Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Cactus Club, Brugge - concerts

Cactus Club, Brugge - concerts 2024 02-10 Breaking waves: Kevin Garrett 03-10 Ao, Helena Casella 04-10 Amok: Kokoko!, Black flower, Sicaria (ism Kaap) 05-10 Lean back (ism Do vzw) 09-10 Newmoon 09-10 Sectormoment Brugse muziekscene 11-10 Etienne de Crécy,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

stoned_jesus_de...
accept_trix_18

Prego

Prego EP

Geschreven door

Vorig jaar was Pablo van de Poel van de band DeWolff bij de Nederlandse Edison-uitreiking en hij schrok van de muziek die hij daar hoorde. Autotuned, gepolijste plastic muziek, ontdaan van al zijn menselijke eigenaardigheden, natuurlijke rauwheid en prachtige imperfecties.
Als antwoord daarop wou Pablo iets krachtig, rauw, onvolmaakt en luid creëren. Dus ging Pablo langs bij zijn studiobuurman en gitarist Yves Lennertz (Dancing on Debris) om een punkbandje te beginnen. Dat is in het kort de ontstaansgeschiedenis van Prego.
Samen met Grand East-frontman Arthur Akkerman en drummer Lenno van Galen hebben Pablo en Yves zes opwindende originele nummers opgenomen die op vinyl werden uitgebracht.

“Bon Giorno” is een instrumentale openingstrack met een pittig tempo en dat tempo komt een paar keer terug op deze EP. Punk is het niet voor de volle 100% geworden, wel potige en soms rammelende garagerock met hints van punk, retro-rock en krautrock. Mijn favorieten zijn de stuwende titeltrack “Prego” en de onstuimige afsluiter “I Quit”. “Gelato” begint aanstekelijk, maar ergens onderweg haak ik af. “Honda” is nog best leuk rockend, maar blijft niet echt hangen in het geheugen. “Cup of Gold” is de meest uitgewerkte track, maar daardoor verliest die ook wat aan vinnigheid en kracht.

We snappen en steunen helemaal het opzet van deze band en deze release, maar een voluit onvergetelijke EP is het niet geworden. Wel is het bijzonder leuk en ook nog entertainend. Hopelijk kunnen we deze band en deze nummers straks live ontdekken. En snel wat!

Bobbi Lu

Future Shock -single-

Geschreven door

Bobbi Lu is Lucy Ryan, opgegroeid in Oxford en de liefde gevolgd naar Brugge. Ze brengt arty pop met klassieke pianomelodieën en diepe bass synths. Zelf beschreef ze haar muziek al eens als ‘piano met donkere, ruwe synths die een baby krijgen.’ Ze was in 2021 Sound Track-laureate en speelde al in het voorprogramma van Sylvie Kreusch, Eefje de Visser en The Haunted Youth.

De nieuwe single “Future Shock” is opvallend anders dan de vorige singles van Bobbi Lu, die toch vaak net iets klassieker waren. Het is volgens Lucy één van de sleuteltracks van haar debuutalbum ‘Arrow, Four’, dat op 25 oktober verschijnt. Het is ook het nummer waarmee ze doorgaans haar live set afsluit en waarmee ze dan steevast indruk maakt op haar publiek. De productie van het nummer was in handen van Pieter-Jan Cools en Tobie Speleman.
In de song deelt Lucy haar groeiproces als mens en artiest, waarin ze eerst twijfelt, stress ervaart en opnieuw begint, om uiteindelijk te groeien en te landen. Het is het verhaal van haar reis van mentale drukte naar emotionele helderheid. Het blijft inhoudelijk allemaal wat flou en het biedt de luisteraar niet zo veel houvast.
Op “Future Shock” verweeft Bobbi Lu elementen van artpop, dancepop en electronic indie tot een fascinerend geheel. Het is een muzikaal heel complexe song die een beetje een mash up lijkt van een uptempo-remix van “Nightcall” van Kavinsky met – al naar gelang de richting waaruit je vertrekt – hinten van Sylvie Kreusch, Enya, Usi Es, Islet, Jane Weaver, Tangerine Dream, Dua Lippa, Oscar & The Wolf en Baby’s Berserk. Muzikaal is dit één van de sterkste nummers van de ‘emerging generation’ in ons land.

