logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Joe Jackson - 2...
Within Temptati...

The Rifles

Beheerste postpunk

Geschreven door
In de Petrol te Antwerpen kregen de twee bands Confuse The Cat en The Rifles evenveel tijd om zichzelf live voor te stellen.

Geert Plessers is al een paar jaar bezig, na het Reiziger avontuur, met Confuse The Cat. De band bood een aanstekelijke, dynamische en vitale set gedurende zo'n 45 minuten. Het vijftal proeft van postrock, Britse postpunk en waverock. Een fris, springerig geluid, dat het vijftal injecteerde op het podium. Ze putten rijkelijk uit hun terechte doorbraakplaat (derde plaat reeds!) `We can do it'. Plessers ontpopte zich op het podium als een Paul Smith van Maximo Park of als een Alex Kapranos van Franz Ferdinand; één van de gitaristen leek als twee druppels water op een Fun Boy Three-er.

Confuse The Cat gaf er een ferme lap op met puike songs als ?The deepest blue?, ?Shockwaves?, ?Principessa? (een Daddy Cool strofe in de outtro) en de opzienbarende single ?Akela?.

The Rifles zijn een jong bandje uit Londen die een mooie toekomst tegemoet kunnen gaan, net als geestesgenoten The Kooks en The Subways. In een kleine 50 minuten speelden ze een twaalftal drie minuten songs. Het viertal, onder zanger /gitarist Joel Stoker, bracht een sprankelende, energieke set, waarin af en toe ruimte was voor sfeervoller materiaal. Melodieus opzwepende `to the point' postpunk, die nauw leunt aan de `70's van The Jam: korte, kernachtige en snedige songs!

Na een Stooges intro, trok het viertal meteen fel van leer met enkele rechttoe-rechtaan songs als ?She's got standards?, ?One night stand? en ?Hometown blues?. Melodieus verfijnder klonken ?She's the only one?, ?New one? en ?Spend a lifetime?; door het semi-akoestische gitaarspel en melodica was dit een aangename en een mooie afwisseling. Een bredere aanpak die werd geapprecieerd. ?Peace & quiet?, het muzikaal uitgangsbord van dit jong bandje, krikte het tempo terug op; ?Robin Hood?, ?Repeated offender? en de titelsong van de cd `No love lost' volgden in sneltempo. ?Narrow minded social club? was dromerig en besloot samen met het punky ?Local boy? het kleine uurtje beheerste postpunk, onder een fijne melodie en een emotievolle zang.

Org: Petrolclub, Antwerpen

Nine Inch Nails

Vitaliteit is nog niet verloren

Geschreven door
Trent Reznor, spil van NIN, is één van de voornaamste exponenten van de industrial/electrorock.. Hij liet de voorbije jaren de clubs in België terzijde en koos voor tweemaal Werchter, toen `The Fragile' (`99) en `With Teeh'('05) verschenen; NIN speelde twee overtuigende gigs, wat me een fijne herinnering opleverde. NIN concerteert in de AB op 18 en 19 maart; de band hield drie weken eerder halt te Lille. Ik was uiterst nieuwsgierig!

Sommige momenten had ik het gevoel dat m'n trommelvliezen waren doorboord. Een stevig, gebalde sound, gekenmerkt door logge, loodzware ritmes en een donker dreigende ondertoon, pittig gekruid door een pak (synthi) beats per minuut, fuzz en noise. NIN bood een `wall of sound' door een perfect op elkaar afgestemde band en mans grauw overtuigende stem; de bezetting bestond uit Twiggy Ramirez (echte naam Jordie White en bassist bij Marilyn Manson en deel uitmakend van de nieuwe band van Chris Goss (Masters Of Reality)), Joss Freese (drummer van A Perfect Circle geweest), Aaron North (geschifte gitarist, ex The Icarus Line) en Alessandro Cortini (keyboards). Stroboscoop en lichteffecten (boven Reznor en z'n band hingen grootse lampen van gedempt wit licht) gaven elan. Een muzikale tornado, een huiveringwekkende set, waarin af en toe een rustpuntje zat toen Reznor op piano speelde. Een man in topvorm!

Hij grossierde door z'n oeuvre, waarbij de klemtoon lag op ouder werk, hij lichtte een tipje van de sluier op,van de in april te verschijnen nieuwe cd `Year Zero' (hij heeft nu geen vijf jaar op zich laten wachten voor nieuw werk!) en de klassiekers werden niet vergeten.

NIN: na bijna twintig jaar behouden ze het voortouw!

Vijf schimmen betraden het podium in een rookgordijn; een mistig decor over de twintig nummers. Al bij de eerste song liet Reznor zich volledig gaan. ?Love is not enough? was één van de weinige recente songs die we zouden horen. Het tempo werd strak en stevig gehouden met ?Terrible lie? (de ideale song bij afbraakwerken!) en ?March of the Pigs?. Gitarist North had z'n punkveren nog niet verloren en dolde als een gek rond op het podium. ?Closer? en ?Reptile?, werden ondergedompeld in een felle rode gloed, hadden een monotoon ritme, boden stroomstoten en balanceerden tussen intimiteit en dynamiek. De Natural Born Killer song ?Burn? leidde de dreiging in van songs als ?Gave up?, ?Help me, I'm in a hell? en ?Eraser?, in een decor van half gedempt wit licht en rode flikkerlichten op de leden. Fijn gevonden!

Tijd voor een rustpunt van een paar minuten in de pianoballade ?La mer? die de ze linkten aan ?Into the void? die aanzwol om tot uitbarsting te komen. De nieuwe song ?Survivalism? refereerde deels naar de trance van The Young Gods en met songs als ?Wish?, ?Suck? en ?Down in it? bereikten ze een mooi hoogtepunt. Fijn.

?Hurt?, ode aan Johnny Cash, startte intiem en sober; om kippenvel van te krijgen? Cash leek herboren?!, na een paar minuten zwol het nummer aan met de band. ?The hand that feeds? en ?Head like a hole? mochten de set definitief besluiten.

NIN: een dynamische, donkere set van een man, ?een band, die de vitaliteit nog niet is verloren; jongere bands hebben er het opkijken naar!

Support act was The Popos, een Amerikaanse band met Indiase roots. Een goed half uur traden ze op en verrasten aangenaam voor wie van noise, grunge, psychedelica en `80's wave hield.

Organisatie: FLP, Lille

The Decemberists

Van alle markten thuis

Geschreven door
Lavender Diamond, een viertal uit LA, nestelt zich ergens tussen Bjork, Joanna Newsom, Cat Power en CocoRosie. Zangeres Becky Stark, in een onschuldig kleedje en bloemetjes in het haar, bewoog zich als een ballerina of als een nymf over het water. Het viertal bracht sfeervol dromerige freefolk/elektronica popsongs, af en toe forser en feller, gedragen door de hemels, hoge, breekbare stem van Becky. Het deed me denken aan XTC's ?Grass??looking at the blue sky. De onschuldige flowerpop verraste en werd sterk onthaald.

The Decemberists uit Portland, Oregon, onder de charismatische zanger/gitarist Colin Meloy en Jenny Conlee op toetsen/accordeon, is een uitgebreid gezelschap, dat al voor de twee maal halt hield in de Botanique. Vorig jaar kwamen ze langs voor de doorbraakcd `Picaresque', en onlangs verscheen `The crane wife'.

Deze Amerikaanse tegenhanger van Belle & Sebastian en Arcade Fire leveren de ideale soundtrack bij bizarre verhalen, legendes en dichtbundels; in hun knap gearrangeerde, sfeervolle en broeierige pop zit een Keltische folky ondertoon. Ze verwerken zelfs `70's psychedelica van Pink Floyd en Focus. Het songmateriaal is boeiend door de avontuurlijke aanpak, heeft een opzwepend ritme en krijgt kleur door een uitgebreid instrumentarium als staande bas, accordeon, draailier, viool en steel pedal.



