Het Amerikaanse Shearwater was in het voorjaar te zien op het mini indoortje Pukkelpop, Polsslag, waar hun romantisch, ontroerend en meeslepend materiaal van alternatieve indiefolk en americana een krachtig muzikaal kleedje toegestopt kreeg. De teksten van Jonathan Meiburg zijn doorspekt van natuurbeelden, want naast muzikant is deze songwriter een vogeldeskundige, en hij laat z’n ervaringen duidelijk doorschijnen. De vernuftig in elkaar gestoken songs hadden toen een opwindende draai.Vanavond kozen ze voor een evenwichtige aanpak, klonken ze minder heftig en de snedige songs van het vorig jaar verschenen ‘Rook’ stonden tegenover enkele dromerige intimiti.

De band werkt aan een nieuwe cd en wou het talrijk opgekomen publiek in de Balzaal trakteren op enkele try-outs van het materiaal in de steigers. De sfeerschepping stond voorop door het afwisselende en uitgebreide instrumentarium, die kleur en subtiliteit gaven, gedragen door de helder, indringende, soms hoog uithalende vocals van Meiburg (Buckley meets Bon Iver).
We waren de eersten zijn om te horen hoe ze live “Meridian  en “Landscape” speelden, hoogst waarschijnlijke de titels van hun nieuwe sfeervolle, dromerige on-the-road pop. Ze stapten over naar de broeierige intensiteit van “Rook” en “Sing, little birdie”; ze wisselden ze op hun beurt af met het stevige “Century eyes” en “74/75”. Ze verloren o.a. op “Hidden” en het gekende ”The snow leopard” die verdomde subtiliteit van geluidjes van xylo, flute, cello, een soort zingende zaag, een soort speciaal houten plaat met staafjes, en zachte toetsen en piano niet uit het oog, songs gekenmerkt door een sterke, steeds forsere opbouw. Meiburg zong alsof z’n leven er van af ging. Op het eind trok de band verder de lijn door van ‘Rook’ en haalde behoorlijk uit op de nieuwtjes “Corridors” en “Castaways”.

Het waren tot de verbeelding sprekende songs in een herfstig decor; hun trip en trektocht besloten ze na een klein uur met “Hail Mary” in welige outtro soundscapes en distortion …

Het sympathieke Limburgse Krakow trad aan als support; hun breekbare americana/countrypop werd smaakvol ontvangen. Door het feit dat we de band de dag eerder aan het werk zagen in het OLT Rivierenhof, was de set nagenoeg hetzelfde. Hun oprecht, eerlijk, puur tedere sound en de afwisselende stemmenpracht ontroerde …

Organisatie: Vooruit Gent ism Democrazy, Gent

We waren We Were Promised Jetpacks dankbaar omdat ze net hun set afgewerkt hadden in de Witloof Bar tegen dat The Dodos aan hun gig begonnen in de Rotonde …Het uit San Francisco afkomstige duo The Dodos, Meric Long (zang/gitaar)), Logan Kroeber (drums/zang), is inmiddels aangevuld met een derde groepslid, Keaton Snyder op xylo/vibrafoon/klokkenspel en synths.
Ze speelden zich in de kijker op Pukkelpop vorig jaar en ook hun optreden in de VK was er eentje om van te snoepen. In afwachting van de nieuwe derde cd ‘Time to die’, die ‘Visiter’ opvolgde, konden we hen deze zomer nog zien op het Dourfestival. We hoorden een avontuurlijk warm geluid in een zompig, freakende oase van bluesrock, americana, folktronica en psychedelica onder de onvaste, licht doordrammende zang van Long. Ze stelden een pak nieuwe songs voor, die sfeervoller, breder, beheerster en toegankelijker klonken door het creatieve, intens aanstekelijke gitaargetokkel, het slagwerk en de subtiele geluidjes. Ook de bijdrages met strijkstok op de vibra, boden een meerwaarde! Deze lijn werd duidelijk behouden tijdens het clubconcert in een afgeladen volle Rotonde!