Bobbi Lu stelt op 26 oktober haar album voor tijdens Sonart in de Club van de Ancienne Belgique.

Future Shock

Transistor

Vriendelijke Groeten

Geschreven door

Eerst even de olifant in de kamer. Niemand zal tegenspreken dat Transistor klinkt als De Mens. Dat is in de eerste plaats te danken aan zanger Frederik. Hetzelfde timbre, dezelfde manier van zingen, bijna hetzelfde lokale accent als Frank Vander linden. De band verraste in 2022 met “Calippo”, een vrolijk rockende nostalgietrack over kleur- en calorierijke waterijsjes, en nu is er een full album.

Ook muzikaal en in de lyrics is Transistor vaak een knipoog naar De Mens, al gaat het hier ruimer. Maar het blijft wel met referenties aan de jaren ’90. Weezer, Nada Surf, Fountains of Wayne, … Bij momenten stevig rockend, dan weer op een lekker midtempo en soms al eens gewoon traag. Een beetje klassieke indierock voor wie de jaren ’90 zelf meegemaakt heeft.
Inhoudelijk houdt Transistor niet enkel halt bij De Mens. “Duikboot” is de Transistor-versie van “Ruimtevaarder” van Kommil Foo of van “Als Ze Lacht” van Yevgueni. “Dan Komt Het Goed” had als albumtrack op ‘Monstertje’ van Gorki kunnen staan, mocht Luc het hebben gezongen. “Calippo” is – vooral tekstueel – misschien wat schatplichtig aan “Kvraagetaan” van de Fixkes. Nog een andere songs hebben inhoudelijk of muzikaal echo’s van het Goede Doel en the Boondocks, voor wie ze nog kent.
“Calippo” was in 2022 de verrassing waarmee Transistor heel wat harten veroverde. De song is op ‘Vriendelijke Groeten’ ook het absolute prijsbeest. Het is wat jammer dat Transistor na “Calippo” de humor en de explosiviteit van die song wat laten varen heeft. In de plaats krijgen we intrigerende lyrics en interessante, klassieke rock, maar niet beter dan het origineel van De Mens. De refreinen zijn wel meezingbaar, maar blijven niet altijd lang hangen.

De beste nummers van het album ‘Vriendelijke Groeten’ zijn voor mij “Dan Komt Het Goed”, “Mooie Mensen Hebben Ook Problemen” en “Te Jong Om Oud Te Zijn”. In Nederland hadden we al Groot Onderhoud die de lekkerste kersen plukt van de Nederlandse poprock-geschiedenis (vooral jaren ’80 dan) en nu hebben wij Transistor die hetzelfde doet voor ‘onze’ jaren ’90.

https://www.youtube.com/watch?v=EcVtqqhzjEo

Catharsis

M-VIII B.C. EP

Geschreven door

De Vlaamse deathmetalband Catharis heeft een nieuwe EP uit en die klinkt opnieuw prima.

Catharsis werd opgericht in de regio Tongeren in 2020, midden in de coronapandemie, met bandleden die eerder bij Death's BrideSolipsist, Brutal Exposure, Body of Christ en Signs of Cain speelden. Ze brachten vorig jaar al de EP ‘I’ uit in eigen beheer. De nieuwe EP komt uit bij Gio Smet Records (Flexant, Midnightmares, Fragmentum, …) en omvat vier ‘oude’ tracks en één nieuwe. Catharsis koos ervoor om nummers op te nemen uit hun beginperiode, nog voordat de band zijn naam had gekregen en voordat vocalist Larz erbij was. De EP-titel ‘M-VIII B.C.’ moet je dan in een mix van Engelse afkortingen en Latijnse getallen lezen als ‘made before Catharsis’. Als de band in het promopraatje erbij vertelt dat binnenkort dan het full album ‘Ithnayn’ het licht zal zien, dan zien we pas het grotere plaatje.

