'Heavy Metal Rules!' en dat nu al meer dan 25 jaar voor het Duitse Sinner. Mat Sinner is dan ook één van de pioniers van de Duitse Metal scène. Op zijn achttiende!studioalbum schotelt Sinner ons nog meer van hetzelfde voor. De band staat nog steeds garant voor een potje rauwe doch melodieuze hardrock. Waren de vorige albums vrij donker, deze nieuwe 'Mask Of Sanity' klinkt boven alle verwachtingen erg melodieus en zal daarom ook de melodieuze rockfanaat aanspreken. De songs zitten erg vakkundig in elkaar en het is leuk te horen hoe de sound wordt opgebouwd rond de twee gitaristen: Naumann & Leim. 'Power' alom dus en dat uit zich ook in het tempo van de songs, dat vrij hoog ligt. Gelukkig maar want als het dan toch eventjes rustiger wordt (zoals in "The Sign") valt de band volledig door de mand. Hier komt de zwakte van de band toch wel erg 'in the spotlight' te staan. Die zwakke schakel is nog steeds de erg ruwe, zelden toonvaste, expressieve stem van Mat 'himself'. Maar goed ook die stem is typisch Sinner. De bonus track is de aardige Thin Lizzy track "Baby Please Don't Go". Een mooi stevig, snel album, maar echt gek van Sinner zal ik wel nooit worden. Daarvoor is de middelmatige stem van Mat voor mij persoonlijk een breekpunt.
Welkom in het wereldje van de (alt.)country/americanapop. Twee interessante bands stonden geprogrammeerd in de Trix te Antwerpen en bezorgden ons door hun doorleefde, meeslepende, broeierige en aanstekelijke emotievolle sound een fijne avond.
The Hellsayers leunden het nauwst aan het sfeervolle Calexico en My Morning Jacket, mede door de aan Jim James refererende hemelse stem. Het vijftal heeft een tragere muzikale aanpak dan Band Of Horses. Ze namen evenveel ‘speelrecht’ voor handen. Een dromerige, pakkende sound die af en toe iets krachtiger klonk. We hoorden een paar pareltjes als “Island of Malta” en “The lonesome sea”. Op het eind vervoegde de toetsenist van Band Of Horses hen, wat de sound kleurrijker maakte.
Uit Seattle, USA, is er de band rond Benjamin Bridwell, Band Of Horses. De band grijpt terug naar de sound van eind’80’s groepen als Green On Red, The Long Ryders en The Triffids, en onderscheidt zich van My Morning Jacket, Wilco en landgenoten Arcade Fire: emotievolle songs, die verslavend inwerken en een prachtige opbouw hebben. Vorig jaar verscheen hun debuut ‘Everything all the time’; de band werkt nu naarstig aan de tweede plaat. Het zijn mannen met baarden, houthakkershemden en een lichaam vol tatoeages. Het zijn lieve, spontane en relaxte gasten, die er een fijn en (te) kort feestje van maakten (een klein uur!). Het was een enthousiaste band, die duidelijk genoot van de respons.
Net zoals My Morning Jacket bij hun laatste doortocht (op Pukkelpop) koos voor een snedige, fel bedreven en subtiele aanpak, deed Band Of Horses het hen wonderbaarlijk na: fijne melodieën, een puik gitaarspel en een sterke zang. “The great salt lake” en “the weed party” kregen een extravert tintje.
Zanger Bridwell wisselde verschillende malen van gitaar, speelde steelpedal of - zoals op “Monsters” - een 3 snarige bas, waarbij de band refereerde naar Morphine. Naar een hoogtepunt gingen ze met de single “Funeral”, die een schitterende opbouw had: van intiem, sfeervol tot krachtig en dynamisch.
Bridwell en z’n band schudden songs uit hun mouw alsof het kinderspel was; ze stelden voor de helft van de set nieuwe songs voor, warme intense en fel bedreven americanapop die het publiek boeide.
De band speelde twee nieuwe songs in de bis, “Writers” en “Ronnie”, waarbij de toetsen op het voorplan kwamen en er zelfs een vleugje gospel was te horen.
Overtuigende sets van twee bands die een ticket doorbraak verdienen!
Organisatie: Trix, Antwerpen
Met een bagage van vier cd’s, variërend van goed naar ronduit schitterend, trekt de singer/ songwriter Tom McRae deze dagen op tournee. In het sympathieke zaaltje te Tourcoing zat het al meteen goed, vanaf de eerste seconden had McRae het publiek in zijn greep. Het werd meteen muisstil in de zaal en we voelden het al onmiddellijk, de Tom was vertrokken voor wat een memorabel concert zou worden.
Een vrij sobere bezetting van piano, cello en Tom’s akoestische gitaar (en heel af en toe eens elektrisch), meer hadden de man en zijn twee bandleden niet nodig om het publiek stevig bij het nekvel te grijpen. Maar het belangrijkste instrument is zijn formidabele stem die hier nog meer dan op zijn albums de intieme en mooie songs een extra impuls geeft. Qua stemtimbre is hij voor ons nog één van de enigen die in de buurt komt van de legendarische Jeff Buckley (nota bene net tien jaar geleden het loodje gelegd).
