1914 - 1914 wint veldslag in Gentbrugge

Het is de Oekraïense metalband 1914 nog eens gelukt om een zomertournee te spelen. In het voorjaar lukte dat al voor een korte tour langs voormalige Oostbloklanden, deze zomer was het de beurt aan wat we vroeger West-Europa noemden. Maar deze keer wel zonder 1914-drummer Rusty, want de administratie geraakte voor hem niet in orde. Oekraïne heeft nood aan soldaten en is daarom streng voor volwassen mannen die het land willen ‘verlaten’. Rusty werd voor deze tour vervangen door Reich van de Oekraïense band Sectorial.

Het concept van deze 1914-zomertournee is dat de band speelt op twee grote festivals – Brutal Assault en Motocultor – en dat de datums er net voor, daartussenin en kort daarna opgevuld worden met clubshows. De Asgaard in Gentbrugge, was een maatje te klein voor 1914. Niet enkel spreekwoordelijk, ook letterlijk want de podium-banners geraakten niet op het podium van de Asgaard. Op nauwelijks een paar dagen tijd waren alle tickets uitverkocht. De Belgische organisator had gezien dat 1914 na de Asgaard nog een lege plek had op de agenda en had voorgesteld dat er twee avonden na elkaar gespeeld kon worden, maar die boodschap was niet tot bij de band geraakt. Jammer, maar dat maakte het concert nog net iets meer memorabel voor wie wel snel een ticket had gekocht.

De aftrap van de avond werd gegeven door Bokkerijders, een thrash/blackmetalband met soms ook nog wat invloeden van death en misschien nog wel wat genres. We hoorden deze band al bij hun livedebuut als support van Bones in Brugge en inmiddels is er een extra Bokkerijder in het zadel in de vorm van gitarist Wouter (Malism, Evil Shepherd). Die geeft de band niet enkel een vollere en nog meer gelaagde sound, maar legt ook een extra level in dynamiek en agressiviteit. Bokkerijders surft momenteel op een gunstige golf: binnenkort duiken ze de studio in voor hun debuutalbum (waarvoor ze hun eigen anthem “Bokkerijders” opnieuw gaan opnemen), dit weekend spelen ze op een festival in Duitsland en later dit jaar doen ze een tournee langs Nederland, Tsjechië en Duitsland met Head of the Baptist, een Belgische band die volgend jaar mag aantreden op Maryland Deathfest in de Verenigde Staten.
Bokkerijders stond dan ook met veel zelfvertrouwen en charisma op het podium van de Asgaard. De lange instrumentale stukken in de songs zijn speeltechnisch heel uitdagend, maar werden onberispelijk gebracht. Zelfs kapotte drumstokken of kapotte snaren bij één van de gitaristen beletten niet dat alle tracks keurig werden afgewerkt. De set bestond uit een mix van ‘oud’ werk (“The Madness of Mercury”, “Antikosmic Void Principle”, “Bokkerijders” …) en drie tracks van het nog op te nemen album: “Calcination Pyre”, “Guillotine” en “Crush, Kill, Destroy!”. Het samengaan van de razende drum- en basgrooves met de puntige agressieve riffs was een feest voor het publiek. Iedereen voor het podium liet zich makkelijk meeslepen op deze trip.

Een leuke opener, maar toch had iedereen een ticket gekocht voor 1914. Twee jaar geleden stond de band uit Oekraïne nog op Alcatraz in Kortrijk. Ze doen heel wat landen aan op deze zomertournee, maar het lijkt gemeend als zanger Dmytro zegt dat België als zijn tweede thuisland aanvoelt. Niet zo verwonderlijk als je weet dat hij het in de lyrics voor 1914 uitsluitend heeft over de Eerste Wereldoorlog, waarvan een belangrijk deel zich heeft afgespeeld op ons grondgebied. Heel wat Belgische fans vinden het lovenswaardig dat een band van de andere kant van Europa geïnteresseerd is in hun geschiedenis.
Dmytro vertelt halfweg de set een bijzonder sterk verhaal over zijn band met België. Toen hij als archeoloog werkte in Oekraïne vond hij daar bij toeval tientallen grafzerken van Belgische soldaten, uit de Eerste Wereldoorlog. Die waren afkomstig van een Belgisch regiment dat net voor of bij het begin van die oorlog door de Belgische koning aan de Russische tsaar geschonken werd, ter ondersteuning. Die Belgische soldaten werden ingezet in West-Oekraïne toen de bolsjewieken (de latere communisten) de tsaar verdreven en de macht grepen in Rusland. De nieuwe machthebbers in Rusland hadden de Belgische steuntroepen niet nodig of wilden er niet veel mee te maken hebben. De Belgen konden niet terug naar hun eigen land, want die toegang lang in gebied dat bezet werd door de Duitse alliantie (de vijand, dus). De Belgen namen dan maar de ‘omweg’ via China, Mongolië en het uiterste puntje van Rusland waar ze overstaken naar Alaska. Dan via Canada naar de Verenigde Staten en als ze dat land helemaal doorkruist hadden, konden ze inschepen voor een tocht over de oceaan naar Frankrijk. Ze maakten blijkbaar nog net het einde van de Eerste Wereldoorlog mee.

