Het Mechelse synthwave-icoon Enzo Kreft heeft een nieuwe digitale single uit. “Chains of Silence” is de eerste officiële track van het in het voorjaar van 2025 te verschijnen album ‘Dictator’.
“Chains of Silence” gaat over de onderdrukking van de vrije meningsuiting en de verstikkende controle van een dictatuur over communicatie. Je moet geen genie zijn om hier een sneer in te zien naar een Russische president, maar dezelfde gedachte en kritiek gaat net zo goed op voor andere regeringsleiders en andere dictaturen die een loopje nemen met de vrije meningsuiting.
Thematisch sluit deze nieuwe single naadloos aan op de thema’s van het album ‘Shelter’ uit 2023 en ook muzikaal ligt deze toptrack netjes in het verlengde van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’; met knisperende, dansbare en catchy synthwave.
Naar goede traditie heeft Enzo Kreft alles zelf gecomponeerd en ingespeeld en ook de mix en de productie neemt hij voor zijn rekening. Het is mooi dat deze prima single ook eigen artwork kreeg.
‘Dictator’ wordt een album om naar uit te kijken. En in de aanloop daar naar toe, verwachten nog een paar singles die net zo sterk zijn als deze “Chains of Silence”.
https://enzokreft.bandcamp.com/track/chains-of-silence
De Belgische metalband Cobra The Impaler brengt op 31 mei zijn tweede album ‘Karma Collission’ uit bij Listenable Records.
De eerste single van dat album is voor “The Message”.
Cobra The Impaler kreeg in 2022 heel wat lovende reviews voor hun album ‘Colossal Gods’. Dat album bracht hen naar festivals als onder meer Alcatraz, Lokerse Feesten, Dynamo Metal Fest, Bloodstock, ArcTanGent, Summer Breeze, Brutal Assault, MetalDays, HellFest, Into The Grave en Helldorado, en naar tal van clubs in binnen- en buitenland.
Op “The Message” denkt de band na over de toestand van de maatschappij en de ellende die we momenteel ervaren. Het is een oproep om op te komen tegen alles wat verkeerd gaat op onze planeet. Deze thema’s vormen de rode draad doorheen het hele album. Ook muzikaal klinkt deze single heel militant en zit er zelfs in het ritme een zekere sense of urgency.
Cobra The Impaler staat deze zomer opnieuw op Alcatraz in Kortrijk. Eerst is er nog de releaseshow voor ‘Karma Collision’ op vrijdag 7 juni in de AB in Brussel. Daar worden ze vergezeld door Hippotraktor, die ook een nieuw album te vieren hebben.
https://www.youtube.com/watch?v=WTXRiERk9Ws
Carbon Decoy komt uit motorcity Detroit en is opgetrokken uit dezelfde vettige klei waaruit The Stooges en MC5 zijn ontsproten. Ze brouwen uit die Detroitse grond een gruizige psych-stonersound en trekken er een smerige garage mee binnen. Het situeert zich ergens tussen de meest gemene versie van The Wytches en de gore metal van pakweg Witchsnake of Satan’s Satyrs. Dit is het soort dirty hard rock die Osees ook wel eens weten te brengen als ze goesting hebben in een vuil en heavy trashpotje.
“Out Of Control” is spacerock getrokken uit hetzelfde olievat waar ook Ecstatic Vision uit tapt. “Heavy Dagger” is een gemeen sluipend monster met een gitaar die tergend tegen de muren swaffelt. Ook “Snake Eyes” is zo een slepende gluiperd die aan een dreigend slowmotiontempo de gitaar laat gieren en openscheuren. Met het ultrasmerige “Like a Witch” worden de rioolsluizen nog wat meer opengezet met een riff die door de modder is gesleurd en feedback gitaren die wild om zich heen zwaaien.
Zo is het ganse album een sidderende cocktail van garage, stoner en olievette hardrock. Smaakt naar meer.
YEAHRS is een Duitse band maar ze klinken Britser dan een bolhoed in een rode dubbeldekker.
YEAHRS dompelt zichzelf volledig in een oerBritse shoegaze-sound, alsof het genre in 30 jaar geen evoluties heeft ondergaan. In tegenstelling tot nieuwe groepjes als bdrmm en Just Mustard, die met shoegaze aan de slag gaan en van daaruit nieuwe paden verkennen, doet YEAHRS geen greintje moeite om aan de originele sound van pakweg Ride, Slowdive en Drop Nineteens iets toe te voegen.
Ze stappen schaamteloos 3 decennia jaar terug in de tijd, bouwen een onderlaag van ruisende echo-gitaren en draperen er dromerige vocals overheen, het traditionele shoegaze recept, zeg maar. Eén keer verlaten ze het geëffende pad, dit met de onvervalste punknoise-song “It Never Leaves Me”, hier vliegen de gitaren nog eens echt uit de bocht, dit had iets meer mogen gebeuren naar ons gedacht.
Maar het moet gezegd, YEAHRS hebben het shoegaze-genre goed onder de knie en ze zorgen hier ook voor een paar stomende songs, met “Rebounds” en “Raindrops” op kop. Ze hebben dus wel degelijk bestaansrecht, maar de originaliteit is ver te zoeken.
USA Nails uit Londen beukt de voordeur in met de gemene oplawaai “Cathartic Entertainment”, mept vervolgens het hele kot aan flarden met een resem verpletterende noise-punk kopstoten, om tenslotte amper een klein half uurtje later de achterdeur keihard aan diggelen te slaan met “I Love It When You Succeed”.
We zijn compleet murw geslagen door zoveel intense pokkenherrie. Denk aan even verzengende bands als Metz, Pissed Jeans en Part Chimp, hier komt niemand ongeschonden uit.