Opener “Paradise Lost” is de nieuwe track op ‘M-VIII B.C.’ en moet een voorproefje zijn van het full album. Dit smaakt inderdaad naar meer. Invloeden van de band Paradise Lost hoor ik niet direct, wel veel oldschool death metal, met af en toe wat melodie.
“A Bloodier Shade Of Pale” en “Whirlpool” zijn helemaal oldschool death en passen in het rijtje van recente releases van Solifugia en Klaïton, al zit er bij Catharsis hier en daar wel eens een stukje in dat misschien wat minder oldschool klinkt. Op “Retard” en “Nasu” hoor ik wat thrash-invloeden: in de zang en met die groove denk ik spontaan aan Sepultura ten tijde van hun album ‘Roots’. Alle songs op deze EP hebben een heel degelijke opbouw en alle elementen die je verwacht bij death metal zitten er in.
Over de productie valt iets te zeggen. Op voorganger ‘I’ was de productie heel basic en niet supervet. Deze keer ging er veel aandacht naar de intro’s en klinkt alles al wel wat zwaarder. Met de leuke intro’s krijgt elke track een eigen gezicht en dat is altijd een goede zet in dit genre. In de mix zitten de vocalen voor mij net iets te veel op de voorgrond en krijgen de gitaren wat te weinig tijd en ruimte. En de drums klinken misschien wat dof. Nog steeds, zoals op ‘I’, is het een heel eerlijk geluid en dus niet ‘over-geproduceerd’.

‘M-VIII B.C.’ is het zoveelste teken dat de deathmetal-scene in Vlaanderen nog springlevend is. Het is tegelijk een mooi tijdsdocument van een band die zijn ‘oude’ songs niet zomaar verloren wou laten gaan, en daar zijn we blij om. Maar nu zijn we wel helemaal klaar voor dat full album.

https://www.youtube.com/watch?v=LVNcwbbWoMw

Darkvolt

Songs For Halloween

Geschreven door

Het album ‘Songs For Halloween’ wordt in de markt gezet als een all star-album met enkele belangrijke epigonen van de Belgische EBM/wave/postpunk-scene. Dat is dit album ook, als je tegelijk onthoudt dat elke song telkens DarkVolt featuring … is.

Er zitten inderdaad nogal wat bekende koppen in de contactlijst op de gsm van DarkVolt. Marieke Lightband van Psy’Aviah, Axel Machens van Placebo Effect, Jan Dewulf van Mildreda, Vain Sacrosanct van CauseNation, Chesko Geert Vandekerkhof van Der Klinke en Peter V. van Pro Patria konden zonder veel problemen overtuigd worden om mee te doen met dit leuke trick or treat-project.
Veel variatie dus in de vocalen op dit thema-album. Muzikaal bouwt dit netjes voort op wat we al eerder hoorden van DarkVolt, zoals op zijn recente album ‘The Time Device’. Het Halloween/horror movie-thema wordt heel raak uitgewerkt, in sfeer en toonzetting en in de lyrics. De dansbaarheid boet er hier wel wat op in, maar dat is eigenlijk geen issue, want dat was waarschijnlijk niet de eerste of belangrijkste doelstelling.
Favorieten dan. “The Curse” met Jan Dewulf en “Candyman” met Vain Sacrosanct zijn beide een schot in de roos. Het huwelijk tussen DarkVolt en Chesko op “Midnight Stalker” lijkt op het eerste gehoor niet over de hele lijn een succes. Iets met teveel lyrics waardoor de twee niet altijd op hetzelfde ritme lijken te zitten. Maar net die kleine aberratie voegt iets onheilspellends toe. Chesko laat zich als midnight stalker niet vangen in de dwangbuis van het opgelegde ritme. “The Mask” met Peter V. is subliem in zijn EBM-glorie, maar misschien net iets te militant om echt Halloween-style dreigend te zijn. “I Once Sold My Soul” van DarkVolt-solo is een knap orgelpunt: dreigend, complex in de structuren, met een sax-achtig geluid erin en vocalen die vervormd zijn zoals in de horrorfilms van de jaren ’80.

