Het was alweer een tijdje geleden dat we Marillion live aan het werk hadden gezien. Ditmaal kregen we de kans om de heren in Noord Frankrijk aan het werk te zien, meer bepaald in de club Le Splendid te Lille. Maar voor het allemaal zover was waren we ook nog getuige van het akoestische optreden dat de Marillion boys in de namiddag gaven, ter promotie van het nieuwe album, in de Fnac te Lille. Even na vijf uur werden we in de Fnac geloodst naar een klein achterzaaltje waar het optreden plaats vond. De opkomst was niet gering, want wie de berichten op de marillion.com website had gevolgd was hier aanwezig. Ook heel wat vrienden uit België vonden de weg naar de Rijselse binnenstad. Jammer dat de volledig band niet aanwezig was. Enkel zanger Steve ‘H’ Hogarth, gitarist Steve Rothery en bassist Pete Trewavas waren van de partij. Deze bandformule is onder de fans ook wel gekend als Los Trios. We kregen een bijzonder geslaagde korte set met slechts 4 songs: “Faith”, “See It Like A Baby”, “80 Days” en “Man Of A Thousand Faces”. Prima geluid, leuke relaxte sfeer en een enthousiaste fanbase. Na het muzikale gedeelte namen de heren ook nog ruim de tijd om de aanwezige fans te ontmoeten voor een babbel, een leuke foto of een felbegeerde handtekening. Pete Trewavas was veruit de sympathiekste. Met hem had ik het ondermeer over zijn participatie in het Kino project, waarvan we in de toekomst een nieuw album mogen verwachten.

Le Splendid was ‘s avonds volledig uitverkocht voor het optreden van één van de belangrijkste Britse Progressieve rock bands. Voor Marillion op de planken stond kregen we nog eerst een supportact voorgeschoteld. Meestal is dit een vervelende klus maar deze keer was het optreden van de band Monstertux best te pruimen. Deze enthousiaste band uit het Nederlandse Leeuwarden imponeerde met een zeer dynamische set. Vooral van het openingsnummer (dat jammer genoeg niet op de cd ‘During Daytime’ staat) was ik erg onder de indruk. Zanger Sjoerd van Kammen liet vooral tijdens deze eerste rustige song horen dat hij beschikt over een erg sterk stemgeluid. Later in de set, toen het allemaal wat harder ging, sprak zijn stem mij minder aan. Muzikaal waren er gelijkenissen met Sonic Youth, Placebo en vooral ook Deus, waar de heren enorme fans van zijn. Een erg verbeten optreden dat bij momenten misschien wat te heavy was om alle Anoraks (zo worden de fans van Marillion ook wel genoemd) aan te spreken. Maar in elk geval ging de superlaaggeprijsde cd ‘During Daytime’ na het optreden erg vlot van de hand.

 Op de openingstonen van “Splintering Heart” kwam Steve ‘H’ Hogarth als eerste het podium op. Even later werden de ander bandleden onder een daverend applaus hartelijk ontvangen. Toch verrassend dat men geen song van het nieuwe album koos om te openen. Als tweede song was er wel een track uit het nieuwe ‘Somewhere Else’. “The Other Half” was ook live een erg sterke song. Met “You’re Gone” greep men een eerste keer terug naar het succesvolle ‘Marbles’ album. Pete Trewavas speelde tijdens “Faith”, bevrijdend akoestische gitaar. “Afraid Of Sunlight” volgde en was één van de hoogtepunten van de avond. Mooi, hoe een lichtspot op het backgrounddoek de zon voorstelde, maar over het algemeen was de lichtshow vrij sober en ondergeschikt aan de vele muzikale uitspattingen. Tijdens “A Voice From The Past” vroeg ‘H’ onze aandacht voor de armoede in de wereld en voor het ‘makepovertyhistory.org’ project. Pakkend, ontroerend…een moment van zelfreflectie en vooral een erg sterke song. Iemand in de zaal riep dat de band gerust eens naar Noord Afrika mocht komen. Of dit ironisch bedoeld was weet ik niet maar ‘H’ repliceerde door te zeggen dat hij gerust eens naar Noord Afrika wou komen om er op te treden. “Fantastic Place” werd dan ook opgedragen aan de bevolking van Noord Afrika. De altijd sympathieke Steve Hogarth deelde ons ook nog droogjes mee een baaldag te hebben waardoor de interactie met het publiek vrij beperkt bleef. Muzikaal was daar echter niets van te merken want het ganse optreden verliep zo goed als perfect. Een foutloos parcours over de ganse lijn: alle Marillios waren in bloedvorm. Ik denk dat ik Steve Hogarth nooit eerder zo zuiver hoorde zingen. Licht en klank waren optimaal en ook de keuze van de setlist viel bij mij heel erg in de smaak. Onnodig te zeggen dat er geen songs uit het Fish tijdperk meer op het menu stonden. Andere hoogtepunten waren het grootse “Man Of A Thousand Faces” en de titeltrack van Marillion’s nieuwste baby ‘Somewhere Else’.