Drilboorpunk van het betere soort.
BRDCST 2024 - dag 3 – BRDCST Totaalbeleving en feestje op Afrikaanse wijze
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-07
Erik Vandamme
We starten de derde festival dag met een bezoek aan de Cinema Palace, vlak rechtover de AB. Daar werd het 'Nosferatu project (1922): Live Score' voorgesteld.
We citeren uit Wikepedia ''Nosferatu: A Symphony of Horror (Duits: Nosferatu - Eine Symphonie des Grauens) is een stomme Duitse expressionistische vampierfilm uit 1922 geregisseerd door F. W. Murnau met Max Schreck in de hoofdrol als graaf Orlok, een vampier die aast op de vrouw(Greta Schröder) van zijn makelaar(Gustav von Wangenheim) en de pest naar hun stad brengt.''
Deze film wordt vocaal aangevuld door Attila Csihar (*****) . Toen we hem op zaterdag solo aan het werk zagen hadden we het gevoel 'dit is zeer intens, maar er ontbreekt iets' …Dat ontbrekende stuk waren dus de beelden op het scherm, van een film die ons nooit echt angst heeft ingeboezemd, eerder verwondering om de verhaallijn, vooral op dat moment waar het monster wordt verslagen doordat de jonge bruid zich opoffert. De intense vocals van Attila zorgen voor emoties en rillingen. Wat een combinatie van beeld en vocals. Het maakte bovendien het plaatje van die solo voorstelling van Attila Csibar op zaterdag meer dan compleet. Een intrigerend, indrukwekkend concept.
Om te bekomen van al die emoties, begaven we ons naar de Club voor een leuk feestje met Lenhart Tapes (****) die opzwepende 'tape' muziek bracht, gecombineerd met vocals, die wat doet denken aan een zangeres als Siouxsie, die de jaren '80 stijl doet heropleven, en die muziek van toen in een eigen kleedje stopt, alsof hij die muziekstijl ter plaatse heruitvindt … Een erg leuke performance dus, maar we besloten vroegtijdig de Club te verlaten … om te gaan biechten in de kerk, want daar speelt Florina Ying Wong (****1/2). Haar snaarinstrument wordt subtiel aangepakt, zonder haar publiek ook maar een blik te gunnen; bevreemdend mooie elektronica wordt toegevoegd. Florina Ying Wong verstaat die unieke kunst van duister en licht; het klinkt soms lichtjes dreigend en zalvend. Het contrast met die sacrale omgeving, met Jezus die vanop zijn kruis toekijkt, voelt dan ook enorm aan. Wat een intense gewaarwording. Florina Ying Wong bood ons een bijzondere trip naar het Vagevuur aan.
Slauson Malone I (****) is het performance-project van kunstenaar en muzikant Jaspar Marsalis, waarmee hij zich begeeft op de intersectie van populaire muziek en performance-kunst. De man is een begenadigd gitarist, en bewoog zich in Flex dan ook in alle bochten met zijn instrument. Hij ging zelfs het publiek letterlijk opzoeken om zijn virtuositeit te bewijzen. De man speelt niet zomaar gitaar, hij vindt er klanken op uit … Het was een beetje teruggrijpen naar unieke gitaristen als Jimi Hendrix die met zijn gitaarspel onevenaarbaar klinkt. Ook deze Slauson Malone I is dus een uniek gitarist die de grenzen aftast en zijn publiek weet te betrekken. Hij is geruggesteund door een contrabasspeler die hem puur muzikaal perfect aanvult; de dansspieren werden aangesproken en er ontstond een aanstekelijk feestje.
De hoogtepunten volgden elkaar ,vooral in het begin van de avond. We waren nog maar net bekomen van het gitaar fenomeen Slauson Malone I of in de Kerk deden we een volgende ontdekking met zangeres Niecy Blues (*****). Met haar hoge, soulvolle stem deed ze de Hemelpoort compleet open zwaaien. Een badje weemoed hoorden we, een reiniging van de donkere ziel door die sprookjesachtige, sprankelende sound en performance.
Holy Tongue (****) is het project rond Drumster Valentina Magaletti , gitarist Susumu Mukai en klankentovenaar Al Wootton die op bijzondere integere wijze een macaber potje openbraken, in een donkere, bevreemdend aanvoelende omgeving. Soms beetje demonisch, maar ook die op de dansspieren inwerk. Het zijn bedwelmende, hypnotiserende klankentapijtjes van het trio; een overtuigende, duistere trip.
In de Club stond het duo Pruillip (****), het project van drumster/zangeres Annelies Van Dinter en gitaarvirtuoos Louis Evrar. Ook al leken er wat technische problemen met de drums (net als bij Holy Tongue net voordien), werd hier ook de donkerte bekrachtigd. Pruillip voegt er zang aan toe…. Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt.
Pruillip dompelde de Club onder in een walm van oorverdovende duisternis …
Moin (*****) in de AB Flex was voor ons, eerlijk, een nobele onbekende. Maar ze bliezen ons compleet omver. En hoe! Een uur lang puur genieten. Binnen de set waren de gitaar en de keys en de hemelse percussie belangvol. Ze overtuigden door de uitgesponnen instrumentalia en tastten hun eigen mogelijkheden voortdurend af. Het geheel is pittig gekruid. In de final horen we er eentje van circa tien minuten. Moin bleek dan ook één van dé grote ontdekkingen op BRDCST door die beklijvende en waanzinnig klinkende instrumentatie.
Het Afrikaanse gezelschap BCUC (****) was ook erg interessant, maar hier minder volk, omdat ze moesten opboksen tegen de postpunk formatie Chalk, die quasi gelijktijdig in de Club stond. BCUC trok een kenmerkend Afrikaans feestje op gang en liet het publiek zingen, dansen en springen.
