Casino, Sint-Niklaas)
Neem gerust een kijkje naar de pics @set 31 juli 2024
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6623-calexico-31-07-2024.html?Itemid=0
LIVE
2013 - Calexico - Sfeervolle klasse (musiczine.net)
2013 - Calexico – Four seasons in one gig (musiczine.net)
2012 - Calexico – Goud in de vingers, koperblazers in de oren (musiczine.net)
Org: De Casino, Sint-Niklaas
Burning Spear, OLT Rivierenhof, Deurne op 30 juli 2024 – Pics
Winston Rodney, beter bekend als Burning Spear, is een hoeksteen van de reggaemuziek en zijn invloed reikt veel verder dan zijn Jamaicaanse achtergrond. Gedurende zijn illustere carrière, die meer dan vijf decennia beslaat, is Rodney's muziek een baken van verzet, emancipatie en culturele trots geweest. Meer dan gelijk wie ook van de legendarische generatie van de rootsreggae van de jaren 70 (Bob Marley, Peter Tosh, Bunny Wailer) is hij zowel diep Rastafari gelovige als zwarte historicus, overtuiging die hij deelt met een breed publiek, van jong tot oud. Zijn kenmerkende zang, doordrenkt met spiritualiteit en sociale commentaar, is synoniem geworden met de essentie van reggae. En de sterke reeks van opeenvolgende albums in de jaren 70 maakte hem tot de legende die hij nu is.
Vanaf zijn begindagen bij Studio One tot zijn baanbrekende albums als "Marcus Garvey" en "Marcus' Children", hebben de teksten van Burning Spear gediend als een krachtige stem voor de onderdrukten en gemarginaliseerden, door te pleiten voor thema's als zwart bewustzijn, Afrikaanse eenheid en Rastafariaanse ideologie. Check nummers “Marcus Garvey”, “Slavery Days” en “Hail H.I.M.”, die gelden als oerclassics van het genre.
Zijn niet aflatende toewijding aan zijn kunst en boodschap heeft hem veel onderscheidingen opgeleverd, waaronder Grammy Awards en de Order of Distinction van de Jamaicaanse regering. Rodney is intussen 79 jaar, was nog één van de hoofdacts van Reggae Geel en komt nu terug voor zijn enige Belgische concert met zijn nieuwe plaat “Jah Is Real”.
Ongetwijfeld is en blijft dit een uniek moment waarin hij opnieuw zijn blijvende nalatenschap en diepgaande impact op de muziek en de samenleving toont, voor de huidige én toekomstige generaties.
Rik Jam & special guest Dalwayne - Rik Jam, aka Ronaldo Ricketts, groeide op in een community, Fletcher Land. Toen zijn moeder stierf, ging hij zijn vader wonen en veranderde zijn leven ingrijpend. Ondanks alle uitdagingen die hij moest overkomen, was er één ding dat hem overeind hield: muziek.
In zijn muziek focust Rik Jam op positiviteit. Zowel in zijn lyrics als muziek zelf. "Music is like a gateway to my happiness and without it I don't think I could function properly".
Rik Jam neemt Dalwayne mee als special guest.
(bron: OLT Rivierenhof, Deurne)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Burning Spear
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6620-burning-spear-30-07-2024.html?Itemid=0
Rik Jam
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6619-rik-jam-30-07-2024.html?Itemid=0
Org: OLT Rivierenhof, Deurne
Nederlands 
Français 