Bissen met “Neverland” is uitpakken met het beste wat je in huis hebt. Waarna een fan op zijn wenken werd bediend toen die om “Ocean Cloud” vroeg. Voor alle duidelijkheid kregen we slechts een klein stuk uit dit lange werkstuk en misschien was dit wel niet de beste keuze. Zeker niet als later duidelijk werd dat daarom “The Space” sneuvelde. Afsluiter werd het minder bekende: “The Release”, een song die in 1990 ooit mocht dienen als B-kantje voor de single ‘Seasons End” maar wel een erg leuke up-tempo song is.

Ook deze keer was Marillion ‘on the road’ een zeer indrukwekkende vertoning, waardoor iedereen (waaronder ook de sceptici, die vaak alleen warm lopen voor hun eigen persoonlijke Marillion songfavorieten) met een volkomen voldaan gevoel huiswaarts kon keren.

 Setlist: *Splintering Heart, *The Other Half, *You’re Gone, *Faith, *Thank You Whoever You Are, *Afraid Of Sunlight, *A Voice From The Past, *Fantastic Place, *Somewhere Else, *Beautiful, *Man Of A Thousand Faces, *Between You And Me, *King

*Neverland, *Ocean Cloud, *The Release

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

 

Jim Peterik is een zeer getalenteerde songschrijver. Dat dit op zich nog geen garantie is voor een sterk product konden we vaststellen toen Peterik's soloalbum 'Above The Storm’ vorig jaar op ons werd losgelaten. Want als we eerlijk zijn was dit toch eerder een tegenvallende plaat. Vooral omdat we van Peterik beter gewoon zijn. Het zou dus zeer moeilijk worden voor Pride Of Lions om met een derde studioalbum te bevestigen. Met de release van 'The Roaring Of Dreams' is er echter geen twijfel meer mogelijk. Pride Of Lions staan meer dan ooit aan de top van de hedendaagse A.O.R. scène en hebben dit niet alleen te danken aan Peterik's 'songwriting' maar vooral ook aan de goddelijke stemkwaliteiten van supertalent Toby Hitchcock. Het titelloze Pride Of Lions debuutalbum was de perfecte A.O.R. plaat. Op de opvolger 'The Destiny Stone' stonden er enkele songs die mij wat minder aanspraken. Maar over het algemeen was ook dat album een bijzonder sterke A.O.R. plaat. Ook op ‘The Roaring Of Dreams’ staan er enkele songs die mij persoonlijk wat minder aanspreken waardoor ik dit album niet de volle pot kan geven. Ook het 'waw-effect' is verdwenen. De Pride Of Lions band haalt opnieuw erg stevig uit met zowel potige melodieuze up-tempo rockers, alsook enkele killerballades. Toch is het vooral opnieuw Toby's superkrachtige stem die dit album tot een waar pareltje omtovert. Tot mijn persoonlijke favorieten reken ik: de stevige opener "Heaven On Earth", de superballades: "Love's Eternal Flame" en "Faithful Heart", het originele (met een 'French Horn' arrangement) "Tall Ships" en afsluiter "Turnaound".

Op deze laatste song mag de zus van Toby (Tori) een duet aangaan met haar oudere broer. Mooi, mooi, mooi!!

Pride Of Lions is A.O.R. A.O.R. is Pride Of Lions.

Al dat moois is deze zomer (8 augustus) ook weer te zien en te horen op de Lokerse Feesten! Allen daarheen!

Dag twee verliep in een al even relaxte sfeer want veel meer volk was er niet komen opdagen. Ik vermoed dat het aantal toeschouwers net iets minder was dan tijdens de editie van 2006. Tijdens dag twee was er ook een tweede podium waar vooral lokale bands en enkele buitenlandse subtoppers hun ding mochten doen. Voor het B-podium hebben we ons nog goed geamuseerd met de rock'n'roll show van het Belgische Southern Voodoo. Deze Mötorhead klonen speelden een genietbaar optreden, inclusief minivuurwerk, erotische danseres (nu ja?elk zijn smaak hé!) en vuurspuwer. Even ervoor hadden op het hoofdpodium Zak Stevens en zijn band Circle II Circle nog een erg verdienstelijk optreden gegeven, met een bloemlezing uit de 3 Circle II Circle albums maar ook songs uit zijn periode bij Savatage. Hoogtepunt van het Circle II Circle optreden was toen Chris Caffery (die in de namiddag ook een sterk optreden had gegeven) het podium mee op mocht om af te sluiten met het ijzersterke ?Edge Of Thorns?.

Na Southern Voodoo was het, voor de tweede maal in evenveel dagen, tijd voor Jon Oliva's Pain. Ditmaal werd het een volledig elektrisch optreden van ongeveer 90 minuten. Anders dan de dag ervoor was Jon Oliva nu wel erg goed bij stem. Dat er toch wat meer fans waren opgekomen stemde hem duidelijk gunstig wat resulteerde in een wervelende show. Jon Oliva's Pain bracht het beste uit beide JOP albums en natuurlijk erg veel Savatage songs. Ook zijn band had er duidelijk zin in maar misschien had dit ook wel te maken met het feit dat dit het allerlaatste optreden van de tour was. Gitarist Matt Laporte (niet moeders mooiste) speelde zeer melodieus en vrij efficiënt. Hoogtepunten alom! Vooral de `Streets - medley' (bijna het ganse Savatage album `Streets - A Rock Opera' werd gespeeld) was fenomenaal. Jammer van de vele technische storingen tijdens dit optreden. Zo gebeurde het vaak dat de microfoon van Jon niet werd versterkt toen die van de ene naar de andere microfoon liep.

Ook erg storend was de soundcheck van Mortiis die zich aan het klaarmaken was tijdens de JOP set op het tweede podium. Dit was ook Jon niet ontgaan. Na een welgemeende fuck you kon de man de prachtsong ?Heal My Soul? dan toch nog verder afmaken. Een beetje meer respect was hier zeker op zijn plaats geweest. Meer dan ooit liet Jon ons ook herinneren aan het overlijden van zijn broer Chris en droeg hij meerdere songs op aan zijn broer en soulmate. De finale kwam er met de opener van `Maniacal Renderings': ?Through The Eyes Of The King?gevolgd door part 1: ?Hall Of The Moutain King? met opnieuw Chris Caffery op gitaar. Voor de P.A. man was dit duidelijk een brug te ver want die bakte er tijdens deze laatste song niets van en verklootte deze ultieme Savatage klassieker. Conclusie: een zeer sterk optreden van Jon Oliva's Pain (zoveel beter dan de dag ervoor) dat toch wat werd ontsierd door de vele technische foutjes.

Daarna zagen we nog een stuk van het angstaanjagende, explosieve optreden van het Noorse Mortiis. De mix van Black Metal en Industrial Rock sprak ons echter niet aan waardoor we, net zoals de meeste Savatage fans, vroegtijdig huiswaarts keerden en My Dying Bride aan ons lieten voorbij gaan.

Als we eerlijk zijn was Pestpop 2007 niet helemaal wat we er van verwacht hadden. Het klasse optreden van Jon Oliva's Pain heeft echter veel goed gemaakt maar voor de rest waren de bands redelijk zwak en voor ons melodieuze rockfans weinig interessant.

Misschien zou het toch doeltreffender zijn om het festival uit te bouwen in de richting van één specifiek genre waarbij op zijn minst één grote naam wordt geprogrammeerd.

In elk geval blijkt dat de organisatie ook na deze teleurstellende editie het hoofd boven water kan houden want het heeft al plannen voor een derde editie.

Die komt er volgend jaar op 19 april 2008. Het wordt een editie `back to basics', met één dag en één podium.

Organisatie: Pestpop

Net zoals vorig jaar zakten we ook deze keer weer af naar de Oktoberhallen van Wieze om de tweede editie van het Pestpop festival mee te maken. Dit jaar onderging de opvolger van Aalst Rockt een ingrijpende metamorfose. Want Pestpop editie 2007 werd een tweedaags festival met camping en met een extra B- podium. Al heel vroeg had de organisatie opnieuw Jon Oliva's Pain weten te strikken. Een goede zaak want tijdens de editie vorig jaar hadden we erg genoten van Jon Oliva's soloband. Toch werden we niet meteen laaiend enthousiast van de affiche toen er stilletjes aan meer en meer bands werden toegevoegd. Wel leek het erop een leuk post Savatage feestje te gaan worden want naast Jon Oliva's Pain stonden ook Circle II Circle (met ex-Savatage zanger Zachary Stevens) en Chris Caffery (ook al ex-Savatage) geprogrammeerd. Naast deze bands stonden ook nog (net zoals vorig jaar) het Belgische Sengir en het Finse Kotipelto op de affiche, naast nog een tiental andere bands uit de Black/Death Metal scène. Savage Circus haakte in laatste instantie af en werd vervangen door Tempesta. De Britse Doom/Death Metal band My Dying Bride mocht op zaterdag als headliner fungeren. Wijzelf hadden na de editie van 2006 om wat meer diversiteit gevraagd, wat ons nu werd aangeboden in de vorm van een overdosis Death & Black Metal. Maar goed, daar zou wel een publiek voor zijn?.dachten we.

Dag 1, vrijdag begon al om 18.00. Wel erg vroeg voor de hardwerkende mens. Doch de bands die toen reeds aantraden lagen te ver buiten ons interesseveld waardoor we pas richting Wieze reden om Sengir aan het werk te zien. Toen we aankwamen viel het meteen op hoe weinig volk er was opgedaagd. De immense Oktoberhal bleef zo goed als leeg voor de rest van de avond. We konden nog de helft van het optreden van Nostradameus meepikken. Een Zweedse metalband die ons overstelpte met alle mogelijke metalclichés en een bijzonder zwakke zanger. Het meest imponerende waren de dreigende duivelslenzen die de heren droegen. Daarna was het de beurt aan Sengir. Vorig jaar had deze Belgische band nog een goede beurt gemaakt maar wat ze nu lieten zien en horen was beneden alle peil. Het beloofde akoestische optreden werd van de baan geveegd. In de plaats kregen we een vrij kort, ongeïnspireerd elektrisch optreden. Zangeres Ellen zat er bovendien met de regelmaat van de klok ferm naast. Sengir was dit jaar heel erg zwak. Jon Oliva's Pain had de zware taak om de eerste dag toch nog te redden. Het werd een semi-akoestisch optreden dat vooral werd gekenmerkt door veel technische storingen en een niet zo'n zuivere stem van mister Oliva. De set bestond uit mooie akoestische uitvoeringen van Savatage klassiekers, Sava-rarities (een indrukwekkende ballad versie van ?Jesus Saves?) en enkele covers. Toch kon Jon Oliva's Pain niet verhinderen dat we in een sombere stemming de Oktoberhallen verlieten. De eerste dag was er één om vlug te vergeten.

Organisatie: Pestpop

Ook in 2007 blijft de band Pink Floyd tot de verbeelding spreken. Nog steeds is de band een inspiratie voor vele jonge muzikanten. Opmerkelijk toch, want de band bracht sinds mensenheugenis geen nieuw album uit. Na ettelijke conflicten viel de band midden jaren tachtig uiteen. Roger Waters ging solo, Pink Floyd werd de volgende twintig jaar het troetelkind van boegbeeld David Gilmour. In 2005 kregen de vele trouwe fans opnieuw hoop toen de vier originele leden samen op het Live 8 podium stonden. Helaas slechts voor 4 songs. Een echte Pink Floyd reünie werd het niet. Gelukkig neemt Pink Floyd oprichter Roger Waters zijn verantwoordelijkheid op en toert hij de laatste jaren de wereld rond om de vele fans live te plezieren met zijn magistrale Pink Floyd shows. Veel meer dan David Gilmour (die de voorbije jaren slechts sporadisch live te zien was) is Roger Waters de man die de Pink Floyd erfenis hoog in het vaandel draagt. Waters zagen we ook al vorig jaar toen hij op meesterlijke wijze het Arrow Rock Festival 2006 afsloot. Eerder waren we ook nog getuige van zijn optreden in Antwerpen, tijdens de `In The Flesh' wereldtournee. Deze keer stond dit optreden volledig in het teken van het album `The Dark Side Of The Moon' uit 1973. We mochten dus rekenen op een integrale live versie van deze klassieker, net zoals tijdens zijn passage op het Arrow Rock Festival.



Om 20.00 uur stipt begon een leuke video introtape te lopen. Een originele projectie van een fles whisky en een oude radio. Veel leuke, oude songs op die radio en hierbij was het bijzonder grappig dat bij de liedjes van Abba naar een andere radiofrequentie werd gezocht. De whiskyfles geraakte meer leeg, het Sportpaleis liep steeds voller.

Even later kwam de echte aftrap met het superbombastische ?In The Flesh?, uit het meesterwerk `The Wall'. Alle registers werden meteen opengetrokken. Massa's vuurwerk samen met de marcherende hamers (uit de film `The Wall') op de videowall, zorgden voor een indrukwekkende start. Het daaropvolgende akoestische ?Mother? zorgde voor een sterk contrast. Met het dreigende en imposante ?Set The Controls For The Heart Of The Sun? doken we pas echt de geschiedenis in. ?Shine On You Crazy Diamond? zette het uitverkochte Sportpaleis een eerste keer in vuur en vlam. Puur genieten was het van Water's begeleidingsband die ook deze keer bestond uit: Graham Broad (drums), Andy Fairweather-Low (gitaar), Dave Kilminster (gitaar), Snowy White (gitaar), Jon Carin (keyboards), Harry Waters (keyboards), Ian Ritchie (Saxofoon) en de 3 `leading lady's on backings': Carol Kenyon, Katie Kissoon en PP Arnold. Evenzeer was het genieten met twee tracks uit het sterk ondergewaardeerde Pink Floyd album `The Final Cut'. Aan het einde van het eerste deel bracht Waters het enige solowerk van de avond. We kregen een overdreven opgeschroefde uitvoering van ?Perfect Sense Part 1 & 2?. Even nam het quadrafonische geluidssysteem een loopje met de realiteit want toen de onderzeeër op het filmpje zijn torpedo's afvuurde was het alsof het Sportpaleis zelf gebombardeerd werd. Wel leuk was de overvliegende astronaut! Verrassend was ?Leaving Beirut? dat voorzien werd van leuke stripbeelden en een aanklacht werd tegen het politieke geweld van Bush & co. Deel één eindigde met ?Sheep? waarbij het reuzen opblaaszwijn ook nog eens zijn opwachting mocht maken. Spektakel tot en met.

Na een korte pauze was het de tijd voor deel 2, dat een integrale uitvoering werd van het album `The Dark Side Of The Moon'. Dit album werd nu al meer dan 1500 weken genoteerd in de Amerikaanse hitlijst (US Top 200) en ging al meer dan 40 miljoen keer over de toonbank. Gigantische cijfers maar het is dan ook één van de allerbekendste klassiekers aller tijden. Ook live wist Waters een zeer authentieke versie neer te zetten. Zeer professioneel eiste hij niet steeds de hoofdrol op, maar liet waar nodig (want zijn stem heeft natuurlijk z'n beperkingen) de kans aan zijn bandleden om het originele Pink Floyd geluid te benaderen. Naast de vele sfeervolle en intrigerende projecties was er ook een spectaculaire lasershow aan het einde van het tweede deel. Een door de lucht vliegend prisma zorgde voor een zeer kleurrijke finale.

De `encores' kwamen allen uit `The Wall', met als absoluut hoogtepunt het slotstuk ?Comfortably Numb?. Voor het ronddraaiende en vuurspuwende rad (zoals op Arrow 2006) was er echter indoor geen plaats.

Waters speelde dus tijdens dit optreden identiek dezelfde set als tijdens zijn optreden op het Arrow Rock Festval. Hij slaagde er perfect in om de ganse show ook in zaal te brengen. Nieuwe projecties, licht- en vuurshow zorgden ook visueel voor een waar schouwspel (naar de hand van ontwerper Mark Fisher) dat nooit verveelde. Muzikaal is hij meer Pink Floyd dan Pink Floyd zelf was nadat hij de band verliet. Dit was een schitterend retro feestje dat ongetwijfeld nog lang zal nazinderen. Wie deze uitverkochte show niet kon bijwonen heeft één kleine troost. Op 7 juli is Waters ook op televisie te zien. Dan is hij immers één van de artiesten die zal optreden tijdens het Live Earth evenement.

Setlist: *In The Flesh *Mother *Set The Controls For The Heart Of The Sun *Shine On You Crazy Diamond *Have A Cigar *Wish You Were Here *Southampton Dock *The Fletcher Memorial Home *Perfect Sense Part 1 en 2 *Leaving Beirut *Sheep

*Speak To Me *Breathe *On The Run *Time *The Great Gig In The Sky *Money *Us And Them *Any Colour You Like *Brain Damage *Eclipse

*The Happiest Days Of Our Lives *Another Brick In The Wall Part 2 *Vera

*Bring The Boys Back Home *Comfortably Numb

Organisatie: Live Nation

Gedurende de ganse maand maart zijn er in Verviers optredens die als centrale thema de gitaarmuziek hebben. Het 'Festival De La Guitare' (van 03 tot 24 maart 2007) programmeert gitaarmuziek uit al windstreken en genres. Op de affiche: de Trash Metal van Sepultura, de Folk Rock van Ezio, de gitaarlegendes Ten Years After en ook de Prog Rock van Ray Wilson.

Geheel buiten onze aandacht verscheen eind vorig jaar een nieuw Ray Wilson album. Het album 'She' werd uitgebracht onder de naam Ray Wilson & Stiltskin.

Ray Wilson was voor zijn Genesis avontuur immers frontman van de Schotse band Stiltskin met wie hij slechts één album uitbracht. Het in 1994 verschenen 'The Mind's Eye' was behoorlijk succesvol. Toen Jeansfabrikant Levi's de song '"Inside" oppikte voor een commercial werd dit nummer ook zelfs in ons land een hit, met een top 10 notering in 'De Afrekening' lijst van Studio Brussel. Toch dankt Wilson zijn sterke live reputatie vooral aan het feit dat hij live met een ongeziene klasse ettelijke Genesis klassiekers opvoert.

Net zoals in oktober 2004 waren ook nu slechts een honderdtal fans afgezakt naar 'de Spirit' om Wilson live aan het werk te zien. Onbegrijpelijk dat de man hier zo weinig aandacht krijgt terwijl hij in Duitsland voor uitverkochte clubs speelt.

Net voor het optreden begon konden we de setlist spotten die op het podium lag. Verbazing alom want er stond geen enkele Genesis song genoteerd. Gelukkig bleek de setlist een grapje te zijn want hoewel het optreden in het teken stond van het nieuwe Stiltskin album 'She' was er toch ook even aandacht van Ray's periode bij Genesis. De Ray Wilson Band die momenteel op tournee is ook niet de band waarmee Ray het nieuwe Stilskin album opnam. De huidige line-up waarmee Wilson momenteel toert bestaat uit: Ray Wilson (Vocals, Guitar), Ali Ferguson (Lead Guitar, Backing Vocals), Lawrie MacMillan (Bass, Backing Vocals) & Ashley Mac Millan (Drums, Percussion). Opvallend was de afwezigheid van een toetsenist, dat terwijl de jonge Irvin Duguid tijdens de 2004 tournee nog schitterde. Ook broer en gitarist Steve Wilson was dus niet meer van de partij. Nieuweling Ali Ferguson was met zijn supermelodieus gitaarspel echter een waardige vervanger!

De set begon met het altijd prachtige "Change" waarna we al een eerste keer nieuw materiaal kregen uit het nieuwe album 'She'. "Lemon Yellow Sun" klonk behoorlijk heavy maar nog steeds heel erg melodieus. David Bowie was ooit de eerste artiest door wie Wilson muziek ging maken. "Space Oddity" was dan ook een ode aan deze grote artiest en in Wilson's uitvoering heel erg indrukwekkend. "Goodbye Baby Blue" is nog steeds een van de allermooiste popsongs uit Wilson's solocarrière. Waarna er met "Follow You Follow Me" een eerste keer naar de Genesis periode werd teruggegrepen. Daarna wisselden songs uit zijn Wilson's solocarrière zich af met liedjes uit het nieuwe Stiltskin album. De nadruk kwam voornamelijk op dit laatste album te liggen met enkele aangrijpende nieuwe songs. Bijblijvers waren het aanstekelijke "Taking Time" (met zijn Iron Maiden Revelation einde) en het bijzonder grappige "Fame", waarvoor bassist Lawrie even in vrouwenkleren op het podium te zien was. Het duurde tot de tweede reeks 'encores' toen Wilson nog enkele Genesis songs bracht. Uit het 'Calling All Stations' album uit 1997 kregen we nog akoestische versies van "Not About Us" en "Shipwrecked". Daarna kwam de voltallige band nog éénmaal terug om met "Beach" in stijl afscheid te nemen.

Het siert deze band dat men ondanks de geringe opkomst toch een zeer gedreven, passioneel en uiterst intiem optreden gaf. Ray Wilson live is een echte aanrader, steeds afwisselend en verrassend. Laten we hopen dat de man in de nabije toekomst mag rekenen op een wat grotere belangstelling zodat hij ook bij ons straks in een uitverkochte 'Spirit of '66' mag spelen. Na het optreden hadden we met de sympathieke Wilson nog een leuke 'meet and greet' waardoor nog eens bleek wat een schitterende kapsonesloze muzikant Wilson is. Klasse!

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

De Amerikaanse band House Of Lords is momenteel opnieuw op tour doorheen Europa. In oktober vorig jaar waren ze een allereerste keer live te zien op Belgische bodem. Helaas waren we er toen (in Bob's Biebob) niet bij. Ook tijdens het tweede deel van hun Europese tournee stond België op hun lijstje. House Of Lords is een band die vooral furore maakte in de gouden `melodic rock' jaren'90. De band ontstond uit de resten van de band Giuffria. Hun eerste titelloos debuutalbum was erg succesvol en werd toen geproduceerd door niemand minder dan Gene Simmons van Kiss. Na het derde album 'Demons Down' hield de band er mee op. Grunge muziek vierde toen hoogtij en voor een melodieuze rockband als House Of Lords was er toen bijna geen aandacht meer. In 2004 keerde de band terug met het zwaar tegenvallende album: 'The Power Of The Myth'. Gelukkig viste Frontiers Records deze band terug op en met 'World Upside Down' uit 2006 is de band aan een nieuw, tweede leven begonnen. Helaas is er van de originele line-up weinig overgebleven. Enkel zanger James Christian is nog van de partij. Live bestaat House Of Lords nu uit: Jimi Bell (guitars), B.J. Zampa (drums) en Chris McCarnill (bass).



Voor House Of Lords aantrad kregen we eerst nog Midnite Sun uit Italië. Niet zo'n geslaagde zet om op deze doordeweekse dag nog een voorprogramma te programmeren. Bovendien klonken deze Italianen zeer oubollig en sprak hun potige clichéhardrock mij totaal niet aan. Maar goed deze jonge leeuwen moeten zich ook eens kunnen bewijzen en de heren zelf hadden het eigenlijk wel naar hun zin.

Na een vrij korte pauze begon Christian en de zijnen aan hun optreden met "Sahara" uit het gelijknamige album uit 1990. De geluidstechnieker had waarschijnlijk een immense hal voor 'oren', want tijdens de eerste 3 songs stond de volumeknop veel te hard. Gelukkig zag hij zelf zijn eigen fout in waardoor het geluid gedurende het optreden steeds beter werd. Het was evenzeer schrikken toen we de kolos James Christian mochten aanschouwen. De man moet tegenwoordig heel wat extra kilootjes meeslepen. Bovendien hield hij er soms een wat gemaniëreerde podiumperformance op na. Zo was hij met zijn onheavy uiterlijk toch wel het buitenbeentje van de band. Gelukkig bleek zijn stem nog steeds intact. Ik weet dat er na het vorige optreden in de Biebob veel discussie is ontstaan of alles wel live werd gebracht. Velen hadden het vermoeden dat toen nogal wat 'backings' en leadvocalen op band stonden. Wel, ik heb er eerlijk gezegd ook mijn twijfels over. De backingvocalen klonken tijdens dit optreden zo perfect en authentiek waardoor je gaat veronderstellen dat er eventueel wel het één en ander op tape zou kunnen staan. De synthesizer en keyboardbegeleiding stonden zeker op tape. Dit was echter nooit storend (tenzij tijdens de bassolo "Deamon Wheel"). Toch is het jammer dat er live geen gebruik werd gemaakt van een volwaardige keyboardspeler. Dat zou de House Of Lords sound zoveel rijker en voller hebben gemaakt. Nu werden de powervocals van James vooral gesteund door de stevige gitaarriffs van de linkshandige gitarist Jimi Bell. Hierdoor klonk House Of Lords live een stuk steviger en minder melodieus. Maar de songs, die stonden als een huis! Up-tempo melodieuze rocksongs werden afgewisseld met bloedstollende ballades ("Love Don't Lie"!). Veel songmateriaal kwam uit het debuutalbum maar ook de songs uit het nieuwe 'World Upside Down' (met o.a. een waanzinnig mooi "S.O.S. In America") werden zeer hartelijk onthaald. Zowel Jimi Bell als Chris McCarnill mochten zich even in de kijker spelen. James Christian zong de sterren van de hemel. Enkel tijdens de melige ballade 'Your Eyes' liet hij een steekje vallen. Hoogtepunt van de avond was het semi-akoestische "Can't Find My Way Home". Een dolenthousiaste fan wou ook nog "Pleasure Palace" horen, waarna de band prompt dit nummer bracht. Maar natuurlijk zat dit reeds geprogrammeerd in deze afgewerkte, typische Amerikaanse show. Als toegift was er het wat lachwekkende, flauwe "Gone", de Japanse bonustrack van 'World Upside Down'.

De opkomst voor dit avondje robuuste melodieuze rock was behoorlijk en het deed de fans heel veel plezier toen de bandleden na het optreden tijd maakten voor hun aanhang en met hen een Belgisch biertje dronken. Fijne mensen die gasten van het Hogerhuis!



Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

Wanneer een nieuwe Harem Scarem release op de wereld wordt losgelaten zijn bij mij de verwachtingen altijd heel erg hoog gespannen. De Canadezen, die destijds met hun debuut één van de beste A.O.R. platen ooit uitbrachten en nadien met 'Mood Swings' bevestigden met wat steviger melodieus materiaal, zijn altijd één van mijn favoriete bands geweest. Doorheen de jaren is de band enorm geëvolueerd. Telkens was er met een nieuw album wel een muzikale koerswijziging. De ene keer al drastischer dan de andere keer.

Met 'Human Nature' keert de band deels terug naar de sound van hun tweede schijf ('Mood Swings'). Maar toch laat de band het moderne geluid van voorganger 'Overload' niet volledig los. De band heeft anno 2007 sterke muzikale gelijkennissen met het nieuwe project van Harem Scarem gitarist Pete Lesperance: Fair Ground. Gelukkig klinken de 'Harems' nog een stuk steviger. Harry Hess zingt ook nu weer weergaloos.

En deze keer zijn ook de songs van een bijzonder hoog compositorisch niveau . Sommige refreinen (zoals het aanstekelijke "Human Nature") blijven dagenlang in je hoofd hangen.

De productie is zoals alle Harem Scarem albums (en HS nevenproducten) van een onberispelijk niveau. Toch vraag ik me af of deze plaat na enige tijd nog voldoende indruk zal maken. Want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het toch nog steeds de eerste 3 Harem Scarem albums zijn (inclusief het hardere 'Voice Of Reason') die ik steeds blijf beluisteren. Of ook 'Human Nature' hieraan kan toegevoegd worden zal nog moeten blijken.

