Het Oost-Vlaamse Motek onderscheidde zich binnen de postrock al met hun titelloze debuut uit 2006; met deze opvolger gaan ze muzikaal zelfs een stapje verder, want hun postrock krijgt een avontuurlijk klanklandschap mee door pop, jazzy loops en hemelse melodieën en zang. In het eerste deel van de cd horen we verrassende wendingen, een intense spanning en een sferisch karakter. Een breder concept die menig Amerikaanse, Schotse of Britse postrock doet verbleken. Luister maar eens naar “Resist”, “Combi collina”, “Epoxy”, “Sevves confetti girl” en hun meesterlijk beklijvende single “Tryer”. De grenzen van de postrock vervagen en wordt nieuw leven ingeblazen. Subliem.
Postrock pur sang zit ‘em vooral in het tweede deel van de cd met “Another seamans song”, “Immer blei”, “Ponderosa”, “Corvo” en “Carnivale”: intiem verradelijk door een forser klinkende opbouw en een geluidsorkaan of die dromerig, zalvend klinkt en filmisch is.
Wat een Belgisch bandje presteren kan …
Uit het triphoplandschap van Portishead, Bristol, komt het beloftevolle gezelschap Fuck Buttons. Zij brengen een geheel van dronesoundscapes, psychedelica, noise en avantgarde. Een ‘stoorzendergeluid’, in zes langgerekte hypnotiserende stukken, die ritme en melodie hebben. Het is zelfs zo dat de twee afsluitende tracks “Bright tomorrow” en “Colours move” een beat meekrijgen, waarbij de sound aanstekelijk werkt op de dansspieren. Achter dit avontuurlijk geluid schuilt intrinsieke schoonheid, die tot stand kwam door een waaier van synthi, gitaarloops, pedaaleffects, drums en vocodervocals.
De groep laveert ergens tussen Butthole Surfers, Spacemen 3, Spiritualized, Liars en een rits dronebands als Wolf Eyes en Sunn O))).
Herrie en terreur op het eerste gezicht , maar die dieper vermakelijk en toegankelijk durft te klinken.
Hero Destroyed heeft een EP afgeleverd met maar liefst zeven nummers. Het Pittsburghse gezelschap schotelt ons een portie hardcore voor, met invloeden van metal en noisecore. Al van de eerste noot van opener “Cause For (Cancer)” gaan alle remmen los. Op deze EP is er geen plaats voor langzame, zeikerige nummers.
Na 22 minuten agressie, woede en snelheid werd het mij duidelijk dat deze jongens goed op weg zijn om nog eens in de Marquee 2 op Graspop te belanden, waar ze te kampen zullen krijgen met serieuze moshpits.
Ondanks de korte speelduur, slaagde Hero Destroyed er niet in mij te blijven boeien. Wat meer variatie in het songmateriaal zou leuk geweest zijn. En kijk vooral niet naar het artwork, want dat is gewoon afschuwelijk lelijk.
Al bij al is het een prima album geworden dat aan te raden valt voor de liefhebbers van hardcore, of gewoon van snelle en agressieve muziek in het algemeen.
Coalesce maakte de Metallic Hardcore onveilig in de jaren ’90 en hun bestaan heeft duidelijk zijn sporen nagelaten in het genre. Helaas kregen de heren te maken met zowel financiële problemen als line-up problemen, wat leidde tot een split. Maar ze bleven niet bij de pakken neerzitten en sloegen in 1998 hard terug met ‘0: 12: Revolution In Just Listening’. De band zette de beroering rond hun break-up om in hun meest dringende, eerlijke en wanhopige nummers tot nu toe.
We keren terug naar het jaar 2008 en op de vooravond van de herrijzenis van Coalesce werd ‘0:12’ heruitgebracht en remastered voor de nieuwe generatie van fans van zware muziek. Redenen genoeg om dit album eens uitvoerig te bespreken lijkt me.
’0:12’ opent sterk met “What Happens On The Road Always Comes Home”. Onder het stevige geweld schuilen er enkele groovy riffs die het nummer duidelijk een meerwaarde geven.
