We hebben tot op heden My Morning Jacket al in twee gedaantes mogen meemaken. Er is de intieme, breekbare en emotievolle sound met dromerige vocals en dan heb je de wildere rocksound waarbij de baardige groepsleden uitfreaken zoals dat alleen kon in de `70's. Beiden worden hier tentoongespreid maar het rockgehalte haalt ruimschoots de bovenhand.

Er is heel wat gebeurd tussen het fragiele debuut `The Tennessee Fire' en de laatste worp, het weidse en fantastische `Z'. De live dubbelaar `Okonokos' toont op magistrale wijze hoe deze jongens geëvolueerd zijn. De heren staan constant op het hoogste niveau te zingen en musiceren, er wordt niet gekeken op een gitaarsolo meer of minder, de songs krijgen bijzonder veel ademruimte en stijgen niet zelden uit boven het extreem hoge niveau dat ze al haalden op de studio albums. Hier wordt vooral kwaliteit toegevoegd aan de nummers en ondanks de soms zeer lange songs vinden we géén overbodige uitweidingen, alleen maar prachtige momenten. We horen een band die er staat als een huis, of neen, een kasteel of een kathedraal, wat je maar wil.

My Morning Jacket klinkt harder, weidser, meer rockend dan op hun studiowerk. Ze hebben een live sound gecreëerd die werkt en hier perfect op plaat is geperst en ons het gevoel kan geven dat we een prachtconcert meemaken zomaar in onze huiskamer, waarvoor hulde. Hoogtepunten zijn er te veel om op te noemen. Toch maar een greep doen : ?It beats for you? rockt genadeloos, ?I will sing you songs? is epische intimiteit, ?Lay low? is pure klasse en is voorzien van een wonderlijke gitaarsolo, ?Dondante? werkt zichzelf naar een uitmuntende climax toe dankzij openbarstende gitaren en een heerlijk uitwaaiende sax (de song duurt 11 minuten en het is géén seconde te veel), ?Run Thru? gaat geweldig rocken op het eind. Werkelijk alles is groots op deze ?Okonokos?

Wij weten géén blijf meer met de superlatieven, dit is gewoon de beste live plaat die we in jaren hebben gehoord en we kunnen niet wachten tot deze bende nog eens tot onze contreien komt.

Hoewel Tim Finn en zijn jongere broer Neil doorheen de jaren tal van pareltjes aan pop- en rocksongs hebben geschreven en gecomponeerd, is het merendeel van de aandacht van pers en publiek toch steeds naar Neil gegaan, niet in het minst door het wereldwijde succes van Crowded House.

Nochtans mag het belang van Tim Finn niet onderschat worden. Zo richtte hij exact 35(!) jaar geleden samen met enkele studiegenoten de op artrock en new wave gestoelde groep Split Ends (later omgedoopt tot Split Enz) op dat vooral in thuisland Nieuw-Zeeland en in Australië een legendarische status bereikte. Ook Neil Finn trad later toe tot deze formatie maar in 1983 besloot Tim Finn na de release van zijn debuutalbum de band te verlaten en een solocarrière te beginnen. Split Enz werd een jaar later ontbonden en broer Neil richtte vervolgens samen met drummer Paul Hester Crowded House op. Tim probeerde intussen met erg wisselend succes een solocarrière uit te bouwen.

Later zouden de twee broers nog enkele malen samenwerken, met mooie platen als `Finn' (1995) en `Everyone Is Here' (2004) als resultaat. Tim Finn werd zelfs eventjes lid van Crowded House en schreef samen met zijn broer een paar memorale nummers voor het klassieke album `Woodface' (1991). Midden de daaropvolgende tour stapte Tim uit de groep maar gelukkig voor ons gebeurde dit ná hun schitterende doortocht langs de Gentse Vooruit (een gebeuren waar Tim Finn trouwens ook tijdens zijn huidige concert - met de hulp van het publiek - eventjes naar refereerde).

Ondertussen was er ook nog een samenwerking met Hothouse Flowers' zanger Liam O'Maonlai en met Andy White waarbij het project werd omgedoopt in ALT (samengesteld uit de eerste letter van de voornaam van de drie muzikanten) en vorig jaar verscheen zijn zevende soloalbum `Imaginary Kingdom', zijn eerste plaat in vijf jaar en misschien wel zijn beste tot nu toe. Hoewel precies dit album de directe aanleiding tot een wereldtournee vormde en die Tim Finn dus ook naar de Gentse Handelsbeurs bracht, werd meteen duidelijk dat met het concert ook volop teruggeblikt zou worden op vroeger werk, en dit in alle facetten.

