logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Alice Cooper - ...
Ty Segall - Sjo...

David Kitt

Not fade away

Geschreven door
Twintig seconden van openingstrack ?One Clear Way? hadden wij nodig om overtuigd te zijn. `Not fade away', het derde album van de Ierse singer-songwriter David Kitt, blinkt opnieuw uit in gezelligheid.

Het concept is gekend: een betoverende melodie op beatbox waarrond Kitt zijn typische stemgeluid plooit. Enkele jaren geleden scoorde de man uit Dublin nog een bescheiden hit met het klaterende ?You know what I wanna know? uit zijn doorbraak `The Big Romance'.

En `Not fade away' biedt gewoon meer van hetzelfde. Opener ?One Clear Way? drijft op een droom van een melodie en brengt je moeiteloos in de perfecte stemming voor een klein uur muziek vanuit de buik. ?Grey Day? klinkt minder grijs dan de titel doet vermoeden en ?Up to you? maakt de droomhattrick compleet. Wat later volgt dan nog onze persoonlijke favoriet ?Nothing else?. De perfecte soundtrack om met de geliefde voor de open haard in slaap te vallen.

Maar Kitt wil op `Not Fade Away' ook buiten de lijntjes kleuren. ?Say no more? klinkt als een nummer van The Strokes en in ?Don't Fuck with Me? bijt Kitt wel heel fel van zich af. Enige mislukt experiment is ?I know the reason? dat ontspoort door een te zware bas en blijft doordrammen op hetzelfde thema.

Verwacht van `Not fade away' niet te veel verrassingen. Maar laat je inpakken door de koning van de gezelligheid. Want met `Not Fade Away' blijft David Kitt ons moeiteloos een heel album te boeien. En dat was alweer een tijdje geleden?

Bracken

We know about the need

Geschreven door
Cryptische albumtitels. We kunnen er een boek over schrijven. Nochtans had Bracken de raadselachtige albumtitel ?We know about the need? niet nodig om ons nieuwsgierig te maken. Want Bracken, dat is het soloproject van Chris Adams, die we kennen van het licht fantastische Hood. Samen met the Notwist, één van de groepen die electronica een gevoelig kantje meegaf. En Bracken gaat verder op dat ingeslagen pad.

Zo trekt de mysterieuze opener `Of athroll slains' je de mistige nevelen in om daarna helemaal open te bloeien. Ook `Heathens' en `Safe safe safe' getuigen van het vakmanschap van de geluidsarchitect in Adams. Maar dan gaat het in stijle val naar beneden. `La monte lament' blijft ter plaatse trappelen en `Music for adverts' verwart experimenteel met rommelig. Gelukkig houdt Bracken het beste tot op het einde. Met het verwarrende `Many horses' en met de monumentale afsluiter `Back on the calder line' (hoe alleen kan iemand zich voelen) heeft Adams ons plots opnieuw bij ons nekvel.

Het debuut van Bracken verrast zelden en wisselt schitterende nummers af met dieptepunten. Schakel even de programmafunctie in en je hebt zonder problemen 20 minuten prachtmuziek.

Harem Scarem

Human Nature

Geschreven door
Wanneer een nieuwe Harem Scarem release op de wereld wordt losgelaten zijn bij mij de verwachtingen altijd heel erg hoog gespannen. De Canadezen, die destijds met hun debuut één van de beste A.O.R. platen ooit uitbrachten en nadien met 'Mood Swings' bevestigden met wat steviger melodieus materiaal, zijn altijd één van mijn favoriete bands geweest. Doorheen de jaren is de band enorm geëvolueerd. Telkens was er met een nieuw album wel een muzikale koerswijziging. De ene keer al drastischer dan de andere keer.

Met 'Human Nature' keert de band deels terug naar de sound van hun tweede schijf ('Mood Swings'). Maar toch laat de band het moderne geluid van voorganger 'Overload' niet volledig los. De band heeft anno 2007 sterke muzikale gelijkennissen met het nieuwe project van Harem Scarem gitarist Pete Lesperance: Fair Ground. Gelukkig klinken de 'Harems' nog een stuk steviger. Harry Hess zingt ook nu weer weergaloos.

