Het Belgische muziekcollectief Toasaves bestaat sinds 2021 en combineert een passie voor oude Vlaamse en Oosterse volksmuziek met een net zo grote passie voor Wannes Van de Velde. Toasaves betekent in het Antwerps zoveel als ‘thuishaven’. De muzikanten komen behalve uit België nog uit Frankrijk, Nederland, Spanje, Turkije en Cyprus. Bandleider is Tristan Driessens. Bij de bandleden herkennen we voorts Dick Van Der Harst en Harald Bauweraerts (Embrun, Aedo en een tijdlang begeleider van zijn zus Jorun bij Laïs). Met het vorig jaar uitgebrachte ‘Zwerver’ hebben ze een fijn album dat we hier nog eens onder de aandacht willen brengen.
Op het eerste zicht lijkt de aanpak wat op die van Kadril: oude songs nieuw leven inblazen, vergeten of hier onbekende instrumenten een podium geven, een knipoog naar Wannes, … Maar Toasaves pakt het toch anders aan. Geen klassieke rockband-opstelling met bas, drum en elektrische gitaar bij Toasaves. Zo krijgen de cisters, vedels, Turkse luiten, Indische diruba, Perzische santur, enz … nog meer plaats in de spotlight. De zang is vaak ondergeschikt aan de melodie en op ‘Zwerver’ wordt vaak gekozen voor klagende, treurende melodieën. Dat is een goeie keuze, want daar kan je ook de meeste emotie in kwijt. En Antwerpen is toch een haven, waar telkens met weemoed afscheid genomen wordt van bemanning en passagiers. Net zo goed klinkt het al eens Oosters of dansbaar. Variatie troef.
Behalve de Van de Velde-nummers zal nog één nummer van ‘Zwerver’ snel herkend worden door muziekliefhebbers die misschien niet zo veel hebben met folk: “t Zoud Een meiske Gaan Om Wyn” (Houd uw kanneke proper, Dianneke) dat bekend werd in de versie van Laïs.
Onze persoonlijke favorieten zijn “Als Ik Zou Sterven” en “Belicha Istanpitta”.
Folk/Blues
Zwerver
Toasaves
https://toasaves.bandcamp.com/album/zwerver
The Black Cat’s Eye is een Duitse band die grossiert in psychedelische rock die zo uit de jaren ’70 zou kunnen komen. Denk aan Pink Floyd, Gratefull Dead, Hawkwind en Iron Butterfly. Het drummen blijft eerder statisch en stabiel, de riffs hebben flink wat fuzz en echo, al komen ze onmiskenbaar uit de blues overgewaaid, en de beste tracks zijn de instrumentale, waar de progressieve elementen vrij spel krijgen. Het lijkt soms wat geïmproviseerd, maar waarschijnlijker is dat er allemaal lang en goed is over nagedacht.
The Black Cat’s Eye opent met dat waar ze het beste in zijn: instrumentale progrock. “Kill The Sun And The Moon And The Stars” is een luchtige brok van 20 minuten met meer dan één knipoog naar Pink Floyd. Ambitieus, maar ze gaan moeiteloos over de late die ze zelf hoog gelegd hebben.
“Katla” is niet alleen in de songtitel en in de speelduur (ruim 5 minuten) een stuk bescheidener, en niet in ambitie, met een instrumentale combinatie van freejazz en hardrock. Frank Zappa is nooit ver weg.
“Winter Song” is één van de twee nummers met zang. Die zang geeft dit klassieke poprock-nummer een heerlijke sixties-vibe, maar echt knap gezongen is het niet en we zijn ook niet van onze schoenen geblazen door de lyrics. “In My Dreams The Wind Chases Away The Clouds” is – de titel geeft het al wat weg – opnieuw meer instrumentale progrock. Nu met een lichte dreiging.
Als afsluiter is er “Lostlostlostlostlostlostlostlost” die met een lekker tempo voortdendert. Hier kan de zang ons wel bekoren, net als de huilende gitaar waar de zang tegenop gaat. Prachtig gedaan. Superleuke, lichtvoetige track om mee te eindigen.
https://www.youtube.com/watch?v=uXZeBEd5FXw
A Cloud Of Ravens is een Amerikaans man/vrouw-duo dat sinds 2018 aan de weg timmert op het kruispunt van postpunk en gothic rock. Matthew en Beth beperken zich live tot gitaar, bas en vocalen, de rest komt uit een doosje. Op hun studio-opnames klinken ze niettemin als een stevige band.
Van hun vorige album ‘Another Kind Of Midnight’ verscheen een remix-versie waar onder meer de legendarische postpunkproducer John Fryer en de Nederlandse band Clan Of Xymox aan meewerkten. Met Clan Of Xymox doen ze overigens dit najaar een tournee door de Verenigde Staten.
“Parable” is de vierde en laatste single in de aanloop naar hun volgende album ‘Lost Hymns’. Afgaand op de singles wordt dat een leuk album, maar “Parable” is van de vier niet de sterkste single. Het klinkt donker en gloomy, het tempo mist hier evenwel wat schwung als je de track vergelijkt met de andere singles van het nieuwe album, zoals “Requiem For The Sun” en zeker met “The Blackest Mantra”. Het tempo van “Parable” maakt het wat sloom en drammerig. De algemene sound is wel goed en sluit netjes aan op de jaren '80 en '90-sound van heel wat Europese bands in het genre.
In de lyrics blijft dit Amerikaanse duo wat vastzitten in het moeras van de clichés, met heel wat hel en verdoemenis die op ons afkomt, maar dat kan dit genre uiteraard wel hebben.