Na die geschiedenisles zette 1914 ook nog eens het Belgische volkslied in, wat op flink wat gejuich in de zaal werd onthaald. Uiteraard had Dmytro het ook over de oorlog in zijn land, met twee keer een felle scheldtirade tegen het imperialisme van Rusland. Hij bedankte België voor de morele en materiële steun in de oorlog en bij de merch-stand stond een collectebus waarvan Dmytro bezwoer dat de inhoud niet naar liefdadigheid zou gaan, maar rechtstreeks naar de soldaten die tegen de Russen vechten. Het was de hele concertavond druk aan die merch-stand en de collectebus werd bij elke aankoop een paar briefjes zwaarder.
1914 kan weinig verkeerd doen bij het Belgische publiek. Deze veldslag in Gentbrugge was voor de Oekraïners bij voorbaat gewonnen, nog voor er een riff gespeeld werd. Toch ging de band er helemaal voor. De setlist bestond uit vijf tracks van hun voorlopig laatste full album ‘Where Fear and Weapons Meet’, aangevuld met drie tracks uit ‘The Blind Leading The Blind’ uit 2018. De fans in Gentbrugge kregen één track meer dan die op Brutal Assault enkele dagen eerder: “Corps d’Autos-Canons-Mitailleuses (A.C.M.)”.
Van toen ze het podium opstapten, ook nog bij de speeches van Dmytro en tot aan de laatste noot reageerde het publiek in Gent super enthousiast. De band beantwoordde dat enthousiasme met een puik gespeelde en intens gebrachte set. Die was voor mij nog net iets te kort. Een bisnummer had er zeker nog bij gekund, maar ondanks aandringen van het publiek ging de band daar niet op in.

Organisatie: Fat Bastard Promotions (ism Asgaard, Gentbrugge)

The Smashing Pumpkins waren eigenlijk al een paar decennia aan het waggelen, de laatste echt goeie Pumpkins plaat is inmiddels bijna zo een slordige 30 jaar oud, maar met de laatste ondingen ‘Shiny and Oh So Bright’ (2018), ‘Cyr’ (2020) en het pompeuze triple-album ‘Atum’ (2023) hadden wij hen voorgoed afgeschreven. De opgezwollen sound had alle grenzen van de wansmaak overschreden, de songs verzopen onder een overdaad aan opgezwollen ballast, egotripper Billy Corgan leek definitief het Noorden kwijt.

Onze verwachtingen voor nieuw Pumpkins werk zaten dus wel ver beneden het vriespunt. Maar kijk, plots komen de herboren Pumpkins opzetten met een tamelijk opwindend en fris nieuw album, geen mens die daar nog geld durfde op in te zetten. De gitaren staan terug op scherp, het bombast is tot een minimum herleid en de riffs snijden bij momenten als een vers geslepen Zwitsers zakmes. Dat Billy Corgan ze nog steeds niet allemaal op een rij heeft bewijst de vreemde albumtitel (laat ons hopen dat ie zelf weet wat het betekent, want wij vonden na enig opzoekingswerk niks zinnigs terug) maar de muziek is tenminste to the point, en dat hoor je aan de venijnige rockers als “War Dreams Of Itself” en “Sighommi”. De meer epische songs “Edin” en “999” zijn ook uit het goede Pumpkins-hout gesneden, dezelfde materie waaruit destijds ‘Siamese Dream’ en ‘Mellon Collie & The Infinite Sadness’ werden geboetseerd.
Het is nu ook weer niet allemaal rozengeur en maneschijn, de plaat heeft ook wat melige misstapjes in petto (check “Pentecost” en de orkestrale slijmer “Murnau”), maar deze keer zijn dat uitzonderingen, terwijl het op de vorige platen de regel was.

Laat ons wel duidelijk stellen dat ‘Aghori Mhori Mei’ nog altijd niet tot aan de enkels reikt van het ongenaakbare ‘Siamese Dream’, maar na de rommel die The Smashing Pumpkins de laatste decennia uitgeworpen hebben mag dit toch wel als een onverhoopte aangename verrassing beschouwd worden.
Met ‘Aghori Mhori Mei’ hebben ze hun eigen houdbaarheidsdatum terug voor een stuk verlengd, en dat is al heel wat!

Wat moet je nog vertellen over een band als Deep Purple? Je moet al erg afgezonderd geleefd hebben om de band niet te kennen of er nog nooit over te hebben gehoord. Of je moet erg jong zijn… In dat laatste geval kan ik het nog begrijpen.
Deep Purple is ontstaan in 1968 en is één van de grondleggers van de hardrock. Ze hebben klassiekers gemaakt zoals “Smoke on the Water”, “Black Night”, “Child in Time”, …
Heden ten dage bestaat de band uit Ian Paice, Roger Glover, Ian Gillian, Don Airey (die de overleden John Lord verving) en Simon McBride (die Morse verving omdat die de zorg voor zijn zieke vrouw op zich heeft genomen).
Met ‘=1’ zijn ze aan hun 23^ste studio album toe! Hun vorig album ‘Turning to Crime’ bestond uit covers maar hun nieuwste bestaat terug uit eigen composities. Hiervoor gingen ze terug in zee Bob Ezrin die de albums sedert 2013 geproduceerd heeft. Die werden allemaal eigenlijk goed onthaald maar waren volgens sommigen iets te gezapig.

Het album, dat uit dertien songs bestaat, opent met “Show Me”. Een uptempo nummer met o.a. prima gitaarwerk en fijne vocals. De ritmesectie staat op hetzelfde niveau te spelen. Een prima opener! Hetzelfde geldt voor het fantastisch en fris klinkende “A Bit On The Side”. En de trein dendert verder met o.a. “Sharp Shooter” en “Portable Door”. De vervanging van Morse door McBride (die Morse zelf heeft aangebracht) is een geslaagde zet geweest en geeft vers bloed aan de band zonder dat de sound echt is veranderd. Je hoort spelplezier en het doet mij daarom wat denken aan het album ‘Living the Dream’ van Uriah Heep uit 2018. Die kwamen na al die jaren ook af met een fris en fruitig album dat hier bij mij nog steeds nu en dan gedraaid wordt. Naast de vele rockende nummers vinden we ook enkele prima ballads terug zoals “If i Were You” en “I’ll Catch You” die eerder blues georiënteerd zijn. “Pictures of You” is ook een heel aangename song met een catchy refrein en melodielijn. Het stuwende “Lazy Sod” is eveneens het vermelden waard. “Bleeding Obvious” sluit het album in stijl af.

