Een goed bewaard geheim voor elke Vlaming is het Franse zigeunercollectief Les Ogres de Barback, die vorig jaar hun tienjarig bestaan vierden. Deze populaire broers en zussen Burguière uit Frankrijk worden sterk ontvangen in Brussel en Wallonië.
We leerden het kwartet vorig jaar kennen op het Dourfestival, die het publiek in feeststemming, maar ook in ontroering brachten met hun amalgaan aan stijlen.

Ze kwamen voor een triplette naar Brussel: in de Botanique, in het Théâtre 140 en in de AB, waar ze een twee en een half uur durende show opzetten van muziek en cabaret met een vleugje maatschappijkritiek.
Hun mix van zigeunerpop, folk, Balkan, hoempapa, kleinkunst en chanson brachten  ze met een ongelofelijk arsenaal aan instrumenten: naast gitaar, contrabas en drumkit, speelden ze op cello, klarinet, hobo, dwarsfluit, viool, accordeon, toetsen en blazers. De instrumenten hingen aan een stelling; boven aan de stelling was door kabels nog een deel percussie gebonden.
Les Ogres leunt aan Taraf de Haïdouks, Les Negresses Vertes, Think Of One en onze Vlaamse De Nieuwe Snaar. Een must om eens aan het werk te zien.

Het gemotiveerde, aangename kwartet speelde een gevarieerde set, waarbij ze rijkelijk grossierden in hun oeuvre en het recente ‘Du simple au Néant’ voorop stelden; Spil Fred stelde de songs voor met lappen tekst, die voor een (eenzame) Vlaming binnen dit publiek moeilijk te begrijpen was. Maar geen nood, we ondergingen met plezier hun emotievolle, innemende en aanstekelijke - op de dansspieren inwerkende -plattelandsmuziek, gaande van “Ma fille”, “Contes”, “Marée basse” naar “l’Arménienne”, “Jérome” tot “Les voyageurs”, “Grand-mère” en “Grosse tortue”.
Op een scherm zagen we folklore, natuurlandschappen en grauwe stadsbeelden, een perfecte soundtrack, refererend aan Moondog Jr’s ‘Sunrise’, en verbonden aan chansonniers als Brel en Piaf.
In de goed opgebouwde en afwisselende set kregen we na goed anderhalf uur een portie elektronica-experiment en trakteerden ze op een Ferre Grignard song.
In de lange bis bleef het kwartet van stijl en instrumenten wisselen, met songs als “Tequeno”, “Ni dieu” en “Monsier perdu…”, en eindigden ze als straattheater met poppen die een instrumentje bespeelden.

Originaliteit, spitsvondigheid, avontuur en variatie zijn woorden meer dan verdiend op hun plaats voor dit kwartet; een doorbraak is hen van harte gegund naar ons ‘plat pays’ Vlaanderen.

Organisatie: Ubu concerts

De cd voorstelling van de nieuwe cd ‘Voor rijpere jeugd’ gebeurde in de thuisstad Gent voor Gorki. Een kleine twee uur lang kon het publiek genieten van het nieuwe materiaal, enkele oudere songs en klassiekers van het wonderschone debuut. Trouwens, de cd doet z’n titel alle eer aan, want de fans van Gorki gaan van 10 tot 50 jarigen …

Gorki brengt eenvoudig mooie, meeslepende, broeierige Vlaamstalige gitaarpoprock. De opwindende gitaarriffs onderstreepten een rockende Gorki, zonder sterallures. Zanger/tekstschrijver/volksmens/entertainer Luc Devos maakte er een toffe scouts/chirofuif van, praatte de songs luchtig en vrolijk aan elkaar met stopwoordjes als “Yeah baby” en “Superwijs liedje” en ging gretig in op de reacties van het publiek.
Het spelplezier droop er vanaf. Gorki stak meteen van wal met “Veronica komt naar je toe”, (single met hitpotentie), gevolgd door nieuwtjes “Surfer Billy” en “Ik kan nooit meer naar huis”.
Zoals hij zelf zei smeerden de glaasjes wijn z’n stembanden en ging hij van een ‘merel’ naar een ‘nachtegalen’zang! De fijn subtiele, sfeervolle “Stotteraars aller landen”, “Driekoningen” en “Surfen op de golven” klonken sterker en meer overtuigend dan “Naaktgeboren” en “Asfalt en beton”.
Het nieuwe materiaal paste mooi tussen “Monstertje” -die nogmaals het schrijverstalent van Devos beklemtoonde door z’n intens broeierige opbouw -, “Joeri” (binnen het Gorki repertoire een klassieker), en de superoudjes “Wie zal er voor de kinderen zorgen”, “Soms vraagt een mens zich af”, “Lieve kleine piranha” (wat een mondharmonicaspel van toetsenist Heyvaerts) en “Anja”. “Billy lag te slapen”, overstelpt door een portie elektronicabeats in een “Valerie/Call on me” sampletje, besloot een eerste keer de set.
Het publiek droeg Gorki op handen en kreeg waar voor z’n geld. Een uitgebreide bis hoorden we met het emotievolle “Een schaduw in de schemering”, een aan NIN refererende “United Kashmir” en een uitgesponnen, uit volle borst meegezongen, intieme “Mia” (pakkend pianospel!). Ondertussen stond Devos in ontbloot bovenlijf en trakteerde hij ons een tweede keer op “’Veronica komt naar je toe”, waarbij een jong meisje Devos mocht vastpakken en een zoen geven.
Tenslotte, speelde hij solo een huiveringwekkende Nick Drake cover op elektrische gitaar, en het kwartet besloot definitief met het meeslepende “Ooit was ik een soldaat”.

”Dankjewel voor jullie aanwezigheid, liefde en spontaniteit” zei Vos. Hij kreeg er enthousiaste reacties voor terug. Rock’n’roll rules, baby!

Organisatie: Live Nation

The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.

De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .

Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de  meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.

Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef

Nog meer metalgeweld komt er uit de Frontiers stal die met een aantal nieuwe releases aan het begin van het nieuwe jaar duidelijk andere horizonten exploreert. Neem nu deze debuutplaat van het Zweeds/Noorse Saint Deamon. Toch iets anders dan de A.O.R. / Melodic Rock die tot op heden vooral door Frontiers werd uitgebracht. Dat deze heren hun debuut mogen uitbrengen bij Frontiers hebben ze vooral te danken aan hun sterke melodieuze metalsound.
'In Shadows From The Brave' klinkt echter niet bijster origineel. Meestal heb je indruk dat je het allemaal wel ergens eens eerder hebt gehoord. Daarnaast kan je wel stellen dat er duidelijk hard aan dit debuut is gewerkt, wat resulteert in erg leuke, sterke composities. Vooral de Noorse zanger Jan Thore Grefstad is bijzonder sterk bezig. Wat eens strot! De man kan behoorlijk hoog uithalen zonder dat hij ergens gaat schreeuwen. De plaat is hoofdzakelijk up-tempo. Eenmaal gaat de band echter door de bocht. Het commerciële "My Heart" is dan ook een beetje een buitenbeentje en allesbehalve representatief voor de rest van het album. Conclusie: deze debuutplaat van Saint Deamon verdient zeker de nodige aandacht. Veelbelovend kijk ik uit naar de verdere toekomst van deze band. Helaas is er tijdens deze eerste maanden van dit jaar een beetje een overaanbod aan Melodieuze Metalplaten en zijn er sterkere albums (o.a. Leverage, Avantasia) die dit album overklassen. Maar als debuut kan dit wel tellen!