En deze keer zijn ook de songs van een bijzonder hoog compositorisch niveau . Sommige refreinen (zoals het aanstekelijke "Human Nature") blijven dagenlang in je hoofd hangen.

De productie is zoals alle Harem Scarem albums (en HS nevenproducten) van een onberispelijk niveau. Toch vraag ik me af of deze plaat na enige tijd nog voldoende indruk zal maken. Want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het toch nog steeds de eerste 3 Harem Scarem albums zijn (inclusief het hardere 'Voice Of Reason') die ik steeds blijf beluisteren. Of ook 'Human Nature' hieraan kan toegevoegd worden zal nog moeten blijken.

Alvast een eerste hoogtepunt van het nog zeer jonge melodieuze rockjaar 2007.

Een sterke aanrader voor zowel A.O.R. liefhebbers, als moderne rockfanaten.

Ansatz Der Maschine

The Postman Is A Girl

Geschreven door
Ansatz der Maschine is het (indie) elektronica duo Mathijs Bertel en Alexander Baert uit Kortrijk. Onder een batterij elektronica presenteren zij een klankenrijkdom van soundscapes `clicks and cuts', samples, knisperende `stoorzender' elektronica en drum'n'bass beats, koel, warm en melancholisch. Het is een klankenarsenaal van abstracte elektronica die intrigeert door een vleugje experiment.

Ansatz Der Maschine refereert naar de sound van The Notwist, Lali Puna, Hood, Mum en het vroegere Mouse On Mars en Spooky.

`The Postman Is A Girl' is een kort plaatje van een zevental songs; indietronica van muzikale schoonheid, rust, subtiliteit en fijnzinnigheid. Live worden zij aangevuld met twee saxofonisten.

Kiss The Anus Of A Black Cat

An Interlude To The Outermost

Geschreven door
Onder de indruk ben ik van het werk van de band van Stef Heeren, het Belgische KTAOABC. De band brengt een uniek geluid van donkere dreigende folkrock, `darkfolk'; in die intrigerende sound heerst mystiek en sociale doemdenkerij in lyrische teksten.

De twee kortste songs zijn de opener ?Prélude? en de afsluiter ?all movements are targets in the minds of tigers?. Daartussenin zeven nummers van meeslepende dramatiek, door het gitaargetokkel, cello, violen, een dreunende onheilspellende percussie en een diepe stem. Een paar uitgesponnen nummers als het apocalyptische ?you will reap a whirlwind? is er eentje om in te lijsten.

Het viertal heeft iets van Woven Hand en The Men They Couldn't Hang en lijkt wel de doemversie van Angelo Branduardi en The Whiskey Priests. Demonisch plaatje!

Mud Flow

Ryunosuke

Geschreven door
Het Brusselse Mud Flow, onder Vincent Liben, bracht een paar jaar terug een fijne cd uit `a life by standby', een Belgisch bewijs van muzikale variëteit binnen de poprock.

De nieuwste cd, genoemd naar een Japanse shortstory schrijver, bevat opnieuw een muzikale ideeënrijkdom van dwarrelende gitaarpop, Britpoprock en dromerige psychedelica. ?My fair Lady Audrey? en ?the number one play of the year? heeft iets mee van Sonic Youth, ?Planes? van Death Cab For Cutie, ?Waltz? van Badly Drawn Boy en ?monkey doll? leunt het nauwst aan Mercury Rev. Zelfs een vleugje `Air'lounge is te horen op ?The story was best left untold?.

De band heeft een erg verdienstelijk boeiend album uit; een doorbraak naar een breder publiek?!

