De 28^ste editie van het Cactusfestival zal ingaan als de succesrijkste tot nu toe. Ruim 27000 bezoekers konden genieten van een voortreffelijk programma. Het zal de crew van Cactus een hart onder de riem zijn … ’Hear, See, Feel the world’ luidt hun credo, wat de versmelting betekent van verschillende culturen en muziek, wat de variëteit onderstreept. De formule bleef ongewijzigd: één podium, diverse stijlen van muziek, heerlijke spijzen, animatie, sfeer, gemoedelijkheid en … kindvriendelijk.

dag 1: vrijdag 10 juli 2009
De eerste avond van het Cactusfestival in Brugge was er ééntje van alle leeftijden. Het ging van de jonge beloftevolle Leuvense Selah Sue naar ‘opa’ Bunny Wailer, de 60 jarige stiefbroer van Bob Marley tot ‘papa’ Franti en ‘mama’ Chapman. Zo zie je maar dat de organisatie alle leeftijden kon binnenhalen, naast de muzikale diversiteit en songwriting.

De 18 jarige Selah Sue beet solo de spits van de driedaagse. Het is niet iedereen gegeven om op zo’n jonge leeftijd het vriendelijkste festival in Vlaanderen te openen. De beloftevolle artieste overwon de plankenkoorts met haar akoestische gitaar en haar doorleefde, indringende en emotievolle stem. Ze pootte live enkele opmerkelijke gevoelige luistersongs neer: een pakkende “Mommy”, een overtuigende “Black part love” en een uiterst sfeervol groovende “Fyah fyah”. Songs met inhoud en hitpotentie … Chique wat deze talentrijke jonge dame presteerde op zo’n groot podium.

’Opa’ Bunny Wailer werd op z’n beurt dan geruggensteund door een uitgebreid collectief. Bunny Wailer houdt het bij de traditionele zomerse reggae zonder al te veel zware basses, dubs en drum’n’bass. De Jamaicaanse roots hield hij hoog met aanstekelijke ritmes, grooves en een vleugje ska. De blazersectie en de backing vocals gaven kleur aan het geheel. Hij kon van een handvol Marley klassiekers niet onderuit, “No woman, no cry”, “One love” en “Lively up yourself”. Net als de daaropvolgende act Franti/Spearhand waren ‘Peace, Love en Unitiy’ de sleutelwoorden.

Michael Franti & Spearhead putten ten dele verder uit deze rijkelijke traditie, want samen met de Jamaicaanse gastzangeres Charleen Anderson vatte hij de set aan met “Redemption song”. Wat daarop volgde was - naast vrede, samenhorigheid en verdraagzaamheid -, een opwindende en bruisende cocktail van pop, soul, hiphop, reggae, dub en funk. Een groots feestje bouwde hij op voorzien van danspasjes, handjeswuiven en meezingbare slogans … Entertainment en ‘Feeling Good’ music met een geweten …Het was een wervelende show, waar de songs in elkaar overgingen; tussendoor hoorden we flarden “Billie Jean/Pass the dutchie” en “Tainted love/could it be love”. De plaat ‘All rebel rockers’ deed z’n titel alle eer aan … Franti omzeilde de routine van de jaren door aan de nummers een moedige, handige en frisse alternatieve draai te geven.

Tracy Chapman tot slot besloot de eerste Cactusavond. Al twintig jaar staat deze singer/songschrijfster (‘with a message’ en ‘(broken)lovesongs’)op de bühne. Ze scoorde vooral hoge ogen eind de jaren ’80 met haar eerste twee platen. Samen met leeftijdsgenoten Suzanne Vega, Sinead O’Connor, Natalie Merchant en Joan Armatrading wint ze vele vrouwenharten. Het eerste deel van het Park werd dan ook (terecht) overspoeld door vrouwelijke fans. Melodieuze popfolk, onder haar begeesterende en indringende stem (die door de jaren niks heeft ingeboet aan emotionaliteit btw!) …”Talkin’ about the revolution”, “Across the lines”, “Fast car”, “Mountain o’things”, “Baby can I hold you now” en “Tellin’ stories” wisselde ze af met materiaal van haar recente plaat ‘Our brightest future’, waaronder “Save us all” … Een heerlijk innemende en opbouwende sound. Haar gitaarspel stond voorop, wat muzikaal verder werd ingevuld door een tweede gitaar, bas, drums en/of toetsen. Begeesterende set van een talentrijke dame, die ‘full respect’ afdwong.

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Na de filmische postrock van het Japanse Mono en het losgeslagen Franse Babylon Circus, vonden we aansluiting bij de derde act van de middag, het Duitse The Notwist. Net als Mono waren zij, onder de broers Markus en Micha Archer, al te gast op het Dominofestival in april ll. Na talrijke nevenprojecten maakten ze een nieuw album ‘The devil, you + me’. Eigenlijk vertoonde hun set veel gelijkenissen als op Domino: een traag op gang komende stoomlocomotief en rustig, voortkabbelende melancholische indierock. Na “Pick up the phone” bouwden ze een broeierige spanning op: “This room”, “Boneless” en “Pilot” kregen een krachtige injectie en noisier gitaargeluid; en door de knetterende, knisperende en subtiele electronicableeps én de repeterende, ontregelde ritmes een groovy climax. Ze wisselden deze snedige aanpak af met enkele zachtere, ingetogen songs als “Sleep” en de titelsong van de recente cd. Om tot slot een boeiende finalereeks te spelen als “Chemicals”: laten aanzwellen en het strakker en straffer laten klinken met een dreigend ondertoontje. The Notwist won gaandeweg aan belangstelling en leverde bijgevolg een uitstekende set af.

Het Amerikaanse weirde collectief !!! verloor één van z’n frontmannen bij de vorige toer van ‘Myth takes’. !!! zijn live sfeermakers, maar midden in de namiddag openlucht optreden is geen evidentie om fans te winnen. Hun aanstekelijke, hitsige en dansbaar groovende (soms beukende) sound - door keys, elektronisch vernuft, een snedige gitaarloop, een diepe, repeterende bastune en dubbele percussie, soms aangevuld met blazers -, moest ook hier wat op gang komen. De vijfkoppige band grossiert uit het oeuvre van A Certain Ratio, Gang Of Four en Ozric Tentalcles, en sluit aan bij de huidige scene van Radio 4, The Rapture, LCD Soundsystem en Friendly Fires. Ze stelden vooral het nieuw werk voor, met een ietwat strakke, rauw klinkende gitaar; de oudjes in de stijl van “Me & Giulliani” “Heart of hearts” en “Must be the moon” overweldigden door de opgebouwde trance en de opzwepende percussie. Ten tijde van hun Pukkelpop optredens overdonderden ze de massa, nu was vooral de eerste helft van het Park te vinden voor het hyperkinetisch collectief.

Het lijvige vriendelijke Britse Magic Numbers van de familie Stodart (twee broers/zus en Angelo Gannon) zullen in het najaar hun langverwachte derde cd uitbrengen. Hun ‘feel good’ luchtige, dromerige en bitterzoete songs (door subtiele (retro) gitaarakkoorden, toetsen en bezwerende drums), onder een meerstemmige zang, gingen erin als zoetenkoek. Oudjes als “Take a chance”, “Forever lost”, “Love me like you”, “I see you, you see me” en “Mornings eleven” pasten mooi naast het nieuwe “Hurt so good”, “Sound of something” en “The pulse”, die over evenveel lichtvoetigheid beschikken … Enthousiasme en speelplezier dus, dat op het eind een staartje kreeg met een ‘on-the-road-country’ medley. Een terechte verwijzing naar Fleetwood Mac en Supertramp.

Het combo rond Joey Burns (zang, gitaar, bas) en John Convertino (drums) Calexico, bieden een ruime kijk op de americana door het toevoegen van warme, exotische, zuiderse klanken, waarbij ze creatief en broeierig klinken; accordeon, steelpedal, de Mexicaans klinkende trompetten en zelfs een Spaans/Cubaanse zang zijn daar verantwoordelijk voor. Live stond de band op scherp. Kijk, na overtuigende sets op FihP en in de AB, was ook de massa op Cactus te vinden voor deze ‘afro/cuban/ bossanova/ americanapop’ en de vleugjes mariachi/latino, jazz, folk en spaghetti western (waaronder “El gatillo”, “Crystal frontier”, “Inspiracion” en “Writers minor holiday”). Ze wisselden dit moeiteloos af met enkele sfeervolle ingetogen songs. ‘Carried to dust’ verscheen nog maar vorig jaar, maar stiekem hoorden we al dat ze nog meer zuiders zullen klinken op de volgende plaat  … dat belooft dus! “Guero Canelo” en “Corona” breidden een feestelijk einde aan deze zomers geïnspireerde set.

Pop, triphop, soul, drum’n’bass, allerhande trancy beats en breakbeats zijn de muzikale ingrediënten van het Britse Lamb, die na ruim vijf jaar terug van zich laten horen. Lamb, onder de frêle zangeres Louise Rhodes en computerfreak Andy Barlow, sloten hun muzikale carrière af met de in 2003 verschenen vierde cd ‘Between darkness & wonder’, die door het uitblijven van hitpotentie het einde van het duo betekende … Maar de herbronning deed deugd… om het oude materiaal opnieuw overtuigend, gedreven en begeesterend te spelen. Lamb, tegenpolen in sound en stem én tegenpolen qua sfeer creëren van een opgefokte Barlow vs de ingetogen sterkte van Rhodes. Net deze gegevens gaven vonken … Het duo werkte in op de dansspieren en bezorgde ons tegelijkertijd kippenvel door de broeierige spanning van elektronica, beats, de jazzy aandoende electric bass/cello (door een derde lid!) en de breekbare, ijzige en zwoele vocals van Rhodes. De nummers werden ondersteund door visuals, wat elan gaf. Een ‘best of’ die nazinderde. Check er de lijst maar eens op na: “Little things”, “Gabriel”, “Trans fatty acid”, “What sound”, “God bless”, “Gorecki“en in de bis “Cotton wool” en “Bonfire”. Een betere reünie konden we ons niet voorstellen … Lamb was om van te smullen !!!

Jamie Lidell, an Englishman in Berlin, moest ter elfder ure topact Joss Stone vervangen, die vanaf vrijdagavond enkele optredens moest annuleren door ziekte. Gelukkig was de man in ons landje om zich op te warmen voor het komende Gent Jazz en het Dourfestival. Hij gaf ook nog een ‘free’ concert in het Depot in Leuven en kon er een mooie finale aan breien als ‘closing act’ op het Cactusfestival. Eerlijk gezegd, hoorden we hier niemand klagen om deze geluidskunstenaar en z’n smaakvolle cocktail van funk, soul, pop en swing aan het werk te zien. Een schitterende, gepaste en gevatte keuze van de organisatie! Hij zorgde voor een evenwichtige set van toegankelijke, dansbare elektronica van z’n ‘Multiply’ plaat en de funky soul van het recente ‘Jim’. We zagen een energieke, opzwepende en bruisende set met z’n band en een man met een podiumprésence, vocale capriolen en een vleugje gekte en humor om U tegen te zeggen; naast de pak songs als “Figured me out”, “Little bit of feel good”, “Multiply” en “Another day” toonde hij nog eens een staaltje elektronicagestoei/beatboxing/scratches op z’n Jimi Tenors’s/Beastie Boys. “I tried to look like Joss Stone” wierp hij nog op … Een man –van-alle-kunstjes, die eindigde met twee zwoele, sensuele en aanstekelijke P-funk ballads … Overtuigender kon niet meer om een succesvolle Cactuseditie te besluiten …

Organisatie: Cactus Club, Brugge

De trilogie die Ozark Henry van zanger/componist Piet Goddaer wist af te sluiten – ‘Birthmarks’ (’01) – ‘The sailor not the sea’ (‘04) en ‘The soft machine’ (’06) krijgt nog een leuk staartje. ‘Grace’ is een compilatie cd van veertien akoestisch toongezette songs, ontdaan van enige franjes, zacht, puur, naakt en oprecht. De essentie van de songs blijft mooi bewaard, bepaald dor mans piano en stem. Af en toe liet Goddaer al deze aanpak doorschemeren op z’n live acts zoals te horen op “Sweet instigator”, “Vespertine”, “Grace” en “Word up”. Een andere, overtuigende kijk …Het rustige en intieme karakter vult het indrukwekkende oeuvre van Goddaer aan. Sommige nummers worden dan toch spaarzaam begeleid, wat de radiovriendelijkheid ondersteunt, waaronder het poprockende “Godspeed”. “Me & my sister” klinkt zelfs bijna onherkenbaar! Goddaer slaagt erin z’n songs alle richtingen te doen uitgaan. ’Grace’ vormt een mooie aanvulling door het sfeervolle, zalvende en rustgevende concept.
Uitkijken wordt het naar de nieuwe plaat die in het najaar zal verschijnen. Voorproefje hebben we al met de single “Remains” .

De elektronica van Jack de Marseille situeert zich binnen de house/techno scene. Al vijf jaar is zijn muziek vooral gestoeld op deep en progressive house met invloeden uit de electro, techno en breakbeat. Uitgangspunt: trance effect bereiken en inwerken op de dansspieren. ‘Inner Vision’, op de nieuwe cd van deze Franse DJ/Producer bundelt hij Chicage house, Detroit techno, Berlin dubs en trance door zalvende repeterende beats. Een sfeer creëren van een loungy laidback gevoel (als op de lange opener “Lovely”, “Spititual life” en “Aminimalogy”); de beats kunnen af en toe iets forser en krachtiger klinken en richting dansvloer gaan, “Echospace” en “Body & mind”. Vooral de langere nummers zijn intrigerende chillende staaltjes electronicasounds, muziek bij zwoele zomerse avonden ‘on the beach’, die door lichteffects een meerwaarde kunnen hebben …

Het was puffen en blazen op deze tweede dag. De vermoeidheid door de loden zon overwonnen we door een rits grote bands op de Mainstage en enkele opkomende talenten. Zij zorgden voor een frisse bries en afkoeling.

Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, brengt een uitstekende pittige combinatie van groovy pop, rock, soul mellow hiphop, funk en jazz onder z’n zalvende vertelrap/zang. Het waren vooral de songs van z’n debuut van twee jaar terug die bleven hangen om de tweede dag te openen op de Mainstage. “Writers bloc”, “Glory days”, “Starz in your eyes” en “Disco friends” werkten aanstekelijk op de dansspieren. Een ingetogen “The day I died ontroerde. Het toonde aan dat ook de sfeervolle songs konden intrigeren. Een gevarieerde set van een charismatische band en zanger!

Intussen was de Spoken Words van Henry Rollins aan de gang in de Pyramid Marquee. De spierbal hield na z’n carrière met Black Flag en Henry Rollins Band bezig met ‘spoken word performances’. Hij omschreef zichzelf als ‘een trouble maker’, die er net een betere wereld wil van maken; hij trekt de wereld rond om z’n mensenrechtenboodschap, maatschappijkritische blik en leuke verhalen tijdens het reizen te vertellen: de oorlogsjaren tijdens president Bush, de bevrijding door de verkiezing van Obama, de story met de weirde Bad Brains zanger of de benauwdheid die hij creëerde door het lezen van een boek ‘Jihad’ (van A. Rashid) tijdens een vlucht in Australië. Kijk, hij gaf de jongeren vele houvasten mee en had een handig alternatief klaar om de oorlogen te stoppen: bombardeer de wereld met Ramones platen!

Eén van de gehypte ontdekkingen in 2009, het Londense White Lies speelde een overtuigende set met hun donkere waverock/postpunk op de Mainstage. Het kwartet, op deze zomerse dag nu nét even niet in het zwart gekleed, dingen Editors en Interpol naar de kroon met hun meeslepend en bedreven materiaal. Ze verwerken ‘80’s Joy Division, OMD, Teardrop Explodes, Echo & The Bunnymen, Chameleons op sublieme wijze. Ook de heldere, indringende vocals van de vriendelijke zanger/gitarist Harry McVeigh zorgden voor de gepaste dramatiek. Eén plaat uit en al zo veel gasten kunnen boeien op de wei, het is niet voor iedereen weggelegd. Hen lijkt een grootse toekomst weggelegd … Songs als “A place to hide”, “To lose my life”, “Farewell to the fairground” en het afsluitende “Death” stonden garant voor strak snedige rockers en een broeierige intensiteit.

De jonge Priscilla Ahn was duidelijk verbaasd van de belangstelling voor haar gig in de Pyramid Marquee. Ietwat bedeesd vatte ze de dromerige, zoete folky popsongs aan, die elan kregen door haar frêle, emotievolle stem. Spaarzaam werden ze begeleid door bas en toetsen. Het kader van deze tent bleek toch nog iets te overdonderend om volop een uur te kunnen boeien, maar een ticketje mag zeker weggelegd worden in een kleinere stage op Folkdranouter en/of Pukkelpop.

Vorig jaar bracht Amy MacDonald met “This is the life” één van de zomerhits van 2008. In een uitverkochte Bota hoorden we meer van die aanstekelijke, frisse en sfeervolle popfolkdeuntjes. Een relaxte, zwierige aanpak, maar heel leuk om naar te luisteren. Ze straalde op de Mainstage gemoedelijkheid en een ‘positive vibe’ uit. Haar naam stond over het ganse podium geschreven. Ze behield de aandacht met haar gevarieerd songmateriaal van broeierige rockers “Barrowland ballroom”, “Run” en de sfeervolle “Youth of today” en “Road to home”. Naast de singles “Mr Rock’n’roll” en “This is the life” voegde ze er nog twee opmerkelijke covers aan toe van haar favorieten: “Mr Brightside” van The Killers en “Dancing in the dark” van Bruce ‘the boss’. Of ze even geslaagd waren als het origineel, was een andere vraag …

Van elk van de drie volgende bands pikten we een kleine helft mee. M. Ward, Elbow en Jason Mraz. Hartverscheurend alvast als je weet dat M. Ward z’n veelzijdigheid als muzikant onderstreepte op het recentste ‘Hold time’, het enthousiaste Elbow hun subtiele,uitgewerkte pop live elan en diepgang weet te geven, en Jason Mraz als de jonge belofte wordt onthaald …
M. Ward boeide met een potpourri van bluesy rock’n’roll, dromerige rock, georkestreerde country ‘roots’pop en rockabilly. De zompige bluesy gitaarslides waren om van te snoepen. Maar ook hier was de Pyramid Marquee efkes te groot om volledig op te gaan in die broeierige sound. Spijtig genoeg kon het concert onvoldoende beklijven, mede ook door de matige belangstelling en mans brabbelstijl tussendoor.
Elbow opz’n beurt heeft zich door de jaren opgewerkt. Ze leveren nochtans al jaren ontroerende, stijlvolle en heerlijke prachtsongs af, die passen in het rijtje van Coldplay en Radiohead. Het geheel klinkt zowel sfeervol, grillig, somber als zwierig en poppy.
Live slaagt de band, rond de lieflijke zanger Guy Garvey, erin de songs kleur en diepgang te geven. We hoorden een elegante schoonheid, die af en toe wat forser en krachtiger klonk en op de Mainstage de aandacht behield. Een enthousiast gemotiveerde band (dito zanger!), die het nodige spelplezier beleefde en genoot van de sterke respons. We hoorden een schitterende finalereeks met het opbouwende “New born”, een fraai gearrangeerd “Weather to fly” (waarbij iedereen rond de keys stond) en een uitgesponnen orkestrale “One day like this”. Puike set!
En tot slot Jason Mraz in de Pyramid Marquee. Stond Gabriel Rios hier op het podium, kon je je wel afvragen? Vrolijke vriendelijke charmante pop, die een zwoel latin en r& b sfeertje uitstraalde en reggae vibes had, ondersteund van een warme zang. Een handvol herkenbare deuntjes als “Live high”, “A beautiful mess” en “I’m yours” zorgden voor de eerste cocktail bij deze zomerse avond …

Het Britse Bloc Party beheerst samen met samen met The Killers, Kaiser Chiefs, Editors en Franz Ferdinand (Coldplay buiten categorie btw!) het huidig rockpatrimonium.In een kleine vier jaar tijd brachten ze al drie cd’s uit waarbij we naast de energieke en frisse postpunk, meer hoekige ritmes hoorden van harder industriële elektronicabeats zoals op de laatste ‘Intimacy’. Bloc Party lijkt wel onophoudelijk te toeren en gaat nu al zeker twee jaar genadeloos te werk. Van het clubcircuit (twee avonden in AB in het voorjaar!) naar de festivals, met telkens lovende reacties. Ook hun halte in Werchter was opnieuw onweerstaanbaar. Hun ongekende spontaniteit, speelsheid en enthousiasme zorgde voor uitzinnige reacties, wat Kele Okereke en de zijnen een tandje lieten bijsteken. “One month off”, “Hunting for witches”, “Positive tension”, “Talons”, “Banquet”, “Two more years” en het sfeervolle “So here we are” overdonderden! Het gestoei met elektronica kwam vanaf het midden van de set met “One more chance”, “Mercury” en “Flux”. Zelfs de krachtige “Like eating glass” en “Helicopter” kregen wat gelaagde elektronica …Bloc Party heeft al aardig wat hits bij elkaar die iedereen in de juiste stemming bracht voor een rockende party …

En wat een rockoffensief hoorden we van The Killers daaropvolgend op de Mainstage. De band rondom zanger Brandon Flowers brengt wel niet de grootse platen uit, maar hebben een arsenaal aan hits om U tegen te zeggen. De bombast en saloonkitsch van de vorige toer is op het achterplan geraakt. De band uit Las Vegas koos voor een strakke meer directe aanpak. Brandon Flowers en de zijnen hadden alles heel goed onder controle en gingen vakkundig te werk. Een standvastige set, waarbij het stevige en subtiele materiaal elkaar mooi afwisselende; en ze waren niet bang de songs een krachtige kopstoot te geven. Flowers was in goede doen en slaagde er moeiteloos in het publiek op te zwepen; een performer ‘grand classe’: het sfeervolle “Human” kreeg een aardig drumbeat mee en “Somebody told me” zat vroeg in de set en had al meteen de wei mee. De broeierige spanning en de uptempo’s van “World we live” in en “Joyride” bewezen een band op scherp. Met een snedige versie van “Shadowplay” van Joy Division bereikten ze het kookpunt. Het sfeervolle “Smile like you mean it” (op piano/toetsen) was een welgekomen rustpunt. Dan ging het terug richting ‘rocken’ en zette de band alle registers open met “Jenny was a friend of mine” (wat een bastune!), het opbouwende “Read my mind”, het krachtige “Mr Brightside” en “When we were young” als bis. The Killers tekenden die avond voor de grote zalen …

Voor de topacts moesten we ook hier noodgedwongen keuzes maken tussen de wereldband van het decennium Coldplay en de opkomende discobitch Lady Gaga.
Coldplay zagen we in oktober ll in sterke doen met een uitmuntend concert in het Sportpaleis (zie livereview op de site!). Ook was de redactie aanwezig op het Main Square Festival in Arras (zie verslag festivalreviews!). Songs als “Life in technicolor”, “Violet hill”, “Clocks”, “In my place” en “Yellow” onderstreepten meteen de ijzersterke live reputatie van de tandem Martin/Champion. Om maar te zeggen dat Coldplay = de headliner van Werchter 2009! We vonden terug aansluiting op die fundamentele kracht en eenvoud van negen jaar Coldplay met “The scientist” op piano. De “Viva la Vida woohoohs” kreten galmden als een ‘wave’ over de weide. Intussen hadden we gehoord van een intermezzo aan de PA, net als hun optreden in zaal. “Life in technicolor pt 2” en “The escapist” besloten definitief de set van één van de meest gewone bands op deze aardbol … Coldplay !
Lady Gaga tot slot: op nog geen jaar tijd slaagt deze dame erin de andere vrouwelijke artiesten en bands naar de kroon steken; Pussycat Dolls, Pink en Britney Spears verbleken bij deze discoqueen. Wordt zij de nieuwe Madonna? In haar set van ruim een uur zagen we een danseres, een performster, een entertainster en een zangeres. Aanstekelijke catchy dance, een pompend disco/electro beatje en af en toe een sfeervolle toets op piano. De kitsch verkleedpartijen, de acts van de andere dansers/-essen, de danspassen, de opzwepende drums en een gitaarloop misstonden niet tijdens haar optreden. Ze bouwde het feestje op, waarbij het publiek alle refreintjes luidkees meezong. “Love game”, “Just dance” en “Pokerface” (akoestisch ingeleid) zorgden voor jouw rit ‘on a disco stick’. Het akoestisch luikje aan de piano toonde de Lady op haar intiemst. Een Lady in grote doen …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Samen met bands als Gang Of Four, Shriekback, Cabaret Voltaire en New Order gaven zij de elektronica een breder concept door aanstekelijke groovende funk, jazz en loungy soundscapes. Een paar jaar terug lanceerden groepen als een LCD Soundsystem, The Rapture, The Klaxons , Friendly Fires, …een revival naar dit geluid, wat als punkfunk werd omschreven. Ook de warme, relaxte sound van Red Snapper van mellow trip/hip/drum’n’bass, lounge trancy dansritmes en soundscapes horen we terug.
A Certain Ratio is er opnieuw bij. De laatste cd dateert van ’97 ‘Change the station’. A Certain Ratio integreert al die stijlen samen in een evenwichtige plaat van twaalf songs. Ze bieden een afwisseling van synths, gitaargetokkel, diepe basses, blazers, bezwerende percussie en de goed op elkaar afgestemde zang van bassist Jeremy Kerr en Denise Johnston. “I feel light”, “Everything is good” en de herbewerking van “Rialto” (van de plaat ‘Sextet’) zijn uiterst genietbare sfeervolle songs met een zalvende soms iets krachtige beat. “Teri” en “Starlight” zijn de uitschieters van deze puike comeback plaat.
’Mind Made Up’ biedt muzikaal avontuur binnen toegankelijke pop, ontstrest en werkt in op de dansspieren, dus dwz een overtuigende terugkeer van deze uit Manchester opererende band…

Buraka Som Sistema biedt een verfrissende en vernieuwende wind binnen het danslandschap. Hun muziekstijl ‘kuduro’ genaamd, emigreerde van Angola naar de buitenwijken van Lissabon, met het oog om de ganse wereld te veroveren. Hun losgeslagen mix van reggae, dancehall ,ragga, electro, drum’n’bass, house, trance, Brasil en Cariben klinkt aanstekelijk, broeierig en opwindend. Het harde, pompende ritme, de onverwachtse wendingen, het prachtig zangerig Portugees en de ganse reeks gastzangeressen maken het geheel eigen en uniek.
De nummers beoordeel je het best afzonderlijk van elkaar, want in één ruk de cd beluisteren, vergt toch een ferme inspanning. De debuutplaat ‘Black Diamond’ start overdonderend met “Luanda Lisboa”, “Sound of kuduro”, “Aqui para voces” en “Kalemba”. Het gezelschap werkt verder in op de dansspieren middenin de cd, “Tiroza” en “Yah!”. Om tot slot met “D..D..D.. D..Jay” krachtig en overtuigend te besluiten.
Groepen als Bondo do Role en M.I.A. kunnen hier een puntje aan zuigen …Een energieke sound, een stijl te onthouden, songs die zichzelf ontdekken en winnen aan intensiteit door de avontuurlijke aanpak, ritmes en beats.

Keefman brengt lekker in het gehoor liggende Nederlandstalige poprock. Drie songs vinden we terug van de band uit Duffel rond singer/songwriter Tom Kets. Op opener “Magere meisjes” biedt de band een oversneden rocksong. “Hier in dit Nederland” klinkt sfeervoller en is innemend en tot slot “Mooie verleizers” wordt kleurrijker door de keys.
De EP biedt aangename, avontuurlijke en gevarieerde pop. De band viel (verdiend) in de prijzen door de Nederpopprijs naar zich toe te trekken.
Ze kregen alvast de support van Gert Bettens, wat een belangvolle bijdrage betekende tot dit spannend Nederlandstalig poprockEP’tje! Dit smaakt naar meer …

Info op http://www.myspace.com/keefmanmusic