Het volgende nummer is getiteld “Cowards.com”. Ik heb eens gekeken of die site bestaat en het antwoord is nee. Voor de mensen die het toch eens zouden willen proberen, doe dus geen moeite!
”Burn Everything That Bears Our Name” en “Whilte The Jackass Operation Spins It’s Wheels” geven weer blijk van groovy riffs en tempowisselingen. Met “Sometimes Selling Out Is Waking Up” wordt er zelf wat gas terug genomen, wat als resultaat een trage beuker oplevert.
”Where The Hell is Rick Thorne These Days” is het kortste nummer op het album, welgeteld 1 minuut en 56 seconden. Prachtige songtitel trouwens. Je zou verwachten dat het nummer er met helse snelheid doorheen zou vliegen, maar niets is minder waar. Al bij al is het geen slecht nummer.
Na de nummers “Jesus In The Year 2000” en “Next On The Shit List” wordt het tijd voor de outtro waar ik genoeg tijd heb om mijn conclusie te trekken over dit album. Ondanks het feit dat ik geen liefhebber van Hardcore kon ik de nummers op dit album wel waarderen, waardoor ik het zeker kan aanraden bij de mensen die wel Hardcorefans zijn. Of gewoon voor mensen die agressie met wat groove weten te appreciëren.
Toen ik de naam van de band en de titel van het album las, was ik eigenlijk wel benieuwd wat ik zou aantreffen op dit album. The True Symphonic Rockestra is een in 2000 opgericht gezelschap. Oprichter Dirk Ulrich wordt bijgestaan door James LaBrie van Dream Theater en nog twee operazangers, namelijk Vladimir Grishko en Thomas Dewald. Het idee achter de band: ‘The best of’ van de oorspronkelijke Three Tenors (Luciano Pavarotti, Placido Domingo and Jose Carreras) in een metaljasje steken.
Sois Belle speelt swingende, dansbare en innemende sfeervolle folkpop, die overwegend in het Nederlands wordt gezongen. Een veelzijdig geluid door een breed instrumentarium: “Waar jij ook gaat”, “Halfweg”, “Morgenrood” en “De brug”; of ingetogen en emotievol door een spaarzame begeleiding: “Ondergaan” en de titelsong.
De kaart van de folk wordt vooral in het tweede deel van de cd getrokken met songs als “Heio” en “Trois Jolies Mineurs”. En de groep varieert: we horen op “Geld ’seks & macht” en “Zoek” een broeierige, avontuurlijke sound, er is het poppy “Marseille” en tenslotte refereert de band aan U2 op “Drijfzand” .
Pieter Boussemaere (zang/gitaar), Karl Debaillie (zang/accordeon) en Pieter Roets (zang/sax/fluit) vormen de spil van dit zestal, die goed op elkaar zijn ingespeeld voor deze afwisselende aanpak De groep heeft een Hothouse Flowers uitstraling en heeft met ’Deliruim’ een bescheiden goede plaat uit.
Info op http://www.soisbelle.be of http://www.myspace.com/soisbelle
Het Gentse Penguins Know Why kaapten vorig jaar al de hoofdprijs weg op het Oost-Vlaamse rockconcours ’De Beloften’. Het jonge kwartet onder de broers Dhuyvetters intrigeert door de rauw rammelende rock van Pavement te versmelten met de schuurpapieren gitaarmetaalklank van Steve Albini’s Shellac en het noisy uithalen van Sonic Youth. En ze kruiden het met wat postrock.
De vijf songs op hun EP zijn alvast de moeite waard. “Antfucker” en “Titled” dompelen de luisteraar in de muzikaal dwarrelende leefwereld van Shellac en Sonic Youth, “Teenage Jesus” en “Nifty” beklijven door hun repetitieve opbouw en de rauwe, noisy klanken, en tenslotte “Xoyo” door z’n slepende, subtielere melodie.
Een meedogenloos intrigerend Ep tje, die zich in allerlei bochten wringt tussen melodie, onverwachtse wendingen, diverse tempowisselingen en pedaaleffects stevig indrukken.
Origineel is de hoes: twee kartonnen bordjes met een rood rekkertje. Laat het niet voor uw neus wegschieten …
Info op http://www.penguinsknowwhy.be
Simian Mobile Disco
DJ’-en is veel gemakkelijker dan in een band spelen. Dat zijn de woorden van James Ford. Hij kan het weten want drie jaar terug vormde hij nog samen met James Shaw de indiepop-band Simian. Tijdens een tour eind jaren ’90 boekte het Engelse duo enkele DJ-shows, wat ze af werkten onder Simian Mobile Disco. Nadat er een wedstrijd kwam om het nummer “Never be alone” te remixen kwam het toen nog onbekende Franse duo Justice als winnaar uit de bus. Het nummer werd opgepikt en werd een enorm succes.
Op de laatste avond van deze editie speelde deze ‘nu rave’ band uit Londen een pompende set, een mengeling van elektronica, beats, trance en dance. Hoogtepunten: “It’s the beat” en “I believe”. En om het met de woorden van een café op de Vlasmarkt te zeggen “Een stevig benin van ’t einde”.
Dr. Lektroluv
Minstens even bekend als Will Smith in de ‘Men in Black’ -films is Dr. Lektroluv, als de ‘Men in Green’. Vergelijken met ‘The Mask’ uit deze wereld, zijn niet vreemd. Een soort ‘buitenaardse’ DJ die zijn eigen leven is gaan leiden en één van de bekendste Belgische electro-DJ’s is geworden, die zich bijzonder geliefd gemaakt heeft bij het grote publiek door z’n groen masker.
Dr. Lektroluv, aka Stefaan Vandenberghe, treedt op in een strak pak, die z’n hoofdtelefoon (de hoorn van een oude telefoon!) vasthoudt.
Negen albums later is deze man niet meer weg te denken op een dance-festival. Hij maakte remixes van Tiga, The Subs, Moby, The Cure, Front 242, Felix da Housecat, Etienne de Crecy, … Onlangs verscheen z’n meest avontuurlijke remix van Rage Against The Machine, “Killing in the name of”. Hij breidde de ene na de andere elektro-hit naadloos aan elkaar, maw hij dwong heel wat respect af!
Met Dr. Lektroluv werd de 10 Days Off definitief besloten. Een alweer geslaagde editie van dit elektronisch festival. Te onthouden waren de sterke prestatie van de Belgische artiesten als The Subs en Shameboy. Gevestigde waarden als Richie Hawtin, Tocadisco en Tiefschwarz hadden weinig moeite om de Vooruit om te toveren tot een hippe discotheek.
Kortom, we verkeerden in een 10 daagse muzikale waanwereld van beats, die de perfecte afwisseling vormde tussen aanstormend talent en gevestigde elektro-DJ’s van binnen- en buitenland. Tot op de komende editie van 2009!
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Een uitverkochte Vooruit tijdens deze zwoele zomeravond. Een affiche met drie spraakmakende namen, die een uitzinnige menigte onderhield tot 8u in de morgen…Voor wie er bij was: een unieke, onvergetelijke belevenis, waarbij de dansspieren sterk werden aangesproken.
Shameboy
Het Antwerpse Shameboy bracht in het voorjaar ‘Heartcore’ uit, de opvolger van ‘Hi, Lo and in between’, waarmee ze zich binnen de dansscène een stapje verder waagden; ze plaatsten zich binnen de trend van Justice, Simian Mobile Disco en Digitalism: pulserende, strakke, pompende beats, ondergedompeld in een golf van electro, trance, techno en breakbeats. “Stumble”, “Sunday punk” en “Heartcore” beukten; de trance kwam op het voorplan met hun twee clubdance hits van twee jaar terug, “Rechoque” en “Strobot”, die er een dampende Vooruit van maakten …
Tocadisco
De Duitse electro/house producer Tocadisco zit al jaren in het dancecircuit en kreeg naam door z’n remixes van Tiga, Mylo, New Order en Junkie XL. Momenteel heeft hij een pak hits op z’n naam als “Morumbi”, “Shrine” en “Streetgirls”; een afgeladen Vooruit wou de man aan het werk zien voor een drie uur durende DJ set. Hij werd bijgestaan door twee babes, die sensuele danspassen maakten en het publiek opzweepten.
Tocadisco hield het eerste uur het tempo en de beats strak met toegankelijk materiaal, anderhalf uur overstelpte hij ons met zalvende beats en dance en tenslotte breidde hij er een schitterende finale aan met een pak dancefloorkillers, waarin o.a de oohaahs van “Streetgirls” steeds opnieuw te horen waren.
Herkansing op Pukkelpop voor wie hem niet zag …
Dada Life
Het duo Olle Corneer en Stephan Engblom (twee koele kikkers rechtstreeks from Zweden), vielen vorig jaar op met de instant klassieker “Fun Fun Fun”, die van radio tot discotheek door iedereen sterk werd onthaald.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het duo in België woont, want het laatste half jaar mag je geen affiche in een dancing of festival bekijken of je vindt Dada Life terug. In het voorjaar hadden ze afspraken in de discotheken, waaronder de ‘Kokorico’ en ‘Cherry Moon’. Nu was het de beurt aan ‘10 Days Off’. Na de intense set van de hotste DJ van het moment ,Tocadisco, kon Dada Life er nog net bij.
Dada Life ondernam een gewaagder aanpak dan Tocadisco: stevige beats gonsden door de zaal, lekkere harde bassen kruiden de stevige house. Pompende dance om onze laatste rest energie nog te kunnen omzetten op de dansvloer …
De drie namen waren het hoogtepunt van deze helse 10 Days Off
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Tiefschwarz
Een graag geziene gast en vaste waarde op 10 Days Off zijn Tiefschwarz. We keken vol verwachtingen uit naar onze eerste kennismaking (Foei!). Een elektronische hoogmis, lazen we ergens!
De twee broers Schwarz en de producer Peter Foff vormen het Duitse trio achter Tiefschwarz, die niet meer weg te denken zijn uit de huidige dance. Door enkele omzwervingen kwamen ze terecht in de Deep House, wat een verklaring kan zijn voor de woordspelingen van hun naamkeuze.
De remix van “Boogie Wonderland” van Earth, Wind & Fire, de samenwerking met Masters at Work en Cassius zijn toonbeelden van hun technische prestaties.
De DJ-set was toegankelijk door de inbreng van electro, jazz, house en poprock.
Het publiek waardeerde het en hield ervan, wat voor een groots dansfeest zorgde; ze entertainden met een ruim drie uur lange set, een gevarieerde aanpak met de juist gepaste dance-beats en waarin hun singles “Wait & see”, “Issst” en “Damage” waren verwerkt.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Richie Hawtin
Hawtin is in 1970 geboren te Engeland. Hij woonde o.a. te Canada. Hij trok na zijn relatiebreuk richting Berlijn. Hij kon zich op muzikaal gebied ten volle ontplooien, aangezien de techno in Berlijn (eind jaren ’90) een enorme boost kreeg. Trouwens, hij stond al aan de wieg van de Detroit techno (begin jaren ’90), wat een uitgelezen kans was om in Berlijn verder te borduren op zijn vroeger werk.
Hij knutselt aan een nieuwe productie, die hij zal uitbrengen op één van zijn legendarische labels Plus 8 Records of M-nus.
Op 10 Days Off slaagde hij erin de Vooruit uit te verkopen en bewees hij één van de meest hippe techno-DJ’s te zijn. Na de overtuigende party doortocht te Dour kwam hij dit doodleuk nog eens overdoen te Gent. Hij vermaakte het Gentse publiek drie uur lang …
Anja Schneider
Ook in Duitsland vinden we de vrouwelijke radio- en techno DJ Anja Schneider terug. Haar eigen radioprogramma op de Duitse radiozender ‘Fritz’ is één van de best beluisterde danceprogramma’s en staat iedere week garant voor de nieuwste releases. Ze schenkt de nodige aandacht van wat er verschijnt op haar eigen label ‘Mobilee Records’.
Haar grillige muzikale kijk, met een knipoog naar haar eigen producties en entertainment bleken de moeite waard.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Gentse Feesten en 10 Days Off … een ondertussen onafscheidelijk duo geworden. Al voor de 10de maal is het mekka van de elektronische muziek in het gezellige kader van de Vooruit te Gent, rekening houdend met de vier keer toen het festival nog ‘10 Days Off Techno’ heette.
Een fijne indeling alvast op 10 Days Off, met de ‘Young Talent Bar’ voor jong aanstormend talent. Kies je het liever iets hoger dan kan je zweven in de ‘Ball Room’, en voor de echte kleppers ga je naar de Concertzaal van de Vooruit: de ‘Bacardi Room’, die ook dit jaar weer omgetoverd is tot een ware danstempel met indrukwekkende visuals.
DAY 02
Kerri Chandler
Al van zijn 13e was deze Amerikaan bezeten door de elektronische muziek. Dat zijn vader zelf DJ was en dat hij altijd meeging naar de discotheken zal zeker een invloed gehad hebben op de jeugd van de toen jonge Kerri. Hij was al snel thuis in de New Yorkse Underground Sound. Al op zijn 15e was zijn eerste productie een feit.
In 1991 was het dan zover …een eerste superhit “Superlover/Get it off”, de aanzet van mans house history. Het aantal producties en remixes van deze house-pionier zijn al lang niet meer bij te houden. Op het podium vermakelijke, aanstekelijke en pompende Deep House. Voortreffelijk!
Christian Prommer
Deze Duitser heeft al een verleden als drummer bij Trüby Trio, wist zichzelf een weg te banen tussen verschillende muziekgenres en als bij wonder maakte hij dit nog tot een perfect samenhangend geheel. Geïnspireerd door jazz in de jaren ’50, maakte hij de brug tussen free jazz en elektronica. Begin jaren ’90 voelde hij zich aangetrokken tot de house en techno, en creëerde een ietwat eigen unieke stijl.
De energie en de uitbundigheid van z’n mixmax aan stijlen, stelde ons perplex
Ben Westbeech
Het zal je ook maar overkomen: opgroeien tussen de klassieke muziek en enkele jaren later op het podium van 10 Days Off staan. Het overkwam Ben Westbeech, de in Bristol geboren DJ, zanger en producer. Het klassieke bleef achterwege en hij werd beïnvloed door de hardcore- en hiphop scène. Een naam die altijd terugkomt in de geschiedenis van deze DJ is Gilles Peterson, de man die ervoor zorgde dat Ben na zijn eerste single “So good Today” een eigen label kon beginnen. Zijn debuutalbum volgde dan in maart 2007, ‘Welcome To The Best Years Of Your Life’. Hij liet de grenzen tussen hiphop, funk, jazz en soul wegsmelten in zijn live-set.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
TLP
TLP stond aan de wieg van de Belgische hiphop/rap. Met zijn eerste groepje: Rhyme Cut Core schopte hij het tot de finale van Humo’s Rock Rally. Binnen de scene heeft deze charismatische DJ al heel wat watertjes doorzwommen. Hij kroonde zich tot dé party-DJ bij uitstek!, van interessante clubs tot jeugdfuiven.
TLP ging van start in de ‘Ball Room’. Twee uur onvervalste feest-beats met DJ TLP. Spijtig genoeg moesten velen nog de weg zoeken naar deze huisDJ …
Kraak & Smaak
De Noorderburen Wim Plug, Mark Kneppers en Oscar de Jong komen uit Leiden en stonden het voorbije jaar al dikwijls op de affiche van één of ander (elektronisch) muziekfestival. Hun technisch vernuft van elektronica, funk en breakbeats klonk leuk en aanstekelijk, met de single “Squeeze me” als hoogtepunt meteen een hoogtepunt.
Sven van Hees
De Belgische DJ/ producer Sven van Hees zorgde voor een onvervalste house party met vettige en zalvende beats. Al ruim 20 jaar is hij actief in het danswereldje. Alle grote discotheken en Ibiza stranden zijn van Hees en z’n publiek niet vreemd. Synthese van z’n laatste worp ‘Synesthesia’: kleur en muziek moet perfect samengaan; kleuren moet je zien en muziek moet je horen. En die combinatie gaf een geslaagde DJ set!
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Nederlands 
Français 