Zo werd de set toch wat verrassend geopend met ?Currents? uit zijn soloalbum `Say It Is So' uit 2000, kwam daarna ?Weather With You? afkomstig van de voormelde Crowded House plaat `Woodface' aan de beurt en werd via het ten tijde van Splitz Enz neergepende ?Poor Boy? nog meer naar het verleden teruggegrepen. Het daarop volgende nummer ?Song Line? uit `Feeding The Gods' noemde Tim zelf een obscuriteit.

?Astounding Moon? was het eerste nummer uit zijn recentste album `Imaginary Kingdom' en meteen een voltreffer. Het werd intens gebracht door een achter synth/piano plaatsnemende Tim en het zou achteraf een van de weinige echt rustige momenten vormen. Met ?Couldn't Be Done?, de eerste single getrokken uit dit album (als we het jammer genoeg niet in de setlist opgenomen ?Winter Lights? uit de soundtrack van `The Chronicles Of Narnia' buiten beschouwing laten), bewees Tim Finn het nog steeds niet verleerd te zijn om mooie drieminuten pop te schrijven.

Het dartel en op cartooneske wijze gespeelde ?Dirty Creature? maakte vervolgens nog eens duidelijk hoe eclectisch Split Enz indertijd trachtte te zijn en ?Persuasion?, een gewezen single, werd akoestisch ingeleid door Tim en kreeg een mooi met piano omkleed slot mee.

En vanaf dan steeg ook duidelijk zichtbaar het speelplezier van Tim Finn. Zo werd ?Still The Song? opgebouwd uit samenzang en handgeklap, waarbij de inmiddels 54 jarige Tim enthousiast rondhuppelde op het podium en bij ?Chocolate Cake? dat in vergelijking met het Crowded House tijdperk ongepolijst en ontdaan van technische snufjes, werd gespeeld, verzocht Tim het publiek mee te zingen.

Na het door piano aangedreven ?Not Even Close? uit het `Tim Finn' album, waarbij Tim liet weten het nummer al jaren niet meer live te hebben gebracht, ging het tempo crescendo via enerzijds ?Six Months In A Leaky Boat?, dat indertijd door de BBC werd verbannen omdat de titel als provocatief werd beschouwd ten tijde dat het Britse leger met de Argentijnen een oorlog in The Falklands aan het uitvechten was, en via anderzijds `So Precious'.

Met ?It's Only Natural? werd voor de derde keer een nummer gebracht uit het `Woodface' album en de lekker rockende en swingende versie kon het publiek erg smaken, getuige het daverende applaus.

Vervolgens vond een eerste bisronde plaats in de vorm van ?Unsinkable?, een song geschreven nadat zijn achtjarige zoontje Harper een boek over de Titanic aan het lezen was. Maar in tegenstelling tot het werkelijke verhaal en tot de versie op plaat, beklijfde dit iets minder. Het nog steeds sterke ?Parihaka? uit het `Tim Finn' album deed dat wél. Deze song lijkt op het eerste gehoor een onschuldige popsong maar verwijst tekstueel naar de gelijknamige Maorigemeenschap en aan haar stamhoofd Te Whiti, die zich op het einde van de 19^de eeuw vreedzaam wou verzetten tegen het op onwettige wijze in beslag nemen van heel wat Maoriland door het toenmalige beleid in Nieuw-Zeeland.

Terwijl twee dagen voordien de set in Keulen onder meer werd beëindigd met ?Dead Flowers? uit het album `Imaginary Kingdom', werd het Belgische publiek getrakteerd op opnieuw twee Split Enz nummers. Zo bracht de groep op snedige wijze ?Shark Attack?, waarbij Tim - de natuurpracht van Nieuw-Zeeland indachtig - een grapje maakte over de `afwezigheid' van stranden in België en nadat er nog even herinnerd werd aan de recent, op zestigjarige leeftijd overleden Australische rockzanger Billy Thorpe, die heel wat invloed heeft gehad op diverse Australische muziekgroepen, werd de avond afgesloten met ?So Long For Now?.

Hoewel Tim Finn enkele van zijn bekendere nummers en we denken daarbij in de eerste plaats aan ?Fraction Too Much Friction?, aan de andere kant van de wereld had gelaten, belette dit hem niet om het aanwezige publiek te overtuigen van de Finn-kwaliteit, mede door zijn mooie stem en geruggensteund door de jonge begeleidingsgroep, bestaande uit Matt Eccles (drums), Mareea Paterson (bass), Brett Adams (gitaar) en de Noor Simen (keyboard).

Fans van (Tim) Finn die niet het geluk hadden om vorig jaar down under de reünietournee van Split Enz mee te maken, maakten dus best van de gelegenheid gebruik om naar de Handelbeurs af te zakken, vooral ook omdat Tim Finn wellicht niet van de partij zal zijn bij de nu al aangekondigde reünie van Crowded House en dus ook niet tijdens de daarop volgende tournee. Ik heb het me alvast niet beklaagd.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Ook in 2007 blijft de band Pink Floyd tot de verbeelding spreken. Nog steeds is de band een inspiratie voor vele jonge muzikanten. Opmerkelijk toch, want de band bracht sinds mensenheugenis geen nieuw album uit. Na ettelijke conflicten viel de band midden jaren tachtig uiteen. Roger Waters ging solo, Pink Floyd werd de volgende twintig jaar het troetelkind van boegbeeld David Gilmour. In 2005 kregen de vele trouwe fans opnieuw hoop toen de vier originele leden samen op het Live 8 podium stonden. Helaas slechts voor 4 songs. Een echte Pink Floyd reünie werd het niet. Gelukkig neemt Pink Floyd oprichter Roger Waters zijn verantwoordelijkheid op en toert hij de laatste jaren de wereld rond om de vele fans live te plezieren met zijn magistrale Pink Floyd shows. Veel meer dan David Gilmour (die de voorbije jaren slechts sporadisch live te zien was) is Roger Waters de man die de Pink Floyd erfenis hoog in het vaandel draagt. Waters zagen we ook al vorig jaar toen hij op meesterlijke wijze het Arrow Rock Festival 2006 afsloot. Eerder waren we ook nog getuige van zijn optreden in Antwerpen, tijdens de `In The Flesh' wereldtournee. Deze keer stond dit optreden volledig in het teken van het album `The Dark Side Of The Moon' uit 1973. We mochten dus rekenen op een integrale live versie van deze klassieker, net zoals tijdens zijn passage op het Arrow Rock Festival.



Om 20.00 uur stipt begon een leuke video introtape te lopen. Een originele projectie van een fles whisky en een oude radio. Veel leuke, oude songs op die radio en hierbij was het bijzonder grappig dat bij de liedjes van Abba naar een andere radiofrequentie werd gezocht. De whiskyfles geraakte meer leeg, het Sportpaleis liep steeds voller.

Even later kwam de echte aftrap met het superbombastische ?In The Flesh?, uit het meesterwerk `The Wall'. Alle registers werden meteen opengetrokken. Massa's vuurwerk samen met de marcherende hamers (uit de film `The Wall') op de videowall, zorgden voor een indrukwekkende start. Het daaropvolgende akoestische ?Mother? zorgde voor een sterk contrast. Met het dreigende en imposante ?Set The Controls For The Heart Of The Sun? doken we pas echt de geschiedenis in. ?Shine On You Crazy Diamond? zette het uitverkochte Sportpaleis een eerste keer in vuur en vlam. Puur genieten was het van Water's begeleidingsband die ook deze keer bestond uit: Graham Broad (drums), Andy Fairweather-Low (gitaar), Dave Kilminster (gitaar), Snowy White (gitaar), Jon Carin (keyboards), Harry Waters (keyboards), Ian Ritchie (Saxofoon) en de 3 `leading lady's on backings': Carol Kenyon, Katie Kissoon en PP Arnold. Evenzeer was het genieten met twee tracks uit het sterk ondergewaardeerde Pink Floyd album `The Final Cut'. Aan het einde van het eerste deel bracht Waters het enige solowerk van de avond. We kregen een overdreven opgeschroefde uitvoering van ?Perfect Sense Part 1 & 2?. Even nam het quadrafonische geluidssysteem een loopje met de realiteit want toen de onderzeeër op het filmpje zijn torpedo's afvuurde was het alsof het Sportpaleis zelf gebombardeerd werd. Wel leuk was de overvliegende astronaut! Verrassend was ?Leaving Beirut? dat voorzien werd van leuke stripbeelden en een aanklacht werd tegen het politieke geweld van Bush & co. Deel één eindigde met ?Sheep? waarbij het reuzen opblaaszwijn ook nog eens zijn opwachting mocht maken. Spektakel tot en met.