A Cloud Of Ravens is een fijne ontdekking. Je kan ze zelfs live aan het werk gaan zien. In april en mei doen ze een Europese tournee. Niet met Clan Of Xymox, wel met hun Zweedse genregenoten van Then Comes Silence. Op 12 mei doen ze Antwerpen aan, nadat ze op 6 en 7 mei al in Luik spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=HOLodA-Bhvs
Gent Jazz 2023 - volgende reeks namen
LUDOVICO EINAUDI, HERBIE HANCOCK, NILS FRAHM EN MEER WORDEN TOEGEVOEGD AAN AFFICHE GENT JAZZ
Na de warme ontvangst van de eerste namen en een succesvolle start van de ticketverkoop zet Gent Jazz de positieve vibe verder met dertien nieuwe namen. Jazzlegende Herbie Hancock sluit het festival af terwijl componisten Nils Frahm en Ludovico Einaudi na een reeks uitverkochte concerten een nieuwe kans bieden aan hun fans. Op de Garden Stage viert het label W.E.R.F. zijn dertigste verjaardag met het beste wat de Belgische underground te bieden heeft en Arooj Aftab tekent nu al voor een van de meest beklijvende concerten van de zomer.
De ticketverkoop voor de nieuwe dagen (Nils Frahm, Ludovico Einaudi, Herbie Hancock) start via www.gentjazz.com
Op 7 juli vertoeven Joe Bonamassa en Marcus Miller in goed gezelschap met Gentse oerartiest Roland Van Campenhout. Een thuismatch voor de gevierde sound magician die hij - laat ons eerlijk zijn - nu al gewonnen heeft. Al meer dan vijftig jaar weet Roland mensen mee te nemen in mysterieuze muzikale landschappen, bezaaid met oerwouden aan invloeden - diepgeworteld in blues en folk maar ook jazz via zijn vader en grootvader, psychedelica en een goeie scheut storytelling waar de beatniks jaloers op zouden zijn.
Tickets voor kleppers als Norah Jones, Mavis Staples en de jonge revelatie Laufey vlogen in no time de deur uit. De gelukkigen met een ticket kunnen op 8 juli nog een extra ontdekking doen; de Oegandese artiest Jon Muq vervolledigt het programma op het hoofdpodium.
Ook bij Ludovico Einaudi, die op 9 juli de main stage afsluit, kan het wel eens héél snel gaan. Vorig jaar verkocht de Italiaanse minimalistische pianist in recordtempo drie zalen in Brussel, Gent en Antwerpen uit. Wie ernaast greep, krijgt nu een tweede kans om hem aan het werk te zien. De grootmeester wordt voorgegaan door Arooj Aftab die met ‘Vulture Prince’ een van de meest bejubelde en beklijvende doorbraakplaten van 2021 afleverde.
Op 11 juli vervolledigt Hooverphonic de programmatie van het hoofdpodium. De groep - met Geike Arnaert - zal naast hun classics ook nieuw werk - dansbaar en nineties - meenemen naar Gent Jazz.
De Duitse ambient componist / pianist Nils Frahm tekent present op 13 juli. Hij brengt - zoals altijd - een half podium aan synthesizers mee om op zijn eentje een niet te missen, waanzinnige trip te creëren.
Op 14 juli krijgen Branford Marsalis en Lara Rosseel gezelschap van Julian Lage Trio - het trio rond de wondergitarist die op zijn twaalfde (!) mocht optreden op de Grammy’s - en de Amerikaanse saxofoniste Lakecia Benjamin die haar nieuwe plaat ‘Phoenix’ komt voorstellen.
Het festival wordt op 15 juli afgesloten door niemand minder dan jazzlegende Herbie Hancock. Hij begon zijn carrière in de jaren zestig bij Miles Davis en werd al snel als revolutionair gezien. Zijn echte revolutie begon echter pas in de jaren zeventig met zijn fusion jazz waarmee hij miljoenen mensen wist te bereiken. Herbie Hancock is trouwens nooit gestopt met baanbrekend zijn. Dat zal hij met plezier bewijzen op de laatste avond van Gent Jazz.
Deze rist aan klinkende namen sluiten we af met een knaller van eigen bodem. Zoals eerder aangekondigd, vieren we deze editie de terugkeer van de Garden Stage, die broeierige plek voor experiment. En extra speciaal wordt het op 6 juli wanneer W.E.R.F. records er 30 kaarsjes mag uitblazen. Hiervoor brengen ze een fijne selectie artiesten mee met Uma Chine, SPOOK, MDCIII en VENTILATEUR die symbool staan voor de open geest en constante zoektocht om zichzelf te vernieuwen, wat het label anno 2023 typeert. Kom dat zelf vieren, zien en voelen tijdens de W.E.R.F. Label Night!
Tickets voor de nieuw aangekondigde dagen gaan in verkoop.Tickets voor de eerder aangekondigde dagen zijn al in verkoop. Op de website is ook meer informatie te vinden over alle artiesten/dagen.
Voor deze editie van Gent Jazz zijn er geen meerdagenpassen mogelijk, behalve voor de festivaldag met Branford Marsalis Quartet (14.07) en Herbie Hancock (15.07). Een must voor de rasechte jazzfanaten! Prijzen & info via www.gentjazz.com
Pukkelpop 2023 - 17 t-m 20 augustus 2023 - Nieuwe rits namen
WOW! WEERAL 19 NIEUWE NAMEN
Het weer stuitert alle kanten op deze week maar Pukkelpop gaat standvastig verder op het elan van aankondigen op woensdag. Sinds de drop van Billie Eilish zijn er 67 artiesten aan de line-up toegevoegd, vandaag komen daar nog eens 19 namen bij. Dat brengt het totaal op 86 en dus de perfecte gelegenheid om ook meteen een kleine ‘aankondigingspauze’ in te lassen. Maar geen zorgen, we zijn snel weer terug.
VERS OP VRIJDAG
Toegevoegd aan de line-up: de gabberpop van ascendant vierge, bekend van hun megahit ‘Influenceur’; DJ HEARTSTRING, het Berlijnse trance dance producersduo; Farrago, de Antwerpse globetrotter/dj en smaakmaker bij het label Lenske; de Britse pop-punk van Hannah Grae; donkere electro, wave en techno van Identified Patient; de 20-jarige singer-songwriter en TikTok-ster Nessa Barrett; het onconventioneel mathcore-vijftal Rolo Tomassi; voor vrouwelijke indiepop zorgen The Aces; de Britse poppunkers van You Me At Six komen hun achtste album vieren en ook nog toegevoegd op vrijdag, Zulu grensverleggende hardcore uit Los Angeles.
