logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2024 05-10 DRIFTWD (nieuw album), Sasja Maekelberg 06-10 Korpus Kwartet (middagcocnert) 11-10 The Psychotic monks, Whorses 12-10 Riptunes @Concertstudio (albumrelease) 14-10 Compact Disk Dummies , Jen @Depart 18-10…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Alice Cooper - ...
Korn - Lokerse ...

Cassius

15 Again

Geschreven door
Het Franse duo Zdar (Philippe Ceboneschi) en Boombass (Hubert Blanc-Francard) onderscheidden zich van hun Franse leeftijdsgenoten/popdanceduo's Air en Daft Punk. Ze sloegen op '15 Again' een meer eigen weg in en ontpopten zich als liedjesschrijvers, na het opmerkelijke house/discofunk debuut `1999' en het tegenvallende `Au Rêve'.

Het eerste deel van de cd laat een `nieuw' Cassius horen: ?Toop Toop?, aanstekelijk gezongen stomende pop(disco)dance, Rock number one? met Gladys (vriendin van Boombass), die groovende funksoul laat horen en Pharrell zong ?Eye water? in, wat fijne r&b en hiphop brengt in de `Cassius' sound. Een breder concept alvast!

Vanaf ?See me now? komt het `oude' frisse dansconcept naar boven en wanen we ons in een discotempel. ?See me now?, in een Le Knight Club version, komt uit de Daft Punk stal. ?Jackrock? is de sterkste house/dansstamper op de derde plaat, pompende beats en een trance gevoel. Het afsluitende ?Grie Guervos? klinkt het meest gewaagd met neurotische beats.

`15 Again' is een gevarieerde, afwisselend dancepopplaat en heeft meer in z'n mars dan de vroegere funkdiscohouse.

The Hot Puppies

Under the crooked moon

Geschreven door
The Hot Puppies is een vijftal uit Wales, onder songschrijver Luke Taylor en zangeres/componiste Becky Newman. Ze maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw-man bandjes als The Subways, The Long Blondes, Juliette & The Licks en The Pipettes.

The Hot Puppies zijn eigenlijk al zo'n zeven jaar bezig en hebben nu pas hun debuut uit. Een paar songs van vroegere EP's zijn herwerkt: ?The drowsing nymph?, ?Green eyeliner? en ?Baptist boy?, waardoor er eigenlijk maar sprake is van zevental nieuwe songs.

Ze brengen korte, catchy poprocksongs met een vleugje psychedelica door een neuzelend, neurotisch klinkend orgeltje (denk aan The Inspiral Carpets).

De groep refereert nauw aan de sound van Blondie, Transvision Vamp (Wendy James), Four Non Blondes (Linda Perry), No Doubt (Gwen Stefani) als The Throwing Muses (Kristin Hersh) en Belly (Tanya Donelly).

`Under the crooked moon' bevat dertien fijne popsongs, de ene maal snedig, broeierig en dynamisch (?Terry?, Bonnie + Me?, ?Love or Trial? en ?Baptist boy?), de andere maal sfeervol en dromerig door akoestische gitaar, subtiele toetsen of een lichte orkestratie, zoals op ?Heartbreak soup?, ?Love in practise not theory? en ?How come you don't hold me no more?!?.

Overtuigend bandje!

The Black Angels

Passover

Geschreven door
The Black Angels hebben hun naam gehaald van de Velvet Underground song ?Black angel's death song?. Daarmee weten we al meteen waar we deze nieuwe band moeten situeren. Ze komen regelrecht uit een donkere kelder waar de V.U. hoogtij viert, maar waar ook The Bad Seeds, The Black Rebel Motorcycle Club, Joy Division, The Warlocks, The Gun Club, Green On Red en een overstuurde Sixteen Horsepower graag vertoeven. The Black Angels bedienen zichzelf van een hypnotiserende sound met droge drums, dreigende gitaren en diepe bassen die we tot in de onderbuik voelen. En niet te vergeten een zogenaamde drone machine, een instrument die de donkere ondertoon nog wat meer in de verf zet, zwarte verf wel te verstaan.

`Passover' is hun eerste langspeler en het is meteen een schot in de roos. Er zit spanning, dreiging en emotie in bezwerende songs als bvb. ?Sniper at the gates of heaven?, een onweerswolk die al even fantastisch is dan zijn titel, of ?Black grease?, een gemene adder met scherpe tanden. Er is ook de giftige blues in ?Better of alone? (als de Velvets zich ooit aan een blues zouden hebben gewaagd dan zou dit ongeveer zo hebben geklonken) en in ?Bloodhounds on my trail?, opgefokte blues zoals ook The Gun Club deze pleegde te brengen. The Black Angels zijn tevens niet bang van een snuif psychedelica die zich sluipend in ?Manipulation? nestelt, Hawkwind meets Joy Division zeg maar.

En alsof we nog niet helemaal omgekegeld zijn door deze majestueuze plaat, krijgen we als afsluiter het geweldige ?Call to arms?, een 10 minuten durende pure Velvet Underground punch, waarmee deze `Passover' ons tot de laatste seconde in de greep houdt.

Fenomenale plaat.

Air

Pocket Symphony

Geschreven door
Air, onder het Franse duo Jean-Benoit Dunckel en Nicolas Godin, heeft met `Pocket Symphony' opnieuw een lekker dromerige, wegzwevende loungy plaat uit. Subtiele, stijlvolle, filmische keyboardpartijen, soundscapes en trancegerichte dansbeats zijn de rode draad; een betoverend sfeervol geluid?een `midnightsummer lovedream sound', zoals JJ Burnel van The Stranglers (niet toevallig een Fransman!) het ooit omschreef. Postcoïtale muziek!

Air brengt dus al vijf cd's lang (de soundtrack van `The Virgin Suicides' inbegrepen) trippoplounge, wat een elegante schoonheid is van het duo. Naast de instrumentals en de paar eigen gezongen nummers zijn er twee songs met gastzangers: ?One hell of a party? met Jarvis Cocker en ?Somewhere between waking & sleeping? met Neil Hannon van The Divine Comedy.

Op ?Napalm love? en ?Mer du Japon? klinkt het duo iets forser en groovy.

Godin ging zelfs in de leer bij een Japanse meester die hem de kunst van de koto (Japanse harp) en de shamisen (driesnarig instrument, lijkend op een banjo) heeft bijgebracht.

`Pocket Symphony' is een goede cd maar Air is Air en blijft Air, en verrast niet echt meer.

The Go Find

Stars on the wall

Geschreven door
The Go Find is het muzikaal speeltje van Dieter Sermeus, die vroeger één van de bepalende figuren was van het onvolprezen Orange Black. The Go Find begon als nevenproject. `Miami ` was twee jaar geleden het eerste resultaat: fijne, sfeervolle indiepop met elektronica.

The Go Find is een volwaardige band nu. `Stars on the wall' is een logisch vervolgverhaal op het debuut: de songs nestelen zich in onze zenuwbanen, zitten goed in elkaar en hebben een repetitieve opbouw; dromerige pop, met akoestisch gitaargetokkel en een fikse scheut elektronica, onder een melancholisch, neuzelende zang. Indietronica!

Ze refereren aan de sound van The Notwist, Lali Puna en Styrofoam. Deze Antwerpse band heeft een licht verteerbare plaat uit, met een pak pareltjes als ? Beautiful night?, ?Dictionary?, ?New Year?, ?Adrenaline?, ?Ice cold ice? en ?We don't wanna?.

Faithless

To all new arrivals

Geschreven door
Vorig jaar verscheen een `Greatest Hits' + een nieuwe song ?Why go? van deze Britse band. Rollo Armstrong en Sister Bliss zorgden intussen voor het nageslacht en na een jaartje de klemtoon op het gezin te leggen, werd het opnieuw tijd om de Faithless ketting te doen draaien.

`To all new arrivals' is de vijfde officiële cd, na `No roots' van '04. Maxi Jazzs brabbelde zangrap is als geen andere herkenbaar; een hoofdrol is weggelegd voor Harry Collier, die in twee songs een hoofdrol neemt, nl. op de openingssong ?Bombs? en op het titelnummer. Ook Dido is gewoontetrouw van de partij en kaapt de sterkste song weg, ?Last this day?: een wondermooie sfeervolle popsong met orkestraties en triphopsounds. ?Spiders, Crocodiles & Kryptonite? verwerkt The Cure's ?Lullaby?. In ?The man in you? horen we een vleugje Tears For Fears in de verte. ?Nate's tune? is de chillout song. De afsluiter ?Emergency? klinkt het meest freaky en is eigenlijk de énige echte danssong.

Faithless kreeg steeds het kaartje festivalband bij uitstek, maar het zou kunnen zijn, afgaand op de laatste twee cd's, dat het deze maal iets gematigder zal zijn, door het feit dat een sterke groove en beat uitblijft!

Mintzkov

360°

Geschreven door
Mintzkov heeft wel iets met letters en woorden. Het debuut van een kleine drie

jaar terug was `M for means and L for love'. Nu wordt de L en Luna weggelaten in de groepsnaam. De Antwerpse band is simpelweg Mintzkov nu: direct, krachtig en eenvoudiger, wat ook in de muziek te horen is. Een eenduidiger aanpak, waarbij de band, onder zanger/gitarist Philip Bosschaerts en zangeres /bassiste Lies Lorquet, knappe gitaarpoprocksongs brengt, waarin af en toe vleugje psychedelica wordt verwerkt door toetsen.

De groep leunt qua sound en zang nauw aan dEUS/Tom Barman, maar vormt geen inbreuk. Mintzkov, die in 2000 Humo's Rock Rally won, neemt telkens rustig de tijd om hun songs uit te werken, wat opnieuw een pak goede songs oplevert: een boeiende sound, een knap ritme en de mooie, nasale zang van Philip, geruggensteund door de zang van Lies.

?Life after fire?, en de single ?One equals a lot? geven de toon aan van de cd. De titelsong is de meest stevige. Sfeervol klinken ze op ?Miles ahead? en ?Sugar rush?. ?Let's talk things over? en ?The state we're in? intrigeren door de repetitieve opbouw. ?Hitman, afsluitende track van de cd? vloeit moeiteloos over in een xtra track en besluit eervol en overtuigend de tweede cd.

Absynthe Minded

There Is Nothing

Geschreven door
Absynthe Minded gunde zichzelf wat meer tijd voor deze derde cd, gezien de voorgangers `Acquired Taste' en `New Day' elkaar snel opvolgden. Het vijftal, onder zanger/componist Bert Ostyn én ooit `onverdiend' tweede in de HRR, verbaasde met een frisse originele sound van (grillige) pop, jazz, psychedelica, swing en Oost-Europese muziek, bepaald door een breed instrumentarium, en gedragen door de warme, melancholische stem van Ostyn.

Absynthe Minded klinkt op `There Is Nothing' compact en éénduidiger. Ze trekken de kaart van de poprock, spannend, broeierig, dynamisch en intiem, ingetogen; ze klinken een ietsje minder gewaagd en gedurfd, doch ze verloochenen hun muzikale variëteit en ideeënrijkdom niet; het is een logische stap, die er mag wezen!

?Plane song?, ?Ask me anything? en ?I wanna forget? hebben de meeste hitpotentie. ?Stuck in reverse? is lang uitgesponnen en is fijn, subtiel uitgewerkt; een hoogtepunt.

Avontuur en swing is er op ?Nowhere to go?, ?A great height? (wat een meezingbaar gehalte!) en op de titelsong; ?Let's be radical? is de meest originele song. ?It's all around you?, Your backdoor? en ?Attitude gratitude? zijn intiem, pakkend en bepaald door akoestische gitaar en Ostyns stem.

`There Is Nothing' bevat opnieuw knap werk van een vijftal, die al driemaal niet ontgoochelt. Ze krijgen terecht het etiket gekleefd van `mag beloond worden'?een grootse band `nog-steeds-in-wording'?!

The Who

Endless wire

Geschreven door
The Who, of wat er nog van overschiet (de legendarische Keith Moon al een paar decennia dood, John Entwistle al een paar jaar), heeft zich nog eens tot een reünie laten verleiden. Die reünies zijn zowaar een trend geworden, we worden overladen met oude gloriën die, al dan niet voor zwaar geld, terug in mekaars armen vallen en samen de hort op gaan, zie ook The Police, The Stooges, Roxy Music, The Doors en noem maar op.

De heren Townshend en Daltrey hebben ondermeer vorig jaar op Werchter bewezen dat ze het nog kunnen, hun live set bruiste als vanouds. The Who is dan ook een live band, ze zijn verantwoordelijk voor de legendarische `Live at Leeds', samen met MC 5 hun `Kick out the Jams' zowat de meest legendarische live plaat ooit. Een andere mijlpaal in hun lange loopbaan is `Who's next', hun beste studio album, intussen ook al meer dan dertig jaar oud.

Live nog altijd spetteren is één ding, maar in 2007 nog een relevante nieuwe plaat maken, dat is al veel moeilijker, zie ook The Stooges. En ook bij The Who sputtert de motor, in de studio dan toch. We weten nu ook wel dat we niet moeten gaan zweven en dat een nieuwe `Who's next' een utopie is, maar het had gerust toch iets meer mogen zijn.

`Endless Wire' is een vergeefse poging om de draad van weleer terug op te pikken en faalt op de meeste vlakken. Het rockt veel te weinig, ontploft nergens en maar heel af en toe komt de vonk van de goede dagen aan de deur piepen.

We kunnen ons trouwens niet van de indruk ontdoen dat dit eigenlijk een verdoken soloplaat van Pete Townshend is waarop Roger Daltrey mag meezingen omdat ie mooi braaf is geweest. Pete Townshend heeft namelijk alle songs geschreven, heeft overal de lijnen uitgezet, neemt in een aantal nummers ook de lead vocals voor zijn rekening en is dan ook nog eens producer. Bovendien heeft hij het weer niet kunnen laten om er zijn stokpaardje de mini-opera bij te lappen. Die Pete toch.

De rock opera heet hier `Wire & glass' en bestaat uit 10 korte songs waaronder een paar totaal overbodige. De 9 ?normale? nummers die er aan voorafgaan zijn eveneens van wisselende kwaliteit. We ontdekken nergens een onvergetelijke song of een klassieker die de tand des tijds zal doorstaan, wel een paar verdienstelijke pogingen als opener ?Fragments? die de intro van ?Baba O Riley? heeft meegekregen, het mooie akoestische ?A man in a purple dress? en de robuuste rocksongs ?It's not enough? en ?Mirror door? die zowaar de geest van betere tijden terug oproepen. Het zijn net die songs, waarin The Who nog echt als een groep klinkt, die overtuigen. De rest zijn Townshend's vehikels, de een al wat draaglijker dan de ander, waarop hij wel aardig gitaar staat te spelen, maar waar de vlam toch te weinig uit komt.

Het is hier ook nog eens pijnlijk duidelijk waarom Daltrey destijds de zanger mocht zijn en niet Townshend, die met zijn vocale prestatie de bal al eens mis slaat.

U begrijpt het, we blijven voor een groot deel op onze honger zitten en het is wachten op nog eens een echte Who plaat en niet een veredeld solo project van Pete Townshend. En eerlijk gezegd, we twijfelen er aan of dat er ooit nog wel zal van komen.

Toch willen wij er op aandringen dat u The Who vooral live moet gaan bekijken, en wel een beetje rap, want het zal niet zo lang meer duren tot de heren elkaar voorgoed beu zijn.

Brightblack Morning Light

Brightblack Morning Light

Geschreven door
Dit is een ietwat vreemde trance plaat met ingehouden, hypnotiserende psychedelica. The Doors op een laag toerental, Mazzy Star onder de LSD, The Pink Mountaintops zonder venijn.

De songs slepen zich soms tergend traag voort en dringen zo langzaam een mens zijn aderen binnen om zich uiteindelijk in diens hersenpan vast te bijten. De sound is repetitief en bezwerend, het klinkt soms als vreemde sixties, soms als lome jazz, maar is altijd even innemend. Sluipende gitaren, een `60's orgel, een verdwaalde dwarsfluit, piano of blazers op de achtergrond, allen houden ze zich in en zorgen voor een aparte meeslepende sound. Ook de vocals zijn de hele plaat door ingetogen, mijmerend en koel. Er wordt meer gefluisterd dan gezongen.

Dit is toch wel een indrukwekkend album van deze nieuwe band, hoegenaamd niet om op te dansen, wel om bij weg te ?deemsteren?. Heeft er iemand een jointje bij ?

Pagina 891 van 898