Een aangename kennismaking gebeurde met de dertigjarige pianist Jef Neve, die al toe is aan de derde cd ‘Nobody is illegal’, de eerste op een major label, Universal. Z’n vaste muzikanten Piet Verbist (bas) en Teun Verbruggen (drums), hebben al een pak aardige projecten op hun cv: Piet speelde samen met zowat de heel Belgische jazz scene, en Teun speelt in allerlei projecten als Othin’ Spake met Mauro en Flat Earth Society.
Het zijn drie meesters in jazz die met durf en avontuur een brug vormen tussen pop, jazz en klassiek; ze vullen elkaar aan en zijn sterk op elkaar ingespeeld. Hun virtuositeit dwingt respect af.
De songs vloeien in elkaar over door enkele interludes. Per beluistering wint de cd aan zeggingskracht; swing, dynamiek, ontlading en ingetogenheid zijn op hun plaats en doen de cd balanceren tussen subtiliteit (o.a. “Second love”) en complexiteit (“Nothing but a Casablanca Turtle Slideshow Diner”). Sfeermakers zijn een stel koperblazers, die het geheel een bombastisch tintje geven.
‘Nobody is illegal’ is een spannend, broeierige jazzpopplaat van een beloftevolle jazzgeneratie.
Info: www.jefneve.com of www.jazztronaut.be
Björk mengt sfeervolle, toegankelijke pop met geluidskunst onder haar frêle, ijle en hemelse zang, die een dosis experiment en avontuur bevat. Het is de richting die sinds ‘Vespertine’ definitief is ingeslagen. ‘Medulla’ van drie jaar terug, liet een minimum aan instrumentatie horen en een maximum aan stemmen.
Björk deed beroep op vaste waarde en elektronicaspecialist Mark Bell (ex LFO). Op ‘Volta’ zijn er talrijke samenwerkingen: Timbaland (o.a. de single “Earth intruders”), Antony (van The Johnsons ) op “The dull flame of desire”, één van de hoogtepunten van de cd, koraspeler Toumani Diabeté (“Hope”) en de Afrikaanse groep Konono n°1.
’red is the color’ van de hoes, en binnenin staat Björk kleurrijk afgebeeld. Ze effent een pad van een avontuurlijk, intrigerend geluid en sfeervolle pop, met slepende beats, bevreemdende elektronica en een blaasorkest.
Ze staat op eenzame hoogte tav andere vrouwelijke songwriters. Een aparte dame!
Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd’s. ‘O’, twee jaar terug, was een ontroerende, melancholische breekbare plaat, met een knipoog naar Jef Buckley. Rice ontpopt zich als een troubadour op ‘9’, want z’n ingetogen gitaarliedjes worden doordrenkt met breed uitwaaierende arrangementen en een vleugje freefolk: van intiem pakkend, broeierig, stevig tot bombast. Het maakt van ‘9’ een afwisselend plaatje.
De cd begint met de single “9 crimes”, vocaal ondersteund door Lisa Hannigan. Het betekende z’n doorbraak naar een breed publiek.
Songs als “Elephant”, “Coconut skins”, “Me, my yoke +” en “Grey room” hebben een prachtige opbouw, zijn forser en krachtiger en ondergaan diverse tempowisselingen. Op “Rootless tree” kan hij zelfs menig postpunkbandje aan! Of hij gaat intiem te werk; luister maar naar “The animals were gone”, “Dogs”, “Accidental babies” en “Sleep don’t weep” (opnieuw met Lisa Hannigan); piano, akoestische gitaren en de vocals bepalen de songs. Damien Rice slaagt op deze tweede plaat z'n songs onder te dompelen in allerlei sfeerscheppingen. Meeslepende melodramatische muziek!
Nederlands 
Français 