Hoe cool moet het trouwens zijn als je jouw naam ziet staan tussen o.a. Billie Eilish, Yungblud, Boygenius en M83?
ZIN IN ZATERDAG
We gaan voor weekendvibes met Julie, de toekomst van de indierock; Osees, schizofrene scumpunk garageband rond psychic warrior John Dwyer en Bou, rijzende ster aan het drum ’n bassfirmament.
Zij kunnen later alvast aan hun kleinkinderen zeggen dat ze de affiche hebben gedeeld met o.a. Angèle, Limp Bizkit, 2manydjs, Ben Böhmer, Bicep (live), Joost en Rema.
ZOT DOEN OP ZONDAG
Op de laatste festivaldag hebben we ook deze acts op de line-up gezet: ADF Family, Ronnie Flex en halfbroer ADF Samski die de handen in elkaar slaan voor een exclusieve ADF Family performance; flowerovlove, de veelbelovend indiepop-sensatie uit Zuid-Londen; de Canadese indierockers van Mother Mother; multidisciplinair poptalent Oliver Malcolm; de Santa Cruz based hardcore band Scowl en, tot slot, Teki Latex, de Parijse king of blends en all-out bon-vivant.
Tickets voor Pukkelpop 2023 zijn te koop via tickets.pukkelpop.be.
Line-up Pukkelpop www.pukkelpop.be
Of je nu van indie, rock, pop, hiphop, electronic of gewoonweg álles houdt; Pukkelpop is een festival dat je als muziekliefhebber moet meemaken. Een vierdaagse muzikale citytrip waarvan je nooit genoeg van krijgt.
Tot in augustus, tot op de wei!
Roots And Roses Festival 2023 - Roots And Roses Festival de Lessines les 30-04 et 01-05-2023- Pour les amoureux des formes modernes de folk, blues, rock’n’ roll, garage, punk, americana
Voilà le programme complet de ce beau festival :
30/4 – Scène ROOTS
-NICK WATERHOUSE : 21h10-22h15 -Nick Waterhouse est le fer de lance de la nouvelle scène vintage rock & soul californienne. Avec lui, c’est tout l’univers des jours heureux et du rock des early sixties qui revit. Première apparition.
-LEYLA MCCALLA : 19h00-20h00- C’est au sein de l’emblématique formation Carolina Chocolaté Drops que la multi instrumentiste Leyla McCalla a commencé sa carrière. Aujourd’hui, elle poursuit en solo et livre un répertoire mêlant le blues noir des premiers temps, la musique cajun et la musique traditionnelle haïtienne, celle de ses origines parentales
-BOOGIE BEASTS : 17h10-17h50- Boogie Beasts, c’est un quatuor belge de power boogie blues moderne et enragé. L’énergie punk au service du boogie ! Le groupe, en soi excellent, est porté dans une autre dimension par l’harmonica de Fabian Benardo. Don Benardo est le musicien qui s’est à ce jour produit le plus souvent sur la scène du Roots & Roses : avec les Boogie Beats, Goon Mat & Lord Benardo, Left Lane Cruiser, Italian Job…
-KITTY, DAISY & LEWIS : 15h15-16h15- En 2019, les sœurs et frère du clan Durham avaient déjà illuminé le Roots & Roses. Leur son, résolument vintage, hybride le blues, le swing, le garage rock, le rockabilly et des sonorités plus exotiques comme le ska et la musique hawaïenne. Papa et maman Dunkham complètent le plateau en live. Une belle histoire de famille qui fait souffler un vent de fraîcheur sur la scène roots européenne.
-KAMIKAZE : 13h40 -14h20 - Un suicide musical et effréné de blues contemporain ! Un one-man band extraverti poussé à l’extrême. Une approche électronique atypique du rock’n’ roll boogie. Tout ça, c’est Kamikazé, le projet solo de Jérémy Alonzi (The Expérimental Tropic Blues Band, Chevalier Surprise).
-HOWLIN’ JAWS : 12h10-12h50- Howlin’ Jaws, un band parisien formé il y a 12 ans. Une bien solide réputation live en Ile de France . Un look 50’s, des compos qui marient la pop anglaise des 60’s à la dureté tranchante du garage rock aide in US : ils sont taillés pour le Roots & Roses.
-A MURDER IN MISSISSIPPI : 11h00-11h30 - A Murder in Mississippi est un band gantois comprenant 6 musiciens imprégnés de roots music. Ils mélangent l’americana, la country, le folk, le blues et la musique trad irlandaise. Le tout est moderne et frais. Un excellent groupe belge !
30/4 – Scène ROSES
-THE DATSUNS : 22h20-23h30 - Au début des années 2000, les Datsuns ont marqué au fer rouge le retour du garage rock. Avec une variante hyper vitaminée du genre, qui flirte avec le métal. Tout le monde a encore sur les tympans leur hit « Mother Fucker From Hell ». Une formation mythique, qui revient tout doucement au-devant de l’actualité. Une première ici au festival.
-JIM JONES ALL STARS : 20h05-21h05 - Jim Jones avait illuminé, avec sa « Revue » 2 éditions du Roots & Roses en 2010. Il revient aujourd’hui avec sa toute nouvelle formation, Jim Jones All Stars, nous livrer au sein d’un big band sa version britannique, vitaminée et punkoïde de rock’n roll old school.
-RON GALLO : 17h55-18h15 - Ron Gallo est une pépite de la nouvelle scène rock americana d’Outre-Atlantique. Sa musique mixe le fuzz, le rock psyché, le post-punk. Le tout un poil vintage, bien coloré et lorgnant résolument vers les 70’s. Et Il est très engagé et cela transpire dans ses textes, ce qui est malheureusement trop rare dans l’actuelle scène américaine. Il milite pour l’égalité des sexes, contre les dérives du capitalisme bourgeois, la xénophobie, les extrémistes de droite dans les grands pick-ups, la drogue, le changement climatique…
-LES DEUXLUXES : 16h20-17h05 - Les Deuxluxes, c’est un duo québécois composé de la chanteuse et guitariste Anna Francesca Meyer, et du multi-instrumentiste et chanteur Étienne Barry. Deux guitares, une batterie minimaliste actionnée par les pieds de Barry et deux voix. Et ça suffit pour produire un rock garage ultra puissant, teinté de psychédélisme et imprégné de second degré.
-CHUCK PROPHET & THE MISSION EXPRESS : 14h25-15h10 - Chuck Prophet a commencé sa carrière au sein du cultissime Green On Red, formation néo-psychédélique des 80’s. Il est désormais accompagné du Mission Express, groupe avec lequel il livre un folk rock americana de bien belle facture. Attention, artiste culte !
-THE GLÜCKS : 12h55- 13h35 - Les Glücks, c’est un duo de garage punk sauvage originaire d’Ostende. Leur histoire est intimement liée à celle du Roots & Roses Festival, un chouchou. La formation a bien évolué ces derniers temps, arrivant à canaliser son énergie débridée — tout en laissant intactes la rage et la puissance — et laissant de plus en plus d’espace à la voix de l’excellente Tina Ghillebert.
-PURRSES : 11h35-12h05 - Purrses, c’est la rencontre du rock, du groove, de la soul et du punk. La personnalité du groupe est façonnée par l’alternance de ses trois voix féminines, qui apportent sensualité et tranchant.
1/5 – Sène ROOTS
-POKEY LAFARGE : 22h20-23h30 - Pokey LaFarge est un des chanteurs les plus innovants de sa génération dans son registre. Sa musique, acoustique, est faite d’un mélange de country blues, ragtime et western swing. Sa troisième apparition au festival.
-BARRENCE WHITFIELD & THE SAVAGES : 20h05- 21h05 - Barrence Whitfield est une figure légendaire du rythm’n’ blues noir américain. Sa musique est puissante, énergique, rauque et pleine de second degré. Ses prestations scéniques détonantes et son attaque rock’n’ roll le rapprochent de la scène garage.
-DELVON LAMARR ORGAN TRIO : 17h55-18h55 : Delvon Lamarr Organ Trio est un groupe de soul funk instrumental basé à Seattle. Le band puise ses sonorités dans la soul, le funk et le blues des 60’s et 70’s, façon Booker T & The MG’s. Du groove et de l’Hammond au programme.
-FANTASTIC CAT : 16h00-16h45- Fantastic cat, c’est la réunion de quatre singer songwriters américains en un super band. Ce sera une des découvertes du Roots & Roses 2023. Ils proposent une folk électrique ancrée dans les 60’s et les 70’s. Leur single « Armagedon » devient tout doucement un hit.
-BAI KAMARA JR & THE VOODOO SNIFFERS : 14h25 – 15h10 - Bai Kamara est un musicien originaire de Sierra Leone et basé à Bruxelles, d’où il mène depuis plus de vingt ans une carrière internationale. Il met sa voix chaude et puissante au service d’une musique métissée de blues, soul, funk et jazz. Depuis 2020 et l’album « Salone », il en revient à un son plus déterminé par le blues noir des origines africaines.
-LEE BAINS & THE GLORY FIRES : 12h55- 13h35 - Du southern rock bien trempé et plein d’originalité avec Lee Bains & The Glory Fires. On est loin ici des clichés du genre trop souvent arpentés. La musique de Lee Bains est alternative, puissante et actuelle. Un groupe également en pleine ascension.
-NEPTUNIAN MAXIMALISM : 11h35- 12h05 - Après trois années d’activité sous diverses bannières dont la plus récente ‘Neptunian Maximalism And Its Supernova Arkestra’, le combo free/psyché/doom/ drone en revient à ses fondamentaux : l’improvisation libre. Guillaume Cazalet et Jean Jacques Duerinckx, colonne vertébrale de ce projet polymorphe. Prouvant une nouvelle fois leur capacité à se jouer des étiquettes dans lesquelles on serait tenté de les ranger, le duo s’entourera de quelques figures marquantes de la scène actuelle pour une aventure psychédélique fusionnant musique libre et sonorités indiennes (hindoustani et indonésiennes – gamelan), exacerbant encore davantage la marque de fabrique de cette entité aux multiples visages : plonger l’auditeur dans une transe mystique sans retour. La création sera révélée au public lors du Roots & Roses à Lessines le 1er mai et aux Nuits Botanique, le 7 mai.
1/5 – Scène ROSES
-GRAVEYARD : 21h10- 22h15 - Les Suédois de Graveyard sont plutôt catalogués hard rock. Leur musique est en effet un rock blues énergique, lorgnant vers le son des seventies. Ils s’inscrivent dans la descendance des Black Sabbath et Johnny Winter, par exemple. Bref, ils collent parfaitement à la ligne de programmation rock’n roll du Roots & Roses. Cela fait maintenant plus de dix ans que le groupe gravit tous les échelons de la scène stoner. Leur notoriété leur permet aujourd’hui de figurer parmi les têtes d’affiche du Roots & Roses.
- KADAVAR : 19h00- 20h00 - Kadavar, c’est un groupe de hard rock vintage, profondément inspiré par les grandes formations des 70’s telles que Led Zeppelin et surtout Black Sabbath. Leur musique est donc profondément inscrite dans des formes hyper puissantes de blues. C’est surtout dans le circuit stoner qu’ils se produisent en festival. Leur son résolument vintage et sa dimension blues en font un choix de prédilection pour le Roots & Roses, où ils se produiront pour la première fois le 1 mai prochain.
-THE COURETTES : 16h50- 17h50- Tout comme les Deuxluxes, les Courettes sont unis à la ville comme sur la scène. Le duo brésilo-danois formé de Flavia (guitare/chant) et Martin Couri (batterie) éclabousse depuis quelques années déjà la scène néo garage européenne. Les groupes à proposer un revival fantasmé du rock garage des origines sont légion. Les Courettes se situent franchement au-dessus du lot. Leur musique est inventive, fraîche et inspirée.
-ADA ODA : 15h15 – 15h55 - Ada Oda, c’est la sensation du moment, côté sud du pays. Une musique sautillante, aux frontières entre la chanson italienne et le garage. Emmené par la fabuleuse et pétillante Victoria Barracato, le groupe propose un répertoire exclusivement en italien. Tous les projecteurs seront dirigés vers ces belges, le 1er mai prochain.
-THE DEVIL’S BARKERS : 13h40- 14h20 - Un autre duo de choc qui se produira au Roots & Roses cette année : The Devils’s Barkers. Ou la rencontre improbable de Fred Lani (Fred & the Healers, Superslinger, X-Three) et de Giacomo Panarisi (Romano Nervoso, Giac Taylor, Hulk). Le band a été initié par l’équipe du Roots & Roses. Les deux comparses sont des proches de l’organisation. Ce sont même les deux seuls réels consultants externes dont les conseils de programmation sont entendus.
-PSYCHONAUT : 12h10 – 12h50 - Psychonaut est le groupe montant de la scène stoner belge. Leur hard rock puise ses influences dans la scène des 70’s. Un groupe complètement raccord avec Graveyard et Kadavar.
-THE CLEOPATRAS : 11h00- 11h30 - The Cleopatras est un groupe composé de musiciennes résolues, tenaces, grinçantes et ironiques. Elles livrent un garage rock surf et punk, bourré d’autodérision. Ça tranche dans un milieu résolument sérieux et masculin.
https://www.rootsandroses.be/
https://www.facebook.com/roots.and.roses.festival/
I Prevail, Trash Boat, Trix, Antwerpen op 14 maart 2023 - Pics
I PREVAIL - I Prevail uit Michigan doet niets minder dan hun naam eer aandoen. Hun agressieve riffs en opzwepende refreinen zijn synoniemen geworden van moderne rock. Na de stembandblessure en depressie van zanger Brian Burkheiser dook het viertal opnieuw de studio in. Het resultaat? Het album Trauma dat grossiert in emotionele maar even hard rockende metalcore vol adembenemende teksten, waarvan elke noot de bedoeling heeft gehoord te worden.
TRASH BOAT - Poppunk met de hoofdletter P, dat doet Trash Boat. De heren uit St. Albans uit het Verenigd Koningrijk tekende in 2015 bij het label Hopeless Records, brachten in 2016 het debuut 'Nothing I Write You, Can Change What You've Been Through' uit en in 2021 'Don't You Feel Amazing?'
Die laatste brengen ze mee als support voor Enter Shikari!
(bron: Trix, Antwerpen)
Neem gerust een kijkje naar de pics
I Prevail
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4680-i-prevail-14-03-2023.html
Trash Boat
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4679-trash-boat-14-03-2023.html
Blind Channel
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4678-blind-channel-14-03-2023.html
Org: Trix, Antwerpen
Morrissey, Stadsschouwburg, Antwerpen op 15 maart 2023 - Pics
De Britse singer-songwriter Morrissey werd bekend als oprichter en frontman van Britse rockband ‘The Smiths’ en is intussen al 35 jaar een succesvol soloartiest. Hij heeft maar liefst 16 albums in de Britse Top 10 op zijn naam staan, alsook 9 Top 10-albums samen met ‘The Smiths’. Daarnaast heeft hij ook in de VS tweemaal een Top 10 én achtmaal een Top 20 album.
Dat Morrissey een levende legende is, wordt onder meer bevestigd door zijn vele nummers die al gecoverd werden door verschillende grote artiesten en groepen waaronder David Bowie, Nancy Sinatra, the Killers, Marianne Faithfull, Chrissie Hynde, My Chemical Romance, Thelma Houston en Christy Moore.
Daarnaast verkocht hij in 1991 maar liefst tweemaal the Hollywood Bowl uit in zo een korte tijd, dat hij zelfs het eerdere record brak dat op naam stond van The Beatles. In 2006 werd zijn status als muziekicoon nog maar eens bevestigd door de BBC-kijkers, die hem unaniem verkozen tot ‘tweede Grootste Levende Britse Icoon’.
De legendarische singer-songwriter is er voor twee concerten in België, op 15 maart in De Stadsschouwburg Antwerpen en op 16 maart in de Bozar te Brussel.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4677-morrissey-15-03-2023.html?Itemid=0
Org: Gracia Live
Thurston Moore Group - Nog steeds een onvergelijkbare gitarist
Thurston Moore Group
De Zwerver mocht nog eens het bordje ‘Uitverkocht’ afstoffen en dat op een maartse maandagavond. Daar zorgde het gewezen boegbeeld van het nog steeds niet vergeten New Yorkse noise combo Sonic Youth, Thurston Moore, voor. De inmiddels 64-jarige meestergitarist kwam er samen met zijn band de plaat ‘By the fire’ voorstellen.
Maar eerst stond er nog Seaform Walls op het menu. Een groep waar ik met enige spanning naar uitkeek maar dat viel me behoorlijk tegen. Na een toevallige ontmoeting met Eva Prinz, de partner van Thurston Moore, kreeg Seaform Walls de unieke kans om hun debuut, ‘XVI’, uit te brengen op Daydream Library Series, het label van Moore en Prinz. Die plaat stond trouwens helemaal bovenaan in Moore's lijstje met de 30 beste albums van 2021. Aan goede referenties geen gebrek maar zanger-gitarist Jayan Bertrand moest het helemaal alleen zien te redden. De overige drie leden waren immers thuis in Miami gebleven. De muts diep over het hoofd getrokken -het Europese klimaat speelde hem blijkbaar parten- kondigde hij zijn eerste nummer, "Soundcheck", aan en leek het nog even leuk te worden. Maar de zuinig vertolkte nummers waren veel te schaars aangekleed om mijn aandacht lang vast te houden. Zelf noemt hij zijn muziek Caribbean Jazzgaze, een poëtische term voor een allegaartje van jazz, dreampop en indierock waarbij ik heel even aan TV On The Radio moest denken. Naar het einde toe werd de sound wat voller dankzij enkele ter plaatse ingespeelde loops en ik vroeg me af waarom hij dit niet eerder en meer deed. Voor de volledige ervaring verwees hij ons naar de merchandise stand waar we een plaat konden kopen maar ik betwijfel of hier veel gevolg aan gegeven werd.
Nonchalant met een kopje thee in de hand kuierde een goedgeluimde Thurston Moore het podium op. Na wat gemorrel in zijn tekstbladen, die hij voor elk nummer nodig had, startte hij de set met "Hypnogram", de gloednieuwe single. Zijn voorzichtig deinende gitaar zorgde voor een weidse sfeer die nog arcadischer werd toen gitarist Alex Ward zijn klarinet bovenhaalde. Ward, met wie Thurston Moore vroeger al eens samenwerkte, kwam de zieke James Sedwards vervangen, wat hij overigens uitstekend deed. Verder hadden we de onveranderlijk met de zij naar het publiek gekeerde Deb Googe (My Bloody Valentine) op bas en drummer Jem Doulton die voor de onwrikbare ritmesectie zorgden terwijl helemaal links Jon Leidecker (Negativland) ietwat onopvallend instond voor de perfect gedoseerde en erg doeltreffende elektronica.
Even werden we nog opgeschrikt toen Thurston Moore constateerde dat hij zijn whammy bar (metalen hendeltje waarmee je de toonhoogte van de snaren tijdelijk kan veranderen) miste en vroeg of er iemand soms eentje bij had. Gelukkig was er achter de coulissen nog ene Tommy uit Brussel die het ding terugvond. Met "Hashish" en "Siren" (beide uit ‘By the fire’) borduurde de groep even verder in dezelfde stijl als het openingsnummer. Omzichtig en zelfs wat jazzy met alle ruimte voor Moore's karakteristieke gitaar maar toch minder dwingend dan wat we van een gigant als deze verwacht hadden. Toen zowel Ward als Moore een twaalfsnarige gitaar beetpakten keerde het tij op een spectaculaire wijze. De twee intens en repetitief hamerende gitaren zorgden voor een sonische storm die ons mee zoog in een intergalactische trip. "Venus" was een kwartier durende hallucinante aanvaring die ons murw beukte.
Hiermee was dit concert pas echt begonnen en de groep hield het momentum klemvast want met "Temptation inside your heart" volgde meteen een nieuw hoogtepunt. Een song die Lou Reed in 1965 schreef, wist Thurston Moore ons te vertellen, maar het zou nog tot in 1985 duren vooraleer het nummer boven water kwam op de compilatieplaat ‘V.U.’. Het werd een onontkoombare versie die me liet dromen hoe The Velvet Underground moet geklonken hebben toen ze midden de jaren zestig ergens in een tochtige kelder in New York debuteerden. Zelfs de stem van Moore kwam dicht in de buurt van die van Lou Reed. Toch kreeg het nummer een onverwachte wending toen Moore plots de snaren van zijn gitaar met iets wat op een dikke breinaald leek begon te manipuleren. Een gitaargeseling. Ik zag de jonge Lou Reed het niet meteen doen maar zo leerde ik Thurston Moore met Sonic Youth wel kennen, begin jaren '80.
Daarna volgde het ferm rockende "Cantaloupe" om te eindigen met het fenomenale "Aphrodite" uit ‘Rock n roll consciousness’ (2017) waarin hij nog eens alle mogelijkheden van zijn gitaar leek af te tasten.
Bisnummer "Locomotives" begon als het neefje van "Venus" om ons vervolgens mee te sleuren op een verbijsterende treintrip waarvan de kadans werd aangegeven door de mallets van drummer Jem Boulton en waarin er zelfs plaats was voor een conventionele maar daarom niet minder gesmaakte solo van Alex Ward.
Een impressionant slot van een set die misschien wat moeizaam van start ging maar uiteindelijk toch alle verwachtingen inloste en waarin Thurston Moore bewees nog steeds relevant te zijn. Hier werd de liefhebber van Swans en het oude Sonic Youth op z’n wenken bediend.
Organisatie : VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Tiken Jah Fakoly - Een wervelend dansfeest met een boodschap
De beste manier om je grieven aan je medemens kenbaar te maken is erover praten, en de gemeenschap ermee confronteren. Dat is wat Tiken Jah Fakloy (*****) al vele jaren doet. Toen we de man zagen optreden op Mainsquare festival in 2015 schreven we daarover : '' Tiken Jah Fakoly slaagt er niet alleen in de zon nog feller te doen schijnen, maar schopt ons ook een geweten. Hij laat zich bovendien begeleiden door heel begenadigde muzikanten, die de knepen van het vak voldoende onder de knie blijken te hebben'' . Dat gevoel overheerst acht jaar later nog steeds.
We kregen een stomende set van bijna twee uur , die de AB op zijn grondvesten deed daveren.
Geen te lang gepreek, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken werd de rode draad doorheen het concert. Muzikaal opzwepende beats die het midden houden tussen pure reggae en Afrikaanse muziek. Tiken Jah Fakoly zich laat begeleiden door één voor één muzikanten die dezelfde begeestering hebben als de fromtman zelf. Ze zorgen voor een aanstekelijke sound. Twee achtergrond zangeressen die een prachtige stem hebben, zwepen het publiek nog meer op. De muzikanten bewegen even veel als Tiken Jah Fakoly, die zelf elke hoek van het podium gaat opzoeken. Hij laat niet alleen zijn stem horen als protest tegen alles wat mis gaat in de maatschappij, maar confronteert je daar muzikaal mee op een bijzonder feestelijke wijze
“Africa is the Future” stond op een groot scherm te lezen, achteraan het podium, ook die boodschap wou Tiken Jah Fakoly zeker meegeven aan het uitzinnige publiek. In het begin moest het gaspedaal worden ingedrukt om beweging in het publiek te krijgen. Een maal iedereen op temperatuur kwam, zag je niemand meer stil zitten of staan.
Hij serveerde een stomend setje met een verhaal , een boodschap. Om het echt te laten doordringen, wil hij dat de mensen een spiegel voor zich houden én het leven vieren.
Tiken Jah Fakoly bewijst dat het reggae genre niet enkel beperkt blijft tot Jamaica, maar dat ook de Afrikaanse reggae nazindert! Missie geslaagd bijgevolg.
Als opwarmer trad Jahkasa (****) helemaal in zijn eentje op. Op charismatische wijze weet hij met opzwepende percussie het publeik te bereiken. De sound klonk energiek en warm. Hij kreeg de handen op elkaar en tekende voor een aanstekelijk Afrikaans getint reggae feestje. Sjiek hoe hij het deed, puur, oprecht , alleen op dat podium!
Organisatie: Ubu concerts ism Ancienne Belgique, Brussel
Liselotte Van Dooren - Country is helemaal terug
Liselotte Van Dooren verraste ons in 2021 met haar album ‘49’ boordevol catchy country-songs. Ze is al aan het nadenken over een volgend album, maar intussen vult ze de zalen nog steeds met de songs van ‘49’. Alle tribunezeteltjes van De Ververij in Ronse waren bezet en Liselotte zorgde voor een swingende avond.
Het is in aantal artiesten minder dan in Nederland, maar ook in Vlaanderen is country aan een comeback bezig. Liselotte is van vele muzikale markten thuis, maar country heeft een speciaal plaatsje in haar hart. In Ronse bracht ze met een uitgebreide band van zes mannen alle songs van haar solo-debuut-album ‘49’ en een hele reeks covers. In countrymuziek is dat laatste overigens vooral een blijk van respect en spreken ze eerder van ‘standards’.
Liselotte trapte de avond op gang met “Country Soul”, het eerste countrynummer dat voor haar geschreven werd, door Dag Luyten en Anniek Raedschelders van Dixie Rose. Daarna volgde “Tequila Does” van Miranda Lambert, een Amerikaanse artieste waar Liselotte wel meer songs van brengt,. Bij Liselotte’s eigen song “Live Today” gingen in het publiek spontaan de handen op elkaar om het ritme mee te klappen.
Liselotte voegde aan de reeds uitgebreide bandbezetting nog haar eigen vioolspel toe voor “Heartaches By The Number”, een nummer van Harlan Howard dat als standard al opgenomen werd door onder meer Willie Nelson, Dwight Yoakam en Rosanne Cash, maar ook door bijvoorbeeld Cindy Lauper. Liselotte en haar band brachten in Ronse de versie van Martina McBride. Van Sheryl Crow leende Liselotte “Strong Enough”, omdat Sheryl daar zelf een accordeon-versie van opnam en omdat zij met Geert Laureyssen een uitmuntende accordeonspeler in de band heeft.
Ook een mooi moment: het heel intens gebrachte, zinderende “Wading In The Water” van Dixie Rose. Op “Flying Blind” van de Nederlandse Ilse DeLange, een andere artieste die Liselotte inspireerde, lardeerde gitarist Peter Verbraeken een knappe gitaarsolo. Er werd in De Ververij bij momenten stevige rock gebracht op deze country-avond.
Met liefst 23 nummers duurde de reguliere set best lang, maar de frontvrouw bleef heel die tijd bijzonder goed bij stem en ze had bij elke song – eigen materiaal of standards – dezelfde fonkel in haar ogen. Ze doet dit heel erg graag. En dat merk je aan alles.
Het is geen countryconcert als er geen Dolly Parton-song gespeeld wordt en dus kreeg Ronse “Jolene”. Met nog meer bekende meezingers werd naar een apotheose gewerkt: “Why Not Me” ook van Harlan Howard, maar de bekendheid ingezongen door The Judds, John Denver’s niet kapot te krijgen klassieker “Take Me Home, Country Roads” en “I’m Not So Tough”, de hit van Ilse DeLange.
De verdiende bisronde was voorbehouden voor twee nummers uit ‘49’: “A Change Right Now” en – nog eens – “Live Today”.
Organisatie: De Ververij, Ronse
Dune Rats, Beddy Rays, Trix, Antwerpen op 11 maart 2023 - Pics
DUNE RATS - Hun laatste worp ‘The Kids Will Know It’s Bullshit’ werd geproduced door Zac Carper van FIDLAR. En dat is te horen.
De garage punk/stonerpop van het Australische Dune Rats bestaat uit no-nonsense riffs en vuilgebekte vocals over drank, drugs en rock ‘n roll.
BEDDY RAYS - Beddy Rays is een Australische rockband uit Redland Bay, Queensland, een buitenwijk van Brisbane. Met muziek die wordt beschreven als "meedogenloze kustpunkrock", zijn ze vooral bekend van hun single "Sobercoaster" uit 2020. De band heeft Tones and I op tournee ondersteund, evenals Dune Rats en Hockey Dad.
VOOR FANS VAN The Chats / Drunk Mums / Hockey Dad / DZ Deathrays
(bron: Trix, Antwerpen)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Dune Rats
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4672-dune-rats-11-03-2023.html?Itemid=0
Beddy rays
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4671-beddy-rays-11-03-2023.html?Itemid=0
Org: Trix, Antwerpen
Emiliana Torrini + The Colorist Orchestra - Speelsheid en virtuositeit in een veelzijdigheid pakket
The Colorist Orchestra is een collectief muzikanten, die de klank van hun instrument letterlijk tot leven brengen op brede, kleurrijke wijze. The Colorist Orchestra gaat ook vaak medewerkingen aan met al even begenadigde artiesten, die de scene nauw aan het hart ligt, o.m. Emiliana Torrini is een uit IJsland afkomstige zangeres die met haar bezwerende, zwoele stem je sterk kan ontroeren. Een unieke samenwerking met een magisch geluid.
Singer-songwriter Pitou (****) mocht de avond openen, het duo bewijst dat de stem ondanks alles nog steeds het mooiste instrument is. De pakkende wijze waarop ze ons ontroeren en meevoeren naar mooie oorden, een half uur lang , bewijst dat. Het klinkt bezwerend; durven buiten de lijntjes kleuren en licht experimenteren sieren, daarna word je opnieuw ingenomen door hen , tot je volledig zen bent geworden. Een mooi, intens gevoel.
Emiliana Torrini & The Colorist Orchestra (*****) is ietwat van dezelfde leest. Een arsenaal aan instrumenten staat op het podium. Best indrukwekkend wat The Colorist Orchestra allemaal heeft meegesleept. Er is allerhande percussie, strijkers, keyboards, piano, viool en saxofoon, naast het traditionele instrumentarium van gitaar, bas, drums.
Een sterke, brede instrumentatie dus, waarbij de muzikanten op speelse wijze een kleurrijk palet aan klanken naar boven haalt. Beduidend verbazingwekkend wat je allemaal hoort!
Een bijzonder emotioneel zingende Emiliana vindt hier haar weg. Reeds in 2016 bleek dit een sterke verbondenheid. Die magie is er nog steeds, meer nog, ze gaat zelfs gewoon mee in de speelse manier waarop de muzikanten elkander aanvullen en aanvoelen. Emiliana + The Colorist Orchestra vinden elkaar perfect. Er wordt gemoedelijk uit de comfortzone getreden.
The Colorist Orchestra zijn één voor één gewiekste klankenkunstenaars, ze brengen de nodige tempowissels, ze improviseren en zorgen op die manier voor een breed, uiteenlopend geluid. Een magisch, wondermooie sprookjeswereld opent zich, ondersteund van die krachtige, breekbare en zwoele stem van Emiliana. Het geheel klinkt groovy, bezwerend als hypnotiserend, ingenomen.
Ook Pitou kwam enkele liedjes mee zingen, haar stem was een mooie meerwaarde.
Op het einde van de set, in de bis, onderstreepte The Colorist Orchestra nogmaals hun talent van speelsheid, virtuositeit en veelzijdigheid. Met Emiliana erbij worden naar een fijne wereld gevoerd waar het heerlijk vertoeven is. Puike, overtuigende set.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ozark Henry - 'Birthmarks' 20Y - Danspasjes in een landschap van pure melancholie
In kader van de REWIND concerten, speelde Ozark Henry (****) zijn klassieke album 'Birthmarks', uitgebracht in 2001, integraal. Oorspronkelijk zou die twintigste verjaardag van deze plaat worden gevierd in 2021, maar door de coronapandemie werd dit feest uitgesteld. In het najaar van 2022 kon de theater/clubtour van start gaan. Een eerdere review kan je reeds lezen hier .
Persoonlijk zagen wij Goddaer aka Ozark Henry in de Ancienne Belgique, Brussel op een koude vrijdagavond, en zagen we een man die tonnen charisma uitstraalde.
Je kunt een REWIND van je top plaat op verschillende manieren aanpakken. Ofwel speel je gewoon die plaat integraal, zonder daar echt iets aan toe te voegen. Je komt daar mee weg, omdat een groot deel van het publiek komt om dat brokje nostalgie uit hun jeugd te herbeleven. Of je poetst of past de plaat wat op en aan. En je profileert jezelf als een klasse entertainer 'pure sang'. Aan die twee zaken had Ozark Henry gesleuteld. In een uitverkocht AB kregen we een kleine twee uur lang een aanstekelijke sound, die een dosis herkenbare melancholie kenmerkte.
Wat direct opvalt is het spelplezier dat Ozark Henry momenteel uitstraalt. De muzikanten gaan gretig te werk , gooien alle registers los, en Piet Goddaer weet zijn publiek voortdurend te bespelen; hij gaat hen bij sommige nummers letterlijk in de zaal opzoeken, tot jolijt van de aanwezigen. We kregen de kans te dansen, al meteen op de dynamische opener “Seaside”. De melancholie dreef boven op “Do You Love me”.
Weemoed en groove vonden elkaar. Een emotievolle trip en een catchy sound kreeg je dus, wat trouwens een beetje de rode draad was doorheen het volledige concert. Ozark Henry in topvorm!
Ozark Henry en David Bowie zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden . Bowie was zelfs vol lof en bewondering over onze Belgische trots. Een prachtige versie van “Heroes” was dan ook te horen. Een interessante bis volgde en de avond werd definitief besloten met een andere cover “The End” van The Doors, een slotakkoord met een donker randje, perfect binnen de Ozark Henry outfit!
Ozark Henry bewandelt de lijn tussen lichtvoetigheid en donkere weemoed. Na al die jaren is de speelsheid bewaard gebleven. Iedereen genoot van dit emotievol, warm aandoend concert , letterlijk danspasjes in een landschap van pure melancholie …
Setlist: Seaside //I'll Be Rain //Do You Love Me //Sweet Instigator //Rescue //Tattoo //This Is All //I Have /Radio (7.1.23.19.11.5.13.31) //Intersexual //Indian Summer //Hope Is a Dope //At Sea //Word Up //This One's for You //Genoa Blue //These Days //Weekenders //"Heroes" (David Bowie cover) ///Encore:///We'll Meet Again //A Dream That Never Stops //I'm Your Sacrifice ///Encore 2///The End (The Doors cover)
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ism FKP Scorpio)
Nederlands 
Français 