The Decemberists boden een fijne, subtiele afwisselende set, betrokken en animeerden het publiek door leuke interventies, verhalen en anekdotes. Een knus en gezellige show van een goed anderhalf uur, waar de klemtoon lag op de recente twee cd's. In een musicalsfeertje vatte het zestal de set aan. Eén van de drie ?The crane wifes?, mooi uitgesponnen, opende de set, gekenmerkt door een spannende opbouw, een intrigerend psychedelisch klinkend orgeltje en een folky inslag. ?The island? en ?Billy? klonken innemender. Een ELO refererende ?We both go down together? klonk broeierig. ?The engine driver? (wat een psychedelica intro!) speelden ze uiterst sfeervol bepaald door fijne gitaargetokkel en toetsen. ?Shankill? werd spaarzaam begeleid, gedragen door accordeon, gitaarspel en Meloys overtuigende stem. Een niet terug te vinden track ?Culling?, was freaky, met de zanger als podiumbeest in een hoofdrol. Na het poppy ?Oh Valencia? jamden ze, op verzoek, ?Breakfast in America? van Supertramp. Plezierig! ?16 military wives? vormde alvast de apotheose: Meloy verdeelde de Bota in vier en liet het publiek in kano `meeoohhen'. Het meeslepende ?Sons & Daughters?, samen met de leden van Lavender Diamond, kreeg een tof tintje: folky/gospel door draailier, accordeon, een meezinggehalte en handgeklap.

De bis werd aanvankelijk sfeervol ingezet met ?Angels & Angels? en ?Eli, the barrow boy?. ?July July?, een snedige poprocksong van hun debuut uit 2002, werd aardig gekruid door een dosis fuzz en distortion; drummer Holbrook waagde een weirdo danspas en Meloy jamde een drumpartijtje, wat het einde van de set betekende.

We beleefden met het sympathieke zestal een fijn avondje speelplezier en animatie. De ideale aanzet voor een zware zaterdagnacht?

Organisatie: Botanique, Brussel

The Rapture

The Rapture kreeg de vonk er niet in

Geschreven door
Le Grand Mix had zich voorzien op een spetterend avondje punk-funk en was dan ook uitverkocht. Dat zal ook wel te maken hebben met de vorige geslaagde passage van deze New Yorkers in Tourcoing.

Maar The Rapture liet ons een beetje op onze honger zitten. De gretige en felle funk- en punky opstoten die we verwachtten kwamen er niet uit. The Rapture verzuimde zelf om er een feestje van te maken door hun songs veel te keurig en te verzorgd te spelen. Alle nummers leunden te dicht aan bij de originele studio versies en kregen live niet de panache die ze boven zichzelf zouden moeten doen uitstijgen. Niet dat de heren hier slecht aan het spelen waren, want we twijfelen er niet aan dat ze het kunnen, daarvoor hebben ze de songs, de sound en de attitude. Ze waren alleen het buskruit vergeten. De vonk sprong er gewoon niet uit, de vlam zat er niet in.

Bij momenten, maar die waren er te weinig, liet The Rapture uitschijnen dat het er wel degelijk in zit. Naar het einde toe begon hun set wat te gloeien en te bruisen, vooral in de bisnummers ?First Gear? en ?Olio?. Ook ?I need your love? en ?House of jealous lovers? konden onze goedkeuring wegdragen. Maar we hadden meer verwacht. Iemand moest uit het publiek gesprongen hebben om die gasten met een flinke trap in hun ballen wakker te schudden, of de verantwoordelijken van de catering hadden toch maar beter wat meer pili pili en tabasco in hun spaghetti gedaan.

Nochtans hadden onze Brusselse vrienden van Montevideo als voorprogramma voor een aangename opwarming gezorgd met een sound die in hetzelfde straatje is te situeren van The Rapture (of ook Radio 4 en aanverwanten), een bijzonder gedreven lefgozer van een zanger en een band die de gitaren krachtig kon doen kletsen en botsen.

Een lekker voorspel dus, alleen wisten The Rapture de zaal niet verder op te geilen zodat niemand echt is klaargekomen. Jammer.



Wij zien het als een half gemiste kans van wat toch wel een fijn groepje is met aanstekelijke dansbare songs en puntige ritmes. De prima platen `Echoes' en `Pieces of the people we love' zijn daar het levende bewijs van.

Volgende keer beter.