Southern Voodoo

Devil's drive

Geschreven door
Zware jongens uit België. Volgens dit viertal zelf maken ze muziek voor fans van Motorhead, AC/DC en Nashville Pussy. Het is inderdaad zo dat we hen in het straatje van de vette hard rock kunnen situeren en de gelijkenissen met Motorhead gaan hier soms wel op (zeker in ?Rocket to hell? en ?Maintain the species?), alhoewel zanger Dominique De Vos helemaal géén Lemmy is. Ook Nashville Pussy horen we hier inderdaad in (?Tattoo lover? en ?Go go racing?), maar AC/DC hebben we nergens gevoeld. Er wordt wel aardig doorgeramd, de sound is ranzig, vettig en luid en ballads zijn helemaal uit den boze. Vooral wilde songs dus, soms aan TGV snelheid, en met de nodige spierbundels. De clichés van het genre komen dan ook geregeld om het hoekje loeren maar deze band straalt wel voldoende brute kracht uit om ons te doen besluiten dat dit best wel een genietbare stevige brok harde rock'n'roll is.

?Satan is a woman? luidt het bij Southern Voodoo en ze staat ook afgebeeld op de hoes. Het moet leuk vertoeven zijn ,daar in de hel.

Amy Winehouse

Back to Black

Geschreven door
De Britse Amy Winehouse debuteerde toen ze nog geen twintig was met `Frank'; qua sound (soulpop) en vocals (warm, doorleefd) manifesteerde ze zich samen met Joss Stone. Doch Winehouse onderscheidt zich met jazzy en reggae uitstapjes; een vleugje Billie Holliday, Curtis Mayfield en Macy Gray. Tav de lieftallige diva Stone heeft Winehouse er al een leventje opzitten van zwaar uitgaan, fors drank- en druggebruik.

De tweede cd `Back to Black' verschijnt drie jaar na haar debuut: `black soul', jazzy pop, broeierig, sfeervol en groovy.

De songs klinken afgewerkt, zitten subtiel in elkaar en hebben een `50's tint. ?Rehab?, ?You know I'm no good?, ?Me & Mr Jones? en ?Love is a losing game? zijn pareltjes van songs op een plaat die geen enkele maal verzwakt! Een regelrechte boeiende, intrigerende Motown sound.

Maxïmo Park

Our Earthly Pleasures

Geschreven door
Maxïmo Park klonk op hun debuut ` a certain trigger' als een gewaagder FF. Hun dynamische, springerige en aanstekelijke gitaarrock met `80's elektro/wave invloeden klinkt op de tweede cd meer verfijnd en geraffineerd. Het is een afwisselend boeiend plaat, die wat inboet aan originaliteit en avontuur. De songs zijn melodieus uitgewerkt. Het gezelschap uit Newcastle, onder zanger Paul Smith, behoudt de frisse poprocksound, die de ene maal sfeervoller klinkt, mede door toetsen en piano (?books from boxes?, ?karaoke plays?, ?your urge? en ?nosebleed?), de andere maal fel verbeten rockt (?girls who play guitar?, ?our velocity?, ?the unshockable? en ?by the monument?).

Joanna Newsom

Ys

Geschreven door
Joanna Newsom heeft de schijnwerpers op haar gericht op deze tweede plaat `Ys', die het debuut `The milk-eyed mender' ('04) opvolgt. Door de freefolkbeweging van bands als CocoRosie, Devandra Banhart en Sufjan Stevens krijgt de harpiste uit Californië meer airplay. Een uiterst originele sound geënt op strijkersarrangementen en haar harp. Een neoromantisch folkgeluid, gekenmerkt door lappen tekst en haar hoge fluisterzang. Haar stem doet denken aan één van de zusjes Casady van CocoRosie, Björk en Kate Bush. Vijf songs, die gemiddeld boven de tien minuten zijn.

De songs zijn subtiel uitgewerkt, zwellen soms aan en hebben een broeierige opbouw. De sound doet denken aan de `Er was eens' ..verhalen; Newsom heeft het alvast over de legendarisch verdronken stad van de Kelten.

Het is een talentrijke dame die een overdonderend moderne klassieke plaat uitheeft en beroep deed op Van Dyke Parks, Steve Albini en Jim O'Rourke.

Pagina 892 van 897