Als je na meer dan 50 jaar nog zo fris en geïnspireerd klinkt, dan mag je spreken van een relevante en heel geslaagde release. Het gezapige van de voorbije albums hebben ze hier achter zich gelaten en dat loont. Ook het samenspel tilt de nummers omhoog. We mogen zeggen dat Deep Purple nog niet is uitgespeeld …

Hardrock
Deep Purple=1
Deep Purple

Alcatraz Metal Fest 2024 – Luide, warme en harde gevangenistherapie van ‘ensentens’ (Kortrijks voor ‘helemaal tot het einde’)
Alcatraz Metal Fest 2024
Lange Munte
Kortrijk
2024-08-09 t-m 2024-08-11
Frederik Lambrecht

Sportcampus De Lange Munte werd wederom omgetoverd tot een hard rock & metal gevangenis. In tegenstelling tot andere gedetineerde, zijn wij wel heel blij om hier onze gevangenschap te beleven. Ook het feit dat de cipiers knappe vrouwelijke prenten zijn, stemt ons meer dan gelukkig. Maar op je lauweren rusten zat er alvast niet in, voor je de weide op mocht kon je kiezen voor de makkelijke toegang of het hindernissenparcours volgen via verschillende springkastelen…gohja, zolang de matrak niet werd gehanteerd, was alles goed voor mij.
Wij waren opnieuw present om het leven binnen de gevangenismuren naar buiten de brengen, hieronder de sappige verhalen van de vele therapiesessies in de vorm van bands die wij mochten beleven.

vrijdag 9 augustus 2024 – dag 1 - Dani Filth toont zijn ware gelaat en krijgt zelfs applaus van de paus! To hell and back!

De eerste therapie was te vinden in de Swamp stage waar Dudsekop uit Ieper hun West-Vlamse koavezworte metal gekoppeld met een vleugje Sludge aan de man ging brengen. Geen hapklare brok, voor niet West-Vlamingen ongetwijfeld ook een moeilijke opdracht om de West-Vlaamse zinnen in de teksten te ontcijferen, maar soms moet je volharden in het leven. Recent nog een nieuwe plaat op de markt gebracht getiteld ‘Wuk emme nog van leevn’. Leuke opener, maar helaas konden ze mij niet gans hun show gefocust houden. Fans van black metal zullen deze band wel appreciëren, dus twijfel niet om hun muziek eens van dichter bij te bestuderen.

Ik bleef in de grote tent bijpraten want Skeletal Remains volgde een half uurtje later…hun recente plaat is een echte knaller, en dus was ik meer dan tevreden dat nummers als “Relentless Appetite” en opener “Void of Despair” op hun setlijst prijkten. Deze Death metal band uit de Verenigde Staten raasde lekker door en de eerste moshpits in de Swamp waren het gekende resultaat. In feite nog een redelijk jonge band (sinds 2011), maar het lijkt of ze al eeuwen meegaan. De schwung zat er lekker in en de temperatuur begon ook lichtjes in de lucht te gaan…het beloofde warm te worden haha

Altijd een feestje met Funeral Dress, de Belgische punkers zijn altijd een leuke band om te bekijken, hun meezingbare pogo punk werkt altijd aanstekelijk en er werd lustig gedanst op hun hitje “Party On”. Crowdsurfen is volgens de instructies niet toegestaan in de gevangenis, maar ja, rebelleren is nu éénmaal des mensen. Heel amusante show en ik zou zeggen, tot volgend jaar dan maar…de oudjes weten hoe ze een feestje moeten maken, helaas was er geen gratis bier voor ‘de Punx’ (doordenkertje).

Na een kort bezoekje aan de machtige metalbar ‘El Presidio’, waar diverse dj’s de leukste nummers bovenhalen, was het tijd om terug te keren naar de tent Helldorado. The Casualties gingen hun portie Punk ook laten ontploffen op het podium, en man, was me dit toch ook wel een geestige set. Altijd leuk om de liefde van de punk familie te zien samen smelten vooraan het podium, de benen vlogen in het rond, de zweetgeur werd met gemak genegeerd en de beide hanenkammen en gekleurde snit van de artiesten gingen gedwee op en neer. Ok, de frontman is niet van hetzelfde niveau als Jorge Herrera, daarvoor toch wat minder pit te ontdekken in zijn stem, maar als je daar door kon luisteren, dan ben ik zeker dat je mee aan het feesten was. Gelukkig is drummer ‘Meggers’ nog altijd actief om zijn metgezellen de juiste koers te varen, en live een ‘riot’ uit te lokken!

Sadus staat bekend om hun eerste 3 topalbums, waarvan enkel drummer John Allen en gitarist/vocalist Darren Travis nog actief lid is van deze band. Zoek de platen maar op, “Illusions’, “Swallowed in Black” en “A Vision of Misery” mocht je deze parels nog niet beluisterd hebben. Aftrappen deden ze met “Sadus Attack” die de zweetdruppels direct de ronde in lieten vliegen, deze Death/Thrash mix viel heel goed in de smaak bij de aanwezigen en de snelheid werd per nummer opgevoerd. Dat deze band in 2015 tijdelijk de stekker uittrok kon je niet direct uitmaken aan de enthousiaste expressies van de bandleden. Afsluiten deden ze met “Certain Death”, en na afloop waren er alvast genoeg mensen die vooraan in de pit hadden afgezien, en ja, reken daar maar de security bij.

