’t Is eens iets anders om met de beste act te beginnen. Wie er deze avond vroeg bij was had meteen het sterkste optreden van deze dag meegemaakt. Buffalo Tom was met name wervelend en groots. Bill Janovitz is de drijvende kracht achter deze schitterende band, hij speelt ogenschijnlijk slordig, maar is in realiteit een van de meest vaardige gitaristen die we al aan het werk zagen, zelden een man gezien die zo opgaat in zijn set en zich volledig in het zweet werkt. Janovitz speelt telkens alsof het zijn laatste gig is en breidt de mooiste songs aan elkaar alsof niks is. Prachtsongs als “Velvet roof”, “Taillights fade”, “I’m allowed”, “Mineral”, “Rachel” en een extra stevig “Tangerine” als afsluiter maakten er een onvergetelijk optreden van. En laten we vooral “Larry” niet vergeten als absolute hoogtepunt.
Buffalo Tom is na al die jaren nog steeds een formidabele band die het vooral simpel houdt en ondertussen de meest fantastische muziek uit de mouwen schudt.
Alanis Morissette kwam daarna bewijzen dat de duurste artiesten niet noodzakelijk de beste zijn (eerder op deze editie van de Lokerse Feesten hadden The Sex Pistols deze stelling al op poten gezet, moge dit een tip zijn voor de organisatie dat ze dergelijke dure vogels volgend jaar weglaten). Morissette deed misschien wel haar best maar er kwam nooit vaart in haar set, de sound was bovendien krakkemikkig (we zagen bij momenten drie gitaristen bedrijvig aan het werk maar hoorden enkel maar een dreunende bass), het geluid was veel te stil en Morissette haar stem liet het meermaals afweten. Ze bracht veel te veel inspiratieloze ballads waardoor de aandacht van het publiek danig verzwakte en op de koop toe speelde ze verminkte versies van haar sterkste songs met “Hand in my pocket” als absolute dieptepunt.
We hebben haar zo’n tien jaar geleden nog een uiterst sterk optreden zien geven in Vorst Nationaal en konden ons nauwelijks voorstellen dat dit dezelfde vrouw was die hier in Lokeren deze makke vertoning ten berde bracht.
Alanis Morissette is nog maar een schim van wat ze tien jaar geleden was, ze is geévolueerd van rockbitch tot een mainstream zangeres met een veel te hoog Radio Donna gehalte. Een reanimatiecursus bij Rick Rubin is ten zeerste aangeraden.
Met The Scabs kregen we daarna wel een feestje, het was er aan te zien dat het hun allerlaatste optreden was. De band speelde alsof alles nog moest bewezen worden, al hun beste songs werden met een vettige brok energie en overtuiging gebracht en de heren beleefden de avond van hun leven. Een mooi afscheid van een prima band die al bij al veel te weinig erkenning heeft gekregen
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Tim Vanhamel niet gezien, wij houden het liever bij de herinnering aan het wervelende Millionaire optreden die hij destijds gaf als voorprogramma van dat legendarische Stooges optreden 3 jaar geleden op de LF. Toch hadden wij nu weer ons mannetje op het terrein staan en die had het over “een paar sterke momenten helaas afgewisseld met dieptes” en verder “Millionaire was beter”, … wat wij al lang wisten.
De prijs van slechtste optreden van deze versie van de LF gaat zonder twijfel naar Siouxsie. Het mens had zichzelf in een Star-Trek pakje gewikkeld, ze kwam net van de turnles want ze moest meerdere keren tonen dat ze met haar dikke teen haar oorlellen kon beroeren, maar van zodra ze haar mond opendeed waren het onze oren die gepijnigd werden. Het wicht kon met name niet zingen, haar band kon niet spelen, de songs leken nergens op, zelfs klassiekers als “Happy hour”, “Christine” en “Happy hour” waren onmetelijk zwak. Op de koop toe maakte die draak zichzelf nog eens volledig belachelijk door het publiek constant toe te spreken in het Frans. Zelden heeft het woord “verschrikkelijk” zo goed op zijn plaats gestaan als bij deze wanvertoning. Voor zulke artiesten moeten ze de gong show terug invoeren.
Een brok ongelooflijke sfeer, dat was de formidabele set van Massive Attack, prachtige visuals gecombineerd met de meest heilzame muziek, hemels mooi, opzwepend, groovy, dreigend en uitermate fantastisch. Een mooie afwisseling van niet stuk te krijgen songs als “Karmacoma”, “Teardrops” , “Unfinished sympathy “ en “Safe from Harm” met bijzonder sterk nieuw materiaal (de nieuwe plaat wordt een kanjer, daar zijn we nu al zeker van). Massive Attack deed hun songs naar een bruisende climax toe groeien, een mens zou van minder in trance komen. Geestesverruimende middelen waren niet van doen, de muziek deed het nodige. Je zou gezworen hebben dat de prettig gestoorde Tricky er terug bij was, zo begeesterend klonk het. Ook onze man was sterk onder de indruk , “er zijn geen superlatieven genoeg” was het enige dat hij uit zijn van verbazing opengevallen mond kon mompelen. Massive Attack is, samen met Sonic Youth, veruit het beste wat we op deze versie van de Lokerse Feesten mochten meemaken.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
The Offspring roept pure nostalgie bij me op, want dat was mijn eerste stapje in de richting van goeie muziek. Ik herinner me nog goed dat ik op mijn negende hun toenmalig verschenen album ‘Americana’ zowaar plat draaide zonder het beu te komen. Helaas hebben ze nooit meer een album uitgebracht dat zo goed en volmaakt was…
We schrijven 10 jaar later, The Offspring brengt ‘Rise And Fall, Rage And Grace’ uit en weet me na twee middelmatige albums opnieuw te betoveren met de magie van tien jaar geleden.
Want hun nieuwe plaat is er één van topformaat!
B met “Half-Truism”, een heerlijk nummer dat me kippenvel wist te bezorgen. Onmiddellijk werd me duidelijk dat de nieuwe sound erg verzorgd is. Blijkbaar heeft producer Bob Rock geleerd uit zijn fouten na het misselijkmakende ‘St. Anger’ van Metallica. Dit nummer mag gerust een hit worden!
”Trust In You” begint met een riff die me doet denken aan het nummer “Smash”, waardoor er een glimlach op mijn gezicht wordt getoverd. En dit is niet de eerste knipoog naar het oude werk op dit album.
”You’re Gonna Go Far, Kid” is mijn persoonlijke favoriet van het album. Met een killerrefrein en lekker middenstuk kan het gewoon niet mis gaan.
”Hammerhead” is een beetje het buitenbeentje van het album. Heavy riffs, een tikkeltje agressie en melancholische ondertoon waarbij The Offspring duidelijk maakt dat dit geen typische pretpunk is. Wel jammer van de slechte videoclip trouwens.
Met “A Lot Like Me” krijgen we een commercieel rocknummer te horen dat me doet denken aan het nummer “Gone Away” van Ixnay On The Hombre. Hiermee hebben we eigenlijk de vijf beste nummers van het album gehad.
Maar dit wel niet zeggen dat de rest van het album minderwaardig is. “Takes Me Nowhere” is een typische The Offspring rocker dat me wat doet denken aan de tijden van Ignition.
”Kristy, Are You Doing Okay?” is het eerste rustige nummer van het album. Bij de eerste luisterbeurt vond ik het wat zeikerig, maar na nog enkele luisterbeurten valt het allemaal wel mee.
”Nothingtown” doet me wat denken aan het album ‘Americana’. Misschien zijn het de riffs die daar voor zorgen? Of zou het de solo zijn? In elk geval, een goed nummer dat je zeker niet mag overslaan.
Na het stevige “Stuff Is Messed Up” komen we aan “Fix You”, het rustigste nummer van de plaat. Dit is een nummer dat wat moet groeien, maar het ontbreekt zeker niet aan kwaliteit en diepgang. Ook hier wordt ik me weer bewust van het feit dat Dexter Holland nog nooit zo goed gezongen heeft als op dit album.
“Let’s Hear It For Rock Bottom” en “Rise And Fall” zijn twee simpele afsluiters die eigenlijk geen speciale vermelding verdienen.
Tot zover een lekker album boordevol leuke nummers. De fans van The Offspring mogen dit album blindelings aanschaffen. Maar je hoeft niet bekend te zijn met het oude werk om dit album te kunnen waarderen. Ik zou zeggen, geef The Offspring een kans!
De Nederlandse hardrockformatie Exit 31 kwam onlangs op de proppen met hun nieuwe album ‘Exit 31’. Na het in 2006 uitgebrachte ‘Phonogenic’ is dit het tweede wapenfeit van deze band, toch is dit het eerste wat ik van hen hoor.
Hoewel dit album over een bijzonder hoog pop-gehalte beschikt, wist het mij ontzettend te bekoren. De melodische hardrock van deze formatie behoort niet onmiddellijk tot de origineelste of meest complexe releases, maar heeft een bijzondere aantrekkingskracht door de melancholische doch krachtige klank in de stem van zanger Ivo Penders.
Bovendien zijn de teksten zo “herkenbaar” dat ze zich al snel een weg weten te banen tot in de diepste kronkels van je hersenen. Na één luisterbeurt viel het mij op hoe vaak ik op één dag het refrein van openingstrack “About a Dream” zat te herhalen in mijn hoofd. Het krachtige nummer opent namelijk met een frequent terugkomende strofe waarbij vooral de manier waarop Ivo het nummer zingt opvalt. Bovendien is het refrein zo enthousiast en meeslepend, dat het onmogelijk vergeten kan worden. Net zoals in de rest van het album wisselen kracht en melodie elkaar voortdurend af in dit nummer.
De afwisseling tussen kracht en melodie wordt het duidelijkst wanneer we tussen “Real Disaster” en “Let U Down”, de ballad “The Minstrel” voorgeschoteld krijgen. Hoewel ik toch een voorkeur heb voor de hardere kant van deze band, slaagt dit nummer erin om mij even rustig te kunnen laten wegdromen. Toch mist dit nummer een climax, waardoor het moeilijk wordt om je aandacht erbij te houden.
Hoewel de teksten lang niet altijd even positief zijn, kenmerkt dit album zich toch door een goed aanslaand enthousiasme, zelfs waar men minder positieve gedachten aan bod laat komen. Het hopeloos klinkende “Without a Clue” groeit hierdoor uit tot één van de hoogtepunten van het album, samen met het schitterende “Just 2 Just”. Het laatstgenoemde nummer kenmerkt zich opnieuw door de melancholische stem van Ivo Penders waardoor het nummer zelfs de meest vrolijke mens kan doen stilstaan bij de vraag waarom mensen sterven: “Sometimes young and sometimes tragically”.
Het album klinkt echter niet voortdurend depressief en melancholisch. De melodische gitaarlijnen zorgen vaak voor een ondersteunende vrolijke ondertoon. Afsluiter “Life’s 2 Short” illustreert dit, waardoor het album met een vreugdevolle noot wordt afgesloten.
De productie werd toevertrouwd aan Erwin Musper (Van Halen, Scorpions), wat voor mooie resultaten zorgt. Wie van toegankelijke rock houdt, maar toch kwaliteit en af en toe een stevige riff wil horen, zal met dit album zeker aan zijn trekken komen.
Het immer verrassende en vernieuwende Schotse Primal Scream levert nu met ‘Beautiful Future’ een helaas middelmatig, maar toch nog te pruimen cd af. Enfin, ik ben toch beter gewoon die snaken. Geen elektrotoestanden meer, geen noiserock meer, geen vernieuwing meer, alleen maar de mooie kanten van het leven in te clean geproducete songs. Naast de enige uitschieters “Suicide Bimb” ( Velvet in een nieuw jasje) en het stevig rockende “Can’t go back” krijgen we doorslagjes van bestaande songs. Een kleine steekproef leert ons dat de titelsong eigenlijk “Virginia Plane” van Roxy Music is, “Zombie” een Stones-achtig hippiesong is (Cm,E,Bb) en “Uptown” eigenlijk euh.. Goose is.
Een doodgewone rockschijf met zwakke melodieën en akkoordenschema’s waarbij schaamteloos geput wordt uit andere bronnen: De vraag is of dit verkeerd is of niet. Tenslotte jat iedereen van elkaar. Maar zoals Einstein ooit zei: “Ware originaliteit is de kunst om uw bronnen te verbergen”. En dat doen Gillespie en co - al dan niet opzettelijk - duidelijk niet .
Als ze zo voortdoen zal hun future helaas niet zo beautiful zijn
Allez, Bobbie en band, herpak u.
Beautiful Future - Inspiratieloos
Al maanden bant het hypervrolijke "Learnalilgivinanlovin" van Gotye (uit te spreken als ‘Goosjée’) moeiteloos alle economische en regeringscrisissen uit ons hoofd. Het nummer is eigenlijk al van 2006, maar dit jaar opnieuw uitgebracht, krijgt het juweeltje nu pas de nodige airplay.
Het verhaal achter Gotye leest als een mooie roman. In feite gaat het om Wally De Backer: van origine een Belg (geboren in Brugge), maar ondertussen al jaren verblijvend in het Australische Melbourne. Daar mixt hij muziek uit de sixties met persoonlijke eigenzinnige muzikale invloeden. Met succes. In 2006 viel hij in Australië al in de prijzen.
Of het hier ook zo’n vaart zal lopen, blijft af te wachten. Want het tweede album van Gotye wisselt sublieme nummers met zwakkere broertjes af.
”The only way” is zo’n strak nummer dat je geboeid doet blijven luisteren. “Thanks for your time” drijft op een zwoele drumrif en eindigt met een gepaste climax. En “Night drive” is de ideale soundtrack voor een nachtelijke autorit. Maar soms zijn de nummers iets te bleekjes. “Hearts a mess” blijft te lang doordrammen op hetzelfde thema. En ook “Coming back” probeert hartstochtelijk van de grond te komen, maar tevergeefs.
Conclusie? ‘Drawing like blood’ mist nog iets te veel samenhang. Bovendien overlaadt Gotye de nummers soms met té veel spitsvondigheden. Volgende keer één idee per nummer? Dan zijn wij zonder twijfelen al zijn trouwste fan…
Het Brits beloftevolle Foals, een kwintet uit Oxford, heeft met ‘Antidotes’ een schitterend gevarieerde plaat uit binnen een grillig en toegankelijk concept: een freakend CYHSY, de punkfunk van !!!, de postpunk van Bloc Party en Franz Ferdinand, de postrock van Mogwai, dreunende repetitieve sounds van TV On The Radio en The Fall en tenslotte ‘80’s invloeden van Talking Heads en Gang Of Four.
Foals bundelt het in frisse, aanstekelijke, avontuurlijke songs, die hyperkinetische ritmes, een nerveuze melodie en hoekige en strakke riffs bevatten, met een portie fuzz als toegevoegde waarde.
Ze omschrijven zichzelf als ‘achterlijke, autistische sell out’ pop. Een omschrijving om maar eventjes de wenkbrauwen te fronsen, maar wat het nu ook is, ze hebben een pak interessante nummers uit: “The french open”, “Cassius”, “Olympic airways”, “Two steps twice” en “Big big love” zijn straffe kost op dit plaatje. Een verdiende airplay en een verplichte aanschaf!
De jonge Amerikaanse Santi White groeide op te Philadelphia en vestigde zich in Brooklyn, NY. Een bezig bijtje, die over een punkbandje Stiffed beschikte en songs schreef voor Lily Allen en Ashlee Simpson. Ze zong “Pretty green” op Mark Ronsons succesalbum ‘Versions’. Ze kon rekenen op een pak artiesten voor haar plaat en ze deed beroep op M.I.A. producers Diplo en Switch.
Ze rekent volgende bands tot haar helden: van Aretha Franklin, Nina Simone tot Bad Brains, Suicidal Tendencies of Devo, The Cure, Bauhaus en The Smiths.
Van haar muzikale invloeden maakte ze een melt van pop, electro, soul, funk, dubreggae, trippop en een vleugje punk. Overtuigend materiaal, een boeiende sound en een afwisselend broeierig geheel. Haar stem heeft iets mee van de Yeah Yeah Yeahs en Magnopop zangeressen.
”L.E.S Artistes” en “Say aha” werken in op de dansspieren, “You’ll find a way” rockt en pop is te horen op “Lights out” en “I’m a lady”. “Shove it” laat de dubreggae doorklinken en “Creator” lijkt een nieuwe M.I.A. song wel. Een lome, sfeervolle aanpak horen we op “My superman” en “Starstruck”. En haar ‘80’s invloeden zijn vooral te horen op “Anne”.
Een nieuwe queen is opgestaan …De Santogold-sound is er eentje om van snoepen!
Triggerfinger
Drie heren in das en maatpak spelen zinderende garage rock’n’roll en beschouwen hun instrument als hun eerste lief. ‘Can you feel the muscles in your boobs’ vroeg zanger/gitarist Ruber Block zich al af na het derde nummer. Inderdaad, een goed half uur lang voelden en ondergingen we hun zompige, retestrakke sound met stoner- en bluesslides. AC DC en ZZ Top flitsten door het hoofd toen we songs hoorden als “Short term memory love”, “Faders up”, “First taste” en “On my knees”. En ze schuwden hun oude helden niet, want ze speelden in een ‘Triggerfinger’ groove “Boris the spider” van The Who en sloten af met een uitgesponnen “Commotion” van CCR. Triggerfinger op z’n 25 jaar Stu Bru. Beklijvende rock’n roll met een prikkelende melodie. ‘What grabs Ya’?
Sonic Youth
Sonic Youth staat al meer dan 25 jaar garant voor wonderschone dwarrelende gitaarpop; te interpreteren als indiegitaarnoise/poprock en omschreven als spannend, intens, hartverwarmend, bedreven …en avontuurlijk door de diverse tempowisselingen, onverwachtse wendingen en een juiste dosis noise, fuzz en gitaarstormen. Kippenvelmuziek noem ik dit!
De band hield een korte Europese tournee en vergat daarbij de fans in ons landje niet. Het kwartet , aangevuld met los/vast lid Mark Ibold, maakte een synthese van hun twee voorbije concerten in de Hallen Van Schaarbeek (december 2006) en hun ‘Daydream Nation’ tour op Pukkelpop 2007, de SY klassieker bij uitstek!.
En inderdaad, die songs hebben ze stevig in de vingers, want ze putten opnieuw rijkelijk uit deze plaat, die net 20 jaar geleden verscheen.
Na het muzikaal experiment van opener “Burning spear” (speelgoedpiano, radiotunes, voices, pedaaleffects, noise versterking) overdonderden ze met hun noiselandschap van ‘Daydream Nation’, een uiterst beheerste Do It Yourself en hoe komt het uit aanpak: “Sprawl”, “Cross the breeze”, ”The wonder”, “Hyperstation”, “Eric’s trip” en “Silver rocket”. Poprock, gitaarknoppengefreak, feedbackgeraas, drumsticks en strijkstokken over de gitaarsnaren. Verbluffend!
Als een punkrock diva ontpopte bassiste Kim Gordon zich op “Bull in the heather”, “Drunken butterfly”en het recente “Jams run free”: hitsend gekreun en sensuele, verleidelijke danspasjes en pirouettes makend op het podium als een dolle twintiger …
Op “Mote” leverden ze een gevecht met hun pedaaleffects en versterkers, stootten we op een geluidsmuur met Lee Renaldo in een hoofdrol. En Thurston Moore kon zich op het afsluitende uitgesponnen “Ratspink steam” uitleven op z’n gitaar. Wat een gitaarbrij. Drummer Steve Shelley hield de anderen goed in het oog om steeds gepast de songs in het juiste ritme te steken.
In de bis gooiden ze er nog het stokoude “Shaking hell” en “Teenage riot” bovenop,met alle mogelijke noise en versterkersgeflirt…, die onder controle werden gehouden door de bezwerende percussie.
Een klein anderhalf uur waanden we ons twintig jaar jonger en flitsten de beelden van hun allereerste optreden te België (Futurama in de Brielpoort te Deinze!) door het hoofd.
Supergrass
Al heel wat volk was richting centrum of aan de toog toen het Britse Supergrass, onder zanger/gitarist Jazz Coombes, het gitaaravondje beëindigde. Ze brachten na meer dan drie jaar (en een ‘best of’) de nieuwe cd ‘Diamond hoo ha’ uit, die totnutoe praktisch geen airplay verkrijgt.
Potige melodieuze retroBritpop is hun handelsmerk, waarbij ze met de jaren wat subtieler klinken. Supergrass stelde in het begin nieuw werk voor (“Bad blood”, “345”, “Rebel in you”, “Ghost of a friend” en de titelsong) en gaf ze elan door kleurrijke ‘70’s toetsen.
Ze moesten het vooral hebben van de herkenbaarheid van “Mary”, “Late in a the day”, “Moving” en “St Petersburg”, die freakier klonken. Tenslotte speelden ze een snedig en opzwepend tweede deel met “Richard III”, “Pumping on your stereo”, “Caught by the fuzz” en het zomerse “Sun hits the sky”. In de bis koppelden ze aan “Lenny” “Whole lotta love”.
Supergrass heeft nog steeds voldoende power, maar het intrigeert en pakt minder dan vroeger, waardoor de ‘jus’ er een beetje van is …
Ons Antwerpse Shameboy mocht de nacht ingaan met hun nerveuze electrodance. Voor de alternatieve gitaarfreaks ietwat bevreemdend, voor de opgedaagde jongeren aangenaam pompend vertier …
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Voices of Rock Radio hebben wij bewust gemist. Wij houden nu eenmaal niet van afgelikte Amerikaanse FM Rock gespeeld door macho types die naar dezelfde coiffeur gaan als de poedel van hun echtgenote. Van onze man ter plaatse vernamen wij het volgende: “nutteloze, zielloze en supergepolijste FM rock, vrienden van Survivor en co die met afgebonden teelballen en geföhnde kapsels stonden te kakken in de micro”. Wij geloven onze man blindelings, het is toch zo’n schat.
En nog maar eens onze man over Status Quo: “Heerlijk stampende en luide twelve-bar blues van verrassend frisse Rossi, Parfitt en co die nog steeds op zoek zijn naar dat verdomde vierde akkoord. Eén van de beste optredens ooit op de Lokerse Feesten”. En weer heeft die kerel gelijk, de ouwe klasrijke rotten van Status Quo maakten er een feest van gevuld met simpele boeren rock’n’roll, maar o zo heerlijk beukend. De grootste hits werden netjes tot op het einde gespaard (“Roll over lay down”, “Down down” en “Whatever you want” in één ruk na elkaar, een bruisend trio) maar hetgeen we daarvoor hoorden was al even vermakelijk en stomend. Quo putte een mooie verzameling uit hun rijk gevulde repertoire en verkocht daar niet teveel nonsens bij, gewoon spelen was de boodschap. Rossi’s stem klonk een stuk helderder dan die van Parfitt wiens doordronken strot al eens oversloeg maar daar stoorden wij ons hoegenaamd niet aan, want het paste perfect bij de meer bluesy stampers die Parfitt voor zijn rekening nam.
Beste mensen, Status Quo, daar hebben wij nu eens van de eerste minuut tot de laatste van genoten.
En dan een covergroep op de LF, wat moesten we daarvan denken. Gelukkig niet zomaar een covergroepje, wel eentje die het jaar daarvoor ook op het prestigieuze Rock Werchter stond (u weet wel, dat festival voor rijke mensen die graag dure pinten drinken). The Australian Pink Floyd Show benaderde akelig het origineel, zelfs de meest doorwinterde Floyd fan hoorde geen verschil. Bovendien had de band een fantastische setlist uitgekozen met de nadruk op materieel uit ‘Wish you were here’, ‘Dark side of the moon’ en vooral ‘The Wall’. Van bij opener “Shine on your crazy diamonds “ wisten wij het al, de echten zouden dit niet beter gedaan hebben. Niets was aan het toeval overgelaten, hier stonden niet alleen ontzettend goeie muzikanten op het podium, ook de zangeressen waren hemels en de lichtshow en projecties waren eveneens de naam Pink Floyd waardig.
Aan alle concertorganisatoren: waarom nog de onbetaalbare Pink Floyd vragen als je dit hier kan krijgen.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
The Kids, de enige echte Belgische punkband, had dertig jaar geleden nooit durven dromen om ooit het voorprogramma van de legendarische Sex Pistols te kunnen spelen. Maar zie, het is nooit te laat. Vlaanderens punktrots mocht deze punkdag op de Lokerse Feesten in gang blazen en deed dit met korte, puntige en venijnige punksongs uit vooral hun eerste twee platen. Korte felle stroomstoten als “Bloody bloody Belgium”, “Fascist cops” en “This is rock’n’roll “ bleven dertig jaar na datum nog moeiteloos overeind. The Kids hadden maar een half uurtje gekregen, maar maakten er toch 45 minuten van, gelukkig maar want een hoop fans stonden meer dan een half uur aan te schuiven aan de twee smalle ingangetjes waardoor velen de helft van The Kids hun sterke set moesten missen. Anno 2008 bewijzen The Kids nog steeds dat ze duizend keer meer punkbloed in de aderen hebben dan de huidige boysbandjes als Janes Detd en Silverene die ook wel eens pretenderen het genre te verkondigen.
“Punk hebben jullie gevraagd, punk zullen jullie krijgen”, zo kondigde de presentator het optreden van The Buzzcocks aan, waarop de heren op respectabele leeftijd er meteen een gemeende lap op gaven. Rechtdoor, rommelig, fel, puntig en kort. Kortom, zoals punk echt hoort te klinken. Zonder commentaar raasden The Buzzcocks doorheen “What do I get”, “Oh shit”, “Autonomy”, “I don’t mind” en natuurlijk de klassiekers “Orgasm addict” en de afsluiter “Ever fallen in love”. Een hoop materiaal dus uit ‘Singles going steady’, hun klassieker uit ’79. Dit, beste mensen, benaderde deze avond het meest de ziel van de punkmuziek zoals het eind jaren zeventig bedoeld was, in tegenstelling tot de opgezwollen circusshow die The Sex Pistols hier later op de avond zouden opvoeren.
Maar eerst nog The New York Dolls, veruit het beste concert van de avond. Neen, The Dolls zijn geen punkgroep, maar hebben het genre meer dan beïnvloed met hun no-nonsens gruizige rock’n’roll uit het begin van de jaren zeventig. Met enkel nog David Johansen en Sylvain Sylvain als overlevende originele groepsleden (beiden zien er overigens nog verrassend fris uit) speelden ze een knallende set van klassiekers aangevuld met een viertal songs uit hun voortreffelijke comeback plaat uit 2006. Hoogtepunten midden in de set waren “Private world” en de verrassende cover “Piece of my heart” van Janis Joplin. De band was levendiger en feller dan ooit, de sound was lekker vettig, het rockte en bruiste langs alle kanten. The Dolls trakteerden ons op een schitterende finale met “Trash” en een knallend en prachtig uitgesponnen “Jet Boy”, waarin de immer sympathieke Sylvain Sylvain en zijn fantastische copain Steve Conte op hun gitaren loos mochten gaan. Je voelde het, The Dolls zaten klaar om in een nog hogere versnelling te schakelen toen men teken gaf dat ze er moesten mee ophouden en een oen van een presentator hen zonder enige vorm van respect afkondigde terwijl Sylvain Sylvain nog een gemeende “thank you” tot het publiek wou richten. Ongehoord. Met de te korte set van The New York Dolls wisten wij toen al dat het beste van de avond, en misschien wel van de hele Lokerse Feesten, was gepasseerd.
En natuurlijk hadden wij gelijk, want wat te denken van The Sex Pistols ? of moeten we eerder zeggen ‘The Johnny Rotten Cartoon Show’ ? We weten al lang dat Rotten zichzelf niet au-serieux neemt, dus wij gaan dat zeker niet doen, maar deze potsierlijke vertoning was er toch wel een beetje over. Rotten had voor de gelegenheid een belachelijk apenpakje aangetrokken, Steve Jones een afstotelijke bermuda broek die je dezer dagen zelfs in Blankenberge nog maar zelden tegenkomt en van de Willy Sommers lookalike op bass konden we maar moeilijk geloven dat dit wel degelijk Glenn Mattlock was. Punk, it definitely ain’t. Bovendien maakte Rotten er volledig zijn eigen show van, zijn bindteksten varieerden van belachelijk tot echt stompzinnig en zijn stem ging meerdere malen in overdrive (we dachten meermaals dat hij “this is not a love song” zou inzetten). Of de band achter zijn rug nu The Sex Pistols waren of één of ander lokaal bandje, maakte hem kennelijk niet uit, het was zijn vertoning en van niemand anders.
De songs dan, misschien konden die het boeltje wel redden, want laten we niet vergeten dat ‘Never mind The Bollocks’ één van de meest legendarische platen is die ooit gemaakt werden, misschien wel meer legendarisch dan echt goed, maar soit, toch een mijlpaal die in niemand zijn collectie kan ontbreken. En gezien dit ook de enige plaat is die The Pistols ooit op de wereld hebben gegooid, passeerde deze uiteraard hier quasi volledig de revue. En jawel, klassieker als “Pretty vacant”, “Holidays in the sun”, “God Save The Queen” en “Anarchy in The Uk” staan nog steeds als een huis en klonken ook hier in Lokeren nog behoorlijk gebald en stevig, maar de band zelf klinkt nergens meer geloofwaardig en wij hadden voortdurend het gevoel dat we naar een circusvoorstelling stonden te kijken in plaats van naar een punkoptreden.
Rotten heeft gewoon de verkeerde groep terug in het leven geroepen, want hadden wij niet met zijn allen hier veel liever PIL aan het werk gezien ? een band met stukken meer creativiteit en met een veel gevarieerder repertoire die, wat ons betreft, een interessantere come back zou opleveren. Want, let’s face it, eigenlijk is ‘Never mind the Bollocks’ twaalf keer dezelfde song en op een podium komt dat duidelijk en pijnlijk naar boven, zo ook in Lokeren. Deze band mocht nooit terug bijeengekomen zijn, de mythe is er volledig uit. The Sex Pistols anno 2008, dat is een tekenfilm, en niet eens een grappige.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
’Ouwe wijven’ regende het, die avond in Lokeren. Alleen voor Daniel Lanois wilden wij dit kutweer nog doorstaan. De man begon 20 minuten te vroeg aan zijn set, de camera’s en wij hadden het nog niet door. Hij was volgens ons precies begonnen aan een soundcheck, maar dan wel de beste soundcheck die we ooit hebben meegemaakt. Maar toen bleek dat hij gewoon aan zijn optreden begonnen was, floepten ook de camera’s aan. Lanois had enkel een drummer meegebracht, maar wat voor één. Het duo speelde een formidabel optreden gebouwd op sublieme momenten van spontane improvisatie, kortom een veredelde jamsessie. Er waren maar weinig raakpunten met Lanois’ platen, die overwegend rustig en sfeervol klinken.
Hier op het podium liet Lanois vooral zijn gitaar scheuren als een Neil Young in zijn beste Crazy Horse momenten. Zijn drummer volgde met het meest geniale slagwerk. Een setlist kwam hier niet aan te pas. Het duo speelde wat hen ter plaatse inviel, zelfs een stroompanne kon hun creativiteit niet stoppen, Lanois maakte er handig gebruik van om het publiek op zijn hand te krijgen en hen James Brown te doen zingen, waarop hij na de panne zijn gitaar liet binnenvallen met een geweldige funky gitaarimprovisatie.
Het is pas de hele groten gegeven om op een podium ter plaatse de meeste geweldige sound uit te vinden. Even ging Lanois er bij zitten om op de pedal steel een ongelooflijk brokje sfeer te creëren en ook dit klonk fantastisch. Ondertussen viel de regen verder met bakken uit de lucht, maar wij weken voor geen meter, geen seconde wilden we hier van missen.
De Lokerse Feesten zijn nog lang niet gedaan, maar hebben wij hier niet de beste drummer en de beste gitarist van het festival al aan het werk gezien ?
Lanois producete zopas de nieuwe U2, als daar ook maar een greintje van de genialiteit die hij vanavond tentoonspreidde op terug te vinden is, dan wordt het een bijzonder sterke plaat.
Daarna was het nog de beurt aan Sinead O’Connor, die de laatste tijd meer met kerkmuziek bezig is dan met wat anders. Hiervoor wilden wij echter de gutsende regen niet meer trotseren, dus we hebben dat mens dan maar gelaten voor wat ze was. Hier volgen enkele reacties van enkelingen die het wel gehoord hebben : ‘saai en slaapverwekkend’ (gehoord van iemand die O’Connor al 5 keer gezien heeft en tot voor dit optreden nog fan was), ‘een bijbelse setlist zonder hits van het eerste uur’ (volgens Studio Brussel) en ‘tenenkrullende songs als “Rivers of Babylon” (de Morgen). Do we need to see more ? Naar het schijnt droop er na elke song meer en meer publiek af, zodat ze haar laatste songs nog voor twee man en een paardenkop stond te spelen (die 2 man waren getuigen van Jehova, de paardenkop was Freddy Willockx). Niets gemist dus.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
De nieuwe artistieke paden van Folkdranouter gaan in stijgende lijn. De organisatie evalueert steeds hun rijke en gevarieerde programmatie, onder het motto ‘the new tradition’. Dranouter lokte dit jaar meer dan 77000 bezoekers.
Ook het terrein, dat sinds vorig jaar grondig werd aangepakt en verhuisd, werd positief ervaren. De animatie, de kermisattracties, de riante waterpijpzithoek, de kraampjes en de pleintjes in de boerenbuiten van de Westhoek leverden een prachtig decor op; het maakte van Folkdranouter een uiterst genietbaar festival met een leuke, ontspannende sfeer en gezelligheid.
Groepen: Värttinä, Adam Green, Woven Hand, Ozark Henry, Boudewijn De Groot, Loreena McKennitt en Arsenal zorgden muzikaal voor het goede weer. En het weer zelf …God zag dat het goed was en zette op zondagavond de hemelsluizen open , wat het terrein omdoopte tot een modderpoel.
dag 1: vrijdag 1 augustus 2008
Vrouwen aan de frontlinie op dag 1 van Folkdranouter: Eva de Roovere (Kayam) bouwde haar eigen muzikale carrière uit na Kadril, met lichtvoetige, fijn gearrangeerde Nederlandstalige pop; folk en wereldmuziek zijn toegevoegd en de sound wordt gedragen door haar ijle, nasale vocals. Twee platen heeft ze uit ‘De jager en ‘Over en weer’. Live beschikte ze over een goed op elkaar afgestemde band met een backing vocaliste uit het nabij gelegen Reningelst. Af en toe klonk ze iets steviger, maar bovenal behield ze de verscherpte aandacht van het publiek. Eva de Roovere stond er op een groot podium.
Isabelle A(dam) (Palace) brak eind de jaren ’80 door als kindster met “Hey lekker beest”, een nummer dat tot op de dag van vandaag haar blijft achtervolgen …een succesvolle periode die ook z’n keerzijde had …; maar ze is haar verleden ontgroeid, want de dertigjarige dame deed voor haar nieuwe plaat, ‘De macht der gewoonte’, beroep op Alex Callier van Hooverphonic; een keur van Belgische artiesten schreven met haar Nederlandstalige popsongs. Ze kwam plots in een breder circuit, buiten VTM’s Tien om te zien, terecht.
Ze was omringd door een handvol Belgische topmuzikanten als Pintens, Block, en Callier zelf. 80 jaar ervaring om haar heen!…We hoorden onder haar licht melancholische stem en lieflijke blik ongedwongen, speelse, dromerige en emotievolle Nederlandstalige pop: “Diagonaal”, “Hou je nog van mij”, “Karavaan” en de titelsong. Ze stak variatie met enkele pittige, dynamische songs als “Zonder het te weten” en de single “Onder de sprei”, (Tja, met wie dan ook …). “Hey lekker beest”, waarvan het refrein luidkeels werd meegezongen, was een ballad in spaarzame begeleiding. Minpunt: haar voortkabbelend songmateriaal en haar beperkte stem, die onvoldoende doorkwam.
De Finse blonde dames van Värttinä (Kayam) zijn graag geziene gasten op het festival. Ze zijn al toe aan hun tiende plaat en versmelten op toegankelijke wijze pop, rock en folk onder een stemmenpracht van scherpe/close harmoniezang. Ze speelden een afwisselende set van innemend en stuwend, dynamisch materiaal, dat speels, sprookjesachtig en gevoelig klonk. De drie dames, in rood/witte klederdracht, waren aanvankelijk gehurkt, om na twee songs door hun zeskoppige begeleiding, van fiddle, accordeon, toetsen, gitaar en drums, het tempo op te drijven. Elan gaven ze door hun zwierige armbewegingen, danspassen, hun glimlach en hun unieke Scandinavische vocale stijl (hoog uithalen en ratelende erren). Deze Finse zeemeerminnen waren de overtreffende trap van Laïs, die steevast origineel uit de hoek komen. Ze betrokken het publiek bij de swingende nummers. Enkel een plots uithalende drumsolo hoefde hier echt niet.
Synthese volgens Värttinä, in gebroken Engels: folkmusic heeft altijd wel iets vrolijks, ook al schuilt er melancholie om de hoek.
De Amerikaanse artieste/pianiste Tori Amos (Kayam), inmiddels de 45 voorbij en de laatste jaren woonachtig te Ierland trad solo op, en had keyboards en piano mee. De laatste jaren onderstreepte ze haar muzikale creativiteit van grillig avontuurlijk songmateriaal. Met haar weelderige rosse haren, een akelig lelijk kleed en een gezicht vol schmink, speelde ze een eigenzinnige set, waarbij de factor hitgevoeligheid achterwege was: enkel een handvol singles, waaronder “Crucify”, “Silent all these years”, “Spark”, “Bouncing off clouds” en “Precious things” passeerden de revue. Ondanks het begeesterende karakter sloeg de vonk niet over. De hooggespannen verwachtingen werden niet ingelost.
Slotsom: Amos baande zich een weg in haar eigen pianovirtuositeit; een vriendelijke dame, die de nodige afstand behield naar haar publiek.
Howe Gelb (Flamundo) lag jaren geleden aan de wieg van de americana alt.country met z’n band Giant Sand, uit Tuczon, Arizona. De man deed in tussentijd al talrijke projecten en samenwerkingen. De vijftiger trad solo aan. Wat onwennig, verveeld en al prevelend bracht hij z’n songs eerder ruw, rauw en rudimentair. Een sobere, boeiende aanpak met een ‘Do It Yourself’ en ‘hoe komt het uit’- mentaliteit
Jasper Steverlinck is eveneens een vaste klant op het festival. In z’n herstelfase zagen we de man met z’n band, Arid (Kayam) nog een éénmalig concert spelen. Nu de comeback van Arid definitief is, was dit een happy weerzien. Melodieus, emotievolle poprock, een evenwichtig geheel van weemoedige ballads en snedige rock kregen we een klein anderhalf uur lang geserveerd. De hemels, hoge stem van Jasper mag misschien iets uniek zijn voor velen, toch blijft ze beperkt, wat irritatie opwekt. Maar OK, Arid speelde een gretige set van romantische zieltjespop van o.a. “Tied to the hand”, “Too late tonight”, “You are”, “Why do you run” en “Body of you”; ze koppelden Marvin Gaye’s “Sexual healing” aan dit nummer. Bowie’s “Life from Mars” was een verplichte toegift.
Arid kreeg een verdiende respons en klonk aangrijpend na een lange afwezigheid. Steverlinck bedankte z’n ‘fantastisch’ publiek, en het was deugddoend na de coolness van Tori Amos.
Tenslotte Adam Green (Flamundo), deze singer/songwriter uit Brooklyn, heeft maar liefst vijf soloplaten uit. Hij is een songschrijvertalent van intieme, meeslepende en aanstekelijke retropop. We maakten kennis met een entertainer en sympathieke klassebak van muzikale veelzijdigheid, die zich ontpopte als een jonge Iggy op het podium. Hij werd op handen gedragen in de Flamundo tent. Schitterende afsluiter van dag 1.
Organisatie: Folkdranouter Dranouter
Dag 2 werd ingezet met één van de Vlaamse legendes binnen de kleinkunst Zjef Vanuytsel (Flamundo). Samen met Kris De Bruyne, Wim De Creane , Johan Verminnen en Jan De Wilde, gaf Vanuytsel, inmiddels 61 geworden, het Vlaamse lied elan door z’n ‘Zotte morgen’. Hij nam vorig jaar een nieuwe plaat op, ‘Ouwe makkers’. Onze architect nam z’n bouwverlof ter harte en grossierde met z’n begeleidingsband en strijkerensemble diep in z’n oeuvre. Het songmateriaal was breder van opzet en werd mooi uitgediept; “Ik weet wel, mijn lief”, “Tederheid”, “Stil inde Kempen”, “Zonneschijn” en “Zotte morgen” klonken emotievol, sfeervol en meeslepend. Nostalgische pop van een sympathiek man, die genoot van de sterke opkomst!
Woven Hand (Kayam) is het vervolgverhaal op 16 Horsepower van singer/songwriter en religieus predikant, Dave Eugene Edwards. Een uurtje onheilspellend, donker dreigend, pakkend materiaal. Adembenemend, spannend en beklijvend. Kippenvelmomenten ervaarden we op songs als “Whistling girl”, “Speaking hands”, “Iron feather” en “Winter shalker”. Sommige nummers als “Tin fingers”, “Deerskin doll” en “Your Russia” klonken pittig, snedig en stevig; ze werden overstelpt door de pedaaleffects, een diepe bas en opzwepende percussie. Tussen de nummers hoorden we een soort kerkgezang. Edwards was nog net tekort voor een ticketje zondagsmis te Dranouter !, doch overschouwde band en publiek op z’n draaistoel… Mooi!
Na een ietwat tegenvallende set op het Cactusfestival herstelden Rios, Neve en Proesmans (Kayam) zich. Er zat meer swing en dynamiek in de set, een uitstraling als tijdens hun theatertournee. De moderne kruisbestuiving van pop, latino, jazz en modern klassiek boeide en werkte aanstekelijk. Zuiderse klanken met een knipoog naar de tango van Gotan Project. Een intens samenspel onder Rios’ warme vocals en tintelende gitaarspel, Neve’s beheerste pianospel en de droge drums van Proesmans. Een greep van hun songs: “Baby lone star”, “Angelhead”, “I’m gonna die tonight”, “Auscensia” en “Stay”. Overtuigend optreden!
De New Yorkse singer/songschrijfster Suzanne Vega (Kayam) zagen we al in verschillende gedaantes: met full band, elektronica vernuft en solo. Op Dranouter werd ze een sober begeleid van een bassist en een drummer. Ze besloot haar Europese tournee te Dranouter. Het trio vormde een geoliede machine, wat de melodieuze folky popsongs ten goede kwam. Haar bekendste nummers zaten mooi vervat in de set, aangevuld met enkele nieuwe. Een boeiende set van korte, kernachtige songs. Een spaarzame start met “Rock in this pocket”, “Frank (Sinatra) & Ava (Gardner) (een sprookjeshuwelijk van ups &downs) en “Cracking”. Op het juiste moment stak het trio er meer vaart en ritme in met de dromerige “Marlene on the wall” en “When heroes goes down”. Haar bassist speelde een hoofdrol op “99.9 F” en “Blood makes noise”; z’n diepes bastunes vingen de elektronicabeats op.
Af en toe neuriede het publiek al “Tom’s Dinner”, maar Vega onderschepte dit handig met prachtsongs “Left of centre”, “Solitaire” en “Luka”. “Tom’s Dinner” was de obligate bis, die naast het meezinggehalte een dansbare groove meekreeg. Puike liveset van een vastberaden dame op het podium.
Ozark Henry (Kayam),onder multi-instrumentalist Piet Goddaer, stelde z’n ‘A decade’ voor, de overzichtsplaat van mans oeuvre van vijf cd’s. Een perfect uitgebalanceerde sound van het kwartet (al een tijdje zonder gitarist!) en pareltjes van subtiele, melodieuze songs, die sfeervol, meeslepend klonken of een steviger beatje hadden, onder Goddaers warme stem.
Het publiek werd op z’n wenken bediend van deze hitmachine: van een ingetogen, intiem “Godspeed” en “Vespertine” naar “Word up”, “Rescue me” en “Sweet instigator” tot de dansbeats op de instrumental “Echo as a metaphor”, “Sun dance” en “La donna e mobile”. “Inhaling” kreeg ‘80’s electro mee. Het recenter materiaal “These days”, “At sea”, “Indian summer” en in de bis “Get yourself a chance with me” was de finalereeks van het concert. Poprock op z’n best. Klasse! Een welgemeende Merci en handjes wuiven.
Tenslotte besloot het Engelse The men they could’t hang (Palace), die al 25 jaar bezig trouwens en nog maar sporadisch te zien waren in ons landje. De band is een goed bewaard geheim, die het midden hield van The Pogues, The Waterboys, The Levellers en The Saw Doctors. Een fijn concept van gevarieerde, speelse, vrolijke en ontspannende nummers. De band zong in een verschrikkelijk Brits dialect. Ze trakteerden ons op enkele Schotse traditionals en zeemansliederen. Kortom, het sympathieke The men they couldn’t hang was een rockend boombal.
Organisatie: Folkdranouter Dranouter
Nederlands 
Français 