Het contrast met die eerdere donkere trips kon niet groter zijn. Uitzinnig gingen ze te werk en sloot deze unieke, aparte driedaagse af met een spetterend feestje af.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
BRDCST 2024 - dag 1 – Een avond vol prikkeling, aanbod van sprookjes, Schotse folklore en ietwat controverse
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-05
Erik Vandamme
Tijdens de drie dagen BRDCST in Brussel vroegen we ons af waarom sommige muzikanten en kunstenaars hun inspiratie vinden in deze stad. Na deze drie dagen hadden we een antwoord van 'De overvloed aan diversiteit toont zoveel mooie en minder mooie kantjes van Brussel. Dat is nu net hoe we BRDCST beleven.
De eerste festival dag stond in het teken van Tirzah, die carte-blanche kreeg om de eerste avond te cureren. In 2022 werden we reeds omver geblazen op BRDCST, doordat ze erin slaagde om de grenzen van de R&B stijl af te tasten en te verleggen. "We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand." schreven we over haar performance: lees hier .
We starten de avond Mica Levi (***1/2) die enkel een gitaar, sober, beklijvend ons rock hart deed sneller slaan. Het rauwe randje aan de muziek en de stem, zorgt zelfs voor een eerste adrenalinestoot en opwinding. Mooi.
Er werd geflirt met geluidsnormen bij Meril Wubslin (****). Toonaangevende elementen binnen de set waren percussie en zang. Deze Meril Wubslin is een trio die een boeiend verhaal vertelt. Muzikaal worden de lagen opgebouwd naar een climax. Bevreemdend allemaal , maar het prikkelde de fantasie.
Nog spannender dan hun voorganger klonk Coby Sey (*****) die door een opzwepende, energieke sound, een donkere kant laat zien. In het begin moest de band wat warm draaien, en leek alles wat monotoon, maar eens alle registers open getrokken, zeker in een oorverdovende finale, kon men lekker loos gaan. De muzikale prikkeling sprak tot de verbeelding. Klasse!
Na deze wervelstorm kwamen we even tot rust bij Brighde Chaimbeul (****) die met doedelzak die kenmerkende Keltische sound biedt die ons naar de Schotse vlaktes brengt. Muzikaal mooi, ook de beelden op het scherm waren meer dan de moeite De folk uit Schotland en het magische landschap ermee verbonden komt door die bedwelmende, sprookjesachtige combinatie van klank en beeld. Brighde Chaimbeul klonk uitermate gevoelig en wist te raken.
Lorain James (***) wist door oorverdovende drones en soundscape van drum-'n-bass de trommelvliezen onder spanning te brengen. De monotone aanpak, weinig plaats voor variatie, zorgt er echter voor dat de aandacht gauw verslapt. Wie zich laat onderdompelen in die beats en klanken, durft binnen te stappen in haar muzikale wereld, wordt als het ware potdoof. We maakten even kennis met deze sound …
Een monotoon geluid vind je ook terug bij Tirzah (*****), maar intrigeert door een warm soulvol geluid en even warme vocals. Tirzah bedwelmt ons moeiteloos. We worden meegevoerd naar een sprookjesachtige wereld. We hebben steeds dezelfde beat, het gaat naar een gevarieerde aanpak, en doet ons letterlijk wegzweven.
Tirzah wist ons reeds in 2022 te bekoren , met die grensverleggende aanpak; ook nu terug overtuigt ze sterk als afsluitende act in een overvolle AB-Flex.
In de Club stond nog het duo LIONSTORM (***). Ze stampten wild om zich heen te, vuil- en ruig-gewijs. Toen we de dames vorig jaar zagen in de Bonnefooi schreven we: ''We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.''
In de AB Club werden spraakmakende beelden getoond. De dames gingen geen controverse uit de weg. Een knetterende, leuke afsluiter van de eerste avond.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
BRDCST 2024 - dag 2 – Battle tussen Duisternis en Licht
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-06
Erik Vandamme
Na een deugddoende nachtrust, stevig ontbijt en een stevige wandeling doorheen de Brusselse straten, waren de batterijen opgeladen voor een tweede avond BRDCST. Dat was nodig want het beloofde een top avond te worden vol ontdekkingen met o.a. de Japanse formatie Goat, Black Metal grootheid Attila Csihar en de veelzijdige entertainer Alabaster Deplume.
De eerste ontdekking kwam al heel vroeg. Amaro Freitas (*****) is één van die artiesten die in z’n klankenspectrum letterlijk het instrument tot leven brengt. De Braziliaanse pianist Amaro Freitas bouwt zijn piano om alsof het percussie is; hij voegt er wat folklore aan toe. In het tweede deel van zijn set brengt hij bijna letterlijk het Amazone woud tot leven , met alle geluiden eraan verbonden. Ook in zijn 'gewone' piano spel verlegt hij grenzen. De klanken worden met elkaar verbonden; het maakt hem en zijn pianospel uniek.
The Necks (****) zijn een Australische band met reeds 35 jaar ervaring, ze brengen een mix van uiteenlopende stijlen. De sound is algemeen repetitief, monotoon, met weinig beweging. Toch klinkt het niet vervelend door de intense, hypnotiserende ‘zen’ aanpak. Een vorm van improvisatie, entertainment, speelsheid verbonden aan hun ervaring en virtuositeit. The Necks overtuigen met deze muzikale staalkaart.
Naast concerten in de AB Club en in de Flex gaan er ook optredens door in de kerk ‘Notre Dame aux Riches Claires’ op tweehonderd meter van de AB. Daar gingen we even de rust opzoeken bij klankentovenaar Adriaan De Roover (****). Zijn monotone sounds hebben een lichtjes dreigende ondertoon en zorgen voor een muzikale spanning. Een afwisseling van intieme momenten en de muren in de kerk die durfen te trillen. Mooi.
