Festival Dranouter 2024 – Muzikale vakantie in Dranouter - Succesvolle uitverkochte jubileum editie van Festival Dranouter
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-02 t-m- 2024-08-04
Johan Meurisse

Voor het eerst ooit is Festival Dranouter helemaal uitverkocht in voorverkoop, dus het mag wel duidelijk zijn: iedereen heeft veel zin in de jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'!, al traditiegetrouw ingezet op donderdag.
Een paar nieuwigheden zagen we: de tenten kregen een upgrade (= betere zichtbaarheid door de tenten groter te maken en de toegankelijkheid, via de houten vloer in alle tenten en de beplanking die alle podia verbindt)), het nieuwe folkpodium De Koer (met een terugblik naar de begindagen, de roots van het festival, een folk line-up hosted by het Muziekcentrum), de kans om artiesten van dichtbij te spotten in de Podcast Corner (met radio 1), 'Nordic Focus' in de spotlight, dit zijn interessante Scandinavische folkbands en natuurlijk het maken van de ‘new traditions’.
Op vlak van foods & drinks doet Dranouter verder op hetzelfde elan, foodtrucks voor elk wat wils , themabars, animatie, straattheateracts. Beleving en Ontspanning dus!
En ja, er wordt aan iedereen gedacht op Dranouter, … Familiefestival , de Dranouter formule werkt voor de hele familie, er is een babycorner en de kinderanimatie niet te vergeten, evenzeer belangvol en heel mooi uitgewerkt telkens van de organisatie; en op de feestzone heb je fanfares en DJ’s . Het maakt de folklore en het festival kleurrijker …
Een gevarieerde line-up , die een unieke positie inneemt in het festivallandschap. Festival Dranouter tekent voor ‘muziekvakantie’, mensen laten zich verrassen door gevarieerde bands, klinken op de vriendschap en het ontmoeten , iedereen komt aan zijn trekken dus …
En eenmaal de microbe te pakken, ben je verkocht voor de jaarlijkse ‘new traditions’. Nog meer Dranouter-gevoel. Met een recordopkomst van 55000 aanwezigen over het volledige festivalweekend was dit een editie ten top. Een festivalweekend die iedereen bijbleef. We kunnen het maar beamen …

Historiek
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en  folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels.

Festival Dranouter 2024 – dag 1 - vrijdag 2 augustus 2024 – Zalige start met Belgische kleppers en het Nederlandstalige lied

Een gemoedelijke sfeer heerste op deze eerste festivaldag, die meteen tekende voor een recordopkomst van 16000 festivalgangers. Een geweldige start …

Het Ierse Villagers rond Conor O’Brien, live met vijf, zoekt de aansluiting met het publiek in de  Chateau. Het nieuwe album ‘that golden time’ onderstreept mans kunst als sing/songwriter en brengt sfeervolle, dromerige indiepop met een folkty tune. De emotievolle, neuzelende (zeg)zang en de keys nemen een meer een belangvolle rol in en zorgen voor een kleurrijk geheel. O’Brien heeft er zin in. Al twee grootse singles zitten in het begin van de set , oudje “nothing arrived” en de huidige single “you lucky one”. Spijtig genoeg blijft de versterking wat uit en ervaren we Villagers als achtergrondmuziek. Live klinkt het materiaal nochtans krachtiger in de opbouw. Die extraverte push bood een boeiend concert van dit muzikaal talent , die meer airplay verdient. “Becoming a jackal”, “the waves” en “a trick of the light” waren mooie afsluiters van een fijn warm concert .

In de Cirque waren we onder de indruk van één van die acts van de ‘nordic folk’, die dit weekend centraal staat, o.m. het Finse Suistamon Sähkö, die een soort folktronica met disco , trance en beats produceerden. Het kwartet werd met hun muziek, dans -al of niet synchroon-, en fashion art sterk ontvangen . Zeker op het eind toen ze probleemloos het publiek overhaalden in singalongs. Met een dosis relativering en humor was dit een act die zwierig als minimal klonk en inwerkte op de dansspieren, door de elektronica en folky accordeon , met een knipoog naar ‘the love parade’ en ergens refererend aan de Scissor Sisters en het in hun middens gerespecteerde Varttina. Te overwegen, een deelname op het Eurovisiesongfestival?!