Na een korte pauze was het de tijd voor deel 2, dat een integrale uitvoering werd van het album `The Dark Side Of The Moon'. Dit album werd nu al meer dan 1500 weken genoteerd in de Amerikaanse hitlijst (US Top 200) en ging al meer dan 40 miljoen keer over de toonbank. Gigantische cijfers maar het is dan ook één van de allerbekendste klassiekers aller tijden. Ook live wist Waters een zeer authentieke versie neer te zetten. Zeer professioneel eiste hij niet steeds de hoofdrol op, maar liet waar nodig (want zijn stem heeft natuurlijk z'n beperkingen) de kans aan zijn bandleden om het originele Pink Floyd geluid te benaderen. Naast de vele sfeervolle en intrigerende projecties was er ook een spectaculaire lasershow aan het einde van het tweede deel. Een door de lucht vliegend prisma zorgde voor een zeer kleurrijke finale.

De `encores' kwamen allen uit `The Wall', met als absoluut hoogtepunt het slotstuk ?Comfortably Numb?. Voor het ronddraaiende en vuurspuwende rad (zoals op Arrow 2006) was er echter indoor geen plaats.

Waters speelde dus tijdens dit optreden identiek dezelfde set als tijdens zijn optreden op het Arrow Rock Festval. Hij slaagde er perfect in om de ganse show ook in zaal te brengen. Nieuwe projecties, licht- en vuurshow zorgden ook visueel voor een waar schouwspel (naar de hand van ontwerper Mark Fisher) dat nooit verveelde. Muzikaal is hij meer Pink Floyd dan Pink Floyd zelf was nadat hij de band verliet. Dit was een schitterend retro feestje dat ongetwijfeld nog lang zal nazinderen. Wie deze uitverkochte show niet kon bijwonen heeft één kleine troost. Op 7 juli is Waters ook op televisie te zien. Dan is hij immers één van de artiesten die zal optreden tijdens het Live Earth evenement.

Setlist: *In The Flesh *Mother *Set The Controls For The Heart Of The Sun *Shine On You Crazy Diamond *Have A Cigar *Wish You Were Here *Southampton Dock *The Fletcher Memorial Home *Perfect Sense Part 1 en 2 *Leaving Beirut *Sheep

*Speak To Me *Breathe *On The Run *Time *The Great Gig In The Sky *Money *Us And Them *Any Colour You Like *Brain Damage *Eclipse

*The Happiest Days Of Our Lives *Another Brick In The Wall Part 2 *Vera

*Bring The Boys Back Home *Comfortably Numb

Organisatie: Live Nation

Het was alweer een tijdje geleden dat we Marillion live aan het werk hadden gezien. Ditmaal kregen we de kans om de heren in Noord Frankrijk aan het werk te zien, meer bepaald in de club Le Splendid te Lille. Maar voor het allemaal zover was waren we ook nog getuige van het akoestische optreden dat de Marillion boys in de namiddag gaven, ter promotie van het nieuwe album, in de Fnac te Lille. Even na vijf uur werden we in de Fnac geloodst naar een klein achterzaaltje waar het optreden plaats vond. De opkomst was niet gering, want wie de berichten op de marillion.com website had gevolgd was hier aanwezig. Ook heel wat vrienden uit België vonden de weg naar de Rijselse binnenstad. Jammer dat de volledig band niet aanwezig was. Enkel zanger Steve ‘H’ Hogarth, gitarist Steve Rothery en bassist Pete Trewavas waren van de partij. Deze bandformule is onder de fans ook wel gekend als Los Trios. We kregen een bijzonder geslaagde korte set met slechts 4 songs: “Faith”, “See It Like A Baby”, “80 Days” en “Man Of A Thousand Faces”. Prima geluid, leuke relaxte sfeer en een enthousiaste fanbase. Na het muzikale gedeelte namen de heren ook nog ruim de tijd om de aanwezige fans te ontmoeten voor een babbel, een leuke foto of een felbegeerde handtekening. Pete Trewavas was veruit de sympathiekste. Met hem had ik het ondermeer over zijn participatie in het Kino project, waarvan we in de toekomst een nieuw album mogen verwachten.

Le Splendid was ‘s avonds volledig uitverkocht voor het optreden van één van de belangrijkste Britse Progressieve rock bands. Voor Marillion op de planken stond kregen we nog eerst een supportact voorgeschoteld. Meestal is dit een vervelende klus maar deze keer was het optreden van de band Monstertux best te pruimen. Deze enthousiaste band uit het Nederlandse Leeuwarden imponeerde met een zeer dynamische set. Vooral van het openingsnummer (dat jammer genoeg niet op de cd ‘During Daytime’ staat) was ik erg onder de indruk. Zanger Sjoerd van Kammen liet vooral tijdens deze eerste rustige song horen dat hij beschikt over een erg sterk stemgeluid. Later in de set, toen het allemaal wat harder ging, sprak zijn stem mij minder aan. Muzikaal waren er gelijkenissen met Sonic Youth, Placebo en vooral ook Deus, waar de heren enorme fans van zijn. Een erg verbeten optreden dat bij momenten misschien wat te heavy was om alle Anoraks (zo worden de fans van Marillion ook wel genoemd) aan te spreken. Maar in elk geval ging de superlaaggeprijsde cd ‘During Daytime’ na het optreden erg vlot van de hand.

 Op de openingstonen van “Splintering Heart” kwam Steve ‘H’ Hogarth als eerste het podium op. Even later werden de ander bandleden onder een daverend applaus hartelijk ontvangen. Toch verrassend dat men geen song van het nieuwe album koos om te openen. Als tweede song was er wel een track uit het nieuwe ‘Somewhere Else’. “The Other Half” was ook live een erg sterke song. Met “You’re Gone” greep men een eerste keer terug naar het succesvolle ‘Marbles’ album. Pete Trewavas speelde tijdens “Faith”, bevrijdend akoestische gitaar. “Afraid Of Sunlight” volgde en was één van de hoogtepunten van de avond. Mooi, hoe een lichtspot op het backgrounddoek de zon voorstelde, maar over het algemeen was de lichtshow vrij sober en ondergeschikt aan de vele muzikale uitspattingen. Tijdens “A Voice From The Past” vroeg ‘H’ onze aandacht voor de armoede in de wereld en voor het ‘makepovertyhistory.org’ project. Pakkend, ontroerend…een moment van zelfreflectie en vooral een erg sterke song. Iemand in de zaal riep dat de band gerust eens naar Noord Afrika mocht komen. Of dit ironisch bedoeld was weet ik niet maar ‘H’ repliceerde door te zeggen dat hij gerust eens naar Noord Afrika wou komen om er op te treden. “Fantastic Place” werd dan ook opgedragen aan de bevolking van Noord Afrika. De altijd sympathieke Steve Hogarth deelde ons ook nog droogjes mee een baaldag te hebben waardoor de interactie met het publiek vrij beperkt bleef. Muzikaal was daar echter niets van te merken want het ganse optreden verliep zo goed als perfect. Een foutloos parcours over de ganse lijn: alle Marillios waren in bloedvorm. Ik denk dat ik Steve Hogarth nooit eerder zo zuiver hoorde zingen. Licht en klank waren optimaal en ook de keuze van de setlist viel bij mij heel erg in de smaak. Onnodig te zeggen dat er geen songs uit het Fish tijdperk meer op het menu stonden. Andere hoogtepunten waren het grootse “Man Of A Thousand Faces” en de titeltrack van Marillion’s nieuwste baby ‘Somewhere Else’.

Bissen met “Neverland” is uitpakken met het beste wat je in huis hebt. Waarna een fan op zijn wenken werd bediend toen die om “Ocean Cloud” vroeg. Voor alle duidelijkheid kregen we slechts een klein stuk uit dit lange werkstuk en misschien was dit wel niet de beste keuze. Zeker niet als later duidelijk werd dat daarom “The Space” sneuvelde. Afsluiter werd het minder bekende: “The Release”, een song die in 1990 ooit mocht dienen als B-kantje voor de single ‘Seasons End” maar wel een erg leuke up-tempo song is.

Ook deze keer was Marillion ‘on the road’ een zeer indrukwekkende vertoning, waardoor iedereen (waaronder ook de sceptici, die vaak alleen warm lopen voor hun eigen persoonlijke Marillion songfavorieten) met een volkomen voldaan gevoel huiswaarts kon keren.

 Setlist: *Splintering Heart, *The Other Half, *You’re Gone, *Faith, *Thank You Whoever You Are, *Afraid Of Sunlight, *A Voice From The Past, *Fantastic Place, *Somewhere Else, *Beautiful, *Man Of A Thousand Faces, *Between You And Me, *King

*Neverland, *Ocean Cloud, *The Release

Organisatie: Agauchedelalune, Lille