Tom McRae weet zelf maar al te goed dat zijn debuutplaat ontegensprekelijk zijn beste is en hij putte er dan ook rijkelijk uit. Prachtsongs als “You cut her hair”, “Bloodless”, “Second law” (helemaal in zijn eentje op toetsen, kippenvel), “A & B song” en vooral “The boy with the bubblegum” waren bloedmooi. Het wonderschone “End of the world news” had hij sober ingekleed. Zonder microfoon en met de hulp van een zachtjes meezingend publiek maakte hij er een bijzonder knap en intiem moment van. Prachtig !
Uiteraard speelde hij ook een vijftal songs uit zijn nieuwste ‘King of cards’, een album waarvan we nu al weten dat het bijlange niet zo zal blijven hangen als die uitmuntende debuutplaat uit 2000. Maar de nieuwe songs vielen echter niet uit de toon en kregen stuk voor stuk een betere behandeling dan wat ze in de studio gekregen hebben. Wat ons deed besluiten dat je Tom Mc Rae in de eerste plaats live moet zien, voelen en ondergaan om de pracht van zijn songs in vol ornaat te kunnen vatten.
Tom Mc Rae had twee uitstekende bandleden mee, maar de keren dat zij even achter de coulissen verdwenen om de Tom in zijn muzikale blootje alleen verder te laten doen, ging het haar op onze armen pas helemaal rechtstaan.
We hebben de man al meerdere malen aan het werk gezien, maar dit moet toch de meest intrigerende set zijn die we hem ooit zagen spelen. Voor herhaling vatbaar op Cactusfestival!
Als opwarmer kregen we ene Steve Reynolds voorgeschoteld die helemaal in zijn eentje mooie dingen deed op zijn akoestische gitaar en ook een aardig potje kon zingen. Niet toevallig in het voorprogramma van Tom McRae, want dit was duidelijk hoorbaar één van zijn grote voorbeelden, naast Luka Bloom, want daar moet Steve Reynolds naar onze mening wel wat gitaarloopjes van afgekeken hebben. Toch wel een aangename kennismaking met deze singer-songwriter.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Opvallend veel jong volk met (bakke)baarden kwam afgelopen vrijdagavond afgezakt naar de Trix Club voor de eerste showcase van Built To Spill op Belgische bodem sinds hun doortocht op Rock Herk in 1999. Liefhebbers van de betere independent indierock keken dus halsreikend uit naar de komst van deze semi-legendarische groep, wiens geluid sinds jaar en dag wordt getypeerd door de melancholische en breekbare stem van frontman en opperbaard Doug Martsch en de meerlagige lang uitgesponnen gitaarpartijen.
Net als Neil Young & Crazy Horse verstaat Built To Spill de kunst om dromen en emoties over verlies en verlangen te integreren in epische gitaarnummers. Niet toevallig dus dat Martsch & co live wel eens durven uitpakken met een 20 minuten durende versie van Young’s ‘Cortez the Killer’! Martsch verklaarde bij aanvang van het optreden dat zijn band geen playlist had samengesteld, waarop het publiek dolenthousiast reageerde met een regen van verzoeknummers. Ondanks herhaaldelijk aandringen werd ‘Cortez the Killer’ dan toch niet ingezet, maar een uitgebreide bloemlezing uit hun zes studioalbums maakte dit verzoek al snel overbodig. Uit het klassieke album ‘Perfect From Now On’ (1997) onthouden we vooral “Randy Described Eternity” en “Made-up Dreams”, stuk voor stuk memorabele gitaarbrokken die live afklokken op ruim 6 minuten. Op recentere albums opteert de groep eerder voor compacte gitaarsongs zoals “Center of the Universe”, “Carry the Zero” en “You Were Right”die allen op eenvoudig verzoek in de setlist opdoken. Tot die laatste categorie behoort ongetwijfeld ook de huidige single “Conventional Wisdom”, nu al één van de gitaarparels uit 2007 en live goed voor een versie van net geen 10 minuten waarbij drie gitaristen ‘duel eerden’ alsof Sebadoh en Dinosaur Jr. tegelijk naar huis moesten gespeeld worden. Tussen de nummers door werd ruimschoots de tijd genomen om geluid (en licht) bij te stellen en het gitaarzweet even weg te vegen, maar echt storend kon je dit bezwaarlijk noemen. Na goed anderhalf uur werden Marthsch & co uiteraard teruggeschreeuwd voor meer ... en meer kregen we. Het laatste bisnummer, waarvan ondergetekende spijtig genoeg (nog) geen titel op de kop kon tikken, mondde uit in een jamsessie van een goed kwartiur waar de groep een laatste maal haar epische gitaarkunsten kon demonstreren om vervolgens het publiek verweesd achter te laten.
Laat het aub geen acht jaar meer duren vooraleer deze zeer sympathieke indierockers nog eens voet zetten op Vlaamse concertbodem!
Enkel afgaand op het laatste deel van de set van opwarmer The Arquettes bleek dat de meeste laatkomers ongelijk hadden. De melodieuze doch niet van scherpe randjes gespeende powerrock kwam bijzonder goed uit de verf op het podium van de Trix Club. Bovendien beschikt dit talent van eigen bodem met zijn vrouwelijke bassiste en de harmonische samenzang à la Posies en Beatles over twee sterke troeven voor de toekomst.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Sioen heeft al drie aardige cd's uit: de voorbije cd's `See you naked' en `Ease your mind' zijn vernuftig in elkaar gestoken popplaten en het onlangs verschenen `A potion' legt de nadruk op de singer/songwriter Frederik Sioen. We hebben te maken met vakkundig gearrangeerde indringende songs, gekenmerkt door een broeierige opbouw en gedragen door de warme, melancholische lichthese stem van Sioen.
Live beschikt hij over een hechte band; een prominente rol werd ingenomen door violist Jeroen Baert. Een boeiende sfeervolle set was het resultaat.
Sioen opende intiem op piano met de titelsong van de huidige cd `A potion'. In het begin was er sprake van luistersongs: ?She likes it better?, met een knipoog naar David Sylvian, ?What I fail to understand? en ?Suicidal sunset?. ?Ease your mind? was de aanzet tot meer vaart en met ?Who are you driving you mad?? speelde de talentrijke band grilliger. ?Ready for your love (high)? en ?Too good to be true ? waren emotievolle popsongs, bepaald door Sioens begeesterende pianospel en Baerts vioolpartij.
De combinatie van zacht gevoelige nummers met een avontuurlijke song bracht voldoende afwisseling. ?No conspiracy at all? en ?Who stole my band? volgden naadloos op elkaar. ?Wild Wild West? en de uitnodigende Balkansong ?I play a song for you? besloten de set!
Sioen werd warm onthaald en speelde nog een drietal songs: het pakkende ?So lonely?, gedragen door stem en piano, het sfeervolle ?Another ballad? en het forser klinkende ?Reign?.
Ze gaven een sfeervolle, breekbare en ingetogen set, die af en toe krachtiger en avontuurlijk was.
Het Brusselse Mud Flow opende de avond en speelde gevarieerd materiaal van dwarrelende gitaarrock tot dromerige pop: van ?My fair lady Audrey? naar ?Planes? tot ?The story was best left untold?. Verdienstelijk. Band in volle ontwikkeling.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Cat Power & Dirty Delta Blues
Chan Marshall, synoniem voor Cat Power, kwam met een interessante bezetting naar `Les Nuits Bota'. Ze werd geruggensteund door Judah Bauer (Jon Spencer Blues Explosions), Jim White (Dirty Three), Gregg Foreman en Erik Paparozzi, onder de Dirty Delta Blues. Het Koninklijk Circus werd omgedoopt in een grootse donkere kroeg.
Cat Power kwam naar voor als zangeres en liet toetsen en piano volledig over aan Gregg Foreman. Vorig jaar bewees Chan Marshall al op scherp te staan in de AB, opnieuw had ze er zin in en vermaakte ze het publiek met haar eerlijke, puur oprechte songs, waarin haar kwetsbare ziel werd blootgelegd, onder haar hese, melancholische, wat onvaste stem; een doorleefde `americana retrorock delta bluessound', ergens tussen Velvet Underground, Black Crowes, G Love en Wilco, een `straight from lived in bars' geluid.
Ze putte rijkelijk uit het succesvolle `The greatest' cd en er waren een pak nieuwe songs, bewerkingen van andermans nummers, die in het najaar op plaat komen. Cat Power tippelde als een katje (met handschoenen!) op het podium en hield samen met haar band het publiek in haar klauwen; een sfeervolle, broeierige set die vooral in het tweede deel forser en krachtiger klonk.
NYC en Cat Power zijn onafscheidelijk, wat meteen duidelijk was in één van de eerste songs van de set. Na het intieme ?Sing to Bobby? kwam de klemtoon op Foremans bedreven pianospel op ?The greatest? en ?Living proof?. De americanablues van ?Moon?, ?Making believe? en ?don't explain? waren de ideale songs bij een nachtelijk bezoek aan een klein café na het concert waar het ruikt naar whiskey en sigaretten. Op ?Hey Arethea?, ?I `ve been lovin'? en ?Satisfaction? herleefde de southern rock'n'roll van The Black Crowes, bepaald door `70's keyboards en de gitaarsoli van Bauer.
Cat Power bood een afwisselende set. Ze huppelde als een ballerina op het sfeervol donkere ?Where is my love?. ?Angelitos negros? was het meest avontuurlijk bezwerende nummer en ?Lived in bars? was het sleutelnummer van de avond, de groep werd uitgebreid voorgesteld en kon rekenen op minutenlang applaus.
In de bis trakteerde ze ons op drie songs, wat een twee uur durende set opleverde van een fijne barband, die Marshall tot volle ontplooiing liet komen.
We hoorden wisselende meningen over het optreden. Eén raad: sta stil bij de stabiele dame, die steeds opnieuw de paden verkent op het terrein van de americana bluesrock, wat zorgt voor verrassende bewerkingen van eigen en andermans nummers!
Org: Botanique, Brussel - Les Nuits Botanique
Nederlands 
Français 