Portland is groot geworden . Toen ze een goede zes jaar terug ‘de nieuwe lichting’ van Stubru wonnen, zagen we hen in de kleine clubs en zelfs op Dranouter op de k-Koer. Een ontdekking meer dan waard, de band rond spil Jente Pironet, die na een gekweld fysiek jaar terug in het circuit te bewonderen is, om uiteindelijk die tweede plaat ‘departures’ opnieuw voor te stellen . Portland is écht een liveband, op plaat gevoeliger, innemend, live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energieke, emo-rockende band die hun instrumenten ademruimte biedt en onder spanning houdt, zeker het gitaarspel, niet vies van wat gewaagde stukjes en experimentjes.
Jente is een entertainer en podiumbeest, hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren, met z’n expressieve stem en intense gitaarsoli. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang. Portland eigent zich hier terecht een plaatsje toe in de Chateau .
Portland kwam, zag en overwon , liet ruimte aan z’n publiek om te genieten met het meeneuriën, -zingen en handjeszwaaien. Iedereen genoot van hun materiaal die durfde te exploderen, ingetogen, kwetsbaar als stevig, krachtig, met zinderende songs als “sensational”, “lucky clover”, “good girls”, “aftermath”, “killler’s mind”, “she really really means it” (eentje omgebouwd van Metejoor!) en het afsluitende “pouring rain”. Music from the heart, met enkele krachttoeren. Een blij weerzien dus, Portland beet duidelijk van zich af, klaar om iedereen (opnieuw) te veroveren …

Leuk om eens na al die jaren terug te zien , Think of One , rond David Bovée en Tomas De Smet, in de Clubstage. Ze komen af en toe eens samen om een leuke mishmash aan stijlen te spelen met een goed rockende groove. Ze verwerken zo een beetje van alles in hun wereldlijke sound met salsa, afro, Balkan en Cuban sounds. Ze maken er een improvisatie oefening van, met behoud van die (Zuid-Amerikaanse) zomerse ritmes . Ergens waait hier de muzikale wind van Rumbaristas, Manu Chao, Gogol Bordello en Vampire Weekend.

Dubbel feest op Dranouter met Novastar … Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse en vanavond hier ook met enkele Belgische muzikanten. Ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan. En als special guest Geike , die op het eind enkele nummers meezong , “off shore” en “never back down” .
Het materiaal krijgt een nieuw muzikaal hoofdstuk, een bredere klankkleur, die in z’n gevoelige, emotionele pop, rock en americana omarmt , en minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch is. Mooi om het materiaal in dit melodieus, fris karakter te horen, zonder afbreuk te doen van het melancholische karakter , gedragen door de immer sympathieke Zweegers, die vol overgave beweeglijk heupwiegt en danst in de nummers.
Een magic rock’n’roll touch ervaarden we , mooi ingezet door “wrong” en “light up my life”. Het enige nieuwe nummer “look at you now” knipoogt naar één van z’n idolen The Beatles, later wist hij solo Neil Young te eren met z’n “like a hurricane” , een versie op z’n Novastars. Het publiek liet zich gewillig meedrijven en was in te palmen voor singalongs op die indringende, groovy, extraverte kleurrijke sound van “because” , “closer to you”  en schitterende afsluiters “when the lights go down on the broken hearted” en “the best is yet to come”. Een elegante schoonheid die los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoelig klonk met de puntjes op de ‘i’. Overtuigende set dus.

Al drie decennia lang trakteert Kommil Foo ons op prachtige songs, die ontroeren , raken en ons weten te verbinden . Dit gegeven staat ook centraal met hun samenwerking met de bigband van Brussels Jazz Orchestra, die enkele van hun nummers weten te improviseren , te ontrafelen en er een ingestudeerde jamsessie van maken . Het Nederlandse kunstlied in een jazzy groove van blazers, piano , gitaar, flute, blokfluit en lichte drums, met kleppers als “zoogdier” en “ruimtevaarder”. De broers Walschaerts zingen, vertellen , spelen, entertainen en betrekken moeiteloos het publiek in deze set, alsof de ‘pink panther’ een nieuw leven toebedeeld krijgt. Wat een originaliteit van hen en wat enthousiasme in de Clubstage.

Tot slot kon Het Zesde Metaal een thuismatch spelen , de band is uitgegroeid tot een kwintet rond Wannes Cappelle, die hun West-Vlamingen wist in te palmen , met hun persoonlijke, maatschappijkritische Nederlandstalige muziek in het W-Vlaamse dialect. Hier werd o.m. de laatste plaat ‘het langste jaar’ voorgesteld, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden. Hun reeds vijftienjarige carrière krijgt cachet door die muzikale afwisseling. Er werd stilgestaan rond het verlies van goede vriend Tom Pintens , net een jaar terug, die nog kon meehelpen aan de plaat.
Na al die jaren zijn ze erin geslaagd één van de avonden in Dranouter af te sluiten, door hun gestadige groei.
We kregen een boeiende afwisseling, ingenomen , dromerig , als directer, snediger rockend , die door keys en steelpedal kleur kregen. Op de festivals wordt de kaart van het live beleven getrokken met dynamische, weerbarstige nummers als “gie den otto en ik” , “dag zonder schoenen” (waarbij iedereen wel bereid was om even te zwaaien met z’n schoen of sandaal), “naar de wuppe” , en op het eind de instant klassieker “boze wolven” van Gorki op de tune van “where is my mind” van The Pixies en het rockende oudje “ik haat u nie”.
Tussenin hoorden we de fijnzinnigheid, de gevoeligheid en de sfeervolle sound, met ruimte voor de instrumenten, van openers “tid van ton”, “nog maar begonnen”, “calais”, “ploegsteert ( met de verwerking van Vermandere’s “bange blankeman” (terecht mooi eerbetoon aan de man!)), “ier bie ons” en het prachtige broze “het langste jaar” , eentje die op hun borst mag gespeld worden.
Het toont het diverse muzikale gelaat van de band, integer, meeslepend, opwindend, muziek voor alle leeftijden wat ook wel het credo is van Festival Dranouter. Terechte afsluiter van een mooie eerste dag …

Festival Dranouter 2024  – zaterdag 3 augustus 2024 – Van de wortels van het festival naar ‘the new tradition’

Op deze tweede dag greep de organisatie terug naar de wortels van het festival. We werden ook overmand door regenbuien, maar door de vernieuwde beplanking op de weide werd de drassigheid geweerd en behield het de goede bereikbaarheid naar de tenten. Geslaagd dus. Even geslaagd als de gouden Olympische medaille voor Remco op de wegrit!
Hier opnieuw het bordje ‘uitverkocht’ dus.

In de namiddag was er al een algemene ‘merci’ voor Willem Vermandere, die na z’n laatste set in het Kursaal Oostende in juni toch definitief het podium vaarwel zei. Het 84 jarig icoon van het Vlaamse folklied, die normaal hier ging optreden, werd op die manier geëerd voor wat hij heeft betekend . Hij kreeg een tribute Vermandere door de anderen , met o.m. Maaike Cafmeyer, Patrick Riguelle, Eva De Roovere, Jan Hautekiet en natuurlijk zoon Augustijn. Ingetogen, uitbundig , sjiek en mooi.

Een kleurrijke sound in de namiddag , het festival werd even een muzikale ‘desert’ , prairie met het Cabana Belgica combo , met o.m. Jan Heldenbergh en Nils De Caster (van The broken circle breakdown), musicalartieste Sara De Smedt en blueslegende Roland . In dit uurtje een fijne afwisseling van integere, gevoelige en swingende, zwierige country, roots, americana, bluegrass met een bluesy inslag . Nummers die zorgden voor een heupwieg , danspas en handclaps . Heldenbergh had het vocaal iets moeilijker in het intieme materiaal, Roland gromde, grauwde doorleefd en Sara raakte door haar heldere vocals. De kenmerkende kledij dito cowboyhoed , boots en het brede instrumentarium met steelpedal , mandoline , piano , keys, mondharmonica  gaven elan. Mooi om te zien en te horen.

