Mono - Japanse vulkaanuitbarsting

Amper een jaar geleden mochten we Mono bewonderen in de theaterzaal van de Gentse Vooruit alwaar ze onder begeleiding van een zeskoppig kamerorkest hun laatste album ‘Oath’ integraal voorstelden. Een prachtig, filmisch en orkestraal concert waarin de spirit van Mono perfect matchte met de orkestrale omlijsting.

Op vandaag is het kamerorkest echter huiswaarts gekeerd en is Mono terug in zijn oorspronkelijke glorie te ervaren. Zonder de orkestrale omlijsting is de sound van Mono nog steeds filmisch en verbeeldend, maar is de uitvoering wel heviger, harder en luider. Het viel ons ook op dat de heren er vandaag niet gingen bij zitten, wat ze gewoonlijk wel doen. Alsof ze wilden duidelijk maken dat het er wel eens fel zou kunnen aan toe gaan. En inderdaad, in Le Grand Mix zocht Mono de grenzen van het pandemonium op, waarbij ze prachtig emotionele muzikale landschappen lieten overvloeien in striemende noise.

In de aanvangsfase werd er terug geplukt uit dat bekoorlijke laatste album. “Run On” en “We All Shine On” klonken zo directer en steviger, maar bleven hogere sferen opzoeken en lieten algauw blijken dat we hier een uitzonderlijke avond zouden beleven.
Mono bleef in hun recentere catalogus grijpen met een avontuurlijk en innemend “Innocence” en een overheerlijk “Sorrow” dat opende in een gevoelige modus om uiteindelijk in een wilde eruptie uit te barsten, als een beekje dat ergens in een stille bergweide ontspringt om dan uit te monden in een verwoestende waterval.
Met een geweldig en episch “Pure As Snow (Trails of the Winter Storm) ging men dieper terug in de tijd, meer bepaald naar dat sublieme album ‘Hymn To The Immortal Wind’ uit 2009. Daaruit ook het all-time meesterwerk “Ashes In The Snow” dat hogere atmosferen bereikte terwijl de gitaren elkaar maar bleven bestoken. Nog nooit heeft helse noise zo mooi geklonken.
En het was nog niet gedaan, na een bijzonder fraai “Time Goes By” dat als nieuwkomer zichzelf oversteeg, stortte Mono zich in een schitterend en haast apocalyptisch “Recoil, Ignite”, de ultieme uitbarsting die ons 13 minuten lang in vervoering bracht.

Mono stond alweer garant voor anderhalf uur magische post-rock, en dat verpakt in 9 adembenemende en weergaloze songs. We hebben het hen maar weinigen zien voordoen, of ze moesten Godspeed You! Black Emperor heten.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Trix, A’pen op 13 november 2025 @Romain Ballez

Mono
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8849-mono-13-11-2025

La Zza Ro
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8848-la-zza-ro-13-11-2025

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Brant Bjork Trio - Stonerpionier in bloedvorm
Brant Bjork Trio

Het Zwitserse powertrio Dirty Sound Magnet hadden we in 2023 al eens aan het werk gezien in de Gentse Charlatan, dus we wisten al dat hier power en animo in zat. In tegenstelling tot de twee uur durende psychedelische rockshow van toen moesten ze nu de klus zien te klaren in amper 40 minuutjes.
Daarin werden een paar sterke nieuwe tracks geserveerd van het nog te releasen nieuwe album. En die nieuwe songs lagen gelukkig niet in het verlengde van de abominabele vorige plaat ‘Dreaming In Dystopia’. Met “Power Of This Song” zette Dirty Sound Magnet immers een vette poot in de blues en in “Dead Inside” werd er stevig door gerockt. Centraal stond alweer -hoe kan het ook anders- het verbluffende gitaarspel van de vingervlugge gitarist Stavroz Dzodzos. Eens te meer bleek dat die zijn kunstjes uitgebreider kon etaleren op een podium dan op de platen, getuige een uitgesponnen en alweer schitterend “Mr Roberts”, tot nader order nog steeds hun ultieme orgelpunt.
Wij snoven alweer wat Hendrix-lucht op en ook Jimmy Page was nooit ver af. Betere complimenten kan een gitarist zich niet voorstellen

Over naar een legende in stonerland, Brant Bjork. Vorig jaar kwam die in de Casino ook al een sterk concertje geven, en nu in het Wintercircus leek het zelfs nog iets straffer. Dat zal wel te maken hebben met de ideale akoestiek van deze nieuwe concertzaal, maar sowieso hadden wij de indruk dat Bjork er vanavond nog meer goesting in had.
Brant Bjork Trio liet er niet al te veel gras over groeien en stampte de ene na de andere potige en zompige rocksong in de zaal. De stonerlegende heeft in zijn lange carrière al aardig wat platen gemaakt, van degelijk tot zeer straf. Maar met dit energieke trio pompte hij in zijn songs extra spankracht, power en venijn waardoor die in hun live versie een stuk straffer, vinniger en struiser klonken.
Bruisende tracks als “Sunshine Is Making Love To Your Mind”, “Buddha Time”, “Backin’ The Daze” en “U.R. Free” waren overladen met vette riffs en een aanhoudende groove. Verder in de set ging het alleen maar crescendo met langere songs waarin Bjork zijn gitaar meer liet schitteren.
 Niet alleen Brant Bjork zelf stak hier in een bloedvorm, wij merkten ook een absoluut wonderlijke bassist Mario Lalli op, deze gaf de zompige sound van dit stomende trio nog extra dynamiek. Zo kreeg hij onder meer de hoofdrol in de intro van “Lazy Bones/ Automatic Fantastic” dat diep in de set in zijn lange versie wederom uitgroeide tot een absoluut hoogtepunt. Maar niet het enige, want ook “Low Desert Punk” was een krachtige stroomstoot, en met de geweldige afsluiter “Freaks Of Nature” werd een bruisende finale met een knal afgesloten. 

Organisatie: Democrazy, Gent ism VierNulVier, Gent

Pothamus - 360° Immersive show, een totaalbelevenis van hun donkere en begeesterende post-metal trip

Takh is eigenlijk The Black Heart Rebellion aangevuld met Annelies van Dinter (Echo Beatty, Pruillip). Wij zien het gewoon als een naamsverandering, zeker geen koerswijziging, want het album ‘Takh’ mag zich zonder schroom naast het geweldige ‘People When You See the Smoke, Do Not Think It is Fields They’re Burning’ zetten.
De band klonk hier in het Wintercircus donker en verslavend met die immer pulserende bastoon en een echoënde gitaar die heimelijk naar de nevelige eighties snakt.
Stel u iets voor als Godspeed You! Black Emperor die Dave Eugene Edwards als zanger inlijft. Een sterke en grimmige set van een band die schromelijk onderschat wordt.

De machtige sound en de mysterieuze songs hadden ze al lang in hun koker zitten, maar om van het album ‘Abur’ een indrukwekkend audiovisueel totaalspektakel te maken heeft Pothamus nog wat extra zeilen bijgezet door beroep te doen op visuele componiste Nele Fack. Geen betere zaal daarvoor dan het Wintercircus, de beelden konden zo de zaal rond geprojecteerd worden om op die manier Pothamus bij te staan in hun donkere en begeesterende post-metal trip. Het werkte perfect, als totaalbelevenis kon dit wel tellen.
Het trio stelde wel een beetje ons geduld op de proef, als intro werd geopteerd voor een soort dronegeluid die het nakende spanningsveld moest voorspellen, maar dat duurde minutenlang waardoor het danig op de zenuwen begon te werken en zo zijn momentum als onheilspellende intro volledig was kwijtgeraakt.
Maar goed, éénmaal de eerste klanken van “Zhikarta” waren ingezet was dit foutje al goedgemaakt. Pothamus walste immers met passie en bezwering doorheen het volledige album. Hun indringende post-metal klonk bij momenten genadeloos hard en zocht elders dan weer wat rustiger oorden op in een immer duistere atmosfeer.
Van de gitaar ging een constante dreiging uit, de bas deed bij momenten de grondvesten trillen, de vocals wisselden tussen zalvend en hardvochtig en de tribal drums stonden meermaals centraal in de mix.
Een zweem Tool was geregeld wel eens te herkennen, maar van jatwerk gaan we hen zeker niet beschuldigen, want Pothamus is erin geslaagd een imposante eigen sound neer te poten en deze op een podium extra kracht bij ze zetten. Afsluiter “Abur” was daar een kwartier lang het beste bewijs van, een meedogenloze knoert van een track waarin alles waar Pothamus voor staat zat samengebald.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper

Pothamus
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8734-pothamus-23-10-2025?ltemid=0

TAKH
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8735-takh-23-10-2025?temid=0

Organisatie: Democrazy, Gent ism VierNulVier, Gent 

Desertfest 2025 – Andermaal de betere stoner/doom/sludge/postmetal van over heel de wereld
Desertfest 2025
Trix
Antwerpen
2025-10-17 t-m 2025-10-19
Sam De Rijcke

Desertfest bracht andermaal de betere stoner/doom/sludge/postmetal van over heel de wereld naar Antwerpen, en zoals steeds waren quasi alle acts wederom lovend voor de organisatie en uiterst dankbaar voor de immer enthousiaste respons van het publiek.
Desertfest blijkt een unieke ervaring voor zowel bands als fans, en dat zal de komende jaren niet anders zijn, want zowat iedereen wil altijd naar hier terugkomen.

dag 2 - zaterdag 18 oktober 2025

Het was aan de meiden van The Miffs (****) om de tweede dag van een stoner/doom/metalfestival te openen met … een surfgitaartje. Om daarna over te schakelen naar een sound die evolueerde van grunge naar garagerock naar psych en terug. Het klonk allemaal best origineel en spannend. Frontdame Erin Grace Donnarumma was duidelijk de drijvende kracht, haar vocals neigden al eens naar Grace Slick en op haar gitaar speelde ze de meest frisse en tintelende dingetjes. Check het verse debuutalbum, het is de moeite.

De Desertstage verwelkomde ons al meteen met een gevuld drieluik Mars Red Sky-Monkey3-Monkeys on Mars. Het begon met een uitgelijnde, maar ook nogal statische set van het Franse Mars Red Sky (*** ½). Glooiende prog-stonerrock die echter een beetje te beleefd werd uitgestrooid. Er kwam meteen meer animo in de zaak toen de heren van Monkey3 (****) de band kwamen vervoegen, zo stond hier dus al meteen een nieuwe act genaamd Monkeys On Mars (****) op het podium, waarbij de energie toch vooral van Monkey3 bleek te komen, want dat kereltje van Mars Red Sky stond precies meer zijn gitaar te stemmen dan dat ie erop speelde.
Wij hadden er daarna dus helemaal geen erg in dat de heren van Mars Red Sky terug van het podium stapten, want dat was het sein voor Monkey3 om hun potente instrumentale stonerrock met panache de zaal in te stuwen. Daarin werd de Pink Floyd touch alweer niet geschuwd tussen de monsterlijke riffs en heerlijke gitaarsolo’s in.
Daarna kwamen de Fransen van Mars Red Sky alweer opdraven om er samen onder de noemer Monkey On Mars nog eens een finale lap op te geven, maar deze keer waren de heren beter op dreef en leken de violen gelijkgestemd. Die samenwerking is ook te bewonderen op de splinternieuwe tracks “Seasonal Pyres” en “Hear The Call”, twee lange epossen die net werden gereleased en hier dus hun geslaagde live vuurdoop kregen.

Acid King (***1/2) is nog zo een stoner/doom band die al een kwart decennium in het wereldje vertoeft en al meerdere keren Desertfest aandeed. Ze kenden dus de knepen van het vak, zetten een stevige sound met vette gitaren neer met daarop snedige female vocals. Maar om te zeggen dat ze er bovenuit staken? Niet echt.

Op de kleine Vulture Stage was het aangenaam kennismaken met het Zwitserse hitsige collectief Fomies (****1/2). Een opgehitste vrolijke bende die hun psychrock brachten met een knetterende intensiteit en een hels tempo. Denk Frankie & The Witch Fingers en Osees in de roetsjbaan. Een dolle rit en een uiterst vermakelijke set waarmee de Zwitsers het steeds enthousiaster wordende publiek helemaal inpakten, onder meer met bijzonder energieke songs als “Reflections” en “Colossus” uit hun laatste vlammende album ‘Liminality’.
De Vulture Stage, of zeg maar gewoon het café, leek plots veel te klein voor dit opwindende bandje. Wordt zeker vervolgd.

Op naar donkerder oorden. Met het Brusselse Neptunian Maximalism (*** ½) kwamen we terecht in de apocalyptische wereld van Swans, Gnod, Sun O))) of Godspeed You!Black Emperor. Zwaar, begeesterend, duister en verslavend, zo klonk het en zo was het ook de bedoeling.

Het Duitse Colour Haze (*****) leek nog maar eens een pareltje van het zuiverste water (nou ja, zuiverste, er zullen wel wat paddo’s in gezeten hebben). De gitaren van Kyuss uitvergroot tot hoog in het melkwegstelsel, dit omschrijft hun sound nog altijd het best. Nu al zo een 30 jaar lang maken deze heren space-rock met wortels in het stenen tijdperk en jammen ze er bij wijlen duchtig op los. Vandaag was alweer zo een heerlijke Colour Haze trip met prachtige uitgesponnen tracks, een verslavende sound en een immer aanhoudende groove.
Frontman Stefan Koglek speelde de meest wonderlijke solo’s die uitgespreid werden over een bedje van psychedelische stonerrock. De verrukkelijke keyboards deden het geheel nog meer naar de seventies neigen, maar in Duitsland zijn de seventies nooit weggeweest, daar is Colour Haze het mooiste voorbeeld van.

Met Telepathy (****) stapten we de wereld van de postrock binnen, en dat was een aangename genreswitch. Telepathy speelde energieke postrock/postmetal in de lijn van Russian Circles, Sleepmakeswaves en And So I Watch You From Afar. Misschien nog niet met even sterke songs als deze kleppers, maar wel met evenveel gedrevenheid, passie en withete energie. Hier spatten vonken uit.

Over naar het absolute hoogtepunt van de dag, YOB (*****), een band die zijn publiek steevast naar hogere dimensies bracht. Een machtige en bezwerende doom-metal sound verpakt in 4 verpletterende bulldozers van songs die tot diep onder het nekvel kropen. YOB was tegelijkertijd rauw, meedogenloos en gevoelig. Vanaf het ongemeen harde “Prepare The Ground” ging de sound van YOB door merg en been, het bleek een pitbull die niet meer zou aflaten. Een uur lang ondergingen we met de hoogste bewondering deze helse trip, en met de monsterballad “Marrow” als afsluiter hadden we 20 minuten aan een stuk aanhoudend kippenvel.

De Argentijnen van Mephistofeles (****) konden ons bekoren met hun smerige en rauwe hardrock die gesierd was met venijnige gitaarsolo’s. Dit was heerlijke dirty metal zoals we die ook kennen van Satan’s Satyrs. Eén van Mephistofeles hun albums heet ‘Satan Sex Ceremonies’, zo klonk het ook, als u zich daar iets kan of wil bij voorstellen.

Over naar een afscheid. Orange Goblin (****1/2) gaf aan er mee op te houden na deze tournee, hoewel ze met ‘Science, Not Fiction’ in 2024 nog een potent album uit hun stenen mouw geschud hebben. Hun setlist was dan ook een reisje doorheen hun hele repertoire en dat resulteerde in een stevige dollemansrit.
Orange Goblin heeft nooit nagelaten om wat punk of hardcore in te lassen in hun energieke stonerrock, zo hebben ze zich nimmer laten verleiden door ellenlange songs maar hebben ze het steeds compact gehouden.
Dat bleek ook nu het geval. Neem nu “Your World Will Hate This”, hardcore zoals pakweg Suicidal Tendencies die destijds met gebalde vuisten tegen de muren kwakte, of “The Devil’s Whip”, pure Motorhead op ramkoers.
Uiteraard graaide Orange Goblin ook rijkelijk in hun pure stonersongs, met een moddervet “Scorpionica”, een giftig “Blue Snow” en een denderend “Some You Win, Some You Loose”.
Als dit zoals ze zelf beweren echt een afscheidsconcert was, dan is het eentje om in te kaderen. Maar het zouden de eersten en ook de laatsten niet zijn die binnen 2 jaar alweer met een comeback-tour uitpakken.

dag 3 - zondag 19 oktober 2025

Blue Heron (***1/2) opende de laatste dag van Desertfest op de Vulture Stage met potige en baardige stonerrock met een grunge toets. Een sound die we dit weekend wel meer hebben gehoord, maar waar ze wel in bedreven waren, hoewel we iets later op de dag vaststelden dat hun maatjes van High Desert Queen het allemaal net iets beter, scherper en vinniger deden.

Messa (**1/2) mocht op het laatste moment komen opdraven omdat Masters Of Reality om gezondheidsredenen moest afzeggen. Tweemaal jammer, zo bleek. Ten eerste omdat wij hier een legendarische band moesten missen (nog een geluk dat wij MOR eerder dit jaar zagen schitteren in het Wintercircus) en ten tweede omdat de invallers een nogal onsamenhangende band bleken te zijn. De in zwart gehulde zangeres had een klok van een stem maar klonk alsof ze liever bij Nightwish of godbetert Within Temptation had gezongen, de schitterende gitarist leek dan weer te solliciteren voor een job bij Guns’n’Roses terwijl de bassist liever in Black Sabbath had gezeten. Maar dat laatste geldde voor zowat elke bassist die hier op desertfest stond, en Black Sabbath is niet meer, zoals iedereen nu wel weet. Wat de drummer betreft, die gast zat zodanig verveeld achter zijn drumstel dat hij waarschijnlijk gewoon liever thuis was gebleven met een zak chips en een paar blikken bier op de sofa. Het zou ons niet verwonderen mocht hij Onslow heten.
Om maar te zeggen, de leden van Messa musiceerden naast elkaar, niet met elkaar. Een hechte sound hadden ze hoegenaamd niet.

High Desert Queen (****) uit Texas bracht een sterk gedynamiteerd concertje op de Canyon Stage. Verdomd stevige Amerikaans stoner met een geanimeerde zanger die zijn fans lekker wist op te stoken. De band had een stel ijzersterke songs in de aanbieding, check het almachtige “Head Honcho”, “Palm Reader” en “Tuesday Night Blues”. Potige stonerrock zoals ook Monster Magnet en Clutch die in hun beste tijden uit de voegen persten. Het gros kwam uit het laatste album ‘Palm Reader’ en dat is veruit hun beste. Voor herhaling vatbaar op Desertfest, maar dan op de mainstage.

Nieuw bloed op de Vulture Stage met Requiem Blues (****1/2). Het powertrio uit Liverpool heeft nog maar één EP met 5 tracks op hun conto, maar van zodra we dat opwindende plaatje gehoord hadden wilden we hun set op Desertfest voor geen geld van de wereld missen. Requiem Blues pakte uit met onvervalste Britse retro hard-rock met een bluesy inslag en voorzien van vingervlugge gitaarsolo’s. De bassist was bij zijn zangbeurten niet altijd even toonvast, maar dat speelde ook geen rol bij deze band.
Dit was vooral genieten van de retro hard-rock met splijtende riffs en dito solo’s. Deze houden we zeker in de gaten.

Vertrouwde gezichten op Desertfest, My Sleeping Karma (****). Altijd garant voor een aangename verpozing met hun epische instrumentale en oosters getinte stonerrock. Het is alweer van 2022 gelden dat ze nog eens met nieuw werk voor de dag kwamen, dus er waren hier geen noemenswaardige verrassingen te beleven.
Wel een gekende setlist verdeeld over al hun albums, met pareltjes als “Brahama”, “Ahimsa” en natuurlijk “Ephedra”. Niks nieuws onder de Indische zon, maar toch weer bijzonder van genoten.

Wat te denken van Castle Rat (***1/2)? Een grap, een karikatuur, een gimmick, een geflipte halloween party, of ontspoorde Spinal Tap? Feit is dat de zaal bij de Canyon Stage tot de nok gevuld was voor dit stukje metal-theater. We zagen een vogelbekmasker, schaars geklede dames, fake bloed en slecht toneel. We hoorden daarbij een soundtrack die overliep van de metal clichés. Maar toch hebben we ons kostelijk vermaakt, we namen immers alles wat we aanschouwden met een flinke korrel zout en ondertussen hoorden we een goed geoliede band die bij momenten echt wel strak en stevig van jetje stond te geven. Maar of de songs van Castle Rat op zichzelf zouden kunnen staan zonder al die show en theater, dat is maar zeer de vraag.
Castle Rat is het soort act waarvan je blij bent het een keer meegemaakt te hebben, maar de volgende keer toch maar links laat liggen.

Lowrider (*****), dat aanvankelijk vroeger op de affiche was ingepland maar door het uitvallen van Masters Of Reality pas ’s avonds moest aantreden, werd een onverhoopte headliner op Desertfest. Een rol die de Zweden maar al te graag aannamen en ook met klasse vervulden, want uiteindelijk bleek Lowrider, wat ons betreft toch, de sterkste act van de dag te worden. De band heeft er een lange carrière op zitten, maar heeft desondanks toch amper 2 full albums uit, met daar tussenin een hiaat van maar liefst 20 jaar. De klassieker ‘Ode To IO’ dateert immers van 2000, de opvolger ‘Refractions’ van 2020. In 2024 was er dan nog met ‘The Long Forever’ een soort van split album met de kompanen van Elephant Tree, en dat is het dan wat hun discografie betreft.
Dat er bij Lowrider een onbegrensde adoratie voor Kyuss bestaat, dat hoorde je aan alle kanten. Maar dat ze uit die invloeden een strakke eigen sound en beresterke songs wisten te creëren, is eveneens een feit. En hieruit kregen we een heuse bloemlezing, gebracht door een strak spelende band die met evenveel ervaring als spontaniteit meerdere songs naar diverse hoogtepunten loodste. Het wonderlijke lang uitgesponnen “Pipe Rider” zullen wij niet snel vergeten. Wat een song !

Rauwe doom-metal met overstuurde Sabbath gitaren, daarvoor zorgde het Griekse Acid Mammoth (***1/2). Een massief, volumineus en dichtgemetseld geluid. Opvallend, hier stonden vader en zoon samen op het podium, waarbij vader de minst beweeglijke was maar wel een verdomd snedig stukje gitaar kon spelen. Hij legde met zijn scheurende gitaar immers de fundamenten voor de verwoestende en slepende sound van Acid Mammoth.

Hoewel ze op de laatste albums heel wat braver zijn geworden, is het toch altijd uitkijken naar een live-gig van Graveyard (****), een groep die op een podium steeds zichzelf overstijgt. En dat dankzij een overtuigende frontman en een band die in hun live set de songs altijd een stuk snediger en intenser weet te brengen dan in de studio.
Hun set hier op Desertfest was daarop geen uitzondering. Graveyard nam ook opvallende de tijd om wat trage, intieme en bluesy songs in de set te loodsen, en dat was voor het publiek een aangename verpozing na een weekend dat volgeplamuurd zat met loden riffs, hels lawaai en verschroeiende gitaren.
Graveyard kwam als het ware Desertfest uitwuiven met een verzachtende pleister op een stel onvermijdelijke wonden die door al dat geweld van de afgelopen dagen waren ontstaan.

Op naar volgend jaar, ons verlanglijstje ligt hier al klaar.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8740-desertfest-antwerp-2025

Organisatie: Desertfest (Belgium)

Refused - Stomend afscheid van een iconische hardcore band

Refused is alweer aan een ‘farewell’ tour bezig, dit onder de ondubbelzinnige noemer ‘Refused Are Fucking Dead Tour’. Het is niet de eerste keer dat ze adieu zeggen tegen de fans, maar deze keer lijken ze het wel te menen. Als je weet dat de Zweedse hardcore band in een tijdspanne van 30 jaren amper 6 albums heeft uitgebracht, dan heb je snel door dat Refused meer op non-actief heeft gestaan dan op actief.
Dat ze er nu echt gaan mee stoppen is des te jammer na de overdonderende wervelstorm die we vandaag mochten ondergaan. Want als je net als ons je de energie, de goesting, de ongeremde spirit en het knetterende vuur van vanavond in l’ Aéronef hebt ervaren, dan stelde je alleen maar vast dat deze gasten nog lang niet zijn uitgezongen.
Hardcore, een term die ze zelf ook maar al te graag in de mond nemen, is overigens veel te eng om de muziek van Refused te omschrijven want dit is zoveel meer. Refused heeft alleszins wel de ongebreidelde vitaliteit en kwaadheid van het genre in de genen zitten, maar er zit heel wat meer variatie, inspiratie en eigenheid in dan bij de gemiddelde hardcore band. Het is niet zomaar rammen zoals bijvoorbeeld Speedway, de band die hier als eerste support act aantrad, maar veeleer avontuurlijke hardcore zonder oogkleppen zoals Fugazi, Quicksand, Drive Like Jehu of At The Drive In.

Het hoeft geen verrassing te zijn dat de Zweden voor een groot deel putten uit ‘The Shape Of Punk to Come’, met maar liefst 8 bruisende tracks uit deze all-time klassieker uit 1998. Onder meer de titeltrack en de gloeiende kanjers als “Liberation Frequency”, “Summerholidays vs Punkroutine”, “The Deadly Rhythm” (waarin een stukje “Raining Blood” was geslopen) en natuurlijk het explosieve “New Noise” deden het vuur hevig branden. Stuk voor stuk tracks die avontuurlijkheid en branie in de karaktervolle hardcore van Refused pompten. Daar tussenin graaiden ze in hun diepste verleden met striemende straight forward hardcore uppercuts als “Circle Pit” en “Pump The Brakes”.
Hun knalprestatie was vooral te danken aan de energie, de spontaniteit, het spelplezier en de drive. Die gasten voelden elkaar perfect aan en zetten een potig, immer brandend en bijwijlen verschroeiend concert neer. Hun gedrevenheid werkte bijzonder aanstekelijk. Dennis Lyxzen manifesteerde zich als een volbloed entertainer, een ophitsende frontman die het microfoonslingeren heeft geleerd bij Roger Daltrey (The Who), de kunst van het opfokken van een publiek bij zijn al even losgeslagen landgenoot Pelle Gunnerfeldt (The Hives) en de slingerachtige moves bij de jonge Mick Jagger en David Johansen.
Maar het was toch vooral gitarist Jon Brannstromm die verantwoordelijk was voor de hitsige en inspirerende sound, zijn gitaar deed de songs kraken, gieren en meerdere keren losbarsten.
Met daarachter een ijzersterke ritmesectie stond Refused garant voor een avondje stomende en van adrenaline doordrenkte hardcore.

Een zeer jammer geval dus dat net deze band er mee ophoudt. Het loopt op deze planeet immers vol met fossiele bands die al lang zijn uitgezongen maar toch koppig blijven doorgaan (vul zelf maar in dewelke, keuze genoeg). Het zijn ook altijd de verkeerde die er mee stoppen.

Ons ook niet ontgaan is de tweede support act, de Franse band Bleakness die stevige post-punkrock bracht met een eighties galm. Zowel The Cult als High Vis kwamen ons wel eens voor de geest. Aangename ontdekking, sterke live act.

Organisatie: Aéronef, Lille

Preoccupations - Serieus blijven
Preoccupations + New Candys

Je zal ons niet horen zeggen dat New Candys (****) vanavond een totaal nieuwe sound de wereld instuurden, maar deze Italianen bleken wel heel bedreven in wat ze doen. De mosterd en andere specerijen hebben ze gehaald bij Dandy Warhols, BRMC, The Warlocks, Brian Jonestown Massacre en The Black Angels. Hun songs vertoonden heel wat psychedelische trekjes en werden overgoten met ijle zang en hypnotiserende gitaartjes waarin heel wat reverb en echo weergalmde.
Inderdaad niets nieuws onder de zon, maar het bleef wel constant boeiend en de songs hadden een immer aanzwellend en verslavend karakter. Neem nu dingen als “Regicide” en “Cagehead”, allebei intrigerende tracks uit het nieuwste album ‘The Uncanny Extravaganza”, een sterk plaatje als je ’t ons vraagt.

Met Preoccupations (***1/2), voorheen Vietcong, werd een stap teruggezet naar de zwaarmoedige eighties. Heel even dachten we aan prille Psychedelic Furs, toen die nog niet richting lichtvoetige popmuziek waren afgedwaald.
Een stel ijzersterke songs, en dan vooral de oudere beestjes “Continental Shelf”, “March Of Progress” en “Bunker Buster” kwamen vlijmscherp en staatsgevaarlijk uit de hoek, maar elders kon Preoccupations de aandacht niet altijd even strak aanhouden.
Het werd ons vanavond nog eens duidelijk dat samen met de naamsverandering ook het repertoire aan agressie, passie en gramschap heeft ingeboet. De band klonk bij momenten heel bedreven maar daarnaast getuigden enkele mindere songs toch van wat gebrek aan intensiteit en vuur.
Hier stond een band op het podium die het enerzijds echt wel meende, maar anderzijds een beetje statisch in alle ernst zijn ding deed, alsof er hoegenaamd niet mocht gefeest worden. De zwartgalligheid van de eighties was heel even terug.
De ernst haalde het te vaak van het speelplezier, wat ook een beetje kon afgelezen worden aan de reactie van het publiek, we hebben maar weinig uitbundigheid opgemerkt vanavond.
Maar goed, destijds was het op de klanken van Joy Division ook volledig uit den boze om in een fleurig hawai-hemdje een vreugdedansje te staan opvoeren. We moeten toch een beetje serieus blijven.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

New Candys
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8598-new-candys-15-09-2025?catid=category
Preoccupations
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8599-preoccupations-15-09-2025?catid=category

Organisatie: Aéronef, Lille

Amyl And The Sniffers - Bijzonder Gevaarlijk: Hoogst ontvlambare punkrock bij een hittegolf

Big Noter bleek een gloednieuwe band te zijn die in l’Aéronef pas aan zijn vierde optreden toe was, en het allereerste op Europese bodem. Eigenlijk is dit het nieuwe rock-project van de rapper Briggs, een ferm uit de kluiten gewassen en hevig getatoëerde Australiër met aboriginal roots.
Die had na al dat rappen de ingeving gekregen om een soort rap-metal band op te richten. Niet te bijster origineel als je ’t ons vraagt, want ene Ice-T had het hem meer dan 30 jaar geleden al eens voorgedaan met Body Count. En dat is ook precies waar we deze band vanavond mochten situeren, rap-metal op zijn Body Counts met wel een zeer vette knipoog naar Rage Against The Machine. Dat laatste vooral omwille van een gitarist die al zijn kunstjes schaamteloos uit de grote trukendoos van Tom Morello had gegraaid. Maar het moet gezegd, hier stond een stevige en hechte band te spelen, die gasten meenden het en het was er niet aan te merken dat ze nog maar voor de vierde keer samen op een podium stonden. Hun rap-metal werd trouwens bijzonder goed gesmaakt door het publiek dat naarmate de set vorderde alsmaar enthousiaster werd.
We hebben dit allemaal al eerder gehoord en gezien, maar in tijden waarin rap-metal en nu-metal aan een soort revival toe zijn kan het misschien wel iets worden voor Big Noter. Check ook even “Identity”, voorlopig de enige song die op de streaming platformen te vinden is, een vette track.

Met het derde full album ‘Cartoon Darkness’ zijn Amyl and The Sniffers gegroeid tot een groep die grotere zalen en festivals onveilig maakt met straight forward punk-rock. Eind vorig jaar stonden ze nog in een uitverkochte en kolkende AB, dit wilde feestje is nog altijd integraal te bewonderen op AB TV of YouTube.
De rauwheid van de begindagen is onaangeroerd gebleven, de groep is er gewoon steeds bekender, beruchter en succesvoller op geworden. En dat is voor een groot deel te danken aan de wilde frontdame Amy Taylor, een volbloed entertainster met tonnen flair, sex-appeal, charisma én onuitputtelijke energie. In een strak s-m pakje gehesen zag ze er met haar wulpse blonde haren en bloedrode lipstift een beetje uit als een sexpop, eentje die door de ganse zaal geadoreerd werd.
Het publiek at al van bij de eerste seconden uit haar hand, Taylor snelde als een dolgedraaid veulen heen en weer over het podium, de band raasde ondertussen met een rotvaart doorheen een stel van adrenaline doordrenkte in-your-face punkrock songs. Hevige uppercuts als “Don’t Need A Cunt Like You To Love Me”, “Doing In Me Head”, “I Got You” en “Do It Do I” wisselden af met riffmonstertjes die intussen al tot heuse klassiekers zijn uitgegroeid zoals “Starfire 500”, “Security”, “Guided By Angels”, “Hertz”, “Jerkin’”, “You Not Should Be Doing That” en “Some Mutts Can’t Be Muzzled”.
De zeldzame rustpuntjes van hun platen waren hier nergens te bespeuren, zelfs “Big Dreams”, een op plaat welgekomen halve ballad, werd als eerste bis door een losgeslagen punkmolen gedraaid. Daarop volgde nog een uitzinnig “GFY” als finale klap, nog iets sneller, harder en luider dan al hetgeen eraan voorafging.
We gaan het blijven herhalen, de beste punkrock komt dezer dagen uit het verre Australië, met deze uitgelaten bende als voortrekkers. Amyl & The Sniffers staan voor de rest van de zomer en het najaar op zowat alle belangrijke festivals op de planeet, en dat is volkomen terecht. Ook Rock Werchter moet eraan geloven, daar zullen Amy en haar gevolg fungeren als een welgekomen muilpeer zijn op het bakkes van al die tieneridolen, r&b zangeresjes, kindsterretjes en halfbakken popartiesten.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7874-amyl-and-the-sniffers-30-06-2025?Itemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

C.O.F.F.I.N. - RAWWWK’N’ROLLL !!
C.O.F.F.I.N. + Dion Lunadon

Dion Lunadon kenden we nog van The D4, een rechttoe-rechtaan gitaarrockband die in 2002 met ‘6Twenty’ een lekker stomend plaatje maakte dat uit het betere Stooges-, New York Dolls- en MC5 hout was gesneden. Nadien werd Lunadon ingelijfd als bassist bij de geweldige noise-rockers A Place To Bury Strangers om vervolgens vanaf 2017 zijn eigen ding te doen in een underground wereld van smerige garage-rock, getuige de albums ‘Dion Lunadon’ (2017), ‘Systems Edge’ (2023) en de EP’s ‘Schreien’ (2021) en ‘Memory Burn’ (2024).
Vanavond serveerden Dion Lunadon en zijn snedige band een portie ranzige garage-punk in de stijl van Jon Spencer meets Ramones meets Stooges. Splijtende punk’n’roll songs werden in een hels tempo aan mekaar gelast, riffs en puntige solo’s gierden door de bochten, de decibelmeter ging meermaals over de rooie en Lunadon’s gitaar werd met een ketting gegeseld om uiteindelijk nog met één snaar te finishen.
40 minuutjes rauwe rock’n’roll van het meest vunzige soort, zeg maar.

Aan C.O.F.F.I.N. (voluit Children Of Finland Fighting In Norway) om dat vuurtje brandende te houden, en dat mankeerde er niet aan. Dit was het zoveelste uiterst opwindende Australische bandje dat grossiert in vettige punk-hard-rock’n’roll.
Deze gasten onderscheidden zich via een immer fantastische drummer/zanger Ben Portnoy als frontman en showbeest. Het drumstel was dan ook frontaal opgesteld op het podium, zo wisten we direct waar de klepel hing. Portnoy schreeuwde zich de longen uit het forse lijf terwijl hij zijn trommels naar de pleuris mepte en ondertussen de zaal opzweepte tot het kookpunt werd bereikt.
Met “Cut You Off” als stevige opener op speedtempo gingen de poppen al meteen aan het dansen. Het duo “Lover’s Leash” en “Done By the Dogs” goot nog meer kolen op het vuur, pure ram-rock uit het grote Motorhead boek. Met “Beasts” werd er een klomp gemene stoner-blues naar binnen geloodst en via een splijtende versie van “Riff Raff” bracht C.O.F.F.I.N. hulde aan hun legendarische landgenoten AC/DC (Bon Scott periode uiteraard), we hebben AC/DC zelf die song nooit zo opwindend weten spelen.
De opgehitste atmosfeer steeg naar een hoogtepunt met punkbommetjes als “Cum In The Street” en “Through The Sewer” om er dan met het rammelende Stooges-achtige rockbeest “Give Me A Bite” een geweldige finale lap op te geven.
Wederom een bijzonder hitsige, hardvochtige en driftige Australische band die de brokstukken uit de muren rockt. Van dit soort groepjes kunnen we nooit genoeg krijgen.

Organisatie: Aéronef, Lille

TVOD - Party Time!
The 113 + TVOD

The 113 heeft nog geen full album uit maar kan dankzij een stel puike singles toch al gerekend worden tot één van de meest talentvolle nieuwe Britse sensaties. Live vertaalt zich dat in lekker voortstuwende songs die zowel een rave- als een eighties toets in zich dragen. Een bij wijlen heerlijk echoënde gitaar gutst doorheen de songs, een gedreven frontman maakt van songs als “Backpedaler”, “Presence”, “Too Awake” en vooral “Conscience” opborrelende hoogtepuntjes.
The 113 is eer eentje om in de gaten te houden.

TVOD is een bont allegaartje uit Brooklyn New York met een prettig gestoorde zanger aan het roer. De band heeft al een stevige live reputatie opgebouwd en daar is niets van gelogen.
Hun pas verschenen nieuwe album ‘Party Time’ is een pretentieloos stukje energetische post-punk en al deze fijne songs groeien in hun liveversie uit tot de meest extatische en opwindende party-bommetjes.
Een podiumbeest van een zanger en twee springerige gitaristen zorgen ervoor dat zowat elke song uitmondt in een spetterend feestje. Kolkende tracks als “Uniform”, “Car Wreck”, “Wells Fargo Bank Account”, “Mantis” en “Goldfish” zetten de l’Aéronef meermaals op zijn kop.
Dit is een bijzonder vermakelijke en fijne kennismaking met dit hitsige bandje.

Neem gerust een kijkje naar de pics @ Ludovic Vandenweghe

TVOD
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7668-tvod-11-06-2025?catid=category

The 113
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7669-the-113-11-06-2025?catid=category

Organisatie: Aéronef, Lille

The Cold Stares - Heerlijke blues-rock zonder franjes

Een bijzonder magere opkomst in de Franse Black Lab voor dit Amerikaanse blues-rock trio, wij schatten amper een 150 tal aanwezigen, maar deze gingen allen huiswaarts met een onvergetelijk concert op hun teller.

The Cold Stares zijn ooit als duo begonnen en hebben sinds 2022 een bassist in de rangen. Oorspronkelijk kwamen vergelijkingen met The Black Keys dan ook wel eens opdoemen (toen die nog een rockgroep waren in plaats van een lichtvoetig popgroepje), op vandaag zijn The Cold Stares eerder geëvolueerd naar een soort power-blues trio, maar dan zonder het spierballengerol dat dit genre soms ondraaglijk maakt.
Op de laatste twee platen ‘The Southern parts 1 & 2’ werd daar dan -de titel verraadt het al- een flinke scheut southern-rock aan toegevoegd.
Zo hebben The Cold Stares stilaan een kloeke eigen sound gecreëerd die zich vanavond op het podium vertaalde in potente blues-rocksongs met veel drive en schwung. Lange uitgesponnen tracks zijn niet aan hen besteed, hoewel frontman Chris Tapp bij momenten schitterende solo’s uit zijn gitaar toverde. Jimmy Page en Stevie Ray Vaughan kwamen ons wel eens voor de geest maar solo’s van een kwartier waren volledig uit den boze, The Cold Stares hielden het steevast compact. Chris Tapp speelde met evenveel klasse als gevoel en deed dit zonder guitar-hero allures, de songs spraken voor zich. Bovendien was Tapp voorzien van een heerlijke southern-voice die de songs nog meer ziel en karakter gaf, alsof we met onze cowboyboots in de zompige modder van de zuidelijke staten stonden.
Begrijp ons niet verkeerd, van country was hier geen spoor, dit was zonder meer een portie heerlijke blues-rock zonder franjes. Stevige rockers als “Evil Eye” en het sterk naar ZZ Top neigende “Automobile” schitterden naast het authentieke blues-pareltje “Level Four Blues” en de zompige blues-rockers “Prosecution Blues” en “Headstone Blues”. Wij meenden zelfs de pracht van Jimi Hendrix te ontwarren in “Confession”, en dat is het ultieme compliment voor een band die passie voor de gitaar op de eerste rij zet.
Er zaten tonnen variatie, vuur, klasse en hartstocht in deze set van anderhalf uur en het mocht van ons nog veel langer geduurd hebben.
Aan de povere opkomst te merken blijkt nog maar eens jammerlijk dat dit het zoveelste goed bewaarde geheim is een wereld waar ettelijke talentloze kutgroepen steeds met het grootste succes weglopen.
 Maar anderzijds kan je op die manier de meest interessante ontdekkingen doen in kleine zaaltjes. U krijgt zo nog een kans om The Cold Stares te ervaren op 18/06 in de lekkere bruine kroeg De Blaaspijp in Koekelare. Haast u.

Organisatie: The Black Lab, Wasquehal (Lille)