Ik keerde terug richting Helldorado om wat old school Crossover/Hardcore/Punk in te ademen, want Cro-Mags stond ook mooi op de affiche te prijken!! Ik was redelijk vol verwachting naar hun prestaties, en vooral dan naar boegbeeld Harley Flanagan, de enige overblijver van de oorspronkelijke bezetting. Aan energie en buikspieren geen gebrek, aan passie zal het ook niet gelegen hebben, maar toch was er iets wat mij niet direct in bekoring kon brengen om dit een goeie show te vinden. Misschien klonk het op momenten wat te slordig, maar ik vond dit toch maar van gemiddelde kwaliteit. Helaas geen “Street Justice” op de planken, gelukkig blijven hun nummers op plaat echte blijvers in de scene! Denk dan vooral aan de nummers “Hard Times” en “We Gotta Know” van hun debuutplaat “The Age of Quarrel”. Om nogmaals het belang van deze band te onderstrepen in de scene, Cro-Mags blijft de 1^e band in de geschiedenis die het aandurfde om Thrash metal toe te voegen aan het Hardcore recept!! Velen volgden later hun voetsporen, jammer genoeg losten de live verwachtingen deze vandaag niet echt in…

Begin dit jaar werd hun 27^e plaat gereleaset, volgens mij staat Saxon dus in de top 3 ofzo qua aantal uitgebrachte studio albums. Leeftijd speelt dus niet altijd een rol inzake het schrijven van albums, en Biff Byford is een icoon op zichzelf in de metal gemeenschap. Een vaste line-up is dus effectief heel belangrijk in een band, en in het geval van Saxon zijn er nog 3 originele bandleden actief. Enkel gitarist Brian Tatler (Diamond Head) werd in 2023 toegevoegd, maar de voorlaatste personeelswissel dateert al van 1995 met de andere gitarist Doug Scarrat die toen werd toegevoegd. Hier stopt de geschiedenisles, maar het is ook het heden dat belangrijk is. Ik heb deze band al meermaals live aan het werk gezien, en meestal kunnen ze de verwachtingen volledig inlossen. Maar de laatste keren was het ook niet altijd prijs, en spijtig genoeg was de show vandaag ook niet indrukwekkend. De automatische piloot maakte zich soms meester van de muziek en beleving. Nochtans prachtig materiaal genoeg op de setlijst…waarbij dan vooral terug wordt gegrepen naar hun oudere werk. Het stembereik van Biff blijft na al die jaren intact, een dus kon je naar believen meebrullen met “Motorcycle Man”, het snelle “Heavy Metal Thunder”, de onverwoestbare hits “Denim and Leather”, “Princess of the Night” & “Wheels of Steel”. Gohja, eigenlijk mag ik niet teveel zeuren en  dankbaar zijn dat ze deze prestatie nog kunnen neerzetten, ik ken andere bands...

Klaar voor nog een portie Hardcore? Ok, dan wist je dat je in de Helldorado tent moest zijn, want één van de pioniers stond paraat. Madball staat live als een huis en krijgt met gemak het publiek mee in hun waarden en filosofie. Hun rauwe hardcore grijpt je bij de strot en duwt telkens een beetje harder door. “Infiltrate the System”, “Born Strong”, “Down by Law” en “Get Out” vuurden de massa moshpits naar een ongekende hoogte, maar vooral bij “Set it Off” (redelijk vroeg in de set, maar het moment dat de drums hun werk doen voel ik het tot diep in mijn ballen) en “Pride (Times are Changing)” waren de climax van dit geweld. Het optreden duurde een uurtje en de aanwezigen zullen de nodige calorieën ongetwijfeld weg gedanst hebben.

Dani Filth mocht de Swamp stage afsluiten met zijn geesteskindje Cradle of Filth. En jawel, Cradle riep de demonen naar de aarde vanuit het vagevuur, draaide een tong met de duivel zelve om genadeloos uit te halen en allen aanwezig met een wow-factor achter te laten. WAT EEN OPTREDEN! Enkele jaren geleden speelden ze zeker zo strak niet en vond ik hun shows maar gemiddeld, maar de laatste jaren hebben ze een soort van metamorfose ondergaan die hun ware gelaat uit hun beginjaren weer naar de oppervlakte heeft gebracht. Hun laatste werk dateert van 2021 en “Existential Terror” van deze plaat trapte de boel op gang, even later schalde “The Principle of Evil Made Flesh” van het gelijknamig album uit de boxen, gevolgd door het waanzinnige “Cruelty Brought Thee Orchids” van de prachtplaat “Cruelty and the Beast”. De spijkers op Dani’s kostuum/pak/SM-outfit begonnen nog meer te prikken en de boosheid kreeg een extra boost met “The Dust and her Embrace”. De strot van Dani klonk demonisch zoals het hoort en de zwartgalligheid kroop in je aderen met afsluiters “Her Ghost in the Fog” en “From the Cradle to Enslave”. Venijnig en donker was dit optreden, en meer dan terecht de winnaar van de dag! Dit was een ritje naar de hel en terug.

zaterdag 10 augustus 2024 – dag 2 - Pro-Pain en D.R.I. regeren, wie anders? Hatebreed en Heideroosjes verloren nipt, en Joey Tempest en zijn Europe vervolledigen de top 5!