Intussen was het Ierse combo Kila eraan begonnen in de Chateau . Een heerlijk genietbare sound van roots/pop/psychedelica met een folky basis , die evenzeer werd verwezenlijkt door een oor-verrijkend geluid van volksinstrumenten als uilleann pipes, fiddles en bodhran met djembe, congas , samen met elektrische gitaren, bas , drums en hun stemmenpracht. De traditionele Ierse muziek kreeg een breder spectrum , van weidse filmische landschappen in het intieme, en folkpop in het broeierig, meer uptempo materiaal . Inspirerend innovatief.

Een van de meest weirde, originele acts was Loverman wel; gedurfd, gewaagd, alternatief, hier is sprake van een performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act. Solo een do-it-all, die zijn handvol songs ontrafelt om ze dan terug in een vaste structuur te gieten. Hij interacteert met het publiek , doet het publiek ‘ondergaan’, laat hen lalala’s en z’n refreinen meezingen , -roepen enz  . Hij zet z’n instrumenten nl. akoestische gitaar , piano, blazer, tamboerijn, onder spanning, huppelt heen en weer op het podium, is in het publiek en knuffelt z’n meegebracht hobbelpaardje. Op die manier kreeg je aparte, unieke versies van “loverman” (gehaald van Hendrix) , “tinderly”, “would right in front of your eyes”, “limbo we’ll meet again” en “differences aside”, met het refrein ‘come along for the ride, sing a song tonight’, dat dus door het publiek werd meegezongen – gebruld.
Je moet ervan houden of niet  van deze experimentele aanpak, op Werchter wist hij iedereen in te pakken, hier had hij meer moeite om de Westhoek deze geniale muzikale inspiratie, gekte, katharsis verkocht te krijgen.

Een storm aan goede Nederlandstalige (vrouwen) pop siert al een paar jaar onze contreien . De Nederlandse artiestes en beloftes Eefje De Visser, Roosbeef, Merol, Meau , Sophie Straat, S10 hebben er nog eentje bij, Froukje … Ook hier hebben we dromerige, groovende popelektronica, puur, oprecht over dagdagelijkse onderwerpen, indrukken en persoonlijke ervaring, een spreekbuis van de Gen Z, met haar plaat ‘Noodzakelijk verdriet’ . Hier haalde het jongere publiek zijn hartje op en Froukje was samen met haar band onder de indruk van de warme , uitbundige respons . Ook solo wist zij te imponeren . De songs zitten beetje in hetzelfde van die synthpop , maar weten voldoende te raken, zeker de jongeren met o.m. “naar het licht” , “licht en donker” , “heb ik dat gezegd?” , “als ik God was” , de titelsong “noodzakelijk verdriet”, en eentje van haar kompaan S10 “nooit meer spijt”.

Intussen waren de eerste plensbuien er , maar de sfeer bleef optimaal in de kleinere tenten , met eentje van de ‘nordic folk’ , Brass riot , met swingende saxofoonsolo’s , aanstekelijke drums en groovy synths. De twee sax’s lieten een immens klankenspectrum horen, niet vies van enige experimentjes . De nummers kregen sfeervolle , stekelige touches, beetje ‘punkyriot’. Een intense beleving.
In de Clubstage had je het Britse The Longest Johns , die hun 10 jarig bestaan vierden , met hun kenmerkende sea shanty’s, muziek en gezangen, geïnspireerd door legendes en de zeevaart in innemende , dromerige en opwindende nummers door mandoline , banjo , akoestische gitaar, contrabas, drums en hun sterke samenzang.

