Brihang, OLT Rivierenhof, Deurne op 31 augustus en 1 september 2024 – Pics
‘Een droomvoeding is een voeding die je geeft terwijl je baby onverstoord verder slaapt. We voeden ons leven met dromen en ambities, dromen die ons leven een richting geven'.
Zeggen dat Brihang veel heeft meegemaakt in de vier jaar sinds zijn laatste plaat, 'Casco', is een understatement. Het overrompelende succes, een jarenlange pandemie, een huwelijk én het ouderschap. De titel 'Droomvoeding' geeft alvast aan welke impact zijn vaderschap heeft op Brihang's derde album.
Maar verwacht zeker geen sentimentele plaat vol kinderliedjes. De rapper richt de lens op zichzelf en zijn directe omgeving en documenteert alles wat hij ziet en voelt, ongefilterd. Van de momenten op die roze wolk tot wanhoop in de grijze mist - en alles daartussen.
Brihang toont zich opnieuw een meesterlijke kroniekschrijver van het eigen leven, met observaties waar iederéén zich in kan herkennen. Met 'Droomvoeding' bewijst hij nog maar eens onvergelijkbaar te zijn. Een verademing in tijden waarin beproefde formules en algoritmes de standaard zijn. En da's ook net wat je van Brihang mag verwachten in het OLT: meesterlijk, onvergelijkbaar en een absolute verademing.
support: GIJS
De enigmatische GIJS roept voorlopig vooral vragen op. Hoe kan iemand een opleiding kleinkunst aanvatten, om vier jaar later buiten te wandelen als rapper? Waarom rapt hij zowat de hele Belgische scene vlotjes aan gort? Wat moet je denken van iemand die in een Nederlandse tongval de Antwerpse kroon claimt? Vragen staat vrij, GIJS heeft de antwoorden.
Zijn shows balanceren tussen muziek, theater en comedy. Een onbegonnen evenwichtsoefening voor zowat elke artiest, voor GIJS niets meer dan een schoonheidswandeling. Je hoeft hem zelfs niet in de gaten te houden, van hem horen doe je in de toekomst hoe dan ook!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Brihang
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6833-brihang-31-08-2024.html?Itemid=0
Gijs
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6832-gijs-31-08-2024.html?Itemid=0
Festival LIVE 2024
Festival Dranouter 2024 – Muzikale vakantie in Dranouter - Succesvolle uitverkochte jubileum editie van Festival Dranouter (musiczine.net)
Rock Zottegem 2024 – zaterdag 13 juli 2024 met Hellmut, Brihang, John Fogerty en Daan - Potige vaderlandse en internationale rock (musiczine.net)
Org: OLT Rivierenhof, Deurne
Desertfest 2024, 18 oktober t-m 20 oktober 2024 – Preview
We maken ons op voor de vele najaar concerten en festivals. Eén daarvan is het gezellige Desertfest, van 18 tot 20 oktober in Trix, Antwerpen. Op verschillende podia, gedurende drie dagen is kiezen altijd verliezen.
Een fijn overzicht van deze drie dagen ‘desert’ …
dag 1 - vrijdag 18 oktober 2024
Russian Circles is een gevestigde waarde. De uit Chicago afkomstige instrumentale postrock/-metal band heeft zich intussen sterk gemanifesteerd. ‘Russian Circles is een band met een onverwacht vermogen om je niet alleen in het diepste van je ziel te raken, maar er ook een enorme portie groove tegenaan te knallen. Een band die je simpelweg moet gezien hebben, je zal er geen spijt van krijgen!” schreven we reeds in 2017. Hun optredens zijn onvergetelijke, oorverdovende trips die aanvoelen als een pletwals die je ziel vermorzelt. Een onbeschrijfelijke gewaarwording …
Belgische bands krijgen gelukkig ook een spot op Desertfest. Eén daarvan is LETHVM die ons op vrijdagavond zullen onderdompelen in een badje van intense duisternis. Kenmerkend aan LETHVM, naast de doomachtige muzikale omlijsting, is er de centrale plaats die zanger/frontman Vincent inneemt. Hij gebruikt zelfs de volledige zaal tot op de toog als het podium. Zijn onaardse uitbarstingen worden muzikaal zeer mooi aangevuld door de synths en backing vocals van Elena die zorgt voor een rustpunt binnen die carrousel aan brede emoties. Lees er ons verslag van hun optreden op ‘Carousel of Doom’ er maar op na.. https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/93979-carousel-of-doom-2024-rondjes-draaien-op-de-carousel-of-doom.html
Nog zo een Belgische parel is Divided die de dunne lijn bewandelt tussen post-rock en post-hardcore. Met zanger en drummer Pepijn Vandaele als frontman heeft de band een unieke podiumprésence. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog het meest in het oog springt. Echter zijn de gitaar riffs van Jelle Rouquart en Torre Maertens en Staf Walschap op bas, overdonderend, een soort wervelstorm. Een verpletterende energiebom dus, deze kleppers uit Kortrijk.
Crouch is het project rond Levy Seynaeve en Wim Coppers van Wiegedood. Ze vonden in bassist Jasper Hollevoet een gelijkgestemde. Crouch kaart aan wat verkeerd gaat in onze maatschappij. Met de single “Domesticate The Weak” geven ze muzikale kleur door de mentale en fysieke kwalen op te hoesten die daklozen moeten doorstaan om te overleven. Geen rozengeur en maneschijn dus bij Crouch maar donkere, grauwe, bittere ernst die niet bestemd is voor tere zieltjes. “Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels “, schreven we over hun optreden op ‘We Are Open’ begin dit jaar in Trix. Donkere mokerslagen dus, die doet nadenken over de mistoestanden.
Lord Dying is een Amerikaanse sludge/doom band die sinds 2010 bezig is. Een paar albums vol verpletterende riffs en een confronterend gehuil introduceerden de doomhonden aan de wereld. In 2019 leverden ze ‘Mysterium Tremendum’ af, een plaat die werd uitgeroepen tot een ‘prog-metal meesterwerk’. De onstuimige en avontuurlijke existentiële meditatie over de dood was het begin van een trilogie. Dat verhaal gaat in 2024 verder met een steeds ambitieuzer vervolg, het toepasselijk genaamde ‘Clandestine Transcendence.’ ‘Mysterium Tremendum’ werd “een prachtige meditatie op tragedie”. Geproduceerd door Converge-gitarist Kurt Ballou (High On Fire, Code Orange, Kvelertak) in zijn God City Studios, gaat ‘Clandestine Transcendence’ nog een stapje verder in het grote onbekende, vol riffs en vibes. Kom het zeker ontdekken op Desertfest
Staan verder nog op het podium op vrijdag 18 oktober: Black Tusk, CHILD, Five The Hierophant, Hell Valley High, Racing Speedhorn, en REZN
dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024
De Amerikaanse formatie Valley of The Sun is een voorbeeld van hoe stoner echt moet klinken. Hun muziek wordt al sinds 2010 gedragen door lang uitgesponnen gitaarriffs en lagen solo’s. Adrenalinestoten worden toegediend. Enkele schitterende releases zoals het in 2019 uitgebrachte meesterwerk ‘Old Gods’ werden uitgebracht; live wordt het op verschroeiende wijze gespeeld. Een van de top acts binnen de scene die je dus gewoonweg niet mag missen!
De Antwerpse band Tangled Horns spelen niet alleen een thuismatch op Desertfest. Met hun mix tussen stoner en grunge wisten al meerder clubs en festivalweides in vuur en vlam te zetten. De band rond de imposante en enorm beweeglijke frontman Tim Vanderplas bracht enkele parels van albums uit, maar vooral live is Tangled Horns een onuitwisbare beleving. ‘’’'Energie'. Daar rond draait het namelijk bij een band als Tangled Horns. Niet alleen instrumentaal, ook vocaal grijpt de band de aanhoorders direct bij de keel en laat die stomende energie gewoon zijn werk doen" , schreven we ooit over een optreden in Sint-Niklaas. Anno 2024 brandt het vuur nog even hevig!
De Zweedse Doom formatie Monolord, opgericht in 2013, is uitgegroeid tot een gevestigde naam binnen de doom- en stoner metalscene. Hun eerste album ‘Empress Rising’ (2014) was een succes. Logge bassen, schurende riffs: intens is een understatement als je het over hun muziek hebt. En dat is anno 2024 nog steeds het geval. “Een sound die eerder aanvoelt als een deken tegen donkere gedachtenkronkels schotelt Monolord ons voor“, schreven we in 2022 over hun optreden op Deserfest Gent. Als grootmeesters in extreme traagheid, zijn ze dan ook de perfecte act voor de Doom liefhebber op Desertfest.
Uit de straten van Zuid-Californië komt Fu Manchu. Zij groeiden uit tot één van de bands die in de jaren negentig het stonerrock genre definitief op de wereldkaart heeft gezet. Kyuss gaf er na vier albums al de brui aan (wat leidde tot de o.a. Queen Of The Stone Age), Fu Manchu daarentegen ging door, bleef niet alleen clubs en kleinere concertzalen trouw, én bleven hun zompige stonerrock sound verder spelen. Eerder dit jaar brachten ze een fijn album uit ‘‘The Return Of Tomorrow’, ‘een verdomd sterk album, een nieuwe mijlpaal in stonerland wat ons betreft. Krachtig, zompig, avontuurlijk en voorzien van de meest potige riffs, heerlijke solo’s en kosmische songs”, werd over de plaat geschreven . Mis deze legendarische Stoner band niet op Desertfest!
De Nederlandse formatie Drive By Wire brengt een blend tussen stoner rock en fuzz rock. Ze brachten eveneens een nieuw album. ‘Time Horizon' is het vijfde album van de band, en werd begin 2023 opgenomen in een hut ergens midden in het bos. Het resulteert in een aanstekelijke plaat, puur en onversneden. En dat is ook hoe deze band op het podium staat. Hun mix van stijlen heeft een verslavende invloed, alsook de combinatie van een relaxte, instrumentale aanpak met een charismatische vrouwelijke hoofdrol van zangeres Simone Holsbeek.
De Australische band Seedy Jeezus halen hun invloeden bij Black Sabbath en Blue Cheer. Ze brengen een psychedelische trip op Desertfest, waarbij je wordt weggevoerd naar heel andere oorden. Drummer Mark Sibson en bassist Paul Crick vormen als ritmesectie het stevige fundament. Zanger/gitarist Lex Waterreus haalt zijn invloed bij Jimi Hendrix, Rory Gallagher en David Gilmour. Zijn gitaarsolo’s klinken soms bezeten zoals die van Hendrix, maar ook speels en ‘bluesy’ zoals die van Gallagher en psychedelisch zoals die van Gilmour. Wat op zijn beurt zorgt voor een nostalgische trip naar het verleden. Want de band klinkt opvallend fris en monter. Er zit ‘ziel’ in zijn songs, mooi binnen de betere psychedelische rock.
De uit Liverpool afkomstige band Conan dompelt ons onder in een intens doom sfeertje. De band is ontstaan is ontstaan in 2006. Hun stijl wordt gekenmerkt door een zwaar vervormd en ‘gedowntuned’ geluid . Ook omschreven als ‘caveman battle doom’. Net zoals de Barbaarse naamgenoot, zijn ze in staat op het podium te overweldigen.
Ook Japan is vertegenwoordig op Desertfest, Green Milk from The Planet Orange. ontstaan in 2001, na het uiteenvallen van de grindcore band 'No Rest For The Dead'. De bandleden gingen op zoek naar nieuwe muzikale horizonten 'A' (drums) en 'Dead K' (gitaar, zang) kwamen weer samen om een nieuwe band op te bouwen. Benjian' (bas) completeerde de eerste klassieke triobezetting die zich vervolgens bezighield met jamsessies, muzikaal georiënteerd op het spelen van progressieve rock en de nadruk op psychedelica en spacerock, niet vies van een experimenteel kantje. Green Milk of The Planet Orange zit op hetzelfde niveau als andere Japanse acts Acid Mothers Temple en Flower Travelin' Band.
Staan verder nog op het podium op zaterdag 19 oktober: Birds in Row, Causa Sui, Coilguns, Daevar, Delving , Kara Delik, Karkara , Red Scalp en spaceslug
dag 3 - zondag 20 oktober 2024
Op zondag enkele Belgische kleppers van formaat. Te beginnen met Your Highness. De band ontstond in 2011 en speelde op grotere festivals als Pukkelpop , Groezrock en Graspop. Ze bouwden ondertussen een sterke live reputatie op. Op 11 oktober komt via Polderrecords een nieuw album. ‘Under The Weight’, net op tijd om op desertfest, een thuispubliek compleet van de sokken te blazen …
Als er één band is die je door een spirituele, donkere en bevreemdend aanvoelende totaalbeleving meesleurt naar een duistere sprookjeswereld die elk van je nachtmerries overstijgt, dan is het Wolvennest wel. Al te vaak voelen hun optredens aan alsof je in een soort Satanische kerk bent aanbeland. De frontdame heeft een onaardse stem en uitstraling, sleurt je mee naar een bijzonder angstaanjagende droomwereld. De instrumentale omkadering is oorverdovend intens waardoor je, eens gehypnotiseerd door de magische kracht je prompt vertoeft in een fantasierijke wereld van demonische wezens uit mythische verhalen. Wat een spirituele ervaring, binnen die duistere trance.
Uit Antwerpen eveneens komt de donkere doom van Throatsnapper. Naast Doom haalt de band zijn invloeden ook uit de Black Metal. Ze zijn al bezig van 2013 met loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. En er is de ijzige, grauwe stem van Wouter Goolaerts. Een optreden van Throatsnapper voelt aan als een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met ijzingwekkende klauwen, waardoor je totaal verdwaasd achterblijft in een donkere hoek.
Een legendarische band op de line-up van zondag is zonder meer Monster Magnet. Samen met het al even legendarische Kyuss behoort dit Amerikaanse gezelschap tot één van de belangrijkste vaandeldragers van de stonerrock scene die begin jaren ’90 in de schaduw van de grunge een kleine muzikale aardverschuiving veroorzaakte. Dopes to Infinity’ (’95) en ‘Powertrip’ (’98) zijn uitgegroeid tot klassiekers. De band rond Dave Wyndorf is al sinds 1989 bezig, en heeft al een pak wissels gekend, maar brengt nog steeds schitterende platen uit. Ook live nog steeds dik OK. Een duivelse bezetenheid op zijn plaats op Desertfest!
RRRags is een versmelting van talentvolle muzikanten uit Nederland en België. De band werd gevormd na een jamsessie door Ron Van Herpen, Rob Zim en Rob Martin in september 2017. Vier repetities later ging het nieuwe Nederlands/Belgische powertrio de studio in om zes tracks op te nemen voor een eerste plaat. Het album werd uitgebracht op Roadburn Festival. Een vervolg genaamd ‘High Protein’ werd uitgebracht in 2020. Op hun laatste album ‘Mundi’ blijven ze verder deze wegen verkennen, en kunnen grenzen worden verlegd. Niet te missen deze bijzondere mix die de veelzijdigheid en creativiteit van de band onderstreept.
Het ouderwetse hard-rock collectief Scorpion Child (volop seventies, zowel qua looks als qua sound) uit Austin Texas, actief sinds 2006, trekt nog altijd de wereld rond met hun naar retro ruikende hardrock, en dito albums. Ze blijven nog steeds teren op die albums ‘Scorpion Child’ (2013) en ‘Acid Roulette’ (2016). Ze zweren bij een klassiek hard-rock geluid met wortels naar het onvermijdelijke Led Zeppelin en naar bands als Grand Funk Railroad, Deep Purple en Wolfmother. Hoogstaande kwaliteit en een ongelofelijke speelsheid sieren…
Stoned Jesus - De uit Oekraïne afkomstige stoner/rock band Stoned Jesus heeft sinds 2009 zijn stempel gedrukt op het genre. Toen we de band in 2015 aan het werk zagen schreven we ''Als er één band in geslaagd is om zonder visuele effecten, zonder al teveel 'show', de muziek voor zich laat spreken, dan is het Stoned Jesus wel. Verweesd werden we achtergelaten, badend in het zweet.'
Stoned Jesus behoudt dit uitgangspunt, dat bewezen ze ons op een volgende passage op Desertfest. De band slaagt er na al die jaren in moeiteloos de stoner op te waarderen. Wat een oorgasme door de verschroeiende riffs en de adrenalinestoten. Ze hebben dan nog een charismatische frontman die intrigeert door zijn speels enthousiasme . Wat een muzikale spanning en intensiteit ‘, schreven we over hun optreden op Desertfest 2021. Een niet te missen stoner trip, deze Stoned Jesus!
Staan verder nog op het podium op zondag 20 oktober: Black Rainbows, Giac Taylor, Inter Arma, Messa, Mondo Drag, Morne, Morna, Ritual King, Ruff Majik en The Abbey.
Info www.desertfest.be
Biebob concert – Kissin’ Dynamite + guests, Trix, Antwerpen op 1 november 2024
De Duitse band Kissin' Dynamite zorgt gegarandeerd voor een traditioneel heavy metal feest.
KISSIN’ DYNAMITE - Kissin' Dynamite is een traditionele heavy metal band uit Burladingen en Münsingen in Duitsland. Ze brachten in 2008 hun debuutalbum 'Steel of Swabia' uit, wat hen meteen op grote festivals bracht. Op hun tweede album, 'Addicted to Metal', werkten ze voor het gelijknamige nummer samen met Udo Dirkschneider van U.D.O. voor wie Kissin' Dynamite regelmatig opende. Intussen tourden ze ook reeds met Steel Panther, stonden ze op de line-up van Graspop, brachten ze in 2022 een zevende album uit en wordt die schare fans alleen maar groter. De band passeert nu met nieuw werk ook in de Trix voor wat een heerlijk heavy metal feest zal worden!