Alvast een eerste hoogtepunt van het nog zeer jonge melodieuze rockjaar 2007.

Een sterke aanrader voor zowel A.O.R. liefhebbers, als moderne rockfanaten.

Masterplan bracht met zanger Jorn Lande twee schitterende albums uit. Toen het bericht de wereld werd ingestuurd dat hij Masterplan zou verlaten, hadden wij gevoel dat dit wel eens het einde zou betekenen voor de band. We vroegen Jorn dan ook om uitleg vorig jaar op de Lokerse Feesten maar konden uit zijn zeer uitgebreid antwoord niet achterhalen wat nu de echte reden was voor het verlaten van Masterplan. Live op de Lokerse Feesten waren we ook niet echt onder de indruk van zijn prestatie, want meerdere malen viel het op dat hij die avond niet steeds toonvast was. Maar het was dan ook een uitgemaakte zaak voor Lande. Masterplan bezieler en gitarist Roland Grapow maakte er een erezaak van om voor de band al vlug een waardige vervanger te zoeken, die men dan ook al vlug vond in Mike DiMeo (ex-Riot zanger).

Ook drummer Uli Kush verliet de band en werd vervangen door Mike Terrana. Beide nieuwe bandleden hebben hun 'roots' in echte metalbands en dat is dan ook op `MK II' duidelijk te horen. Allereerst moet ik bekennen dat Mike DiMeo een zeer waardige vervanger is voor Jorn Lande. Qua stembereik en kleur liggen beiden zangers erg dicht bij elkaar. Al gaf Lande wel een iets warmere klank aan de songs. Deze nieuwe start is dus allesbehalve een valse start en toch maakt dit album minder indruk dan de twee voorgaande platen. Masterplan brengt op 'MK II' nog steeds zeer hoogstaande power-metal, al zijn niet alle composities van een even hoog niveau. Ook het epische karakter in de songs is soms zoek, waarbij de band dan kiest voor onvervalste power-metal à la Helloween. Al zijn de songs soms minder catchy toch blijft dit nog steeds een topper in het genre. Op 'MK II' staan 12 nieuwe songs en 1 videoclip van de single "Lost And Gone". De Limited Edition zit ook in een prachtig metalen doosje (tincase).

Het vertrek van Lande is op zich dus geen reden om deze nieuwe Masterplan schijf links te laten liggen.

Porcupine Tree's frontman Steve Wilson heeft met zijn hobbyclubje Blackfield misschien wel de plaat van het jaar uitgebracht. Samen met de Israëlische stermuzikant Aviv Geffen maakte hij `Blackfield II' of de opvolger voor het uitstekende `Blackfield' uit 2004.

Terwijl Wilson met Porcupine Tree steeds meer metal-invloeden in hun sound verwerkt, is dit album een oerdegelijke popplaat geworden. Een plaat die zowel popliefhebbers als progressieve rockfans zal aanspreken. Wie ?Lazurus? uit Porcupine Tree's `Deadwing' liefhad moet deze plaat zeker gaan beluisteren want de songs op `Blackfield II' liggen in diezelfde lijn. Geen ingewikkelde, lang uitgesponnen progressieve rocksongs maar wel 10 uitmuntende korte emotievolle poprock liedjes. Opener ?Once? klinkt al vanaf de eerste tonen zeer vertrouwd maar wordt via verrassend stevig gitaarwerk (à la Placebo) toch nog een echte rocksong. Het is één van de weinig momenten dat de elektrische gitaren uitbundig tekeer gaan. In ?1000 People? is hun liefde voor Pink Floyd heel duidelijk hoorbaar. Wat een kanjer van een song! ?Miss You? is de enige song waarin Aviv Geffen de leadvocalen voor zijn rekening mag nemen. Gelukkig maar, want hoewel hij zeker geen slechte zanger is, is het toch aangenamer luisteren naar Wilson's stem. Het is moeilijk om nog meer hoogtepunten op deze plaat aan te duiden omwille van het feit dat op dit album geen enkele zwakke song staat. Het dromerige ?This Killer? is waanzinnig sterk, terwijl ?Epidemic? een zeer aanstekelijk dreigend pianothema heeft. Na een goede 42 minuten loopt met ?End Of The World? de plaat op zijn einde. De productie deed Steve Wilson opnieuw zelf en ook op dit vlak behoort hij tot de allergrootsten. Een subliem, sensibel en modern klinkend meesterwerk. Een absolute aanrader voor elke poprock liefhebber!

Een album dat je steeds opnieuw en opnieuw wil beluisteren.