Eén van de publiekstrekkers op BRDCST 2024 is zonder meer Attila Csihar (*****), een Hongaars black metal zanger, vooral bekend van zijn werk met de Noorse black metalband Mayhem en de Amerikaanse drone-doomband Sunn O))).
Voor deze gelegenheid trad hij solo op, met een allesomvattende stem . Vooraan het podium zijn er enkele brandende kaarsen. Het voedt de donkerte en de duisternis. We zagen velen de zaal verlaten, wijzelf beleefden echter een directe confrontatie met onze donkerste kant, door de hypnotiserende, bezwerende aanpak van Attila. Eén moment voelden we de meest verderfelijke demonen in onze gedachtewereld … We zochten dan verlichtende oorden op om weer balans te vinden tussen donker en licht.
Wat een intense inwerking heeft de man op ons gehad. Kers op de taart op de performance was op zondag, met een filmvoorstelling in de namiddag …
Alles terug in balans in de kerk met Youmna Saba (*****) die bezwerend te werk ging met haat engelachtige stem. Een goed weerwerk tegen die donkere gedachten. Youmna Saba combineert rustgevende elektronische muziek in haar Arabische teksten; een unieke beleving. Attila Csihar en Youmna Saba liggen ver uit elkaar , een battle van duisternis vs licht, demonen en engelen , maar in hun intensiteit vullen ze elkaar perfect aan. Een schizofreen dubbele trip ...
De Japanse formatie Goat (*****) was het volgend hoogtepunt, met een overvloed aan instrumenten en percussie, verbonden aan de Japanse Cultuur. Goat verkent diverse muzikale stijlen en klinkt grensverleggend. Ze drijven het tempo op naar ongekende hoogtes, een brede, uiteenlopende muzikale cultuur dus. De variatie intrigeerde , zondermeer verbluffend in z’n totaliteit. Wat een indrukwekkende gewaarwording …
We gingen nog even in de Club waar het duo H31R (***1/2) op een eerder onbeholpen wijze een leuke, ordinaire R&B/hip hop set speelde. Het klonk gezapig interessant, maar niks meer, niks minder … Afwachten wat de toekomst brengt …
Alabastar Deplume (*****) is niet alleen een uitzonderlijk saxofoon virtuoos, hij is een charismatische duizendpoot en klasse entertainer, die zijn publiek aanhoudend boeit. In het verleden hadden we nog langgerekte bindteksten, een hele grabbelton aan kwinkslagen en humor. In de AB hadden we nog die laatste aspecten, maar hij laat vooral de muziek voor zich spreken. Hij gaat zelfs nog een klein half uur door na de reguliere tijd, met z’n diverse aanpak en verhalen vertellen, wat een ‘zen’ gevoel oplevert.
Alabastar Deplume zette een overvolle zaal in vuur en vlam. Hij intrigeerde met even virtuoos solerende muzikanten, met als gevolg een gevarieerd feestelijk, gevarieerd slot van deze avond.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
Thundercat - Virtuoos soleren, charismatisch imponeren
Thundercat is al lang geen onbekende meer, ook niet voor een Belgisch publiek. De wereldster en meester van de unieke blend van soul, funk, en r&b werd een viertal jaar geleden beloond voor z’n ‘It Is What It Is’ (2020), maar toch zit hij niet stil. Stephen Bruner verkende intussen andere muzikale pistes samen met Steve Lacy, Tame Impala, Gorillaz, Kamasi Washington, Kendrick Lamar en een hele rits andere artiesten. Een uitverkochte Ancienne Belgique was dan niet meer dan normaal.
Onder de priemende blik van een gigantische kat op de achtergrond was het vanavond te doen. Na de lange intro "The End of Evangelion" was de spanning al goed de hoogte in gegaan om plaats te maken voor korte opener "Great Scott". "Interstellar Love" gold als een eerste - en zeker niet de laatste - lang uitgespannen typische tune van de charismatische Thundercat. Hij etaleerde zijn virtuositeit op bas en liet ook ruimte aan zijn toetsenist Dennis Hamm en drummer Justin Brown om al eens te imponeren. Slechts drie op het podium maar zo rijk van sound dat we soms niet weten naar wie we moeten kijken! Niet alleen in zijn bindteksten, al vroeg in de set, maar ook de Brusselse kwinkslag in "Overseas" deden het publiek al kieren van plezier.
Terwijl de kat op de achtergrond al eens knipoogde, bezong Thundercat in "A Fan's Mail (Tron Song Suite II)" zijn liefde voor de pluizige viervoeter. Het publiek nam maar al te graag de meow, meow's vocaal over. Verrassen deden ze met nieuwkomer "Dance With Me" en "ADD Through The Roof" waar de virtuositeit opnieuw van afspatte. Halfweg de set nam Thundercat uitvoerig de tijd om de Braziliaanse jazzgitarist Pedro Martins aan het publiek voor te stellen, waarna zelf "Isn't it Strange" als cover bracht. Ook zijn liefde voor Dragonball en de Dragonball schepper Akira Toriyama smeerde hij breed uit met een speech en het betrekkelijk gelaagde "A Message for Austin (Tribute to Akira Toriyama)".
Nog meer wendingen waren er naar het einde toe van de set. Zo leidde hij het feestje ‘alsof het zaterdagavond was’ in met het strakke, golvende "Dragonball Durag", het zeemzoete "Jethro" of nog het "Walking on the Moon" dat ons even in de ruimte deed zweven. Strakker kon het niet, of toch wel want "Funny Things" en "Them Changes" werkten enorm opzwepend met handgeklap en kreten als gevolg. De encore met "Show You the Way" en uiteraard de laatste single "No More Lies" maakten het feestje compleet.
Setlist
Great Scott - Interstellar Love - How Sway / Uh Uh - Overseas - Daylight- A Fan’s Mail (Tron Song Suite II) - Dance With Me - ADD Through The Roof - Isn’t It Strange (Pedro Martin’s cover) - A Message for Austin - Thousand Knives - Dragonball Durag - Jethro - Candlelight - Walking On the Moon - Funny Thing - Them Changes — Show You The Way - No More Lies
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Thundercat
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5928-thundercat-09-04-2024.html?Itemid=0
Andy 4000
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5927-andy-4000-09-04-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Greenhouse Talent (ism Ancienne Belgique, Brussel)
Festival Dranouter 2024 – van 2 augustus t-m 4 augustus 2024 – hoofdpodium compleet
PORTLAND, GALLOWSTREET, ISKANDER MOON, TECHNOBRASS & MEER MAKEN LINE-UP HOOFDPODIA 50 JAAR FESTIVAL DRANOUTER COMPLEET
Festival Dranouter maakt Portland bekend als laatste headliner én gooit er nog een laatste lading namen bij voor de hoofdpodia.
Met ook Iskander Moon, Siân Pottok, BandAdriatica, TechnoBrass, Gallowstreet, Brass Riot en Guiliano Gabriele Trio is de volledige line-up van de hoofdpodia bekend.
Op de affiche van de jubileumeditie stonden al: Suzanne Vega, Villagers, Froukje, Willem Vermandere, The Waterboys, Brihang, Danny Vera, Think Of One, Loverman...
Ook kondigde de organisatie voor haar jubileumeditie het nieuwe folkpodium De Koer aan, hosted by Muziekcentrum Dranouter. Maar na de line-up van de hoofdpodia komt er nog meer aan: fanfares & straattheater, toevoegingen aan de KIDS line-up, DJ's en animatie in de themabars, de food line-up... Dus blijf hangen!
Festival Dranouter - 50 Years Of New Traditions vindt plaats op 2, 3 & 4 augustus 2024.
Portland is de wereld van Jente Pironet. Een muzikaal wonderkind met een grote vertelkracht en een indrukwekkend stembereik. Singles als 'Pouring Rain', 'Lucky Clover' en 'She Really (Really) Means It', brengt Portland naar de grootste (festival)podia van ons land en in het programma 'Liefde Voor Muziek'. Het is al een paar keer bewezen: Portland op Festival Dranouter = een show vol magische momenten!
Als crazy professors blijft het Amsterdams octet Gallowstreet experimenteren met wat er mogelijk is met blaas- en slaginstrumenten. Maak je borst maar nat voor herkenbare anthems, stuwende grooves, uitgesponnen koperklanken en opgefokte drums. Volle gas met Gallowstreet!
Iskander Moon brengt simpele, integere popsongs met pakkende teksten, gezongen van achter zijn ivoren toetsen/piano. In tal van buitenlandse grootsteden dompelde hij zich onder in de lokale muziekscene, waar hij steeds weer opnieuw indruk maakte met zijn warme tenorstem. En passant schreef hij een berg fonkelende folkpop songs. Benieuwd hoe 'Saturday Silence' en 'Berlin' klinken in Dranouter!
Of het nu in clubs, op demonstraties, of block party's is - Brass Riot zorgt altijd voor het verrassingselement! Met swingende saxofoonsolo's, aanstekelijke drumbeats en goedgekozen synths laten ze je dansen op punk, jazz en elektro.
Met een grootvader als accordeonist, stond het in de sterren geschreven dat Giuliano Gabriele in zijn voetsporen zou treden. Als Italiaans-Franse songwriter, zanger en accordeonist vervlecht hij traditionele ritmes met een eigentijdse fusie van mediterrane en wereldmuziek. Zijn muziek is één brok energie die je uitnodigt tot een uitbundige danspartij.
Hybride en nomadisch. De muziek van Siân Pottok weerspiegelt haar Indiase, Congolese, Belgische en Slowaakse roots. Siân weeft een muziek van complexe emoties, waarbij de zoetheid van haar zang soms verandert in een ritmische storm.
Dit ongewone septet bestaat uit de beste muzikanten van Rio's jazz én de alternatieve carnavalsscene. Het hypnotiserende TechnoBrass mengt de warmte van koperblazers met de kracht van repetitieve beats. Maak je klaar voor een mix van een elektrofeest en carnavalkoorts!
BandAdriatica versmelt populaire melodieën uit tal van Zuiderse havens. Van Albanië tot Macedonië of Kroatië, de Balkan tot Noord-Afrika en het oostelijke Middellandse Zeegebied. Een fenomenale trip!
Line-up hoofdpodia compleet
Met deze lading namen is de line-up van de hoofdpodia compleet. Op de affiche van Festival Dranouter - 50 Years Of New Traditions staan o.a. Brihang, The Waterboys, Froukje, Portland, Novastar + special guest Geike, Danny Vera, Suzanne Vega, Goose, Willem Vermandere, Kila, Het Zesde Metaal, ISE, Compact Disk Dummies, Villagers, Douglas Firs, Iskander Moon, Noa Lee... Onder de noemer "Nordic Focus" komt er een forse lading onverschrokken, Scandinavische folkbands jouw richting uit op 2-3-4 augustus 2024.
Speciallekes voor een speciale editie
Om de jubileumeditie van Festival Dranouter in the picture te zetten, pakte de organisatie eerder al uit met enkele specialigheden. Zo kondigde de organisatie al het nieuwe podium De Koer aan - hosted by Muziekcentrum Dranouter. Daar beleef je hoe het festival eraan toeging anno 1975. Dit podium vindt z'n stek recht tegenover het grote festivalterrein, waar het festival ooit begon. Met dit nieuwe podium geeft Festival Dranouter jou een waardevol cadeau, met tal van extra artiesten: Berlaen, Douglas Firs, Brent Beukelaer, Tom & Aurélie, Bipolar Bows, ISE...
FOTO-EXPO DRANOUTER
Speciaal voor dit gouden jubileumfeestje laat Festival Dranouter deze zomer ook haar fotoarchief op je los, in een originele tentoonstelling doorheen het muzikaalste dorp van Vlaanderen. Berg op, berg af, stap na stap word je ondergedompeld in 50 jaar muzikaal avontuur van dit authentieke festival met een serieuze hoek af. De foto's sleuren je mee op een rebelse tijdreis vol hippies, baarden en prettig gestoorde verhalen. Vergeet je camera niet, want de panorama's zijn net zo adembenemend als het Antwaarps van Wannes Van De Velde of het engelengezang van Laïs. May the folk be with you!
'Foto-Expo Dranouter' vindt plaats van vrijdag 28/06/2024 t.e.m. zondag 8/09/2024 doorheen het dorp Dranouter.
www.festivaldranouter.be
Marika Hackman - Grote zucht van ontlading
Vier lange jaren heeft het voor Marika Hackman geduurd om een nieuwe plaat de wereld in te sturen. Na een periode van de gedwongen lockdown, rauw hartzeer en persoonlijke duisternis, zag ‘Big Sigh’ begin dit jaar het levenslicht. Het werk van 10 nummers klinkt introspectiever, intiemer en gelaagder dan haar eerdere folk songs op ‘We Slept At Last’ (2015) of haar flirt met Britpop op ‘I’m Not Your Man’ (2017) en ‘Any Human Friend’ (2019). Het leent zich dus ideaal voor de Botanique's mooiste zaal, de Rotonde.
Met de donkere opener “The Ground” op tape was meteen de sfeer van het concert gezet en werden we meteen op scherp gezet. Met een schuchter lachje zette Marika en haar band het geweldig nieuwe “No Caffeine” in. Toepasselijke binnenkomer ook nadat ze met weinige slaap als gevolg van autopech er het beste van moesten maken. Daarvan was met de leuke hook en de complexe zang in “I’m not where you are” nog weinig van te merken. Even terugplooien deed ze met “Ophelia” om voor de eerste keer haar krakende akoestische gitaar te beroeren.
De titeltrack van haar laatste plaat ‘Big Sigh’ liet ze ietwat aarzelend en met indringende blik los op het publiek. Veel had ze niet te vrezen, want het publiek hing aan haar lippen en de repliek van de toehoorders beroerde haar duidelijk. Ook bij het perfect gebrachte “Hanging” was er dezelfde reactie, waarbij ze ondanks wat technische strubbelingen de knetterende outro met gemak deed rollen.
De muzikale en emotionele kracht van Hackman kwam pas echt duidelijk naar voren toen ze even solo verder ging met een drieluikje. “Claude’s World” klonk dan wel net als haar eerdere werk, maar toch sloot het door de tekst (die gaat over een liefdevolle relatie die omslaat) naadloos aan bij haar recente nummers. Ondanks dat ze tijdens het concert af en toe teksten vergat, bracht ze een prachtige, foutloze cover van Elliott Smith's “Between the Bars”.
Op hetzelfde donkere elan ging ze voor fans van het eerste uur voort met oude nummers “Let Me In” en “Before I Sleep”, die nog steeds fris klonken. ‘Big Sigh’ werd al uitgebreid behandeld, maar de lugubere en meeslepende “Blood” en het strakke, dreigende “Slime” waren nog steeds hoogtepunten. Verder ging het meer uptempo en net iets ruwer, vooral met “Hand” en “Boyfriend”, beide met een heerlijke solo als outro, als afsluiter van de set.
Hoewel ze meer dan terecht rust hadden verdiend, kwamen ze nog even terug om eerst het ingetogen “The Yellow Mile” te brengen, compleet met die heerlijke samenzang. Om dit alles met een heerlijk overweldigend stuk af te sluiten, persten ze “Any Human Friend” er met volle overgave uit. Een overgave die door het genietende publiek overweldigend werd ontvangen. Ondanks de vermoeidheid en de hele rits aan nieuwe diepere songs, slaakte ook Marika Hackman een overtuigende zucht van ontlading.
Setlist
No Caffeine - I'm Not Where You Are - Ophelia - Big Sigh - Gina's World - Hanging - Claude's Girl (solo) - Cigarette (solo) - Between the Bars (cover van Elliott Smith) (solo) - Before I Sleep - Let Me In - Blood - Slime - Conventional Ride - Hand Solo - Boyfriend — The Yellow Mile - Any Human Friend
Organisatie: Botanique, Brussel
Myrkur, Jonathan Hultén, Vooruit, Gent op 6 april 2024 – Pics
MYRKUR + JONATHAN HULTÉN
Onder de artiestennaam Myrkur timmerde Amalie Bruun de afgelopen jaren aan een eigen pad binnen de heavy muziek. De veelzijdige artieste sprokkelde drie studioalbums, twee EP’s en een theaterscore bij elkaar. Myrkur verweeft moeiteloos Deense folk roots en black metal tot een dynamische, genre doorbrekende mengelmoes.
Waar de albums M (2015) en Mareridt (2017) black metal injecteerden met emoties die afwisselend verrukt en schrijnend waren, vond Folkesange uit 2020 zijn toevlucht in de archetypische verhalen van de Scandinavische folk, waarbij oude en nieuwe liederen werden gemengd tot een album dat het individu en het universele verbindt.
Het nieuwe album Spine begint in een herkenbare epische, Scandic-stijl. Het openingsnummer ‘Bålfærd’ is Deens voor "Vikingbegrafenis" en staat symbool voor een breuk met het verleden en de komst van iets nieuws dat oprijst de vlammen. Deze metafoor verbeeldt de geboorte van haar kind en de bijhorende emoties en zorgt voor een koerswijziging in het oeuvre van Myrkur.
Spine is een betekenisvolle titel met krachtige connotaties: groei, kracht, weerbaarheid maar ook flexibiliteit en de kern van ons wezen zit vervat in de titel. Het is wat een mens overeind houdt en ons in staat stelt om weer op te bouwen. Het album omvat dan ook al deze eigenschappen- een daad van wedergeboorte die een balans vindt tussen onze meest euforische en onze donkerste momenten.
Voor fans van: Heilung, Alcest, Nightwish, Wardruna
Geïnspireerd door een grote verscheidenheid aan genres zoals blues, filmmuziek, elektronica sleept Jonathan Hultén je mee in een persoonlijke wereld van kunst en poëzie.
(bron: Democrazy, Gent)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Myrkur
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5925-myrkur-06-04-2024.html
Jonathan Hulten
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5926-jonathan-hulten-06-04-2024.html
Org: Democrazy, Gent
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024 - Dick Diggler’, Het Nieuwe Normaal, Olav., Ampul - Vier nieuwe bands voor de leeuwen gegooid
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024
CC De Schakel
Waregem
2024-04-05
Filip Van der Linden
De Schakelbox in Waregem gaf met de Open Podium-formule vier beginnende lokale bands de kans om op te treden met een volledige set en in de beste omstandigheden qua geluid en belichting. Beginnend ging daarbij van jong en onervaren tot doorwinterd aan een nieuwe start beginnen. Dat ze hiervoor geselecteerd werden, is voor de vier bands al een beloning op zich.
Musiczine trok op vrijdag 5 april naar De Schakelbox om eindelijk wat meer te horen van Dick Diggler’, een nieuwe postmetalband met een aantal bekende gezichten, en liet zich verrassen door de drie andere bands op de affiche.
Ampul is een tweekoppige Waregemse band met thuisbasis in JH Jakkedoe. Deze band wil experimentele rockmuziek maken die alle genres dekt en wil na een paar digitale releases binnenkort de eerste EP ‘Substance’ uitbrengen op de streamingplatformen. De drumpartijen lopen live mee op tape en door hun optreden missen ze de voetbalmatch van SV Zulte-Waregem tegen Patro Eisden, nauwelijks enkele tientallen meter verder in dezelfde buurt. Als morele steun hangt een rood-witte supporterssjaal over de versterkers.
Het zou makkelijk zijn om deze band af te serveren als ‘nog niet rijp genoeg’ voor het toch wel grote podium van de Schakelbox. Ja, ze stonden wat houterig en soms wat verloren op het podium. De bindteksten van zanger-gitarist Nicolas misten doel (net als Zulte-Waregem die avond) en bassist Robbe Lee heeft tijdens het concert niet veel meer gezien dan zijn eigen vier vingers die over de hals van zijn basgitaar gleden. Dat is misschien allemaal waar, maar wie daar doorheen kijkt en luistert, heeft bij Ampul een paar puike songs gehoord. Gehoord dat Nicolas heel vlot leuke akkoorden uit zijn afgeragde gitaren ramt en dat Robbe Lee strak als een metronoom stond bas stond te spelen.
Inzake genres gaat het echt alle kanten uit bij dit duo, van shoegaze naar stoner, van postpunk naar Britse 90’s indierock en fuzzy grunge. Niet elke song kon ons in Waregem overtuigen, maar wij hebben in het tweede, iets hardere deel van de set van Ampul genoten van “Bamboo”, “Luna Park”, “Clambake” en “Golden Goose”. Geef ze wat tijd en ruimte en ze komen er wel.
Ook de tweede band op het podium van de Schakelbox was een duo, maar nu met zang, bas en drum. Eerder zagen we reeds het bas/drum-duo Doodseskader in de Schakelbox, maar Olav. zit meer in de richting van Royal Blood en Death From Above 1979. Miste Ampul op het podium vooral maturiteit, dan is het net dat waar Olav. in uitblinkt. Dieter en Maarten stonden te spelen met het zelfvertrouwen van de grote dagen. Je had ook van bij de eerste noot door dat er iets aan het gebeuren was op het podium. En wat een songs. Dit duo laat zich niet beperken door de minimale bandbezetting (de drummer zingt ook nog eens backings en uitzonderlijk ook eens lead), maar vindt daar net zijn sterkte, door vette riffs en heel creatieve ritmes in een volle sound te persen.
Van hun set in Waregem wisten een aantal nummers ons makkelijker te overtuigen dan andere: “7 To 8”, “Trust In You”, “Last One Alive” en “Sin”. Olav. is nu al klaar voor nog grotere podia dan die van de Schakelbox.
Het Nieuwe Normaal brengt dit najaar een eerste EP uit. Ze delen drummer Maarten met Olav., wat weer wat tijd scheelde in de podiumwissel. Deze jongelui vergelijken zichzelf graag met tegendraadse acts met een groot popgevoel zoals The Breeders, Nirvana en Evil Superstars. Verwrongen riffs, stuwende bas en een drumwerk met een hoog octaangehalte worden afgewisseld met frisse melodieën en harmonieën.
De erfenis van de jaren ’90 klinkt zwaar door bij Het Nieuwe Normaal. Ze gebruiken dubbele, meestal harmonische zang, wat in hun betere grunge/indierock-nummers doet denken aan The Posies. Zanger Maxime zingt en speelt ook nog bas, terwijl Niels, de tweede leadvocal, enkel een microfoon heeft en bij het zingen naar alle hoeken van het podium kan lopen. Een paar keer gaat hij tussen het publiek staan om te zingen. Het is inzake podiumprésence en beleving niet gelijk verdeeld bij Het Nieuwe Normaal. De twee zangers en de drummer gaan helemaal los, terwijl de twee gitaristen als boekhouders stoïcijns hun noten staan te tellen.
De tracks van Het Nieuwe Normaal die ons in Waregem zijn bijgebleven zijn “Paint My Head Red” en “God Sized”. Ook hun cover van “On A Plain” van Nirvana kon op veel applaus rekenen bij het publiek.
Dick Diggler’ komt uit de regio Oudenaarde en brengt instrumentale post-metal. Met deze band ging de gemiddelde leeftijd van de bandleden op het podium een heel stuk omhoog. Het viertal heeft pakken ervaring in andere bands en andere genres. Met Dick Diggler’ schrijven ze een nieuw verhaal en beginnen ze vanaf nul. Vanwege hun bescheidenheid of omdat de nummers misschien nog niet helemaal in de vingers zitten, debuteren ze in kleine clubs. Hun concert in De Schakelbox is één van de uitzonderingen en een welkome kans om deze beloftevolle band te kunnen ontdekken in de perfecte omstandigheden inzake geluid en belichting.
Het concert van Dick Diggler’ was toch van een heel ander niveau dan de vorige bands, vooral inzake professionaliteit en maturiteit. In instrumentale postmetal is de sfeerzetting allesbepalend en dat doet dit viertal foutloos, geholpen door niet meer dan een rookkanon en een uitgekiende lichtshow. Ze spelen in hun songs met herhaling en opbouw en weten de intensiteit het hele concert hoog te houden. Behalve postmetal horen we ook nog wat stoner en doomy sludge en af en toe een versnelling en een hoog drumritme dat we nog niet eerder hoorden in postmetal. We denken spontaan aan Belgische collega’s als Turpentine Valley, Grand Aquila en Atomic Vulture.
Visueel is het gitarist Kenneth (die in één nummer ook een paar zinnen zegt) die voor heel wat toegevoegde waarde zorgt, met veel emotie, coole poses en veel contact zoeken met het publiek. Een beetje finetuning aan de livesound kan nog voor extra vuurwerk zorgen, bijvoorbeeld door in de rustpunten ook het drumvolume naar beneden te halen.
In de set herkennen we de tracks “Lolita” en “Liefde En Licht” die hier eerder een lovende review kregen en die live nog net iets anders klinken.
Liefde En Licht/Lolita EP (musiczine.net)
Andere tracks die we heel interessant vonden, waren “Sun Can Dance” en setafsluiter “Blue Diamond Cookies”. Dick Diggler’ wordt een band om in de gaten te houden.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Drunk Mums - Onontkoombare, pretentieloze garagepunk
The Weary, een viertal uit Bever (twee gitaren, bas en drums), mocht openen en deed dat vol overtuiging. Donkere postpunk waarin de gitaren steevast in de laagste regionen vertoefden en de zang van drummer Sim de Maupeou expressieloos en deerniswekkend klonk.
Slechts af en toe zorgde een welgemikte drumfill voor wat licht in de duisternis. Maar dat is de aard van het beestje en ik vond het eigenlijk wel wat hebben. Alleen was het net iets te veel van hetzelfde om langer dan een kwartier te blijven boeien.
Maar ik was hier uiteraard voor Drunk Mums, een kwartet uit Melbourne dat al sinds 2011 actief is. Met zo'n naam en een nieuwe elpee die ‘Beer Baby’ als titel heeft verwacht je een, met gerstenat doordrenkt, punkfeestje maar het werd veel meer dan dat.
Die vreemde naam, Drunk Mums, vond zijn oorsprong in de Jono Blues Bar, waar gitarist Jake Doyle's oude groep de huisband was. Tijdens hun optredens daar kwamen geregeld flink aangeschoten rijpere vrouwen naar voren om hem in de wang te knijpen waarna ze hem "You're so cute" toe sisten. Gelukkig bleef hij van dit soort moeders gespaard in de Pit's.
Drunk Mums kende ik enkel van hun laatste en trouwens uitstekende plaat, ‘Beer Baby’, waarop vooral klassieke punk te horen is. Mijn verbazing was dan ook niet gering toen ik de groep hoorde beginnen met het zes jaar oude "Ode to death", een ferme lap garagepunk waarin ik zelfs wat blues hoorde doorschemeren. Dit was meteen één van de beste nummers van de avond. Naast "Living at night", prijsnummer van de laatste plaat, dat bol staat van de sprankelende gitaarlicks en de feestelijke zang. Met de eerder al genoemde gitarist Jake Doyle, gitarist Dean Whitby en bassist Adam Ritchie heeft Drunk Mums maar liefst drie uitstekende zangers in huis. Enkel drummer Johnny Badlove deed er het zwijgen toe. Zij zorgden voor een set onontkoombare en pretentieloze garagepunk, op smaak gebracht met een snuif pubrock en dat meestal in een versnelling lager dan de concurrentie.
De verwachte bierfonteinen bleven uit en het bierverbruik op het podium werd verrassend genoeg tot een minimum beperkt, maar dat kon de pret niet drukken.
We werden immers overspoeld door stuk voor stuk schitterende songs, waaronder opvallend veel, mij onbekende, parels uit het verleden, gebracht door een band die er ongelooflijk veel zin in had.
Na een lange afwezigheid kon ik me geen betere groep wensen om mijn rentree te vieren.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
Nederlands 
Français 