Het Schots/Ierse The Waterboys zijn graag geziene gasten. Frontman Mike Scott werd 65 en het doorbraakalbum ‘this is the sea’ bijna 40. De laatste keer, in 2015 had Scott het niet makkelijk door z’n verkoudheid , maar deze keer gaf het kwintet er een stevige lap op in hun doorleefde, broeierige rootsfolkende rock. De songs kregen een intense injectie door Hammond keys ( wat een enthousiasteling hier), pianoloops en de gitaarpartijen. Zij weten ons nog steeds te bekoren en bij het nekvel te grijpen. Alive & kicking dus, werd er diep gegraven in het verleden van meesterlijke prachtsongs “glastonbury song” , “how long will i love you” , “a girl called johnny”, “medicine bow”, “the whole of the moon” en “fisherman’s blues”. Ze werden erg uitgediept, de keys , piano, gitaren kregen de vrije loop , om ons volledig mee slepen en te zuigen in hun muzikaal verhaal . Alsof Neil Young & Crazy Horse of Pearl Jam hier bezig waren. En we kregen een sfeervolle aanzet van het te verschijnen nieuw album in 2025, de sound nam Scott hier op z’n videorecorder.
Een oproep tot meer samenhorigheid gebeurde toen “because the night” werd verwerkt “in the pan within” en Dylans “knock on heavens door”.
In de regen waren The Waterboys watervrienden en deden ze even die felle buien vergeten …

Spinvis, aka Erik De Jong, is een woordenkunstenaar. In z’n 20 jarige carrière maakt hij woordcollages en brengt hij ze onder in subtiele, melodieus gevoelige, rakende songs . In een bezetting van zes , waaronder cello , viool , piano, keys , harmonium worden we ondergedompeld in een hoopvolle, melancholieke wereld . De sfeervol , donkere tunes krijgen streepjes zonlicht in “stuntman”, “trein vuur dageraad”, “paradijs” , “oogstlied” en oudje “smalfilm”. Steeds opnieuw weet hij te boeien, te intrigeren en ons in te nemen …

Brihang - Terug een West-Vlaming (intussen naar Brussel verhuisd) die Dranouter mag afsluiten . Mooi. In tien jaar tijd is Brihang uitgegroeid tot een groots artiest in ons landje. Hij weet elke club uit te verkopen en is op elk festival te zien . Hij omfloerst z’n integere hippop met zijn poëzie, zijn verhalen en spaarzame sounds. Beetje ons Belgische Spinvis als filosoferend woordkunstenaar . Hij is er één die speelt met woorden en persoonlijke verhalen onderbrengt in een maatschappijkritische bril . Na ‘casco’ is er nu een nieuw hoofdstuk ‘droomvoeding’. Muzikaal wordt hij omlijst van een tweekoppige begeleidingsband van drums en synths, die een voller geluid voorzien. De metalen constructies op het podium zijn letterlijk een beetje de springplank om de nummers cachet te geven , om de hoogtes en laagtes van het leven te verkennen . Hij doet dat o.m. met sterkhouders “berg” (die hij hier beklimt op de stelling!), “rommel” , “binnenkant”, “zee van tijd”, “telefoontje” en “steentje”. Moeiteloos krijgt hij Dranouter aan zijn kant, wat ‘em erg deugd deed . Eénmaal in het publiek heelde de pijn van de ‘aiaiai’s van ‘steentje’ … Een tweede geslaagde afsluiter.

Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!

Op deze derde dag kregen we de jubileum ten top . Feest … door het mooie weer en zeker door de het West-Vlaams talent dat hier het juiste danspak aanhad. En sportief moesten we ook niet klagen want Lotte Kopecky behaalde brons op de wegrijt tijden de Olympische Spelen …
50 jaar Dranouter, straf spul op deze ‘Klijte’grond … 55000 bezoekers over het ganse weekend! Om niet gauw te vergeten  …

Danny Vera biedt de zoveelste muzikale invalshoek op het festival. Zijn nummers hebben een rock’n’roll/rockabilly swing , met een bluesy tune. Het geheel klinkt catchy, groovy, opzwepend. De man verenigt de sound van Presley, Cash en Orbison. De sax, de keys, de gitaarpartijen en de twee lieftallige backing vocalistes weten die vettige rock’n’roll doordrenkte sound naar een hoger niveau te tillen. “Switchblade” , “roller coaster”, de doorbraak naar hier, en verderop “love” en “when the light shines” maken dat de sunday afternoon delight nog een zaterdagavond gevoel beleeft.

Het Ierse kwintet The Eskies zijn er graag opnieuw bij en brengen integere en swingende folkrock, met een donkere kantje . Maar eenmaal op gang krijgen we een soort hoempapa die de dansspieren prikkelt. Ze peppen het publiek telkens op in hun nummers, maar de vaart geraakt soms uit de set door die verhaaltrant dito anekdotes. Goed maar ook niet meer dan dat …
 
Chantal Acda is eentje van die ‘Duyster’ adepten, die kwetsbaarheid en broosheid laat horen in haar materiaal . We worden op innemende wijze in die muzikale leefwereld gedropt. Haar songs worden breder omlijst door getalenteerde jazzmuzikanten, The North Sea Drifters, contrabas, blazers en keys. Het onderstreept het sfeervolle karakter van haar materiaal wat positief warm werd onthaald. Het deed onze sing/songschrijfster meer dan deugd .

De diversiteit maakt het Festival Dranouter groot door al deze verschillende muzikale invalshoeken.

In de vooravond kregen we één van hun iconen ,Suzanne Vega , die al een handvol keer te zien was op het festival. Vandaag was het afsluitend optreden van haar tour. Samen met Gerry Leonard op elektrische gitaar, kregen we een mooi overzicht van haar semi-akoestisch materiaal, sober, spaarzaam, treffend en intens. De popfolky NY-se sing/songschrijfster, die eind de jaren 80 haar grootste succes kende, kwam mooi uitgedost met tovenaarshoed op, waarbij ze uitnodigde mee te stappen in haar muzikaal verhaal; zoals ze zelf aanhaalde ‘je krijgt de verwachte old songs, graag stel ik even enkele nieuwe voor en er zijn er nog een paar andere’.
De herkenbaarheid was er meteen van een “Marlena on the wall”, “99.9°F”, “caramel” en “gypsy”; in het begin scherpte het de aandacht van deze zachtmoedige nummers, bepaald door het gitaargepingel van de akoestische en elektrische gitaar, ondersteund door haar warme, lichthese, melancholische vocals. Op de nieuwere songs als “speaker’s corner” en “rats” had ze even haar tekstboek nodig. De tweede was niet vies van een snedige ‘Ramones’ tune. “I never wear white” liet zelfs een oude rauwe , gortdroge PJ Harvey gitaartune horen.
In een sobere groove speelden de twee “walk on the wild side” van Lou Reed, een tweede herkenningspunt, die ruimte liet om het refrein mee te zingen . “Left of center” en “Luka” zetten een mooie closing finale in , met als absoluut hoogtepunt “Tom’s diner”, deze keer niet acapella, maar mooi omgeven van foottics , elektronicabeats en het kenmerkend gitaargetokkel. Plus een mooi meezingmoment van ‘dudududududu’s’ met de obligate handclaps tussenin. Ze zwaaide ons definitief uit met haar hoed, het sterke onthaal dat hierop volgde deed de twee enorm deugd.

Mooneye , ook al een winnaar van Stubru’s Nieuwe Lichting, zagen we nog in de beginfase, net als Portland op de Koer. Intussen zijn ze uitgegroeid tot een band die bloedmooie, melodieus dromerige, broeierige melancho-songs brengt, in de beste traditie van Jasper Steverlinck’s Arid . “Bright lights”, “girl like you”, “thinking about leaving” en “fix the heater” zijn er zo enkele die hier mooi uitgevoerd worden. We worden meegesleept in hun muziek, de instrumentatie krijgt ademruimte en Michiel Libberecht heeft een prachtige innemende, heldere stem. En live durven ze hun songs een schop onder de kont te geven, een push forward, o.m. “in between” en “lover to stranger”. Overtuigen deden ze opnieuw, maar heimelijk moeten we zeggen dat na twee cd’s hun materiaal beetje teveel in dezelfde leest zit.

West-Vlaanderen boven … Miljaar, die broers Coorevits van de Compact Disk Dummies, winnaars van de Humo’s Rock Rally, twaalf jaar terug, zijn live een knaller … Ook zij hebben iets te vieren, 15 jaar bezig zijn , en een nieuwe plaat uit, ‘the signal’. Hun popelektronica krijgt een ferme dansboost door bezwerende, groovy , dreunende, pompende disco, elektrobeats, -tunes en bleeps, die zorgen dat het zeil van de tent mocht afgaan.
Wat een performance ook van Lennert, een podiumbeest die nauw bij zijn en in het publiek is, hen opzweept, enz . Met de percussionist erbij, zetten zij de boel op stelten en wordt iedereen meegetrokken te zingen en te roepen van ‘woo-woo’s’, te dansen , handen in de lucht, om er een dansparty van te maken. Wat een energiebommetjes kregen we hier over ons heen. De nummers vloeiden in elkaar over, van “cry for me”, “holy love”, “i remember”, “girls keep drinking” tot “the reeling” , telkens weten zij middenin deze te doen exploderen.
Alsof dit nog niet genoeg was , komt een andere West-Vlaming hen vervoegen, Brihang , die gisterenavond hier het publiek moeiteloos meekreeg, voor een mashup van “i remember” en “steentje” in een dansversie, met de nodige ‘aiaiai’s’. Zij flansten het in elkaar tijdens de Week van de Belgische Muziek. Een hoogtepunt zondermeer van deze twee.
Wat was me dat van een act, performance, show, set! Ambiance troef. Zij zijn gemaakt voor het grotere werk!

Het optreden zinderde nog na , maar iets verderop kregen we een muzikale ontdekking te horen, het Belgische combo Stavroz die eigenlijk al een pak jaren bezig is. Het kwartet brengt een amalgaan van dark elektro, trance , chillout , lounge, deephouse met psychedelica, Balkan en jazzy loops . We kunnen lekker zweven op hun repeterende, opbouwende , licht exploderende tunes , die naast de elektronica, gitaarloops en diepe basstunes , nog kan worden aangevuld met sax en trompet . De 90s dance in al z’n stijlen, vierde hier hoogtij.
Muzikaal een leuk , prikkelend, dansbaar, jammend onderonsje , die stapsgewijs iedereen in de clubstage kon overtuigen . Een beetje zoals het Australische Parcels dit wisten te doen. Mooi.

Tot slot bleef West-Vlaanderen de vaandel dragen en het feestje van deze jubileumeditie kon niet stuk met Goose , kwartet uit Kortrijk, rond Mickael Karkousse. Ook zij vieren nu hun 25 jarig bestaan, blikken terug en kijken naar de toekomst. En nu met een feestje … Deze elektrorockers moeten niet onderdoen voor hun jongere geestesverwanten. Hier werd de kaart getrokken van een dansparty. Hun synthpop kwam ook bijna telkens tot ontploffing, wat wil je met openers “British mode”, “can’t stop me now”  en de EBM van “control”. Moeiteloos werd het publiek opgezweept, opgeslorpt door de slepende, pompende beats‘n’bleeps; een feestje zondermeer! Maar ook de gitaren , de bas en de drums leverden een sterke bijdrage, o.m. op het  opbouwende “call me”, midden de set . Net als bij Compact Disk Dummies werden de nummers uitgediept en uitgesponnen. Een perfecte lichtshow deed de rest .
Het knalde bij deze vier die finaalgewijs overtuigden met het meezingrefrein van “words” en de ‘oeoeoe’s’ van het psychedelische “synrise”. De drums en de beats fungeerden als vuurwerk en deinden mooi uit in een knallend “everybody”. De tent daverde , iedereen wuifde en zong mee waar het kon.
Tot in het najaar in de Lotto Arena , waar we nog meer Goose kunnen horen en welke richting ze zullen uitgaan …

Wat was ons dat hier allemaal … Deze jubileumeditie tekende op deze afsluitende dag voor een feestje met eigen West-Vlaams toptalent.
Dranouter is verre van uitgeteld , integendeel goed voor de volgende vijftig jaar. We hopen het zo lang mogelijk mee te kunnen maken …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Lokerse Feesten 2024 – DAG 4 - Pixies – Ashcroft en Future Islands - Een lang leven aan de gitaren
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-05
Sien Ranschaert