‘Songs For Halloween’ is een leuke uit de hand gelopen denkoefening. DarkVolt moet hiermee misschien ook niet elk jaar aan onze deur komen kloppen, maar als hij elk volgend Halloween-album zo goed kan stofferen, zet ik alvast een grote doos met snoep klaar.

‘Songs For Halloween’ van DarkVolt is beschikbaar als CD en op Spotify en andere digitale kanalen.

https://dresscodeblack.bandcamp.com/album/songs-for-halloween

Diane Grace

Image Rules -single-

Geschreven door

Diane Grace maakte furore in de finale van Humo’s Rock Rally dankzij een liveshow met een dominatrix, een evil dwerg en een alpenhoornspeler. Met al dat spektakel leken ze muzikaal minder indruk te maken met hun gestoorde, schreeuwerige rock waarvan de roots teruggaan tot The Stooges en MC5. Ze geven er wel een moderne twist aan.

De debuut-EP ‘Pan!c’ van het trio, die in 2018 uitgebracht werd, omvatte slechts drie songs. Deze ‘Pan!c’ leerde ons dat de smerige en onversneden stedelijke bluespunk van Diane Grace ook zonder gestoord gespuis op het podium of zonder YouTube-beelden overeind blijft.
Daarna bleef het lang stil, maar deze zomer dook het trio opnieuw op, onder meer met een cover van “Headhunter” van Front 242. Alle elektronica/synths werden daarbij vervangen door bas, gitaar en drums. Over het resultaat waren de meningen verdeeld, maar gedurfd was de aanpak zeker.
Ongeveer dezelfde aanpak heeft het trio gebruikt voor de nieuwe singel “Image Rules”: het lijkt een uitgeklede en van nul heropgebouwde EBM-track. Bewust een beetje slordig uitgevoerd en met hier misschien toch wat synths in het groepsgeluid. De vocalen worden opnieuw vaak hard geschreeuwd.

Interessant en intrigerend, maar we rollen nog niet meteen de rode loper uit.

DIANE Grace - Image Rules (Official Video)

XINK

Neem Me Mee -single-

Geschreven door

De geschiedenis van Xink zal iedereen wel kennen. We vatten even kort samen. De tienerband met twee keer twee broers startte in 2003 als X!NK, met hun deelname aan Eurosong for Kids, de Belgische voorronde voor het Junior Eurovisiesongfestival. Die voorronde wonnen ze met “De Vriendschapsband” en in Kopenhagen eindigden ze zesde. Daarna volgden nog meer singles en gouden albums en heel wat optredens. Het laatste optreden van de groep was in 2009.

Daarna doken de bandleden op bij onder meer Psycho 44, Warhola, CRACKUPS, School is Cool en Double Veterans en als producer. Na vier uitverkochte concerten shows in de Ancienne Belgique in 2023 kwam Xink (nu zonder uitroepteken) ook officieel terug. Ze stonden bij hun comeback ook al op Rock Werchter en Pukkelpop. Eén van de bandleden, Philip Valkiers, haakte vorig jaar af.

Met hun nieuwe single "Neem Me Mee" zet Xink de toon voor de toekomst. Het is een uptempo, catchy en meezingbare poprocktrack met lyrics over twijfels, hoop en de onverzettelijke wil om steeds te blijven zoeken naar het beste. Met die tekst sluit de band helemaal aan op het verleden en tegelijk is het de perfecte start van het nieuwe hoofdstuk voor deze band. Eerder dit jaar tekende de band een platencontract bij Sony Music.
Bij de eerste beluistering blijf ik met een dubbel gevoel achter. Inhoudelijk en muzikaal sluit dit mooi aan op alles van de begindagen. Maar als je weet wat Niels en Thomas sindsdien gedaan hebben met hun andere bands, dan klinkt dit wel heel braafjes.
We verwachten nu ook wel niet dat deze nieuwe versie van Xink klinkt als CRACKUPS in het Nederlands, maar deze single is wel super smooth en gepolijst.
Het kan zijn dat dit opnieuw aanslaat bij jonge muziekliefhebbers die al Pommelien en Camille omarmen, maar voor de inmiddels 20 jaar oudere X!NK-fans zal dit zelfs als nostalgie-trip vermoedelijk een brug te ver zijn.

