Het is een ongeschreven wet in de muziekgeschiedenis: trends komen en gaan, de ene revival volgt de andere op, maar allen zijn ze van relatief korte duur en doorgaans overleven enkel de bands van het eerste uur. Pakweg vijf jaar terug waren de sympathieke Schotten van Franz Ferdinand bijna in hun eentje verantwoordelijk voor een hernieuwde interesse in de new wave en punkfunk van eind jaren ’70/begin jaren ’80. Na hun inmiddels klassieke titelloze debuut (’04) volgde al snel de fraaie doch minder bewierookte opvolger ‘You Could Have it so Much Better’ (’05). Terwijl volgelingen als Kaiser Chiefs en Bloc Party aan de lopende band nieuwe nummers brouwen blonk Franz Ferdinand de jongste jaren echter vooral uit in afwezigheid.
Onder hooggespannen verwachtingen verscheen dit voorjaar dan eindelijk de zogenaamde ‘moeilijke derde’: zou Franz Ferdinand definitief opteren voor een imago als feel-good singles band of werd dit het album van de radicale stijlverandering? Bij beluistering van ‘Tonight: Franz Ferdinand’ blijkt dat de waarheid ergens in het midden ligt: de groep heeft een arsenaal synths laten aanrukken wat hier en daar heeft geleid tot voorzichtig experiment, maar zoals voorheen blijven de songs catchy as hell. Het publiek lijkt de band alvast niet vergeten getuige de resem uitverkochte shows die de vier Glaswegians de jongste weken langs Europese steden afwerken. Afgelopen maandag stond Franz Ferdinand na jaren afwezigheid nog eens oog-in-oog met hun Franse fanlegioen in een tot de nok gevulde l’Aéronef.

De band mag dan al worden vereenzelvigd met de popwave scene uit de donkere 80ies, toch zijn muzikale zwaarmoedigheid en teksten-met-een-boodschap aan de Schotse meisjesidolen nooit echt besteed geweest. Franz Ferdinand is immers één van de weinige gitaarbands die het publiek kost wat kost aan het dansen wil krijgen, wat meteen ook lukte met de veilige opener “Do You Want To” en de huidige single “No You Girls”. Frontman Alex Kapranos en de zijnen hadden duidelijk zin in een stomend feestje waarbij nummers uit ‘Tonight: Franz Ferdinand’ in een verschroeiend hoog tempo werden afgewisseld met materiaal uit de eerste twee albums. De aanstekelijke mix van vrolijke gitaren en spaarzame synths tijdens de nieuwe nummers “Twilight Omens”, “Turn it on” en “Bite Hard” miste zijn effect niet: zonder dat de groep daar veel moeite moest voor doen werd het publiek spontaan meegesleurd door Franz Ferdinand’s heropgefriste groovy sound, en hier en daar spotten wij zelfs een eenzame skydiver.
Tussendoor werd gretig teruggegrepen naar ouder werk. Uit het vorige album herkenden we enkel “Walk Away” en “The Fallen”, maar het gros van de oudjes bleek afkomstig uit het titelloze debuut: “Auf Achse”, “The Dark of the Matinee”, “Take Me Out”, “40’” en “Michael”.
Zoals het elk geslaagd feestje past moet muziek primeren over woorden, en dat had de groep duidelijk goed begrepen. Kapranos & co bezondigden zich niet aan opjuttende taal of overbodige bindteksten, en konden hierdoor een strak tempo aanhouden doorheen de set. Elk feestje mag overigens ook al eens een buitensporigheid kennen; na een set van 12 puntige en meezingbare popsongs gooide de groep eensklaps het roer om tijdens “Lucid Dreams”. Dit nummer is met voorsprong het meest experimentele en atypische nummer uit de gehele Franz Ferdinand catalogus en mondde live uit in een minutenlange electrotrip waar Kapranos en gitarist McCarthy lekker loos konden gaan op een batterij analoge synths. Zowaar een mooie apotheose om een toen al geslaagde live come-back mee af te sluiten.
In de enige bisronde volgden nog het zeer hippe “Ulysses” en “What She Came For” uit het recente album en met het onvermijdelijke “This Fire” stak de groep l’Aéronef voor de laatste keer die avond in lichterlaaie.