Supports
MASSIVE WAGONS - Massive Wagons is een Engelse hardrockband uit Lancashire die invloeden uit de poppunk verwerkt in haar geluid. Verwacht je aan een knaller van een liveshow met de nodige dosis rock-'n'-roll!
AIRSTRIKE - Het Duitse viertal Airstrike valt te categoriseren onder 'New Wave Of Classic Rock'. Met een onstuitbare speelvreugde en een flinke portie rock-'n-roll staan ze bekend om hun indrukwekkende liveshows.
(bron: Biebob/Trix)
Org: Biebob ism Trix, Antwerpen
Biebob concert – Accept + Phil Campbell and The Bastard Sons, Trix, Antwerpen op 31 oktober 2024
De Duitse hardrock- en metalgrootheid keert terug met een langverwacht nieuw studioalbum 'H U M A N O I D'.
ACCEPT - Accept is zo'n beetje de koning van de Duitse hardrock- en metalscene van het begin van de jaren '80 (opgericht in 1971!). Wie herinnert zich niet de legendarische albums 'Breaker', 'Restless And Wild' en 'Balls To The Wall'? Songs als 'Starlight', 'Breaker', 'Fast As A Shark' en 'Princess Of The Dawn' bevolkten toen menige muziekcassette en groeiden uit tot de lijfliederen van de rockers uit die tijd.
Ze zijn terug met het langverwachte nieuw studioalbum 'H U M A N O I D' . Opnieuw geproduceerd door Andy Sneap (Judas Priest, Amon Amarth, Testament, Saxon, etc.) is het een heerlijke aanvulling op hun al indrukwekkende oeuvre.
Support - PHIL CAMPBELL AND THE BASTARD SONS - Phil Campbell and the Bastard Sons is een rockband uit Wales die in 2016 werd opgericht door de oude Motörhead-gitarist Phil Campbell, na de dood van Motörhead-frontman Lemmy in 2015. Het recentste album 'Kings Of The Asylum' uit 2023 kon terecht op heel wat positieve bijval rekenen.
(bron: Biebob/Trix)
Voor fans van U.D.O. / Saxon / Judas Priest / Running Wild / W.A.S.P. / Manowar / Helloween
Org: Biebob ism Trix, Antwerpen
Soulfly – Wat een muzikale uppercuts
Je moet het maar doen, een legendarische band die doorgaans grote festivals aandoet of in zalen als Vorst Nationaal staat naar je eigen gezellige zaaltje halen. De Casino slaagde erin om niemand minder dan Soulfly te boeken. Een band die sinds 1997 meer dan zijn stempel drukt in het metal landschap. De band rond de sympathieke Max Cavalera heeft altijd een goede band gehad met België. In een al maanden uitverkochte De Casino bezorgde Soulfly ons een dosis uppercuts 'into the face', waarvan we naderhand toch even moesten van bekomen. Een schitterende avond zonder meer, die we niet gauw zullen vergeten..
BARK (****) als opener was een goede gok van de organisatie. We schreven eerder van hen '’Blaffende honden bijten wel' … Na al die jaren brandt het vuur nog steeds, BARK weet je letterlijk bij de lurven te grijpen, en laat je niet meer los tot de stoom uit je oren komt. Als een nietsontziende pletwals gingen ze tekeer, gestuwd door een sublieme ritmesectie van gitaristen en een wild om zich heen slaande frontman, met mosh en crowdsurf tot gevolg.
Na een korte pauze verpulverde Soulfly (*****) ons al met de eerste song “Back To Primitive”. Het boeiende “No Hope = No Fear” zorgde al vroeg voor een stevige moshpit. De band bleef maar doorgaan op datzelfde elan, waardoor al bij de eerste “Seek'n' Strike” er geen doorkomen meer aan was, de hele zaal stond op springen. Max Cavalera ontpopt zich als een charismatisch entertainer en hij heeft een klok van een stem die de muren doet trillen. Hij beschikt over een sterke band, goed op elkaar ingespeelde muzikanten; neem nu de forse drum salvo's van zoontje Zyon die de grond onder de voeten doet daveren, zijn solo's zijn trouwens dru pareltjes.
Het mooie aan Soulfly is hoe ze hun verpulverende thrashy speed metal combineren met groovy aanstekelijke riffs, de verdienste van gitarist Mike Deleon en bassist Mike Leon , beiden messcherp uithalend. De klassiekers als het nieuwe materiaal “Filth upon Filth” werd door iedereen goed ontvangen. Op “Jummptdafuckup” brengt Max een sit-down, waarna iedereen recht sprong en danst. “Eye for an Eye” was de perfecte afsluiter. Wat een vuurkracht.
Soulfly ging als een pletwals tekeer. De mix van krachtige ritmes, vlijmscherpe gitaarriffs en de onmiskenbare stem van Max Cavalera maakte van deze avond een lekkere, onvergetelijke, zweterige ervaring.
Setlist: Back to the Primitive //No Hope = No Fear //Superstition //Downstroy //Seek 'n' Strike //Prophecy //Bumbklaatt //Tribe //Filth Upon Filth //Fire //Porrada //Bring It //Bumba //Bleed //Blood Fire War Hate //Boom //No //Jumpdafuckup //Eye for an Eye
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Pelagic Festival 2024, Muziekgieterij, Maastricht op 24 en 25 augustus 2024 – Pics
Het eerste Pelagic Fest werd gehouden in Maastricht op 24 en 25 augustus. De eerste editie was een groot succes en bracht een groot aantal bands van het label samen in de Muziekgieterij.
De zeer toegankelijke locatie, gelegen op slechts 10 minuten lopen van het stadscentrum en met een voorbeeldige akoestiek, lijkt te zijn gemaakt voor dit evenement.
Het festival straalt een perfecte sfeer uit en een gevoel van samenhang in fans van post-rock en post-metal.
Op de twee podia die met elkaar verbonden zijn, worden de lopende concerten uitgezonden. Check gerust de livestream op YouTube
Day 1 : https://www.youtube.com/watch?v=bRowCGYtIOQ
Day 2 : https://www.youtube.com/watch?v=dTNfk227Wbk
Het is meer dan een muzikaal evenement … Pelagic records viert 15 jaar ...