Het trio stak in hun melodieus rammenlende, verfijnde songs nogal wat vaart, en kon me niet van de indruk ontdoen alles snel af te gaspelen. Ondanks de knappe overgangen was er sprake van een onwennige zoektocht van de fijnzinnige subtiliteit van de nieuwtjes “Fabels”, “Small death”, “Two medicines”, “Troll night” en de rauwe aanpak van de ‘oudjes’ “Paint the rust”, “Fools” en “Jodi”. Het gedreven geluid van nerveuze, gejaagde, opzwepende ritmes en onverwachtse wendingen zijn geëvolueerd naar een meer lieflijke, meeslepende intimiteit. …meer richting Tunng en Bon Iver, iets wat bluesrockers Black Keys hen al voordeden.
In de bis hoorden we nog een snedige “Red & Purple”, die na een klein anderhalf uur keurig de broeierige set besloot. Telkens kon het trio rekenen op een sterke respons.

De stomende feestjes die ze vorig jaar o.a. in de VK afdwongen, waren nu niet aanwezig. De klemtoon kwam trouwens op een heerlijk warmer, sfeervoller geluid!

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s

Organisatie: Botanique, Brussel

De Botanique komt aandraven met een heus najaarsprogramma. We Were Promised Jetpacks viel tussen de mazen van het net van de intense festivalzomer, ondanks het feit dat ze toe waren aan de laatste avond van hun tour. Ze konden nog nipt hun plaatsje bemachtigen om de clubconcerten in de Bota op gang te trekken.
En inderdaad 45 minuten lang konden we genieten van hun debuut ‘These four walls’, frisse, vitale en energieke postpunk in jachtige, stuwende ritmes, te horen in de snedige, pittige “Ships with holes will sink” en de single “Quiet little voices”. Het jonge kwartet, amper 21 jaar, was onder de indruk van de pittoreske Witloof Bar. Ze gingen er gretig tegenaan en maakten hoekige danspassen … “It’s going to be a party, we want to have some fun”, declameerde de charismatische zanger Adam Thompson vol overgave. Ze speelden ook enkele opbouwende songs als “It’s thunder & lightning” en “Roll up your sleeves”, die boeiende, verrassende wendingen ondergingen (door o.a. xylotunes); ook lieten ze ruimte voor gevoelige, broeierige popsongs, “Conductor” en “This is my house, this is my home”, waarop de licht zweverige stem incluis het Schotse accent van Thompson tot z’n recht kwam.

We Were Promised Jetpacks is een band met potentieel, bewees dit op plaat en ook live waren ze niet van hun stuk te brengen. In een dosis emotionaliteit balden zij hun korte, krachtige en dynamisch sprankelende rocksongs samen. Kortom, band met toekomst!

Organisatie: Botanique, Brussel

Het Britse The Horrors werd twee jaar geleden al gehypetet met hun debuut ‘Strange house’. Een doorbraak bleef uit, aangezien de plaat nét niet voldoende kon overtuigen en beklijven door de rommelige en rauw rammelende aanpak.
Deze vijf in zwart geklede (graatmagere) heren grijpen terug naar de ‘80’s waverock en halen er de muzikale stijlen garagerock’n’roll, punk, galmende shoegaze en glamrock bij. Op de opvolger ‘Primary Colours’ gingen ze doordacht en bezield te werk. Het geheel klinkt beheerst, toegankelijk en melodieus wat de song op zich ten goede komt; ze raken dieper en  vormen een gestroomlijnd, opwindend en boeiend geheel.
The Horrors situeren zich ergens tussen The Cramps, Joy Division, The Cure, Psychedelic Furs, Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine.
Binnen dit concept brengt het vijftal voldoende variaties aan in gitaren, pedaaleffects, synths en vocals. De eerste songs “Mirror’s image” en “Three decades” rocken stevig met shoegaze en galm; het gaat dan over in poppier songs, “Who can say” en “Do you remember”. Vervolgens horen we sfeervoller materiaal, “Scariet fields” en “I only think of you”. De groep zweert alvast trouw aan de ‘80’s waverock/shoegaze en overtuigt hierin met “I can’t control myself” en de titelsong van de cd. De vijf Londenaars besluiten en verve met het acht minuten durende, de in fuzz gedrenkte electrowave –er “Sea within a sea”, waarin alle stijlen eens overhoop worden gehaald.
The Horrors bijten van zich af als vaandeldragers van deze onder het stof gehaalde stijl …

De West-Vlaamse Gentenaars Toman hebben een muzikale gedaantewisseling ondergaan. Postrock, avantgarde, psychedelica, sfeervolle toetsen en allerhande geluidjes horen we op hun recentste cd. Ze hebben hun postrock van vroeger een handige alternatieve draai gegeven en vermijden zo een doodlopend straatje met hun sound! Toman houdt van het avontuur en de creativiteit en baseert zich op Slint, Tortoise, Battles, 65daysofstatic en niet te vergeten ons eigen Belgische de Portables.
We spreken over amper zes songs op deze nieuwe plaat, waarvan sommige over de grens van de tien minuten gaan. Ze zijn met elkaar verbonden en vormen op die manier één verhaallijn, een concept. De songs hebben een broeierige intensiteit en ondergaan diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen; er is plaats voor melodie, ritme en subtiliteit. Frontman Wouter zingt meer dan hij op alle vorige platen heeft gedaan; z’n zang kan hevig en schreeuwend zijn. ‘Where wolves wear wolf wear’ lijkt wel een soundtrack.
De heren houden van beesten en spelen met woorden in hun cd titels. Opnieuw hebben ze een prachttitel gevonden, en we krijgen er een fraai geïllustreerd boekwerk met beeldverhalen vol dieren bij. Ze creëren een eigen wereld rond hun muziek. Kan het nog genialer? Puik werk van deze mannen. Uiterst origineel en gewaagd!

Al bij de vorige twee cd’s There is nothing’ en New day’ hadden we het erover dat het Gentse Absynthe Minded een volwassen indruk naliet. Hun broeierige diversiteit van pop, jazz, psychedelica, swing en balkan is mooi uitgewerkt in warme, sfeervolle en fris speelse popsongs, gedragen door Bert Ostyn’s emotievolle melancholische stem. Het smaakvol allegaartje zorgt opnieuw voor een uiterst gevarieerd boeiend album, dat duidelijk in het verlengde ligt van vorig werk. De jazzy Balkanesque aanpak van hun debuut ‘Acquired taste’ is tot een minimum herleid, maar toont de wortels van de bandleden nog aan, wat we horen op “Fortress Europe” en opener “If you don’t go, I don’t go”. Ze weten een breed publiek aan te spreken met de singles “Heaven knows” en “Envoi”; “Dead on my feet” en “Mercury” hebben een broeierige intensiteit. De piano/toetsen klinken duidelijk door op deze nummers, net als bij het intieme “Papillon”. Maar we vergeten de sfeermakers viool, contrabas en bezwerende drums niet, die net het totaalgeluid bepalen van Absynthe Minded. Het zorgt ervoor dat we hier kunnen spreken van een grootse band. Gewaagder gaat de band te werk op “Paramount” en “Multiple choice”.
Absynthe Minded kreeg al een verdiende erkenning met hun vroeger werk; de titelloze vierde onderstreept dit moeiteloos …

Sinead O’Connor was in een spaarzame bezetting van een gitarist, Steven Cooney en multi-instrumentalist Kieran Kiely (piano/toetsen/flute/tweede gitaar) te zien in de prachtige locatie van het Rivierenhof. Het bordje ‘Sold out’ prijkte er aan het begin van het domein.
Het was de ideale plek om haar pakkend en beklijvend materiaal, onder haar helder hemelse, emotievolle zang, te horen. Ze grossierde in het oeuvre van haar succesvolle platen ‘The lion & the cobra’, ‘I do not want what I haven’t got’, ‘Universal mother’, ‘Faith & Courage’, in combinatie met een handvol nummers uit ‘Theology’ en een glimp van de  nieuwe cd die er dreigt aan te komen. De sfeervolle, ingetogen (religieus getinte) songs van ‘Theology’ uit 2007 is de muzikale leefwereld die de songschrijfster er na ‘Universal mother’ (’94) op nahoudt. Ze is door de jaren een goedgemutste dame die haar publiek dankbaar onthaalt. In het begin al excuseerde ze zich prompt voor haar verlegenheid; ze zou haar ogen dichtdoen om zich te kunnen concentreren op haar vocale capaciteiten.

We hoorden een onderhouden set. Na de dromerige openers “Jeremiah beautiful” en “Thief”, bezorgde Sinead haar fans meteen kippenvel: “The healing room”, begeleid door een sobere pianotoets en gitaargetokkel, een indringend, gospel neigende “Never get old” en tot slot “3 babies”, bepaald door een akoestische gitaar en haar huiveringwekkende stem. … Intieme pracht van maatschappijkritische songs in een spaarzame begeleiding…
Verder in de anderhalf uur durende set was er nog de intense schoonheid van “Solomon”, “Troy” en “Nothing compares to U”. Het was immens stil in het domein Rivierenhof … Haar folky roots onderstreepte ze door een bredere omlijsting in “Who so ever dwells”, “What doesn’t belong” en “Lambs’ book of life”. Eind het jaar verschijnt er nieuw werk. Het sfeervolle “Very far from home” , lichtte een tipje van de sluier en lag in de lijn van haar ‘Theology’ plaat. Het opbouwende “Thank you” uit ‘Universal Mother’ werd mooi uitgesponnen en besloot de set. Het publiek droeg Sinead O’Connor een warm hart toe.
In de bis bracht ze een acapella “Stretched on your grave”, “If you had a vineyard” en haar ‘favorite’ “33” . Ze behield ieders aandacht met haar politiek engagement en spiritualiteit; op hun plaats waren de woorden introspectie en emotionaliteit van deze grootse, talentrijke singer/songschrijfster. Samen met haar twee muzikanten werd ze sterk onthaald.

Haar hartverwarmende muziek is de inspiratiebron voor vele vrouwelijke songwriters. De Nederlandse Marike Jager is er zo eentje. Ook zij bracht sober materiaal, subtiel uitgewerkt door akoestische gitaar en toetsen. De vriendelijke, lieflijke dame was eerst wat onwennig op het podium, maar was al gauw haar zenuwen de baas. Breekbare, dromerige popsongs, waarin we uitstapjes hoorden naar jazz en bebop. Ze leverde een smaakvolle set af!

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne ism met Arenberg, Antwerpen

De Deense DJ Sensimilia en haar 10 jaar jongere geliefde, de in Bosnië geboren Ena vormen samen Fagget Fairys. Ze hebben met de titelsong van de cd “Feed the horse” - mjam mjam -, de zomerhit klaar. Voor een tongzoen meer of minder kijkt het koppel niet meer om; qua attitude doen de vrouwelijke DJ en MC denken aan het Russische deernes Tatu. Hun ‘hotte’ liefdesverklaringen zetten ze muzikaal om in een zwoele mix van electro, pop, dubstep, drum’n’bass, kitsch, disco en Balkan (door de blazers). Resultaat is een trippende, prikkelende en groovy vibesound die tot de verbeelding spreekt … de ultieme soundtrack voor wie ‘the bunny ranch’ series op tv volgt …
Het duo heeft een uiterst charmante, sensuele plaat uit die met songs als “Roll the dice”, “Oçi”, “Mary Jane” en de titelsong inwerkt op de dansspieren. Het afsluitende “This thing I do” verwijst naar de ‘80’s electrowave; de andere songs omvatten een vleugje neurotische electronicableeps. Cocorosie schuilt om de hoek.
Fagget Fairys is hot in de clubscene …

De nieuwe artistieke paden van Folkdranouter gaan in stijgende lijn. De organisatie evalueert steeds hun rijke en gevarieerde programmatie, onder het motto ‘the new tradition’. Met zo’n
83000 bezoekers waren er nog 6000 meer dan vorig jaar (29000 telkens op vrijdag en zaterdag en zo’n 25000 op zondag!). Ondanks de recordopkomst waren er nergens meldenswaardige veiligheids- en andere problemen geweest. Een succesvolle 35^ste editie van Folkdranouter dus.
Folkdranouter wist een breed publiek aan te spreken, ten dele door de programmatie (folk, rock, kleinkunst, (jonge) talentrijke songwriters en (grote) gevestigde namen), maar ook de gezinsvriendelijke omkadering, het aanbod van straattheater, de kermisattracties, de kraampjes en de pleintjes in de boerenbuiten van de Westhoek, leverden een prachtig decor op en boden nu net een uiterst genietbaar festival met een leuke, ontspannende sfeer en gezelligheid. En niet te vergeten …het festival maakte zijn naam waar als het meest uitgesproken Groene Festival van ons landje.
Kijk, meer dan ooit traden de aspecten sfeerschepping en gemoedelijkheid op het voorplan.
Muzikale smaakmakers: K’s Choice, Flogging Molly, Richard Thompson, Yevgueni, Travis, Novastar, Sioen, Bart Peeters, The Chieftains, Milow en Moving Hearts. En … het weer was goed … heel goed zelfs …

dag 1: vrijdag 7 augustus 2009
De afwisselende programmatie in de diverse tenten en de alternatieve formule van de 4AD als ‘club in residence’ (Flamundo tent) konden rekenen op een positieve respons en lieten een opkomst van 29000 bezoekers na.

De eerste dag werd op gang getrokken door het beloftevolle Yevgueni (Kayam). In hun plaatselijk West-Vlaams hoorden we dat ze een thuismatch speelden. In de laatste Nekka nacht trok het charismatische gezelschap, onder Klaas Delrue, de aandacht naar zich toe. “We zijn hier nu dan toch” zongen ze … waarbij het publiek eerst luisterend oor was naar hun subtiel, fijnzinnige Nederlandstalige pop richting kleinkunst/chanson. Intimistische songs over de gewone dingen des levens, vriendjes en vriendinnetjes (“Sara”), verloren gegane café’s tot  simpelweg “Pannenkoeken”, wisselden ze af met de groovy en aanstekelijke, meezingbare refreinen van “Aan de arbeid”, “Als ze lacht” en “Nieuwe meisjes”, nu net hun sterkste songs. Ze palmden de tent in toen ze nog eens bovenop zeiden dat ze hier te maken hadden met het meest beschaafde festivalpubliek. Een wondermooi weemoedig slot was er nog met “Blijf”, een song met de (backing) vocals van Klaas’ zus Annelies. Yevgueni verzekerde de Nederlandstalige pop in de BeNE landen …

Het Rudy Trouvé Septet in de Flamundo was alvast andere koek.  Deze man-van-alle-kunstjes (werk met Dead Man Ray, dEUS, samenwerkingen met Mauro, muziektheaters helpen uitwerken en talrijke eigen projecten (Quintet, Sextet en Septet)), bracht met z’n band een avontuurlijke mix van grillige pop, jazz en chanson, ideaal binnen het 4AD concept. Een niet zo hapklare brok, ver buiten de wortels van het Dranouter recept, maar bemoedigend ontvangen door de 4AD zieltjes.

Richard Thompson, een Britse troubadour/folklegende, was een paar jaar terug nog als trio te zien op de Dranouter stage. Deze keer was de man solo op tournee om de nieuwe cd elan te geven. De zestigjarige begenadigde singer/songschrijver en getalenteerd gitarist, zorgde voor een intens beklijvende set (Kayam). Samen met een Billy Bragg en Tom Robinson bepaalt hij het unieke songwriterschap van rebelse, maatschappijkritische songs, die ontdaan zijn van enige franjes, en doorleefd, spannend en emotievol klinken door z’n meesterlijke gitaarspel en -getokkel …, waaronder songs als “I misunderstood” en “1952 Vincent Black Lightning”, beiden uit ‘Rumour & Sigh’ uit ’91. Een schitterende “Walking on a wire” speelde hij op het eind. Ondanks de bedrevenheid van deze bescheiden artiest, zagen we maar een halfvolle tent; hier hadden de doorwinterende folkie songwriterliefhebber post gevat …

Het Gentse Madensuyu intrigeerde ondertussen in de Flamundo met hun repetitieve gitaarstructuren, bezwerende en opzwepende percussie, elektronicableeps, (schreeuw)zang en opwindende kreten. Opnieuw zagen we een duo die een uitzinnige en strakke set speelde. De recente cd ‘D for Done’ stond voorop. Ook zij konden rekenen op meer dan herkenningsapplaus van de doorsnee Dranouter bezoeker.

Flip Kowlier en z’n band werden geruggensteund door de Harmonie Ypriana (Kayam). De songs kregen meer bombast door strijkers, blazers en ander instrumentarium. De geslaagde samenwerking werd in goede banen geleid door de dirigent van de harmonie en volksmenner Kowlier. “In de fik” en “Bijstje in m’n oaft” zaten al vroeg in de set, “De grotste lul van ’t stadt” en “Ne welgemeende fxx you” rockten stevig en klonken wat vreemd met een harmonie, maar gaven net die extra dimensie. “Zie je ’t ne bikkn zittn” vroeg Kowlier nog. Het publiek reageerde enthousiast en droeg hun ‘West-Vloaming’ op handen. Kowlier speelde een thuismatch, waarbij hij moeiteloos de tent inpalmde. Naast de ingetogen “Vredeslied” en “Geef mie e glas” kunnen we besluiten dat tristesse en vreugde dicht bij elkaar lagen … ”Donderdagnacht” en Min moaten” boden ‘ne boterham, enen mee koas en enen mee hesp’; de refreinen brulde iedereen luidkeels mee, wat de climax vormde van een toffe, leuke en emotievolle set van deze Gentse Izegemnaar en het Yperse orkest.

Eén van de headliners van het festival was K’s Choice, de band van Gert en Sarah Bettens, die na zes jaar hun comeback vierden (Kayam). Volgend jaar wordt er een vervolgverhaal gebreid met een nieuwe cd. Ze brachten in de jaren ’90 goed in het gehoor liggende poprock met een handvol hits. Broer en zus speelden met vier muzikanten en trokken de kaart van snedige, potige rock. Er was ruimte voor enkele spaarzaam begeleide ingetogen nummers. De vonk sloeg duidelijk over naar het publiek …Een enthousiast publiek en een sprakeloze Sarah… “Everything for free” opende de set, gevolgd door puike versies van “Another year” en “Cocoon crash”. W hoorden al enkele broeierige, sfeervolle songs van het ‘forthcoming’ album. Bettens had er voorbije winter nog maar een solo (theater) tournee opzitten, wat onder de aandacht kwam met “Daddy’s gun” en “My heart”. Op het voorplan traden broer – zus Bettens met “Breakfeast” en “God in my bed” (in de bis!). “Almost happy” en “Believe” klonken krachtiger en strakker. “Not an addict” was de meesterlijke afsluiter en had het meezinggehalte van Kowliers classic “Min moaten” in Dranouter. Sentiment! K’s Choice was terug van weggeweest en wakkerde een groepsgevoel aan. De K’s Choice microbe kan in 2010 z’n werk doen …

Eindelijk … eindelijk … eindelijk dus. Al lang stond het Amerikaanse Flogging Molly (met Ierse roots) op het verlanglijstje van de organisatie en ondergetekende. Het uitgebreide ensemble onder Dave King brengt punkfolk op leest van The Pogues, The Whiskey Priests en Dropkick Murphys en verwijzen naar de roots van The Chieftains en Dubliners. Na concerten in Werchter en op Pukkelpop kon de passage in Dranouter niet uitblijven. Ondanks het feit dat de recente cd’s minder bruisend en opwindend zijn, brachten ze een evenwichtige set en werden enkele FM classics niet vergeten, “Drunken lullabies”, “Rebels of the sacred heart”, “Selfish man”, “Paddy’s lament”, Devils dancefloor” en “The worst day since yesterday”. Speels allemaal door de combinatie viool, accordeon en tin whistle. Hun ‘lightning star’ was een hommage aan Johnny Cash, Bob Dylan en Joe Strummer. Onze eerste nacht besloten we met ne Welgemeende Santé op de Guinness en de Belgian beer ….

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto's

Organisatie: Folkdranouter, Dranouter

De afsluitende dag op Dranouter lokte ruim 25000 bezoekers en kruiste de traditionele folk van Moving Hearts, ‘de godfathers’ van The Chieftains, de klezmer van Storsveit en het huidig patrimonium van de cuban/latin /hiphop van Orishas, de songwriterpop van Milow en het Vlaamse entertainment van Bart Peeters.

Het IJlandse collectief Storsveit nix noltes (Kayam) leek wel een handig alternatief om Zach Condons Beirut te begeleiden op een volgende plaat (zoals hij nu deed met de Jimenez band!). Wat ‘March of the Zapotec’ nog traditioneler zou doen klinken binnen het Balkan/klezmer concept. Hun instrumentale Balkan was net iets te hoog gegrepen om de ganse set te boeien.

De jonge folky singer/songwriter Mariee Sioux uit Nevada City, debuteerde vorig jaar op het Dominofestival en op enkele gigs in de Bota. In de voetsporen van een Alela Diane opereert zij op haar laatste tournee (terug) solo met innemende folky popsongs, ergens tussen droom en nostalgie, bepaald door haar broze, zweverige praatzang (Flamundo). De songs hadden een minimale inkleding van akoestisch gitaargetokkel en haar stem. Ze was onder de indruk van het aandachtige publiek,wat haar een zelfzekere plaats opleverde binnen de vernieuwende (free) folkscene. Ze liet ook haar Sioux’verbondenheid (van de oorspronkelijke bewoners van Nood-Amerika) horen.

Stevig, dynamisch en opwindend ging het er aan toe met Orishas uit Spanje (Kayam). De band heeft roots in Cuba en liet dit duidelijk horen in hun zomerse dansbare cocktail van latin, hiphop, pop en traditionele Cubaanse muziek van een BVSC, Afro Cuban all Stars en Portuondo on beats. Een frisse, aanstekelijke en stomende set was het resultaat. Overtuigend wat het kwartet wist af te leveren!

Het Ierse Moving Hearts (Kayam) greep terug naar de wortels van de traditionele folk. De groep, opgericht in ’81, had heel wat folkgrootheden over de vloer, maar hield er onverwachts eind ’89 mee op. De reünie deed de muzikale microbe terug aan wakkeren. Hun overwegend instrumentale sound (af en toe werden ze wel bijgestaan door gastmuzikanten en een gastzanger) van pop, rock en psychedelica, refereerde in momenten aan de sfeervolle aanpak van (het onvolprezen) Afro Celt Sound System.

Eén van de meest gerespecteerde Vlaamse songschrijvers van dit moment is Jonathan Vandenbroeck aka Milow. Hij was erg blij dat hij er hier bij mocht zijn (Kayam). Z’n bescheidenheid sierde hem, want z’n twee platen haalde al hoge ogen in de nationale en internationale pers. Hij won in februari nog 5 MIA’s. Ooit gestart in 2004 als een Erkens, beschikt deze singer/songwriter over een heuse band en werd hij vocaal bijgestaan door Nina Babet. Z’n dromerige pop klinkt radiovriendelijk en krijgt door de rits muzikanten een voller geluid. We hoorden een intimistische, sfeervolle en luchtige set onder z’n zalvende stem en de warme vocals van Babet. Naast hapklare songs als “The ride”, “Out of my mind”, “Until morning comes” en “One of it”, kon hij uiterst sober het publiek voor zich winnen met “You don’t know” en “Ayo technology”. De refreinen werden moeiteloos meegezongen of er werden enkele obligate “heyoohs” geneuried. “Dreamers & renegades” was één van de afsluiters van de zorgvuldige, uitgekiende, melodieuze set van deze niet te onderschatten songwriter.

En dan komen we tot de finalereeks van The Chieftains vs Bart Peeters (Kayam).

Vijf jaar geleden sloot het Ierse The Chieftains Folkdranouter af. Ze hebben er al een gerespecteerde carrière van meer dan 40 jaar opzitten. Een klein anderhalf uur lang hoorden we sfeervolle Ierse folkmusic, bepaald door Paddy Moloney, spil van de Chieftains. De stepdancers gaven net als de Pipers & Drumband (in traditionele klederdracht!) uit Passendaele elan aan het geheel. The Chieftains lieten het totaalgeluid wat aan het toeval over, wat uiteindelijk toch een mooi samenspel en rondedansjes op het podium opleverde. The Chieftains kregen een verdiende, staande ovatie. Respect!

Bart Peeters is van alle markten thuis en beschikt over een grenzeloze creativiteit. De bijna dolle vijftiger onderscheidt zich als tv presentator, acteur, entertainer en zanger/multi-instrumentalist. Enkele jaren terug maakte hij er overdag een onvergetelijk Dranoutermoment van, nu kreeg hij iedereen mee om de 35^ste editie te besluiten.
Peeters heeft er al een succesvolle club/theatertournee en een handvol festivals opzitten. Hij geeft persoonlijke indrukken weer, neemt de samenleving onder de loep, geeft kwinkslagen en maakte er een luchtige en integere cocktail van in z’n bindteksten (cfr. het sterrenmeisje en Natalia). Ongelofelijk tot wat hij als cabaretier en muzikant allemaal in staat is. Hij zet deze creativiteit met z’n begeleidingsband om in een subtiele mix van pop, folk, kleinkunst en chanson; een vleugje jazz, funk, afro, tango en hiphop zijn te horen, in een uitgebreid instrumentarium van gitaar, accordeon, viool, klokkenspel, derboeké (variant op de djembé ) en allerhande tierlantijntjes.
We hoorden een boeiende afwisseling in stijl en dynamiek. De recente derde cd ‘De hemel in het Klad’ stond in de spotlights. Peeters & Band wisten het publiek in hun greep te houden; het volksfeest en het meezinggehalte kon niet ontbreken, want we werden aangepord tot handjeszwaaien en –klappen op levendige songs “Er is geen één zoals jij”, “Denk je nog aan mij”, “Messias” en “Leve de deejays” (persiflage op Indeep’s “Last night a dj saved my life”). Intussen was er ook ruimte voor sfeervol, ingetogen werk … de intieme Bart als in “Zo van die zomeravonden”.
Op het meesterlijke “I’m into folk” en de closing act met de lepels in de bis (“Huisdier” (?), een uitnodiging tot ‘lepel’drums) mocht iedereen het podium op om het Folkdranouter feestje compleet te maken.
Ijzersterk live optreden. Folkdranouter werd ‘en verve’ besloten …

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto's

Organisatie: Folkdranouter, Dranouter