XINK - Neem Me Mee (Official Video)

Handkerchief

Big City Blues

Geschreven door

Handkerchief heeft een nieuwe afslag genomen op het meanderende pad dat deze band al gevolgd heeft. Op hun nieuwe album is er geen spoor meer van de zeemansblues en saudade van ‘Ghosts of this Town’ uit 2022 of van de Belgicana, jazzy folkrock, calypso en rumba van ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ uit 2020. Fijne albums, maar de wind nam deze Antwerpse wereldband mee naar andere oorden. Over de oceaan, naar de Verenigde Staten en de elektrische gitaren met de versterker op 9.

Opener en titeltrack “Big City Blues” pompt en raast op een stevig ritme, zoals Tom Petty en Electric Light Orchestra dat in een ver verleden voorgedaan hebben. “Go On” is meer grootstadsfunk, met een hoofdrol voor swingende blazers. Naast de blazers krijgen de gitaren meer vrij spel dan op de vorige albums. Op “What It’s Like” wordt stevige rock neergezet en is het een gevecht van gitaren tegen blazers om de aandacht van de luisteraar. Dat is een heel andere aanpak. Op de eerdere albums was het doorgaans de zang van Christof Annaert die ons het vaakst op sleeptouw nam, terwijl de vocalen op deze ‘Big City Blues’ eerder dienend/ondersteunend zijn.
“Good Enough” heeft net als de titeltrack een vette, pompende rockbeat. Ondanks de afwezigheid van de blazers op deze track doet dit wat denken aan The Sonics, en aan Britse rock van de jaren ’70 (Mud, Slade, Marc Bolan, …). “See You Around” heeft zelfs een postpunk-vibe, met een vette dance-beat waarop vleermuizen al eens dansen. “Alone” sluit dan wel aan op het vorige werk. Op deze ballad krijgt Annaert vrijgeleide voor zijn heerlijke, licht-raspende vocalen te etaleren. We vergeleken zijn timbre al met Helno van Négresses Vertes en met Arno, maar hier haalt hij uit zoals Stef Kamil Carlens. Met “Underground” en “Lucky Day” schuift Handkerchief een paar decennia op in de muziekgeschiedenis en is er opnieuw een SKC-referentie. Was deze Handkerchief dan de begeleidingsband op Carlens’ laatste album? Het had zomaar gekund als je deze ‘Big City Blues’ hoort. Op het afsluitende “Who Threw The First Stone” is het dan opnieuw een heel gevecht tussen gitaren en blazers om de aandacht van de luisteraar.

Bands die zichzelf om de zoveel albums heruitvinden, daar houden wij wel van. Handkerchief slaat een nieuwe weg in op deze ‘Big City Blues’, naar de funky rock met een donker blues-randje. Ze koken nog met dezelfde ingrediënten (instrumenten), maar de smaak is veranderd. Anders, maar ook heel lekker. Van de twee vorige albums kon je makkelijk zittend genieten, terwijl ‘Big City Blues’ een rock-album is waarop gedanst mag/moet worden.

https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs

Jelle Van Giel

Jelle Van Giel 'Close Distance' - Filmische totaalbeleving

Geschreven door

Jelle Van Giel 'Close Distance' - Filmische totaalbeleving

De vaste ingrediënten van een geslaagd jazz concert? Een 'groovy ' avondje genieten, waarbij improvisatie de rode draad vormt, met artiesten die de grenzen aftasten en durven verleggen. Neem nu jazz drummer Jelle Van Giel … Hij is van vele markten thuis en behoort intussen tot het gros aan uitzonderlijke talentvolle muzikanten die ons landje rijk is.
Met zijn nieuwste project Jelle Van Giel 'close Distance' (*****) laat hij zich omringen door gelijkgestemden die hem volgen in de filmische benadering van wat jazz heden ten dage betekent. Op de boven verdieping van De Casino zorgde het gezelschap voor een gezellige huiskamer sfeer op zondagnamiddag. Negentig minuten lang tekende het gezelschap een uiteenlopende, spannende, fantasieprikkelende sound.