Op deze vierde dag tijd voor de indierockliefhebber om zijn hartje op te halen met een closing final van de doorwinterde Pixies. Een lang leven aan de gitaren …

Om op temperatuur te komen was er de aanzet van het Amerikaanse Future Islands, in de stralen van de toch wel vrij warme zon op dit uur van de dag. Deze band valt meer op door de excentrieke, expressieve moves van hun frontman Samuel T. Herring , die zich volledig smijt op het podium, en met zijn krachtige, diepe stem de songs een push forward biedt. Een half gevuld plein luisterde en keek vooral naar zijn theatrale performance. Muzikaal baadde het ietwat teveel in diezelfde synthwave, ondanks dat de songs goed werden ondersteund, waarbij de muzikanten wel een loopje durfden te nemen. “ Ran” en “Seasons” blijven hoedanook de sterkhouders. Goed maar ook niet meer dan dat …

Richard Ashcroft is een graag gezien gast op de Lokerse en op onze festivals. We voelen de warmte van het weer en van mans sound. The Verve mag nu wel al een tijdje gestopt zijn, een reünie niet meegerekend, hij speelt nog steeds een rits nummers van deze populaire Britpopband. “Sonnet” zat bij de openers en iets verderop kreeg je de classics en de kleppers, “The drugs don’t work” (publiek warm krijgen op zijn ‘shalalala’s), “Lucky man” (werd al beter gesmaakt) en “Bitter sweet symphony”, waarop de menigte totaal loos kon gaan. Deze lieten de grootste response na.
Hij heeft zijn lijzige, neuzelende stem zeker nog niet verloren, maar af en toe was er sleet, gekraak te bespeuren. De nummers waren goed maar we moeten daar ook credits geven aan de muzikanten die door de, soms langgerekte solo’s, hem de support gaven waar hij toch wel nood aan had.
Intens, bezield concertje in het genre.

Pixies - Wie rondom zich de menigte gadesloeg, kon er niet naast. De Grote Kaai had zich goed gevuld; de verschillende bezoekers verraadden door hun t-shirts voor welke groep ze gekomen waren, met name ‘(death to) The Pixies, band uit Boston die eind 80s een loopje nam met de noisy grungerock en een handvol memorabele platen afleverde, met ‘Bossanova’ als absoluut hoogtepunt.
Sinds de reünie en het nieuwere werk, een kleine tien jaar terug , blijven deze nummers niet echt meer hangen . De sterkte zit ‘em in die snijdende , snedige, broeierige rock’n’rollende knallers.
Het is duidelijk dat ze nog steeds zeer populair zijn; ze moesten met hun eerste nummer “Gouge Away” wat op dreef komen. Op “Wave of mutulation” , “Head on” (van Jesus & Mary Chain btw!)) en “Isla de encanta” zat Black Francis en C° op het goede rockspoor, mooie stevige rockmuziek dus; ook op de tragere nummers mogen ze terecht trots zijn, o.m. een “Monkey gone to heaven”, “Hey” en “Caribou”. Het kon snel gaan en nummers vloeiden, rockten in elkaar over; middenin o.m. met “The Sad Punk”, “Planet of sound”, “Chicken” en “The Vegas Suite”. Wat een tempo’s!
Veel oog voor de muziek. Minder oog voor het publiek… Je kreeg er nog een rits bovenop als “Velouria”, “Is she weird”, “Mr Grieves” en “Debaser”, oudjes die het nog steeds goed doen en de tand des tijds doorstaan.  
Pixies - Altijd wel een beetje dwarsliggen in hun contact met hun publiek , hun fans, maar toch steeds  dankbaar voor het sterke onthaal. Afgesloten werd met de klassieker “Where is My Mind?”, die ons naliet met een positief gevoel. Iedereen had hier wel een beetje ‘the time of their life’ .
Hoedanook, headliner binnen de rockscene op zijn plaats …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren