Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken
Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelt al jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij ontwikkelde zich als muzikant en componist via samenwerkingen met diverse ensembles binnen de hedendaagse klassieke muziek (Lunapark ensemble, Spectra ensemble, ...). Op zijn debuut EP Revisions #1 presenteert hij het resultaat van zijn zoektocht. Met zijn tweede EP‘ The Further We Ventured’ toonde hij nog meer zijn veelzijdigheid – de recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77894-the-further-we-ventured.html - en nu is er ‘Through Empty Landscapes And New Beginnings’ die meer een groepsplaat blijkt te zijn , door de opvallende inbreng van de muzikanten waarmee Mirek zich laat omringen.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met hem.
Mirek, hoe gaat het met jou? hoe heb je die laatste coronatijden doorstaan?
In tegenstelling tot bij veel mensen, die slechte herinneringen hebben aan die periode, moet ik toegeven dat het bij mij anders ligt. Naast het componeren van muziek, geef ik ook les. Ik had een vaste job en geen problemen om mijn facturen te kunnen betalen zoals bij sommige helaas het geval was. Op zich was het de eerste maanden gewoon fijn om in een routine te duiken, waarbij ik zelf alles in handen had. Ik kon me focussen op die plaat: daar elke dag aan kunnen beginnen zonder enige druk rondom me heen voelde gewoon heel fijn. Corona is op een bepaalde manier ook een beetje het thema van de plaat geworden.
Was de corona periode van bron van inspiratie, waar velen intussen al de handdoek in de ring gooiden, of zie ik het mis?
Er was ook dat boek ‘Station Eleven’ van Emily St-John Mandel. een boek dat ik lang geleden gelezen had. Die gaat trouwens over een pandemie. Het lijkt in dat boek alsof de wereld in elkaar stuikt, en toch merk je dat er altijd andere mogelijkheden zijn. Er is altijd een toekomst. Ook al was het iets dat al lang in mijn hoofd speelde, het heeft mijn ogen geopend. Dus ja, die tijd was zeker een inspiratie. Mede door dat boek dus.
Het is dan ook een zeer filmische plaat geworden die de fantasie prikkelt. Met de ogen gesloten zie ik mooie en idyllische landschappen passeren, maar soms gaan de registers open door een opstekende storm. Het is een zeer visuele plaat. Een juiste omschrijving? of hoe zie je dat zelf?
Dat is wat ik zelf ook altijd gevoeld heb. Ik kreeg meteen het gevoel dat het een plaat zou worden met een heel grote sound, en dat het geen gemakkelijke plaat zou worden. Daarom moest ik die nu maken, het was mijn droom om dit als eerste full album te hebben. Dat filmische en visuele zit altijd wel in mijn muziek, maar dat ik hier alle registers heb kunnen opentrekken is heel fijn om te kunnen doen. Ik vind het wel minder leuk om mijn muziek te zien als filmmuziek, maar het is dus wel een visuele plaat, dat klopt zeker.
De muziek van deze plaat zou toch perfect passen bij een film vind ik; zijn er plannen in die richting?
Toch wel, ik heb dat al gedaan in het verleden. Ik doe dat ook graag, maar op een bepaald moment had ik er ook een beetje genoeg van. Je wordt heel vaak gevraagd om in een bepaalde stijl te schrijven, en daardoor een beetje kan je jezelf wat verliezen binnen de muziek. Als ik dat ooit terug doe, zou ik het liever op mijn eigen tempo doen, iets meer op mijn eigen voorwaarden.
Het is een zeer gevarieerde en kleurrijke plaat, vreugdevolle taferelen, intieme momenten, en soms streel je de geluidsmuur zonder die echt af te breken, prachtig. Was het de bedoeling om in zoveel kleuren te werken of is dat heel natuurlijk gegroeid?
Ik heb daar niet zo hard over nagedacht. Ik wou met deze plaat vooral een verhaal vertellen. Als je van A naar B gaat, kom je automatisch steeds in een nieuwe sfeer terecht. Na mijn release show in Minard zeiden mensen me ‘Het is zeer mooi, maar het is heel intens. Als het groots is, is het heel erg groots, als het intiem is, heel intiem en zacht. Het grijpt je echt aan.’ Dat vond ik wel een compliment, want dat keert ook terug in muziek die ik graag hoor. Zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat is ook muziek die je letterlijk aangrijpt. Als je muziek van Nick Cave opzet doe je dat niet tijdens het afwassen, het is geen achtergrondmuziek. Je moet er echt bij neerzitten om het te voelen. En ik merk nu dat mijn plaat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ daar dus ook iets van heeft.
Wat Nick Cave betreft, sluit je muziek er qua intensiteit bij aan
Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt om op de achtergrond te gebruiken: ‘muziek tijdens het studeren’ en andere Spotify-playlists . Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik wil, zoals een schrijver, een verhaal vertellen. Dus dan wil je gewoon de aandacht van de mensen vragen en vasthouden. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken..
Nu je het toch hebt over Spotify: is het in tijden van streaming nog interessant om platen uit te brengen eigenlijk; wat denk je zelf?
In de tijden van vandaag ben je wellicht beter af met de ene single na de andere, wegens de korte aandacht. Maar er is iets onvervangbaar aan een plaat: de kunst van een verhaal te vertellen, een boog maken van een uur. Daarom is het nog steeds interessant om dat te blijven doen.
Je laat je omringen door topmuzikanten die je blindelings volgen en zeker hun eigen inbreng hebben binnen het geheel. Mee eens? Hoe hebben jullie elkaar gevonden, en hoe belangrijk is hun aandeel…
Dat is iets dat ik eveneens ontdekt heb op deze plaat. Met Jonathan Boony op percussie en Jolien Deley op cello heb ik in het verleden al vaak samen gespeeld. Dat zijn studiegenoten van in het conservatorium. We hebben samen gestudeerd en het zijn mensen waarbij ik altijd terecht kon om op een natuurlijke manier muziek te maken. Bij de eerste twee EP’s was hun inbreng in de plaat zelf echter minder groot dan nu. En nu voelde ik dat ik echt een groepsplaat wilde maken. Ik wou echt iedereens inbreng verwerken in de plaat, iedereen de kans te geven om te experimenteren. We hebben veel tijd samen in de studio gespendeerd, ook met Klaas Tomme (basgitaar) erbij. Samen met Ella Vermeir schreef ik de nummers met vocals. En ook Elias Devoldere heeft zijn inbreng gehad aan deze plaat. Een fascinerende drummer, dat bewijst hij o.a. bij Nordmann. Hij is een zeer druk bezette mens, maar ik ben heel blij dat hij toch de tijd vond om ook zijn bijzonder drumwerk in deze plaat te verstoppen. De inbreng van al deze toppers is een gigantische meerwaarde geworden voor de plaat.
Even terugkerend in de tijd, naar je debuut ep Revions #1 … Daarin herwerkte je de schetsen die je de jaren voordien schreef voor piano, strijkers, percussie en synths. Zeer interessant concept, anders dan wat je nu doet, maar toch…
Het gekke is, wat ik toen met die schetsen deed, is exact wat ik met deze plaat ook doe. Ik heb een stuk geschreven voor een klassiek ensemble die effectief Station Eleven noemt, en dat was mijn afstudeerwerk in het conservatorium. Alle motieven en thema’s die aan de basis liggen van mijn nieuwe plaat, komen uit die partituur. Het feit dat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ eerder een groepsplaat is, daar ligt het grote verschil.
Het is ook een quasi instrumentaal meesterwerk geworden, maar op het einde komen er plots wel vocalen om de hoek kijken. Hoewel een stem niet nodig is want de instrumenten spreken elk hun eigen taal, vond ik dit toch een interessante wending. Zijn er geen plannen om in de toekomst een vocale inbreng aan het project toe te voegen?
Misschien wel. Ik denk dat het helemaal anders is als je zelf geen zanger bent. Dan moet je wat vertrouwen op andere mensen en een stukje controle opgeven. Ik wou in het laatste nummer graag zang bij, het deed me denken aan filmsoundtracks van toen ik nog klein was. Een compleet instrumentale plaat, en op het einde kwam daar een popsong bij met hetzelfde thema. Ik vond dat wel interessant om ook te doen op deze plaat. Maar in het midden bij ‘What Was Lost’ heb ik er dan ook wat stem aan toegevoegd, omdat ik de vocals geleidelijk aan wou introduceren, en niet enkel op het einde van de plaat. Voorlopig was het iets heel specifiek, maar achteraf gezien is het ook live interessant. Een stem kan heel krachtig zijn, maar je moet er bij instrumentale muziek heel bewust mee omgaan. Even zoeken dus nog!
Terug naar het nu, de plaat kwam uit begin februari, hoe waren de reacties tot nu toe? Wat zijn je verdere verwachtingen?
Ik vond het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen het zo intens vonden, zoals ik al heb gezegd hierboven. Zowel wat de plaat als wat de liveshow betreft. Op plaat is die impact minder groot dan live, uiteraard. Dat de plaat toch een emotionele impact heeft op mensen, vind ik bijzonder fijn om te horen en lezen… Ik ben zeer blij met de reacties tot nu toe.
Ik heb drie jaar aan deze plaat gewerkt, en ik heb geen enkel moment spijt gehad van waar ik mee bezig was. Er zit veel diversiteit in de plaat, elke single klinkt anders. Maar als je de plaat in zijn geheel beluistert, of live in zijn geheel bekijkt, denk ik dat het verhaal wel klopt. Dat je als luisteraar mee bent in het verhaal, dat las ik ook wel in veel reviews. Dat doet ook deugd om te lezen.
Ik wil toch nog eens even terugkomen op die corona periode. Na corona is de ‘miserie’ nog niet voorbij heb ik de indruk, het is voor startende artiesten of jonge getalenteerde artiesten als jij moeilijker om aan de bak te komen dan vroeger (de grote artiesten verkopen moeiteloos uit). Merk je dat ook, dat het allemaal moeilijker is geworden dan voor corona?
Ik heb dat gevoel wel een beetje. Enerzijds, wat al vaak is gezegd: tijdens corona zat elke muzikant binnen en elke plaat die elke muzikant wou maken is in die periode gemaakt. En nu wil iedereen tegelijkertijd die muziek lanceren waardoor er een overaanbod is. Dat speelt al een rol.
Ook is het voor organisatoren, met de energieprijzen en dergelijke, heel moeilijk geworden om kleinere (niche)concertjes te organiseren. Voor corona was dat op zich geen probleem, dat lukte goed; nu moeten organisatoren toch vaker inzetten op de zaal uitverkopen. Dat snap ik ook wel echt, het is ook nodig om de muziekindustrie draaiende te kunnen houden. De organisatoren doen hun uiterste best, de zalen moeten blijven draaien… ik zit er op zich niet zo mee. Ik wil de volgende twee jaar vooral inzetten op enkele echt toffe concerten vinden, met een fijn publiek, waar we ons verhaal kunnen aan vertellen. Daar draait het uiteindelijk om: deze plaat uitbrengen en zoveel mogelijk mensen bereiken. Ik heb er wel goede hoop op.
Je zegt dat je liever voor kleinere zalen speelt: dus geen ambitie om bijvoorbeeld in een Sportpaleis te staan of zo? Waarom niet?
Het is een combinatie van de intensiteit en de niche van de muziek. Als muziek meer vraagt van mensen, heb je sowieso al een wat kleiner doelpubliek. Daarnaast denk ik dat mijn muziek ook gewoon beter tot zijn recht komt in intiemere en kleinere settingen, de release show was bijvoorbeeld in de mooie Minardschouwburg. De zaal zat goed vol, het was zeer gezellig. Je ziet je publiek zitten, er is die band tussen de muzikant en de luisteraars.
Wat zijn je ambities verder? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Dit is een passie die ik graag de rest van mijn leven wil volhouden. Dat is mijn enige doelstelling, om als muzikant te blijven creëren. Voelen dat er dingen vooruit gaan, dat er nieuwe kansen komen, dat er deuren open gaan. Ik probeer heel geduldig te zijn in alles wat ik doe. En blij te zijn met alles wat op mij afkomt. En om elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik denk dat dit mijn doelstelling wat samenvat. Ik wil absoluut geen grote uitspraken doen: ik wil gewoon volgend jaar een paar keer spelen met die plaat , en ondertussen een nieuwe plaat maken en blijven bouwen en verdergaan. Als je dat als muzikant kunt blijven volhouden, dan denk ik dat er altijd mooie dingen kunnen uitkomen.
Ik zie je ook veel posten op FB … Sociale media kun je niet meer uitschakelen in ons leven, hoe belangrijk is sociale media?
Ik ben niet de grootste fan van sociale media, maar ik voel dat het nodig is. Voor mij is het belangrijk om eerst een plaat te maken waarover ik heel enthousiast ben. Daarna wil ik heel graag mensen bereiken, mijn muziek in de ‘spotlights’ zetten. Dan gaat alle promo en sociale media me toch wat makkelijker af.
Pics homepag @Charlie De Keersmaecker
Veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen uiteraard
Bad Omens, Ghostkid, Oxymorrons, Trix, Antwerpen op 21 februari 2023 - Pics
BAD OMENS - Bad Omens is een metalcoreband uit Los Angeles die handelt in straffende breakdowns en anthemische refreinen die tijdgenoten als Bring Me the Horizon en Periphery oproepen. Hun eerste album, Bad Omens uit 2016, bereikte de Billboard-rock en onafhankelijke hitlijsten, net als Finding Go Before God Finds Me uit 2019. Het contrastrijke, op pandemieën geïnspireerde derde album van de band, The Death of Peace of Mind, volgde in 2022.
(er mochten hier geen fotos’s worden genomen)
GHØSTKID - Ghøstkid is de relatief nieuwe band van Sebastian 'Sushi' Biesler die tot 2020 de cleane vocals bij Electric Callboy voor zijn rekening nam. Denk bij Ghøstkid aan een combinatie van Marilyn Manson, Fever 333 en Bring Me The Horizon en je komt aardig in de buurt van wat je van deze opvallende act mag verwachten. Hard, medogenloos, maar toch melodieus.
OXYMORRONS - Oxymorrons is een Amerikaanse alternatieve hiphopband uit Queens, NY. Geen doorsnee hiphop hier dus, want anders ga je in je thuisland niet op tour met Anti-Flag en Neck Deep. Ze werden lang bestemepeld als "too rock for hip-hop, too hip-hop for rock", maar daar trekken ze zich tot op de dag van vandaag niets van aan. En terecht, want het levert hen intussen alleen maar lof op.
(bron: Trix, Antwerpen )
Neem gerust een kijkje naar de pics
enkel van Gostkid, Oxymorrons
Pics homepag - Ghostkid
Ghostkid https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4633-ghostkid-21-02-2023.html
Oxymorrons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4632-oxymorrons-21-02-2023.html
Org: trix, Antwerpen
The Black Angels - Een stevige portie psychedelische shoegaze
Het is ondertussen ook alweer van 2006 geleden dat The Black Angels de neus aan het venster staken met hun indrukwekkende debuutalbum ‘Passover’, een geslaagd huwelijk tussen shoegaze en psychedelica met echo’s van The Doors, The Velvet Underground, Black Rebel Motorcycle Club en zelfs Joy Division.
Op vandaag toeren ze met hun zesde plaat ‘Wilderness Of Mirrors’. Dat is wederom een sterk album geworden, eentje waarin ze nog steeds trouw blijven aan hun typische sound, steeds met een retro inslag, maar nergens oubollig. Het zijn geen hippies.
Met maar liefst 11 songs in de set was dat album goed vertegenwoordigd, misschien een beetje te goed, want ook een paar zwakkere broertjes daaruit werden bovengehaald. Doch we onthouden vooral hoogvliegers als “History Of The Future”, “Without A Trace” en “Empires Falling”, drie bloedzuigers die moeiteloos de concurrentie aankonden met de vertrouwde klassiekers. In die laatste categorie waren het toch alweer vooral de songs uit dat geweldige debuutalbum die het meest aan de ribben kleefden. De dreiging van “Manipulation”, de intensiteit van “Black Grease” en “Bloodhounds On My Trail” en natuurlijk de ultieme explosie van “Young Men Dead”.
Een ander hoogtepunt was een bezwerend “Mission District”, waarin onheil zat verscholen in de vorm van een moordlustige blues-ondertoon.
Met bij momenten drie gitaren in de aanslag zat er flink wat buskruit in de set. Met daarbovenop die kenmerkende scherpe vocals van frontman Alex Maas resulteerde dit in een bijzonder strak en fel concert. Afgezien van een paar zeldzame mindere songs behielden The Black Angels quasi heel de avond die constante intensiteit.
De begeestering die ze in 2006 al voor de dag konden leggen bleek dus nog steeds volop aanwezig.
Organisatie: Aéronef, Lille
Opa Punk heeft nog eens een plaatje gemaakt waarin zijn rauwe roots bij momenten terug aan het oppervlak komen. Opener “Frenzy” laat er in die zin geen gras over groeien, het is een briesende knaller die met heuse punkattitude tegen de muur beukt. Nog twee van die striemende punkkopstoten zijn “Modern Day Ripoff” en “Neo Punk”, ze herinneren er ons nog eens aan waarom Iggy tot godfather van de punk werd geridderd. “Strung Out Johnny” is heel andere koek, het heeft een eighties toets die voortdrijft op Iggy’s gekende bariton, maar het is verdomd catchy en klinkt bij iedere beluistering beter.
We krijgen Iggy in al zijn vormen en gedaantes, dus ook de crooner is van de partij in “Morning Show”, maar dat is zo een plakker die niet echt blijft plakken, als u begrijpt wat ik bedoel. En ook een niemendalletje als “New Atlantis” had hij mogen achterwege laten. Maar goed, Iggy heeft in zijn carrière wel meer van die stinkers geschreven, inferieure platen als ‘Party’, ‘Avenue B’ of ‘Preliminaires’ staan er vol van. We vergeven het hem, temeer om dat er hier nog meer lekkers te proeven is. Zoals “All The Way Down” bijvoorbeeld, een compromisloze rocker die ook op ‘Brick By Brick’ niet had misstaan. En ook afsluiter “The Regency” mag er best zijn. Wat geflirt met meligheid in het begin om dan later in een eighties flow te gaan uitgroeien tot een puike meesleper.
Natuurlijk raakt ‘Every Loser’ nog niet aan de hielen van de eerste drie Stooges platen, en ook ‘Lust For Life’ en ‘The Idiot’ blijven ver buiten bereik. Maar toch is dit een behoorlijk sterk plaatje. Steek hem in uw platenrek ergens tussen ‘Skull Ring’, ‘Brick By Brick’ en ‘American Caesar’, daar zit ie wel comfortabel.
Op 10 maart brengt de band (bestaande uit Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe) twee EP’s uit die digitaal afzonderlijk verkrijgbaar zijn maar die je samen op één vinyl of cd kan kopen. Op het album vind je een aantal singles terug die gedurende de covid periode werden uitgebracht zoals o.a. “Love Like Gold” en “Photograph”. Daarnaast werd het album aangevuld met nieuw werk. Deze keer geproduceerd door David Poltrock. Poltrock is een in Brussel gevestigde composer, producer, arrangeur en keyboardspeler. Die o.a. live voor De Mens werkt en in het verleden ook voor bands zoals Hooverphonic, Black Box Revelation tot zelfs Adamo.
Digitaal zijn het twee aparte EP’s die wel beiden als leidraad de verbindende kracht van de liefde bevatten. Daarmede hoor je ook niet op het album uit welke EP de nummers komen. Sedert hun debuut in 2018 zijn ze regelmatig op o.a. Radio 1 en Willy te horen geweest. Verleden zomer deden ze een tour met De Mens. In het verleden waren ook al support voor Joan As Police Woman en Absynthe Minded. Ook in Nederland beweegt er één en ander… Ze zijn al te gast geweest op de radio bij niemand minder dan Leo Blokhuis.
“Better” is een ideale opener. Een vrolijk klinkend nummer met een minder vrolijke tekst en een catchy refrein. Ideaal voor op de radio. “Too Long Maybe” heeft een op de voorgrond geschoven baslijn. In het refrein komt er samenzang bij wat het nummer hier ook een harmonieus en warme vibe geeft. Wat in de meeste van hun songs opvalt dat ze ruimte laten zodat alles mooi tot zijn recht komt. Less is inderdaad soms more.
“Photograph” is een warme song waarin de afwisseling tussen spoken word en zang door Annelies Tanghe een mooie afwisseling aan het nummer geeft. “Unknown Lover” lijkt wat zuiders en feestend qua instrumentengebruik en sound. Een zomers liefdesliedje als het ware. “Time” is een dromerig nummer (mede door de synths en de tekst). Een heel mooi nummer dat een groeier wordt tijdens het her beluisteren. “Rollercoaster” is een nummer met een heerlijke riff, leuke percussie en een heel degelijk refrein. “Left Us Long Ago” is een pareltje. Alles klopt aan het nummer, heel mooie zang en een refrein dat blijft hangen en naar meer smaakt! “Tiger” is de eerste single uit het album dat werd gelost en dat sommigen onder jullie misschien zullen kennen. Een lekker uptempo nummer met de nodige weerhaakjes (o.a. ritmisch) om een interessante single te zijn. “Little Boy” barst van de melancholie en in het refrein breekt het dan wat open. “Stranger” is als het ware een ingetogen dromerig slaapliedje geworden en sluit zachtjes het album af.
Op deze plaat vind je werkelijk een aantal pareltjes terug zoals o.a. “Left Us Long Ago”, “Time” en “Too Long Maybe”. Een heerlijk afwisselend doch coherent en warm album. Heerlijke bas, mooi synthsound en keys en natuurlijk de heerlijke zang van Annelies Tanghe.
Wanneer je tickets koopt om naar de album voorstelling te gaan in het Depot te Leuven op 26 maart; dan kan je met je ticket de lp aan 10euro en de CD aan 5 euro kopen. Een koopje me dunkt.
Graspop 2023 - 15 t-m 18 juni 2023 - 28 nieuwe namen voor #GMM23!
Na de aankondiging van Guns N’ Roses eerder deze week voegen we 28 nieuwe namen toe aan de line-up van #GMM23. Onder meer Airbourne, Alter Bridge, Generation Sex, Municipal Waste, Skid Row en The Distillers komen naar de 26ste editie van Graspop Metal Meeting.
Nieuwe namen op de affiche van #GMM23 zijn: Airbourne, Alter Bridge, Bad Wolves, Blackgold, Cancer Bats, Chelsea Grin, Code Orange, Coheed and Cambria, Elegant Weapons, Generation Sex (het nieuwe project van Billy Idol met Tony James van Generation X en Steve Jones en Paul Cook van de Sex Pistols), Haken, Heriot, Ice Nine Kills, Legion Of Doom, Mammoth WVH, Mimi Barks, Municipal Waste, My Dying Bride, Noctem, Nothing More, Palaye Royale, Planet of Zeus, Saltatio Mortis, Skid Row, Symphony X, The Distillers, Vended en VV.
Russkaja, Seether en Vicious Rumors zijn genoodzaakt hun optreden op Graspop Metal Meeting 2023 af te zeggen.
De ticketverkoop voor GMM 2023 blijft lopen als een trein! Zo zijn alle tickets voor zaterdag 17 juni 2023 al de deur uit. De verkoop van de accommodaties gaat ook zeer hard. Metal Park, Metal Town en Camping Inferno zijn volledig uitverkocht, in Devil’s Lake zijn er nog een zeer beperkt aantal cottages beschikbaar! Tickets kan je kopen via ticketmaster.be, snel zijn is de boodschap!
Ook in 2023 zal GMM 4 dagen een ijzersterke affiche voorschotelen. Graspop Metal Meeting 2023 vindt plaats van 15 t.e.m. 18 juni. Voor de 26e keer zal de Stenehei in Dessel daveren op zijn grondvesten! Traditiegetrouw barst de affiche van de beste bands uit alle genres: van hardcore tot hardrock, van black metal tot thrash metal, van punk tot metalcore en nog veel meer. GMM 2023, het metalen hoogtepunt van het jaar waar iedere metalhead nu al naar aftelt.
Meer info via www.graspop.be
Stay metal, stay safe & take care
KT Tunstall, Ancienne Belgique, Brussel op 21 februari 2023 - Pics
Woohoo, suddenly you hear: NUT, part 3 of her recent trilogy!
KT Tunstall, die straffe Schotse zangeres/gitariste, scoorde zo'n twintig jaar geleden al met wereldhits als (“oehoe”) ‘Black Horse and the Cherry Tree’ en ‘Suddenly I See’. Er waren gelijk ook aangrijpende passages bij onder meer Jools Holland én in AB.
Nu is la KT eindelijk live terug met ‘NUT’, haar jongste album en deel drie van haar recente trilogie ‘KIN’, ‘WAX’ en ‘NUT’, telkens thematisch gelinkt aan “ziel”, “lichaam” en “geest”.
Een serieus concept dat KT aanpakt met haar vertrouwde sterke stem, flexibel gitaarspel en desnoods haar “looping skills” waarin ze bepaald een pionier was.
Ondertussen verwent ze ons ook met een resem nieuwe singles of video's als ‘Canyons’, ‘I Am The Pilot’, ‘Private Eyes’ ...
KT Tunstall lijkt duidelijk weer helemaal wakker, klaar en productiever dan ooit tevoren.
VOOR FANS VAN Amy Macdonald, Ed Sheeran, Wallis Bird, The Passenger, K's Choice, Ray Lamontagne, David Gray...
(bron: AB, Brussel )
Neem gerust een kijkje naar de pics
KT Tunstall https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4625-kt-tunstall-21-02-2023.html?Itemid=0
Andy Burrows https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4624-andy-burrows-21-02-2023.html?Itemid=0
Eerdere reviews
2008 - KT Tunstall: zelfverzekerde babbelmadam (musiczine.net)
2017 - KT Tunstall – Een fijn weerzien met een stevige portie energie (musiczine.net)
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Pukkelpop 2023 - 17 t-m 20 augustus 2023 - Nieuwe rits namen
10 NIEUWE PUKKELPOPNAMEN
VRIJDAG OP PUKKELPOP
Je zal maar artiest zijn en op vrijdag 18 augustus de Pukkelpopaffiche mogen delen met o.a. Billie Eilish, Yungblud, Years & Years, Bazart en Amelie Lens. Wij zouden alvast geen oog meer dichtdoen. Gelukkig is de Nederlandse Froukje al stevig gepokt en gemazeld. Zij zorgde tijdens onze vorige editie voor een overvolle Dance Hall die ongegeneerd los ging op hits als ‘Ik wil Dansen’. Nieuw werk komt eraan en in afwachting daarvan een welverdiende spot op onze Main Stage.
Vrijdag 18 augustus wordt het ook keihard uitkijken naar M83. Volgende maand komt het 9de studioalbum Fantasy uit, een plaat waar die typische kippenvelmomenten van M83 in overvloed aanwezig zijn. Op vrijdag staat Pukkelpop in de touragenda van meesterbrein Anthony Gonzalez. Het wordt zoals de openingstekst van Fantasy bijna profetisch verkondigt: "Beyond adventure!"
ZATERDAG OP PUKKELPOP
Dag drie van Pukkelpop viert het Britse high-energy duo Chase & Status zijn 20-jarig bestaan met een uitbundige Boiler Room-rave. Snedige jungle, potige drum ’n bass en occasionele uitstapjes richting acid en UK dancehall.
Zowat 10 jaar voor de TikTok-rage ging de internet meme Do The Harlem Shake viraal. Niemand kon vermoeden dat gangmaker Filthy Frank later zou uitgroeien tot een van de meest gehypte emo poppers van het moment. Onder het alias Joji scoorde hij meer dan 1 miljard keer (!) gestreamde lo-fi R&B hits als ‘Slow dancing in the Dark’, ‘Gimme Love’ en ‘Glimpse of Us’. Fans, jullie worden op zaterdag 19 augustus in Kiewit, Hasselt verwacht.
Meer zin in spannende rock, dan kan je op zaterdag naar het Britse vijftal Nothing But Thieves. Hen ken je o.a. van de explosieve herkenbare gitaarriffs, catchy popmelodieën en de overweldigende stem van frontman Conor Mason.
Voor zaterdag werden eerder o.a. Angèle, Anne-Marie, Limp Bizkit, Bicep (live), Joost, Rema, Steve Lacy en Turnstile aangekondigd.
ZONDAG OP PUKKELPOP
Op zondag waren o.a. The Killers, Florence + The Machine en Dropkick Murphys al aangekondigd voor onze Main Stage, vandaag droppen we ook Zwangere Guy op dat hoofdpodium. L'irrésistible enfant terrible, klikt het niet, dan botst het, hart op de tong, hakken in het zand, even explosief als Mentos in een fles cola. Smeirt a biene mo in, bro.
De affiche werd verder ook nog aangevuld met Beartooth, metalcore outfit rond singer-songwriter Caleb Shomo; Brutus, nationale trots en internationaal erkend post-metal trio; Nia Archives, old school jungle in een broeierig Braziliaans jasje en Two Shell oftewel ‘’][‘’\/\/(({o})) sSs}}{{ee\\_\\_, het nieuwste elektronische rave mysterie uit Engeland.
Volgende week worden nog meer nieuwe namen toegevoegd aan de line-up.
BEPERKT AANTAL VIP TICKETS
Heb je zin in iets meer comfort dan kan je vanaf vandaag ook VIP tickets kopen voor Pukkelpop. Deze zijn beperkt beschikbaar via tickets.pukkelpop.be.
Alle info over ticketprijzen, camping opties en eet- en drankbonnen vind je op de officiële website.
Of je nu van indie, rock, pop, hiphop, electronic of gewoonweg álles houdt; Pukkelpop is een festival dat je als muziekliefhebber moet meemaken. Een vierdaagse muzikale citytrip waarvan je nooit genoeg van krijgt.
Tot in augustus, tot op de wei!
www.pukkelpop.be
Graspop 2023 - 15 t-m 18 juni 2023 - Guns N’ Roses komt naar #GMM23!
Legendarische hard rockers headliner op donderdag 15 juni 2023!
Take me down to the paradise city, where the grass is green and the girls are pretty! Op donderdag 15 juni tovert de legendarische hard rock band uit LA Dessel weer om tot de Paradise City. Guns ‘N Roses zal de South Stage afsluiten.
Met een fantastisch marathonconcert op Graspop Metal Meeting 2018 bewees het herboren Guns n’ Roses, met opnieuw Slash en Duff McKagan in de gelederen, helemaal terug te zijn. In 2023 trekt de band opnieuw langs de grootste podia in Europa, inclusief een stop in Dessel, dus hou je klaar om klassiekers als Sweet Child O’ Mine, Paradise City en November Rain uit volle borst mee te zingen!
De tickets voor GMM 2023 verkopen als een trein, zo zijn alle tickets voor zaterdag 17 juni 2023 reeds de deur uit. De verkoop van de accommodaties gaat ook zeer hard. Metal Park en Metal Town zijn volledig uitverkocht, op Camping Inferno zijn er nog enkele huurtenten verkrijgbaar en ook in Devil’s Lake zijn er nog een zeer beperkt aantal cottages beschikbaar! Tickets kan je kopen via ticketmaster.be, snel zijn is de boodschap!
Ook in 2023 zal GMM 4 dagen een ijzersterke affiche voorschotelen. Graspop Metal Meeting 2023 vindt plaats van 15 t.e.m. 18 juni. Voor de 26e keer zal de Stenehei in Dessel daveren op zijn grondvesten! Traditiegetrouw barst de affiche van de beste bands uit alle genres: van hardcore tot hardrock, van black metal tot thrash metal, van punk tot metalcore en nog veel meer. GMM 2023, het metalen hoogtepunt van het jaar waar iedere metalhead nu al naar aftelt.
Meer info via www.graspop.be
Stay metal, stay safe & take care. GMM
Umberto Tozzi - Gloria forever!
Een jaar nadat onze Sandra Kim het Eurovisiesongfestival won, scheerde de Italiaan Umberto Tozzi hoge toppen met “Gente di mare”, samen met grande amico Raf Riefoli. Ze wonnen niet, maar Tozzi was toen al onnavolgbaar ontwapenend. En dat is hij nu, 45 jaar later, nog steeds. De intussen zeventigjarige ‘mens van de zee’ heeft al een rits onvergetelijke klassiekers aaneen geregen. De 2000 toeschouwers van het (door corona uitgestelde) jubileumconcert in het Kursaal Oostende (organisatie Concertevents) genoten dan ook volop en zongen met volle teugen mee. Gloria forever!
De zaal baadde in het roze licht voor de opener “Notte rosa”, waarbij Tozzi en zijn zeskoppige band al onmiddellijk met een stevige rockbeat de handen van het publiek op elkaar kregen. Na “Eguivocando” communiceerde hij in het Italiaans met het publiek. Dat deed hij nog meer gedurende het concert, en er ontstonden enkele fijne en ongedwongen dialogen met de Italianen in de zaal. Dat waren er niet zoveel, maar het overige publiek kon intussen gewoon genieten van de poëtische taal van Dante en waande zich in het muziekparadijs.
Il grido (De schreeuw)
Na het eerste hoogtepunt “Ti amo”, waarbij de telefoonlichtjes heen en weer gewiegd werden, kreeg de sax een prominente rol bij de volgende nummers. En ook de rauwe stem van Tozzi natuurlijk, want die hoorden we soms iets te weinig tijdens de stevigere nummers. Vooral bij “Il grido”, waar hij zonder gitaar op het podium stond, kreeg die een hoofdrol, al zaten er ook wat haperingen in de uithalen. Met zijn blinkende schoenen – hoe kan het ook anders voor een Italiaan – en zijn stijlvolle, toch wat baggy broek en hemd, bewees hij nog steeds een uitstekend performer te zijn zonder te veel capsones.
Vanaf “Dimentica, dimentica” werden enkele ballades in sneltempo op ons afgevuurd. Bij wijlen heel gevoelig, maar soms ook wat minder beklijvend. Zo kon de cover “The sound of silence” weinig bekoren, door het slechte Engels en het uitblijven van de crescendo. Een uitstekende pianist en vooral violiste brachten er toch nog wat meer diepgang in en zij zorgden ook voor de ondersteunende vocals. Die waren niet nodig voor het volledig akoestische “Perdendo Anna”, dat sierde door zijn eenvoud. Nadien kreeg het concert weer meer rockgehalte en vanaf “Si può dare di più” werd opnieuw met het volledige orkest gespeeld. Bij “Immensamente” kreeg dat zelfs een etnisch tintje met twee djembés erbij.
Buitenaardse allure
De apotheose begon met “Gente di mare”, enkel door Tozzi gezongen uiteraard, waarbij de anders zo karakteristieke wisselwerking met Raf helaas niet kon goedgemaakt worden. Daar had het publiek echter geen last van en een groot deel van de mensenzee stroomde naar voren. Bij “Io muoio di te” werd zelfs een spandoek boven gehaald. Tijdens “Tu” en “Stella stai” stond intussen heel de zaal recht en Tozzi en zijn band hitsten nog meer op. Het lied “Gloria” begint zo’n beetje als een ruimteschip dat opstijgt, en Tozzi heeft inderdaad na al die succesjaren een wat buitenaardse allure gekregen.
Toch verdienstelijk dat een artiest zoveel weerklank heeft gekregen over de hele wereld, in een taal die we niet verstaan. Na het zeeconcert trekken wij – mensen van de stad – weer landinwaarts. Nog steeds meedeinend en meedeunend.
Setlist: Notte rosa, Equivocando, Ti amo, Roma Nord / Qualcosa qualcuno / Se non avessi te / Gli innamorati, Gli altri siamo noi, Il grido, Io camminerò, Dimentica, dimentica, The Sound of Silence (Simon & Garfunkel cover), I giardini di marzo (Lucio Battisti cover), Donna amante mia, Perdendo Anna, Si può dare di più (Umberto Tozzi & Raf cover), Immensamente, Gente di mare (Umberto Tozzi & Raf cover), Io muoio di te, Tu, Stella stai, Gloria
Organisatie: Concertevents (ism Kursaal, Oostende)
Preoccupations, Clamm, Ancienne Belgique (AB Club), Brussel op 19 februari 2023 - Pics
Preoccupations - Langverwachte 4de album: Arrangements - De Canadeese Post-punk band Preoccupations (vroeger ook wel bekend als Viet Cong) bracht in september eindelijk hun 4de album "Arrangements" uit. Na 3 platen op het befaamde Jagjaguwar deze keer helemaal independent in eigen beheer.
Live reviews
Viet Cong / Preoccupations
2015 Viet Cong - Canadese guerrillas overrompelen Kortrijk (musiczine.net)
2015 De Viet Cong Sound laat ons verdwaasd achter … (musiczine.net)
2017 Preoccupations – Duistere intensiteit! (musiczine.net)
2023 live Aéronef, Lille 22-02
Live https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/89499-complexe-et-brouillon-preoccupations.html
Pics https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4642-preoccupations-22-02-2023.html?ltemid=0
Clamm, Kreun, Kortrijk
2023 Clamm - Een verpletterende muur van geluid (musiczine.net)
Crows en Clamm, Aéronef, Lille
2023 Crows, Clamm, Aéronef (Club), Lille op 11 februari 2023 - Pics (musiczine.net)
Org: Ancienne Belgique, Brussel
Demented Are Go - Pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!
De Casino organiseert in het kader van DC Rocks een breed spectrum aan bands uit het hardere genre. Binnen de psychobilly kwam nu als headliner Demented Are Go. Ze zijn al van 1982 bezig en delen nog steeds mokerslagen en uppercuts uit.
The Caravans en Het Gentse Tuesday Violence waren de supports en lieten ons genieten van hun energieke set.
De vrij jonge band Tuesday Violence (****) is een trio met Crystal op toetsen, Denevey op drums en de beweeglijke gitarist Niels. Het trio vliegt er meteen zonder opkijken in en duwt het gaspedaal stevig in. Tuesday Violence is in dit half uur op een strak, stevig, snel tempo bezig. Minpunt is dat alles wat hetzelfde klinkt, maar het trio slaagt in een zinderende, potige set. Band met groeipotentieel.
The Caravans (*****) is net als Demented Are Go al bezig van in de eighties. We krijgen een portie stevige punk/rock met een country invloed. Een aanstekelijke sound dus. De contrabas weert zich in een wall of sound van gitaar en drums. The Caravans brengt letterlijk een bulldozersound, en de rauwe zang maakt het feestje compleet! Niemand kan stilstaan. Top!
Demented Are Go (*****) is op hetzelfde elan bezig, het is lekker om zich heen stampen en het publiek wordt aangepord. De band spuwt zijn gal uit en grijpt iedereen bij de strot. Provoceren of niet, het is hier doorgaan tot op het bot door de muzikale variatie en de krachtige adrenalinestoten. Het gaspedaal blijft ingedrukt, de Casino davert en iedereen geniet, beweegt, danst, springt, hotst heen en weer … We worden lekker door elkaar geschud.
Wat een energieke band na al die jaren, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Het siert hen in dit genre met pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!
De uitzinnige sfeer met potten bier in de hoogte en enkele moshpits spreekt voor zich. Deze Welshe psychobillyband klonk overweldigend!
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ikv DC Rocks)
Katatonia, Solstafir, Trix, Antwerpen op 18 februari 2023 - Pics
Met de gezamenlijke Europese tour van Katatonia en Sólstafir kreeg de metalfan meteen een dubbele portie genialiteit.
KATATONIA - Sommige bands maken snel naam met hun eerste albums en verzinken vervolgens weer in de anonimiteit. Andere nemen echter alle tijd om te evolueren en zetten met elke plaat een stap vooruit, zodat ze ook twee decennia na hun debuut nog fans winnen. Katatonia, de Zweedse ongekroonde koningen van de depressieve rock/metal, zijn een schoolvoorbeeld van de tweede categorie. Deze melancholische zielen draaien al een kwarteeuw mee maar hun populariteit stijgt nog elk jaar.
SÓLSTAFIR - Omgeven door een diepe oceaan en enkele uren vliegen naar eender welk vasteland ontstond er in IJsland een enorm eigenzinnige muziekscene met bands die toch steeds heel anders klinken dan wat vastelanders doen. De beste voorbeelden daarvan zijn wellicht Björk, Sigur Rós en voor de metalheads Sólstafir.
Twee decennia geleden startten ze als een viking/black metalband, maar al snel raakten ze op dat gegeven uitgekeken en gingen ze andere horizonten verkennen. Uiteindelijk kwamen ze terecht bij iets wat ze zelf 'Atmospheric Icelandic Rock and Roll' noemen. Veel atmosferischere muziek dan die van Sólstafir tref je op deze godverlaten planeet niet aan. Tegelijk rocken ze als de beesten en kan je onmogelijk lang stilstaan bij hun meeslepende, epische riffopbouw.
SOM - Post-metal shoegaze trio SOM bestaat uit stichtende leden van de baanbrekende spacerockers Constants - en voormalige en tourleden van Adai, Junius, Rosetta en Caspian.
Algemeen was dit een avond voor fans van Paradise Lost / My Dying Bride / Opeth / Soon / Leprous
(bron: Trix/Biebob)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Katatonia
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4621-katatonia-18-02-2023.html?Itemid=0
Solstafir
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4620-solstafir-18-02-2023.html?Itemid=0
SOM
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4619-som-18-02-2023.html?Itemid=0
Org: Biebob ism Trix, Antwerpen
Erem - Ik heb zin om mijn muziek aantrekkelijk te maken voor mensen, maar geen zin om beslissingen te maken waar ik zelf niet achter sta
Erem is een muzikaal trio dat tot stand is gekomen door Stan Maris (Kreis) en Nicolas Van Belle (Suura). Hun harmonische instrumenten laten zich vervoegen door zangeres Mirte Leconte. Aan de bron van dit project ligt een gezamenlijke interesse voor klank en transformatie. “Het album ‘Aare’ (Jan 2023, Esc.rec label) bevat negen originele nummers die zijn geschreven door de bandleden. De opnames werden gemaakt in CC De Ververij, Ronse in februari/ maart 2022. ‘Aare’ kent een uiteenlopend klankbord waarin Erem verschillende klankspectra verkent. De mogelijkheden komen op diverse manieren aan bod, afhankelijk van het nummer. Dit zorgt ervoor dat de muzikanten binnen elk nummer anders tewerk gaan om een ander klankspectrum of verhaal te construeren” , lezen we in de biografie over het nieuwe project Erem.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Stan, en polsten uiteraard ook naar de verdere plannen voor dit project en de vele andere projecten waarmee hij bezig is.
Wie is Erem? Vertel wat meer over jezelf?
Wij zijn een trio dat is ontstaan medio 2019, we hebben elkaar leren kennen via onze studies aan het conservatorium in Gent. Eigenlijk zijn ik en Nicolas als duo met dit project begonnen. We hadden al een project, maar dat is stil gevallen. We hebben toen besloten om een trio op te starten met een zangeres. En dat is Mirte geworden. We zijn toen beginnen repeteren en muziek maken en gingen normaal gesproken een paar shows doen, maar die zijn in het water gevallen door corona. Echter hadden we daarna meer tijd daardoor, om nog meer te repeteren en de nummers verder uit te werken.
Dus als ik het goed heb , is die coronaperiode eerder een zege dan een vloek geweest voor jullie? Ik heb bands gehoord die door die periode de handdoek in de ring hebben gegooid, andere vonden er inspiratie in. Hoe zit dat bij jullie dan?
Ik denk dat voor bands die al een tijdje bezig zijn, en door een moeilijke periode gaan, de uiteindelijk doodsteek is geweest. Erem was een nieuw project, dat speelt in ons voordeel. Als je als band al moeilijk hebt, en dan nog eens die struikelblok voor de voeten gegooid krijgt. Dan ben je inderdaad geneigd die handdoek in de ring te gooien, maar dat was bij ons dus totaal niet het geval, integendeel.
In de biografie lees ik ‘’Het trio situeert zich in een overlappend gebied en schippert tussen verscheidene muzikale contreien zoals jazz, improvisatie, kamermuziek, folklore en koraalwerken” … Wat is ‘koraalwerken en wat houdt dat in?
Nicolas heeft die biografie geschreven, en is veel beter in zich uitdrukken in woorden (haha).. Koralen zijn klassieke meerstemmige vocale werken, dat is dus de betekenis rond ‘koraalwerken’ . Koraalwerken is klassieke muziek dat aanleunt bij Gregoriaanse muziek, dat klinkt wat als zoals een grove korrel.
Bij het beluistern van ‘Aare’ valt die veelzijdigheid me op, het is ook een heel visuele plaat die een verhaal vertelt, het prikkelt de fantasie. klopt dat? Is dat een bewuste keuze geweest om iets ‘visueel’ uit te brengen?
We hebben niet bewust gekozen voor iets visueel. Ik en Nicolas schrijven echter wel veel muziek die dromerig en idyllisch klinkt, dat prikkelt inderdaad wel bepaalde zintuigen waardoor je bepaalde beelden in je hoofd krijgt, maar dat is dus niet bewust, dat komt allemaal zeer natuurlijk.
Ik vind het zelfs muziek dat perfect zou passen bij een film of TV serie, heb je daar geen ambitie voor, in die richting?
Zeker wel. Er zitten veel mogelijkheden daarin, dus ja die interesse om dat , moest ik de kans krijgen, te doen is er zeker!
Zit er een persoonlijk verhaal achter? Of wat waren je inspiratiebronnen voor deze schijf?
Geen persoonlijk verhaal. Maar toen we aan die plaat bezig waren luisterden ik en Nicolas naar een plaat die is geschreven door ˈkɑːmos (Nathan Wouters, Aino Peltomaa), een Scandinavische zangeres ,op Aspen Edities label. Ik vond dit een zeer mooie plaat, en dat is dus wel een enorme inspiratie geweest om daarrond ook iets te doen. ik heb ook nog nooit een project gehad rond een zangeres, en ook dat leek een zeer interessante piste om te bewandelen.
Hoewel je nogal gauw in dat hokje ‘jazz’ wordt geduwd komt er veel meer om de hoek kijken, ook al is dat geen slecht hokje eigenlijk? Mee eens? Wat is jazz anno 2023 voor jou?
Persoonlijk denk ik dat mensen het jazz noemen, omdat de muzikanten binnen dit project in de jazz scene zitten. Jazz is ook veranderd, het is dezer dagen bedoeld rond een manier van aanpakken dan dat het echt een muziekstijl is. Je hebt een onderscheid tussen de stijl jazz, en de manier van aanpakken jazz. De manier van aanpakken primeert meer en meer bij die jongere generatie jazz gerelateerde muzikanten, voor het publiek blijft het daardoor wel jazz maar voor ons als muzikant ligt dat toch wel anders.
Op de vraag was is jazz 2023… ik kom veel op concerten waar je jazz muzikanten en experimentele tot klassieke muzikanten door elkaar zit soleren. Maar toch blijken ze allemaal veel dichter bij elkaar te liggen dan je kunt vermoeden. Het blijft dus gewoon een beslissing die je als muzikant neemt, ofwel blijf je gewoon die traditionele jazz trouw, ofwel pas je u aan en gaat improviseren tot experimenteren waardoor je een bredere schaal kunt aanspreken.
Is de natuur ook een soort inspiratie bron? Omdat sommige klanken me doen denken aan geluiden uit de natuur? Zijn er bepaalde klanken uit de natuur gehaald?
Nicolas werkt zeer veel met effecten. En wellicht komen daardoor bepaalde geluiden naar boven die gelijken op geluiden uit de natuur, zoals vogel geluiden. Dat is gewoon allemaal met de bedoeling om de sound wat interessanter te maken. Ook de titels zijn verwijzingen naar de natuur, ‘Aare’ is een verwijzing naar een rivier in Zwitserland. Mirte heeft ook een paar nummers aangegeven, die verwijzen naar plaatsen waar ze is geweest. Dus ook op dat vlak was de natuur zeker een inspiratiebron.
Soms komt er een experimenteel kantje, een scherpe ‘noisy sound’, lichtjes dreigend zelfs, geluiden die je niet echt ergens kunt thuisbrengen, o.m. bij ‘Bootwachter’; een bewuste keuze? Hoe ben je op dat idee gekomen het erin te stoppen?
Het is inderdaad een vrij zware plaat geworden, ik en Nicolas houden wel van dat zware en donkere kantje binnen de muziek.
Door deze aanpak klink je niet zo toegankelijk naar een ruim publiek, voor mij geen probleem, maar beperk je daardoor niet je kansen?
Als we moeten gaan werken om dit of dat publiek aan te spreken, dan verloochenen we onszelf, en dat is zeker niet onze bedoeling. Ik spreek liever mensen aan via sociale media, of tijdens concerten om zo mensen te vinden die mijn muziek appreciëren zoals het is. Ik zie liever dat mensen dit wel appreciëren, dan dat ik mij in allerlei bochten moet wringen om een bepaalde ‘doelpubliek’ te bereiken, en mijn creativiteit daardoor opgeef. Met andere woorden ik heb zin om mijn muziek aantrekkelijk te maken voor mensen, maar geen zin om beslissingen te maken waar ik zelf niet achter sta. Om dus dat bepaald publiek te bereiken; er zijn genoeg voorbeelden van bands die het ook zo aanpakken, en daar komen de mensen ook op af. Dus het kan…
De titels zijn in het Nederlands, waarom en wat is de betekenis achter sommige van die titels?
Een song als Bootwachter is geschreven voor een vriend, die muzikant was en die woonde toen open een boot. Dit zat dus gewoon op zijn boot te wachten tot er optredens kwamen, of aanbiedingen. Dat inspireerde ons wel. De Nederlandstalige nummers zijn allemaal beetje geïnspireerd op toevalligheden. De naam ‘Eram’ bijvoorbeeld , komt van Erembodegem., hoewel we daar totaal geen link mee hebben met Erembodegem. Ik ben wel iemand die op zoek is naar een betekenis achter iets, terwijl Nicolas eerder op zoek is naar woorden die gewoon een mooie klank hebben. Het draait bij de titels dus eerder om hoe het klinkt, dan de echte betekenis erachter.
Een laatste bedenking … Jullie schipperen ook tussen de uitersten van intimiteit en lichtjes die geluidsmuur aanraken. Is ook dat een bewust keuze?
Het is nooit de bedoeling geweest om muziek te maken met hoge decibels of geluidsnormen die moeten worden overschreden. De muziek ontwikkelt zich meer harmonisch en klankgewijs. We werken daarom ook eerder subtiel. En proberen wel te variëren daarin, maar niet met de bedoeling om hard te gaan klinken. Laat het ons daarbij houden.
De release was op 27 januari (dacht ik); hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
We hebben heel wat positieve reacties gekregen van vrienden, ook enkele heel mooie recensies reeds. We hebben al enkele optredens gegeven recent, en stellen toch vast dat de band gegroeid is sinds de begin periode, en kregen daar ook in die zin reacties op. We doen nu nog enkele optredens, o.a. in Gent en daarna ook enkele in Nederland. Dus ja het loopt als een treintje.
Ik heb wel enkele concerten zien passeren, o.a. in Nederland, door jullie Nederlands label vermoed ik. Brengt het Nederlandse label meer mogelijkheden naar het buitenland toe?
Zeker en vast, een groot deel van onze optredens zijn in het Buitenland net daardoor, dus ja dat schept zeker meer mogelijkheden naar het buitenland toe.
Los daarvan… wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Er staan voorlopig nog niet veel andere dingen gepland voor Erem. Maar dat komt ook doordat Nicolas en ik heel wat projecten hebben samen. We hebben een duo plaat uitgebracht in december, nog een ander project met Mirte en zitten in nog enkele andere projecten, dus we surfen een beetje van het ene naar het andere project. Het is al genoeg werk om elk project zijn aandacht te geven, om daarvoor al te ver vooruit te plannen. We hebben dus voorlopig nog geen verdere plannen voor Erem, maar er kunnen er nog komen.
Vallen al die projecten nog met elkaar te combineren? Hoe doe je dat dan?
Het is niet altijd even gemakkelijk, een voordeel is wel Nicolas en ik werken heel veel samen, daardoor is de communicatie wel gemakkelijker en kunnen we gewoon gemakkelijker schakelen van het een naar het ander project. Met momenten is dat wel heftig dat geef ik toe (haha) daarnaast, als je iemand vind waarmee je echt een heel goede klik hebt zowel muzikaal als wat vriendschappelijk betreft , zoals dat bij en Nicolas het geval is, scheelt dat ook veel. We vullen elkaar daardoor gemakkelijker aan.
Zijn er bepaalde ambities of doelstellingen die je wil bereiken met dit project?
Ik had zo een paar doelen opgeschreven die ik zou willen bereiken voor mijn dertigste, sommige dingen zijn al afgevinkt; maar iets dat ik graag zou willen, is twintig albums uitgebracht hebben tegen mijn dertigste. En tien projecten gecreëerd hebben.
Je zegt voor je dertigste, wat ga je dan voor je vijftigste doen?
Een werkplek creëren zoals bv Teun Verbruggen met Werkplaats Walter deed. Waar muzikanten en kunstenaars kunnen werken, creëren, performen en samenkomen. Dat spreekt me echt aan. Momenteel focus ik me vooral op mijn eigen carrière, maar op lange termijn denk ik wel ook meer te willen organiseren voor de (kunst)gemeenschap in zijn geheel.
Is het je ambitie om groot te worden of toch maar een naam worden in het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
In de ‘niche’ muziek waar wij zitten, zijn nationaal te weinig plekken om echt te spelen. Daarom zou ik opteren voor internationaal toeren. Met onze stijl zal dat zich sowieso eerder situeren in een club circuit dan dat we in een grote zaal of zo zullen staan. Dus eerder een voorkeur voor dat club circuit, maar dan internationaal. En met zoveel mogelijk mensen samenwerken is binnen die context toch ook een doel. Op latere leeftijd misschien een eigen studio of werkplek, waar ik mijn ding kan doen, is ook zo een doel. Er zijn zovele doelen..
Ik hoop dat je al je doelen mag bereiken en je dromen waarmaken; enorm veel succes gewenst en we blijven je activiteiten op de voet volgen uiteraard
Nederlands 
Français 