Zou het dan toch geen toeval geweest zijn dat vlak na het aanfloepen van de zaallichten ook het brandalarm spontaan van zich deed horen? Kapranos sloot af met de sympathieke groet “We are Franz Ferdinand, vous êtes Lille!”. Hij, de groep en het publiek zijn bij deze gerustgesteld en gewaarschuwd: Franz Ferdinand is terug van weggeweest en dat zal menig festivalganger deze zomer geweten hebben!

Opwarmer van dienst was het Berlijnse trio Kissogramdat behoorlijk wat publieksrespons kond losweken dankzij hun catchy songs waar ritmische gitaren in duel gingen met analoge synths. Waar hebben we dat nog gehoord? Juist: zie hierboven. Franz Ferdinand had als voorprogramma een band geprogrammeerd wiens sound mooi aansloot bij hun eigen opgefriste geluid. Enkel tijdens de laatste nummers kon het jonge trio afstand nemen van Kapranos & co toen ze mooie dingen deden met Wagneriaanse symfo, Kraftwerk-on-speed en weerbarstige gitaren. Een band die we gerust nog wel eens willen terugzien; hoe ver ligt Berlijn trouwens verwijderd van Kiewit?

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun optreden in de AB, Brussel onder live foto's

Organisatie: FLP (ism Aéronef), Lille

Novarock gaf definitief het startschot van de indoorfestivals. Het gebeuren te Kortrijk vond dit jaar voor de achtste keer plaats en bood ook nu weer een bonte mengelmoes van gevestigde waarden en opkomende bands. Ruim 2000 belangstellenden vonden de weg naar de Xpo te Kortrijk. Er werd zoals in het verleden ook teruggegrepen naar 2 podia, de Nova hall en de Rambla hall. In de Nova hall stonden de hoofdgroepen verzameld en in de Rambla hall stonden o.a. 4 groepen die meededen aan een soort rockrally waarvan Salvador als winnaar uit de bus kwam en volgend jaar het festival mag openen.

* Nova Hall
De belangstelling en de drive was er al meteen met de 18 jarige Leuvense Selah Sue (Sanne Putseys). Zij is één van de beloftevolle artiesten, die bekend werd via de Grote Peter VDV-show en het nummer “Valerie” (oorspronkelijk van The Zutons en ook op de plaat van Mark Ronson terug te vinden). Ze heeft een doorleefde, indringende, emotievolle stem, waarbij ze zich met gemak meet met Erykah Badu, Joss Stone en Amy Winehouse. Een EP verscheen onlangs en de akoestische songs worden gedragen door haar gouden soulstem.
We zagen haar vorig jaar nog totaal onbekend de derde dag van FihP openen en daar bleek al dat ze geen podiumvrees had en overtuigend haar innemende gitaarnummers bracht. Naast een handvol cluboptredens solo gaf Novarock een primeur: Selah Sue & Band. Inderdaad,voor de eerste keer werd ze begeleid door drie andere leden aan haar zijde, die de songs alvast kleurrijker en in een breder concept plaatsten. Ze vatte nochtans haar set solo aan met een pakkende “Mommy”. Vanaf de huidige single “Black part love” kregen de nummers meer groove en klonken ze zelfs snedig en gedreven, “Raggamuffin”, “Famous” en de afsluitende “Reggae medley”. “Summer” werd uiterst sfeervol gehouden en met “Valerie” en “Fyah fyah” onderstreepte ze de hitpotentie! De toetsenist nam een prominente rol in. Puike set zo vroeg in de namiddag.

De 4-koppige band Lemon uit het Brugse is bij de meeste mensen wel gekend van hun debuut album ‘Magnetic’ ( waar de meeste nummers op de soundtrack van de serie 'Kinderen van De windt' terecht kwamen). De groep bracht typische poprock en stelde nummers uit de nieuwe plaat 'Endless Days' centraal. Ze openden zeer sterk met “Man In Control” en “Blind” . Na een aantal iets hevigere nummers was er ook plaats voor een zachtere noot, dit was met “Stay with me” geen enkel probleem, dit zorgde er voor dat er hier en daar spontaan enkele armen de lucht in gingen. Kortom Lemon was de ideale opwarmer voor het jong talent van Freaky age.

Wie Freaky Age niet kent moet afgelopen jaar wel op een andere planeet doorgebracht hebben, want de 4 jonge gasten uit Ternat barsten van het talent en sinds hun debuutsingle ‘Time is over” laten ze steeds meer van zich horen. Ook het nummer “Where Do We Go Now” was een schot in de roos, en zorgde dat ze wekenlang in de bovenste regionen van menige hitlijsten vertoefden. Bij Freaky Age was het van het begin tot het einde blazen dat het een lieve lust was. Met nummers als “Every Morning Breaks Out” en “They Never Lie” lieten ze niemand onberoerd, na de bisronde was duidelijk dat weer enkele zieltjes gewonnen waren en dat het laatste woord over hen nog niet gezegd is.

Zita Swoon. Deze uit Antwerpen afkomstige formatie, die een fijnzinnige mix van pop,soul en funk speelde, zorgde voor iets meer rust al was dit zeer relatief te noemen.
Stef Kamil Carlens (ex-dEUS) en de zijnen slaagden er in om de menigte te laten bewegen, al was dit niet zo moeilijk met hun zeer dansbare ritmische muziek. Na het chill gevoel van Zita Swoon was het weer tijd voor pure rock.

Die kwam uit de gitaren van A Brand, de Antwerpse band die na ‘45rpm' en ‘Hammerhead’ aan hun derde album toe zijn. Die vers geboren spruit heeft de naam ‘Judas’ meegekregen.
Met nummers als “Hammerhead”, “Time”, “Beauty booty killerqueen” en “Riding your ghost” brachten ze onvervalste rock ’n roll op het scherpst van de snee. Dit werd zeer gesmaakt door het publiek dat enthousiast meedeed en op ging in de show. Ook hun nieuwe single “Mad love sweet love” werkte aanstekelijk.

Als we zeggen “Kiss My Trance”, “Music is the new religion” en “My punk” dan zeggen we The Subs! The Subs bestaan uit Jeroen de Pessemier, Wiebe Loccufier en Stefan Bracke. Als formatie zijn ze slechts enkele jaren actief, maar in die paar jaar hebben ze al de puike resultaten geboekt met optredens op spraakmakende festivals als Pukkelpop, Dour, 10 Days Off en Tomorrowland. Dit Gents trio was voor velen het hoogtepunt van de avond. Wat volkomen terecht was want vanaf de eerste tot de laatste minuut werd een energiestoot opgemeten tot ver buiten de Kortrijkse Expo. The Subs deden met hun mengeling van electro, electrohouse en techhouse de boel ontploffen! Beats’n’Pieces, ergens tussen Bonzai, Prodigy en Underworld trance.

* Rambla hall
Naast de 4 groepen voor de rockrally stonden nog 4 beloftevolle groepen geprogrammeerd.
The Vault, een 5 koppige formatie uit Waregem, speelde een halve thuismatch en had z'n vaste supportersschare meegebracht. Nadat ze vorig jaar meededen aan de rockwedstrijd Hippodium en ze deze ook wonnen mochten ze zo Rock Waregem 2008 openen. Dit was meteen een stap in de goede richting voor meer naambekendheid en succes. The Vault bracht een zeer gevarieerde set met een mix van electro-rock/indie-rock.

Later op de avond mocht het Brusselse The Sedan Vault bewijzen waarom ze als grote belofte gecatalogeerd zijn. Hun nieuwe langspeler 'Vanguard' kreeg lovende recensies en ook hun liveset met een mix van rock,punk en electronica mocht gezien worden.

Naast het mooie aanbod aan groepen zorgde Novarock dit jaar ook voor heel wat randanimatie. Zo was er na het succes van vorig jaar opnieuw plaats voor de  'Silent Disco room', en werd het festivalgevoel aangewakkerd met een grasterras en kon men o.a. het spel 'Guitar hero' spelen. Kortom er was voor ieders wat wils! Een gesmaakte formule!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Novarock Kortrijk