Heavy metal/hard rock uit Nederland met de naam Vengeance…klinkt bij de meesten waarschijnlijk wel heel bekend. Logisch uiteraard, want deze mannen gaan ook al mee sinds beginjaren ’80. Op de achtergrond een vlag met de woorden: ‘If you don’t like hard rock…I guess you never listened to Vengeance’. En gelijk hebben ze dedju! Ze mochten aftrappen op de Prison stage en konden rekenen op een klein legertje fans en nieuwsgierigen. De hardrock riffs galmden over de binnenplaats van de gevangenis en er werd rustig ontwaakt met lichte headbang bewegingen. Ik heb wel 1 tip voor zanger Leon Goewie: bier mag je nooit verspillen, en dan zeker niet over je hoofd leegkappen (ook al is het tijdens “Rock ’n Roll Shower”!! Aja wacht, jullie drinken Heineken zeker? Soit, I said nothing haha

En toen begon de dag voor ondergetekende…Who Am I? D.R.I.! Jaja, vorig jaar sterk, in de zaalshows sterk en zelfzeker, en ook ditmaal was dit niet anders. Van begin tot einde een bende zotten die in elkaars nek springen, crowdsurfers die van alle kanten opdoken, moshpits op de vele tempowissels…tja, ik kan niks verkeerd zeggen van D.R.I.
“Argument then War” (politiekers, heb je het gehoord?) en “Slumlord” waren de eerste danspasjes, “Manifest Destiny” zorgde voor een wals, “Thrashard” zette de deur open voor een slow met je buren, “Abduction” zweepte de tango op, “I Don’t Need Society” was een volksdans in de ware zin en afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” waren de snelle foxtrots van het dansfestijn. Een gala kostuum was niet vereist, enkel veel goesting en durf om mee te komen dansen. Oh ja, mocht je eventueel je muiltje verloren zijn tussen de dansers…pech!

Vlug richting Swamp stage want de Amerikaanse Death metal band Massacre ging gans het album “From Beyond” spelen. Het begin van de show heb ik moeten missen aangezien mijn voeten nog moesten bekomen van de vorige band. Naar mijn weten trouwens de eerste band op Alcatraz 2024 - die ikzelf gezien heb - die een ‘Wall of Death liet uitvoeren’??!! (bij klachten gelieve een gele postkaart te verzenden).
Dit album is een echte klassieker en als je de cover ziet weet je direct over welk album dit gaat…jaja, open maar je google en zoek het album op en geef mij maar gelijk. De grootste verrassing was misschien wel het feit dat Dave Ingram (voornamelijk gekend van Benediction) op het podium kwam gesloft om nummer “Corpsegrinder” mee te brullen. Een cover van de band Death uit hun beginjaren, meer bepaald hun EP ‘Reign of Terror’. Enkel zanger Kam Lee is nog present en ik moet toch wel toegeven dat hij een lekkere ruige strot heeft. De nekspieren werden lekker los gemaakt tijdens deze show.

Als ik het heb over – vermoedelijk – één van de beste live bands in mijn ogen, dan weten de mensen uit mijn vriendenkring direct dat ik refereer naar ofwel Iron Maiden of naar Pro-Pain in dit geval…weinig of nooit ontgoocheling na een show, behalve dan misschien dat het te stil stond, maar daar was vandaag alvast niks van aan. De vuisten werden gebald en ik sprong het gevangenisconflict in met beide voeten! “Unrestrained” nam directe controle, “Three Minutes Hate” deelde de eerste slag uit, “Stand Tall” was een verplichting in de moshpit, maar stoppen was geen optie. De energie werd van het podium naar de fans overgebracht en de loopgraven werden verlaten met “Un-american” gevolgd door het obligate “Neocon”. De troepen hergroepeerden om de flanken aan te vallen met “Voice of Rebellion”, het snelle “Deathwish”, “In for the KILL” die de grond deed schudden en de blauwe plekken die verschenen tijdens “Draw Blood”. De gesneuvelden kropen recht met “Shine” en zwaaiden de witte vlag met “Make War Not Love”, waarop gereageerd werd met “Johnny Black”, “State of Mind” en “Crush” die de gevechten een halt toeriepen. Fight club is er niks mee vergeleken! Kwaliteit zoals gewente! En nu graag een nieuwe plaat Gary!!

Mijn lichaam had efkes pauze nodig, om later terug paraat te zijn bij Death metal legendes Benediction. Dave Ingram had ik daarnet al vermeld, maar toch wil ik graag opmerken dat sinds de terugkeer van Dave, deze Engelsen opnieuw hoge toppen scheren. Hun oud materiaal blijft geniaal, maar ook hun laatste werk ‘Scriptures’ uit 2020 hakt er lekker in. Ik zal alvast direct beginnen met het feit dat ook Kam Lee (Massacre dus) een act de préséance heeft gedaan tijdens de show, en dit tijdens nummer “Progenitors of a New Paradigm” uit hun laatste werk. Maar geeft mij toch ook maar de harde noten van het oudere werk, waaronder “I Bow to None” en titelnummer “Subconscious Terror” die live werden gebracht. Afsluiten deden ze met “Magnificat” al had ik toch wel liever “Deadfall” gehoord. Dit zou tenminste eens een verrassing zijn. Ik kan het helaas maar blijven herhalen bij iedere verslag van Benediction dat ik dit nummer live wil horen. Soit, waarschijnlijk ook mijn record van crowdsurfen tijdens 1 optreden, want iedere keer in de pit, werd ik de lucht in gesmeten. Die ene security kerel zal ’s nachts van mij gedroomd hebben hehe.

Black metal met het Zweedse Marduk laat ik meestal ook niet passeren, maar het leek alsof ik ze nog maar net live gezien had. En ja, ook al is het 1 jaar geleden op graspop, het blijft een verse herinnering. Maar geen paniek, want ze speelden weer een deftige show. De snelheid was opnieuw optimaal bij de nummers en de zon werd efkes verduisterd met “On Darkened Wings” van het meesterstuk ‘Those of the Unlight’ en “The Sun has Failed” (spijtig genoeg weten we dat de zon dit jaar wel won) van die andere topplaat ‘Opus Nocture’ uit hun beginperiode. Hun laatste sterke album ‘Memento Mori’ werd logischerwijze ook niet vergeten met de toppers “Shovel Beats Sceptre” en “Blood of the Funeral”. Het publiek toonde meermaals dat ze de noten van deze band met veel goesting omarmde, en als ze dan nog afsloten met “Wolves” en “Panzer Division Marduk” kon het niet meer stuk.

Richting mainstage alwaar Thrash titanen Testament hun geloof kwamen verkondigen. Chuck Billy was naar mijn mening opnieuw wat groter geworden in omvang, gelukkig deed dit niks af aan zijn machtige strot. De warmte werd nog wat geaccentueerd met eerste kraker “The New Order” die de circlepits deed ontwaken, en de krachtmeting ging verder, en dit met nummers verdeeld over twee albums (‘The New Order’ en ‘The Legacy’), hun eerste platen uit hun carrière. Trouwens de 5^e keer dat ze present waren hier in Kortrijk, en altijd leverden ze kwaliteit. Opnieuw een leuke Thrash feestje!

Red Fang is ook zo’n band die elke jaar beter en bekender komt als ik dieper opzoekwerk doe over hen…dit jaar mochten ze de Helldorado tent aandoen, qua volk was er alvast voldoende belangstelling met mensen die tot net aan het einde van de tent stonden. Deze Stoner/Rock band uit Portland maakte furore met nummer “Prehistoric Dog”, tevens de afsluiter van hun set. Als je fan bent van gitaarriffs die splijtend zijn en die je gewillig laten mee knikken op hun stoner materiaal, dan moest je hier present zijn. De drie gitaristen smeten zich en drummer John Sherman zorgde dat hij mee was met hun enthousiasme. Een primeur voor mezelf, want de eerste keer dat ik deze band van dichtbij zag performen. Al bij al een meer dan geslaagde show.

En toen moest ik een harde keuze maken, ging ik voor de hardcore/punk richting, of ging ik naar de donkere krochten van de black metal. Kort gezegd, bleef ik in de Helldorado, of stuurde Hades mij naar de Swamp stage. Altijd ambetant zo’n dilemma’s. Aangezien ik nog niet uit gedanst was, en de kans groter was bij de hardcore en punk scene om mijn benen in de lucht te zien vliegen, koos ik dus voor De Heideroosjes en Hatebreed ipv Watain en Satyricon.

Oké, beginnen doe ik met de Heideroosjes. Reeds 35 jaar actief in 2024 en dus vieren ze dit op de correcte manier, met een optreden hier op Alcatraz. Enkel een select aantal shows staan geprogrammeerd in hun tour, dus dank u wel om de West-Vlaamse contreien op te zoeken. De punk rockers uit Horst, Nederlands Limburg hadden geen moeite om het publiek in actie te laten schieten, maar vooral de bekendste hits deden de boel ontploffen. “Time is ticking away”, “Damclub Hooligan” die luidkeels werd meegebruld, “We’re All Fucked Up” en “Ik wil niks!”. Toen ook nog een medley werd gemaakt van “Sjonnie & Anita / Klapvee! / Madammen met een bontjas” konden we besluiten dat we een fantastische show hadden meegemaakt. Ah ja, ook The Ramones werden nog geëerd met “I Wanna be Sedated”.  Onverwacht voor ondergetekende, ik wist niet dat ze live zo’n spetterend optreden konden neerzetten. Excuses…

Efkes vergeten dat ik ook nog een tussenstop moest maken aan de Prison stage, want Europe stond klaar om hun rock over de weide te verspreiden. Een opnieuw mag gezegd worden dat ik een top optreden heb mogen aanschouwen. Vorig jaar nog een wereldtour gedaan voor hun 40-jarige bestaan onder de noemer ‘The Time Capsule 40th Anniversary Tour’ en dit jaar kwamen ze dus richting Kortrijk. De mannen zien er nog redelijk levendig en fris uit, er zijn generatiegenoten die minder attractief voor de dag komen. Zanger Joey Tempest straalde rock uit en sloeg iedereen met verstomming door “Rock the Night” vroeg in de show te spelen. Ook een vleugje progressieve elementen zijn te ontdekken in hun muziek, maar toch bleven de echte rock hits staan als een huis. Gans de weide zong mee met “Carrie” en “Open Your Heart” werd deels akoestisch gespeeld en deed de monden openvallen. Ook het sterke gitaarwerk in “Sign of Times” is meer dan het vermelden waard, voeg daar dan de prachtige stem aan toe en je begint stiekem een traantje weg te pinken. Deze band toonde dat de muziek voor zich spreekt, geen extra toeters of bellen, gewoon spelen en de toeschouwers meenemen op sleeptouw. “Superstitious” was ook zo’n topper en afsluiter “The Final Countdown” zorgde voor de kers op de taart. Verbazingwekkend!

Dag 2 sloot ik opnieuw af in de Helldorado, want daar was Hatebreed reeds bezig met hun gigantisch zwarte bal die alle kanten uitvloog over de meute. Tja, deze band is een echte aardbeving met hun mix van Hardcore, Thrash, en Groove die losgelaten wordt. Rust werd ons niet gegund en het ging hard tegen hard in de pit. “Destroy Everything” opende de debatten toen ik toekwam om niet meer te stoppen tot “I Will Be Heard”. Oké, de stem van Jamey Jasta klonk vroeger nog strakker, maar de vibe en adrenaline die deze band live ademt is van een ander niveau. “Live for This”, het oernummer “A Call for Blood”, ‘Everyone Bleeds Now” zijn maar enkele voorbeelden van hoe hard je kon ‘ragen’ tijdens de show. Het publiek werd tot aan hun limiet geduwd, want ze sloten af met kraker “Perseverance”, “Honor Never Dies” die het bloed in ons hard harder doet pompen en dus “I Will Be Heard” die het stof de laatste maal in de lucht deed vliegen. Jaja, zonder blauwe plekken en kleerscheuren kon je dit niet overleven. Prachtig toch.

zondag 11 augustus 2024 – dag 3 - Left to Die eert Chuck op fantastische wijze, Mayhem bestaat 40 jaar en Terrorizer kroont zich tot kampioen

Het beloofde een heel warme dag te worden, dus insmeren en voldoende water drinken was de boodschap. Op de weide werden extra watervoorzieningen beschikbaar gesteld met drinkbaar water om voor de nodige verfrissing te zorgen. Ik positioneerde mij rustig rond de Helldorado tent om Cobra The Impaler eens aan het werk te zien. Ik had al velen horen stoefen over deze muziek, dus was ik wel benieuwd… dit betreft een progressieve Metalcore band van eigen bodem en heeft ondertussen 2 albums gemaakt, recentelijk nog in mei. De riffs klonken lekker hard en er zat een bepaalde schwung in, maar helaas kon de stem mij niet bekoren, ook niet direct de achtergrondstem. Beiden klonken wat te ‘zweverig’ volgens mijn trommelvlies. De eerste kennismaking was dus nog wat aftastend laat ik maar zeggen, al lieten de goeie riffs de meeste indruk na.

Aansluitend kwam Eternal Champion hun epische fantasie heavy metal presenteren, en deze muziek was in feite een stille genieter. Geen uitbundigheid qua agressie of adrenaline, gewoon een cleane stem met specifiek accent die meedeint op de heavy metal riffs en gezapige drums. Af en toe een uitschieter waarvan je dacht, wow, klinkt lekker, maar meestal gewoon een vorm van achtergrondmuziek die je op je gemakje liet acclimatiseren aan de warmte…ik kon niet blijven tot het eind, want de 1^e Death metal band van de dag ging in actie schieten.

Left to Die is inderdaad een coverband, maar wat voor één! De band Death behoeft volgens mij geen introductie, misschien enkel de jonge meute metal fanaten die ergens iets hebben horen waaien die wat extra info kunnen opzoeken, maar in feite twijfel ik niet aan de kennis van de jonge garde haha.
Deze band bestaat uit volgende muzikanten: zanger Matt Harvey (Exhumed, Gruesome), gitarist Rick Rozz (ex-Death), bassist Terry Butler (Obituary, ex-Death) en drummer Gus Rios (Gruesome) EN de grootste verrassing was dat ze het album ‘Leprosy’ integraal gingen spelen. Drie kwartier muzikaal Death metal genot, meer kan ik er niet van zeggen…mee headbangen op de tonen van “Open Casket”, “Choke on It”, “Left to Die”, “Frogotten Past” en absolute kraker “Pull the Plug” die nog éénmaal de vuisten in de lucht kreeg. Goh, wat een mooi eerbetoon aan de fantastische muzikant Chuck Schuldiner!! Respect mannen.

Na eventjes de airco in El Presidio te omarmen gingen we verder. Fans van Thrash wisten waarheen, Exodus stond ook op de affiche en mocht in de loden zon de spieren komen losschudden. De riffs vlogen je om de oren, de boel werd aangewakkerd om te stormen, spijtig genoeg vond ik de stem van Steve Souza soms wat rommelig klinken of wegebben achter de microfoon. Aan hitjes geen gebrek, opener “Bonded by Blood” zweepte de boel direct op, “Blacklist” ging een versnelling hoger, maar de laatste 4 nummers zorgden voor een tsunami…”A Lesson in Violence”, “Piranha”, dansnummer “The Toxic Waltz” en “Strike of the Beast” die ik niet volledig uitgekeken heb wegens een komende must-see.

Toen was het tijd om de band te bekijken die bij mij in het vet aangeduid was op deze zondag. Terrorizer was present in de Swamp stage en ging hun debuut album ‘World Downfall’ volledig spelen, het album dateert uit 1989 en bevat zware Death/Grind!  Zanger Brian Werner had net van zijn prooi gegeten want zijn kop hing nog vol bloed, daarmee dat hij zo in form was. Voor ik verder ga, ook nog vermelden dat heerser Dave Vincent (Morbid Angel / Vltimas), topdrummer Pete Sandoval (Morbid Angel) en Richie Brown de line-up vervolledigden, na hun herstart in 2023. De statieven van de micro’s werden door een skelet omarmd met behulp van ijzeren kettingen en toen begon dit muzikaal orgasme. Agressie, adrenaline, gedrevenheid, passie, haat, lust, grinta, hard en gemeen, al deze ingrediënten zaten verwerkt in deze show. Geen tijd voor rust, want als je vooraan niet meedeed aan de mosh- en circlepits dan kwam de zanger lekker zelf mee vechten. Zijn shirt zei het al, ‘I’m comfortable with violence’, en zo geschiedde toen hij mee het tempo opdreef in de pit. Goh, hier leef ik voor…BAM!

In feite ben ik nauwelijks in La Morgue geweest, enkel in het voorbijgaan bij aankomst op het terrein, dus was het mijn vuurdoop bij de band Sacrifice. Ook deze band is bezig aan een reünie en twee platen laten misschien wel een belletje rinkelen (“Forward to Termination” en “Soldiers of Misfortune” uit de jaren 80). Alles stond klaar, de band begon eraan, en toen, tja, toen stond de muziek redelijk stil…de mensen van de PA waren aan het eten en waren dus niet aan het opletten. Gelukkig werd dit euvel vlug opgelost, maar toch had ik het gevoel dat de gitaren wat te stil in de mix stonden. Thrash metal heeft als fundering lekkere gitaarsolo’s, en laat dit nu net datgene zijn die niet luid genoeg doorkwam. Spijtig, maar gelukkig kon je nog lekker mee knikken op de drumriffs en de scherpe stem hehe. Blijkbaar zou er nieuw materiaal in de maak zijn, iets om naar uit te kijken.

Ik liet me overhalen om mee te gaan richting Prison stage want Gene Simmons stond daar met zijn band, en neen, het was dus niet Kiss. Ik persoonlijk ben gene Kiss fan, dus ik vreesde er een beetje voor. Maar, op stemgebied klonk hij verdorie zo slecht nog niet, openen werd gedaan met “Deuce” gevolgd door “War Machine”. Wat volgde was toch wat teleurstellend, het uitleggen van zijn nummers kon hij heel goed, en de opbouwende uitleg duurde soms wel heel lang. Wel grappig dat hij het woord ‘gereedschapskist’ en ‘godverdomme’ toevoegde in zijn monologen. De cover van “Ace of Spades” was nog amusant, de rest viel helaas wat tegen voor mij. Minder praten, meer spelen, maar ja, dat zijn de kneepjes van een oude rocker zeker?!

Gelukkig konden we direct doorspoelen naar de legendarische black metal band Mayhem die hun 40-jarig bestaan vierde. Foto’s en filmpjes uit het verleden werden op de achtergrond afgespeeld om de nodige sfeer en beleving te creëren om af te trappen met “Malum” van hun laatste studio album, alweer geleden van 2019. Deze black metal heeft minder versnellingen dan soortgenoten, vooral de mystiek rond de nummers en de spirituele horror zorgen voor het totaalbeeld van deze pioniers. Frontman Attila had zich deftig uitgedost en zijn gezicht van de nodige plamuur voorzien en hij ging verder om de boel te bezweren met “Chimera” van het gelijknamig album, het snelle “Pure Fucking Armageddon” en “Necrolust” uit hun beginperiode. Maar de nummers die toch voor de meeste open monden zorgden waren diegene die ons altijd de koude rillingen doen krijgen, “Freezing Moon” (die werd gespeeld ter nagedachtenis van Dead en Euronymous), “Funeral Fog” en “De Mysteriis Dom Sathanas”. Dank u voor dit mooi verjaardagsfeestje.

Afsluiten deed ik met Opeth, de band rond de fantastische zanger Mikael Åkerfeldt. De mix van seventies rock met de harde kant van de Zweeds Death metal is misschien niet voor iedereen even makkelijk te combineren, maar als je de platen thuis oplegt en er in alle rust naar luistert, dan is er toch veel te ontdekken in hun muziek. Ondertussen was het 5 jaar geleden dat ze op de affiche prijkten, en dit jaar mochten ze dus de Swamp stage in stijl afsluiten. Je merkte wel dat de meeste aanwezigen vooral gefocust waren op de show en dat er minder beweging vooraan het podium was, maar ja, na 3 dagen in de warmte te leven kan dit al eens gebeuren. “Heir Appartent” en “Deliverance” waren volgens mij de sterkste nummers tijdens deze set, en uiteraard de prestatie van de frontman.

Alcatraz jaargang 2024 zat er weeral op spijtig genoeg. Dit jaar was er blijkbaar een recordopkomst met zo’n 55.000 toeschouwers, opnieuw een heel gevarieerd programma met bekende, maar ook minder bekende bands die terecht in de spotlights mochten staan. Ah ja, en had ik al gezegd dat het opnieuw een warme editie was?
Aandachtige kijkers hadden de banners op de weide al gezien, met daarop de eerste 15 acts voor volgend jaar. Early Bird tickets zijn al de deur uit heb ik vernomen, en ik vermoed dat volgende editie vlug uitverkocht kan zijn als ik de reeds aangekondigde bands (Machine Head, Dimmu Borgir, Obituary, …) bekijk, dus twijfel niet te lang zou ik zeggen. Wij kijken er alvast naar uit!!
Bedankt dat we er weer bij mochten zijn. Stay metal!

Meer info op www.alcatraz.be  

Line Up:
Vrijdag: Amon Amarth, Saxon, Cradle of Filth, Channel Zero, Paradise Lost, Beast in Black, Feuerschwanz, Witechapel, Life of Agony, Madball, The Ocean, Eclipse, Orden Ogan, ScepticFlesh, Brant Bjork Trio, Misery Index, Mental Cruelty, Sylosis, Sadus, Uada, Monkey 3, Cro-Mags, Massive Wagons, Hippotraktor, Fen, Fire Down Below, Dyscordia, The Casualties, Skeletal Remains, Cutthroatla, Mantah, The Lucifer Principle, The Killbots, Mordkaul, Fatal Move
Zaterdag: Europe, Epica, Hatebreed, Testament, Satyricon, Watain, Spiritbox, Heideroosjes, Dio Disciples, Marduk, Lord of the Lost, Red Fang, Emmure, The Night Flight Orchestra, Finntrol, Benediction, Truckfighters, Raven, Fleddy Melculy, Bizkit Park, Vengeance, Massacre, Carach Angren, Pro-Pain, D.R.I., 1000 Mods, Bodysnatcher, Crippled Black Phoenix, Rituals of the Dead Hand, Pothamus, Arson, Thronehammer, Ankor, Columbarium, Temptations for the Weak, Secondhand Saints
Zondag: Architects, Gene Simmons Band, Opeth, Clutch, Mayhem, Exodus, Dark Tranquility, Jinjer, Korpiklaani, Danko Jones, Armored Saint, Baroness, Orange Goblin, Soil, Terrorizer, Aborted, After the Burial, Heathen, Green Lung, Legion of the Damned, Cyclone, Cirith Ungol, Unto Others, Audrey Horne, Cobra the Impaler, Conan, Eternal Champion, After All, Thorium, Sacrifice, Hirax, Exumer, Left to Die, Millhaven, Eternal Breath, Sanity’s Rage

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine/net/nl/component/phocagallery/category/6675-alcatraz-2024.html?ltemid=0

Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune