Frontman en gitarist in Meatbodies is Chad Ubovich, die tevens bassist is in Fuzz, één van Ty Segall’s vele projecten. Bij het vermelden van de naam Ty Segall weten we algauw dat we hier te maken hebben met psychedische rock die zowel wortelt in sixties- en seventiesrock, als in hardrock, punk en garagerock. Meatbodies is er al zeer bedrijvig in geweest op hun vorige drie platen en heeft nu met deze nieuwe plaat, die voor een stuk toch andere horizonten opzoekt, een hoogtepunt bereikt.

Van deze ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ zijn we vanaf de eerste seconden (met dank aan de geweldige opener “The assignment”) immers onmiddellijk helemaal ondersteboven, dit is een heuse knaller in tegenstelling tot de laatste plaat van Ty Segall, waar we toch een beetje op onze honger blijven zitten. De pupil heeft de mentor overtroffen, zeg maar. Meatbodies behouden op ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ de driftigheid van platen als ‘Meatbodies’ en ‘Alice’, maar deze keer is hun psych-rock versmolten met een flard shoegaze en een ferme kluit nineties gitaarrock.
Zo klinken “Hole” en “Gate” als Smashing Pumpkins in betere tijden (die van ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’, niet die van ondingen als ‘Atum’ of ‘Cyr’) en heeft “Billow” iets van Oasis die Perry Farrell heeft ingelijfd als vervanger voor de zeurkous Liam Gallagher.
Een absoluut hoogtepunt is “Move”, een aanzwellende knaller van boven de 7 minuten die naar de allerbeste Jane’s Addiction hunkert, het soort song die live ongetwijfeld voor een spetterende finale moet zorgen. Nog een voltreffer is “ICNNVR2” dat terug inzet met een vette Pumpkins riff en een tijdje later wordt opgefokt met een geflipte saxofoon die is weggelopen uit ‘Funhouse’ van The Stooges.
Op “They Come Down” en het aan paddo’s onderhevige “Psychic Garden” komen de Ty Segall invloeden terug aan de oppervlakte. Maar Segall wordt hier genadeloos voorbijgestreeefd, want op diens laatste album is het immers ver zoeken naar een song van dit kaliber. 

‘Flora Ocean Tiger Bloom’ is nu al met voorsprong het beste Meatbodies album.

Bluai is een gemoedelijk meidengroepje met een adoratie voor slackerpop en americana à la Big Thief of Boygenius. Ze hebben met hun bekoorlijke liedjes een tijdje terug Humo’s Rock Rally gewonnen. Er moet dus wel iets in zitten, waar wij horen het vooralsnog niet. Dit plaatje klinkt immers te netjes, te vrijblijvend, te af, te braaf. Hoewel er hier een paar voortreffelijke songs op staan, niet in het minst “My Kinda Woman” en “In Over My Head”, passeert dit eerder als een vrij onschuldig kabbelplaatje waarop de scherpe kantjes vakkundig zijn weg gevijld.
Het stoort nergens, maar blijft ook niet hangen. De meligheid wordt gelukkig wel op een veilige afstand gehouden, maar de opwinding is helaas ook even ver te zoeken.

Ozric Tentacles - Kosmisch feestje in het paddobos

Al sinds de jaren tachtig is Ozric Tentacles een cultband met een volstrekt uniek en uiterst kleurrijk geluid. De band heeft zichzelf een sound toegeëigend die het midden houdt tussen progrock, goa, spacerock, dub, krautrock, elektro en zelfs hardrock. Enkele decennia en ettelijke personeelswisselingen later is Ozric Tentacles nog steeds een band die zijn gelijke niet kent. Hart, brein en enige constante in dit gezelschap is Ed Wynne, een fenomenale gitarist en synthspeler die verantwoordelijk is voor die kenmerkende spirituele en atmosferische sound.
Ozric Tentacles tripten vanavond in een uitverkochte en enthousiaste Casino doorheen hun rijke back-catalogue met onder meer wonderlijke klassiekers als “Erpland”, “Eternal Wheel” en “Sniffing Dog”. Daar tussenin een stel songs uit het nieuwe voortreffelijke album ‘Lotus Unfolding’, met op kop een episch “Green Incantation”.
Rode draad was toch wel het virtuoze gitaarwerk van Ed Wynne, die bij momenten klonk als Frank Zappa in een boeddhatempel of als Robert Fripp in een sprookjesbos dat wemelt van de paddo’s.
De veelkleurige sound werd mee opgefleurd door spirituele visuals, een heerlijke dwarsfluit, geestrijke keyboards, pompende dub-bassen en stimulerende elektro-beats. Naarmate de set vorderde wisten Ozric Tentacles inderdaad meer beats in het geheel te pompen en maakten ze er een alsmaar opwindender dansfeestje van, getuige een extatisch “Sploosh” dat uit al zijn voegen barstte.

Een bruisend en aanzwellend trippy-concertje. Voor zij die er niet bij waren is er herkansing op 18/09 in De Kortrijkse Kreun.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

De prijs van de origineelste groepsnaam hebben ze al binnen, die van het meest frisse en geschifte debuutalbum, daar streven ze naar. Het lijkt hen aardig te lukken, ‘Mondo Maleficum’ is opwindend, fris, verrassend, springerig en buitengewoon.
Een plaat met een hoek af, met krankzinnige songtitels, opgejaagde gitaartjes, theatrale zang en scheve synths. Wij horen de meest uiteenliggende referenties, Bryan Ferry, Talking Heads, Kaiser Chiefs, Sparks, LCD Soundsystem, Khruangbin, Elvis, Squid, Yard Act,…
Wij horen eigenlijk vooral een verdomd originele nieuwe band die een unieke eigen sound gecreëerd heeft. Superaanstelijke geflipte songs als “Osiris at The Large Hedron Collider”, “The Wheel, the Spade, the Stars In Motion”, “Utterly Rudderless” en “Crocodilian” mikken op de dansbeentjes, maar doen die alle richtingen uitslaan waardoor uw tere lichaampje algauw compleet in een knoop komt te liggen.
Bijzonder fijn en gek plaatje. We zijn er wild van.

De broertjes Robinson kunnen al sinds een tijdje terug door één deur, en daar mogen wij ons alleen maar zeer gelukkig om prijzen. Twee jaar geleden klonken de herrezen Crowes in de Lotto Arena terug snedig als vanouds toen ze toerden ter ere van de twintigste verjaardag van hun geweldige debuutplaat ‘Shake Your Money Maker’.
De reünie heeft hen meer dan goed gedaan, zo blijkt, want daar is een nieuwe plaat van gekomen, en wat voor één. The Crowes rocken en rollen als een bende jonge hengsten, de gitaren zijn luider, feller en smeriger dan ooit, de rock’n’roll wordt in zijn puurste vorm geserveerd. “Bedside Manners” en “Rats and Clowns” zijn onstuimige rock’n’roll songs die de toon zetten, het gaat hard, het stoomt lekker door en de riffs zijn vettig. “Wanting and Waiting” lijkt zo te zijn geplukt uit de debuutplaat, het neigt wat naar “Jealous Again” en serveert The Black Crowes in volle glorie, met snedige riffs en soulvolle vocals. Dit is het soort song die The Stones in hun beste periode uit hun mouw wisten te schudden maar die op het lauwe ‘Hackney Diamonds’ helaas in geen duizend mijl te bespeuren zijn. Ook het snerende “Dirty Cold Sun” en de gemene blues “Bleed It Dry” zijn uitdagende tikken op de deur van The Stones met de boodschap “That’s how you do it, you old farts”.
“Flesh Wound” is lekker stuiterende folkrock en “Follow The Moon” is wederom zo een felle rocker waarin The Crowes zich van hun meest duivelse kant laten horen.
Het kan al eens wat rustiger ook. “Wilted Rose”, met als special guest de Amerikaanse countryzangeres Lainey Wilson, is een ballad die gelukkig net uit de buurt blijft van de meligheid, hier gaan country, soul en rock mooi samen. Afsluiter “Kindred Friend” is vintage classic rock met een vette knipoog naar Neil Young en Tom Petty.

‘Happiness Bastards” is van het beste en meest energieke dat The Black Crowes in jaren gemaakt hebben, even scherp en sterk als ‘Shake Your Money Maker’ en ‘The Southern Harmony And Musical Companion”.
Op naar de AB op 21/05.

Diepe bassen, knarsende hip-hop beats, ruis, gekraakte elektronica en als er eens een gitaar langs komt, dan is die door de vleesmolen gedraaid. Geen zondags plaatje dus, maar we hebben hier dan ook te maken met de immer dwarse en legendarische Kim Gordon. Als Sonic Youth coryfee is zij diegene die met haar solowerk het verst is afgedreven van de originele sound, maar tegendraads is het des te meer, en dat is natuurlijk ook hetgeen waar Sonic Youth al die tijd voor stond.
Net als op voorganger ‘No Home Record’ is producer en geluidskunstenaar Justin Raisen, geen onbekende in hip-hop middens, mee verantwoordelijk voor de gekraakte soundscapes. Het klikt tussen die twee, zoveel is zeker, Raisen zet de juiste beats en ondertonen op de donkere en declamerende stem van Kim Gordon.
Het resultaat is even verrassend als vernieuwend. En dat voor een madam van 70!

Instrumentale spacerock uit Zwitserland. Niet bepaald iets om grote stadions en arena’s te laten vollopen, maar wel het soort muziek dat onze aandacht meer dan waard is, en de uwe.
Monkey3 is immers een band die verdomd bedreven is in het genre, getuige hun vorige albums die stuk voor stuk adembenemende instrumentale krachttoeren waren.
Deze ‘Welcome To The Machine’ zou wel eens hun voorlopig meesterwerk kunnen zijn, want alles zit perfect. Monkey3 speelt vakkundig met tempowisselingen, elektronische spielereien, melodieuze intermezzo’s, virtuoze gitaarpartijen, stevige riffs en glooiende keyboards.
Opener “Ignition” is wat dat betreft al een voltreffer. Geen idee of het toeval is dan wel zo bedoeld, maar hier is het duidelijk dat niet alleen de albumtitel verwijst naar Pink Floyd. Ook in de epische afsluiter “Collapse” kunnen we er niet omheen, Floyd is in the house.
“Collison” pakt dan weer uit met progrock-hoogstandjes die wel eens naar Rush neigen. In “Kali Yuga” en “Rackman” balanceren de keyboards geweldig met de gitaren, het heeft soms wat van Ozric Tentacles, maar dan met zwaardere riffs en zonder de hippie-streken.
U merkt het, ‘Welcome To The Machine’ heeft heel wat in huis, en dat allemaal samengebald in 5 uitvoerige tracks. Benieuwd welke vonken dit live zal geven. Kunnen we alvast checken in de Casino, St Niklaas (16/05), Magasin 4, Brussel (17/05) of op Alcatraz (09/08).

Maar liefst 7 jaar zit er tussen voorganger ‘Why Love Now’ en dit nieuwe album. Geen idee wat die gasten al die tijd hebben uitgevreten, maar ze zijn er alleszins niet braver op geworden, integendeel. Op hun vorige platen verbleven ze nog in een vuil hol waar hardcorepunk à la Part Chimp en Fucked Up stuiterde tegen gekraakte rock à la Birthday Party en Jesus Lizard.
Met de oplawaai ‘Half Divorced’ lijkt Pissed Jeans nu bijna volledig de kaart te trekken van schuimbekkende hardcore die langs alle kanten scheurt, sneert en briest. De band jaagt zichzelf aan een hels tempo doorheen een stel gemene kopstoten van songs die in vele gevallen de twee minuten grens niet overschrijden. Met hardvochtige lellen als “Killing All The Wrong People”, “Anti-Sapio”, “Cling To A Poisoned Dream”, “Sixty-Two Thousand Dollars in Debt” en “Alive With Hate” is het echt naar adem happen, maar daar is geen tijd voor, Pissed Jeans raast genadeloos door.
In het geweldige “Junktime” en in afsluiter “Moving On” wordt het tempo enigszins teruggeschroefd, maar de sound blijft dirty as hell en de gitaren branden van vernielzucht. 
Een muilpeer van een plaat.

Judas Priest is een iconische band die het heavy metal genre steeds omarmd heeft en vooral mee heeft vormgegeven. Net als Motorhead hebben ze zich er nooit een fluit van aangetrokken dat hun muziek een lange periode onpopulair was. Priest is steeds hardnekkig trouw gebleven aan een flitsende heavy-metalsound met alles erop en eraan, of dat nu cool was of niet.
Het zijn pioniers die destijds de heavyness van Sabbath naar een versnelling hoger hebben geschakeld, waarmee ze zonder het zelf te beseffen aan basis lagen van trash- en speedmetal. Albums als ‘British Steel’, ‘Defenders Of The Faith’ en vooral ‘Painkiller’ zijn ondertussen uitgegroeid tot heavy-metal mijlpalen.
Ondertussen zit Judas Priest al diep in de herfst van hun carrière, maar sinds het ijzersterke ‘Firepower’ (2018) lijken de metalgods zichzelf wel te hebben heruitgevonden. Hoewel de oorspronkelijke groepsleden ondertussen al ruim de pensioenleeftijd overschreden hebben klinken ze anno 2024 scherper dan het scheermes dat pronkt op de British Steel hoes. ‘Invincible Shield’ is immers een plaat waarop Priest op een geweldige manier de lijn van het krachtige ‘Firepower’ verder zet. Priest klinkt forser, harder en sneller dan ooit, alle kenmerkende ingrediënten verzamelen hier in hun meest potente vorm, de moordende riffs, de virtuoze snelle gitaarsolo’s, de mokerende drums en de immer indrukwekkende hoge vocale uithalen van opperpriester Rob Halford.
Het album vangt aan met het onverzettelijke en supersnelle trio “Panic Attack”, “The Serpent and The King” en “Invincible Shield”, drie loeiers die door de geluidsmuur razen. Daarna wordt er lichtjes teruggeschakeld maar blijft het immer stevig en strak. “Crown Of Horns” is misschien het enige misstapje, een song waarin Judas Priest teveel hengelt naar een hit en daarmee gevaarlijk dicht in de buurt komt van de meligheid van het alom gevreesde rockballad-symptoom.
Maar voor de rest is dit Judas Priest in topvorm en komt deze ‘Invincible Shield’ heel hoog te staan op de ranglijst van hun beste platen.
Judas Priest lijkt onvermoeibaar en staat aan de vooravond van een uitgebreide wereldtournee die hen ook terug naar Graspop brengt, en dat al voor de achtste keer. Priest is er één van de headliners, in Graspop kennen ze hun klassiekers.

Oei, wat is er met IDLES aan de hand? Met de vorige plaat ‘CRAWLER’ werd al voorzichtig een andere koers gevaren maar de brute energie was tenminste nog niet volledig verloren gegaan. Op ‘TANGK’ is dat helaas wel zo.
IDLES streeft een wat dan heet ‘volwassen’ en ‘breder’ geluid na. Het is hun goed recht, een band moet evolueren, maar ze verliezen in hun zoektocht naar een nieuwe sound de opwinding, furie en kwaadheid van bloedstollende platen als ‘Brutalism’ en ‘Joy As An Act Of Resistance’. Volgens velen is dit een moedige volgende stap, volgens ons is het vooral jammer. IDLES is geëvolueerd van geagiteerde moshpit-band naar brave huiskamer-band, en dat is toch even verschieten. Als de angel eruit is, is ook het meeste gevaar geweken, en dat is nooit goed.
Neem nu opener “IDEA 01” waarin de band een statement lijkt te willen maken van “wij zijn veranderd, take it or leave it”, alsof ze van ‘TANGK’ hun eigenste ‘Kid A’ willen maken. Laat die dingen toch maar beter over aan Radiohead zelf (of The Smile als u wil), die zijn daar het meest bedreven in.
Ook “POP POP POP”, “Roy” en “A Gospel” zijn meer ideeën dan songs, ze blijven een beetje ter plaatse trappelen en laten nergens een onvergetelijke indruk na.
Soms gaat het wel ergens naar toe, “Grace” bijvoorbeeld is ook weer een atypische en ingetogen IDLES-song, maar het drijft tenminste op een aangename beat en blijft, in tegenstelling tot de meeste songs, wel hangen. Ook “Dancer”, dat werd ingeblikt met het fantastische LCD Soundsystem, is een schot in de roos, een song met pit en drive.
In het zinderende “Gift Horse”, veruit de beste track, weerklinkt eindelijk terug de geestdrift, razernij en punkgeest van de betere dagen.
Maar dat is te weinig, veel te weinig.