De eerste dag opende met een optreden van Thot op het hoofdpodium, snel gevolgd door sets van Lost in Kiev, Oh Hiroshima, Hippotraktor, Glassing en LLNN om er maar een paar te noemen.
Het hoogtepunt van de dag was zeker de eerste set van The Ocean, met ‘Pelagial’, hun album uit 2013, in zijn geheel voor te stellen.
De tweede dag werd al snel gekenmerkt door emotioneel geladen optredens van Spurv en EF. Speciale vermelding verdienen de sets van Briqueville en Year of No Light. The Ocean keerde terug voor een tweede set in plaats van Psychonaut, die hun optreden moesten afzeggen. Ihsahn was helaas ook afwezig op het festival, maar werd vervangen door een uitzonderlijke set van Cobra The Impaler, waarmee het festival passend werd afgesloten.
Gelukkig zijn Ihsahn en Psychonaut volgend jaar weer van de partij, samen met A Burial At Sea en Bear.
Tot volgend jaar op 23 en 24 augustus 2025 voor de tweede editie van het festival.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6834-pelagic-fest-2024.html
Org: Pelagic Fest ism Muziekgieterij, Maastricht
River City Tanlines - Tweede adem gevonden
Eerste groep was Itches, nog maar eens een product uit de vruchtbare Kempen, dit keer uit Vorselaar. Itches heeft net een eerste plaat , ‘Two flies in one clap’, uit die werd opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac) en uitgebracht door UhmYeahSure Records en Ronny Rex. Zo weet je meteen in welke hoek je het moet zoeken. Moderne psychrock met een hoek af. Het kostte enige moeite om het materiaal, dat blijkbaar geleden had onder het bier tijdens een vorig optreden, deftig aan de praat te krijgen maar eenmaal vertrokken stond er geen rem meer op.
Met een grote gretigheid en tonnen spelplezier brachten ze fuzzy garagerock die me vooral aan Ty Segall deed denken. Niet zonder popgevoeligheid en met zanger-gitarist Philippe Aguilar (bekt wat beter dan Peeters) die al eens een hoog stemmetje durfde op te zetten. Samen met bassist Jonas Torfs en drummer Arno Sels speelde hij een gesmaakte set die toch wat variatie miste. Nochtans wordt de groep geprezen om zijn veelzijdigheid. Misten we iets doordat de set wat ingekort werd? Uiteindelijk werd er in schoonheid afgerond met een Ramones-cover die ik niet meteen kon thuiswijzen.
Ik moest me toch even in de schaarse haren krabben toen ik hoorde dat River City Tanlines naar de Pit's kwam. Was die groep niet al lang dood en begraven? Na hun laatste plaat, ‘Coast to coast’, uit 2012 volgde enkel in 2018 nog een digitale single, "Race/Time", waarna het akelig stil werd rond de band. Niet dat ik ze heel erg miste want hun twee eerdere passages in de Pit's (2005 en 2006) waren verre van onvergetelijk, leerde ik na een duik in mijn archieven. Maar frontvrouw Alicja Trout blijft natuurlijk een naam, vooral in Memphis maar ook ver daarbuiten. Een hardwerkende dame die in talloze groepen speelde, waaronder Mouserocket, Alicja-Pop, Destruction Unit, Nervous Patterns en het beter gekende Lost Sounds, en een eigen platenlabel, Contaminated Records, opstartte. Maar ik zal haar wellicht het langst herinneren als drumster van His C.C. Riders, de groep van de legendarische Monsieur Jeffrey Evans waarin ook ene Jay Lindsey (later bekend geworden als Jay Reatard) gitarist was. Reatard zou trouwens later nog opduiken aan de zijde van Alicja Trout in Lost Sounds en Nervous Patterns.
River City Tanlines bleek met een nieuwe extra gitarist uitgegroeid tot een viertal. Naast Alicja (die steeds meer op Patti Smith begint te lijken), nog steeds op haar vertrouwde Flying V, was enkel drummer John Bonds van de originele bezetting overgebleven. De groep opende met hun laatste wapenfeit "Race/Time" en dat is eigenlijk een Destruction Unit-cover. Ook de twee volgende nummers waren afkomstig van Alicja Trout's nevenprojecten. Eerst "You can't change" van Nervous Patterns (duo Trout/Reatard) gevolgd door "Not gonna be dumb" van Alicja-Pop. Niet meteen de beste songs hoewel het gitaarriffje van "Not gonna be dumb" bijzonder verslavend werkte. De daaropvolgende nummers werden geplukt uit de twee LP's en enkele singles die River City Tanlines op hun actief hebben.
Eerlijke, met de nodige power gebrachte garagerock die op geen enkel moment grensverleggend was, maar die je als een sluipend gif langzaam maar zeker in zijn greep kreeg. De hardrock invloeden werden dit keer tot een minimum beperkt terwijl de komst van een extra gitarist de groep blijkbaar een tweede adem bezorgde. Dit klonk ongetwijfeld stukken beter dan achttien jaar geleden.
Nummers als "Devil made me do it" waarvan de riff verdacht goed leek op die van Them's "I can only give you everything" zorgden voor onverhoopt vuurwerk.
River City Tanlines wist me bijzonder aangenaam te verrassen of zoals iemand zei: derde keer, goede keer. Ik kan enkel maar hopen dat dit de vonk was die de groep herlanceert.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Rich Kids On Steroids is een nieuw project van iemand die we vooral kennen als ‘van de luide gitaren’, maar waarvan we al vaak gemerkt hebben dat muziek voor hem gewoon een speeltuin is waarin hij naar hartenlust experimenteert en ballonnetjes in verschillende kleuren oplaat.
Onder zijn nieuwe nom de plume Rich Kids On Steroids krijgen we hier een gelijknamige EP met vijf synth/electronummers. Het is frivool en verfrissend, bombastisch en theatraal bij momenten, en tegelijk hoor je waar hij de mosterd heeft gehaald: Trio, Vince Clarke en Martin Gore, Rabbits Wear Boots misschien en zeker Marilyn Manson. Er zit nog een zekere rock-vibe in de songopbouw en ritmes en ook in de lyrics. Bij momenten worden de melodielijnen zo verhakseld en zijn de lyrics (Engels en soms in bewust slecht Frans, zoals bij Vive la Fête) zo cliché dat we ons afvragen of dit niet eerder een slechte parodie is om de draak te steken met het genre. Dan heeft hij er verdorie toch wel veel moeite in gestoken.
Rich Kids On Steroids wordt in de markt gezet als duo en daar wringt het schoentje: we horen hier te weinig verschillende ideeën. Goede ideeën genoeg, maar in de uitwerking wordt te vaak dezelfde afslag genomen, iets wat ons ook al opviel bij halve genregenoten zoals bijvoorbeeld Belgica Erotica, Stippenlift of King Dick. Deze speeltuin werd misschien iets te ernstig genomen, of net niet, als ode aan het surrealisme.
De twee beste songs zijn “Cigarette Burns On A Wedding Dress” en “Mercy Songs”. Die laatste klinkt als een dronken triootje van Nick Cave, Marilyn Manson en Serge Gainsbourg.
Dance/Elektro
Rich Kids On Steroids EP
https://www.youtube.com/watch?v=YSB1FgkFku8
De Gentse rockband Derek & the Dirt maakte eind jaren ’80 en begin jaren ’90 furore met hun snedige gitaarrock en radiohit “Oh By The Way”. Het verhaal duurde tot 1993 en daarna ging de inmiddels bijgetimmerde bezetting nog door als Weez!, maar die gedaanteverwisseling was geen groot succes.
In 2017 was er dan de langverwachte reünie met het oorspronkelijke creatieve duo Dhaenens-De Wolf en enkele nieuwkomers. De heropstanding deed deugd bij de vroegere fans en na veel concerten werden nieuwe songs opgenomen met the Dirt, wat in 2018 het album ‘All Today’s Words’ opleverde. Daarna volgden uiteraard nog meer concerten in de Vlaamse clubs. In 2019 was er ook nog de stand-alone single “Massa”. Nu is er het tweede reüniealbum, ‘Faster’.
‘Faster’ is een ietwat misleidende albumtitel. Het is niet dat the Dirt plots speedrock-tempo’s aanhoudt. Misschien slaat het op de vaststelling dat het leven zoveel sneller aan je voorbijraast als je wat ouder wordt. Of op de urgentie om nog een belangrijke boodschap te brengen, nog een straf concert te kunnen spelen, nog een magistrale song te kunnen opnemen, … nu het nog kan zonder in schaamte te vallen. Wat wel duidelijk is: Derek en zijn kompanen hebben hun tijd genomen om dit album goed in te blikken: voor elke song hebben ze de juiste toon gevonden, het juiste ritme, de juiste woorden, de juiste riffs en licks, …
Albumopener “Deep Purple Is My Heart” komt binnen in oor en hart. Derek’s ode aan zijn overleden collega Ronny Verbiest gutst tristesse en loyaliteit die over de grens van de dood een grijpt. Aangrijpend en tegelijk ruw rockend. Muzikaal leunt deze Deep Purple wat aan bij “Stealin’ From Rock ’n Roll” van het debuutalbum. Ook die aanklacht kwam toen van diep. Nog meer uptempo rock met “Living In A Song” (wat een drive!) en de catchy single “Act of Love”. De songs op ‘Faster’ klinken soms gemeen, soms bluesy en melancholiek, maar altijd een beetje vuil rockend.
Op “Sixteen Times Four” bezingt Derek de voor- en nadelen van ouder worden, terwijl Pim hier nog eens toont waarom we hem indertijd de ‘Slash van de Lage Landen’ genoemd hebben. “Going Back To The Kid” heeft een fantastische intro maar kan die belofte niet helemaal inlossen. Ook op “Cut Out” speelt het verleden een hoofdrol als inspiratiebron voor de lyrics en krijgen we heel aangename riffs van Pim. Heel de band speelt alsof ze staan ‘te blinken in hun vel’. De lyrics zijn puur, uit de Vlaamse klei getrokken (zoals de foto voor het artwork) en meeslepend. Het album sluit af met “The Man In The Sea” en die track klinkt als een nummer dat ergens in een kluis stof lag te vergaren sinds de release van het akoestische album ‘Fourplay’.
‘All Today’s Words’ was een leuk reünie-album, maar miste achteraf gezien misschien het pure en het smerige van de oude Derek And The Dirt. Dat hebben ze op ‘Faster’ mooi rechtgezet.
https://www.youtube.com/watch?v=SN0kWmdbHSk
Motocultor Festival 2024, Carhaix-Plouguer, van 15 augustus t-m 18 augustus 2024 – Pics
Dit jaar waren we voor het eerst aanwezig op het Motocultor festival, in Carhaix-Plouguer in Bretagne; het evenement vond plaats gedurende 4 dagen in hetzelfde streek als Les Vieilles Charrues.
Een massale opkomst van festivalgangers die hun geliefkoosde sound binnen de metalscene wilden bewonderen
Het festival heeft een aantal grote namen en eigenlijk wel een vooruitstrevende line-up, een festival op mensenmaat.
Ver van het gigantisme van Hellfest blijft Motocultor sterk toegankelijk in alle omstandigheden. Een welkome troost, vooral aan het eind van het seizoen. Je kunt in een paar minuten van het ene podium naar het andere.
De merch area is meer dan behoorlijk, met een tent gewijd aan band- en festival merch, en een tweede zelfs gewijd aan een meer algemene merch, waaronder platenzaken als Frozen Records, en labels als Les Acteurs de l'Ombre.
Er is ook een foodcourt, weg van de podia, waar je tussen de concerten door even rustig kunt uitblazen.
Nieuw dit jaar is dat het terrein een nieuwe podiumindeling heeft gekregen. De twee paar podia die normaal achter elkaar staan, staan nu aan weerszijden van het terrein.
Helaas kreeg het evenement dit jaar een rits Bretoense regenbuien, fijne maar onophoudelijke regen. Maar het kon het plezier van de concerten niet bederven, vooral omdat twee van de vier podia overdekt waren.
Shy, Low, een post-rock band bij Pelagic Records, opent de show op de Bruce Dickinscène. Verder o.a Emma Ruth Rundle , die een memorabele set speelde samen met Crippled Black Phoenix als afsluiter.
Fans van meer energieke bands werden echter niet overgeslagen, want de dag werd bekroond met een set van Kvelertak op het naastgelegen podium. Er is ook een speciale vermelding voor Uada en Havok, die eerder op de Supositor Stage hadden gespeeld.
De tweede dag stond in het teken van een concert van Opeth, die midden in hun tour zitten; volgend jaar beginnen ze aan een nieuwe reeks data volgend op de release van hun nieuwe album.
Het optreden van Hippotraktor was ook bijzonder. Het tamelijk vroege publiek (op festivalniveau, met een openingsavond om 13.30 uur) kwam in groten getale opdagen om nummers van hun nieuwe album 'Stasis' te horen.
Hoewel het festival bijna 800 km van onze kust ligt, waren ze niet de enige Belgen die aanwezig waren, want de derde dag werd geopend door Pothamus. Het trio uit Mechelen veroverde het publiek met hun tribal sludge/post-metal. Een intens optreden met een blijvende indruk én de toon zette voor de rest van de dag.
Ze werden op de voet gevolgd door LLNN, begeleid door de zanger van Hexis. Tot slot sloten Jinjer en Architects de derde dag af met overtuigende optredens.
De vierde dag stond in het teken van meer progressieve metal, met sets van Dvne, Night Verses en Monkey3.
Het festival werd uiteindelijk besloten met een set van Baroness, ongetwijfeld een van de sterkste van het hele evenement, terwijl de Dave Mustage overweldigd werd door de rauwe riffs van Meshuggah.
Motocultor Festival heeft zich nu al gevoegd bij onze lijst van de meest langverwachte metalevenementen van het jaar.
Tot ziens op 14, 15, 16 en 17 augustus voor de editie van 2025. De eerste namen zijn al aangekondigd: Machine Head, Dimmu Borgir, Landmvarks, Between the Buried and Me en Gutalax om er maar een paar te noemen.
Het is de perfecte gelegenheid om een uitstapje te maken naar Finistère en te genieten van een aantal puike metal gerelateerde concerten, vier dagen lang.
Info : https://www.motocultor-festival.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6787-motocultor-festival-2024.html
Org: Motocultor Festival
The March Violets ontstonden in 1981 om ermee op te houden in 1987. Ze lieten een aantal singles en twee compilaties, met singles en enkele nummers uit een John Peel sessie, na. Daarna ging elk hun eigen weg. Ashton speelde onder andere gitaar bij The Sisters of Mercy, The Danse Society en Clan of Xymox.
In 2007 was er een eerste reünie show. Maar doordat Garland keelkanker kreeg kwam er niet meteen een vervolg. In 2010 kwamen ze samen om een eerste echt album te maken via Pledge Music. Dit nieuwe album is het derde album sedert de herstart. William Faith die vorig jaar mee was op tournee verliet de band en sedertdien bestaat de band uit Tom Ashton, Rosie Garland en nieuwkomer Mat Thorpe. Tot zover de geschiedenisles.
Het album opent met de heel degelijke single “Hammer The Last Nail” om naar het stevige en urgent klinkende “Bite The Hand” over te gaan. “Virgin Sheep” begint met een lekkere basintro. De song wisselt van ritme tussen strofes en refrein wat de song boeiend maakt. Na drie postpunk gerichte tracks krijgen we met “Kraken Awakes” een nummer dat iets meer wave elementen in zich heeft. Het is tevens ook vrij catchy. Een sterke song. Het uptempo “Heading For The Fire” gaat een beetje in dezelfde stijl verder. Live zal dit wel gensters slaan. De teksten zijn bijtend en donker. Daarom passen ze ook erg goed bij de punk en wave muziek. “World Away From Kind” heeft een prettige baslijn en uitwaaiende gitaren. Eigenlijk staan er geen zwakke nummers of opvullertjes tussen de negen songs.
The March Violets hebben een goed album gemaakt waardoor ze bewijzen nog niet uitgespeeld te zijn. Voor wie houdt van snijdende en tegelijk melodieuze postpunk gemengd met wave moet dit zeker eens checken. Hopelijk doen ze gauw eens onze contreien aan want hun optreden in de B52 vorig jaar was dik in orde.
Wave/Postpunk
Susanna is reeds twintig jaar bezig. Ze is niet meteen bekend bij het grote publiek met haar gedurfde , originele en bij momenten vreemd klinkende maar wondermooie muziek. Maar bij muziek kenners wordt ze hoog aangeschreven en terecht. Sedert ik haar leerde kennen met “Go Dig My Grave” weet ze mij telkens te boeien en te verrassen. Soms bestaat de begeleiding enkel uit piano of een spaarzame synth, soms zijn het bewerkingen van oude nummers of interpretaties van Middeleeuwse teksten. En veelal met heel wat invloeden uit verschillende muziekstijlen. Ze heeft intussen al drie prestigieuze Noorse gramma’s op haar naam staan. Bonnie Prince Billy coverde zelfs haar volledige album ‘Sonata Mix Dwarf Cosmos’ uit 2007. Als dat geen adelbrieven zijn.
Na een eerste luisterbeurt van ‘Meditations of Love’ valt op dat het album speelser en kleurrijker klinkt dan haar voorgaande platen. Samen met Juhani Silvola werden basispatronen gemaakt bestaande uit toetsen, percussie en soundscapes. De vocals klinken iets lichter en melodieuzer. Het klinkt daardoor allemaal toegankelijker maar zeker niet minder boeiend en goedgemaakt.
Opener “Everyone Knows” begint met o.a. basklanken en viool waarna zowat meteen het catchy refrein gedropt wordt. Een song die mij als geheel wat doet denken aan een artiest zoals Björk. De zuiderse percussie zorgt voor een fijne vibe. Dit is een top liedje. Ook “Big Dreams” klinkt hemels. Mooie intro en opbouw in de track doorspekt met een laagje melancholie. “Black Heart” klinkt dan heel weer donker. Een mooi contrast met de voorgaande songs. Ook “Battles” zit wat in diezelfde stijl. Soms zitten er in de songs ook wat Jazzy elementen verwerkt. Op “Elephant Song” werd ze geïnspireerd door de Ethiopische pianiste Emahoy Ebru. Het hoofd thema op de plaat gaat over de uitdagingen van de liefde. Het universum tussen de vreugde van een nieuwe relatie tot de pijn van een gebroken liefde.
Susanna slaagt er toch maar weer in nieuwe wegen en klanken toe te voegen aan haar muziek. Toch hoor je meteen dat het Susanna is. De songs zijn (weer) van een heel hoog niveau. Ze zijn daarnaast ook doorspekt met gevoel en melancholie. En met heerlijke zanglijnen. Wat een stem heeft ze toch. Een topplaat!
Singer-songwriter/jazz/alternative
De Nederlandse indierockband Lilywhite werd in 2019 opgericht door Dennes Frikken. De muziek van Lilywhite kan omschreven worden als new wave, experimenteel, een vleugje post-punk met veel variatie in de nummers. Lofi-nummers worden afgewisseld met meer bombastische nummers. Na het debuutalbum ‘Pale Face’, dat in 2021 uitkwam en waarop Dennes een trauma een plaats gaf, komt.Lilywhite nu met drie EP’s, met alles samen 17 nieuwe songs, met ‘Morning Rain’ als eerste.
In juni was er al de single “Starting Point”, die niet op de eerste EP staat. ‘Morning Rain’ kwam uit op 30 augustus, ‘Weather The Storm’ volgt in oktober en de derde ep ‘Silver Lining’ volgt in december 2024. In het voorjaar van 2025 worden alle tracks, inclusief 1 bonustrack, uitgebracht op vinyl, met de albumtitel ‘Future’.
Deze band wordt muzikaal geïnspireerd door zowel Radiohead, Interpol en dEUS als door singer-songwriters als Other Lives, Nick Drake en Keaton Henson. Met Radiohead en Nick Drake delen de vijf songs op ‘Morning Rain’ een zekere somberheid. Het bombastische van Interpol en de vroegste versie van Pink Floyd hoor je onder meer op “Forget” en “Where Are You Now”. “Forget” heeft een fantastische intro en bouwt voort op een leuk drumtempo (ik denk spontaan aan Midnight Oil, maar dan met de gitaarsound van The Gun Club), maar kan inhoudelijk, in de lyrics, niet de belofte van de intro waarmaken.
“Mellow Threats” is dan weer lo-fi zoals een Eels, met meer dreiging dan melancholie. Die krijgen we wel op het trage en bijna akoestische “Feel Broke”. Op beide tracks mis ik wat authenticiteit. “Morning Rain” barst in de intro open als een zeepbel op een warme zomerdag om dan het schip te laten stranden in rammelende melancholie. De sound is die van The Sands zaliger en ook die van Pauwel De Meyer.
Lilywhite heeft een leuke sound die ons verrast en op het verkeerde been zet. Soms bekruipt mij toch een gevoel van ‘net niet’, terwijl dat na een paar luisterbeurten al eens kantelt naar ‘zeker wel’.
https://www.youtube.com/watch?v=xA0gNAr0i9Y
Cave had het zelf al aangegeven voor de release, hij heeft terug rust en geluk gevonden in zijn leven. Dat weerspiegelt zich inderdaad in ‘Wild God’, maar wat ons betreft is dat geen goed nieuws. Die rust en geluk vertalen zich eerder in berusting en gemoedelijkheid, en laat dat nu net twee eigenschappen zijn die we zeker niet willen horen op een Nick Cave plaat. Van Cave verwachten we furie, woede, passie en bezwering. Niets van dat op ‘Wild God’, wat hij hier brengt zijn nog steeds vintage Cave songs, maar op de één of ander manier is telkenmale de angel er uitgehaald. Het helpt ook niet dat de songs worden opgefleurd met een overdaad aan orkestratie en dat er om de haverklap een achtergrondkoortje komt opdraven.
Op ‘Skeleton Tree’ en ‘Ghosteen’ was er ook geen razernij te bespeuren, maar die platen kerfden zo diep dat het pijn deed, daarop voelden we de bezieling tot diep in de aderen. Maar deze keer raakt Cave ons niet, het album laat zich gezapig beluisteren, je kan het opzetten tijdens oma’s theekransje. Maar dit is Fucking Nick Cave ! hebben we hierop 5 jaar moeten wachten ?
Let wel, hier staan nog altijd een paar hoogstaande songs op, zoals “Song Of The Lake”, “Frogs” en “Conversion”. Maar zelfs die hadden beter geklonken als Cave er wat meer vuur had ingestoken, en als ie rechterhand Warren Ellis wat minder aan de leiband had gehouden. Want ook dat merken we op, we voelen de aanwezighed van Ellis niet, hij die zo zo zijn stempel had gedrukt op de vorige Cave platen. Ellis zorgde voorheen altijd voor extra geesdrift en voor tegendraadse sounds die dwars door de songs sneden. U zal er deze keer tevergeefs naar zoeken.
Naar het einde toe zakt de plaat zelfs helemaal in mekaar, op “Long Dark Night”, “O Wow O Wow” en “As The Water Covers The Sea” gaat de gezapigheid over in meligheid en beginnen de achtergrondkoortjes danig op de zenuwen te werken.
Dit is zonder meer de zwaktste Cave plaat ooit. De man heeft natuurlijk de lat voor zichzelf zodanig hoog gelegd dat een ondermaats album er wel eens moest van komen.
Het wordt tijd dat Cave nog eens echt kwaad wordt, dat hij het Grinderman beest terug uit zijn kooi haalt en zijn demonen op de wereld loslaat. We hebben er nog hoop op, ‘Wild God’ slikken we nu gewoon door met een extra dafalganneke.
Nederlands 
Français 
