Aan de vooravond van ‘s lands grootste metal meeting kregen de liefhebbers van het hardere genre met de doortocht van Monster Magnet in de AB een voorproefje van formaat voorgeschoteld. Samen met het intussen legendarische Kyuss behoort dit Amerikaanse gezelschap tot één van de belangrijkste aanstokers van de stonerrock scene die begin jaren ’90 in de schaduw van de grunge een kleine muzikale aardverschuiving veroorzaakte. Na een rits klassieke albums en evenveel slopende wereldtournees werd de kenmerkende mix van slepende Black Sabbath riffs en kosmische Hawkwind psychedelica op de jongste albums echter langzaam maar zeker ingeruild voor een meer rechttoe-rechtaan aanpak, waardoor de groep de laatste jaren wat op de terugweg leek. Het mag tevens een medisch wonder heten dat de imposante frontman en notoir liefhebber van geestverruimende rook- en spuitwaren Dave Wyndorf het tijdelijke inmiddels niet heeft ingeruild voor het eeuwige. Het publiek kon afgelopen woensdag in een net niet tot de nok gevulde AB met eigen ogen aanschouwen dat het Monster Magnet opperhoofd ondanks meerdere powertrips monter en wel op het podium stond en zijn groep feilloos doorheen een meeslepende set loodste.
Monster Magnet’s kleinschalige Europese zomertournee telt slechts een zevental optredens en dient ter promotie van het eind vorig jaar zonder veel pooha verschenen ‘4-Way Diablo’. Voorwaar geen onaardig album, maar qua muzikale impact toch flink wat lichtjaren verwijderd van de sonische meesterwerken ‘Dopes to Infinity’ (’95) en ‘Powertrip’ (’98). De groep koos voor een risicoloze start door met het epische “Dopes to Infinity” en het opzwepende “Crop Circle”, de respectievelijke openingsnummers uit voorgenoemde opussen, het publiek meteen op haar hand te krijgen. Al vroeg in de set werd het kookpunt bereikt bij het inzetten van “Powertrip”, hét Monster Magnet live anthem bij uitstek. Ook ondergetekende, nochtans geen begenadigd brulbeest, kon niet laten om Wyndorf vocaal bij te staan tijdens “I’m not ever gonna work another day in my life! The Gods told me to relax, they say I’m gonna get fixed up right!”. Met de benen in spreidstand en de bezwete gitzwarte haren frontaal wapperend in de ventilatorwind genoot de spacelord zichtbaar van de publieksrespons en bedankte met de obligate “Its’ good to be back” groet. Ter inleiding van “Third Alternative”, een massieve brok stoner psychedelica vanop ‘Dopes to Infinity’ die live gemakkelijk op 10 minuten afklokt, definieerde Wyndorf het begrip ‘cosmic sex’ vanuit zijn persoonlijke leefwereld waarin de oneindigheid van de kosmos en euh.. oneindige sex de man danig blijken te intrigeren. Het publiek knikte alweer goedkeurend en onderging ook deze powertrip met genoegen.
Wie gekomen was om wat nieuwe nummers uit ‘4-Way Diablo’ live te checken kwam echter bedrogen uit. Net zoals het onderschatte ‘God Says No’ (’01) viel ook het jongste album nergens te bespeuren in de setlist, ten voordele van obscuur ouder werk zoals “Zodiac Lung” uit het debuut ‘Spine of God’ (’92) of de minder gekende tracks “The Right Stuff” en “Radiation Day” vanop ‘Monolithic Baby!’ (’04). Gitarist Ed Mundell, naast Wyndorf het enige vaste groepslid, blijkt live keer op keer de muzikale sterkhouder van de band en camoufleerde de soms onvaste vocalen van zijn drug buddy vakkundig met strakke intros en compacte soli. Het grootste deel van het publiek had intussen al lang begrepen dat Monster Magnet gekomen was voor een eigenzinnige ‘best of’ set, dus was het enkel maar een kwestie van geduld vooraleer de sonische gitaargolven van “Negasonic Teenage Warhead” of het groovy ritme van “Spacelord” werden ingezet. Tijdens dit laatste nummer vroeg en kreeg Wyndorf, nonchalant poserend met een joint binnen handbereik, publieksassistentie en werd de frontman herhaaldelijk en tot diens eigen genot uitgescholden voor de onvermijdelijke motherfucker.
De belangrijkste meebrulhits waren na het eerste deel van de set grotendeels opgesoupeerd. Wyndorf & co doken tijdens de enige bisronde in hun eigen donkere verleden en trokken hierbij resoluut de kaart van de lang uitgesponnen psychedelische nummers, vloeistofdia’s en schedelprojecties incluis. Uit de onvolprezen stonerrock classic ‘Superjudge’ (’93) werd naast het titelnummer ook het bezwerende “Cage Around the Sun” opgedoken. Na het stomende “Tractor” werd de set tot genoegen van de fans van het eerste uur besloten met “Spine of God” waarin Wyndorf de AB zowaar eventjes tot ‘centre of the universe’ omtoverde.
Net zoals de grunge beweging lijkt ook de stonerrock langzaam maar zeker op weg om een voorbijgestreefd genre te worden. Gedateerd kan je de live exploten van Monster Magnet echter bezwaarlijk noemen, want daarvoor stralen Wyndorf & co teveel duivelse bezetenheid uit. Hopelijk blijft die ene ‘bad trip’ voor Wyndorf nog een tijdje uit, en beperken de dagelijkse activiteiten van dit rockbeest zich tot het inademen van onschuldige genotsmiddelen en het uitademen van kosmische vibes.
Organisatie: Live Nation
Khymera was oorspronkelijk een eenmalig project tussen Steve Walsh (Kansas) & multi-instrumentalist Daniele Liverani (Genius). Deze ‘The Greatest Wonder’ is echter al een derde plaat onder de Khymera vlag en het tweede album met zanger Dennis Ward (Pink Cream ’69). Verder vinden we naast Ward en Liverani, Tommy Ermolli (gitaar) en Dario Ciccioni (drums) in de bezetting terug. Er zou zelfs sprake zijn om met Khymera ook live op toer te gaan.
Het debuut was sterk, het daaropvolgende ‘A New Promise’ bevestigde en deze ‘The Greatest Wonder’ is het beste album van de drie. Nochtans kent het album met het nietszeggende intro “Ablaze” (een instrumental die je eerder op een melodieuze metalplaat verwacht) een valse start. Maar vanaf “Beautiful Life” tot slotstuk “The Other Side” is het genieten van onvervalste A.O.R. (à la Rio, Giuffria) De ene sterke song volgt de andere in sneltempo op. De grootste kwaliteit van dit album is dan ook de aanvoer van knappe songs, terwijl er muzikaal misschien iets te veel werd gekozen voor veilige keyboardminnende A.O.R.. Soms had het geheel iets steviger mogen zijn en had het gitaargeluid wat manifester in de mix mogen zitten. Nu is dit vooral een vocale plaat geworden.
Natuurlijk heb ik mijn persoonlijke favoriete songs (“Beautiful Life”, “Burn Out”, “The Greatest Wonder”, “If I Can’t Be”) maar misschien pikken jullie er net andere songs uit want het niveau is constant en echte uitschieters zijn er niet. De productie is kristalhelder (Dennis Ward is dan ook een topproducer in het genre!) maar ook hier iets te risicoloos.
Maar laat dit de pret niet drukken want ‘The Greatest Wonder’ is top A.O.R. en zal zonder twijfel erg hoog eindigen in onze jaarlijstjes!
Het Britse duo Jules de Marino (drums, vocals) en Katie White (gitaar /vocals) klinken minder rauw dan die andere man/vrouw duo’s The Kills en Blood Red Shoes. Ze laten een verfrissende wind horen van sprankelende, springerige en speelse gitaarpoprocksongs, die levensvreugde en optimisme uitstralen. De mosterd wordt eerder gehaald uit de bubblegumpop van The B 52’s, Fairground Attraction en PJ Harvey.
De sound: een melodieus sterke opbouw, meezingbare refreinen, meeslepend, opzwepend en een positive vibe. De songs gaan in een snelvaarttempo aan je vorbij. “That’s not my name”, “Fruit machine”, “Be the one” en “We walk” worden afgewisseld met “Great DJ”, “Shut up and let me go” en “Keep your head”, die een pompend ritme hebben. “Traffic light” is een aangenaam rustpunt op deze cd van het jeugdig enthousiaste duo. Overtuigend sluiten ze af met een uitgesponnen aanstekelijke, frisse titelsong, die zich meester maakt van je dansspieren. Heerlijke goede poprock !
’19’ is het debuut van deze jonge Londense zangeres. Met haar souljazzypop vult ze de damesrevolte aan van Amy Winehouse, Duffy en Estelle.
Indringend emotievol songmateriaal wordt gebracht met een sober gehouden instrumentatie (akoestische gitaar, viool of piano), luister maar naar “Daydreamer”, “Crazy for you” en “Make you feel my love”. Het zijn intieme, ingetogen liefdesliedjes. Adele wisselt ze af met meeslepende songs die voller en georkestreerd klinken: “Melt my heart to stone” en de singles “Chasing pavements” en “Cold shoulder”. Een collectie gevoelig materiaal dat mooi in het gehoor ligt. Verder is “First love” een wiegeliedje pur sang en en verve sluit ze haar tof debuut af met “Hometown glory”.
Kate Nash is een jonge Londense songschrijfster die al met twee singles “Foundations” en “Mouthwash” meteen naam maakte. Haar songs zijn geënt op haar pianospel en akoestische gitaar en worden gedragen door haar onschuldig kinderstemmetje en zegzang.
Haar songs hebben een eenvoudig goede melodieljn, klinken fris, vrolijk aanstekelijk , groovy en ingetogen. Een lach en een traan dus, die de songs nog intenser en emotievoller maken. Een pak nummers hebben een hitpotentie: “We get on”, “Pumpkin soup”, “Skeleton song”, “Mariella” en “Shit song”. Feelgood flowerpop!
’Made of bricks’ is een leuk plaatje van ontspannend, luchtig en innemend materiaal
De muziek van Elbow is er ééntje van ontdekkend beluisteren, want per luisterbeurt overtuigt hun weemoedige sound van fraai gearrangeerd en subtiel uitgewerkt materiaal; het geheel klinkt zowel sfeervol, grillig, somber als zwierig en poppy. Op hun eigen unieke manier gaan ze om met dromerige pop, gedragen door de hese, melancholische, warme stem van Guy Garvey. Ontroerende, stijlvolle en heerlijke prachtsongs leveren ze af, die passen in het rijtje van Coldplay en Radiohead.
In een uitverkochte Botanique dompelden ze ons ruim anderhalf uur lang onder in elegante schoonheid, waarbij de band , aangevuld met twee violistes, door het van-alle-leeftijden publiek werd geapprecieerd. Een enthousiast gemotiveerde band, die het nodige spelplezier beleefde en genoot van de sterke respons. Garvey kaderde vele songs in en sloeg spontaan een praatje met de eerste rijen.
”Starlings” opende indrukwekkend met trompetgeschal en orkestratie. Het was de aanzet van een afwisselende set van ingetogen,ingenomen nummers, door de violistes kleur gegeven, als “Bones of you”, “Great expectations”en “Mirrorball”, en van intense rocksongs als “Grounds for divorce”, “Mexican standoff” en de titelsong van de vorige cd.
De klemtoon kwam op de recente cd’s ‘The seldom seen kid’, vernoemd naar een bevriend songwriter, en het drie jaar oude ‘Leaders of the free world’.
De stap naar fijngevoeligheid zetten ze met het sprookjesachtige, deels klassiek geschoolde, “The loneliness of a tower crane bridge” en “The stops”. Elfenpop, waarbij Garvey vocaal een Jim James van My Morning Jacket sterk benaderde.
Vakkundig ging Elbow met hun sfeerrijke sound naar een hoogtepunt: een uitgesponnen, rijkelijk gearrangeerde “New born” en “One day like this”, door de koorzang een meezingmoment.
Elbow groef in het verleden met “Switching off”, bepaald door toetsen en Garveys emotievolle stem, een krachtig opgebouwde “Station approach” en een ingetogen afsluiter “Scattered black & whites”.
Elbow is een te koesteren band, waarbij de uitgekiende sound en de hard-zachte aanpak intrigeerde.
Organisatie: Botanique, Brussel
Meer en meer garage rock’n’roll bands stellen een zangeres voorop; bij Gentlemen Of Verona horen we Debby Termonia, die vocaal leunt aan Polly Harvey en Beth Ditto van The Gossip. Een rauw, ruw, soms smerig geluid dat rockt en pit heeft door de heldere stem van Debby. Overwegend horen we opwindende, energieke songs: “Blackguard”, “High heels”, “Ugly Tina, “Blowsy face” en “Call me on my mobile”. Op een paar songs neemt het gezelschap wat vaart terug én houden ze het op een aanstekelijk, broeierig geluid: “Better & more”, “Rock gorilla”, “Bang bang” en afsluiter “Wanna have it” hebben een spannende opbouw, vervelen niet en zijn een aangename afwisseling binnen het stevige materiaal. “If” is de meest sfeervolle song van dit overtuigend debuut, die zweert aan het rauwe The Kills en The Yeah Yeah Yeah en het oude onvolprezen L7 en Babes In Toyland verwerkt.
Info http://www.gentlemenofverona.com
Als we het woord Mindy horen of uitspreken, wordt al onvoorwaardelijk aan de Mega Mindy explosie gedacht. Foei! En als we General ergens zien staan, dan denken we aan Admiral Freebee, wat alvast een betere link is voor deze beloftevolle Antwerpse band.
De groep onder Johan Verckist heeft een brede muzikale smaak op deze door Pascal Deweze geproducete debuutplaat. Snedige, potige, doorleefde rock’n’roll, met bluesy/countryuitstapjes (luister maar naar “Max Harris”, “Frequently obscene” en “Abusive fire”) en dromerige indiepop, waarin zelfs een vleugje Absynthe Minded en Das Pop terug horen is, zoals op “Superfuck fried big bang, “Cruise control” en “Bad rumours”.
Kortom, General Mindy is een groep die van alle markten thuis is en op die manier een erg afwisselend plaatje uit heeft gebracht, waarvan de single “Prozac Candy” als uitgangsbord fungeert. Het geheel klinkt fris, luchtig, groovy, aanstekelijk en sfeervol!
Info op http://www.generalmindy.be
Het jonge kwartet uit Ternat heeft een gevatte cd titel voor hun frisse, sprankelende gitaarrock. Inderdaad , dit is muziek om er meteen een fijne dag van te maken Hun uptempo songs hebben een freaky, catchy melodie.
Ze zijn pas zestien jaar oud en vielen al twee jaar geleden op, toen ze verdiend een finaleplaats op Humo’s Rock Rally bereikten. Snedige, subtiele rock met een positive vibe.
’Every morning breaks out’ plaatst zich in de schijnwerpers met elf puike songs, waarbij de singles “Time is over” en “Where do we go now” zich duidelijk weten te onderscheiden . Af en toe nemen ze vaart vaart terug . Enkel op “Weekend” en “Little mistakes” heeft het beloftevolle jonge gezelschap wat te veel pijlen verschoten…
Info op www.myspace.com/freakyage
Beste lezers, voor u zich afvraagt wat een gerenommeerd rockliefhebber als ondergetekende deed op een optreden van een tieneridool als Avril Lavigne. Ik was daar wel met mijn dertienjarige dochter. En gij nu ?
Van een groepje als The Jonas Brothers had ik helemaal nog nooit gehoord. Blijkbaar was ik de enige, daar in Vorst Nationaal. Dit onbeduidend boysbandje kreeg een joelend en hysterisch onthaal waar zelfs The Beatles destijds zouden zijn van omvergevallen. Het gegil hield onophoudelijk aan het ganse optreden door. Verantwoordelijk hiervoor waren piepjonge meisjes (gans Joepie-lezend Vlaanderen was blijkbaar naar Vorst afgezakt) die in de zevende hemel verkeerden toen ze deze drie bakvissen aan het werk zagen. Muzikaal stelde het helemaal niks voor, twee van die broekventjes hadden om onbegrijpelijke redenen een gitaar om hun nek hangen, maar de muziek - nou ja muziek- werd gespeeld door een band die sober en bewegingsloos achter de drie piepkuikens postvatte. Gelukkig duurde het hele gebeuren maar een half uurtje maar het kwaad was geschied, mijn oren waren geteisterd, niet zozeer door de sound van die drie snotneuzen maar wel door het gekrijs en gegil van al die jonge kippetjes die hoogstwaarschijnlijk ’s anderendaags met geweldige stemproblemen kwamen te zitten. Zelden meegemaakt dat zo een slecht voorprogramma voor zo een enthousiast onthaal zorgde.
Het jonge volk was natuurlijk gekomen voor het Canadese populaire wonderkind Avril Lavigne wiens sterrenstatus de laatste jaren geweldig omhooggeschoten is.
Deze jonge meid liet in Vorst Nationaal niets aan het toeval over. De show was heel Amerikaans in elkaar gebokst met professionele dansers, complete videoschermen en een flitsende lichtshow. Hier was aan gewerkt, dat zag je en, dat moet gezegd, het oogde en klonk spectaculair en indrukwekkend. Muzikaal rockte het hele gebeuren een flink stuk in de goede richting en dat is wat Avril Lavigne onderscheidt van omhooggevallen generatiegenoten als Britney Spears, Rihanna en weet ik veel wie nog allemaal. Avril heeft met name wat rockbloed in de aderen (waarschijnlijk in papa zijn Ramones- en Clash plaatjes gesnuffeld) en weet dat te illustreren op het podium met een handvol vinnige en aardig wegrockende powerpopsongs. Veel heeft ze daarbij te danken aan haar bij wijlen stevig klinkende begeleidingsband. Die jongens gingen af en toe wel eens hard te keer, van mij mochten ze gerust nog wat meer loos gaan. Voor zij die twijfelen aan de zangcapaciteiten van dat jong ding, kunnen we zeggen dat haar stem in de eerste songs nog even de juiste richting moest zoeken, maar daarna ging het steeds beter. Vooral in een akoestisch intermezzo van een tweetal songs bewees Avril Lavigne wel degelijk over een mooie stem te beschikken.
Een geslaagde passage in Vorst Nationaal dus, een concert dat gesmeerd liep, als een goed geoliede machine met een afwisseling van hits, felle popsongs, flitsende videobeelden (met een muzikaal intermezzo van Joan Jett’s “Bad reputation”, best wel toepasselijk), spectaculaire dansacts en een uitmuntende lichtshow. Het publiek (weinig kritisch uiteraard vanwege de jonge leeftijd) ging al uit de bol van voor er één noot werd gespeeld. Avril Lavigne begon dan nog eens de set met de hitsingle “Girlfirend” waarmee het dak er meteen af was, daarna volgden de hits in een sneltempo, al dan niet met aangepaste dansacts. Ook aan de choreografie was gedacht, de kunstjes van een paar atletische breakdansers mochten er best wel zijn. “The best damn thing”, “complicated” en “Hot” raasden er stevig door, Vorst daverde meermaals op zijn grondvesten. Het enthousiasme van het volk werkte zeer aanstekelijk op Avril die toch wel even onder de indruk was.
Lang duurde het optreden niet echt, na een uur en een kwartiertje zat de show er op, maar zelfs een kritische ouwe brompot als ik heeft er van genoten, en dat wil wat zeggen, maar hou het stil.
Avril Lavigne is een heuse ster geworden. Vandaar dat ik ten stelligste hoop dat ze papa’s punkplaatjes op haar i-pod laat staan en dat ze zich niet laat verleiden door Amerikaanse haaien van de een of andere platenmaatschappij die haar een nog meer afgelikte sound willen opdringen. Avril, jongske, trek u een week terug in een donker hol met het volledige repertoire van The Ramones en The Stooges , maak kennis met Rick Rubin en neem dan direct uw volgende plaatje op.
Als ze mijn goede raad opvolgt, zal ik met plezier de volgende keer terug gaan kijken.
Organisatie: Live Nation
Heeft het niet veel te lang geduurd voordat we nog eens iets te horen kregen van Clement Peerens, Sylvain Aertbeliën en Swa De Bock? 2008 moet het jaar worden van CPeX.
Lang raakten ze niet verder dan een jaarlijks bezoek aan Humo’s Pop Poll, maar nu zijn de smeekbeden aanhoord. Een nieuw album komt uit met een hele reeks reünieconcerten. Dat Bart Peeters, alias ‘Vettige Swa’ net voor de tournee moest afzeggen wegens gehoorproblemen, was een schaduwzijde over die langverwachte comeback!
Maar dan vonden ze ene Aram Van Ballaert, bijnaam Dave Depeuter, om te drummen. Hugo Matthysen (Clement Peerens) is de ruige, altijd kauwende kerel met zonnebril en jeansvestje. Ronny Mosuse is de man met zonnebril en afropruik die de aandacht altijd naar zich probeert toe te trekken en tenslotte is er Aram Van Ballaert, de fan van ‘Megadeath’, die de junkie van de groep speelt, maar tegelijk ook weinig problemen lijkt te kennen om zich aan te passen.
Het concept: ruige rocknummertjes waarbij je als Oost-Vlaming toch sterk de moeite moet doen om de Antwerpse teksten te verstaan, laat staan begrijpen. Ze voegden er de nodige humor, sentiment en … geslaagde covers aan toe. Al vlug kwam de nieuwe single “ Geft da kaske na is hier”, gevolgd door een eigenzinnige “Rehab” (van Amy Winehouse), “Pasanger” van Iggy Pop en AC/DC’s “ Whole lotta Rosie”. De kers op de taart kwam er met “Den Dikke” en “ Vinde gij mij gat nie te dik in deze rok”.
CpeX blijft toch wel een unieke band en onderscheidt zich binnen de Vlaamse rockscène. Hun entertainment gaf kleur aan het concert. Voor wie nog wil proeven van een stukje smerige Clement Peerens rock’n’roll , er zijn nog verschillende concerten, maar wees er vlug bij, want iedereen wil deze dirty vervlogen nineties rockers terug aan het werk zien!
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Nadat gisteren Baroness, AmenRa en Batllefields het beste van zichzelf gaven in de Recyclart in Brussel, landde vrijdag onder de noemer 'Circus of Mayhem' de toerkaravaan in een uitverkochte VK. Drie kleurrijke en vernieuwende metalbands maken deel uit van deze rondreizende package: Between the Buried and Me, The Dillinger Escape Plan en Meshuggah. Zo'n 700 aanwezigen konden live genieten van dit unieke spektakel.
De aftrap werd gegeven door het uit North Carolina, USA afkomstige jonge kwintet Between the Buried and Me. Deze bij ons relatief onbekende band timmert al acht jaar aan de weg en heeft reeds vijf albums op hun naam staan; in de US hebben ze al meer dan 250.000 albums verkocht. Ze brengen een mix van progressieve metal, deathmetal, hard- en metalcore, jazz/fusion en mathcore. Invloeden en referenties van oa. Dream Theater, Rush, King Crimson, Queen, Refused, Metallica, Pantera en Faith No More zijn herkenbaar, maar live stoort dit zeker niet, ze geven er hun eigen draai aan. De setlist bestond vooral uit nummers van 'Colors', in de (metal)pers alom bestempeld als één van de metalplaten van 2007. We herkenden “Prequel to the sequel”, ”Viridian”, ''Sun of nothing” en de meer dan 10 minuten durende afsluiter “White walls”. We hoorden lange, avontuurlijke songs met complexe structuren, dissonante ritmes, onverwachte wendingen en gevarieerde vocals. Dit was voor velen een aangename kennismaking.
Daarna was het de beurt aan één van de meest energieke, intense en beruchtste metalbands van de laatste jaren: The Dillinger Escape Plan. Het vijftal uit New Jersey, USA zijn zowat de uitvinders en vaandeldragers van de 'mathcore', een mengeling van metal, hardcore/punk, grindcore, deathmetal, jazz/fusion en electronica. Dit was de tweede maal dat ze dit jaar in ons landje waren; in maart stonden ze ook al in Hof ter Lo in Antwerpen, waar ze een ware ravage aanrichtten. Live werd meteen duidelijk dat ze maar één doel hadden: verpletteren! In deze opdracht slaagden ze met vlag en wimpel.
Hun optreden bestond vooral uit materiaal van hun derde fullength 'Ire works'. We hoorden “Fix your face”, “Milk lizard”, ”Black bubblegum” en “Sick on Sunday”, maar ook oudere songs van hun eerste platen ‘Miss machine’ en ‘Calculating infinity’ werden niet vergeten: “43% burnt”, “Panasonic youth”, “Unretrofied”, “Destro’s secret” en ”Baby's first coffin'” werden zonder weerga in de zaal geslingerd. Zanger Greg Puciato schreeuwde de longen uit zijn lijf en beklom de boxen. Gitaristen Ben Weinman en Greg Tuttle lieten hun gitaren wilde manoeuvers uitvoeren. De ritmesectie van bassist Liam Wilson en drummer Gil Sharone brachten dit gestoorde gezelschap op een nog hoger niveau. Dit is een groep die live staat als een huis en zijn gelijke niet kent! No compromises!
Nadat ze eerder als support fungeerden voor oa. Tool, Machine Head, Slayer, Ministry (niet de minsten!) en tevens alle groten metalfestivals (Ozzfest, Download, Roskilde..) op hun cv hebben gezet, staat het Zweedse Meshuggah eindelijk als headliner op een podium in ons landje. Het in '87 (!) opgerichte gezelschap wordt algemeen beschouwd als één van de grondleggers en zwaargewichten van de avantgarde- en experimentele metal en heeft eigenlijk nauwelijks nog introductie nodig bij de metalheads en muziekfreaks. Hun fusie van death-, trash-, progmetal en jazz/fusion maakt al twee decennia lang deel uit van hun originele sound. Een groep die uit duizenden herkenbaar is, wat tegenwoordig als een uitzondering beschouwd mag worden.
Hun livereputatie werd bevestigd middels deze sterke, maar veel te korte show (net geen uurtje). Van hun recentste alombejubelde werkstuk 'ObZen' werden “Bleed”, “Electric Red” en “Pravus” gespeeld. Van 'Nothing' kwamen “Stengah”, “Rational gaze” en “Straws pulled at random” aan bod. Oudere songs zoals “New millenium cyanide christ”, “Mouth licking what you've bled” en de alltime classic “Future breed machine” werden niet vergeten. Van 'Catch thirty-three' en het debuut 'Contradictions collpase' werd niets gebracht, wat een beetje spijtig was.
Qua geluid was er weinig op aan te merken: vocalist Jens Kidman zorgde voor de diepe, monotone grunts en griezelige grimassen, leadgitarist Fredrik Thordendal stal de shows met zijn 'buitenaardse', jazzy solo's, Martin Hagstrom zorgde voor de strakke ritmegitaren en bassist Dick Lovgren zorgde voor de zware, stuwende bassound. Natuurlijk mag klassedrummer Thomas Haake hier niet onvermeld blijven; wat een machine, wat hij ten gehore bracht grenst aan het bovennatuurlijke. Much respect!
Dompers op de feestvreugde waren de weinige interactie met het uitzinnige publiek, de veel te korte set en het uitblijven van bisnummers (ondanks de sterke respons). Volgende keer mag het ietsje meer zijn.
Dit was een avondje voor de avontuurlijk ingestelde metalliefhebber en de meerwaardezoeker. Dit concept is zeker voor herhaling vatbaar. Kijk maar reikhalzend uit naar een volgende editie!
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
Nadat gisteren Baroness, AmenRa en Batllefields het beste van zichzelf gaven in de Recyclart in Brussel, landde vrijdag onder de noemer 'Circus of Mayhem' de toerkaravaan in een uitverkochte VK. Drie kleurrijke en vernieuwende metalbands maken deel uit van deze rondreizende package: Between the Buried and Me, The Dillinger Escape Plan en Meshuggah. Zo'n 700 aanwezigen konden live genieten van dit unieke spektakel.
De aftrap werd gegeven door het uit North Carolina, USA afkomstige jonge kwintet Between the Buried and Me. Deze bij ons relatief onbekende band timmert al acht jaar aan de weg en heeft reeds vijf albums op hun naam staan; in de US hebben ze al meer dan 250.000 albums verkocht. Ze brengen een mix van progressieve metal, deathmetal, hard- en metalcore, jazz/fusion en mathcore. Invloeden en referenties van oa. Dream Theater, Rush, King Crimson, Queen, Refused, Metallica, Pantera en Faith No More zijn herkenbaar, maar live stoort dit zeker niet, ze geven er hun eigen draai aan. De setlist bestond vooral uit nummers van 'Colors', in de (metal)pers alom bestempeld als één van de metalplaten van 2007. We herkenden “Prequel to the sequel”, ”Viridian”, ''Sun of nothing” en de meer dan 10 minuten durende afsluiter “White walls”. We hoorden lange, avontuurlijke songs met complexe structuren, dissonante ritmes, onverwachte wendingen en gevarieerde vocals. Dit was voor velen een aangename kennismaking.
Daarna was het de beurt aan één van de meest energieke, intense en beruchtste metalbands van de laatste jaren: The Dillinger Escape Plan. Het vijftal uit New Jersey, USA zijn zowat de uitvinders en vaandeldragers van de 'mathcore', een mengeling van metal, hardcore/punk, grindcore, deathmetal, jazz/fusion en electronica. Dit was de tweede maal dat ze dit jaar in ons landje waren; in maart stonden ze ook al in Hof ter Lo in Antwerpen, waar ze een ware ravage aanrichtten. Live werd meteen duidelijk dat ze maar één doel hadden: verpletteren! In deze opdracht slaagden ze met vlag en wimpel.
Hun optreden bestond vooral uit materiaal van hun derde fullength 'Ire works'. We hoorden “Fix your face”, “Milk lizard”, ”Black bubblegum” en “Sick on Sunday”, maar ook oudere songs van hun eerste platen ‘Miss machine’ en ‘Calculating infinity’ werden niet vergeten: “43% burnt”, “Panasonic youth”, “Unretrofied”, “Destro’s secret” en ”Baby's first coffin'” werden zonder weerga in de zaal geslingerd. Zanger Greg Puciato schreeuwde de longen uit zijn lijf en beklom de boxen. Gitaristen Ben Weinman en Greg Tuttle lieten hun gitaren wilde manoeuvers uitvoeren. De ritmesectie van bassist Liam Wilson en drummer Gil Sharone brachten dit gestoorde gezelschap op een nog hoger niveau. Dit is een groep die live staat als een huis en zijn gelijke niet kent! No compromises!
Nadat ze eerder als support fungeerden voor oa. Tool, Machine Head, Slayer, Ministry (niet de minsten!) en tevens alle groten metalfestivals (Ozzfest, Download, Roskilde..) op hun cv hebben gezet, staat het Zweedse Meshuggah eindelijk als headliner op een podium in ons landje. Het in '87 (!) opgerichte gezelschap wordt algemeen beschouwd als één van de grondleggers en zwaargewichten van de avantgarde- en experimentele metal en heeft eigenlijk nauwelijks nog introductie nodig bij de metalheads en muziekfreaks. Hun fusie van death-, trash-, progmetal en jazz/fusion maakt al twee decennia lang deel uit van hun originele sound. Een groep die uit duizenden herkenbaar is, wat tegenwoordig als een uitzondering beschouwd mag worden.
Hun livereputatie werd bevestigd middels deze sterke, maar veel te korte show (net geen uurtje). Van hun recentste alombejubelde werkstuk 'ObZen' werden “Bleed”, “Electric Red” en “Pravus” gespeeld. Van 'Nothing' kwamen “Stengah”, “Rational gaze” en “Straws pulled at random” aan bod. Oudere songs zoals “New millenium cyanide christ”, “Mouth licking what you've bled” en de alltime classic “Future breed machine” werden niet vergeten. Van 'Catch thirty-three' en het debuut 'Contradictions collpase' werd niets gebracht, wat een beetje spijtig was.
Qua geluid was er weinig op aan te merken: vocalist Jens Kidman zorgde voor de diepe, monotone grunts en griezelige grimassen, leadgitarist Fredrik Thordendal stal de shows met zijn 'buitenaardse', jazzy solo's, Martin Hagstrom zorgde voor de strakke ritmegitaren en bassist Dick Lovgren zorgde voor de zware, stuwende bassound. Natuurlijk mag klassedrummer Thomas Haake hier niet onvermeld blijven; wat een machine, wat hij ten gehore bracht grenst aan het bovennatuurlijke. Much respect!
Dompers op de feestvreugde waren de weinige interactie met het uitzinnige publiek, de veel te korte set en het uitblijven van bisnummers (ondanks de sterke respons). Volgende keer mag het ietsje meer zijn.
Dit was een avondje voor de avontuurlijk ingestelde metalliefhebber en de meerwaardezoeker. Dit concept is zeker voor herhaling vatbaar. Kijk maar reikhalzend uit naar een volgende editie!
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
Duran Duran, genoemd naar een karikatuur uit de science-fiction film ‘Barbarella’ (trouwens, af en toe zijn er nummers vernoemd naar de film!), waren beginjaren ’80 het toonbeeld van de ‘new romantic’, samen met Spandau Ballet, Pet Shop Boys, Frankie Goes To Hollywood, Bow Wow Wow en Dead or Alive, gegroeid uit de ‘80’s wave/electropop, disco en punk. We herinneren ons nog levendig die mooie, kitschy kleren, de flitsende kapsels, de lightshows en de flashy videoclips van "Girls On Films (’81)", “Union of the snake”, “The reflex” en “The wild boys”. De groep van Simon Le Bon, Nick Rhodes en John Taylor hadden gedurende zeven jaar een pak hits op hun lijstje. Onopvallend waren ze in de jaren ’90, maar in 2004 maakten ze een comeback (zoals verschillende ‘80’s bands), met de plaat ‘Astranaut”, waaruit de kleurrijke single “Sunrise” kwam; de groep van bijna vijftigers beleefde een nieuwe jeugd en bracht hen opnieuw op tournee.
Vorig jaar verscheen in samenwerking met Timbaland en Justin Timberlake 'Red carpet massacre'. Het publiek van 35 plussers genoot een volle twee uur van hun tienerbandje. Jeugdsentiment dus. In maatpak kwam het kwintet het podium op , aangevuld met een saxofonist en een backing vocaliste. In een decor van een grootstad, wisselden ze oud met nieuw werk af; de oudjes konden rekenen op een sterke respons.
Al van bij de eerste tonen van de catchy electrop van recent materiaal “The valley”, “Night murder” en de titelsong van de nieuwe cd, veerde iedereen recht van hun stoeltje in het KC en beleefde er hun avondje wel: handgeklap, heen en weer gezwaai met de armen, heupwiegen en danspasjes zetten. De vonk sloeg pas écht over toen ze de oude hits “Hungry like the wolves” en “Planet earth” speelden, die een voller en breder geluid hadden door sax en een pompend, dansbaar beatje; de refreinen werden luidkeels meegezongen. Ingetogen klonken ze op het lauwe “Falling down”. Een sexy, warm en zwoel sfeertje haalden ze aan op “Come undone” en “Skin divers”. De temperatuur steeg als ze het gekende materiaal “The reflex”, “A view to a kill” en één van hun slowklassiekers bij uitstek “Save a prayer”, met Le Bon op akoestische gitaar, speelden.
De heren wisselden van deftig maatpak en lasten een half uurtje electropopwave in. We hoorden synths en drumbeats op “Last chance”, “All she wants” en het log monotone “Warm leatherette”, een one-hit wonder van The Normal. Ze sloten hun elektrobatterij af met het Chic getinte “Tempted”. ”Notorious” behield het aanstekelijke ritme van “Tempted” en was de aanzet tot een feestelijk slot: een lang uitgesponnen “Girls on film” was voorzien van trancy beats en korte soli, waarbij Le Bon elke groepslid voorstelde; ze linkten het aan The Temptations’ “Papa was a rolling stone”. De positive vibes van “The wild boys” en “Rio”, tussenin afgewisseld met hun tweede intiemste song “Ordinary world”, besloten definitief de avond.
Kortom elke ‘80’s freak had het naar z’n zin op Duran Duran. Het was tof en aangenaam om even je jeugdige onbezonnenheid voor ogen te halen.
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