Organisatie: Le Grand Mix, Tourcoing

Clap Your Hands Say Yeah

Band doet naam alle eer aan

Geschreven door
Clap your hands say yeah is een New Yorks vijftal dat op geen mum van tijd een cultstatus ontwikkelde. Ze waren aangenaam verrast dat hun begin vorig jaar verschenen debuut op zoveel respons kon rekenen. CYHSY brengt een aanstekelijke en broeierige mix van `70's retrorock, psychedelica en americana (ergens tussen The Feelies, Grandaddy, Mercury Rev en Arcade Fire), op een losse en speelse wijze gespeeld, onder die zeurderige, melancholische zang van Alec Gunworth, die op het podium verzonken is in z'n eigen leuke leefwereld.



Live gaven ze de songs een freakend en steviger karakter, soms uitgesponnen door de repetitieve opbouw en subtiele ritmes, wat vooraan een party sfeer creëerde. CYHSY bouwde z'n set zorgvuldig op. De titelsong van de tweede cd ?Some loud thunder? opende. Meteen kwam band en publiek op dreef met het uiterst groovy en dansbare ?Satan said dance?, één van de sterkste songs, fijn uitgewerkt, die de dansspieren prikkelde; snedige gitaarlicks, psychedelische elektronicatunes, een diepe bas en een opzwepende percussie, onder die bezwerende vocals.

?Is this love? klonk iets gematigd en leidde enkele sfeervolle nummers in ?Love song 7? en ?Details of the war?, wat de vaart in de set afnam, maar een aangename afwisseling en variëteit betekende.

In het tweede deel hield de band het publiek in z'n greep met een prachtkeuze: ?In this home on ice?, klonk strak en emotievol, ?Yankee go home? speelden ze krachtiger, ?Over & over again? en ?Upon this tidal wave of young blood? (dit leek de reünie van The Feelies wel!) waren alvast de ambiance/smaakmakers. De nieuwe ?She smiles? begon intiem, bouwde op en werkte naar een climax door blazersectie en Gunworth op megafoon. Spannend!

Tweemaal kwamen ze terug, waarbij het dansbare tempo eerst werd aangehouden met ?The skin of my yellow country teeth?, dan pakten ze Neil Youngs ?Helpless? origineel aan en ?Heavy metal? mocht fors en een krachtig de set besluiten.

CYHSY zorgde voor een afwisselende, genietbare set, die opvallend het Franstalig landsgedeelte optrommelde. Het was heupwiegen en dansen op de meeslepende, broeierige groovy sound. Ze waren zelf onder de indruk en beleefden een tof avondje speelplezier met een uitgelaten menigte. CYHSY deed z'n naam alle eer aan.

Cold War Kids is een beloftevolle band uit L.A., die we al aan het werk zagen met Two Gallants te Tourcoing. Het viertal heeft invloeden van Starsailor, Ben Folds, Nick Cave en Gomez. Hun songs zitten melodieus en subtiel in elkaar, zijn soms hyperkinetisch en balanceren tussen intimiteit en dynamiek. Na hun EP, vorig jaar, verscheen onlangs het debuut `Robbers & Cowards'. ?Hang me up to dry? en ?We used to vacation? injecteerde de band tot ups & downs op het podium. ?God, make up your mind? en ?Hospital beds? hadden een goede drive. Cold War Kids was een fijn bandje; ze gaan een mooie toekomst tegemoet.

Organisatie: Live Nation

De Nieuwe Snaar

De Helden van Vandaag

Geschreven door
Van tekst tot mechaniek,

Van stilte tot muziek,

Van dans tot gymnastiek,

Van odes tot kritiek,

Van fake tot authentiek,

Van staaldraad tot plastiek,

Van slap tot energiek,

Van cool tot sympathiek,

Van geestig tot fysiek,

Van slapstick tot doodziek,

Van kitsch tot magnifiek,



De Nieuwe Snaar, onder de muzikanten Walter Populiers, acrobaat Geert Vermeulen en de broers Kris en Jan de Smet, hebben een nieuwe productie klaar: `Helden van Vandaag', die de `Twee Centimeter' van een paar jaar terug opvolgt. Al van '77 biedt het gezelschap een combinatie van muziek, circus en cabaret.

De Nieuwe Snaar gaf een twee uur durende show, grappig, leuk, spectaculair met een maatschappijkritische noot; muzikaal van moderne kleinkunst, folk, klezmer, pop, Spaanse tango tot een stevige rocknoot. Mooi. De wervelende show, uiterst origineel en creatief in elkaar gestoken, dwong (opnieuw) respect af. We beleefden een fijne, gezellige en ontspannende avond. De `Helden van Vandaag' zijn toch wel De Nieuwe Snaar zelf!

Toen we de Arenberg betraden, werden we verwelkomd op lieflijk vinkengefluit. De show startte met fragmenten van stomme filmpjes uit de oude doos van stuntmannen, die stoeiden met de zwaartekracht en vliegkunsten, wat de rode draad vormde door hun `Helden van Vandaag'.

Akoestisch openden ze ?Wat zou je willen wezen?, bepaald door een prachtige samenzang van het viertal. De Smet startte een verhaaltje van ?Ornigraphie?; als schimmen speelden de overige drie achter een doek. ?Den bono?, gespeeld op z'n Dylans, was een fijne popsong over hun ontmoetingen in Bonos fictieve cafeetje. Vermeulen kon z'n eerste capriolen uitvoeren met zes gitaren op z'n rug, handig bediend door Desmet. Het bracht hen tot klezmer muziek, aangevuld met klarinet, viool en een minimale percussie.

Vermeulen kon grappig verdergaan met een act in een mortelmolen en evenwichtsoefeningen op stokken, gelinkt aan de rode draad. Hij leverde ook een paar prachtige Nederlandstalige songs af, waaronder ?Blinkend van trots?: eenvoudig, doeltreffend, met een dosis dramatiek en humor. Beklijvend!

Een Spaanse tango van Kris en zelfs een vleugje punkpop, onderstreepten de gevarieerde set.

In een showbizzquiz, een persiflage op de Idool wedstrijden van nu, verkozen ze `hun held van de dag', waarbij elk van de leden een schitterende performance gaf: er was de valse `60's song van Walter, het paaldansnummer van Geert op z'n Tania Dexters en de popballade door Jan ?In de stilte van het stemhok?. Ingenieus in elkaar gestoken, die al aangaf dat de gewone man de BV of held was.

Ze wisselden feest en intimiteit af: folklore met een Russische danspas, een sambanummer, zeurderige `70's psychedelica, een intieme ?Duiven op til? en het poppy ?In de schaduw van het vagevuur? (waar het ook aangenaam vertoeven kan zijn). Op het eind gaf De Smet de boodschap dat eenzaamheid de grootste straf kon zijn die een mens kon treffen.

Panamarenko kon tevreden zijn dat zijn (imaginaire) vliegkunstwerken door de De Nieuwe Snaar een fijne omlijsting kregen. Oh ja, de held van de avond was de gewone dame op zitje E17. Ze kreeg alvast een toffe herinnering van het viertal.

Org: Arenbergschouwburg, Antwerpen

Low

Pré `Drums & Guns' voorstelling

Geschreven door
Low, uit Minnesota, brengt pas in maart een nieuwe cd uit, `Drums & Guns', opvolger van het schitterende `The great destroyer', twee jaar terug. Exclusief voor MIM stelden ze in avant-première de nieuwe songs voor.

Ze traden zo'n anderhalf uur op, waarbij ze pas in het tweede deel van de set een handvol herkenbare songs vanaf de cd `Lost in the fire ('01)speelden; eigenaardig genoeg liet het drietal de slowcore songs van het baanbrekende `The curtain hits the cast' terzijde, ook al riepen enkele fans links en rechts nummers van deze plaat.



Low bracht een evenwichtig geheel van innemend, sfeervol en snedig, forser bedreven songmateriaal; rode draad is de spaarzame begeleiding, de repetitief trage, doch spannende opbouw en een slepend ritme.

Alan Sparhawk (gitaar/zang), Mimi Parker (minimale drumset) en bassist Matt Livingstone) hebben net zoals Dead Moon maar een paar vierkante meter nodig op het podium; gevolg: in het Concertgebouw een beperkt instrumentarium op een immens podium?

Sparhawk nam een hoofdrol in: hij drukte regelmatig de effectpedalen in van z'n gitaar, wat resulteerde in een metaalachtige klank, feedbackgeraas en noise, naast z'n repeterend intieme en spaarzaam gitaargetokkel; de diepe bas en de lome soms krachtige percussie vulden aan en pasten mooi in Lows muzikale landschap. Een gedempt donker lichtdecor ondersteunde de ingetogen, beklemmende of dreigende huiveringwekkende sound. In het eerste deel lag de klemtoon op nieuw materiaal. Het drietal zorgde voor een afwisselende aanpak; opener ?Sandanista? was meteen een schot in de roos: slowly startend, aanzwellen, het tempo opkrikken en forser klinken. Het sfeervolle ?Belarus? had een puike opbouw en een sterke samenzang Sparhawk - Parker. ?Dragonfly? op z'n beurt, klonk traag, intiem en broos.

Zoals bij The House of Love, eerden ze The Beatles & The Stones; Sparhawk liet zelfs de gitaardistortion eens los onder de breekbare zang van Mimi. Het melodieus meeslepende en pakkende ?Take your time?, maakt me extra nieuwsgierig naar de binnen de maand te verschijnen plaat.

Voor de aanvang van bekender materiaal, poogde Sparhawk in dialoog te treden met het publiek, wat niet evident bleek in dit immens concertgebouw. De muziek sprak voor zich: hij zette ?Death of a salesman? in, bepaald door z'n gitaargetokkel en stem. ?Violence? behield de rustige aanpak, maar ?Sunflower? en ?Pissing? kenmerkten een spannende, broeierige opbouw en wisten te beklijven. ?Laser beam? was een laatste herkenningspunt. ?Murderer? besloot de set.

In de bis liet Low het publiek eerst de vrije loop om songs aan te vragen: ?Munkey?, ?California?, ?Amazing grace?, ?Dinosaur act? en ?Over the ocean?. Maar Low koos zelf voor o.m. twee songs uit het `Trust' album ('02) nl. ?In the drugs? en ?Canada? waren mooi uitgewerkt met enig effectbejag à la Sonic Youth, en klonken snedig, fel en krachtig.

Low stond garant voor een afwisselende set: van intiem, traag opbouwend tot meer uptempo. We kijken alvast uit naar dat nieuwe album en hopen dat er een sterkere dialoog kan op gang komen.

Organisatie: Cactus Club @ Concertgebouw, Brugge - Music In Mind festival -

MIN info: tussen 14.02 en 24.02.07 organiseert Cactus Muziekcentrum vzw, ism Concertgebouw de tweede editie van het indoorsfestival 'MUSIC in MIND'.

'MUSIC in MIND' is een eigenzinnige, grensoverschrijdende duik naar de paaiplaatsen van de hedendaagse muziek. Een muziekhappening die letterlijk tot de verbeelding wil spreken, met een focus op acts die beschikken over een grote muzikale zeggingskracht en/of poëtisch gehalte. 'MUSIC in MIND' neemt de bezoeker op sleeptouw voor een atmosferische muzikale trip; van singer-songwriter over post-rock band tot dj of vj? stuk voor stuk acts met als raakpunt dat ze het publiek niet onbewogen laten. Het nieuwe Concertgebouw van Brugge wordt de knappe architectonische biotoop waarin 'MUSIC in MIND' optimaal moet kunnen gedijen, met concerten op de meest diverse locaties in de onderbuik van het gebouw. Programmatorisch spitst 'MUSIC in MIND' zich ten dele toe op acts die zich momenteel nog in de broeierige ondergrond van de muziek bewegen, maar die het verdienen om ook meer aan de oppervlakte te komen. Deze worden gecombineerd met een aantal ondertussen meer gevestigde waarden.



Guillemots

De fantastische muzikale wereld van Guillemots

Geschreven door
Guillemots, de band rond Fyfe Dangerfield, verbaasde midden vorig jaar met het debuut `Through the windowpane', die een paar songs van de eerder verschenen `From the cliffs EP' bevat. Muzikaal plaatje: ergens tussen Paul Simon, Jeff Buckley, Flaming Lips, Badly Drawn Boy en de `upcoming scene' van Arcade Fire en The Decemberists. Een rijkelijk geschakeerd romantisch geluid, die iets `niet van deze wereld' heeft, doet wegdromen en doet genieten van een `fantast' wereld. De roots van de bandleden is geïntegreerd: Dangerfield als Brit, een Schotse drummer, een Braziliaanse gitarist en een Canadese (contra)bassiste. Een bont gezelschap, aangevuld met blazersectie (trompet/klarinet).



Dangerfield, een enthousiast type, gezeten op grootvaders avondzit, was live grotendeels verscholen achter een pak elektronica-apparatuur. Hij liet z'n kunstjes krachtiger horen en goochelde met voicesamples en beats. Dangerfield creëerde een ontspannende sfeertje door z'n losse contacten met het publiek.

?Come away with me? was een sfeervolle inleider. De titelsong van de cd `Through the windowpane' was breder omlijst door Dangerfiels onschuldig, dromerige zang, z'n elektronisch vernuft, een opzwepende percussie, een subtiel gitaarspel, diepe bastunes en blazersectie; Het nieuwe ?Go away?, op hetzelfde elan, wordt een klassesong en was een eerste hoogtepunt. Het tempo werd hoog gehouden door het Flaming Lips getinte ?Made up lovesongs?, een heerlijk poppsychedica nummer. Intiem en donker klonk ?The sea out?. Het volgend nieuwe ?Big Dog? had een mix aan stijlen; pop, r&b, jazz en Arabische world ergens The Bee Gees, Tuxedomoon en Natacha Atlas. Prikkelend nieuw songmateriaal, dat halsreikend doet uitkijken wat de man in 2007 in petto zal hebben!

Guillemots zorgde voor een drive en een freakende groove op ?21st of May?, met een vleugje ska, en op ?She's evil?, met `80's wave, een gegoten soundtrack voor een horrorfilm, was er een glansrol weggelegd voor de gitarist. De meeste hitpotentie hadden het melancholische ?Annie, let's not wait?, ?We're here? en ?Last star? (terug een nieuw nummer!), leunend aan Badly Drawn Boy en Jeff Buckley.

?Trains to Brazil? en ?Sao Paulo? besloten de avond in grandeur; het zijn twee klassiekers op plaat en bevatten de versmelting van de nationaliteit van Guillemots: groovy en bedreven, rijkelijk georkestreerd, mooi uitgewerkt en een `world' ondertoon.

Dangerfield kwam solo terug, met een klein synthesizertje; Dangerfield zong en speelde als een herboren Buckley op ?The blue would still be blue?; het tokkelen op de synthesizer en z'n stem gaf ons kippenvel. Huiveringwekkend en pakkend!





Guillemots bood anderhalf uur uiterst genietbare songs, zonder verdere bis, want daar is hij niet echt aan; een afwisselende set, met een pak nieuwe, veelbelovende songs. Van een zogezegde tweede `moeilijke' plaat kan bij Guillemots geen sprake zijn; het is de bevestiging van de creativiteit, de kunde en de speelsheid van Dangerfield en de zijnen.

Organisatie: Cactus Club @ Concertgebouw Brugge - Music In Mind festival -

Zita Swoon

Een Oor- rn Oogstrelend concert

Geschreven door
Zita Swoon speelde voor twee uitverkochte concerten om de nieuwe plaat `Big City' voor te stellen; een warme, broeierige en freakende plaat, waarin een prominente rol is weggelegd voor toetsen en voor de backing vocals van de zusjes Gysel.

Zita Swoon, al zo'n tien jaar bezig, is live een belevenis en intrigeert keer op keer. Vorig jaar gaven ze een handvol intieme optredens als `BandinaBox' en waren ze als swingend, vrolijke bende op festivals; ?Love love love, Happy happy happy? is Stef Camils leuze geworden; eigenlijk het muzikaal geheel van dit hecht collectief.

Zita Swoon gaf en uiterst verzorgde, aanstekelijk set van ruim twee uur: heupwiegend, dansend als sfeervol en ingetogen. Ze lieten het publiek genieten van hun fijne, avontuurlijke combinatie van pop, funk, soul, latingroove en Balkan. Het spelplezier droop er van af; Het publiek heeft het geweten: Stef Camil en de zijnen stonden op scherp!

Ze grossierden in hun rijkelijk oeuvre, legden de klemtoon op de nieuwe plaat `Big City', en blikten, beperkter dan vroeger, terug naar de Moondog Jr periode. Stef Camil, Tom Pintens en de zusjes Gysel gaven de nummers kleur en dynamiek door de talrijke danspasjes. Hun entertainment werd sterk onthaald.

?Hey you whatshadoing?? opende swingend de set. ?Me & Josie on a Saturday night? zweepten ze op door de dubbele percussie. Het nieuwe ?I feel alive in the city? kreeg een hoempapa tint; na ?TV song? hoorden we een sfeervoller Zita Swoon op ?Everything is not the same?.

De songs in het Frans ?Intrigue?, ?Je range? en ?l'Opaque paradis? lieten een sterke indruk na. Een link met Arno en Jacques Brel was terecht.

?Thinking about you all the time? en ?Hot hotter hottest? krikte het tempo op. ?Disco? en ?Stamino? (in een totaal nieuw kleedje) was live een feest en een dansspektakel; een glansrol was weggelegd voor de toetsenist! Ze besloten met ?Big City? en ?..Maria?.

In de bis bleef de band de band op dreef; ze kwamen tweemaal terug. De Moondog songs ?Ice guitars? en ?Jintro & the great luna? hadden een mooie opbouw. Een intieme ?Josie? beklijfde en Morphine's donker dreigende ?The night? rondde de uitmuntende set af.

Een ?Oor-? en ?Oog?strelend kwalitatief sterk concert! Het is alvast een must om de band aan het werk te zien; afspraak tijdens `Les Nuits Bota' op 3 mei in het KC en op de zomerfestivals!

Tip Toe Topic, de twee persoons lofi band van Elko Blijweert en Saar v/d Leest, opende de avond. Op het HeavenHotel label van Rudy Trouvé, brachten ze dit jaar hun debuut uit. Het tweetal balanceerde tussen subtiliteit en experiment met gitaar, klarinet en synthi.Interessant tweetal!

Org: AB ism Live Nation

Johan Meurisse

Musiczine

!!!

!!! feestje

Geschreven door
!!! is een uitgebreid gezelschap uit de verschillende windstreken van de VS (De Westcoast en New York). Zij groeiden uit tot één van de opwindendste live acts binnen de punkfunk, en doen bands als The Rapture en Radio 4 verbleken. Zelfs een LCD Soundsystem wordt overtroffen.

Basisinstrumentarium (voor een leuke dansavond!): twee drumstellen, fijne gitaarloops, een diepe bas, blazers en elektronica zorgen voor een aanstekelijke, groovy, dansbare sound. !!! laat het ritme en de beats hun werk doen, regelmatig ondersteund door de (zeg)zang van Offer en Pugh die, als Woodstocksurvivals, zich laten meeslepen door de groove.

Ze brachten onlangs hun derde cd `Myth Takes' uit, die het party gevoel beklemtoonde.

Een !!! feestje moet je dus ondergaan. De band moest in het begin wat op dreef komen. ?Myth Takes? en ?All my heroes are weirdos? (de eerste twee songs van de nieuwe cd) openden de set, en net zoals op plaat klonken de songs directer. Maar vanaf het derde nummer klonk het zevental geolied en startte de fun: de twee hyperkinetische zangers zweepten het publiek op met snedige versies van ?Pardon my freedom en ?Dear can?, gekruid van een portie distortion en fuzz.

?Heart of hearts?, ?Must be the moon? en ?Hello? is this thing on?? waren absolute hoogtepunten; wat een dynamiek door de percussie, de gitaren, de elektronica en de schreeuwzang, die het geheel kracht bijzette. In ?Me & Giullani? overheerste de funk. De temperatuur steeg alvast...de speelsheid van op het podium zette zich over op een swingend, uitgelaten publiek; de songs vloeiden in elkaar over, wat een ware jamsessie betekende.



Ze traden een klein anderhalf uur op, onverwachts ietwat kort van het collectief. Maar so what, ze hebben ons een plezierig en weirdo avondje bezorgd!

Boogie Balagan was een Frans drietal, dat maar flauwtjes rock'n'roll speelde. De zanger probeerde tussen de nummers de aandacht te trekken met enkele grapjes en oerkreten. De band boeide écht onvoldoende. Zelfs een puike ?Hoochie Koochie Man? op het eind van de set, kon de eer niet redden. Een band op een motortreffen doet beter!

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

Pagina 900 van 903