“The Secret of Bluebell” was alvast een mooie start van de namiddag. De oogstrelende manier waarop Jelle zijn drumvellen bewerkt, werd mooi aangevuld door Ewout Pierreux, die door een kleurrijk palet aan piano virtuositeit zorgde voor magie binnen dat muzikaal verhaal; aangespoord door warme, groovy gitaarlijntjes gdoor Roeland Celis op gitaar en Yannick Peeters op contrabas. Iedereen was even belangrijk in de set.
Technische perfectie vs lekker improviseren. De visuele songs “In between the Sea and the House on the Hill' en 'Recalling of the Setting' zorgden ervoor dat elk zintuig werd aangesproken. Je voelde als bij een film de spanning stijgen. En ook al komen er soms rustmomenten naar boven, nergens wordt je in slaap gewiegd.
Mooie intense momenten volgden nog bij “Sun” - wat letterlijk een zonnig atmosfeertje ademde - en het overweldigende “Loud Whisper”, de poort naar een nieuwe dimensie.
Op deze sound van Jelle Van Giel en Close Distance kon je de fantasie gewoon de vrije loop laten. Met de ogen gesloten voert het gezelschap ons bij “Unsung Hero” dan ook mee naar een absoluut hoogtepunt, spannend genieten naar het slot van het verhaal. Klap op de vuurpijl was “Satori” en in de bis een song van de EP, “The wonder of Times gone by”. Schitterend.

Het extra mooie aan dit concert is dat Jelle telkens een (muzikaal) verhaal vertelt en je continu betrokken bent. Zijn ervaring in film muziek zorgt ervoor dat zowel deze EP als een live performance aanvoelt als een reis op een trein met verschillende wagons, waar steeds iets anders valt te beleven. Deze bijzonder filmische trip smaakt dan ook naar meer. Volgend jaar volgt er een full album, wat we zijn we hier benieuwd. Want deze EP is een zinnenprikkelend meesterwerkje, dat live nog beter tot zijn recht kwam door die zin van improvisatie en experiment met klankentapijtjes en soundscapes, die live werden uitgebeeld door dit viertal.

Setlist: The Secret Of Bluebell// In Between The Sea and the Houses on the Hill //Recalling Of The Setting //Sun// True Fiction //Loud Whisper //Within This World //Unsung Hero// Satori BIS: The wonder of times gone by

Organisatie: Jazzclub ism De Casino, Sint-Niklaas

Baloji, Ancienne Belgique, Brussel op 13 oktober 2024 – Pics

Geschreven door

Baloji, Ancienne Belgique, Brussel op 13 oktober 2024 – Pics

Baloji is een meesterlijke Belgische rapper van Congolese origine die al samenwerkte met de Africa Express van Damon Albarns en vele anderen. Zijn vorige album 137 Avenue Kaniama - vernoemd naar het adres in Lubumbashi waar Baloji zijn verloren gewaande moeder terugzag - dateert alweer van 2018.
In 2023 is Baloji helemaal terug van weggeweest - en hoe! … AUGURE is de roepnaam van zijn uitdagend project dat drie wonderbaarlijke vormen aanneemt. Zo is AUGURE in de eerste plaats Baloji’s debuut als regisseur. Hij belandde ermee meteen in de officiële selectie van het filmfestival van Cannes 2023, voor de prijs in de categorie ‘Un Certain Regard’. Daaraan gekoppeld is AUGURE ook een monumentaal album, samengesteld uit 4 EP’s met in totaal 36 songs, geschreven vanuit het standpunt van de vier hoofdpersonages in de film.
Als klap op de vuurpijl is AUGURE ook een heuse expo die plaatsvond in het prestigieuze MOMU (Modemuseum) in Antwerpen. Dat sluitstuk maakt van AUGURE Baloji’s ultieme triptiek.
(bron: AB, Brussel)

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6968-baloji-13-10-2024.html?Itemid=0


Org: Ancienne Belgique, Brussel

Pagina 5 van 899